Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 24 mei 2008 om 10:18
Tja Leo. Ik ben bang.
Dat ik er niet uit kom, zelf. Ik voer nog dagelijks die verwarrende gesprekken in gedachten. Weet niet wat ik moet. Het is steeds anders, de ene dag gaat het wel maar de andere dag is het te veel.
Wanneer komt iets vanuit mijzelf, wanneer ben ik alleen maar bang?
Ik heb het gisteren aan Dubio proberen uit te leggen.
Soms denk ik dat ik gek word.
Ik ben het vertrouwen kwijt.
Mijn zelfvertrouwen in ieder geval, al weet ik er nu best goed mee om te gaan. Maar van binnen is het nog steeds onrustig, ben erg gespannen.
Ik weet het gewoon echt niet.
Ik doe maar wat en dat gaat best goed maar eigenlijk voel ik me zo naar.
Weet niet eens hoe ik dit moet uitleggen. Ik doe echt maar wat en houd me vast dat het straks allemaal weer stuk gaat.
Dat ik er niet uit kom, zelf. Ik voer nog dagelijks die verwarrende gesprekken in gedachten. Weet niet wat ik moet. Het is steeds anders, de ene dag gaat het wel maar de andere dag is het te veel.
Wanneer komt iets vanuit mijzelf, wanneer ben ik alleen maar bang?
Ik heb het gisteren aan Dubio proberen uit te leggen.
Soms denk ik dat ik gek word.
Ik ben het vertrouwen kwijt.
Mijn zelfvertrouwen in ieder geval, al weet ik er nu best goed mee om te gaan. Maar van binnen is het nog steeds onrustig, ben erg gespannen.
Ik weet het gewoon echt niet.
Ik doe maar wat en dat gaat best goed maar eigenlijk voel ik me zo naar.
Weet niet eens hoe ik dit moet uitleggen. Ik doe echt maar wat en houd me vast dat het straks allemaal weer stuk gaat.
zaterdag 24 mei 2008 om 10:27
Zo herkenbaar Iseo. Bij mij hetzelfde. Dat examen van de week heeft mijn beginnende zelfvertrouwen een flinke domper gegeven. Dat ik nu weer zo erg mezelf kwijt was door zo'n man! Dat dat dus nog steeds gebeurt. Dat alle positieve ervaringen die ik inmiddels óók door het werk heb gekregen, gewoon weg zijn. Of even weg. Ik voel mij de hele tijd heel gespannen, hoofd gespannen, kramp in lijf. En dat krijg ik niet weg.
Mag iets goed gaan van jou, Iseo?
Mag iets goed gaan van jou, Iseo?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 24 mei 2008 om 10:27
quote:Elmervrouw schreef op 24 mei 2008 @ 10:01:
Wat is hier gisteravond veel gebeurd en geschreven, zoooo zeg. Ik was niet thuis, en trouwens, hoor ik hier nog wel bij? Bij mij is het lang niet zo heftig geweest als ik hier bij jullie lees, ofwel ik heb het allemaal al lang achter me gelaten, er zijn zoveel andere dingen daarna gebeurd. En toch voel ik betrokkenheid met jullie en de steun die hier zo gegeven wordt is hartverwarmend.
Ik voel jullie worstelingen en verwarringen. En net als ik van Lilly lees heb ik zelf ook nog steeds heel lichamelijke uitwerkingen van mijn innerlijke spanningen die er zijn. Volgens mij is het enige wat helpt de dingen uitspreken die je voelt, zóals je ze voelt, zonder alles 'recht te denken' of te bedenken zoals je het zou willen hebben. Maar dat is juist wat ik zelf heel moeilijk vind. Durf ik mijn kwaadheid te voelen? Nee..
Nou ja, of dit alles nu iets toevoegt? Ik wil jullie in ieder geval allemaal een dikke bemoedigende geven.
Lieve Elmervrouw
Wanneer je je betrokken voelt en wanneer je het nodig hebt de dingen uit te spreken, te schrijven zoals je ze voelt. En wilt delen hoe het gaat, en al die dingen die ik zelf herken waar je mee zit, en daarnaast andere dingen die ik niet herken maar graag wil lezen omdat je maar eens een knuffel kunt gebruiken, kom dan hier langs, toch?
Jij geeft trouwens altijd van die fijne reacties, en voegt altijd iets toe. Dat is juist zo mooi.
Wat is hier gisteravond veel gebeurd en geschreven, zoooo zeg. Ik was niet thuis, en trouwens, hoor ik hier nog wel bij? Bij mij is het lang niet zo heftig geweest als ik hier bij jullie lees, ofwel ik heb het allemaal al lang achter me gelaten, er zijn zoveel andere dingen daarna gebeurd. En toch voel ik betrokkenheid met jullie en de steun die hier zo gegeven wordt is hartverwarmend.
Ik voel jullie worstelingen en verwarringen. En net als ik van Lilly lees heb ik zelf ook nog steeds heel lichamelijke uitwerkingen van mijn innerlijke spanningen die er zijn. Volgens mij is het enige wat helpt de dingen uitspreken die je voelt, zóals je ze voelt, zonder alles 'recht te denken' of te bedenken zoals je het zou willen hebben. Maar dat is juist wat ik zelf heel moeilijk vind. Durf ik mijn kwaadheid te voelen? Nee..
Nou ja, of dit alles nu iets toevoegt? Ik wil jullie in ieder geval allemaal een dikke bemoedigende geven.
Lieve Elmervrouw
Wanneer je je betrokken voelt en wanneer je het nodig hebt de dingen uit te spreken, te schrijven zoals je ze voelt. En wilt delen hoe het gaat, en al die dingen die ik zelf herken waar je mee zit, en daarnaast andere dingen die ik niet herken maar graag wil lezen omdat je maar eens een knuffel kunt gebruiken, kom dan hier langs, toch?
Jij geeft trouwens altijd van die fijne reacties, en voegt altijd iets toe. Dat is juist zo mooi.
zaterdag 24 mei 2008 om 10:33
Nee, het mag niet. het mag wel maar het mag niet.
Ik werk het tegen. Ik vind mezelf onbetrouwbaar, onhandig, lelijk, slecht. Ik bewijs elke dag dat mijn ex gelijk had.
En zoek zelf daarvoor het bewijs. Ik zoek bevestiging, positief en negatief, ik ben steeds maar op zoek.
Dat is ongeveer samengevat wat ik gisteren heb begrepen.
En ik kan iets maar niet begrijpen met heel mijn hoofd, het blijft spoken.
Ik weet wel wat ik moet, maar ik voel het niet. Dat vertrouwen. En tegelijk geloof ik er wel in.
Ik maak me zorgen.
Ik werk het tegen. Ik vind mezelf onbetrouwbaar, onhandig, lelijk, slecht. Ik bewijs elke dag dat mijn ex gelijk had.
En zoek zelf daarvoor het bewijs. Ik zoek bevestiging, positief en negatief, ik ben steeds maar op zoek.
Dat is ongeveer samengevat wat ik gisteren heb begrepen.
En ik kan iets maar niet begrijpen met heel mijn hoofd, het blijft spoken.
Ik weet wel wat ik moet, maar ik voel het niet. Dat vertrouwen. En tegelijk geloof ik er wel in.
Ik maak me zorgen.
zaterdag 24 mei 2008 om 10:48
Ik vroeg het aan jou omdat ik mezelf dat ook afvraag.
Gisteren had ik bijv. een gesprek met mijn reïntegratiecoach en hij zei op een gegeven moment dat hij trots op me was, zo ver als ik was gekomen deze afgelopen maanden. En ik praatte er gewoon overheen, zonder me daar zelfs maar bewust van te zijn. Pas toen hij dat zei!
Alsof je inderdaad steeds weer bewijzen zoekt voor datgene wat iemand je ooit aangepraat heeft.
Het helpt me trouwens om dit weer eens op te schrijven. Wat in therapie tegen me gezegd is, is dit: het zijn dingen die je aangepraat zijn. Je bent ze gaan geloven. Diep van binnen ben je goed zoals je bent, uniek, prachtig, liefde. En als je van daaruit handelt of praat, is dat voelbaar. Dan heb je van niemand bevestiging nodig. Terwijl het andere een mentaal gebeuren is. Een onophoudelijk gepraat in je hoofd.
Gisteren had ik bijv. een gesprek met mijn reïntegratiecoach en hij zei op een gegeven moment dat hij trots op me was, zo ver als ik was gekomen deze afgelopen maanden. En ik praatte er gewoon overheen, zonder me daar zelfs maar bewust van te zijn. Pas toen hij dat zei!
Alsof je inderdaad steeds weer bewijzen zoekt voor datgene wat iemand je ooit aangepraat heeft.
Het helpt me trouwens om dit weer eens op te schrijven. Wat in therapie tegen me gezegd is, is dit: het zijn dingen die je aangepraat zijn. Je bent ze gaan geloven. Diep van binnen ben je goed zoals je bent, uniek, prachtig, liefde. En als je van daaruit handelt of praat, is dat voelbaar. Dan heb je van niemand bevestiging nodig. Terwijl het andere een mentaal gebeuren is. Een onophoudelijk gepraat in je hoofd.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 24 mei 2008 om 10:48
Lieve Iseo,
dat heet zelfkastijding en jezelf het geluk niet gunnen.
Dat is het wantrouwen wat je hebt opgebouwd waardoor het zo moeilijk is te kunnen geloven wat echt is en wat niet.
Durf te genieten van wat wel goed gaat!, en probeer eens veel minder nadruk te leggen op wat niet goed gaat.
Ook dit is een proces waarin je vertrouwen moet leren opbouwen
dat heet zelfkastijding en jezelf het geluk niet gunnen.
Dat is het wantrouwen wat je hebt opgebouwd waardoor het zo moeilijk is te kunnen geloven wat echt is en wat niet.
Durf te genieten van wat wel goed gaat!, en probeer eens veel minder nadruk te leggen op wat niet goed gaat.
Ook dit is een proces waarin je vertrouwen moet leren opbouwen
zaterdag 24 mei 2008 om 10:54
Even een voorbeeld ter verduidelijking: pasgeleden had ik een vrouw van 85 in de taxi, die voor de tweede keer naar bestraling moest. Het was een heel angstig, onzeker mensje, zich zorgen makend om details (afspraakkaartje zkh, etc.). En ik merkte bij mezelf een oprecht mededogen met haar, een begrip, herkenning zelfs; en het verlangen van binnenuit om iets te kunnen doen of zeggen waardoor ze zich gesteund zou voelen. Daar was niets 'bedachts' aan, dat kwam vanuit mijn hart, zeg maar.
Terwijl ik, als mijn moeder precies hetzelfde gedrag liet zien in het verleden toen we nog kontakt hadden, onmiddellijk irritatie voelde en mezelf dus slecht en schuldig ging voelen.
Deze vrouw in de taxi maakte me eigenlijk duidelijk dat ik gewoon in staat ben om liefde te voelen voor iemand die 'zwak' is, die worstelt, die het moeilijk heeft - en ik praat zo ook met mensen in de taxi zonder het over liefde te hebben, maar het is ook iets wat je uitstraalt en wat iemand misschien kan voelen. Tussen mijn moeder en mij is heel veel onuitgesprokens, waar ik niets mee kan, wat niet stroomt, wat moeilijk blijft. Maar ik ben weer gaan geloven, zoals ik heel mijn leven als dochter al geloofd heb, dat ik een slechte dochter was 'met vissenbloed' (zoals ze me ooit gezegd heeft).
Zulke dingen, uit het leven van nu, kunnen je weer op het goede spoor met jezelf zetten. Het helpt me om dit hier nu neer te zetten, zodat ik het niet laat wegzakken in die beschamende examen-ervaring.
Terwijl ik, als mijn moeder precies hetzelfde gedrag liet zien in het verleden toen we nog kontakt hadden, onmiddellijk irritatie voelde en mezelf dus slecht en schuldig ging voelen.
Deze vrouw in de taxi maakte me eigenlijk duidelijk dat ik gewoon in staat ben om liefde te voelen voor iemand die 'zwak' is, die worstelt, die het moeilijk heeft - en ik praat zo ook met mensen in de taxi zonder het over liefde te hebben, maar het is ook iets wat je uitstraalt en wat iemand misschien kan voelen. Tussen mijn moeder en mij is heel veel onuitgesprokens, waar ik niets mee kan, wat niet stroomt, wat moeilijk blijft. Maar ik ben weer gaan geloven, zoals ik heel mijn leven als dochter al geloofd heb, dat ik een slechte dochter was 'met vissenbloed' (zoals ze me ooit gezegd heeft).
Zulke dingen, uit het leven van nu, kunnen je weer op het goede spoor met jezelf zetten. Het helpt me om dit hier nu neer te zetten, zodat ik het niet laat wegzakken in die beschamende examen-ervaring.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 24 mei 2008 om 11:10
Voel me zo verdrietig. Maar we gaan zo op pad en ik weet ook wel weer dat dat gaat lukken, moeten schoenen kopen voor mijn dochter.
Vind dat voor vandaag weer een groot iets begijp je?
Je legt het goed uit, Elmer.
Als je vanuit diep van binnen handelt voelt het goed. Dat andere is een onophoudelijk gepraat in je hoofd.
Maar dat roept wel reacties op, ook lichamelijk, en bepaalt vaak mijn keuzes.
Het is steeds maar op het randje, het gaat als het best goed gaat maar nét goed. En toch wel vooruit maar er is niet veel voor nodig en het waait zo om.
En dat je daar zelf iets in kan sturen is eng, want dan zou ik het stukmaken en niet kunnen.
Zonnetje, hoe gaat het?
Ik wantrouw mezelf en heb bewezen dat het terecht is.
Zoiets.
Ik wil zo graag dat het goed zit. Tussen ons, met andere mensen. Maar wanneer voel je je daar rustig onder?
Ik voel me nog steeds schuldig, aan al die dingen ook die fout zijn gegaan. Voel me schuldig naar mezelf toe en naar mijn kind.
En elk woord lijkt zo stom wat ik nu opschrijf, hoe kan ik dit uitleggen? Hoe moet dat nu met mij als moeder? Ik vlucht maar voor alles weg en doe net alsof ik het snap. Want dan lijkt het ergens op.
Maar straks gaat het weer onderuit.
En ik ben moe van dit jaar, studeren ging gisteren weer niet.
Ik zou het bijna zelf willen, ermee stoppen.
Dat voelt veel veiliger.
Vind dat voor vandaag weer een groot iets begijp je?
Je legt het goed uit, Elmer.
Als je vanuit diep van binnen handelt voelt het goed. Dat andere is een onophoudelijk gepraat in je hoofd.
Maar dat roept wel reacties op, ook lichamelijk, en bepaalt vaak mijn keuzes.
Het is steeds maar op het randje, het gaat als het best goed gaat maar nét goed. En toch wel vooruit maar er is niet veel voor nodig en het waait zo om.
En dat je daar zelf iets in kan sturen is eng, want dan zou ik het stukmaken en niet kunnen.
Zonnetje, hoe gaat het?
Ik wantrouw mezelf en heb bewezen dat het terecht is.
Zoiets.
Ik wil zo graag dat het goed zit. Tussen ons, met andere mensen. Maar wanneer voel je je daar rustig onder?
Ik voel me nog steeds schuldig, aan al die dingen ook die fout zijn gegaan. Voel me schuldig naar mezelf toe en naar mijn kind.
En elk woord lijkt zo stom wat ik nu opschrijf, hoe kan ik dit uitleggen? Hoe moet dat nu met mij als moeder? Ik vlucht maar voor alles weg en doe net alsof ik het snap. Want dan lijkt het ergens op.
Maar straks gaat het weer onderuit.
En ik ben moe van dit jaar, studeren ging gisteren weer niet.
Ik zou het bijna zelf willen, ermee stoppen.
Dat voelt veel veiliger.
anoniem_44737 wijzigde dit bericht op 24-05-2008 11:11
Reden: letter
Reden: letter
% gewijzigd
zaterdag 24 mei 2008 om 11:14
Oh wat leuk, schoenen gaan kopen voor zo'n lief klein meisje. Wou dat ik mee kon, dan zou ik je steunen. Het is soms zo'n groot verschil als er gewoon een ander bij is, die hoeft dan niet eens iets te doen, maar je voelt je 'steviger', zeg maar.
Zo herkenbaar ook, wat je zegt: het is steeds maar op het randje, het gaat nét goed, het gaat vooruit maar er is niet veel voor nodig en het waait zo om. Dat heb ik ook! Dat zie je wel weer bij zo'n stom examen.
Misschien kunnen we elkaar gewoon even steunen in herkenning en het vertrouwen dat het, al met al, wél vooruit gaat, en dat we het er niet bij laten zitten. We werken er hard aan. En dat vertrouwen in jezelf zit er echt, Iseo. Je bent een goed en waardevol mens, zoals je bent.
Zo herkenbaar ook, wat je zegt: het is steeds maar op het randje, het gaat nét goed, het gaat vooruit maar er is niet veel voor nodig en het waait zo om. Dat heb ik ook! Dat zie je wel weer bij zo'n stom examen.
Misschien kunnen we elkaar gewoon even steunen in herkenning en het vertrouwen dat het, al met al, wél vooruit gaat, en dat we het er niet bij laten zitten. We werken er hard aan. En dat vertrouwen in jezelf zit er echt, Iseo. Je bent een goed en waardevol mens, zoals je bent.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 24 mei 2008 om 11:22
Iseo, ik zou je zoveel willen zeggen, maar dat kan hier gewoon niet maar ik begrijp wel wat je bedoelt,
Je wilt opnieuw vluchten voor de realiteit en kiezen voor iets wat je kent, je bent bang om een drempel over te gaan omdat je niet weet wat er achter die drempel ligt.
Probeer het positief te benaderen. Wie weet wat er achter die drempel ligt, misschien wel iets heel moois en helemaal niet eng en gek.
En ja die studie, gek wordt je er soms van he, hier lukt het ook niet altijd even goed en dat vind ik dan zelf weer lastig. Want het liefst wil ik dat natuurlijk perfect doen. En tegelijkertijd weet ik dat dat niet kan. Het is al goed zoals het nu gaat en dat het nog steeds lukt met alles wat ik er verder nog bij krijg.
En ja, soms zijn dat grote dingen he, je moet eens weten hoe ik soms tegen dingen opzie en als ik ze dan eenmaal gedaan heb vraag ik me altijd weer af waarom ik daar zo moeilijk over heb gedaan.
Ik denk dat het komt omdat we bang zijn weer te voelen. Omdat we ons zo hebben laten beetnemen zijn we bang ons gevoel niet meer te kunnen vertrouwen. En dat kost tijd en stapjes vooruit en stapjes terug. Maar zie je nog steeds de stijgende lijn Iseo?
Het gaat hier wel, ik ben rustig voel me goed en zelfverzekerd maar ben tegelijkertijd ook heel bang want hoe het hier af gaat lopen gaat nu natuurlijk wel door de rechter beslist worden en ik kan je verzekeren dat op dit moment de vader alles uit de kast trekt om de kinderen te beinvloeden. En ik vraag me af of ze bestand zijn tegen die druk. En ja er komt een onderzoek maar dat duurt nog wel even. En tot die tijd gaat het hier gewoon door, en moeten we ons maar zien staande te houden
Je wilt opnieuw vluchten voor de realiteit en kiezen voor iets wat je kent, je bent bang om een drempel over te gaan omdat je niet weet wat er achter die drempel ligt.
Probeer het positief te benaderen. Wie weet wat er achter die drempel ligt, misschien wel iets heel moois en helemaal niet eng en gek.
En ja die studie, gek wordt je er soms van he, hier lukt het ook niet altijd even goed en dat vind ik dan zelf weer lastig. Want het liefst wil ik dat natuurlijk perfect doen. En tegelijkertijd weet ik dat dat niet kan. Het is al goed zoals het nu gaat en dat het nog steeds lukt met alles wat ik er verder nog bij krijg.
En ja, soms zijn dat grote dingen he, je moet eens weten hoe ik soms tegen dingen opzie en als ik ze dan eenmaal gedaan heb vraag ik me altijd weer af waarom ik daar zo moeilijk over heb gedaan.
Ik denk dat het komt omdat we bang zijn weer te voelen. Omdat we ons zo hebben laten beetnemen zijn we bang ons gevoel niet meer te kunnen vertrouwen. En dat kost tijd en stapjes vooruit en stapjes terug. Maar zie je nog steeds de stijgende lijn Iseo?
Het gaat hier wel, ik ben rustig voel me goed en zelfverzekerd maar ben tegelijkertijd ook heel bang want hoe het hier af gaat lopen gaat nu natuurlijk wel door de rechter beslist worden en ik kan je verzekeren dat op dit moment de vader alles uit de kast trekt om de kinderen te beinvloeden. En ik vraag me af of ze bestand zijn tegen die druk. En ja er komt een onderzoek maar dat duurt nog wel even. En tot die tijd gaat het hier gewoon door, en moeten we ons maar zien staande te houden
zaterdag 24 mei 2008 om 12:11
[quote]pom508 schreef op 23 mei 2008 @ 23:16:
Ach Herfst je moest eens weten hoe vaak ik getwijfeld heb. Als er weer eens zo'n gesprek was geweest, hij me totaal overruled had, me uitgelachen had om een standpunt, hij me weer eens helemaal klein gemaakt had (nou ben ik al klein, kun je nagaan hoe klein ik dan was). Dan liep ik weer op straat, wanhopig eigenlijk, samen met mijn hond en dan dacht ik, dit klopt niet, dit klopt gewoon he le maal niet.
Maar in een gesprek met hem was ik niet in staat dit over te brengen.
Het leven werd zo veel makkelijker toen ik ervoor koos om niet meer dat soort gesprekken aan te gaan met hem. Want ik werd niet meer de grond ingeboord, kon mijn standpunten handhaven én werd een stuk sterker ook richting hem.
Herfst, ik was er kampioen in om de relatie die al totaal stuk was toch nog proberen te redden. Ik heb een aantal keren zulke gespekken gevoerd en eigenlijk is het gewoon jezelf martelen. Je raakt in paniek van zijn reacties
Veel geschreven is er hier weer sinds gisterenavond. Ik haal het stukje van Pom er even tussenuit. Is op mijn lijf geschreven. Als ik dan een gesprek met hem heb, denk ik op dat moment, ja hij heeft gelijk en denk ik, oke, ik ga ervoor...en inderdaad als je weer alleen bent of met de hond buiten, (frisse lucht door je hersenmassa) denk je weer er klopt iets niet...maar vooral van je eigen gevoel dan..
sorry, kan niets meer schrijven, ben niet alleen..
knuffel vor allemaal hier en een fijn weekend.
Ach Herfst je moest eens weten hoe vaak ik getwijfeld heb. Als er weer eens zo'n gesprek was geweest, hij me totaal overruled had, me uitgelachen had om een standpunt, hij me weer eens helemaal klein gemaakt had (nou ben ik al klein, kun je nagaan hoe klein ik dan was). Dan liep ik weer op straat, wanhopig eigenlijk, samen met mijn hond en dan dacht ik, dit klopt niet, dit klopt gewoon he le maal niet.
Maar in een gesprek met hem was ik niet in staat dit over te brengen.
Het leven werd zo veel makkelijker toen ik ervoor koos om niet meer dat soort gesprekken aan te gaan met hem. Want ik werd niet meer de grond ingeboord, kon mijn standpunten handhaven én werd een stuk sterker ook richting hem.
Herfst, ik was er kampioen in om de relatie die al totaal stuk was toch nog proberen te redden. Ik heb een aantal keren zulke gespekken gevoerd en eigenlijk is het gewoon jezelf martelen. Je raakt in paniek van zijn reacties
Veel geschreven is er hier weer sinds gisterenavond. Ik haal het stukje van Pom er even tussenuit. Is op mijn lijf geschreven. Als ik dan een gesprek met hem heb, denk ik op dat moment, ja hij heeft gelijk en denk ik, oke, ik ga ervoor...en inderdaad als je weer alleen bent of met de hond buiten, (frisse lucht door je hersenmassa) denk je weer er klopt iets niet...maar vooral van je eigen gevoel dan..
sorry, kan niets meer schrijven, ben niet alleen..
knuffel vor allemaal hier en een fijn weekend.
zaterdag 24 mei 2008 om 12:11
quote:zonlicht2 schreef op 24 mei 2008 @ 11:22:
Ik denk dat het komt omdat we bang zijn weer te voelen. Omdat we ons zo hebben laten beetnemen zijn we bang ons gevoel niet meer te kunnen vertrouwen. En dat kost tijd en stapjes vooruit en stapjes terug. Maar zie je nog steeds de stijgende lijn Iseo?
Ja, bij mij klopt dat in ieder geval. Mijn gevoel heeft me zó bedonderd, bij Safa maar ook bij mijn ouders. Of kan ik beter zeggen: in de war gemaakt, in de war geraakt?
De weg terug naar weer leren vertrouwen dat dat voelen van binnen toch echt klopt, en niet meer geloven wat een ander je nog probeert wijs te maken, is er een met vallen en opstaan, merk ik.
Zo, nu andere dingen. Zoals hond uitlaten, zonnebril gaan kopen.
Fijne dag allemaal!
Ik denk dat het komt omdat we bang zijn weer te voelen. Omdat we ons zo hebben laten beetnemen zijn we bang ons gevoel niet meer te kunnen vertrouwen. En dat kost tijd en stapjes vooruit en stapjes terug. Maar zie je nog steeds de stijgende lijn Iseo?
Ja, bij mij klopt dat in ieder geval. Mijn gevoel heeft me zó bedonderd, bij Safa maar ook bij mijn ouders. Of kan ik beter zeggen: in de war gemaakt, in de war geraakt?
De weg terug naar weer leren vertrouwen dat dat voelen van binnen toch echt klopt, en niet meer geloven wat een ander je nog probeert wijs te maken, is er een met vallen en opstaan, merk ik.
Zo, nu andere dingen. Zoals hond uitlaten, zonnebril gaan kopen.
Fijne dag allemaal!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 24 mei 2008 om 12:16
Lieve Iseo, een knuffel! Schoentjes kopen met je kleine meid. Kleine dingen die heel groot zijn. Moeilijk voor jou op een dag als deze en ook belangrijk voor je meisje, dat er straks trots op loopt te paraderen. Voor kleine mensen zijn kleine dingen het belangrijkst wat er is.
Mijn meiden liggen hier naast me op het bed te stoeien. Een kluwen van roze pyjama's. Poffertjes zijn op, ze hebben ze zelf gebakken (trots). We hebben allemaal leuke dingen gepland vandaag. Het leven bestaat uit kleinigheden!
Je doet het zo goed, je bent zo'n fantastische moeder en zo'n geweldig mens. Ik vind het zo verdrietig dat je zo slecht over jezelf denkt. Ik begrijp het wel maar ik snap het niet!
liefs!
dubio
Mijn meiden liggen hier naast me op het bed te stoeien. Een kluwen van roze pyjama's. Poffertjes zijn op, ze hebben ze zelf gebakken (trots). We hebben allemaal leuke dingen gepland vandaag. Het leven bestaat uit kleinigheden!
Je doet het zo goed, je bent zo'n fantastische moeder en zo'n geweldig mens. Ik vind het zo verdrietig dat je zo slecht over jezelf denkt. Ik begrijp het wel maar ik snap het niet!
liefs!
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 24 mei 2008 om 12:26
Vind het heel moeilijk om mijn vinger te leggen op wat je dwars zit, Iseo. Als ik aan de buitenkant kijk zie ik een vrouw die knokt voor haar toekomst, die een lieve moeder is voor haar dochtertje, een betrokken meid bij degene die ze kent, what more do you need.
Heb je het gevoel dat het niet genoeg is, wat je doet in dit leven, wie je bent? Of ben je bang dat alles instort?
Ik vind het nogal wat, om mijn zijn nu te relateren aan die relatie van toen. Is voorbij, wil het vergeten, slechte passage van mijn leven. Toch moet ik erkennen dat ik anders ben gaan leven, gelatener, minder verantwoordelijk.
En zeker heb ik er niet in leren houden van mezelf. Vind mezelf niets bijzonders, wat ik doe van generlei waarde -want anderen doen/kunnen toch zoveel meer-
Ik weet wel dat ik okee ben maar ik voel het niet. Echt niet.
Het constante idee dat mensen me alleen maar leuk vinden tot ze me echt kennen, daarna niet meer. Geen compliment kunnen aanvaarden, al helemaal niet voor dingen die andere mensen ook doen. -en iets anders dan andere mensen doen doe ik niet, alleen maar minder-
Heb je het gevoel dat het niet genoeg is, wat je doet in dit leven, wie je bent? Of ben je bang dat alles instort?
Ik vind het nogal wat, om mijn zijn nu te relateren aan die relatie van toen. Is voorbij, wil het vergeten, slechte passage van mijn leven. Toch moet ik erkennen dat ik anders ben gaan leven, gelatener, minder verantwoordelijk.
En zeker heb ik er niet in leren houden van mezelf. Vind mezelf niets bijzonders, wat ik doe van generlei waarde -want anderen doen/kunnen toch zoveel meer-
Ik weet wel dat ik okee ben maar ik voel het niet. Echt niet.
Het constante idee dat mensen me alleen maar leuk vinden tot ze me echt kennen, daarna niet meer. Geen compliment kunnen aanvaarden, al helemaal niet voor dingen die andere mensen ook doen. -en iets anders dan andere mensen doen doe ik niet, alleen maar minder-
zaterdag 24 mei 2008 om 13:15
Mbt. Jullie discussie over de negatieve mening van anderen over je ongelijkwaardige relatie, waar je je in de praktijk weinig consequenties aan verbindt, moet ik zeggen dat juist die negatieve mening bij mij er ook wel vaak voor zorgde dat ik juist bij mijn ex bleef. Wilde bewijzen dat het kon ofzo. Dat wij het samen in ons hadden om een happy couple te zijn. Het hielp ook wel dat er genoeg andere mensen waren die wat meer afstand hadden en weldegelijk geloofden in het happy couple ideaal.
Het essay is afgekomen, Iseo. Heb het best wel wat afgeraffeld en heb ook wel eens betere dingen geschreven. Ik maak veel meer (kleine) fouten in het Engels dan ik mij realiseer. Mijn vriendin heeft nog tot diep in de nacht zitten redigeren donderdag. Maar goed, laten we er het beste van hopen. Ik ben sowieso vastbesloten om te promoveren. Als het zo niet gaat lukken met de beurs probeer ik het anders.
Voel me bijna een beetje schuldig om hier te schrijven vandaag. Heb het gevoel zo veel meer geluk te hebben dan ik verdien in mijn mini-huisje met uitzicht op zee met mijn lief.... Nadat het uit was met ex heb ik me na de verdrietige maanden zo bevrijd gevoeld. Nu ik tegen de druk van veel familie, collega's en sommige vrienden in mijn 'carriere heb opgegeven' en ben geemigreerd (en het lente is) heb ik een soortgelijk bevrijd gevoel.
Gisteren kreeg ik een brief van een grote internationale organisatie met de mededeling dat ze me als onafhankelijk expert op mijn vakgebied willen opnemen in een database om mij in te kunnen huren als ze dat nodig hebben. Ik had me in januari onder grote druk van mijn vriend bij ze aangemeld en nooit gedacht dat ze een aanmelding van een 31-jarige blaag die na haar afstuderen nog maar 6 jaar gewerkt heeft en zo maar op de bonnefooi geemigreerd is, serieus zouden nemen. Heb bij dat soort adviesfuncties altijd een beeld van een grijze man in pak met een sigaar die tegen zijn pensioen loopt en nu open staat voor 'kleine klusjes'. Nou ja, het is natuurlijk sowieso de vraag of ze me ooit daadwerkelijk nodig hebben. Daarnaast vanmorgen ook een mail van een organisatie hier in Ierland die kennelijk over me had gehoord van iemand en me vraagt om een offerte uit te brengen voor enkele adviesen. Voelt best raar. Ik voel me capabel genoeg om te adviseren over de kwesties die ze voorleggen, maar op één of andere manier kan ik me nooit zo goed voorstellen dat anderen dat ook zo zien.
We gaan zo wandelen in de bergen. In deze tijd van het jaar schijnen er allerlei bloemen te bloeien. Wil dat wel eens met eigen ogen zien...
Iseo, hoop dat je leuke schoentjes vindt met je dochter. Hoe oud is ze eigenlijk? Hoop dat je veel kleine genietmomentjes hebt vandaag.
Liefs
Het essay is afgekomen, Iseo. Heb het best wel wat afgeraffeld en heb ook wel eens betere dingen geschreven. Ik maak veel meer (kleine) fouten in het Engels dan ik mij realiseer. Mijn vriendin heeft nog tot diep in de nacht zitten redigeren donderdag. Maar goed, laten we er het beste van hopen. Ik ben sowieso vastbesloten om te promoveren. Als het zo niet gaat lukken met de beurs probeer ik het anders.
Voel me bijna een beetje schuldig om hier te schrijven vandaag. Heb het gevoel zo veel meer geluk te hebben dan ik verdien in mijn mini-huisje met uitzicht op zee met mijn lief.... Nadat het uit was met ex heb ik me na de verdrietige maanden zo bevrijd gevoeld. Nu ik tegen de druk van veel familie, collega's en sommige vrienden in mijn 'carriere heb opgegeven' en ben geemigreerd (en het lente is) heb ik een soortgelijk bevrijd gevoel.
Gisteren kreeg ik een brief van een grote internationale organisatie met de mededeling dat ze me als onafhankelijk expert op mijn vakgebied willen opnemen in een database om mij in te kunnen huren als ze dat nodig hebben. Ik had me in januari onder grote druk van mijn vriend bij ze aangemeld en nooit gedacht dat ze een aanmelding van een 31-jarige blaag die na haar afstuderen nog maar 6 jaar gewerkt heeft en zo maar op de bonnefooi geemigreerd is, serieus zouden nemen. Heb bij dat soort adviesfuncties altijd een beeld van een grijze man in pak met een sigaar die tegen zijn pensioen loopt en nu open staat voor 'kleine klusjes'. Nou ja, het is natuurlijk sowieso de vraag of ze me ooit daadwerkelijk nodig hebben. Daarnaast vanmorgen ook een mail van een organisatie hier in Ierland die kennelijk over me had gehoord van iemand en me vraagt om een offerte uit te brengen voor enkele adviesen. Voelt best raar. Ik voel me capabel genoeg om te adviseren over de kwesties die ze voorleggen, maar op één of andere manier kan ik me nooit zo goed voorstellen dat anderen dat ook zo zien.
We gaan zo wandelen in de bergen. In deze tijd van het jaar schijnen er allerlei bloemen te bloeien. Wil dat wel eens met eigen ogen zien...
Iseo, hoop dat je leuke schoentjes vindt met je dochter. Hoe oud is ze eigenlijk? Hoop dat je veel kleine genietmomentjes hebt vandaag.
Liefs
zaterdag 24 mei 2008 om 13:42
Iseo, als je het gevoel hebt dat je op het randje van instorten staat, dat is heel beangstigend. Dat levert stress op, waardoor je nóg meer gespannen bent, waardoor je nóg meer het gevoel krijgt dat je het niet aan kunt.
In combinatie met de zorg voor een klein kind (hoe oud is die van jou?) is het gevoel dat alles in een ookwenk in kan storten het laatste wat je kan gebruiken. Je bent moeder, en het verantwoordelijkheidsgevoel dat daar bij komt kijken kan loodzwaar op je drukken, als je het gevoel hebt dat je het maar nét aan kan. Je wilt natuurlijk zo graag die lieve, geduldige, betrokken mama zijn, die haar kind positief kan stimuleren. Maar moeders zijn ook maar mensen. De impuls om je in jezelf te keren, om in bed te gaan liggen, om de hele middag voor je uit te staren, tot niets in staat, dat hebben álle mensen die door een moeilijke periode gaan. Alleen mensen met de zorg voor een kind moeten dat bewaren voor een tijdstip dat het wél uitkomt. Loodzwaar kan dat zijn, ik weet het.
Probeer jezelf erover heen te tillen. Probeer te bedenken waar op de dag je tijd voor jezelf kunt inbouwen, bijvoorbeeld als ze slaapt, of wanneer je een oppas hebt. Leef daar naar toe, houd je daar aan vast. Misschien kan je in plaats van kort of niet TV kijken, dat wat oprekken, zodat jij even rustig in je eigen energie kunt koken of lezen oid. Als je verspreid over de dag wat kwartiertjes inbouwd om tot jezelf te komen, verminder je hopelijk het stressgevoel.
Ik ken je helemaal niet, maar ik lees dat je een jonge vrouw van 28 bent, bezig met een opleiding, (ik ben 32, ook net opleiding achter de rug om mijn toekomst meer vorm te geven) met een hele lieve schrijfstijl. Zo weinig weet ik van je, maar je bent met je toekomst bezig, je gaat bewust om met jezelf en de wereld om je heen. En je vraagt jezelf kritisch af: doe ik het goed als moeder? Alleen al omdat je je dat afvraagt, doe je het goed!!!
Dat betekent dat je in de gaten houdt hoe het met jullie gaat, da je erg betrokken bent. Ik voel gewoon dat je zoveel van haar houdt, dat je het daarom juist zo goed wilt doen! Gun het jezelf dat je ook moeilijke periodes doormaakt, net als ieder ander. Je bent nou eenmaal geen machine. Je kunt niet altijd het beste van jezelf geven.
En jouw dochter is ook heel blij met haar mama als jullie schoenen kopen, of samen een boekje lezen, of TV kijken, of een patatje eten, of als je zegt dat je zelf even wilt lezen of forummen en dat je zometeen weer bij haar komt. Het lukt jou om gewone, leuke dingen met haar te doen, zelfs wanneer je zelf door zo'n moeilijke periode gaat. Je wordt weer sterker, je bent gewoon onderweg in het leven, samen met je dochter!!
In combinatie met de zorg voor een klein kind (hoe oud is die van jou?) is het gevoel dat alles in een ookwenk in kan storten het laatste wat je kan gebruiken. Je bent moeder, en het verantwoordelijkheidsgevoel dat daar bij komt kijken kan loodzwaar op je drukken, als je het gevoel hebt dat je het maar nét aan kan. Je wilt natuurlijk zo graag die lieve, geduldige, betrokken mama zijn, die haar kind positief kan stimuleren. Maar moeders zijn ook maar mensen. De impuls om je in jezelf te keren, om in bed te gaan liggen, om de hele middag voor je uit te staren, tot niets in staat, dat hebben álle mensen die door een moeilijke periode gaan. Alleen mensen met de zorg voor een kind moeten dat bewaren voor een tijdstip dat het wél uitkomt. Loodzwaar kan dat zijn, ik weet het.
Probeer jezelf erover heen te tillen. Probeer te bedenken waar op de dag je tijd voor jezelf kunt inbouwen, bijvoorbeeld als ze slaapt, of wanneer je een oppas hebt. Leef daar naar toe, houd je daar aan vast. Misschien kan je in plaats van kort of niet TV kijken, dat wat oprekken, zodat jij even rustig in je eigen energie kunt koken of lezen oid. Als je verspreid over de dag wat kwartiertjes inbouwd om tot jezelf te komen, verminder je hopelijk het stressgevoel.
Ik ken je helemaal niet, maar ik lees dat je een jonge vrouw van 28 bent, bezig met een opleiding, (ik ben 32, ook net opleiding achter de rug om mijn toekomst meer vorm te geven) met een hele lieve schrijfstijl. Zo weinig weet ik van je, maar je bent met je toekomst bezig, je gaat bewust om met jezelf en de wereld om je heen. En je vraagt jezelf kritisch af: doe ik het goed als moeder? Alleen al omdat je je dat afvraagt, doe je het goed!!!
Dat betekent dat je in de gaten houdt hoe het met jullie gaat, da je erg betrokken bent. Ik voel gewoon dat je zoveel van haar houdt, dat je het daarom juist zo goed wilt doen! Gun het jezelf dat je ook moeilijke periodes doormaakt, net als ieder ander. Je bent nou eenmaal geen machine. Je kunt niet altijd het beste van jezelf geven.
En jouw dochter is ook heel blij met haar mama als jullie schoenen kopen, of samen een boekje lezen, of TV kijken, of een patatje eten, of als je zegt dat je zelf even wilt lezen of forummen en dat je zometeen weer bij haar komt. Het lukt jou om gewone, leuke dingen met haar te doen, zelfs wanneer je zelf door zo'n moeilijke periode gaat. Je wordt weer sterker, je bent gewoon onderweg in het leven, samen met je dochter!!
zaterdag 24 mei 2008 om 13:47
Zou het ook kunnen Iseo dat alles wat je nu voelt en waar je nu mee zit er al was maar dat het in je voorbije relatie allemaal extra benadrukt werd?
Ik zelf heb nooit zo het idee dat ik door mijn vorige relatie erg veranderde. Ik was mezelf maar paste me aan. Feitelijk was ik gewoon Leo maar om het mezelf makkelijk te maken zorgde ik er voor dat ik ook een soort alter ego had, die situaties beter kon bolwerken dan ik. Dat was ik ook, alleen wel een ik die minder kwetsbaar was.
In gewone taal zei ik altijd dat mijn nu ex nooit de hele Leo heeft gekend. Hij nam genoegen met 40% van mij en ik nam ook genoegen met die 40% van mezelf.
Pas nu weet ik dat ik 100% mezelf kan zijn, in een nieuwe situatie en met een nieuwe relatie.
Ben je nu niet gewoon erg moe van een te vol bordje? Is rust nemen een optie?
Kus
Ik zelf heb nooit zo het idee dat ik door mijn vorige relatie erg veranderde. Ik was mezelf maar paste me aan. Feitelijk was ik gewoon Leo maar om het mezelf makkelijk te maken zorgde ik er voor dat ik ook een soort alter ego had, die situaties beter kon bolwerken dan ik. Dat was ik ook, alleen wel een ik die minder kwetsbaar was.
In gewone taal zei ik altijd dat mijn nu ex nooit de hele Leo heeft gekend. Hij nam genoegen met 40% van mij en ik nam ook genoegen met die 40% van mezelf.
Pas nu weet ik dat ik 100% mezelf kan zijn, in een nieuwe situatie en met een nieuwe relatie.
Ben je nu niet gewoon erg moe van een te vol bordje? Is rust nemen een optie?
Kus
zaterdag 24 mei 2008 om 17:36
Zo, ik was even van het internet afgesneden.
Wat is er veel geschreven in de tussentijd.
Herfst, hoe gaat het nu? Je paniek lijkt weer voorbij, hoe is het met de andere emoties?
Iseo, je wil zoveel, maar een mens kan soms even niet zoveel. Je hebt zo ontzettend veel belangstelling voor iedereen hier. Wanneer wordt het eens tijd voor belangstelling voor jezelf? Gewoon eens even niksen met jezelf? Even niet iemand redden in de problemen hier? Even geen studie?
Gewoon even heel rustig aan doen. Soms is zo'n topic net even te veel, dan komen oude emoties weer boven en dan moet je even rust nemen.
Elfje............tsja, bij mij heeft die periode best wel lang geduurd eigenlijk. Iedere keer was er toch weer iets waardoor je toch weer doorging. We hebben zelfs een keer besloten om er mee te stoppen en een paar dagen later zijn we toch weer verder gegaan. Ja, ik deed water bij de wijn. Dat was altijd wel het geval, dat hij me altijd kon doen geloven dat de schuld alleen bij mij lag.
Maar op een bepaald moment is het op. Totaal op. Op een bepaald moment kon hij praten wat hij wilde tegen me, het kwam niet meer aan bij me. Ik geloofde hem totaal niet meer. Hij was voor mij de meest ongeloofwaardige man geworden.
Tuurlijk heb ik, net als bij Herfst, heel zwak in mijn schoenen gestaan. Maar de koek was echt op.
Lily, je bent net 20 geworden. Net 20 en al zo ontzettend veel meegemaakt. Toen ik 20 was zat ik ook in een moeilijke relatie. Maar ik kon altijd bijv. naar mijn moeder gaan om troost te krijgen. Zij stond altijd voor me klaar.
Maar je jeugd was al niet al te prettig, ik denk dat je weinig tot geen steun kan krijgen van je moeder.
Toen ik 20 was zat ik wel in een moeilijke relatie, maar in die relatie heeft er nooit fysiek geweld plaatsgehad, ook heeft hij mij altijd vertouwd. Wat dat betreft heb ik nooit op mijn tenen hoeven lopen, maar toch, toch vonden mijn ouders hem totaal ongeschikt voor een relatie met mij.
Ik ken deze knul nog steeds en godallejezus, wat heeft die een puinhoop van zijn leven gemaakt!
Jij bent net 20 en je hebt eigenlijk nog zo ontzettend veel steun nodig. Mark en Anna geven die, wij geven die ook, maar wat wij je niet geven (vooral op dit moment) is troost. M geeft jou ook geen troost, want jij wil juist bewijzen richting M dat er niks aan de hand is.
Misschien heb je het nu vooral nodig om eens niks te horen over alles maar gewoon een (virtuele) schouder om op uit te huilen. Gewoon even niks horen over M, maar gewoon even alleen jij met al je verdriet en vertwijfeling.
Sterkte meid!
Wat is er veel geschreven in de tussentijd.
Herfst, hoe gaat het nu? Je paniek lijkt weer voorbij, hoe is het met de andere emoties?
Iseo, je wil zoveel, maar een mens kan soms even niet zoveel. Je hebt zo ontzettend veel belangstelling voor iedereen hier. Wanneer wordt het eens tijd voor belangstelling voor jezelf? Gewoon eens even niksen met jezelf? Even niet iemand redden in de problemen hier? Even geen studie?
Gewoon even heel rustig aan doen. Soms is zo'n topic net even te veel, dan komen oude emoties weer boven en dan moet je even rust nemen.
Elfje............tsja, bij mij heeft die periode best wel lang geduurd eigenlijk. Iedere keer was er toch weer iets waardoor je toch weer doorging. We hebben zelfs een keer besloten om er mee te stoppen en een paar dagen later zijn we toch weer verder gegaan. Ja, ik deed water bij de wijn. Dat was altijd wel het geval, dat hij me altijd kon doen geloven dat de schuld alleen bij mij lag.
Maar op een bepaald moment is het op. Totaal op. Op een bepaald moment kon hij praten wat hij wilde tegen me, het kwam niet meer aan bij me. Ik geloofde hem totaal niet meer. Hij was voor mij de meest ongeloofwaardige man geworden.
Tuurlijk heb ik, net als bij Herfst, heel zwak in mijn schoenen gestaan. Maar de koek was echt op.
Lily, je bent net 20 geworden. Net 20 en al zo ontzettend veel meegemaakt. Toen ik 20 was zat ik ook in een moeilijke relatie. Maar ik kon altijd bijv. naar mijn moeder gaan om troost te krijgen. Zij stond altijd voor me klaar.
Maar je jeugd was al niet al te prettig, ik denk dat je weinig tot geen steun kan krijgen van je moeder.
Toen ik 20 was zat ik wel in een moeilijke relatie, maar in die relatie heeft er nooit fysiek geweld plaatsgehad, ook heeft hij mij altijd vertouwd. Wat dat betreft heb ik nooit op mijn tenen hoeven lopen, maar toch, toch vonden mijn ouders hem totaal ongeschikt voor een relatie met mij.
Ik ken deze knul nog steeds en godallejezus, wat heeft die een puinhoop van zijn leven gemaakt!
Jij bent net 20 en je hebt eigenlijk nog zo ontzettend veel steun nodig. Mark en Anna geven die, wij geven die ook, maar wat wij je niet geven (vooral op dit moment) is troost. M geeft jou ook geen troost, want jij wil juist bewijzen richting M dat er niks aan de hand is.
Misschien heb je het nu vooral nodig om eens niks te horen over alles maar gewoon een (virtuele) schouder om op uit te huilen. Gewoon even niks horen over M, maar gewoon even alleen jij met al je verdriet en vertwijfeling.
Sterkte meid!
zaterdag 24 mei 2008 om 21:35
quote:Elmervrouw schreef op 24 mei 2008 @ 10:01:
Wat is hier gisteravond veel gebeurd en geschreven, zoooo zeg. Ik was niet thuis, en trouwens, hoor ik hier nog wel bij? Bij mij is het lang niet zo heftig geweest als ik hier bij jullie lees, ofwel ik heb het allemaal al lang achter me gelaten, er zijn zoveel andere dingen daarna gebeurd.
Je hoort erbij:
- als je met enige regelmaat om bevestiging vraagt of je aanwezigheid op het topic wel wat toevoegt;
- als je vindt dat het bij jou minder erg is geweest.
Zo bezien kan ik wel ophoepelen, dus voeg ik er maar een derde criterium aan toe:
- als je graag hier schrijft.
Wat is hier gisteravond veel gebeurd en geschreven, zoooo zeg. Ik was niet thuis, en trouwens, hoor ik hier nog wel bij? Bij mij is het lang niet zo heftig geweest als ik hier bij jullie lees, ofwel ik heb het allemaal al lang achter me gelaten, er zijn zoveel andere dingen daarna gebeurd.
Je hoort erbij:
- als je met enige regelmaat om bevestiging vraagt of je aanwezigheid op het topic wel wat toevoegt;
- als je vindt dat het bij jou minder erg is geweest.
Zo bezien kan ik wel ophoepelen, dus voeg ik er maar een derde criterium aan toe:
- als je graag hier schrijft.
Ga in therapie!
zaterdag 24 mei 2008 om 21:53
quote:Elmervrouw schreef op 24 mei 2008 @ 11:14:
Zo herkenbaar ook, wat je zegt: het is steeds maar op het randje, het gaat nét goed, het gaat vooruit maar er is niet veel voor nodig en het waait zo om. Dat heb ik ook! Dat zie je wel weer bij zo'n stom examen.
Misschien kunnen we elkaar gewoon even steunen in herkenning en het vertrouwen dat het, al met al, wél vooruit gaat, en dat we het er niet bij laten zitten. We werken er hard aan. En dat vertrouwen in jezelf zit er echt, Iseo. Je bent een goed en waardevol mens, zoals je bent.
Wat opvallend toch dat we hier regelmatig met dezelfde issues zitten te worstelen, soms lijkt het wel of we een thema van de week hebben We hebben natuurlijk veel gemeen, maar toch vind ik het typisch. Er zijn tenslotte ook heel verschillen in wat we hebben meegemaakt, wanneer en hoelang dat was/is, en we hebben allemaal een verschillende achtergrond. Misschien zijn het dan toch universele thema's, existentialistische vragen?
Elmer en Iseo, ik ga proberen uit te drukken wat hetgeen jullie schrijven in me oproept. Jullie leggen het probleem op de een of andere manier buiten jezelf. Het is een stem in je hoofd, het is mentaal, maar tegelijkertijd lijkt het alsof het externe omstandigheden zijn die jullie het gevoel geven "niet te deugen". Je ongemakkelijk voelen in de omgang met anderen, onhandig zijn, zakken voor een examen. Jullie hebben volgens mij het idee dat die reactie bij jullie wordt opgewekt door derden. Maar zit het niet helemaal in jullie? Denken jullie bij doodnormale dingen (zoals iemand die kwaad op je wordt, of een examinator die je laat zakken) niet meteen dat het ligt aan jouw reactie op die persoon? Die persoon roept het op en daarmee kunnen jullie er niet zo veel aan doen.
Ik denk dat ik wel begrijp hoe jullie het bedoelen, want ik geloof echt dat jullie zoals gewoonlijk de schuld ondertussen wel vooral bij jezelf zoeken. Maar de trigger is toch die andere persoon, of de situatie. Iets waar jullie geen invloed op hebben. Is dat wel zo? Is het niet ook die ongelofelijke onzekerheid, die voortdurende twijfel, het constante navelstaren (niet vervelend bedoeld) waardoor je bovenop jezelf zit en alles wat er fout kan gaan?
Lieve meiden, er gaan in elk mensenleven elke dág dingen fout. Zakken voor een rij-examen is echt niet het eind van de wereld, het gebeurt elke dag mensen en die zijn er ook wekenlang zenuwachtig voor geweest en zijn er wekenlang daarna nog kwaad en verdrietig over. Dat heeft niets te maken met alle bagage die je meesleept, dat heeft gewoon iedereen. Steeds op het randje leven betekent dat je het ELKE KEER WEER REDT. Jullie doen het allebei fantastisch, komen je verantwoordelijkheden na, als moeder, student, werkneemster, medemens, vriendin enzovoorts.
Het lijkt me een enorm rotgevoel voortdurend het idee te hebben dat je het maar net redt en dat het zo ontzettend veel moeite kost. En soms ook echte pijn. Ik kan echt met jullie meevoelen. Maar uiteindelijk gaat het erom dat jullie het doen, elke dag. En dat is waar het volgens mij om gaat. Want met elke dag dat je het doet, ondanks alle moeite, pijn, verdriet, tegenslagen, vermoeidheid, frustratie, twijfel, onzekerheid, schuldgevoelens en gemis, wordt het makkelijker om het te doen. Dat voelt misschien niet zo, maar jullie zijn allebei al ver gekomen, dus over langere tijd zie je het verschil wel degelijk. Elke dag dat je het klaarspeelt, is het weer een beetje meer ingebed, wordt het leven dat je leidt normaler. En vóelt dat steeds een beetje meer zo.
Ik heb geen idee of dit zinnig is.
liefs,
dubio
Zo herkenbaar ook, wat je zegt: het is steeds maar op het randje, het gaat nét goed, het gaat vooruit maar er is niet veel voor nodig en het waait zo om. Dat heb ik ook! Dat zie je wel weer bij zo'n stom examen.
Misschien kunnen we elkaar gewoon even steunen in herkenning en het vertrouwen dat het, al met al, wél vooruit gaat, en dat we het er niet bij laten zitten. We werken er hard aan. En dat vertrouwen in jezelf zit er echt, Iseo. Je bent een goed en waardevol mens, zoals je bent.
Wat opvallend toch dat we hier regelmatig met dezelfde issues zitten te worstelen, soms lijkt het wel of we een thema van de week hebben We hebben natuurlijk veel gemeen, maar toch vind ik het typisch. Er zijn tenslotte ook heel verschillen in wat we hebben meegemaakt, wanneer en hoelang dat was/is, en we hebben allemaal een verschillende achtergrond. Misschien zijn het dan toch universele thema's, existentialistische vragen?
Elmer en Iseo, ik ga proberen uit te drukken wat hetgeen jullie schrijven in me oproept. Jullie leggen het probleem op de een of andere manier buiten jezelf. Het is een stem in je hoofd, het is mentaal, maar tegelijkertijd lijkt het alsof het externe omstandigheden zijn die jullie het gevoel geven "niet te deugen". Je ongemakkelijk voelen in de omgang met anderen, onhandig zijn, zakken voor een examen. Jullie hebben volgens mij het idee dat die reactie bij jullie wordt opgewekt door derden. Maar zit het niet helemaal in jullie? Denken jullie bij doodnormale dingen (zoals iemand die kwaad op je wordt, of een examinator die je laat zakken) niet meteen dat het ligt aan jouw reactie op die persoon? Die persoon roept het op en daarmee kunnen jullie er niet zo veel aan doen.
Ik denk dat ik wel begrijp hoe jullie het bedoelen, want ik geloof echt dat jullie zoals gewoonlijk de schuld ondertussen wel vooral bij jezelf zoeken. Maar de trigger is toch die andere persoon, of de situatie. Iets waar jullie geen invloed op hebben. Is dat wel zo? Is het niet ook die ongelofelijke onzekerheid, die voortdurende twijfel, het constante navelstaren (niet vervelend bedoeld) waardoor je bovenop jezelf zit en alles wat er fout kan gaan?
Lieve meiden, er gaan in elk mensenleven elke dág dingen fout. Zakken voor een rij-examen is echt niet het eind van de wereld, het gebeurt elke dag mensen en die zijn er ook wekenlang zenuwachtig voor geweest en zijn er wekenlang daarna nog kwaad en verdrietig over. Dat heeft niets te maken met alle bagage die je meesleept, dat heeft gewoon iedereen. Steeds op het randje leven betekent dat je het ELKE KEER WEER REDT. Jullie doen het allebei fantastisch, komen je verantwoordelijkheden na, als moeder, student, werkneemster, medemens, vriendin enzovoorts.
Het lijkt me een enorm rotgevoel voortdurend het idee te hebben dat je het maar net redt en dat het zo ontzettend veel moeite kost. En soms ook echte pijn. Ik kan echt met jullie meevoelen. Maar uiteindelijk gaat het erom dat jullie het doen, elke dag. En dat is waar het volgens mij om gaat. Want met elke dag dat je het doet, ondanks alle moeite, pijn, verdriet, tegenslagen, vermoeidheid, frustratie, twijfel, onzekerheid, schuldgevoelens en gemis, wordt het makkelijker om het te doen. Dat voelt misschien niet zo, maar jullie zijn allebei al ver gekomen, dus over langere tijd zie je het verschil wel degelijk. Elke dag dat je het klaarspeelt, is het weer een beetje meer ingebed, wordt het leven dat je leidt normaler. En vóelt dat steeds een beetje meer zo.
Ik heb geen idee of dit zinnig is.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 24 mei 2008 om 21:55
