Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 17 mei 2008 om 15:37
Mijn verhaal hierdoen en reageren op alles slokt energie op. Echt, de laatste tijd ben ik zo ontzettend snel moe. Net of ik tegen ene griepje aanhand ofzo. Dan wel weer een beetje ziek/zwak etc.. dan weer niet. Maar ook zo snel moe, echt verschrikkelijk!
Maar ik ga nu dan ook maar even lekker liggen. Misschien een klein slaapje doen! Kom vanavond misschien nog wel weer even buurten!
Liefs.. En een knuffel voor jullie allemaal!
Maar ik ga nu dan ook maar even lekker liggen. Misschien een klein slaapje doen! Kom vanavond misschien nog wel weer even buurten!
Liefs.. En een knuffel voor jullie allemaal!
zaterdag 17 mei 2008 om 15:40
Tot gauw lieve meid!
Ik kom vanavond ook even langs hier om te kijken hoe het is.
Snel moe zijn herken ik. Hoe langer de relatie duurde, hoe vermoeider ik eruit zag en me voelde. Je kon me opvegen dat laatste jaar.
Dat je je zo uitgeput gaat voelen maakt het moeilijk actie te ondernemen of te schrijven, te praten.
Zorg goed voor jezelf, Lilly.
Ik kom vanavond ook even langs hier om te kijken hoe het is.
Snel moe zijn herken ik. Hoe langer de relatie duurde, hoe vermoeider ik eruit zag en me voelde. Je kon me opvegen dat laatste jaar.
Dat je je zo uitgeput gaat voelen maakt het moeilijk actie te ondernemen of te schrijven, te praten.
Zorg goed voor jezelf, Lilly.
zaterdag 17 mei 2008 om 15:49
zaterdag 17 mei 2008 om 15:55
zaterdag 17 mei 2008 om 16:03
quote:LillyRose schreef op 17 mei 2008 @ 15:17:
Ik heb Yuky's stukje gelezen. Mooi en krachtig. Maar lijkt zo ver weg van mijn verhaal.
Mijn relatie met mijn ex duurde van mijn 18e tot mijn 23ste, Lilly. Ben nu 31. Ik denk dat ik mijn huidige gevoel van kracht te danken heb aan het feit dat ik nog zo jong was toen ik uiteindelijk loskwam van mijn ex. Jij hebt ook de kans om zelfverzekerd en onafhankelijk in het leven te komen te staan. Maar dat gaat stapje voor stapje. De eerste stap is beseffen en ècht van binnen voelen dat je vriend over je grenzen gaat. De volgende stap is weggaan en afstand nemen. Weet dat dat niet gemakkelijk is. Als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat mijn ex en ik in eerste instantie uit elkaar zijn gegaan omdat hij dat wilde (zijn geloof werd ineens heel belangrijk voor hem en daar paste ik niet in). Daar heb ik achteraf gezien heel veel geluk mee gehad, al voelde het op dat moment helemaal niet zo. Later, toen hij alles deed om me terug te krijgen heb ik heel hard gewerkt (en tegen mijn gevoel gevochten) om dat niet te laten gebeuren. Daar ben ik trots op. Ik was inmiddels ècht gaan beseffen hoe schadelijk mijn ex voor me was... toen ik nog in mijn relatie zat wilde ik dat niet echt zien.
Kom op Lilly. Jij verdient zo veel beter, echt!
Achteraf zie ik pas hoe jammer het is als je heel veel energie in een slechte relatie steekt. De relatie met mijn huidige vriend verloopt heel natuurlijk. Ik ben een half jaar geleden met hem geëmigreerd, gewoon omdat we daar zin in hadden. We doen veel leuke dingen, maken toekomstplannen, ik ben met zijn steun bezig om een oude droom van me in vervulling te laten gaan etc. Met mijn ex had ik dit leven nooit kunnen leiden. Er ging veel te veel energie zitten in ruzies, aantrekken/afstoten, verdriet en het goedhouden van onze relatie.
Je benadrukt jouw aandeel in jullie ruzies. Net als de anderen vind ik ook dat hij je hoe dan ook niet zo mag behandelen als hij doet. Maar in het zuiver theoretische geval dat je je aandeel zou hebben en zijn schuld minder is dan dat het op de forumsters hier overkomt... Dan nog Lilly ben je beter af zonder hem, want je bent niet gelukkig. Je leven zal zo veel mooier worden zonder hem. Liefdesverdriet is een verschrikkelijk gevoel. Maar het gaat over. Het duurt veel langer om je geschonden eigenwaarde weer te herstellen. Zo heb ik dat ervaren. Laat je niet verder beschadigen, alsjeblieft.
Ik heb Yuky's stukje gelezen. Mooi en krachtig. Maar lijkt zo ver weg van mijn verhaal.
Mijn relatie met mijn ex duurde van mijn 18e tot mijn 23ste, Lilly. Ben nu 31. Ik denk dat ik mijn huidige gevoel van kracht te danken heb aan het feit dat ik nog zo jong was toen ik uiteindelijk loskwam van mijn ex. Jij hebt ook de kans om zelfverzekerd en onafhankelijk in het leven te komen te staan. Maar dat gaat stapje voor stapje. De eerste stap is beseffen en ècht van binnen voelen dat je vriend over je grenzen gaat. De volgende stap is weggaan en afstand nemen. Weet dat dat niet gemakkelijk is. Als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat mijn ex en ik in eerste instantie uit elkaar zijn gegaan omdat hij dat wilde (zijn geloof werd ineens heel belangrijk voor hem en daar paste ik niet in). Daar heb ik achteraf gezien heel veel geluk mee gehad, al voelde het op dat moment helemaal niet zo. Later, toen hij alles deed om me terug te krijgen heb ik heel hard gewerkt (en tegen mijn gevoel gevochten) om dat niet te laten gebeuren. Daar ben ik trots op. Ik was inmiddels ècht gaan beseffen hoe schadelijk mijn ex voor me was... toen ik nog in mijn relatie zat wilde ik dat niet echt zien.
Kom op Lilly. Jij verdient zo veel beter, echt!
Achteraf zie ik pas hoe jammer het is als je heel veel energie in een slechte relatie steekt. De relatie met mijn huidige vriend verloopt heel natuurlijk. Ik ben een half jaar geleden met hem geëmigreerd, gewoon omdat we daar zin in hadden. We doen veel leuke dingen, maken toekomstplannen, ik ben met zijn steun bezig om een oude droom van me in vervulling te laten gaan etc. Met mijn ex had ik dit leven nooit kunnen leiden. Er ging veel te veel energie zitten in ruzies, aantrekken/afstoten, verdriet en het goedhouden van onze relatie.
Je benadrukt jouw aandeel in jullie ruzies. Net als de anderen vind ik ook dat hij je hoe dan ook niet zo mag behandelen als hij doet. Maar in het zuiver theoretische geval dat je je aandeel zou hebben en zijn schuld minder is dan dat het op de forumsters hier overkomt... Dan nog Lilly ben je beter af zonder hem, want je bent niet gelukkig. Je leven zal zo veel mooier worden zonder hem. Liefdesverdriet is een verschrikkelijk gevoel. Maar het gaat over. Het duurt veel langer om je geschonden eigenwaarde weer te herstellen. Zo heb ik dat ervaren. Laat je niet verder beschadigen, alsjeblieft.
zaterdag 17 mei 2008 om 17:14
Ik begin even met het knuffelen van Mamzelle, Zonlicht, Lemmy, Anemoon, Elmerveertje en Elfje. Ik verwaarloos jullie meiden, maar ik denk wel aan jullie hoor!
Yuky, welkom. Het is een stap om te gaan schrijven na het meelezen maar ik hoop eigenlijk dat je snel merkt dat ook wij hier gewoon vrouwen zijn die met de kont in het zand kunnen zitten en dat je dus gewoon bij ons hoort, mét jouw verhaal.
Yuky, welkom. Het is een stap om te gaan schrijven na het meelezen maar ik hoop eigenlijk dat je snel merkt dat ook wij hier gewoon vrouwen zijn die met de kont in het zand kunnen zitten en dat je dus gewoon bij ons hoort, mét jouw verhaal.
zaterdag 17 mei 2008 om 17:20
quote:LillyRose schreef op 17 mei 2008 @ 15:37:
Mijn verhaal hierdoen en reageren op alles slokt energie op. Echt, de laatste tijd ben ik zo ontzettend snel moe. Net of ik tegen ene griepje aanhand ofzo. Dan wel weer een beetje ziek/zwak etc.. dan weer niet. Maar ook zo snel moe, echt verschrikkelijk!
Hoop dat je lekker een beetje uit weet te rusten.
In het laatste jaar met mijn ex heb ik heel vaak paracetamolletjes ingenomen... vanwege hoofdpijn. Ik was ook heel vaak moe. Ik legde het verband met mijn relatie helemaal niet, maar toen het eenmaal uit was heb ik me nooit meer zo gevoeld als toen.
Mijn verhaal hierdoen en reageren op alles slokt energie op. Echt, de laatste tijd ben ik zo ontzettend snel moe. Net of ik tegen ene griepje aanhand ofzo. Dan wel weer een beetje ziek/zwak etc.. dan weer niet. Maar ook zo snel moe, echt verschrikkelijk!
Hoop dat je lekker een beetje uit weet te rusten.
In het laatste jaar met mijn ex heb ik heel vaak paracetamolletjes ingenomen... vanwege hoofdpijn. Ik was ook heel vaak moe. Ik legde het verband met mijn relatie helemaal niet, maar toen het eenmaal uit was heb ik me nooit meer zo gevoeld als toen.
zaterdag 17 mei 2008 om 17:34
quote:eleonora schreef op 17 mei 2008 @ 17:14:
Yuky, welkom. Het is een stap om te gaan schrijven na het meelezen maar ik hoop eigenlijk dat je snel merkt dat ook wij hier gewoon vrouwen zijn die met de kont in het zand kunnen zitten en dat je dus gewoon bij ons hoort, mét jouw verhaal.
Wat is dat lief gezegd.
Dat je gewoon bij ons hoort, mét jouw verhaal.
Heeft niet iedereen zo'n veilige plek nodig?
Ik kan niet genoeg woorden vinden om te zeggen hoe waardevol deze speciale plek is. Ook al heb ik niet zulke erge dingen meegemaakt als jullie - al is het natuurlijk nooit te vergelijken en zal iedereen dat misschien van zichzelf zeggen.
Een dikke knuffel terug aan iedereen. En welkom, Yuky.
Yuky, welkom. Het is een stap om te gaan schrijven na het meelezen maar ik hoop eigenlijk dat je snel merkt dat ook wij hier gewoon vrouwen zijn die met de kont in het zand kunnen zitten en dat je dus gewoon bij ons hoort, mét jouw verhaal.
Wat is dat lief gezegd.
Dat je gewoon bij ons hoort, mét jouw verhaal.
Heeft niet iedereen zo'n veilige plek nodig?
Ik kan niet genoeg woorden vinden om te zeggen hoe waardevol deze speciale plek is. Ook al heb ik niet zulke erge dingen meegemaakt als jullie - al is het natuurlijk nooit te vergelijken en zal iedereen dat misschien van zichzelf zeggen.
Een dikke knuffel terug aan iedereen. En welkom, Yuky.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 17 mei 2008 om 17:39
quote:[message=1394145,noline]eleonora schreef op 17 mei 2008 @ 17:14
Yuky, welkom. Het is een stap om te gaan schrijven na het meelezen maar ik hoop eigenlijk dat je snel merkt dat ook wij hier gewoon vrouwen zijn die met de kont in het zand kunnen zitten en dat je dus gewoon bij ons hoort, mét jouw verhaal.
Dankjewel!
Ik zie jullie ook wel als gewone vrouwen hoor, maak je niet ongerust. Ik heb mijzelf alleen een tijdje niet als 'gewoon' gezien, maar als zwak, niet-zelfbewust, niet-assertief etc., doordat ik in mijn relatie zo gemakkelijk over mijn grenzen had laten gaan. O.a. door jullie verhalen te lezen ben ik me er van bewust geworden dat dit ook vrouwen overkomt die in elk geval op het forum als 'sterk' overkomen. En dat daarmee mijn zelfbeeld niet klopte... Dat besef heeft me sterker gemaakt, en zelfbewust en assertief. Maar natuurlijk blijf ik mens en heb ik mijn zwaktes zo nu en dan. Zoals jullie die natuurlijk net zo goed hebben.
quote:Elmervrouw schreef op 17 mei 2008 @ 17:34:
En welkom, Yuky. Thanks
Yuky, welkom. Het is een stap om te gaan schrijven na het meelezen maar ik hoop eigenlijk dat je snel merkt dat ook wij hier gewoon vrouwen zijn die met de kont in het zand kunnen zitten en dat je dus gewoon bij ons hoort, mét jouw verhaal.
Dankjewel!
Ik zie jullie ook wel als gewone vrouwen hoor, maak je niet ongerust. Ik heb mijzelf alleen een tijdje niet als 'gewoon' gezien, maar als zwak, niet-zelfbewust, niet-assertief etc., doordat ik in mijn relatie zo gemakkelijk over mijn grenzen had laten gaan. O.a. door jullie verhalen te lezen ben ik me er van bewust geworden dat dit ook vrouwen overkomt die in elk geval op het forum als 'sterk' overkomen. En dat daarmee mijn zelfbeeld niet klopte... Dat besef heeft me sterker gemaakt, en zelfbewust en assertief. Maar natuurlijk blijf ik mens en heb ik mijn zwaktes zo nu en dan. Zoals jullie die natuurlijk net zo goed hebben.
quote:Elmervrouw schreef op 17 mei 2008 @ 17:34:
En welkom, Yuky. Thanks
zaterdag 17 mei 2008 om 17:59
Je verhaal, je leven is een energie-slurpend geheel Lily. Wij hoeven je vriend niet aardig te vinden, jij hoeft ons niet te overtuigen. Het hier komen schrijven hoeft totaal geen energie te kosten.
Straks zet ik de pc uit en ik heb net zoveel energie als voordat ik begon.
Je bent altijd van harte welkom om hier te schrijven over het wel en wee in je leven. Mijn vraag is wel aan jou, buiten het overtuigen van de goede bedoelingen van je vriend, wat wil jij zelf hier vinden op bijv. dit topic?
Yuky, van mij ook een welkom hier. Het is toch opmerkelijk hoeveel lotgenoten er zijn. In het dagelijkse leven kom je ze nauwelijks tegen, alhoewel..............
Je komt er nauwelijks tegen die zo bereidwillig zijn om onderling ervarigen uit te wisselen.
Straks zet ik de pc uit en ik heb net zoveel energie als voordat ik begon.
Je bent altijd van harte welkom om hier te schrijven over het wel en wee in je leven. Mijn vraag is wel aan jou, buiten het overtuigen van de goede bedoelingen van je vriend, wat wil jij zelf hier vinden op bijv. dit topic?
Yuky, van mij ook een welkom hier. Het is toch opmerkelijk hoeveel lotgenoten er zijn. In het dagelijkse leven kom je ze nauwelijks tegen, alhoewel..............
Je komt er nauwelijks tegen die zo bereidwillig zijn om onderling ervarigen uit te wisselen.
zaterdag 17 mei 2008 om 18:16
quote:Leo, ik weet niet hoe ik moet reageren op je post, Ik heb hem wel goed gelezen en ik mag jullie misschien niet laten denken wat ik wil. Maar ik voel me soms gewoon schuldig, zo ook na jou post als je zegt dat je hem een griezel etc vind, Ik heb nog steeds het gevoel dat ík dat beeld dan heb gecreëerd.Even voordat ik begin; Moppie, lees nu eens je eigen reactie op mijn posting, nu ga je je in eerste instantie druk maken om wat ik denk over jouw vriend. Het woord 'griezel' heb je er uitghaald. Uit mijn héle lange posting. Dát heeft je dus aangegrepen, niet het feit dat ik me tot jou en jou alleen richt en jou aanspreek op iets wat ik vind dat jij doet. Snap je wat ik bedoel? Wat kan jou het schelen wat ik van jouw M denk? Het gaat in dit topic niet over hem. Het gaat over jou......
Lieve Lily,
Je post hier op een topic over vrouwen in een ongelijkwaardige en (in de meeste gevallen) geweldadige relatie. Daar post je omdat je dus vindt dat je relatie aan dat criterium voldoet en ik denk ook dat jouw relatie past in het plaatje van de relaties die hier besproken worden. Jij post hier. Dús je relatie is niet gelijkwaardig én er wordt geweld gebruikt. Dáárom schrijven we hier en jij dus ook.
Dat het inderdaad nogal hevig kan zijn, jouw relatie, heb je in de afgelopen jaren meerdere malen mogen ervaren en aan ons beschreven. En dan geven wij jou steun en raad en we voelen met je mee en we drukken je met de neus op de feiten. Jouw éigen feiten. Niet de feiten die wij verzonnen hebben of die wij zo graag willen zien. Nee, het zijn dingen die jij beschrijft en waar wij op reageren.
Als het er hier alleen maar om zou gaan dat je mag huilen over je beklagenswaardige vrouwenlot en dat er vooral niet wordt gesproken over de réden waarom het allemaal misgaat, wat er precies gebeurt en het eigen aandeel in het verhaal, dan zou ik hier al lang niet meer schrijven. Juist het 'facen van de facts', het onderkennen dat er ook voor jezelf een rol is weggelegd in je eigen geluk/drama, het bestuderen daarvan en vooral en allereerst het heel (soms) pijnlijk eerlijk daarover zijn, is de reden waarom ik hier kom.
Ik ben benieuwd en dat meen ik oprecht, waarom jij hier schrijft. Ik ben er namelijk van overtuigd (en dat zou ik wel drie keer willen zeggen) dat jouw verhaal hier dubbel en dwars thuishoort. En dat denk jij ook want jij schrijft hier en deelt hier. Maar je wil tegelijkertijd dat wij, met jou, onze kop in het zand steken en dat we jouw vriend een lieve, aardige jongen vinden die het allemaal niet zo rot bedoelt. En dat denk ik niet en dat zal ik ook nooit gaan denken en daar heb jij verder geen invloed op. Want ook al prijs jij hem mijlenver de hemel in, ik ken zijn (en nu zeg ik het even heel kort door de bocht) 'soort'.
Jij voelt je daar lekker bij, je voelt je geborgen en hij geeft je boven alles het gevoel dat hij jou nodig heeft. Jij kunt niet zonder hem en hij niet zonder jou. Jullie hebben je volkomen onmisbaar gemaakt aan elkaar. Het zogenaamde 'mosterverbond' zoals Caroline Roodvoets dat beschrijft.
Dat begrijpt ie-der-een hier. Daarom zijn we hier. Maar wij - en dat zeg ik even expres zo - zijn gestopt met liegen tegen onszelf. Je kunt natuurlijk tegen iedereen liegen, tegen je ouders, je vrienden, je klasgenoten, tegen iedereen maar hier niet. Hier komen vrouwen die het liegen voorbij zijn. Die toegeven dat ze hielden/houden van een man die eigenlijk niet goed voor ze is.
Kijk naar Elfje, die hier vertelt over haar huwelijk wat bepaald niet over rozen gaat en wat haar zelfgekozen gevangenis is geworden, die niet de kracht heeft om er voor te kiezen om weg te gaan maar die wel zo nu en dan deelt met ons. Ze wil bij haar man blijven, dat is haar keuze en niemand die die keuze verder betwist, ze moet het zelf weten, het is haar leven maar we praten haar niet naar de mond en zij maakt het niet mooier dan het is.
In mijn vorige posting heb ik je duidelijk willen maken dat jouw kijk op jouw relatie niet mijn kijk op jouw relatie is en dat jij die kijk niet kunt veranderen, ook al vertel je me honderd keer wat een schat jouw vriend is. Dat jij bij hem wil blijven en zelfs zijn kinderen wil gaan baren vind ik verschrikkelijk om te lezen maar het is jouw leven en jouw keuze.
Maar ik kan het niet aan, ik trek het niet, écht niet, om met jou mee te praten over hoe goed en hoe lief jouw vriendje wel niet is want in mijn ogen is het geen lieve man. In mijn ogen is het iemand die keihard hulp nodig heeft en iemand waarvan ik hoop dat hij niet meer al te veel schade aan zal gaan richten in zijn leven en vooral niet in jouw leven en hopelijk ook niet in het leven van zijn hypothetische kinderen.
Jij hoeft niks met mij posting lieverd want je doet wat je zelf wil. Ik zou je alleen willen vragen op te houden met je vriend hier op te hemelen en gewoon te vertellen over jou en hoe het met jou gaat en jouw twijfels, je geluksmomenten, je verdriet en je vreugde en daar zal hij een rol in spelen maar hou alsjeblieft op met hier de ene dag vertellen hoezeer het weer uit de hand is gelopen en de volgende dag wat een lieverd het is want dat hoeft niet. Het gaat er niet om wat Eleonora van de Beo al dan niet leuk vindt aan jouw vriend. Ik hoef niet met hem samen te leven.
Realiseer je nog eens waarom je op dit topic schrijft, want dat doe je niet voor niks. Toch?
Lieve Lily,
Je post hier op een topic over vrouwen in een ongelijkwaardige en (in de meeste gevallen) geweldadige relatie. Daar post je omdat je dus vindt dat je relatie aan dat criterium voldoet en ik denk ook dat jouw relatie past in het plaatje van de relaties die hier besproken worden. Jij post hier. Dús je relatie is niet gelijkwaardig én er wordt geweld gebruikt. Dáárom schrijven we hier en jij dus ook.
Dat het inderdaad nogal hevig kan zijn, jouw relatie, heb je in de afgelopen jaren meerdere malen mogen ervaren en aan ons beschreven. En dan geven wij jou steun en raad en we voelen met je mee en we drukken je met de neus op de feiten. Jouw éigen feiten. Niet de feiten die wij verzonnen hebben of die wij zo graag willen zien. Nee, het zijn dingen die jij beschrijft en waar wij op reageren.
Als het er hier alleen maar om zou gaan dat je mag huilen over je beklagenswaardige vrouwenlot en dat er vooral niet wordt gesproken over de réden waarom het allemaal misgaat, wat er precies gebeurt en het eigen aandeel in het verhaal, dan zou ik hier al lang niet meer schrijven. Juist het 'facen van de facts', het onderkennen dat er ook voor jezelf een rol is weggelegd in je eigen geluk/drama, het bestuderen daarvan en vooral en allereerst het heel (soms) pijnlijk eerlijk daarover zijn, is de reden waarom ik hier kom.
Ik ben benieuwd en dat meen ik oprecht, waarom jij hier schrijft. Ik ben er namelijk van overtuigd (en dat zou ik wel drie keer willen zeggen) dat jouw verhaal hier dubbel en dwars thuishoort. En dat denk jij ook want jij schrijft hier en deelt hier. Maar je wil tegelijkertijd dat wij, met jou, onze kop in het zand steken en dat we jouw vriend een lieve, aardige jongen vinden die het allemaal niet zo rot bedoelt. En dat denk ik niet en dat zal ik ook nooit gaan denken en daar heb jij verder geen invloed op. Want ook al prijs jij hem mijlenver de hemel in, ik ken zijn (en nu zeg ik het even heel kort door de bocht) 'soort'.
Jij voelt je daar lekker bij, je voelt je geborgen en hij geeft je boven alles het gevoel dat hij jou nodig heeft. Jij kunt niet zonder hem en hij niet zonder jou. Jullie hebben je volkomen onmisbaar gemaakt aan elkaar. Het zogenaamde 'mosterverbond' zoals Caroline Roodvoets dat beschrijft.
Dat begrijpt ie-der-een hier. Daarom zijn we hier. Maar wij - en dat zeg ik even expres zo - zijn gestopt met liegen tegen onszelf. Je kunt natuurlijk tegen iedereen liegen, tegen je ouders, je vrienden, je klasgenoten, tegen iedereen maar hier niet. Hier komen vrouwen die het liegen voorbij zijn. Die toegeven dat ze hielden/houden van een man die eigenlijk niet goed voor ze is.
Kijk naar Elfje, die hier vertelt over haar huwelijk wat bepaald niet over rozen gaat en wat haar zelfgekozen gevangenis is geworden, die niet de kracht heeft om er voor te kiezen om weg te gaan maar die wel zo nu en dan deelt met ons. Ze wil bij haar man blijven, dat is haar keuze en niemand die die keuze verder betwist, ze moet het zelf weten, het is haar leven maar we praten haar niet naar de mond en zij maakt het niet mooier dan het is.
In mijn vorige posting heb ik je duidelijk willen maken dat jouw kijk op jouw relatie niet mijn kijk op jouw relatie is en dat jij die kijk niet kunt veranderen, ook al vertel je me honderd keer wat een schat jouw vriend is. Dat jij bij hem wil blijven en zelfs zijn kinderen wil gaan baren vind ik verschrikkelijk om te lezen maar het is jouw leven en jouw keuze.
Maar ik kan het niet aan, ik trek het niet, écht niet, om met jou mee te praten over hoe goed en hoe lief jouw vriendje wel niet is want in mijn ogen is het geen lieve man. In mijn ogen is het iemand die keihard hulp nodig heeft en iemand waarvan ik hoop dat hij niet meer al te veel schade aan zal gaan richten in zijn leven en vooral niet in jouw leven en hopelijk ook niet in het leven van zijn hypothetische kinderen.
Jij hoeft niks met mij posting lieverd want je doet wat je zelf wil. Ik zou je alleen willen vragen op te houden met je vriend hier op te hemelen en gewoon te vertellen over jou en hoe het met jou gaat en jouw twijfels, je geluksmomenten, je verdriet en je vreugde en daar zal hij een rol in spelen maar hou alsjeblieft op met hier de ene dag vertellen hoezeer het weer uit de hand is gelopen en de volgende dag wat een lieverd het is want dat hoeft niet. Het gaat er niet om wat Eleonora van de Beo al dan niet leuk vindt aan jouw vriend. Ik hoef niet met hem samen te leven.
Realiseer je nog eens waarom je op dit topic schrijft, want dat doe je niet voor niks. Toch?
zaterdag 17 mei 2008 om 18:25
Nu heb ik een lieve, goede man, maar ik betrap mezelf nog steeds op onderdanig gedrag. Vanmiddag nog. Iemand belde mij mobiel (wonderlijk genoeg was ik 'm eens niet vergeten mee te nemen) terwijl hij en ik samen op een terrasje zaten. Heel leuk gesprek. Daarna voelde ik me schuldig en ging echt weer zó pleasen.. het ergste van het ergste was toen ik nog even in een winkel wilde kijken en vroeg 'mag het?'
Belachelijk toch!
Terwijl hij, want ik vroeg het na, helemaal nergens moeite mee had, het gesprek niet te lang of storend vond, en het gewoon naar zijn zin had.
Zo diep zit dat er bij mij in, die angst, terwijl ik er nu totaal geen reden voor heb. Ik vind het shocking om te zien wat ik doe. En ik heb hem gevraagd om me de volgende keer te wijzen op zulk gedrag, want ik wil dit dus niet meer!!
Ik vraag me af of ik het ooit helemaal achter me kan laten, angst en dit soort please-gedrag.
Belachelijk toch!
Terwijl hij, want ik vroeg het na, helemaal nergens moeite mee had, het gesprek niet te lang of storend vond, en het gewoon naar zijn zin had.
Zo diep zit dat er bij mij in, die angst, terwijl ik er nu totaal geen reden voor heb. Ik vind het shocking om te zien wat ik doe. En ik heb hem gevraagd om me de volgende keer te wijzen op zulk gedrag, want ik wil dit dus niet meer!!
Ik vraag me af of ik het ooit helemaal achter me kan laten, angst en dit soort please-gedrag.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 17 mei 2008 om 18:58
quote:Elmervrouw schreef op 17 mei 2008 @ 18:25:
Nu heb ik een lieve, goede man, maar ik betrap mezelf nog steeds op onderdanig gedrag.
Ook herkenbaar... alleen niet naar mijn vriend toe. Die staat dat namelijk niet toe en is zelf heel bescheiden van aard (niet onderdanig, maar wel zeer ondersteunend en lief, geeft me heel veel ruimte). Wel laat ik me gemakkelijk intimideren als iemand zich met felle bewoordingen tegen me uitlaat. Heb dan de neiging om te gaan rennen voor die persoon om het hem/haar naar de zin te maken en om (onterecht) gelijk te geven of schuld te bekennen. Dat is me in werksituaties nogal eens gebeurd. Achteraf voel je je er zo beroerd over!
Heb verder niet zo lang ontdekt dat ik sommige keuzes heb gemaakt om mijn ouders pleasen. Sinds ik me daar van bewust ben vertel ik hen niet meer over al mijn plannen, zodat ze me niet kunnen manipuleren. Het is pijnlijk om te zien dat mijn moeder daar onder lijdt, maar ik voel me veel vrijer. Denk dat het op den duur beter is voor onze relatie.
quote:pom508 schreef op 17 mei 2008 @ 17:59:
Yuky, van mij ook een welkom hier. Het is toch opmerkelijk hoeveel lotgenoten er zijn. In het dagelijkse leven kom je ze nauwelijks tegen, alhoewel..............
Je komt er nauwelijks tegen die zo bereidwillig zijn om onderling ervarigen uit te wisselen.
Dat laatste zal het wel zijn inderdaad, als je ziet hoe veel mensen hier meeschrijven of meegeschreven hebben. De vriendinnen die ik in de tijd van mijn ex had hadden in elk geval van buitenaf gezien leuke ongecompleceerde relaties (de meeste van hen zijn nog steeds nog steeds bij hun vriendjes van toen). Ze konden me niet goed begrijpen toen mijn relatie uitging. Een deel had heel veel begrip voor mijn vriends gedrag (want vluchteling dus getraumatiseerd... door hen ging ik me schuldig voelen) en een deel vond dat je dit soort problemen kon verwachten als je iets met een moslim begon.
Maar goed, dat zal ook de leeftijd geweest zijn. Was zelf tenslotte ook pas 23 en had nooit een 'normale relatie' gekend. Ik kon zelf ook moeilijk begrijpen wat ik nou precies voelde tussen werd heen en weer geslingerd tussen emoties als 'houden van', 'me gekwetst en klein voelen', 'iemands enige steun en toeverlaat zijn', 'begrip voor mijn ex's situatie' etc. Ik zal zelf ook niet duidelijk hebben weten te maken wat er precies allemaal aan de hand was. Dat snapte ik namelijk pas jaren later.
In die zin begrijp ik Lilly ook wel.... maar ik zou haar er zo graag uit willen sleuren.
Nu heb ik een lieve, goede man, maar ik betrap mezelf nog steeds op onderdanig gedrag.
Ook herkenbaar... alleen niet naar mijn vriend toe. Die staat dat namelijk niet toe en is zelf heel bescheiden van aard (niet onderdanig, maar wel zeer ondersteunend en lief, geeft me heel veel ruimte). Wel laat ik me gemakkelijk intimideren als iemand zich met felle bewoordingen tegen me uitlaat. Heb dan de neiging om te gaan rennen voor die persoon om het hem/haar naar de zin te maken en om (onterecht) gelijk te geven of schuld te bekennen. Dat is me in werksituaties nogal eens gebeurd. Achteraf voel je je er zo beroerd over!
Heb verder niet zo lang ontdekt dat ik sommige keuzes heb gemaakt om mijn ouders pleasen. Sinds ik me daar van bewust ben vertel ik hen niet meer over al mijn plannen, zodat ze me niet kunnen manipuleren. Het is pijnlijk om te zien dat mijn moeder daar onder lijdt, maar ik voel me veel vrijer. Denk dat het op den duur beter is voor onze relatie.
quote:pom508 schreef op 17 mei 2008 @ 17:59:
Yuky, van mij ook een welkom hier. Het is toch opmerkelijk hoeveel lotgenoten er zijn. In het dagelijkse leven kom je ze nauwelijks tegen, alhoewel..............
Je komt er nauwelijks tegen die zo bereidwillig zijn om onderling ervarigen uit te wisselen.
Dat laatste zal het wel zijn inderdaad, als je ziet hoe veel mensen hier meeschrijven of meegeschreven hebben. De vriendinnen die ik in de tijd van mijn ex had hadden in elk geval van buitenaf gezien leuke ongecompleceerde relaties (de meeste van hen zijn nog steeds nog steeds bij hun vriendjes van toen). Ze konden me niet goed begrijpen toen mijn relatie uitging. Een deel had heel veel begrip voor mijn vriends gedrag (want vluchteling dus getraumatiseerd... door hen ging ik me schuldig voelen) en een deel vond dat je dit soort problemen kon verwachten als je iets met een moslim begon.
Maar goed, dat zal ook de leeftijd geweest zijn. Was zelf tenslotte ook pas 23 en had nooit een 'normale relatie' gekend. Ik kon zelf ook moeilijk begrijpen wat ik nou precies voelde tussen werd heen en weer geslingerd tussen emoties als 'houden van', 'me gekwetst en klein voelen', 'iemands enige steun en toeverlaat zijn', 'begrip voor mijn ex's situatie' etc. Ik zal zelf ook niet duidelijk hebben weten te maken wat er precies allemaal aan de hand was. Dat snapte ik namelijk pas jaren later.
In die zin begrijp ik Lilly ook wel.... maar ik zou haar er zo graag uit willen sleuren.
zaterdag 17 mei 2008 om 19:04
quote:Elmervrouw schreef op 17 mei 2008 @ 18:25:
Nu heb ik een lieve, goede man, maar ik betrap mezelf nog steeds op onderdanig gedrag. Vanmiddag nog. Iemand belde mij mobiel (wonderlijk genoeg was ik 'm eens niet vergeten mee te nemen) terwijl hij en ik samen op een terrasje zaten. Heel leuk gesprek. Daarna voelde ik me schuldig en ging echt weer zó pleasen.. het ergste van het ergste was toen ik nog even in een winkel wilde kijken en vroeg 'mag het?'
Belachelijk toch!
Terwijl hij, want ik vroeg het na, helemaal nergens moeite mee had, het gesprek niet te lang of storend vond, en het gewoon naar zijn zin had.
Zo diep zit dat er bij mij in, die angst, terwijl ik er nu totaal geen reden voor heb. Ik vind het shocking om te zien wat ik doe. En ik heb hem gevraagd om me de volgende keer te wijzen op zulk gedrag, want ik wil dit dus niet meer!!
Ik vraag me af of ik het ooit helemaal achter me kan laten, angst en dit soort please-gedrag.He jakkie, dit is zo herkenbaar!
Nu heb ik een lieve, goede man, maar ik betrap mezelf nog steeds op onderdanig gedrag. Vanmiddag nog. Iemand belde mij mobiel (wonderlijk genoeg was ik 'm eens niet vergeten mee te nemen) terwijl hij en ik samen op een terrasje zaten. Heel leuk gesprek. Daarna voelde ik me schuldig en ging echt weer zó pleasen.. het ergste van het ergste was toen ik nog even in een winkel wilde kijken en vroeg 'mag het?'
Belachelijk toch!
Terwijl hij, want ik vroeg het na, helemaal nergens moeite mee had, het gesprek niet te lang of storend vond, en het gewoon naar zijn zin had.
Zo diep zit dat er bij mij in, die angst, terwijl ik er nu totaal geen reden voor heb. Ik vind het shocking om te zien wat ik doe. En ik heb hem gevraagd om me de volgende keer te wijzen op zulk gedrag, want ik wil dit dus niet meer!!
Ik vraag me af of ik het ooit helemaal achter me kan laten, angst en dit soort please-gedrag.He jakkie, dit is zo herkenbaar!
zaterdag 17 mei 2008 om 19:46
Ook voor mij herkenbaar Elmerveertje. Mijn lieve Wé zal nooit achterdochtig doen of zich afvragen of ik wel ten goeder trouw ben en toch voel ik de behoefte om hem dingen uit te leggen, te verklaren, te laten lezen enzovoort. Ik kreeg een tijdje terug een mailtje van een ex scharrel en voelde me ontzettend bezwaard toen ik terugmailde. Heb het ook meteen thuis verteld.
Wé haalt dan zijn schouders op en wil niks lezen of zo maar ik ging hem letter voor letter vertellen hoe en wat en hoe het bedoeld was.
Andersom ben ik wel een paar keer panisch geweest toen Willem een SMS kreeg van een collega of zo. Als ik dat dan toevallig zie dan schrik ik toch. En dan gaat het om teksten als; prettige avond. Of zoiets. Ik ben helemaal geprogrammeerd om op mijn hoede te zijn en dat krijg je er maar lastig uit.
Wé haalt dan zijn schouders op en wil niks lezen of zo maar ik ging hem letter voor letter vertellen hoe en wat en hoe het bedoeld was.
Andersom ben ik wel een paar keer panisch geweest toen Willem een SMS kreeg van een collega of zo. Als ik dat dan toevallig zie dan schrik ik toch. En dan gaat het om teksten als; prettige avond. Of zoiets. Ik ben helemaal geprogrammeerd om op mijn hoede te zijn en dat krijg je er maar lastig uit.
zaterdag 17 mei 2008 om 20:27
Welkom Yuki,
Van meelezer meeschrijver geworden, nu krijg je persoonlijke reakties naast de herkenning die je eerder ongetwijfeld gehad hebt.
En toch is het bij iedereen weer anders.
Van de vrouwen hier zijn er meer, heb ik begrepen, die weer een relatie hebben.
Omdat dat iets is waar ik uiteindelijk ook wel aan toe wil zijn, waar ik op het moment dat het zich aandient ook wel voor zou willen durven kiezen, ben ik heel erg nieuwsgierig hoe dit is gegaan.
Hoe was het bij jullie toen je merkte dat er iemand was die je aandacht gaf? Was dat niet eng?
En toen je verliefdheidsgevoelens kreeg, wilde je daar wel aan toegeven?
Besef je dan ineens dat er iemand is, waar je van houdt?
Eleonora, jij hebt me dit over jou al een keer uitgelegd, jouw leven nu ziet er voor mij uit als Utopia...
Vooral jouw 'tussenfase' fascineert me nogal.
Dat je je zo vrij hebt gevoeld om ermee te experimenteren, dat extreme ook, én dat het op een gegeven moment ook weer genoeg was.
Ik zou dat echt niet kunnen. Ik ben eerder geremd geworden.
Poorten gesloten en brug opgehaald, zal ik maar zeggen...
Ik ken mezelf wat mannen betreft nog helemaal niet goed.
Misschien komt dat ook omdat ik nooit vriendjes (de echte verkering) heb gehad. Mijn ex was mijn eerste en mijn enige tot nu toe.
Hoewel ik in eerdere postings wel schreef dat ik wel eens iemand leuk vind, en dan achteraf opgelucht ben als ik merk dat ie bezet is, of door omstandigheden uit beeld verdwijnt denk ik maar dat ik er 'gewoon nog niet aan toe ben'.
Aan de andere kant ben ik wel weer gevoelig voor aandacht van mannen heb ik gemerkt. Ik ben bang dat ik mijn hoofd een beetje te snel op hol laat brengen door een vriendelijk praatje, een knipoog en een leuke lach. Dat zijn toch hele normale dagelijkse dingen, dat hoeft echt niet iets speciaals te betekenen. Dat komt gewoon omdat ik dat nooit gewend ben geweest.
Herkennen jullie dat of ligt het aan de 'groentjes-mode'waar ik in feite nog steeds in verkeer? Het is bij mij top - iemand in mijn gedachten (ik wil het met nadruk geen verliefdheid noemen - of dal - ik wil er niks van weten en negeer elk gebaar dat op een toenaderingspoging zou kunnen lijken.
Voel me heel kwetsbaar op dit vlak.
Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat iemand op mij valt.
Dat heeft niet met mijn uiterlijk te maken, maar meer met persoonlijke klunzerigheid en het soms moeilijk uit mijn woorden komen, al zou je dat hier niet zo zeggen.
En door de afwijzingen die ik jaar in en jaar uit heb moeten meemaken is mijn zelfbeeld erg laag.
De opluchting die ik voel bij het afvallen van een (semi)potentiële kandidaat bestaat dus grotendeels uit de opluchting voor het niet worden van iets dat gedoemd is te mislukken.
Het is wel iets dat speelt in deze periode bij mij.
Perel.
Van meelezer meeschrijver geworden, nu krijg je persoonlijke reakties naast de herkenning die je eerder ongetwijfeld gehad hebt.
En toch is het bij iedereen weer anders.
Van de vrouwen hier zijn er meer, heb ik begrepen, die weer een relatie hebben.
Omdat dat iets is waar ik uiteindelijk ook wel aan toe wil zijn, waar ik op het moment dat het zich aandient ook wel voor zou willen durven kiezen, ben ik heel erg nieuwsgierig hoe dit is gegaan.
Hoe was het bij jullie toen je merkte dat er iemand was die je aandacht gaf? Was dat niet eng?
En toen je verliefdheidsgevoelens kreeg, wilde je daar wel aan toegeven?
Besef je dan ineens dat er iemand is, waar je van houdt?
Eleonora, jij hebt me dit over jou al een keer uitgelegd, jouw leven nu ziet er voor mij uit als Utopia...
Vooral jouw 'tussenfase' fascineert me nogal.
Dat je je zo vrij hebt gevoeld om ermee te experimenteren, dat extreme ook, én dat het op een gegeven moment ook weer genoeg was.
Ik zou dat echt niet kunnen. Ik ben eerder geremd geworden.
Poorten gesloten en brug opgehaald, zal ik maar zeggen...
Ik ken mezelf wat mannen betreft nog helemaal niet goed.
Misschien komt dat ook omdat ik nooit vriendjes (de echte verkering) heb gehad. Mijn ex was mijn eerste en mijn enige tot nu toe.
Hoewel ik in eerdere postings wel schreef dat ik wel eens iemand leuk vind, en dan achteraf opgelucht ben als ik merk dat ie bezet is, of door omstandigheden uit beeld verdwijnt denk ik maar dat ik er 'gewoon nog niet aan toe ben'.
Aan de andere kant ben ik wel weer gevoelig voor aandacht van mannen heb ik gemerkt. Ik ben bang dat ik mijn hoofd een beetje te snel op hol laat brengen door een vriendelijk praatje, een knipoog en een leuke lach. Dat zijn toch hele normale dagelijkse dingen, dat hoeft echt niet iets speciaals te betekenen. Dat komt gewoon omdat ik dat nooit gewend ben geweest.
Herkennen jullie dat of ligt het aan de 'groentjes-mode'waar ik in feite nog steeds in verkeer? Het is bij mij top - iemand in mijn gedachten (ik wil het met nadruk geen verliefdheid noemen - of dal - ik wil er niks van weten en negeer elk gebaar dat op een toenaderingspoging zou kunnen lijken.
Voel me heel kwetsbaar op dit vlak.
Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat iemand op mij valt.
Dat heeft niet met mijn uiterlijk te maken, maar meer met persoonlijke klunzerigheid en het soms moeilijk uit mijn woorden komen, al zou je dat hier niet zo zeggen.
En door de afwijzingen die ik jaar in en jaar uit heb moeten meemaken is mijn zelfbeeld erg laag.
De opluchting die ik voel bij het afvallen van een (semi)potentiële kandidaat bestaat dus grotendeels uit de opluchting voor het niet worden van iets dat gedoemd is te mislukken.
Het is wel iets dat speelt in deze periode bij mij.
Perel.
zaterdag 17 mei 2008 om 20:33
Wat er ook nog bij komt is dat ik het gevoel heb dat ik geen nieuwe relatie mag van mijn ex.
Dat is niet alleen mijn gevoel, dat blijkt ook uit zijn gedrag.
Bovendien denk ik ook: 'Wellicht is het beter als ik maar nergens aan begin, ik sleep er ook nog iemand mee de ellende in waarin ik nu zelf nog zit.'
Ik schaam me voor het gedrag dat mijn ex nu al tentoonspreidt.
Laat staan als hij daadwerkelijk met een vriend van mij geconfronteerd gaat worden.
Dat is niet alleen mijn gevoel, dat blijkt ook uit zijn gedrag.
Bovendien denk ik ook: 'Wellicht is het beter als ik maar nergens aan begin, ik sleep er ook nog iemand mee de ellende in waarin ik nu zelf nog zit.'
Ik schaam me voor het gedrag dat mijn ex nu al tentoonspreidt.
Laat staan als hij daadwerkelijk met een vriend van mij geconfronteerd gaat worden.
zaterdag 17 mei 2008 om 20:56
Jij en ik zijn tegenpolen in sommige opzichten denk ik Perel. Waar jij je ophaalbrug (mooi!) op hebt gehaald, gooide ik die hele brug juist weg. Geen brug. Dat was mijn oplossing, die (ook) geen oplossing bleek uiteindelijk. Ik was al behoorlijk vrijgevochten, had seks hoog in het vaandel staan en het was eigenlijk mijn einige manier van contact maken en krijgen met mannen, ook met mijn ex, met wie ik nog maanden seks heb gehad, ook toen we al uit elkaar waren. Het hielp me niks maar ik dacht dat het de manier was om op de kaart te blijven staan als vrouw.
Maar wat ik wilde, werkelijk contact, dat heb ik in die periode nauwelijks met iemand gehad en al helemaal niet met die mannen in kwestie. Hoe minder werkelijk contact, hoe beter denk ik zelfs. Gewoon fun hebben, of zelfs helemaal niet zoveel fun hebben en dan weer wegwezen. Toen het een paar keer wat meer werd raakte ik eigenlijk in paniek want ik voelde al snel dat ik me weer afhankelijk op ging stellen en dat bij mannen die daar helemaal niet voorzichtig mee omgingen. Nou, dan is het al snel niet leuk meer.
Mijn tussenperiode is dus welliswaar het tegenovergestelde van die van jou maar ik denk dat we allebei bang zijn/waren. Om gekwetst te worden, om het fout te doen, alleen hebben we een andere manier van ons opstellen. Jij gooit je luiken dicht, ik gooide ze open. Het resultaat bij mij was (net als bij jou) minder dan nul.
Pas na een periode van celibaat en een (vrij) lange vriendschap gaf ik toe aan ook andere gevoelens die ik inmiddels voor mijn nu echtgenoot had gekregen. Zomaar wild verliefd worden op iemand zie ik mezelf ook niet doen. Ja, misschien verliefd worden maar een relatie beginnen vanuit die verliefdheid, dat niet. Omdat ik verliefd zijn een overschatte gemoedstoestand vind en er voor mij persoonlijk nog nooit iets blijvends, positiefs uit is ontstaan. Maar goed, dat ben ik, dat geld niet voor iedereen.
Ik zweer bij een relatie gebaseerd op vriendschap. Zo is mijn huidige relatie onstaan en die is vast verre van perfect maar het is wel mijn beste relatie ooit. Daarvoor moet je de mannen wel opzoeken natuurlijk en mijn ervaring is dat je ze op de gekste plekken tegenkomt. Ik die van mij in een chatroom of all places.....
Kom je weleens mannen tegen of zoek je ze weleens op? Of wordt je al panisch bij het idee?
Jezelf kwetsbaar opstellen duurt een tijdje. Althans dat is mijn ervaring. Toen Wé bij me kwam wonen heb ik een hele avond mijn ogen uit mijn hoofd gehuild. Ik kon niet wennen aan het idee dat ik mijn huis met iemand moest gaan delen. Mijn tempel, mijn vrijplaats. Terwijl ik hem zelf heb gevraagd bij me te komen wonen! Maar ik was als de dood werkelijk.
En toch.....is hij het aller, aller geweldigste wat me is gebeurd in mijn leven. Zelfs geweldiger dan mijn dochter, die ik niet had gehad als hij er niet was geweest. Maar weer liefde vinden, iemand die mij zo erg neemt zoals ik ben met alles er op en er aan, zo zonder reserves. Dat heeft me echt weer zin gegeven in het leven.
Ik zit dit te schrijven en ben meteen weer bang dat het dan stukgaat, als ik er zo euforisch over schrijf. Raar he? Dat gevoel dat iets zomaar weer stuk kan gaan omdat je er geen controle over hebt blijft hoor, ook al ben ik al 7 jaar weg bij mijn ex.
Ik snap je Perel. Ik zou willen dat ik je onzekerheid weg kon nemen maar dat zal niet eenvoudig zijn omdat het zo diep zit. Toch hoop ik dat je hier nog eens extra merkt dat je een leuk mens bent en de moeite waard. Dat je het waard bent liefgehad te worden.
Maar wat ik wilde, werkelijk contact, dat heb ik in die periode nauwelijks met iemand gehad en al helemaal niet met die mannen in kwestie. Hoe minder werkelijk contact, hoe beter denk ik zelfs. Gewoon fun hebben, of zelfs helemaal niet zoveel fun hebben en dan weer wegwezen. Toen het een paar keer wat meer werd raakte ik eigenlijk in paniek want ik voelde al snel dat ik me weer afhankelijk op ging stellen en dat bij mannen die daar helemaal niet voorzichtig mee omgingen. Nou, dan is het al snel niet leuk meer.
Mijn tussenperiode is dus welliswaar het tegenovergestelde van die van jou maar ik denk dat we allebei bang zijn/waren. Om gekwetst te worden, om het fout te doen, alleen hebben we een andere manier van ons opstellen. Jij gooit je luiken dicht, ik gooide ze open. Het resultaat bij mij was (net als bij jou) minder dan nul.
Pas na een periode van celibaat en een (vrij) lange vriendschap gaf ik toe aan ook andere gevoelens die ik inmiddels voor mijn nu echtgenoot had gekregen. Zomaar wild verliefd worden op iemand zie ik mezelf ook niet doen. Ja, misschien verliefd worden maar een relatie beginnen vanuit die verliefdheid, dat niet. Omdat ik verliefd zijn een overschatte gemoedstoestand vind en er voor mij persoonlijk nog nooit iets blijvends, positiefs uit is ontstaan. Maar goed, dat ben ik, dat geld niet voor iedereen.
Ik zweer bij een relatie gebaseerd op vriendschap. Zo is mijn huidige relatie onstaan en die is vast verre van perfect maar het is wel mijn beste relatie ooit. Daarvoor moet je de mannen wel opzoeken natuurlijk en mijn ervaring is dat je ze op de gekste plekken tegenkomt. Ik die van mij in een chatroom of all places.....
Kom je weleens mannen tegen of zoek je ze weleens op? Of wordt je al panisch bij het idee?
Jezelf kwetsbaar opstellen duurt een tijdje. Althans dat is mijn ervaring. Toen Wé bij me kwam wonen heb ik een hele avond mijn ogen uit mijn hoofd gehuild. Ik kon niet wennen aan het idee dat ik mijn huis met iemand moest gaan delen. Mijn tempel, mijn vrijplaats. Terwijl ik hem zelf heb gevraagd bij me te komen wonen! Maar ik was als de dood werkelijk.
En toch.....is hij het aller, aller geweldigste wat me is gebeurd in mijn leven. Zelfs geweldiger dan mijn dochter, die ik niet had gehad als hij er niet was geweest. Maar weer liefde vinden, iemand die mij zo erg neemt zoals ik ben met alles er op en er aan, zo zonder reserves. Dat heeft me echt weer zin gegeven in het leven.
Ik zit dit te schrijven en ben meteen weer bang dat het dan stukgaat, als ik er zo euforisch over schrijf. Raar he? Dat gevoel dat iets zomaar weer stuk kan gaan omdat je er geen controle over hebt blijft hoor, ook al ben ik al 7 jaar weg bij mijn ex.
Ik snap je Perel. Ik zou willen dat ik je onzekerheid weg kon nemen maar dat zal niet eenvoudig zijn omdat het zo diep zit. Toch hoop ik dat je hier nog eens extra merkt dat je een leuk mens bent en de moeite waard. Dat je het waard bent liefgehad te worden.
zaterdag 17 mei 2008 om 21:07
Ik herken je verhaal wel Perel. Inclusief de positie van ex.
Heb geen zin om uitgescholden te worden door hem over een evt. nieuwe man in mijn leven.
Wat bij mij de boel ook ernstig compliceert is dat ik niets meer over mijn kinderen te zeggen heb als er iemand anders bij komt. Die onrust, daar kijk ik echt niet naar uit.
Aan de andere kant lees ik ook het verhaal van Leo, en dat van Lemmy, en het klinkt zo fijn, een man die gewoon voor jou gaat, voor wie je ertoe doet.
Ik denk dat ik nog steeds vreselijk kwetsbaar ben en hierom ben ik blij dat ik nog geen acute behoefte heb aan liefde.
Heb dat wel gehad, na de scheiding van mijn eerste man. Ook een wilde periode achter de rug. Daar wordt je niet zekerder van, eerder nog onzekerder. Ik dan.
Heb geen zin om uitgescholden te worden door hem over een evt. nieuwe man in mijn leven.
Wat bij mij de boel ook ernstig compliceert is dat ik niets meer over mijn kinderen te zeggen heb als er iemand anders bij komt. Die onrust, daar kijk ik echt niet naar uit.
Aan de andere kant lees ik ook het verhaal van Leo, en dat van Lemmy, en het klinkt zo fijn, een man die gewoon voor jou gaat, voor wie je ertoe doet.
Ik denk dat ik nog steeds vreselijk kwetsbaar ben en hierom ben ik blij dat ik nog geen acute behoefte heb aan liefde.
Heb dat wel gehad, na de scheiding van mijn eerste man. Ook een wilde periode achter de rug. Daar wordt je niet zekerder van, eerder nog onzekerder. Ik dan.
