Gezondheid
alle pijlers
Ervaringen met klagen over werkwijze arts?
woensdag 6 februari 2013 om 10:18
Onlangs ben ik onverwachts geopereerd, de operatie is geslaagd maar ik heb een rotgevoel over de gang van zaken. Het was lopende band werk en vooral de arts had duidelijk haast. Ik kreeg geen toelichting wat er precies ging gebeuren, ik kon even snel vragen stellen waar iedereen bij stond, kreeg niet of nauwelijks antwoord daarop en terwijl ik zat wachten op mijn antwoorden stond de verdover al naast mij en de eerste injectie zat al in mijn hand voordat ik besefte dat de operatie al in gang werd gezet.
Nu overweeg ik om mijn ongenoegen schriftelijk te uitten tegen deze arts. Regelmatig ga ik voor controle naar een collega van deze arts, dus zal niet meer bij deze arts zelf terecht komen als het goed is. En zo wel, dan maak ik dat ik weg kom.
En dan nu mijn vraag. Wie heeft er wel eens geklaagd tegen een arts en wat heeft het je gebracht? Kreeg je een reactie? Een excuses? Werd je afgescheept? Kreeg je een goed verhaal waardoor je minder boos werd? Niks meer gehoord? Duidelijk tegen schenen geschopt?
Ik ben ook erg benieuwd wat voor jou het eindresultaat was van je klacht. Goed dat je hebt geklaagd? Verspilde moeite? Of verder van huis?
Nu overweeg ik om mijn ongenoegen schriftelijk te uitten tegen deze arts. Regelmatig ga ik voor controle naar een collega van deze arts, dus zal niet meer bij deze arts zelf terecht komen als het goed is. En zo wel, dan maak ik dat ik weg kom.
En dan nu mijn vraag. Wie heeft er wel eens geklaagd tegen een arts en wat heeft het je gebracht? Kreeg je een reactie? Een excuses? Werd je afgescheept? Kreeg je een goed verhaal waardoor je minder boos werd? Niks meer gehoord? Duidelijk tegen schenen geschopt?
Ik ben ook erg benieuwd wat voor jou het eindresultaat was van je klacht. Goed dat je hebt geklaagd? Verspilde moeite? Of verder van huis?
woensdag 6 februari 2013 om 12:49
quote:rococo schreef op 06 februari 2013 @ 12:43:
Het zou je sieren als je wat verder kijkt dan je eigen uitgangspiunt en een breder perspectief neemt.
Er is grote werkdruk, en sommige operaties zijn nu eenmaal niet meer dan 'lopende band werk'. Jij werd snel geholpen en medisch gezien goed geholpen.
En dan nog zeuren ook.
Heb eens begrip voor een ander- die nota bene jou helpt, en niet alleen jou. Stel je zelf niet zo centraal, wees blij dat het vlot en goed gaat. En lekker efficient zodat naast jou relatief nietszeggende ingreep ook een ander geholpen kan worden. Er ontbrak wat aandacht. So what. Daar kwam je hopelijk ook niet voor.
Je bent een volwassen vrouw, dit moest even gebeuren, klaar.. en door.
Het zou je sieren als je wat verder kijkt dan je eigen uitgangspiunt en een breder perspectief neemt.
Er is grote werkdruk, en sommige operaties zijn nu eenmaal niet meer dan 'lopende band werk'. Jij werd snel geholpen en medisch gezien goed geholpen.
En dan nog zeuren ook.
Heb eens begrip voor een ander- die nota bene jou helpt, en niet alleen jou. Stel je zelf niet zo centraal, wees blij dat het vlot en goed gaat. En lekker efficient zodat naast jou relatief nietszeggende ingreep ook een ander geholpen kan worden. Er ontbrak wat aandacht. So what. Daar kwam je hopelijk ook niet voor.
Je bent een volwassen vrouw, dit moest even gebeuren, klaar.. en door.
woensdag 6 februari 2013 om 12:50
quote:turquasi schreef op 06 februari 2013 @ 12:44:
Mijn tip is, laat álles schriftelijk vastleggen. Geeft de arts zijn schuld toe, laat hem dan iets ondertekenen waar dat op staat. Ga je een klachtenprocedure in en heb je een gesprek, laat een samenvatting van dat gesprek vastleggen. Misschien denk je nu, maar dat is toch niet nodig? Maar wat als hun manier van klachtenafhandelen net zo ongeinteresserd is als je medische behandeling, dan wil je er misschien toch meer werk van maken en dan heb je schriftelijke 'poten' nodig om op te staan.
Bewaar alle correspondentie goed voor het geval je ooit tot aan de advocaat van het ziekehuis komt, want dat zijn gehaaide lui en die maken gehakt van je als je alleen over je gekwetste gevoelens begint.
Ze heeft niks anders om over te beginnen! Haar klacht maakt - zeer terecht- geen enkele kans. Arts heeft medisch goed gehandeld, niets aanwijsbaar onethisch gedaan (zoals schelden ofzo) en kan dus godzijdank nergens op afgerekend worden. Dat mevrouw meer aandacht wil, tja.. ze zouden wel aan de gang kunnen blijven in een ziekenhuis. Soms loopt het zo, mag ze jammer vinden, maar dat is geen offciele fout en geen grond voor een klacht.
Je kunt wel een gekwetst briefje schrijven TO en dan krijg je een aardige standaardreactie terug ('betreuren het dat je het zo ervaart')
Persoonlijk zou ik blij zijn dat ik geholpen ben en vrolijk mijn leven voortzetten. Een ziekenhuis laat je toch liever achter je dan dat je er blijft hangen!
Mijn tip is, laat álles schriftelijk vastleggen. Geeft de arts zijn schuld toe, laat hem dan iets ondertekenen waar dat op staat. Ga je een klachtenprocedure in en heb je een gesprek, laat een samenvatting van dat gesprek vastleggen. Misschien denk je nu, maar dat is toch niet nodig? Maar wat als hun manier van klachtenafhandelen net zo ongeinteresserd is als je medische behandeling, dan wil je er misschien toch meer werk van maken en dan heb je schriftelijke 'poten' nodig om op te staan.
Bewaar alle correspondentie goed voor het geval je ooit tot aan de advocaat van het ziekehuis komt, want dat zijn gehaaide lui en die maken gehakt van je als je alleen over je gekwetste gevoelens begint.
Ze heeft niks anders om over te beginnen! Haar klacht maakt - zeer terecht- geen enkele kans. Arts heeft medisch goed gehandeld, niets aanwijsbaar onethisch gedaan (zoals schelden ofzo) en kan dus godzijdank nergens op afgerekend worden. Dat mevrouw meer aandacht wil, tja.. ze zouden wel aan de gang kunnen blijven in een ziekenhuis. Soms loopt het zo, mag ze jammer vinden, maar dat is geen offciele fout en geen grond voor een klacht.
Je kunt wel een gekwetst briefje schrijven TO en dan krijg je een aardige standaardreactie terug ('betreuren het dat je het zo ervaart')
Persoonlijk zou ik blij zijn dat ik geholpen ben en vrolijk mijn leven voortzetten. Een ziekenhuis laat je toch liever achter je dan dat je er blijft hangen!
woensdag 6 februari 2013 om 12:55
ik vraag me serieus af of de mensen die hier reageren met "stel je niet zo aan" , "die man heeft meer te doen " ,"gekwetste gevoelens" wel eens een kut operatie heeft meegemaakt of andere nare dingen in een ziekenhuis..
Wat nu als JIJ je zo kut behandeld voelt, wat nu als JIJ een spoed operatie moet ondergaan en je hebt geen idee hoe of wat en je wordt wakker in opperste verwarring ?
Wil je dan ook dat dit tegen je gezegd wordt.. Dat je "alleen maar gekweste gevoelens hebt en dat je je aanstelt "
Voor jou kan het wellicht flauwekul zijn, maar als het jou overkomt wil je ook graag gehoord worden.. Misschien is dit verhaal van TO helemaal niet zo vreselijk ernstig, maar ZIJ ervaart dit zo, ZIJ heeft er last van.. Mag ze dan aub er een gesprek aan wagen met haar arts ? Ik lees nergens dat ze een advocaat in de arm wil nemen of het ziekenhuis wil aanklagen..
Zelf had ik dan een pittige ervaring.. Waar op zich niemand echte fouten heeft gemaakt, waar het medische gezien juist was.. Maar jezus.. wat voelde ik me verschrikkelijk, wat was mijn partner van de leg.. En wat fijn was het dat het ziekenhuis de moeite nam om mijn verhaal te willen horen (dat alleen al luchtte enorm op) en natuurlijk helemaal fijn dat ze er iets mee deden.. Ze hadden oprecht niet in de gaten dat de hele manier van handelen verbetering behoefde.. als niemand je dat verteld , weet je het niet..
JE gehoord voelen is al de halve oplossing.. En of het nu ernstig is of niet.
Een ziekenhuis is een fabriek, maar je bent wél een mens met je angsten en weet ik veel.. En binnen het redelijke mag je van je arts verwachten dat je ook als zodanig behandeld wordt.
Wat nu als JIJ je zo kut behandeld voelt, wat nu als JIJ een spoed operatie moet ondergaan en je hebt geen idee hoe of wat en je wordt wakker in opperste verwarring ?
Wil je dan ook dat dit tegen je gezegd wordt.. Dat je "alleen maar gekweste gevoelens hebt en dat je je aanstelt "
Voor jou kan het wellicht flauwekul zijn, maar als het jou overkomt wil je ook graag gehoord worden.. Misschien is dit verhaal van TO helemaal niet zo vreselijk ernstig, maar ZIJ ervaart dit zo, ZIJ heeft er last van.. Mag ze dan aub er een gesprek aan wagen met haar arts ? Ik lees nergens dat ze een advocaat in de arm wil nemen of het ziekenhuis wil aanklagen..
Zelf had ik dan een pittige ervaring.. Waar op zich niemand echte fouten heeft gemaakt, waar het medische gezien juist was.. Maar jezus.. wat voelde ik me verschrikkelijk, wat was mijn partner van de leg.. En wat fijn was het dat het ziekenhuis de moeite nam om mijn verhaal te willen horen (dat alleen al luchtte enorm op) en natuurlijk helemaal fijn dat ze er iets mee deden.. Ze hadden oprecht niet in de gaten dat de hele manier van handelen verbetering behoefde.. als niemand je dat verteld , weet je het niet..
JE gehoord voelen is al de halve oplossing.. En of het nu ernstig is of niet.
Een ziekenhuis is een fabriek, maar je bent wél een mens met je angsten en weet ik veel.. En binnen het redelijke mag je van je arts verwachten dat je ook als zodanig behandeld wordt.
woensdag 6 februari 2013 om 12:56
quote:poldervrouw schreef op 06 februari 2013 @ 12:55:
ik vraag me serieus af of de mensen die hier reageren met "stel je niet zo aan" , "die man heeft meer te doen " ,"gekwetste gevoelens" wel eens een kut operatie heeft meegemaakt of andere nare dingen in een ziekenhuis..
Wat nu als JIJ je zo kut behandeld voelt, wat nu als JIJ een spoed operatie moet ondergaan en je hebt geen idee hoe of wat en je wordt wakker in opperste verwarring ?
Wil je dan ook dat dit tegen je gezegd wordt.. Dat je "alleen maar gekweste gevoelens hebt en dat je je aanstelt "
Voor jou kan het wellicht flauwekul zijn, maar als het jou overkomt wil je ook graag gehoord worden.. Misschien is dit verhaal van TO helemaal niet zo vreselijk ernstig, maar ZIJ ervaart dit zo, ZIJ heeft er last van.. Mag ze dan aub er een gesprek aan wagen met haar arts ? Ik lees nergens dat ze een advocaat in de arm wil nemen of het ziekenhuis wil aanklagen..
Zelf had ik dan een pittige ervaring.. Waar op zich niemand echte fouten heeft gemaakt, waar het medische gezien juist was.. Maar jezus.. wat voelde ik me verschrikkelijk, wat was mijn partner van de leg.. En wat fijn was het dat het ziekenhuis de moeite nam om mijn verhaal te willen horen (dat alleen al luchtte enorm op) en natuurlijk helemaal fijn dat ze er iets mee deden.. Ze hadden oprecht niet in de gaten dat de hele manier van handelen verbetering behoefde.. als niemand je dat verteld , weet je het niet..
JE gehoord voelen is al de halve oplossing.. En of het nu ernstig is of niet.
Een ziekenhuis is een fabriek, maar je bent wél een mens met je angsten en weet ik veel.. En binnen het redelijke mag je van je arts verwachten dat je ook als zodanig behandeld wordt.Tuurlijk. Maar die stap lijkt ze te willen overslaan!
ik vraag me serieus af of de mensen die hier reageren met "stel je niet zo aan" , "die man heeft meer te doen " ,"gekwetste gevoelens" wel eens een kut operatie heeft meegemaakt of andere nare dingen in een ziekenhuis..
Wat nu als JIJ je zo kut behandeld voelt, wat nu als JIJ een spoed operatie moet ondergaan en je hebt geen idee hoe of wat en je wordt wakker in opperste verwarring ?
Wil je dan ook dat dit tegen je gezegd wordt.. Dat je "alleen maar gekweste gevoelens hebt en dat je je aanstelt "
Voor jou kan het wellicht flauwekul zijn, maar als het jou overkomt wil je ook graag gehoord worden.. Misschien is dit verhaal van TO helemaal niet zo vreselijk ernstig, maar ZIJ ervaart dit zo, ZIJ heeft er last van.. Mag ze dan aub er een gesprek aan wagen met haar arts ? Ik lees nergens dat ze een advocaat in de arm wil nemen of het ziekenhuis wil aanklagen..
Zelf had ik dan een pittige ervaring.. Waar op zich niemand echte fouten heeft gemaakt, waar het medische gezien juist was.. Maar jezus.. wat voelde ik me verschrikkelijk, wat was mijn partner van de leg.. En wat fijn was het dat het ziekenhuis de moeite nam om mijn verhaal te willen horen (dat alleen al luchtte enorm op) en natuurlijk helemaal fijn dat ze er iets mee deden.. Ze hadden oprecht niet in de gaten dat de hele manier van handelen verbetering behoefde.. als niemand je dat verteld , weet je het niet..
JE gehoord voelen is al de halve oplossing.. En of het nu ernstig is of niet.
Een ziekenhuis is een fabriek, maar je bent wél een mens met je angsten en weet ik veel.. En binnen het redelijke mag je van je arts verwachten dat je ook als zodanig behandeld wordt.Tuurlijk. Maar die stap lijkt ze te willen overslaan!
woensdag 6 februari 2013 om 12:58
En ik vraag me echt af wat ze precies heeft gewild. Want van dit:
De eerst spuit in mijn hand werd begeleid met de tekst: ‘Hier wordt je draaierig van.’ Ben ik niet over geïnformeerd maar als ik ga raden; vermoedelijk was dit de voorloper van de narcose die snel erachteraan kwam. vraag ik me echt af wat ze dan wel wilde horen. Een uitgebreide medische uitleg?
De eerst spuit in mijn hand werd begeleid met de tekst: ‘Hier wordt je draaierig van.’ Ben ik niet over geïnformeerd maar als ik ga raden; vermoedelijk was dit de voorloper van de narcose die snel erachteraan kwam. vraag ik me echt af wat ze dan wel wilde horen. Een uitgebreide medische uitleg?
woensdag 6 februari 2013 om 13:00
Ik heb niet het hele topic gelezen, maar wil wel even reageren.
Zelf heb ik verschillende malen geklaagd. In het kort zal ik even uitleggen hoe het heeft uitgepakt:
*In 2010 zijn door een medische misser mijn beide onderbenen geamputeerd. De ha bleef me naar huis sturen met "het zit tussen je oren." In werkelijkheid zat er trombose in beide onderbenen, hart en longen. Ziekenhuisopname was helaas 2 dagen te laat om mijn benen te redden. Gevolg: een juridische procedure die al 3 jaar loopt.
Inmiddels loop ik met protheses en zijn we bezig met ivf.
Bij de eerste embryo-terugplaatsing hadden we een nieuwe arts. Ze kwam binnen toen ik daar al in mijn nakie lag en raakte niet uitgepraat over mijn protheses. Op dat moment kon ik wel janken. Dat wat onze eerste echte kans op een zwangerschap moest zijn werd verpest doordat de arts over mijn meest kwetsbare kant bleef praten. Achteraf hebben we dit aangekaart bij een collega en zij is daar later op terug gekomen. Het was niet zo bedoeld en ze wilde niet dat ik dacht dat zij er bang voor was. Voor mij is ze officieel bestempeld als k•t-muts en we willen niet bij haar onder behandeling.
In de afgelopen jaren ben ik heel vaak in het ziekenhuis geweest (er zijn weken dat ik er 3 keer kom) En ik heb al veel verschillende artsen voor m'n neus gehad. Ze hebben allemaal een verschillende manier van benaderen. En ze proberen hun werk allemaal zo goed mogelijk te doen. Probeer je voor te stellen dat artsen ook echt mensen zijn. Misschien was de patiënt voor je wel lastig of zeer ernstig ziek en misschien had dat wel grote indruk gemaakt op de arts. Is geen excuus om jou rot te benaderen, dat klopt. Maar misschien zat deze arts wel tot over zijn oren volgepland.....
Als het jou een goed gevoel geeft om een officiële klacht in te dienen: doe dat dan. Maar je kunt een standaard-brief terug verwachten, denk ik. Iets in de richting van "het was niet zo bedoeld.." Of probeer -zoals hier al is geopperd- een persoonlijke afspraak met hem te maken.
Maar misschien kun je het er beter bij laten zitten.. De keren dat ik geen uitleg kreeg (zelf moeten spuiten voor ivf en 'vergeten' de prik-instructie te geven, 1,5 uur rijden voor een afspraak die niet doorgaat, een vervelend onderzoek wat niet had gehoeven, artsen die geen ruimte geven om vragen te stellen, dossier wat kwijtraakt, geen uitleg ná een operatie) zijn niet op 2 handen te tellen..
Wees vooral blij dat de operatie goed is verlopen en dat deze arts zorgvuldig was en meteen tijd had om de operatie uit te voeren.
Zelf heb ik verschillende malen geklaagd. In het kort zal ik even uitleggen hoe het heeft uitgepakt:
*In 2010 zijn door een medische misser mijn beide onderbenen geamputeerd. De ha bleef me naar huis sturen met "het zit tussen je oren." In werkelijkheid zat er trombose in beide onderbenen, hart en longen. Ziekenhuisopname was helaas 2 dagen te laat om mijn benen te redden. Gevolg: een juridische procedure die al 3 jaar loopt.
Inmiddels loop ik met protheses en zijn we bezig met ivf.
Bij de eerste embryo-terugplaatsing hadden we een nieuwe arts. Ze kwam binnen toen ik daar al in mijn nakie lag en raakte niet uitgepraat over mijn protheses. Op dat moment kon ik wel janken. Dat wat onze eerste echte kans op een zwangerschap moest zijn werd verpest doordat de arts over mijn meest kwetsbare kant bleef praten. Achteraf hebben we dit aangekaart bij een collega en zij is daar later op terug gekomen. Het was niet zo bedoeld en ze wilde niet dat ik dacht dat zij er bang voor was. Voor mij is ze officieel bestempeld als k•t-muts en we willen niet bij haar onder behandeling.
In de afgelopen jaren ben ik heel vaak in het ziekenhuis geweest (er zijn weken dat ik er 3 keer kom) En ik heb al veel verschillende artsen voor m'n neus gehad. Ze hebben allemaal een verschillende manier van benaderen. En ze proberen hun werk allemaal zo goed mogelijk te doen. Probeer je voor te stellen dat artsen ook echt mensen zijn. Misschien was de patiënt voor je wel lastig of zeer ernstig ziek en misschien had dat wel grote indruk gemaakt op de arts. Is geen excuus om jou rot te benaderen, dat klopt. Maar misschien zat deze arts wel tot over zijn oren volgepland.....
Als het jou een goed gevoel geeft om een officiële klacht in te dienen: doe dat dan. Maar je kunt een standaard-brief terug verwachten, denk ik. Iets in de richting van "het was niet zo bedoeld.." Of probeer -zoals hier al is geopperd- een persoonlijke afspraak met hem te maken.
Maar misschien kun je het er beter bij laten zitten.. De keren dat ik geen uitleg kreeg (zelf moeten spuiten voor ivf en 'vergeten' de prik-instructie te geven, 1,5 uur rijden voor een afspraak die niet doorgaat, een vervelend onderzoek wat niet had gehoeven, artsen die geen ruimte geven om vragen te stellen, dossier wat kwijtraakt, geen uitleg ná een operatie) zijn niet op 2 handen te tellen..
Wees vooral blij dat de operatie goed is verlopen en dat deze arts zorgvuldig was en meteen tijd had om de operatie uit te voeren.
woensdag 6 februari 2013 om 13:03
maar dat zegt ze toch helemaal nergens.. Ik lees nergens.. ik schakel een advocaat in.. Ze vraagt om de juiste procedure.. en als dat betreffende ziekenhuis het wil doen via de officiele weg.. so be it.. Dat is vrij gebruikelijk.. je hebt een klacht (in welke gradatie dan ook) en dat heeft zijn regels.. Die man heeft toch geen spreekuur voor dit soort dingen, dat gaat buiten het spreekuur om..
Dat was in mijn ziekenhuis wel zo iig.. ik moest officieel een brief schrijven en dan kreeg ik een afspraak met mijn behandelend arts en complete inzage in mijn dossier.. Daar werd dan een aparte afspraak voor gemaakt buiten het spreekuur om om andere patienten te ontlasten.. Ik kon niet zomaar terecht.. ging heel officieel.. Wij hadden niet de intentie om een aanklacht in te dienen maar echt informatie.. meer niet.. en vertellen hoe we het hadden ervaren..
TO lijkt misschien wat strijdvaardig over te komen, maar ik proef wel dat ze puur info wil hoe aan te pakken.. of ik moet hte verkeerd lezen
Dat was in mijn ziekenhuis wel zo iig.. ik moest officieel een brief schrijven en dan kreeg ik een afspraak met mijn behandelend arts en complete inzage in mijn dossier.. Daar werd dan een aparte afspraak voor gemaakt buiten het spreekuur om om andere patienten te ontlasten.. Ik kon niet zomaar terecht.. ging heel officieel.. Wij hadden niet de intentie om een aanklacht in te dienen maar echt informatie.. meer niet.. en vertellen hoe we het hadden ervaren..
TO lijkt misschien wat strijdvaardig over te komen, maar ik proef wel dat ze puur info wil hoe aan te pakken.. of ik moet hte verkeerd lezen
woensdag 6 februari 2013 om 13:08
quote:poldervrouw schreef op 06 februari 2013 @ 12:55:
ik vraag me serieus af of de mensen die hier reageren met "stel je niet zo aan" , "die man heeft meer te doen " ,"gekwetste gevoelens" wel eens een kut operatie heeft meegemaakt of andere nare dingen in een ziekenhuis..
Wat nu als JIJ je zo kut behandeld voelt, wat nu als JIJ een spoed operatie moet ondergaan en je hebt geen idee hoe of wat en je wordt wakker in opperste verwarring ?
Wil je dan ook dat dit tegen je gezegd wordt.. Dat je "alleen maar gekweste gevoelens hebt en dat je je aanstelt "
Voor jou kan het wellicht flauwekul zijn, maar als het jou overkomt wil je ook graag gehoord worden.. Misschien is dit verhaal van TO helemaal niet zo vreselijk ernstig, maar ZIJ ervaart dit zo, ZIJ heeft er last van.. Mag ze dan aub er een gesprek aan wagen met haar arts ? Ik lees nergens dat ze een advocaat in de arm wil nemen of het ziekenhuis wil aanklagen..
Zelf had ik dan een pittige ervaring.. Waar op zich niemand echte fouten heeft gemaakt, waar het medische gezien juist was.. Maar jezus.. wat voelde ik me verschrikkelijk, wat was mijn partner van de leg.. En wat fijn was het dat het ziekenhuis de moeite nam om mijn verhaal te willen horen (dat alleen al luchtte enorm op) en natuurlijk helemaal fijn dat ze er iets mee deden.. Ze hadden oprecht niet in de gaten dat de hele manier van handelen verbetering behoefde.. als niemand je dat verteld , weet je het niet..
JE gehoord voelen is al de halve oplossing.. En of het nu ernstig is of niet.
Een ziekenhuis is een fabriek, maar je bent wél een mens met je angsten en weet ik veel.. En binnen het redelijke mag je van je arts verwachten dat je ook als zodanig behandeld wordt.
Heb helaas heel veel ervaring met kinderen in het ziekenhuis (naar) en zelf voor twee keer een routine operatie (routine, dus).
Soms was er veel aandacht (van verpleging met name) soms met grote drukte weinig.
Het grote verschil is dat ik het ziekenhuis zie als een plek waar ik geen goede sociale ervaring verwacht. Het ziekenhuis is een plek die is ingericht om medische handelingen te verrichten en mensen te genezen. Dat is nr 1. Dat is mijn referentiekader en het is fantastisch hoe goed dat kan in de westerse wereld.
TO heeft iets vervelends, ze is goed geopereerd door iemand die dat kan- dat is toch hartstikke mooi? Alle reden om blij te zijn.
Alles daarbuiten is in mijn ogen mooi meegenomen maar geen noodzaak.
De ziekenhuizen van tegenwoordig zijn daarnaast erg patientvriendelijk qua bezoek, folders, bezoeken van artsen etc.
Dat er correct gehandeld wordt maar een individu het graag nog anders had gezien- tja.. een derde wil het weer heel anders (helemaal niet praten bijvoorbeeld).
En in grote drukte en een tussengeschoven operatie (hoera TO geen wachtlijst!!) kun je elk indvidu gaan doorgronden en sociaal maatwerk gaan toepassen, maar het lijkt me volstrekt logisch dat je dat in die situatie niet doet, maar groet en overgaat tot je werk (opereren).
Jammer voor TO maar kan ze zich daar niet in kan inleven, maar navelstaart. En zelfs met navelstaren niet gewoon blij is dat het goed is gegaan.
ik vraag me serieus af of de mensen die hier reageren met "stel je niet zo aan" , "die man heeft meer te doen " ,"gekwetste gevoelens" wel eens een kut operatie heeft meegemaakt of andere nare dingen in een ziekenhuis..
Wat nu als JIJ je zo kut behandeld voelt, wat nu als JIJ een spoed operatie moet ondergaan en je hebt geen idee hoe of wat en je wordt wakker in opperste verwarring ?
Wil je dan ook dat dit tegen je gezegd wordt.. Dat je "alleen maar gekweste gevoelens hebt en dat je je aanstelt "
Voor jou kan het wellicht flauwekul zijn, maar als het jou overkomt wil je ook graag gehoord worden.. Misschien is dit verhaal van TO helemaal niet zo vreselijk ernstig, maar ZIJ ervaart dit zo, ZIJ heeft er last van.. Mag ze dan aub er een gesprek aan wagen met haar arts ? Ik lees nergens dat ze een advocaat in de arm wil nemen of het ziekenhuis wil aanklagen..
Zelf had ik dan een pittige ervaring.. Waar op zich niemand echte fouten heeft gemaakt, waar het medische gezien juist was.. Maar jezus.. wat voelde ik me verschrikkelijk, wat was mijn partner van de leg.. En wat fijn was het dat het ziekenhuis de moeite nam om mijn verhaal te willen horen (dat alleen al luchtte enorm op) en natuurlijk helemaal fijn dat ze er iets mee deden.. Ze hadden oprecht niet in de gaten dat de hele manier van handelen verbetering behoefde.. als niemand je dat verteld , weet je het niet..
JE gehoord voelen is al de halve oplossing.. En of het nu ernstig is of niet.
Een ziekenhuis is een fabriek, maar je bent wél een mens met je angsten en weet ik veel.. En binnen het redelijke mag je van je arts verwachten dat je ook als zodanig behandeld wordt.
Heb helaas heel veel ervaring met kinderen in het ziekenhuis (naar) en zelf voor twee keer een routine operatie (routine, dus).
Soms was er veel aandacht (van verpleging met name) soms met grote drukte weinig.
Het grote verschil is dat ik het ziekenhuis zie als een plek waar ik geen goede sociale ervaring verwacht. Het ziekenhuis is een plek die is ingericht om medische handelingen te verrichten en mensen te genezen. Dat is nr 1. Dat is mijn referentiekader en het is fantastisch hoe goed dat kan in de westerse wereld.
TO heeft iets vervelends, ze is goed geopereerd door iemand die dat kan- dat is toch hartstikke mooi? Alle reden om blij te zijn.
Alles daarbuiten is in mijn ogen mooi meegenomen maar geen noodzaak.
De ziekenhuizen van tegenwoordig zijn daarnaast erg patientvriendelijk qua bezoek, folders, bezoeken van artsen etc.
Dat er correct gehandeld wordt maar een individu het graag nog anders had gezien- tja.. een derde wil het weer heel anders (helemaal niet praten bijvoorbeeld).
En in grote drukte en een tussengeschoven operatie (hoera TO geen wachtlijst!!) kun je elk indvidu gaan doorgronden en sociaal maatwerk gaan toepassen, maar het lijkt me volstrekt logisch dat je dat in die situatie niet doet, maar groet en overgaat tot je werk (opereren).
Jammer voor TO maar kan ze zich daar niet in kan inleven, maar navelstaart. En zelfs met navelstaren niet gewoon blij is dat het goed is gegaan.
woensdag 6 februari 2013 om 13:12
quote:Star schreef op 06 februari 2013 @ 12:58:
En ik vraag me echt af wat ze precies heeft gewild. Want van dit:
De eerst spuit in mijn hand werd begeleid met de tekst: ‘Hier wordt je draaierig van.’ Ben ik niet over geïnformeerd maar als ik ga raden; vermoedelijk was dit de voorloper van de narcose die snel erachteraan kwam. vraag ik me echt af wat ze dan wel wilde horen. Een uitgebreide medische uitleg?
Tja.. dat hang er idd helemaal vanaf.. Ik geloof bij alle 16 keer dat ik een operatie gehad heb nooit echt 100% alle informatie gehad heb.. Ik heb ook wel eens gedacht.. huh ? Wat doe je ? Meestal vroeg ik het dan (als het kon) en soms dacht ik.. zal wel.. En soms is het slordig.. Hebben ze bijv. de informatie neit meegegeven (dat was nog voor het google tijdperk)..
Ik heb een onderzoek gehad met radio actieve injecties. niets engs ofzo.. maar er zijn wel regels bij (die ik dus niet wist, geen folder mee etc.).. Ik had toen mijn oudste (die was een maand of 4).. en ik wist werkelijk niet dat ik met dat spul in mijn lijf niet al te dicht bij haar in de buurt mocht komen.. Nu had mijn moeder zoiets.. nou.. poldervrouw.. het is radio actief.. dus zullen we haar maar laten logeren ..
In het ziekenhuis vroeg ik er dus naar (toen ik al de 3e injectie had gehad) hoe of wat.. En die schrokken zich een hoedje.. oeps.. foutje.. folder vergeten.. Dus.. niet handig. maar wel menselijk. foutje is zo gemaakt.. en geen dooien gevallen
In die zin.. dit soort dingen gebeuren.. Als het alleen daarom gaat dan snap ik het ook niet helemaal.. maar ik begreep uit het verhaal dat de hele ervaring naar etc was..
En ik vraag me echt af wat ze precies heeft gewild. Want van dit:
De eerst spuit in mijn hand werd begeleid met de tekst: ‘Hier wordt je draaierig van.’ Ben ik niet over geïnformeerd maar als ik ga raden; vermoedelijk was dit de voorloper van de narcose die snel erachteraan kwam. vraag ik me echt af wat ze dan wel wilde horen. Een uitgebreide medische uitleg?
Tja.. dat hang er idd helemaal vanaf.. Ik geloof bij alle 16 keer dat ik een operatie gehad heb nooit echt 100% alle informatie gehad heb.. Ik heb ook wel eens gedacht.. huh ? Wat doe je ? Meestal vroeg ik het dan (als het kon) en soms dacht ik.. zal wel.. En soms is het slordig.. Hebben ze bijv. de informatie neit meegegeven (dat was nog voor het google tijdperk)..
Ik heb een onderzoek gehad met radio actieve injecties. niets engs ofzo.. maar er zijn wel regels bij (die ik dus niet wist, geen folder mee etc.).. Ik had toen mijn oudste (die was een maand of 4).. en ik wist werkelijk niet dat ik met dat spul in mijn lijf niet al te dicht bij haar in de buurt mocht komen.. Nu had mijn moeder zoiets.. nou.. poldervrouw.. het is radio actief.. dus zullen we haar maar laten logeren ..
In het ziekenhuis vroeg ik er dus naar (toen ik al de 3e injectie had gehad) hoe of wat.. En die schrokken zich een hoedje.. oeps.. foutje.. folder vergeten.. Dus.. niet handig. maar wel menselijk. foutje is zo gemaakt.. en geen dooien gevallen
In die zin.. dit soort dingen gebeuren.. Als het alleen daarom gaat dan snap ik het ook niet helemaal.. maar ik begreep uit het verhaal dat de hele ervaring naar etc was..
woensdag 6 februari 2013 om 13:13
Het is nog al lastig om een arts aan te spreken op zijn werkwijzen, zeker als deze ervan overtuigd is dat hij juist gehandels heeft. Ik denk dat dit misschien een combinatie is van arrogantie en zelfbescherming.
Ik werk met senioren en kom vaak in contact met verschillende artsen. En ik schrik er soms van wat voor een foute of handelingen er gemaakt worden.
Natuurlijk is niet elke arts hetzelfde, en ik raad je zeker aan je verhaal op papier te zetten en het aan de desbetreffende arts te geven. Ik hoop dat jou verhaal serieuzer genomen wordt dan de klachten van mijn clienten.
Ik merk dat artsen elkaar de hand boven het hoofd houden. Zowel in het ziekenhuis als bij huisartsen.
Een voorbeeld, een cliënt van me (oude vrouw, slecht te been en slechtziend) was gevallen, met een slagaderlijke bloeding als gevolg. Ze heeft in eerste instantie de huisarts gebeld. Die kwam langs en verbond de word met gewoon verband. Mevrouw werkte vroeger als verpleegkundige, en wist dat er iets niet klopte. Maar volgens de huisarts hoefde ze niet naar het ziekenhuis, hij kon zelf de arm verbinden en ze zou snel weer zo goed als nieuw zijn. De huisarts is vertrokken en mevrouw heeft zelf 112 gebeld. Die troffen haar vervolgens bewusteloos aan en hebben haar met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Na veel hechtingen, 2 huidtransplantaties en een herstelperiode van maanden is ze eindelijk weer te been.
De huisarts ontkent dat hij ook maar iets fout gedaan heeft. Mevrouw was zelf dom geweest dat ze niet meteen het ziekenhuis gebeld had. Eigen schuld, dikke bult.
Mevrouw heeft een klacht ingediend tegen deze arts, maar kon nergens steun krijgen. Iedereen trok zijn verhaal in, wilde er niks mee te maken hebben. Het ziekenhuis wilde zich niet mengen in dit verhaal, en de andere artsen van de huisartsenpraktijk trokken ook de steun voor mevrouw in (terwijl deze in eerste instantie toegezegd was) Overstappen naar een andere arts was moeilijk, niemand wilde haar omdat ze een klacht tegen een gerespecteerde arts had ingediend. Uiteindelijk ging ze verhaal halen bij de arts. Die wilde haar niet spreken, en riep na ;"u heeft geluk gehad! Normaal gesproken doen ze niet meer aan mensen van uw leeftijd!".
Dit is slechts 1 (lang, sorry
) verhaal, maar ik heb er zeker 20. De medische wereld houd elkaar de hand boven het hoofd, en als burger is het erg lastig om hier tegen in te gaan..
Ik werk met senioren en kom vaak in contact met verschillende artsen. En ik schrik er soms van wat voor een foute of handelingen er gemaakt worden.
Natuurlijk is niet elke arts hetzelfde, en ik raad je zeker aan je verhaal op papier te zetten en het aan de desbetreffende arts te geven. Ik hoop dat jou verhaal serieuzer genomen wordt dan de klachten van mijn clienten.
Ik merk dat artsen elkaar de hand boven het hoofd houden. Zowel in het ziekenhuis als bij huisartsen.
Een voorbeeld, een cliënt van me (oude vrouw, slecht te been en slechtziend) was gevallen, met een slagaderlijke bloeding als gevolg. Ze heeft in eerste instantie de huisarts gebeld. Die kwam langs en verbond de word met gewoon verband. Mevrouw werkte vroeger als verpleegkundige, en wist dat er iets niet klopte. Maar volgens de huisarts hoefde ze niet naar het ziekenhuis, hij kon zelf de arm verbinden en ze zou snel weer zo goed als nieuw zijn. De huisarts is vertrokken en mevrouw heeft zelf 112 gebeld. Die troffen haar vervolgens bewusteloos aan en hebben haar met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Na veel hechtingen, 2 huidtransplantaties en een herstelperiode van maanden is ze eindelijk weer te been.
De huisarts ontkent dat hij ook maar iets fout gedaan heeft. Mevrouw was zelf dom geweest dat ze niet meteen het ziekenhuis gebeld had. Eigen schuld, dikke bult.
Mevrouw heeft een klacht ingediend tegen deze arts, maar kon nergens steun krijgen. Iedereen trok zijn verhaal in, wilde er niks mee te maken hebben. Het ziekenhuis wilde zich niet mengen in dit verhaal, en de andere artsen van de huisartsenpraktijk trokken ook de steun voor mevrouw in (terwijl deze in eerste instantie toegezegd was) Overstappen naar een andere arts was moeilijk, niemand wilde haar omdat ze een klacht tegen een gerespecteerde arts had ingediend. Uiteindelijk ging ze verhaal halen bij de arts. Die wilde haar niet spreken, en riep na ;"u heeft geluk gehad! Normaal gesproken doen ze niet meer aan mensen van uw leeftijd!".
Dit is slechts 1 (lang, sorry
) verhaal, maar ik heb er zeker 20. De medische wereld houd elkaar de hand boven het hoofd, en als burger is het erg lastig om hier tegen in te gaan..
woensdag 6 februari 2013 om 13:14
quote:-kuuk- schreef op 06 februari 2013 @ 13:00:
Ik heb niet het hele topic gelezen, maar wil wel even reageren.
Zelf heb ik verschillende malen geklaagd. In het kort zal ik even uitleggen hoe het heeft uitgepakt:
*In 2010 zijn door een medische misser mijn beide onderbenen geamputeerd. De ha bleef me naar huis sturen met "het zit tussen je oren." In werkelijkheid zat er trombose in beide onderbenen, hart en longen. Ziekenhuisopname was helaas 2 dagen te laat om mijn benen te redden. Gevolg: een juridische procedure die al 3 jaar loopt.
Inmiddels loop ik met protheses en zijn we bezig met ivf.
Bij de eerste embryo-terugplaatsing hadden we een nieuwe arts. Ze kwam binnen toen ik daar al in mijn nakie lag en raakte niet uitgepraat over mijn protheses. Op dat moment kon ik wel janken. Dat wat onze eerste echte kans op een zwangerschap moest zijn werd verpest doordat de arts over mijn meest kwetsbare kant bleef praten. Achteraf hebben we dit aangekaart bij een collega en zij is daar later op terug gekomen. Het was niet zo bedoeld en ze wilde niet dat ik dacht dat zij er bang voor was. Voor mij is ze officieel bestempeld als k•t-muts en we willen niet bij haar onder behandeling.
In de afgelopen jaren ben ik heel vaak in het ziekenhuis geweest (er zijn weken dat ik er 3 keer kom) En ik heb al veel verschillende artsen voor m'n neus gehad. Ze hebben allemaal een verschillende manier van benaderen. En ze proberen hun werk allemaal zo goed mogelijk te doen. Probeer je voor te stellen dat artsen ook echt mensen zijn. Misschien was de patiënt voor je wel lastig of zeer ernstig ziek en misschien had dat wel grote indruk gemaakt op de arts. Is geen excuus om jou rot te benaderen, dat klopt. Maar misschien zat deze arts wel tot over zijn oren volgepland.....
Als het jou een goed gevoel geeft om een officiële klacht in te dienen: doe dat dan. Maar je kunt een standaard-brief terug verwachten, denk ik. Iets in de richting van "het was niet zo bedoeld.." Of probeer -zoals hier al is geopperd- een persoonlijke afspraak met hem te maken.
Maar misschien kun je het er beter bij laten zitten.. De keren dat ik geen uitleg kreeg (zelf moeten spuiten voor ivf en 'vergeten' de prik-instructie te geven, 1,5 uur rijden voor een afspraak die niet doorgaat, een vervelend onderzoek wat niet had gehoeven, artsen die geen ruimte geven om vragen te stellen, dossier wat kwijtraakt, geen uitleg ná een operatie) zijn niet op 2 handen te tellen..
Wees vooral blij dat de operatie goed is verlopen en dat deze arts zorgvuldig was en meteen tijd had om de operatie uit te voeren.
Nou, die kwalificatie na haar uitleg getuigt ervan dat jij net zo weinig empathisch vermogen hebt als zij leek te hebben.
Ja, ze schatte het niet goed in, het is dan ook geen alledaagse situatie. Ze dacht hiermee iets goeds te zeggen - foute inschatting maar ze kent jou dan ook niet- én legt dat nog uit..
Ze is een kortom een mens dat haar best doet. Net als jij.
Maar nee, geen enkel begrip... zelfs schelden.
Ik heb niet het hele topic gelezen, maar wil wel even reageren.
Zelf heb ik verschillende malen geklaagd. In het kort zal ik even uitleggen hoe het heeft uitgepakt:
*In 2010 zijn door een medische misser mijn beide onderbenen geamputeerd. De ha bleef me naar huis sturen met "het zit tussen je oren." In werkelijkheid zat er trombose in beide onderbenen, hart en longen. Ziekenhuisopname was helaas 2 dagen te laat om mijn benen te redden. Gevolg: een juridische procedure die al 3 jaar loopt.
Inmiddels loop ik met protheses en zijn we bezig met ivf.
Bij de eerste embryo-terugplaatsing hadden we een nieuwe arts. Ze kwam binnen toen ik daar al in mijn nakie lag en raakte niet uitgepraat over mijn protheses. Op dat moment kon ik wel janken. Dat wat onze eerste echte kans op een zwangerschap moest zijn werd verpest doordat de arts over mijn meest kwetsbare kant bleef praten. Achteraf hebben we dit aangekaart bij een collega en zij is daar later op terug gekomen. Het was niet zo bedoeld en ze wilde niet dat ik dacht dat zij er bang voor was. Voor mij is ze officieel bestempeld als k•t-muts en we willen niet bij haar onder behandeling.
In de afgelopen jaren ben ik heel vaak in het ziekenhuis geweest (er zijn weken dat ik er 3 keer kom) En ik heb al veel verschillende artsen voor m'n neus gehad. Ze hebben allemaal een verschillende manier van benaderen. En ze proberen hun werk allemaal zo goed mogelijk te doen. Probeer je voor te stellen dat artsen ook echt mensen zijn. Misschien was de patiënt voor je wel lastig of zeer ernstig ziek en misschien had dat wel grote indruk gemaakt op de arts. Is geen excuus om jou rot te benaderen, dat klopt. Maar misschien zat deze arts wel tot over zijn oren volgepland.....
Als het jou een goed gevoel geeft om een officiële klacht in te dienen: doe dat dan. Maar je kunt een standaard-brief terug verwachten, denk ik. Iets in de richting van "het was niet zo bedoeld.." Of probeer -zoals hier al is geopperd- een persoonlijke afspraak met hem te maken.
Maar misschien kun je het er beter bij laten zitten.. De keren dat ik geen uitleg kreeg (zelf moeten spuiten voor ivf en 'vergeten' de prik-instructie te geven, 1,5 uur rijden voor een afspraak die niet doorgaat, een vervelend onderzoek wat niet had gehoeven, artsen die geen ruimte geven om vragen te stellen, dossier wat kwijtraakt, geen uitleg ná een operatie) zijn niet op 2 handen te tellen..
Wees vooral blij dat de operatie goed is verlopen en dat deze arts zorgvuldig was en meteen tijd had om de operatie uit te voeren.
Nou, die kwalificatie na haar uitleg getuigt ervan dat jij net zo weinig empathisch vermogen hebt als zij leek te hebben.
Ja, ze schatte het niet goed in, het is dan ook geen alledaagse situatie. Ze dacht hiermee iets goeds te zeggen - foute inschatting maar ze kent jou dan ook niet- én legt dat nog uit..
Ze is een kortom een mens dat haar best doet. Net als jij.
Maar nee, geen enkel begrip... zelfs schelden.
woensdag 6 februari 2013 om 13:15
quote:poldervrouw schreef op 06 februari 2013 @ 13:12:
[...]
Tja.. dat hang er idd helemaal vanaf.. Ik geloof bij alle 16 keer dat ik een operatie gehad heb nooit echt 100% alle informatie gehad heb.. Ik heb ook wel eens gedacht.. huh ? Wat doe je ? Meestal vroeg ik het dan (als het kon) en soms dacht ik.. zal wel.. En soms is het slordig.. Hebben ze bijv. de informatie neit meegegeven (dat was nog voor het google tijdperk)..
Ik heb een onderzoek gehad met radio actieve injecties. niets engs ofzo.. maar er zijn wel regels bij (die ik dus niet wist, geen folder mee etc.).. Ik had toen mijn oudste (die was een maand of 4).. en ik wist werkelijk niet dat ik met dat spul in mijn lijf niet al te dicht bij haar in de buurt mocht komen.. Nu had mijn moeder zoiets.. nou.. poldervrouw.. het is radio actief.. dus zullen we haar maar laten logeren ..
In het ziekenhuis vroeg ik er dus naar (toen ik al de 3e injectie had gehad) hoe of wat.. En die schrokken zich een hoedje.. oeps.. foutje.. folder vergeten.. Dus.. niet handig. maar wel menselijk. foutje is zo gemaakt.. en geen dooien gevallen
In die zin.. dit soort dingen gebeuren.. Als het alleen daarom gaat dan snap ik het ook niet helemaal.. maar ik begreep uit het verhaal dat de hele ervaring naar etc was..
Da's inderdaad een behoorlijk 'foutje, bedankt' van die folder.
Over dat Googlen gesproken, als ik arts zou zijn zou ik dat dus echt strontvervelend vinden, dat iedereen alles maar denkt te weten tegenwoordig.
[...]
Tja.. dat hang er idd helemaal vanaf.. Ik geloof bij alle 16 keer dat ik een operatie gehad heb nooit echt 100% alle informatie gehad heb.. Ik heb ook wel eens gedacht.. huh ? Wat doe je ? Meestal vroeg ik het dan (als het kon) en soms dacht ik.. zal wel.. En soms is het slordig.. Hebben ze bijv. de informatie neit meegegeven (dat was nog voor het google tijdperk)..
Ik heb een onderzoek gehad met radio actieve injecties. niets engs ofzo.. maar er zijn wel regels bij (die ik dus niet wist, geen folder mee etc.).. Ik had toen mijn oudste (die was een maand of 4).. en ik wist werkelijk niet dat ik met dat spul in mijn lijf niet al te dicht bij haar in de buurt mocht komen.. Nu had mijn moeder zoiets.. nou.. poldervrouw.. het is radio actief.. dus zullen we haar maar laten logeren ..
In het ziekenhuis vroeg ik er dus naar (toen ik al de 3e injectie had gehad) hoe of wat.. En die schrokken zich een hoedje.. oeps.. foutje.. folder vergeten.. Dus.. niet handig. maar wel menselijk. foutje is zo gemaakt.. en geen dooien gevallen
In die zin.. dit soort dingen gebeuren.. Als het alleen daarom gaat dan snap ik het ook niet helemaal.. maar ik begreep uit het verhaal dat de hele ervaring naar etc was..
Da's inderdaad een behoorlijk 'foutje, bedankt' van die folder.
Over dat Googlen gesproken, als ik arts zou zijn zou ik dat dus echt strontvervelend vinden, dat iedereen alles maar denkt te weten tegenwoordig.
woensdag 6 februari 2013 om 13:18
quote:rococo schreef op 06 februari 2013 @ 13:08:
[...]
Heb helaas heel veel ervaring met kinderen in het ziekenhuis (naar) en zelf voor twee keer een routine operatie (routine, dus).
Soms was er veel aandacht (van verpleging met name) soms met grote drukte weinig.
Het grote verschil is dat ik het ziekenhuis zie als een plek waar ik geen goede sociale ervaring verwacht. Het ziekenhuis is een plek die is ingericht om medische handelingen te verrichten en mensen te genezen. Dat is nr 1. Dat is mijn referentiekader en het is fantastisch hoe goed dat kan in de westerse wereld.
TO heeft iets vervelends, ze is goed geopereerd door iemand die dat kan- dat is toch hartstikke mooi? Alle reden om blij te zijn.
Alles daarbuiten is in mijn ogen mooi meegenomen maar geen noodzaak.
De ziekenhuizen van tegenwoordig zijn daarnaast erg patientvriendelijk qua bezoek, folders, bezoeken van artsen etc.
Dat er correct gehandeld wordt maar een individu het graag nog anders had gezien- tja.. een derde wil het weer heel anders (helemaal niet praten bijvoorbeeld).
En in grote drukte en een tussengeschoven operatie (hoera TO geen wachtlijst!!) kun je elk indvidu gaan doorgronden en sociaal maatwerk gaan toepassen, maar het lijkt me volstrekt logisch dat je dat in die situatie niet doet, maar groet en overgaat tot je werk (opereren).
Jammer voor TO maar kan ze zich daar niet in kan inleven, maar navelstaart. En zelfs met navelstaren niet gewoon blij is dat het goed is gegaan.
tuurlijk.. zoals gezegd.. ik kom er ook (te) veel.. incl. (te)veel operaties.. en ik heb op zich geen nare dingen meegemaakt (behalve dan waar ik over schrijf).. Niet altijd vlekkeloos maar 9 van de 10 keer prima verlopen.. kwam ik iig geholpen thuis met eigenlijk altijd fijne verpleging en artsen. En ach.. ook wel eens een zeur van een dokter of verpleger.. zijn ook mensen..
Maarr.. hele grote maar.. Je behandelen als een nummer kan niet goed zijn.. ook niet in een ziekenhuis.. Bij kinderen al helemaal niet .. daar behoort zo mogelijk nog meer aandacht naar toe te gaan.. en daar ben ik enorm fel op..
Ook met mijn vader heel veel ziekenhuis gedoe gehad.. maar eigenlijk altijd vriendelijke artsen getroffen. In het laatste ziekenhuis (UMCG) kregen we een nurse pract.. nog wattes.. En dat was ook heel fijn.. Die wist nét iets meer dan een standaard verpleegkundig en kon dan ook meer medische info geven zonder dat je daar dus constant de arts voor moest aanschieten..
En ook vaak zat dat we kwamen dat er weer iets anders ging gebeuren dan dat we wisten. maar dat heeft dan vooral te maken met de ziekte.. Soms denken ze behandeling A te doen, maar door onderzoek o.e.d. blijkt B beter te zijn.. gaan ze niet direct iedereen bellen.. Of er kwam een spoedje tussen.. lag hij nog even te wachten.. Maar altijd met info..
Ik vind het de laatste jaren eigenlijk stukken beter.. Je mag als patient veel meer vragen en meedenken en ik vind over het algemeen de meeste ziekenhuis enorm klantvriendelijk.. En als het je dan overkomt dat het nou net bij jou niet zo is, is een gepsprek op zijn plaats .
Tegelijkertijd leven we nu ook in de tijd dat de informatie relatief makkelijk op internet te vinden is, incl. behandelmethodes en alles, dat patienten soms het beter lijken te weten dat de arts. en 'dát is dan weer de andere kant..
[...]
Heb helaas heel veel ervaring met kinderen in het ziekenhuis (naar) en zelf voor twee keer een routine operatie (routine, dus).
Soms was er veel aandacht (van verpleging met name) soms met grote drukte weinig.
Het grote verschil is dat ik het ziekenhuis zie als een plek waar ik geen goede sociale ervaring verwacht. Het ziekenhuis is een plek die is ingericht om medische handelingen te verrichten en mensen te genezen. Dat is nr 1. Dat is mijn referentiekader en het is fantastisch hoe goed dat kan in de westerse wereld.
TO heeft iets vervelends, ze is goed geopereerd door iemand die dat kan- dat is toch hartstikke mooi? Alle reden om blij te zijn.
Alles daarbuiten is in mijn ogen mooi meegenomen maar geen noodzaak.
De ziekenhuizen van tegenwoordig zijn daarnaast erg patientvriendelijk qua bezoek, folders, bezoeken van artsen etc.
Dat er correct gehandeld wordt maar een individu het graag nog anders had gezien- tja.. een derde wil het weer heel anders (helemaal niet praten bijvoorbeeld).
En in grote drukte en een tussengeschoven operatie (hoera TO geen wachtlijst!!) kun je elk indvidu gaan doorgronden en sociaal maatwerk gaan toepassen, maar het lijkt me volstrekt logisch dat je dat in die situatie niet doet, maar groet en overgaat tot je werk (opereren).
Jammer voor TO maar kan ze zich daar niet in kan inleven, maar navelstaart. En zelfs met navelstaren niet gewoon blij is dat het goed is gegaan.
tuurlijk.. zoals gezegd.. ik kom er ook (te) veel.. incl. (te)veel operaties.. en ik heb op zich geen nare dingen meegemaakt (behalve dan waar ik over schrijf).. Niet altijd vlekkeloos maar 9 van de 10 keer prima verlopen.. kwam ik iig geholpen thuis met eigenlijk altijd fijne verpleging en artsen. En ach.. ook wel eens een zeur van een dokter of verpleger.. zijn ook mensen..
Maarr.. hele grote maar.. Je behandelen als een nummer kan niet goed zijn.. ook niet in een ziekenhuis.. Bij kinderen al helemaal niet .. daar behoort zo mogelijk nog meer aandacht naar toe te gaan.. en daar ben ik enorm fel op..
Ook met mijn vader heel veel ziekenhuis gedoe gehad.. maar eigenlijk altijd vriendelijke artsen getroffen. In het laatste ziekenhuis (UMCG) kregen we een nurse pract.. nog wattes.. En dat was ook heel fijn.. Die wist nét iets meer dan een standaard verpleegkundig en kon dan ook meer medische info geven zonder dat je daar dus constant de arts voor moest aanschieten..
En ook vaak zat dat we kwamen dat er weer iets anders ging gebeuren dan dat we wisten. maar dat heeft dan vooral te maken met de ziekte.. Soms denken ze behandeling A te doen, maar door onderzoek o.e.d. blijkt B beter te zijn.. gaan ze niet direct iedereen bellen.. Of er kwam een spoedje tussen.. lag hij nog even te wachten.. Maar altijd met info..
Ik vind het de laatste jaren eigenlijk stukken beter.. Je mag als patient veel meer vragen en meedenken en ik vind over het algemeen de meeste ziekenhuis enorm klantvriendelijk.. En als het je dan overkomt dat het nou net bij jou niet zo is, is een gepsprek op zijn plaats .
Tegelijkertijd leven we nu ook in de tijd dat de informatie relatief makkelijk op internet te vinden is, incl. behandelmethodes en alles, dat patienten soms het beter lijken te weten dat de arts. en 'dát is dan weer de andere kant..
woensdag 6 februari 2013 om 13:19
@Poldervrouw, ja ik begrijp ook uit het verhaal dat de hele ervaring naar was.... Maar ik kan me weinig situaties bedenken in het ziekenhuis waar ik met warme gevoelens aan terug denk
Wat TO misschien ook helpt is het even allemaal op te schrijven in een dagboek en er eens met haar omgeving over te praten. Was er familie of een partner in de buurt toen ze behandeld werd? Hoe heeft die het ervaren?
En over die naald in haar hand, dat daarbij gezegd werd dat ze er draaierig van zou worden.... Nou, zelfs dat heb ik al weleens anders meegemaakt.
Als je te horen krijgt dat je zo geopereerd gaat worden hoef je niet gestudeerd te hebben om te weten dat er een verdoving/infuus aan zal komen... En als je dan goed om je heen blijft kijken, dan zie je de 'verdover' ook aan komen hoor
Wat TO misschien ook helpt is het even allemaal op te schrijven in een dagboek en er eens met haar omgeving over te praten. Was er familie of een partner in de buurt toen ze behandeld werd? Hoe heeft die het ervaren?
En over die naald in haar hand, dat daarbij gezegd werd dat ze er draaierig van zou worden.... Nou, zelfs dat heb ik al weleens anders meegemaakt.
Als je te horen krijgt dat je zo geopereerd gaat worden hoef je niet gestudeerd te hebben om te weten dat er een verdoving/infuus aan zal komen... En als je dan goed om je heen blijft kijken, dan zie je de 'verdover' ook aan komen hoor
woensdag 6 februari 2013 om 13:19
Poldervrouw, ik denk dat TO meer geholpen is met hier zelf luchtiger in te staan (het gedrag van de arts niet op zichzelf, maar op de situatie te betrekken) dan een klacht in te dienen. Want waarsch krijgt ze of een standaard excuus brief of ze geven haar ongelijk en dan is ze nog geen stap verder.
Zelf heb ik het ook meegemaakt, spoedoperaties en dingen waar ik achteraf moeite mee had. Mijn ervaring is juist dat je dingen het beste meteen kunt zeggen en overleggen met betreffende arts. Soms ontstaat er een discussie, maar meestal ontstaat er van beide kanten begrip.
Ik heb een keer een klacht ingediend (wakker tijdens operatie) en dat was niet de schuld van de arts dus kreeg ik ongelijk. Het was belangrijk dat er onderzocht werd wat er mis ging, maar verder had ik er niets aan. Ik zou het een volgende keer anders doen.
Zelf heb ik het ook meegemaakt, spoedoperaties en dingen waar ik achteraf moeite mee had. Mijn ervaring is juist dat je dingen het beste meteen kunt zeggen en overleggen met betreffende arts. Soms ontstaat er een discussie, maar meestal ontstaat er van beide kanten begrip.
Ik heb een keer een klacht ingediend (wakker tijdens operatie) en dat was niet de schuld van de arts dus kreeg ik ongelijk. Het was belangrijk dat er onderzocht werd wat er mis ging, maar verder had ik er niets aan. Ik zou het een volgende keer anders doen.
woensdag 6 februari 2013 om 13:20
Mijn vader heeft drie jaar geleden een officiele klacht gedaan. Door gebrek aan voorlichting van de arts hier in nederland is mijn vader na een ingreep tijdens zijn vakantie in het buitenland een paar dagen later, in het ziekenhuis beland. Voor een ingreep moest hij barium slikken. Hij vertelde dat hij op vakantie ging drie dagen later maar dat was geen probleem. De arts had hem alleen moeten zeggen dat dat Barium er ook weer uitgespoeld moest worden door weer een ander goedje te drinken. Omdat dit niet verteld werd en dus ook niet werd meegegeven heeft mijn vader dat dus ook niet gedaan en is de barium in zijn darmen gaan verstenen. Is in een tweede wereldland naar een ziekenhuis moeten gaan vanwege de pijn (kosten zelf gedragen) alwaar de arts na uren en uren van alles geprobeer te hebben, tot aan zijn elleboog de darm van mijn vader inging om de 'steen' (ter grote van een ijshockeypuck) te verwijderen.
Kortom, klacht en hij wilde zijn kosten vergoed hebben. Brieven geschreven, voor de commissie geweest. Hij heeft niet eens een excuus gehad.
Dat zooitje 'kijk mij eens God zijn' houdt elkaar allemaal een hand boven het hoofd....
Verwacht dus niet zoveel van je klacht. Ze doen er geen ruk mee.
Kortom, klacht en hij wilde zijn kosten vergoed hebben. Brieven geschreven, voor de commissie geweest. Hij heeft niet eens een excuus gehad.
Dat zooitje 'kijk mij eens God zijn' houdt elkaar allemaal een hand boven het hoofd....
Verwacht dus niet zoveel van je klacht. Ze doen er geen ruk mee.
woensdag 6 februari 2013 om 13:20
quote:-kuuk- schreef op 06 februari 2013 @ 13:19:
En over die naald in haar hand, dat daarbij gezegd werd dat ze er draaierig van zou worden.... Nou, zelfs dat heb ik al weleens anders meegemaakt.
Als je te horen krijgt dat je zo geopereerd gaat worden hoef je niet gestudeerd te hebben om te weten dat er een verdoving/infuus aan zal komen... En als je dan goed om je heen blijft kijken, dan zie je de 'verdover' ook aan komen hoor
Precies! Daarom vraag ik me af wat TO dan wel verwacht had.
En over die naald in haar hand, dat daarbij gezegd werd dat ze er draaierig van zou worden.... Nou, zelfs dat heb ik al weleens anders meegemaakt.
Als je te horen krijgt dat je zo geopereerd gaat worden hoef je niet gestudeerd te hebben om te weten dat er een verdoving/infuus aan zal komen... En als je dan goed om je heen blijft kijken, dan zie je de 'verdover' ook aan komen hoor
Precies! Daarom vraag ik me af wat TO dan wel verwacht had.
woensdag 6 februari 2013 om 13:22
quote:Star schreef op 06 februari 2013 @ 13:15:
[...]
Da's inderdaad een behoorlijk 'foutje, bedankt' van die folder.
Over dat Googlen gesproken, als ik arts zou zijn zou ik dat dus echt strontvervelend vinden, dat iedereen alles maar denkt te weten tegenwoordig.
Geen internet in die tijd .. Dus had ik echt geen idee waar ik op moest letten.. Moest zo en zo laat daar zijn en het duurde zo en zo lang.. ik kreeg 6 injecties in zoveel dagen.. klaar.. Nergens iets over pas op met kinderen ..
Hoorde dus later pas van die folder, die ik alsnog meekreeg ..en gelukkig was mijn moeder zo slim om even door te denken..
En inderdaad.. al die googlende patienten-artsen.. strontziek zou ik daar van worden.. Kijk als je bijv. een ernstige ziekte hebt en je hebt ergens gelezen van een nieuwe behandelen en je wil dit bespreken prima.. maar daar houdt het wel mee op..
Ik google zelden naar mijn ziekte.. Toen mijn vader darmkanker en een hersentumor had heb ik bij de KWF wat informatie opgezocht.. verder hadden we een verdomd goede professor in het UMCG.. en daar kregen we eigenlijk alle info van..
[...]
Da's inderdaad een behoorlijk 'foutje, bedankt' van die folder.
Over dat Googlen gesproken, als ik arts zou zijn zou ik dat dus echt strontvervelend vinden, dat iedereen alles maar denkt te weten tegenwoordig.
Geen internet in die tijd .. Dus had ik echt geen idee waar ik op moest letten.. Moest zo en zo laat daar zijn en het duurde zo en zo lang.. ik kreeg 6 injecties in zoveel dagen.. klaar.. Nergens iets over pas op met kinderen ..
Hoorde dus later pas van die folder, die ik alsnog meekreeg ..en gelukkig was mijn moeder zo slim om even door te denken..
En inderdaad.. al die googlende patienten-artsen.. strontziek zou ik daar van worden.. Kijk als je bijv. een ernstige ziekte hebt en je hebt ergens gelezen van een nieuwe behandelen en je wil dit bespreken prima.. maar daar houdt het wel mee op..
Ik google zelden naar mijn ziekte.. Toen mijn vader darmkanker en een hersentumor had heb ik bij de KWF wat informatie opgezocht.. verder hadden we een verdomd goede professor in het UMCG.. en daar kregen we eigenlijk alle info van..
woensdag 6 februari 2013 om 13:24
quote:camomille schreef op 06 februari 2013 @ 13:20:
Mijn vader heeft drie jaar geleden een officiele klacht gedaan. Door gebrek aan voorlichting van de arts hier in nederland is mijn vader na een ingreep tijdens zijn vakantie in het buitenland een paar dagen later, in het ziekenhuis beland. Voor een ingreep moest hij barium slikken. Hij vertelde dat hij op vakantie ging drie dagen later maar dat was geen probleem. De arts had hem alleen moeten zeggen dat dat Barium er ook weer uitgespoeld moest worden door weer een ander goedje te drinken. Omdat dit niet verteld werd en dus ook niet werd meegegeven heeft mijn vader dat dus ook niet gedaan en is de barium in zijn darmen gaan verstenen. Is in een tweede wereldland naar een ziekenhuis moeten gaan vanwege de pijn (kosten zelf gedragen) alwaar de arts na uren en uren van alles geprobeer te hebben, tot aan zijn elleboog de darm van mijn vader inging om de 'steen' (ter grote van een ijshockeypuck) te verwijderen.
Kortom, klacht en hij wilde zijn kosten vergoed hebben. Brieven geschreven, voor de commissie geweest. Hij heeft niet eens een excuus gehad.
Dat zooitje 'kijk mij eens God zijn' houdt elkaar allemaal een hand boven het hoofd....
Verwacht dus niet zoveel van je klacht. Ze doen er geen ruk mee.
Dit was een gebrek aan voorlichting met een medisch onnodig gevolg. Totaal anders dan bij TO dus, voorbeeld is helemaal niet relevant?!
Je laatste opmerkingen zijn dermate generaliserend (jij veroordeelt vanwege een ervaring met je vader alle duizenden en duizenden medici en de werkwijze van elke medische instellingen) en gefrustreerd dat je niet serieus te nemen bent.
Mijn vader heeft drie jaar geleden een officiele klacht gedaan. Door gebrek aan voorlichting van de arts hier in nederland is mijn vader na een ingreep tijdens zijn vakantie in het buitenland een paar dagen later, in het ziekenhuis beland. Voor een ingreep moest hij barium slikken. Hij vertelde dat hij op vakantie ging drie dagen later maar dat was geen probleem. De arts had hem alleen moeten zeggen dat dat Barium er ook weer uitgespoeld moest worden door weer een ander goedje te drinken. Omdat dit niet verteld werd en dus ook niet werd meegegeven heeft mijn vader dat dus ook niet gedaan en is de barium in zijn darmen gaan verstenen. Is in een tweede wereldland naar een ziekenhuis moeten gaan vanwege de pijn (kosten zelf gedragen) alwaar de arts na uren en uren van alles geprobeer te hebben, tot aan zijn elleboog de darm van mijn vader inging om de 'steen' (ter grote van een ijshockeypuck) te verwijderen.
Kortom, klacht en hij wilde zijn kosten vergoed hebben. Brieven geschreven, voor de commissie geweest. Hij heeft niet eens een excuus gehad.
Dat zooitje 'kijk mij eens God zijn' houdt elkaar allemaal een hand boven het hoofd....
Verwacht dus niet zoveel van je klacht. Ze doen er geen ruk mee.
Dit was een gebrek aan voorlichting met een medisch onnodig gevolg. Totaal anders dan bij TO dus, voorbeeld is helemaal niet relevant?!
Je laatste opmerkingen zijn dermate generaliserend (jij veroordeelt vanwege een ervaring met je vader alle duizenden en duizenden medici en de werkwijze van elke medische instellingen) en gefrustreerd dat je niet serieus te nemen bent.
woensdag 6 februari 2013 om 13:24
quote:Star schreef op 06 februari 2013 @ 13:17:
Maar DiscoDing, dat was een medische fout, wat TO aankaart over te weinig info vind ik een heel andere categorie.
Het ging er ook meer over hoe de medische wereld elkaar de hand boven het hoofd houdt. Dit is slechts een voorbeeld hiervan.
Bij het inleveren van klachten (of dit nou voor het verzwijgen van informatie, geen voorlichting, het verkeerd handelen van een arts of iets anders is) levert vaak niks op. Het gevoel niet serieus genomen te worden neemt alleen maar toe bij de patient, en in sommige gevallen kan dit zelfs een nare uitwerking hebben (bijv. met overstappen etc..)
Verder wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt, wordt er nog steeds een beetje boos om als ik er aan denk
Maar DiscoDing, dat was een medische fout, wat TO aankaart over te weinig info vind ik een heel andere categorie.
Het ging er ook meer over hoe de medische wereld elkaar de hand boven het hoofd houdt. Dit is slechts een voorbeeld hiervan.
Bij het inleveren van klachten (of dit nou voor het verzwijgen van informatie, geen voorlichting, het verkeerd handelen van een arts of iets anders is) levert vaak niks op. Het gevoel niet serieus genomen te worden neemt alleen maar toe bij de patient, en in sommige gevallen kan dit zelfs een nare uitwerking hebben (bijv. met overstappen etc..)
Verder wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt, wordt er nog steeds een beetje boos om als ik er aan denk
