Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 24 mei 2008 om 01:37
Lilly, mijn persoonlijke ervaring is dat hoe langer ik mijn innerlijke stem negeer, hoe kutter ik me ga voelen (tot fysiek onwelzijn zoals jij dat beschrijft aan toe), net zo lang tot ik actie onderneem om mijn leven weer synchroon te laten lopen met wat ik werkelijk, diep in mijn kern wil. En soms is wat ik in mijn kern wil dus totaal tegenovergesteld aan wat ik aan de oppervlakte wil. (Leer mij de oogkleppen kennen ) Mijn ervaring is dat het inderdaad nodig is om je (me) zo slecht te voelen, zo lang ik weiger te luisteren naar de stem diep in mijn hart.
Oprah Winfrey (die ja ) noemt dat "the whisper of God". Je hoeft niet gelovig te zijn om je daar iets bij voor te stellen, denk ik. Die metafoor doorgetrokken naar de situatie waar jij volgens mij in zit (en waar ik ook wel in heb gezeten), is de stem opgehouden met fluisteren, maar gaan schreeuwen. Ik heb wel gezegd: het moest met mij zo slecht gaan voor ik zag dat ik echt mijn leven moest veranderen, omdat de plaat voor mijn kop zo dik was dat ik gewoon niet in staat was om het eerder te zien.
Maar intussen zit je er mooi mee natuurlijk.
Mocht het je hoop bieden: de bodem van de put geeft ook vaste grond onder je voeten, waarop je je weer af kunt zetten naar boven.
Oprah Winfrey (die ja ) noemt dat "the whisper of God". Je hoeft niet gelovig te zijn om je daar iets bij voor te stellen, denk ik. Die metafoor doorgetrokken naar de situatie waar jij volgens mij in zit (en waar ik ook wel in heb gezeten), is de stem opgehouden met fluisteren, maar gaan schreeuwen. Ik heb wel gezegd: het moest met mij zo slecht gaan voor ik zag dat ik echt mijn leven moest veranderen, omdat de plaat voor mijn kop zo dik was dat ik gewoon niet in staat was om het eerder te zien.
Maar intussen zit je er mooi mee natuurlijk.
Mocht het je hoop bieden: de bodem van de put geeft ook vaste grond onder je voeten, waarop je je weer af kunt zetten naar boven.
zaterdag 24 mei 2008 om 01:39
zaterdag 24 mei 2008 om 01:46
Mssn een beetje domme opmerking.. maar ik zou nu wel een trampoline in mijn, wat lijkt, bodemloze put, waarmee ik mezelf dan meteen weer naar boven zou gana schieten.. Ik heb helemaal geen zin me zo te voelen.
Ik wil gewoon were de leuke, lieve, aardige Lilly zijn.. Nu snauw ik mensen af, ben geirriteerd, voel me ziek en vooral bang&zeilig. Heb net ook lekker potje zitten janken met mezelf, alsof het helpt.. Nee dus.. Maar ik vond mezelf op dat moment echt zielig lekker egoistisch en zeikerig denk ik nu alweer terwijl ik daarnet nog aan het janken was..
Zou bijna denken in ene vrouw in de overgang te zijn met mijn stemmingswisselingen ( die hebben dara last van toch ?
..)
Dat is het nu juist.. Ik heb gewoon echt geen idee meer wat ik wil. zelfs mijn hart, mijn hoofd & mijn verstand willen 30000 verschillende kanten tegelijk op.. en ik word nu "lekker" uit één gerukt..
Iseo, als je de woorden niet kan vinden, kan je ze niet vinde. Ik vind het niet erg. Misschien moet je eerst weer zelf alles rustig en helder hebben.. Je hebt mijn mail.. je mag altijd mailen.. Of hier alsnog reageren..
Ik wil gewoon were de leuke, lieve, aardige Lilly zijn.. Nu snauw ik mensen af, ben geirriteerd, voel me ziek en vooral bang&zeilig. Heb net ook lekker potje zitten janken met mezelf, alsof het helpt.. Nee dus.. Maar ik vond mezelf op dat moment echt zielig lekker egoistisch en zeikerig denk ik nu alweer terwijl ik daarnet nog aan het janken was..
Zou bijna denken in ene vrouw in de overgang te zijn met mijn stemmingswisselingen ( die hebben dara last van toch ?
..) Dat is het nu juist.. Ik heb gewoon echt geen idee meer wat ik wil. zelfs mijn hart, mijn hoofd & mijn verstand willen 30000 verschillende kanten tegelijk op.. en ik word nu "lekker" uit één gerukt..
Iseo, als je de woorden niet kan vinden, kan je ze niet vinde. Ik vind het niet erg. Misschien moet je eerst weer zelf alles rustig en helder hebben.. Je hebt mijn mail.. je mag altijd mailen.. Of hier alsnog reageren..
zaterdag 24 mei 2008 om 01:50
Ik snap wel dat je een trampoline zou willen, Lilly. Hoe eerder je uit deze verwarring kunt ontsnappen, hoe sneller je je weer beter voelt. Toch is het soms goed om gewoon toe te geven dat het gewoon even niet gaat. En dat kun je ook gewoon zeggen in je omgeving, mensen hebben daar vaak meer begrip voor dan je denkt. Soms moet je ergens doorheen om verder te komen.
zaterdag 24 mei 2008 om 01:59
zaterdag 24 mei 2008 om 08:44
Hé Lilly,
Morgen ga ik met man en kind + een vriendje van mijn dochter naar een speeltuin waar ze heel veel trampolines hebben. Gaan we de hele middag springen. Ja ik niet. Ik kan niet springen want ik heb reuma maar ik wil ook door elkaar geschud worden. Dus ik laat mijn man en de kinderen springen en ik ga languit op de trampoline liggen en laat me door elkaar schudden en op en neer bouncen. Helemaal herbóren kom je er vanaf, van de trampoline.
Echt een aanrader dus ook voor jou, ga lekker een middagje kinderdingen doen. Schommelen, in de zandbak zitten, naar de kinderboerderij. Wordt weer even 5 of 7 of 9 en geniet van doodsimpele dingen, je hoofd is dan lekker leeg na zo'n middagje spelen. Je denkt te veel na, doet te weinig leuks, terwijl je 20 bent, nog nauwelijks uit de puberteit, uberhaupt een hele verwarrende fase in een mensenkinderenleven en je leven bestaat uit leren, piekeren en op je tenen lopen.
Helemaal geen gek idee hoor om eens even iets op een laag pitje te zetten. Wat je dan op een laag pitje zet moet je zelf weten maar het is heel gezond om eens een keuze te maken van dit doe ik wat meer en dat doe ik wat minder.
Je voert nu gesprekken met Anna en Mark en met ons over M. Maar uiteindelijk bepaal jij in jouw leven wat je wil en wat je gaat doen. Als jij M als partner helemaal ziet zitten dan is dat een feit waar iedereen zich maar bij neer heeft te leggen. Hou dat vooral ook voor ogen. Je bent hem maar steeds aan het verdedigen en ons zijn leuke kanten aan het laten zien maar feitelijk is dat natuurlijk helemaal niet nodig.
Het is opvallend dat zowel Anna en Mark als wij hier niet weglopen met M maar daar hoef jij je niks van aan te trekken. Dat doe je wel en ik vraag me eigenlijk weleens af waarom. Ik herken het wel hoor, daar niet van. Mijn vrienden en familie vonden mijn ex ook een lul-07 maar toch bleef ik bij hem en ik had - zeker na verloop van tijd - mijn twijfels. Ondanks dat heb ik me in zekere zin niks aangetrokken van wat anderen zeiden, ik bleef bij de man van wie ik hield en pas toen ík zo ver was om hem los te laten deed ik dat.
Misschien is het dus raadzaam om de dialoog over jouw relatie niet op te zoeken als je zelf vindt dat het goed gaat want wat schiet je er mee op? Jij denkt heel anders over de man dan de mensen met wie je praat en wie weet maak je het jezelf wel onnodig moeilijk. Als jij hem leuk vindt, als jij hem ziet als de vader van jouw kinderen en degene met wie jij oud gaat worden dan doet het er verder geen ruk toe wat anderen daarvan vinden. Het is jóuw leven namelijk en van niemand anders.
Wat je nu doet vind ik bijna zelfkastijding want je zult in aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nooit horen over M wat je zo graag wil horen, hier en ook niet van Anna en Mark. Je kunt erover blijven praten maar misschien geeft het je rust als je met je leven gaat doen waar het voor bedoelt is, namelijk je leven léven, zoals jij wil en dus met M.
Wat vind jij?
Morgen ga ik met man en kind + een vriendje van mijn dochter naar een speeltuin waar ze heel veel trampolines hebben. Gaan we de hele middag springen. Ja ik niet. Ik kan niet springen want ik heb reuma maar ik wil ook door elkaar geschud worden. Dus ik laat mijn man en de kinderen springen en ik ga languit op de trampoline liggen en laat me door elkaar schudden en op en neer bouncen. Helemaal herbóren kom je er vanaf, van de trampoline.
Echt een aanrader dus ook voor jou, ga lekker een middagje kinderdingen doen. Schommelen, in de zandbak zitten, naar de kinderboerderij. Wordt weer even 5 of 7 of 9 en geniet van doodsimpele dingen, je hoofd is dan lekker leeg na zo'n middagje spelen. Je denkt te veel na, doet te weinig leuks, terwijl je 20 bent, nog nauwelijks uit de puberteit, uberhaupt een hele verwarrende fase in een mensenkinderenleven en je leven bestaat uit leren, piekeren en op je tenen lopen.
Helemaal geen gek idee hoor om eens even iets op een laag pitje te zetten. Wat je dan op een laag pitje zet moet je zelf weten maar het is heel gezond om eens een keuze te maken van dit doe ik wat meer en dat doe ik wat minder.
Je voert nu gesprekken met Anna en Mark en met ons over M. Maar uiteindelijk bepaal jij in jouw leven wat je wil en wat je gaat doen. Als jij M als partner helemaal ziet zitten dan is dat een feit waar iedereen zich maar bij neer heeft te leggen. Hou dat vooral ook voor ogen. Je bent hem maar steeds aan het verdedigen en ons zijn leuke kanten aan het laten zien maar feitelijk is dat natuurlijk helemaal niet nodig.
Het is opvallend dat zowel Anna en Mark als wij hier niet weglopen met M maar daar hoef jij je niks van aan te trekken. Dat doe je wel en ik vraag me eigenlijk weleens af waarom. Ik herken het wel hoor, daar niet van. Mijn vrienden en familie vonden mijn ex ook een lul-07 maar toch bleef ik bij hem en ik had - zeker na verloop van tijd - mijn twijfels. Ondanks dat heb ik me in zekere zin niks aangetrokken van wat anderen zeiden, ik bleef bij de man van wie ik hield en pas toen ík zo ver was om hem los te laten deed ik dat.
Misschien is het dus raadzaam om de dialoog over jouw relatie niet op te zoeken als je zelf vindt dat het goed gaat want wat schiet je er mee op? Jij denkt heel anders over de man dan de mensen met wie je praat en wie weet maak je het jezelf wel onnodig moeilijk. Als jij hem leuk vindt, als jij hem ziet als de vader van jouw kinderen en degene met wie jij oud gaat worden dan doet het er verder geen ruk toe wat anderen daarvan vinden. Het is jóuw leven namelijk en van niemand anders.
Wat je nu doet vind ik bijna zelfkastijding want je zult in aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nooit horen over M wat je zo graag wil horen, hier en ook niet van Anna en Mark. Je kunt erover blijven praten maar misschien geeft het je rust als je met je leven gaat doen waar het voor bedoelt is, namelijk je leven léven, zoals jij wil en dus met M.
Wat vind jij?
zaterdag 24 mei 2008 om 09:28
zaterdag 24 mei 2008 om 09:48
Goeiemorgen!
Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor Iseo, ik zat zelf op een gegeven moment zo te goochelen met quoten en aanpassen van mijn postings dat ik moe werd, en ik zie dat ik zomaar ineens vertrokken ben...
Neem je zo weinig plaats in Iseo, dat je je verontschuldigd (ik zie het je vaker doen), en eerst naar anderen vraagt voordat jezelf aan bod komt?
Een soort van omtrekkende bewegingen als een soort credits die je inlost om ruimte te durven nemen?
Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor Iseo, ik zat zelf op een gegeven moment zo te goochelen met quoten en aanpassen van mijn postings dat ik moe werd, en ik zie dat ik zomaar ineens vertrokken ben...
Neem je zo weinig plaats in Iseo, dat je je verontschuldigd (ik zie het je vaker doen), en eerst naar anderen vraagt voordat jezelf aan bod komt?
Een soort van omtrekkende bewegingen als een soort credits die je inlost om ruimte te durven nemen?
zaterdag 24 mei 2008 om 09:53
Hoi Perel, Dubiootje zei dat.
Hoe heb je geslapen?
Ja, soms wil ik even niets over mijzelf vertellen omdat ik het ook niet vaak weet hoe het gaat, dan gaat het wel.
Maar na zo'n tijd schrijven voelt het alsof je echt iets deelt met elkaar hier.
Ik zou bijvoorbeeld ook willen vragen aan Klara hoe het gaat. Een jaar geleden schreef ik veel met haar. En nog vaak denk ik aan Klara en vraag me af hoe het nu is met haar, en haar kinderen.
Hoe heb je geslapen?
Ja, soms wil ik even niets over mijzelf vertellen omdat ik het ook niet vaak weet hoe het gaat, dan gaat het wel.
Maar na zo'n tijd schrijven voelt het alsof je echt iets deelt met elkaar hier.
Ik zou bijvoorbeeld ook willen vragen aan Klara hoe het gaat. Een jaar geleden schreef ik veel met haar. En nog vaak denk ik aan Klara en vraag me af hoe het nu is met haar, en haar kinderen.
zaterdag 24 mei 2008 om 09:56
quote:LillyRose schreef op 24 mei 2008 @ 01:20:
Qwertu, wat een moeilijk woord! Ben pas 20 ..
Maar snap je denk ik wel.. En ik heb werkelijk geen idee. Ik voel me gewoon in 1 klap een stuk vager, onzeker over alles.. En ja werkelijkheid en wat ik wil.. dan is het vas de oogkleppen waar je op doelt.. Ik heb niet echt het gevoel alsof ik er veel verschil in maak maar weet ook dat jullie dit zo veel anders zien.. En jullie denken dat ik ze af kan zetten en danecht anders kijk.. Maar als dit dan de bedoeling is.. dat ik anders kijk.. moet ik me dan echt zo voelen? is dat nodig?
Perel, slapen.. doe ik wel.. maar weinig en onrustig. En als ik al slaap vind ik mijn wekker veelste vroeg. Heb al wat colleges gemist doordat ik mijn wekker heb uitgemept. Helaas.. Ik kan er gewoon niet goed inkomen.. En dan nog dat half ziek half fit gedoe ook om gek van te worden.. soms sta ik opeens te spugen middag op de dag.. alsof ik eten slecht verdraag ofzo..En ook s nachts wel wakker van misselijkheid.. of buikpijn etc..
Lemmy, dat is waar! Ik schreef in die boekjes alles.. Ook over men ouders wat ze deden en hoe en wanneer.. soms met complete details en tijdschema's erbij.. zodat het niet meer in mijn hoofd draaide.. en niemand die ik die dingen allemaal ging vertellen.. ook een reden waarom ik ze verbrandde
Liefs
Ha lieve Lilly,
Ik heb nog niet alles gelezen, maar wil alvast op dit stukje reageren. Het aparte is dat ik vind dat je in al je verwarring een stuk volwassener overkomt. Je drukt heel goed uit wat er in je omgaat, wat niet makkelijk is als dat juist heel verward is.
Ik geloof dat er heel erg veel met je gebeurt nu. Dat is waarschijnlijk het gevolg van een proces dat al lange tijd aan de gang is, minstens sinds je hier bent komen schrijven. Je hebt zo veel meegemaakt, het geweld, de abortus, weken- of maandenlang uit de roulatie zijn, heftige gesprekken hier op het forum, met Mark en Anna, en je docente.
Bij mij ging het zo toen mijn oogkleppen afgingen. Er was een aantal ingrijpende dingen in mijn leven gebeurd. Zonder dat ik het nog doorhad, was ik over dingen na gaan denken, over mijn huwelijk. Er ontstonden irritaties, ik begon me dingen af te vragen die ik nog nooit had gedaan, trok in twijfel of wat ik normaal vond wel zo normaal was. Ik begon langzaam te merken dat ik mezelf niet meer was. Maar dat besef was er nog niet helemaal. Ik was vooral erg in de war, ik kon mijn vinger er niet op leggen maar het voelde allemaal zo raar, niet normaal, niet goed. Het leek alsof de wereld veranderd was, of was ik dat? Ik snapte het niet goed, ik was me er niet eens echt bewust van maar er was iets veranderd.
Achteraf kan ik duiden dat dit het proces was van de oogkleppen die ik aan het afzetten was. Maar op dat moment was er vooral die verwarring. Niet eens zo aan de oppervlakte zoals nu bij jou, maar diep van binnen, een soort onderbuikgevoel.
Toen kwamen er een paar dingen samen - gebeurtenissen, gesprekken, gedachten... - en toen klikte het opeens. Dat was echt raar. De man met wie ik al zo lang samen was, bleek niet de man te zijn die ik dacht te kennen. Mijn wereld stond op zijn kop. Het is echt een idiote gewaarwording als alles waar je in geloofd hebt, je man, je huwelijk, je gezin, je leven, het hele plaatje dat zo logisch en duidelijk was, niet blijkt te zijn wat je dacht. Het lijkt wel of in een soort vernisje over de werkelijkheid had geverfd dat er nu in één keer af kwam. Idioot. Ik kan het niet goed uitleggen.
Dit gebeurde in twee weken, in twee weken was alles weg. Ik hield niet meer van mijn man. Ik wilde scheiden. Ik, die een paar maanden eerder nog een kind van die man had gewild, die nog had gedacht dat ik met hem oud wilde worden. Echt alles stond op zijn kop. Je weet niet meer of je jezelf wel kan vertrouwen. Wat is nu de waarheid? Dat plaatje onder dat vernis, of toch dat oude plaatje? Je weet het gewoon niet meer.
Toen ging ik praten. Hier op het forum, met internetvriendinnen, mijn familie, vriendinnen. Dat hielp me om het duidelijk te krijgen. Ik besefte dat ik niet gek was, ze zeiden dat zij het allang hadden gezien maar niets hadden gezegd, ofwel had ik niet geluisterd.
Ik weet niet of dit lijkt wat jij doormaakt, maar ik denk dat veel praten en nadenken het beste is wat je nu kan doen. Je weet niet meer goed wat je zelf wilt, je hebt het gevoel dat je een soort leeg papier bent waar anderen op schrijven. Daarom is dat idee van het dagboek een goeie, want dan word je gedwongen zelf je woorden te kiezen.
liefs,
dubio
Qwertu, wat een moeilijk woord! Ben pas 20 ..
Maar snap je denk ik wel.. En ik heb werkelijk geen idee. Ik voel me gewoon in 1 klap een stuk vager, onzeker over alles.. En ja werkelijkheid en wat ik wil.. dan is het vas de oogkleppen waar je op doelt.. Ik heb niet echt het gevoel alsof ik er veel verschil in maak maar weet ook dat jullie dit zo veel anders zien.. En jullie denken dat ik ze af kan zetten en danecht anders kijk.. Maar als dit dan de bedoeling is.. dat ik anders kijk.. moet ik me dan echt zo voelen? is dat nodig?
Perel, slapen.. doe ik wel.. maar weinig en onrustig. En als ik al slaap vind ik mijn wekker veelste vroeg. Heb al wat colleges gemist doordat ik mijn wekker heb uitgemept. Helaas.. Ik kan er gewoon niet goed inkomen.. En dan nog dat half ziek half fit gedoe ook om gek van te worden.. soms sta ik opeens te spugen middag op de dag.. alsof ik eten slecht verdraag ofzo..En ook s nachts wel wakker van misselijkheid.. of buikpijn etc..
Lemmy, dat is waar! Ik schreef in die boekjes alles.. Ook over men ouders wat ze deden en hoe en wanneer.. soms met complete details en tijdschema's erbij.. zodat het niet meer in mijn hoofd draaide.. en niemand die ik die dingen allemaal ging vertellen.. ook een reden waarom ik ze verbrandde
Liefs
Ha lieve Lilly,
Ik heb nog niet alles gelezen, maar wil alvast op dit stukje reageren. Het aparte is dat ik vind dat je in al je verwarring een stuk volwassener overkomt. Je drukt heel goed uit wat er in je omgaat, wat niet makkelijk is als dat juist heel verward is.
Ik geloof dat er heel erg veel met je gebeurt nu. Dat is waarschijnlijk het gevolg van een proces dat al lange tijd aan de gang is, minstens sinds je hier bent komen schrijven. Je hebt zo veel meegemaakt, het geweld, de abortus, weken- of maandenlang uit de roulatie zijn, heftige gesprekken hier op het forum, met Mark en Anna, en je docente.
Bij mij ging het zo toen mijn oogkleppen afgingen. Er was een aantal ingrijpende dingen in mijn leven gebeurd. Zonder dat ik het nog doorhad, was ik over dingen na gaan denken, over mijn huwelijk. Er ontstonden irritaties, ik begon me dingen af te vragen die ik nog nooit had gedaan, trok in twijfel of wat ik normaal vond wel zo normaal was. Ik begon langzaam te merken dat ik mezelf niet meer was. Maar dat besef was er nog niet helemaal. Ik was vooral erg in de war, ik kon mijn vinger er niet op leggen maar het voelde allemaal zo raar, niet normaal, niet goed. Het leek alsof de wereld veranderd was, of was ik dat? Ik snapte het niet goed, ik was me er niet eens echt bewust van maar er was iets veranderd.
Achteraf kan ik duiden dat dit het proces was van de oogkleppen die ik aan het afzetten was. Maar op dat moment was er vooral die verwarring. Niet eens zo aan de oppervlakte zoals nu bij jou, maar diep van binnen, een soort onderbuikgevoel.
Toen kwamen er een paar dingen samen - gebeurtenissen, gesprekken, gedachten... - en toen klikte het opeens. Dat was echt raar. De man met wie ik al zo lang samen was, bleek niet de man te zijn die ik dacht te kennen. Mijn wereld stond op zijn kop. Het is echt een idiote gewaarwording als alles waar je in geloofd hebt, je man, je huwelijk, je gezin, je leven, het hele plaatje dat zo logisch en duidelijk was, niet blijkt te zijn wat je dacht. Het lijkt wel of in een soort vernisje over de werkelijkheid had geverfd dat er nu in één keer af kwam. Idioot. Ik kan het niet goed uitleggen.
Dit gebeurde in twee weken, in twee weken was alles weg. Ik hield niet meer van mijn man. Ik wilde scheiden. Ik, die een paar maanden eerder nog een kind van die man had gewild, die nog had gedacht dat ik met hem oud wilde worden. Echt alles stond op zijn kop. Je weet niet meer of je jezelf wel kan vertrouwen. Wat is nu de waarheid? Dat plaatje onder dat vernis, of toch dat oude plaatje? Je weet het gewoon niet meer.
Toen ging ik praten. Hier op het forum, met internetvriendinnen, mijn familie, vriendinnen. Dat hielp me om het duidelijk te krijgen. Ik besefte dat ik niet gek was, ze zeiden dat zij het allang hadden gezien maar niets hadden gezegd, ofwel had ik niet geluisterd.
Ik weet niet of dit lijkt wat jij doormaakt, maar ik denk dat veel praten en nadenken het beste is wat je nu kan doen. Je weet niet meer goed wat je zelf wilt, je hebt het gevoel dat je een soort leeg papier bent waar anderen op schrijven. Daarom is dat idee van het dagboek een goeie, want dan word je gedwongen zelf je woorden te kiezen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 24 mei 2008 om 09:59
Ha lieve meiden! Iseo, hoe is het, heb je nog een beetje kunnen slapen? Ik heb er volgens mij heel erg over liggen dromen, kan het niet goed duiden maar ons gesprek heeft duidelijk in mijn slaap doorgewerkt
Nu lopen we lekker allemaal nog in pyjama en ga ik zo poffertjes bakken en hoeven we de hele dag lekker niks.
tot later!
dubio
Nu lopen we lekker allemaal nog in pyjama en ga ik zo poffertjes bakken en hoeven we de hele dag lekker niks.
tot later!
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 24 mei 2008 om 09:59
'The will to please' is dat Perel. Buiten het feit dat Iseo gewoon een ontzettend lief mens is natuurlijk.
Maar die will to please hebben wij allemaal aan onze bevallige konten hangen.....
We zijn als de dood dat anderen ons misschien hardvochtig, onattent, onaardig en meer van dat vinden. Dat wilde ik nog toevoegen aan mijn posting aan Lilly Rose vanmorgen, dat ze onmogelijk iedereen tevreden kan maken en houden. Er zullen altijd mensen zijn die het niet eens zijn met wat je doet, die je niet aardig vinden, die niet van je houden. Geeft niks. Als je dat los of losser kunt laten wordt je leven al een stuk makkelijker.
Ik denk zeker dat dat voor Lilly Rose geldt. Zelf heb ik al lang geleden een deel van mijn will to please achter me gelaten en hoewel ik nog steeds niet iemand ben die schijt heeft aan de rest van de wereld (het andere uiterste zeg maar), het kan me een stuk minder schelen wat anderen van me denken dan pakweg 10 jaar terug.
Herkenbaar?
Maar die will to please hebben wij allemaal aan onze bevallige konten hangen.....
We zijn als de dood dat anderen ons misschien hardvochtig, onattent, onaardig en meer van dat vinden. Dat wilde ik nog toevoegen aan mijn posting aan Lilly Rose vanmorgen, dat ze onmogelijk iedereen tevreden kan maken en houden. Er zullen altijd mensen zijn die het niet eens zijn met wat je doet, die je niet aardig vinden, die niet van je houden. Geeft niks. Als je dat los of losser kunt laten wordt je leven al een stuk makkelijker.
Ik denk zeker dat dat voor Lilly Rose geldt. Zelf heb ik al lang geleden een deel van mijn will to please achter me gelaten en hoewel ik nog steeds niet iemand ben die schijt heeft aan de rest van de wereld (het andere uiterste zeg maar), het kan me een stuk minder schelen wat anderen van me denken dan pakweg 10 jaar terug.
Herkenbaar?
zaterdag 24 mei 2008 om 10:01
Wat is hier gisteravond veel gebeurd en geschreven, zoooo zeg. Ik was niet thuis, en trouwens, hoor ik hier nog wel bij? Bij mij is het lang niet zo heftig geweest als ik hier bij jullie lees, ofwel ik heb het allemaal al lang achter me gelaten, er zijn zoveel andere dingen daarna gebeurd. En toch voel ik betrokkenheid met jullie en de steun die hier zo gegeven wordt is hartverwarmend.
Ik voel jullie worstelingen en verwarringen. En net als ik van Lilly lees heb ik zelf ook nog steeds heel lichamelijke uitwerkingen van mijn innerlijke spanningen die er zijn. Volgens mij is het enige wat helpt de dingen uitspreken die je voelt, zóals je ze voelt, zonder alles 'recht te denken' of te bedenken zoals je het zou willen hebben. Maar dat is juist wat ik zelf heel moeilijk vind. Durf ik mijn kwaadheid te voelen? Nee..
Nou ja, of dit alles nu iets toevoegt? Ik wil jullie in ieder geval allemaal een dikke bemoedigende geven.
Ik voel jullie worstelingen en verwarringen. En net als ik van Lilly lees heb ik zelf ook nog steeds heel lichamelijke uitwerkingen van mijn innerlijke spanningen die er zijn. Volgens mij is het enige wat helpt de dingen uitspreken die je voelt, zóals je ze voelt, zonder alles 'recht te denken' of te bedenken zoals je het zou willen hebben. Maar dat is juist wat ik zelf heel moeilijk vind. Durf ik mijn kwaadheid te voelen? Nee..
Nou ja, of dit alles nu iets toevoegt? Ik wil jullie in ieder geval allemaal een dikke bemoedigende geven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
