Relaties
alle pijlers
Vreselijk veel liefdesverdriet
maandag 2 juni 2008 om 11:34
Ik ben momenteel aan het verdrinken in liefdesverdriet. Bijna 3 weken geleden is mijn bijna 4,5 jaar durende relatie (na een paar maanden kwakkelen) beeindigd. Hoewel de twijfel voornamelijk van zijn kant kwam, heb ik uiteindelijk de knoop door moeten hakken, simpelweg omdat ik het niet meer trok.
De eerste jaren van onze relatie woonden we vlak bij elkaar en zagen we elkaar dagelijks. Nu anderhalf jaar geleden is mijn ex voor zijn werk verhuisd naar Utrecht en ik ben hier gebleven. Ik heb mijn hele leven hier: ouders, vrienden, studie, werk etc. Hij had dat ook hier en daarom kwam hij bijna elk weekend hierheen. Bovendien deden we allebei hetzelfde vrijwilligerswerk hier in het weekend, dus we konden in het weekend amper in Utrecht zijn. Hoewel ik het heel moeilijk vond in het begin, ben ik er later wel aan gaan wennen. Ik heb nog wat extra dingen naar mijn studie gaan doen (er viel nml toch een gat in mijn tijd) en heb mede daardoor vorig jaar echt een topjaar gehad!
Sinds ongeveer een half jaar raakte onze relatie een beetje in het 'slop'. Enerzijds kwam dit omdat ik het best druk had met al mijn dingen en mijn studie en anderzijds (denk ik) omdat mijn ex niet goed in zijn vel zat. Hij had eerst een baan die hij heel leuk vond, maar die werd geschrapt en daarna kreeg hij een baan waar hij veel minder passie voor heeft. Ook werd hij best eenzaam in Utrecht en hij besefte dat hij eigenlijk nergens meer thuis was: niet meer in onze oude stad, maar ook nog niet in Utrecht. Een paar maanden geleden heeft hij voor het eerst twijfels over ons uitgesproken. HIj zei dat hij twijfelde aan zijn gevoel voor mij en dat hij dacht dat dat kwam door de afstand. We hebben afgesproken dat ik zou stoppen met het vrijwillgerswerk in het weekend (hij was allang gestopt) en dat ik volgend jaar niets meer naast mijn studie zou doen zodat ik ook vaker naar Utrecht zou kunnen gaan. Eind volgend jaar studeer ik af en dan zou ik ook in Utrecht gaan wonen (samenwonen).
De afgelopen maanden ging hij helaas steeds meer twijfelen, maar in plaats van positief in te zien dat het over een tijdje anders zou worden, bleef hij er neerslachtig over en hij had ook nog amper zin om leuke dingen te gaan doen. Elk weekend was ik weer bang wat er nu toch weer ging komen. Hij bleef maar twijfelen en twijfelen en ik werd er helemaal gek van. Het doet zo'n pijn om telkens zo afgewezen te worden! Na het zoveelste gesprek, trok ik het niet meer en heb ik de knoop doorgehakt: nu is het bijna 3 weken uit.
Ik ga ondertussen echt kapot van verdriet. Hoewel ik het heb gedaan, is dit totaal niet wat ik wil! Ik weet heus wel dat de afgelopen maanden (absoluut) niet leuk waren, maar ik had er echt vertrouwen in dat het beter zou worden volgend jaar (sterker nog: al over een paar weken als mijn tentamens afgelopen zijn). Inmiddels heeft hij wel te kennen gegeven steeds meer achter de beslissing te staan en dat doet zo'n pijn! Na 4,5 jaar kun je toch wel ergens voor vechten!! Hij zegt de hele tijd dat het niet meer is zoals het geweest is en dat hij niet wil bouwen op iets dat er niet meer is... Het doet zo ontzettend veel pijn, vooral omdat ik ook weet dat het nog wel zou kunnen, maarja: dan moet je er wel iets aan doen! In een relatie gaan dingen nooit helemaal vanzelf, dat schijnt hij niet in te willen zien.
Complicerende factor is nog dat we veel gemeenschappelijke vrienden hebben en dat ik een kamer huur in het huis waarvan hij eigenaar is. Ik heb al besloten om op zoek te gaan naar een andere kamer, hier liggen teveel herinneringen...
Hoewel het nu drie weken geleden is, doet het nog steeds zo'n pijn! Ik zit midden in mijn tentamenperiode, dus ik heb mij daar maar op gestort. Ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aanmoet, wordt gek van mijn gedachten en zie echt geen lichtpuntjes in de toekomst meer: aaaaaarch!!
Ik ben normaal een heel vrolijk en ondernemend persoon, maar nu ben ik echt een hoopje ellende. Het irritante aan mezelf vind ik vooral dat, hoewel ik weet dat het echt voorbij is, ik nog steeds een beetje hoop blijf houden, hoe kom ik daar vanaf!
Heeft iemand hier ervaring mee die mij kan vertellen hoe ik hier het beste mee om kan gaan??
Liefs Maaike
De eerste jaren van onze relatie woonden we vlak bij elkaar en zagen we elkaar dagelijks. Nu anderhalf jaar geleden is mijn ex voor zijn werk verhuisd naar Utrecht en ik ben hier gebleven. Ik heb mijn hele leven hier: ouders, vrienden, studie, werk etc. Hij had dat ook hier en daarom kwam hij bijna elk weekend hierheen. Bovendien deden we allebei hetzelfde vrijwilligerswerk hier in het weekend, dus we konden in het weekend amper in Utrecht zijn. Hoewel ik het heel moeilijk vond in het begin, ben ik er later wel aan gaan wennen. Ik heb nog wat extra dingen naar mijn studie gaan doen (er viel nml toch een gat in mijn tijd) en heb mede daardoor vorig jaar echt een topjaar gehad!
Sinds ongeveer een half jaar raakte onze relatie een beetje in het 'slop'. Enerzijds kwam dit omdat ik het best druk had met al mijn dingen en mijn studie en anderzijds (denk ik) omdat mijn ex niet goed in zijn vel zat. Hij had eerst een baan die hij heel leuk vond, maar die werd geschrapt en daarna kreeg hij een baan waar hij veel minder passie voor heeft. Ook werd hij best eenzaam in Utrecht en hij besefte dat hij eigenlijk nergens meer thuis was: niet meer in onze oude stad, maar ook nog niet in Utrecht. Een paar maanden geleden heeft hij voor het eerst twijfels over ons uitgesproken. HIj zei dat hij twijfelde aan zijn gevoel voor mij en dat hij dacht dat dat kwam door de afstand. We hebben afgesproken dat ik zou stoppen met het vrijwillgerswerk in het weekend (hij was allang gestopt) en dat ik volgend jaar niets meer naast mijn studie zou doen zodat ik ook vaker naar Utrecht zou kunnen gaan. Eind volgend jaar studeer ik af en dan zou ik ook in Utrecht gaan wonen (samenwonen).
De afgelopen maanden ging hij helaas steeds meer twijfelen, maar in plaats van positief in te zien dat het over een tijdje anders zou worden, bleef hij er neerslachtig over en hij had ook nog amper zin om leuke dingen te gaan doen. Elk weekend was ik weer bang wat er nu toch weer ging komen. Hij bleef maar twijfelen en twijfelen en ik werd er helemaal gek van. Het doet zo'n pijn om telkens zo afgewezen te worden! Na het zoveelste gesprek, trok ik het niet meer en heb ik de knoop doorgehakt: nu is het bijna 3 weken uit.
Ik ga ondertussen echt kapot van verdriet. Hoewel ik het heb gedaan, is dit totaal niet wat ik wil! Ik weet heus wel dat de afgelopen maanden (absoluut) niet leuk waren, maar ik had er echt vertrouwen in dat het beter zou worden volgend jaar (sterker nog: al over een paar weken als mijn tentamens afgelopen zijn). Inmiddels heeft hij wel te kennen gegeven steeds meer achter de beslissing te staan en dat doet zo'n pijn! Na 4,5 jaar kun je toch wel ergens voor vechten!! Hij zegt de hele tijd dat het niet meer is zoals het geweest is en dat hij niet wil bouwen op iets dat er niet meer is... Het doet zo ontzettend veel pijn, vooral omdat ik ook weet dat het nog wel zou kunnen, maarja: dan moet je er wel iets aan doen! In een relatie gaan dingen nooit helemaal vanzelf, dat schijnt hij niet in te willen zien.
Complicerende factor is nog dat we veel gemeenschappelijke vrienden hebben en dat ik een kamer huur in het huis waarvan hij eigenaar is. Ik heb al besloten om op zoek te gaan naar een andere kamer, hier liggen teveel herinneringen...
Hoewel het nu drie weken geleden is, doet het nog steeds zo'n pijn! Ik zit midden in mijn tentamenperiode, dus ik heb mij daar maar op gestort. Ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aanmoet, wordt gek van mijn gedachten en zie echt geen lichtpuntjes in de toekomst meer: aaaaaarch!!
Ik ben normaal een heel vrolijk en ondernemend persoon, maar nu ben ik echt een hoopje ellende. Het irritante aan mezelf vind ik vooral dat, hoewel ik weet dat het echt voorbij is, ik nog steeds een beetje hoop blijf houden, hoe kom ik daar vanaf!
Heeft iemand hier ervaring mee die mij kan vertellen hoe ik hier het beste mee om kan gaan??
Liefs Maaike
maandag 2 juni 2008 om 12:08
Nee, heb geen kant en klare oplossing voor je helaas. Alleen het cliche dat de dingen tijd nodig hebben om een plaatsje te krijgen.
Vind het heel positief dat je je in elk geval gestort hebt op je tentamens...dan valt het met dat zwelgen nogal mee vind ik.
Verder...sterkte
Vind het heel positief dat je je in elk geval gestort hebt op je tentamens...dan valt het met dat zwelgen nogal mee vind ik.
Verder...sterkte
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 2 juni 2008 om 13:22
Hey Meis,
Wat ontzettend k*t voor je, ik snap hoe je je voelt, mijn relatie is ook beëindigd. Ik heb t alleen niet zelf gedaan, maar liefdesverdriet is liefdesverdriet. Probeer nu voor jezelf je eigen leven op te bouwen, hoe moeilijk dat ook is. En idd.. het heeft tijd nodig, heel cliche maar waar. Ik ben nu 3 maanden verder en het gaat al best goed met me. Kon ik me ook echt niet voorstellen toen t net een paar weken uit was! Probeer niet teveel contact te hebben, want dat sloopt je echt.
Er is nog een topic over hele erge liefdesverdiet (weet ff niet hoe die heet) maar misschien kun je daar ook meelezen/schrijven.
Sterkte!
Wat ontzettend k*t voor je, ik snap hoe je je voelt, mijn relatie is ook beëindigd. Ik heb t alleen niet zelf gedaan, maar liefdesverdriet is liefdesverdriet. Probeer nu voor jezelf je eigen leven op te bouwen, hoe moeilijk dat ook is. En idd.. het heeft tijd nodig, heel cliche maar waar. Ik ben nu 3 maanden verder en het gaat al best goed met me. Kon ik me ook echt niet voorstellen toen t net een paar weken uit was! Probeer niet teveel contact te hebben, want dat sloopt je echt.
Er is nog een topic over hele erge liefdesverdiet (weet ff niet hoe die heet) maar misschien kun je daar ook meelezen/schrijven.
Sterkte!
maandag 2 juni 2008 om 13:32
Ik ken inderdaad alle cliché's: tijd heelt alle wonden en uiteindelijk ga ik me vast wel weer beter voelen, maar op dit moment voel ik me gewoon zo ontzettend verdrietig, waardeloos en vooral machteloos. Alles ontglipt me en ik kan er gewoon niets aan doen! Ik mis hem vreselijk en wil zo graag dat het goedkomt, maar ik weet zo langzamerhand niet eens of ik het eigenlijk nog wel echt wil!
Noukaah, bedankt voor je reactie: goed te horen dat het bij jou na drie maanden al weer beter gaat! Had jij in het begin ook het gevoel dat je nooit meer gelukkig zou blijven en dat je altijd alleen zou blijven? (zo voel ik me nu nml...)
Vinden jullie het dom dat ik wil verhuizen? Het voelt een beetje als vluchten, maar hier zijn gewoon zoveel herinneringen en zo blijf ik ook praktisch met hem verbonden...
Noukaah, bedankt voor je reactie: goed te horen dat het bij jou na drie maanden al weer beter gaat! Had jij in het begin ook het gevoel dat je nooit meer gelukkig zou blijven en dat je altijd alleen zou blijven? (zo voel ik me nu nml...)
Vinden jullie het dom dat ik wil verhuizen? Het voelt een beetje als vluchten, maar hier zijn gewoon zoveel herinneringen en zo blijf ik ook praktisch met hem verbonden...
maandag 2 juni 2008 om 14:26
Prima om te verhuizen denk ik ja, je moet een nieuw leven opbouwen en aan jezelf denken en daar helpt een plek met veel herinneringen niet echt aan mee!
Ik voelde mij ook zo ja, ik dacht ook dat ik nooooooit meer gelukkig zou worden. Ik ben nu nog niet heeeel gelukkig, omdat dit niet is wat ik wil, maar ik weet dat ik verder moet, dat het geen zin heeft om in dat gat te blijven hangen.
Hij heeft ook al een andere relatie, dat maakt het heel moeilijk, was verliefd geworden op een ander meisje maar dat was niet de reden dat ie t uitmaakte. Nouja heel vaag allemaal, maar nu gaat ie de 13e voor 3 maanden naar t buitenland en hij smste me vorige week of ik daarvoor nog iets met m wilde drinken. Hij wil heel graag vrienden blijven en mij blijven zien. Maar ik wil dat niet, ik kies niet voor een vriendschap. Het is alles of niets voor mij. Nu heb ik m net gebeld om te zeggen dat ik wel wil afspreken. Doe t meer om t voor mezelf misschien af te kunnen sluiten, en ga dat ook zeggen dan, dat ik t niet meer zo wil als hij terug komt. Ik kom dan niet los van hem en zijn vriendin is toch weer de eerste die ie ziet. Ik wil daar niet meer bij horen, ik wil bij hem op de eerste plek komen (als vriendin) en anders niet. Dat sloopt me.
Ik vond het wel moeilijk net trouwens, had 2 maanden zn stem niet gehoord, en hij klonk heel vertrouwd, moeilijk zeg, had best een brok in mn keel.
Nou, nu gaat het meer over mezelf maar goed, het geeft niet dat je je nu zo klote voelt, dat is heel logsich en huilen e.d lucht alleen maar op
Ik voelde mij ook zo ja, ik dacht ook dat ik nooooooit meer gelukkig zou worden. Ik ben nu nog niet heeeel gelukkig, omdat dit niet is wat ik wil, maar ik weet dat ik verder moet, dat het geen zin heeft om in dat gat te blijven hangen.
Hij heeft ook al een andere relatie, dat maakt het heel moeilijk, was verliefd geworden op een ander meisje maar dat was niet de reden dat ie t uitmaakte. Nouja heel vaag allemaal, maar nu gaat ie de 13e voor 3 maanden naar t buitenland en hij smste me vorige week of ik daarvoor nog iets met m wilde drinken. Hij wil heel graag vrienden blijven en mij blijven zien. Maar ik wil dat niet, ik kies niet voor een vriendschap. Het is alles of niets voor mij. Nu heb ik m net gebeld om te zeggen dat ik wel wil afspreken. Doe t meer om t voor mezelf misschien af te kunnen sluiten, en ga dat ook zeggen dan, dat ik t niet meer zo wil als hij terug komt. Ik kom dan niet los van hem en zijn vriendin is toch weer de eerste die ie ziet. Ik wil daar niet meer bij horen, ik wil bij hem op de eerste plek komen (als vriendin) en anders niet. Dat sloopt me.
Ik vond het wel moeilijk net trouwens, had 2 maanden zn stem niet gehoord, en hij klonk heel vertrouwd, moeilijk zeg, had best een brok in mn keel.
Nou, nu gaat het meer over mezelf maar goed, het geeft niet dat je je nu zo klote voelt, dat is heel logsich en huilen e.d lucht alleen maar op
