Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 20 mei 2008 om 22:34
Ik weet het niet, het was anders. Ik heb het ook ontzettend anders ervaren. Totaal geen leuke en liefdevolle momenten. Maar alleen spanning etc.
Ik denk wel dat ik nog steeds verliefd ben, maar dan natuurlijk wel anders. Je word ouder en anders. Maar ik denk niet dat het houden van zal veranderen en kan me ook niet voorstellen dat ik met een ander gelukkig zou kunnen worden..
en euhm.. murw? Noem me gek, maar waar staat dat voor?
Ik denk wel dat ik nog steeds verliefd ben, maar dan natuurlijk wel anders. Je word ouder en anders. Maar ik denk niet dat het houden van zal veranderen en kan me ook niet voorstellen dat ik met een ander gelukkig zou kunnen worden..
en euhm.. murw? Noem me gek, maar waar staat dat voor?
dinsdag 20 mei 2008 om 22:46
Mijn ex deed het ook niet bewust. Volgens hem. Achteraf.
Dat maakte het gevaarlijk en onvoorspelbaar.
Dat maakte dat hij er mee weg kwam, omdat ik eigenlijk niet wist te reageren.
Ik hing ook aan die andere mooie kant die de relatie kende. Wilde het vergeten, wat er gebeurde als het uit de hand liep.
Wilde het niet zien.
Het lijken wel twee verschillende personen. Hoe hij was.
Maar ook hoe ik was.
Dat maakte het gevaarlijk en onvoorspelbaar.
Dat maakte dat hij er mee weg kwam, omdat ik eigenlijk niet wist te reageren.
Ik hing ook aan die andere mooie kant die de relatie kende. Wilde het vergeten, wat er gebeurde als het uit de hand liep.
Wilde het niet zien.
Het lijken wel twee verschillende personen. Hoe hij was.
Maar ook hoe ik was.
dinsdag 20 mei 2008 om 22:51
Lilly, meis ik vind het echt erg wat jouw als kind is overkomen.
Ik zie de schade die het opgroeien in zo'n thuis aanricht.
Zie hoe je nu worstelt, in de problemen raakt.
Hoe je jezelf probeert te beschermen, hoe je gelooft in die liefde die je zo graag dichtbij wilt hebben, wilt voelen.
Vanavond voel ik me kwetsbaar, en jouw verhaal is zo verdrietig..
Hoe moet jij je wel niet voelen?
Ik heb echt bewondering voor je, hoe je blijft geloven. Maar vooral hoe je toch in gesprek gaat, met ons, over dit hele moeilijke thema in je leven.
Ik zie de schade die het opgroeien in zo'n thuis aanricht.
Zie hoe je nu worstelt, in de problemen raakt.
Hoe je jezelf probeert te beschermen, hoe je gelooft in die liefde die je zo graag dichtbij wilt hebben, wilt voelen.
Vanavond voel ik me kwetsbaar, en jouw verhaal is zo verdrietig..
Hoe moet jij je wel niet voelen?
Ik heb echt bewondering voor je, hoe je blijft geloven. Maar vooral hoe je toch in gesprek gaat, met ons, over dit hele moeilijke thema in je leven.
dinsdag 20 mei 2008 om 23:01
@ Leo, een beetje wel ja. Ik weet niet wat ik wil zeggen. Ik wil zeggen denk dat ik het kut vind of klote dat jullie allemaal zo negatief blijven denken, terwijl het wél goed gaat. Maar soms wel veel meer. Dat is vooral na jullie berichtjes dat ik heel erg boos ben én dan reageer ik juist niet..
@ Mamz, okée dat wist ik dus echt niet. Heb serieus nog niet van dat woord gehoord. Maar zo zie ik mezelf niet over 20 jaar.
@Iseo, dat heb ik al zovaak gezegd dat hij niet zichzelf is wanneer hij zichzelf verliest.
@Pom, ik word wel boos, mara niet direct op jullie. Maar ik ben wel eens boos. Dan ga ik thuis gewoon boos zijn, wanneer ik alleen ben. Of in de gesprekken met men docente.
Ik ga slapen, weltrusten!
En nog een knuffel voor iedereen.
Liefs,
LillyRose
@ Mamz, okée dat wist ik dus echt niet. Heb serieus nog niet van dat woord gehoord. Maar zo zie ik mezelf niet over 20 jaar.
@Iseo, dat heb ik al zovaak gezegd dat hij niet zichzelf is wanneer hij zichzelf verliest.
@Pom, ik word wel boos, mara niet direct op jullie. Maar ik ben wel eens boos. Dan ga ik thuis gewoon boos zijn, wanneer ik alleen ben. Of in de gesprekken met men docente.
Ik ga slapen, weltrusten!
En nog een knuffel voor iedereen.
Liefs,
LillyRose
dinsdag 20 mei 2008 om 23:17
Lilly, wij denken niet negatief. Wij hebben negatieve ervaringen met een man die lijkt op de jouwe.
We hebben dalen gekend die lijken op de jouwe.
We praten hier met elkaar over dingen die we gemeen hebben en die we moeilijk vinden.
Het is een plek om je te uiten, op weg naar meer zelfvertrouwen, rust en geluk. Wat we zelf moeten doen, maar begrip en contact helpt echt.
Murw, Lilly. Lamgeslagen, futloos en moe. Dat was ik na 8 jaar in een relatie die overeenkomsten heeft met die van jou en M.
Lieverd, je schrijft dat je me al zo vaak heb gezegd dat hij niet zichzelf is wanneer hij zichzelf verliest.
Maar dan vraag ik nogmaals in hoeverre jij je steeds dieper wilt gaan verbinden met een man die deze gevaarlijke kant bij zich heeft?
Want het is nu eenmaal wel zo, of hij het bewust doet of niet en zichzelf kwijtraakt in een waas.
Jij raakt nog steeds gewond en verder beschadigd. Je vertrouwen wordt steeds meer beschaamd.
Je zit nog steeds in een ongelijkwaardige relatie, waar dat zichzelf verliezen van M nu eenmaal deel van uitmaakt dat dat gebeurt.
Daar maak ik me zorgen om.
En jouw redenen om te willen blijven, je vast te houden aan wat je ziet dat jullie wel hebben, maken mij nog verdrietiger.
We hebben dalen gekend die lijken op de jouwe.
We praten hier met elkaar over dingen die we gemeen hebben en die we moeilijk vinden.
Het is een plek om je te uiten, op weg naar meer zelfvertrouwen, rust en geluk. Wat we zelf moeten doen, maar begrip en contact helpt echt.
Murw, Lilly. Lamgeslagen, futloos en moe. Dat was ik na 8 jaar in een relatie die overeenkomsten heeft met die van jou en M.
Lieverd, je schrijft dat je me al zo vaak heb gezegd dat hij niet zichzelf is wanneer hij zichzelf verliest.
Maar dan vraag ik nogmaals in hoeverre jij je steeds dieper wilt gaan verbinden met een man die deze gevaarlijke kant bij zich heeft?
Want het is nu eenmaal wel zo, of hij het bewust doet of niet en zichzelf kwijtraakt in een waas.
Jij raakt nog steeds gewond en verder beschadigd. Je vertrouwen wordt steeds meer beschaamd.
Je zit nog steeds in een ongelijkwaardige relatie, waar dat zichzelf verliezen van M nu eenmaal deel van uitmaakt dat dat gebeurt.
Daar maak ik me zorgen om.
En jouw redenen om te willen blijven, je vast te houden aan wat je ziet dat jullie wel hebben, maken mij nog verdrietiger.
woensdag 21 mei 2008 om 00:26
Lieve Herfst, je maakt wel een moeilijke tijd door. Verstandelijk heb je een beslissing genomen, maar je gevoel wil nog niet helemaal mee. Ging het eerder ook zo, dat jij de relatie verbrak en hij dan de indruk wekte zonder jou verder te gaan, en jij vervolgens hem weer terugwilde?
Zou je niet liever zien dat je ex (ja, da's even slikken, dat snap ik) alleen in therapie gaat? Dat hij het voor zichzelf doet en dat het ook duidelijk is dat het om hem gaat? Jij kan natuurlijk ook in therapie om jouw aandeel in het geheel aan te pakken, als je dat wilt. Maar vooral ook om steviger op je eigen benen te staan en niet te gaan wankelen als die ene pijler wegvalt.
Wij zijn in laatste instantie ook nog in relatietherapie gegaan, op mijn aandringen. Totaal zinloos, mijn schreeuw om hulp aan hem kwam totaal niet aan. Ik kon een rijtje verwijten aanhoren die nergens over gingen en totaal voorbij gingen aan de essentie van het probleem.
En over pijlers gesproken, ga daar eens aan werken. Je emotionele stabiliteit moet niet alleen op hem rusten. Investeer in andere contacten (kan ook oppervlakkig zijn, zolang het je maar iets oplevert), haal vriendschappen en familiebanden aan. Praat over wat je doormaakt, stel je open voor anderen. Investeer in jezelf, bedenk welke dingen je altijd leuk gevonden hebt die je de afgelopen jaren hebt laten versloffen of hebt opgegeven. Of dingen die je altijd al eens hebt willen doen. Werk actief aan je zelfvertrouwen door zaken aan te pakken die je eng vindt of waar je onzeker over bent. Daar word je sterker van (ongeacht of ze lukken).
Je zoontje gaat nu door een moeilijke periode. Ik werk fulltime en mijn criterium nadat we uit elkaar gingen was: zo veel mogelijk dezelfde situatie behouden als voorheen en zo veel mogelijk duidelijkheid en stabiliteit van nu af aan. Natuurlijk verandert er veel voor zo'n ventje. En dan nog naar school! Maar dat is wel goed, denk ik. Die school kan hem houvast geven, een anker zijn. De thuissituatie is ingrijpend veranderd maar hoeft niet rommelig te zijn. Jij hóeft hem niet elke dag te brengen en halen, als er maar duidelijkheid, voorspelbaarheid en veiligheid voor hem zijn. Praat jezelf geen schuldgevoel aan over de scheiding en over het feit dat je dan ook nog eens moet gaan werken. Dat werken, jouw financiële onafhankelijkheid, wordt cruciaal om hem een goed leven te kunnen bieden (niet alleen in financiële zin).
Dus: schouders eronder, tranen drogen en ertegenaan!
liefs,
dubio
Zou je niet liever zien dat je ex (ja, da's even slikken, dat snap ik) alleen in therapie gaat? Dat hij het voor zichzelf doet en dat het ook duidelijk is dat het om hem gaat? Jij kan natuurlijk ook in therapie om jouw aandeel in het geheel aan te pakken, als je dat wilt. Maar vooral ook om steviger op je eigen benen te staan en niet te gaan wankelen als die ene pijler wegvalt.
Wij zijn in laatste instantie ook nog in relatietherapie gegaan, op mijn aandringen. Totaal zinloos, mijn schreeuw om hulp aan hem kwam totaal niet aan. Ik kon een rijtje verwijten aanhoren die nergens over gingen en totaal voorbij gingen aan de essentie van het probleem.
En over pijlers gesproken, ga daar eens aan werken. Je emotionele stabiliteit moet niet alleen op hem rusten. Investeer in andere contacten (kan ook oppervlakkig zijn, zolang het je maar iets oplevert), haal vriendschappen en familiebanden aan. Praat over wat je doormaakt, stel je open voor anderen. Investeer in jezelf, bedenk welke dingen je altijd leuk gevonden hebt die je de afgelopen jaren hebt laten versloffen of hebt opgegeven. Of dingen die je altijd al eens hebt willen doen. Werk actief aan je zelfvertrouwen door zaken aan te pakken die je eng vindt of waar je onzeker over bent. Daar word je sterker van (ongeacht of ze lukken).
Je zoontje gaat nu door een moeilijke periode. Ik werk fulltime en mijn criterium nadat we uit elkaar gingen was: zo veel mogelijk dezelfde situatie behouden als voorheen en zo veel mogelijk duidelijkheid en stabiliteit van nu af aan. Natuurlijk verandert er veel voor zo'n ventje. En dan nog naar school! Maar dat is wel goed, denk ik. Die school kan hem houvast geven, een anker zijn. De thuissituatie is ingrijpend veranderd maar hoeft niet rommelig te zijn. Jij hóeft hem niet elke dag te brengen en halen, als er maar duidelijkheid, voorspelbaarheid en veiligheid voor hem zijn. Praat jezelf geen schuldgevoel aan over de scheiding en over het feit dat je dan ook nog eens moet gaan werken. Dat werken, jouw financiële onafhankelijkheid, wordt cruciaal om hem een goed leven te kunnen bieden (niet alleen in financiële zin).
Dus: schouders eronder, tranen drogen en ertegenaan!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 21 mei 2008 om 00:33
quote:herfst76 schreef op 20 mei 2008 @ 21:43:
'Weg willen', en 'gemist worden'. Die twee moet ik in waarheid en waarde naast elkaar leggen. Waarom wil ik zo graag gemist worden? Ik voel dat hier iets belangrijks mee is. Daar moet ik over nadenken.
Gemist worden is nodig zijn, een waarde hebben, een rol spelen in de wereld. De behoefte aan zijn liefde is bij jou nu nog sterker dan de behoefte aan je eigenliefde. Als je jezelf echt belangrijk en de moeite waard vindt, gewoonweg om wie jij bent, dan heb je die bevestiging niet meer nodig. Die eigenwaarde ontwikkel je niet in je eentje, maar zoals ik al schreef met de hulp en liefde van mensen om je heen. De mensen die jou straks op gaan trekken of omhoog duwen als je alleen even niet overeind weet te komen. Het is geven, maar ook durven nemen. Durven vertrouwen op anderen, maar vooral op jezelf. Het is een mooie, enge en spannende weg, de weg naar jezelf.
'Weg willen', en 'gemist worden'. Die twee moet ik in waarheid en waarde naast elkaar leggen. Waarom wil ik zo graag gemist worden? Ik voel dat hier iets belangrijks mee is. Daar moet ik over nadenken.
Gemist worden is nodig zijn, een waarde hebben, een rol spelen in de wereld. De behoefte aan zijn liefde is bij jou nu nog sterker dan de behoefte aan je eigenliefde. Als je jezelf echt belangrijk en de moeite waard vindt, gewoonweg om wie jij bent, dan heb je die bevestiging niet meer nodig. Die eigenwaarde ontwikkel je niet in je eentje, maar zoals ik al schreef met de hulp en liefde van mensen om je heen. De mensen die jou straks op gaan trekken of omhoog duwen als je alleen even niet overeind weet te komen. Het is geven, maar ook durven nemen. Durven vertrouwen op anderen, maar vooral op jezelf. Het is een mooie, enge en spannende weg, de weg naar jezelf.
Ga in therapie!
woensdag 21 mei 2008 om 00:49
Hé lieve Lilly, ik weet ook al dat je boos en verdrietig bent als je leest wat ik schrijf. Ik vind het ook moeilijk om zo aan je te schrijven. Maar ik zie dat je sterk bent, sterker dan je zelf misschien denkt, en dat je veel aankan. Je blijft maar terugkomen, je blijft ondanks alles toch lezen en schrijven. Jij bent degene die de titel van dit topic heeft verzonnen. Je weet dondersgoed dat je oogkleppen op hebt. Daarmee heb je al veel gewonnen.
Hoe ging dat thuis, koelden je ouders hun woede ook wel eens op jou af? Of bleef het bij schelden en vloeken? Heb je ervaring met mensen die op een normale, gezonde manier hun boosheid uiten? Enig idee hoe je dat kan doen zonder je zelfbeheersing te verliezen?
Dat maakt het lastig om de zaken helder te zien met M., denk ik. Je hebt geen referentiekader van de manier waarop normale mensen met elkaar omgaan. Je weet wel wat je niet wilt, dat is zoals je ouders met elkaar omgingen, maar hoe dan wel? Ergens diep in je voelt het geweld toch vertrouwd. Dat is eng om te bedenken. Als je als klein kind met zulke dingen geconfronteerd wordt, dan wordt dat in je onderbewustzijn opgeslagen. Het roept allerlei vervelende gevoelens in je op, maar desondanks is het vertrouwd. Het is vertrouwd als iemand je niet respecteert, als iemand schreeuwt, scheldt en vloekt, als iemand jou de schuld geeft. Want dat dacht je vroeger als kind ook. Dat het door jou kwam. Ook al had je niks met de aanleiding te maken. Dat denkt elk kind, simpelweg omdat voor een kind de hele wereld om hemzelf draait.
Het voelt op een rare manier dus wel kloppend, met M. Dat verklaart ook waarom je soms zo in de war bent. Want je weet heel veel dingen verstandelijk heel goed. En je voelt sommige dingen heel duidelijk: dat je schreeuwen niet prettig vindt in een relatie, dat je het niet fijn vindt als je bang moet zijn voor M. En toch zit daar een ander gevoel dat roept dat je bij hem wil blijven, dat het zo goed is, dat het zo hoort. Dat is dat onderbewustzijn. Daar kun je niet makkelijk bij, omdat het nu eenmaal onderbewust is. Maar het is mogelijk, met hulp en aandacht voor jezelf, om die ideeën en gedachten uit je onderbewustzijn in je bewustzijn te tillen. Dan kun je ze aanpakken en bewerken.
Ik ga ook slapen nu
liefs,
dubio
Hoe ging dat thuis, koelden je ouders hun woede ook wel eens op jou af? Of bleef het bij schelden en vloeken? Heb je ervaring met mensen die op een normale, gezonde manier hun boosheid uiten? Enig idee hoe je dat kan doen zonder je zelfbeheersing te verliezen?
Dat maakt het lastig om de zaken helder te zien met M., denk ik. Je hebt geen referentiekader van de manier waarop normale mensen met elkaar omgaan. Je weet wel wat je niet wilt, dat is zoals je ouders met elkaar omgingen, maar hoe dan wel? Ergens diep in je voelt het geweld toch vertrouwd. Dat is eng om te bedenken. Als je als klein kind met zulke dingen geconfronteerd wordt, dan wordt dat in je onderbewustzijn opgeslagen. Het roept allerlei vervelende gevoelens in je op, maar desondanks is het vertrouwd. Het is vertrouwd als iemand je niet respecteert, als iemand schreeuwt, scheldt en vloekt, als iemand jou de schuld geeft. Want dat dacht je vroeger als kind ook. Dat het door jou kwam. Ook al had je niks met de aanleiding te maken. Dat denkt elk kind, simpelweg omdat voor een kind de hele wereld om hemzelf draait.
Het voelt op een rare manier dus wel kloppend, met M. Dat verklaart ook waarom je soms zo in de war bent. Want je weet heel veel dingen verstandelijk heel goed. En je voelt sommige dingen heel duidelijk: dat je schreeuwen niet prettig vindt in een relatie, dat je het niet fijn vindt als je bang moet zijn voor M. En toch zit daar een ander gevoel dat roept dat je bij hem wil blijven, dat het zo goed is, dat het zo hoort. Dat is dat onderbewustzijn. Daar kun je niet makkelijk bij, omdat het nu eenmaal onderbewust is. Maar het is mogelijk, met hulp en aandacht voor jezelf, om die ideeën en gedachten uit je onderbewustzijn in je bewustzijn te tillen. Dan kun je ze aanpakken en bewerken.
Ik ga ook slapen nu
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 21 mei 2008 om 09:20
Dag Herfst,
Ik vind het goed van je dat je zo serieus nadenkt over jezelf en je gevoelens en houding met betrekking tot je relatie. Het lijkt me verwarrend dat je ex/vriend zich steeds weer bij je komt melden. Zou het een idee/mogelijkheid zijn om een paar weken op vakantie te gaan, met je zoon of alleen? Of een poosje logeren logeren bij een familielid of vriend(in) of in een klooster oid? Voor mij is een weekendje in een leuk hotelletje in Bergen aan Zee ooit heel waardevol geweest. Ik heb gewandeld tot mijn voeten me niet meer konden dragen. Ik heb mijn gedachten weten te ordenen en 'afspraken' gemaakt met mezelf over wat ik wel en niet wilde. Het weekendje was een soort markering, een grens tussen de tijd met mijn ex en 'de tijd met mezelf' erna. Het is later heel waardevol geweest. Als ik het moeilijk had of mijn ex mijn medelijden opriep, voelde ik me sterker zodra ik aan dat heerlijke weekend dacht en wat ik had afgesproken met mezelf. Ik was al wel verder op weg met het afstand nemen toen ik ging dan jij nu. Maar denk dat het ook voor jou een goede manier zou kunnen zijn om na te denken over je richting, zelfs als het gaat over kleine stapjes die je wilt nemen. Je ex/vriend komt telkens bij je terug met 'de oplossing' als hij denkt dat je nu echt weg zult gaan. Dat deed mijn ex ook als het uit was.
Neem de tijd voor jezelf, meisje. Denk na over wat jij wilt. Wees niet bang dat je ex/vriend meteen naar een ander holt als je even de tijd neemt voor jezelf. Als hij dat doet heeft hij duidelijk niet genoeg voor je over en kun je toch maar beter van hem af zijn.
Vind de suggestie van Dubio om alleen in therapie te gaan en zo ruimte voor jezelf te creëren ook een goeie.
Sterkte
Ik vind het goed van je dat je zo serieus nadenkt over jezelf en je gevoelens en houding met betrekking tot je relatie. Het lijkt me verwarrend dat je ex/vriend zich steeds weer bij je komt melden. Zou het een idee/mogelijkheid zijn om een paar weken op vakantie te gaan, met je zoon of alleen? Of een poosje logeren logeren bij een familielid of vriend(in) of in een klooster oid? Voor mij is een weekendje in een leuk hotelletje in Bergen aan Zee ooit heel waardevol geweest. Ik heb gewandeld tot mijn voeten me niet meer konden dragen. Ik heb mijn gedachten weten te ordenen en 'afspraken' gemaakt met mezelf over wat ik wel en niet wilde. Het weekendje was een soort markering, een grens tussen de tijd met mijn ex en 'de tijd met mezelf' erna. Het is later heel waardevol geweest. Als ik het moeilijk had of mijn ex mijn medelijden opriep, voelde ik me sterker zodra ik aan dat heerlijke weekend dacht en wat ik had afgesproken met mezelf. Ik was al wel verder op weg met het afstand nemen toen ik ging dan jij nu. Maar denk dat het ook voor jou een goede manier zou kunnen zijn om na te denken over je richting, zelfs als het gaat over kleine stapjes die je wilt nemen. Je ex/vriend komt telkens bij je terug met 'de oplossing' als hij denkt dat je nu echt weg zult gaan. Dat deed mijn ex ook als het uit was.
Neem de tijd voor jezelf, meisje. Denk na over wat jij wilt. Wees niet bang dat je ex/vriend meteen naar een ander holt als je even de tijd neemt voor jezelf. Als hij dat doet heeft hij duidelijk niet genoeg voor je over en kun je toch maar beter van hem af zijn.
Vind de suggestie van Dubio om alleen in therapie te gaan en zo ruimte voor jezelf te creëren ook een goeie.
Sterkte
woensdag 21 mei 2008 om 09:30
goedemorgen,
Ik heb hier verschillende stukjes over boosheid gelezen en het niet uiten daarvan. Volgens mij ben ik er daar ook zo een van. Ik was me er alleen nooit van bewust, tot mijn ontspanningstherapeut mij daar op wees. Het zit allemaal vast in mijn nek en schouders en daarvoor heb ik manuele therapie voor gehad en daarna doorgestuurd naar ontspanningstherapie. Heel lekker want je voelt dan waar je spanningen vast zitten en hoe je kan ontspannen. Ik schijn in een bepaald gebied mijn schouders aan te spannen wat niet veel voor komt. Mijn therapeute vroeg toen aan mij of ik boosheid vast hield. Ik zei dat ik dacht van niet. Op hetzelfde moment ben ik het is voor mezelf nagegaan en ik kwam tot de conclusie dat ik inderdaad nooit echt mijn boosheid heb geuit op mijn partner. Alleen mijn verdriet laten zien en verteld wat het met me heeft gedaan, maar boos geworden?? niet echt. Ik merk nu dat mijn boosheid langzaam omhoog kwam. Dat was afgelopen maandag een beetje het geval. dus dames hou je vast....als jullie ineens alleen maar &%$#@!!+ zulke tekens zien ben ik uit mijn dak aan het gaan van boosheid.
Ik heb hier verschillende stukjes over boosheid gelezen en het niet uiten daarvan. Volgens mij ben ik er daar ook zo een van. Ik was me er alleen nooit van bewust, tot mijn ontspanningstherapeut mij daar op wees. Het zit allemaal vast in mijn nek en schouders en daarvoor heb ik manuele therapie voor gehad en daarna doorgestuurd naar ontspanningstherapie. Heel lekker want je voelt dan waar je spanningen vast zitten en hoe je kan ontspannen. Ik schijn in een bepaald gebied mijn schouders aan te spannen wat niet veel voor komt. Mijn therapeute vroeg toen aan mij of ik boosheid vast hield. Ik zei dat ik dacht van niet. Op hetzelfde moment ben ik het is voor mezelf nagegaan en ik kwam tot de conclusie dat ik inderdaad nooit echt mijn boosheid heb geuit op mijn partner. Alleen mijn verdriet laten zien en verteld wat het met me heeft gedaan, maar boos geworden?? niet echt. Ik merk nu dat mijn boosheid langzaam omhoog kwam. Dat was afgelopen maandag een beetje het geval. dus dames hou je vast....als jullie ineens alleen maar &%$#@!!+ zulke tekens zien ben ik uit mijn dak aan het gaan van boosheid.
woensdag 21 mei 2008 om 10:41
Moet de laatste tijd weer geregeld denken aan de tijd met mijn ex. Gek genoeg kan ik me van die jaren de leuke dingen samen bijna niet meer herinneren, afgezien van de verliefdheid van de eerste maanden. Het speelt ook wel mee dat ik in die tijd veel leuke dingen ook in mijn eentje deed. Mijn relatie met ex lijkt nu (het is 7 jaar uit) alsof ik al die tijd in een soort droom leefde, alsof de droom dat het allemaal ooit beter zou worden me op de been hield. Misschien speelt ook wel mee dat helemaal aan het eind bleek dat mijn ex over allerlei dingen gelogen had. Daarmee kwamen veel 'leuke' dingen achteraf in een ander perspectief te staan.
Ben momenteel bezig met het schijven van een onderzoeksvoorstel om een beurs te krijgen voor een promotieonderzoek. Het voorstel dat ik aan het uitwerking ben gaat over huwelijken en relaties binnen een bepaalde migrantengemeenschap hier in Ierland. Ik zal ook aandacht hebben voor ideeën rondom 'eer' en 'eerwraak', al zal dat niet het hoofdonderwerp zijn. Als ik terugkijk denk ik dat 'eer' een belangrijke factor geweest is in de relatie met ex. Onze problemen waren het grootst als 'anderen' iets negatiefs over hem of ons zouden kunnen denken. Ben blij dat het niet tot een huwelijk gekomen is. Dat zou onze problemen aanmerkelijk hebben vergroot, denk ik.
Het is soms een beetje vreemd om een onderwerp te hebben waar je van zo nabij mee te maken hebt gehad. Als ik met mijn begeleider praat ga ik er soms vanuit dat hij begrijpt wat ik bedoel, terwijl dat niet zo blijkt te zijn. Het is toch een soort 'kennis van binnenuit' die je hebt. (Speelt ook wel mee dat er hier in Ierland minder mensen uit Islamitische landen wonen dan in NL. En de mensen die er wonen zijn er meestal niet langer dan 10 jaar.) Ik moet er steeds bij stil staan dat ik dingen die voor mij vanzelfsprekend zijn heel goed uitleg.
Heb er over nagedacht of ik me wel wil gaan bezighouden met een onderwerp wat zo dicht bij me ligt en verbonden is met een verdrietige periode in mijn leven. Heb besloten het wel te willen. Ten eerste richt ik me op immigranten uit een ander land dan het land van mijn ex. Bovendien zal eer/eerwraak niet het hoofdthema zijn. Ik kan er altijd voor kiezen om me er in meerdere of mindere mate op te richten in mijn onderzoek als ik het emotioneel moeilijk vind. Denk bovendien dat ik een voorsprong heb t.o.v. andere beginnende (westerse) onderzoekers, omdat ik waarschijnlijk nuances opmerk die voor anderen verborgen zijn. Zal waarschijnlijk wel extra kritisch op mezelf moeten zijn om zo veel mogelijk objectiviteit en openheid te betrachten. Niet te veel proberen te algemeniseren over grote groepen mensen.
Tja, wie had ooit gedacht dat de problemen met ex me nog eens van pas zouden kunnen komen....
Tot zoverre mijn gedachten van deze morgen. Heb het weer op een rijtje
.
Fijne dag allemaal!
Ben momenteel bezig met het schijven van een onderzoeksvoorstel om een beurs te krijgen voor een promotieonderzoek. Het voorstel dat ik aan het uitwerking ben gaat over huwelijken en relaties binnen een bepaalde migrantengemeenschap hier in Ierland. Ik zal ook aandacht hebben voor ideeën rondom 'eer' en 'eerwraak', al zal dat niet het hoofdonderwerp zijn. Als ik terugkijk denk ik dat 'eer' een belangrijke factor geweest is in de relatie met ex. Onze problemen waren het grootst als 'anderen' iets negatiefs over hem of ons zouden kunnen denken. Ben blij dat het niet tot een huwelijk gekomen is. Dat zou onze problemen aanmerkelijk hebben vergroot, denk ik.
Het is soms een beetje vreemd om een onderwerp te hebben waar je van zo nabij mee te maken hebt gehad. Als ik met mijn begeleider praat ga ik er soms vanuit dat hij begrijpt wat ik bedoel, terwijl dat niet zo blijkt te zijn. Het is toch een soort 'kennis van binnenuit' die je hebt. (Speelt ook wel mee dat er hier in Ierland minder mensen uit Islamitische landen wonen dan in NL. En de mensen die er wonen zijn er meestal niet langer dan 10 jaar.) Ik moet er steeds bij stil staan dat ik dingen die voor mij vanzelfsprekend zijn heel goed uitleg.
Heb er over nagedacht of ik me wel wil gaan bezighouden met een onderwerp wat zo dicht bij me ligt en verbonden is met een verdrietige periode in mijn leven. Heb besloten het wel te willen. Ten eerste richt ik me op immigranten uit een ander land dan het land van mijn ex. Bovendien zal eer/eerwraak niet het hoofdthema zijn. Ik kan er altijd voor kiezen om me er in meerdere of mindere mate op te richten in mijn onderzoek als ik het emotioneel moeilijk vind. Denk bovendien dat ik een voorsprong heb t.o.v. andere beginnende (westerse) onderzoekers, omdat ik waarschijnlijk nuances opmerk die voor anderen verborgen zijn. Zal waarschijnlijk wel extra kritisch op mezelf moeten zijn om zo veel mogelijk objectiviteit en openheid te betrachten. Niet te veel proberen te algemeniseren over grote groepen mensen.
Tja, wie had ooit gedacht dat de problemen met ex me nog eens van pas zouden kunnen komen....
Tot zoverre mijn gedachten van deze morgen. Heb het weer op een rijtje
. Fijne dag allemaal!
woensdag 21 mei 2008 om 10:49
quote:Elfje1964 schreef op 21 mei 2008 @ 09:30:
Op hetzelfde moment ben ik het is voor mezelf nagegaan en ik kwam tot de conclusie dat ik inderdaad nooit echt mijn boosheid heb geuit op mijn partner. Alleen mijn verdriet laten zien en verteld wat het met me heeft gedaan, maar boos geworden?? niet echt. Ik merk nu dat mijn boosheid langzaam omhoog kwam. Dat was afgelopen maandag een beetje het geval. dus dames hou je vast....als jullie ineens alleen maar &%$#@!!+ zulke tekens zien ben ik uit mijn dak aan het gaan van boosheid.
Heel herkenbaar. Bij mij duurde het ook een jaar of 5 voordat ik boos werd en toen heb ik het zelfs nog bij mezelf gehouden. Heb er achteraf wel last van gehad dat ik nooit flink tegen ex ben uitgevallen en dat ik altijd zo irritant begripvol tegen hem ben geweest. Heb nog wel eens (na 5 jaar) op het punt gestaan om hem op te bellen en eens flink de waarheid te vertellen, of een kwade brief te schrijven. Gelukkig heb ik me weten te weerhouden. Het zou alleen maar een band, die gelukkig verbroken was, nieuw leven in blazen. Mijn ex zou er waarschijnlijk aanleiding inzien om het contact te herstellen.
Schreeuw het maar flink uit tegen ons Elfje , als je daar behoefte aan hebt.
Je hebt er genoeg reden toe.
Op hetzelfde moment ben ik het is voor mezelf nagegaan en ik kwam tot de conclusie dat ik inderdaad nooit echt mijn boosheid heb geuit op mijn partner. Alleen mijn verdriet laten zien en verteld wat het met me heeft gedaan, maar boos geworden?? niet echt. Ik merk nu dat mijn boosheid langzaam omhoog kwam. Dat was afgelopen maandag een beetje het geval. dus dames hou je vast....als jullie ineens alleen maar &%$#@!!+ zulke tekens zien ben ik uit mijn dak aan het gaan van boosheid.
Heel herkenbaar. Bij mij duurde het ook een jaar of 5 voordat ik boos werd en toen heb ik het zelfs nog bij mezelf gehouden. Heb er achteraf wel last van gehad dat ik nooit flink tegen ex ben uitgevallen en dat ik altijd zo irritant begripvol tegen hem ben geweest. Heb nog wel eens (na 5 jaar) op het punt gestaan om hem op te bellen en eens flink de waarheid te vertellen, of een kwade brief te schrijven. Gelukkig heb ik me weten te weerhouden. Het zou alleen maar een band, die gelukkig verbroken was, nieuw leven in blazen. Mijn ex zou er waarschijnlijk aanleiding inzien om het contact te herstellen.
Schreeuw het maar flink uit tegen ons Elfje , als je daar behoefte aan hebt.
Je hebt er genoeg reden toe.
woensdag 21 mei 2008 om 11:20
Hoi Yuki!
De Puttense moordzaak. De verdachte is opgepakt nadat zijn vriendin aangifte had gedaan van mishandeling.
Daar gaat toch een heel drama achter schuil. Zoals Andries Knevel gisteren zei: er zijn hier alleen maar slachtoffers. Die vriendin is ook een slachtoffer. Ik leef met haar mee. Niet alleen heeft ze zijn mishandeling moeten ondergaan, maar vervolgens heeft ze gehoord dat haar vriend 14 jaar geleden een vrouw bruut heeft verkracht en vermoord, en vervolgens twee anderen daarvoor laten opdraaien.
Ik ben blij dat zij de moed heeft gehad aangifte te doen.
dubio
De Puttense moordzaak. De verdachte is opgepakt nadat zijn vriendin aangifte had gedaan van mishandeling.
Daar gaat toch een heel drama achter schuil. Zoals Andries Knevel gisteren zei: er zijn hier alleen maar slachtoffers. Die vriendin is ook een slachtoffer. Ik leef met haar mee. Niet alleen heeft ze zijn mishandeling moeten ondergaan, maar vervolgens heeft ze gehoord dat haar vriend 14 jaar geleden een vrouw bruut heeft verkracht en vermoord, en vervolgens twee anderen daarvoor laten opdraaien.
Ik ben blij dat zij de moed heeft gehad aangifte te doen.
dubio
Ga in therapie!
woensdag 21 mei 2008 om 11:30
Dubio, wat bedoel je met wat doe ik hier nog? Hier op dit topic of daar waar je woont?
Het niet kunnen uiten van woede of andere vormen van emoties heeft onlosmakelijk verbonden met het hebben van trauma's.
Bij ernstige vormen van trauma's kun je zelfs totaal gevoelloos (lijken) zijn bij ernstige gebeurtenissen.
Gaandeweg zul je moeten gaan leren om toch weer emoties te krijgen bij dat soort dingen.
Dat je ze niet kan uiten, betekent niet dat ze er niet zijn. Onderhuids zijn ze er wel degelijk. Bij mij kwamen ze er hoe dan ook op andere manieren toch uit.
In therapie leerde ik dat ik geen boosheid kan uiten. Ik kan (kon) niet gewoon eens boos zijn, terwijl ik dacht dat ik dat als de beste kon zijn. Mij werd wel duidelijk dat ik het tussenstation miste. Gewoon eens boos zijn. Bij mij kwam het er uit via echte woede. Woedend kon ik zijn en dat was weer net te veel van het goede.
Dit zie ik ook terug bij bijv. Lily, zij vindt zelf ook dat ze soms veel en veel te boos wordt en dit gewoon buiten propotie vindt.
Het niet kunnen uiten van woede of andere vormen van emoties heeft onlosmakelijk verbonden met het hebben van trauma's.
Bij ernstige vormen van trauma's kun je zelfs totaal gevoelloos (lijken) zijn bij ernstige gebeurtenissen.
Gaandeweg zul je moeten gaan leren om toch weer emoties te krijgen bij dat soort dingen.
Dat je ze niet kan uiten, betekent niet dat ze er niet zijn. Onderhuids zijn ze er wel degelijk. Bij mij kwamen ze er hoe dan ook op andere manieren toch uit.
In therapie leerde ik dat ik geen boosheid kan uiten. Ik kan (kon) niet gewoon eens boos zijn, terwijl ik dacht dat ik dat als de beste kon zijn. Mij werd wel duidelijk dat ik het tussenstation miste. Gewoon eens boos zijn. Bij mij kwam het er uit via echte woede. Woedend kon ik zijn en dat was weer net te veel van het goede.
Dit zie ik ook terug bij bijv. Lily, zij vindt zelf ook dat ze soms veel en veel te boos wordt en dit gewoon buiten propotie vindt.
woensdag 21 mei 2008 om 11:43
Wat doe ik hier nog, was een aansporing aan mezelf om mijn bed eens op te zoeken
Dat bedoelde ik ook Pom, met mijn opmerking dat Lilly misschien nooit geleerd heeft om "normaal" boos te worden. Dat is volgens mij aangeleerd gedrag (niet boos worden, wel boosheid uiten).
Ik had zelf meer last van wat ik het lievemeisjescomplex noem. Het wordt je van jongs af aan ingeprent dat meisjes lief moeten zijn, het anderen naar de zin moeten maken, meningsverschillen met woorden oplossen, schipperen tussen mensen, vredestichters zijn, compromissen sluiten. Goed kwaad worden wordt je eigenlijk niet aangeleerd. Dit brak me in mijn relatie op. Als ik er met geschipper, compromissen sluiten (oftewel toegeven) of een redelijke uitleg niet uitkwam, dan stond ik met lege handen en wist niet meer hoe ik mijn grenzen moest aangeven. Dat was het moment waarop ik kwaad had moeten worden. Maar ik deed het niet. Dus schoven die grenzen steeds een stukje op.
Dat bedoelde ik ook Pom, met mijn opmerking dat Lilly misschien nooit geleerd heeft om "normaal" boos te worden. Dat is volgens mij aangeleerd gedrag (niet boos worden, wel boosheid uiten).
Ik had zelf meer last van wat ik het lievemeisjescomplex noem. Het wordt je van jongs af aan ingeprent dat meisjes lief moeten zijn, het anderen naar de zin moeten maken, meningsverschillen met woorden oplossen, schipperen tussen mensen, vredestichters zijn, compromissen sluiten. Goed kwaad worden wordt je eigenlijk niet aangeleerd. Dit brak me in mijn relatie op. Als ik er met geschipper, compromissen sluiten (oftewel toegeven) of een redelijke uitleg niet uitkwam, dan stond ik met lege handen en wist niet meer hoe ik mijn grenzen moest aangeven. Dat was het moment waarop ik kwaad had moeten worden. Maar ik deed het niet. Dus schoven die grenzen steeds een stukje op.
Ga in therapie!
woensdag 21 mei 2008 om 22:34
Ik had zelf meer last van wat ik het lievemeisjescomplex noem. Het wordt je van jongs af aan ingeprent dat meisjes lief moeten zijn, het anderen naar de zin moeten maken, meningsverschillen met woorden oplossen, schipperen tussen mensen, vredestichters zijn, compromissen sluiten. Goed kwaad worden wordt je eigenlijk niet aangeleerd. Dit brak me in mijn relatie op. Als ik er met geschipper, compromissen sluiten (oftewel toegeven) of een redelijke uitleg niet uitkwam, dan stond ik met lege handen en wist niet meer hoe ik mijn grenzen moest aangeven. Dat was het moment waarop ik kwaad had moeten worden. Maar ik deed het niet. Dus schoven die grenzen steeds een stukje op.
Heel herkenbaar Dubio!! En nu weet ik niet meer hoe ik het zou kunnen doen, zonder eerst na te denken over de gevolgen. Ik zwijg nu meestal, hoewel ik er meer en meer wat van zeg.
Iseo, je vroeg hoe het met me gaat. Lief van je. Ik lees hier alles en vreet het werkelijk waar. Ook ik vind dat de situaties hier van elkaar verechillen. Ik ben ook nooit fysiek mishandeld, maar de strijd/het proces waar we doorheen gaan is dezelfde. Ik voel dezelfde schaamte en het doorzettingsvermogen als Lily. Het idee dat ik mijn man afval voelt niet goed, maar ik kan niet anders. Sprak vandaag een buurvrouw die hem zo'n leuke vader vindt. Ja, hij is er altijd voor de kinderen, is ook heel leuk en fijn, een echte huisman (hij werkt ook 4 dagen hoor). Veel vrouwen zijn jaloers. Maar goed, ik zoek toch wat anders.
Ik bedacht me vandaag dat ik misschien al niet meer van hem hou. Ik hou me in bed ook afzijdig, heb er echt geen zin in. En dit vind ik in een veeg teken. Maar hoe nu verder? Hoe lang moet ik hem nog geven? Hij weigert dus pertinent therapie en dan vindt ik naast een gebrek aan zelfinzicht en het niet inzien van een probleem, ook naar mij toe niet respectvol. Hij wil niet eens van mij weten waarom ik dat wil. Ach, we prasten zo weinig, ik ben het inmiddels gewend dat hij nergens over doorvraagt of doorpraat.
Ik geloof dat Leo het zei: omdat ik ooit verliefd op hem werd hoef ik niet bij hem te blijven. Is wel treffend. Dat zal die trouw wel zijn van mij. Elfje, ik herken ook veel in jou.
Ik zie gewoon enorm op tegen het hakken van de knoop en het hem vertellen. Hij heeft dat alle recht om niet respectvol met me om te gaan, ben ik bang. Op de een of andere manier heb ik nu de macht in handen en dat voelt misschien best lekker. Hem nu even aan het lijntje houden. Maar wat levert het op uiteindelijk?
Lilly, ook ik vind het supergoed dat je hier blijft schrijven. Je bent in de ontkennende fase, ik snap het. Zit er zelf ook nog wel een beetje in. Verschil is dat mijn man niet zo wordt bekritiseerd hier, omdat hij mij niet het ziekenhuis in heeft geslagen. Dat wil niet zeggen dat het een erger is dan het andere. Ik besef inmiddels wel dat we allemaal wel begrijpen dat onze 'mannen' ook leuke en lieve kanten hebben. Maar daar hoeven we het wat mij betreft niet over te hebben want daar draait het niet om. Het gaat om de balans die de goede kant uit moet slaan en om het respect dat je krijgt. En dat is voor ons allemaal onvoldoende. Probeer nu eens los te laten dat M ook wel eens lief is, dat zijn/waren onze mannen allemaal nl. Alleen was/is er ook een andere kant. Weet je, ik denk dat doordat jij vroeger zo veel hebt meegemaakt je nu zo blij bent met iemand die van jou houdt (want dat doet hij volgens mij wel), dat je de rest voor lief neemt. En het dus niet ziet als hetzelfde patroon als vroeger. En wat hij doet is wel mishandeling, net als dat schelden en afkraken psychische mishandeling is.
Mamz, je vroeg of mijn dochters er wat van meekregen. Ik weet het niet. Het is wel zo dat de oudste (4) het de laatste tijd regelmatig voor me opneemt. Zo van: Mama mag best dit of dat zeggen/doen!", richting har vader. Enerzijds ben ik blij dat ze zo'n gevoel van rechtvaardigheid heeft, anderzijds vind ik het wel genant.
Herfst, hou vol he!!!! Je doet het goed!
Kus voor allemaal!!
Heel herkenbaar Dubio!! En nu weet ik niet meer hoe ik het zou kunnen doen, zonder eerst na te denken over de gevolgen. Ik zwijg nu meestal, hoewel ik er meer en meer wat van zeg.
Iseo, je vroeg hoe het met me gaat. Lief van je. Ik lees hier alles en vreet het werkelijk waar. Ook ik vind dat de situaties hier van elkaar verechillen. Ik ben ook nooit fysiek mishandeld, maar de strijd/het proces waar we doorheen gaan is dezelfde. Ik voel dezelfde schaamte en het doorzettingsvermogen als Lily. Het idee dat ik mijn man afval voelt niet goed, maar ik kan niet anders. Sprak vandaag een buurvrouw die hem zo'n leuke vader vindt. Ja, hij is er altijd voor de kinderen, is ook heel leuk en fijn, een echte huisman (hij werkt ook 4 dagen hoor). Veel vrouwen zijn jaloers. Maar goed, ik zoek toch wat anders.
Ik bedacht me vandaag dat ik misschien al niet meer van hem hou. Ik hou me in bed ook afzijdig, heb er echt geen zin in. En dit vind ik in een veeg teken. Maar hoe nu verder? Hoe lang moet ik hem nog geven? Hij weigert dus pertinent therapie en dan vindt ik naast een gebrek aan zelfinzicht en het niet inzien van een probleem, ook naar mij toe niet respectvol. Hij wil niet eens van mij weten waarom ik dat wil. Ach, we prasten zo weinig, ik ben het inmiddels gewend dat hij nergens over doorvraagt of doorpraat.
Ik geloof dat Leo het zei: omdat ik ooit verliefd op hem werd hoef ik niet bij hem te blijven. Is wel treffend. Dat zal die trouw wel zijn van mij. Elfje, ik herken ook veel in jou.
Ik zie gewoon enorm op tegen het hakken van de knoop en het hem vertellen. Hij heeft dat alle recht om niet respectvol met me om te gaan, ben ik bang. Op de een of andere manier heb ik nu de macht in handen en dat voelt misschien best lekker. Hem nu even aan het lijntje houden. Maar wat levert het op uiteindelijk?
Lilly, ook ik vind het supergoed dat je hier blijft schrijven. Je bent in de ontkennende fase, ik snap het. Zit er zelf ook nog wel een beetje in. Verschil is dat mijn man niet zo wordt bekritiseerd hier, omdat hij mij niet het ziekenhuis in heeft geslagen. Dat wil niet zeggen dat het een erger is dan het andere. Ik besef inmiddels wel dat we allemaal wel begrijpen dat onze 'mannen' ook leuke en lieve kanten hebben. Maar daar hoeven we het wat mij betreft niet over te hebben want daar draait het niet om. Het gaat om de balans die de goede kant uit moet slaan en om het respect dat je krijgt. En dat is voor ons allemaal onvoldoende. Probeer nu eens los te laten dat M ook wel eens lief is, dat zijn/waren onze mannen allemaal nl. Alleen was/is er ook een andere kant. Weet je, ik denk dat doordat jij vroeger zo veel hebt meegemaakt je nu zo blij bent met iemand die van jou houdt (want dat doet hij volgens mij wel), dat je de rest voor lief neemt. En het dus niet ziet als hetzelfde patroon als vroeger. En wat hij doet is wel mishandeling, net als dat schelden en afkraken psychische mishandeling is.
Mamz, je vroeg of mijn dochters er wat van meekregen. Ik weet het niet. Het is wel zo dat de oudste (4) het de laatste tijd regelmatig voor me opneemt. Zo van: Mama mag best dit of dat zeggen/doen!", richting har vader. Enerzijds ben ik blij dat ze zo'n gevoel van rechtvaardigheid heeft, anderzijds vind ik het wel genant.
Herfst, hou vol he!!!! Je doet het goed!
Kus voor allemaal!!
