Gezondheid
alle pijlers
leven met pijn: wie praat er mee?
donderdag 24 april 2008 om 12:05
He hallo,
IK heb endometriose en daardoor zo goed als dagelijks pijn. Deze pijn beïnvloed mijn dagelijks gebeuren. Niet dat de pijn mijn leven beheerst (of zou moeten beheersen), maar het is er wel. Door de pijn heb ik minder energie, waardoor ik minder kan, of dingen zelfs moet laten. Tevens zit ik momenteel in de ziektewet.
Nu ben ik bezig mijn leven weer vorm te geven. Wat kan ik wel, wat kan ik niet? Waar liggen de grenzen? Hoe deel ik mijn tijd in? Hoe zorg ik dat ik niet zoveel beweeg dat mijn pijn toe neemt, maar ook niet zo weinig dat ik in een spiraal naar beneden kom?
Ik merk dat ik het best moeilijk vind soms om de balans te vinden. Ik vroeg mij af of er meer mensen zijn die hier mee kampen, en die samen met mij op een constructieve wijze hier willen schrijven over het wel en wee van het aanpassen aan een leven met pijn (of vermoeidheid: ook dan moet je je leven aanpassen natuurlijk). Elkaar tips geven, harten onder riemen, soms een schop onder de kont, dat soort dingen!
IK heb endometriose en daardoor zo goed als dagelijks pijn. Deze pijn beïnvloed mijn dagelijks gebeuren. Niet dat de pijn mijn leven beheerst (of zou moeten beheersen), maar het is er wel. Door de pijn heb ik minder energie, waardoor ik minder kan, of dingen zelfs moet laten. Tevens zit ik momenteel in de ziektewet.
Nu ben ik bezig mijn leven weer vorm te geven. Wat kan ik wel, wat kan ik niet? Waar liggen de grenzen? Hoe deel ik mijn tijd in? Hoe zorg ik dat ik niet zoveel beweeg dat mijn pijn toe neemt, maar ook niet zo weinig dat ik in een spiraal naar beneden kom?
Ik merk dat ik het best moeilijk vind soms om de balans te vinden. Ik vroeg mij af of er meer mensen zijn die hier mee kampen, en die samen met mij op een constructieve wijze hier willen schrijven over het wel en wee van het aanpassen aan een leven met pijn (of vermoeidheid: ook dan moet je je leven aanpassen natuurlijk). Elkaar tips geven, harten onder riemen, soms een schop onder de kont, dat soort dingen!
maandag 12 mei 2008 om 23:12
Leo héél veel succes en ik ga mijn duimen in vrije momentjes in gedachten blauw duimen voor je. Ik zal heel wat straaltjes positieve energie jouw kant op sturen (en misschien als je dat leuk vindt ook nog wel een digikaartje hier en daar?)
Je bent dan inderdaad ineens heel dichtbij de natuur. Nu ben ik zelf op het platteland opgegroeit, maar een kalfje geboren zien worden heb ik ook nog alleen maar op tv hoor Wel ooit eens langs een weiland gefietst waar een koe met kalf lag. Kalf kon nog niet staan, dus die was net geboren. Boer kwam er net aanrijden, dus wij gewaarschuwd dat zijn koe gekalfd had. Was wel verrassing voor boer, was wat dagen later pas gepland
Fijn dat het medium goed gaat met je!
Je bent dan inderdaad ineens heel dichtbij de natuur. Nu ben ik zelf op het platteland opgegroeit, maar een kalfje geboren zien worden heb ik ook nog alleen maar op tv hoor Wel ooit eens langs een weiland gefietst waar een koe met kalf lag. Kalf kon nog niet staan, dus die was net geboren. Boer kwam er net aanrijden, dus wij gewaarschuwd dat zijn koe gekalfd had. Was wel verrassing voor boer, was wat dagen later pas gepland
Fijn dat het medium goed gaat met je!
maandag 12 mei 2008 om 23:27
quote:eleonora schreef op 12 mei 2008 @ 23:26:
[...]
Hahaha, leuk die cheerleader. Ik streef er naar dat ik zelf op een dag weer kan chearen. Met zo'n jurkje aan en zo
Ha dat is een heel mooi streven!
Gaan we vaak voor je doen dat chearen!
[...]
Hahaha, leuk die cheerleader. Ik streef er naar dat ik zelf op een dag weer kan chearen. Met zo'n jurkje aan en zo
Ha dat is een heel mooi streven!
Gaan we vaak voor je doen dat chearen!
Those dresses and skirts make you look so gloriously girlie, my darlings.
maandag 12 mei 2008 om 23:32
OK dan!
Hoi lieve Mik, en Leo, jullie kennen mij al een beetje. En Jasmine, ook hoi!
Ik zal me even netjes voorstellen aan de anderen:
Mijn naam is Poez en ik heb in 1985 (toen was ik 14) een whiplash opgelopen. Toentertijd wist nog niemand echt wat dat was, mijn eerste fysiobehandelingen heb ik pas 6 jaar later gekregen. Helaas slecht uitgepakt, ik kreeg alleen maar meer pijn. Pas in 2000 vond ik een fysio die me een beetje kon helpen en in 2002 werd door een revalidatiearts vastgesteld dat ik een whiplashsyndroom heb, hypermobiel ben en kapot gekraakt ben door fysio's die niet wisten wat ze deden. Daarnaast constateerde hij 2 chronische tennisarmen. Hoera.
Het plaatje is dat ik mijn lijf nooit mag overbelasten, Niet meer dan 1,5 kilo per arm dragen, niet teveel druk en stress en mijn huishouden mag ik eigenlijk niet echt zelf doen. Ja, stoffen. En dat moet ook, ik heb 3 katten. Ik weet het vrij goed te organiseren dat er af en toe iemand voor me stofzuigt en de vuilnis is ook meestal geregeld. Maar op dit moment zit ik te dubben of ik PGB aan moet vragen voor het zware huishoudelijke werk.
Ik leef alleen, met een dochter van 5 jaar, die 3 dagen in de week bij haar vader is. Haar vader is ook degene die hier als het moet de spijkers in de muur slaat etc, want ook al kon ik eerder zelf een huis renoveren, dat gaat allemaal niet meer.
Ik werk 32 uur in een baan die voornamelijk onderzoek en kantoorwerkzaamheden inhoud, en dat is voor mij goed te doen.
Iki ben geen snelle schrijver, maar ga mijn best doen me in te moffelen hier!
Hoi lieve Mik, en Leo, jullie kennen mij al een beetje. En Jasmine, ook hoi!
Ik zal me even netjes voorstellen aan de anderen:
Mijn naam is Poez en ik heb in 1985 (toen was ik 14) een whiplash opgelopen. Toentertijd wist nog niemand echt wat dat was, mijn eerste fysiobehandelingen heb ik pas 6 jaar later gekregen. Helaas slecht uitgepakt, ik kreeg alleen maar meer pijn. Pas in 2000 vond ik een fysio die me een beetje kon helpen en in 2002 werd door een revalidatiearts vastgesteld dat ik een whiplashsyndroom heb, hypermobiel ben en kapot gekraakt ben door fysio's die niet wisten wat ze deden. Daarnaast constateerde hij 2 chronische tennisarmen. Hoera.
Het plaatje is dat ik mijn lijf nooit mag overbelasten, Niet meer dan 1,5 kilo per arm dragen, niet teveel druk en stress en mijn huishouden mag ik eigenlijk niet echt zelf doen. Ja, stoffen. En dat moet ook, ik heb 3 katten. Ik weet het vrij goed te organiseren dat er af en toe iemand voor me stofzuigt en de vuilnis is ook meestal geregeld. Maar op dit moment zit ik te dubben of ik PGB aan moet vragen voor het zware huishoudelijke werk.
Ik leef alleen, met een dochter van 5 jaar, die 3 dagen in de week bij haar vader is. Haar vader is ook degene die hier als het moet de spijkers in de muur slaat etc, want ook al kon ik eerder zelf een huis renoveren, dat gaat allemaal niet meer.
Ik werk 32 uur in een baan die voornamelijk onderzoek en kantoorwerkzaamheden inhoud, en dat is voor mij goed te doen.
Iki ben geen snelle schrijver, maar ga mijn best doen me in te moffelen hier!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 12 mei 2008 om 23:46
maandag 12 mei 2008 om 23:59
Dit topic is juist zo mooi, omdat we allemaal in het schuitje van dagelijks pijn zitten. Iedereen om een andere reden, maar toch de herkenning vinden bij elkaar van het over grenzen gaan, de boosheid, het verdriet, het soms jezelf niet accepteren. Vooral prettig omdat het minder om de redenen waarom gaat, maar juist om het leren omgaan met de pijn met vallen en opstaan.
dinsdag 13 mei 2008 om 00:08
Das wel waar wat je schrijft, Mik. Het stomme is, niemand in mijn omgeving weet eigenlijk hoeveel pijn ik heb en hoe dat mijn leven beinvloed.
De enige die het een beetje weet, is mijn maatje. Een vriend waar ik bijna dagelijks mee omga. Megalief stofzuigt hij vaak voor me en zet meestal de vuilnis voor me buiten. Maar zelfs hij weet niet hoe venijnig die pijn kan zijn. En dat die er eigenlijk altijd is.
De enige die het een beetje weet, is mijn maatje. Een vriend waar ik bijna dagelijks mee omga. Megalief stofzuigt hij vaak voor me en zet meestal de vuilnis voor me buiten. Maar zelfs hij weet niet hoe venijnig die pijn kan zijn. En dat die er eigenlijk altijd is.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 13 mei 2008 om 00:09
Psies. Ik had er aan de tel nog met RV over, dat als je er goed uitziet (lees niet als een slappe dweil) mensen het moeilijk hebben om te snappen dat het niet goed met je gaat: Je krijgt dat steevast te horen; 'maar je ziet er zo goed uit'. kan wel zijn, maar ik vóel me niet goed....
En heerlijk dat ik niet hoef uit te leggen wat het inhoudt altijd pijn, of hóe zeer het doet. Ieder hier heeft zijn eigen pijn, maar iedereen voelt op haar manier (we hebben toch geen zijn-en he?) hoe erg iets zeer kan doen en dat dat meer is dan een kiespijn of gewone hoofdpijn en erger dan een gekneusde knie of gebroken been, want gaat niet over....
En heerlijk dat ik niet hoef uit te leggen wat het inhoudt altijd pijn, of hóe zeer het doet. Ieder hier heeft zijn eigen pijn, maar iedereen voelt op haar manier (we hebben toch geen zijn-en he?) hoe erg iets zeer kan doen en dat dat meer is dan een kiespijn of gewone hoofdpijn en erger dan een gekneusde knie of gebroken been, want gaat niet over....
dinsdag 13 mei 2008 om 00:12
quote:Poezewoes schreef op 13 mei 2008 @ 00:08:
Das wel waar wat je schrijft, Mik. Het stomme is, niemand in mijn omgeving weet eigenlijk hoeveel pijn ik heb en hoe dat mijn leven beinvloed.
De enige die het een beetje weet, is mijn maatje. Een vriend waar ik bijna dagelijks mee omga. Megalief stofzuigt hij vaak voor me en zet meestal de vuilnis voor me buiten. Maar zelfs hij weet niet hoe venijnig die pijn kan zijn. En dat die er eigenlijk altijd is.In mijn omgeving weten mijn ouders het, en Manmik. De enige die enigszins kan invoelen hoe het voelt voor mij is Manmik omdat hij ook met zijn gewrichten tobt. Huisarts blijft zeggen dat het zijn werk is (zelfs als hij weken niet gewerkt heeft) of overbelasting. Maar goed bottomline is dat Manmik ook erg veel pijn aan zijn gewrichten heeft. Heel kut voor hem, maar voor mij erg fijn want ik hoef niks meer uit te leggen en samen komen we een heel eind.
Das wel waar wat je schrijft, Mik. Het stomme is, niemand in mijn omgeving weet eigenlijk hoeveel pijn ik heb en hoe dat mijn leven beinvloed.
De enige die het een beetje weet, is mijn maatje. Een vriend waar ik bijna dagelijks mee omga. Megalief stofzuigt hij vaak voor me en zet meestal de vuilnis voor me buiten. Maar zelfs hij weet niet hoe venijnig die pijn kan zijn. En dat die er eigenlijk altijd is.In mijn omgeving weten mijn ouders het, en Manmik. De enige die enigszins kan invoelen hoe het voelt voor mij is Manmik omdat hij ook met zijn gewrichten tobt. Huisarts blijft zeggen dat het zijn werk is (zelfs als hij weken niet gewerkt heeft) of overbelasting. Maar goed bottomline is dat Manmik ook erg veel pijn aan zijn gewrichten heeft. Heel kut voor hem, maar voor mij erg fijn want ik hoef niks meer uit te leggen en samen komen we een heel eind.
dinsdag 13 mei 2008 om 00:14
quote:Poezewoes schreef op 13 mei 2008 @ 00:11:
Leo, daar ga ik bijna van grienen hoor..... We zitten zo dichtbij. Maar jij trekt je bek ook niet open he. Sufkont.Weet je dat ik dát het moeilijkste van al vind? Het vragen om hulp? het zeggen dat het niet gaat? Op de één of andere manier voelt dat nog te veel als falen voor mij. Is het nog te moeilijk voor mij om te accepteren dat mijn lijf niet alles meer kan. Gek genoeg weet ik dat ik het mezelf makkelijker zou maken als ik wél hulp zou vragen, als ik wel aan anderen kenbaar maak dat het niet gaat
Leo, daar ga ik bijna van grienen hoor..... We zitten zo dichtbij. Maar jij trekt je bek ook niet open he. Sufkont.Weet je dat ik dát het moeilijkste van al vind? Het vragen om hulp? het zeggen dat het niet gaat? Op de één of andere manier voelt dat nog te veel als falen voor mij. Is het nog te moeilijk voor mij om te accepteren dat mijn lijf niet alles meer kan. Gek genoeg weet ik dat ik het mezelf makkelijker zou maken als ik wél hulp zou vragen, als ik wel aan anderen kenbaar maak dat het niet gaat
