Actueel
alle pijlers
Waarom willen mensen kinderen? Eerlijk zeggen svp!
dinsdag 13 februari 2007 om 21:02
Ik ben nogal rationeel ingesteld, dus toen ik bij kennissen op bezoek was heb ik hen eens gevraagd waarom ze een kind hadden gekregen. ;) Eerst een hele lange stilte waarbij ze mij aankeken alsof ik de domste vraag van de 20ste eeuw had gesteld, en toen het cliche-antwoord:"omdat ze zo leuk zijn". (Sindsdien heb ik die vraag nergens meer durven stellen...), daarom stel ik hem nu hier omdat de anonimiteit van dit forum misschien eerlijker antwoorden (minder politiek correct?) oplevert).
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
maandag 19 november 2007 om 23:44
dinsdag 20 november 2007 om 22:32
quote:Doubleimpact schreef op 19 oktober 2007 @ 05:35:
Ook ik ben rartioneel ingesteld. Toen ik merkte dat ik graag een kind zo willen, het geprobeerd te analyseren. Dan blijkt dat redenen ok kinderen te nemen heel egoístisch zijn van oorsprong en biologisch.
Ik denk dat mensen die niet een overweldigende kinderwens hebben er niet aan moeten beginnen. Kinderen zijn niet altijd leuk. ga je daarvan uit dan kun je teleurgesteld worden en gefrustreerd raken en daar schiet niemand iets mee op.
Als je iets heel graag wilt, dan heb je er meer voor over! Een kind het er recht op dat het 'goed' wordt opgevoed (liefde, aandacht, grenzensltellende zeggende ouders etc.)
Ook al is de vraag lastig te beantwoorden, toch zou iedereen vooraf moeten nadenken of de keuze voor een kind wel gebasseerd is op de goede redenen.
Een kind nemen omdat je eenzaam bent of om je relatie te redden zijn voor mijn gevoel slechte redenen. ...Ik had geen overweldigende kinderwens hoor. Sterker nog: ik had werkelijk geen idee waar ik aan begon en toch......heb ik geen moment spijt gehad van mijn beslissing om voor kinderen te gaan. Mijn leven is zoveel rijker nu en al die andere dingen die eerst zo belangrijk leken, lijken nu minder belangrijk.
Ook ik ben rartioneel ingesteld. Toen ik merkte dat ik graag een kind zo willen, het geprobeerd te analyseren. Dan blijkt dat redenen ok kinderen te nemen heel egoístisch zijn van oorsprong en biologisch.
Ik denk dat mensen die niet een overweldigende kinderwens hebben er niet aan moeten beginnen. Kinderen zijn niet altijd leuk. ga je daarvan uit dan kun je teleurgesteld worden en gefrustreerd raken en daar schiet niemand iets mee op.
Als je iets heel graag wilt, dan heb je er meer voor over! Een kind het er recht op dat het 'goed' wordt opgevoed (liefde, aandacht, grenzensltellende zeggende ouders etc.)
Ook al is de vraag lastig te beantwoorden, toch zou iedereen vooraf moeten nadenken of de keuze voor een kind wel gebasseerd is op de goede redenen.
Een kind nemen omdat je eenzaam bent of om je relatie te redden zijn voor mijn gevoel slechte redenen. ...Ik had geen overweldigende kinderwens hoor. Sterker nog: ik had werkelijk geen idee waar ik aan begon en toch......heb ik geen moment spijt gehad van mijn beslissing om voor kinderen te gaan. Mijn leven is zoveel rijker nu en al die andere dingen die eerst zo belangrijk leken, lijken nu minder belangrijk.
woensdag 21 november 2007 om 18:36
zo daar stel je me toch een vraag!! Ik denk dat dat voor iedereen anders is. Ik heb zelf nog geen kinderen maar voor mij is een kindje iets heel moois en bijzonders, ik zou voor een kindje kiezen ( in hoeverre je dat voor het kiezen hebt!) omdat het mij geweldig lijkt om voor een kind te zorgen, het op te voeden, een band te hebben, het liefde en wijsheid te geven, omdat ik denk dat ik het kindje een goed leven te bieden heb en dat het kindje mijn leven zal verrijken, dat het een mooie bevestiging is van mijn liefde met mijn ( bijna) man. In alle opzichten een egoistische keuze maar zijn dat niet alle keuzes? Doen we dingen in het leven niet altijd om jezelf er beter bij te voelen, en daarbij ook nog een ander te helpen? Maar goed das een ander onderwerp. Kortom gevoel, emotie en liefde!
Grtjes Starbelly
Grtjes Starbelly
vrijdag 2 mei 2008 om 14:10
Ik heb de redenen die TO bedacht heeft eens bekeken (serieus hoor) en er was er geeneen bij waar ik me in kon vinden. Ik denk echt dat ik kinderen heb omdat ik ze zo leuk vind. Het zal vast wel een biologisch gegeven zijn, dat je je wilt voortplanten enzo. Maar op het moment dat ik zwanger raakte van mijn eerste was ik daar niet bewust mee bezig. Ik heb toen alle voors en tegens naast elkaar gezet en wat de doorslag gaf, was dat ik het leuk zou vinden om een kind te hebben. En daarna vond ik het leuk genoeg om er nog 2 te krijgen.
vrijdag 2 mei 2008 om 14:20
Over het algemeen denk ik dat er geen redenen zijn behalve de dwingende evolutionaire en genetische voorbestemdheid waar we aan vast zitten. (Zo das eruit)
Heel rationeel denk ik dus dat de redenen die bedacht worden achteraf-rationalisaties zijn en invullingen van iets wat in veel gevallen onvermijdelijk is. Dus alle losse individuele redenen kunnen voor die persoon best als waar worden beschouwd, maar in het geheel bezien is het doodgewoon voortzetting van de soort.
Heel rationeel denk ik dus dat de redenen die bedacht worden achteraf-rationalisaties zijn en invullingen van iets wat in veel gevallen onvermijdelijk is. Dus alle losse individuele redenen kunnen voor die persoon best als waar worden beschouwd, maar in het geheel bezien is het doodgewoon voortzetting van de soort.
vrijdag 2 mei 2008 om 14:53
quote:Soundpost schreef op 02 mei 2008 @ 14:20:
Over het algemeen denk ik dat er geen redenen zijn behalve de dwingende evolutionaire en genetische voorbestemdheid waar we aan vast zitten. (Zo das eruit)
Heel rationeel denk ik dus dat de redenen die bedacht worden achteraf-rationalisaties zijn en invullingen van iets wat in veel gevallen onvermijdelijk is. Dus alle losse individuele redenen kunnen voor die persoon best als waar worden beschouwd, maar in het geheel bezien is het doodgewoon voortzetting van de soort.
Ik denk dat mijn soort dan weer niet zo gebaat is bij voortzetting - nog meer mensen die geen zin hebben om te werken en zich van ellende gaan voortplanten. Klinkt een beetje als mijn onderzoek: nutteloos en zichzelf in stand houdend.
Edoch, ik persoonlijk heb er dus wel baat mijn. Mijn leven wordt toch een beetje minder hel. En ik mag kiezen, dus pech voor de soort.
Over het algemeen denk ik dat er geen redenen zijn behalve de dwingende evolutionaire en genetische voorbestemdheid waar we aan vast zitten. (Zo das eruit)
Heel rationeel denk ik dus dat de redenen die bedacht worden achteraf-rationalisaties zijn en invullingen van iets wat in veel gevallen onvermijdelijk is. Dus alle losse individuele redenen kunnen voor die persoon best als waar worden beschouwd, maar in het geheel bezien is het doodgewoon voortzetting van de soort.
Ik denk dat mijn soort dan weer niet zo gebaat is bij voortzetting - nog meer mensen die geen zin hebben om te werken en zich van ellende gaan voortplanten. Klinkt een beetje als mijn onderzoek: nutteloos en zichzelf in stand houdend.
Edoch, ik persoonlijk heb er dus wel baat mijn. Mijn leven wordt toch een beetje minder hel. En ik mag kiezen, dus pech voor de soort.
zaterdag 3 mei 2008 om 13:24
Quattro35,
goed topic is dit zeg!
Niet alles gelezen maar de antwoorden die ik bekeken heb waarom wel en waarom niet komen me zeer bekend voor uit mijn omgeving.
De mensen die wél kinderen hebben of willen geven meestal hun innerlijke gevoel/drang/genen enz de "schuld".
En de mensen die geen kinderen willen negeren dit gevoel, zeggen dit niet te hebben, laten dit gevoel helemaal niet opkomen of leggen dit instinctieve gevoel eerst naast een aantal andere levensvragen neer.
Ik kan zeggen dat ik het persoonlijk helemaal eens ben met die laatste groep hoewel ik de eerste groep ook wel begrijp.
De belangrijkste redenen dat ik het liefst geen of anders max 1 kind zou willen krijgen zijn de volgende:
(en waarom ik denk dat jonge vrouwen kinderen willen...)
(mijn redenen zouden enigzins neerbuigend of beledigend over kunnen komen t.o.v. enkele moeders maar goed, het is mijn mening. Niemand hoeft er iets op uit te doen)
-Een kind wordt 80 jaar oud, in zijn/haar verdere leven zal hij/zij meer dan 9.500 dieren(incl vissen) een ellendig bestaan geven en consumeren
-Een kind wil 18 jaar later een huis, auto en rechten. Nog meer natuurgebied zal er omgeploegd en bebouwd worden om hem dit te kunnen geven.
-Er is later vrijwel geen belangrijk maatschappelijk levensdoel te vinden voor een nieuwgeborene.
Uiteindelijk zal hij verzorgt worden of anderen gaan verzorgen die ook zonder maatschappelijk doel op deze wereld zijn gezet.
-Vroeger keek ik altijd neer op meisjes die zelf "niets konden verzinnen" in dit leven en daarom maar de makkelijkste weg kozen en zo snel mogelijk het estaffestokjes aan de volgende generatie gaven.
Nu kijk ik daar iets genuanceerder tegen aan.
Ik begrijp dat jonge vrouwen (tieners) een doel in het leven nodig hebben en dat wij (buitenstaanders) hun dit doel zo snel mogelijk moeten geven omdat ze anders uit pure doelloosheid maar zo snel mogelijk gaan baren om zelf een doel te creëren.
-Jonge meisjes worden vaak geindoctrineerd door hun moeders waardoor ze op éénmaal op een volwassen leeftijd ook zo snel mogelijk kinderen willen...
Die moeders zijn dan vaak totaal egocentrisch en denken en praten alleen maar in de "ik"vorm...
Als de dochter aan de moeder vraagt waarom er 5 kinderen in het gezin zijn antwoordt de moeder; "ik hou van gezelligheid" en "ik heb altijd een groot gezin gewild" en "ik hou van kinderen". Gevolg is dat de dochter óók een groot gezin wil.
-Soms gaat het mis in zo'n groot gezin en komen er enorme kostenplaatjes voor de samenleving.
1 kind blijkt dan chronisch lichamelijk ziek te zijn, de ander krijgt een subsidiebaan en heeft problemen met politie en justitie, weer een ander zit vaker in de W.W. dan op het werk en het vierde kind kost zo'n 100.000 per jaar vanwege zijn "psychiatrische stoornis", opnames en medicijnen.
En dan nog presteert de moeder het om voor een vijfde keer zwanger te worden, respect te eisen voor haar levenvisie en kinderbijslag, kortingen en een uitkering te krijgen....
Bovenstaande voorbeeld is fictief maar komt zeker "vaak" voor.
-Moeders van grote gezinnen zullen ook nooit iets anders verwerven in het leven dan de omschrijving "dat is de moeder van die en die en die...", "een zorgzaam type, staat altijd voor de kinderen klaar", "heeft het áltijd over de kinderen" en "zij en de kinderen dat is één" enz enz...
Zo zou ik later nooit herinnerd willen worden!
Het liefst zou ik iets gaan doen met mijn leven op het gebied van dierenrechten, mensenrechten of milieu buiten de verplichte arbeidsverplichtingen om.
Maar dat is persoonlijk.
En zo ken ik nog wel een aantal redenen waarom wel en waarom niet.
Maar doordenkers als Quattro zijn goed bezig vind ik.
Natuurlijk mag zoiets bespreekbaar gemaakt worden, dit is je plicht zelfs vind ik...
Wij zijn intelligente wezens die met gemak het zinnetje uit de bijbel(gaat heen en....) en onze oerinstincten op het tweede plan kunnen zetten. (helemaal uitsluiten hoeft niet vind ik)
Er zijn genoeg mogelijkheden om je leven tóch voort te zetten na je 18e...
Na hun 18-20e vallen veel meisjes in een gat dat begrijp ik.
De schooltijd is voor velen de tijd van hun leven geweest, daarna wordt het echt moeilijk....
-moet ik nu zelfstandig gaan leren worden door op mezelf te gaan wonen of trek ik direct bij een vriendje in?
-moet ik nu eerst door gaan leren of een baan gaan zoeken of kies ik voor direct voor kinderen want ik wil ze toch...
-mijn vriendinnen gaan zich allemaal settelen en een paar zijn er al zwanger, dat wil ik ook!
-Kinderen zijn zo leuk!
En voor dat je het weet ben je net 20 en bestaat je vriendenkring al voornamelijk uit jonge stelletjes met kinderen, zwangerschappen of een kinderwens...
En voordat je het weet ben jij één van de laatste die nog geen samenwonings of zelfs trouwplannen heeft!
De druk (vooral tussen de dames) wordt groter en groter, de onderwerpen worden éénzijdiger en ééntoniger...
Op het laatst gaat het alleen nog maar over de inrichting van het huis, de babykamer, de zwangerschap, de vriendjes en baby's!!!
Wat moet je dan?
5 jaar geleden was je nog een vrije puber en nu?
Hoe heeft het in godsnaam zo snel kunnen gaan?
Wat moet je doen?
Wat moet je dan?
groetjes Astrid
ps.is gewoon maar een mening hoor.
goed topic is dit zeg!
Niet alles gelezen maar de antwoorden die ik bekeken heb waarom wel en waarom niet komen me zeer bekend voor uit mijn omgeving.
De mensen die wél kinderen hebben of willen geven meestal hun innerlijke gevoel/drang/genen enz de "schuld".
En de mensen die geen kinderen willen negeren dit gevoel, zeggen dit niet te hebben, laten dit gevoel helemaal niet opkomen of leggen dit instinctieve gevoel eerst naast een aantal andere levensvragen neer.
Ik kan zeggen dat ik het persoonlijk helemaal eens ben met die laatste groep hoewel ik de eerste groep ook wel begrijp.
De belangrijkste redenen dat ik het liefst geen of anders max 1 kind zou willen krijgen zijn de volgende:
(en waarom ik denk dat jonge vrouwen kinderen willen...)
(mijn redenen zouden enigzins neerbuigend of beledigend over kunnen komen t.o.v. enkele moeders maar goed, het is mijn mening. Niemand hoeft er iets op uit te doen)
-Een kind wordt 80 jaar oud, in zijn/haar verdere leven zal hij/zij meer dan 9.500 dieren(incl vissen) een ellendig bestaan geven en consumeren
-Een kind wil 18 jaar later een huis, auto en rechten. Nog meer natuurgebied zal er omgeploegd en bebouwd worden om hem dit te kunnen geven.
-Er is later vrijwel geen belangrijk maatschappelijk levensdoel te vinden voor een nieuwgeborene.
Uiteindelijk zal hij verzorgt worden of anderen gaan verzorgen die ook zonder maatschappelijk doel op deze wereld zijn gezet.
-Vroeger keek ik altijd neer op meisjes die zelf "niets konden verzinnen" in dit leven en daarom maar de makkelijkste weg kozen en zo snel mogelijk het estaffestokjes aan de volgende generatie gaven.
Nu kijk ik daar iets genuanceerder tegen aan.
Ik begrijp dat jonge vrouwen (tieners) een doel in het leven nodig hebben en dat wij (buitenstaanders) hun dit doel zo snel mogelijk moeten geven omdat ze anders uit pure doelloosheid maar zo snel mogelijk gaan baren om zelf een doel te creëren.
-Jonge meisjes worden vaak geindoctrineerd door hun moeders waardoor ze op éénmaal op een volwassen leeftijd ook zo snel mogelijk kinderen willen...
Die moeders zijn dan vaak totaal egocentrisch en denken en praten alleen maar in de "ik"vorm...
Als de dochter aan de moeder vraagt waarom er 5 kinderen in het gezin zijn antwoordt de moeder; "ik hou van gezelligheid" en "ik heb altijd een groot gezin gewild" en "ik hou van kinderen". Gevolg is dat de dochter óók een groot gezin wil.
-Soms gaat het mis in zo'n groot gezin en komen er enorme kostenplaatjes voor de samenleving.
1 kind blijkt dan chronisch lichamelijk ziek te zijn, de ander krijgt een subsidiebaan en heeft problemen met politie en justitie, weer een ander zit vaker in de W.W. dan op het werk en het vierde kind kost zo'n 100.000 per jaar vanwege zijn "psychiatrische stoornis", opnames en medicijnen.
En dan nog presteert de moeder het om voor een vijfde keer zwanger te worden, respect te eisen voor haar levenvisie en kinderbijslag, kortingen en een uitkering te krijgen....
Bovenstaande voorbeeld is fictief maar komt zeker "vaak" voor.
-Moeders van grote gezinnen zullen ook nooit iets anders verwerven in het leven dan de omschrijving "dat is de moeder van die en die en die...", "een zorgzaam type, staat altijd voor de kinderen klaar", "heeft het áltijd over de kinderen" en "zij en de kinderen dat is één" enz enz...
Zo zou ik later nooit herinnerd willen worden!
Het liefst zou ik iets gaan doen met mijn leven op het gebied van dierenrechten, mensenrechten of milieu buiten de verplichte arbeidsverplichtingen om.
Maar dat is persoonlijk.
En zo ken ik nog wel een aantal redenen waarom wel en waarom niet.
Maar doordenkers als Quattro zijn goed bezig vind ik.
Natuurlijk mag zoiets bespreekbaar gemaakt worden, dit is je plicht zelfs vind ik...
Wij zijn intelligente wezens die met gemak het zinnetje uit de bijbel(gaat heen en....) en onze oerinstincten op het tweede plan kunnen zetten. (helemaal uitsluiten hoeft niet vind ik)
Er zijn genoeg mogelijkheden om je leven tóch voort te zetten na je 18e...
Na hun 18-20e vallen veel meisjes in een gat dat begrijp ik.
De schooltijd is voor velen de tijd van hun leven geweest, daarna wordt het echt moeilijk....
-moet ik nu zelfstandig gaan leren worden door op mezelf te gaan wonen of trek ik direct bij een vriendje in?
-moet ik nu eerst door gaan leren of een baan gaan zoeken of kies ik voor direct voor kinderen want ik wil ze toch...
-mijn vriendinnen gaan zich allemaal settelen en een paar zijn er al zwanger, dat wil ik ook!
-Kinderen zijn zo leuk!
En voor dat je het weet ben je net 20 en bestaat je vriendenkring al voornamelijk uit jonge stelletjes met kinderen, zwangerschappen of een kinderwens...
En voordat je het weet ben jij één van de laatste die nog geen samenwonings of zelfs trouwplannen heeft!
De druk (vooral tussen de dames) wordt groter en groter, de onderwerpen worden éénzijdiger en ééntoniger...
Op het laatst gaat het alleen nog maar over de inrichting van het huis, de babykamer, de zwangerschap, de vriendjes en baby's!!!
Wat moet je dan?
5 jaar geleden was je nog een vrije puber en nu?
Hoe heeft het in godsnaam zo snel kunnen gaan?
Wat moet je doen?
Wat moet je dan?
groetjes Astrid
ps.is gewoon maar een mening hoor.
zaterdag 3 mei 2008 om 13:31
quote:astrada01 schreef op 03 mei 2008 @ 13:24:
Quattro35,
goed topic is dit zeg!
Niet alles gelezen maar de antwoorden die ik bekeken heb waarom wel en waarom niet komen me zeer bekend voor uit mijn omgeving.
De mensen die wél kinderen hebben of willen geven meestal hun innerlijke gevoel/drang/genen enz de "schuld".
En de mensen die geen kinderen willen negeren dit gevoel, zeggen dit niet te hebben, laten dit gevoel helemaal niet opkomen of leggen dit instinctieve gevoel eerst naast een aantal andere levensvragen neer.
Ik kan zeggen dat ik het persoonlijk helemaal eens ben met die laatste groep hoewel ik de eerste groep ook wel begrijp.
De belangrijkste redenen dat ik het liefst geen of anders max 1 kind zou willen krijgen zijn de volgende:
(en waarom ik denk dat jonge vrouwen kinderen willen...)
(mijn redenen zouden enigzins neerbuigend of beledigend over kunnen komen t.o.v. enkele moeders maar goed, het is mijn mening. Niemand hoeft er iets op uit te doen)
-Een kind wordt 80 jaar oud, in zijn/haar verdere leven zal hij/zij meer dan 9.500 dieren(incl vissen) een ellendig bestaan geven en consumeren
-Een kind wil 18 jaar later een huis, auto en rechten. Nog meer natuurgebied zal er omgeploegd en bebouwd worden om hem dit te kunnen geven.
-Er is later vrijwel geen belangrijk maatschappelijk levensdoel te vinden voor een nieuwgeborene.
Uiteindelijk zal hij verzorgt worden of anderen gaan verzorgen die ook zonder maatschappelijk doel op deze wereld zijn gezet.
-Vroeger keek ik altijd neer op meisjes die zelf "niets konden verzinnen" in dit leven en daarom maar de makkelijkste weg kozen en zo snel mogelijk het estaffestokjes aan de volgende generatie gaven.
Nu kijk ik daar iets genuanceerder tegen aan.
Ik begrijp dat jonge vrouwen (tieners) een doel in het leven nodig hebben en dat wij (buitenstaanders) hun dit doel zo snel mogelijk moeten geven omdat ze anders uit pure doelloosheid maar zo snel mogelijk gaan baren om zelf een doel te creëren.
-Jonge meisjes worden vaak geindoctrineerd door hun moeders waardoor ze op éénmaal op een volwassen leeftijd ook zo snel mogelijk kinderen willen...
Die moeders zijn dan vaak totaal egocentrisch en denken en praten alleen maar in de "ik"vorm...
Als de dochter aan de moeder vraagt waarom er 5 kinderen in het gezin zijn antwoordt de moeder; "ik hou van gezelligheid" en "ik heb altijd een groot gezin gewild" en "ik hou van kinderen". Gevolg is dat de dochter óók een groot gezin wil.
-Soms gaat het mis in zo'n groot gezin en komen er enorme kostenplaatjes voor de samenleving.
1 kind blijkt dan chronisch lichamelijk ziek te zijn, de ander krijgt een subsidiebaan en heeft problemen met politie en justitie, weer een ander zit vaker in de W.W. dan op het werk en het vierde kind kost zo'n 100.000 per jaar vanwege zijn "psychiatrische stoornis", opnames en medicijnen.
En dan nog presteert de moeder het om voor een vijfde keer zwanger te worden, respect te eisen voor haar levenvisie en kinderbijslag, kortingen en een uitkering te krijgen....
Bovenstaande voorbeeld is fictief maar komt zeker "vaak" voor.
-Moeders van grote gezinnen zullen ook nooit iets anders verwerven in het leven dan de omschrijving "dat is de moeder van die en die en die...", "een zorgzaam type, staat altijd voor de kinderen klaar", "heeft het áltijd over de kinderen" en "zij en de kinderen dat is één" enz enz...
Zo zou ik later nooit herinnerd willen worden!
Het liefst zou ik iets gaan doen met mijn leven op het gebied van dierenrechten, mensenrechten of milieu buiten de verplichte arbeidsverplichtingen om.
Maar dat is persoonlijk.
En zo ken ik nog wel een aantal redenen waarom wel en waarom niet.
Maar doordenkers als Quattro zijn goed bezig vind ik.
Natuurlijk mag zoiets bespreekbaar gemaakt worden, dit is je plicht zelfs vind ik...
Wij zijn intelligente wezens die met gemak het zinnetje uit de bijbel(gaat heen en....) en onze oerinstincten op het tweede plan kunnen zetten. (helemaal uitsluiten hoeft niet vind ik)
Er zijn genoeg mogelijkheden om je leven tóch voort te zetten na je 18e...
Na hun 18-20e vallen veel meisjes in een gat dat begrijp ik.
De schooltijd is voor velen de tijd van hun leven geweest, daarna wordt het echt moeilijk....
-moet ik nu zelfstandig gaan leren worden door op mezelf te gaan wonen of trek ik direct bij een vriendje in?
(mét kans op een vroege zwangerschap "per ongeluk")
-moet ik nu eerst door gaan leren of een baan gaan zoeken of kies ik voor direct voor kinderen want ik wil ze toch...
-mijn vriendinnen gaan zich allemaal settelen en een paar zijn er al zwanger, dat wil ik ook!
-Kinderen zijn zo leuk!
En voor dat je het weet ben je net 20 en bestaat je vriendenkring al voornamelijk uit jonge stelletjes met kinderen, zwangerschappen of een kinderwens...
En voordat je het weet ben jij één van de laatste die nog geen samenwonings of zelfs trouwplannen heeft!
De druk (vooral tussen de dames) wordt groter en groter, de onderwerpen worden éénzijdiger en ééntoniger...
Op het laatst gaat het alleen nog maar over de inrichting van het huis, de babykamer, de zwangerschap, de vriendjes en baby's!!!
Wat moet je dan?
5 jaar geleden was je nog een vrije puber en nu?
Hoe heeft het in godsnaam zo snel kunnen gaan?
Wat moet je doen?
Wat moet je dan?
groetjes Astrid
ps.is gewoon maar een mening hoor.
Quattro35,
goed topic is dit zeg!
Niet alles gelezen maar de antwoorden die ik bekeken heb waarom wel en waarom niet komen me zeer bekend voor uit mijn omgeving.
De mensen die wél kinderen hebben of willen geven meestal hun innerlijke gevoel/drang/genen enz de "schuld".
En de mensen die geen kinderen willen negeren dit gevoel, zeggen dit niet te hebben, laten dit gevoel helemaal niet opkomen of leggen dit instinctieve gevoel eerst naast een aantal andere levensvragen neer.
Ik kan zeggen dat ik het persoonlijk helemaal eens ben met die laatste groep hoewel ik de eerste groep ook wel begrijp.
De belangrijkste redenen dat ik het liefst geen of anders max 1 kind zou willen krijgen zijn de volgende:
(en waarom ik denk dat jonge vrouwen kinderen willen...)
(mijn redenen zouden enigzins neerbuigend of beledigend over kunnen komen t.o.v. enkele moeders maar goed, het is mijn mening. Niemand hoeft er iets op uit te doen)
-Een kind wordt 80 jaar oud, in zijn/haar verdere leven zal hij/zij meer dan 9.500 dieren(incl vissen) een ellendig bestaan geven en consumeren
-Een kind wil 18 jaar later een huis, auto en rechten. Nog meer natuurgebied zal er omgeploegd en bebouwd worden om hem dit te kunnen geven.
-Er is later vrijwel geen belangrijk maatschappelijk levensdoel te vinden voor een nieuwgeborene.
Uiteindelijk zal hij verzorgt worden of anderen gaan verzorgen die ook zonder maatschappelijk doel op deze wereld zijn gezet.
-Vroeger keek ik altijd neer op meisjes die zelf "niets konden verzinnen" in dit leven en daarom maar de makkelijkste weg kozen en zo snel mogelijk het estaffestokjes aan de volgende generatie gaven.
Nu kijk ik daar iets genuanceerder tegen aan.
Ik begrijp dat jonge vrouwen (tieners) een doel in het leven nodig hebben en dat wij (buitenstaanders) hun dit doel zo snel mogelijk moeten geven omdat ze anders uit pure doelloosheid maar zo snel mogelijk gaan baren om zelf een doel te creëren.
-Jonge meisjes worden vaak geindoctrineerd door hun moeders waardoor ze op éénmaal op een volwassen leeftijd ook zo snel mogelijk kinderen willen...
Die moeders zijn dan vaak totaal egocentrisch en denken en praten alleen maar in de "ik"vorm...
Als de dochter aan de moeder vraagt waarom er 5 kinderen in het gezin zijn antwoordt de moeder; "ik hou van gezelligheid" en "ik heb altijd een groot gezin gewild" en "ik hou van kinderen". Gevolg is dat de dochter óók een groot gezin wil.
-Soms gaat het mis in zo'n groot gezin en komen er enorme kostenplaatjes voor de samenleving.
1 kind blijkt dan chronisch lichamelijk ziek te zijn, de ander krijgt een subsidiebaan en heeft problemen met politie en justitie, weer een ander zit vaker in de W.W. dan op het werk en het vierde kind kost zo'n 100.000 per jaar vanwege zijn "psychiatrische stoornis", opnames en medicijnen.
En dan nog presteert de moeder het om voor een vijfde keer zwanger te worden, respect te eisen voor haar levenvisie en kinderbijslag, kortingen en een uitkering te krijgen....
Bovenstaande voorbeeld is fictief maar komt zeker "vaak" voor.
-Moeders van grote gezinnen zullen ook nooit iets anders verwerven in het leven dan de omschrijving "dat is de moeder van die en die en die...", "een zorgzaam type, staat altijd voor de kinderen klaar", "heeft het áltijd over de kinderen" en "zij en de kinderen dat is één" enz enz...
Zo zou ik later nooit herinnerd willen worden!
Het liefst zou ik iets gaan doen met mijn leven op het gebied van dierenrechten, mensenrechten of milieu buiten de verplichte arbeidsverplichtingen om.
Maar dat is persoonlijk.
En zo ken ik nog wel een aantal redenen waarom wel en waarom niet.
Maar doordenkers als Quattro zijn goed bezig vind ik.
Natuurlijk mag zoiets bespreekbaar gemaakt worden, dit is je plicht zelfs vind ik...
Wij zijn intelligente wezens die met gemak het zinnetje uit de bijbel(gaat heen en....) en onze oerinstincten op het tweede plan kunnen zetten. (helemaal uitsluiten hoeft niet vind ik)
Er zijn genoeg mogelijkheden om je leven tóch voort te zetten na je 18e...
Na hun 18-20e vallen veel meisjes in een gat dat begrijp ik.
De schooltijd is voor velen de tijd van hun leven geweest, daarna wordt het echt moeilijk....
-moet ik nu zelfstandig gaan leren worden door op mezelf te gaan wonen of trek ik direct bij een vriendje in?
(mét kans op een vroege zwangerschap "per ongeluk")
-moet ik nu eerst door gaan leren of een baan gaan zoeken of kies ik voor direct voor kinderen want ik wil ze toch...
-mijn vriendinnen gaan zich allemaal settelen en een paar zijn er al zwanger, dat wil ik ook!
-Kinderen zijn zo leuk!
En voor dat je het weet ben je net 20 en bestaat je vriendenkring al voornamelijk uit jonge stelletjes met kinderen, zwangerschappen of een kinderwens...
En voordat je het weet ben jij één van de laatste die nog geen samenwonings of zelfs trouwplannen heeft!
De druk (vooral tussen de dames) wordt groter en groter, de onderwerpen worden éénzijdiger en ééntoniger...
Op het laatst gaat het alleen nog maar over de inrichting van het huis, de babykamer, de zwangerschap, de vriendjes en baby's!!!
Wat moet je dan?
5 jaar geleden was je nog een vrije puber en nu?
Hoe heeft het in godsnaam zo snel kunnen gaan?
Wat moet je doen?
Wat moet je dan?
groetjes Astrid
ps.is gewoon maar een mening hoor.
zaterdag 3 mei 2008 om 15:18
quote:digijuf schreef op 03 mei 2008 @ 14:31:
Wel een beetje eenzijdig beeld. Alsof je, als je moeder wordt, je niet meer verder ontwikkelt, omdat je je levensdoel al hebt bereikt...
Natuurlijk hoeft het niet zo te zijn.
Zeker met één kind kun je nog alle kanten op.
Maar mijn ervaring leert me dat dit helaas vaak niet gebeurd.
De meeste nieuwe moeders die ik ken "wilden er zijn voor hun kind", ze pastten zich aan het kind aan.
Hun leven draaide om het kind, stipt op tijd eten, stipt op tijd naar bed, toch maar niet part-time gaan werken, niet meer uit willen gaan, het kind niet tot nauwelijks naar de opvang (of oma en opa) enz.
M.a.w. het ene leven werd opgegeven voor het andere.
De ontwikkeling van het ene leven (dat van de moeder) stopt gewoon voor ongeveer 20 jaar omdat ze graag huismoeder wil zijn....
Iets anders kan ik er niet van maken.
En sorry, ik vind echt niet dat de ontwikkeling van de moeder doorgaat omdat ze toevallig wél alles over babies leert of zo in die 20 jaar tijd...
Onder ontwikkeling versta ik toch echt wat anders...
Maar gelukkig ken ik ook een paar stelletjes die nog wel alles deden/doen mét hun kind (één stelletje heeft twee kinderen) en zich wél verder ontwikkel(d)en in het leven.
Een stelletje vond dat het kind zich aan moesten passen aan het gezin ipv andersom. Dat vond ik wel een goeie eigenlijk.
Wat mij opviel is dat bovenstaande stelletjes
-hun pasgeboren kind(eren) direct al door iedereen lieten oppakken, vasthouden en knuffelen.
Gevolg, alles behalve éénkennige kinderen.
-lieten de babie(s) direct al overal en nergens slapen
Ik heb hier thuis nog een campingbedje staan waar een moeder mét kind mee aan kwam zetten, heeft ze nooit meer opgehaald.
-de kinderen/babies geven het zelf aan wanneer ze willen slapen of eten.
Niks geen biologische hongerklok bij het kind in werking zetten!
Gewoon vrijheid blijheid.
En gevolg van dit alles;
supermakkelijke kinderen die zichzelf prima kunnen vermaken en de oppassers bijna voor in de rij staan.
En de ouders? Die gingen gewoon verder met hun leven en alle ontwikkelingen die daarbij horen.,
Studie, werk, nieuwe hobbies?
Geen probleem voor deze ouders, vertrouwen in elkaar en houden van daar gaat het om. Voor de rest is alles mogelijk.
s 'Nachts wordt het slapende kind gewoon uit bed gehaald, in een deken gewikkeld en weer in een ander bed gelegd.
En slapen dat doen ze zeker!
Een huilend kind is niet moe of heeft een ander probleem wat eerst opgelost moet worden...
Niks geen "alleen nog maar stelletjes met óók kinderen" in de nieuwe vriendenkring maar gewoon jezelf zijn en blijven.
Structuur en regelmaat voor het kind? Echt niet!
Daar krijg je alleen maar afhankelijke, éénkennige, zeurende en huilende kinderen van volgens deze ouders
Vertrouwen en stressloze (in ieder geval waar het kind bij is) ouders heeft het kind nodig. Voor de rest mag ie zelf op ontdekkingsreis in het leven.
Gevolg, kinderen met een eigen verantwoordelijkheid.
Heb het bovenstaande dus zelf allemaal gezien en ervaren.
Maar helaas zijn dit de uitzonderingen Digijuf.
Wel een beetje eenzijdig beeld. Alsof je, als je moeder wordt, je niet meer verder ontwikkelt, omdat je je levensdoel al hebt bereikt...
Natuurlijk hoeft het niet zo te zijn.
Zeker met één kind kun je nog alle kanten op.
Maar mijn ervaring leert me dat dit helaas vaak niet gebeurd.
De meeste nieuwe moeders die ik ken "wilden er zijn voor hun kind", ze pastten zich aan het kind aan.
Hun leven draaide om het kind, stipt op tijd eten, stipt op tijd naar bed, toch maar niet part-time gaan werken, niet meer uit willen gaan, het kind niet tot nauwelijks naar de opvang (of oma en opa) enz.
M.a.w. het ene leven werd opgegeven voor het andere.
De ontwikkeling van het ene leven (dat van de moeder) stopt gewoon voor ongeveer 20 jaar omdat ze graag huismoeder wil zijn....
Iets anders kan ik er niet van maken.
En sorry, ik vind echt niet dat de ontwikkeling van de moeder doorgaat omdat ze toevallig wél alles over babies leert of zo in die 20 jaar tijd...
Onder ontwikkeling versta ik toch echt wat anders...
Maar gelukkig ken ik ook een paar stelletjes die nog wel alles deden/doen mét hun kind (één stelletje heeft twee kinderen) en zich wél verder ontwikkel(d)en in het leven.
Een stelletje vond dat het kind zich aan moesten passen aan het gezin ipv andersom. Dat vond ik wel een goeie eigenlijk.
Wat mij opviel is dat bovenstaande stelletjes
-hun pasgeboren kind(eren) direct al door iedereen lieten oppakken, vasthouden en knuffelen.
Gevolg, alles behalve éénkennige kinderen.
-lieten de babie(s) direct al overal en nergens slapen
Ik heb hier thuis nog een campingbedje staan waar een moeder mét kind mee aan kwam zetten, heeft ze nooit meer opgehaald.
-de kinderen/babies geven het zelf aan wanneer ze willen slapen of eten.
Niks geen biologische hongerklok bij het kind in werking zetten!
Gewoon vrijheid blijheid.
En gevolg van dit alles;
supermakkelijke kinderen die zichzelf prima kunnen vermaken en de oppassers bijna voor in de rij staan.
En de ouders? Die gingen gewoon verder met hun leven en alle ontwikkelingen die daarbij horen.,
Studie, werk, nieuwe hobbies?
Geen probleem voor deze ouders, vertrouwen in elkaar en houden van daar gaat het om. Voor de rest is alles mogelijk.
s 'Nachts wordt het slapende kind gewoon uit bed gehaald, in een deken gewikkeld en weer in een ander bed gelegd.
En slapen dat doen ze zeker!
Een huilend kind is niet moe of heeft een ander probleem wat eerst opgelost moet worden...
Niks geen "alleen nog maar stelletjes met óók kinderen" in de nieuwe vriendenkring maar gewoon jezelf zijn en blijven.
Structuur en regelmaat voor het kind? Echt niet!
Daar krijg je alleen maar afhankelijke, éénkennige, zeurende en huilende kinderen van volgens deze ouders
Vertrouwen en stressloze (in ieder geval waar het kind bij is) ouders heeft het kind nodig. Voor de rest mag ie zelf op ontdekkingsreis in het leven.
Gevolg, kinderen met een eigen verantwoordelijkheid.
Heb het bovenstaande dus zelf allemaal gezien en ervaren.
Maar helaas zijn dit de uitzonderingen Digijuf.
zaterdag 3 mei 2008 om 15:37
quote:astrada01 schreef op 03 mei 2008 @ 13:24:
-Er is later vrijwel geen belangrijk maatschappelijk levensdoel te vinden voor een nieuwgeborene.
Onderbouwing? Waarom zou er later geen maatschappelijk levensdoel zijn?
-Jonge meisjes worden vaak geindoctrineerd door hun moeders waardoor ze op éénmaal op een volwassen leeftijd ook zo snel mogelijk kinderen willen...
Deze vind ik bijna grappig. Hier ook weer: onderbouwing en bronvermelding graag. Ik vind dit namelijk totaal niet herkenbaar.
Die moeders zijn dan vaak totaal egocentrisch en denken en praten alleen maar in de "ik"vorm...
Als de dochter aan de moeder vraagt waarom er 5 kinderen in het gezin zijn antwoordt de moeder; "ik hou van gezelligheid" en "ik heb altijd een groot gezin gewild" en "ik hou van kinderen". Gevolg is dat de dochter óók een groot gezin wil.
Cijfers graag die jouw beweringen staven.
-Soms gaat het mis in zo'n groot gezin en komen er enorme kostenplaatjes voor de samenleving.
Ik zie niet in waarom het in een groot gezin eerder mis zou gaan dan in een kleiner gezin.
1 kind blijkt dan chronisch lichamelijk ziek te zijn, de ander krijgt een subsidiebaan en heeft problemen met politie en justitie, weer een ander zit vaker in de W.W. dan op het werk en het vierde kind kost zo'n 100.000 per jaar vanwege zijn "psychiatrische stoornis", opnames en medicijnen.
Wat een onzin. Nogmaals, cijfers en feiten a.u.b.
-Moeders van grote gezinnen zullen ook nooit iets anders verwerven in het leven dan de omschrijving "dat is de moeder van die en die en die...", "een zorgzaam type, staat altijd voor de kinderen klaar", "heeft het áltijd over de kinderen" en "zij en de kinderen dat is één" enz enz...
Mijn oma had één kind. Een klein gezin dus. Zij was huisvrouw en echt ook alleen huisvrouw; geen hobby's, geen vrijwillgerswerk, uberhaupt nooit gewerkt, geen eigen ideeen. Het was een lief mens, maar het enige dat zij was was onderhand idd moeder.
Wij zijn intelligente wezens die met gemak het zinnetje uit de bijbel (gaat heen en....) en onze oerinstincten op het tweede plan kunnen zetten. (helemaal uitsluiten hoeft niet vind ik)
Er zijn genoeg mogelijkheden om je leven tóch voort te zetten na je 18e...
Met religie heb ik al helemáál niets.
ps.is gewoon maar een mening hoor.
Astrid, ik ben benieuwd waar jij in je 'mening' vandaan hebt. Ik herken er namelijk helemaal niets in. Zijn je beweringen uberhaupt nog ergens op gestaafd?
Ik zou graag één of twee kinderen willen. En eigenlijk puur vanwege een 'oer'gevoel; een mensje van manlief en ik samen waar we erg veel liefde aan willen geven en die we denk ik wat te bieden hebben. Overigens gaat mijn man - als er een kind komt - de voornaamste zorgouder worden. Ik blijf fulltime werken.
-Er is later vrijwel geen belangrijk maatschappelijk levensdoel te vinden voor een nieuwgeborene.
Onderbouwing? Waarom zou er later geen maatschappelijk levensdoel zijn?
-Jonge meisjes worden vaak geindoctrineerd door hun moeders waardoor ze op éénmaal op een volwassen leeftijd ook zo snel mogelijk kinderen willen...
Deze vind ik bijna grappig. Hier ook weer: onderbouwing en bronvermelding graag. Ik vind dit namelijk totaal niet herkenbaar.
Die moeders zijn dan vaak totaal egocentrisch en denken en praten alleen maar in de "ik"vorm...
Als de dochter aan de moeder vraagt waarom er 5 kinderen in het gezin zijn antwoordt de moeder; "ik hou van gezelligheid" en "ik heb altijd een groot gezin gewild" en "ik hou van kinderen". Gevolg is dat de dochter óók een groot gezin wil.
Cijfers graag die jouw beweringen staven.
-Soms gaat het mis in zo'n groot gezin en komen er enorme kostenplaatjes voor de samenleving.
Ik zie niet in waarom het in een groot gezin eerder mis zou gaan dan in een kleiner gezin.
1 kind blijkt dan chronisch lichamelijk ziek te zijn, de ander krijgt een subsidiebaan en heeft problemen met politie en justitie, weer een ander zit vaker in de W.W. dan op het werk en het vierde kind kost zo'n 100.000 per jaar vanwege zijn "psychiatrische stoornis", opnames en medicijnen.
Wat een onzin. Nogmaals, cijfers en feiten a.u.b.
-Moeders van grote gezinnen zullen ook nooit iets anders verwerven in het leven dan de omschrijving "dat is de moeder van die en die en die...", "een zorgzaam type, staat altijd voor de kinderen klaar", "heeft het áltijd over de kinderen" en "zij en de kinderen dat is één" enz enz...
Mijn oma had één kind. Een klein gezin dus. Zij was huisvrouw en echt ook alleen huisvrouw; geen hobby's, geen vrijwillgerswerk, uberhaupt nooit gewerkt, geen eigen ideeen. Het was een lief mens, maar het enige dat zij was was onderhand idd moeder.
Wij zijn intelligente wezens die met gemak het zinnetje uit de bijbel (gaat heen en....) en onze oerinstincten op het tweede plan kunnen zetten. (helemaal uitsluiten hoeft niet vind ik)
Er zijn genoeg mogelijkheden om je leven tóch voort te zetten na je 18e...
Met religie heb ik al helemáál niets.
ps.is gewoon maar een mening hoor.
Astrid, ik ben benieuwd waar jij in je 'mening' vandaan hebt. Ik herken er namelijk helemaal niets in. Zijn je beweringen uberhaupt nog ergens op gestaafd?
Ik zou graag één of twee kinderen willen. En eigenlijk puur vanwege een 'oer'gevoel; een mensje van manlief en ik samen waar we erg veel liefde aan willen geven en die we denk ik wat te bieden hebben. Overigens gaat mijn man - als er een kind komt - de voornaamste zorgouder worden. Ik blijf fulltime werken.
zaterdag 3 mei 2008 om 15:39
quote:astrada01 schreef op 03 mei 2008 @ 15:18:
[...]
Natuurlijk hoeft het niet zo te zijn.
Zeker met één kind kun je nog alle kanten op.
Maar mijn ervaring leert me dat dit helaas vaak niet gebeurd.
De meeste nieuwe moeders die ik ken "wilden er zijn voor hun kind", ze pastten zich aan het kind aan.
Hun leven draaide om het kind, stipt op tijd eten, stipt op tijd naar bed, toch maar niet part-time gaan werken, niet meer uit willen gaan, het kind niet tot nauwelijks naar de opvang (of oma en opa) enz.
M.a.w. het ene leven werd opgegeven voor het andere.
De ontwikkeling van het ene leven (dat van de moeder) stopt gewoon voor ongeveer 20 jaar omdat ze graag huismoeder wil zijn....
Iets anders kan ik er niet van maken.
En sorry, ik vind echt niet dat de ontwikkeling van de moeder doorgaat omdat ze toevallig wél alles over babies leert of zo in die 20 jaar tijd...
Onder ontwikkeling versta ik toch echt wat anders...
Maar gelukkig ken ik ook een paar stelletjes die nog wel alles deden/doen mét hun kind (één stelletje heeft twee kinderen) en zich wél verder ontwikkel(d)en in het leven.
Een stelletje vond dat het kind zich aan moesten passen aan het gezin ipv andersom. Dat vond ik wel een goeie eigenlijk.
Wat mij opviel is dat bovenstaande stelletjes
-hun pasgeboren kind(eren) direct al door iedereen lieten oppakken, vasthouden en knuffelen.
Gevolg, alles behalve éénkennige kinderen.
-lieten de babie(s) direct al overal en nergens slapen
Ik heb hier thuis nog een campingbedje staan waar een moeder mét kind mee aan kwam zetten, heeft ze nooit meer opgehaald.
-de kinderen/babies geven het zelf aan wanneer ze willen slapen of eten.
Niks geen biologische hongerklok bij het kind in werking zetten!
Gewoon vrijheid blijheid.
En gevolg van dit alles;
supermakkelijke kinderen die zichzelf prima kunnen vermaken en de oppassers bijna voor in de rij staan.
En de ouders? Die gingen gewoon verder met hun leven en alle ontwikkelingen die daarbij horen.,
Studie, werk, nieuwe hobbies?
Geen probleem voor deze ouders, vertrouwen in elkaar en houden van daar gaat het om. Voor de rest is alles mogelijk.
s 'Nachts wordt het slapende kind gewoon uit bed gehaald, in een deken gewikkeld en weer in een ander bed gelegd.
En slapen dat doen ze zeker!
Een huilend kind is niet moe of heeft een ander probleem wat eerst opgelost moet worden...
Niks geen "alleen nog maar stelletjes met óók kinderen" in de nieuwe vriendenkring maar gewoon jezelf zijn en blijven.
Structuur en regelmaat voor het kind? Echt niet!
Daar krijg je alleen maar afhankelijke, éénkennige, zeurende en huilende kinderen van volgens deze ouders
Vertrouwen en stressloze (in ieder geval waar het kind bij is) ouders heeft het kind nodig. Voor de rest mag ie zelf op ontdekkingsreis in het leven.
Gevolg, kinderen met een eigen verantwoordelijkheid.
Heb het bovenstaande dus zelf allemaal gezien en ervaren.
Maar helaas zijn dit de uitzonderingen Digijuf.Maar waarom maak jij je hier eigenlijk druk om? Wat boeit het jou als een vrouw of man zich voornamelijk wil inzetten voor zijn of haar kind.
[...]
Natuurlijk hoeft het niet zo te zijn.
Zeker met één kind kun je nog alle kanten op.
Maar mijn ervaring leert me dat dit helaas vaak niet gebeurd.
De meeste nieuwe moeders die ik ken "wilden er zijn voor hun kind", ze pastten zich aan het kind aan.
Hun leven draaide om het kind, stipt op tijd eten, stipt op tijd naar bed, toch maar niet part-time gaan werken, niet meer uit willen gaan, het kind niet tot nauwelijks naar de opvang (of oma en opa) enz.
M.a.w. het ene leven werd opgegeven voor het andere.
De ontwikkeling van het ene leven (dat van de moeder) stopt gewoon voor ongeveer 20 jaar omdat ze graag huismoeder wil zijn....
Iets anders kan ik er niet van maken.
En sorry, ik vind echt niet dat de ontwikkeling van de moeder doorgaat omdat ze toevallig wél alles over babies leert of zo in die 20 jaar tijd...
Onder ontwikkeling versta ik toch echt wat anders...
Maar gelukkig ken ik ook een paar stelletjes die nog wel alles deden/doen mét hun kind (één stelletje heeft twee kinderen) en zich wél verder ontwikkel(d)en in het leven.
Een stelletje vond dat het kind zich aan moesten passen aan het gezin ipv andersom. Dat vond ik wel een goeie eigenlijk.
Wat mij opviel is dat bovenstaande stelletjes
-hun pasgeboren kind(eren) direct al door iedereen lieten oppakken, vasthouden en knuffelen.
Gevolg, alles behalve éénkennige kinderen.
-lieten de babie(s) direct al overal en nergens slapen
Ik heb hier thuis nog een campingbedje staan waar een moeder mét kind mee aan kwam zetten, heeft ze nooit meer opgehaald.
-de kinderen/babies geven het zelf aan wanneer ze willen slapen of eten.
Niks geen biologische hongerklok bij het kind in werking zetten!
Gewoon vrijheid blijheid.
En gevolg van dit alles;
supermakkelijke kinderen die zichzelf prima kunnen vermaken en de oppassers bijna voor in de rij staan.
En de ouders? Die gingen gewoon verder met hun leven en alle ontwikkelingen die daarbij horen.,
Studie, werk, nieuwe hobbies?
Geen probleem voor deze ouders, vertrouwen in elkaar en houden van daar gaat het om. Voor de rest is alles mogelijk.
s 'Nachts wordt het slapende kind gewoon uit bed gehaald, in een deken gewikkeld en weer in een ander bed gelegd.
En slapen dat doen ze zeker!
Een huilend kind is niet moe of heeft een ander probleem wat eerst opgelost moet worden...
Niks geen "alleen nog maar stelletjes met óók kinderen" in de nieuwe vriendenkring maar gewoon jezelf zijn en blijven.
Structuur en regelmaat voor het kind? Echt niet!
Daar krijg je alleen maar afhankelijke, éénkennige, zeurende en huilende kinderen van volgens deze ouders
Vertrouwen en stressloze (in ieder geval waar het kind bij is) ouders heeft het kind nodig. Voor de rest mag ie zelf op ontdekkingsreis in het leven.
Gevolg, kinderen met een eigen verantwoordelijkheid.
Heb het bovenstaande dus zelf allemaal gezien en ervaren.
Maar helaas zijn dit de uitzonderingen Digijuf.Maar waarom maak jij je hier eigenlijk druk om? Wat boeit het jou als een vrouw of man zich voornamelijk wil inzetten voor zijn of haar kind.
