Relaties
alle pijlers
moeder treitert - kinderen de dupe. Wat doe je eraan?
woensdag 14 mei 2008 om 21:39
Hoi,
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
woensdag 14 mei 2008 om 21:50
Helaas, je kunt er niets tegen doen. Heb geduld, op een dag, en dat kan nog heel lang duren, zien de kinderen zelf in wat er gebeurt is en hoe ze gemanipuleerd zijn. Hoewel ze ook dan nog maar de helft van alles willen accepteren! Maar op die dag kiezen ze er weer voor om hun vader te zien en op dat moment hebben noch moeder, noch rechter enige inbreng. Tot die tijd, veel sterkte voor je vriend en vooral veel geduld.
woensdag 14 mei 2008 om 21:53
Mhm, ja geduld... Ik ben er ook van overtuigd dat eerlijkheid het langste duurt, maar het is zo vreselijk om te zien hoe kleine kinderen zo de dupe zijn. We zouden ze het psychisch leed willen besparen, omdat het zo onnodig is. Scheidingen zijn nooit gemakkelijk voor kinderen, maar zoals het nu gaat, kun je er donder op zeggen dat ze later ernstige problemen krijgen.
woensdag 14 mei 2008 om 21:57
Dames, niet gelijk die hakken in het zand. Er zijn ook nog gewoon mensen, die iets goed bedoelen. Ik 'ken' Sneez van een aantal topics een tijd terug en toen ging het wat minder allemaal. De relatie stond toen in de kinderschoenen.
Haar probleem is zeker geen kattenpis, maar niet iets waar ik bekend mee ben en over kan/wil adviseren. Ik vind het oprecht fijn om te lezen, dat het met háar goed gaat en dat de relatie goed verloopt.
Haar probleem is zeker geen kattenpis, maar niet iets waar ik bekend mee ben en over kan/wil adviseren. Ik vind het oprecht fijn om te lezen, dat het met háar goed gaat en dat de relatie goed verloopt.
woensdag 14 mei 2008 om 21:58
Ik kan er niet bij dat er in NL nog zo weinig rechten zijn voor vaders. In verreweg de meeste gevallen mag hij wel betalen, maar verder mag-ie al blij zijn als hij de kinderen om de week een weekendje ziet.
Ik weet ook dat er moeders zijn die juist willen dat hun kinderen contact heeft met de vader, terwijl die de kinderen juist niet willen zien, maar dat is weer een ander uiterste.)
Ik weet ook dat er moeders zijn die juist willen dat hun kinderen contact heeft met de vader, terwijl die de kinderen juist niet willen zien, maar dat is weer een ander uiterste.)
woensdag 14 mei 2008 om 22:03
woensdag 14 mei 2008 om 22:13
De onmacht doet inderdaad pijn. Je ziet de kinderen lijden en de (gedrags)problemen ontstaan waar je bij staat... Ik kan me niet voorstellen dat je als moeder je kinderen willens en wetens zo door de mangel haalt, om welke reden dan ook. Ik vind dat ze recht hebben op een positief beeld van hun moeder en zal daar ook nooit iets op af willen doen, ook al gedraagt ze zich als een regelrechte feeks...
Weet iemand een goede site, zowel voor de moeder die kwaad van zin is als voor de vader die ertegen strijdt? Ik krijg nl. het gevoel dat de moeder haar strategien van internet afhaalt, maar ik kan niets vinden. Verder is er FathersforJustice, die ken ik.
Weet iemand een goede site, zowel voor de moeder die kwaad van zin is als voor de vader die ertegen strijdt? Ik krijg nl. het gevoel dat de moeder haar strategien van internet afhaalt, maar ik kan niets vinden. Verder is er FathersforJustice, die ken ik.
woensdag 14 mei 2008 om 22:17
Hoi Sneez
Ja wat moet ik zeggen? Same story. Je kan natuurlijk niet algemeniseren... maar goed laat ik zeggen dat ik bijna het hele pakketje herken. Wij zijn inmiddels 4 jaar verder, dus de dramatische rechtbanks gang is al ver achter. Die heeft ruim 2 jaar geduurd en heeft voor veel stress gezorgd. De problemen zijn niet over. De kinderen staan er nog steeds tussen. Een kind woont bij ons en heeft het zwaar als hij in zijn ander ouderlijk huis is. Negativiteit is daar het motto schijnt. Klagen, pesten, neerhalen, bang maken. De jongste woont daar en moet zijn stiefpapa papa noemen en zijn echte vader is zijn nepvader, leert men hen.
Ik hoef je niet uit te leggen dat dit mijn partner pijn doet, dat we wekelijks met een verward kind te maken hebben, waar op in gepraat is en dat heel wat gesprekken zonder dat je dat wilt toch weer gingen over wat toch te doen.
Nog steeds wil mijn partner het het liefste 'oplossen'
Let wel: vier jaar verder.
In deze situaties moet je een lange adem hebben, een goede relatie boven alles weten te waarderen en behouden, de kinderen ten alle tijden leren dat gemeen gedrag geen oplossing is en geen optie. Blijf bij jezelf, zo probeer ik het al een tijd. Als je dreigt gek te raken, als je bent zwart gemaakt, als je de kinderen ziet huilen, probeer elkaar op te vangen. Wat voor ravage scheidingen aan kunnen richten weet ik van dichtbij. Ik weet het echter ook van dichtbij dat een kind gewoon twee huizen kan hebben. Samen met mijn ex heb ik een zoon. Nee ik vind hem niet leuk in de opvoeding met mijn zoon, ja ik baal van sommige dingen. Maar ik ben zo trots op het feit dat mijn zoontje laatst tegen me zei; mam ik ben zo blij dat ik gewoon mijn vader kan zien en van hem houden,, jullie zijn de twee belangrijkste mensen in mijn leven. Ik ben wel verdrietig over de scheiding maar ik ben wel blij met jullie allebei, alleen mis ik jou als ik bij papa ben en papa als ik bij jou ben. Voor die woorden heb ik alles over! Ik ben ook een van de vrouwen die zelf wilde scheiden. Ik snap niet dat vrouwen scheiden en vervolgens hun kinderen jaar in jaar uit laten lijden, ze een vader ontnemen, ze zelfs aanpraten dat hun vader hun vader niet is en niet van ze houd.
Hoe moeilijk het ook is ( als je te maken krijgt met leugens, met mensen die je minachten en je proberen kapot te maken) probeer je te realiseren dat het onmacht, jaloezie, niet klaar zijn met de scheiding is en dat dat iets is waar je totaal geen invloed uit kunt oefenen.
Het enige wat ik kan doen, is van de kinderen houden, ze uitleggen dat ik het ook erg vind dat ze met zoveel dingen te maken krijgen. Ik ga binnenkort uitzoeken of er een KIES training in de buurt is (www.kiesinfo.com) waar kinderen kunnen praten over de scheiding en door middel van coaching leren een plek te vinden voor zichzelf om met de nieuwe levenssituatie om te gaan. Vooral voor kinderen die vastlopen door gefrustreerde ouders is dat denk ik steunend. Het is al vreselijk om vanaf de zijlijn mee te maken wat je over je heen krijgt, laat staan daar te zijn en daar als kind van afhankelijk te zijn.
En dat ben je als kind, het loyaliteitsconflict is puur overleven, zelfs al worden ze compleet neergehaald en zijn ze woest op hun ouders tegelijk houden ze van hun ouders en kunnen ze de woede niet kwijt en willen aardig praten.
Ik ben bang dat je niet echt een oplossing vind in mijn verhaal. Wij hebben raad van kinderbescherming ook al bezocht, dat is weer een verhaal apart. Mediator is een optie.
Voorlopig hebben wij heel jonge kinderen en zitten we er nog wel even een jaar of vijftien aanvast.
Mijn partner gaat nu zelf hulp zoeken omdat hij er emotioneel na vier jaar uitgeput van is zijn kinderen zo te zien, ze liggen starend in bed, terug van vakantie met de andere ouder en niet kunnen slapen door alle dingen die door het hoofd spoken.
Kortom wij moeten er dus ook mee leren omgaan, want ookal zou hij het liefst uit woede verkeerde dingen doen, dat zijn dingen die niks oplossen en het alleen erger maken voor de kinderen.
Dat ooit de jongste er achter zal komen hoe het zit, is een schare troost als je bedenkt wat hij moet doormaken om daar te komen en hoe lang je hem dan kwijt bent. Zn hele jeugd? NIet vrij om van papa te houden en te genieten? In een huis waar zijn achtergrond vernederd wordt en dagelijks beschimpt? Wat doet dat met je als kind..
Ik geloof er wel in dat ooit de kinderen zullen zien hoe het zit maar het liefst zou je ze er voor behoeden en ze zien opgroeien in harmonie i p v tweestrijd. Tja echte romanticus als ik ben zie ik wel dat voor sommige kinderen het 'harde' leven eerder begint dan je zou willen.
Ja wat moet ik zeggen? Same story. Je kan natuurlijk niet algemeniseren... maar goed laat ik zeggen dat ik bijna het hele pakketje herken. Wij zijn inmiddels 4 jaar verder, dus de dramatische rechtbanks gang is al ver achter. Die heeft ruim 2 jaar geduurd en heeft voor veel stress gezorgd. De problemen zijn niet over. De kinderen staan er nog steeds tussen. Een kind woont bij ons en heeft het zwaar als hij in zijn ander ouderlijk huis is. Negativiteit is daar het motto schijnt. Klagen, pesten, neerhalen, bang maken. De jongste woont daar en moet zijn stiefpapa papa noemen en zijn echte vader is zijn nepvader, leert men hen.
Ik hoef je niet uit te leggen dat dit mijn partner pijn doet, dat we wekelijks met een verward kind te maken hebben, waar op in gepraat is en dat heel wat gesprekken zonder dat je dat wilt toch weer gingen over wat toch te doen.
Nog steeds wil mijn partner het het liefste 'oplossen'
Let wel: vier jaar verder.
In deze situaties moet je een lange adem hebben, een goede relatie boven alles weten te waarderen en behouden, de kinderen ten alle tijden leren dat gemeen gedrag geen oplossing is en geen optie. Blijf bij jezelf, zo probeer ik het al een tijd. Als je dreigt gek te raken, als je bent zwart gemaakt, als je de kinderen ziet huilen, probeer elkaar op te vangen. Wat voor ravage scheidingen aan kunnen richten weet ik van dichtbij. Ik weet het echter ook van dichtbij dat een kind gewoon twee huizen kan hebben. Samen met mijn ex heb ik een zoon. Nee ik vind hem niet leuk in de opvoeding met mijn zoon, ja ik baal van sommige dingen. Maar ik ben zo trots op het feit dat mijn zoontje laatst tegen me zei; mam ik ben zo blij dat ik gewoon mijn vader kan zien en van hem houden,, jullie zijn de twee belangrijkste mensen in mijn leven. Ik ben wel verdrietig over de scheiding maar ik ben wel blij met jullie allebei, alleen mis ik jou als ik bij papa ben en papa als ik bij jou ben. Voor die woorden heb ik alles over! Ik ben ook een van de vrouwen die zelf wilde scheiden. Ik snap niet dat vrouwen scheiden en vervolgens hun kinderen jaar in jaar uit laten lijden, ze een vader ontnemen, ze zelfs aanpraten dat hun vader hun vader niet is en niet van ze houd.
Hoe moeilijk het ook is ( als je te maken krijgt met leugens, met mensen die je minachten en je proberen kapot te maken) probeer je te realiseren dat het onmacht, jaloezie, niet klaar zijn met de scheiding is en dat dat iets is waar je totaal geen invloed uit kunt oefenen.
Het enige wat ik kan doen, is van de kinderen houden, ze uitleggen dat ik het ook erg vind dat ze met zoveel dingen te maken krijgen. Ik ga binnenkort uitzoeken of er een KIES training in de buurt is (www.kiesinfo.com) waar kinderen kunnen praten over de scheiding en door middel van coaching leren een plek te vinden voor zichzelf om met de nieuwe levenssituatie om te gaan. Vooral voor kinderen die vastlopen door gefrustreerde ouders is dat denk ik steunend. Het is al vreselijk om vanaf de zijlijn mee te maken wat je over je heen krijgt, laat staan daar te zijn en daar als kind van afhankelijk te zijn.
En dat ben je als kind, het loyaliteitsconflict is puur overleven, zelfs al worden ze compleet neergehaald en zijn ze woest op hun ouders tegelijk houden ze van hun ouders en kunnen ze de woede niet kwijt en willen aardig praten.
Ik ben bang dat je niet echt een oplossing vind in mijn verhaal. Wij hebben raad van kinderbescherming ook al bezocht, dat is weer een verhaal apart. Mediator is een optie.
Voorlopig hebben wij heel jonge kinderen en zitten we er nog wel even een jaar of vijftien aanvast.
Mijn partner gaat nu zelf hulp zoeken omdat hij er emotioneel na vier jaar uitgeput van is zijn kinderen zo te zien, ze liggen starend in bed, terug van vakantie met de andere ouder en niet kunnen slapen door alle dingen die door het hoofd spoken.
Kortom wij moeten er dus ook mee leren omgaan, want ookal zou hij het liefst uit woede verkeerde dingen doen, dat zijn dingen die niks oplossen en het alleen erger maken voor de kinderen.
Dat ooit de jongste er achter zal komen hoe het zit, is een schare troost als je bedenkt wat hij moet doormaken om daar te komen en hoe lang je hem dan kwijt bent. Zn hele jeugd? NIet vrij om van papa te houden en te genieten? In een huis waar zijn achtergrond vernederd wordt en dagelijks beschimpt? Wat doet dat met je als kind..
Ik geloof er wel in dat ooit de kinderen zullen zien hoe het zit maar het liefst zou je ze er voor behoeden en ze zien opgroeien in harmonie i p v tweestrijd. Tja echte romanticus als ik ben zie ik wel dat voor sommige kinderen het 'harde' leven eerder begint dan je zou willen.
woensdag 14 mei 2008 om 22:20
Je wilt achterhalen van welke internetsites de moeder haar strategie haalt? Dat is toch het allerlaatste waar jij je energie in wil steken? Ook wij hebben te maken met een moeder die zich bepaald niet coöperatief opstelt. Ik weet dus hoe het voelt. Ik weet ook hoe belangrijk het is dat je je leven niet laat bepalen door de agenda van een ander. Het leven in een samengesteld gezin vraagt al genoeg aandacht en energie zonder dat je je actief met de moeder gaat bemoeien. Richt je op het goede tussen jullie beiden en laat je niet teveel beïnvloeden door het gedrag van een ander.
woensdag 14 mei 2008 om 22:25
Oja.. ik lees net je vraag over de internet site waar zij misschien tactieken vandaan haalt, er zullen talloze manieren/wegen zijn, bronnen waaruit zij put van binnen uit etc maar door in die energie te zitten, vrees ik niet dat je het gaat oplossen. Ik voel soms dingen aan en kan dan bij wijze van spreken proeven wat voor 'doel' of 'oorzaak' acher dingen zit. Maar uiteindelijk raak ik dan weer van mijzelf af en het geeft me nog geen mogelijkheid om het op te lossen. Ik snap wel dat je het wilt begrijpen en je er in vast bijten en in de materie duiken of wat dan ook. UIteindelijk is het meest effectief te investeren in jullie liefdesrelatie en er wanneer, mogelijk, in jullie geval, er te zijn. Verder natuurlijk wel goed de rechtzaken voorbereiden en desnoods een mediator verplicht eisen voordat er nieuwe uitspraken komen. ALs moeder dat weigert staat dat ook raar op t cv-tje voor de raad...
maar ik weet niet hoe ver jullie al zijn. Succes. Vergeet niet samen uit eten te gaan.. elkaar aandacht te geven.. die dingen schieten er zo bij in
maar ik weet niet hoe ver jullie al zijn. Succes. Vergeet niet samen uit eten te gaan.. elkaar aandacht te geven.. die dingen schieten er zo bij in
woensdag 14 mei 2008 om 22:27
Pfff, heftig verhaal, Viooltje. Herkenbaar ook, hoewel de omstandigheden iets anders zijn. Wij willen graag hulp voor de kinderen, maar de moeder weigert haar handtekening te zetten. Ze heeft zelf wel hulp ingeschakeld (heeft daar ook een handtekening van de vader voor nodig, maar ach...), dus we kunnen alleen maar hopen dat dat het juiste soort hulp is. Ik zal eens kijken bij die site die je aangaf, dankjewel.
Verder deel ik je visie. WIj proberen dus ook uit te dragen dat eerlijkheid en respect heel belangrijk zijn in het leven. Toch heb ik moeite met deze "passieve" houding. Wij zitten nog midden in de rechtsgang (ook de RvK en de hele riedel) en ik zelf zit nog in de fase dat ik het gevoel heb dat we iets concreets zouden moeten doen, ofzo.
Verder deel ik je visie. WIj proberen dus ook uit te dragen dat eerlijkheid en respect heel belangrijk zijn in het leven. Toch heb ik moeite met deze "passieve" houding. Wij zitten nog midden in de rechtsgang (ook de RvK en de hele riedel) en ik zelf zit nog in de fase dat ik het gevoel heb dat we iets concreets zouden moeten doen, ofzo.
woensdag 14 mei 2008 om 22:32
Wuiles, Viooltje - jullie hebben gelijk. Het is inderdaad dat ik zou willen begrijpen waarom ze doet zoals ze doet. Maar het is te ziek voor woorden, dus waarschijnlijk lukt me dat inderdaad nooit.
Mediation in welke vorm dan ook, gesprekken met een coach voor gescheiden ouders, contact per mail/sms - alles wordt geboycot, dus dat is verder niet vruchtbaar.
Ik heb wel veel aan jullie tips over investeren in elkaar. Dat doen we momenteel inderdaad te weinig en dan weegt zo'n last wel dubbel, moet ik zeggen.
Mediation in welke vorm dan ook, gesprekken met een coach voor gescheiden ouders, contact per mail/sms - alles wordt geboycot, dus dat is verder niet vruchtbaar.
Ik heb wel veel aan jullie tips over investeren in elkaar. Dat doen we momenteel inderdaad te weinig en dan weegt zo'n last wel dubbel, moet ik zeggen.
woensdag 14 mei 2008 om 22:49
Sneez
Je doet er zeker goed aan om iets concreets te doen, het is ook een beetje vervelend om je er mee te confronteren dat eigenlijk t enige dat wij nog kunnen die zog houding is.
JIj hebt wellicht omdat je midden in het proces zit nog kansen er een co ouderschap uit te halen. Bij ons is dat niet gelukt, omdat zij koste wat kost een van de kinderen wilde en de ander niet, ookal heeft ze het voor de rechtbank zo gebracht dat met haar pedagogische goedkeuring hij bij ons mocht blijven ookal waren wij niet capabel en vader alcoholist.
Juist ja daar laat je je kind achter toch?
Wij wilden graag co ouderschap .. dat is niet gelukt...ook niet met de Raad, advocaat of mediator.
Inmiddels is moeder verhuisd en is het nu niet eens meer mogelijk de kinderen elkaar veel te laten zien en worden afspraken makkelijk afgezegd. Maar het is natuurlijk allemaal andersom. Zij is verhuisd en wij doen niet genoeg moeite hen achter na te reizen etc etc terwijl wij er net voor gezorgd hadden dat alle kinderen (ook de mijne) op een zelfde school zouden zitten, toen verhuisden zij alsnog.
Wat ik je wil zeggen, waar iemand kwaad wil en dit ten koste van de kinderen durft te doen, sta je wel erg in je hempje als je een mens bent van een zeker bewustzijn.
Ik wil je besparen wat mijn partner het liefst, in zijn hart, zou doen met deze mensen die zijn kinderen het leven zo zuur maken, namelijk het ergste is WAARVOOR is dit nodig?
Zij is weggegaan, is getrouwd, een nieuw leven begonnen. Hij is nu gelukkig, heeft een nieuw gezin.. en de kinderen, deze zitten met allerlei complexen, oude frustraties over zich heen gestort en haatgevoelens.
Het is zo zinloos en zonde.
Ik zou dus zeggen, ja ga er voor, doe er alles aan om er het beste uit te slepen met de rechtzaken. Maar daar waar je eerlijke middelen gebruikt tegenover manipulatie en negativiteit kan het moeilijk verlopen. Maar geef niet op!
Een goede tip (ik ben inmiddels gestopt heel dom, maar ik werd er depri van) schrijf alles op. Alle rare dingen, conflicten, wat er gezegd wordt. Ik ken mensen die daardoor uiteindelijk wel het ouderschap hebben gekregen, puur door bij te houden, niet door mee te gaan op hetzelfde nivo.
Maar ik ken ook mensen die psychisch en lichamelijk ziek zijn geworden van zulke manieren van laat k het maar stalking noemen maar dan door kinderen te gebruiken.
Ik weet nief of de kinderen veel bij jullie zijn. WIj hebben er twee thuis wonen en in de weekenden er tweewekelijks een bij. WIj hebben echt alle energie nodig om het thuis fijn te hebben, onze eigen bedrijven te draaien en onze relatie te eren. We zijn namelijk zo ontzettend blij met elkaar, nog steeds, dat we dit niet willen laten verzieken.
Vandaar dat investeren in elkaar.
Jullie zijn de basis. Jullie zijn echt waar het omdraait, als je goed voor de kinderen wilt zijn, kun je dat niet als je elkaar dadelijk vergeet en het samen niet meer ziet zitten.
Je doet er zeker goed aan om iets concreets te doen, het is ook een beetje vervelend om je er mee te confronteren dat eigenlijk t enige dat wij nog kunnen die zog houding is.
JIj hebt wellicht omdat je midden in het proces zit nog kansen er een co ouderschap uit te halen. Bij ons is dat niet gelukt, omdat zij koste wat kost een van de kinderen wilde en de ander niet, ookal heeft ze het voor de rechtbank zo gebracht dat met haar pedagogische goedkeuring hij bij ons mocht blijven ookal waren wij niet capabel en vader alcoholist.
Juist ja daar laat je je kind achter toch?
Wij wilden graag co ouderschap .. dat is niet gelukt...ook niet met de Raad, advocaat of mediator.
Inmiddels is moeder verhuisd en is het nu niet eens meer mogelijk de kinderen elkaar veel te laten zien en worden afspraken makkelijk afgezegd. Maar het is natuurlijk allemaal andersom. Zij is verhuisd en wij doen niet genoeg moeite hen achter na te reizen etc etc terwijl wij er net voor gezorgd hadden dat alle kinderen (ook de mijne) op een zelfde school zouden zitten, toen verhuisden zij alsnog.
Wat ik je wil zeggen, waar iemand kwaad wil en dit ten koste van de kinderen durft te doen, sta je wel erg in je hempje als je een mens bent van een zeker bewustzijn.
Ik wil je besparen wat mijn partner het liefst, in zijn hart, zou doen met deze mensen die zijn kinderen het leven zo zuur maken, namelijk het ergste is WAARVOOR is dit nodig?
Zij is weggegaan, is getrouwd, een nieuw leven begonnen. Hij is nu gelukkig, heeft een nieuw gezin.. en de kinderen, deze zitten met allerlei complexen, oude frustraties over zich heen gestort en haatgevoelens.
Het is zo zinloos en zonde.
Ik zou dus zeggen, ja ga er voor, doe er alles aan om er het beste uit te slepen met de rechtzaken. Maar daar waar je eerlijke middelen gebruikt tegenover manipulatie en negativiteit kan het moeilijk verlopen. Maar geef niet op!
Een goede tip (ik ben inmiddels gestopt heel dom, maar ik werd er depri van) schrijf alles op. Alle rare dingen, conflicten, wat er gezegd wordt. Ik ken mensen die daardoor uiteindelijk wel het ouderschap hebben gekregen, puur door bij te houden, niet door mee te gaan op hetzelfde nivo.
Maar ik ken ook mensen die psychisch en lichamelijk ziek zijn geworden van zulke manieren van laat k het maar stalking noemen maar dan door kinderen te gebruiken.
Ik weet nief of de kinderen veel bij jullie zijn. WIj hebben er twee thuis wonen en in de weekenden er tweewekelijks een bij. WIj hebben echt alle energie nodig om het thuis fijn te hebben, onze eigen bedrijven te draaien en onze relatie te eren. We zijn namelijk zo ontzettend blij met elkaar, nog steeds, dat we dit niet willen laten verzieken.
Vandaar dat investeren in elkaar.
Jullie zijn de basis. Jullie zijn echt waar het omdraait, als je goed voor de kinderen wilt zijn, kun je dat niet als je elkaar dadelijk vergeet en het samen niet meer ziet zitten.
woensdag 14 mei 2008 om 22:49
Volgens mij ligt dat juridisch niet gemakkelijk. Moeders houdt zich vooralsnog binnen de wet, de kinderen durfen zich niet uit te spreken. Verder is zij de eisende partij en daar wordt dan vanuit gegaan. Wel heeft 1 van de rechters die we inmiddels versleten hebben aangegeven dat ze mediation moest doen, omdat hij anders het gezag bij de vader zou neerleggen. Dus is ze braaf een paar x geweest en heeft toen aangegeven dat ze er geen brood meer in zag. En dan kun je weer van voren af aan beginnen, omdat je niet steeds dezelfde rechter treft...
Het uitgangspunt was ook niet dat zij totaal geen gezag zou moeten hebben. Hoewel de schade nu de laatste tijd dusdanig is, dat we ons afvragen wat het beste is. Mijn vriend wil het gezag sowieso niet 100% bij haar hebben, omdat hij dan niets meer kan en de kinderen compleet overgeleverd zijn aan hun moeder. Hij wil dus gedeeld gezag en 50% verzorging.
Het uitgangspunt was ook niet dat zij totaal geen gezag zou moeten hebben. Hoewel de schade nu de laatste tijd dusdanig is, dat we ons afvragen wat het beste is. Mijn vriend wil het gezag sowieso niet 100% bij haar hebben, omdat hij dan niets meer kan en de kinderen compleet overgeleverd zijn aan hun moeder. Hij wil dus gedeeld gezag en 50% verzorging.
