Relaties
alle pijlers
twijfel vlak voor samen gaan wonen.........hebben meer dit?
dinsdag 15 april 2008 om 23:12
Hallo allemaal!
Nou ja de titel zegt het al.. Ik heb nu 3 jaar met mijn vriend.. En we hebben een huis.. En zijn druk aan het verven en klussen... Maar steeds zit het me allemaal niet lekker. Twijfel ik of het wel de juiste vriend is.. Twijfel ik of ik wel moet samen gaan wonen.. twijfel ik of hij wel genoeg om mij geeft.. twijfel ik of ik wel van hem hou.. twijfel ik of ik wel gelukkig kan worden... twijfel ik of die plaats daar wel oke is... twijfel ik aan alles. Het zit als een brok in mijn keel.. En ook omdat zijn ouders en broers daar vlakbij wonen en die zijn nog al bemoeierig...dit helpt ook totaal niet mee.. Krijg het er gewoon benauwd van.
Ik weet verstandelijk gewoon dat mijn vriend wel leuk is, dat ik gelukkig kan worden met hem, dat hij zijn familie ook op afstand houd omdat ie het te bemoeierig vind.. Hij doet ook onwijs zijn best.. Hij is lief voor me enz. En elke keer als ik samen met hem ben...denk ik ja is toch wel oke.. komt wel goed enz. En dan als ik weer alleen ben ga ik twijfelen aan van alles en nog wat. Zo erg. Weet ook gewoon niet wat ik nu moet.
En mijn vraag is eigenlijk:
-Hebben meer mensen dit voor ze gaan samenwonen??? of dit gehad??
-Of zal dit toch een teken zijn dat er iets niet goed zit in mijn relatie? (weet alleen niet wat...kan het totaal niet helder zien allemaal op een of andere manier)
-Kan dit samenwoonangst zijn?
-En komt dit als je eenmaal samenwoont vanzelf weer goed?
-Wat zijn jullie ervaringen hiermee?
Nou ja hoop dat jullie me kunnen helpen...
groetjes Em
Nou ja de titel zegt het al.. Ik heb nu 3 jaar met mijn vriend.. En we hebben een huis.. En zijn druk aan het verven en klussen... Maar steeds zit het me allemaal niet lekker. Twijfel ik of het wel de juiste vriend is.. Twijfel ik of ik wel moet samen gaan wonen.. twijfel ik of hij wel genoeg om mij geeft.. twijfel ik of ik wel van hem hou.. twijfel ik of ik wel gelukkig kan worden... twijfel ik of die plaats daar wel oke is... twijfel ik aan alles. Het zit als een brok in mijn keel.. En ook omdat zijn ouders en broers daar vlakbij wonen en die zijn nog al bemoeierig...dit helpt ook totaal niet mee.. Krijg het er gewoon benauwd van.
Ik weet verstandelijk gewoon dat mijn vriend wel leuk is, dat ik gelukkig kan worden met hem, dat hij zijn familie ook op afstand houd omdat ie het te bemoeierig vind.. Hij doet ook onwijs zijn best.. Hij is lief voor me enz. En elke keer als ik samen met hem ben...denk ik ja is toch wel oke.. komt wel goed enz. En dan als ik weer alleen ben ga ik twijfelen aan van alles en nog wat. Zo erg. Weet ook gewoon niet wat ik nu moet.
En mijn vraag is eigenlijk:
-Hebben meer mensen dit voor ze gaan samenwonen??? of dit gehad??
-Of zal dit toch een teken zijn dat er iets niet goed zit in mijn relatie? (weet alleen niet wat...kan het totaal niet helder zien allemaal op een of andere manier)
-Kan dit samenwoonangst zijn?
-En komt dit als je eenmaal samenwoont vanzelf weer goed?
-Wat zijn jullie ervaringen hiermee?
Nou ja hoop dat jullie me kunnen helpen...
groetjes Em
woensdag 16 april 2008 om 19:24
Em, even een zijspoor..
Hoe staat het met jouw zelfvertrouwen? Vind je dat je dit genoeg hebt? Vind je jezelf de moeite waard en heb je voldoende eigenwaarde?
Jouw gevoel mag er gewoon zijn namelijk. Ik vraag dit omdat jij zegt dat je met je schoonouders moet meelopen, anders lig je eruit, wordt er over je gelult en word je genegeerd. Dit is dus eigenlijk een beetje een angst om niet gewaardeerd/geaccepteerd te worden door je schoonouders. Maar hoe erg is dit in werkelijkheid? Het maakt jou geen minder mens. Laat ze denken wat ze denken, vinden wat ze vinden. Dit is gemakkelijker gezegd dat gedaan, dat snap ik. Maar als je hen minder belangrijk maakt en jezelf belangrijker, verdwijnt de druk die je je opgelegd voelt door je schoonouders, ook langzaam. Anderen kunnen jou namelijk geen druk opleggen. Dit is de druk die je zelf creeërt, omdat je denkt aan een verwachtingspatroon van anderen te moeten voldoen.
Het kan zijn dat ik er helemaal naast zit hoor. Maar ik heb dus het gevoel dat je zelfvertrouwen niet optimaal is.
Het lijkt niet of je te weinig van hem houdt omdat je zijn droom niet leeft. Waarom zou jij meer zijn droom moeten leven, dan hij de jouwe? Je zegt dat hij je snapt, maar er weinig mee kan.
Waarom dan? Uiteindelijk is zijn droom een hoop stenen, een huis, dus vervangbaar. Jij bent een mens van vlees en bloed. Jouw droom is even belangrijk als die van hem.
Probeer de twijfels die je hebt even de accepteren. Je twijfelt, dat wil je liever niet, maar het is nu even niet anders. Probeer het niet te onderdrukken. Laat je twijfels je twijfels zijn. Accepteer dat ze er zijn. Dan worden ze minder belangrijk. De oplossing komt wel, vertrouw daar op.
Sterkte!
Hoe staat het met jouw zelfvertrouwen? Vind je dat je dit genoeg hebt? Vind je jezelf de moeite waard en heb je voldoende eigenwaarde?
Jouw gevoel mag er gewoon zijn namelijk. Ik vraag dit omdat jij zegt dat je met je schoonouders moet meelopen, anders lig je eruit, wordt er over je gelult en word je genegeerd. Dit is dus eigenlijk een beetje een angst om niet gewaardeerd/geaccepteerd te worden door je schoonouders. Maar hoe erg is dit in werkelijkheid? Het maakt jou geen minder mens. Laat ze denken wat ze denken, vinden wat ze vinden. Dit is gemakkelijker gezegd dat gedaan, dat snap ik. Maar als je hen minder belangrijk maakt en jezelf belangrijker, verdwijnt de druk die je je opgelegd voelt door je schoonouders, ook langzaam. Anderen kunnen jou namelijk geen druk opleggen. Dit is de druk die je zelf creeërt, omdat je denkt aan een verwachtingspatroon van anderen te moeten voldoen.
Het kan zijn dat ik er helemaal naast zit hoor. Maar ik heb dus het gevoel dat je zelfvertrouwen niet optimaal is.
Het lijkt niet of je te weinig van hem houdt omdat je zijn droom niet leeft. Waarom zou jij meer zijn droom moeten leven, dan hij de jouwe? Je zegt dat hij je snapt, maar er weinig mee kan.
Waarom dan? Uiteindelijk is zijn droom een hoop stenen, een huis, dus vervangbaar. Jij bent een mens van vlees en bloed. Jouw droom is even belangrijk als die van hem.
Probeer de twijfels die je hebt even de accepteren. Je twijfelt, dat wil je liever niet, maar het is nu even niet anders. Probeer het niet te onderdrukken. Laat je twijfels je twijfels zijn. Accepteer dat ze er zijn. Dan worden ze minder belangrijk. De oplossing komt wel, vertrouw daar op.
Sterkte!
woensdag 16 april 2008 om 20:41
Lief dat jullie meeleven.. Bedankt!
en tja..hij kan weinig met mijn twijfels nu omdat het huis er staat.. de meubels en zo zijn geleverd.. Alles is eindelijk klaar. Hij heeft mij in alles mee laten beslissen en heeft alles voor me gedaan om me beter te laten voelen.. Nu kan ie weinig. Hij heeft ook gezegd dat ie voor mij gaat als ie moet kiezen tussen huis en mij.. Maar nu heeft ie het helemaal laten bouwen. En vind ik zelf dat ik het gewoon moet doen. misschien is het super.. lees heel wat reacties die ook samenwoontwijfels hadden... en dat het goed gekomen is. Aan de andere kant zie ik ook reacties van meiden waar het niet goed bij gekomen is. Heb wel jullie tip opgevolgd. Vanavond word er niet geverfd of geklust. We hebben net lekker samen gegeten. Hij staat nu onder de douche te zingen.. en dan denk ik wat maak ik me toch druk!! om misschien niks.......
Verder met mijn zelfvertrouwen...tja volgens mij zit het wel oke. Niet altijd denk maar dat heeft iedereen.
Die ene tekst over mijn schoonouders dat je eruit ligt als je niet mee loopt en genegeerd word en zo......dat is niet zo dat ik daarom meeloop. Ik loop juist niet mee...en zeg wat ik ervan vind (dit kost me wel een dag stress en best veel moeite...maar zeg het wel) Maar dan is het weken rare opmerkingen...en genegeerd worden door hele fam. Ze bespreken dat ook allemaal met elkaar. EN dan is het weer oke.... en zodra je een keer niet blijft eten of zo... is het weer zo
en tja..hij kan weinig met mijn twijfels nu omdat het huis er staat.. de meubels en zo zijn geleverd.. Alles is eindelijk klaar. Hij heeft mij in alles mee laten beslissen en heeft alles voor me gedaan om me beter te laten voelen.. Nu kan ie weinig. Hij heeft ook gezegd dat ie voor mij gaat als ie moet kiezen tussen huis en mij.. Maar nu heeft ie het helemaal laten bouwen. En vind ik zelf dat ik het gewoon moet doen. misschien is het super.. lees heel wat reacties die ook samenwoontwijfels hadden... en dat het goed gekomen is. Aan de andere kant zie ik ook reacties van meiden waar het niet goed bij gekomen is. Heb wel jullie tip opgevolgd. Vanavond word er niet geverfd of geklust. We hebben net lekker samen gegeten. Hij staat nu onder de douche te zingen.. en dan denk ik wat maak ik me toch druk!! om misschien niks.......
Verder met mijn zelfvertrouwen...tja volgens mij zit het wel oke. Niet altijd denk maar dat heeft iedereen.
Die ene tekst over mijn schoonouders dat je eruit ligt als je niet mee loopt en genegeerd word en zo......dat is niet zo dat ik daarom meeloop. Ik loop juist niet mee...en zeg wat ik ervan vind (dit kost me wel een dag stress en best veel moeite...maar zeg het wel) Maar dan is het weken rare opmerkingen...en genegeerd worden door hele fam. Ze bespreken dat ook allemaal met elkaar. EN dan is het weer oke.... en zodra je een keer niet blijft eten of zo... is het weer zo
woensdag 16 april 2008 om 21:00
je eigen woning aanhouden..... jij hebt duidelijk je eigen invulling en plek nodig, jij leeft nu zijn leven met zijn ouders om de hoek.
Hij wil het ruim, jij wil het knus, Hij wil huisje boompje beestje... heb je straks ook jouw huisje, boompje, beestje,..? Hij kan je nog zo steunen, je hebt je "eigen dingen " niet meer en dat voelt eng, dus gun jezelf de tijd om te overbruggen, houd je eigen woning aan en kijk hoe het gaat:
dat is geen wantrouwen, dat is verstandig zijn...
succes, honesty
Hij wil het ruim, jij wil het knus, Hij wil huisje boompje beestje... heb je straks ook jouw huisje, boompje, beestje,..? Hij kan je nog zo steunen, je hebt je "eigen dingen " niet meer en dat voelt eng, dus gun jezelf de tijd om te overbruggen, houd je eigen woning aan en kijk hoe het gaat:
dat is geen wantrouwen, dat is verstandig zijn...
succes, honesty
donderdag 17 april 2008 om 11:34
quote:mabel007 schreef op 16 april 2008 @ 15:35:
Je geeft dus veel op voor iets waar je niet echt achter staat.
Mee eens. Waarom zou je dat doen, als je er niet achter staat?
Ik heb het gevoel dat je je erg laat leven, door je vriend en zijn familie. Door het grote leeftijdsverschil (20+ jaar) is er denk ik ook een machtsverschil. Waarom kies je niet voor wat jij graag wil? Waarom laat je je vriend en zijn familie jouw leven bepalen?
Je geeft dus veel op voor iets waar je niet echt achter staat.
Mee eens. Waarom zou je dat doen, als je er niet achter staat?
Ik heb het gevoel dat je je erg laat leven, door je vriend en zijn familie. Door het grote leeftijdsverschil (20+ jaar) is er denk ik ook een machtsverschil. Waarom kies je niet voor wat jij graag wil? Waarom laat je je vriend en zijn familie jouw leven bepalen?
donderdag 17 april 2008 om 19:31
Tja opzich laat ik mijn leven niet leiden door hun.. Maar heb gewoon op het begin gezegd dat ik wel zou wennen aan die plek enz. (dacht het ook echt!!!) En nu staat het huis er..alles is betaald, huis kan ook niet verkocht worden voorlopig. zit vast aan zijn bedrijf. Verder wil ik er wel voor gaan...voor hem..maar ook ik zelf weer daar gelukkig worden.. alleen overvalt me steeds die gevoelens..
EN mabel007... ik heb je reactie gelezen! en sorry dat ik er niet echt op gereageerd had.. Ik had veel reacties en had niet veel tijd.. en mijn gedachtes rende beetje door elkaar gister..
Maar heb wel veel aan je reactie! En inderdaad de tip om schoonmoeder geen sleutel te geven heb ik gister al met mijn vriend gesproken...en hij was het er wel mee eens. Ook dat vaak langs komen en zo...hij zou er gelijk wat van zeggen zodra ze teveel bemoeien of zo zei ie.
Vind het wel mooi gezegd dat jij vind dat het me siert dat ik zijn droom wel wil laten uitkomen maar dat het niet mijn nachtmerrie moet worden.
Ik ga er ook maar voor dat het mijn droom ook wordt..
Ik ga er gewoon voor denk ik... We hebben wel heel veel verschillen zo.. En is absoluut niet mijn ideale huis.. maar zoals jij ook zei misschien wordt het wel je plek over een tijdje.
Ik kan er altijd aan wennen...of in ieder geval proberen. Ga wel mijn huisje aanhouden voorlopig..
Bedankt voor al jullie lieve reacties!
x Em
EN mabel007... ik heb je reactie gelezen! en sorry dat ik er niet echt op gereageerd had.. Ik had veel reacties en had niet veel tijd.. en mijn gedachtes rende beetje door elkaar gister..
Maar heb wel veel aan je reactie! En inderdaad de tip om schoonmoeder geen sleutel te geven heb ik gister al met mijn vriend gesproken...en hij was het er wel mee eens. Ook dat vaak langs komen en zo...hij zou er gelijk wat van zeggen zodra ze teveel bemoeien of zo zei ie.
Vind het wel mooi gezegd dat jij vind dat het me siert dat ik zijn droom wel wil laten uitkomen maar dat het niet mijn nachtmerrie moet worden.
Ik ga er ook maar voor dat het mijn droom ook wordt..
Ik ga er gewoon voor denk ik... We hebben wel heel veel verschillen zo.. En is absoluut niet mijn ideale huis.. maar zoals jij ook zei misschien wordt het wel je plek over een tijdje.
Ik kan er altijd aan wennen...of in ieder geval proberen. Ga wel mijn huisje aanhouden voorlopig..
Bedankt voor al jullie lieve reacties!
x Em
donderdag 17 april 2008 om 20:26
Poeh, als ik dit lees heb ik echt zoiets van, ai, kun je niet beter nog een poos in je eigen huis blijven wonen of zo? En vandaaruit over een half jaar gaan samenwonen? Gewoon de druk van de ketel afhalen? Want tegen je gevoel ingaan en jezelf continu overtuigen van iets wat je liever niet doet, lijkt mij niet echt heel erg prettig. En ja, natuurlijk maak je er het beste van, maar moet dat perse nu, nu je er zo instaat? Moet je perse op korte termijn gaan samenwonen? Kun je niet beginnen met de helft van de week daar zijn of zo? Er zijn toch meer mogelijkheden? Geef jezelf even wat ruimte joh...
donderdag 17 april 2008 om 21:04
ja je hebt wel gelijk.. Ik heb zelf ook heel veel gedacht aan eerst om de week of zo..
Eigenlijk zouden we in september al gaan samen wonen.. Maar omdat er steeds van alles tegen zat met bouwen werd het december... februari enz. Mijn vriend wilde 1,5 jaar geleden al heeeeel graag samen wonen. EN aan ene kant is hij hier bij mij ook bijna altijd. Zeker 4/5 dagen in de week.. som wel 20 dagen achter elkaar. Dus eigenlijk wonen we al een beetje samen. toch is dat anders voor mijn gevoel.
Mijn vriend laat me wel vrij als ik een tijdje half om half wil wonen. Maar omdat het ook allemaal best duur is en zo...is het niet echt de ideale situatie om een huur erbij te houden voor lange tijd.
En daarbij komt dat mijn vriend in de veertig is...en echt zooo graag wil samen wonen. Hij doet zo erg zijn best om alles te regelen en zo. Hij is voor mij afstand gaan nemen van zijn bemoeierige familie. Hij komt al 3 jaar bij mij. Hij wil echt overal in mij te gemoed komen.. Alleen heb ik toen gezegd oke we doen het wel...ik wen wel aan dat huis. Hij was toen dolblij.
Ik had gewoon verwacht dat het allemaal wel zo wennen. EN in zekere zin is het ook wel gewend. Ik kan soms denken aah leuk! Maar soms slaat de angst toe. Ik weet niet.
Verder wil mijn vriend heel graag kinderen.. Omdat ie al wat ouder is erg snel.. En ik wilde dit ook heel graag dacht ik. Maar sinds ik in deze twijfelfase zit... denk ik er maar niet aan.
Heb het erover gehad met hem. En hij wil ook echt niks overhaasten of zo.. hij wil dat ik gelukkig ben. DUs als ik hier wil blijven voorlopig zou ie daar zelfs in willen proberen mij te gemoed komen. ZOu wel lullig zijn...alles is geregeld verder en hij verheugd zich er onwijs op. Maar goed.
Nou ja verder denk ik ook dat ik gewoon de stap moet zetten. Ik ben altijd iemand geweest die niet van veranderingen houd. Vroeger zat ik al een week te zenuwen en te twijfelen of ik wel mee wilde op schoolreisje. Of als ik afgesproken had te logeren bij iemand dan kreeg ik het benauwd bij dat idee...en ging ik er met lood in de schoenen heen.
Dus wie weet....gaat het straks hartstikke goed.
Misschien is het wel een goed idee de optie open te houden....ben ik toch wel uit jullie reacties achter gekomen. Gewoon wel mijn huisje eerst houden. en af en toe een weekendje of zo terug.. OF om de week. Wie weet wil ik dan wel graag bij hem wonen voor elke dag.
Nou ja fijne avond allemaal! enne....bedankt! jullie zijn top meiden!
groetjes x
Eigenlijk zouden we in september al gaan samen wonen.. Maar omdat er steeds van alles tegen zat met bouwen werd het december... februari enz. Mijn vriend wilde 1,5 jaar geleden al heeeeel graag samen wonen. EN aan ene kant is hij hier bij mij ook bijna altijd. Zeker 4/5 dagen in de week.. som wel 20 dagen achter elkaar. Dus eigenlijk wonen we al een beetje samen. toch is dat anders voor mijn gevoel.
Mijn vriend laat me wel vrij als ik een tijdje half om half wil wonen. Maar omdat het ook allemaal best duur is en zo...is het niet echt de ideale situatie om een huur erbij te houden voor lange tijd.
En daarbij komt dat mijn vriend in de veertig is...en echt zooo graag wil samen wonen. Hij doet zo erg zijn best om alles te regelen en zo. Hij is voor mij afstand gaan nemen van zijn bemoeierige familie. Hij komt al 3 jaar bij mij. Hij wil echt overal in mij te gemoed komen.. Alleen heb ik toen gezegd oke we doen het wel...ik wen wel aan dat huis. Hij was toen dolblij.
Ik had gewoon verwacht dat het allemaal wel zo wennen. EN in zekere zin is het ook wel gewend. Ik kan soms denken aah leuk! Maar soms slaat de angst toe. Ik weet niet.
Verder wil mijn vriend heel graag kinderen.. Omdat ie al wat ouder is erg snel.. En ik wilde dit ook heel graag dacht ik. Maar sinds ik in deze twijfelfase zit... denk ik er maar niet aan.
Heb het erover gehad met hem. En hij wil ook echt niks overhaasten of zo.. hij wil dat ik gelukkig ben. DUs als ik hier wil blijven voorlopig zou ie daar zelfs in willen proberen mij te gemoed komen. ZOu wel lullig zijn...alles is geregeld verder en hij verheugd zich er onwijs op. Maar goed.
Nou ja verder denk ik ook dat ik gewoon de stap moet zetten. Ik ben altijd iemand geweest die niet van veranderingen houd. Vroeger zat ik al een week te zenuwen en te twijfelen of ik wel mee wilde op schoolreisje. Of als ik afgesproken had te logeren bij iemand dan kreeg ik het benauwd bij dat idee...en ging ik er met lood in de schoenen heen.
Dus wie weet....gaat het straks hartstikke goed.
Misschien is het wel een goed idee de optie open te houden....ben ik toch wel uit jullie reacties achter gekomen. Gewoon wel mijn huisje eerst houden. en af en toe een weekendje of zo terug.. OF om de week. Wie weet wil ik dan wel graag bij hem wonen voor elke dag.
Nou ja fijne avond allemaal! enne....bedankt! jullie zijn top meiden!
groetjes x
vrijdag 18 april 2008 om 10:11
quote:em234 schreef op 17 april 2008 @ 21:04:
Verder wil mijn vriend heel graag kinderen.. Omdat ie al wat ouder is erg snel.. En ik wilde dit ook heel graag dacht ik. Maar sinds ik in deze twijfelfase zit... denk ik er maar niet aan.
Als je kinderen krijgt zit je helemaal vast in deze situatie. Realiseer je je dat wel? Als je relatie en alles erom heen (huis, schoonouders, werk enz.) minder goed loopt ben je met kinderen veel minder vrij om radicale veranderingen in jouw belang door te voeren.
Het klinkt allemaal een beetje alsof jouw vriend dingen van jou verwacht waar jij nog lang niet aan toe bent. Ik vind de situatie ook erg ongelijkwaardig, waardoor jij steeds heel weinig keus bent. Ik ben niet tegen grote leeftijdsverschillen in relatie, begrijp me niet verkeerd. Maar met een partner van je eigen leeftijd bouw je samen van alles geleidelijk op. De situatie is dan meestal veel gelijkwaardiger. Jij komt in een kant en klare situatie terecht en moet allerlei dingen accepteren en aan allerlei verwachtingen voldoen, niet in de laatste plaats je eigen verwachting dat je het allemaal leuk en ok moet vinden. Ik vind het niet gek dat je innerlijk voelt dat dit is wat jij niet wil.
Verder wil mijn vriend heel graag kinderen.. Omdat ie al wat ouder is erg snel.. En ik wilde dit ook heel graag dacht ik. Maar sinds ik in deze twijfelfase zit... denk ik er maar niet aan.
Als je kinderen krijgt zit je helemaal vast in deze situatie. Realiseer je je dat wel? Als je relatie en alles erom heen (huis, schoonouders, werk enz.) minder goed loopt ben je met kinderen veel minder vrij om radicale veranderingen in jouw belang door te voeren.
Het klinkt allemaal een beetje alsof jouw vriend dingen van jou verwacht waar jij nog lang niet aan toe bent. Ik vind de situatie ook erg ongelijkwaardig, waardoor jij steeds heel weinig keus bent. Ik ben niet tegen grote leeftijdsverschillen in relatie, begrijp me niet verkeerd. Maar met een partner van je eigen leeftijd bouw je samen van alles geleidelijk op. De situatie is dan meestal veel gelijkwaardiger. Jij komt in een kant en klare situatie terecht en moet allerlei dingen accepteren en aan allerlei verwachtingen voldoen, niet in de laatste plaats je eigen verwachting dat je het allemaal leuk en ok moet vinden. Ik vind het niet gek dat je innerlijk voelt dat dit is wat jij niet wil.
vrijdag 18 april 2008 om 10:13
Em234,
je hoeft je niet te veronschuldigen omdat je niet op mn posting had gereageerd; ik was alleen benieuwd of je er iets aan had.
Ik heb nl nog wel wat te melden. Ik had zojuist al een tamelijk lang verhaal getikt, maar dit is opeens weg. Dat het lang was komt omdat ik je iets wilde meegeven van mn eigen ervaringen, maar die kan ik hier niet neerzetten, veel te herkenbaar. Vandaar een heleboel omhaal van woorden.
Maar heb nu geen tijd om het nog een uit te tikken. Je mag me wel een berichtje sturen, dan kan ik het mailen.
je hoeft je niet te veronschuldigen omdat je niet op mn posting had gereageerd; ik was alleen benieuwd of je er iets aan had.
Ik heb nl nog wel wat te melden. Ik had zojuist al een tamelijk lang verhaal getikt, maar dit is opeens weg. Dat het lang was komt omdat ik je iets wilde meegeven van mn eigen ervaringen, maar die kan ik hier niet neerzetten, veel te herkenbaar. Vandaar een heleboel omhaal van woorden.
Maar heb nu geen tijd om het nog een uit te tikken. Je mag me wel een berichtje sturen, dan kan ik het mailen.
zaterdag 19 april 2008 om 19:48
oke...ben benieuwd wat voor ervaringen je zelf hebt..
weet alleen niet precies hoe je een prive berichtje met mijn emailadres stuurt..
Verder heb ik vandaag weer geklust.. en tja opzich waren de twijfels wel beetje op de achtergrond.
Heb alleen vanavond een familiefeestje..van schoonfamilie... dus help!!!!!! hahah
Nou ja we zien wel.
groetjes
weet alleen niet precies hoe je een prive berichtje met mijn emailadres stuurt..
Verder heb ik vandaag weer geklust.. en tja opzich waren de twijfels wel beetje op de achtergrond.
Heb alleen vanavond een familiefeestje..van schoonfamilie... dus help!!!!!! hahah
Nou ja we zien wel.
groetjes
maandag 21 april 2008 om 18:17
hahaha ja heb het feestje overleefd.. Was wel weer zo`n rotsfeer vond ik.. Als de verjaardag vanaf 8 uur is en je komt kwart over acht binnen zitten ze al weer te kijken en te zuchten. Dan als je om twaalf uur naar huis wil (wij moeten nu nog een half uur rijden) dan is het van nu al?? het is nooit goed...
Maar goed heb gister wel een hele lekkere dag gehad met mijn vriend.. we hebben even helemaal niks geklust.. even samen. En moet zeggen zie het wel weer zitten met hem!
Alleen dat huis........tja..................................................................................denk ook dat het is omdat het ver van mijn familie.. ouders en zo.. is. Hoever wonen jullie allemaal van je ouders af?
Maar goed heb gister wel een hele lekkere dag gehad met mijn vriend.. we hebben even helemaal niks geklust.. even samen. En moet zeggen zie het wel weer zitten met hem!
Alleen dat huis........tja..................................................................................denk ook dat het is omdat het ver van mijn familie.. ouders en zo.. is. Hoever wonen jullie allemaal van je ouders af?
maandag 21 april 2008 om 19:01
Ga eerst een paar maanden proef samenwonen. Spreek af dat jij jouw huis nog zeker 6 maanden aanhoudt. Dat is het beste advies wat ik je kan geven, behalve nog niet gaan samenwonen.
doe het vooral niet omdat je vriend het zo graag wil. JIJ moet het willen. Volg je eigen hart. En je vriend komt er heus wel overheen hoor als je eerst nog niet samen wilt wonen.
doe het vooral niet omdat je vriend het zo graag wil. JIJ moet het willen. Volg je eigen hart. En je vriend komt er heus wel overheen hoor als je eerst nog niet samen wilt wonen.
maandag 5 mei 2008 om 13:24
ik ( toen 21 ) heb het ook heel erg gehad!
januari 2007 gingen wij samenwonen.
ik twijfelde aan echt alles, maar ik heb alles door gezet en als ik na een maand nog steeds problemen zou hebben zou ik hem confronteren. maar binnen een week was ik helemaal gewent en ik zou niet anders meer willen.
wij wonen 2 min van me schoonouders af en 15 min van mijn ouders.
januari 2007 gingen wij samenwonen.
ik twijfelde aan echt alles, maar ik heb alles door gezet en als ik na een maand nog steeds problemen zou hebben zou ik hem confronteren. maar binnen een week was ik helemaal gewent en ik zou niet anders meer willen.
wij wonen 2 min van me schoonouders af en 15 min van mijn ouders.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
maandag 5 mei 2008 om 14:07
Hoi Em,
ik heb niet echt de reacties gelezen maar wil je mijn ervaring nog wel even vertellen. Ik woon nu sinds 1,5 week sanen met mijn vriend. We zijn bijna 1,5 jaar samen en erg jong. Voordat we gingen samenwonen en druk opzoek waren wist ik het zeker, dit wil ik. Toen we de sleutels hadden en een beetje aan het klussen warn sloeg bij mij de twijfel ook toe. Moet ik dit wel doen, wil ik dit wel, en belangrijkste is dit ook echt wat hij wil? Worden we samen gelukkig zo.. Toen we eenmaal de eerste avond en nacht on het huisje hadden ( en ook geen verhuis stress meer want echt álles was af) gingen we genieten en vond ik het heerlijk. Het is nu juist zo ver omgeslagen anar de andere kant dat ik als de dood ben dit kwijt te raken...
Hoop dat je er wat aan hebt..
ik heb niet echt de reacties gelezen maar wil je mijn ervaring nog wel even vertellen. Ik woon nu sinds 1,5 week sanen met mijn vriend. We zijn bijna 1,5 jaar samen en erg jong. Voordat we gingen samenwonen en druk opzoek waren wist ik het zeker, dit wil ik. Toen we de sleutels hadden en een beetje aan het klussen warn sloeg bij mij de twijfel ook toe. Moet ik dit wel doen, wil ik dit wel, en belangrijkste is dit ook echt wat hij wil? Worden we samen gelukkig zo.. Toen we eenmaal de eerste avond en nacht on het huisje hadden ( en ook geen verhuis stress meer want echt álles was af) gingen we genieten en vond ik het heerlijk. Het is nu juist zo ver omgeslagen anar de andere kant dat ik als de dood ben dit kwijt te raken...
Hoop dat je er wat aan hebt..
dinsdag 13 mei 2008 om 13:32
ik zou zeggen, probeer het gewoon. Hou idd voor de komende tijd je eigen huis aan, maar ga wel gewoon samenwonen.
Toen mijn vriend bij mij introk had ik idd. ook helemaal geen problemen,maar toen we gingen verhuizen, kreeg ik ineens ook ontzettend veel twijfels. Zelf heb ik het toen gewoon doorgezet en ging het prima, wel had ik idd de huur van mijn eigen appartementje veel later opgezegd dan nodig was, zodat ik een plek had om naar terug te gaan. wel kostte het me veel tijd voordat ik me in het nieuwe huis thuis ging voelen....
Miischien kan het prettig zijn om in het huis een plekje voor jezelf te creeren, zodat je een eigen plek hebt. ik kan me voorstellen dat , ook al heb je zelf heel veel mee uitgezocht, je toch het idee blijft houden dat het het huis van je vriend is, en ik denk wanneer je een eigen plkje hebt dat dat iets minder wordt.
M.b.t. de schoonfamilie: misschien helpt het wanneer je vriend aangeeft wanneer jullie weggaan ed. Dan lijkt het voorhen meer van hem vandaan te komen en hoef jij je minder aangesproken te voelen. Laat je verder niet kisten...opmerkeingen zullen er altijd wel zijn.
verder wonen wij 20 min. fietsen bij mijn ouders vandaan, schoonfamilie 20 min. met de auto
Toen mijn vriend bij mij introk had ik idd. ook helemaal geen problemen,maar toen we gingen verhuizen, kreeg ik ineens ook ontzettend veel twijfels. Zelf heb ik het toen gewoon doorgezet en ging het prima, wel had ik idd de huur van mijn eigen appartementje veel later opgezegd dan nodig was, zodat ik een plek had om naar terug te gaan. wel kostte het me veel tijd voordat ik me in het nieuwe huis thuis ging voelen....
Miischien kan het prettig zijn om in het huis een plekje voor jezelf te creeren, zodat je een eigen plek hebt. ik kan me voorstellen dat , ook al heb je zelf heel veel mee uitgezocht, je toch het idee blijft houden dat het het huis van je vriend is, en ik denk wanneer je een eigen plkje hebt dat dat iets minder wordt.
M.b.t. de schoonfamilie: misschien helpt het wanneer je vriend aangeeft wanneer jullie weggaan ed. Dan lijkt het voorhen meer van hem vandaan te komen en hoef jij je minder aangesproken te voelen. Laat je verder niet kisten...opmerkeingen zullen er altijd wel zijn.
verder wonen wij 20 min. fietsen bij mijn ouders vandaan, schoonfamilie 20 min. met de auto
maandag 16 november 2009 om 17:02
Nooit samenwoontwijfels gehad, wonen nu bijna een jaar samen en vinden het allebei heerlijk.
Ik zou je eigen huis nog een poos aanhouden, dat geeft jou rust en je kunt nog terug als het niet bevalt en je wilt daar niet verder.
Ik woon op ongeveer een uur van mijn ouders af met OV, zou met de auto (maar die heb ik niet) ongeveer 45 minuten zijn. En dat doe ik sinds mijn 18e. Mijn schoonouders wonen op 7 uur rijden of 7 uur in de trein of bijna 7 uur als je gaat vliegen en dan treinen. Ze lopen dus niet zomaar ons huis binnen en deden dat ook niet in zijn huis, waar de afstand een uur was. Ze hadden wel een sleutel, maar wij hebben duidelijk aangegeven dat we dat niet wilden en dat is ook gerespecteerd.
Als ik zo lees dat jij zo'n moeite met veranderingen hebt dat je het zeker wel moet proberen. Maar ik zou je ook aanraden om eens uit je comfortzone te stappen en alleen, waarschijnlijk ook zonder je vriend een reis oid te gaan doen. Als dat bevalt dan sta je steviger in je schoenen en zijn heel veel dingen minder eng en stressvol, want je hebt dit al overleefd en het was leuk en leerzaam. Als je daarna in dat huis nog steeds niet lekker voelt dan is dat geen goede plek voor jou. Dat kan.
Als ik lees hoe jij over je vriend schrijft ben je echt gek op hem en hebben jullie het hartstikke leuk, dus die basis is prima. Dan hoeft het nog niet te werken als je verschillende dingen in het leven wilt, zoals wel/niet samenwonen, toekomstverwachtingen etc. Wees niet bang om eerlijk te zijn tegen je vriend over wat jij wilt en verwacht in de toekomst, waar jij over droomt. Als dat niet klopt met zijn dromen kunnen jullie misschien een compromis vinden waar jullie samen blij mee zijn. Als dat niet lukt dan loopt de relatie misschien op een gegeven moment spaak. Maar communiceer met hem, laat hem weten wat jij wilt en wees niet bang om hem af en toe teleur te stellen als je hem duidelijk maakt dat jij nog geen kinderen wilt voorlopig bijvoorbeeld. Als hij snel kinderen krijgen belangrijker vind dan met jou zijn dan kiest hij er misschien voor een ander te zoeken. Als hij bij jou wil zijn en met jou kinderen wel dan moet hij misschien wat langer wachten op die kinderen.
Ik zou je eigen huis nog een poos aanhouden, dat geeft jou rust en je kunt nog terug als het niet bevalt en je wilt daar niet verder.
Ik woon op ongeveer een uur van mijn ouders af met OV, zou met de auto (maar die heb ik niet) ongeveer 45 minuten zijn. En dat doe ik sinds mijn 18e. Mijn schoonouders wonen op 7 uur rijden of 7 uur in de trein of bijna 7 uur als je gaat vliegen en dan treinen. Ze lopen dus niet zomaar ons huis binnen en deden dat ook niet in zijn huis, waar de afstand een uur was. Ze hadden wel een sleutel, maar wij hebben duidelijk aangegeven dat we dat niet wilden en dat is ook gerespecteerd.
Als ik zo lees dat jij zo'n moeite met veranderingen hebt dat je het zeker wel moet proberen. Maar ik zou je ook aanraden om eens uit je comfortzone te stappen en alleen, waarschijnlijk ook zonder je vriend een reis oid te gaan doen. Als dat bevalt dan sta je steviger in je schoenen en zijn heel veel dingen minder eng en stressvol, want je hebt dit al overleefd en het was leuk en leerzaam. Als je daarna in dat huis nog steeds niet lekker voelt dan is dat geen goede plek voor jou. Dat kan.
Als ik lees hoe jij over je vriend schrijft ben je echt gek op hem en hebben jullie het hartstikke leuk, dus die basis is prima. Dan hoeft het nog niet te werken als je verschillende dingen in het leven wilt, zoals wel/niet samenwonen, toekomstverwachtingen etc. Wees niet bang om eerlijk te zijn tegen je vriend over wat jij wilt en verwacht in de toekomst, waar jij over droomt. Als dat niet klopt met zijn dromen kunnen jullie misschien een compromis vinden waar jullie samen blij mee zijn. Als dat niet lukt dan loopt de relatie misschien op een gegeven moment spaak. Maar communiceer met hem, laat hem weten wat jij wilt en wees niet bang om hem af en toe teleur te stellen als je hem duidelijk maakt dat jij nog geen kinderen wilt voorlopig bijvoorbeeld. Als hij snel kinderen krijgen belangrijker vind dan met jou zijn dan kiest hij er misschien voor een ander te zoeken. Als hij bij jou wil zijn en met jou kinderen wel dan moet hij misschien wat langer wachten op die kinderen.
maandag 16 november 2009 om 18:28
Samenwonen in een huis die niet 'van mij' voelt, dat zou ook niet gaan werken voor mij.
Net als het te dicht bij ouders/schoonouders wonen.
Vroeger heb ik altijd gezegd ver weg te gaan wonen (buitenland iod), dat is door mijn vriend zijn werk al heel wat ingeperkt, maar ik wil en zal behoorlijk ver weg van mijn ouders en schoonouders gaan wonen.
Mijn eigen leven en vrijheid zijn me veel waard en bemoeials is het laatste waar ik zou zin in hebben als je (pas) samenwoont.
Die twijfels begrijp ik dus wel. Ik denk dat je moet proberen een onderscheid te maken tussen de twijfels over huis/schoonfamilie en je relatie. Dat zijn twee heel andere dingen.
Waarom was je vriend in de eerste plaats trouwens zo gehecht aan dat stukje grond dat ie had gekocht?
Net als het te dicht bij ouders/schoonouders wonen.
Vroeger heb ik altijd gezegd ver weg te gaan wonen (buitenland iod), dat is door mijn vriend zijn werk al heel wat ingeperkt, maar ik wil en zal behoorlijk ver weg van mijn ouders en schoonouders gaan wonen.
Mijn eigen leven en vrijheid zijn me veel waard en bemoeials is het laatste waar ik zou zin in hebben als je (pas) samenwoont.
Die twijfels begrijp ik dus wel. Ik denk dat je moet proberen een onderscheid te maken tussen de twijfels over huis/schoonfamilie en je relatie. Dat zijn twee heel andere dingen.
Waarom was je vriend in de eerste plaats trouwens zo gehecht aan dat stukje grond dat ie had gekocht?
