Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 17 mei 2008 om 21:23
[quote]Perel schreef op 17 mei 2008 @ 20:27:
Welkom Yuki,
[quote]
Dankjewel
[quote]
Ik herken me deels in je verhaal Perel. Ik heb dat soort gevoelens ook gehad, maar het is in de 4 jaar dat ik vrijgezel ben geweest wel een paar keer veranderd.
In de eerste 2 jaar 'haatte' ik mannen en had ik geen enkele zin in een relatie. Toen kwam er een tijd dat ik héél graag weer een relatie wilde. Ik zag ook in iedere glimlach of iedere flirt (ten onrechte) een kans. Ik trok alleen maar mannen die heel graag hun hart bij me wilden uitstorten om vervolgens te zeggen dat ze me meer als een soort 'zus' zagen. Werd er behoorlijk wanhopig van. ...
Op een gegeven moment besloot ik voor mezelf min of meer dat een vaste relatie niet voor me was weggelegd... Heb een klein jaar lang leve de lol geleefd. Ik had geen vriendjes, maar 'toyboys' (zo noemde ik ze ook gewoon... was er eerlijk over tegen hen). Op één of andere manier werd toen de ene na de andere man verliefd op me. In deze periode kwam ik mijn vriend tegen. Bij hem voelde ik meteen dat hij geen 'toyboy' kon zijn, het was alles of niets. Ik gaf na het eerste gesprek al te veel om hen.
Onze relatie werd al heel snel serieus. We hebben nog lang 2 huizen gehad, maar woonden in de praktijk al heel snel samen.
Ik ben in het begin wel heel bang geweest dat mijn vriend me heel snel weer zou verlaten. Vroeg hem om zekerheid die hij na enkele weken natuurlijk nog niet kon geven. Ik heb zelfs een keer het gevoel gehad dat ik het uit wilde maken. Maar toen ik ging nadenken over de reden merkte ik dat ik hem voor wilde zijn... voordat hij het uit zou maken. Gelukkig heb ik niets gedaan. Verder was ik helemaal in het begin wel eens bang dat mijn vriend alles tegen me gelogen had (mijn ex heeft 5 jaar tegen me gelogen over leeftijd, achtergrond, studie, familie etc.). Mijn vriend maakte één keer de grap om tegen me te zeggen dat de pasfoto's van zijn neefjes en nichtjes in zijn portemonee foto's van zijn kinderen waren.... Het gevoeld dat ik toen kreeg.... pfffffff.... meteen een golf van paniek. Heb hem gevraagd om nooit meer zo'n soort grap te maken.
Verder ging het eigenlijk heel natuurlijk. Ook mijn vriend heeft in een ongelijkwaardige relatie gezeten voor mij. Zijn ex pleegde geen fysiek geweld, maar wel verbaal en was extreem jaloers. Het kan mannen ook overkomen. Hij is wel een stuk vergevingsgezinder als hij over zijn ex praat dan ik als ik over de mijne praat. Ik ben wel eens boos geworden vanwege zijn begrip, terwijl ze zo duidelijk over zijn grenzen is gegaan. Projectie waarschijnlijk. Zowel mijn ex als de zijne zijn gelukkig buiten beeld. (misschien zouden ze iets met elkaar moeten
beginnen )
Onze relatie is totaal tegengesteld aan de relaties die we hadden met onze exen. We hebben nooit ruzie, geven elkaar ruimte en zijn open tegen elkaar over ergernissen e.d. We zijn ons allebei heel erg bewust dat we ontzettend veel geluk hebben met elkaar en onze relatie en zeggen dat ook vaak tegen elkaar.
Mijn ex heb ik gevoelsmatig pas echt achter me gelaten toen ik eenmaal goed en wel met mijn vriend samen was. Pas toen zag ik echt hoe veel hij me tekort had gedaan, omdat mijn vriend zo ontzettend veel voor mij/ons over heeft. Toen werd ik pas ech boos. In de eerste 3 jaar nadat het uit was fietste ik zelfs nog regelmatig langs zijn huis om te checken of er licht brandde (hij dreigde vaak met zelfmoord).
Welkom Yuki,
[quote]
Dankjewel
[quote]
Ik herken me deels in je verhaal Perel. Ik heb dat soort gevoelens ook gehad, maar het is in de 4 jaar dat ik vrijgezel ben geweest wel een paar keer veranderd.
In de eerste 2 jaar 'haatte' ik mannen en had ik geen enkele zin in een relatie. Toen kwam er een tijd dat ik héél graag weer een relatie wilde. Ik zag ook in iedere glimlach of iedere flirt (ten onrechte) een kans. Ik trok alleen maar mannen die heel graag hun hart bij me wilden uitstorten om vervolgens te zeggen dat ze me meer als een soort 'zus' zagen. Werd er behoorlijk wanhopig van. ...
Op een gegeven moment besloot ik voor mezelf min of meer dat een vaste relatie niet voor me was weggelegd... Heb een klein jaar lang leve de lol geleefd. Ik had geen vriendjes, maar 'toyboys' (zo noemde ik ze ook gewoon... was er eerlijk over tegen hen). Op één of andere manier werd toen de ene na de andere man verliefd op me. In deze periode kwam ik mijn vriend tegen. Bij hem voelde ik meteen dat hij geen 'toyboy' kon zijn, het was alles of niets. Ik gaf na het eerste gesprek al te veel om hen.
Onze relatie werd al heel snel serieus. We hebben nog lang 2 huizen gehad, maar woonden in de praktijk al heel snel samen.
Ik ben in het begin wel heel bang geweest dat mijn vriend me heel snel weer zou verlaten. Vroeg hem om zekerheid die hij na enkele weken natuurlijk nog niet kon geven. Ik heb zelfs een keer het gevoel gehad dat ik het uit wilde maken. Maar toen ik ging nadenken over de reden merkte ik dat ik hem voor wilde zijn... voordat hij het uit zou maken. Gelukkig heb ik niets gedaan. Verder was ik helemaal in het begin wel eens bang dat mijn vriend alles tegen me gelogen had (mijn ex heeft 5 jaar tegen me gelogen over leeftijd, achtergrond, studie, familie etc.). Mijn vriend maakte één keer de grap om tegen me te zeggen dat de pasfoto's van zijn neefjes en nichtjes in zijn portemonee foto's van zijn kinderen waren.... Het gevoeld dat ik toen kreeg.... pfffffff.... meteen een golf van paniek. Heb hem gevraagd om nooit meer zo'n soort grap te maken.
Verder ging het eigenlijk heel natuurlijk. Ook mijn vriend heeft in een ongelijkwaardige relatie gezeten voor mij. Zijn ex pleegde geen fysiek geweld, maar wel verbaal en was extreem jaloers. Het kan mannen ook overkomen. Hij is wel een stuk vergevingsgezinder als hij over zijn ex praat dan ik als ik over de mijne praat. Ik ben wel eens boos geworden vanwege zijn begrip, terwijl ze zo duidelijk over zijn grenzen is gegaan. Projectie waarschijnlijk. Zowel mijn ex als de zijne zijn gelukkig buiten beeld. (misschien zouden ze iets met elkaar moeten
beginnen )
Onze relatie is totaal tegengesteld aan de relaties die we hadden met onze exen. We hebben nooit ruzie, geven elkaar ruimte en zijn open tegen elkaar over ergernissen e.d. We zijn ons allebei heel erg bewust dat we ontzettend veel geluk hebben met elkaar en onze relatie en zeggen dat ook vaak tegen elkaar.
Mijn ex heb ik gevoelsmatig pas echt achter me gelaten toen ik eenmaal goed en wel met mijn vriend samen was. Pas toen zag ik echt hoe veel hij me tekort had gedaan, omdat mijn vriend zo ontzettend veel voor mij/ons over heeft. Toen werd ik pas ech boos. In de eerste 3 jaar nadat het uit was fietste ik zelfs nog regelmatig langs zijn huis om te checken of er licht brandde (hij dreigde vaak met zelfmoord).
zaterdag 17 mei 2008 om 21:59
Hallo,
Vanmiddag heb ik een mailtje gestuurd naar mijn vriend, waarin ik zeg dat ik stop met de relatie.
Wij hebben vijf jaar een knipperlichtrelatie, waarvan afgelopen jaar weer samen. Qua emotionele beleving sluiten we niet goed op elkaar aan en communiceren gaat ook niet goed. Ik voel me zelden gesteund, gehoord en begrepen. Vervelende eigenschappen van mijn ex-vriend zijn dat hij regelmatig dominant, dwingend is, zijn zin wil doordrijven en weinig tot geen rekening houdt met mijn opinie en gevoelens.
Hij is mijn grenzen vaak over gegaan. Ik ben doorgegaan in de hoop dat hij zou veranderen. Heb zelf ook van alles geprobeerd om mijn eigen houding / aandeel te veranderen.
Nu heb ik voor het eerst zelf de relatie beëindigd, omdat ons zoontje van drie jaar betrokken is geraakt bij een situatie vrijdag, waarbij mijn vriend nul rekening hield met mijn gevoelens en mening. Ik voelde me zo rot, op dat moment, dat het huilen niet kon tegenhouden. Toen kwam hij naar me toe en wilde me troosten en trad op als een soort bemiddelaar. Mijn vriend heeft op dat moment niet ingegrepen of ingezien dat de situatie totaal ongezond was voor mij en zoontje. Ik heb me zo snel mogelijk hernomen, heb afscheid genomen en ben weggegaan (we wonen godzijdank niet samen). Ik heb besloten dat dit echt niet kan, en zie in dat mijn vriend in de afgelopen vijf jaar niet wezenlijk is veranderd. Dit soort voorvallen zullen dus blijven gebeuren, denk ik.
Heel vreemd om te merken dat ik nu ineens zo rigoreuze stap neem. Als mijn zoontje er niet bij betrokken was geweest, was ik er waarschijnlijk wéér over heen gestapt. Nu is hij echt te ver gegaan. Het is op een bepaalde manier net alsof ik de oogkleppen heb afgedaan.
Maar nu voel ik me nu zo raar. Gelukkig is mijn zoontje nu bij mij de komende dagen, volgens de regeling. Ik voel me aan de ene kant sterk en sta achter mijn besluit. Aan de andere kant bang en onzeker. Ik heb ook nog niets gehoord van mijn vriend. Ik ben bang dat hij wat van zich laat horen en ik ben bang dat hij niets van zich laat horen. Ik ben bang voor een instemming met de breuk, omdat ik me dan toch weer afgewezen voel, ook al beëindig ik de relatie zelf.
Het is tussen ons dus eerder over geweest. Dus ergens weet ik dat ik het wel red. Dat ook de zorgtaken goed worden verdeeld. Maar ik ben toch ook bang om alleen te zijn en alleen te blijven. Ben bang voor jaloerse gedachten over vriend. En ik voel me nu zo gek, omdat ik nu zo definitief een besluit neem. Dat ben ik niet gewend. Ben gewend om eindeloos door te praten en het weer 'goed' te maken, of over voorvallen heen te stappen omdat ik het zo moeilijk vind om de bestaande situatie met vriend te verliezen. Vond het echt doodeng om het mailtje te sturen.
Nu lijkt mijn vriend zo in het luchtledige te verdwijnen, omdat ik niets van hem hoor.
Morgen ga ik met een vriendin en haar zoontje naar de speeltuin. Ik heb op zich mensen om me heen die me kunnen steunen. Maar voel me nu toch bang, onzeker en alleen en wil ergens veilig kunnen wegkruipen. Ik zou zo graag willen dat het tóch goed kwam. Ik maak me zorgen over mijn zoontje. Hij is heel gevoelig. Ik weet niet wat ik tegen hem moet zeggen. En ik zie er zelf tegen op om hem te moeten missen.
Ik ben bang dat ik een vrij warrige posting heb geschreven. Ik weet niet of jullie er iets mee kunnen. Ik krijg de indruk dat de vrouwen op dit topic veel levenservaring hebben én kinderen, en ervaring met ongelijkwaardige relaties. Ik heb eigenlijk behoefte aan troost en een 'alles komt goed met je' verhaal.
Eigenlijk ziet mijn leven er ook goed uit qua werk, huis en zoontje, maar ik voel me zo 'uit elkaar gevallen' of zoiets. Bovenal verdrietig. Bang voor de toekomst; wie wil mij nou wel liefhebben? En toch ook standvastig. Nou val ik weer in herhaling. Sorry. Mijn hoofd loopt over.
Voor jezelf kiezen, dat wordt altijd gezegd, maar wat betekent dat? Ik stort mijzelf nu ook in een onzekere, nare situatie waar ik niet gelukkig mee ben.
Vanmiddag heb ik een mailtje gestuurd naar mijn vriend, waarin ik zeg dat ik stop met de relatie.
Wij hebben vijf jaar een knipperlichtrelatie, waarvan afgelopen jaar weer samen. Qua emotionele beleving sluiten we niet goed op elkaar aan en communiceren gaat ook niet goed. Ik voel me zelden gesteund, gehoord en begrepen. Vervelende eigenschappen van mijn ex-vriend zijn dat hij regelmatig dominant, dwingend is, zijn zin wil doordrijven en weinig tot geen rekening houdt met mijn opinie en gevoelens.
Hij is mijn grenzen vaak over gegaan. Ik ben doorgegaan in de hoop dat hij zou veranderen. Heb zelf ook van alles geprobeerd om mijn eigen houding / aandeel te veranderen.
Nu heb ik voor het eerst zelf de relatie beëindigd, omdat ons zoontje van drie jaar betrokken is geraakt bij een situatie vrijdag, waarbij mijn vriend nul rekening hield met mijn gevoelens en mening. Ik voelde me zo rot, op dat moment, dat het huilen niet kon tegenhouden. Toen kwam hij naar me toe en wilde me troosten en trad op als een soort bemiddelaar. Mijn vriend heeft op dat moment niet ingegrepen of ingezien dat de situatie totaal ongezond was voor mij en zoontje. Ik heb me zo snel mogelijk hernomen, heb afscheid genomen en ben weggegaan (we wonen godzijdank niet samen). Ik heb besloten dat dit echt niet kan, en zie in dat mijn vriend in de afgelopen vijf jaar niet wezenlijk is veranderd. Dit soort voorvallen zullen dus blijven gebeuren, denk ik.
Heel vreemd om te merken dat ik nu ineens zo rigoreuze stap neem. Als mijn zoontje er niet bij betrokken was geweest, was ik er waarschijnlijk wéér over heen gestapt. Nu is hij echt te ver gegaan. Het is op een bepaalde manier net alsof ik de oogkleppen heb afgedaan.
Maar nu voel ik me nu zo raar. Gelukkig is mijn zoontje nu bij mij de komende dagen, volgens de regeling. Ik voel me aan de ene kant sterk en sta achter mijn besluit. Aan de andere kant bang en onzeker. Ik heb ook nog niets gehoord van mijn vriend. Ik ben bang dat hij wat van zich laat horen en ik ben bang dat hij niets van zich laat horen. Ik ben bang voor een instemming met de breuk, omdat ik me dan toch weer afgewezen voel, ook al beëindig ik de relatie zelf.
Het is tussen ons dus eerder over geweest. Dus ergens weet ik dat ik het wel red. Dat ook de zorgtaken goed worden verdeeld. Maar ik ben toch ook bang om alleen te zijn en alleen te blijven. Ben bang voor jaloerse gedachten over vriend. En ik voel me nu zo gek, omdat ik nu zo definitief een besluit neem. Dat ben ik niet gewend. Ben gewend om eindeloos door te praten en het weer 'goed' te maken, of over voorvallen heen te stappen omdat ik het zo moeilijk vind om de bestaande situatie met vriend te verliezen. Vond het echt doodeng om het mailtje te sturen.
Nu lijkt mijn vriend zo in het luchtledige te verdwijnen, omdat ik niets van hem hoor.
Morgen ga ik met een vriendin en haar zoontje naar de speeltuin. Ik heb op zich mensen om me heen die me kunnen steunen. Maar voel me nu toch bang, onzeker en alleen en wil ergens veilig kunnen wegkruipen. Ik zou zo graag willen dat het tóch goed kwam. Ik maak me zorgen over mijn zoontje. Hij is heel gevoelig. Ik weet niet wat ik tegen hem moet zeggen. En ik zie er zelf tegen op om hem te moeten missen.
Ik ben bang dat ik een vrij warrige posting heb geschreven. Ik weet niet of jullie er iets mee kunnen. Ik krijg de indruk dat de vrouwen op dit topic veel levenservaring hebben én kinderen, en ervaring met ongelijkwaardige relaties. Ik heb eigenlijk behoefte aan troost en een 'alles komt goed met je' verhaal.
Eigenlijk ziet mijn leven er ook goed uit qua werk, huis en zoontje, maar ik voel me zo 'uit elkaar gevallen' of zoiets. Bovenal verdrietig. Bang voor de toekomst; wie wil mij nou wel liefhebben? En toch ook standvastig. Nou val ik weer in herhaling. Sorry. Mijn hoofd loopt over.
Voor jezelf kiezen, dat wordt altijd gezegd, maar wat betekent dat? Ik stort mijzelf nu ook in een onzekere, nare situatie waar ik niet gelukkig mee ben.
zaterdag 17 mei 2008 om 22:07
Jezus Christus, mijn zoontje ligt nu in zijn bed te huilen en zegt 'ik mis papa'. Die heeft dus een hoop meegekregen. Ik heb hem getroost en gezegd dat alles goed is. HELP!! Wat moet ik doen om de schade voor mijn zoontje te beperken?? Hem emotioneel bij te staan.
Ik weet dat ex en ik er alles aan zullen doen om alles in goed overleg te laten verlopen. Geen ruziesfeer creëren.
Maar hoe kan ik mijn zoontje helpen?
Echt vreselijk dit.
Ik weet dat ex en ik er alles aan zullen doen om alles in goed overleg te laten verlopen. Geen ruziesfeer creëren.
Maar hoe kan ik mijn zoontje helpen?
Echt vreselijk dit.
zaterdag 17 mei 2008 om 22:09
Hai Herfst,
Kenmerkend aan ongelijkwaardige relaties is het gebrek aan zelfvertrouwen bij de partner(s). Je bent bang dat je vriend niks van zich laat horen en je bent als de dood dat hij dat wel doet. Dat zullen velen van ons herkennen.
We weten nog niet veel over jouw relatie. Over in welke zin een en ander ongelijkwaardig was, over op welke manier jij werd onderdrukt en je jezelf ging inleveren in de hoop bij hem een verandering in gedrag plaats te laten vinden. Daar ben ik persoonlijk wel benieuwd naar en misschien helpt het jou om zo de zaken op een rijtje te krijgen.
Ik kan je helaas niet vertellen dat alles wel goed zal gaan komen. Dat komt het vast wel maar wanneer en hoe lang dat zal gaan duren kan ik je niet vertellen. Wel kunnen we je hier een luisterend oog bieden en met je meedenken.
Ik denk wel dat je een steepje voor hebt omdat je niet samenwoont en er al een soort van regeling is in de verzorging van jullie kind. Dat is in ieder geval een hobbel die je niet hoeft te nemen en dat is een hele grote hobbel zoals hier vaak te lezen is.
Heb je onze verhalen gelezen? Gewoon nieuwsgierigheid hoor.
Ben je bang voor je vriend? Met welke reden (als je bang bent). Je zoon is een dapper kind. Ik vind het verstandig dat je ingreep toen hij wilde gaan bemiddelen en beschermen. Dat is niet aan een peuter inderdaad.
Meid, wat rot voor je allemaal. We begrijpen hier allemaal hoe het voelt. Ik hoop dat je ergens ook opgelucht bent en je achter je beslissing kunt staan.
(f)
Kenmerkend aan ongelijkwaardige relaties is het gebrek aan zelfvertrouwen bij de partner(s). Je bent bang dat je vriend niks van zich laat horen en je bent als de dood dat hij dat wel doet. Dat zullen velen van ons herkennen.
We weten nog niet veel over jouw relatie. Over in welke zin een en ander ongelijkwaardig was, over op welke manier jij werd onderdrukt en je jezelf ging inleveren in de hoop bij hem een verandering in gedrag plaats te laten vinden. Daar ben ik persoonlijk wel benieuwd naar en misschien helpt het jou om zo de zaken op een rijtje te krijgen.
Ik kan je helaas niet vertellen dat alles wel goed zal gaan komen. Dat komt het vast wel maar wanneer en hoe lang dat zal gaan duren kan ik je niet vertellen. Wel kunnen we je hier een luisterend oog bieden en met je meedenken.
Ik denk wel dat je een steepje voor hebt omdat je niet samenwoont en er al een soort van regeling is in de verzorging van jullie kind. Dat is in ieder geval een hobbel die je niet hoeft te nemen en dat is een hele grote hobbel zoals hier vaak te lezen is.
Heb je onze verhalen gelezen? Gewoon nieuwsgierigheid hoor.
Ben je bang voor je vriend? Met welke reden (als je bang bent). Je zoon is een dapper kind. Ik vind het verstandig dat je ingreep toen hij wilde gaan bemiddelen en beschermen. Dat is niet aan een peuter inderdaad.
Meid, wat rot voor je allemaal. We begrijpen hier allemaal hoe het voelt. Ik hoop dat je ergens ook opgelucht bent en je achter je beslissing kunt staan.
(f)
zaterdag 17 mei 2008 om 22:11
quote:herfst76 schreef op 17 mei 2008 @ 22:07:
Jezus Christus, mijn zoontje ligt nu in zijn bed te huilen en zegt 'ik mis papa'. Die heeft dus een hoop meegekregen. Ik heb hem getroost en gezegd dat alles goed is. HELP!! Wat moet ik doen om de schade voor mijn zoontje te beperken?? Hem emotioneel bij te staan.
Ik weet dat ex en ik er alles aan zullen doen om alles in goed overleg te laten verlopen. Geen ruziesfeer creëren.
Maar hoe kan ik mijn zoontje helpen?
Echt vreselijk dit.Troost hem meid. Papa is niet weg uit zijn leven. Jullie woonden al niet samen en hij weet dus dat papa ergens anders woont. Dat jullie geen ruzie willen maken is heel positief in deze situatie en ik denk ook dat je dat tegen je zoon moet zeggen, dat er geen ruzie is en dat jullie allebei heel veel van hem houden. Want dat is de waarheid.
Jezus Christus, mijn zoontje ligt nu in zijn bed te huilen en zegt 'ik mis papa'. Die heeft dus een hoop meegekregen. Ik heb hem getroost en gezegd dat alles goed is. HELP!! Wat moet ik doen om de schade voor mijn zoontje te beperken?? Hem emotioneel bij te staan.
Ik weet dat ex en ik er alles aan zullen doen om alles in goed overleg te laten verlopen. Geen ruziesfeer creëren.
Maar hoe kan ik mijn zoontje helpen?
Echt vreselijk dit.Troost hem meid. Papa is niet weg uit zijn leven. Jullie woonden al niet samen en hij weet dus dat papa ergens anders woont. Dat jullie geen ruzie willen maken is heel positief in deze situatie en ik denk ook dat je dat tegen je zoon moet zeggen, dat er geen ruzie is en dat jullie allebei heel veel van hem houden. Want dat is de waarheid.
zaterdag 17 mei 2008 om 22:48
Bedankt Eleonora, wat onzettend fijn dat je zo snel reageert! ik heb hem getroost, hij is weer kalm. Hij valt nu in slaap. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik vind het zo erg.
Voor mijn zoontje zou het het beste zijn als we gewoon vrolijk met z'n allen om zouden kunnen gaan, maar ik weet niet of ik dat al aan kan. Ik vind het moeilijk om mijn ex te zien, zo confronterend. Dat weet ik van andere keren. Ik wilde mijn ex bijna net bellen om mijn paniek te bezweren en dit met hem te bespreken. Maar ik ben bang dat hij niet opneemt en voor de dingen die hij kan zeggen, ook voor mogelijk bemoedigende woorden. Ik weet gewoon helemaal niet wat ik moet doen. Ik durf hem niet te bellen. Moet ik hem mailen? Ik weet niet wat ik moet voorstellen, of moet zeggen.
Ik ga morgen iig proberen er een leuke dag van te maken voor mijn zoontje. Gewone, leuke dingen doen.
Ik ben bang voor mijn vriend in de zin dat ik mezelf aan hem afmeet. Als ik hem zie doet hij niets-aan-het-handje, alsof hij vrolijk doorleeft zonder mij. Dat snijdt door me heen, wekt veel gevoelns van minderwaardigheid op.
Vorig jaar beheerste dit een groot deel van mijn welzijn, daar heb ik hulp voor gezocht. Ik hoop dat ik de confrontatie met hem nu beter aan kan, sneller in evenwicht ben en me niet zo minderwaardig voel.
In onze relatie zijn veel dingen gebeurd die mijn gevoel van eigenwaarde hebben aangetast. Hij heeft me afgewezen toen ik zwanger was. Met name in de eerste paar jaar ging hij zijn eigen gang, en nu of doet en zegt hij nog altijd dingen waarbij hij geen enkele rekening houdt met mijn gevoelens. Hij heeft veel gelogen over drugsgebruik. In periodes dat ik het moeilijk had met dingen mij niet gesteund. Hij maakt zeer botte, kwetsende opmerkingen, maar daar mag ik niks over zeggen want dan wordt hij of heel boos of defensief. Dit doet hij niet expres, maar hij heeft maar heel weinig inlevingsvermogen, denk ik. Sowieso heeft mijn vriend een gesloten, terughoudende houding. Hij is zelf heel onzeker. Erg wantrouwend. Hij rekent anderen af op hun tekortkomingen en is zeer kritisch. Dat doet hij bij iedereen. Hij heeft me het gevoel gegeven dat ik niet genoeg was. Lange tijd heb ik gedacht dat hij niet van mij hield, daar verbond ik een waardeoordeel over mijzelf aan. Hij wás ook niet tevreden met mij, en met periodes is dat gebleven. Hoewel ik nu weet 'zo is hij gewoon, hij zit zelf niet lekker in zijn vel', heb ik nog steeds zeer de neiging om me naar zijn wisselende buien te voegen.
Bij mij heeft de wrok zich opgebouwd. Voor ieder lief ding dat hij doet, staat iets kwetsends tegenover. Ik voel me niet veilig in de relatie omdat hij niet voldoende liefdevol op mij reageert. Van lieverlee heb ik geleerd om mij op mijn eigen leven te richten, afstand te houden. Maar dat trekt hij ook niet goed. Hij is dan ook heel vaak boos en reageert vaak vanuit frustratie.
Nu heb ik in mijn jeugd niet veel zelfvertrouwen opgedaan, mijn moeder is jarenlang heel ziek geweest, depressief en borderline. Thuis was voor mij niet veilig. Ik denk dat ik daar verlatingsangst en een diepgewortelde onzekerheid aan over heb gehouden. Daar ben ik veel veel aan de slag geweest, en kan nu zeggen dat ik redelijk evenwichtig en zeker in het leven sta. Behalve als het gaat om deze relatie. Die brengt me steeds van mijn stuk en ik laat over mijn grenzen heenwalsen. Ik heb op zich in de laatste paar jaar wel geleerd om mijn grenzen beter te bewaken, maar toch weet ik vaak niet precies wat mijn grenzen zijn. Ik weet alleen dat mijn vriend mij keer op keer kwetst en ik toch niet weg wil gaan. Omdat hij ook wel lief kan zijn, mij nodig heeft, het gezellig kan zijn om met zijn drieën te zijn. Omdat ik me niet verloren en alleen wil voelen. Daarom zet ik me steeds over alles heen. Het voelt heel onwennig dat ik er nu een punt achter zet.
Gelukkig is mijn zoontje nu in diepe slaap.
Voor mijn zoontje zou het het beste zijn als we gewoon vrolijk met z'n allen om zouden kunnen gaan, maar ik weet niet of ik dat al aan kan. Ik vind het moeilijk om mijn ex te zien, zo confronterend. Dat weet ik van andere keren. Ik wilde mijn ex bijna net bellen om mijn paniek te bezweren en dit met hem te bespreken. Maar ik ben bang dat hij niet opneemt en voor de dingen die hij kan zeggen, ook voor mogelijk bemoedigende woorden. Ik weet gewoon helemaal niet wat ik moet doen. Ik durf hem niet te bellen. Moet ik hem mailen? Ik weet niet wat ik moet voorstellen, of moet zeggen.
Ik ga morgen iig proberen er een leuke dag van te maken voor mijn zoontje. Gewone, leuke dingen doen.
Ik ben bang voor mijn vriend in de zin dat ik mezelf aan hem afmeet. Als ik hem zie doet hij niets-aan-het-handje, alsof hij vrolijk doorleeft zonder mij. Dat snijdt door me heen, wekt veel gevoelns van minderwaardigheid op.
Vorig jaar beheerste dit een groot deel van mijn welzijn, daar heb ik hulp voor gezocht. Ik hoop dat ik de confrontatie met hem nu beter aan kan, sneller in evenwicht ben en me niet zo minderwaardig voel.
In onze relatie zijn veel dingen gebeurd die mijn gevoel van eigenwaarde hebben aangetast. Hij heeft me afgewezen toen ik zwanger was. Met name in de eerste paar jaar ging hij zijn eigen gang, en nu of doet en zegt hij nog altijd dingen waarbij hij geen enkele rekening houdt met mijn gevoelens. Hij heeft veel gelogen over drugsgebruik. In periodes dat ik het moeilijk had met dingen mij niet gesteund. Hij maakt zeer botte, kwetsende opmerkingen, maar daar mag ik niks over zeggen want dan wordt hij of heel boos of defensief. Dit doet hij niet expres, maar hij heeft maar heel weinig inlevingsvermogen, denk ik. Sowieso heeft mijn vriend een gesloten, terughoudende houding. Hij is zelf heel onzeker. Erg wantrouwend. Hij rekent anderen af op hun tekortkomingen en is zeer kritisch. Dat doet hij bij iedereen. Hij heeft me het gevoel gegeven dat ik niet genoeg was. Lange tijd heb ik gedacht dat hij niet van mij hield, daar verbond ik een waardeoordeel over mijzelf aan. Hij wás ook niet tevreden met mij, en met periodes is dat gebleven. Hoewel ik nu weet 'zo is hij gewoon, hij zit zelf niet lekker in zijn vel', heb ik nog steeds zeer de neiging om me naar zijn wisselende buien te voegen.
Bij mij heeft de wrok zich opgebouwd. Voor ieder lief ding dat hij doet, staat iets kwetsends tegenover. Ik voel me niet veilig in de relatie omdat hij niet voldoende liefdevol op mij reageert. Van lieverlee heb ik geleerd om mij op mijn eigen leven te richten, afstand te houden. Maar dat trekt hij ook niet goed. Hij is dan ook heel vaak boos en reageert vaak vanuit frustratie.
Nu heb ik in mijn jeugd niet veel zelfvertrouwen opgedaan, mijn moeder is jarenlang heel ziek geweest, depressief en borderline. Thuis was voor mij niet veilig. Ik denk dat ik daar verlatingsangst en een diepgewortelde onzekerheid aan over heb gehouden. Daar ben ik veel veel aan de slag geweest, en kan nu zeggen dat ik redelijk evenwichtig en zeker in het leven sta. Behalve als het gaat om deze relatie. Die brengt me steeds van mijn stuk en ik laat over mijn grenzen heenwalsen. Ik heb op zich in de laatste paar jaar wel geleerd om mijn grenzen beter te bewaken, maar toch weet ik vaak niet precies wat mijn grenzen zijn. Ik weet alleen dat mijn vriend mij keer op keer kwetst en ik toch niet weg wil gaan. Omdat hij ook wel lief kan zijn, mij nodig heeft, het gezellig kan zijn om met zijn drieën te zijn. Omdat ik me niet verloren en alleen wil voelen. Daarom zet ik me steeds over alles heen. Het voelt heel onwennig dat ik er nu een punt achter zet.
Gelukkig is mijn zoontje nu in diepe slaap.
zaterdag 17 mei 2008 om 22:59
Lieve lieve meiden,
eindelijk ook weer eens een bericht van mij!
Allereerst een dikke knuf voor jullie allemaal.
Lily, waarom zouden we jouw verhaal zat zijn? Wij die zo goed weten dat het zo moeilijk is om alles in juiste perspectief te zien als je er midden in zit. En ik vergeet helemaal je nog te feliciteren met je verjaardag Bij deze alsnog van harte (f)
Weet je, wat ik zou willen, dat ik de mogelijkheid om je te kunnen laten inzien waar je mee bezig bent en hoe dit jou zal gaan beschadigen. Ik heb het al vaker gezegd, ik wil wel door het beeldscherm heen om je eruit te trekken. En niet om jou pijn te doen, maar juist om je de pijn te besparen. Je bent nog zo jong hebt nog zoveel goeds voor je. En tegelijkertijd weet ik dat ook ik destijds wel gewaarschuwd ben en dat ik ook toen mijn hoofd in het zand heb gestoken. En na al die jaren ben ik veranderd. En de wonden en het wantrouwen is diep. Want ik mag mezelf inmiddels dan wel terughebben, een ander vertrouwen is nog weer heel andere koek. En in tijden van spanning merk ik bij mezelf een terugval, dan ben ik niet altijd in staat om opmerkingen van anderen in te schatten en beoordeel ze verkeerd. En om opnieuw pijn te voorkomen is ook hier de ophaalbrug omhoog! ( mooi gezegd Leo , ben vandaag nog langs je toekomstige woonplaats gekomen!)
En lily natuurlijk rouw jij om dat kindje, maar je hebt wel een juiste beslissing genomen. Ga jezelf nu geen romantisch plaatje voorschilderen want dat is jullie relatie echt niet! In plaats van hier te schrijven en al die mishandelingen te doorstaan en blij zijn met de kruimels die je jezelf gunt zou jij nu plezier moeten maken en alle tijd voor je studie moeten hebben. Ik denk echt dat vooral jij aan jezelf moet werken, zeker gezien de achtergrond die je hebt. Want dat is wel deel van het probleem waarom jij jezelf het geluk niet gunt en dus "kiest" voor iets wat niet goed voor je is. Los het verdriet op wat je hebt meegekregen van thuis. Een relatie of een ander kan dat niet voor je doen.
Verder is er zoveel geschreven dat ik het lastig vind om op iedereen te reageren. Verhalen dwarrelen door mijn hoofd
Herfst veel sterkte!
En nu dan over mij
Hier komt de stabiliteit in mijzelf terug. Ik begin mezelf te vergeven dat ik zolang in de relatie ben gebleven. Ik zie en voel ten volle de gevolgen voor mijn kinderen. Het is soms alsof er een mes dwars door mijn hart gaat. Mijn angst is echt voelbaar en ik ben in staat die angst op te lossen, door erover te praten, door te erkennen dat het er zit en door begrip van andere mensen. Maar ook voelbaar is dat ik me weer vrij voel, en regelmatig ook gewoon gelukkig ben en dan echt gelukkig, diep van binnen uit! En dat voelt goed. Elfje dat wil ik je toch meegeven want ik ken die twijfel en die aarzeling maar al te goed en ook dat toch steeds maar weer hopen (voor mij tegen beter weten in)
voor jullie allemaal
eindelijk ook weer eens een bericht van mij!
Allereerst een dikke knuf voor jullie allemaal.
Lily, waarom zouden we jouw verhaal zat zijn? Wij die zo goed weten dat het zo moeilijk is om alles in juiste perspectief te zien als je er midden in zit. En ik vergeet helemaal je nog te feliciteren met je verjaardag Bij deze alsnog van harte (f)
Weet je, wat ik zou willen, dat ik de mogelijkheid om je te kunnen laten inzien waar je mee bezig bent en hoe dit jou zal gaan beschadigen. Ik heb het al vaker gezegd, ik wil wel door het beeldscherm heen om je eruit te trekken. En niet om jou pijn te doen, maar juist om je de pijn te besparen. Je bent nog zo jong hebt nog zoveel goeds voor je. En tegelijkertijd weet ik dat ook ik destijds wel gewaarschuwd ben en dat ik ook toen mijn hoofd in het zand heb gestoken. En na al die jaren ben ik veranderd. En de wonden en het wantrouwen is diep. Want ik mag mezelf inmiddels dan wel terughebben, een ander vertrouwen is nog weer heel andere koek. En in tijden van spanning merk ik bij mezelf een terugval, dan ben ik niet altijd in staat om opmerkingen van anderen in te schatten en beoordeel ze verkeerd. En om opnieuw pijn te voorkomen is ook hier de ophaalbrug omhoog! ( mooi gezegd Leo , ben vandaag nog langs je toekomstige woonplaats gekomen!)
En lily natuurlijk rouw jij om dat kindje, maar je hebt wel een juiste beslissing genomen. Ga jezelf nu geen romantisch plaatje voorschilderen want dat is jullie relatie echt niet! In plaats van hier te schrijven en al die mishandelingen te doorstaan en blij zijn met de kruimels die je jezelf gunt zou jij nu plezier moeten maken en alle tijd voor je studie moeten hebben. Ik denk echt dat vooral jij aan jezelf moet werken, zeker gezien de achtergrond die je hebt. Want dat is wel deel van het probleem waarom jij jezelf het geluk niet gunt en dus "kiest" voor iets wat niet goed voor je is. Los het verdriet op wat je hebt meegekregen van thuis. Een relatie of een ander kan dat niet voor je doen.
Verder is er zoveel geschreven dat ik het lastig vind om op iedereen te reageren. Verhalen dwarrelen door mijn hoofd
Herfst veel sterkte!
En nu dan over mij
Hier komt de stabiliteit in mijzelf terug. Ik begin mezelf te vergeven dat ik zolang in de relatie ben gebleven. Ik zie en voel ten volle de gevolgen voor mijn kinderen. Het is soms alsof er een mes dwars door mijn hart gaat. Mijn angst is echt voelbaar en ik ben in staat die angst op te lossen, door erover te praten, door te erkennen dat het er zit en door begrip van andere mensen. Maar ook voelbaar is dat ik me weer vrij voel, en regelmatig ook gewoon gelukkig ben en dan echt gelukkig, diep van binnen uit! En dat voelt goed. Elfje dat wil ik je toch meegeven want ik ken die twijfel en die aarzeling maar al te goed en ook dat toch steeds maar weer hopen (voor mij tegen beter weten in)
voor jullie allemaal
zaterdag 17 mei 2008 om 23:04
Herfst, ik reageer morgen verder, ik ben doodmoe en moet nu gaan slapen, ik ga anders wartaal uitslaan. Meid, doe kalm aan, doe even niks. Helemaal niks. Dit gebeurt niet zomaar, je hebt goede redenen om te breken met je vriend, laat het nu even. Neem rust.
Zon, wat geinig, ik ga ook snel weer eens!
X
Zon, wat geinig, ik ga ook snel weer eens!
X
zaterdag 17 mei 2008 om 23:06
Ha lieve Zon. Wilde net komen vragen hoe het met jou was.
Herfst, sterkte.
Misschien kun je beter niet bellen of mailen nu naar hem, het daarmee van zijn reactie laten afhangen weer hoe jij ermee om kunt gaan.
Bij de stap die je nu neemt komt ook het loslaten van dat soort vertrouwde ritueel.
Eerst even wat rust vinden in jouw eigen sfeer.
Veel liefs voor jou
Herfst, sterkte.
Misschien kun je beter niet bellen of mailen nu naar hem, het daarmee van zijn reactie laten afhangen weer hoe jij ermee om kunt gaan.
Bij de stap die je nu neemt komt ook het loslaten van dat soort vertrouwde ritueel.
Eerst even wat rust vinden in jouw eigen sfeer.
Veel liefs voor jou
zaterdag 17 mei 2008 om 23:06
Ik vraag me af hoe anderen dat doen, na een breuk weer goed contact met ex, bij halen en brengen bijvoorbeeld. Hoe houd ik mezelf heel, hoe houd ik mijn zelfvertrouwen op pijl, als het zo'n pijn doet in de concrete situatie dat ik afscheid moet nemen van mijn zoontje en het leven dat ik zo graag wilde, wanneer hij naar zijn vader gaat?
(o, en Eleonora, k heb delen van het topic gelezen. Ik heb mijn topic hier geplaatst, omdat het topic ook gaat over relaties die niet goed zijn voor je, maar waar je toch geen afstand van wilt / kunt nemen. Weinig zelfvertrouwen. Verslaafd aan de kick van de bevestiging, als die dan toch weer komt na narigheid. Echt onderdrukt, of fysiek mishandeld ben ik niet door mijn vriend. Vroeger ben ik wel onderdrukt, thuis.)
(o, en Eleonora, k heb delen van het topic gelezen. Ik heb mijn topic hier geplaatst, omdat het topic ook gaat over relaties die niet goed zijn voor je, maar waar je toch geen afstand van wilt / kunt nemen. Weinig zelfvertrouwen. Verslaafd aan de kick van de bevestiging, als die dan toch weer komt na narigheid. Echt onderdrukt, of fysiek mishandeld ben ik niet door mijn vriend. Vroeger ben ik wel onderdrukt, thuis.)
zaterdag 17 mei 2008 om 23:08
Lieve Herfst het zal je echt helpen om hier je verhaal van je af te schrijven. Het is in de begin periode moeilijk om door te blijven pakken, vooral omdat er ook een kind bij betrokken is. Maar net als Eleonora al zegt, hij is zijn vader niet kwijt.
Het zal moeilijk zijn je ex te zien. Maar waarom maak jij je druk over het contact leggen nu? Waarom maak jij je druk over de voorstellen die je moet doen?
Dit is linea recta een gevolg van je relatie met hem. Altijd maar alles oplossen, redderen en regelen. En op je kop krijgen wanneer je het niet goed deed.
Laat hem maar komen met een voorstel om zijn kind eens te zien.
Ga jij maar eens lekker achterover zitten op de bank en genieten van de stilte om je heen.
Vanaf nu heb jij het heft in handen. In jouw huis heerst nu gewoon rust en de problemen die er zijn, zijn alleen jouw problemen en die ga je gewoon oplossen.
Wat hij gaat doen in zijn leven nu is zijn pakkie an. Probeer er heel veel afstand van te nemen hoe hij zijn leven nu inricht. De dingen die toch naar je doorsijpelen zullen niet echt leuk voor je zijn, dus probeer dat zo veel mogelijk te vermijden nu. Jij bent er niet bij gebaat.
Denk niet al te ver vooruit, leef van dag tot dag. Laat hem maar komen wanneer hij zijn kind wil zien. Los niks meer op voor hem.
Je zult zien dat je leven al heel snel veel makkelijker zal worden. er valt een hele verantwoordelijkheid van je af nu en weldra zul je ervaren hoe prettig dat is.
Maar ook zul je het heel hard nodig hebben om van je af te schrijven en praten. Pak alle kansen die je krijgt hiervoor.
Sterkte!
Het zal moeilijk zijn je ex te zien. Maar waarom maak jij je druk over het contact leggen nu? Waarom maak jij je druk over de voorstellen die je moet doen?
Dit is linea recta een gevolg van je relatie met hem. Altijd maar alles oplossen, redderen en regelen. En op je kop krijgen wanneer je het niet goed deed.
Laat hem maar komen met een voorstel om zijn kind eens te zien.
Ga jij maar eens lekker achterover zitten op de bank en genieten van de stilte om je heen.
Vanaf nu heb jij het heft in handen. In jouw huis heerst nu gewoon rust en de problemen die er zijn, zijn alleen jouw problemen en die ga je gewoon oplossen.
Wat hij gaat doen in zijn leven nu is zijn pakkie an. Probeer er heel veel afstand van te nemen hoe hij zijn leven nu inricht. De dingen die toch naar je doorsijpelen zullen niet echt leuk voor je zijn, dus probeer dat zo veel mogelijk te vermijden nu. Jij bent er niet bij gebaat.
Denk niet al te ver vooruit, leef van dag tot dag. Laat hem maar komen wanneer hij zijn kind wil zien. Los niks meer op voor hem.
Je zult zien dat je leven al heel snel veel makkelijker zal worden. er valt een hele verantwoordelijkheid van je af nu en weldra zul je ervaren hoe prettig dat is.
Maar ook zul je het heel hard nodig hebben om van je af te schrijven en praten. Pak alle kansen die je krijgt hiervoor.
Sterkte!
zaterdag 17 mei 2008 om 23:14
Aan Perel.
Over mijn periode daarna in relatie tot mannen. Toevallig gisteren met Mamzelle nog een gesprek over gehad. Sommigen zijn heel erg bang om nieuwe contacten aan te gaan, maar ik had dat net als Eleonora niet.
Bij mij was er ook wel heel erg een drang om gewoon geliefd te worden na al zo lang in een slechte relatie gezeten te hebben.
Dat deed me eigenlijk enorm goed dat daten. Ik heb er geen moment spijt van gehad.
Daar waar een aantal bang voor zijn kan ik eigenlijk zeggen, dat je juist heel veel plezier er aan kunt beleven.
Maar ja, een week of 2 geleden met Eleonora nog een heel telefoongesprek over een date die toch wel heel erg dichtbij relatie materiaal komt. En dan word ik ook wel wat bangig moet ik zeggen. Zo lang het lang leve de lol is vind ik het allemaal makkelijk en prima.
Lef heb ik altijd gehad, dus we gaan morgen weer samen op pad. Ditmaal (echt waar) een strandwandeling.
Over mijn periode daarna in relatie tot mannen. Toevallig gisteren met Mamzelle nog een gesprek over gehad. Sommigen zijn heel erg bang om nieuwe contacten aan te gaan, maar ik had dat net als Eleonora niet.
Bij mij was er ook wel heel erg een drang om gewoon geliefd te worden na al zo lang in een slechte relatie gezeten te hebben.
Dat deed me eigenlijk enorm goed dat daten. Ik heb er geen moment spijt van gehad.
Daar waar een aantal bang voor zijn kan ik eigenlijk zeggen, dat je juist heel veel plezier er aan kunt beleven.
Maar ja, een week of 2 geleden met Eleonora nog een heel telefoongesprek over een date die toch wel heel erg dichtbij relatie materiaal komt. En dan word ik ook wel wat bangig moet ik zeggen. Zo lang het lang leve de lol is vind ik het allemaal makkelijk en prima.
Lef heb ik altijd gehad, dus we gaan morgen weer samen op pad. Ditmaal (echt waar) een strandwandeling.
zondag 18 mei 2008 om 00:40
Lilly, was M eigenlijk ook op je verjaardagsfeestje?
Pas je een beetje op met forummen met hem in de buurt?
Dubiootje, hoe is het?
Jacqui, bedankt voor de tip
Pom een gezellige dag toegewenst morgen!
Perel, ik ben ook nog niet toe aan een nieuwe relatie. Ben nog te moeilijk met nieuwe contacten aangaan.
Er is iets wat het voor mij lastig maakt erop te vertrouwen dat het okee is, zoals het gaat in kennismaking of vriendschap.
Ik zit nog steeds te wachten op het moment dat het weer omslaat en dat het over is tussen mij en de leuke mensen die ik leer kennen.
Rationeel kan ik mezelf wel wat toespreken, maar die onzekerheid blijft.
In gezelschap van mannen ben ik op mijn hoede, nog steeds.
Maar ook gewoon al kan ik er maar niet op vertrouwen dat het is zoals het is. Overal wat achter zoeken, van mijzelf die dingen denken die ik hoorde van mijn ex.
Daar schaam ik me voor, maar het lijkt wel soms of ik ergens die bevestiging wil zoeken dat hij gelijk had?
Ik voel me onhandig, ook met mijn uiterlijk en houding.
En ja dat pleasen en je overal verantwoordelijk over voelen.
Ik verwacht dat ik me steeds moet bewijzen, niet mag ontspannen. En dat weet ik ook maar ik betrap mezelf erop dat ik het gevoel heb geen fouten te mogen maken. Ben de laatste tijd wat chaotisch en teruggetrokken wegens al dat schoolwerk en meteen voel ik me weer die onbetrouwbare persoon naar anderen toe.
Ik word echt moe van dit zo, en op veel dagen ga ik er dwars doorheen en doe ik wat ik wil doen. Gaat ook best goed dan, maar achteraf kan ik het nog niet loslaten.
Gek want op school ben ik vrij aanwezig, zeg maar. Omdat ik me niet kan inhouden daar en een soort alles of niets gevoel heb dat ik kan studeren en het wil doen, tegelijk ook erg interessant vind allemaal.
Ik word moe van die verschillende rollen die ik mezelf zie spelen.
Doe soms net of ik zelfverzekerd ben, en dat werkt wel. Maar als ik later weer alleen ben schiet ik er nog niet veel mee op.
Telkens dat gevoel van de dag door moeten komen, ook al gebeuren er leuke dingen.
Ex was mijn eerste liefde, en ik heb (niet sinds we uit elkaar gingen) wel wat ervaringen met andere mannen gehad maar geen fijne.
Zou het best willen, zoals Mamz zegt een man die voor jou gaat.
Maar ik zie het niet gebeuren.
Dat er iemand op zit te wachten dat met mij aan te gaan, met alles wat erbij komt kijken. En als dat wel zo is dan maak ik mijzelf vast wijs dat ik niet op hem zit te wachten, daardoor.
Pas je een beetje op met forummen met hem in de buurt?
Dubiootje, hoe is het?
Jacqui, bedankt voor de tip
Pom een gezellige dag toegewenst morgen!
Perel, ik ben ook nog niet toe aan een nieuwe relatie. Ben nog te moeilijk met nieuwe contacten aangaan.
Er is iets wat het voor mij lastig maakt erop te vertrouwen dat het okee is, zoals het gaat in kennismaking of vriendschap.
Ik zit nog steeds te wachten op het moment dat het weer omslaat en dat het over is tussen mij en de leuke mensen die ik leer kennen.
Rationeel kan ik mezelf wel wat toespreken, maar die onzekerheid blijft.
In gezelschap van mannen ben ik op mijn hoede, nog steeds.
Maar ook gewoon al kan ik er maar niet op vertrouwen dat het is zoals het is. Overal wat achter zoeken, van mijzelf die dingen denken die ik hoorde van mijn ex.
Daar schaam ik me voor, maar het lijkt wel soms of ik ergens die bevestiging wil zoeken dat hij gelijk had?
Ik voel me onhandig, ook met mijn uiterlijk en houding.
En ja dat pleasen en je overal verantwoordelijk over voelen.
Ik verwacht dat ik me steeds moet bewijzen, niet mag ontspannen. En dat weet ik ook maar ik betrap mezelf erop dat ik het gevoel heb geen fouten te mogen maken. Ben de laatste tijd wat chaotisch en teruggetrokken wegens al dat schoolwerk en meteen voel ik me weer die onbetrouwbare persoon naar anderen toe.
Ik word echt moe van dit zo, en op veel dagen ga ik er dwars doorheen en doe ik wat ik wil doen. Gaat ook best goed dan, maar achteraf kan ik het nog niet loslaten.
Gek want op school ben ik vrij aanwezig, zeg maar. Omdat ik me niet kan inhouden daar en een soort alles of niets gevoel heb dat ik kan studeren en het wil doen, tegelijk ook erg interessant vind allemaal.
Ik word moe van die verschillende rollen die ik mezelf zie spelen.
Doe soms net of ik zelfverzekerd ben, en dat werkt wel. Maar als ik later weer alleen ben schiet ik er nog niet veel mee op.
Telkens dat gevoel van de dag door moeten komen, ook al gebeuren er leuke dingen.
Ex was mijn eerste liefde, en ik heb (niet sinds we uit elkaar gingen) wel wat ervaringen met andere mannen gehad maar geen fijne.
Zou het best willen, zoals Mamz zegt een man die voor jou gaat.
Maar ik zie het niet gebeuren.
Dat er iemand op zit te wachten dat met mij aan te gaan, met alles wat erbij komt kijken. En als dat wel zo is dan maak ik mijzelf vast wijs dat ik niet op hem zit te wachten, daardoor.
zondag 18 mei 2008 om 01:14
quote:Iseo schreef op 18 mei 2008 @ 00:40:
Zou het best willen, zoals Mamz zegt een man die voor jou gaat.
Maar ik zie het niet gebeuren.
Dat er iemand op zit te wachten dat met mij aan te gaan, met alles wat erbij komt kijken. En als dat wel zo is dan maak ik mijzelf vast wijs dat ik niet op hem zit te wachten, daardoor.
Lieve Iseo, als er iets is wat ik zeker weet, dan is het wel dat er een heleboel mannen zijn die er heel veel voor over zouden hebben om jouw vriend te mogen zijn.
Tussen die heleboel mannen zijn er ook zeker een aantal die echt een serieuze relatie aan zouden willen gaan, zich willen verdiepen in jou en begrip hebben voor jou en je verleden. Misschien wel mannen die zelf ook dingen meegemaakt hebben, want die zijn er ook. Het wachten is nu alleen nog op het moment dat jij er zelf ook klaar voor bent, dat je je vrij en sterk genoeg voelt om dat risico (dat iedereen nu eenmaal neemt bij het aangaan van een relatie) te nemen. Die tijd komt, op jouw tijd. Zeker weten.
Zou het best willen, zoals Mamz zegt een man die voor jou gaat.
Maar ik zie het niet gebeuren.
Dat er iemand op zit te wachten dat met mij aan te gaan, met alles wat erbij komt kijken. En als dat wel zo is dan maak ik mijzelf vast wijs dat ik niet op hem zit te wachten, daardoor.
Lieve Iseo, als er iets is wat ik zeker weet, dan is het wel dat er een heleboel mannen zijn die er heel veel voor over zouden hebben om jouw vriend te mogen zijn.
Tussen die heleboel mannen zijn er ook zeker een aantal die echt een serieuze relatie aan zouden willen gaan, zich willen verdiepen in jou en begrip hebben voor jou en je verleden. Misschien wel mannen die zelf ook dingen meegemaakt hebben, want die zijn er ook. Het wachten is nu alleen nog op het moment dat jij er zelf ook klaar voor bent, dat je je vrij en sterk genoeg voelt om dat risico (dat iedereen nu eenmaal neemt bij het aangaan van een relatie) te nemen. Die tijd komt, op jouw tijd. Zeker weten.
zondag 18 mei 2008 om 09:17
Lieve meiden,,
Gisteravond was ik in paniek, zo fijn om op het forum steun te krijgen, dank jullie wel.
Vind het nu vrij lastig om veel oog te hebben voor jullie persoonlijke verhalen, ik ben zo erg in mijn eigen problemen verwikkeld. Maar over het vinden van een nieuwe man: zo gek da we van anderen altijd kunnen zien hoe waardevol iemand is, maar van onszelf nooit. Vriendinnen die tegen mij verzuchten 'ik vind nooooit iemand, ik blijf alleen', daarvan weet ik, kom nou, natuuuuurlijk niet, daar ben je veel te leuk voor! Maar van mijzelf denk ik nu ook 'wie wil mij nou'. Terwijl buitenstaanders dát dan weer verwerpen. Het is op zich niet moeilijk om een vriendje te vinden, maar iemand waarmee je je leven wilt delen, dát is wel moeilijk. Maar goed, hoewel het me verschrikkelijk lijkt om de rest van mijn leven alleen door te brengen (zonder man), en ik nu al weet dat ik over een paar maanden erg verlang naar aandacht en bevestiging, voor nu vind ik het niet eens zo erg. Ik kan dat nou eenmaal niet laten gebeuren.
Voor alle mensen geloof ik, dus ook voor de mensen van dit forum, dat áls het gebeurt dat je een ware liefde vindt, dan gebeurt het gewoon. De pest met mensen die onzeker zijn is alleen dat dit soort dingen negatieve gevoelens zo kunnen voeden, als het niet gaat zoals je wel zou willen. Moeilijk die negatieve gedachten om te buigen.
Vanochtend gaat het wel weer. Voel me wel stabiel. Zoontje is lekker aan het spelen en we gaan straks naar het park.
Pom, dankjewel voor je bijdrage. Je schreef: "Het zal moeilijk zijn je ex te zien. Maar waarom maak jij je druk over het contact leggen nu? Waarom maak jij je druk over de voorstellen die je moet doen?
Dit is linea recta een gevolg van je relatie met hem. Altijd maar alles oplossen, redderen en regelen. En op je kop krijgen wanneer je het niet goed deed.
Laat hem maar komen met een voorstel om zijn kind eens te zien.
Ga jij maar eens lekker achterover zitten op de bank en genieten van de stilte om je heen."
Maar hoewel ik nu redelijk rustig ben, dit kan ik dus niet. Wat betreft voor wanneer mijn ex ons zoontje kan zien; dat staat al vast. De dagen waren al verdeeld.
Maar het voelt wel heel vreemd dat ik dat mailtje heb verstuurd en verder geen contact heb gehad. Ik voel me toch ook schuldig; heb ik hier echt goed aan gedaan? Hoe is dit bij mijn vriend gevallen?? Tegelijkertijd ben ik heel bang voor dat contact, bang voor wat hij gaat zeggen. Ik ben de hele tijd dingen aan het bedenken die ik zou kunnen doen:
* Een mailtje schrijven waarin ik vertel dat ik de situatie heel erg vind. Dat ik hoop dat we zo snel mogelijk vriendelijk en neutraal met elkaar om kunnen gaan. Ik overweeg voor te stellen dat hij een kop thee oid. blijft drinken als hij komende vrijdag zoontje wee komt brengen. Maar dat vind ik ook weer heel moeilijk want ik weet niet of dat verstandig is en of ik me goed genoeg voel daarvoor.
* Dit allemaal met hem bespreken maar dan telefoninsch. En ook over zoontje, dat ik merk dat hij behoorlijk wat heeft meegekregen heeft, ik wil aan hem vragen hoe we hem kunnen helpen hier goed door heen te komen.
Pff, alle gedachten over hoe en wat ik zeg / zal mailen buitelen over elkaar heen, en zijn mogelijke antwoorden ook.
Ik zou het liefste een soort vriendschap met hem hebben, zodat ik ons zoontje bijvoorbeeld ook eens tussendoor zou kunnen zien, in de dagen dat hij bij ex is. Dat zou voor zoontje ook goed zijn toch? Dat hij in een ontspannen sfeer leeft.
Maar hoe communiceer ik dit naar ex? Buiten dat, ik weet niet eens of ik dat zelf ga trekken. Ik ben op zich zelf voorstander van zoveel mogelijk afstand, maar in een situatie met een kind gaat dat moeilijk. Ik wil tegelijkertijd geen onmenselijke, zakelijke situatie creëren. Ik denk dat ik nog steeds op zoek ben naar liefdevol contact met vrien. Niet zozeer om van daaruit verder te gaan als stel, maar omdat het anders zo kil, zo koud, zo vreemd is. Want een belangrijk deel van mijn leven gaat zich nu buiten mijn zicht afspelen, ons zoontje zal een deel van de week bij hem zijn, in zijn leven.
Voor mij is heel belangrijk hoe ik me voel onder contact met ex. Ik weet dat dat me erg kan beïnvloeden. Ik kopiëer nog even mijn eerdere stukje: Ik vraag me af hoe anderen dat doen, na een breuk weer goed contact met ex, bij halen en brengen bijvoorbeeld. Hoe houd ik mezelf heel, hoe houd ik mijn zelfvertrouwen op pijl, als het zo'n pijn doet in de concrete situatie dat ik afscheid moet nemen van mijn zoontje en het leven dat ik zo graag wilde, wanneer hij naar zijn vader gaat?
Gisteravond was ik in paniek, zo fijn om op het forum steun te krijgen, dank jullie wel.
Vind het nu vrij lastig om veel oog te hebben voor jullie persoonlijke verhalen, ik ben zo erg in mijn eigen problemen verwikkeld. Maar over het vinden van een nieuwe man: zo gek da we van anderen altijd kunnen zien hoe waardevol iemand is, maar van onszelf nooit. Vriendinnen die tegen mij verzuchten 'ik vind nooooit iemand, ik blijf alleen', daarvan weet ik, kom nou, natuuuuurlijk niet, daar ben je veel te leuk voor! Maar van mijzelf denk ik nu ook 'wie wil mij nou'. Terwijl buitenstaanders dát dan weer verwerpen. Het is op zich niet moeilijk om een vriendje te vinden, maar iemand waarmee je je leven wilt delen, dát is wel moeilijk. Maar goed, hoewel het me verschrikkelijk lijkt om de rest van mijn leven alleen door te brengen (zonder man), en ik nu al weet dat ik over een paar maanden erg verlang naar aandacht en bevestiging, voor nu vind ik het niet eens zo erg. Ik kan dat nou eenmaal niet laten gebeuren.
Voor alle mensen geloof ik, dus ook voor de mensen van dit forum, dat áls het gebeurt dat je een ware liefde vindt, dan gebeurt het gewoon. De pest met mensen die onzeker zijn is alleen dat dit soort dingen negatieve gevoelens zo kunnen voeden, als het niet gaat zoals je wel zou willen. Moeilijk die negatieve gedachten om te buigen.
Vanochtend gaat het wel weer. Voel me wel stabiel. Zoontje is lekker aan het spelen en we gaan straks naar het park.
Pom, dankjewel voor je bijdrage. Je schreef: "Het zal moeilijk zijn je ex te zien. Maar waarom maak jij je druk over het contact leggen nu? Waarom maak jij je druk over de voorstellen die je moet doen?
Dit is linea recta een gevolg van je relatie met hem. Altijd maar alles oplossen, redderen en regelen. En op je kop krijgen wanneer je het niet goed deed.
Laat hem maar komen met een voorstel om zijn kind eens te zien.
Ga jij maar eens lekker achterover zitten op de bank en genieten van de stilte om je heen."
Maar hoewel ik nu redelijk rustig ben, dit kan ik dus niet. Wat betreft voor wanneer mijn ex ons zoontje kan zien; dat staat al vast. De dagen waren al verdeeld.
Maar het voelt wel heel vreemd dat ik dat mailtje heb verstuurd en verder geen contact heb gehad. Ik voel me toch ook schuldig; heb ik hier echt goed aan gedaan? Hoe is dit bij mijn vriend gevallen?? Tegelijkertijd ben ik heel bang voor dat contact, bang voor wat hij gaat zeggen. Ik ben de hele tijd dingen aan het bedenken die ik zou kunnen doen:
* Een mailtje schrijven waarin ik vertel dat ik de situatie heel erg vind. Dat ik hoop dat we zo snel mogelijk vriendelijk en neutraal met elkaar om kunnen gaan. Ik overweeg voor te stellen dat hij een kop thee oid. blijft drinken als hij komende vrijdag zoontje wee komt brengen. Maar dat vind ik ook weer heel moeilijk want ik weet niet of dat verstandig is en of ik me goed genoeg voel daarvoor.
* Dit allemaal met hem bespreken maar dan telefoninsch. En ook over zoontje, dat ik merk dat hij behoorlijk wat heeft meegekregen heeft, ik wil aan hem vragen hoe we hem kunnen helpen hier goed door heen te komen.
Pff, alle gedachten over hoe en wat ik zeg / zal mailen buitelen over elkaar heen, en zijn mogelijke antwoorden ook.
Ik zou het liefste een soort vriendschap met hem hebben, zodat ik ons zoontje bijvoorbeeld ook eens tussendoor zou kunnen zien, in de dagen dat hij bij ex is. Dat zou voor zoontje ook goed zijn toch? Dat hij in een ontspannen sfeer leeft.
Maar hoe communiceer ik dit naar ex? Buiten dat, ik weet niet eens of ik dat zelf ga trekken. Ik ben op zich zelf voorstander van zoveel mogelijk afstand, maar in een situatie met een kind gaat dat moeilijk. Ik wil tegelijkertijd geen onmenselijke, zakelijke situatie creëren. Ik denk dat ik nog steeds op zoek ben naar liefdevol contact met vrien. Niet zozeer om van daaruit verder te gaan als stel, maar omdat het anders zo kil, zo koud, zo vreemd is. Want een belangrijk deel van mijn leven gaat zich nu buiten mijn zicht afspelen, ons zoontje zal een deel van de week bij hem zijn, in zijn leven.
Voor mij is heel belangrijk hoe ik me voel onder contact met ex. Ik weet dat dat me erg kan beïnvloeden. Ik kopiëer nog even mijn eerdere stukje: Ik vraag me af hoe anderen dat doen, na een breuk weer goed contact met ex, bij halen en brengen bijvoorbeeld. Hoe houd ik mezelf heel, hoe houd ik mijn zelfvertrouwen op pijl, als het zo'n pijn doet in de concrete situatie dat ik afscheid moet nemen van mijn zoontje en het leven dat ik zo graag wilde, wanneer hij naar zijn vader gaat?
zondag 18 mei 2008 om 10:07
quote:herfst76 schreef op 18 mei 2008 @ 09:17:
Ik vraag me af hoe anderen dat doen, na een breuk weer goed contact met ex, bij halen en brengen bijvoorbeeld. Hoe houd ik mezelf heel, hoe houd ik mijn zelfvertrouwen op pijl, als het zo'n pijn doet in de concrete situatie dat ik afscheid moet nemen van mijn zoontje en het leven dat ik zo graag wilde, wanneer hij naar zijn vader gaat?
Even uit eigen ervaring, Herfst. Ik weet dat het bij mij uit schuldgevoel was (over het verbreken van de relatie) dat ik dit ook wilde. Een goede sfeer bij halen en brengen, en dat alles soepel zou verlopen. Ik was niet getrouwd met mijn ex, we hadden zo afspraken gemaakt. Hij kon elk weekend de kinderen zien. Nou, wat tegemoetkomend van mij hé
Maar er kwam weinig van terecht; soms haalde hij ze wel, soms niet. Onzekerheid en verwarring bij mij en de kinderen. Later ging het beter, dat wel.. nadat ik hem voorzichtig een keer erop aangesproken had.
Om het over het vervolg maar niet te hebben. Ik was bang, en ook na ons uit elkaar gaan bleef ik bang van hem. Uit angst en uit schuldgevoel wilde ik dat alles goed verliep.
Maar volgens mij kun je zoiets het beste zo zakelijk mogelijk aanpakken. Dat hoeft dan nog niet eens onvriendelijk te zijn. Gewoon duidelijk halen en brengen, en dat is het dan. Verwarrend als het méér moet zijn, ook voor je kind. Het is veel te vroeg voor vriendschap; trouwens, daar geloof ik eerlijk gezegd ook niet zo in. Je bent lange tijd iets heel anders van elkaar geweest. Beter duidelijk zijn, na afloop.
Fijne dag vandaag in ieder geval! Jullie allemaal trouwens ook!
Ik vraag me af hoe anderen dat doen, na een breuk weer goed contact met ex, bij halen en brengen bijvoorbeeld. Hoe houd ik mezelf heel, hoe houd ik mijn zelfvertrouwen op pijl, als het zo'n pijn doet in de concrete situatie dat ik afscheid moet nemen van mijn zoontje en het leven dat ik zo graag wilde, wanneer hij naar zijn vader gaat?
Even uit eigen ervaring, Herfst. Ik weet dat het bij mij uit schuldgevoel was (over het verbreken van de relatie) dat ik dit ook wilde. Een goede sfeer bij halen en brengen, en dat alles soepel zou verlopen. Ik was niet getrouwd met mijn ex, we hadden zo afspraken gemaakt. Hij kon elk weekend de kinderen zien. Nou, wat tegemoetkomend van mij hé
Maar er kwam weinig van terecht; soms haalde hij ze wel, soms niet. Onzekerheid en verwarring bij mij en de kinderen. Later ging het beter, dat wel.. nadat ik hem voorzichtig een keer erop aangesproken had.
Om het over het vervolg maar niet te hebben. Ik was bang, en ook na ons uit elkaar gaan bleef ik bang van hem. Uit angst en uit schuldgevoel wilde ik dat alles goed verliep.
Maar volgens mij kun je zoiets het beste zo zakelijk mogelijk aanpakken. Dat hoeft dan nog niet eens onvriendelijk te zijn. Gewoon duidelijk halen en brengen, en dat is het dan. Verwarrend als het méér moet zijn, ook voor je kind. Het is veel te vroeg voor vriendschap; trouwens, daar geloof ik eerlijk gezegd ook niet zo in. Je bent lange tijd iets heel anders van elkaar geweest. Beter duidelijk zijn, na afloop.
Fijne dag vandaag in ieder geval! Jullie allemaal trouwens ook!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 18 mei 2008 om 10:44
Lieve Iseo,
ik sluit me aan bij Lemmy en Leo
Echt, je merkt vanzelf wel wanneer je weet open komt te staan zogezegd en dan kom je er echt wel achter dat er dus ook heel andere types bestaan.
En iemand die jou echt de moeite waarde vind wacht wel tot jij je barierres overwint.
Suup, hoe ist met jou? lang niet gesproken
Veertje, ik ben het met je eens, gewoon zakelijk aanpakken, makkelijker gezegd dan gedaan. Wees maar gewoon duidelijk Herfst, vriendschap zit er toch vaak niet in, en bovendien hebben jullie waarschijnlijk toch ook andere ideen over vriendschap waardoor je het toch nooit goed zult doen. Als jullie nog wel vrienden konden zijn dan was hoogstwaarschijnlijk de relatie niet ter ziele gegaan. En vergis je niet in wat kinderen aankunnen. Die zijn waarschijnlijk meer gebaat bij duidelijkheid dan 2 ouders die zogenaamd vriendschappelijk met elkaar omgaan. Want is het vriendschap als jij je reakties laat bepalen gebaseerd op angst en schuldgevoel?
Ik merk het verschil nu, ik heb kontakt met iemand waarmee ik dus wel kan communiceren, niets geen angst of schuldgevoel. Gewoon communiceren zoals ik ben en er is nog begrip ook. Soms durf ik het zelf bijna niet te geloven dat het kontakt dus ook zo kan verlopen en er is een zeer waardevolle vriendschap ontstaan. En tegelijkertijd merk ik dus mijn eigen grenzen daarin en weet je wat zo prettig is. Die worden gewoon gerespecteerd, iets heel normaals dus maar zeer lastig te geloven. Dat is de schade die voortkomt uit die relatie
Fijne zondag allemaal (f)
ik sluit me aan bij Lemmy en Leo
Echt, je merkt vanzelf wel wanneer je weet open komt te staan zogezegd en dan kom je er echt wel achter dat er dus ook heel andere types bestaan.
En iemand die jou echt de moeite waarde vind wacht wel tot jij je barierres overwint.
Suup, hoe ist met jou? lang niet gesproken
Veertje, ik ben het met je eens, gewoon zakelijk aanpakken, makkelijker gezegd dan gedaan. Wees maar gewoon duidelijk Herfst, vriendschap zit er toch vaak niet in, en bovendien hebben jullie waarschijnlijk toch ook andere ideen over vriendschap waardoor je het toch nooit goed zult doen. Als jullie nog wel vrienden konden zijn dan was hoogstwaarschijnlijk de relatie niet ter ziele gegaan. En vergis je niet in wat kinderen aankunnen. Die zijn waarschijnlijk meer gebaat bij duidelijkheid dan 2 ouders die zogenaamd vriendschappelijk met elkaar omgaan. Want is het vriendschap als jij je reakties laat bepalen gebaseerd op angst en schuldgevoel?
Ik merk het verschil nu, ik heb kontakt met iemand waarmee ik dus wel kan communiceren, niets geen angst of schuldgevoel. Gewoon communiceren zoals ik ben en er is nog begrip ook. Soms durf ik het zelf bijna niet te geloven dat het kontakt dus ook zo kan verlopen en er is een zeer waardevolle vriendschap ontstaan. En tegelijkertijd merk ik dus mijn eigen grenzen daarin en weet je wat zo prettig is. Die worden gewoon gerespecteerd, iets heel normaals dus maar zeer lastig te geloven. Dat is de schade die voortkomt uit die relatie
Fijne zondag allemaal (f)
zondag 18 mei 2008 om 10:47
Herfst, vriendschap is iets, dat is er wel of niet. Daar moet je niet je best voor hoeven doen.
Wel kun je werken aan een goede verstandhouding met hem. Dat is zeker in het geval van een kind wenselijk. Het is echter alleen haalbaar wanneer dit ook van beiden kanten komt. Jij alleen kan hier niet voor zorgen.
Realistisch bekeken, wanneer je naar jullie relatie kijkt en de problemen die er toen al waren, is het heel moeilijk om een van bovenstaande punten te bereiken.
Leg dit lat voor dit soort contacten niet te hoog, je wordt zo makkelijk teleurgesteld. Er zijn maar weinig vrouwen die hier schrijven, waar alles wel gladjes verloopt na het beëindigen van de relatie.
Ik begrijp dat het ook in jouw belang is, maar knok hier niet te hard voor. Het is zo'n situatie waarin hij mogelijk iedere gelegenheid aangrijpt om jou te kwetsen.
Maar het is fijn dat je een stuk rustiger bent nu. Ga lekker leuke dingen doen met je zoontje. Hij zal ook merken dat het misschien wel heel wat prettiger is wanneer jullie uit elkaar zijn.
Ach Iseo, in de korte tijd dat ik je ken heb je mij wel laten zien hoe ontzettend belangstellend, behulpzaam, lief, leuk en aardig je bent. Welke prins op het witte paard zou daar nu niet voor van zijn paard vallen! Jouw pad met rozenblaadjes bestrooien? Onder je balkon een gitaarsolo geven? Eitjes met beschuit op bed serveren? Samen naar jou favoriete soap kijken? ***zucht modus***
Wel kun je werken aan een goede verstandhouding met hem. Dat is zeker in het geval van een kind wenselijk. Het is echter alleen haalbaar wanneer dit ook van beiden kanten komt. Jij alleen kan hier niet voor zorgen.
Realistisch bekeken, wanneer je naar jullie relatie kijkt en de problemen die er toen al waren, is het heel moeilijk om een van bovenstaande punten te bereiken.
Leg dit lat voor dit soort contacten niet te hoog, je wordt zo makkelijk teleurgesteld. Er zijn maar weinig vrouwen die hier schrijven, waar alles wel gladjes verloopt na het beëindigen van de relatie.
Ik begrijp dat het ook in jouw belang is, maar knok hier niet te hard voor. Het is zo'n situatie waarin hij mogelijk iedere gelegenheid aangrijpt om jou te kwetsen.
Maar het is fijn dat je een stuk rustiger bent nu. Ga lekker leuke dingen doen met je zoontje. Hij zal ook merken dat het misschien wel heel wat prettiger is wanneer jullie uit elkaar zijn.
Ach Iseo, in de korte tijd dat ik je ken heb je mij wel laten zien hoe ontzettend belangstellend, behulpzaam, lief, leuk en aardig je bent. Welke prins op het witte paard zou daar nu niet voor van zijn paard vallen! Jouw pad met rozenblaadjes bestrooien? Onder je balkon een gitaarsolo geven? Eitjes met beschuit op bed serveren? Samen naar jou favoriete soap kijken? ***zucht modus***
zondag 18 mei 2008 om 11:14
Herfst, ik denk dat je je moet concentreren op je eigen thuissituatie. Zorg dat je je eigen dingen voor elkaar hebt, dat het bij jou thuis goed loopt, daar heb je invloed op. Laat niet alles draaien om hoe het wel of niet met je vriend gaat lopen, probeer niet honderd scenario's te verzinnen over hoe hij zou kunnen reageren - dat hangt toch van hem af en kun je niet precies naar je hand zetten. De tijd zal leren hoe het contact met je vriend (ex-vriend) zal verlopen, en of jullie nog min of meer vriendschappelijk met elkaar om kunnen gaan. Als jij het thuis fijn hebt met je zoontje, kun je daar op terugvallen en je zoontje ook mochten er dingen toch stressvol verlopen. Een rustpunt, duidelijkheid, voor jezelf en je zoontje.
Ben je wel helemaal zeker van je zaak, weet je wel helemaal zeker dat het wat jou betreft nu echt 100% uit is? Sterkte!
Ben je wel helemaal zeker van je zaak, weet je wel helemaal zeker dat het wat jou betreft nu echt 100% uit is? Sterkte!
