Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 7 april 2008 om 16:14
Tja, misschien ben ik zo gewend dat hij op alles kritiek heeft dat ik nu ook tot het uiterste ga om kritiek te voorkomen. M.a.w.: ik wil het heel graagh goed doen.
Als hij om onbenullige dingen al pissig kan worden dan hierom helemaal denk ik.
En op de een of andere manier vind ik het moeilijk om met mezelf te rijmen dat ik een relatie beëindig. Dat ik het niet bij mij vind passen om iets kapot te maken. Ach, ik zit ook maar wat te prakkizeren
Ik moet nog aan het idee wennen denk ik....
Enne, ik ben wel van mening dat hij het stuk heeft gemaakt en niet ik. Maar toch heb IK het ook zover laten komen...
Tuurlijk is het belangrijk dat ik gelukkig ben, maar dat ben ik ook, zelfs met een niet goede relatie. Dus daarin zit de nood ook niet. Ik heb leuk werk, leuke kinderen, leuke vrienden etc..
Maar goed, ik denk nu ook, waarom kom ik er nu na 8 jaar pas mee....hoewel het al vanaf het begin eigenlijk niet goed zat. Maar toen had ik het inzicht nog niet wat ik nu heb. Ik heb veel te lang geprobeerd, ben er veel te lang in meegegaan denk ik.
Pom, het luciferhoutje is wel een goeie...ik ben niet zo bang voor de buitenwereld, bovendien staan de meeste mensen wel achter mij. Misschien is het wel het imago van alleenstaande moeder? Hoewel ik er zelf soms best naar uitkijk om lekker mijn eigen gang te gaan, mijn eiegn plek te hebben etc..
Ik ben erg blij met jullie input, ben weer een stapje verder!!
Liefs,
Z
Als hij om onbenullige dingen al pissig kan worden dan hierom helemaal denk ik.
En op de een of andere manier vind ik het moeilijk om met mezelf te rijmen dat ik een relatie beëindig. Dat ik het niet bij mij vind passen om iets kapot te maken. Ach, ik zit ook maar wat te prakkizeren
Ik moet nog aan het idee wennen denk ik....Enne, ik ben wel van mening dat hij het stuk heeft gemaakt en niet ik. Maar toch heb IK het ook zover laten komen...
Tuurlijk is het belangrijk dat ik gelukkig ben, maar dat ben ik ook, zelfs met een niet goede relatie. Dus daarin zit de nood ook niet. Ik heb leuk werk, leuke kinderen, leuke vrienden etc..
Maar goed, ik denk nu ook, waarom kom ik er nu na 8 jaar pas mee....hoewel het al vanaf het begin eigenlijk niet goed zat. Maar toen had ik het inzicht nog niet wat ik nu heb. Ik heb veel te lang geprobeerd, ben er veel te lang in meegegaan denk ik.
Pom, het luciferhoutje is wel een goeie...ik ben niet zo bang voor de buitenwereld, bovendien staan de meeste mensen wel achter mij. Misschien is het wel het imago van alleenstaande moeder? Hoewel ik er zelf soms best naar uitkijk om lekker mijn eigen gang te gaan, mijn eiegn plek te hebben etc..
Ik ben erg blij met jullie input, ben weer een stapje verder!!
Liefs,
Z
maandag 7 april 2008 om 16:17
[quote]zonnepitje2 schreef op 07 april 2008 @ 14:54:
Dat ik hem in de steek laat......
Waarom heb je dat gevoel, Zonnepit? Wat houdt het huwelijk voor jou in, de verplichting om tot je dood voor je man te blijven zorgen? Heb jij het gevoel dat je man zijn verplichtingen tegenover jou nakomt? Wat is voor jou de grens, op welk punt moet je belanden om van jezelf te accepteren dat je bij deze man weggaat? Andersom gezegd, wat verplicht jou ertoe nu nog bij hem te blijven? Is wat hij je geeft nog nét genoeg?
Die emotionele chantage moet je goed doorgronden. Die is bedoeld om jou ervan te doordringen waar jij mee bezig bent. Want wat heb jij eigenlijk als hij bij jou weggaat? Niets toch, dan stort je wereld in.
De enige reden waarom hij zegt dat hij bij je weg wil, is om jou te doen inbinden. Jij stelt eisen aan hem en daar wil hij niet aan voldoen. Hij zet meteen het sterkste wapen in waarmee hij dat kan afkappen, en dat is dreigen met scheiding. Jammer genoeg voor hem is dat voor jou misschien helemaal niet zo'n bedreigend scenario.
Ik heb in dat geval geantwoord: als jij wilt scheiden, dan moet je inderdaad maar een advocaat bellen. Toen bond hij snel in, want natuurlijk wilde híj niet scheiden. Het lag aan mij, want ik wilde blijkbaar niet met hem verder. Daarmee slaat hij elke discussie dood, want elke kritiek op hem wordt dus opgevat als de wens te willen scheiden. Als je daar één keer in meegaat, heb je nooit meer de mogelijkheid kritiek te uiten.
Hou de discussie zuiver en sta niet toe dat hij dingen voor jou invult (want dat doet hij als hij zegt dat een scheiding de enige oplossing is zodra jij kritiek uit - jij probeert het juist "met behoud van huwelijk" op te lossen). Laat hem voor zichzelf spreken. Vul niet in waarom hij niet in therapie wil, maar stel voor jezelf vast hoe zwaar je daaraan hecht. Ik heb in aller-, allerlaatste instantie gezegd dat ik wilde scheiden als we niet in therapie gingen. Toen ging hij wel. Dat is natuurlijk geen goede motivatie en het heeft dan ook niets opgeleverd, behalve bij mij het idee dat ik er écht alles aan gedaan had. Ik meende dit en heb, toen therapie ook geen soelaas bood, ook daadwerkelijk de scheiding aangekondigd. Het is niet zo belangrijk waarom hij bezwaar heeft tegen therapie, het gaat erom of jij het wil en als hij niet wil, welke consequenties je daar eventueel aan verbindt.
Een consequentie kan bijvoorbeeld zijn dat jij in therapie gaat en dat hij welkom is om daaraan deel te nemen. Hij zal heus wel begrijpen dat therapie voor jouzelf ook tot veranderingen in het huwelijk (of zelfs een scheiding) kan leiden. Als hij meegaat, houdt hij daar invloed op, als je alleen gaat, wordt het jouw proces. Ik zou dat ook echt doen, want het gaat je helpen sterker te worden en meer voor jezelf en minder voor hem te denken.
liefs,
dubio
Dat ik hem in de steek laat......
Waarom heb je dat gevoel, Zonnepit? Wat houdt het huwelijk voor jou in, de verplichting om tot je dood voor je man te blijven zorgen? Heb jij het gevoel dat je man zijn verplichtingen tegenover jou nakomt? Wat is voor jou de grens, op welk punt moet je belanden om van jezelf te accepteren dat je bij deze man weggaat? Andersom gezegd, wat verplicht jou ertoe nu nog bij hem te blijven? Is wat hij je geeft nog nét genoeg?
Die emotionele chantage moet je goed doorgronden. Die is bedoeld om jou ervan te doordringen waar jij mee bezig bent. Want wat heb jij eigenlijk als hij bij jou weggaat? Niets toch, dan stort je wereld in.
De enige reden waarom hij zegt dat hij bij je weg wil, is om jou te doen inbinden. Jij stelt eisen aan hem en daar wil hij niet aan voldoen. Hij zet meteen het sterkste wapen in waarmee hij dat kan afkappen, en dat is dreigen met scheiding. Jammer genoeg voor hem is dat voor jou misschien helemaal niet zo'n bedreigend scenario.
Ik heb in dat geval geantwoord: als jij wilt scheiden, dan moet je inderdaad maar een advocaat bellen. Toen bond hij snel in, want natuurlijk wilde híj niet scheiden. Het lag aan mij, want ik wilde blijkbaar niet met hem verder. Daarmee slaat hij elke discussie dood, want elke kritiek op hem wordt dus opgevat als de wens te willen scheiden. Als je daar één keer in meegaat, heb je nooit meer de mogelijkheid kritiek te uiten.
Hou de discussie zuiver en sta niet toe dat hij dingen voor jou invult (want dat doet hij als hij zegt dat een scheiding de enige oplossing is zodra jij kritiek uit - jij probeert het juist "met behoud van huwelijk" op te lossen). Laat hem voor zichzelf spreken. Vul niet in waarom hij niet in therapie wil, maar stel voor jezelf vast hoe zwaar je daaraan hecht. Ik heb in aller-, allerlaatste instantie gezegd dat ik wilde scheiden als we niet in therapie gingen. Toen ging hij wel. Dat is natuurlijk geen goede motivatie en het heeft dan ook niets opgeleverd, behalve bij mij het idee dat ik er écht alles aan gedaan had. Ik meende dit en heb, toen therapie ook geen soelaas bood, ook daadwerkelijk de scheiding aangekondigd. Het is niet zo belangrijk waarom hij bezwaar heeft tegen therapie, het gaat erom of jij het wil en als hij niet wil, welke consequenties je daar eventueel aan verbindt.
Een consequentie kan bijvoorbeeld zijn dat jij in therapie gaat en dat hij welkom is om daaraan deel te nemen. Hij zal heus wel begrijpen dat therapie voor jouzelf ook tot veranderingen in het huwelijk (of zelfs een scheiding) kan leiden. Als hij meegaat, houdt hij daar invloed op, als je alleen gaat, wordt het jouw proces. Ik zou dat ook echt doen, want het gaat je helpen sterker te worden en meer voor jezelf en minder voor hem te denken.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 7 april 2008 om 16:31
Ach iedereen heeft de angst voor de verandering, voor het alleen zijn, om dingen alleen te moeten opknappen. Dat is heel normaal. Ook het grote onbekende verdriet wat nog gaat komen.
Vervelende van bijv. dit topic is, dat het lijkt alsof je wil dat mensen uit elkaar gaan, dat je mensen naar een scheiding toe praat. Dat gevoel krijg ik soms, terwijl juist ik iemand ben die blijft redderen in een relatie tot er werkelijk niks meer over is.
Positieve van bijv. dit topic is, dat je echt veel steun kunt bieden door juist op deze manier te praten aan anderen die een bepaalde fase nog niet afgelegd hebben.
Destijds, deze zomer alweer 4 jaar geleden, vond ik enorm veel steun op het forum. Met name van Eleonora, eerst met het geschreven woord en later ook in gesprekken heeft zij mij door ontzettende moeilijke fases heen geholpen. Het helpt zo enorm om bepaalde dingen te lezen of te horen. Tsja en dan zit je vaak heel erg te huilen achter een simpel beeldscherm.
Ik was net uit het huis bij mijn ex, eindelijk mijn eigen huis, eindelijk mijn eigen problemen. Toen kreeg ik bericht dat mijn ex met een hartinfarct in het ziekenhuis opgenomen was. Mijn ex voor wie ik altijd alles regelde lag helemaal alleen in het ziekenhuis. Ik heb toen een paar flinke sneren van Leo gekregen, dat ik nu mijn spullen weer in kon pakken en terug kon gaan naar hem etc etc.
(ik vraag me oprecht af waarom ik dit nu alles zit te vertellen).
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb even kort met hem gebeld, heb mijn spullen gepakt en ben op vakantie gegaan met Harrie numero 1. Heb een gigantisch leuke vakantie gehad, enorm stoom afgeblazen en kwam als herboren terug in mijn eigen leuke huis.
Kijk je wordt hier niet naar bijv. een scheiding toegepraat. Gaandeweg biedt op deze manier schrijven wel een oplossing. De oplossing die je zelf gekozen hebt. Het biedt een virtueel oor en schouder voor het verdriet wat loskomt.
Elfje, natuurlijk is het mogelijk dat relaties wel een goede doorstart maken. In jouw geval was het slagen hiervan afhankelijk van wat jij, maar vooral ook jouw man hiervoor wilde doen. En dat blijkt heel wat geweest te zijn.
Alleen vechten voor een relatie werkt niet.
Zonnepitje, jammer dat hij relatietherapie afwimpelt. Herkenbaar maar jammer. Mogelijk durft hij deze confrontatie niet aan. Dit in tegenstelling tot bijv. de man van Elfje.
Vervelende van bijv. dit topic is, dat het lijkt alsof je wil dat mensen uit elkaar gaan, dat je mensen naar een scheiding toe praat. Dat gevoel krijg ik soms, terwijl juist ik iemand ben die blijft redderen in een relatie tot er werkelijk niks meer over is.
Positieve van bijv. dit topic is, dat je echt veel steun kunt bieden door juist op deze manier te praten aan anderen die een bepaalde fase nog niet afgelegd hebben.
Destijds, deze zomer alweer 4 jaar geleden, vond ik enorm veel steun op het forum. Met name van Eleonora, eerst met het geschreven woord en later ook in gesprekken heeft zij mij door ontzettende moeilijke fases heen geholpen. Het helpt zo enorm om bepaalde dingen te lezen of te horen. Tsja en dan zit je vaak heel erg te huilen achter een simpel beeldscherm.
Ik was net uit het huis bij mijn ex, eindelijk mijn eigen huis, eindelijk mijn eigen problemen. Toen kreeg ik bericht dat mijn ex met een hartinfarct in het ziekenhuis opgenomen was. Mijn ex voor wie ik altijd alles regelde lag helemaal alleen in het ziekenhuis. Ik heb toen een paar flinke sneren van Leo gekregen, dat ik nu mijn spullen weer in kon pakken en terug kon gaan naar hem etc etc.
(ik vraag me oprecht af waarom ik dit nu alles zit te vertellen).
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb even kort met hem gebeld, heb mijn spullen gepakt en ben op vakantie gegaan met Harrie numero 1. Heb een gigantisch leuke vakantie gehad, enorm stoom afgeblazen en kwam als herboren terug in mijn eigen leuke huis.
Kijk je wordt hier niet naar bijv. een scheiding toegepraat. Gaandeweg biedt op deze manier schrijven wel een oplossing. De oplossing die je zelf gekozen hebt. Het biedt een virtueel oor en schouder voor het verdriet wat loskomt.
Elfje, natuurlijk is het mogelijk dat relaties wel een goede doorstart maken. In jouw geval was het slagen hiervan afhankelijk van wat jij, maar vooral ook jouw man hiervoor wilde doen. En dat blijkt heel wat geweest te zijn.
Alleen vechten voor een relatie werkt niet.
Zonnepitje, jammer dat hij relatietherapie afwimpelt. Herkenbaar maar jammer. Mogelijk durft hij deze confrontatie niet aan. Dit in tegenstelling tot bijv. de man van Elfje.
maandag 7 april 2008 om 16:33
[quote]zonnepitje2 schreef op 07 april 2008 @ 16:14:
Tja, misschien ben ik zo gewend dat hij op alles kritiek heeft dat ik nu ook tot het uiterste ga om kritiek te voorkomen. M.a.w.: ik wil het heel graagh goed doen.
Zo heeft hij je wel afgericht ja. Je hebt in de afgelopen jaren wel geleerd om geen kritiek te uiten, want die kwam tien keer zo hard naar je terug. Mag ik raden? Als jij iets kleins op hem opmerkt of (steeds liever en voorzichtiger) vraagt of hij alsjeblieft misschien x (wel of niet) wil doen, dan begint hij meteen over iets wat jij fout doet? Voor je het weet, gaat het niet meer over hem maar over jou. Of hij wordt boos, verheft zijn stem, betrekt de kinderen erbij. Jij sputtert nog wat tegen maar om de lieve vrede (en omdat de kinderen erbij zijn) maak je geen "scène" en laat je het er maar bij zitten. Het is het ook niet waard, denk je, laat ik nu maar de wijste zijn. Ik ga toch niet over zoiets stoms ruzie maken?
Ik ben in de laatste maanden van mijn huwelijk begonnen eens nee te zeggen. Grenzen aan te geven. Je wilt niet weten wat de reactie was. Volkomen buitensporig, controlerend gedrag. Ik "mocht" niet te laat thuiskomen, ik kreeg "straf" als ik erop stond dat hij ook eens de handen uit de mouwen stak ("normaal" rende ik een slag in de rondte terwijl hij op de bank lag). De kinderen werden genadeloos tegen me uitgespeeld. Ik pikte dat niet meer, ik maakte geen ruzie maar paste me niet aan. Ik reageerde heel rustig maar deed ondertussen wel mijn ding. Maar dat was al subversief genoeg voor hem. Probeer het maar eens uit, de ruzie niet meer uit de weg gaan maar dingen doorzetten die zeker weten heel normaal zijn (alleen bij jullie thuis niet). Je ziet aan de reactie wel hoe de vlag hangt en of je man bereid is zijn controle over jou op te geven.
En ja, jij hebt het zo ver laten komen. Het probleem is ook echt niet dat jij geen verantwoordelijkheid neemt voor jullie huwelijksproblemen, of wel? Het probleem is dat je veel te veel verantwoordelijkheid neemt, zodat er geen voor hem overblijft. Je kunt prima je aandeel in het mislukken van je huwelijk nemen zonder te besluiten dat je dan maar in dat mislukte huwelijk moet blijven zitten. Ook voor je kinderen geeft het een goed voorbeeld dat je durft de consequenties aan te gaan van waar je zelf aan hebt bijgedragen. De trieste waarheid bij mij was dat ik het zelf had laten gebeuren (ik zie het meer als een passieve bijdrage, maar toch) maar dat ik niet bij machte was het in mijn eentje weer recht te trekken. Daar waren twee mensen voor nodig. Als er eentje niet meedoet, dan houdt het op. Trekken aan een dood paard, heet dat.
Ik zeg er maar even bij dat ik na die paar maanden trekken aan een dood paard ben ingestort en me diverse maanden heb moeten ziekmelden van het werk. Voor de kinderen was ik toen ook niet bepaald gezellig. Besef wel waar je je energie in steekt en of dat het waard is.
liefs,
dubio
Tja, misschien ben ik zo gewend dat hij op alles kritiek heeft dat ik nu ook tot het uiterste ga om kritiek te voorkomen. M.a.w.: ik wil het heel graagh goed doen.
Zo heeft hij je wel afgericht ja. Je hebt in de afgelopen jaren wel geleerd om geen kritiek te uiten, want die kwam tien keer zo hard naar je terug. Mag ik raden? Als jij iets kleins op hem opmerkt of (steeds liever en voorzichtiger) vraagt of hij alsjeblieft misschien x (wel of niet) wil doen, dan begint hij meteen over iets wat jij fout doet? Voor je het weet, gaat het niet meer over hem maar over jou. Of hij wordt boos, verheft zijn stem, betrekt de kinderen erbij. Jij sputtert nog wat tegen maar om de lieve vrede (en omdat de kinderen erbij zijn) maak je geen "scène" en laat je het er maar bij zitten. Het is het ook niet waard, denk je, laat ik nu maar de wijste zijn. Ik ga toch niet over zoiets stoms ruzie maken?
Ik ben in de laatste maanden van mijn huwelijk begonnen eens nee te zeggen. Grenzen aan te geven. Je wilt niet weten wat de reactie was. Volkomen buitensporig, controlerend gedrag. Ik "mocht" niet te laat thuiskomen, ik kreeg "straf" als ik erop stond dat hij ook eens de handen uit de mouwen stak ("normaal" rende ik een slag in de rondte terwijl hij op de bank lag). De kinderen werden genadeloos tegen me uitgespeeld. Ik pikte dat niet meer, ik maakte geen ruzie maar paste me niet aan. Ik reageerde heel rustig maar deed ondertussen wel mijn ding. Maar dat was al subversief genoeg voor hem. Probeer het maar eens uit, de ruzie niet meer uit de weg gaan maar dingen doorzetten die zeker weten heel normaal zijn (alleen bij jullie thuis niet). Je ziet aan de reactie wel hoe de vlag hangt en of je man bereid is zijn controle over jou op te geven.
En ja, jij hebt het zo ver laten komen. Het probleem is ook echt niet dat jij geen verantwoordelijkheid neemt voor jullie huwelijksproblemen, of wel? Het probleem is dat je veel te veel verantwoordelijkheid neemt, zodat er geen voor hem overblijft. Je kunt prima je aandeel in het mislukken van je huwelijk nemen zonder te besluiten dat je dan maar in dat mislukte huwelijk moet blijven zitten. Ook voor je kinderen geeft het een goed voorbeeld dat je durft de consequenties aan te gaan van waar je zelf aan hebt bijgedragen. De trieste waarheid bij mij was dat ik het zelf had laten gebeuren (ik zie het meer als een passieve bijdrage, maar toch) maar dat ik niet bij machte was het in mijn eentje weer recht te trekken. Daar waren twee mensen voor nodig. Als er eentje niet meedoet, dan houdt het op. Trekken aan een dood paard, heet dat.
Ik zeg er maar even bij dat ik na die paar maanden trekken aan een dood paard ben ingestort en me diverse maanden heb moeten ziekmelden van het werk. Voor de kinderen was ik toen ook niet bepaald gezellig. Besef wel waar je je energie in steekt en of dat het waard is.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 9 april 2008 om 15:28
nou kijk, ik hou het toch op overcome..... ook al snappen jullie mij niet........... jij wel tuurlijk..... pom bedoel ik............ en leo ook...............
daar had ik nou voor zitten googlen................ voor hulp........... emotionele steun............... vrouwenforum................. adres uitwisselen?
pom???
daar had ik nou voor zitten googlen................ voor hulp........... emotionele steun............... vrouwenforum................. adres uitwisselen?
pom???
Ga in therapie!
donderdag 10 april 2008 om 08:38
Dan val ik je even lekker om je hals lieve meid
Heb je het zwaar?
Vandaag is het hier een rare dag. Fien voor het laatst naar het KDV, zaterdag is ze jarig en dan vanaf maandag naar de basisschool waar ik tot op heden geen hoge pet van op heb.
Het lijkt wel alsof ik de laatste weken alleen nog maar mensen gedag aan het zeggen ben.....
Nou ja, dan blijf ik gewoon wel lekker bij jullie, geen zin om van nog meer dierbare mensen dag te zeggen
Heb je het zwaar?
Vandaag is het hier een rare dag. Fien voor het laatst naar het KDV, zaterdag is ze jarig en dan vanaf maandag naar de basisschool waar ik tot op heden geen hoge pet van op heb.
Het lijkt wel alsof ik de laatste weken alleen nog maar mensen gedag aan het zeggen ben.....
Nou ja, dan blijf ik gewoon wel lekker bij jullie, geen zin om van nog meer dierbare mensen dag te zeggen
donderdag 10 april 2008 om 09:20
Lieve Leo en Elmerveer, kom effe hier voor een groepsknuffel
Leo, veel laatste keren nu en straks veel eerste keren. Dat hoort bij zo'n overgangsperiode in je leven. Het is altijd tamelijk intensief, vind ik. Vermoeiend ook.
Wij blijven gewoon hier hoor
Veertje, hoe was je eerste echte werkdag???
Lily, laat je even iets van je horen?
Iseo, hoe is het met je?
Leo, veel laatste keren nu en straks veel eerste keren. Dat hoort bij zo'n overgangsperiode in je leven. Het is altijd tamelijk intensief, vind ik. Vermoeiend ook.
Wij blijven gewoon hier hoor
Veertje, hoe was je eerste echte werkdag???
Lily, laat je even iets van je horen?
Iseo, hoe is het met je?
Ga in therapie!
donderdag 10 april 2008 om 13:20
Aha, ik snap 'm!!
Leo, spannend ja naar de basischool. Onze oudste is nu sinds een maand naar school. Ik zag er ook erg tegenop maar ben er al behoorlijk aan gewend nu. Het gaat heel goed nl en dat maakt mijn moederhart ook heel erg trots. Maar kan me voorstellen dat het nu teveel wordt, al het afscheid nemen...ik vond het ook heftig hoor, afscheid van het kdv.
Ik heb al jullie wijze woorden in mijn hersenpan gestopt en ben er mee aan het malen. Heb nu even geen reactie erop, het zit nog teveel in mijn hoofd allemaal. Intussen loopt het thuis gewoon door, op zich heel ok. Maar het houdt me bezig in ieder geval.
Ik ben ook benieuwd (bezorgd) naar Lilly...en VK....
Elmervrouw, van mij ook een knuffel voor jou!
Leo, spannend ja naar de basischool. Onze oudste is nu sinds een maand naar school. Ik zag er ook erg tegenop maar ben er al behoorlijk aan gewend nu. Het gaat heel goed nl en dat maakt mijn moederhart ook heel erg trots. Maar kan me voorstellen dat het nu teveel wordt, al het afscheid nemen...ik vond het ook heftig hoor, afscheid van het kdv.
Ik heb al jullie wijze woorden in mijn hersenpan gestopt en ben er mee aan het malen. Heb nu even geen reactie erop, het zit nog teveel in mijn hoofd allemaal. Intussen loopt het thuis gewoon door, op zich heel ok. Maar het houdt me bezig in ieder geval.
Ik ben ook benieuwd (bezorgd) naar Lilly...en VK....
Elmervrouw, van mij ook een knuffel voor jou!
donderdag 10 april 2008 om 19:54
Heerlijk even zo'n groepsknuffel.
Zwaar hoofd en hoofdpijn, verder gaat het wel redelijk. Ik schrijf wel in mijn eigen topic om dit hier niet te vervuilen (ook het verhaal van de werkdag gisteren staat daar).
Het is duidelijk dat mijn lijf flink reageert op al die nieuwigheid en overweldigdheid van nieuw werk e.d.
Zwaar hoofd en hoofdpijn, verder gaat het wel redelijk. Ik schrijf wel in mijn eigen topic om dit hier niet te vervuilen (ook het verhaal van de werkdag gisteren staat daar).
Het is duidelijk dat mijn lijf flink reageert op al die nieuwigheid en overweldigdheid van nieuw werk e.d.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 april 2008 om 20:22
vrijdag 11 april 2008 om 09:42
