Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 13 mei 2008 om 09:21
Lilly, lees de post van Leo eens heel goed door, want ik denk dat zij een heel belangrijk thema aansnijdt. Dit is wat deze relatie (wat M.!) met jou doet: hij maakt manipulatie zo vanzelfsprekend, dat je zélf manipulatief wordt.
Dit is precies wat ik herken uit mijn relatie: op een bepaald moment was ik er zo in getraind mee te gaan in zijn manipulaties, dat hij ze mij niet eens op hoefde te leggen. Ik bedacht bij voorbaat al wat hij wel of niet prettig vond en paste me daaraan aan. En ik ging -net als jij- nog een stap verder: ik dacht op den duur dat het normáál was dat mensen zich op die manier aanpasten. Ik begon dat dus ook van anderen te verwachten. Ik verwachtte dat (mannelijke) vrienden geen contact meer met me opnamen, omdat hij dat niet wilde. (Herkenbaar?) Ik verwachtte van vriendinnen dat ze meegingen in mijn verknipte denkbeelden over hem, dat ze hem net zo lief vonden als ik hem vond en dat ze daardoor zijn manipulatieve kant bagatelliseerden, net als ik. (Herkenbaar?)
Ik weet van mijn beste vriendin dat ze zich zó machteloos voelde: ze had een hele dag op mij ingepraat dat deze figuur slecht voor mij was en in de loop van de dag ging ik met haar denkbeelden mee... om af te sluiten met "ja, maar ik hóu van hem". En we waren weer terug bij af.
Mijn beste vriendin was eerder bevriend met mijn ex dan dat ik een relatie met hem kreeg. Door de manier waarop hij zich tegenover mij gedroeg, leerde ze opeens een kant van hem kennen die ze helemaal niet kon waarderen. Dat éne aspect van hem was voor haar voldoende om hem af te schrijven als vriend. Iemand die zó met mensen omging, hoefde zij niet in haar vrienden- of kennissenkring.
Wat Leo zegt is helemaal waar: wij hebben gewoon het recht om M. een klootzak van de bovenste plank te vinden. Dat jij probeert om ons zo te manipuleren dat wij daarover van gedachten zouden veranderen (as if... kom op: hij heeft je het zíekenhuis in geslagen!) geeft voor mij alleen maar aan dat we gelijk hebben. Hij heeft je zo in zijn greep dat jij het normaal bent gaan vinden om een ander het recht te ontzeggen z'n eigen mening erop na te houden. Precies zoals hij bij jou doet, probeer jij bij ons te doen. Maar wat jij niet ziet, is dat híj dat is. Hij heeft jouw geest al zo verziekt dat jij dit normaal vindt.
Dat is wat ik bedoel in mijn post van vannacht, met dat mijn ex me wel niet op die manier fysiek beschadigd heeft, maar dat hij me wel kapot gemaakt heeft. Hij heeft mijn referentiekader van wat normaal is totaal aan diggelen gewerkt en vervangen voor het referentiekader van wat híj normaal vond. Hierbij liet hij me zó klein voelen, dat ik niet ander kon zijn dan bang voor zijn agressie als ik buiten zíjn referentiekader durfde te stappen. Wat ik vond deed niet ter zake, ik moest maar wat anders vinden. Precies zoals wij van jou wat anders moeten vinden.
Nog helemaal los van wat hij je fysiek aandoet: hij maakt je gezonde verstand kapot. Af en toe laat je blijken dat er onder de scherven nog heus een beetje gezond verstand zit. Maar precies zoals ik ook deed, eindig je dan met een "ja maar ik hóu van hem". Om vervolgens doodkleuk zíjn referentiekader weer binnen te stappen en jezelf voor te houden dat dát normaal is. Je maakt het jezelf wijs, lieverd, omdat je bang bent voor zijn agressie als je dat niet doet. Hij heeft zelfs de macht over je denken gekregen.
Ik vind hem een gruwel van de bovenste plank en zoals Leo al terecht opmerkt: ik heb het recht dat te vinden. Dat is míjn gedachte namelijk, vanuit míjn referentiekader. Een referentiekader dat niet meer verziekt is door manipulatie.
Dit is precies wat ik herken uit mijn relatie: op een bepaald moment was ik er zo in getraind mee te gaan in zijn manipulaties, dat hij ze mij niet eens op hoefde te leggen. Ik bedacht bij voorbaat al wat hij wel of niet prettig vond en paste me daaraan aan. En ik ging -net als jij- nog een stap verder: ik dacht op den duur dat het normáál was dat mensen zich op die manier aanpasten. Ik begon dat dus ook van anderen te verwachten. Ik verwachtte dat (mannelijke) vrienden geen contact meer met me opnamen, omdat hij dat niet wilde. (Herkenbaar?) Ik verwachtte van vriendinnen dat ze meegingen in mijn verknipte denkbeelden over hem, dat ze hem net zo lief vonden als ik hem vond en dat ze daardoor zijn manipulatieve kant bagatelliseerden, net als ik. (Herkenbaar?)
Ik weet van mijn beste vriendin dat ze zich zó machteloos voelde: ze had een hele dag op mij ingepraat dat deze figuur slecht voor mij was en in de loop van de dag ging ik met haar denkbeelden mee... om af te sluiten met "ja, maar ik hóu van hem". En we waren weer terug bij af.
Mijn beste vriendin was eerder bevriend met mijn ex dan dat ik een relatie met hem kreeg. Door de manier waarop hij zich tegenover mij gedroeg, leerde ze opeens een kant van hem kennen die ze helemaal niet kon waarderen. Dat éne aspect van hem was voor haar voldoende om hem af te schrijven als vriend. Iemand die zó met mensen omging, hoefde zij niet in haar vrienden- of kennissenkring.
Wat Leo zegt is helemaal waar: wij hebben gewoon het recht om M. een klootzak van de bovenste plank te vinden. Dat jij probeert om ons zo te manipuleren dat wij daarover van gedachten zouden veranderen (as if... kom op: hij heeft je het zíekenhuis in geslagen!) geeft voor mij alleen maar aan dat we gelijk hebben. Hij heeft je zo in zijn greep dat jij het normaal bent gaan vinden om een ander het recht te ontzeggen z'n eigen mening erop na te houden. Precies zoals hij bij jou doet, probeer jij bij ons te doen. Maar wat jij niet ziet, is dat híj dat is. Hij heeft jouw geest al zo verziekt dat jij dit normaal vindt.
Dat is wat ik bedoel in mijn post van vannacht, met dat mijn ex me wel niet op die manier fysiek beschadigd heeft, maar dat hij me wel kapot gemaakt heeft. Hij heeft mijn referentiekader van wat normaal is totaal aan diggelen gewerkt en vervangen voor het referentiekader van wat híj normaal vond. Hierbij liet hij me zó klein voelen, dat ik niet ander kon zijn dan bang voor zijn agressie als ik buiten zíjn referentiekader durfde te stappen. Wat ik vond deed niet ter zake, ik moest maar wat anders vinden. Precies zoals wij van jou wat anders moeten vinden.
Nog helemaal los van wat hij je fysiek aandoet: hij maakt je gezonde verstand kapot. Af en toe laat je blijken dat er onder de scherven nog heus een beetje gezond verstand zit. Maar precies zoals ik ook deed, eindig je dan met een "ja maar ik hóu van hem". Om vervolgens doodkleuk zíjn referentiekader weer binnen te stappen en jezelf voor te houden dat dát normaal is. Je maakt het jezelf wijs, lieverd, omdat je bang bent voor zijn agressie als je dat niet doet. Hij heeft zelfs de macht over je denken gekregen.
Ik vind hem een gruwel van de bovenste plank en zoals Leo al terecht opmerkt: ik heb het recht dat te vinden. Dat is míjn gedachte namelijk, vanuit míjn referentiekader. Een referentiekader dat niet meer verziekt is door manipulatie.
dinsdag 13 mei 2008 om 09:21
dinsdag 13 mei 2008 om 12:13
Natuurlijk ben ik het eens met wat hier gezegd wordt. Na alles wat je hebt beschreven, Lilly, is het voor mij ook onmogelijk om je vriend nog als een lieve zorgzame man te zien. En al helemaal niet als een man die in de toekomst een liefdevolle vader zou kunnen zijn, zoals je een tijdje geleden schreef. Ik vind hem geen monster hoor, net zo min als dat ik dat vind van mijn toenmalige man. Maar ik vind hem wel een persoon met dusdanige problemen dat hij niet geschikt is om een relatie mee te hebben. Die mensen heb je nou eenmaal, als partner kun je dat niet veranderen. Het enige wat je kunt doen is zelf zó veranderen dat het toch met kunst en vliegwerk een beetje werkt, maar is dat iets wat je moet willen in je leven?
Tussen mij en mijn toenmalige partner is het letterlijk een zaak van leven of dood geworden. Maar in hoever hij dat gepland had? Volgens mij werd hij op dat moment ook overspoeld door zijn emoties/drift/agressie, net zo goed als ik. En hij is ook niet eerst een mes gaan pakken of zoiets. Levensgevaar kan zó snel ontstaan Lilly, daar heb je echt geen mes of iets anders voor nodig, vergis je daar niet in! De eerste klap die ik kreeg op dat moment was een harde trap in mijn gezicht, waardoor mijn neus brak en mijn jukbeen deels voor mijn ene oog schoof en met die ene trap was ik volledig hulpeloos. Dacht ik daarvóór nog dat ik het allemaal wel aankon (pijn gaat over, en de liefde en de spijt daarna maken veel goed immers?), dat ik hém zelfs misschien wel aankon als dat nodig was, nu werd opeens duidelijk dat ik weerloos was. Vertel mij niet dat M (of iemand zoals hij) zijn klappen doseert als hij je slaat, ik geloof nooit dat hij je maar ''een beetje pijn'' wil doen om je een lesje te leren of zoiets. Hij uit zijn frustratie, en op zo'n moment is hij niet bezig met oppassen dat het niet te erg wordt.
Nou ja, en dan heb ik nu wel weer genoeg gewaarschuwd denk ik. Als jij echt niet wilt aannemen dat je serieus in gevaar bent als hij in een ''slechte bui'' is, kan ik je dat niet laten geloven. Net zo min als jij ons kunt laten geloven dat M eigenlijk heel lief is.
Tussen mij en mijn toenmalige partner is het letterlijk een zaak van leven of dood geworden. Maar in hoever hij dat gepland had? Volgens mij werd hij op dat moment ook overspoeld door zijn emoties/drift/agressie, net zo goed als ik. En hij is ook niet eerst een mes gaan pakken of zoiets. Levensgevaar kan zó snel ontstaan Lilly, daar heb je echt geen mes of iets anders voor nodig, vergis je daar niet in! De eerste klap die ik kreeg op dat moment was een harde trap in mijn gezicht, waardoor mijn neus brak en mijn jukbeen deels voor mijn ene oog schoof en met die ene trap was ik volledig hulpeloos. Dacht ik daarvóór nog dat ik het allemaal wel aankon (pijn gaat over, en de liefde en de spijt daarna maken veel goed immers?), dat ik hém zelfs misschien wel aankon als dat nodig was, nu werd opeens duidelijk dat ik weerloos was. Vertel mij niet dat M (of iemand zoals hij) zijn klappen doseert als hij je slaat, ik geloof nooit dat hij je maar ''een beetje pijn'' wil doen om je een lesje te leren of zoiets. Hij uit zijn frustratie, en op zo'n moment is hij niet bezig met oppassen dat het niet te erg wordt.
Nou ja, en dan heb ik nu wel weer genoeg gewaarschuwd denk ik. Als jij echt niet wilt aannemen dat je serieus in gevaar bent als hij in een ''slechte bui'' is, kan ik je dat niet laten geloven. Net zo min als jij ons kunt laten geloven dat M eigenlijk heel lief is.
dinsdag 13 mei 2008 om 12:16
dinsdag 13 mei 2008 om 12:27
Wat Qwertu schrijft, daar kan ik me ook helemaal in vinden. Het gevaar in zo'n relatie bestaat uit twee delen. Ten eerste het lichamelijke, het kán zo uit de hand lopen dat je echt in gevaar bent. Maar als je dan het geluk hebt dat dat niet gebeurt, dat je weg kunt gaan en hem achter je kunt laten, wil dat niet zeggen dat je niet beschadigt bent. Je lijf geneest weer, je littekens worden minder opvallend. Maar zo iemand zit in je hoofd, heeft je denken en doen dusdanig beinvloed dat het erg moeilijk is nog wijs te worden uit... eh, alles, of zo. Dat heb ik heel erg gehad. Ik kon mensen niet meer vertrouwen, kon eigenlijk nauwelijks omgaan met de buitenwereld. Twijfelde voortdurend aan mezelf, aan wat ik deed en zei, wat mensen zouden denken. Was ik wel normaal? Als het één keer zo uit de hand is gelopen (of eigenlijk: als ik het één keer zo uit de hand heb laten lopen...), wat zegt dat over mij?
Ik ben nog wel onzeker, denk na een leuke middag met een vriendin nog vaak "zou zij het ook wel gezellig hebben gevonden?". Maar ik kan nu wel leven met het feit dat niet iedereen mij leuk vindt, net zo min dat ikzelf iedereen leuk vind. Mensen oordelen hard, ook over mij. En over de situatie waarin ik zat, toen. Soms in mijn gezicht, maar ongetwijfeld veel vaker terwijl ik het niet weet. Ik kan dat inmiddels wel redelijk loslaten.
Lilly, ben jij daar ook mee bezig? Je vindt het schijnbaar zo belangrijk dat wij niet negatief denken over M. Hoe graag wil je de schone schijn ophouden? Hoe graag wil je dat iedereen denkt dat jullie zo'n leuk stel zijn samen, en dat jullie een goede relatie hebben?
Ik ben nog wel onzeker, denk na een leuke middag met een vriendin nog vaak "zou zij het ook wel gezellig hebben gevonden?". Maar ik kan nu wel leven met het feit dat niet iedereen mij leuk vindt, net zo min dat ikzelf iedereen leuk vind. Mensen oordelen hard, ook over mij. En over de situatie waarin ik zat, toen. Soms in mijn gezicht, maar ongetwijfeld veel vaker terwijl ik het niet weet. Ik kan dat inmiddels wel redelijk loslaten.
Lilly, ben jij daar ook mee bezig? Je vindt het schijnbaar zo belangrijk dat wij niet negatief denken over M. Hoe graag wil je de schone schijn ophouden? Hoe graag wil je dat iedereen denkt dat jullie zo'n leuk stel zijn samen, en dat jullie een goede relatie hebben?
dinsdag 13 mei 2008 om 12:43
Ja precies Lemmy.
Ik kon en kan nog steeds moeilijk wijs uit dingen.
Vooral omdat wij ons altijd erg afgezonderd hadden, voelt die andere wereld nog steeds niet vertrouwd aan.
Ik weet rationeel ergens vaak wel hoe het zit of hoe iets werkt maar ondertussen reageert mijn lijf en mijn gedachten, er gaat van alles door me heen.
Kan nog steeds niet echt vriendschap sluiten met omdat ik toch verwacht dat ik op mijn hoede moet zijn, er spelletjes gespeeld worden.
Vind mezelf nog steeds moeilijk te vertrouwen omdat ik eerder zo lang keuzes heb gemaakt die niet okee waren.
Ik zorgde helemaal niet meer voor mezelf op het laatst, gaf het op. Ik ben bang ooit weer dat gevoel terug te krijgen.
Ben bang oog in oog te staan met mijn ex, op een later moment. Of misschien wel heel binnenkort. Ik ben bang voor hem.
Hoe lang heb ik mezelf wel niet voor de gek gehouden? Hoe lang ben ik wel niet bezig geweest alles te geven? Dat is eng om je dat te realiseren!
Ik voel me belazerd. Door mezelf want achteraf gezien is het zo anders.
Ik kon en kan nog steeds moeilijk wijs uit dingen.
Vooral omdat wij ons altijd erg afgezonderd hadden, voelt die andere wereld nog steeds niet vertrouwd aan.
Ik weet rationeel ergens vaak wel hoe het zit of hoe iets werkt maar ondertussen reageert mijn lijf en mijn gedachten, er gaat van alles door me heen.
Kan nog steeds niet echt vriendschap sluiten met omdat ik toch verwacht dat ik op mijn hoede moet zijn, er spelletjes gespeeld worden.
Vind mezelf nog steeds moeilijk te vertrouwen omdat ik eerder zo lang keuzes heb gemaakt die niet okee waren.
Ik zorgde helemaal niet meer voor mezelf op het laatst, gaf het op. Ik ben bang ooit weer dat gevoel terug te krijgen.
Ben bang oog in oog te staan met mijn ex, op een later moment. Of misschien wel heel binnenkort. Ik ben bang voor hem.
Hoe lang heb ik mezelf wel niet voor de gek gehouden? Hoe lang ben ik wel niet bezig geweest alles te geven? Dat is eng om je dat te realiseren!
Ik voel me belazerd. Door mezelf want achteraf gezien is het zo anders.
dinsdag 13 mei 2008 om 12:44
quote:mamzelle schreef op 13 mei 2008 @ 01:41:
Die baby heeft nu een karakterprobleem. Ik ken alleen nog maar het begin van de effecten van die relatie op mijn verdere leven. Ik bid dat het meevalt met hem, dat hij niet zó wordt. Maar hij is er ook zo eentje: lief voor de buitenwereld, kil en koud voor zijn naaste.
Hierop wil ik ook graag nog even reageren. Dit is wel herkenbaar voor mij. Mijn oudste zoon lijkt op mij qua karakter, maar ook op zijn vader. Uiterlijk lijkt hij niet op mij. Soms krijg ik opeens een blik waar ik het ijskoud van krijg. Voorheen heb ik veel problemen met hem gehad. Hij is helemaal doorgelicht in de medische wereld, getest op pdd-nos en andere stoornissen, maar er kon geen ''etiket'' geplakt worden. Hij loog de vreemdste verhalen bij elkaar (ook op school of bij opa en oma, bijvoorbeeld) en kon me recht in de ogen kijken en het ontkennen. Bracht me aan het twijfelen, terwijl ik eigenlijk wel wist hoe het zat. Of hij was heel gemeen tegen zijn kleine broertje als ik even niet keek. Ik kon/kan hem niet doorzien. Net zo min als ik dat kon bij zijn vader.
Toch ontwikkelt hij zich de laatste tijd goed, hij is vrolijker geworden, heeft veel humor. Sociaal redt hij zich goed. En goddank, hij ontwikkelt een geweten. Schaamt zich nu als hij iets heeft gedaan waar ik boos om ben, en liegt niet meer. Ik heb goede hoop dat de invloed die ik op hem heb tóch groter is dan de genetische invloed van zijn vader. Ik ben erg benieuwd hoe het gaat als hij straks echt puber is, maar ben er niet meer zo bang voor als eerst.
Nou ja, Mamzelle, geen adviezen of zo van mij dus, maar wel een hart onder de riem. Ik hoop dat jouw invloed ook wint.
Die baby heeft nu een karakterprobleem. Ik ken alleen nog maar het begin van de effecten van die relatie op mijn verdere leven. Ik bid dat het meevalt met hem, dat hij niet zó wordt. Maar hij is er ook zo eentje: lief voor de buitenwereld, kil en koud voor zijn naaste.
Hierop wil ik ook graag nog even reageren. Dit is wel herkenbaar voor mij. Mijn oudste zoon lijkt op mij qua karakter, maar ook op zijn vader. Uiterlijk lijkt hij niet op mij. Soms krijg ik opeens een blik waar ik het ijskoud van krijg. Voorheen heb ik veel problemen met hem gehad. Hij is helemaal doorgelicht in de medische wereld, getest op pdd-nos en andere stoornissen, maar er kon geen ''etiket'' geplakt worden. Hij loog de vreemdste verhalen bij elkaar (ook op school of bij opa en oma, bijvoorbeeld) en kon me recht in de ogen kijken en het ontkennen. Bracht me aan het twijfelen, terwijl ik eigenlijk wel wist hoe het zat. Of hij was heel gemeen tegen zijn kleine broertje als ik even niet keek. Ik kon/kan hem niet doorzien. Net zo min als ik dat kon bij zijn vader.
Toch ontwikkelt hij zich de laatste tijd goed, hij is vrolijker geworden, heeft veel humor. Sociaal redt hij zich goed. En goddank, hij ontwikkelt een geweten. Schaamt zich nu als hij iets heeft gedaan waar ik boos om ben, en liegt niet meer. Ik heb goede hoop dat de invloed die ik op hem heb tóch groter is dan de genetische invloed van zijn vader. Ik ben erg benieuwd hoe het gaat als hij straks echt puber is, maar ben er niet meer zo bang voor als eerst.
Nou ja, Mamzelle, geen adviezen of zo van mij dus, maar wel een hart onder de riem. Ik hoop dat jouw invloed ook wint.
dinsdag 13 mei 2008 om 12:47
Hee lieve Iseo,
Ja, wat jij schrijft, daar heb ik ook zo mee geworsteld inderdaad. Dat je je belazerd voelt door jezelf. Hij was niet te vertrouwen, dat is een feit. Maar je kunt jezelf dus ook niet vertrouwen, want je kon dat niet zien. En ook ik heb dingen gedaan om situaties recht te breien, waar ik me nog steeds voor schaam...
Ja, wat jij schrijft, daar heb ik ook zo mee geworsteld inderdaad. Dat je je belazerd voelt door jezelf. Hij was niet te vertrouwen, dat is een feit. Maar je kunt jezelf dus ook niet vertrouwen, want je kon dat niet zien. En ook ik heb dingen gedaan om situaties recht te breien, waar ik me nog steeds voor schaam...
dinsdag 13 mei 2008 om 12:51
Ha Lemmy
Nog even: ik vond het echt heel fijn en gezellig dat je er was! Hoop je snel weer te zien.
Oja, dat rechtbreien. Deed ik zelfs in het begin hier op dit topic. Woorden eerst zorgvuldig kiezen dat het er iets minder hard stond en ook steeds een schuldgevoel naar hem toe.
Pas steeds meer erachter komen dat het toch echt wel ernstig was allemaal.
Nog even: ik vond het echt heel fijn en gezellig dat je er was! Hoop je snel weer te zien.
Oja, dat rechtbreien. Deed ik zelfs in het begin hier op dit topic. Woorden eerst zorgvuldig kiezen dat het er iets minder hard stond en ook steeds een schuldgevoel naar hem toe.
Pas steeds meer erachter komen dat het toch echt wel ernstig was allemaal.
dinsdag 13 mei 2008 om 13:54
Ja veel van geleerd, Lemmy.
Maar nog 'weet' ik nu sommige dingen wel, maar 'voelt' het niet zo.
Lilly, kun je met jezelf afspreken dat je gaat proberen overzicht te krijgen in wat er gebeurt tussen jouw en M in jullie relatie?
Dat je jezelf niet meer toestaat maar door te tijd te blijven 'zoefen' zoals je vannacht schreef, maar dat je de gebeurtenissen in het geheel gaat zien?
Ik wilde het niet weten, zie ik nu. Leefde van dag tot dag. Of hoe noem je dat, alleen gewoon zoals het op dat moment was.
Was het niet goed, dan maakte ik het goed door mijn best daarvoor te doen. Was het wel goed dan liet ik alles even los.
Je schreef dat jullie allebei (te) graag willen en daardoor weer te snel de draad oppakken, zeg maar. Maar dat geloof ik dus van jouw kant wel, maar niet van zijn kant.
Voor hem is het helemaal gunstig dat jullie verdergaan, er wordt immers geen aangifte gedaan van mishandeling, geen melding gemaakt bij de politie. En hij voelt op zeker dat jij weer echt voor hem kiest, hij zal het ergens nodig hebben misschien, die escalatie is een uiting van woede en die hij niet kon beheersen, maar dat jij daarna zo voorzichtig weer bent en je liefde aan hem geeft.
Je bent zo met hem bezig. Precies wat Leo zegt, zelfs als je hier schrijft vind je het belangrijk dat wij bijna gaan beloven een bepaald beeld van hem te hebben.
Nou ik vind het ook eng als ik aan jou denk in de situatie waar je in zit.
Kan hij niet zonder je maar maak je het hem zo moeilijk dat hij zich niet kan inhouden je te duwen of slaan?
Troost je hem als hij huilt en zich schuldig voelt?
Houd je van die dag erna, als jullie elkaar weer terugvinden na een situatie waar hij door het lint ging? Samen stil bij elkaar zitten op een bankje in het park, of samen in bed liggen en niks zeggen alleen samenzijn.
Wordt dat moment weer verstoord wanneer Anna later belt en je hoort dat ze zich zorgen maakt maar dat ook weer probeert te verbergen omdat ze voelt hoe breekbaar het lijntje is of als je haar ziet? Ga ja haar al steeds minder zien omdat ze je toch (zacht) dwingt om door haar ogen naar jouw M te kijken?
Ben je wel eens bang dat hij teveel van je weet en dat ook gebruikt op de momenten dat je hem niet kunt bereiken maar dat hij tegenover je staat?
Maar nog 'weet' ik nu sommige dingen wel, maar 'voelt' het niet zo.
Lilly, kun je met jezelf afspreken dat je gaat proberen overzicht te krijgen in wat er gebeurt tussen jouw en M in jullie relatie?
Dat je jezelf niet meer toestaat maar door te tijd te blijven 'zoefen' zoals je vannacht schreef, maar dat je de gebeurtenissen in het geheel gaat zien?
Ik wilde het niet weten, zie ik nu. Leefde van dag tot dag. Of hoe noem je dat, alleen gewoon zoals het op dat moment was.
Was het niet goed, dan maakte ik het goed door mijn best daarvoor te doen. Was het wel goed dan liet ik alles even los.
Je schreef dat jullie allebei (te) graag willen en daardoor weer te snel de draad oppakken, zeg maar. Maar dat geloof ik dus van jouw kant wel, maar niet van zijn kant.
Voor hem is het helemaal gunstig dat jullie verdergaan, er wordt immers geen aangifte gedaan van mishandeling, geen melding gemaakt bij de politie. En hij voelt op zeker dat jij weer echt voor hem kiest, hij zal het ergens nodig hebben misschien, die escalatie is een uiting van woede en die hij niet kon beheersen, maar dat jij daarna zo voorzichtig weer bent en je liefde aan hem geeft.
Je bent zo met hem bezig. Precies wat Leo zegt, zelfs als je hier schrijft vind je het belangrijk dat wij bijna gaan beloven een bepaald beeld van hem te hebben.
Nou ik vind het ook eng als ik aan jou denk in de situatie waar je in zit.
Kan hij niet zonder je maar maak je het hem zo moeilijk dat hij zich niet kan inhouden je te duwen of slaan?
Troost je hem als hij huilt en zich schuldig voelt?
Houd je van die dag erna, als jullie elkaar weer terugvinden na een situatie waar hij door het lint ging? Samen stil bij elkaar zitten op een bankje in het park, of samen in bed liggen en niks zeggen alleen samenzijn.
Wordt dat moment weer verstoord wanneer Anna later belt en je hoort dat ze zich zorgen maakt maar dat ook weer probeert te verbergen omdat ze voelt hoe breekbaar het lijntje is of als je haar ziet? Ga ja haar al steeds minder zien omdat ze je toch (zacht) dwingt om door haar ogen naar jouw M te kijken?
Ben je wel eens bang dat hij teveel van je weet en dat ook gebruikt op de momenten dat je hem niet kunt bereiken maar dat hij tegenover je staat?
dinsdag 13 mei 2008 om 20:18
En wat is er veel bijgeschreven en wat is het dus lastig reageren
allereerst Iseo, dat inmiddels wel weten en nog niet voelen herken ik wel. Inmiddels voel ik wel weer en dat is soms hels, die herbeleving, die pijn emotioneel weer doormaken. Ik heb om mezelf te beschermen muren om heen gemaakt, muren die ikzelf weer zal moeten afbreken om weer echt te voelen en te leven. Een moeilijk proces wat soms wel lukt en soms niet. En met elke muur die omgaat komt er wel weer wat boven, meestal pijn die nog verwerkt moet worden en ik kan alleen maar zeggen dat ik daar nu hard mee bezig ben. En net als jij hier op het forum maar ook elders, en het helpt zo ontzettend veel als je feedback krijgt dat mensen merken dat je verandert, dat je niet meer aan het reageren bent vanuit die pijn.
Lieve lily, helaas is mijn tijd nu om, op jouw reageer ik wat later!
En dat geldt dus ook voor de rest, maar Quertu wat een herkenning en wat een ware en rake woorden af en toe!
liefs en tot vanavond
allereerst Iseo, dat inmiddels wel weten en nog niet voelen herken ik wel. Inmiddels voel ik wel weer en dat is soms hels, die herbeleving, die pijn emotioneel weer doormaken. Ik heb om mezelf te beschermen muren om heen gemaakt, muren die ikzelf weer zal moeten afbreken om weer echt te voelen en te leven. Een moeilijk proces wat soms wel lukt en soms niet. En met elke muur die omgaat komt er wel weer wat boven, meestal pijn die nog verwerkt moet worden en ik kan alleen maar zeggen dat ik daar nu hard mee bezig ben. En net als jij hier op het forum maar ook elders, en het helpt zo ontzettend veel als je feedback krijgt dat mensen merken dat je verandert, dat je niet meer aan het reageren bent vanuit die pijn.
Lieve lily, helaas is mijn tijd nu om, op jouw reageer ik wat later!
En dat geldt dus ook voor de rest, maar Quertu wat een herkenning en wat een ware en rake woorden af en toe!
liefs en tot vanavond
dinsdag 13 mei 2008 om 20:49
Lily, waar zijn je grenzen? Je hoeft geen mes te pakken om iemand te doden. Een duw als je bovenaan de trap staat, of op een balkon. Een klap en je valt op de punt van de tafel. Dood is dood he, dat doe je maar 1 keer.
Gevoelsmatig ga je hier niet uitkomen volgens mij. De verslaving kun je pas zien als je weg bent. Daar kunnen wij praten/schrijven tot we een ons wegen. Je zult verstandelijk moeten besluiten dat het voor jou noodzakelijk is om de spiraal van geweld te stoppen.
Wij zijn jouw vriendinnen, wij komen ongegeneerd voor jou op. En vinden hem dus een eikel. Want onze vriendin verdient het om alle liefde te krijgen, onvoorwaardelijk, om gelukkig te zijn, zonder catch. En hij houdt jou tegen daarin. Sterker nog. Hij brengt onze vriendin in gevaar. Dus is hij een eikel, een rotzak. Zo!
Dat zijn mijn gevoelens over hem, en dan nog netjes uitgedrukt. Maakt niet uit wat jij over hem zegt, hoe jij hem verdedigt, of dingen achterhoudt om het niet zo erg te laten zijn.
Lemmy, mooi omschreven hoe je je zoon ziet opbloeien. Krijg er gewoon een blij gevoel van
Gevoelsmatig ga je hier niet uitkomen volgens mij. De verslaving kun je pas zien als je weg bent. Daar kunnen wij praten/schrijven tot we een ons wegen. Je zult verstandelijk moeten besluiten dat het voor jou noodzakelijk is om de spiraal van geweld te stoppen.
Wij zijn jouw vriendinnen, wij komen ongegeneerd voor jou op. En vinden hem dus een eikel. Want onze vriendin verdient het om alle liefde te krijgen, onvoorwaardelijk, om gelukkig te zijn, zonder catch. En hij houdt jou tegen daarin. Sterker nog. Hij brengt onze vriendin in gevaar. Dus is hij een eikel, een rotzak. Zo!
Dat zijn mijn gevoelens over hem, en dan nog netjes uitgedrukt. Maakt niet uit wat jij over hem zegt, hoe jij hem verdedigt, of dingen achterhoudt om het niet zo erg te laten zijn.
Lemmy, mooi omschreven hoe je je zoon ziet opbloeien. Krijg er gewoon een blij gevoel van
dinsdag 13 mei 2008 om 21:38
Ja Annemoon, precies.
Je gaat hier gevoelsmatig niet uitkomen Lilly. Ik ben er gevoelsmatig óók dus nog niet eens uit.
Maar met mijn verstand weet ik wel hoe het zit en toen ik wegging bij mijn ex was dat in een soort helder moment toen ik mij met mijn baby voor me zag, en hij er dan ook bij.
Hoe langer ik weg ben uit die relatie, hoe beter ik alles ga zien en hoe gekker die tijd ook lijkt te worden.
Maar ik mis dat nog steeds wat wij hadden. Op die mooie dagen, zoals die waar jij je nu ook aan vast houdt.
Maar ja dat is niet genoeg he, voor een echte liefde.
Het steeds terugkomen hier op dit topic op alles wat er gebeurde maakt me boos en dan voel ik goed hoe het zit. Als ik aan jou schrijf, Lilly. En daar heb ik dus zelf ook wat aan denk ik.
Ben het eens met Annemoon, wij zijn hier ook bevriend geraakt omdat we iets heel persoonlijks delen en hier iets moeilijks kwijtkunnen. En ik schrijf bijvoorbeeld al een tijd met jou en steeds dezelfde dingen maar dan elke keer nog iets anders of beter proberen te verwoorden.
En ik merk dat ik harder wil worden met het kiezen van mijn voorbeelden, alsof ik dan denk dat jij ervan moet schrikken, en tegelijk bevestig ik voor mezelf daarmee wat er aan de hand was in mijn relatie.
Kan dit niet goed uitleggen, maar geef mij maar de lelijke realiteit nu want ik moet ergens verder maar weet niet goed hoe.
Ik wil het voelen.
Maar ja, dan schiet jij in de verdediging met iets van 'WTF, dat gaat hier niet zo ver'.
Nou ja, het is al lang zo ver, alleen jij kunt het nog even weghouden van dit topic, of er mooiere woorden en zinnen voor kiezen om het door te laten schemeren dat hij je echt wel pijn doet.
En ik ben zo blij dat je schrijft, meis
Jemig, ik weet echt niet hoe ik me voel nu.
Wat is er voor jou veranderd sinds een jaar?
Welke muziek draai je niet meer, welke contacten heb je verwaarloosd omdat hij het niet zo ziet zitten met hen?
In hoeverre is de grens van, als hij dit of dat doet of zegt ben ik weg, opgeschoven? (Een aantal ziekenhuisbezoeken verder dus)
Wat pak je nu voorzichtig aan in zijn bijzijn?
Wat was de laatste aanleiding voor een woedebui van hem waarbij hij je pijn deed met iets wat hij zei? Wat was de aanleiding voor die laatste mep?
Hoe ongezond het alles is, je bent vertrouwd met deze man in deze relatie. Vertrouwd met het wat wazig naar de gebeurtenissen kijken omdat je het echt niet binnen laat komen.
Waarom zou je nog zoveel energie steken in het leren omgaan met de moeilijkheden van deze man als niets of niemand je kan garanderen dat het ooit een fijne rustige liefdevolle toekomst met hem wordt?
Wat als jouw droom van die toekomst met hem nou echt niet te halen valt? Nu is het ook pet. Wat heb je dan?
Ik trek het me echt aan en realiseer me dat ik op dit moment het veel over mij heb en vanuit alleen mezelf die dingen kan zien, sorry daarvoor.
Zon
Zoals altijd schrijf jij de dingen heel goed op, waar ik het dan kan herkennen. Ik weet dat er iets nieuws aan komt en het gaat zeer doen en ik snap ook dat ik eerst heel anders op dit topic kon schrijven, steeds aan iedereen omdat ik toch nog op een afstandje zat. Van de pijn ofzo, terwijl ik tegelijk ook weer vaak zat te huilen. Lekker warrig dit, maar ik voel me nu weer net als in het begin hier, alleen dan met meer inzicht lijkt wel.
En het kan me allemaal gestolen worden, die maniertjes om met dingen om te gaan, dat verbergen naar anderen toe en die houding die ik dan maar aanneem, die muren ja.
Ik schreef een tijdje geleden aan mezelf dat ik een doel heb, om open en vrij te zijn in wat er in mij omgaat en dan me zo voel ook in mijn omgeving om te zijn wie ik ben met alles wat daarbij hoort.
En nu dan, ik wil daarvoor gaan.
Het is wel 8 jaar geweest, dat is best een lange tijd. Kan ook niet anders dat je er iets uit meeneemt en als ik dan net als dit weekend bij vrienden ben en er is van alles meer aan de hand aan wat er door me heen gaat om gewoon in hun gezelschap te zijn, wil ik dat ook wel graag kwijt. Op een of andere manier.
Begrijp je wat ik bedoel?
Zonlicht, je bent echt
Je gaat hier gevoelsmatig niet uitkomen Lilly. Ik ben er gevoelsmatig óók dus nog niet eens uit.
Maar met mijn verstand weet ik wel hoe het zit en toen ik wegging bij mijn ex was dat in een soort helder moment toen ik mij met mijn baby voor me zag, en hij er dan ook bij.
Hoe langer ik weg ben uit die relatie, hoe beter ik alles ga zien en hoe gekker die tijd ook lijkt te worden.
Maar ik mis dat nog steeds wat wij hadden. Op die mooie dagen, zoals die waar jij je nu ook aan vast houdt.
Maar ja dat is niet genoeg he, voor een echte liefde.
Het steeds terugkomen hier op dit topic op alles wat er gebeurde maakt me boos en dan voel ik goed hoe het zit. Als ik aan jou schrijf, Lilly. En daar heb ik dus zelf ook wat aan denk ik.
Ben het eens met Annemoon, wij zijn hier ook bevriend geraakt omdat we iets heel persoonlijks delen en hier iets moeilijks kwijtkunnen. En ik schrijf bijvoorbeeld al een tijd met jou en steeds dezelfde dingen maar dan elke keer nog iets anders of beter proberen te verwoorden.
En ik merk dat ik harder wil worden met het kiezen van mijn voorbeelden, alsof ik dan denk dat jij ervan moet schrikken, en tegelijk bevestig ik voor mezelf daarmee wat er aan de hand was in mijn relatie.
Kan dit niet goed uitleggen, maar geef mij maar de lelijke realiteit nu want ik moet ergens verder maar weet niet goed hoe.
Ik wil het voelen.
Maar ja, dan schiet jij in de verdediging met iets van 'WTF, dat gaat hier niet zo ver'.
Nou ja, het is al lang zo ver, alleen jij kunt het nog even weghouden van dit topic, of er mooiere woorden en zinnen voor kiezen om het door te laten schemeren dat hij je echt wel pijn doet.
En ik ben zo blij dat je schrijft, meis
Jemig, ik weet echt niet hoe ik me voel nu.
Wat is er voor jou veranderd sinds een jaar?
Welke muziek draai je niet meer, welke contacten heb je verwaarloosd omdat hij het niet zo ziet zitten met hen?
In hoeverre is de grens van, als hij dit of dat doet of zegt ben ik weg, opgeschoven? (Een aantal ziekenhuisbezoeken verder dus)
Wat pak je nu voorzichtig aan in zijn bijzijn?
Wat was de laatste aanleiding voor een woedebui van hem waarbij hij je pijn deed met iets wat hij zei? Wat was de aanleiding voor die laatste mep?
Hoe ongezond het alles is, je bent vertrouwd met deze man in deze relatie. Vertrouwd met het wat wazig naar de gebeurtenissen kijken omdat je het echt niet binnen laat komen.
Waarom zou je nog zoveel energie steken in het leren omgaan met de moeilijkheden van deze man als niets of niemand je kan garanderen dat het ooit een fijne rustige liefdevolle toekomst met hem wordt?
Wat als jouw droom van die toekomst met hem nou echt niet te halen valt? Nu is het ook pet. Wat heb je dan?
Ik trek het me echt aan en realiseer me dat ik op dit moment het veel over mij heb en vanuit alleen mezelf die dingen kan zien, sorry daarvoor.
Zon
Zoals altijd schrijf jij de dingen heel goed op, waar ik het dan kan herkennen. Ik weet dat er iets nieuws aan komt en het gaat zeer doen en ik snap ook dat ik eerst heel anders op dit topic kon schrijven, steeds aan iedereen omdat ik toch nog op een afstandje zat. Van de pijn ofzo, terwijl ik tegelijk ook weer vaak zat te huilen. Lekker warrig dit, maar ik voel me nu weer net als in het begin hier, alleen dan met meer inzicht lijkt wel.
En het kan me allemaal gestolen worden, die maniertjes om met dingen om te gaan, dat verbergen naar anderen toe en die houding die ik dan maar aanneem, die muren ja.
Ik schreef een tijdje geleden aan mezelf dat ik een doel heb, om open en vrij te zijn in wat er in mij omgaat en dan me zo voel ook in mijn omgeving om te zijn wie ik ben met alles wat daarbij hoort.
En nu dan, ik wil daarvoor gaan.
Het is wel 8 jaar geweest, dat is best een lange tijd. Kan ook niet anders dat je er iets uit meeneemt en als ik dan net als dit weekend bij vrienden ben en er is van alles meer aan de hand aan wat er door me heen gaat om gewoon in hun gezelschap te zijn, wil ik dat ook wel graag kwijt. Op een of andere manier.
Begrijp je wat ik bedoel?
Zonlicht, je bent echt
anoniem_44737 wijzigde dit bericht op 13-05-2008 21:40
Reden: zit veel te druk te typen en maak fouten
Reden: zit veel te druk te typen en maak fouten
% gewijzigd
dinsdag 13 mei 2008 om 22:05
Ik wil even laten weten dat ik jullie vol belangstelling volg. Het is zeer verhelderend om jullie verhalen en reacties te lezen. Jullie zijn wijze vrouwen. Ik voel me niet zo geroepen om te reageren (wie ben ik....?) omdat ik hier niet vaak ben, om te schrijven dan.
Hier gaat het nog steeds ok. Maar ik merk dat ik op mijn hoede ben en ik vraag me af of het vertrouwen in de relatie wel terug komt. Hij gedraagt zich nu goed, maar ik vraag me af voor hoe lang. Misschien zijn zijn ogen inderdaad geopend, maar dan nog. Alleen omdat ik aangaf het zo niet meer te willen, zijn er geen uitbarstingen meer? Ik kan het bijna niet geloven. Misschien is het toch te laat. Ik vraag me nl. af of er voldoende liefde over is. Maar ik heb nu niks aan te merken op zijn gedrag, dus dat is geen issue meer nu. Misschien moet ik nu wel daar naar kijken, of er genoeg liefde is, vind ik moeilijk om me op te focussen. Heb dat lang niet gedaan, was voornamelijk gericht op zijn uitbarstingen en kleinerende opmerkingen.
Sorry, beetje warrig bericht..
Hier gaat het nog steeds ok. Maar ik merk dat ik op mijn hoede ben en ik vraag me af of het vertrouwen in de relatie wel terug komt. Hij gedraagt zich nu goed, maar ik vraag me af voor hoe lang. Misschien zijn zijn ogen inderdaad geopend, maar dan nog. Alleen omdat ik aangaf het zo niet meer te willen, zijn er geen uitbarstingen meer? Ik kan het bijna niet geloven. Misschien is het toch te laat. Ik vraag me nl. af of er voldoende liefde over is. Maar ik heb nu niks aan te merken op zijn gedrag, dus dat is geen issue meer nu. Misschien moet ik nu wel daar naar kijken, of er genoeg liefde is, vind ik moeilijk om me op te focussen. Heb dat lang niet gedaan, was voornamelijk gericht op zijn uitbarstingen en kleinerende opmerkingen.
Sorry, beetje warrig bericht..
dinsdag 13 mei 2008 om 22:14
Hoi Dames,
Ik heb vandaag een hele werkdag achter de rug, waar ik ook aan de computer werk, internet tot mijn beschikking heb, maar eigenlijk niet de tijd om het forum te checken.
Dus nu 'even' bijgelezen.
Mensen wat heftig allemaal.
Lilly Rose......ik heb er geen woorden voor, tenminste geen andere dan wat hier allemaal al staat.
Ik wens je veel wijsheid en inzicht toe.
Bedenk dat boven alles jouw leven van jou is.
Na een heftige zondagavond hebben we gister een heerlijke dag gehad. Het weer was gewoon uitheems, en 's avonds in de tuin gezeten toen het goed donker was, met olielampen aan, een zacht muziekje en de scherpe kantjes van het verdriet van de kinderen was er wel even af. We waren het ermee eens dat we het fijn hadden vandaag...
Binnen in mij gaan de gedachten constant door.
Is er een noemer waaronder het type man dat mijn ex is, valt?
We leefden in een heel klein kringetje, waar nooit eens iets spontaans gebeurde.
Waar elke week elke dag dezelfde indeling had.
Tijdens het huwelijk mocht er nooit iets worden weggegooid in een vuilniszak waar onze naam op stond.
Alles van dien aard werd op een stapeltje gelegd, met de hand versnipperd en in elke vuilniszak werd een gedeelte weggedaan:zo kunnen ze nooit achterhalen van wie dit afkomstig is.
Hij wilde nooit ergens een abonnement ergens op, nergens bijhoren, dat was ergens aan vast zitten.
Kwam het voor dat je je naam moest opgeven, dan altijd 'per ongeluk' een lettertje verkeerd, dan kun je ontkennen dat je't bent.
Spullen wegmaken van andere mensen (op het werk) en ze dan zien zoeken, gaf hem een kick.
Van mij zijn ook wel spullen 'zomaar opeens' verdwenen geraakt om nooit meer tevoorschijn te komen.
Dan keek ik naar hem, en kón het me gewoon niet voorstellen. Ik had het dan vast zelf ergens op een onlogische plaats neergelegd....en op den duur vergat ik het dan.
Nu besef ik - en ik ben thuis een rommelkont en een chaoot - dat hoe raar ik de dingen wegstop, ze niet wegblijven, het komt altijd wel weer boven water.
Dat andere van vroeger daar heeft hij de hand in gehad. En dan was ik het niet eens kwijt, maar wist zeker dat ik het daar en daar....en dan lag het plots ergens heel anders, of het was weg.
Spullen die niet van mij waren, daar gebeurde dat mee.
Ook verplaatste hij dingen in huis en beweerde dat het niet zo was. Het is bijna niet te bevatten maar ik dacht dan echt dat ik dat dan wel geweest moest zijn maar het me niet kon herinneren, ik ben soms echt bijna gek geworden van twijfel aan mezelf.
Nu merk ik dat in mijn huis de dingen blijven waar ze zijn.
Ik wil dat mijn kinderen niet zonder huissleutel weggaan als ze naar hem toe gaan, ze kunnen dan altijd terug naar huis mocht dat nodig zijn, maar ik moet er niet aan denken dat hij er een in een onbewaakt ogenblik zou kunnen laten bijmaken.
Als ik eerlijk ben: wanneer ik iets even niet kan vinden, denk ik meteen: hij zal toch niet....
Hij dacht altijd dat hij het beter wist dan de makelaar of de mensen van de bank of iets in die richting. Wat schaamde ik me dan wanneer hij dit soort mensen respectloos benaderde, klem wilde praten, en dat ik ze dan beleefd zag blijven....totdat er eens een makelaar tegen hem zei: en heeft uw vrouw hier misschien ook een idee over?
Toen het nieuws was doorgesijpeld dat we uit elkaar waren kwamen meerdere buren uit de straat waar we woonden naar me toe om te zeggen dat ze hem eigenlijk nooit mochten. Ik dacht ja ja dat zeggen jullie tegen mij, straks misschien hetzelfde over mij tegen hem, maar ik hoorde het echt van verscheidene kanten en zelfs onderling werd er gesproken: dat vrouwtje verdient toch een leuke vent, hoe houdt ze het in vredesnaam uit.
Volgens hem heb ik de hele straat tegen hem opgezet. Niemand bekijkt hem meer, het is vast niet zo mooi wat ik voor praatjes heb rondgestrooid.
Hij heeft een fascinatie voor iedereen die onaangepast is, buiten de maatschappij leeft. Ik bedoel hiermee de asocialen, niet de alternatieven.
Waar het gewenst is dat je er netjes uitziet, trok hij zijn sleetse spijkerbroek aan met verwassen shirt. Er was niets tegenin te brengen: ze nemen me maar zoals ik ben.
Als ik het zo doorlees denk ik sommige dingen zijn te kinderachtig om hier neer te zetten. Toch hebben ze deel uitgemaakt van mijn dagelijkse bestaan.
Hij heeft één keer in al die jaren gezegd: ik hou van je.
Het ging zo snel en zo binnensmonds dat ik hem niet verstond, en vroeg wat hij zei.
Toen werd ie boos.
Vuile trut die ik was.
Ik wist hoe moeilijk hij het vond om te zeggen, en dan nóg, dan juist zeggen: wat zeg je, ik versta je niet?
Want ik verstond hem héél goed.
Maar het was wel gelijk de laatste keer geweest.
Nou: een man een man, een woord een woord.
Ik heb het nooit meer gehoord.
Perel.
Ik heb vandaag een hele werkdag achter de rug, waar ik ook aan de computer werk, internet tot mijn beschikking heb, maar eigenlijk niet de tijd om het forum te checken.
Dus nu 'even' bijgelezen.
Mensen wat heftig allemaal.
Lilly Rose......ik heb er geen woorden voor, tenminste geen andere dan wat hier allemaal al staat.
Ik wens je veel wijsheid en inzicht toe.
Bedenk dat boven alles jouw leven van jou is.
Na een heftige zondagavond hebben we gister een heerlijke dag gehad. Het weer was gewoon uitheems, en 's avonds in de tuin gezeten toen het goed donker was, met olielampen aan, een zacht muziekje en de scherpe kantjes van het verdriet van de kinderen was er wel even af. We waren het ermee eens dat we het fijn hadden vandaag...
Binnen in mij gaan de gedachten constant door.
Is er een noemer waaronder het type man dat mijn ex is, valt?
We leefden in een heel klein kringetje, waar nooit eens iets spontaans gebeurde.
Waar elke week elke dag dezelfde indeling had.
Tijdens het huwelijk mocht er nooit iets worden weggegooid in een vuilniszak waar onze naam op stond.
Alles van dien aard werd op een stapeltje gelegd, met de hand versnipperd en in elke vuilniszak werd een gedeelte weggedaan:zo kunnen ze nooit achterhalen van wie dit afkomstig is.
Hij wilde nooit ergens een abonnement ergens op, nergens bijhoren, dat was ergens aan vast zitten.
Kwam het voor dat je je naam moest opgeven, dan altijd 'per ongeluk' een lettertje verkeerd, dan kun je ontkennen dat je't bent.
Spullen wegmaken van andere mensen (op het werk) en ze dan zien zoeken, gaf hem een kick.
Van mij zijn ook wel spullen 'zomaar opeens' verdwenen geraakt om nooit meer tevoorschijn te komen.
Dan keek ik naar hem, en kón het me gewoon niet voorstellen. Ik had het dan vast zelf ergens op een onlogische plaats neergelegd....en op den duur vergat ik het dan.
Nu besef ik - en ik ben thuis een rommelkont en een chaoot - dat hoe raar ik de dingen wegstop, ze niet wegblijven, het komt altijd wel weer boven water.
Dat andere van vroeger daar heeft hij de hand in gehad. En dan was ik het niet eens kwijt, maar wist zeker dat ik het daar en daar....en dan lag het plots ergens heel anders, of het was weg.
Spullen die niet van mij waren, daar gebeurde dat mee.
Ook verplaatste hij dingen in huis en beweerde dat het niet zo was. Het is bijna niet te bevatten maar ik dacht dan echt dat ik dat dan wel geweest moest zijn maar het me niet kon herinneren, ik ben soms echt bijna gek geworden van twijfel aan mezelf.
Nu merk ik dat in mijn huis de dingen blijven waar ze zijn.
Ik wil dat mijn kinderen niet zonder huissleutel weggaan als ze naar hem toe gaan, ze kunnen dan altijd terug naar huis mocht dat nodig zijn, maar ik moet er niet aan denken dat hij er een in een onbewaakt ogenblik zou kunnen laten bijmaken.
Als ik eerlijk ben: wanneer ik iets even niet kan vinden, denk ik meteen: hij zal toch niet....
Hij dacht altijd dat hij het beter wist dan de makelaar of de mensen van de bank of iets in die richting. Wat schaamde ik me dan wanneer hij dit soort mensen respectloos benaderde, klem wilde praten, en dat ik ze dan beleefd zag blijven....totdat er eens een makelaar tegen hem zei: en heeft uw vrouw hier misschien ook een idee over?
Toen het nieuws was doorgesijpeld dat we uit elkaar waren kwamen meerdere buren uit de straat waar we woonden naar me toe om te zeggen dat ze hem eigenlijk nooit mochten. Ik dacht ja ja dat zeggen jullie tegen mij, straks misschien hetzelfde over mij tegen hem, maar ik hoorde het echt van verscheidene kanten en zelfs onderling werd er gesproken: dat vrouwtje verdient toch een leuke vent, hoe houdt ze het in vredesnaam uit.
Volgens hem heb ik de hele straat tegen hem opgezet. Niemand bekijkt hem meer, het is vast niet zo mooi wat ik voor praatjes heb rondgestrooid.
Hij heeft een fascinatie voor iedereen die onaangepast is, buiten de maatschappij leeft. Ik bedoel hiermee de asocialen, niet de alternatieven.
Waar het gewenst is dat je er netjes uitziet, trok hij zijn sleetse spijkerbroek aan met verwassen shirt. Er was niets tegenin te brengen: ze nemen me maar zoals ik ben.
Als ik het zo doorlees denk ik sommige dingen zijn te kinderachtig om hier neer te zetten. Toch hebben ze deel uitgemaakt van mijn dagelijkse bestaan.
Hij heeft één keer in al die jaren gezegd: ik hou van je.
Het ging zo snel en zo binnensmonds dat ik hem niet verstond, en vroeg wat hij zei.
Toen werd ie boos.
Vuile trut die ik was.
Ik wist hoe moeilijk hij het vond om te zeggen, en dan nóg, dan juist zeggen: wat zeg je, ik versta je niet?
Want ik verstond hem héél goed.
Maar het was wel gelijk de laatste keer geweest.
Nou: een man een man, een woord een woord.
Ik heb het nooit meer gehoord.
Perel.
dinsdag 13 mei 2008 om 22:20
Wie jij bent?
Zonnepitje ben jij en ook jij neemt je dosis wijsheid mee.
Ik voel me helemaal niet zo wijs momenteel. Eerder een beetje een boze stiefzuster na mijn bericht van afgelopen nacht. Maar dit terzijde. Ik meende het wel. Ieder woord.
Lieve meid, natuurlijk weet je nu even niet wat je moet voelen en denken. Als je gewend bent om op eieren te lopen en de eieren zijn er ineens niet meer dan mis je de eieren, hoezeer je ze eerder vervloekte. Je bent iets heel elementairs nu even kwijt in je relatieleven en wat komt daarvoor in de plaats? Dat is de vraag die jij jezelf nu stelt.
Ik begrijp je volkomen. Ik herken het ook. In de periodes dat het tussen mij en mijn ex 'goed' ging heb ik ook zeer, zeer aan mijn gevoelens getwijfeld want als zijn boosheid weg was, zijn onredelijkheid, zijn kwaadaardige, gevaarlijke kant, waar ik bang voor was, die ik verafschuwde, die ik haatte, wat bleef er dan over?
Het is ontzettend moeilijk om 'ineens' van iemand te houden terwijl je die persoon ook vreesde. Hou je dan nog wel van hem, daar worstel je mee en nogmaals, dat kan ik goed begrijpen. Haat en liefde liggen dicht bij elkaar zeggen ze weleens. Ik heb gemerkt dat ze ook een heel eind uit elkaar kunnen liggen maar dat je aan de haat en de boosheid, de angst, de onvrede, de kilheid enzovoort gewend raakt en dat je er van gaat houden, omdat je niet beter weet. Als dat allemaal wegvalt (al is het maar voor even) wat is er dan nog?
Niks warrigs aan meid. Ik snap je helemaal.
(f)
Zonnepitje ben jij en ook jij neemt je dosis wijsheid mee.
Ik voel me helemaal niet zo wijs momenteel. Eerder een beetje een boze stiefzuster na mijn bericht van afgelopen nacht. Maar dit terzijde. Ik meende het wel. Ieder woord.
Lieve meid, natuurlijk weet je nu even niet wat je moet voelen en denken. Als je gewend bent om op eieren te lopen en de eieren zijn er ineens niet meer dan mis je de eieren, hoezeer je ze eerder vervloekte. Je bent iets heel elementairs nu even kwijt in je relatieleven en wat komt daarvoor in de plaats? Dat is de vraag die jij jezelf nu stelt.
Ik begrijp je volkomen. Ik herken het ook. In de periodes dat het tussen mij en mijn ex 'goed' ging heb ik ook zeer, zeer aan mijn gevoelens getwijfeld want als zijn boosheid weg was, zijn onredelijkheid, zijn kwaadaardige, gevaarlijke kant, waar ik bang voor was, die ik verafschuwde, die ik haatte, wat bleef er dan over?
Het is ontzettend moeilijk om 'ineens' van iemand te houden terwijl je die persoon ook vreesde. Hou je dan nog wel van hem, daar worstel je mee en nogmaals, dat kan ik goed begrijpen. Haat en liefde liggen dicht bij elkaar zeggen ze weleens. Ik heb gemerkt dat ze ook een heel eind uit elkaar kunnen liggen maar dat je aan de haat en de boosheid, de angst, de onvrede, de kilheid enzovoort gewend raakt en dat je er van gaat houden, omdat je niet beter weet. Als dat allemaal wegvalt (al is het maar voor even) wat is er dan nog?
Niks warrigs aan meid. Ik snap je helemaal.
(f)
dinsdag 13 mei 2008 om 22:23
Sleutel onder een -afgesproken- steen, dan kan hij het nooit namaken.
Hoe voel ik me. Zwaar. Het werk valt me zwaar. Mensen zijn wel tevreden over me, maar ik zie alleen wat mis gaat..
Solliciteer hier maar, wordt er gezegd. Beter compliment kun je niet krijgen. Ik ben bang dat ik het niet aankan, terwijl het aan de andere kant zo trekt omdat het echt zinvol werk is, op mijn niveau.
Had koppijn toen ik terug thuis kwam. Moet naar de dokter om preventieve medicatie te vragen voor die koppijn.
Kortom: het dagelijks leven slurpt me zo op dat ik geen gelegenheid heb om na te denken over vroeger.
Hoe voel ik me. Zwaar. Het werk valt me zwaar. Mensen zijn wel tevreden over me, maar ik zie alleen wat mis gaat..
Solliciteer hier maar, wordt er gezegd. Beter compliment kun je niet krijgen. Ik ben bang dat ik het niet aankan, terwijl het aan de andere kant zo trekt omdat het echt zinvol werk is, op mijn niveau.
Had koppijn toen ik terug thuis kwam. Moet naar de dokter om preventieve medicatie te vragen voor die koppijn.
Kortom: het dagelijks leven slurpt me zo op dat ik geen gelegenheid heb om na te denken over vroeger.
dinsdag 13 mei 2008 om 22:33
Wat apart dat ik juist de laatste tijd zoveel lieve en attente mensen tegenkom. En ook instanties die mij gewoon terugbellen en terugmailen en dingen oplossen als dat moet. We leven in hetzelfde universum en bij mij is het nu juist even helemaal tegenovergesteld
Leonoor,
Dit even uit een ander topic gehaald, omdat ik dit zelf ook steeds vaker ervaar.
Ik leer de mens steeds meer vanuit mijn eigen hart te zien, op een manier die ik herken van vroeger, wat ik nu weer voluit kan laten zijn wat het is, zonder remmende faktor.
Ik ben de laatste tijd wat aktief geweest op marktplaats, heb wat verkocht en gekocht, en de eerste stappen daar waren zo krampachtig...
Kijk, natuurlijk zijn het geen blijvende contacten, maar ik ben er al een paar keer zulke oprechte en integere mensen door tegengekomen, al is het maar door het ver(kopen) van iets van een tientje, dat brengt het vertrouwen in mensen eem beetje terug. Of het blije gevoel dat ik krijg met een simpel maar welgemeend hartelijk bedankje.
Weet je het is helemaal niks, maar die kruimeltjes helpen mij wel vaak van een somber gevoel af.
Dat wou'k nog even kwijt.
Trusten voor allemaal, Perel.
Leonoor,
Dit even uit een ander topic gehaald, omdat ik dit zelf ook steeds vaker ervaar.
Ik leer de mens steeds meer vanuit mijn eigen hart te zien, op een manier die ik herken van vroeger, wat ik nu weer voluit kan laten zijn wat het is, zonder remmende faktor.
Ik ben de laatste tijd wat aktief geweest op marktplaats, heb wat verkocht en gekocht, en de eerste stappen daar waren zo krampachtig...
Kijk, natuurlijk zijn het geen blijvende contacten, maar ik ben er al een paar keer zulke oprechte en integere mensen door tegengekomen, al is het maar door het ver(kopen) van iets van een tientje, dat brengt het vertrouwen in mensen eem beetje terug. Of het blije gevoel dat ik krijg met een simpel maar welgemeend hartelijk bedankje.
Weet je het is helemaal niks, maar die kruimeltjes helpen mij wel vaak van een somber gevoel af.
Dat wou'k nog even kwijt.
Trusten voor allemaal, Perel.
dinsdag 13 mei 2008 om 22:58
dinsdag 13 mei 2008 om 23:14
Mensen die andere mensen beschadigen zíjn niet lief. Mensen die lief zijn, kóesteren juist hun dierbaren.[/quote]
Dit stukje van Quertu wil ik herhalen!!
Het is zo belangrijk
ik kan nu alleen maar zeggen dat dit klopt. Momenteel heb ik kontakt met iemand die wel rekening houdt met mij, die niet op de verkeerde knopjes zit te drukken, die echt luistert, vragen durft te stellen als het niet begrepen wordt, enz. Het is een verademing na al die verstoorde communicatie. Communicatie waarin er alleen maar wordt geprobeerd macht over de ander te verkrijgen en dat wordt gegeven want je houdt er rekening mee. Herken je dat Lily?
Gewoon alleen dit al ervaren helpt muurtjes omtrekken Iseo, en dat ga jij ook doen als jij er aan toe bent.
En hier overheerst nu nog steeds de opluchting, na vorige week. Maar helaas komt daardoor ook een hoop spanning los en dus ook regelmatig hoofdpijn.
Mamz, het is niet zo raar dat je moe bent je werk, al die nieuwe indrukken zijn energieverslindend maar echt, dat gaat veranderen, zeker als je het wel naar je zin hebt. Er komt straks een dag dat het minder energie kost!
Dit stukje van Quertu wil ik herhalen!!
Het is zo belangrijk
ik kan nu alleen maar zeggen dat dit klopt. Momenteel heb ik kontakt met iemand die wel rekening houdt met mij, die niet op de verkeerde knopjes zit te drukken, die echt luistert, vragen durft te stellen als het niet begrepen wordt, enz. Het is een verademing na al die verstoorde communicatie. Communicatie waarin er alleen maar wordt geprobeerd macht over de ander te verkrijgen en dat wordt gegeven want je houdt er rekening mee. Herken je dat Lily?
Gewoon alleen dit al ervaren helpt muurtjes omtrekken Iseo, en dat ga jij ook doen als jij er aan toe bent.
En hier overheerst nu nog steeds de opluchting, na vorige week. Maar helaas komt daardoor ook een hoop spanning los en dus ook regelmatig hoofdpijn.
Mamz, het is niet zo raar dat je moe bent je werk, al die nieuwe indrukken zijn energieverslindend maar echt, dat gaat veranderen, zeker als je het wel naar je zin hebt. Er komt straks een dag dat het minder energie kost!
