Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
zaterdag 19 april 2008 om 23:34
quote:Elmervrouw schreef op 17 april 2008 @ 14:29:
Ik bleef bij deze vrouw toen ze tegen dat speciale kussen ging slaan, tot ze me vroeg weg te gaan omdat ze liever alleen wilde zijn. .
Kijk dit is dus iets wat ik totaal niet oke vind..Juist omdat je voor jezelf moet leren zorgen kan dit een enorme valkuil zijn...Je gaat voor een ander zorgen. Dat siert je wel Maar dit kan eigenlijk niet...niet wanneer je voor je zelf daar komt om therapie ( hulp) te krijgen. Dat die therapeute wegliep dat vind ik dus echt niet kunnen. Dat jij dat dan op "moet" vangen is ( vind ik) ongezond in zo`n situatie. Ze was potdorie in een andere ruimte...dus aanwezig!! Voor de duidelijkheid....ik vind het dus echt niet oke van je therapeute! Dat is geen opvangen maar laten verzuipen! Sorry voor mijn felheid...
Ik vind het totaal niet vreemd dat je er twijfels over hebt en ook zeer terecht!
( ik wilde hier eerst niet op reageren want ik kan hier enorm fel van worden).
Misschien zie ik totaal verkeerd maar zo komt het op mij over..
Liefs..
mijn wens voor jou is: goede hulp...met een therapeut die professioneel handelt. Waar het goed mee klikt! Waar je je veilig voelt en die je helpt om je vertrouwen weer...zo goed mogelijk..te krijgen!
Ik bleef bij deze vrouw toen ze tegen dat speciale kussen ging slaan, tot ze me vroeg weg te gaan omdat ze liever alleen wilde zijn. .
Kijk dit is dus iets wat ik totaal niet oke vind..Juist omdat je voor jezelf moet leren zorgen kan dit een enorme valkuil zijn...Je gaat voor een ander zorgen. Dat siert je wel Maar dit kan eigenlijk niet...niet wanneer je voor je zelf daar komt om therapie ( hulp) te krijgen. Dat die therapeute wegliep dat vind ik dus echt niet kunnen. Dat jij dat dan op "moet" vangen is ( vind ik) ongezond in zo`n situatie. Ze was potdorie in een andere ruimte...dus aanwezig!! Voor de duidelijkheid....ik vind het dus echt niet oke van je therapeute! Dat is geen opvangen maar laten verzuipen! Sorry voor mijn felheid...
Ik vind het totaal niet vreemd dat je er twijfels over hebt en ook zeer terecht!
( ik wilde hier eerst niet op reageren want ik kan hier enorm fel van worden).
Misschien zie ik totaal verkeerd maar zo komt het op mij over..
Liefs..
mijn wens voor jou is: goede hulp...met een therapeut die professioneel handelt. Waar het goed mee klikt! Waar je je veilig voelt en die je helpt om je vertrouwen weer...zo goed mogelijk..te krijgen!
zondag 20 april 2008 om 10:16
quote:Feliciaatje schreef op 19 april 2008 @ 22:28:Bij mij is het gebleven, kan het nu meer doseren maar volgens mij heeft het er echt mee te maken dat je open staat voor het leven. De schoonheid ziet van simpele dingen. Het leven kunt waarderen zoals het is. Ik voelde me ook heel fragiel, alsof ik plots vanachter mijn muren vandaan kwam en de wereld zo overweldigend was. Zo groot. Soms zo verdrietig maar ook zo mooi. En dat ik daar ineens deel aan nam ipv alleen en afgesneden te zijn.
Dat voel ik precies hetzelfde! Alleen moet ik het doseren nog leren... nu komt alles zó op me af. Ik moet het doseren, anders ga ik veel te erg voor die mensen in de taxi lopen zorgen. Natuurlijk ben ik zorgzaam, ik probeer ze veilig en met aandacht van A naar B te vervoeren, maar ik 'hoef' verder niets met ze. Het zit nog steeds in me dat ik voor anderen loop te zorgen, precies zoals ik vroeger thuis altijd deed. Een heel hardnekkig (en vermoeiend) patroon. Laat ik het gewoon eens bij mezelf houden, voor mezelf en dat zo beschadigde bange innerlijke kind zorgen; dat lijkt me meer dan genoeg.
Ik ben wél heel blij dat ik niet meer achter die dikke muren zit, want dat was verd*** alleen.
Dat voel ik precies hetzelfde! Alleen moet ik het doseren nog leren... nu komt alles zó op me af. Ik moet het doseren, anders ga ik veel te erg voor die mensen in de taxi lopen zorgen. Natuurlijk ben ik zorgzaam, ik probeer ze veilig en met aandacht van A naar B te vervoeren, maar ik 'hoef' verder niets met ze. Het zit nog steeds in me dat ik voor anderen loop te zorgen, precies zoals ik vroeger thuis altijd deed. Een heel hardnekkig (en vermoeiend) patroon. Laat ik het gewoon eens bij mezelf houden, voor mezelf en dat zo beschadigde bange innerlijke kind zorgen; dat lijkt me meer dan genoeg.
Ik ben wél heel blij dat ik niet meer achter die dikke muren zit, want dat was verd*** alleen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 april 2008 om 10:20
Claire, het doet me juist goed dat je het gewoon zo zegt hoe jij het voelt, want dat komt ook echt bij me binnen en doet me iets. Je hebt gewoon gelijk. Ik moet me niet ook nog eens tegenover groepsleden of zelfs de therapeute verantwoordelijk voelen, want dat was het dus weer... té zorgzaam, waar ik het in mijn vorige stukje ook al over had.
Dat gaat mij niet helpen. Dan zet ik gewoon een patroon voort wat ik altijd al heb gehad, als oudste bij ons thuis, en gewoon maar zo doorgegaan nadat ik allang thuis weg was. Ik dacht het doorbroken te hebben toen ik het contact met mijn moeder verbrak (zucht van verlichting, me niet meer verantwoordelijk hoeven te voelen voor haar ellende), maar ik zie het mezelf nog steeds doen. Ik word er wel heel moe van om dat te constateren. Dat is mijn valkuil dus, van al heel lang..
Ik ben overigens wel van plan om komende week te bellen voor een afspraak met die EMDR-psycholoog. Tja, en die groep.. ik weet het dus niet, ik ga komende donderdag echt goed voelen, en opletten, kijken of dit mij nog wel dient.
Dat gaat mij niet helpen. Dan zet ik gewoon een patroon voort wat ik altijd al heb gehad, als oudste bij ons thuis, en gewoon maar zo doorgegaan nadat ik allang thuis weg was. Ik dacht het doorbroken te hebben toen ik het contact met mijn moeder verbrak (zucht van verlichting, me niet meer verantwoordelijk hoeven te voelen voor haar ellende), maar ik zie het mezelf nog steeds doen. Ik word er wel heel moe van om dat te constateren. Dat is mijn valkuil dus, van al heel lang..
Ik ben overigens wel van plan om komende week te bellen voor een afspraak met die EMDR-psycholoog. Tja, en die groep.. ik weet het dus niet, ik ga komende donderdag echt goed voelen, en opletten, kijken of dit mij nog wel dient.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 april 2008 om 10:28
Gistermiddag kwam ik trouwens echt helemaal uitgevloerd thuis na het werk. Eerste rit, drie mensen ophalen, zat er maar eentje, moest er gebeld worden, zaten die andere twee ergens anders, moest die dan daar ophalen, en dan moesten ze alledrie naar één plek (verstandelijk gehandicapten). Natuurlijk al die adressen ook zoeken.
Daarna twee mensen-met-handicap ophalen bij zo'n instelling die op een terrein zit met allerlei gebouwen, weggetjes die rondlopen, argggh, zoek ze maar eens en ze zaten dan ook nog eens op verschillende plekken. Moesten naar een drukke winkelstraat toe, naar twee verschillende winkels. Veilige plek zoeken om te parkeren, moeten ze ook nog betalen aan mij, zit ik te rommelen met wisselgeld zucht, ik help ze zelfs oversteken en de winkel in, terwijl het verkeer daar zo ontzettend druk is (fietsers, voetgangers, en auto's).
Nog wat ritten, en als laatste ook weer naar een andere woonplek met gebouwen en kronkelstraten, ik heb me rotgezocht en uiteindelijk een hulpvaardige fietser gevonden die voor me uitfietste op dat terrein. Ja, het navigatiesysteem brengt je niet overal..
Nou, toen ik uiteindelijk terugkwam bij ons bedrijf en verzuchtte dat ik nu toch echt wel gaar was, zei mijn baas doodleuk met een twinkeling in zijn ogen: dat doe ik bewust, je deze ritten geven, dat is leerzaam voor het examen straks.
Het hielp me wel om dat gewoon ook maar te zeggen, het had me gewoon een hele berg energie gekost. Gelukkig snapte hij dat!
Zo, dit was even een beleving uit de taxi-praktijk
Daarna twee mensen-met-handicap ophalen bij zo'n instelling die op een terrein zit met allerlei gebouwen, weggetjes die rondlopen, argggh, zoek ze maar eens en ze zaten dan ook nog eens op verschillende plekken. Moesten naar een drukke winkelstraat toe, naar twee verschillende winkels. Veilige plek zoeken om te parkeren, moeten ze ook nog betalen aan mij, zit ik te rommelen met wisselgeld zucht, ik help ze zelfs oversteken en de winkel in, terwijl het verkeer daar zo ontzettend druk is (fietsers, voetgangers, en auto's).
Nog wat ritten, en als laatste ook weer naar een andere woonplek met gebouwen en kronkelstraten, ik heb me rotgezocht en uiteindelijk een hulpvaardige fietser gevonden die voor me uitfietste op dat terrein. Ja, het navigatiesysteem brengt je niet overal..
Nou, toen ik uiteindelijk terugkwam bij ons bedrijf en verzuchtte dat ik nu toch echt wel gaar was, zei mijn baas doodleuk met een twinkeling in zijn ogen: dat doe ik bewust, je deze ritten geven, dat is leerzaam voor het examen straks.
Het hielp me wel om dat gewoon ook maar te zeggen, het had me gewoon een hele berg energie gekost. Gelukkig snapte hij dat!
Zo, dit was even een beleving uit de taxi-praktijk
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 april 2008 om 10:30
Gistermiddag kwam ik trouwens echt helemaal uitgevloerd thuis na het werk. Eerste rit, drie mensen ophalen, zat er maar eentje, moest er gebeld worden, zaten die andere twee ergens anders, moest die dan daar ophalen, en dan moesten ze alledrie naar één plek (verstandelijk gehandicapten). Natuurlijk al die adressen ook zoeken.
Daarna twee mensen-met-handicap ophalen bij zo'n instelling die op een terrein zit met allerlei gebouwen, weggetjes die rondlopen, argggh, zoek ze maar eens en ze zaten dan ook nog eens op verschillende plekken. Moesten naar een drukke winkelstraat toe, naar twee verschillende winkels. Veilige plek zoeken om te parkeren, moeten ze ook nog betalen aan mij, zit ik te rommelen met wisselgeld zucht, ik help ze zelfs oversteken en de winkel in, terwijl het verkeer daar zo ontzettend druk is (fietsers, voetgangers, en auto's). Oh ja, en eentje had een ontzettend plakkerige rollator bij zich. Invouwen, achterin leggen, uitvouwen, ook daar ben ik nog niet echt handig in, grijns.
Nog wat ritten, en als laatste ook weer naar een andere woonplek met gebouwen en kronkelstraten, ik heb me rotgezocht en uiteindelijk een hulpvaardige fietser gevonden die voor me uitfietste op dat terrein. Ja, het navigatiesysteem brengt je niet overal..
Nou, toen ik uiteindelijk terugkwam bij ons bedrijf en verzuchtte dat ik nu toch echt wel gaar was, zei mijn baas doodleuk met een twinkeling in zijn ogen: dat doe ik bewust, je deze ritten geven, dat is leerzaam voor het examen straks.
Het hielp me wel om dat gewoon ook maar te zeggen, het had me gewoon een hele berg energie gekost. Gelukkig snapte hij dat!
Zo, dit was even een beleving uit de taxi-praktijk
Daarna twee mensen-met-handicap ophalen bij zo'n instelling die op een terrein zit met allerlei gebouwen, weggetjes die rondlopen, argggh, zoek ze maar eens en ze zaten dan ook nog eens op verschillende plekken. Moesten naar een drukke winkelstraat toe, naar twee verschillende winkels. Veilige plek zoeken om te parkeren, moeten ze ook nog betalen aan mij, zit ik te rommelen met wisselgeld zucht, ik help ze zelfs oversteken en de winkel in, terwijl het verkeer daar zo ontzettend druk is (fietsers, voetgangers, en auto's). Oh ja, en eentje had een ontzettend plakkerige rollator bij zich. Invouwen, achterin leggen, uitvouwen, ook daar ben ik nog niet echt handig in, grijns.
Nog wat ritten, en als laatste ook weer naar een andere woonplek met gebouwen en kronkelstraten, ik heb me rotgezocht en uiteindelijk een hulpvaardige fietser gevonden die voor me uitfietste op dat terrein. Ja, het navigatiesysteem brengt je niet overal..
Nou, toen ik uiteindelijk terugkwam bij ons bedrijf en verzuchtte dat ik nu toch echt wel gaar was, zei mijn baas doodleuk met een twinkeling in zijn ogen: dat doe ik bewust, je deze ritten geven, dat is leerzaam voor het examen straks.
Het hielp me wel om dat gewoon ook maar te zeggen, het had me gewoon een hele berg energie gekost. Gelukkig snapte hij dat!
Zo, dit was even een beleving uit de taxi-praktijk
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 april 2008 om 10:55
Een opsteker die me moed geeft om door te gaan:
Toen ik net terugkwam van mijn ritten, zei de vrouw van mijn baas (druk bezig met vanalles): 'Het gaat goed hé Elmervrouw?'
Zomaar gewoon een compliment terwijl ze vaak heel kortaf overkomt, ik ben blij dat het blijkbaar gezien wordt hoe ik mijn best doe. En de baas zelf, die ook op kantoor zat, glimlachte toen ik zei dat het vanmorgen wel een stuk relaxter was dan zaterdag
Vanmorgen anders toch wel heel veel stress-gevoel in mijn lijf, spanning, vroeg wakker, dat soort dingen. Moet dat toch eindelijk eens onder controle zien te krijgen! Na een tijdje voel ik me pas meer ontspannen. Als alles in mij overtuigd is dat het goed gaat
Toen ik net terugkwam van mijn ritten, zei de vrouw van mijn baas (druk bezig met vanalles): 'Het gaat goed hé Elmervrouw?'
Zomaar gewoon een compliment terwijl ze vaak heel kortaf overkomt, ik ben blij dat het blijkbaar gezien wordt hoe ik mijn best doe. En de baas zelf, die ook op kantoor zat, glimlachte toen ik zei dat het vanmorgen wel een stuk relaxter was dan zaterdag
Vanmorgen anders toch wel heel veel stress-gevoel in mijn lijf, spanning, vroeg wakker, dat soort dingen. Moet dat toch eindelijk eens onder controle zien te krijgen! Na een tijdje voel ik me pas meer ontspannen. Als alles in mij overtuigd is dat het goed gaat
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 april 2008 om 11:28
maandag 21 april 2008 om 14:54
Vergeet je ook niet om jezelf af en toe een compliment te geven? Vertel aan je baas, zijn vrouw of je collega's hoe jij werkt. Bijvoorbeeld dat je verstandelijk gehandicapten niet aan hun lot overlaat nadat ze uit je auto stappen, maar netjes tot binnen begeleidt. Daarmee verleen je een extra dienst, besef dat en draag het uit. Het zou me niks verbazen als jij dat met je overontwikkelde plichtsgevoel normaal vindt
liefs,
dubio
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 21 april 2008 om 18:00
Dat vind ik ook normaal. Vanmiddag nog een moeilijk-ter-been-zijnde-vrouw: rolstoel gehaald binnen, naar de wachtkamer gebracht, daarna weer in omgekeerde volgorde. Maar ik vind het echt niet normaal om daarover te gaan zitten opscheppen hoor! Dat hoort ook bij de dienstverlening taxi-contractvervoer en mag een klant dus eigenlijk ook gewoon verwachten.
Had het moeilijk vanmiddag. Ineens vanuit het niets overal angst in mijn lijf, het had niets met een situatie buiten me te maken en ook niet met een gedachte of zo.. ik word hier zo moe van!! Wanneer wordt het toch eens een keer normaal?!
Dat is gewoon zó'n rotgevoel! En dan niets laten merken, er zit iemand bij je in de auto, maar eigenlijk had ik wel kunnen janken!
Had het moeilijk vanmiddag. Ineens vanuit het niets overal angst in mijn lijf, het had niets met een situatie buiten me te maken en ook niet met een gedachte of zo.. ik word hier zo moe van!! Wanneer wordt het toch eens een keer normaal?!
Dat is gewoon zó'n rotgevoel! En dan niets laten merken, er zit iemand bij je in de auto, maar eigenlijk had ik wel kunnen janken!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 23 april 2008 om 20:50
Is hier ook een plaatje van een uitgevloerd iemand? Vandaag 11 u. 45 min. erop zitten, waaronder enkele uren wachttijd in een ziekenhuis (die mensen moesten nl. ook weer mee terug). Puzzelboekje gekocht, mensen kijken, ik vermaak me wel, maar op een gegeven moment begon ik bijna te denken dat ze zonder mij waren weggegaan, want het duurde en het duuuuuuuurde maar... gewoon bijna surrealistisch, om daar in zo'n grote heldere hal te zitten, de hele tijd een gaan en komen van mensen, en niemand die mij kent. Onzichtbaar en toch zichtbaar.
Morgen therapiegroep. Ik ben van plan om over vorige week te beginnen, maar vind het wel doodeng. Maar ik vind het echt niet professioneel, zoals ze gehandeld heeft. En ik mag mijn gevoel toch zeggen, zonder dat ze het als een aanval ziet?.. toch?
Morgen therapiegroep. Ik ben van plan om over vorige week te beginnen, maar vind het wel doodeng. Maar ik vind het echt niet professioneel, zoals ze gehandeld heeft. En ik mag mijn gevoel toch zeggen, zonder dat ze het als een aanval ziet?.. toch?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 23 april 2008 om 20:54
Elmer, je hebt dat al eerder geflikt, ondanks je zenuwen toch gewoon zeggen wat je op je hart hebt.
In een veilige groep moet dat kunnen. Al kun je wel tegen een muur aanlopen, omdat niet ieder mens in staat zichzelf te zien door andermans ogen -met kritiek om te gaan-
Was er echt geen mogelijkheid om even thuis te gaan die uren in het ziekenhuis? Of was de wachttijd ingekocht?
In een veilige groep moet dat kunnen. Al kun je wel tegen een muur aanlopen, omdat niet ieder mens in staat zichzelf te zien door andermans ogen -met kritiek om te gaan-
Was er echt geen mogelijkheid om even thuis te gaan die uren in het ziekenhuis? Of was de wachttijd ingekocht?
woensdag 23 april 2008 om 20:56
Nee, dat kon niet (afstand meer dan een uur van huis), ik moest daar gewoon wachten op die mensen. Maar het is gewoon werktijd, dus doorbetaald. En het leuke was dat die mensen, zelf ook gaar na diverse loketten in het ziekenhuis te hebben afgewerkt, nog even koffie wilden drinken en de mijne ook betaalden.. echt lief!
En toen ik ze, erg laat, thuis afzette, waren ze zo enthousiast over de rit en alles; complimenten all-over. Super. Daar kan ik weer mee vooruit!
Ik ga het morgen gewoon doen. Punt.
En toen ik ze, erg laat, thuis afzette, waren ze zo enthousiast over de rit en alles; complimenten all-over. Super. Daar kan ik weer mee vooruit!
Ik ga het morgen gewoon doen. Punt.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 23 april 2008 om 23:38
donderdag 24 april 2008 om 08:14
Brr, zit hier wel met bibberende knietjes. Ik ben zo bang voor haar reactie als ik zeg wat ik echt voel.
Hoe voel ik het?
Ik vind het niet professioneel, haar reactie op lichaamswerk (geen verstand van, kan er niets mee, en dan weglopen) - iemand met woede alleen achterlaten - en vertellen over haar eigen hulpmiddeltjes als ik vraag hoe om te gaan met lich. klachten door spanning.
Als ik mij verantwoordelijk ga voelen voor andere groepsleden, is het geen therapie; dat is haar taak.
Het lijkt op 'de lamme helpt de blinde'..
Kijken hoe ik het netjes, helder en rustig kan zeggen, maar dit is hoe ik het voel en beleef.
Hoe voel ik het?
Ik vind het niet professioneel, haar reactie op lichaamswerk (geen verstand van, kan er niets mee, en dan weglopen) - iemand met woede alleen achterlaten - en vertellen over haar eigen hulpmiddeltjes als ik vraag hoe om te gaan met lich. klachten door spanning.
Als ik mij verantwoordelijk ga voelen voor andere groepsleden, is het geen therapie; dat is haar taak.
Het lijkt op 'de lamme helpt de blinde'..
Kijken hoe ik het netjes, helder en rustig kan zeggen, maar dit is hoe ik het voel en beleef.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 24 april 2008 om 09:47
quote:Elmervrouw schreef op 21 april 2008 @ 18:00:
Dat vind ik ook normaal. Vanmiddag nog een moeilijk-ter-been-zijnde-vrouw: rolstoel gehaald binnen, naar de wachtkamer gebracht, daarna weer in omgekeerde volgorde. Maar ik vind het echt niet normaal om daarover te gaan zitten opscheppen hoor!
Waarom noem je dat opscheppen? Is dat niet gewoon een professionele instelling? "Gewoon je werk doen" is voor jou misschien heel normaal, maar niet iedereen doet het dus zo normaal is het niet. Het is wel degelijk iets om trots op te zijn dat je je werk goed doet.
liefs,
dubio
Dat vind ik ook normaal. Vanmiddag nog een moeilijk-ter-been-zijnde-vrouw: rolstoel gehaald binnen, naar de wachtkamer gebracht, daarna weer in omgekeerde volgorde. Maar ik vind het echt niet normaal om daarover te gaan zitten opscheppen hoor!
Waarom noem je dat opscheppen? Is dat niet gewoon een professionele instelling? "Gewoon je werk doen" is voor jou misschien heel normaal, maar niet iedereen doet het dus zo normaal is het niet. Het is wel degelijk iets om trots op te zijn dat je je werk goed doet.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 24 april 2008 om 09:54
quote:Elmervrouw schreef op 24 april 2008 @ 08:14:
Brr, zit hier wel met bibberende knietjes. Ik ben zo bang voor haar reactie als ik zeg wat ik echt voel.
Hoe voel ik het?
Ik vind het niet professioneel, haar reactie op lichaamswerk (geen verstand van, kan er niets mee, en dan weglopen) - iemand met woede alleen achterlaten - en vertellen over haar eigen hulpmiddeltjes als ik vraag hoe om te gaan met lich. klachten door spanning.
Als ik mij verantwoordelijk ga voelen voor andere groepsleden, is het geen therapie; dat is haar taak.
Het lijkt op 'de lamme helpt de blinde'..
Kijken hoe ik het netjes, helder en rustig kan zeggen, maar dit is hoe ik het voel en beleef.
Ha lieverd,
Ik weet niet of je dit nog leest, maar ik wil graag zeggen dat ik het heel goed van je vindt dat je je mening gaat geven! Het lijkt zo simpel en zo gewoon, maar heel veel mensen hebben daar moeite mee. Die houden maar liever hun mond of doen hun verhaal aan mensen die er niks aan kunnen doen. Het vereist moed om iemand in de ogen te kijken en te zeggen dat je ergens niet blij mee bent.
Misschien kun je proberen zo veel mogelijk positieve formuleringen te gebruiken, dus niet alleen: ik vind het niet prettig als je xxx, maar vooral ook: ik zou graag zien dat je (naast dingen die jou helpen ook andere hulpmiddelen aandraagt die ook effectief kunnen zijn, je hier concentreert op de leden van de groep en je eigen problemen thuislaat, ervoor zorgt dat de mensen in de groep niet elkaar hoeven op te vangen maar dat jij dat doet). Nou ja, je weet het zelf ongetwijfeld heel goed
succes!
dubio
Brr, zit hier wel met bibberende knietjes. Ik ben zo bang voor haar reactie als ik zeg wat ik echt voel.
Hoe voel ik het?
Ik vind het niet professioneel, haar reactie op lichaamswerk (geen verstand van, kan er niets mee, en dan weglopen) - iemand met woede alleen achterlaten - en vertellen over haar eigen hulpmiddeltjes als ik vraag hoe om te gaan met lich. klachten door spanning.
Als ik mij verantwoordelijk ga voelen voor andere groepsleden, is het geen therapie; dat is haar taak.
Het lijkt op 'de lamme helpt de blinde'..
Kijken hoe ik het netjes, helder en rustig kan zeggen, maar dit is hoe ik het voel en beleef.
Ha lieverd,
Ik weet niet of je dit nog leest, maar ik wil graag zeggen dat ik het heel goed van je vindt dat je je mening gaat geven! Het lijkt zo simpel en zo gewoon, maar heel veel mensen hebben daar moeite mee. Die houden maar liever hun mond of doen hun verhaal aan mensen die er niks aan kunnen doen. Het vereist moed om iemand in de ogen te kijken en te zeggen dat je ergens niet blij mee bent.
Misschien kun je proberen zo veel mogelijk positieve formuleringen te gebruiken, dus niet alleen: ik vind het niet prettig als je xxx, maar vooral ook: ik zou graag zien dat je (naast dingen die jou helpen ook andere hulpmiddelen aandraagt die ook effectief kunnen zijn, je hier concentreert op de leden van de groep en je eigen problemen thuislaat, ervoor zorgt dat de mensen in de groep niet elkaar hoeven op te vangen maar dat jij dat doet). Nou ja, je weet het zelf ongetwijfeld heel goed
succes!
dubio
Ga in therapie!
donderdag 24 april 2008 om 13:54
Nee, ik was al weg, maar toch bedankt. En ja, ik heb het gedaan. En kwam een ongelooflijke berg angst tegen (echt van dat innerlijk kind van vroeger.. bang van 'autoriteit'), maar ik begon ermee om dat gewoon maar te zeggen. Meteen ook met trillende stem en tranen in mijn ogen, het was zo beladen voor mij.
Al pratend werd mij duidelijk dat ik heel duidelijk voel dat er verschil is in haar manier van reageren: beladen, of niet. Het laatste is met de therapeuten-jas aan, zeg maar. Maar zij had zelf helemaal niet door dat dit zo wisselde bij haar en ze was blij dat iemand het nu eindelijk eens een keer zei en dat ik het heel goed voelde. Ze was ook blij dat ze nu wist waarom sommige mensen gewoon wegblijven, ze had werkelijk geen idee waarom. En ze gaf me een dik compliment voor mijn moed om dit te durven zeggen.
Verder gaf ze ook uitleg over vorige week, en die betrokken persoon zelf ook, wat voor mij verhelderend was. Maar ik heb heel duidelijk gezegd dat ik altijd, als kind, en daarna, voor iedereen heb lopen zorgen, ten koste ook van mezelf, en dat ik dat hier (therapie!) niet wil. Ze vond mij heel trouw aan mezelf. En ook anderen vielen haar bij. Ik was drijfnat van het (angst)zweet, maar ik heb weer een stukje verleden losgelaten door deze situatie. En ik vind mezelf ook heel moedig..
Na dat alles ging ik echt uit mijn dak, letterlijk en figuurlijk. Autodak open, radio hard, en keihard rijden en meezingen. Poeh, daar kwam wel wat los!
Al pratend werd mij duidelijk dat ik heel duidelijk voel dat er verschil is in haar manier van reageren: beladen, of niet. Het laatste is met de therapeuten-jas aan, zeg maar. Maar zij had zelf helemaal niet door dat dit zo wisselde bij haar en ze was blij dat iemand het nu eindelijk eens een keer zei en dat ik het heel goed voelde. Ze was ook blij dat ze nu wist waarom sommige mensen gewoon wegblijven, ze had werkelijk geen idee waarom. En ze gaf me een dik compliment voor mijn moed om dit te durven zeggen.
Verder gaf ze ook uitleg over vorige week, en die betrokken persoon zelf ook, wat voor mij verhelderend was. Maar ik heb heel duidelijk gezegd dat ik altijd, als kind, en daarna, voor iedereen heb lopen zorgen, ten koste ook van mezelf, en dat ik dat hier (therapie!) niet wil. Ze vond mij heel trouw aan mezelf. En ook anderen vielen haar bij. Ik was drijfnat van het (angst)zweet, maar ik heb weer een stukje verleden losgelaten door deze situatie. En ik vind mezelf ook heel moedig..
Na dat alles ging ik echt uit mijn dak, letterlijk en figuurlijk. Autodak open, radio hard, en keihard rijden en meezingen. Poeh, daar kwam wel wat los!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 24 april 2008 om 14:06
donderdag 24 april 2008 om 14:12
Dank jullie wel (zonder bloos-smiley). Wat ik ook zo fijn vind, is dat ze mijn gevoel bevestigde. Ik ben namelijk opgegroeid met heel erg veel verwarring, omdat ik veel (aan)voelde, achteraf gezien. Maar wat dan werd ontkend, of belachelijk gemaakt etc. waardoor ik ontzettend ben gaan twijfelen aan mijn eigen gevoel en waarneming. Ik zei nu ook dat die verschillende 'soorten' reacties mij heel erg in de war maakten.. en dat ik dat niet meer wilde, in de war raken. Dat ik dit de plek vond om dat te durven checken. Toen ik het contact met mijn moeder verbrak, maanden geleden, was dat óók een heel grote stap in het 'een eind maken aan verwarring', want zij had daar, zonder het te weten (denk ik..) een heel groot aandeel in bij mij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 24 april 2008 om 14:22
