Gezondheid
alle pijlers
Stond op het randje van de dood.
dinsdag 5 maart 2013 om 10:00
"n Week of 7 geleden voelde ik me met de dag beroerder worden en op zaterdagnacht ambulance gebeld. De verplegers constateerden dat ik hyperventileerde en, ach, beetje koorts. Ik moest zelf maar naar de HAP gaan die aan de andere kant van de stad is en ik geen auto heb.
Zondagochtend vroeg dochter gebeld en bij de HAP aangekomen was binnen enkele seconden duidelijk dat ik een ernstige longontsteking had.
Twee weken IC waar ik me gelukkig niets van herinner, mijn kinderen des te meer. Die werden de derde nacht gebeld dat ze moesten komen omdat het niet zeker was of ik de nacht zou halen! Hoe absurd!!
Ik heb het overleefd en door veel met de kinderen te praten, begin ik een beeld te krijgen in wat voor foute film ik zat!!
Nu weer een paar dagen thuis en merk ik dat ik dit op een of andere manier moet verwerken, vandaar dit geschrijf, denk ik.
Zondagochtend vroeg dochter gebeld en bij de HAP aangekomen was binnen enkele seconden duidelijk dat ik een ernstige longontsteking had.
Twee weken IC waar ik me gelukkig niets van herinner, mijn kinderen des te meer. Die werden de derde nacht gebeld dat ze moesten komen omdat het niet zeker was of ik de nacht zou halen! Hoe absurd!!
Ik heb het overleefd en door veel met de kinderen te praten, begin ik een beeld te krijgen in wat voor foute film ik zat!!
Nu weer een paar dagen thuis en merk ik dat ik dit op een of andere manier moet verwerken, vandaar dit geschrijf, denk ik.
dinsdag 5 maart 2013 om 13:15
quote:LouisaVuitton schreef op 05 maart 2013 @ 12:33:
Sterkte rastafun!
Miloo, om wat voor verwijzing moet TO vragen? Misschien dat een gesprek met de huisarts ook helpt om een en ander te verwerken.
Een huisarts is hierin geen deskundige.
Ik realiseer me dat het afhangt van de arts die je hebt, maar ik moet er zelf niet aan denken om een gesprek over dit soort zaken te hebben met mijn huisarts. Daar is het totaal de man niet voor. Integendeel.
Sterkte rastafun!
Miloo, om wat voor verwijzing moet TO vragen? Misschien dat een gesprek met de huisarts ook helpt om een en ander te verwerken.
Een huisarts is hierin geen deskundige.
Ik realiseer me dat het afhangt van de arts die je hebt, maar ik moet er zelf niet aan denken om een gesprek over dit soort zaken te hebben met mijn huisarts. Daar is het totaal de man niet voor. Integendeel.
dinsdag 5 maart 2013 om 13:36
Wat een schrik! Ik ben door een onbenullig ongelukje ooit bijna dood geweest, herken je schrik en je gevoel dat je het even moet verwerken. Ik zou zeggen: probeer het eerst even rustig te laten bezinken. Misschien vallen de stukjes vanzelf weer op hun plaats (dat was hoe het bij mij ging). Als dat niet gebeurt, is het vroeg genoeg om het bij de huisarts aan te kaarten. Maar geef jezelf eerst de kans om dit even te laten bezinken, het is normaal dat je na zoiets ingrijpends van slag bent.
Sterkte!
Sterkte!
dinsdag 5 maart 2013 om 14:03
Herkenbaar,Ik heb 2 jaar geleden in 1 week tijd 3x in de ambulance gelegen met hevige pijn op de borst klachten (ik ben 49)
Ben 2x naar huis gestuurd met de mededeling dat er niets aan de hand was.
De 2e keer zei het ambulancepersoneel dat het hyperventilatie was maar ze namen me toch mee voor controle in het ziekenhuis.
Beide keren hebben ze in het ziekenhuis alleen m,n bloed onderzocht en daar was niks in te zien,ik had wel een hoge bloeddruk maar dat kwam volgens de arts door de hyperventilatie,en verder geen andere onderzoeken gehad.
De derde keer hebben ze me daar gehouden en kwam er eindelijk eens een cardioloog bij want ze hadden iets gezien op het hartfilmpje die ze in de ambulance gemaakt hadden en bleek ik een hartinfarct te hebben gehad.
Mijn linkse kransslagader zat voor 98 % dicht,en was er nog net op tijd bij.
Ze wisten dat hartproblemen in de familie voorkwamen(vader) en toch werd er de 1e en 2e keer niets mee gedaan.
Deze tijd is in een roes voorbij gegaan,maar ik heb er tot op heden nog steeds last van,vooral het feit dat ik er bijna niet meer was geweest heeft enorme inpact gehad.
Inmiddels zit ik aan de antidepressiva omdat ik altijd zo down ben,en volgens mij komt dat door het hele hartgebeuren en dat ik nu dagelijks 6 verschillende soorten medicijnen moet slikken voor hart en bloedvaten.
Ik heb hiervoor ook bij de psycholoog gelopen en die heeft me wel wat geholpen maar je moet het uiteindelijk toch zelf doen.
Ik ga er nu wel wat beter mee om,maar ik ben er nog niet
helemaal.
Ik ben toen gedotterd en er zijn 2 stends geplaatst.
Sterkte verder!!
Ben 2x naar huis gestuurd met de mededeling dat er niets aan de hand was.
De 2e keer zei het ambulancepersoneel dat het hyperventilatie was maar ze namen me toch mee voor controle in het ziekenhuis.
Beide keren hebben ze in het ziekenhuis alleen m,n bloed onderzocht en daar was niks in te zien,ik had wel een hoge bloeddruk maar dat kwam volgens de arts door de hyperventilatie,en verder geen andere onderzoeken gehad.
De derde keer hebben ze me daar gehouden en kwam er eindelijk eens een cardioloog bij want ze hadden iets gezien op het hartfilmpje die ze in de ambulance gemaakt hadden en bleek ik een hartinfarct te hebben gehad.
Mijn linkse kransslagader zat voor 98 % dicht,en was er nog net op tijd bij.
Ze wisten dat hartproblemen in de familie voorkwamen(vader) en toch werd er de 1e en 2e keer niets mee gedaan.
Deze tijd is in een roes voorbij gegaan,maar ik heb er tot op heden nog steeds last van,vooral het feit dat ik er bijna niet meer was geweest heeft enorme inpact gehad.
Inmiddels zit ik aan de antidepressiva omdat ik altijd zo down ben,en volgens mij komt dat door het hele hartgebeuren en dat ik nu dagelijks 6 verschillende soorten medicijnen moet slikken voor hart en bloedvaten.
Ik heb hiervoor ook bij de psycholoog gelopen en die heeft me wel wat geholpen maar je moet het uiteindelijk toch zelf doen.
Ik ga er nu wel wat beter mee om,maar ik ben er nog niet
helemaal.
Ik ben toen gedotterd en er zijn 2 stends geplaatst.
Sterkte verder!!
If you don,t like whats,s being said,change the conversation
dinsdag 5 maart 2013 om 15:51
quote:Beeldig schreef op 05 maart 2013 @ 13:36:
Wat een schrik! Ik ben door een onbenullig ongelukje ooit bijna dood geweest, herken je schrik en je gevoel dat je het even moet verwerken. Ik zou zeggen: probeer het eerst even rustig te laten bezinken. Misschien vallen de stukjes vanzelf weer op hun plaats (dat was hoe het bij mij ging). Als dat niet gebeurt, is het vroeg genoeg om het bij de huisarts aan te kaarten. Maar geef jezelf eerst de kans om dit even te laten bezinken, het is normaal dat je na zoiets ingrijpends van slag bent.
Sterkte!
Er is, wat mij betreft, een verschil tussen door iets lichamelijks bijna overlijden, of door iets van 'buitenaf', zal ik maar zeggen.
Ik ben na mijn ziekte een hele tijd lang een hypochonder geworden, en had voortdurend het idee: "Als mij dat overkomt, kan mij nog veel meer overkomen."
Terwijl ik bij ongelukken een heel ander idee had: dat kwam van buitenaf, ik was er gelukkig alert op, dus bleef ik leven.
Voor mij was dat een heel wezenlijk verschil.
Wat een schrik! Ik ben door een onbenullig ongelukje ooit bijna dood geweest, herken je schrik en je gevoel dat je het even moet verwerken. Ik zou zeggen: probeer het eerst even rustig te laten bezinken. Misschien vallen de stukjes vanzelf weer op hun plaats (dat was hoe het bij mij ging). Als dat niet gebeurt, is het vroeg genoeg om het bij de huisarts aan te kaarten. Maar geef jezelf eerst de kans om dit even te laten bezinken, het is normaal dat je na zoiets ingrijpends van slag bent.
Sterkte!
Er is, wat mij betreft, een verschil tussen door iets lichamelijks bijna overlijden, of door iets van 'buitenaf', zal ik maar zeggen.
Ik ben na mijn ziekte een hele tijd lang een hypochonder geworden, en had voortdurend het idee: "Als mij dat overkomt, kan mij nog veel meer overkomen."
Terwijl ik bij ongelukken een heel ander idee had: dat kwam van buitenaf, ik was er gelukkig alert op, dus bleef ik leven.
Voor mij was dat een heel wezenlijk verschil.
dinsdag 5 maart 2013 om 18:22
quote:cavalier schreef op 05 maart 2013 @ 14:03:
Herkenbaar,Ik heb 2 jaar geleden in 1 week tijd 3x in de ambulance gelegen met hevige pijn op de borst klachten (ik ben 49)
Ben 2x naar huis gestuurd met de mededeling dat er niets aan de hand was.
De 2e keer zei het ambulancepersoneel dat het hyperventilatie was maar ze namen me toch mee voor controle in het ziekenhuis.
Beide keren hebben ze in het ziekenhuis alleen m,n bloed onderzocht en daar was niks in te zien,ik had wel een hoge bloeddruk maar dat kwam volgens de arts door de hyperventilatie,en verder geen andere onderzoeken gehad.
De derde keer hebben ze me daar gehouden en kwam er eindelijk eens een cardioloog bij want ze hadden iets gezien op het hartfilmpje die ze in de ambulance gemaakt hadden en bleek ik een hartinfarct te hebben gehad.
Mijn linkse kransslagader zat voor 98 % dicht,en was er nog net op tijd bij.
Ze wisten dat hartproblemen in de familie voorkwamen(vader) en toch werd er de 1e en 2e keer niets mee gedaan.
Deze tijd is in een roes voorbij gegaan,maar ik heb er tot op heden nog steeds last van,vooral het feit dat ik er bijna niet meer was geweest heeft enorme inpact gehad.
Inmiddels zit ik aan de antidepressiva omdat ik altijd zo down ben,en volgens mij komt dat door het hele hartgebeuren en dat ik nu dagelijks 6 verschillende soorten medicijnen moet slikken voor hart en bloedvaten.
Ik heb hiervoor ook bij de psycholoog gelopen en die heeft me wel wat geholpen maar je moet het uiteindelijk toch zelf doen.
Ik ga er nu wel wat beter mee om,maar ik ben er nog niet
helemaal.
Ik ben toen gedotterd en er zijn 2 stends geplaatst.
Sterkte verder!!Voorbeeld van hoe artsen hartklachten bij vrouwen nog steeds niet goed herkennen en afdoen als griepje, overgangsklachten e.d. Wordt tijd dat ze daar meer aan gaan doen
Herkenbaar,Ik heb 2 jaar geleden in 1 week tijd 3x in de ambulance gelegen met hevige pijn op de borst klachten (ik ben 49)
Ben 2x naar huis gestuurd met de mededeling dat er niets aan de hand was.
De 2e keer zei het ambulancepersoneel dat het hyperventilatie was maar ze namen me toch mee voor controle in het ziekenhuis.
Beide keren hebben ze in het ziekenhuis alleen m,n bloed onderzocht en daar was niks in te zien,ik had wel een hoge bloeddruk maar dat kwam volgens de arts door de hyperventilatie,en verder geen andere onderzoeken gehad.
De derde keer hebben ze me daar gehouden en kwam er eindelijk eens een cardioloog bij want ze hadden iets gezien op het hartfilmpje die ze in de ambulance gemaakt hadden en bleek ik een hartinfarct te hebben gehad.
Mijn linkse kransslagader zat voor 98 % dicht,en was er nog net op tijd bij.
Ze wisten dat hartproblemen in de familie voorkwamen(vader) en toch werd er de 1e en 2e keer niets mee gedaan.
Deze tijd is in een roes voorbij gegaan,maar ik heb er tot op heden nog steeds last van,vooral het feit dat ik er bijna niet meer was geweest heeft enorme inpact gehad.
Inmiddels zit ik aan de antidepressiva omdat ik altijd zo down ben,en volgens mij komt dat door het hele hartgebeuren en dat ik nu dagelijks 6 verschillende soorten medicijnen moet slikken voor hart en bloedvaten.
Ik heb hiervoor ook bij de psycholoog gelopen en die heeft me wel wat geholpen maar je moet het uiteindelijk toch zelf doen.
Ik ga er nu wel wat beter mee om,maar ik ben er nog niet
helemaal.
Ik ben toen gedotterd en er zijn 2 stends geplaatst.
Sterkte verder!!Voorbeeld van hoe artsen hartklachten bij vrouwen nog steeds niet goed herkennen en afdoen als griepje, overgangsklachten e.d. Wordt tijd dat ze daar meer aan gaan doen
dinsdag 5 maart 2013 om 18:46
quote:Melpomene schreef op 05 maart 2013 @ 15:51:
[...]
Er is, wat mij betreft, een verschil tussen door iets lichamelijks bijna overlijden, of door iets van 'buitenaf', zal ik maar zeggen.
Het verschilt denk ik heel erg per persoon en per situatie hoe je met dingen om gaat. Daarom is mijn advies om het eerst even te laten bezinken, want van tevoren weet je hoe je op dingen reageert. Ook al ben je bijvoorbeeld van tevoren heel nuchter over dingen, zodra het je overkomt kan blijken dat het tegenvalt. Of misschien valt het juist wel heel erg mee, de enige manier om daar achter te komen is door eerst eens het normale verwerkingsproces af te wachten. Misschien dat je zonder hulp wel prima uit de voeten kunt, misschien blijkt zoals bij jou achteraf dat je het niet redt. Je weet dat niet.
Geef het dus even tijd, misschien vallen de stukjes vanzelf op hun plek en misschien ook niet, dan kun je altijd nog langs maatschappelijk werk of een peut aan zijn/haar jasje trekken.
[...]
Er is, wat mij betreft, een verschil tussen door iets lichamelijks bijna overlijden, of door iets van 'buitenaf', zal ik maar zeggen.
Het verschilt denk ik heel erg per persoon en per situatie hoe je met dingen om gaat. Daarom is mijn advies om het eerst even te laten bezinken, want van tevoren weet je hoe je op dingen reageert. Ook al ben je bijvoorbeeld van tevoren heel nuchter over dingen, zodra het je overkomt kan blijken dat het tegenvalt. Of misschien valt het juist wel heel erg mee, de enige manier om daar achter te komen is door eerst eens het normale verwerkingsproces af te wachten. Misschien dat je zonder hulp wel prima uit de voeten kunt, misschien blijkt zoals bij jou achteraf dat je het niet redt. Je weet dat niet.
Geef het dus even tijd, misschien vallen de stukjes vanzelf op hun plek en misschien ook niet, dan kun je altijd nog langs maatschappelijk werk of een peut aan zijn/haar jasje trekken.
