Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 8 mei 2008 om 15:08
Ow Perel......wat schrijf je goed, wat ben je duidelijk, wat voel ik met je mee.
Het is verschrikkelijk dat iemand zoveel invloed heeft op je leven, terwijl je geen relatie meer met hem hebt. Wat je schrijft over dat jij zo gemeen bent, zo laag, zo walgelijk want er is een man aan wie je een bericht stuurde, het is zo herkenbaar.
Dat met twee maten meten, dat zo onredelijk egoïstisch zijn. Dat altijd maar laten zien hoe sterk hij is en hoe slap hij jou vindt door agressief te zijn en zijn kracht laten zien door schade aan te richten. Ik herken het zo en de rillingen lopen over mijn rug als je schrijft dat hij je kinderen bij je vandaan houdt en je maar laat bellen en bellen en ongerust laat zijn.
Straf heb je. Dat had ik ook altijd. Ook tijdens mijn relatie en zeker ook er na. Straf. En ik werd zo gek na verloop van de jaren dat ik zelfs ook vond dat ik straf verdiende. Het is een state of mind die je nie-mand uit kunt leggen, die nie-mand begrijp, alleen jij, die er in zit, of de vrouwen hier die precies weten hoe het is, zo'n relatie.
Goed dat je ontspruit hier meid. Dan kunnen we met je meevoelen.
Het is verschrikkelijk dat iemand zoveel invloed heeft op je leven, terwijl je geen relatie meer met hem hebt. Wat je schrijft over dat jij zo gemeen bent, zo laag, zo walgelijk want er is een man aan wie je een bericht stuurde, het is zo herkenbaar.
Dat met twee maten meten, dat zo onredelijk egoïstisch zijn. Dat altijd maar laten zien hoe sterk hij is en hoe slap hij jou vindt door agressief te zijn en zijn kracht laten zien door schade aan te richten. Ik herken het zo en de rillingen lopen over mijn rug als je schrijft dat hij je kinderen bij je vandaan houdt en je maar laat bellen en bellen en ongerust laat zijn.
Straf heb je. Dat had ik ook altijd. Ook tijdens mijn relatie en zeker ook er na. Straf. En ik werd zo gek na verloop van de jaren dat ik zelfs ook vond dat ik straf verdiende. Het is een state of mind die je nie-mand uit kunt leggen, die nie-mand begrijp, alleen jij, die er in zit, of de vrouwen hier die precies weten hoe het is, zo'n relatie.
Goed dat je ontspruit hier meid. Dan kunnen we met je meevoelen.
donderdag 8 mei 2008 om 15:17
Elfje, het duiveltje is weer gewekt.....Wat bedoel je daarmee? Wat gaat er nu gebeuren dan?
Je man is geweldadig en dat zal op blijven spelen, dat weet je zolangzamerhand wel. Iedere keer als jij denkt dat alles goed is en je onstspant dan zal er weer iets gebeuren waardoor zijn agressie gewekt wordt. Zo ziet je leven er uit, nu en in de toekomst. Tot je het zat bent.
Je man is geweldadig en dat zal op blijven spelen, dat weet je zolangzamerhand wel. Iedere keer als jij denkt dat alles goed is en je onstspant dan zal er weer iets gebeuren waardoor zijn agressie gewekt wordt. Zo ziet je leven er uit, nu en in de toekomst. Tot je het zat bent.
donderdag 8 mei 2008 om 16:17
Phoeh Perel, wat een verhaal! Maar goed dat je nu de eerste stap gemaakt hebt om het eens aan totaal anderen te vertellen.
Toch is er veel herkenning in je verhaal helaas.
Wat is dat toch dat mensen zo maakt? Hoe kan zo iemand het gedaan krijgen om toch de indruk te geven hard voor zijn relatie te knokken terwijl hij ook bezig is zijn leed uit te storten in de armen van een nieuwe vlam.
En dan, dan lijkt het dat je na al die tijd zelfstandig wordt, gelukkig wordt, het voor elkaar gaat krijgen en dan begint het stalken. Dat probleem heb je direct heel goed aangepakt.
Maar Viva rekent geloof ik niet per getypte letter of aantal postings.
Ik kan me voorstellen dat er nu nog veel meer dingen naar boven komen en voel je vrij om het hier te uiten.
Toch is er veel herkenning in je verhaal helaas.
Wat is dat toch dat mensen zo maakt? Hoe kan zo iemand het gedaan krijgen om toch de indruk te geven hard voor zijn relatie te knokken terwijl hij ook bezig is zijn leed uit te storten in de armen van een nieuwe vlam.
En dan, dan lijkt het dat je na al die tijd zelfstandig wordt, gelukkig wordt, het voor elkaar gaat krijgen en dan begint het stalken. Dat probleem heb je direct heel goed aangepakt.
Maar Viva rekent geloof ik niet per getypte letter of aantal postings.
Ik kan me voorstellen dat er nu nog veel meer dingen naar boven komen en voel je vrij om het hier te uiten.
donderdag 8 mei 2008 om 16:19
Tsja Elfje, zoals Leo al zegt wat bedoel je daarmee met het duiveltje is weer gewekt?
Want als je het bedoelt zoals ik denk dat jij het voelt, dan is het niet verstandig dat je weer terug bent gegaan.
Nu speelt hij een spel, het spel alsof het niets voorstelde, het spel dat jij moet geloven dat er niks aan de hand is, maar dat is er wel degelijk.
Onderhuids wroet er nu veel bij jou en dat is niet meer dan terecht.
Pas goed, heel goed op.
Want als je het bedoelt zoals ik denk dat jij het voelt, dan is het niet verstandig dat je weer terug bent gegaan.
Nu speelt hij een spel, het spel alsof het niets voorstelde, het spel dat jij moet geloven dat er niks aan de hand is, maar dat is er wel degelijk.
Onderhuids wroet er nu veel bij jou en dat is niet meer dan terecht.
Pas goed, heel goed op.
donderdag 8 mei 2008 om 17:25
Perel
Die knuffel alvast voor jou.
Ik kom net thuis na een drukke schooldag en heb even bijgelezen. Wil zeggen dat ik het goed vind dat je hebt geschreven. Want dan kunnen schrijfsters hier reageren, en je een welgemeend hart onder de riem steken, omdat ze je begrijpen.
Ik wil ook graag terugschrijven, maar moet zo weer weg om mijn dochter op te halen, en vanavond druk.
Even snel dus.
Zo voelde ik me in het begin ook. Dingen vertellen, op het forum, moeilijk.
Maar het was ineens zo dat ik graag wilde dat iemand wist hoe ik me eigenlijk voelde. Dat iemand wist wat ik had meegemaakt en begreep dat het best heftig was. En begreep dat ik me rot voelde.
Me ergens een beetje kon volgen.
Dat luchtte zo op, dat ik het fijn vond om mijn verhaal eens te doen.
En je hoort in je hoofd zijn woorden, en je weet bijna zelf wel hoe iemand anders zomaar zou reageren op jouw verhaal.
Wie begrijpt hoeveel invloed zo'n relatie heeft?
Hoe meer afstand ik neem van die tijd, hoe lastiger het soms lijkt om terug te kijken.
Op sommige dagen nu kan ik er bijna niet bij, alles is echt zo anders geworden.
Maar ik was toen weg, het was over. Ik had mijn baby en ik keek naar de toekomst.
En toen ineens had ik het zo erg nodig dat er iemand was die snapte dat ik ook wel wist hoe sommige dingen in elkaar staken en dat ik wist dat het niet goed was gegaan en dat ik zelf zo lang bezig ben geweest om die relatie in stand te houden, maar dat het geen zin had om mij dat allemaal eens uit te gaan leggen.
Het deed pijn, ik was verdrietig en voelde me alleen en dacht dat niemand het toch zou begrijpen.
En de reacties hier op het topic deden me toen zo goed!
Nou ja, wat wil ik zeggen.
Ik weet het even niet. Ik denk aan Lilly en aan Elfje. En ik lees jullie stukjes van vandaag en dan wil ik graag even laten weten dat ik met jullie meevoel.
Die knuffel alvast voor jou.
Ik kom net thuis na een drukke schooldag en heb even bijgelezen. Wil zeggen dat ik het goed vind dat je hebt geschreven. Want dan kunnen schrijfsters hier reageren, en je een welgemeend hart onder de riem steken, omdat ze je begrijpen.
Ik wil ook graag terugschrijven, maar moet zo weer weg om mijn dochter op te halen, en vanavond druk.
Even snel dus.
Zo voelde ik me in het begin ook. Dingen vertellen, op het forum, moeilijk.
Maar het was ineens zo dat ik graag wilde dat iemand wist hoe ik me eigenlijk voelde. Dat iemand wist wat ik had meegemaakt en begreep dat het best heftig was. En begreep dat ik me rot voelde.
Me ergens een beetje kon volgen.
Dat luchtte zo op, dat ik het fijn vond om mijn verhaal eens te doen.
En je hoort in je hoofd zijn woorden, en je weet bijna zelf wel hoe iemand anders zomaar zou reageren op jouw verhaal.
Wie begrijpt hoeveel invloed zo'n relatie heeft?
Hoe meer afstand ik neem van die tijd, hoe lastiger het soms lijkt om terug te kijken.
Op sommige dagen nu kan ik er bijna niet bij, alles is echt zo anders geworden.
Maar ik was toen weg, het was over. Ik had mijn baby en ik keek naar de toekomst.
En toen ineens had ik het zo erg nodig dat er iemand was die snapte dat ik ook wel wist hoe sommige dingen in elkaar staken en dat ik wist dat het niet goed was gegaan en dat ik zelf zo lang bezig ben geweest om die relatie in stand te houden, maar dat het geen zin had om mij dat allemaal eens uit te gaan leggen.
Het deed pijn, ik was verdrietig en voelde me alleen en dacht dat niemand het toch zou begrijpen.
En de reacties hier op het topic deden me toen zo goed!
Nou ja, wat wil ik zeggen.
Ik weet het even niet. Ik denk aan Lilly en aan Elfje. En ik lees jullie stukjes van vandaag en dan wil ik graag even laten weten dat ik met jullie meevoel.
donderdag 8 mei 2008 om 20:38
quote:Perel schreef op 08 mei 2008 @ 19:50:
Dank voor hoe jullie me hier verwelkomen!
Vanmiddag had ik na het posten een hoofd als een biet, bonzende slapen, maar dat is over en ik geloof wel dat ik er goed aan heb gedaan.
Heb ook steeds zoiets van: stel dat hij dit zou lezen dan....
Nou, wat dan?
Ik heb nu eerst geschreven over hoe hij zich na het verbreken van de relatie ontpopt heeft. Hoe zwaar ik het ook met hem had in de jaren daarvoor, dit had ik echt nooit kunnen vermoeden.
Eigenlijk heeft hij de jaren dat we samen waren alles bepaald wat er bij ons thuis gebeurde, alleen op een dusdanige wijze dat dat niet altijd direct duidelijk was, tenminste niet voor mij.
Wel ben ik er regelmatig op gewezen door vrienden (mijn vrienden, samen hadden we ze niet, en zelf heeft hij geen vrienden)
Ik geloofde ze niet, en als het zo was, dan lag het aan mijzelf.
Een vraag die mij recent gesteld werd is: ben je nou echt verliefd op hem geweest, ooit?
Ik had wel een gevoel voor hem, maar dat is geen verliefdheid geweest.
Hij zag er goed uit, andere vrouwen keken naar hem.
Hij had een goeie baan, was sportief, dronk nooit te veel, en wat ik heel prettig aan hem vond: als we afspraken was hij altijd op de minuut af op tijd. Het was een bepaalde zekerheid die hij me gaf.
Het gevoel dat ik op hem kon bouwen.
En ik vond het heerlijk om langs de lijn te staan en de hele wedstrijd lang legaal en ongegeneerd naar hem te mogen kijken...ik vond hem wel een ontzettend lekker ding.
En toen ik vrij snel een keer niet ongesteld werd en ik in de rats zat, en hem dat vertelde reageerde hij met: het lijkt me alleen maar heerlijk om snel kinderen te krijgen, voelde ik me compleet veilig. Bijna jammer was het dat het toen loos alarm was..
Nu denk ik: hij heeft toen niet gevraagd hoe mijn gedachten erover waren, en ik keek zo tegen hem op, wat hij zei was altijd verstandig.
Met zijn overtuigende argumenten kreeg hij altijd gelijk.
Ik woonde toen al een aantal jaren niet meer bij mijn ouders, ik was 23 jaar. Hij was mijn eerste vriendje die dichtbij mocht komen.
Jongens die in die tijd belangstelling voor mij hadden, daar kreeg ik het spaans benauwd van. Die toewijding, uitingen van verliefdheid, ik worstelde me er altijd onder vandaan.
Een van de vriendjes die ik alleen op platonische voorwaarden om me heen verdroeg, vroeg me of er soms iets was waarom ik niet met hem wilde vrijen. Ik wist het gewoon niet toen, nu weet ik dat ik bang was om me te laten gaan. Na heel veel praten er nog niet te zijn uitgekomen heeft hij gezegd me los te laten, maar dat hij zo voor mij hoopte dat er iemand zou komen die goed voor me zou zijn, die me geen pijn zou doen, omdat hij me zo puur en kwetsbaar vond. Hij zou zo graag diegene voor me hebben willen zijn, maar als ik het niet wilde..Nu achteraf denk ik dat hij me heel goed heeft aangevoeld, en wist dat dit mij zou kunnen gebeuren. Wat een superman, toen al, zo jong.
Die man zie ik nog zo nu en dan bij vrienden. Hij is gelukkig getrouwd en heeft kinderen in dezelfde leeftijd als ik nu, we zijn nu midden veertig. Hij heeft een leuke vrouw, waar ik dan mee klets en onze kinderen spelen samen. Ik zie de warmte dan tussen hem en haar, en denk: zij kon het wél. En wat fijn dat hij het in haar gevonden heeft.
Wanneer ik hem dan tegenkom legt hij nog altijd even ter begroeting zijn arm om mijn schouders, is nog altijd even spontaan, en ik voel nog altijd diezelfde weerstand.
Maar ik dwaal af.
Al gauw merkte ik dat mijn 'verkering' het niet zo nauw nam met de waarheid. Niet dat ik hem op grote leugens betrapte, maar het waren meer dat de dingen nét even anders gezegd werden dan ze waren, meestal om ergens makkelijker mee weg te komen, of nog liever om onder dingen uit te komen.
Ook als het hem uit kwam kon hij zich heel goed van de domme houden, van de prins geen kwaad weten.
Als ik daar dan iets van zei noemde hij het taktiek, en hij vond zichzelf erg slim.
Ik kende dit gedrag van huis uit helemaal niet, maar er was meer dat in mijn opvoeding miste...en misschien was ik wel overprincipieel. En over-verantwoordelijk.
Op zijn werk deugde het allemaal niet. Het systeem. De collega's, aan iedereen mankeerde wat.
Hij is een paar keer van baan veranderd, kreeg verse collega's, maar het waren allemaal ratten en onderkruipers.
Als iemand hem passeerde, kon hij ronduit giftig worden.
En als hij eenmaal een aanvaring met iemand gehad had, kon dat ook nooit meer goedkomen. Hij blééf erover doorgaan, en naderhand kwam hij er bij élke gelegenheid weer op terug.
Vreemd vond ik het wel dat zijn ouders deze eigenschappen zo in hem waardeerden. Hij laat echt niet met zich sollen, onze zoon.
Wie dat probeert, heeft mooi de verkeerde voor zich.
Het werd gecultiveerd tot en met.
Ook werd dit tegen mij gezegd, het gaf me een onprettig gevoel, hield dit een waarschuwing in? Ik lachte het dan maar weg.
Zijn familie was heilig.
Mijn familie was raar. Wanneer wij daar waren stak hij dat niet onder stoelen of banken.
Was het slecht weer, ging hij in de tuin rommelen.
Zat iedereen lekker in het zonnetje buiten, zat hij in zijn eentje binnen bij de tv.
Hij ging het gesprek met mijn ouders niet aan.
En ik maar 'bemiddelen'.
Later waren de kinderen de afleidende factor.
Soepel heeft het nooit gelopen.
Ik heb vriendinnen, allemaal getrouwd. Deze stellen komen regelmatig bij elkaar over de vloer, avondjes, etentjes, noem maar op.
Wij zijn er nooit samen geweest.
We spraken wel af, maar op de avond zelf was er altijd iets met hem aan de hand waardoor het niet door kon gaan. Of hij was plotseling ziek, of hij moest ineens dringend ergens heen...
Op het laatst nodigden mijn vrienden mij alleen uit, maar dan ging ik niet.
Dat is nou precies zijn bedoeling, kreeg ik dan te horen.
Hij wil je totaal isoleren.
Zomaar wat losse dingen:
ging ik naar de fysiotherapeut, wilde hij weten welk ondergoed ik aantrok, was het een beetje frivool (na ja....ik weet zelf wel wat ik aantrek naar de fysio) dat trek je alleen voor MIJ aan.
Ik dacht echt dat hij een grapje maakte, en ging gewoon met wat ik aanhad, was hij toch giftig en de rest van de dag was verziekt.
Heb toen een set speciale fysio-slips aangeschaft.
Had ik nieuwe kleren zei hij: was je van plan zo de deur uit te gaan? Dan zal ik je maar even waarschuwen, je ziet er niet uit.
Als je graag voor gek wil lopen moet je het zelf weten, maar ik denk dat dat niet je bedoeling is.
Ik hoogst verbaast:mmm, wat zie ik over het hoofd?
Ook al zag ik niks raars, toch was ik dan zo onzeker dat ik iets anders aan deed, en de nieuwe kleren bleven in de kast.
Een verwenweekendje voor ons twee, we zaten midden in de kleine kinderen, leek me een heerlijkheid. Saunaatje, bubbelbadje, hotelletje. Mijn ouders ingeschakeld, die zouden de kinderen die dagen wel verzorgen.
Maar de verrassing pakte helemaal verkeerd uit.
Ik heb het moeten annuleren.
Als ik dacht hem op zo'n manier voor het blok te zetten, daar begon hij niet aan, zelf weggaan en vreemden in zijn huis laten.
Ik ben zo boos en zo teleurgesteld geweest.
Door dit soort dingen is mijn zelfvertrouwen in de loop van de tijd tot bijna nul gereduceerd geweest.
Ik zat dan soms op bed, te piekeren, wie ben ik eigenlijk, ik zing niet meer voluit, ik hoor mezelf bijna nooit meer lachen, ik durf niks spontaans te ondernemen want ik krijg kritiek en wordt teruggefloten.
Voordat het begon te dagen dat het met hém te maken had ging er zo een tijd overheen. En weet je het eenmaal dan wil je niet toegeven maar liever bewijzen dat het niet zo is.
Maar dat lukt niet. Je krijgt enkel het bewijs dat het wel zo is.
En dan geef je dat aan. Je wilt erover praten. Het uitleggen. Verklaren. Oplossen. Samen natuurlijk.
En het wordt ontkend. Je wordt uitgehoond, weggeduwd. Hij reageert als gestoken door een wesp. Gaat de martelaar uithangen.
Hij is niet bij je om je het leven zuur te maken? Denk je dat? Denk je dat nou echt. Kom op nou...
En je voelt je schuldig en wilde dat je er nooit over begonnen was.
Je bent toch niet verantwoordelijk voor elkaars geluk? Zegtie.
Als je niet gelukkig bent zit dat in jezelf, daar kun je je partner niet de schuld van geven.
Doe wat je wilt om het op te lossen. Ga met iemand praten die er verstand van heeft, nee hij hoeft niet mee, het is jouw ding, jouw probleem.
Later toen ik hem voorstelde om samen in therapie te gaan:
ik ben niet gek, nou ja, misschien toch wel, maar dan heb jij daar voor gezorgd!
Dames, 't is weer even genoeg...
I
Dank voor hoe jullie me hier verwelkomen!
Vanmiddag had ik na het posten een hoofd als een biet, bonzende slapen, maar dat is over en ik geloof wel dat ik er goed aan heb gedaan.
Heb ook steeds zoiets van: stel dat hij dit zou lezen dan....
Nou, wat dan?
Ik heb nu eerst geschreven over hoe hij zich na het verbreken van de relatie ontpopt heeft. Hoe zwaar ik het ook met hem had in de jaren daarvoor, dit had ik echt nooit kunnen vermoeden.
Eigenlijk heeft hij de jaren dat we samen waren alles bepaald wat er bij ons thuis gebeurde, alleen op een dusdanige wijze dat dat niet altijd direct duidelijk was, tenminste niet voor mij.
Wel ben ik er regelmatig op gewezen door vrienden (mijn vrienden, samen hadden we ze niet, en zelf heeft hij geen vrienden)
Ik geloofde ze niet, en als het zo was, dan lag het aan mijzelf.
Een vraag die mij recent gesteld werd is: ben je nou echt verliefd op hem geweest, ooit?
Ik had wel een gevoel voor hem, maar dat is geen verliefdheid geweest.
Hij zag er goed uit, andere vrouwen keken naar hem.
Hij had een goeie baan, was sportief, dronk nooit te veel, en wat ik heel prettig aan hem vond: als we afspraken was hij altijd op de minuut af op tijd. Het was een bepaalde zekerheid die hij me gaf.
Het gevoel dat ik op hem kon bouwen.
En ik vond het heerlijk om langs de lijn te staan en de hele wedstrijd lang legaal en ongegeneerd naar hem te mogen kijken...ik vond hem wel een ontzettend lekker ding.
En toen ik vrij snel een keer niet ongesteld werd en ik in de rats zat, en hem dat vertelde reageerde hij met: het lijkt me alleen maar heerlijk om snel kinderen te krijgen, voelde ik me compleet veilig. Bijna jammer was het dat het toen loos alarm was..
Nu denk ik: hij heeft toen niet gevraagd hoe mijn gedachten erover waren, en ik keek zo tegen hem op, wat hij zei was altijd verstandig.
Met zijn overtuigende argumenten kreeg hij altijd gelijk.
Ik woonde toen al een aantal jaren niet meer bij mijn ouders, ik was 23 jaar. Hij was mijn eerste vriendje die dichtbij mocht komen.
Jongens die in die tijd belangstelling voor mij hadden, daar kreeg ik het spaans benauwd van. Die toewijding, uitingen van verliefdheid, ik worstelde me er altijd onder vandaan.
Een van de vriendjes die ik alleen op platonische voorwaarden om me heen verdroeg, vroeg me of er soms iets was waarom ik niet met hem wilde vrijen. Ik wist het gewoon niet toen, nu weet ik dat ik bang was om me te laten gaan. Na heel veel praten er nog niet te zijn uitgekomen heeft hij gezegd me los te laten, maar dat hij zo voor mij hoopte dat er iemand zou komen die goed voor me zou zijn, die me geen pijn zou doen, omdat hij me zo puur en kwetsbaar vond. Hij zou zo graag diegene voor me hebben willen zijn, maar als ik het niet wilde..Nu achteraf denk ik dat hij me heel goed heeft aangevoeld, en wist dat dit mij zou kunnen gebeuren. Wat een superman, toen al, zo jong.
Die man zie ik nog zo nu en dan bij vrienden. Hij is gelukkig getrouwd en heeft kinderen in dezelfde leeftijd als ik nu, we zijn nu midden veertig. Hij heeft een leuke vrouw, waar ik dan mee klets en onze kinderen spelen samen. Ik zie de warmte dan tussen hem en haar, en denk: zij kon het wél. En wat fijn dat hij het in haar gevonden heeft.
Wanneer ik hem dan tegenkom legt hij nog altijd even ter begroeting zijn arm om mijn schouders, is nog altijd even spontaan, en ik voel nog altijd diezelfde weerstand.
Maar ik dwaal af.
Al gauw merkte ik dat mijn 'verkering' het niet zo nauw nam met de waarheid. Niet dat ik hem op grote leugens betrapte, maar het waren meer dat de dingen nét even anders gezegd werden dan ze waren, meestal om ergens makkelijker mee weg te komen, of nog liever om onder dingen uit te komen.
Ook als het hem uit kwam kon hij zich heel goed van de domme houden, van de prins geen kwaad weten.
Als ik daar dan iets van zei noemde hij het taktiek, en hij vond zichzelf erg slim.
Ik kende dit gedrag van huis uit helemaal niet, maar er was meer dat in mijn opvoeding miste...en misschien was ik wel overprincipieel. En over-verantwoordelijk.
Op zijn werk deugde het allemaal niet. Het systeem. De collega's, aan iedereen mankeerde wat.
Hij is een paar keer van baan veranderd, kreeg verse collega's, maar het waren allemaal ratten en onderkruipers.
Als iemand hem passeerde, kon hij ronduit giftig worden.
En als hij eenmaal een aanvaring met iemand gehad had, kon dat ook nooit meer goedkomen. Hij blééf erover doorgaan, en naderhand kwam hij er bij élke gelegenheid weer op terug.
Vreemd vond ik het wel dat zijn ouders deze eigenschappen zo in hem waardeerden. Hij laat echt niet met zich sollen, onze zoon.
Wie dat probeert, heeft mooi de verkeerde voor zich.
Het werd gecultiveerd tot en met.
Ook werd dit tegen mij gezegd, het gaf me een onprettig gevoel, hield dit een waarschuwing in? Ik lachte het dan maar weg.
Zijn familie was heilig.
Mijn familie was raar. Wanneer wij daar waren stak hij dat niet onder stoelen of banken.
Was het slecht weer, ging hij in de tuin rommelen.
Zat iedereen lekker in het zonnetje buiten, zat hij in zijn eentje binnen bij de tv.
Hij ging het gesprek met mijn ouders niet aan.
En ik maar 'bemiddelen'.
Later waren de kinderen de afleidende factor.
Soepel heeft het nooit gelopen.
Ik heb vriendinnen, allemaal getrouwd. Deze stellen komen regelmatig bij elkaar over de vloer, avondjes, etentjes, noem maar op.
Wij zijn er nooit samen geweest.
We spraken wel af, maar op de avond zelf was er altijd iets met hem aan de hand waardoor het niet door kon gaan. Of hij was plotseling ziek, of hij moest ineens dringend ergens heen...
Op het laatst nodigden mijn vrienden mij alleen uit, maar dan ging ik niet.
Dat is nou precies zijn bedoeling, kreeg ik dan te horen.
Hij wil je totaal isoleren.
Zomaar wat losse dingen:
ging ik naar de fysiotherapeut, wilde hij weten welk ondergoed ik aantrok, was het een beetje frivool (na ja....ik weet zelf wel wat ik aantrek naar de fysio) dat trek je alleen voor MIJ aan.
Ik dacht echt dat hij een grapje maakte, en ging gewoon met wat ik aanhad, was hij toch giftig en de rest van de dag was verziekt.
Heb toen een set speciale fysio-slips aangeschaft.
Had ik nieuwe kleren zei hij: was je van plan zo de deur uit te gaan? Dan zal ik je maar even waarschuwen, je ziet er niet uit.
Als je graag voor gek wil lopen moet je het zelf weten, maar ik denk dat dat niet je bedoeling is.
Ik hoogst verbaast:mmm, wat zie ik over het hoofd?
Ook al zag ik niks raars, toch was ik dan zo onzeker dat ik iets anders aan deed, en de nieuwe kleren bleven in de kast.
Een verwenweekendje voor ons twee, we zaten midden in de kleine kinderen, leek me een heerlijkheid. Saunaatje, bubbelbadje, hotelletje. Mijn ouders ingeschakeld, die zouden de kinderen die dagen wel verzorgen.
Maar de verrassing pakte helemaal verkeerd uit.
Ik heb het moeten annuleren.
Als ik dacht hem op zo'n manier voor het blok te zetten, daar begon hij niet aan, zelf weggaan en vreemden in zijn huis laten.
Ik ben zo boos en zo teleurgesteld geweest.
Door dit soort dingen is mijn zelfvertrouwen in de loop van de tijd tot bijna nul gereduceerd geweest.
Ik zat dan soms op bed, te piekeren, wie ben ik eigenlijk, ik zing niet meer voluit, ik hoor mezelf bijna nooit meer lachen, ik durf niks spontaans te ondernemen want ik krijg kritiek en wordt teruggefloten.
Voordat het begon te dagen dat het met hém te maken had ging er zo een tijd overheen. En weet je het eenmaal dan wil je niet toegeven maar liever bewijzen dat het niet zo is.
Maar dat lukt niet. Je krijgt enkel het bewijs dat het wel zo is.
En dan geef je dat aan. Je wilt erover praten. Het uitleggen. Verklaren. Oplossen. Samen natuurlijk.
En het wordt ontkend. Je wordt uitgehoond, weggeduwd. Hij reageert als gestoken door een wesp. Gaat de martelaar uithangen.
Hij is niet bij je om je het leven zuur te maken? Denk je dat? Denk je dat nou echt. Kom op nou...
En je voelt je schuldig en wilde dat je er nooit over begonnen was.
Je bent toch niet verantwoordelijk voor elkaars geluk? Zegtie.
Als je niet gelukkig bent zit dat in jezelf, daar kun je je partner niet de schuld van geven.
Doe wat je wilt om het op te lossen. Ga met iemand praten die er verstand van heeft, nee hij hoeft niet mee, het is jouw ding, jouw probleem.
Later toen ik hem voorstelde om samen in therapie te gaan:
ik ben niet gek, nou ja, misschien toch wel, maar dan heb jij daar voor gezorgd!
Dames, 't is weer even genoeg...
I
donderdag 8 mei 2008 om 20:47
Herkenning hoor Perelke. Je beschrijft het verhaal van mij en mijn ex bijna.
Het rare is dat ik me pas achteraf realiseer hoe onzeker mijn ex was. Dat merkte ik wel tijdens onze relatie maar pas achteraf ging mij echt pas een licht op. Dat hij eigenlijk van ons twee de angsthaas was, niet ik. Feitelijk was ik veel dapperder. Dat zie ik bij jouw ex ook. Wat maakt het uit welk ondergoed je aandoet naar de fysio? Hoe bang was hij wel niet voor jouw vrienden als hij altijd een smoes verzon om er niet heen te hoeven? Eigenlijk heel zielig allemaal. Het is van de gekke dat zo'n onzeker konijn je leven tot een hel kan maken en toch is het zo. Zijn onzekerheid uitte zich in tiranniek gedrag en ik denk dat veel vrouwen dit zullen herkennen.
(f)
Het rare is dat ik me pas achteraf realiseer hoe onzeker mijn ex was. Dat merkte ik wel tijdens onze relatie maar pas achteraf ging mij echt pas een licht op. Dat hij eigenlijk van ons twee de angsthaas was, niet ik. Feitelijk was ik veel dapperder. Dat zie ik bij jouw ex ook. Wat maakt het uit welk ondergoed je aandoet naar de fysio? Hoe bang was hij wel niet voor jouw vrienden als hij altijd een smoes verzon om er niet heen te hoeven? Eigenlijk heel zielig allemaal. Het is van de gekke dat zo'n onzeker konijn je leven tot een hel kan maken en toch is het zo. Zijn onzekerheid uitte zich in tiranniek gedrag en ik denk dat veel vrouwen dit zullen herkennen.
(f)
donderdag 8 mei 2008 om 21:05
De laatste post kun je editten, Perel, met het middelste icoontje. Alles deleten, een punt in de plaats zetten, weg.
Ik heb alles gelezen. Niet zoveel te zeggen. Een stuk van jouw ex herken ik in de mijne, veel ook niet.
De mijne was wel jaloers als we naar buitengingen, maar thuis niet. Met mijn kleding heeft 'ie zich nooit bemoeid -of het moet zijn dat 'ie me in voor hem leukere kleren wou hijsen-
Dat stukje over dat je niet meer hardop zong herken ik ook. Hoe is het nu, hoe was dat in de afgelopen jaren?
Ik zing nog steeds vrijwel nooit. Of dat aan hem ligt of aan mijn eigen ietwat depressieve wezen, ik weet het niet. Vroeger luisterde ik graag naar muziek en zong mee, nu is het meestal stil om mij.
Ik denk dat als hij weer uit jouw vaarwater is, dat je herinneringen ook minder traumatisch worden. Dat het nu zijn aanwezigheid is waardoor je het verleden zo goed voelt.
Ik heb alles gelezen. Niet zoveel te zeggen. Een stuk van jouw ex herken ik in de mijne, veel ook niet.
De mijne was wel jaloers als we naar buitengingen, maar thuis niet. Met mijn kleding heeft 'ie zich nooit bemoeid -of het moet zijn dat 'ie me in voor hem leukere kleren wou hijsen-
Dat stukje over dat je niet meer hardop zong herken ik ook. Hoe is het nu, hoe was dat in de afgelopen jaren?
Ik zing nog steeds vrijwel nooit. Of dat aan hem ligt of aan mijn eigen ietwat depressieve wezen, ik weet het niet. Vroeger luisterde ik graag naar muziek en zong mee, nu is het meestal stil om mij.
Ik denk dat als hij weer uit jouw vaarwater is, dat je herinneringen ook minder traumatisch worden. Dat het nu zijn aanwezigheid is waardoor je het verleden zo goed voelt.
donderdag 8 mei 2008 om 21:15
Daar snijd je een belangrijk punt aan, Eleonoor.
Ik zie die onzekerheid bij hem ook.
Ook het gedrag wat hij nu vertoont komt daaruit voort.
Ik zeg eerst even duidelijk: ik hou niet meer van hem als vrouw voor een man. Maar ik kén hem (of denk hem beter te kennen) dan wie dan ook. Ik weet gewoon wat er in hem omgaat.
Het spreekwoord een kat in het nauw maakt rare sprongen.
Ik denk heel eerlijkgezegd dat hij jarenlang blind is geweest voor de werkelijkheid. Wat we hadden kunnen opbouwen. En dat het kwartje te laat is gevallen bij hem.
Ons gezin is er niet meer. Dat was ook een vorm van zekerheid voor hem die hem ontnomen is.
Daarom krijg ik de schuld.
En ik maak me steeds meer van hem los, en daar kan hij moeilijk mee omgaan, hij verliest de controle.
In die zin voel ik wel spijt voor hem dat het zo gaat, heb ook wel medelijden.
Respect is weer een ander verhaal. Daar is nog weinig van over.
Die vriendin heeft ie nog steeds, ze gaan ondertussen al zo'n jaar of 5 met elkaar, schat ik.
Dat lijkt me voor haar ook een rare situatie, als je merkt dat je vriend nog zoveel energie (ook al is dat dan negatief) in zijn ex-vrouw steekt. Ik vind het sneu voor haar dat hij tegen mij heeft gezegd dat ik zijn leven compleet naar de knoppen geholpen heb.
Ik ken haar trouwens wel van vroeger, en ik vond het altijd een leuke meid. Ze is lief voor mijn kinderen, ik heb er geen moeite mee dat ze regelmatig bij haar zijn.
Zij wordt op de hoek van de straat uit de auto gezet, als de kinderen gehaald worden, en daarna weer opgepikt.
Wie weet wat hij haar wijs maakt. Dat ik haar te lijf zal gaan misschien als ze voor de deur komt??
Deze man zit zo in de knoop met zichzelf, is zo gefrustreerd.
Wat ik al eerder zei, dit heeft allang niet meer te maken met wat ik doe of laat. Dit is het gevolg van irreële gedachten van hemzelf.
Ik zie die onzekerheid bij hem ook.
Ook het gedrag wat hij nu vertoont komt daaruit voort.
Ik zeg eerst even duidelijk: ik hou niet meer van hem als vrouw voor een man. Maar ik kén hem (of denk hem beter te kennen) dan wie dan ook. Ik weet gewoon wat er in hem omgaat.
Het spreekwoord een kat in het nauw maakt rare sprongen.
Ik denk heel eerlijkgezegd dat hij jarenlang blind is geweest voor de werkelijkheid. Wat we hadden kunnen opbouwen. En dat het kwartje te laat is gevallen bij hem.
Ons gezin is er niet meer. Dat was ook een vorm van zekerheid voor hem die hem ontnomen is.
Daarom krijg ik de schuld.
En ik maak me steeds meer van hem los, en daar kan hij moeilijk mee omgaan, hij verliest de controle.
In die zin voel ik wel spijt voor hem dat het zo gaat, heb ook wel medelijden.
Respect is weer een ander verhaal. Daar is nog weinig van over.
Die vriendin heeft ie nog steeds, ze gaan ondertussen al zo'n jaar of 5 met elkaar, schat ik.
Dat lijkt me voor haar ook een rare situatie, als je merkt dat je vriend nog zoveel energie (ook al is dat dan negatief) in zijn ex-vrouw steekt. Ik vind het sneu voor haar dat hij tegen mij heeft gezegd dat ik zijn leven compleet naar de knoppen geholpen heb.
Ik ken haar trouwens wel van vroeger, en ik vond het altijd een leuke meid. Ze is lief voor mijn kinderen, ik heb er geen moeite mee dat ze regelmatig bij haar zijn.
Zij wordt op de hoek van de straat uit de auto gezet, als de kinderen gehaald worden, en daarna weer opgepikt.
Wie weet wat hij haar wijs maakt. Dat ik haar te lijf zal gaan misschien als ze voor de deur komt??
Deze man zit zo in de knoop met zichzelf, is zo gefrustreerd.
Wat ik al eerder zei, dit heeft allang niet meer te maken met wat ik doe of laat. Dit is het gevolg van irreële gedachten van hemzelf.
donderdag 8 mei 2008 om 21:24
Zo, dat is gelukt Mamzelle.
Het is inderdaad zo dat het nu weer op scherp staat, jij hebt ik ook gereageerd in mijn topic over de alimentatie kwestie die bij de advocaat loopt, en dat is precies wat er nu speelt.
Voor wat betreft die jaloezie, dat niet rechtstreekse maar dat gemanipuleer om me precies te laten doen waar hij op uit was, met als bijwerking dat ik me minderwaardig voelde. Zo alleen maar uit op het resultaat dat hij wilde.
Het is inderdaad zo dat het nu weer op scherp staat, jij hebt ik ook gereageerd in mijn topic over de alimentatie kwestie die bij de advocaat loopt, en dat is precies wat er nu speelt.
Voor wat betreft die jaloezie, dat niet rechtstreekse maar dat gemanipuleer om me precies te laten doen waar hij op uit was, met als bijwerking dat ik me minderwaardig voelde. Zo alleen maar uit op het resultaat dat hij wilde.
donderdag 8 mei 2008 om 21:49
Lieve Perel, hoe voelt dat nu dat de woordenwaterval op gang is gekomen? Ik herken meer dan me lief is in je verhaal Maar ik reageer er nu liever niet op. Ik begin het juist achter me te laten. Ik merk dat ik weinig zin meer heb om het over mijn ex te hebben, behalve wat zijn acties in het heden betreft, en dan nog alleen voor zover die voor mij relevant zijn. Laatst begon iemand erover, hoe ons huwelijk was geweest, hoe het zo ver heeft kunnen komen enz., en merkte ik dat ik eigenlijk geen zin had om die ouwe koeien uit de sloot te halen. Het begint voor mij nu net allemaal ten goede te keren. Ik wil me nu eens lekker op mezelf concentreren ;-p
Ik krijg uit je verhaal van de scheiding het gevoel alsof jij degene was die een punt zette achter het huwelijk. Maar later blijkt dat hij dat jaren daarvoor al had gedaan. Hoe zie jij dat?
Hoe is het nu met jou? Hoe ziet je leven eruit, hoe vind je het om alleen te staan? Hoe gaat het met je kinderen?
liefs,
dubio
Ik krijg uit je verhaal van de scheiding het gevoel alsof jij degene was die een punt zette achter het huwelijk. Maar later blijkt dat hij dat jaren daarvoor al had gedaan. Hoe zie jij dat?
Hoe is het nu met jou? Hoe ziet je leven eruit, hoe vind je het om alleen te staan? Hoe gaat het met je kinderen?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 8 mei 2008 om 21:53
donderdag 8 mei 2008 om 22:01
Leo, 'grappig' dat je die onzekerheid aansnijdt. Mijn man komt altijd heel zeker van zichzelf over, zo heb ik ook altijd over hem gedacht. Totdat een vriendin van me eens zei;"Jouw man is als de dood dat jij weggaat." Dat was zo'n eye-opener en zo stom dat ik dat zelf nooit had gezien. Want dat is inderdaad zo. Daarom wil hij ook wel eens dreigen om mij weg te sturen, hij wil mij voor zijn, zeg maar. Toen ik eens in opperste frustratie en woede riep dat ik er helemaal genoeg van had, wist hij niet hoe snel hij zijn excuses aan moest bieden. Terwijl hij daar normaal bepaald niet scheutig mee is, al weet hij dat hij fout zit.
Perel, ik herken ook wel dingen in jouw verhaal. Goed dat je het hier van je afschrijft!
Elfje, ik kan ook geen goede tips of raad geven, maar vind het toch fijn om hier te schrijven. En goed dat jij ook je weg hier naar toe weet te vinden wanneer dat nodig is. Moeilijk voor je dat je man niet begrijpt wat zijn daden met je doen!
(En wat heb ik toch een lieve dochter, die de afwas heeft gedaan omdat ze zag dat ik moe was! Geheel off-topic, maar moest ik toch ook even kwijt.)
Perel, ik herken ook wel dingen in jouw verhaal. Goed dat je het hier van je afschrijft!
Elfje, ik kan ook geen goede tips of raad geven, maar vind het toch fijn om hier te schrijven. En goed dat jij ook je weg hier naar toe weet te vinden wanneer dat nodig is. Moeilijk voor je dat je man niet begrijpt wat zijn daden met je doen!
(En wat heb ik toch een lieve dochter, die de afwas heeft gedaan omdat ze zag dat ik moe was! Geheel off-topic, maar moest ik toch ook even kwijt.)
donderdag 8 mei 2008 om 22:02
Lieve Perel
ook ik herken meer dan me lief is, goed dat je schrijft, je zal merken dat het oplucht en dingen duidelijk gaat maken!
Verder heb ik vandaag een enerverende dag achter de rug. Maar ik voel me er goed onder, het is vandaag duidelijk geworden dat de situatie hier gaat veranderen, eindelijk. En dat betekent uiteindelijk dus toch meer rust voor mij en ook voor de kinderen. Iets wat inmiddels bitterhard nodig is. Verder blijf ik hier toch vaag, juist vanwege die herkenbaarheid, het is lastig om te vertellen wat er speelt zonder details en juist die details maken het weer zo herkenbaar. Maar misschien dat ik nu wel weer meer ruimte krijg om gewoon op jullie verhalen te reageren, het glijden wat een poosje bezig was is inmiddels gestopt en ik heb het gevoel dat ik de weg omhoog weer aan het beklimmen ben.
liefs voor jullie allen
Zonlicht
ook ik herken meer dan me lief is, goed dat je schrijft, je zal merken dat het oplucht en dingen duidelijk gaat maken!
Verder heb ik vandaag een enerverende dag achter de rug. Maar ik voel me er goed onder, het is vandaag duidelijk geworden dat de situatie hier gaat veranderen, eindelijk. En dat betekent uiteindelijk dus toch meer rust voor mij en ook voor de kinderen. Iets wat inmiddels bitterhard nodig is. Verder blijf ik hier toch vaag, juist vanwege die herkenbaarheid, het is lastig om te vertellen wat er speelt zonder details en juist die details maken het weer zo herkenbaar. Maar misschien dat ik nu wel weer meer ruimte krijg om gewoon op jullie verhalen te reageren, het glijden wat een poosje bezig was is inmiddels gestopt en ik heb het gevoel dat ik de weg omhoog weer aan het beklimmen ben.
liefs voor jullie allen
Zonlicht
donderdag 8 mei 2008 om 22:21
Hoi Dubiootje,
Waarom hij dit zo gedaan heeft zal ik van hem niet te horen krijgen.
Ik voelde me zo in de maling genomen, hij had niet alleen een vriendin, zag haar dochtertje, haar ouders...
Aan de andere kant is hij tot op de laatste dag dat het kon bij mij in het oude huis blijven wonen, naast me blijven slapen, terwijl hij zijn eigen stek had waar hij met haar had kunnen samenzijn.
Voordat ik de beslissing nam weg te gaan, heb ik een time-out voorgesteld waarin we allebei goed over onze relatie zouden nadenken. Ik ben er die weken echt serieus mee bezig geweest, maar ik zag bij hem helemaal niet dat hij er mee bezig was. Hij volgde gewoon zijn dagelijkse dingen en deed verder of zijn neus bloedde.
Na de time out bleek dat hij er helemaal niet over had nagedacht. Dat viel me weer zo tegen.
We hadden een gesprek erover gepland, en hij had werkelijk niets te zeggen. Het was voor mij zo duidelijk.
Hier gaat niks veranderen. Ik heb op dat moment de knoop doorgehakt en gezegd, ik vind het verschrikkelijk spijtig, maar ik kan zo echt niet verder. Ik ga zo ook niet verder.
En hij vond het goed zei hij.
Het ergste wat ik me kan bedenken is dat stel dat ik de beslissing niet had genomen, het had dan allemaal nog jaren kunnen blijven gaan zoals het ging.
Ik heb alles goed op de rails kan ik zeggen.
Heb mijn kinderen, mijn werk en mijn vrienden.
Het is goed.
Of ik een relatie wil, weet ik niet eens.
Ik verbeeld me af en toe wel iemand leuk te vinden, als blijkt datie al bezet is, ben ik nog opgelucht ook...
Toch denk ik: mijn kinderen worden groter, gaan al meer en meer hun eigen weg, ik wil ook niet de rest van mijn leven alleen doorbrengen.
Maar de 'gelukkige' die het met mij zou willen proberen zal nog wel wat met me door moeten maken, mijn onzekerheid, schroom en angst, gebrek aan vertrouwen in mannen...
Waarom hij dit zo gedaan heeft zal ik van hem niet te horen krijgen.
Ik voelde me zo in de maling genomen, hij had niet alleen een vriendin, zag haar dochtertje, haar ouders...
Aan de andere kant is hij tot op de laatste dag dat het kon bij mij in het oude huis blijven wonen, naast me blijven slapen, terwijl hij zijn eigen stek had waar hij met haar had kunnen samenzijn.
Voordat ik de beslissing nam weg te gaan, heb ik een time-out voorgesteld waarin we allebei goed over onze relatie zouden nadenken. Ik ben er die weken echt serieus mee bezig geweest, maar ik zag bij hem helemaal niet dat hij er mee bezig was. Hij volgde gewoon zijn dagelijkse dingen en deed verder of zijn neus bloedde.
Na de time out bleek dat hij er helemaal niet over had nagedacht. Dat viel me weer zo tegen.
We hadden een gesprek erover gepland, en hij had werkelijk niets te zeggen. Het was voor mij zo duidelijk.
Hier gaat niks veranderen. Ik heb op dat moment de knoop doorgehakt en gezegd, ik vind het verschrikkelijk spijtig, maar ik kan zo echt niet verder. Ik ga zo ook niet verder.
En hij vond het goed zei hij.
Het ergste wat ik me kan bedenken is dat stel dat ik de beslissing niet had genomen, het had dan allemaal nog jaren kunnen blijven gaan zoals het ging.
Ik heb alles goed op de rails kan ik zeggen.
Heb mijn kinderen, mijn werk en mijn vrienden.
Het is goed.
Of ik een relatie wil, weet ik niet eens.
Ik verbeeld me af en toe wel iemand leuk te vinden, als blijkt datie al bezet is, ben ik nog opgelucht ook...
Toch denk ik: mijn kinderen worden groter, gaan al meer en meer hun eigen weg, ik wil ook niet de rest van mijn leven alleen doorbrengen.
Maar de 'gelukkige' die het met mij zou willen proberen zal nog wel wat met me door moeten maken, mijn onzekerheid, schroom en angst, gebrek aan vertrouwen in mannen...
donderdag 8 mei 2008 om 22:40
Ja Perel, als jij geen beslissing genomen had, dan waren jullie nog jaren zo doorgegaan.
Maar je voelt je dubbel bedrogen zo. De illusie hebben van samen nog werken aan een herstart in de relatie terwijl hij al een nieuwe begonnen was.
Maar jezus, de vriendin gaat op een hoek staan wachten wanneer hij de kinderen af komt zetten.......
Zij zal het knap lastig bij hem hebben en ook echt wel weten dat veel van de verhaaltjes niet echt kloppen.
Jij bent eigenlijk zeer aantrekkelijk voor hem nu. Je bent weer de sterke vrouw waarop hij verliefd is geworden, je bent weer een uitdaging voor hem. Hij weet dondersgoed dat jij een zwak voor hem hebt.
Alhoewel de verhalen die over dit soort mannen geschreven worden doen vermoeden dat het gruwelijke mannen zijn, is het toch erg vaak zo dat ze heel erg leuk zijn, ze zijn prettig gezelschap, goede gesprekspartners etc. Het zijn mannen met een sterke aantrekkingskracht. Mannen die moeilijk alleen kunnen zijn, behalve wanneer ze in een relatie zitten, dan zoeken ze juist weer de eenzaamheid op in de relatie. Zich afsluiten van de rest, mokkend voor de tv, werkkamer of iets buitenshuis doen. Soms dagenlang en wanneer ze komen eten zijn het net boze kinderen. Al werd er helemaal niks gezegd, de donder en bliksem straalden ervan af.
De buitenwereld heeft er eigenlijk geen idee van hoe 'het werkt' binnen dit soort relaties. Dat maakt je als partner ook zo eenzaam. Mijn vader zei het op een bepaald moment wel treffend, sommige mensen zijn niet geschikt om mee samen te leven. En ik leefde met zo eentje.
Daarom klitten vrouwen in of uit zo'n relatie op dit topic bijv. zo samen. Het is 'het feest van de herkenning'. Want je dacht echt dat jij de enige was in zo'n relatie.
Toevallig deze week het boek van Susan Forward nog eens doorgelezen en daarin staan de patronen exact omschreven.
Ook dat je als vrouw zo ellendig goed je best doet, alles uit de kast haalt om het maar te laten lukken. Dat het zo ontzettend moeilijk is om na al die inspanning de handdoek in de ring te moeten gooien.
Maar Perel, na zo'n dagje zo veel schrijven, dat put je echt uit.
Dikke knuf
Maar je voelt je dubbel bedrogen zo. De illusie hebben van samen nog werken aan een herstart in de relatie terwijl hij al een nieuwe begonnen was.
Maar jezus, de vriendin gaat op een hoek staan wachten wanneer hij de kinderen af komt zetten.......
Zij zal het knap lastig bij hem hebben en ook echt wel weten dat veel van de verhaaltjes niet echt kloppen.
Jij bent eigenlijk zeer aantrekkelijk voor hem nu. Je bent weer de sterke vrouw waarop hij verliefd is geworden, je bent weer een uitdaging voor hem. Hij weet dondersgoed dat jij een zwak voor hem hebt.
Alhoewel de verhalen die over dit soort mannen geschreven worden doen vermoeden dat het gruwelijke mannen zijn, is het toch erg vaak zo dat ze heel erg leuk zijn, ze zijn prettig gezelschap, goede gesprekspartners etc. Het zijn mannen met een sterke aantrekkingskracht. Mannen die moeilijk alleen kunnen zijn, behalve wanneer ze in een relatie zitten, dan zoeken ze juist weer de eenzaamheid op in de relatie. Zich afsluiten van de rest, mokkend voor de tv, werkkamer of iets buitenshuis doen. Soms dagenlang en wanneer ze komen eten zijn het net boze kinderen. Al werd er helemaal niks gezegd, de donder en bliksem straalden ervan af.
De buitenwereld heeft er eigenlijk geen idee van hoe 'het werkt' binnen dit soort relaties. Dat maakt je als partner ook zo eenzaam. Mijn vader zei het op een bepaald moment wel treffend, sommige mensen zijn niet geschikt om mee samen te leven. En ik leefde met zo eentje.
Daarom klitten vrouwen in of uit zo'n relatie op dit topic bijv. zo samen. Het is 'het feest van de herkenning'. Want je dacht echt dat jij de enige was in zo'n relatie.
Toevallig deze week het boek van Susan Forward nog eens doorgelezen en daarin staan de patronen exact omschreven.
Ook dat je als vrouw zo ellendig goed je best doet, alles uit de kast haalt om het maar te laten lukken. Dat het zo ontzettend moeilijk is om na al die inspanning de handdoek in de ring te moeten gooien.
Maar Perel, na zo'n dagje zo veel schrijven, dat put je echt uit.
Dikke knuf
donderdag 8 mei 2008 om 22:40
Ja, hij had waarschijnlijk nog heel lang zo door kunnen gaan. Hij had het precies zo als hij het wilde, vermoed ik. En toch heeft hij door de keuze niets te doen om jullie huwelijk te redden, ook een keuze gemaakt. Ik heb lang gedacht dat ik verantwoordelijk was voor onze scheiding, omdat ik die knoop had doorgehakt. Maar mijn psycholoog zei: hij liet je geen andere keuze. Dat was wel een eye-opener. Als de keuze is: doorgaan in een huwelijk waarin geen plaats voor jou is, waarin je vernederd en uitgebuit wordt en je jezelf niet mag zijn, of stoppen, dan is dat eigenlijk geen keuze. Ik ben er ook letterlijk aan onderdoor gegaan en dat was het moment waarop ik zei: genoeg. Ik kón niet meer. Dat was dus helemaal geen keuze. Het scheelt een hoop als je dat los kan laten, al is het maar in je houding ten opzichte van de kinderen. Het komt hun niet ten goede als je je schuldig voelt over de scheiding.
Hij heeft het er waarschijnlijk op aan laten komen, jou net zo lang laten modderen en je ondertussen gelijk gevend, tot je er geen gat meer in zag.
liefs,
dubio
Hij heeft het er waarschijnlijk op aan laten komen, jou net zo lang laten modderen en je ondertussen gelijk gevend, tot je er geen gat meer in zag.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 9 mei 2008 om 23:07
Lieve allemaal, hier ben ik ook weer eens een keertje. Ik heb net helemaal bijgelezen.
Perel, wat goed dat je alles zo duidelijk op kunt schrijven. Ook voor mij is heel veel erg herkenbaar. De jaloezie (''je hebt die nieuwe kleren alleen maar gekocht om aandacht van mannen te trekken, he?"), de onzekerheid vermomd als zelfverzekerdheid, de leugens, of dingen verzwijgen als dat voor hem beter uitkomt... en nog veel meer. Gelukkig maar dat het nu goed met je gaat en met je kinderen. Ik denk wel dat zijn huidige vriendin nu in een erg lastige positie zit...
Lilly, aan jou wil ik nog graag schrijven dat je echt voorzichtig moet zijn. Mijn toenmalige echtgenoot had mij nog nooit het ziekenhuis ingeslagen of iets anders van die orde, toen hij toch volledig door het lint ging en het alles of niets werd. Hoe lang die woedeuitbarsting duurde? Misschien 3 minuten, misschien 10 minuten, ik weet het niet meer precies. Het was in ieder geval te kort voor de buurvrouw die het zag gebeuren om naar de telefoon te rennen en het alarmnummer te bellen. En ook ik had nooit van hem verwacht dat hij tot zoiets in staat zou zijn...
Heel veel liefs voor iedereen!
Perel, wat goed dat je alles zo duidelijk op kunt schrijven. Ook voor mij is heel veel erg herkenbaar. De jaloezie (''je hebt die nieuwe kleren alleen maar gekocht om aandacht van mannen te trekken, he?"), de onzekerheid vermomd als zelfverzekerdheid, de leugens, of dingen verzwijgen als dat voor hem beter uitkomt... en nog veel meer. Gelukkig maar dat het nu goed met je gaat en met je kinderen. Ik denk wel dat zijn huidige vriendin nu in een erg lastige positie zit...
Lilly, aan jou wil ik nog graag schrijven dat je echt voorzichtig moet zijn. Mijn toenmalige echtgenoot had mij nog nooit het ziekenhuis ingeslagen of iets anders van die orde, toen hij toch volledig door het lint ging en het alles of niets werd. Hoe lang die woedeuitbarsting duurde? Misschien 3 minuten, misschien 10 minuten, ik weet het niet meer precies. Het was in ieder geval te kort voor de buurvrouw die het zag gebeuren om naar de telefoon te rennen en het alarmnummer te bellen. En ook ik had nooit van hem verwacht dat hij tot zoiets in staat zou zijn...
Heel veel liefs voor iedereen!
vrijdag 9 mei 2008 om 23:38
Ha lieve Lemmy!
Hoe is het met jou? Zijn er dingen waar je achteraf van zegt dat het voortekenen van die ontploffing waren? Iets waar Lilly op zou kunnen letten?
Lieve Perel, hoe is het nu met jou? Je bent toch niet te veel geschrokken van wat je zelf geschreven hebt of de reacties, hoop ik? Heeft het veel in je losgemaakt?
liefs,
dubio
Hoe is het met jou? Zijn er dingen waar je achteraf van zegt dat het voortekenen van die ontploffing waren? Iets waar Lilly op zou kunnen letten?
Lieve Perel, hoe is het nu met jou? Je bent toch niet te veel geschrokken van wat je zelf geschreven hebt of de reacties, hoop ik? Heeft het veel in je losgemaakt?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
