Relaties
alle pijlers
twijfel vlak voor samen gaan wonen.........hebben meer dit?
dinsdag 15 april 2008 om 23:12
Hallo allemaal!
Nou ja de titel zegt het al.. Ik heb nu 3 jaar met mijn vriend.. En we hebben een huis.. En zijn druk aan het verven en klussen... Maar steeds zit het me allemaal niet lekker. Twijfel ik of het wel de juiste vriend is.. Twijfel ik of ik wel moet samen gaan wonen.. twijfel ik of hij wel genoeg om mij geeft.. twijfel ik of ik wel van hem hou.. twijfel ik of ik wel gelukkig kan worden... twijfel ik of die plaats daar wel oke is... twijfel ik aan alles. Het zit als een brok in mijn keel.. En ook omdat zijn ouders en broers daar vlakbij wonen en die zijn nog al bemoeierig...dit helpt ook totaal niet mee.. Krijg het er gewoon benauwd van.
Ik weet verstandelijk gewoon dat mijn vriend wel leuk is, dat ik gelukkig kan worden met hem, dat hij zijn familie ook op afstand houd omdat ie het te bemoeierig vind.. Hij doet ook onwijs zijn best.. Hij is lief voor me enz. En elke keer als ik samen met hem ben...denk ik ja is toch wel oke.. komt wel goed enz. En dan als ik weer alleen ben ga ik twijfelen aan van alles en nog wat. Zo erg. Weet ook gewoon niet wat ik nu moet.
En mijn vraag is eigenlijk:
-Hebben meer mensen dit voor ze gaan samenwonen??? of dit gehad??
-Of zal dit toch een teken zijn dat er iets niet goed zit in mijn relatie? (weet alleen niet wat...kan het totaal niet helder zien allemaal op een of andere manier)
-Kan dit samenwoonangst zijn?
-En komt dit als je eenmaal samenwoont vanzelf weer goed?
-Wat zijn jullie ervaringen hiermee?
Nou ja hoop dat jullie me kunnen helpen...
groetjes Em
Nou ja de titel zegt het al.. Ik heb nu 3 jaar met mijn vriend.. En we hebben een huis.. En zijn druk aan het verven en klussen... Maar steeds zit het me allemaal niet lekker. Twijfel ik of het wel de juiste vriend is.. Twijfel ik of ik wel moet samen gaan wonen.. twijfel ik of hij wel genoeg om mij geeft.. twijfel ik of ik wel van hem hou.. twijfel ik of ik wel gelukkig kan worden... twijfel ik of die plaats daar wel oke is... twijfel ik aan alles. Het zit als een brok in mijn keel.. En ook omdat zijn ouders en broers daar vlakbij wonen en die zijn nog al bemoeierig...dit helpt ook totaal niet mee.. Krijg het er gewoon benauwd van.
Ik weet verstandelijk gewoon dat mijn vriend wel leuk is, dat ik gelukkig kan worden met hem, dat hij zijn familie ook op afstand houd omdat ie het te bemoeierig vind.. Hij doet ook onwijs zijn best.. Hij is lief voor me enz. En elke keer als ik samen met hem ben...denk ik ja is toch wel oke.. komt wel goed enz. En dan als ik weer alleen ben ga ik twijfelen aan van alles en nog wat. Zo erg. Weet ook gewoon niet wat ik nu moet.
En mijn vraag is eigenlijk:
-Hebben meer mensen dit voor ze gaan samenwonen??? of dit gehad??
-Of zal dit toch een teken zijn dat er iets niet goed zit in mijn relatie? (weet alleen niet wat...kan het totaal niet helder zien allemaal op een of andere manier)
-Kan dit samenwoonangst zijn?
-En komt dit als je eenmaal samenwoont vanzelf weer goed?
-Wat zijn jullie ervaringen hiermee?
Nou ja hoop dat jullie me kunnen helpen...
groetjes Em
dinsdag 15 april 2008 om 23:17
samenwoonangst , duidelijk geval ............. straks krijg je dat net voor je gaat trouwen nog eens en als je mazzel hebt als je 8 en een halve maand zwanger bent ( kut ! wil ik eigenlijk wel moeder worden ? )
Maar vreest niet ; hierna schiet je zo huppetee de fase in van plekkie veroveren ; dan heb je met zoveel ruzie geen tijd om te twijfelen
Maar vreest niet ; hierna schiet je zo huppetee de fase in van plekkie veroveren ; dan heb je met zoveel ruzie geen tijd om te twijfelen
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 15 april 2008 om 23:21
hahaha oh dat klinkt goed.. Krijg ik ook nog eens zoveel ruzie?? haha
Tja misschien is het inderdaad samenwoon angst... Twijfel je dan ook aan je relatie zelf? en aan je vriend? Tja...aan alles eigenlijk... ik denk steeds shit het zal toch niet zo zijn dat mijn relatie gewoon steeds minder is...dat ik daarom twijfel... Maar meer hebben dit dus???
En dan de volgende fases nog...zucht..
Dus wat is de tip hiervoor? haha
Tja misschien is het inderdaad samenwoon angst... Twijfel je dan ook aan je relatie zelf? en aan je vriend? Tja...aan alles eigenlijk... ik denk steeds shit het zal toch niet zo zijn dat mijn relatie gewoon steeds minder is...dat ik daarom twijfel... Maar meer hebben dit dus???
En dan de volgende fases nog...zucht..
Dus wat is de tip hiervoor? haha
dinsdag 15 april 2008 om 23:24
dinsdag 15 april 2008 om 23:26
Ga er maar van uit dat het stress is ; er zijn maar weinig op hun opperbest als ze klussen en verhuizen ...... jij niet , maar je vriend ook niet ; dus het is helemaal niet gek dat jij ( en wie weet misschien hij ook wel ) denkt " waar ben ik aan begonnen en wat ben jij eigenlijk voor een eng type ? "
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 16 april 2008 om 00:40
Hmmm, misschien beter om dit niet te vermelden, is geen leuk nieuws.
Ik twijfelde ook, zat idd als een brok in de keel. heb het wel door laten gaan en ben gaan samenwonen. Twijfel werd steeds groter, sliep niet meer 's nachts, kreeg last van ergenissen, op het laatst bijna een hekel aan hem.
En dat was niet eerlijk, hij was zo lief voor me, aardig, vriendelijk, maar hij paste gewoon niet bij mij, maar heeft even geduurd voordat ik het uitmaakte, had medelijden etc.
maar ja, ik was toen 19, 20 jaar, dat kan een groot verschil zijn.
Wil ook niet zeggen dat het bij jou zo vergaat, je vroeg om ervaringen en tsja, dit is een mindere.
Nu 27, en vastgeroest aan mijn vriend (andere dan wel hehe), geen enkele twijfel, hiermee word ik oud!
Ik twijfelde ook, zat idd als een brok in de keel. heb het wel door laten gaan en ben gaan samenwonen. Twijfel werd steeds groter, sliep niet meer 's nachts, kreeg last van ergenissen, op het laatst bijna een hekel aan hem.
En dat was niet eerlijk, hij was zo lief voor me, aardig, vriendelijk, maar hij paste gewoon niet bij mij, maar heeft even geduurd voordat ik het uitmaakte, had medelijden etc.
maar ja, ik was toen 19, 20 jaar, dat kan een groot verschil zijn.
Wil ook niet zeggen dat het bij jou zo vergaat, je vroeg om ervaringen en tsja, dit is een mindere.
Nu 27, en vastgeroest aan mijn vriend (andere dan wel hehe), geen enkele twijfel, hiermee word ik oud!
woensdag 16 april 2008 om 08:36
Oja, en dat van die 8.5 maand zwanger herken ik ook....
Tja, het huis is gekocht/gehuurd, je bent er samen in bezig, je hebt weinig tijd voor elkaar, en je weet van voren niet of je aan de achterkant nog leeft. En als het straks, over een half jaar ofzo, toch niet werkt, pak je je koffers en vertrekt.
Ik bedoel, als je nu niet doorzet kost het evenveel als over een half jaar. En die tip van een avond alles laten zitten is een hele goeie.
Maar meestal gaat het wel goed hoor.
Zet wel door ten opzichte van bemoeizuchtige familie. Het is jullie huis en jullie leven. En als zijn moeder de boterhammetjes blijft smeren ga je je daar ontzettend aan ergeren (geloof me, ik spreek uit ervaring). Mijn schoonmoeder maakte opmerkingen over een hemd dat niet goed gestreken was, broeken die niet goed geperst (!!) waren, die arme jongen moest maar thuis komen eten, we kregen massa's oude spullen die ik niet wilde... In het begin stonden ze iedere zondagochtend om 10 uur aan de deur. De enige dag dat wij konden uitslapen! Jakkes. Toen ik er wat van zei wat ik natuurlijk die trut die haar zoon van zijn mammie afpakte. Tja, het zij zo. Inmiddels zijn we bijna 12 jaar getrouwd.
Tja, het huis is gekocht/gehuurd, je bent er samen in bezig, je hebt weinig tijd voor elkaar, en je weet van voren niet of je aan de achterkant nog leeft. En als het straks, over een half jaar ofzo, toch niet werkt, pak je je koffers en vertrekt.
Ik bedoel, als je nu niet doorzet kost het evenveel als over een half jaar. En die tip van een avond alles laten zitten is een hele goeie.
Maar meestal gaat het wel goed hoor.
Zet wel door ten opzichte van bemoeizuchtige familie. Het is jullie huis en jullie leven. En als zijn moeder de boterhammetjes blijft smeren ga je je daar ontzettend aan ergeren (geloof me, ik spreek uit ervaring). Mijn schoonmoeder maakte opmerkingen over een hemd dat niet goed gestreken was, broeken die niet goed geperst (!!) waren, die arme jongen moest maar thuis komen eten, we kregen massa's oude spullen die ik niet wilde... In het begin stonden ze iedere zondagochtend om 10 uur aan de deur. De enige dag dat wij konden uitslapen! Jakkes. Toen ik er wat van zei wat ik natuurlijk die trut die haar zoon van zijn mammie afpakte. Tja, het zij zo. Inmiddels zijn we bijna 12 jaar getrouwd.
woensdag 16 april 2008 om 09:19
Heel herkenbaar. Ik had precies hetzelfde.
De avond dat we voor het eerst in ons huisje zouden gaan slapen kregen we aan de telefoon zelfs zo'n ruzie dat ik tegen mijn vriend heb gezegd dat hij maar fijn zelf in het huis moest gaan wonen, ik had er geen zin meer in.
Maar ja.. toen ik 's nachts in mijn 1 persoonsbedje bij mijn moeder lag voelde ik me echt heel rot. En ben om 2 uur alsnog in mijn auto gestapt, snel naar mijn nieuwe huis gereden en daar nooit meer weggegaan!
Die tip om eens wat anders te gaan doen lijkt me een hele goede! Wij waren 3 maanden alleen maar bezig met klussen. Dat zorgde ook voor spanningen. Mijn vriend wilde alles 6 keer opnieuw overleggen, opmeten, proberen. Ik (ongeduldig als ik ben) begon gewoon ergens aan en zag dan wel hoe het uit zou pakken. Zijn ouders wonen hier weliswaar 30 km vandaan, maar waren er ook steeds met klussen en bemoeiden zich ook overal mee. Goed bedoeld natuurlijk, maar ik werd er helemaal gestoord van dat we bijna nooit alleen waren.
Gelukkig is ook dat helemaal goed gekomen!
Dus, maak je geen zorgen, maak eens tijd voor elkaar en niet voor het klussen, dan komt het vast wel goed!
De avond dat we voor het eerst in ons huisje zouden gaan slapen kregen we aan de telefoon zelfs zo'n ruzie dat ik tegen mijn vriend heb gezegd dat hij maar fijn zelf in het huis moest gaan wonen, ik had er geen zin meer in.
Maar ja.. toen ik 's nachts in mijn 1 persoonsbedje bij mijn moeder lag voelde ik me echt heel rot. En ben om 2 uur alsnog in mijn auto gestapt, snel naar mijn nieuwe huis gereden en daar nooit meer weggegaan!
Die tip om eens wat anders te gaan doen lijkt me een hele goede! Wij waren 3 maanden alleen maar bezig met klussen. Dat zorgde ook voor spanningen. Mijn vriend wilde alles 6 keer opnieuw overleggen, opmeten, proberen. Ik (ongeduldig als ik ben) begon gewoon ergens aan en zag dan wel hoe het uit zou pakken. Zijn ouders wonen hier weliswaar 30 km vandaan, maar waren er ook steeds met klussen en bemoeiden zich ook overal mee. Goed bedoeld natuurlijk, maar ik werd er helemaal gestoord van dat we bijna nooit alleen waren.
Gelukkig is ook dat helemaal goed gekomen!
Dus, maak je geen zorgen, maak eens tijd voor elkaar en niet voor het klussen, dan komt het vast wel goed!
woensdag 16 april 2008 om 09:39
Misschien vreemd, maar ik heb het nu we een huis gaan kopen. We wonen al een tijdje samen, zijn in januari getrouwd en over 6 dagen ben ik uitgerekend van het eerste kindje van ons samen (ik heb zelf een zoontje van bijna acht).
Trouwen is natuurlijk niet iets wat je doet als je niet in elkaar en in je relatie gelooft, maar als er iets gebeurt dan hoeft het niet definitief te zijn (weet ik uit ervaring). Ook een kindje kun je in je eentje opvoeden.
Maaaaar: toen ik met mijn ex uit elkaar ging kon ik in mijn huisje blijven wonen. Dat is/was een stukje vastigheid. Gaan we nu een huis kopen dan raak ik die vastigheid kwijt. En het is écht niet zo dat ik niet in mijn partner en mijn relatie geloof, maar het is gewoon een stukje loslaten... En daar ben ik niet zo goed in....
We kopen ons huis wél hoor! (kunnen het huurhuis kopen waarin we wonen).
Probeer van het samenwonen te genieten, het is een hele stap maar je hebt niet voor niets voor elkaar en voor deze stap gekozen!
Groetjes,
Carrrie.
Trouwen is natuurlijk niet iets wat je doet als je niet in elkaar en in je relatie gelooft, maar als er iets gebeurt dan hoeft het niet definitief te zijn (weet ik uit ervaring). Ook een kindje kun je in je eentje opvoeden.
Maaaaar: toen ik met mijn ex uit elkaar ging kon ik in mijn huisje blijven wonen. Dat is/was een stukje vastigheid. Gaan we nu een huis kopen dan raak ik die vastigheid kwijt. En het is écht niet zo dat ik niet in mijn partner en mijn relatie geloof, maar het is gewoon een stukje loslaten... En daar ben ik niet zo goed in....
We kopen ons huis wél hoor! (kunnen het huurhuis kopen waarin we wonen).
Probeer van het samenwonen te genieten, het is een hele stap maar je hebt niet voor niets voor elkaar en voor deze stap gekozen!
Groetjes,
Carrrie.
woensdag 16 april 2008 om 10:18
Zoooo herkenbaar. Toen mijn ouders heel erg lang geleden gingen samenwonen (en trouwen, dat was toen schijnbaar nog gekoppeld), heeft mijn moeder een week voor de bruiloft tegen mijn vader gezegd dat het haar enorm speet, dat hij niet de man van haar dromen was en dat het dus beter was het allemaal maar af te blazen. Dat vond mijn vader - die mijn moeder kennelijk toen ook al goed kende - niet zo'n goed idee, dus hij heeft toen voorgesteld om dat huwelijk gewoon door te laten gaan ("afblazen is ook zo'n gedoe") en na twee jaar "gewoon" te scheiden. Trouw tot aan de dood bij elkaar gebleven...
Maar ik moet zeggen; ik verdenk mijn man ervan in het verleden af en toe bij mijn vader te hebben afgestemd hoe dit soort drempels overwonnen konden worden - en gelukkig met succes.
Ik zou dus zeggen: klus door in je huis en ga daarna lekker samenwonen en als het niet lukt ga je in het ergste geval "gewoon" over twee jaar uit elkaar - een ervaring rijker en een illusie armer.
Veel geluk gewenst!
Maar ik moet zeggen; ik verdenk mijn man ervan in het verleden af en toe bij mijn vader te hebben afgestemd hoe dit soort drempels overwonnen konden worden - en gelukkig met succes.
Ik zou dus zeggen: klus door in je huis en ga daarna lekker samenwonen en als het niet lukt ga je in het ergste geval "gewoon" over twee jaar uit elkaar - een ervaring rijker en een illusie armer.
Veel geluk gewenst!
woensdag 16 april 2008 om 10:21
quote:em234 schreef op 15 april 2008 @ 23:12:
Krijg het er gewoon benauwd van.
Ik weet verstandelijk gewoon dat mijn vriend wel leuk is, dat ik gelukkig kan worden met hem komt wel goed enz. Ben je nu ook gelukkig met je vriend? Vind je hem de allerleukste man ter wereld en wil je 24 uur per dag met hem doorbrengen? Houd je van hem? Houd je genoeg van hem om ook de minpunten van jullie relatie (zijn bemoeizuchtige familie op loopafstand) te accepteren?
Wat je schrijft over je relatie klinkt op z'n zachtst gezegd een beetje lauw. Het klinkt alsof je dit doet omdat het nu eenmaal zo hoort dat je na verloop van tijd gaat samenwonen. Maar is het ook echt wat jij wil? Volgens mij niet.
Krijg het er gewoon benauwd van.
Ik weet verstandelijk gewoon dat mijn vriend wel leuk is, dat ik gelukkig kan worden met hem komt wel goed enz. Ben je nu ook gelukkig met je vriend? Vind je hem de allerleukste man ter wereld en wil je 24 uur per dag met hem doorbrengen? Houd je van hem? Houd je genoeg van hem om ook de minpunten van jullie relatie (zijn bemoeizuchtige familie op loopafstand) te accepteren?
Wat je schrijft over je relatie klinkt op z'n zachtst gezegd een beetje lauw. Het klinkt alsof je dit doet omdat het nu eenmaal zo hoort dat je na verloop van tijd gaat samenwonen. Maar is het ook echt wat jij wil? Volgens mij niet.
woensdag 16 april 2008 om 10:36
Hi Em,
Had je die twijfels ook al voordat jullie het huis kochten? Of is het echt iets van daarna?
Tja, ik vind het wel lastig. Het kan inderdaad gewoon koudwatervrees zijn. Bang voor de sprong in het diepe. Maar dat je je weer goed voelt als je eenmaal gewend bent. Dit hoor je zó vaak bij mensen die een grote stap maken in hun leven.
Nu mijn ervaring: Ik had ook twijfels toen ik ging samenwonen met mijn (ex)vriend. Ook over vanalles en nog wat. Die twijfels waren uiteindelijk terug te voeren op één grote vraag? Hou ik wel genoeg van hem? Het antwoord bleek uiteindelijk; nee.
En als ik héél eerlijk ben wist ik het diep in mijn hart ook wel, maar heb ik gewoon omstandigheden de schuld van mijn twijfel gegeven. Uiteindelijk was híj gewoon niet de ware.
Probeer het eens even aan te zien, je gedachten los te laten over hoe je je wel of niet moet voelen van jezelf. Je maakt er nu in je hoofd een groot issue van, waardoor je je ook lichamelijk misschien minder voelt. Het antwoord komt wel.
Had je die twijfels ook al voordat jullie het huis kochten? Of is het echt iets van daarna?
Tja, ik vind het wel lastig. Het kan inderdaad gewoon koudwatervrees zijn. Bang voor de sprong in het diepe. Maar dat je je weer goed voelt als je eenmaal gewend bent. Dit hoor je zó vaak bij mensen die een grote stap maken in hun leven.
Nu mijn ervaring: Ik had ook twijfels toen ik ging samenwonen met mijn (ex)vriend. Ook over vanalles en nog wat. Die twijfels waren uiteindelijk terug te voeren op één grote vraag? Hou ik wel genoeg van hem? Het antwoord bleek uiteindelijk; nee.
En als ik héél eerlijk ben wist ik het diep in mijn hart ook wel, maar heb ik gewoon omstandigheden de schuld van mijn twijfel gegeven. Uiteindelijk was híj gewoon niet de ware.
Probeer het eens even aan te zien, je gedachten los te laten over hoe je je wel of niet moet voelen van jezelf. Je maakt er nu in je hoofd een groot issue van, waardoor je je ook lichamelijk misschien minder voelt. Het antwoord komt wel.
woensdag 16 april 2008 om 11:04
Ik heb het ook gehad hoor. Toen we voor de laatste keer naar ons nieuwe huis reden met een auto vol spullen moest ik zo hard huilen dat mijn vriend de auto aan de kant heeft gezet. Hij was helemaal geschrokken en dacht dat ik niet meer wilde samenwonen. Ik vond het gewoon onwijs spannend, leuk, nieuw, maar was ook moe, nerveus en een beetje bang dat ik het toch niet zo leuk zou vinden.
Is helemaal goedgekomen hoor! Voelde me meteen na de eerste nacht als een vis in het water in ons eigen fijne huisje !
Is helemaal goedgekomen hoor! Voelde me meteen na de eerste nacht als een vis in het water in ons eigen fijne huisje !
woensdag 16 april 2008 om 13:55
hallo allemaal!
Bedankt voor al jullie reacties!! doet me wel goed..
Om even de meeste vragen te beantwoorden:
- De twijfel had ik niet op het begin. Maar al snel vertelde hij me dat ie al een paar jaar bezig was een vergunning te krijgen om een huis te laten bouwen en hij had vlak voor we wat kregen een stuk grond gekocht waar dat kon.. Hij had toen ook een vergunning gekregen.. Ik kreeg gelijk een naar gevoel. Want wilde daat in die plaats niet wonen. Ik wilde niet dichtbij zijn ouders wonen.. Ik kreeg gewoon geen goed gevoel bij dit alles. Terwijl ik toen wel gelukkig was met hem.
Maar omdat hij er al jaren mee bezig was.. was beetje droom voor hem. En omdat alles er al was...vergunningen enz. Hebben we er veel over gepraat. En hij heeft mij ook echt gevraagd wat ik wilde. Als ik het echt niet wilde zou ie alles afblazen. Maar daarbij stonden wel de tranen in zijn ogen. omdat we nog zo kort hadden heb ik gezegd ja laat maar doorgaan. Ik had zoiets van ik wen wel aan dat huis. Ik wen wel aan die plek en die schoonfamilie zeg ik wel de waarheid.
Daarna ging het weer goed met ons. Het is een onwijs lieve vriend!
Maar toen de eerste paal geslagen werd en de hele familie erbij was en ik gewoon genegeerd werd....voelde ik twijfel komen. Mijn gevoel wilde dit niet. Nou ja elke keer als ik in dat huis kwam kreeg ik een benauwd gevoel. EN als ik dan in dit huis ben met hem is alles weer oke. Hier hou ik genoeg van hem. hier heb ik geen twijfel. Hier vind ik hem een schat. Hier vind ik hem leuk en lekker. En we hebben hier in mijn huisje ook heel veel leuke dingen meegemaakt. En als ie hier wil intrekken is er geen haar op mijn hoofd die twijfelt. Stom he.
Maar steeds als ik daar kom dan is er weer wat met zijn familie of dan is hij ook anders lijkt het. En ik ook denk. Maar steeds als ik dan daar ben geweest grijpt het me weer naar de keel... Dan zie ik alleen niet leuke dingen aan hem. Dan ga ik twijfelen of ik wel van hem hou.
Als ik dan weer een avondje gewoon samen met hem in mijn eigen huisje ben is het weer oke.
En verliefd....tja........ben wel erg verliefd op hem geweest.. Maar na 3 jaar tja........het is wel weg. Kan nog weleens zoiets hebben van yeah wat zie je er lekker uit. Of we een leuke dag hebben we gehad zo! dat ik me gelukkig voel met hem. maar efcht verliefd met kriebels en hormonen die door je lijf gieren enz....nee.... Maar dit is ook wel normaal lijkt mij toch na 3 jaar?
Verder tja.......misschien hou ik niet genoeg van hem?? heb geen idee hoe je daarachter komt. Ik geef om hem! Ik vind hem lief! We zijn elkaars maatjes. Hij is aantrekkelijk voor mij.
Tja en door de stress en twijfel en ook nog eens klusstress hebben we inderdaad geen leuke dingen meer die we doen bijna.. Het is wel een goede tip misschien om wat te gaan doen. Maar vaak is het dan heel leuk en zo.. en denk ik tuurlijk hou ik van hem! en dan kom ik weer alleen hier in mijn huisje en denk ik shit ik moet gewoon daar gaan wonen! HELP!
Tja....ik zat zelf al te denken om eerst nog hier te blijven wonen en hem eerst alleen in het huis te laten wonen... Hij zal dit echt niet leuk vinden. En ik misschien ook niet. Aan ene kant zou ik hem daar wel pijn mee doen maar aan andere kant......
Daarbij komt ook nog eens dat hij al in de 40 is... Ik ben in de 20. Dus voor hem is het ook zo dat ie graag snel wilt.. En hij wil dan gewoon huisje boompje beestje.....kinderen! Maar ik wilde dit ook graag... tot ik zo onwijs ging twijfelen.
Ik weet het gewoon niet.
Ik hoop zo erg dat het gewoon samenwoonangst is...en dat als we straks samen wonen ik het helemaal leuk heb!!
Mijn angst is ook aan ene kant dat ik mijn huisje moet opzeggen.. En het huis daar is van hem. Dus als ik weg wil........ Misschien mijn huur huis aanhouden eerst...
Wat denken jullie?
Zucht...zeur ben ik he.. Maar het benauwd me allemaal zo!
ieder geval bedankt voor jullie reacties
x
Bedankt voor al jullie reacties!! doet me wel goed..
Om even de meeste vragen te beantwoorden:
- De twijfel had ik niet op het begin. Maar al snel vertelde hij me dat ie al een paar jaar bezig was een vergunning te krijgen om een huis te laten bouwen en hij had vlak voor we wat kregen een stuk grond gekocht waar dat kon.. Hij had toen ook een vergunning gekregen.. Ik kreeg gelijk een naar gevoel. Want wilde daat in die plaats niet wonen. Ik wilde niet dichtbij zijn ouders wonen.. Ik kreeg gewoon geen goed gevoel bij dit alles. Terwijl ik toen wel gelukkig was met hem.
Maar omdat hij er al jaren mee bezig was.. was beetje droom voor hem. En omdat alles er al was...vergunningen enz. Hebben we er veel over gepraat. En hij heeft mij ook echt gevraagd wat ik wilde. Als ik het echt niet wilde zou ie alles afblazen. Maar daarbij stonden wel de tranen in zijn ogen. omdat we nog zo kort hadden heb ik gezegd ja laat maar doorgaan. Ik had zoiets van ik wen wel aan dat huis. Ik wen wel aan die plek en die schoonfamilie zeg ik wel de waarheid.
Daarna ging het weer goed met ons. Het is een onwijs lieve vriend!
Maar toen de eerste paal geslagen werd en de hele familie erbij was en ik gewoon genegeerd werd....voelde ik twijfel komen. Mijn gevoel wilde dit niet. Nou ja elke keer als ik in dat huis kwam kreeg ik een benauwd gevoel. EN als ik dan in dit huis ben met hem is alles weer oke. Hier hou ik genoeg van hem. hier heb ik geen twijfel. Hier vind ik hem een schat. Hier vind ik hem leuk en lekker. En we hebben hier in mijn huisje ook heel veel leuke dingen meegemaakt. En als ie hier wil intrekken is er geen haar op mijn hoofd die twijfelt. Stom he.
Maar steeds als ik daar kom dan is er weer wat met zijn familie of dan is hij ook anders lijkt het. En ik ook denk. Maar steeds als ik dan daar ben geweest grijpt het me weer naar de keel... Dan zie ik alleen niet leuke dingen aan hem. Dan ga ik twijfelen of ik wel van hem hou.
Als ik dan weer een avondje gewoon samen met hem in mijn eigen huisje ben is het weer oke.
En verliefd....tja........ben wel erg verliefd op hem geweest.. Maar na 3 jaar tja........het is wel weg. Kan nog weleens zoiets hebben van yeah wat zie je er lekker uit. Of we een leuke dag hebben we gehad zo! dat ik me gelukkig voel met hem. maar efcht verliefd met kriebels en hormonen die door je lijf gieren enz....nee.... Maar dit is ook wel normaal lijkt mij toch na 3 jaar?
Verder tja.......misschien hou ik niet genoeg van hem?? heb geen idee hoe je daarachter komt. Ik geef om hem! Ik vind hem lief! We zijn elkaars maatjes. Hij is aantrekkelijk voor mij.
Tja en door de stress en twijfel en ook nog eens klusstress hebben we inderdaad geen leuke dingen meer die we doen bijna.. Het is wel een goede tip misschien om wat te gaan doen. Maar vaak is het dan heel leuk en zo.. en denk ik tuurlijk hou ik van hem! en dan kom ik weer alleen hier in mijn huisje en denk ik shit ik moet gewoon daar gaan wonen! HELP!
Tja....ik zat zelf al te denken om eerst nog hier te blijven wonen en hem eerst alleen in het huis te laten wonen... Hij zal dit echt niet leuk vinden. En ik misschien ook niet. Aan ene kant zou ik hem daar wel pijn mee doen maar aan andere kant......
Daarbij komt ook nog eens dat hij al in de 40 is... Ik ben in de 20. Dus voor hem is het ook zo dat ie graag snel wilt.. En hij wil dan gewoon huisje boompje beestje.....kinderen! Maar ik wilde dit ook graag... tot ik zo onwijs ging twijfelen.
Ik weet het gewoon niet.
Ik hoop zo erg dat het gewoon samenwoonangst is...en dat als we straks samen wonen ik het helemaal leuk heb!!
Mijn angst is ook aan ene kant dat ik mijn huisje moet opzeggen.. En het huis daar is van hem. Dus als ik weg wil........ Misschien mijn huur huis aanhouden eerst...
Wat denken jullie?
Zucht...zeur ben ik he.. Maar het benauwd me allemaal zo!
ieder geval bedankt voor jullie reacties
x
woensdag 16 april 2008 om 14:27
Oeh! Je verhaal klinkt nu al heel anders..
Ik snap dat je je heel rot voelt. Je hebt het idee dat je zijn droom nu moet leven, en het is niet de jouwe. Ik kan me voorstellen dat je in een beginnende relatie niet tegen iemand gaat zeggen dat hij zijn droom (dit huis bouwen) moet afzeggen, omdat jij het niet ziet zitten. Ben je bang om er nu alsnog over te beginnen? Heb je het idee om dan na je beurt te praten, of zoiets? Ik denk niet dat je twijfelt aan de je liefde voor hem, maar dat je het heel moeilijk vindt om je eigen plekje los te laten, en dat je denkt dat het nieuwe huis jouw plekje niet wordt.. Weet hij dit? Weet hij dat je er nu zo tegenop ziet?
Zo niet, dat zou ik er in ieder geval met hem over praten! Dan draag je het probleem niet meer alleen en wordt het al wat lichter. Wat je moet doen om dit probleem direct op te lossen zou ik je ook niet kunnen zeggen. In ieder geval, probeer het huis ook jouw plekje te maken, help met het kiezen van de inrichting, zorg dat je je een beetje thuis voelt. En verder is het een goed idee om je huurhuis aan te houden. De druk is dan iets minder. Trek je het niet, kun je altijd nog terug.
Vind je totaal geen zeur, en wens je veel sterkte!
Ik snap dat je je heel rot voelt. Je hebt het idee dat je zijn droom nu moet leven, en het is niet de jouwe. Ik kan me voorstellen dat je in een beginnende relatie niet tegen iemand gaat zeggen dat hij zijn droom (dit huis bouwen) moet afzeggen, omdat jij het niet ziet zitten. Ben je bang om er nu alsnog over te beginnen? Heb je het idee om dan na je beurt te praten, of zoiets? Ik denk niet dat je twijfelt aan de je liefde voor hem, maar dat je het heel moeilijk vindt om je eigen plekje los te laten, en dat je denkt dat het nieuwe huis jouw plekje niet wordt.. Weet hij dit? Weet hij dat je er nu zo tegenop ziet?
Zo niet, dat zou ik er in ieder geval met hem over praten! Dan draag je het probleem niet meer alleen en wordt het al wat lichter. Wat je moet doen om dit probleem direct op te lossen zou ik je ook niet kunnen zeggen. In ieder geval, probeer het huis ook jouw plekje te maken, help met het kiezen van de inrichting, zorg dat je je een beetje thuis voelt. En verder is het een goed idee om je huurhuis aan te houden. De druk is dan iets minder. Trek je het niet, kun je altijd nog terug.
Vind je totaal geen zeur, en wens je veel sterkte!
woensdag 16 april 2008 om 15:14
Dank je.. Doet me wel goed dat je het snapt.. En dat meer het snappen. Tja je gaat onderhand aan jezelf twijfelen.. Ben ik nou zo`n zeur?
Nou om je vraag te beantwoorden.. Ik heb het al heel vaak met hem over gehad.. Dat mijn gevoel niet goed is. Dat ik me niet thuis voel. Dat ik mijn plekje zal gaan missen.
Hij snapt die ook wel zegt ie.. maar hij kan er weinig mee. Het huis is gebouwd.. en elke keer hoopte ik dat mijn gevoel beter werd doordat het steeds verder kwam en steeds meer van ons zelf is.
Hij heeft mij met alles heel erg betrokken bij het uitzoeken van alles. Heb mijn eigen smaak beetje met hem kunnen kiezen. Heb egenlijk alles uitgezocht. En als ik zo nadenk aan de meubels en zo die we uitgezocht hebben en de kleuren en zo.. Dan denk ik was het in een huis geweest die we samen hadden opgezocht.........had ik er echt zin in gehad! Het is allemaal hartstikke leuk uitgekozen. En ja met hem zie ik het wel zitten. En ik had er dan veeel minder moeite meegehad. Als ik aan een ander huisje ergens denk voelt het veel luchtiger. Veel meer vertrouwd.
Maar nu.......heb me gewoon nooit goed gevoelt over dat huis en vooral die plek. Ik voel ook heel erg de druk van zijn familie. Hier heb ik het ook vaak over gehad...en hij kiest mijn kant wel echt.. En hij wil ook vrijheid. Maar op een of andere manier is dit niet mijn droom inderdaad. Maar zijn droom. En tja...het lijkt misschien dat ik te weinig van hem hou als ik zijn droom niet wil leven maar ben juist al een jaar aan het proberen om dat rotgevoel van me af te zetten. Steeds maar proberen alleen positieve dingen te zien. Maar die plek zit volgens mij gevoel niet goed of zo. weet het niet.
Ligt denk vooral aan zijn familie. Ik weet dat ik bij hun mee moet lopen en anders lig je eruit en wordt er over je gelult en wordt je genegeerd.. Hetzelfde geld voor hem. Omdat wij nu niet meer meelopen is het al zo dat je voelt dat ze je raar vinden en zo.
Nou ja....verder is deze plek 20 minuten rijden van mijn eigen familie vandaan.. En mijn familie is opzich heel vrij en het maakt hun allemaal niet uit.. maar voel me beter in mijn eigen omgeving.
Daarbij komt ook nog dat het een heel groot huis is.. Ja de meeste zeggen tegen me ja dat is toch juist leuk! maar ik krijg er helemaal de zenuwen van. Ik wil graag in een knus huisje in een straat wonen. Nu wonen we met een paar andere grote huizen straks.. en die andere mensen zijn toch........tja hoe moet ik het subtiel zeggen...beetje kak arrogant. Of zo komen ze tot nu toe over.
Mijn vriend heeft zoiets van wij tweeen wonen daar straks en maken er zelf iets van! En dan zeg ik ja...en dan voel ik me even goed... en ben ik positief.. tot het gevoel weer aan me begint te knagen.
Denk zoiezo dat ik dit huisje moet houden voorlopig.. Dat ik altijd terug kan.. dat maakt de stap ook luchtiger denk ik. al is het maar voor me gevoel..Heb alleen tv en alles al opgezegd in een enthousiaste bui. En ook doet benauwd me al.. Dan denk ik oooh nee...straks heb ik helemaal geen internet tv of nis. En dan moet ik echt.... Tja heel stom.. Soms denk ik er wel positiever over...maar meestal zeurt er zo`n twijfelachtig rotgevoel mee...
Tja..........wat moet ik ermee?
ieder geval bedankt voor je....of eigenlijk al jullie steun!!!
x
Nou om je vraag te beantwoorden.. Ik heb het al heel vaak met hem over gehad.. Dat mijn gevoel niet goed is. Dat ik me niet thuis voel. Dat ik mijn plekje zal gaan missen.
Hij snapt die ook wel zegt ie.. maar hij kan er weinig mee. Het huis is gebouwd.. en elke keer hoopte ik dat mijn gevoel beter werd doordat het steeds verder kwam en steeds meer van ons zelf is.
Hij heeft mij met alles heel erg betrokken bij het uitzoeken van alles. Heb mijn eigen smaak beetje met hem kunnen kiezen. Heb egenlijk alles uitgezocht. En als ik zo nadenk aan de meubels en zo die we uitgezocht hebben en de kleuren en zo.. Dan denk ik was het in een huis geweest die we samen hadden opgezocht.........had ik er echt zin in gehad! Het is allemaal hartstikke leuk uitgekozen. En ja met hem zie ik het wel zitten. En ik had er dan veeel minder moeite meegehad. Als ik aan een ander huisje ergens denk voelt het veel luchtiger. Veel meer vertrouwd.
Maar nu.......heb me gewoon nooit goed gevoelt over dat huis en vooral die plek. Ik voel ook heel erg de druk van zijn familie. Hier heb ik het ook vaak over gehad...en hij kiest mijn kant wel echt.. En hij wil ook vrijheid. Maar op een of andere manier is dit niet mijn droom inderdaad. Maar zijn droom. En tja...het lijkt misschien dat ik te weinig van hem hou als ik zijn droom niet wil leven maar ben juist al een jaar aan het proberen om dat rotgevoel van me af te zetten. Steeds maar proberen alleen positieve dingen te zien. Maar die plek zit volgens mij gevoel niet goed of zo. weet het niet.
Ligt denk vooral aan zijn familie. Ik weet dat ik bij hun mee moet lopen en anders lig je eruit en wordt er over je gelult en wordt je genegeerd.. Hetzelfde geld voor hem. Omdat wij nu niet meer meelopen is het al zo dat je voelt dat ze je raar vinden en zo.
Nou ja....verder is deze plek 20 minuten rijden van mijn eigen familie vandaan.. En mijn familie is opzich heel vrij en het maakt hun allemaal niet uit.. maar voel me beter in mijn eigen omgeving.
Daarbij komt ook nog dat het een heel groot huis is.. Ja de meeste zeggen tegen me ja dat is toch juist leuk! maar ik krijg er helemaal de zenuwen van. Ik wil graag in een knus huisje in een straat wonen. Nu wonen we met een paar andere grote huizen straks.. en die andere mensen zijn toch........tja hoe moet ik het subtiel zeggen...beetje kak arrogant. Of zo komen ze tot nu toe over.
Mijn vriend heeft zoiets van wij tweeen wonen daar straks en maken er zelf iets van! En dan zeg ik ja...en dan voel ik me even goed... en ben ik positief.. tot het gevoel weer aan me begint te knagen.
Denk zoiezo dat ik dit huisje moet houden voorlopig.. Dat ik altijd terug kan.. dat maakt de stap ook luchtiger denk ik. al is het maar voor me gevoel..Heb alleen tv en alles al opgezegd in een enthousiaste bui. En ook doet benauwd me al.. Dan denk ik oooh nee...straks heb ik helemaal geen internet tv of nis. En dan moet ik echt.... Tja heel stom.. Soms denk ik er wel positiever over...maar meestal zeurt er zo`n twijfelachtig rotgevoel mee...
Tja..........wat moet ik ermee?
ieder geval bedankt voor je....of eigenlijk al jullie steun!!!
x
woensdag 16 april 2008 om 15:35
Je geeft dus veel op voor iets waar je niet echt achter staat. Dat is op zichzelf vrij logisch, want je weet wat je hebt en niet wat je krijgt. Dat laatste deels wel natuurlijk en dat valt niet mee, de schoonfamilie. Verder moet je je eigen huis opgeven en gaan wonen in het huis van iemand anders (ook als is het je vriend) en als het spaak loopt sta je met lege handen.
Goed samengevat zo? Nou nu in het schuitje zit zul wel mee varen, want niet doen is ook nogal rigoreus.
Dus spreek je met jezelf af dat het ook prima mee kan vallen, dat je eerst moet wennen, maar dat je in ieder geval je best zult doen om te wennen. Probeer openminded te zijn richting schoonfamilie, nieuwe buren, enz. Als je blijft vastzitten in je somberste ideeën wordt het nooit wat.
Verder kun (eigenlijk moet) je samen met je vriend aan een aantal van je bezwaren goede afspraken maken. Je kunt b.v. meteen afspreken dat schoonmama geen sleutel van het huis krijgt. Dat lijkt ms wat streng, maar terugdraaien is 1000x moeilijker. Samen een duidelijk plan trekken, waarin hij je steunt, dat hij zonodig paal en perk stelt aan het 3x per dag binnenvallen van de schoonfamilie enz.
En wat betreft de financiën en zaken, hebben jullie daarvoor al een strak plan gemaakt? Ik neem aan dat er wel een samenlevingscontract opgesteld wordt; je zou b.v. daarin kunnen opnemen dat jij bij een breuk recht het op de helft van de waardestijging gedurende de samenwoonperiode. Dan zou je waarschijnlijk minder het gevoel hebben, dat je alles opgeeft (of je hoofd in een strop steekt).
En het kan inderdaad heel goed zo zijn dat de plek niet goed voelt, maar als je er eenmaal woont kun je je eigen stempel erop drukken waardoor het wel goed gaat voelen.
Verder wil ik nog wel kwijt dat het je siert dat je je vriend zijn droom niet ontnemen, maar het moet ook niet jouw nachtmerrie worden.
Als ik het goed begrepen heb was dit al zn droom vóórdat hij jou kende. Hij kan nu ook een andere droom gaan dromen, met jou ..........
Goed samengevat zo? Nou nu in het schuitje zit zul wel mee varen, want niet doen is ook nogal rigoreus.
Dus spreek je met jezelf af dat het ook prima mee kan vallen, dat je eerst moet wennen, maar dat je in ieder geval je best zult doen om te wennen. Probeer openminded te zijn richting schoonfamilie, nieuwe buren, enz. Als je blijft vastzitten in je somberste ideeën wordt het nooit wat.
Verder kun (eigenlijk moet) je samen met je vriend aan een aantal van je bezwaren goede afspraken maken. Je kunt b.v. meteen afspreken dat schoonmama geen sleutel van het huis krijgt. Dat lijkt ms wat streng, maar terugdraaien is 1000x moeilijker. Samen een duidelijk plan trekken, waarin hij je steunt, dat hij zonodig paal en perk stelt aan het 3x per dag binnenvallen van de schoonfamilie enz.
En wat betreft de financiën en zaken, hebben jullie daarvoor al een strak plan gemaakt? Ik neem aan dat er wel een samenlevingscontract opgesteld wordt; je zou b.v. daarin kunnen opnemen dat jij bij een breuk recht het op de helft van de waardestijging gedurende de samenwoonperiode. Dan zou je waarschijnlijk minder het gevoel hebben, dat je alles opgeeft (of je hoofd in een strop steekt).
En het kan inderdaad heel goed zo zijn dat de plek niet goed voelt, maar als je er eenmaal woont kun je je eigen stempel erop drukken waardoor het wel goed gaat voelen.
Verder wil ik nog wel kwijt dat het je siert dat je je vriend zijn droom niet ontnemen, maar het moet ook niet jouw nachtmerrie worden.
Als ik het goed begrepen heb was dit al zn droom vóórdat hij jou kende. Hij kan nu ook een andere droom gaan dromen, met jou ..........
woensdag 16 april 2008 om 17:31
och, ik moet direct terugdenken aan de dag dat ik ging samenwonen... ik was 20 pas.... zagen er inderdaad enorm naar uit... maar het kwam dichterbij en dichterbij en ik ging steeds meer twijfelen....
achteraf was het een slechte keuze.... na 2 jaar samenwonen zijn we getrouwd en nog 2 jaar later zijn we uit elkaar gegaan.... voor mij was het dus duidelijk een kwestie van onderbuik gevoelens waar ik naar had moeten luisteren...
nu woon ik samen met iemand met wie ik die twijfels nooit heb gehad....
maar jeetje, wat jij verder schetst is ook een flinke portie om te behappen.... je hebt het over een huis waar je liever niet in wilt, over huisje boompje beestje, wat je eigenlijk niet wilt, en hij wel.... dat lijkt me wel even iets om flink over na te denken!en over die schoonouders: zoals al geopperd, geef schoonmama geen sleutel zolang dat niet nodig is... terugdraaien is een hel en gaat problemen opleveren.... probeer ze verder enkel te zien als je schoonouders... je gaat met je vriend samenwonen en niet met hen! ga je ook in een andere stad/plaats wonen? probeer dan snel nieuwe contacten te leggen, buiten je vriend om... ik vind het zelf erg belangrijk om naast een gemeenschappelijk leven ook een eigen leven te hebben.... misschien een leuke sportvereniging ofzo?
succes in ieder geval!
achteraf was het een slechte keuze.... na 2 jaar samenwonen zijn we getrouwd en nog 2 jaar later zijn we uit elkaar gegaan.... voor mij was het dus duidelijk een kwestie van onderbuik gevoelens waar ik naar had moeten luisteren...
nu woon ik samen met iemand met wie ik die twijfels nooit heb gehad....
maar jeetje, wat jij verder schetst is ook een flinke portie om te behappen.... je hebt het over een huis waar je liever niet in wilt, over huisje boompje beestje, wat je eigenlijk niet wilt, en hij wel.... dat lijkt me wel even iets om flink over na te denken!en over die schoonouders: zoals al geopperd, geef schoonmama geen sleutel zolang dat niet nodig is... terugdraaien is een hel en gaat problemen opleveren.... probeer ze verder enkel te zien als je schoonouders... je gaat met je vriend samenwonen en niet met hen! ga je ook in een andere stad/plaats wonen? probeer dan snel nieuwe contacten te leggen, buiten je vriend om... ik vind het zelf erg belangrijk om naast een gemeenschappelijk leven ook een eigen leven te hebben.... misschien een leuke sportvereniging ofzo?
succes in ieder geval!
