Relaties
alle pijlers
Wanneer is het genoeg?
maandag 28 april 2008 om 12:00
Hallo allemaal.
Na al een paar keer eerder te hebben gepost waag ik me nu aan het volgende:
Ik heb 1,5 jaar een relatie, samenwoonplannen en op zich, na een behoorlijke dip, gaat het weer redelijk goed tussen ons.
In die dip nam mijn vriend veel contact op met andere vrouwen ( ex- vriendinnen, maar ook vreemde meiden, voornamelijk via Hyves)
Waarschijnlijk doet hij er niks mee, dat voel ik en weet ik wel, maar toen ik erachter kwam dat hij zo aan het flirten is met anderen kwetste me wel. Het heeft me heel onzeker gemaakt, voornamelijk over mezelf. Nu heb ik het min of meer geaccepteerd en heb ik er schijt aan. Ik heb zoiets van, ik vertrouw hem en stop met controleren. Dat lukt me aardig en geeft me ook wel rust.
Alleen nu is het probleem dat mijn vriend ontzettend wisselt van stemming en me vaak kwetst met zijn gedrag. Het ene moment is het een schat en kan hij een week lang de liefste, aanhankelijkste vriend zijn die altijd wel wil knuffelen en samen wil zijn enz. En een week later kan hij me ineens wel dood negeren. Dan doet hij alleen maar dingen voor zichzelf en negeert hij mij het liefste ook nog daarbij. Voor mij vreselijk frustrerend om mee om te gaan.
Ik krijg namelijk het gevoel dat ik niet écht in zijn leven betrokken wordt. Hij DOET dingen en ik vorm me daar omheen. Het is niet wij samen voor mijn gevoel. Iets wat volgens mij wel noodzakelijk is als je wilt samenwonen toch?
Bijvoorbeeld wanneer ik teleurgesteld of verdrietig reageer als hij me ineens meedeelt niet langs te willen komen, dan komt hij ook echt niet langs en negeert hij mij nog meer. Als ik op zo’n moment alleen maar rationeel nadenk en rustig blijft, dan komt hij wel gewoon langs.
Als ik een keer het ergens niet mee eens ben, kan hij ineens uitvallen tegen mij of zegt hij iets waarvan hij weet dat hij me daarmee kwetst. Bijvoorbeeld dat hij wel alleen gaat slapen. Hoe het kan weet ik niet, maar dat maakt me elke keer weer verdrietig. En als ik dan begin te huilen dan op de een of andere manier is het weer goed en is hij niet meer boos…
Ik vind dit zo moeilijk. Ik ben een emotioneel persoon en reageer vanuit mijn gevoel. En zo kent hij mij ook. En dan doet hij zo raar dat het me soms bang maakt om gewoon boos te reageren als ik boos ben. Omdat ik geen ruzie wil en gewoon een fijne relatie wil hebben. Maar voor mijn gevoel worden mijn wensen/eisen voor een deel genegeerd en kan ik het niet kenbaar maken omdat hij nooit wil praten.
Een aantal keren is hij heel agressief geweest. Één keer heeft hij mij aan mijn haren door mijn woonkamer getrokken. Ik was op dat moment ook niet de liefste en niet voor rede vatbaar, maar toch heeft het mij als persoon in deze relatie onzeker en bang gemaakt. Ik kom op de een of andere manier niet meer voor mezelf op. En mijn vraag is, hoe wordt ik weer mezelf? Hoe zet ik me over deze angst heen? Want ik denk dat zodra ik weer sterker wordt, onze relatie ook weer gelijkwaardiger wordt! Iets wat ik écht hoop, omdat ik gevallen ben op die jongen die voor mij door het vuur ging 1,5 jaar geleden en voor wie ik zijn alles was. Iets wat ik nu niet meer voel.
Alvast bedankt.
Groetjes!
Na al een paar keer eerder te hebben gepost waag ik me nu aan het volgende:
Ik heb 1,5 jaar een relatie, samenwoonplannen en op zich, na een behoorlijke dip, gaat het weer redelijk goed tussen ons.
In die dip nam mijn vriend veel contact op met andere vrouwen ( ex- vriendinnen, maar ook vreemde meiden, voornamelijk via Hyves)
Waarschijnlijk doet hij er niks mee, dat voel ik en weet ik wel, maar toen ik erachter kwam dat hij zo aan het flirten is met anderen kwetste me wel. Het heeft me heel onzeker gemaakt, voornamelijk over mezelf. Nu heb ik het min of meer geaccepteerd en heb ik er schijt aan. Ik heb zoiets van, ik vertrouw hem en stop met controleren. Dat lukt me aardig en geeft me ook wel rust.
Alleen nu is het probleem dat mijn vriend ontzettend wisselt van stemming en me vaak kwetst met zijn gedrag. Het ene moment is het een schat en kan hij een week lang de liefste, aanhankelijkste vriend zijn die altijd wel wil knuffelen en samen wil zijn enz. En een week later kan hij me ineens wel dood negeren. Dan doet hij alleen maar dingen voor zichzelf en negeert hij mij het liefste ook nog daarbij. Voor mij vreselijk frustrerend om mee om te gaan.
Ik krijg namelijk het gevoel dat ik niet écht in zijn leven betrokken wordt. Hij DOET dingen en ik vorm me daar omheen. Het is niet wij samen voor mijn gevoel. Iets wat volgens mij wel noodzakelijk is als je wilt samenwonen toch?
Bijvoorbeeld wanneer ik teleurgesteld of verdrietig reageer als hij me ineens meedeelt niet langs te willen komen, dan komt hij ook echt niet langs en negeert hij mij nog meer. Als ik op zo’n moment alleen maar rationeel nadenk en rustig blijft, dan komt hij wel gewoon langs.
Als ik een keer het ergens niet mee eens ben, kan hij ineens uitvallen tegen mij of zegt hij iets waarvan hij weet dat hij me daarmee kwetst. Bijvoorbeeld dat hij wel alleen gaat slapen. Hoe het kan weet ik niet, maar dat maakt me elke keer weer verdrietig. En als ik dan begin te huilen dan op de een of andere manier is het weer goed en is hij niet meer boos…
Ik vind dit zo moeilijk. Ik ben een emotioneel persoon en reageer vanuit mijn gevoel. En zo kent hij mij ook. En dan doet hij zo raar dat het me soms bang maakt om gewoon boos te reageren als ik boos ben. Omdat ik geen ruzie wil en gewoon een fijne relatie wil hebben. Maar voor mijn gevoel worden mijn wensen/eisen voor een deel genegeerd en kan ik het niet kenbaar maken omdat hij nooit wil praten.
Een aantal keren is hij heel agressief geweest. Één keer heeft hij mij aan mijn haren door mijn woonkamer getrokken. Ik was op dat moment ook niet de liefste en niet voor rede vatbaar, maar toch heeft het mij als persoon in deze relatie onzeker en bang gemaakt. Ik kom op de een of andere manier niet meer voor mezelf op. En mijn vraag is, hoe wordt ik weer mezelf? Hoe zet ik me over deze angst heen? Want ik denk dat zodra ik weer sterker wordt, onze relatie ook weer gelijkwaardiger wordt! Iets wat ik écht hoop, omdat ik gevallen ben op die jongen die voor mij door het vuur ging 1,5 jaar geleden en voor wie ik zijn alles was. Iets wat ik nu niet meer voel.
Alvast bedankt.
Groetjes!
maandag 28 april 2008 om 13:22
quote:marietjevandermeer schreef op 28 april 2008 @ 13:08:
De maanden dat hij écht lief, aandachtig en vooral NIET zelfingenomen was, dat alles om hem draait was ongeveer 7 maanden...
Daarna ging het allemaal om meneer draaien en vond hij zichzelf weer het allerbelangrijkste!dus het langste deel van jullie relatie gaat het niet goed.
De maanden dat hij écht lief, aandachtig en vooral NIET zelfingenomen was, dat alles om hem draait was ongeveer 7 maanden...
Daarna ging het allemaal om meneer draaien en vond hij zichzelf weer het allerbelangrijkste!dus het langste deel van jullie relatie gaat het niet goed.
maandag 28 april 2008 om 13:36
Marietje, ik denk dat jouw vriend niet het probleem is, maar jouw onzekerheid en jouw bereidheid om je op te offeren wel. Zelf zul je ook wel aanvoelen dat deze relatie eigenlijk voor bij is. Je zult hard aan jezelf moeten werken om te voorkomen dat jouw nare ervaringen uit het verleden er weer voor zullen zorgen dat ook jouw heden en toekomst naar en problematisch worden. Ik weet zeker dat je niet jarenlang een relatie wilt met een man die geen respect voor je heeft en zelfs agressief en gewelddadig wordt als jij niet doet wat hij wil. Als je deze relatie verbreekt heb je grote kans dat je volgende vriend weer iemand is die slecht voor je is als je niks aan de onderliggende problemen doet.
maandag 28 april 2008 om 13:41
Lieve Marietje,
De eerste maanden was hij lief en attent, zeg je. Dus nu meneer de buit (jij) binnen en laat nu zijn ware aard zien.
Ik vind dit heel herkenbaar, ik heb het nl. zelf ook meegemaakt toen ik een jaar of 24 was. Mijn toenmalige vriend, wasd ook zeer lief en attent, toen ik hem ontmoette, bloemen, cadeautjes, aandacht...I
Totdat ik zo verliefd op hem was, dat ik alles voor hem zou doen. Toen had ie de "buit"binnen en veranderde hij langzamerhand in de persoon die hij werkelijk was.
maar ik was blind van liefde, liet alles toe. Als hij zei spring, dan deed ik het. Maar uiteindelijk zijn mij de ogen (gelukkig) open gegaan. Hij hield me aan het lijntje, ik wil nog niet samenwonen, ik wil me nog niet binden....etc.etc. maar ik dacht altijd, we zien wel waar het schip strandt, ik heb m nu in ieder geval nog...
Ook de ruzies en dat ie me sloeg en vernederde, ik dacht dat ik dat verdiende, omdat ik zo lastig was en zeurde, volgens hem...
Ik was ook bang om alleen te zijn en stelde het telkens uit om de relatie te beeindigen, als ik zei dat ie weg moest gaan, deed ie dat ook, maar dan was ik weer zo bang dat ie me echt zou verlaten, dat ik hemm snel weer "terug" haalde en zelfs mn excuses aanbood voor mijn "rare"gedrag.
Maar op een gegeven moment dacht ik, waar ben ik in godsnaam mee bezig, wil ik deze afhankelijke persoon wel zijn? Ik die altijd zeer onafhankelijk was???
Ik heb toen die relatie beeindigd, ben er weken letterlijk ziek van geweest, maar uiteindelijk ben ik er sterker door geworden.
Nu heb ik een hele lieve vriend, aan wie ik weet wat ik aan hem heb. Hij ook aan mij trouwens...
Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt, maar nu weet je misschien dat je niet de enige bent en dat je vooral niet moet vergeten dat JIJ belangrijk bent!!!
liefs sweetdevil
De eerste maanden was hij lief en attent, zeg je. Dus nu meneer de buit (jij) binnen en laat nu zijn ware aard zien.
Ik vind dit heel herkenbaar, ik heb het nl. zelf ook meegemaakt toen ik een jaar of 24 was. Mijn toenmalige vriend, wasd ook zeer lief en attent, toen ik hem ontmoette, bloemen, cadeautjes, aandacht...I
Totdat ik zo verliefd op hem was, dat ik alles voor hem zou doen. Toen had ie de "buit"binnen en veranderde hij langzamerhand in de persoon die hij werkelijk was.
maar ik was blind van liefde, liet alles toe. Als hij zei spring, dan deed ik het. Maar uiteindelijk zijn mij de ogen (gelukkig) open gegaan. Hij hield me aan het lijntje, ik wil nog niet samenwonen, ik wil me nog niet binden....etc.etc. maar ik dacht altijd, we zien wel waar het schip strandt, ik heb m nu in ieder geval nog...
Ook de ruzies en dat ie me sloeg en vernederde, ik dacht dat ik dat verdiende, omdat ik zo lastig was en zeurde, volgens hem...
Ik was ook bang om alleen te zijn en stelde het telkens uit om de relatie te beeindigen, als ik zei dat ie weg moest gaan, deed ie dat ook, maar dan was ik weer zo bang dat ie me echt zou verlaten, dat ik hemm snel weer "terug" haalde en zelfs mn excuses aanbood voor mijn "rare"gedrag.
Maar op een gegeven moment dacht ik, waar ben ik in godsnaam mee bezig, wil ik deze afhankelijke persoon wel zijn? Ik die altijd zeer onafhankelijk was???
Ik heb toen die relatie beeindigd, ben er weken letterlijk ziek van geweest, maar uiteindelijk ben ik er sterker door geworden.
Nu heb ik een hele lieve vriend, aan wie ik weet wat ik aan hem heb. Hij ook aan mij trouwens...
Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt, maar nu weet je misschien dat je niet de enige bent en dat je vooral niet moet vergeten dat JIJ belangrijk bent!!!
liefs sweetdevil
maandag 28 april 2008 om 13:49
[quote]wanda_p schreef op 28 april 2008 @ 13:36:
Marietje, ik denk dat jouw vriend niet het probleem is, maar jouw onzekerheid en jouw bereidheid om je op te offeren wel. Zelf zul je ook wel aanvoelen dat deze relatie eigenlijk voor bij is. Je zult hard aan jezelf moeten werken om te voorkomen dat jouw nare ervaringen uit het verleden er weer voor zullen zorgen dat ook jouw heden en toekomst naar en problematisch worden. Ik weet zeker dat je niet jarenlang een relatie wilt met een man die geen respect voor je heeft en zelfs agressief en gewelddadig wordt als jij niet doet wat hij wil. Als je deze relatie verbreekt heb je grote kans dat je volgende vri
Marietje, ik denk dat jouw vriend niet het probleem is, maar jouw onzekerheid en jouw bereidheid om je op te offeren wel. Zelf zul je ook wel aanvoelen dat deze relatie eigenlijk voor bij is. Je zult hard aan jezelf moeten werken om te voorkomen dat jouw nare ervaringen uit het verleden er weer voor zullen zorgen dat ook jouw heden en toekomst naar en problematisch worden. Ik weet zeker dat je niet jarenlang een relatie wilt met een man die geen respect voor je heeft en zelfs agressief en gewelddadig wordt als jij niet doet wat hij wil. Als je deze relatie verbreekt heb je grote kans dat je volgende vri
maandag 28 april 2008 om 13:49
quote:wanda_p schreef op 28 april 2008 @ 13:36:
Marietje, ik denk dat jouw vriend niet het probleem is, maar jouw onzekerheid en jouw bereidheid om je op te offeren wel. Zelf zul je ook wel aanvoelen dat deze relatie eigenlijk voor bij is. Je zult hard aan jezelf moeten werken om te voorkomen dat jouw nare ervaringen uit het verleden er weer voor zullen zorgen dat ook jouw heden en toekomst naar en problematisch worden. Ik weet zeker dat je niet jarenlang een relatie wilt met een man die geen respect voor je heeft en zelfs agressief en gewelddadig wordt als jij niet doet wat hij wil. Als je deze relatie verbreekt heb je grote kans dat je volgende vriend weer iemand is die slecht voor je is als je niks aan de onderliggende problemen doet.
Dit is ook mijn angst. Dat HIJ als persoon eigenlijk wel de juiste voor me is en ik het uit maak omdat ik zelf degene ben met problemen. Dat ik dus eigenlijk door mijn onzekerheid enz. de ware weg jaag. Vandaar dat ik het niet uit wil maken. Omdat ik hem niet kwijt wil.
Ik weet gewoon niet meer of we niet bij elkaar passen, dat hij zich raar gedraagd, of dat het eigenlijk allemaal door mezelf komt en als ik verander, dat dan alles opgelost is…
Ik weet het gewoon niet meer wie de `schuldige` is zeg maar…
Marietje, ik denk dat jouw vriend niet het probleem is, maar jouw onzekerheid en jouw bereidheid om je op te offeren wel. Zelf zul je ook wel aanvoelen dat deze relatie eigenlijk voor bij is. Je zult hard aan jezelf moeten werken om te voorkomen dat jouw nare ervaringen uit het verleden er weer voor zullen zorgen dat ook jouw heden en toekomst naar en problematisch worden. Ik weet zeker dat je niet jarenlang een relatie wilt met een man die geen respect voor je heeft en zelfs agressief en gewelddadig wordt als jij niet doet wat hij wil. Als je deze relatie verbreekt heb je grote kans dat je volgende vriend weer iemand is die slecht voor je is als je niks aan de onderliggende problemen doet.
Dit is ook mijn angst. Dat HIJ als persoon eigenlijk wel de juiste voor me is en ik het uit maak omdat ik zelf degene ben met problemen. Dat ik dus eigenlijk door mijn onzekerheid enz. de ware weg jaag. Vandaar dat ik het niet uit wil maken. Omdat ik hem niet kwijt wil.
Ik weet gewoon niet meer of we niet bij elkaar passen, dat hij zich raar gedraagd, of dat het eigenlijk allemaal door mezelf komt en als ik verander, dat dan alles opgelost is…
Ik weet het gewoon niet meer wie de `schuldige` is zeg maar…
maandag 28 april 2008 om 15:01
het volgende boek raad ik je aan: why men love bitches van Sherry Argov. Het is inmiddels ook in het nederlands. heb ik ooit van mijn schoonzus gekregen en het heeft mijn ogen geopend.
Volgens mij heeft de uitgebreidere boekhandel het ook. Voor de rest zou ik niet weten wat je zou moeten doen. Ja, lekker je eigen leven gaan leiden.
Volgens mij heeft de uitgebreidere boekhandel het ook. Voor de rest zou ik niet weten wat je zou moeten doen. Ja, lekker je eigen leven gaan leiden.
maandag 28 april 2008 om 19:26
ik las ooit de tip over het maken van moeilijke beslissingen in je leven:
leef een week lang je leven alsof je de beslissing al gemaakt heb.
dus in jouw geval: leef je leven de komende week alsof je geen relatie meer met hem hebt. doe leuke dingen met vriendinnen, denk de gedachten die je zou denken als je vrijgezel zou zijn, en voel hoe je je dan voelt.
waarschijnlijk helemaal jezelf en erg opgelucht...
leef een week lang je leven alsof je de beslissing al gemaakt heb.
dus in jouw geval: leef je leven de komende week alsof je geen relatie meer met hem hebt. doe leuke dingen met vriendinnen, denk de gedachten die je zou denken als je vrijgezel zou zijn, en voel hoe je je dan voelt.
waarschijnlijk helemaal jezelf en erg opgelucht...
maandag 28 april 2008 om 20:35
quote:marietjevandermeer schreef op 28 april 2008 @ 13:49:
Dit is ook mijn angst. Dat HIJ als persoon eigenlijk wel de juiste voor me is en ik het uit maak omdat ik zelf degene ben met problemen. Dat ik dus eigenlijk door mijn onzekerheid enz. de ware weg jaag. Vandaar dat ik het niet uit wil maken. Omdat ik hem niet kwijt wil.
Ik weet gewoon niet meer of we niet bij elkaar passen, dat hij zich raar gedraagd, of dat het eigenlijk allemaal door mezelf komt en als ik verander, dat dan alles opgelost is…
Ik weet het gewoon niet meer wie de `schuldige` is zeg maar…Hij is niet de juiste voor je. Een man die je vernedert, je niet met respect behandelt, agressief is en je aan je haren door de kamer sleurt is voor niemand de ware. Zo'n man heeft een probleem. En ongeacht de problemen die jij hebt en die je zelf op moet en kunt lossen, je moet niet de oorzaak van de problemen van die man bij jezelf zoeken. Er zijn op dit forum teveel verhalen te lezen van mishandelde vrouwen die de schuld voor het mishandeld zijn bij zichzelf zochten. Niemand verdient het om mishandeld te worden, dus ook jij niet! Wat je ook gedaan mag hebben of hoe jij je ook gedraagt, hij heeft je gewoon met respect te behandelen, en je met geen vinger aan te raken als jij dat niet wilt. Onthoud dat; als hij je zo behandelt is hij niet de ware!!!
Dit is ook mijn angst. Dat HIJ als persoon eigenlijk wel de juiste voor me is en ik het uit maak omdat ik zelf degene ben met problemen. Dat ik dus eigenlijk door mijn onzekerheid enz. de ware weg jaag. Vandaar dat ik het niet uit wil maken. Omdat ik hem niet kwijt wil.
Ik weet gewoon niet meer of we niet bij elkaar passen, dat hij zich raar gedraagd, of dat het eigenlijk allemaal door mezelf komt en als ik verander, dat dan alles opgelost is…
Ik weet het gewoon niet meer wie de `schuldige` is zeg maar…Hij is niet de juiste voor je. Een man die je vernedert, je niet met respect behandelt, agressief is en je aan je haren door de kamer sleurt is voor niemand de ware. Zo'n man heeft een probleem. En ongeacht de problemen die jij hebt en die je zelf op moet en kunt lossen, je moet niet de oorzaak van de problemen van die man bij jezelf zoeken. Er zijn op dit forum teveel verhalen te lezen van mishandelde vrouwen die de schuld voor het mishandeld zijn bij zichzelf zochten. Niemand verdient het om mishandeld te worden, dus ook jij niet! Wat je ook gedaan mag hebben of hoe jij je ook gedraagt, hij heeft je gewoon met respect te behandelen, en je met geen vinger aan te raken als jij dat niet wilt. Onthoud dat; als hij je zo behandelt is hij niet de ware!!!
maandag 28 april 2008 om 20:57
quote:Capibara schreef op 28 april 2008 @ 20:35:
[...]
Hij is niet de juiste voor je. Een man die je vernedert, je niet met respect behandelt, agressief is en je aan je haren door de kamer sleurt is voor niemand de ware. Zo'n man heeft een probleem. En ongeacht de problemen die jij hebt en die je zelf op moet en kunt lossen, je moet niet de oorzaak van de problemen van die man bij jezelf zoeken. Helemaal mee eens! Jij moet je eigen problemen oplossen, juist om te voorkomen dat je je leven lang relaties met dit soort mannen hebt. Deze man behandelt je slecht en jij bent bang dat hij je verlaat. Terwijl dat het allerbeste is wat je kan overkomen!
[...]
Hij is niet de juiste voor je. Een man die je vernedert, je niet met respect behandelt, agressief is en je aan je haren door de kamer sleurt is voor niemand de ware. Zo'n man heeft een probleem. En ongeacht de problemen die jij hebt en die je zelf op moet en kunt lossen, je moet niet de oorzaak van de problemen van die man bij jezelf zoeken. Helemaal mee eens! Jij moet je eigen problemen oplossen, juist om te voorkomen dat je je leven lang relaties met dit soort mannen hebt. Deze man behandelt je slecht en jij bent bang dat hij je verlaat. Terwijl dat het allerbeste is wat je kan overkomen!
maandag 12 mei 2008 om 21:41
wauw meid, dit verhaal komt mij zo bekend voor he. Een half jaar geleden zat ik in zo'n soort situatie waar jij nu in zit. Uiteindelijk durfde ik het uit te maken. Want ik was niet gelukkig in de relatie op dat moment en ik wist dat er geen toekomst in zat. Als ik me bedacht hoe het zou zijn om met hem samen te wonen werd ik al misselijk.
Ik gaf hem ook heel vaak zijn zin en hij maakte daar zo'n misbruik van. Jij verdient veel beter!!! Iedere keer als hij je kwetst maakt hij een stukje van jou kapot. Als ik het kan lukt het jou zeker!!!
Ik gaf hem ook heel vaak zijn zin en hij maakte daar zo'n misbruik van. Jij verdient veel beter!!! Iedere keer als hij je kwetst maakt hij een stukje van jou kapot. Als ik het kan lukt het jou zeker!!!
maandag 12 mei 2008 om 21:53
Marietje, als het na 1,5 jaar al zo slecht gaat, wat zal het dan over vijf of tien jaar niet zijn?? Jullie zouden nog volop in de verliefdheidsfase moeten zitten, en in de plaats daarvan is er een hoop ellende en zelfs al eerder is er een flinke dip geweest.
Dat hij in het begin lief was, zegt niets. Mijn ex was in het begin ook superverliefd op me, en was daardoor lief voor me, maar geleidelijk aan liet zijn ware aard zien. Dat huwelijk is een hel geworden, ondanks dat hij me na nog maar 1,5 jaar relatie veel beter behandelde dan jouw vriend nu doet.
Ik denk niet dat je met hem gelukkig zult worden, sorry...
Sterkte!
Dat hij in het begin lief was, zegt niets. Mijn ex was in het begin ook superverliefd op me, en was daardoor lief voor me, maar geleidelijk aan liet zijn ware aard zien. Dat huwelijk is een hel geworden, ondanks dat hij me na nog maar 1,5 jaar relatie veel beter behandelde dan jouw vriend nu doet.
Ik denk niet dat je met hem gelukkig zult worden, sorry...
Sterkte!
dinsdag 13 mei 2008 om 15:27
Goedemiddag allemaal.
Inmiddels is het alweer een tijdje verder en moddert de boel wel wat aan. We zien elkaar bijna elke dag en de spanning/lief zijn voor elkaar wisselt kribbige buien af. Ook van mijn kant leg ik op alle slakken zout en irriteer ik me aan alles…
Aan de andere kant gaat het ook wel weer beter, ik zeg tegenwoordig gewoon wat ik denk en ik merk dat het ervoor zorgt dat we langzaam wat meer kunnen praten. Het blijft lastig een gesprek te beginnen, maar als ik gewoon begin met wat me dwars zit lukt het me aardig.
We hebben vorige week een huis bekeken, maar op mijn aandringen hebben we het niet gedaan in verband met geldtekort én omdat ik heb gezegd nog niet te willen samenwonen. Hij vond het wel grappig dat uit mijn mond te horen. En ik voel me opgelucht. Keek er echt tegenop te moeten samenwonen met die man. Hij wil nog zoveel, buitenland/flirten, volop werken in de horeca. En ik wil niet met zo’n man thuis zitten. Laat hem maar zijn ding doen, maar niet als ik dan thuis moet en ga zitten wachten.
Verder ben ik er nog steeds niet achter wat ik nou eigenlijk wil. Soms denk ik hij is de allerliefste man die ik me maar kan bedenken en doet heel veel voor me. Brengt me naar kantoor, houdt rekening met mij bij elke afspraak die hij wil maken en zegt ook dingen af als ik het niet leuk vindt. Maar aan de andere kant ben ik wel ontevreden op de een of andere manier. Elke keer krijg ik weer zo’n zeurderig gevoel in mijn buik en hoofd…
Moet het nou zo, liefdeloos, hij heeft vaak geen zin in seks met mij, wil overigens wel knuffelen maar zit héél veel tijd achter de pc wat me irriteert, hij heeft nog steeds veel contact met andere meiden, kan ineens heel boos op mij zijn en me met woorden heel erg raken.
Maar aan de andere kant zegt hij dat ik degene ben die hij zo leuk vond en vind, dat hij voor mij gaat en alleen voor mij, dat hij met mij verder wil…
Hele lieve woorden, maar wanneer laat hij mij dat eens voldoende voelen?
Ik weet niet of ik teveel vraag, of dat hij gewoon niet genoeg laat zien.. Nog steeds niet!
Inmiddels is het alweer een tijdje verder en moddert de boel wel wat aan. We zien elkaar bijna elke dag en de spanning/lief zijn voor elkaar wisselt kribbige buien af. Ook van mijn kant leg ik op alle slakken zout en irriteer ik me aan alles…
Aan de andere kant gaat het ook wel weer beter, ik zeg tegenwoordig gewoon wat ik denk en ik merk dat het ervoor zorgt dat we langzaam wat meer kunnen praten. Het blijft lastig een gesprek te beginnen, maar als ik gewoon begin met wat me dwars zit lukt het me aardig.
We hebben vorige week een huis bekeken, maar op mijn aandringen hebben we het niet gedaan in verband met geldtekort én omdat ik heb gezegd nog niet te willen samenwonen. Hij vond het wel grappig dat uit mijn mond te horen. En ik voel me opgelucht. Keek er echt tegenop te moeten samenwonen met die man. Hij wil nog zoveel, buitenland/flirten, volop werken in de horeca. En ik wil niet met zo’n man thuis zitten. Laat hem maar zijn ding doen, maar niet als ik dan thuis moet en ga zitten wachten.
Verder ben ik er nog steeds niet achter wat ik nou eigenlijk wil. Soms denk ik hij is de allerliefste man die ik me maar kan bedenken en doet heel veel voor me. Brengt me naar kantoor, houdt rekening met mij bij elke afspraak die hij wil maken en zegt ook dingen af als ik het niet leuk vindt. Maar aan de andere kant ben ik wel ontevreden op de een of andere manier. Elke keer krijg ik weer zo’n zeurderig gevoel in mijn buik en hoofd…
Moet het nou zo, liefdeloos, hij heeft vaak geen zin in seks met mij, wil overigens wel knuffelen maar zit héél veel tijd achter de pc wat me irriteert, hij heeft nog steeds veel contact met andere meiden, kan ineens heel boos op mij zijn en me met woorden heel erg raken.
Maar aan de andere kant zegt hij dat ik degene ben die hij zo leuk vond en vind, dat hij voor mij gaat en alleen voor mij, dat hij met mij verder wil…
Hele lieve woorden, maar wanneer laat hij mij dat eens voldoende voelen?
Ik weet niet of ik teveel vraag, of dat hij gewoon niet genoeg laat zien.. Nog steeds niet!
