Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 12 mei 2008 om 10:51
Wat verdrietig Perel.....Arme kinderen, arme jij....
Mamzelle schreef het al, jij geeft je kinderen van jou wat je kunt en in zekere zin ben je de vader en de moeder van je kinderen. Je zult nu door moeten zetten, hoe moeilijk ook maar de invloed van jouw ex moet tot een minimum beperkt worden.
Ik vind het moeilijk om je te adviseren over wat te doen met de gevoelens van de kinderen. Ik heb zelf geen kinderen met mijn ex en ik lees wat de andere vrouwen meemaken maar ik heb niet de hoogmoed te zeggen dat ik ook maar in de verste verte begrijp hoe moeilijk het is om hiermee om te gaan. In die zin ben ik er positief afgekomen denk ik. (mag ik dat zeggen meiden?) Die eeuwige band die jij hebt door het feit dat er kinderen in het spel zijn, die is er bij mij niet. Ik weet zeker dat anderen jou kunnen adviseren over hoe om te gaan met de kinderen en eventueel welke hulp te zoeken.
Hoe ben ik er vanaf gekomen?
Weggegaan en daarna nog anderhalf jaar getreiterd, bedreigd en financieel benadeeld geworden. Mooier kan ik het niet maken maar ik ben wel van hem af en hij is als de dood dat ik ga vertellen wat er werkelijk allemaal gebeurd is aan bijvoorbeeld zijn familie, die niet weten dat ik zwanger was toen ik bij hem wegging, die niet weten dat hij me belde om me te vertellen dat hij me ging vermoorden en dat hij een huurmoordenaar had ingehuurd om de klus te klaren, ze weten ook niet dat hij me duizenden euro's schuldig is, ze weten helemaal niks en ik had een goede band met zijn moeder en zus.
Toen ik vorig jaar bij stom toeval even contact had met zijn zus raakte hij in paniek en moest dat contact meteen weer afgelopen zijn. Dat het toeval was dat ik zijn zus sprak (ik belde een amateur acteur in Groningen voor een kunstproject en zijn zus nam op, het was haar man. What are the odds?) zal hij nooit geloven want ik zijn optiek ben ik altijd alleen maar bezig geweest om zijn geluk te saboteren, ten tijde van onze relatie in ieder geval.
Een van mijn beste vriendinnen haar man is bevriend met mijn ex en dat is moeilijk omdat zij niet willen kiezen en mijn ex per se op verjaardagen de grote man uit wil hangen en ik dus nooit op feesjes kom omdat ik weiger ooit nog met die man in één kamer te zijn.
Deze voorbeelden alleen maar even dat mijn ex alleen op die manier wel eens even te dichtbij komt maar dat ik verder niks met hem te maken heb. Dat is bij jou heel anders.
Ja, ik heb een man nu. Alweer zes jaar (vandaag). En eerst heb ik een periode gehad die ik mijn 'slettebaktoer', of 'makkelijke periode' noem. Ik sliep met alles wat een broek aanhad, moest weten dat ik nog meedeed, dat ik nog op de kaart stond en ik belandde al snel in de SM wereld waar veel gewisseld wordt van partner en waarin ik mijn ei uitstekend kwijt kon. Als Domina welteverstaan. Ik heb geprobeerd onderdanig te zijn maar ik liet me veel te hard aanpakken en dat is een keer uit de hand gelopen, qua fysieke schade. Ik zei gewoon geen 'stop', ik wilde me nooit meer overgeven aan een man, met alle gevolgen van dien. Deze periode duurde een maand of 8.
Toen gaf iemand me een boek. Dat heette 'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom' van Susan Forward. Ik begon te lezen in de trein en heb (nog in de trein) geschreeuwd en gejankt van herkenning. Dat boek was geschreven voor mij, het ging over mij. Het had moeten heten 'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom Leo'. Het was meteen afgelopen met de mannen en ik richtte me op mezelf en heb verschrikkelijk veel over mij geleerd en ook geleerd dat ik geen straf hoefde te hebben en dat niet een man mij hoefde te vertellen dat ik deugde. Dat deden mijn vrienden en familie al iedere dag, ik had daarvoor geen kerels nodig en voor het eerst voelde ik dat ook werkelijk zo.
En intussen had ik mijn man al leren kennen, via internet, in een chatroom (of all places) waar ik moderator was en hij en ik praatten over muziek en hij over zijn scheiding die hij aan het afronden was en ik over mijn dingen, gewoon als vrienden. We spaken een keer af, in januari, toen we elkaar al maanden kenden via internet en 'vrienden' waren geworden. Maanden later, zes jaar geleden nu, heb ik hem gevraagd of hij verkering met me wilde. Het stoerste wat ik ooit heb gedaan en ik bibberde als een rietje en maakte er een grap van. De rest is geschiedenis.
Een partner is heerlijk, als je de goeie treft maar ik heb wel gemerkt dat ik veranderd ben en dat zul jij ook hebben Perelke, je bent gepokt en gemazeld en laat niet zomaar iedereen toe in je aura. Ook ik moest dat leren en ik heb er van geleerd op een heel andere manier naar mensen te kijken. Vooral naar mannen. De 'lieve' man deed nooit mee in mijn leven en nu is hij mijn leven.
Maar, ik begrijp dat jij het, gezien jouw omstandigheden, nog wat lastig vindt je voor te stellen dat er weer iemand in je leven komt. Daar moet je echt naartoe groeien en misschien is het bij jou nog niet zo ver?
Zow, lang verhaal......dan begin je en dan typ je door he. Dan komt de waterval weer op gang. Niet te stoppen. Het moet er toch uit en zo. Daarom is dit juist zo'n lekker topic. Veel vrouwen hier kennen mijn verhaal al lang, die hoeven het niet meer te lezen, misschien is het voor jou nieuw en heb je er iets aan. Ik heb er wel iets aan in ieder geval om het van me af te typen, dus dan zou het mes aan twee kanten snijden.
(f)
Schrijf lekker door lieverd, je bent goed bezig!
Mamzelle schreef het al, jij geeft je kinderen van jou wat je kunt en in zekere zin ben je de vader en de moeder van je kinderen. Je zult nu door moeten zetten, hoe moeilijk ook maar de invloed van jouw ex moet tot een minimum beperkt worden.
Ik vind het moeilijk om je te adviseren over wat te doen met de gevoelens van de kinderen. Ik heb zelf geen kinderen met mijn ex en ik lees wat de andere vrouwen meemaken maar ik heb niet de hoogmoed te zeggen dat ik ook maar in de verste verte begrijp hoe moeilijk het is om hiermee om te gaan. In die zin ben ik er positief afgekomen denk ik. (mag ik dat zeggen meiden?) Die eeuwige band die jij hebt door het feit dat er kinderen in het spel zijn, die is er bij mij niet. Ik weet zeker dat anderen jou kunnen adviseren over hoe om te gaan met de kinderen en eventueel welke hulp te zoeken.
Hoe ben ik er vanaf gekomen?
Weggegaan en daarna nog anderhalf jaar getreiterd, bedreigd en financieel benadeeld geworden. Mooier kan ik het niet maken maar ik ben wel van hem af en hij is als de dood dat ik ga vertellen wat er werkelijk allemaal gebeurd is aan bijvoorbeeld zijn familie, die niet weten dat ik zwanger was toen ik bij hem wegging, die niet weten dat hij me belde om me te vertellen dat hij me ging vermoorden en dat hij een huurmoordenaar had ingehuurd om de klus te klaren, ze weten ook niet dat hij me duizenden euro's schuldig is, ze weten helemaal niks en ik had een goede band met zijn moeder en zus.
Toen ik vorig jaar bij stom toeval even contact had met zijn zus raakte hij in paniek en moest dat contact meteen weer afgelopen zijn. Dat het toeval was dat ik zijn zus sprak (ik belde een amateur acteur in Groningen voor een kunstproject en zijn zus nam op, het was haar man. What are the odds?) zal hij nooit geloven want ik zijn optiek ben ik altijd alleen maar bezig geweest om zijn geluk te saboteren, ten tijde van onze relatie in ieder geval.
Een van mijn beste vriendinnen haar man is bevriend met mijn ex en dat is moeilijk omdat zij niet willen kiezen en mijn ex per se op verjaardagen de grote man uit wil hangen en ik dus nooit op feesjes kom omdat ik weiger ooit nog met die man in één kamer te zijn.
Deze voorbeelden alleen maar even dat mijn ex alleen op die manier wel eens even te dichtbij komt maar dat ik verder niks met hem te maken heb. Dat is bij jou heel anders.
Ja, ik heb een man nu. Alweer zes jaar (vandaag). En eerst heb ik een periode gehad die ik mijn 'slettebaktoer', of 'makkelijke periode' noem. Ik sliep met alles wat een broek aanhad, moest weten dat ik nog meedeed, dat ik nog op de kaart stond en ik belandde al snel in de SM wereld waar veel gewisseld wordt van partner en waarin ik mijn ei uitstekend kwijt kon. Als Domina welteverstaan. Ik heb geprobeerd onderdanig te zijn maar ik liet me veel te hard aanpakken en dat is een keer uit de hand gelopen, qua fysieke schade. Ik zei gewoon geen 'stop', ik wilde me nooit meer overgeven aan een man, met alle gevolgen van dien. Deze periode duurde een maand of 8.
Toen gaf iemand me een boek. Dat heette 'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom' van Susan Forward. Ik begon te lezen in de trein en heb (nog in de trein) geschreeuwd en gejankt van herkenning. Dat boek was geschreven voor mij, het ging over mij. Het had moeten heten 'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom Leo'. Het was meteen afgelopen met de mannen en ik richtte me op mezelf en heb verschrikkelijk veel over mij geleerd en ook geleerd dat ik geen straf hoefde te hebben en dat niet een man mij hoefde te vertellen dat ik deugde. Dat deden mijn vrienden en familie al iedere dag, ik had daarvoor geen kerels nodig en voor het eerst voelde ik dat ook werkelijk zo.
En intussen had ik mijn man al leren kennen, via internet, in een chatroom (of all places) waar ik moderator was en hij en ik praatten over muziek en hij over zijn scheiding die hij aan het afronden was en ik over mijn dingen, gewoon als vrienden. We spaken een keer af, in januari, toen we elkaar al maanden kenden via internet en 'vrienden' waren geworden. Maanden later, zes jaar geleden nu, heb ik hem gevraagd of hij verkering met me wilde. Het stoerste wat ik ooit heb gedaan en ik bibberde als een rietje en maakte er een grap van. De rest is geschiedenis.
Een partner is heerlijk, als je de goeie treft maar ik heb wel gemerkt dat ik veranderd ben en dat zul jij ook hebben Perelke, je bent gepokt en gemazeld en laat niet zomaar iedereen toe in je aura. Ook ik moest dat leren en ik heb er van geleerd op een heel andere manier naar mensen te kijken. Vooral naar mannen. De 'lieve' man deed nooit mee in mijn leven en nu is hij mijn leven.
Maar, ik begrijp dat jij het, gezien jouw omstandigheden, nog wat lastig vindt je voor te stellen dat er weer iemand in je leven komt. Daar moet je echt naartoe groeien en misschien is het bij jou nog niet zo ver?
Zow, lang verhaal......dan begin je en dan typ je door he. Dan komt de waterval weer op gang. Niet te stoppen. Het moet er toch uit en zo. Daarom is dit juist zo'n lekker topic. Veel vrouwen hier kennen mijn verhaal al lang, die hoeven het niet meer te lezen, misschien is het voor jou nieuw en heb je er iets aan. Ik heb er wel iets aan in ieder geval om het van me af te typen, dus dan zou het mes aan twee kanten snijden.
(f)
Schrijf lekker door lieverd, je bent goed bezig!
maandag 12 mei 2008 om 11:02
Leo, gefeliciteerd met zes jaar vriendschap...
Ergens heb je natuurlijk geluk dat je niet meer verbonden bent met je ex via een kind. Ik zeg zelf wel dat deze drie jongens het goede zijn wat uit die relatie is voortgekomen -en dat vindt de vader ook-
Waar ik soms somber is over wat de kinderen mee hebben gekregen, erfelijk gezien. Mijn Oudste heeft een nogal dwars temperament, als ik hem hoor tegen zijn broertje, heb ik het gevoel dat ik mijn ex tegen mij aan hoor. Ben zelf ook nogal narrig, dus het kan zijn dat hij mijn -net iets minder temperamentvolle- narrigheid heeft geërfd en dat hoop ik dan maar..
Ergens heb je natuurlijk geluk dat je niet meer verbonden bent met je ex via een kind. Ik zeg zelf wel dat deze drie jongens het goede zijn wat uit die relatie is voortgekomen -en dat vindt de vader ook-
Waar ik soms somber is over wat de kinderen mee hebben gekregen, erfelijk gezien. Mijn Oudste heeft een nogal dwars temperament, als ik hem hoor tegen zijn broertje, heb ik het gevoel dat ik mijn ex tegen mij aan hoor. Ben zelf ook nogal narrig, dus het kan zijn dat hij mijn -net iets minder temperamentvolle- narrigheid heeft geërfd en dat hoop ik dan maar..
maandag 12 mei 2008 om 13:46
hallo Iseo,
Lief dat je vraagt hoe het met me gaat! Het gaat goed met me, geniet van het mooie weer.
Hoe is het met jou?
Ik lees hier allang mee en soms ben ik actief aan het meeschrijven( van me afschrijven eigenlijk), wat me opvalt van hier is dat je volgens mij nooit helemaal los komt van je verleden wanneer je in een ongelijkwaardige relatie hebt gezeten. Ik weet dat er veel van jullie zijn die het verleden hebben verwerkt of een plaatsje hebben gegeven, maar ik merk dat de herinneringen onder een dun laagje stof liggen. Als iemand iets plaatst van wat er is gebeurd in een relatie, dan lijkt het wel of dat laagje stof eraf waait en de herinnering levendig naar boven komt.... Hoe ervaren jullie dat? Zijn jullier los van, hoe komt het dat jullie die al uit de ongelijkwaardige relatie zijn gestapt toch zo betrokken zijn bij dit onderwerp?
Ik weet ook dat er hier forummers zijn die uit de relatie zijn gestapt, maar waarvan de exen zo tegenwerken of heel kinds jullie blijven achtervolgen....dan lijkt het me ook moeilijk om je verleden te begraven of te verwerken.
Ook de forummers die nu wel een gelukkige en gelijkwaardige relatie hebben en geen last meer hebben van hun ex komen hier op de een of andere manier terecht. Volgens mij laat het een litteken achter die je altijd een beetje blijft voelen en dat je daardoor betrokken blijft bij onderwerpen zoals deze.
Ik wens jullie allemaal voor vandaag een heerlijke rustige en zonnige dag toe....
Elfje
Lief dat je vraagt hoe het met me gaat! Het gaat goed met me, geniet van het mooie weer.
Hoe is het met jou?
Ik lees hier allang mee en soms ben ik actief aan het meeschrijven( van me afschrijven eigenlijk), wat me opvalt van hier is dat je volgens mij nooit helemaal los komt van je verleden wanneer je in een ongelijkwaardige relatie hebt gezeten. Ik weet dat er veel van jullie zijn die het verleden hebben verwerkt of een plaatsje hebben gegeven, maar ik merk dat de herinneringen onder een dun laagje stof liggen. Als iemand iets plaatst van wat er is gebeurd in een relatie, dan lijkt het wel of dat laagje stof eraf waait en de herinnering levendig naar boven komt.... Hoe ervaren jullie dat? Zijn jullier los van, hoe komt het dat jullie die al uit de ongelijkwaardige relatie zijn gestapt toch zo betrokken zijn bij dit onderwerp?
Ik weet ook dat er hier forummers zijn die uit de relatie zijn gestapt, maar waarvan de exen zo tegenwerken of heel kinds jullie blijven achtervolgen....dan lijkt het me ook moeilijk om je verleden te begraven of te verwerken.
Ook de forummers die nu wel een gelukkige en gelijkwaardige relatie hebben en geen last meer hebben van hun ex komen hier op de een of andere manier terecht. Volgens mij laat het een litteken achter die je altijd een beetje blijft voelen en dat je daardoor betrokken blijft bij onderwerpen zoals deze.
Ik wens jullie allemaal voor vandaag een heerlijke rustige en zonnige dag toe....
Elfje
maandag 12 mei 2008 om 14:57
Lieve Elfje,
Wat fijn dat het goed met je gaat!
Ik ben één van degenen waarbij alles al heel lang geleden is, maar - zoals jij het zo treffend omschrijft- dat dunne laagje stof waait er soms maar zó van af en dan kan ik me weer heel goed voor de geest halen hoe het ook alweer was. Soms te goed. Ook al is het dit jaar al 12 jaar geleden.
Helemaal loskomen ervan doe ik denk ik nooit, daarvoor heeft het teveel indruk gemaakt en heeft het me teveel veranderd. In het dagelijks leven ben ik er steeds minder mee bezig, maar schrijven en lezen op dit topic beantwoordt nog steeds vragen voor mij. En dat is voor mij de reden om hier toch steeds weer terug te komen, het stelt me gerust - ik ben niet de enige die ''het zover heeft laten komen'', het ligt niet simpelweg aan mij, zo eenvoudig ligt het gewoon niet. Ik ben en blijf nogal onzeker van mezelf. De vrouwen die hier schrijven vind ik heel wijs en verstandig, en dat heeft me geleerd dat je dus niet dom hoeft te zijn om in zo'n situatie verzeild te raken. Dat heb ik wel altijd over mezelf gedacht. Van mijn kant begrijp ik heel goed waar de andere schrijfsters mee zitten (of hebben gezeten), en dat begrip krijg ik terug. Dat voelt goed, en is voor mij irl niet te vinden. Ook omdat ik een zoon heb uit die relatie, blijft het een rol spelen in mijn leven. En blijf ik er ook op aangesproken worden en daar zijn sommige mensen heel cru in. Dat raakte me voorheen meer dan nu, heb ik gemerkt. Als dat nu gebeurt denk ik aan jullie sterke vrouwen allemaal hier, dat voelt als een steuntje in de rug.
Ik heb wel geaccepteerd dat het zo is. Ik heb dat nu eenmaal meegemaakt, het heeft me veranderd inderdaad, maar niet per definitie negatief veranderd. Iedereen leert dingen in zijn leven, en dit is iets waar ik van heb geleerd en wijzer van ben geworden. Ik weet niet hoe mijn leven was geweest als ik dit niet had meegemaakt. Maar ik weet wel dat ik vreselijk kritisch ben geworden in mijn partnerkeuze na alles wat er is gebeurd, iets wat ik voorheen totaal niet was (ik was zo onzeker dat ik blij was dat iemand mij überhaupt zag staan). En dat heeft mij zover gebracht dat ik nu een partner heb die echt goed bij mij past en dat ik nu uit eigen ervaring kan leren hoe een gezonde relatie werkt.
Liefs!
Wat fijn dat het goed met je gaat!
Ik ben één van degenen waarbij alles al heel lang geleden is, maar - zoals jij het zo treffend omschrijft- dat dunne laagje stof waait er soms maar zó van af en dan kan ik me weer heel goed voor de geest halen hoe het ook alweer was. Soms te goed. Ook al is het dit jaar al 12 jaar geleden.
Helemaal loskomen ervan doe ik denk ik nooit, daarvoor heeft het teveel indruk gemaakt en heeft het me teveel veranderd. In het dagelijks leven ben ik er steeds minder mee bezig, maar schrijven en lezen op dit topic beantwoordt nog steeds vragen voor mij. En dat is voor mij de reden om hier toch steeds weer terug te komen, het stelt me gerust - ik ben niet de enige die ''het zover heeft laten komen'', het ligt niet simpelweg aan mij, zo eenvoudig ligt het gewoon niet. Ik ben en blijf nogal onzeker van mezelf. De vrouwen die hier schrijven vind ik heel wijs en verstandig, en dat heeft me geleerd dat je dus niet dom hoeft te zijn om in zo'n situatie verzeild te raken. Dat heb ik wel altijd over mezelf gedacht. Van mijn kant begrijp ik heel goed waar de andere schrijfsters mee zitten (of hebben gezeten), en dat begrip krijg ik terug. Dat voelt goed, en is voor mij irl niet te vinden. Ook omdat ik een zoon heb uit die relatie, blijft het een rol spelen in mijn leven. En blijf ik er ook op aangesproken worden en daar zijn sommige mensen heel cru in. Dat raakte me voorheen meer dan nu, heb ik gemerkt. Als dat nu gebeurt denk ik aan jullie sterke vrouwen allemaal hier, dat voelt als een steuntje in de rug.
Ik heb wel geaccepteerd dat het zo is. Ik heb dat nu eenmaal meegemaakt, het heeft me veranderd inderdaad, maar niet per definitie negatief veranderd. Iedereen leert dingen in zijn leven, en dit is iets waar ik van heb geleerd en wijzer van ben geworden. Ik weet niet hoe mijn leven was geweest als ik dit niet had meegemaakt. Maar ik weet wel dat ik vreselijk kritisch ben geworden in mijn partnerkeuze na alles wat er is gebeurd, iets wat ik voorheen totaal niet was (ik was zo onzeker dat ik blij was dat iemand mij überhaupt zag staan). En dat heeft mij zover gebracht dat ik nu een partner heb die echt goed bij mij past en dat ik nu uit eigen ervaring kan leren hoe een gezonde relatie werkt.
Liefs!
maandag 12 mei 2008 om 20:07
Ik blijf vooral schrijven om de vrouwen die hier aanwezig zijn. Inderdaad triggert een verhaal wel het één en ander bij me: ik ben zelf nogal geneigd te vergeten.
Dat ik er nog steeds mee bezig ben in mijn onbewuste merk ik aan mijn dromen: steevast komt hij erin voor en steevast is hij degene die bepaald en ik degene die me gevangen voel.
Dat ik er nog steeds mee bezig ben in mijn onbewuste merk ik aan mijn dromen: steevast komt hij erin voor en steevast is hij degene die bepaald en ik degene die me gevangen voel.
dinsdag 13 mei 2008 om 00:30
Hey lieve allemaal,
Een collega van hem is overleden. Mijn vriend is nogal een persoon die op zichzelf dingen wil hebben. En had niet zo heel erg zin om met me te praten, omdat we ook niet leuk uit elkaar ware gegaan. We waren beide boos. En toen ook nog die collega bleek te zijn overleden had hij het even gehad...
Oké misschien heel hard, te hard.. Maar wel eerlijk. Ik wil de reacties eigenlijk helemaal niet lezen van jullie. Ik kan me niet voorstellen of wil me niet voorstellen daar ben ik nog n iet uit.Maar weet wel dat jullie aan de ene kant gelijk hebben. Ik heb in eerder berichten gezegd dat ik nooit in een ziekenhuis zou komen, die ik inmiddels meerdere malen van binnen heb gezien.. Ook al weten jullie het niet van alles. Ik wil niet dat jullie een monster zien wanneer je hem als persoon voor de geest probeert te halen. Maar eerder een man, een lieve en gevoelige man mét een zelfbeheersingsprobleem.
Maar weet ook wel dat6v dat niet kan. Ik kan me niet indenken dat hij me ooit met iéts te lijf zou gaan, mes, stoel, tafel etc etc. Ik heb bij zoiets het beeld dat je dan wel weet wat je aan het doen bent.. ( SORRY...) Als je eest nog een mes gaat pakken of iets anders. Ik weet niet ik vind de situaties anders. Wanneer we ruzie hadden in de auto, dan ging hij niet agressief rijden hij zette juist de auto stil. Dan werd er gepraat en niet gedreigd ons beide wat aan te doen door de rijstijl! En jullie verhalen klinken zo "woww... WTF" op mij. Dat ik jullie in ene heel ander positie plaats. In een relatie die heel anders was als de mijne is. Veel agressiever, veel gevaarlijker..
Sorry als ik mensen kwets.. Maar alles zat in mijn hoofd te draaien.. Dus heb het toch maar opgeschreven..
Liefs,
LillyRose
Een collega van hem is overleden. Mijn vriend is nogal een persoon die op zichzelf dingen wil hebben. En had niet zo heel erg zin om met me te praten, omdat we ook niet leuk uit elkaar ware gegaan. We waren beide boos. En toen ook nog die collega bleek te zijn overleden had hij het even gehad...
Oké misschien heel hard, te hard.. Maar wel eerlijk. Ik wil de reacties eigenlijk helemaal niet lezen van jullie. Ik kan me niet voorstellen of wil me niet voorstellen daar ben ik nog n iet uit.Maar weet wel dat jullie aan de ene kant gelijk hebben. Ik heb in eerder berichten gezegd dat ik nooit in een ziekenhuis zou komen, die ik inmiddels meerdere malen van binnen heb gezien.. Ook al weten jullie het niet van alles. Ik wil niet dat jullie een monster zien wanneer je hem als persoon voor de geest probeert te halen. Maar eerder een man, een lieve en gevoelige man mét een zelfbeheersingsprobleem.
Maar weet ook wel dat6v dat niet kan. Ik kan me niet indenken dat hij me ooit met iéts te lijf zou gaan, mes, stoel, tafel etc etc. Ik heb bij zoiets het beeld dat je dan wel weet wat je aan het doen bent.. ( SORRY...) Als je eest nog een mes gaat pakken of iets anders. Ik weet niet ik vind de situaties anders. Wanneer we ruzie hadden in de auto, dan ging hij niet agressief rijden hij zette juist de auto stil. Dan werd er gepraat en niet gedreigd ons beide wat aan te doen door de rijstijl! En jullie verhalen klinken zo "woww... WTF" op mij. Dat ik jullie in ene heel ander positie plaats. In een relatie die heel anders was als de mijne is. Veel agressiever, veel gevaarlijker..
Sorry als ik mensen kwets.. Maar alles zat in mijn hoofd te draaien.. Dus heb het toch maar opgeschreven..
Liefs,
LillyRose
dinsdag 13 mei 2008 om 00:44
Lilly, ik begrijp het denk ik wel, wat je bedoelt.
En dat je ons niet alles verteld hebt kunnen we wel door de regels heen lezen hoor, meis.
Jij mag zelf weten wat je aan ons kwijt wilt en waar je op reageert.
Hoe zie jij het patroon wat gaande is in jullie relatie, dat van aantrekken en afstoten?
Zie je het nog steeds zo als dat jullie misschien niet goed met elkaar omgaan maar wel van elkaar houden?
En dat je ons niet alles verteld hebt kunnen we wel door de regels heen lezen hoor, meis.
Jij mag zelf weten wat je aan ons kwijt wilt en waar je op reageert.
Hoe zie jij het patroon wat gaande is in jullie relatie, dat van aantrekken en afstoten?
Zie je het nog steeds zo als dat jullie misschien niet goed met elkaar omgaan maar wel van elkaar houden?
anoniem_44737 wijzigde dit bericht op 13-05-2008 00:45
Reden: 't is al laat
Reden: 't is al laat
% gewijzigd
dinsdag 13 mei 2008 om 00:59
haii Iseo,
Oke, oke..
Maar ik lees jullie berichten wel hoor, daar niet van:)
Ik denk zeker wel dat we van elkaar houden. Maar ik denk ook zeker wel dat we een probleem hebben. En dat we er aan moeten werken. En eigenlijk, heel egocentrisch ( ofso), vind ik dat jhij eerst moet werken.
Ik denk dat we allebei heel graag willen. Mssn wel te graag, waardoor we te snel weer in dingen overgaan. En we door de tijden heen lijken te zoefen.. En nier door hebben wwat er mis gaat en wanneer. Op welk moment..? SWelke tijden..?
Maar ik ook, vooral omdat ik nu echt bang ben om zoals mijn moeder te worden. Dubio heeft rake dingen gezegd. Ik heb een hekel aan hoe mijn moeder was. Ik vond het nie normaal om te schreeuwen. En vond het dus niet erg om zo snel en zo jong bij M in te gaan wonen. Weg bij hen, bij alles..
Totdat het ook met M niet lekker liep. té jong, te naief, te onervaren met alles eigelnlijk.. Het hebben van een vriendje, samenwonen én leven, zelfstandig leven etc.. Ik denk dat ik ook hard moet werken..
liefss
Oke, oke..
Maar ik lees jullie berichten wel hoor, daar niet van:)
Ik denk zeker wel dat we van elkaar houden. Maar ik denk ook zeker wel dat we een probleem hebben. En dat we er aan moeten werken. En eigenlijk, heel egocentrisch ( ofso), vind ik dat jhij eerst moet werken.
Ik denk dat we allebei heel graag willen. Mssn wel te graag, waardoor we te snel weer in dingen overgaan. En we door de tijden heen lijken te zoefen.. En nier door hebben wwat er mis gaat en wanneer. Op welk moment..? SWelke tijden..?
Maar ik ook, vooral omdat ik nu echt bang ben om zoals mijn moeder te worden. Dubio heeft rake dingen gezegd. Ik heb een hekel aan hoe mijn moeder was. Ik vond het nie normaal om te schreeuwen. En vond het dus niet erg om zo snel en zo jong bij M in te gaan wonen. Weg bij hen, bij alles..
Totdat het ook met M niet lekker liep. té jong, te naief, te onervaren met alles eigelnlijk.. Het hebben van een vriendje, samenwonen én leven, zelfstandig leven etc.. Ik denk dat ik ook hard moet werken..
liefss
dinsdag 13 mei 2008 om 01:13
Hem zien als een lieve, gevoelige man met een zelfbeheersingsprobleem is wel herkenbaar.
Maar wat gebeurt er als je werkelijk tot je door laat dringen wat die woorden inhouden?
Dat is het moeilijke denk ik, als je in een relatie als waarover hier geschreven wordt zit.
Het gaat op een of andere manier een beetje langs je heen, omdat je vooral toch bezig bent met naar hem en jou kijken en je best doen te zien wat je graag wilt zien.
Jij houdt je nu vast aan de laatste glimps en de belofte van het oplossen van de problemen omdat hij misschien ervoor openstaat naar die groep te gaan.
Hoe lang zijn jullie samen?
Ik durf wel te zeggen dat wat er in jouw relatie gebeurt ernstiger is tot nu toe als je kijkt naar de tijd die jullie samen zijn. En de ernst van jouw verwondingen.
Je weet ongeveer van mijn verhaal, toch? We schrijven al een tijd.
Om het maar even zo te zeggen.
En ja, hij heeft zich heel naar gedragen en nog kon ik hem daarna zien als een lieve, gevoelige man. Met een probleem. Maar de man die ik wilde.
Dus ik koos voor dat leven met hem, ja met die andere kant er ook bij.
Dat doe jij toch ook?
Je weet dat je steeds dieper een relatie wilt in gaan met iemand die deze gevaarlijke kant in zich heeft, zoals ik gisteren geloof ik aan je schreef.
Dat is nogal wat.
Als ik terugkijk zie ik hoe lastig ik het vond het als een geheel te zien, overzicht te houden.
Ik denk dat je vooral met je gedachten zit bij de volgende keer dat je hem weer gaat zien en hoe jullie nou verder moeten.
Ondertussen draait er van alles in je hoofd, en wat goed dat je het toch hier opschrijft.
Maar kun je eens terug gaan en kijken naar hoe jouw relatie met M. zich ontwikkelt?
Wat is er allemaal wel niet voorgevallen.
Hoe ernstig zijn de problemen wel niet.
Als je vaker naar het ziekenhuis hebt gemoeten.
Je blijft van hem houden, je vind het moeilijk om te schrijven hier over de man waar je zo veel om geeft. Dat is ook zo dubbel.
Herkenbaar is het gevoel dat jullie echt samen door deze moeilijke periode heen moeten om dan daarna echt gelukkig te kunnen worden.
Nu zie ik dat ik met die gedachte voorbij ging aan veel belangrijke zaken.
Wat als M. een vluchtmanier uit huis is geweest, om weg te gaan uit je ouderlijk huis dus.
En dat je heel erg op deze manier aan hem gehecht bent en met hem verbonden bent.
(Wat dus voor mij ook bekend klinkt)
Maar dat het niet gaat zoals een relatie hoort te gaan waarmee je de toekomst in kunt?
Hoe zijn jullie eigenlijk samen?
Waar is de intimiteit, wordt jullie band hechter door alles?
Maar wat gebeurt er als je werkelijk tot je door laat dringen wat die woorden inhouden?
Dat is het moeilijke denk ik, als je in een relatie als waarover hier geschreven wordt zit.
Het gaat op een of andere manier een beetje langs je heen, omdat je vooral toch bezig bent met naar hem en jou kijken en je best doen te zien wat je graag wilt zien.
Jij houdt je nu vast aan de laatste glimps en de belofte van het oplossen van de problemen omdat hij misschien ervoor openstaat naar die groep te gaan.
Hoe lang zijn jullie samen?
Ik durf wel te zeggen dat wat er in jouw relatie gebeurt ernstiger is tot nu toe als je kijkt naar de tijd die jullie samen zijn. En de ernst van jouw verwondingen.
Je weet ongeveer van mijn verhaal, toch? We schrijven al een tijd.
Om het maar even zo te zeggen.
En ja, hij heeft zich heel naar gedragen en nog kon ik hem daarna zien als een lieve, gevoelige man. Met een probleem. Maar de man die ik wilde.
Dus ik koos voor dat leven met hem, ja met die andere kant er ook bij.
Dat doe jij toch ook?
Je weet dat je steeds dieper een relatie wilt in gaan met iemand die deze gevaarlijke kant in zich heeft, zoals ik gisteren geloof ik aan je schreef.
Dat is nogal wat.
Als ik terugkijk zie ik hoe lastig ik het vond het als een geheel te zien, overzicht te houden.
Ik denk dat je vooral met je gedachten zit bij de volgende keer dat je hem weer gaat zien en hoe jullie nou verder moeten.
Ondertussen draait er van alles in je hoofd, en wat goed dat je het toch hier opschrijft.
Maar kun je eens terug gaan en kijken naar hoe jouw relatie met M. zich ontwikkelt?
Wat is er allemaal wel niet voorgevallen.
Hoe ernstig zijn de problemen wel niet.
Als je vaker naar het ziekenhuis hebt gemoeten.
Je blijft van hem houden, je vind het moeilijk om te schrijven hier over de man waar je zo veel om geeft. Dat is ook zo dubbel.
Herkenbaar is het gevoel dat jullie echt samen door deze moeilijke periode heen moeten om dan daarna echt gelukkig te kunnen worden.
Nu zie ik dat ik met die gedachte voorbij ging aan veel belangrijke zaken.
Wat als M. een vluchtmanier uit huis is geweest, om weg te gaan uit je ouderlijk huis dus.
En dat je heel erg op deze manier aan hem gehecht bent en met hem verbonden bent.
(Wat dus voor mij ook bekend klinkt)
Maar dat het niet gaat zoals een relatie hoort te gaan waarmee je de toekomst in kunt?
Hoe zijn jullie eigenlijk samen?
Waar is de intimiteit, wordt jullie band hechter door alles?
dinsdag 13 mei 2008 om 01:25
Tegen iemand met een zelfbeheersingsprobleem is het erg moeilijk te zeggen dat je ergens over wilt praten.
Als je iets dwars zit.
Als je het moeilijk hebt, met de dingen die gebeuren. In de relatie.
Het is erg moeilijk ruimte te vinden om je uit te spreken.
Omdat de consequentie kan zijn dat hij het zich op zo'n manier aantrekt dat hij dus zijn zelfbeheersing verliest.
Of wat is het toch heftig dat,
je je de ene dag helemaal blootgeeft, letterlijk/figuurlijk, aan de man waar je van houdt, maar dat diezelfde persoon de andere dag jou zo veel pijn doet. Je uitscheldt, je een duw geeft. Je ruw aan de kant zet.
Hoe pijnlijk is het wel niet.
Het doet zoveel pijn dat het niet eens echt tot je doordringt.
Je wilt zo snel mogelijk verder.
Terug in zijn armen.
Stil zijn, weg van de wereld waarin die rottige dingen gebeuren.
Als je iets dwars zit.
Als je het moeilijk hebt, met de dingen die gebeuren. In de relatie.
Het is erg moeilijk ruimte te vinden om je uit te spreken.
Omdat de consequentie kan zijn dat hij het zich op zo'n manier aantrekt dat hij dus zijn zelfbeheersing verliest.
Of wat is het toch heftig dat,
je je de ene dag helemaal blootgeeft, letterlijk/figuurlijk, aan de man waar je van houdt, maar dat diezelfde persoon de andere dag jou zo veel pijn doet. Je uitscheldt, je een duw geeft. Je ruw aan de kant zet.
Hoe pijnlijk is het wel niet.
Het doet zoveel pijn dat het niet eens echt tot je doordringt.
Je wilt zo snel mogelijk verder.
Terug in zijn armen.
Stil zijn, weg van de wereld waarin die rottige dingen gebeuren.
dinsdag 13 mei 2008 om 01:29
De mijne was ook geen monster, Lily. Wel zorgeloos, niet roekeloos. Zorgzaam voor zijn kinderen -tenzij hij het even niet aankon- Zorgzaam voor mij tot op zekere hoogte.
Inderdaad een man met een beheersingsprobleem -en ik ben een vrouw met een beheersingsprobleem dus ik snap het zo goed, hoe dat werkt-
Hij wist me feilloos mijn zwakke plekken te benoemen. Misschien hoefde hij het niet eens omdat ik ze zelf ook wel zag. En als ik zo'n monster was, hoe zou ik hem dan datzelfde kunnen verwijten?
Zo iets lees ik ook in jouw teksten. Waar haal je het vandaan, jij, om hém iets te verwijten?
Toen 'ie me stuk sloeg, die ene keer -niet eens ziekenhuiswerk- ben ik weggegaan omdat ik dat gewoon niet kón pikken. Maar teruggekomen omdat 'ie zó verloren was, dat kon ik hem niet aandoen, ik nam gerust van hem aan dat dat nooit meer zou gebeuren. Is ook nooit meer in die mate gebeurd, maar de kleinere vergrijpen -huh, wel een baby op de grond, wel mij tegen de muur- zijn doorgegaan totdat ik voor langere tijd wegging. En de angst was inmiddels zo groot bij mij: ik durfde niets meer, ik durfde hem niet tegen te spreken als hij zo was.
Alles om te voorkomen dat 'ie weer zou doorslaan: spijt betuigen voor dingen die helemaal niet zo erg waren, hem verzorgen als 'ie dronken was terwijl ik op dat moment zo'n grafhekel aan hem had, maar mijn eigen lijf was me liever dan die grafhekel te uiten.
Drinkt jouw vriend eigenlijk als 'ie zo onbeheerst is?
Ik heb mijn kinderen achtergelaten bij hun vader.
Ik heb mijn baby zelfs achtergelaten in zijn geboorteland omdat ik dacht dat ik zo'n slechte moeder was dat het toch niet uitmaakte of ik bij dat jochie zou zijn of niet. Dát kan -toen was het nog maar een dik jaar- met je gebeuren als je door een periode van mishandeling bent gegaan. Zo kan je geest gecorrumpeerd worden door een aanval met woorden en gedragingen die maar doorgaat, en waarvan je niet weet wanneer je iets te wachten staat, maar waarvan je weet dat je er nog lang niet klaar mee bent, dat het pas stopt als jíj weggaat.
Ik kon nog niet eens weg toen. Voelde me zó niets dat ik dacht dat ik hem nodig had om te kunnen leven. Een man waar ik al meerdere keren een nacht van weg was gerend.
Lily, is er dan niets, een heel klein stukje van je, die zichzelf wil beschermen tegen ooit nog een aanval?
Inderdaad een man met een beheersingsprobleem -en ik ben een vrouw met een beheersingsprobleem dus ik snap het zo goed, hoe dat werkt-
Hij wist me feilloos mijn zwakke plekken te benoemen. Misschien hoefde hij het niet eens omdat ik ze zelf ook wel zag. En als ik zo'n monster was, hoe zou ik hem dan datzelfde kunnen verwijten?
Zo iets lees ik ook in jouw teksten. Waar haal je het vandaan, jij, om hém iets te verwijten?
Toen 'ie me stuk sloeg, die ene keer -niet eens ziekenhuiswerk- ben ik weggegaan omdat ik dat gewoon niet kón pikken. Maar teruggekomen omdat 'ie zó verloren was, dat kon ik hem niet aandoen, ik nam gerust van hem aan dat dat nooit meer zou gebeuren. Is ook nooit meer in die mate gebeurd, maar de kleinere vergrijpen -huh, wel een baby op de grond, wel mij tegen de muur- zijn doorgegaan totdat ik voor langere tijd wegging. En de angst was inmiddels zo groot bij mij: ik durfde niets meer, ik durfde hem niet tegen te spreken als hij zo was.
Alles om te voorkomen dat 'ie weer zou doorslaan: spijt betuigen voor dingen die helemaal niet zo erg waren, hem verzorgen als 'ie dronken was terwijl ik op dat moment zo'n grafhekel aan hem had, maar mijn eigen lijf was me liever dan die grafhekel te uiten.
Drinkt jouw vriend eigenlijk als 'ie zo onbeheerst is?
Ik heb mijn kinderen achtergelaten bij hun vader.
Ik heb mijn baby zelfs achtergelaten in zijn geboorteland omdat ik dacht dat ik zo'n slechte moeder was dat het toch niet uitmaakte of ik bij dat jochie zou zijn of niet. Dát kan -toen was het nog maar een dik jaar- met je gebeuren als je door een periode van mishandeling bent gegaan. Zo kan je geest gecorrumpeerd worden door een aanval met woorden en gedragingen die maar doorgaat, en waarvan je niet weet wanneer je iets te wachten staat, maar waarvan je weet dat je er nog lang niet klaar mee bent, dat het pas stopt als jíj weggaat.
Ik kon nog niet eens weg toen. Voelde me zó niets dat ik dacht dat ik hem nodig had om te kunnen leven. Een man waar ik al meerdere keren een nacht van weg was gerend.
Lily, is er dan niets, een heel klein stukje van je, die zichzelf wil beschermen tegen ooit nog een aanval?
dinsdag 13 mei 2008 om 01:41
dinsdag 13 mei 2008 om 01:58
Jemig, wilde graag een fijn berichtje aan je schrijven. Omdat het behoorlijk gevoelig ligt en als ik dit zo lees heb ik erg te doen met je.
Zit maar te staren naar het scherm.
Vind het soms moeilijk te reageren op iets die ik niet zelf zo ken of ervaar, meegemaakt heb. Bij andere dingen komt er een hele lap tekst.
Maar goed, voor jou een knuffel..
Zit maar te staren naar het scherm.
Vind het soms moeilijk te reageren op iets die ik niet zelf zo ken of ervaar, meegemaakt heb. Bij andere dingen komt er een hele lap tekst.
Maar goed, voor jou een knuffel..
dinsdag 13 mei 2008 om 02:02
Ik ga zo weer rustig slapen. Veel dromen dus.
Boos op mezelf dat ik het zover heb laten komen. Verdrietig voor mijn kinderen.
Het is gebeurd, kan het niet meer terugdraaien, alleen zoveel als mogelijk mijn kinderen begeleiden naar een normaler leven.
Ik heb vandaag mijn voet gekneusd. En dan komen er toch gedachten naar boven: wat als ik echt immobiel ben, voor langere tijd, wie zorgt er dan voor mijn kinderen.
Ken geen ander mens die dat zou doen of kunnen dan hun vader. In de hoop dat hij ze níet zou bedreigen in hun ontwikkeling met zijn slechte kant.
Naar een pleeggezin sturen is ook zowat.
Ik ga slapen nu. Hoop dat jij dat ook kunt, na weer van alles te hebben opgerakeld.
Dikke knuf..
Boos op mezelf dat ik het zover heb laten komen. Verdrietig voor mijn kinderen.
Het is gebeurd, kan het niet meer terugdraaien, alleen zoveel als mogelijk mijn kinderen begeleiden naar een normaler leven.
Ik heb vandaag mijn voet gekneusd. En dan komen er toch gedachten naar boven: wat als ik echt immobiel ben, voor langere tijd, wie zorgt er dan voor mijn kinderen.
Ken geen ander mens die dat zou doen of kunnen dan hun vader. In de hoop dat hij ze níet zou bedreigen in hun ontwikkeling met zijn slechte kant.
Naar een pleeggezin sturen is ook zowat.
Ik ga slapen nu. Hoop dat jij dat ook kunt, na weer van alles te hebben opgerakeld.
Dikke knuf..
dinsdag 13 mei 2008 om 02:02
quote:LillyRose schreef op 13 mei 2008 @ 00:30:
Oké misschien heel hard, te hard.. Maar wel eerlijk. Ik wil de reacties eigenlijk helemaal niet lezen van jullie. Ik kan me niet voorstellen of wil me niet voorstellen daar ben ik nog n iet uit.Maar weet wel dat jullie aan de ene kant gelijk hebben. Ik heb in eerder berichten gezegd dat ik nooit in een ziekenhuis zou komen, die ik inmiddels meerdere malen van binnen heb gezien.. Ook al weten jullie het niet van alles. Ik wil niet dat jullie een monster zien wanneer je hem als persoon voor de geest probeert te halen. Maar eerder een man, een lieve en gevoelige man mét een zelfbeheersingsprobleem.
Maar weet ook wel dat6v dat niet kan. Ik kan me niet indenken dat hij me ooit met iéts te lijf zou gaan, mes, stoel, tafel etc etc. Ik heb bij zoiets het beeld dat je dan wel weet wat je aan het doen bent.. ( SORRY...) Als je eest nog een mes gaat pakken of iets anders. Ik weet niet ik vind de situaties anders. Wanneer we ruzie hadden in de auto, dan ging hij niet agressief rijden hij zette juist de auto stil. Dan werd er gepraat en niet gedreigd ons beide wat aan te doen door de rijstijl!
En wat als hij toevallig met een mes in zijn handen staat als julle ruzie krijgen? Hij heeft een zelfbeheersingsprobleem, dus hij kan zichzelf niet tegenhouden. Dat hij de auto stopzet, is niet om jou (of andere weggebruikers) te sparen, maar omdat hij zélf ook gevaar loopt als hij agressief gaat rijden.
Ik vraag me ook af of je zijn ouders kent, zijn vrienden, vorige vriendinnen... Hoe is hij met andere mensen, met zijn vrienden, met zijn familie? Heeft hij die mensen ook al eens het ziekenhuis in geslagen? Of bewaart hij dat kunstje slechts voor jou?
Beschadigt hij ook zichzelf als hij boos op zichzelf is?
De pest met dit soort lieve, gevoelige, zachtaardige types met een zelfbeheersingsprobleem is dat dat laatste in geval van ruzie het enige is wat telt. Met zijn liefheid, gevoeligheid en zachtaardigheid zal hij je niet beschadigen. Het is precies om die reden dat onze focus niet dáár op ligt. Wij maken ons zorgen om jou. Zo lang jij je blindstaart op dat lieve, gevoelige en zachtaardige, zullen wij ons ter compensatie alleen maar harder en nadrukkelijker richten op het monster wat hij óók is. Dat deel wat jij zo eufemisch met de benaming "zelfbeheersingsprobleem" onder het tapijt probeert te vegen.
Lieve Lilly, precies dát deel is waar het om draait. We hebben allemaal een lief klein gevoelig jongetje in onze partner willen zien, maar feit is dat lieve, kleine, gevoelige en zachtaardige types hun vriendin niet mishandelen. Als je lief, gevoelig en zachtaardig bent, werkelijk dan, tot in het diepst van je wezen, dan hoort daar altruïsme bij in plaats van egoïsme. Het verliezen van zelfbeheersing is een zo grote daad van egoïsme dat het onmogelijk is dat dat gepaard gaat met werkelijke liefheid, gevoeligheid en zachtaardigheid. Wat jij ziet als zijn kern, daarvan weten wij inmiddels dat het niet meer is dan een dun laagje vernis. Mensen die andere mensen beschadigen zíjn niet lief. Mensen die lief zijn, kóesteren juist hun dierbaren.
Oké misschien heel hard, te hard.. Maar wel eerlijk. Ik wil de reacties eigenlijk helemaal niet lezen van jullie. Ik kan me niet voorstellen of wil me niet voorstellen daar ben ik nog n iet uit.Maar weet wel dat jullie aan de ene kant gelijk hebben. Ik heb in eerder berichten gezegd dat ik nooit in een ziekenhuis zou komen, die ik inmiddels meerdere malen van binnen heb gezien.. Ook al weten jullie het niet van alles. Ik wil niet dat jullie een monster zien wanneer je hem als persoon voor de geest probeert te halen. Maar eerder een man, een lieve en gevoelige man mét een zelfbeheersingsprobleem.
Maar weet ook wel dat6v dat niet kan. Ik kan me niet indenken dat hij me ooit met iéts te lijf zou gaan, mes, stoel, tafel etc etc. Ik heb bij zoiets het beeld dat je dan wel weet wat je aan het doen bent.. ( SORRY...) Als je eest nog een mes gaat pakken of iets anders. Ik weet niet ik vind de situaties anders. Wanneer we ruzie hadden in de auto, dan ging hij niet agressief rijden hij zette juist de auto stil. Dan werd er gepraat en niet gedreigd ons beide wat aan te doen door de rijstijl!
En wat als hij toevallig met een mes in zijn handen staat als julle ruzie krijgen? Hij heeft een zelfbeheersingsprobleem, dus hij kan zichzelf niet tegenhouden. Dat hij de auto stopzet, is niet om jou (of andere weggebruikers) te sparen, maar omdat hij zélf ook gevaar loopt als hij agressief gaat rijden.
Ik vraag me ook af of je zijn ouders kent, zijn vrienden, vorige vriendinnen... Hoe is hij met andere mensen, met zijn vrienden, met zijn familie? Heeft hij die mensen ook al eens het ziekenhuis in geslagen? Of bewaart hij dat kunstje slechts voor jou?
Beschadigt hij ook zichzelf als hij boos op zichzelf is?
De pest met dit soort lieve, gevoelige, zachtaardige types met een zelfbeheersingsprobleem is dat dat laatste in geval van ruzie het enige is wat telt. Met zijn liefheid, gevoeligheid en zachtaardigheid zal hij je niet beschadigen. Het is precies om die reden dat onze focus niet dáár op ligt. Wij maken ons zorgen om jou. Zo lang jij je blindstaart op dat lieve, gevoelige en zachtaardige, zullen wij ons ter compensatie alleen maar harder en nadrukkelijker richten op het monster wat hij óók is. Dat deel wat jij zo eufemisch met de benaming "zelfbeheersingsprobleem" onder het tapijt probeert te vegen.
Lieve Lilly, precies dát deel is waar het om draait. We hebben allemaal een lief klein gevoelig jongetje in onze partner willen zien, maar feit is dat lieve, kleine, gevoelige en zachtaardige types hun vriendin niet mishandelen. Als je lief, gevoelig en zachtaardig bent, werkelijk dan, tot in het diepst van je wezen, dan hoort daar altruïsme bij in plaats van egoïsme. Het verliezen van zelfbeheersing is een zo grote daad van egoïsme dat het onmogelijk is dat dat gepaard gaat met werkelijke liefheid, gevoeligheid en zachtaardigheid. Wat jij ziet als zijn kern, daarvan weten wij inmiddels dat het niet meer is dan een dun laagje vernis. Mensen die andere mensen beschadigen zíjn niet lief. Mensen die lief zijn, kóesteren juist hun dierbaren.
dinsdag 13 mei 2008 om 02:14
Mijn ex was overigens stukken minder gewelddadig dan jouw vriend of dan de andere mannen die hier in de verhalen voorbij zijn gekomen. En tóch heeft hij mij beschadigd. Niet eens door me echt te mishandelen, maar door wat hij met mijn psyche en met mijn eigenwaarde deed. Er was niets van mij over toen hij me verliet. Ik was zo gewend geraakt om voor hem te denken en om de dingen te doen of te laten die hij belangrijk vond, dat ik gewoon helemaal niet meer wist waar ik zelf nou eigenlijk voor stond in het leven. De dingen waar ik van dacht dat ik er voor stond, die heeft hij er vakkundig uit gemanipuleerd (ach, pas alleen dat éne nog aan, dan zal ik nooit meer ...[vul maar in]...). Ik wist precies wat ik moest doen om geen ruzie met hem te krijgen, maar wat ik moest doen om mijn eigen normen en waarden te volgen ben ik gaandeweg onze relatie volledig kwijt geraakt.
En ik herhaal: hij heeft me nooit het ziekenhuis in geslagen. Verder dan een incidentele blauwe plek is het niet gegaan. Ik was niet bang voor mijn leven, niet eens voor mijn lichamelijk welzijn. En toch heeft hij mij beschadigd. Hij liet me teveel van hem houden en niet van mezelf. Zijn mening was superieur en mijn mening deed er niet toe of was vooral een lastig obstakel wat zo snel mogelijk uit de weg geruimd moest worden. Liefst met manipulatie (wat negeren -wat voor reden hij daar ook voor op geeft- natuurlijk óók gewoon is), maar als dat niet werkte, was agressie (verbaal en soms dus ook in lichte mate fysiek) óók geoorloofd. Ik bedoel: hij had dus een zelfbeheersingsprobleempje. Maar wel een zelfbeheersingsprobleempje waarbij in doodsangsten uitstond als hij daar een "aanval" van had. Ik heb de hele buurt bij elkaar gekrijsd, ben van mijn leven nooit zo bang geweest, alleen al omdat hij mij overheerste met zijn agressie.
Hoe lief hij in mijn ogen ook kon zijn toen wij nog een relatie hadden: voor mij was hij achteraf gezien een monster. Hij kon zich slechts beheersen tot de grens die voor hém acceptabel was. Dat dat punt voor mij míjlenver over mijn grens lag, deed voor hem niet ter zake.
Bij jouw vriend is dat volgens mij niet anders. Precies daarom maak ik me zorgen. Ik zou mijn angst nog fysiek op kunnen roepen als ik dat aan zou durven. Bij jou zal het moment waarop hij zijn zelfbeheersing verliest niet anders aanvoelen. Alle andere momenten doen in mijn ogen niet ter zake zo lang iemand jou dát gevoel durft te geven.
En ik herhaal: hij heeft me nooit het ziekenhuis in geslagen. Verder dan een incidentele blauwe plek is het niet gegaan. Ik was niet bang voor mijn leven, niet eens voor mijn lichamelijk welzijn. En toch heeft hij mij beschadigd. Hij liet me teveel van hem houden en niet van mezelf. Zijn mening was superieur en mijn mening deed er niet toe of was vooral een lastig obstakel wat zo snel mogelijk uit de weg geruimd moest worden. Liefst met manipulatie (wat negeren -wat voor reden hij daar ook voor op geeft- natuurlijk óók gewoon is), maar als dat niet werkte, was agressie (verbaal en soms dus ook in lichte mate fysiek) óók geoorloofd. Ik bedoel: hij had dus een zelfbeheersingsprobleempje. Maar wel een zelfbeheersingsprobleempje waarbij in doodsangsten uitstond als hij daar een "aanval" van had. Ik heb de hele buurt bij elkaar gekrijsd, ben van mijn leven nooit zo bang geweest, alleen al omdat hij mij overheerste met zijn agressie.
Hoe lief hij in mijn ogen ook kon zijn toen wij nog een relatie hadden: voor mij was hij achteraf gezien een monster. Hij kon zich slechts beheersen tot de grens die voor hém acceptabel was. Dat dat punt voor mij míjlenver over mijn grens lag, deed voor hem niet ter zake.
Bij jouw vriend is dat volgens mij niet anders. Precies daarom maak ik me zorgen. Ik zou mijn angst nog fysiek op kunnen roepen als ik dat aan zou durven. Bij jou zal het moment waarop hij zijn zelfbeheersing verliest niet anders aanvoelen. Alle andere momenten doen in mijn ogen niet ter zake zo lang iemand jou dát gevoel durft te geven.
dinsdag 13 mei 2008 om 02:16
Dat is waar Lilly.
Hij kiest er ook zelf voor om te proberen te praten met jou zodat je geen aangifte gaat doen.
Wat heeft hij toen gezegd die keer?
Je raakt niet gewond van zijn lieve kant, je raakt beschadigd door die harde gevaarlijke kant die hij heeft.
Daar maken wij ons zorgen over.
En ja, ik zie het wel gebeuren.
Misschien heb je tot nu toe geluk gehad. Moet je het zo zien.
Maar gaat hij goed voor je zorgen na die keer dat je verkeerd terechtkomt en wel een blijvende blessure oploopt?
Ik heb een paar lelijke littekens, worden steeds minder zichtbaar.
Maar dat andere, is veel moeilijker mee om te gaan.
Ja, als hij nu eerst een mes moet gaan pakken is het echt wel heel link en eng. Maar ik kreeg eens een schop van hem met werkschoenen aan, komt ook hard aan.
Of gooien met spullen in zijn handen.
Heeft hij dat wel eens gedaan?
Hij kiest er ook zelf voor om te proberen te praten met jou zodat je geen aangifte gaat doen.
Wat heeft hij toen gezegd die keer?
Je raakt niet gewond van zijn lieve kant, je raakt beschadigd door die harde gevaarlijke kant die hij heeft.
Daar maken wij ons zorgen over.
En ja, ik zie het wel gebeuren.
Misschien heb je tot nu toe geluk gehad. Moet je het zo zien.
Maar gaat hij goed voor je zorgen na die keer dat je verkeerd terechtkomt en wel een blijvende blessure oploopt?
Ik heb een paar lelijke littekens, worden steeds minder zichtbaar.
Maar dat andere, is veel moeilijker mee om te gaan.
Ja, als hij nu eerst een mes moet gaan pakken is het echt wel heel link en eng. Maar ik kreeg eens een schop van hem met werkschoenen aan, komt ook hard aan.
Of gooien met spullen in zijn handen.
Heeft hij dat wel eens gedaan?
dinsdag 13 mei 2008 om 04:14
Hai Lily,
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het doel van je laatste postings niet zo goed begrijp maar het is duidelijk dat er weer stront aan de knikker was zeg maar, toch?
Hoe wij, of ik (laat ik voor mezelf spreken) naar jouw vriendje kijk is natuurlijk mijn zaak. En dat staat er feller dan ik bedoel, ik wil er alleen mee zeggen dat jij dat niet kunt bepalen, ook al zou je dat graag willen. Eigenlijk vind ik jouw vriend een van de engsten waarover we hier lezen, vanwege zijn onvoorspelbaarheid en vanwege het feit dat jij werkelijk naar het ziekenhuis moest om je te laten behandelen na encounters met hem. Maar dat ik dat vind is aan mij, dat is mijn invulling en mijn beeld en daar kun jij niks aan veranderen. Jij kunt hem het graf inprijzen tot je er bij neervalt, ik blijf jouw vriend een griezel vinden.
Een van de dingen die ik nogal bij 'ons' (als groep) probleem vind horen is het denken voor anderen. Dat soort damage control wat jij nu probeert te bewerkstelligen, dat herken ik. Denken voor anderen; Hij mag niet denken dat jij het met andere jongens aanlegt, dus hem pak je zus aan, jij regelt dat. Wij mogen niet denken dat jouw vriend eng is, dus ons wil je op een andere manier bewerken, door lief over hem te praten en te benadrukken dat hij echt schattig is en zo. Intussen doet iedereen gewoon wat 'ie wil en gedraagt iedereen zich zoals hij is maar jij wil er invloed op uitoefenen. De controle hebben.
Een van de dingen die we gemeen hebben, is die controlfreakerigheid. Het invloed willen hebben op dingen waar je geen of heel weinig invloed op uit kunt oefenen uiteindelijk, wat je een machteloos gevoel geeft maar wat je nog harder je best laat doen om het tóch voor elkaar te krijgen. Die arbeidsethos en wil om de boel naar onze hand te zetten, met alle middelen die we in ons hebben, herken ik in ieder geval in jou.
Iedereen moet goed denken over M, M zelf moet in therapie, jij past aan wat aangepast moet worden om M niet kwaad te maken en zo schipper jij je door het leven en door je relatie heen.
Ik deed het ook en mijn moeder doet het nog. In het leven met een man zoals jij hebt en zoals ik had en zoals mijn moeder heeft moet je wel. Om iedereen tevreden te houden en om niet het gevoel te hebben dat alles als los zand door je vingers glijdt.
Dat is jouw taak niet Lily. Niemand hier hoeft van die vriend van jou te houden. Ik vind het al erg genoeg dat jij het doet en dat je hem blijft verdedigen als het goed met jullie gaat maar dat je even zo vrolijk wel even komt posten als het niet goed met jullie gaat en dat we dan met tussen de regels doorlezen, veel vragen stellen, halve opmerkingen van jou en ga zo maar door, kunnen concluderen dat je weer behoorlijk aan de beurt was, fysiek. Maar dat moeten we wel snel weer vergeten. Want het is zo'n lieverd en we moeten geen verkeerd beeld krijgen bij die schat die je in je buik schopt en je zo toetakelt dat je in bed moet blijven om te herstellen.
Dat jij er voor kiest om bij hem te blijven dat moet je zelf weten maar ga alsjeblieft niet voor mij lopen denken en bepalen wat ik van jouw vriend moet vinden. Dat moet ík namelijk zelf weten.
Ben je kwaad Leo?
Ja eigenlijk wel. Ik ga zowat over mijn nek. En dat is projectie want ik ga niet over mijn nek van jouw situatie alleen maar van die van mezelf omdat ik jou zie doen wat ik zelf ook deed. Maar ik verrek het nu, dus ik speel dat spelletje niet mee. Als jij hier schrijft over je vriend en over hoe onberekenbaar en agressief hij is dan wil ik het recht hebben hem een lul te vinden, zonder bang te hoeven zijn dat jij je dat aantrekt. Ik wil juíst dat je het je aantrekt, omdat ik wil dat je je bewust bent en blijft van het gevaar van zijn karakter.
Of je dat nou gelooft of niet meisje, ik wil net zo hard als alle anderen dat het goed met jou gaat. Ik wil alleen niet steeds van jou horen hoe ik over die man moet denken. Ik zie wat je doet en ik snap wat je wil maar echt, wat ik van jouw vriend vind bepaal ik zelf.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het doel van je laatste postings niet zo goed begrijp maar het is duidelijk dat er weer stront aan de knikker was zeg maar, toch?
Hoe wij, of ik (laat ik voor mezelf spreken) naar jouw vriendje kijk is natuurlijk mijn zaak. En dat staat er feller dan ik bedoel, ik wil er alleen mee zeggen dat jij dat niet kunt bepalen, ook al zou je dat graag willen. Eigenlijk vind ik jouw vriend een van de engsten waarover we hier lezen, vanwege zijn onvoorspelbaarheid en vanwege het feit dat jij werkelijk naar het ziekenhuis moest om je te laten behandelen na encounters met hem. Maar dat ik dat vind is aan mij, dat is mijn invulling en mijn beeld en daar kun jij niks aan veranderen. Jij kunt hem het graf inprijzen tot je er bij neervalt, ik blijf jouw vriend een griezel vinden.
Een van de dingen die ik nogal bij 'ons' (als groep) probleem vind horen is het denken voor anderen. Dat soort damage control wat jij nu probeert te bewerkstelligen, dat herken ik. Denken voor anderen; Hij mag niet denken dat jij het met andere jongens aanlegt, dus hem pak je zus aan, jij regelt dat. Wij mogen niet denken dat jouw vriend eng is, dus ons wil je op een andere manier bewerken, door lief over hem te praten en te benadrukken dat hij echt schattig is en zo. Intussen doet iedereen gewoon wat 'ie wil en gedraagt iedereen zich zoals hij is maar jij wil er invloed op uitoefenen. De controle hebben.
Een van de dingen die we gemeen hebben, is die controlfreakerigheid. Het invloed willen hebben op dingen waar je geen of heel weinig invloed op uit kunt oefenen uiteindelijk, wat je een machteloos gevoel geeft maar wat je nog harder je best laat doen om het tóch voor elkaar te krijgen. Die arbeidsethos en wil om de boel naar onze hand te zetten, met alle middelen die we in ons hebben, herken ik in ieder geval in jou.
Iedereen moet goed denken over M, M zelf moet in therapie, jij past aan wat aangepast moet worden om M niet kwaad te maken en zo schipper jij je door het leven en door je relatie heen.
Ik deed het ook en mijn moeder doet het nog. In het leven met een man zoals jij hebt en zoals ik had en zoals mijn moeder heeft moet je wel. Om iedereen tevreden te houden en om niet het gevoel te hebben dat alles als los zand door je vingers glijdt.
Dat is jouw taak niet Lily. Niemand hier hoeft van die vriend van jou te houden. Ik vind het al erg genoeg dat jij het doet en dat je hem blijft verdedigen als het goed met jullie gaat maar dat je even zo vrolijk wel even komt posten als het niet goed met jullie gaat en dat we dan met tussen de regels doorlezen, veel vragen stellen, halve opmerkingen van jou en ga zo maar door, kunnen concluderen dat je weer behoorlijk aan de beurt was, fysiek. Maar dat moeten we wel snel weer vergeten. Want het is zo'n lieverd en we moeten geen verkeerd beeld krijgen bij die schat die je in je buik schopt en je zo toetakelt dat je in bed moet blijven om te herstellen.
Dat jij er voor kiest om bij hem te blijven dat moet je zelf weten maar ga alsjeblieft niet voor mij lopen denken en bepalen wat ik van jouw vriend moet vinden. Dat moet ík namelijk zelf weten.
Ben je kwaad Leo?
Ja eigenlijk wel. Ik ga zowat over mijn nek. En dat is projectie want ik ga niet over mijn nek van jouw situatie alleen maar van die van mezelf omdat ik jou zie doen wat ik zelf ook deed. Maar ik verrek het nu, dus ik speel dat spelletje niet mee. Als jij hier schrijft over je vriend en over hoe onberekenbaar en agressief hij is dan wil ik het recht hebben hem een lul te vinden, zonder bang te hoeven zijn dat jij je dat aantrekt. Ik wil juíst dat je het je aantrekt, omdat ik wil dat je je bewust bent en blijft van het gevaar van zijn karakter.
Of je dat nou gelooft of niet meisje, ik wil net zo hard als alle anderen dat het goed met jou gaat. Ik wil alleen niet steeds van jou horen hoe ik over die man moet denken. Ik zie wat je doet en ik snap wat je wil maar echt, wat ik van jouw vriend vind bepaal ik zelf.
dinsdag 13 mei 2008 om 07:08
Heftige dingen zijn hier weer geschreven..
Mamz
En Lilly, de anderen kunnen het veel beter verwoorden dan ik, maar ik sluit me bij ze aan. We zijn echt bezorgd om je, juist om wat we tussen regels door lezen en voelen.
Oef, die controle, dat herken ik ook zo. Maar je kunt alleen maar controle over jezelf hebben, jouw innerlijke houding - niet over omstandigheden, of over anderen. Kan het even niet helderder zeggen, hoop dat het duidelijk is.
Mamz
En Lilly, de anderen kunnen het veel beter verwoorden dan ik, maar ik sluit me bij ze aan. We zijn echt bezorgd om je, juist om wat we tussen regels door lezen en voelen.
Oef, die controle, dat herken ik ook zo. Maar je kunt alleen maar controle over jezelf hebben, jouw innerlijke houding - niet over omstandigheden, of over anderen. Kan het even niet helderder zeggen, hoop dat het duidelijk is.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
