Niet bij behandeling van dochter 4 mogen zijn

Ik vind jullie argumenten slecht onderbouwd, slechts gebaseerd op een gevoel of mening:

Toelichting:



quote:Maar een kind zonder de veiligheid van een aanwezige ouder/bekende lijkt me ook slecht! Ik zou absoluut mee willen als mijn dochter van dezelfde leeftijd een behandeling moest ondergaan. No way dat ik haar alleen liet! Zou ook geen enkele zin hebben trouwens, ze zou alleen maar panisch gaan huilen terwijl ze in mijn aanwezigheid best zou durven.quote:Ik ben voor niets of niemand bang en jaag de duivel nog terug naar zijn hol. Zal me daar de wet laten voorschrijven door een tandarts.quote:Ik vindhet vooral Middeleeuws klinken dat je als ouder niet bij de behandeling van je kind mag zijn.quote:Jij vindt haar te jong om te behandelen snap je dan echt niet dat ik haar te jong vind om alleen in de behandelkamer te laten gaan.quote:Ik denk dat tandartsen een beetje kampen met een imagoprobleemquote:De ouders maar wegsturen is in mijn ogen simpelweg voor de tandarts de gemakkelijkste oplossing, terwijl het consult in mijn ogen eerst en toch bovenal om het kind zou moeten draaien. Ook om het veiligheidsgevoel van dat kind.quote:Okee, dat geloof ik best. Het is mijn ding ook niet.quote:Nou ja, ik vind het gek als je er direct niet bij mag zijn ongeacht hoe het kind zich gedraagtquote:Ik geloof heus wel dat de tandartsen lief zijn voor zo'n kindje, maar ik ben er toch niet bij omdat mij dat een goed gevoel geeft? Ik ben erbij omdat mijn kind op dat moment de steun van haar moeder nodig heeft!quote:Wat een flauwekul zeg!! Belachelijke regel! Als kinderen niet te behandelen zijn met de ouders erbij, dan scheelt er toch wel iets aan die tandartspraktijk hoor! Ik zou mijn kind ook never nooit alleen laten. Ze kunnen het wel als advies meegeven, maar zeker nooit verplicht stellen. Al helemaal niet als je in je recht staat! Opzouten met die belachelijke regel van hun, en gewoon hun werk doen! Zo denk ik erover!quote:Knap persoon (ongeacht de functie/rol) die mij bij mn kind weghoudt. Vier jaar is nog hartstikke jong, dus daar zou ik gewoon bij zijn, puntquote:Ze kunnen zoveel willen maar ik zou mijn kind van 4 niet alleen achterlaten bij een tandarts of welke andere arts dan ook. Ik bemoei niet met de behandeling, d.w.z. ik wel vooraf wil weten wat er aan de hand is, moet gebeuren en waarom, maar zodra ik daar akkoord mee ben niet meer. Mijn kind, mijn beslissing. En daar hebben alle (tand)artsen het wat mij betreft maar mee te doen hoor.quote:Nogmaals, geen haar op mijn hoofd om mijn kind alleen te laten!quote:En wat ik ervan vind... knappe tandarts die me weg zou houden van mijn kind! Belachelijk dat je er niet bij mag!quote:Hoewel ik ergens het punt van de tandarts wel snap, kinderen zijn vaak makkelijker als ze geen ouder hebben om op terug te vallen, is het toch geen goed idee in mijn ogen.quote:Ik laat mijn 4 jarige echt niet allen in de behandel kamer .. No way.. Kunnen het wel regels zijn.. Jammer de bammer,,

Mijn kind. Mijn regels.. Zeker bij de tandartsquote:. Vind het eigenlijk een beetje gek dat je er niet bij mag zijn.Wat zijn nu nog concreet de vragen waarop nog mijn antwoord wordt verwacht?

Kleuter. Je pikt precies die dingen eruit waar je niet op hoeft te reageren. Zelden zo'n zelfingenomen, arrogant, omhoog gevallen, bekrompen, rechtlijnig denkend betwetertje tegengekomen.



Serieus, als jij tandarts bent dan ben je een schande voor je vak.

Ik vind het ontzettend knap hoe je het (aangetoonde) gevoel van onveiligheid bij mijn dochter dat is ontstaan doordát we haar alleen in het ziekenhuis moesten laten in bovenstaande post weet te negeren. En hoe je de praktijk zoals die zich in (kinder)ziekenhuizen sinds de jaren zeventig ontwikkeld heeft (namelijk: precies de tegenovergestelde richting op) ook weet te negeren. En hoe je in deze laatste post doet voorkomen alsof we alleen maar moeders zijn met een gevoeletje en een mening die nergens op gebaseerd is.



Kóm dan eens met je onderbouwing waar je net naar op zoek was? Want ik ben wel benieuwd volgens welke leer het beter is als ouders hun wettelijke recht om bij de behandeling van hun kind aanwezig te zijn ontzegd wordt. En ik ben wel benieuwd volgens welk inhoudelijk argument tandartsen vasthouden aan een regel die lijnrecht tegenover de ontwikkeling in de (kinder)ziekenhuizen staat.



Ik ben bovendien ook wel benieuwd naar wat er op tegen is om de ouders tijdens het wennen óók te instrueren over hoe ze zich in jouw behandelkamer moeten gedragen om de behandeling niet in de weg te staan.

Maar goed, de conclusie van dit topic is dus dat tandartsen achterlijk in de Middeleeuwen zijn blijven hangen met hun ideeën over het behandelen van kinderen. Terwijl alle andere (echte) artsen wel met hun tijd meegegaan zijn en ouders juist wel bij de behandeling van kinderen aanwezig willen hebben.

Nou, dat is jouw conclusie Leentje. Mijn conclusie is dat ze in de jaren zeventig zijn blijven hangen. Wat een stuk minder lang geleden is. Zo mild ben ik dan ook wel weer.



En dat een tandarts een echte arts is zou ik ook niet willen ontkennen.

Ik zal hier maar niet schrijven wat de kaakchirurg waar mijn man mee sport van tandartsen vindt. Dan is "tandartsen zijn geen echte artsen" nog heel mild uitgedrukt...

Leentjedb gedraag je eens.







Qwerrtu ik kan op het moment niet bij de full tekst versies, alleen bij de abstracts, van wetenschappelijke literatuur. Dus ik ga mijn best doen om die te pakken te krijgen. Verwacht niet direct antwoord, ik heb een lang/druk weekend voor de boeg. En ik wil niet met een onderzoek aankomen of met onderzoeken gedaan door een en de zelfde persoon.



Kijk er zijn altijd uitzonderingen op de regel. Kinderen die eerder iets naars mee maakten, de witte jassen angst etc. Maar die kan je op een hand tellen, en daar ging dit topic m.i. niet over. Eerder over in zijn algemeenheid onbehandelbare kinderen. Daarom loet ik dat buiten beschouwing.



Ik moet eerlijk zeggen dat ik alleen van jullie in dit topic hoor dat het er zo aan toe gaat tijdens (kleine) ingrepen in het ziekenhuis. Kun jij dat wellicht ook onderbouwen met iets anders dan alleen zeggen dat het zo is? En dan bedoel ik natuurlijk niet stukjes tekst halen van ziekenhuissites.



In de wensessies wordt zeker aandacht besteed aan de ouders. En dan bedoel ik niet: gaat u maar even op de gang zitten.

Er is niks op tegen op de manier die jij aangeeft, echter is het niet wenselijk zo'n gesprek te hebben met de ouder als het kind daarbij aanwezig is. De ouder en tandarts moeten op een lijn staan. Hier valt zeker nog eer te behalen.

Ik denk dat het ook met geld te maken heeft. (ga ik verder uitzoeken zoals hier boven beloofd, en dit is natuurlijk een opmerking waar Leentjedb op los kan). Een gespecialiseerd angsttandarts krijgt een machtiging van de verzekering zodat er op uurbasis gefactureerd kan worden ipv op codes. Volwassen angstpatienten worden door de psycholoog en angsttandarts intensief behandelbaar gemaakt. Dit kost nou een maal veel sessies en geld.

Een kindertandarts moet zich houden aan de codes voor kinderen. Ik denk dat een intake iets van 30-45min zal zijn. Kan de tandarts slechts ¤20,50 voor rekenen. Als deze kindertandarts daar zijn praktijk op draaiende moet houden incl al het personeel gaat het snel bergafwaards. Ik vermoed dus dat dit zwaar weegt.

Nogmaals ik zoek het verder uit.

Ik begrijp die tandarts wel.

Het gaat echt veel beter als de moeder er niet bij is.

Laat het los!

quote:beelicious schreef op 01 december 2012 @ 07:05:

Leentjedb gedraag je eens.

[...]

quote:beelicious schreef op 01 december 2012 @ 00:29:

Ik vind jullie argumenten slecht onderbouwd, slechts gebaseerd op een gevoel of mening:





In mijn geval klopt dat, ik gaf ook mijn mening. Overigens is het een feit dat kinderen zich veiliger voelen met een veilig persoon erbij, en is het ook een feit dat TO graag bij de behandeling van haar jonge kind wil zijn. Lijkt mij duidelijk.

Ik werk ook in de zorg, en iedereen (kinderen of volwassenen) mag meenemen wie hij of zij wil. Soms is dat lastig of staat het de behandeling in de weg, dan ga ik daarover in gesprek en zoeken we gezamenlijk naar een oplossing.

Ik heb geen onderbouwing anders dan wat ik zelf ervaren heb in het kinderziekenhuis (van halverwege jaren zeventig tot begin jaren tachtig vaak opgenomen geweest, waarbij ik net de overgang heb meegemaakt: bij mijn laatste operaties mocht mijn moeder er wel bij blijven tot ik onder narcose was) en dan wat me door alle zorgverleners van mijn eigen dochter verteld is. En dat zijn er nogal wat, dus het is niet dat ik me op een ervaring baseer ofzo. De enige uitzonderingen waarbij ik geen actieve rol speelde in de behandeling, waren bij het hier eerder door mij genoemde onderzoek waarbij ik de eerste keer niet mocht fixeren en de tweede keer wel en op de NICU en High care, als werd ik daar wel gestimuleerd om mijn dochter zelf te verzorgen en om bij de onderzoeken aanwezig te zijn. Maar bij andere onderzoeken werd juist van mij verwacht dat ik fixeerde (oogonderzoek, ook niet iets waarbij je wil dat er iets fout gaat) of dat ik in ieder geval aanwezig zou zijn. Tot en met de rooming in in het kinderziekenhuis toen mijn dochter opgenomen werd.



Wat je schrijft over het financiële aspect, dat snijdt hout in mijn ogen. De indruk die ik vanaf het begin van dit topic heb, is dat de regel met name bedoeld is om het de tandarts makkelijker te maken. En als dat met geld te maken heeft, kan ik me daar prima iets bij voorstellen, dat zo'n regel ingesteld wordt. Maar ik snap niet dat gedaan wordt alsof het in het belang is van het kind om medische behandelingen zonder ouders te ondergaan, het recht om bij medische behandelingen van hun kind bij te wonen is niet voor niets vastgelegd in de wet. En precies om dat laatste ben ik wel erg benieuwd naar onderzoeken die aantonen dat het beter is voor een kind om zonder ouders medische behandelingen te ondergaan. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat die er zijn, juist vanwege de tegengestelde ontwikkeling in ziekenhuizen en juist vanwege de tegengestelde mening van de wetgever.

Omdat ik tandartsassistente en orthodontie-assistente ben, vind ik dit een interessant onderwerp. Mijn mening is, dat er niet één vaststaande regel kan zijn over het wel of niet toelaten van ouders in de behandelkamer. Simpelweg, omdat elk kind nu eenmaal anders is.



Soms kiezen ouders er bij ons zelf voor om niet mee naar binnen te gaan, en gaat de behandeling prima. Soms willen ze wel mee, en gaat de behandeling ook prima. Ik heb ook weleens meegemaakt dat een moeder zelf niet mee wilde, maar dat we die later toch uit de wachtkamer hebben gehaald, omdat haar dochter het toch wel eng vond allemaal. Ging verder ook goed. Ook hebben we weleens een overstuur kind gehad, waarvan de moeder verzocht werd de kamer te verlaten, maar dat pertinent niet wilde. We hebben het kind (nog geen vier jaar) toen niet kunnen behandelen. Was het wel gelukt als moeder de kamer had verlaten? Ik weet het niet.



En ook bij de ortho is het zo verschillend. Wij hebben patiënten van 16, 17 jaar, die élke maand met hun moeder komen. Terwijl wij bij de ortho in principe geen pijnlijke dingen doen. Maar als die kinderen (ook al zijn ze bijna volwassen) zich daar nou beter bij voelen, prima toch?



Elk mens, en dus ook elk kind is anders. Een aanpak die bij het ene kind grandioos werkt, kan bij het andere kind faliekant mislukken.



Maar dat is mijn ervaring.

quote:Lotte35 schreef op 01 december 2012 @ 10:53:

Omdat ik tandartsassistente en orthodontie-assistente ben, vind ik dit een interessant onderwerp. Mijn mening is, dat er niet één vaststaande regel kan zijn over het wel of niet toelaten van ouders in de behandelkamer. Simpelweg, omdat elk kind nu eenmaal anders is.



Soms kiezen ouders er bij ons zelf voor om niet mee naar binnen te gaan, en gaat de behandeling prima. Soms willen ze wel mee, en gaat de behandeling ook prima. Ik heb ook weleens meegemaakt dat een moeder zelf niet mee wilde, maar dat we die later toch uit de wachtkamer hebben gehaald, omdat haar dochter het toch wel eng vond allemaal. Ging verder ook goed. Ook hebben we weleens een overstuur kind gehad, waarvan de moeder verzocht werd de kamer te verlaten, maar dat pertinent niet wilde. We hebben het kind (nog geen vier jaar) toen niet kunnen behandelen. Was het wel gelukt als moeder de kamer had verlaten? Ik weet het niet.



En ook bij de ortho is het zo verschillend. Wij hebben patiënten van 16, 17 jaar, die élke maand met hun moeder komen. Terwijl wij bij de ortho in principe geen pijnlijke dingen doen. Maar als die kinderen (ook al zijn ze bijna volwassen) zich daar nou beter bij voelen, prima toch?



Elk mens, en dus ook elk kind is anders. Een aanpak die bij het ene kind grandioos werkt, kan bij het andere kind faliekant mislukken.



Maar dat is mijn ervaring.





Dit dus. De huidige tandartsen zijn echt wel zo ingesteld dat dit volgens mij de norm is

Plus dat er tandartsen zijn speciaal voor angstige mensen en voor kinderen. Daar gaat het nog subtieler



Bij zeer angstige kinderen werden behandelingen onder volledige narcose gedaan in een zh, tegenwoordig bieden praktijken ook sedatie aan, door een anesthesioloog.



Vanwege mijn werk ooit bij de inspectie heb ik daar wel eens gekeken en gaat het zoals Lotte35 schrijft.

Sommige ouders willen niet bij de behandeling zijn, sommigen perse wel

Omdat het kind flink gesedeerd is, is er geen sprake van een 'onwillig' kind. Dat is wel weer een verschil



Soms zijn ouders erbij en juist heel verstorend. Dat heb ik op die dagen ook wel gezien.



TO, als jouw kind zo angstig is, zou ik op zoek gaan naar een praktijk die sedatie aanbiedt, in A'dam zijn dat er best wat bijv en lijkt me dus in andere grotere plaatsen te vinden

Ik hoop maar dat het beeld dat Beelicious hier schetst niet de praktijk is... En dat van Lotte wel.

Ik heb 1 keer in mijn opleiding een taalkundig onderzoek afgenomen bij een meisje van 5. Haar moeder was er gewoon bij maar halverwege even een minuut of 10 weg. Het was een wereld van verschil. Met moeder erbij zat ik tegenover een jengelig en nerveus kind. De tijd dat de moeder er niet was zat er een vrolijk ontspannen meisje, maar ze sloeg razendsnel weer om naar jengelen en half huilen toen de moeder weer binnenkwam. Die dacht dus 'arm kind, ik had nooit weg moeten gaan' terwijl het meisje er toen juist hartstikke vrolijk bijzat.



Ik wil dus niet zeggen dat het bij de tandarts ook zo moet, ik deed het meisje natuurlijk geen pijn en ze was niet bang. Maar het was opvallend hoeveel het gedrag van dat meisje positief verbeterde zonder haar moeder.

Pyridine, dat werkt heel vaak zo, dat kinderen zich beter gedragen bij een vreemde. "Vreemde ogen dwingen". Maar dat betekent niet dat het ook altijd in het belang van het kind is dat de ouders er niet bij zijn. Voor de vreemde kan het natuurlijk wel heel makkelijk zijn.

Pyridine, dit was geen bedreigende, angstige situatie voor het kind. Wat een tandartsbehandeling wel kan zijn.



Mogelijk dat een kind makkelijker te "intimideren" is door die "vreemde ogen". Makkelijk voor de tandarts, dat wel. Maar ik vind het gemak van de tandarts echt 100.000 keer ondergeschikt aan veiligheidsgevoel van mijn kinderen.

Ik zeg toch ook dat het niet hetzelfde is? Wel lezen graag. Maar op de moeder kwam het dus wel zo over. Dat het kind het eng vond. En daar ging dit meisje zich ook naar gedragen als de moeder erbij was. Het was meer dan vreemde ogen dwingen. Dat effect ken ik overigens ook.

Ik heb je post gelezen, Pyridine. En daar reageer ik op. Lange tenen?

Ik ken een vrouw die als kind in haar eentje naar de schooltandarts moest omdat ze bij de 'gewone' tandarts bang was. En die heeft daar een trauma aan overgehouden voor de tandarts. Als je haar verhalen hoort over de schooltandarts, echt heel erg (haar beleving van die bezoekjes). Zij is ergens in haar middelbare school tijd gestopt met naar de tandarts te gaan. En pas weer gegaan toen ze ergens ver in de 20 verging van de pijn en met een hoop drama en overstuur zijn behandeld.



Nou heb ik ze niet, kinderen. Maar ik zou ze ook niet alleen laten.

Ook ik heb de schooltandarts meegemaakt en daardoor altijd bang van de tandarts gebleven.

De kinderen zijn altijd mee geweest en zijn spelenderwijs gewend geraakt aan het fenomeen tandarts. Nu ben ik geen type die constant zei: jeetje, wat vreselijk eng etc.



Wij hadden de afspraak, ex, tandarts en ik dat alleen bij de controles de kinderen mee kwamen. Moest ex een behandeling, boren, ondergaan bleven de kinderen erbij.

Als ik iets had werd er een andere afspraak gemaakt zonder de kinderen.

Kinderen zijn, gelukkig, nooit bang voor de tandarts geweest. Het ligt aan de ouders en tandarts.

O, als de kinderen een gaatje hadden bleef ik er niet bij. Van mij zouden ze alleen maar bang worden en laat dat nu juist niet de bedoeling zijn.

Ex ging dan altijd.

Olijf, ik vind dat echt grenzen aan kindermishandeling. Wat moet je je als kind verraden voelen door je ouders als zo gedwongen wordt om je te laten behandelen.

Kwallenbal (het voelt nu net alsof ik je uitscheld ), lijkt mij dat je als volwassenen, ouders en tandarts, dat soort dingen met elkaar moet kunnen regelen inderdaad. En niet dat er eenzijdig wordt gezegd dat je er niet bij mag zijn.

Volgens mij kan er veel tegenwoordig besproken worden als er maar naar elkaar geluisterd wordt en het serieus wordt genomen op een normale, neutrale toon.