Kinderen
alle pijlers
Ambitieus zijn en een kind krijgen, hoe is het nou echt?
woensdag 4 juni 2008 om 10:25
Hallo moeders,
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
woensdag 4 juni 2008 om 11:53
Hallo Annie Ooi,
was absoluut niet mijn bedoeling om de nadelen van werk te beschrijven. Ik werk zelf ook 3 dagen en vind het heerlijk, zou niets voor mij zijn om thuisblijfmoeder te zijn. Om dezelfde reden als jij noemt.
Maar ik denk ook in het belang van kinderen (ben pedagoog). Absoluut is het kinderdagverblijf voor kinderen een goede manier om te leren om te gaan met andere kids en so more. De mijne gaan ook 2 dagen. Maar ik blijf er bij dat het voor kinderen van nog geen jaar niet gewenst is om 5 dagen per week naar het kdv te gaan, omdat zij zich nog teveel moeten hechten en ontwikkelen. Daarna wordt samenspel etc belangrijk in de ontwikeling. Zwieber zei dat eerder al treffend, daar zijn de Nederlandse kdv's niet op ingericht.
Maargoed, daar vroeg TO niet naar.
Nogmaals er veranderd veel in het leven op het moment dat je kinderen krijgt, maar dat hoeft een carierre niet ind ew eg te staan.
was absoluut niet mijn bedoeling om de nadelen van werk te beschrijven. Ik werk zelf ook 3 dagen en vind het heerlijk, zou niets voor mij zijn om thuisblijfmoeder te zijn. Om dezelfde reden als jij noemt.
Maar ik denk ook in het belang van kinderen (ben pedagoog). Absoluut is het kinderdagverblijf voor kinderen een goede manier om te leren om te gaan met andere kids en so more. De mijne gaan ook 2 dagen. Maar ik blijf er bij dat het voor kinderen van nog geen jaar niet gewenst is om 5 dagen per week naar het kdv te gaan, omdat zij zich nog teveel moeten hechten en ontwikkelen. Daarna wordt samenspel etc belangrijk in de ontwikeling. Zwieber zei dat eerder al treffend, daar zijn de Nederlandse kdv's niet op ingericht.
Maargoed, daar vroeg TO niet naar.
Nogmaals er veranderd veel in het leven op het moment dat je kinderen krijgt, maar dat hoeft een carierre niet ind ew eg te staan.
woensdag 4 juni 2008 om 11:54
Ik denk dat het belangrijk is om te kiezen waar je je goed bij voelt. Op het moment geniet ik van een sabbatical (zo noem ik het gewoon; ben geen huisvrouw...) en heb mijn kinderen van de opvang afgehaald. Ik heb 32 uur gewerkt en minder. Eerlijk gezegd denk ik op mijn werk bijna niet aan mijn kinderen, omdat ze het op de opvang toch erg naar hun zin hebben. Mijn ambitie niveau is absoluut niet gedaald; wil dingen af hebben en verder groeien. Ik ben niet iemand die naar haar werk gaat voor "de sociale contacten". Dan kan ik net zo goed even op de hoek met de buurvrouw beppen. Ik werk voor het geld en om het idee te hebben dat ik iets kan opbouwen (ik kan het niet uitleggen). Voordat ik mijn eerste kreeg werkte ik op projectbasis en de laatste twee drie maanden was het echt aanpoten met werkweken van 60 tot 80 uur: geen probleem. Toen ik parttime ging werken deed ik dat overwerken uit het zicht van mensen, dus thuis, en dat werd niet echt opgemerkt... dat is iets wat je tegen kunt komen.
woensdag 4 juni 2008 om 11:57
quote:Lika schreef op 04 juni 2008 @ 11:24:
. Bij ons zijn die er wel, en volgens mij is het ook gewoon een kwestie van uitproberen dan zul je zien dat de vooroordelen die je hebt over mensen die 4 dagen werken best meevallen...Mijn man heeft onlangs een baan geweigerd omdat er in eerste instantie absoluut niet te praten viel over vier dagen werken (was een leidinggevende functie en dat vonden ze 'not done'). Uiteindelijk 'mocht' het dan wel bij wijze van proef, maar toen had mijn man er niet zo veel vertrouwen meer in. Inmiddels is het daar nu officieel beleid dat vier dagen werken mag. Dus wéér een werkgever overstag
. Bij ons zijn die er wel, en volgens mij is het ook gewoon een kwestie van uitproberen dan zul je zien dat de vooroordelen die je hebt over mensen die 4 dagen werken best meevallen...Mijn man heeft onlangs een baan geweigerd omdat er in eerste instantie absoluut niet te praten viel over vier dagen werken (was een leidinggevende functie en dat vonden ze 'not done'). Uiteindelijk 'mocht' het dan wel bij wijze van proef, maar toen had mijn man er niet zo veel vertrouwen meer in. Inmiddels is het daar nu officieel beleid dat vier dagen werken mag. Dus wéér een werkgever overstag
woensdag 4 juni 2008 om 12:00
quote:Dhelia schreef op 04 juni 2008 @ 11:52:
[...]
Hier nog een Mijn leven is wat uitgebreider, maar de persoon is nog hetzelfde. En zodra ik ze heb afgeleverd op school of kdv, tot het moment dat ik ze weer ophaal of ze thuis zie, denk ik ook eerlijk gezegd weinig aan ze. Tuurlijk staan hun foto's op mijn bureau . En vanuit een bepaalde hoek van ons kantoor kan ik het kdv zien, dus dan denk ik wel eens "hee, wat zou 't menneke nou aan het doen zijn?" Maar ik weet dat ze in die tussentijd in goede handen zijn en het naar hun zin hebben, en mocht er iets zijn, dat mijn man of ik wel gebeld worden.
En andersom is het heerlijk om na een dag buffelen op het werk, op de fiets te zitten met een klein menneke dat honderduit verteld over zijn boterham met pindakaas die hij heeft gegeten
Dat je niet aan je kinderen denkt tijdens het werk of andere bezigheden is geen "bewijs" dat je niet verandert bent. Het is niet alleen je persoon die verandert is maar ook je keuze vrijheid bijv. Voorbeeld: Je kan nu niet meer heel makkelijk je backpack pakken en op reis gaan. Wil je op reis met kids dan kan dat best, maar dan zul je toch andere keuzes en mogelijkheden hebben. Ook krijg je zodra je een kind hebt te maken met allerlei nieuwe "dingen", andere produkten, andere moeilijkheden, andere onzekerheden, andere gevoelens en een andere omgeving.
Het kan niet anders dan dat je daardoor beinvloed wordt en dus veranderd. Nogmaals, verandering is niet erg, het is niet iets negatiefs, ik zie al die veranderingen als zeer positiefs, alsof ik weer een stukje moois erbij gekregen heb.
[...]
Hier nog een Mijn leven is wat uitgebreider, maar de persoon is nog hetzelfde. En zodra ik ze heb afgeleverd op school of kdv, tot het moment dat ik ze weer ophaal of ze thuis zie, denk ik ook eerlijk gezegd weinig aan ze. Tuurlijk staan hun foto's op mijn bureau . En vanuit een bepaalde hoek van ons kantoor kan ik het kdv zien, dus dan denk ik wel eens "hee, wat zou 't menneke nou aan het doen zijn?" Maar ik weet dat ze in die tussentijd in goede handen zijn en het naar hun zin hebben, en mocht er iets zijn, dat mijn man of ik wel gebeld worden.
En andersom is het heerlijk om na een dag buffelen op het werk, op de fiets te zitten met een klein menneke dat honderduit verteld over zijn boterham met pindakaas die hij heeft gegeten
Dat je niet aan je kinderen denkt tijdens het werk of andere bezigheden is geen "bewijs" dat je niet verandert bent. Het is niet alleen je persoon die verandert is maar ook je keuze vrijheid bijv. Voorbeeld: Je kan nu niet meer heel makkelijk je backpack pakken en op reis gaan. Wil je op reis met kids dan kan dat best, maar dan zul je toch andere keuzes en mogelijkheden hebben. Ook krijg je zodra je een kind hebt te maken met allerlei nieuwe "dingen", andere produkten, andere moeilijkheden, andere onzekerheden, andere gevoelens en een andere omgeving.
Het kan niet anders dan dat je daardoor beinvloed wordt en dus veranderd. Nogmaals, verandering is niet erg, het is niet iets negatiefs, ik zie al die veranderingen als zeer positiefs, alsof ik weer een stukje moois erbij gekregen heb.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
woensdag 4 juni 2008 om 12:01
quote:Chica34 schreef op 04 juni 2008 @ 12:00:
[...]
Dat je niet aan je kinderen denkt tijdens het werk of andere bezigheden is geen "bewijs" dat je niet verandert bent. Het is niet alleen je persoon die verandert is maar ook je keuze vrijheid bijv. Voorbeeld: Je kan nu niet meer heel makkelijk je backpack pakken en op reis gaan. Wil je op reis met kids dan kan dat best, maar dan zul je toch andere keuzes en mogelijkheden hebben. Ook krijg je zodra je een kind hebt te maken met allerlei nieuwe "dingen", andere produkten, andere moeilijkheden, andere onzekerheden, andere gevoelens en een andere omgeving.
Het kan niet anders dan dat je daardoor beinvloed wordt en dus veranderd. Nogmaals, verandering is niet erg, het is niet iets negatiefs, ik zie al die veranderingen als zeer positiefs, alsof ik weer een stukje moois erbij gekregen heb.Mijn keuzevrijheid bepaalt niet mijn persoon. Mijn karakter bepaalt mijn persoon, en dat is nog hetzelfde. Dat ik verder met wat andere dingen te maken heb, verandert nog steeds mijn karakter niet, hooguit mijn dagelijkse beslommeringen.
[...]
Dat je niet aan je kinderen denkt tijdens het werk of andere bezigheden is geen "bewijs" dat je niet verandert bent. Het is niet alleen je persoon die verandert is maar ook je keuze vrijheid bijv. Voorbeeld: Je kan nu niet meer heel makkelijk je backpack pakken en op reis gaan. Wil je op reis met kids dan kan dat best, maar dan zul je toch andere keuzes en mogelijkheden hebben. Ook krijg je zodra je een kind hebt te maken met allerlei nieuwe "dingen", andere produkten, andere moeilijkheden, andere onzekerheden, andere gevoelens en een andere omgeving.
Het kan niet anders dan dat je daardoor beinvloed wordt en dus veranderd. Nogmaals, verandering is niet erg, het is niet iets negatiefs, ik zie al die veranderingen als zeer positiefs, alsof ik weer een stukje moois erbij gekregen heb.Mijn keuzevrijheid bepaalt niet mijn persoon. Mijn karakter bepaalt mijn persoon, en dat is nog hetzelfde. Dat ik verder met wat andere dingen te maken heb, verandert nog steeds mijn karakter niet, hooguit mijn dagelijkse beslommeringen.
woensdag 4 juni 2008 om 12:02
Cherrytomaatje, ik kreeg mijn dochter pas toen ik 39 was en dus al een carriere had opgebouwd. Ik ben het eerste jaar van 36 uur naar 32 uur terug gegaan, om meer tijd voor haar te hebben , maar ik vond mijn werk ook eigenlijk niet meer leuk. Met een man in wisselende diensten (was dus vaak overdag thuis) en een oppas aan huis ging dat prima. Heb zelfs kans gezien om 9 mnd bv te geven.
Na een jaar kwam mijn droombaan (directiefunctie) voorbij, waarvoor ik meer dan full-time ging werken. Mijn man nam 1 dag per week ouderschapsverlof en werkte 1 dag in het weekend, dus dochter ging 3 dagen naar de kinderopvang. Inmiddels is ze 5 en gaat naar school.
Ik moet zeggen, dat ik er vanaf het eerste moment weinig moeite mee heb gehad om aan het werk te gaan en haar thuis te laten. Ik 'vergeet' als ik op mijn werk ben gewoon dat ik een kind heb, hou me daar op dat moment niet mee bezig. Ik kan daar lekker helemaal mijn professionele zelf zijn, en thuis ben ik weer lekker mama.
Ik zie mensen wel eens wat bedenkelijk kijken als ze horen dat ik fulltime werk en een kleuter heb, maar ze spreken zich daar in het algemeen niet over uit. Heel verstandig
Volgens mij is het belangrijkste dat je het er met je vriend samen over eens bent hoe je het allemaal gaat regelen. Het is misschien ook handig om even uit te zoeken wat er op het werk van je vriend mogelijk is qua ouderschapsverlof/part-time werken. Ik weet niet of je aan huis werkt, maar zorg er in elk geval voor dat als je wil werken, je daar ook echt vrij voor bent. Met een uk naast je is het een stuk moeilijker om je hoofd er bij te houden, en dat kan je motivatie ook verminderen.
Na een jaar kwam mijn droombaan (directiefunctie) voorbij, waarvoor ik meer dan full-time ging werken. Mijn man nam 1 dag per week ouderschapsverlof en werkte 1 dag in het weekend, dus dochter ging 3 dagen naar de kinderopvang. Inmiddels is ze 5 en gaat naar school.
Ik moet zeggen, dat ik er vanaf het eerste moment weinig moeite mee heb gehad om aan het werk te gaan en haar thuis te laten. Ik 'vergeet' als ik op mijn werk ben gewoon dat ik een kind heb, hou me daar op dat moment niet mee bezig. Ik kan daar lekker helemaal mijn professionele zelf zijn, en thuis ben ik weer lekker mama.
Ik zie mensen wel eens wat bedenkelijk kijken als ze horen dat ik fulltime werk en een kleuter heb, maar ze spreken zich daar in het algemeen niet over uit. Heel verstandig
Volgens mij is het belangrijkste dat je het er met je vriend samen over eens bent hoe je het allemaal gaat regelen. Het is misschien ook handig om even uit te zoeken wat er op het werk van je vriend mogelijk is qua ouderschapsverlof/part-time werken. Ik weet niet of je aan huis werkt, maar zorg er in elk geval voor dat als je wil werken, je daar ook echt vrij voor bent. Met een uk naast je is het een stuk moeilijker om je hoofd er bij te houden, en dat kan je motivatie ook verminderen.
woensdag 4 juni 2008 om 12:21
@ Dehlia Alles in je omgeving bepaalt je persoon en dus ook je karakter. Je wordt door alles en iedereen continue beinvloed. Prikkels in de vorm van keuzes, beslissingen, kennis, mensen, enz enz. Alles maar dan ook alles, beinvloed wie je bent. Je veranderd dus continue en altijd. Als er dan iets ingrijpends als een kind in je leven komt, verander je dus. Niks ergs, maar wel een "natuur wet"
Dit zegt echter nog steeds niks over het verliezen van ambities maar dat had ik al gezegd
Dit zegt echter nog steeds niks over het verliezen van ambities maar dat had ik al gezegd
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
woensdag 4 juni 2008 om 12:58
quote:MissMara schreef op 04 juni 2008 @ 11:51:
[...] @ tilalia2, je hebt vast gelijk dat mijn beeld van thuisblijven niet klopt. Die schoolpleinmaffia ken ik uit verhalen van vriendinnen die daar dagelijks staan, en die rare blikken krijgen als ze een keer leuke kleren aan hebben, of omdat ze te veel afwijken van het 'normale' moederbeeld, of van andere vriendinnen, juist omdat ze bijna nooit hun kind afhalen maar de papa dat meestal doet etc. Misschien heb je nooit commentaar gehad op je moederen omdat jouw stijl niet uit de toon valt. Voor zover ik hoor (en deels ook ervaar) komt dat commentaar vanzelf als dat wel het geval is. Maar ik moet het niet overdrijven, daar heb je gelijk in.
Nou, ik val absoluut uit de toon want in ben een Hollandse in Belgie. En ik draag leuke kleren, maak een praatje, en het maakt me niet uit met wie. Ik babbel met de fut- en energieloze compromismoeders (die gek genoeg allemaal een baan hebben), ik babbel met de leuke hippe moeders (die soms wel en soms niet een baan hebben), ik babbel met de oma's die elke dag hun kleinkinderen komen ophalen, en ik vind het allemaal best. En misschien lullen ze achter mijn rug over me, dat zal me een zorg zijn. Collega's maken ook opmerkingen en kunnen over je roddelen, is dat dan meteen de kantoortuinmaffia?
Ik denk dat heel veel vrouwen zich snel aangesproken voelen, want echt, die maffia waar iedereen het over heeft, nou, stel dat ie bestaat: ze liquideren je toch nog niet? Zover gaat het toch niet? Nou dan, dan trek je je daar toch niks van aan?
[...] @ tilalia2, je hebt vast gelijk dat mijn beeld van thuisblijven niet klopt. Die schoolpleinmaffia ken ik uit verhalen van vriendinnen die daar dagelijks staan, en die rare blikken krijgen als ze een keer leuke kleren aan hebben, of omdat ze te veel afwijken van het 'normale' moederbeeld, of van andere vriendinnen, juist omdat ze bijna nooit hun kind afhalen maar de papa dat meestal doet etc. Misschien heb je nooit commentaar gehad op je moederen omdat jouw stijl niet uit de toon valt. Voor zover ik hoor (en deels ook ervaar) komt dat commentaar vanzelf als dat wel het geval is. Maar ik moet het niet overdrijven, daar heb je gelijk in.
Nou, ik val absoluut uit de toon want in ben een Hollandse in Belgie. En ik draag leuke kleren, maak een praatje, en het maakt me niet uit met wie. Ik babbel met de fut- en energieloze compromismoeders (die gek genoeg allemaal een baan hebben), ik babbel met de leuke hippe moeders (die soms wel en soms niet een baan hebben), ik babbel met de oma's die elke dag hun kleinkinderen komen ophalen, en ik vind het allemaal best. En misschien lullen ze achter mijn rug over me, dat zal me een zorg zijn. Collega's maken ook opmerkingen en kunnen over je roddelen, is dat dan meteen de kantoortuinmaffia?
Ik denk dat heel veel vrouwen zich snel aangesproken voelen, want echt, die maffia waar iedereen het over heeft, nou, stel dat ie bestaat: ze liquideren je toch nog niet? Zover gaat het toch niet? Nou dan, dan trek je je daar toch niks van aan?
woensdag 4 juni 2008 om 13:00
Ik vind het altijd zo bijzonder dat vrouwen geen 5 dagen mogen werken, want, oh oh oh de ontwikkeling van het kind. Mannen mogen dat wel, geen haan die daarnaar kraait.
En nou weet ik wel dat wij Nederlanders onszelf een superieur volk achten, maar in heel veel buitenlanden is het bittere noodzaak dat een vrouw als ze eenmaal moeder is fulltime blijft werken, en die kinderen zijn echt niet allemaal verknipt omdat ze 5 dagen per week naar het kdv gaan.
En nou weet ik wel dat wij Nederlanders onszelf een superieur volk achten, maar in heel veel buitenlanden is het bittere noodzaak dat een vrouw als ze eenmaal moeder is fulltime blijft werken, en die kinderen zijn echt niet allemaal verknipt omdat ze 5 dagen per week naar het kdv gaan.
woensdag 4 juni 2008 om 13:09
quote:absoluteEinstein schreef op 04 juni 2008 @ 10:36:
Vrouwen in landen als Frankrijk en Engeland kunnen ook een cariere met kinderen combineren. Maar daar krijg je niet een enorm schuldgevoel aangepraat als je vijf dagen wil blijven werken. Bij vier dagen werken wordt je al voor ontaarde moeder uitgemaakt.
Wil je in Nederland kinderen èn vijf dagen werken dan krijg je te maken met een enorme afkeuring van andere moeders. Zie daar maar eens mee om te gaan. Al snel sla je aan het twijfelen, ben ik wel een goede moeder, ben ik niet enorm egoïstisch, etc. etc..
Ik weet niet of ik tegen die peer pressure bestand zou zijn.
Dit alles uitgaande van mijn mening dat je met drie dagen in de week werken geen cariere kunt opbouwen. Ik denk dat ook met vier dagen willen werken het erg lastig is om in het bedijfsleven goede carierekansen te krijgen. (nu komen er allemaal mensen met uitzonderingen natuurlijk. Maar ik neem geen managers, programmeurs of account managers aan die maar vier dagen willen werken. Wel een administratief medewerker)In Engeland komt dit omdat het gewoon bijna onmogelijk is om minder dan 5 dagen te werken en op hetzelfde niveau te blijven. In Nederland kan dat wel.
Vrouwen in landen als Frankrijk en Engeland kunnen ook een cariere met kinderen combineren. Maar daar krijg je niet een enorm schuldgevoel aangepraat als je vijf dagen wil blijven werken. Bij vier dagen werken wordt je al voor ontaarde moeder uitgemaakt.
Wil je in Nederland kinderen èn vijf dagen werken dan krijg je te maken met een enorme afkeuring van andere moeders. Zie daar maar eens mee om te gaan. Al snel sla je aan het twijfelen, ben ik wel een goede moeder, ben ik niet enorm egoïstisch, etc. etc..
Ik weet niet of ik tegen die peer pressure bestand zou zijn.
Dit alles uitgaande van mijn mening dat je met drie dagen in de week werken geen cariere kunt opbouwen. Ik denk dat ook met vier dagen willen werken het erg lastig is om in het bedijfsleven goede carierekansen te krijgen. (nu komen er allemaal mensen met uitzonderingen natuurlijk. Maar ik neem geen managers, programmeurs of account managers aan die maar vier dagen willen werken. Wel een administratief medewerker)In Engeland komt dit omdat het gewoon bijna onmogelijk is om minder dan 5 dagen te werken en op hetzelfde niveau te blijven. In Nederland kan dat wel.
woensdag 4 juni 2008 om 13:12
Ik ben 25, heb een dreumes van 1,5 en ben toen mijn zoon acht maanden was begonnen met werken (mijn eerste baan). Afgestudeerd tijdens mijn zwangerschap.
Ik merk dat er, vooral nu we door het eerste jaar heen zijn, veel meer ruimte is ontstaan voor mijn carriere. Ik werk weer 4 dagen in de week en heb het combineren van werk-moederschap-halen-brengen-opvang etc inmiddels goed onder de knie. Ik denk dat het in het eerste jaar belangrijk is voor moeder en kind om veel bij elkaar te zijn. Los van alle feministische en/of ouderwetse standpunten die daarover zijn is het voor de binding en het gevoel van veiligheid van het kind belangrijk om veel tijd samen door te brengen. Het gaat dus niet alleen maar om je eigen verlangens en moederinstincten, maar ook om de behoeftes van het kind zelf.
In dat opzicht ben ik erg blij dat ik VOOR mijn carriere aan kinderen begonnen ben. Wel denk ik een eventuele tweede tekort te gaan doen als ik zo blijf leven als nu, en dus komt die er hoogstwaarschijnlijk niet. Maar zeg nooit nooit, gelukkig kan je niet alles van tevoren plannen.
Ik vind mijn carriere belangrijk, maar zeker niet de hoofdmoot als het gaat om mijn zelfbeeld, intellect, en ontwikkeling.
Wat een compleet leven inhoud kan je alleen zelf bepalen maar ik zou de ervaring van een zwangerschap en het zorgen voor en houden van een kind niet willen missen. Hiermee hemel ik het niet op, het is enorm zwaar en frustrerend af en toe, maar de onvoorwaardelijke liefde die ik voel voor mijn zoon laat me groeien op emotioneel gebied, net zoals mijn nieuwe baan me laat groeien op intellectueel gebied.
Succes met de keuze, ik denk dat je van tevoren toch niet kan voorspellen of plannen wat jij zult voelen en willen als je eenmaal een kind hebt. Dat is ook een aspect van het moederschap: je bent de controle voor een gedeelte even kwijt.Je kind regeert je leven. Tot je eraan gewend bent en het weer kunt overnemen!
Ik merk dat er, vooral nu we door het eerste jaar heen zijn, veel meer ruimte is ontstaan voor mijn carriere. Ik werk weer 4 dagen in de week en heb het combineren van werk-moederschap-halen-brengen-opvang etc inmiddels goed onder de knie. Ik denk dat het in het eerste jaar belangrijk is voor moeder en kind om veel bij elkaar te zijn. Los van alle feministische en/of ouderwetse standpunten die daarover zijn is het voor de binding en het gevoel van veiligheid van het kind belangrijk om veel tijd samen door te brengen. Het gaat dus niet alleen maar om je eigen verlangens en moederinstincten, maar ook om de behoeftes van het kind zelf.
In dat opzicht ben ik erg blij dat ik VOOR mijn carriere aan kinderen begonnen ben. Wel denk ik een eventuele tweede tekort te gaan doen als ik zo blijf leven als nu, en dus komt die er hoogstwaarschijnlijk niet. Maar zeg nooit nooit, gelukkig kan je niet alles van tevoren plannen.
Ik vind mijn carriere belangrijk, maar zeker niet de hoofdmoot als het gaat om mijn zelfbeeld, intellect, en ontwikkeling.
Wat een compleet leven inhoud kan je alleen zelf bepalen maar ik zou de ervaring van een zwangerschap en het zorgen voor en houden van een kind niet willen missen. Hiermee hemel ik het niet op, het is enorm zwaar en frustrerend af en toe, maar de onvoorwaardelijke liefde die ik voel voor mijn zoon laat me groeien op emotioneel gebied, net zoals mijn nieuwe baan me laat groeien op intellectueel gebied.
Succes met de keuze, ik denk dat je van tevoren toch niet kan voorspellen of plannen wat jij zult voelen en willen als je eenmaal een kind hebt. Dat is ook een aspect van het moederschap: je bent de controle voor een gedeelte even kwijt.Je kind regeert je leven. Tot je eraan gewend bent en het weer kunt overnemen!
woensdag 4 juni 2008 om 13:14
quote:tilalia2 schreef op 04 juni 2008 @ 13:00:
Ik vind het altijd zo bijzonder dat vrouwen geen 5 dagen mogen werken, want, oh oh oh de ontwikkeling van het kind. Mannen mogen dat wel, geen haan die daarnaar kraait.
En nou weet ik wel dat wij Nederlanders onszelf een superieur volk achten, maar in heel veel buitenlanden is het bittere noodzaak dat een vrouw als ze eenmaal moeder is fulltime blijft werken, en die kinderen zijn echt niet allemaal verknipt omdat ze 5 dagen per week naar het kdv gaan.
Mee eens!
Topic gelezen omdat ook ik hiermee worstel. IK wil voor een carriere...nee niet zomaar een baan, ECHT een carriere. Maar ik wil ook kinderen. Hoe ik het ga doen weet ik nog niet (moet eerst een geschikte partner vinden ). Ik weet alleen wel dat het kan, dat een kind niet ontspoort van 5 dagen naar de creche gaan en dan een man zich heus niet minder man zal voelen als hij wat vaker thuis zal zijn voor de kinderen omdat ik met mijn carriere bezig ben
Ik vind het altijd zo bijzonder dat vrouwen geen 5 dagen mogen werken, want, oh oh oh de ontwikkeling van het kind. Mannen mogen dat wel, geen haan die daarnaar kraait.
En nou weet ik wel dat wij Nederlanders onszelf een superieur volk achten, maar in heel veel buitenlanden is het bittere noodzaak dat een vrouw als ze eenmaal moeder is fulltime blijft werken, en die kinderen zijn echt niet allemaal verknipt omdat ze 5 dagen per week naar het kdv gaan.
Mee eens!
Topic gelezen omdat ook ik hiermee worstel. IK wil voor een carriere...nee niet zomaar een baan, ECHT een carriere. Maar ik wil ook kinderen. Hoe ik het ga doen weet ik nog niet (moet eerst een geschikte partner vinden ). Ik weet alleen wel dat het kan, dat een kind niet ontspoort van 5 dagen naar de creche gaan en dan een man zich heus niet minder man zal voelen als hij wat vaker thuis zal zijn voor de kinderen omdat ik met mijn carriere bezig ben
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 4 juni 2008 om 13:23
Zal best kunnen dat kinderen er niks van oplopen als ze 5 dagen per week op een kdv doorbrengen, maar ik zou daar zelf echt niet tegen kunnen. Hoewel ik het niet verwacht had van mezelf, wil ik gewoon het liefst samen zijn met mijn kind. Ik geniet zo van hem, dat wil ik niet 5 dagen per week missen. En dat is volgens mij toch wel het gevoel van heel veel moeders. Logisch ook wel, moederinstinct etc. En het is heel goed dat in Nederland de omstandigheden zo zijn dat het voor heel veel moeders mogelijk is om toe te geven aan die behoefte. Als jij dat als moeder niet zo voelt, maakt je dat niet gelijk een slechtere moeder, maar als je dat wel zo voelt, vind ik niet dat je je schuldig hoeft te voelen, omdat je niet (meer) zo carrieregericht bent als vroeger of als andere vrouwen in het buitenland.
Mijn man voelt die drang bijna net zo sterk als ikzelf en hij heeft het dan ook zo geregeld dat hij ook 1 dag per week minder is gaan werken. Nu staat hij voor de keus van een nieuwe baan en 4 dagen werken is voor hem zo ongeveer de doorslaggevende factor in arbeidsvoorwaarden.
Wij zijn echt heel blij dat we die mogelijkheden hebben, omdat voor ons ons kind het belangrijkste onderdeel van ons leven is, waar we nu hij nog klein is met volle teugen van willen genieten. Werk is nu even een beetje bijzaak, dat komt later wel weer als hij een vervelende puber is of zo.
Mijn man voelt die drang bijna net zo sterk als ikzelf en hij heeft het dan ook zo geregeld dat hij ook 1 dag per week minder is gaan werken. Nu staat hij voor de keus van een nieuwe baan en 4 dagen werken is voor hem zo ongeveer de doorslaggevende factor in arbeidsvoorwaarden.
Wij zijn echt heel blij dat we die mogelijkheden hebben, omdat voor ons ons kind het belangrijkste onderdeel van ons leven is, waar we nu hij nog klein is met volle teugen van willen genieten. Werk is nu even een beetje bijzaak, dat komt later wel weer als hij een vervelende puber is of zo.
..
woensdag 4 juni 2008 om 13:35
Een poos geleden sprak ik met mijn huisarts over dit onderwerp. (Ik ging niet hiervoor naar hem toe hoor, maar we kregen het er min of meer toevallig over). Hij zei tegen me dat hij de indruk heeft dat veel vrouwen van 30+ met dit dilemma worstelen. Hij zei dat hij het opvallend vond dat juist in deze leeftijdscategorie zo veel vrouwen 'door de pil heen' zwanger raakten. Hij had de indruk dat ze niet konden kiezen en de keuze daarom aan het lot overlieten door zo nu en dan een pil bewust of onbewust te 'vergeten'. Hij drukte mij op het hart om dat vooral niet te doen.
Dank voor al jullie uiteenlopende ervaringen. Ik lees er graag nog meer.
Dank voor al jullie uiteenlopende ervaringen. Ik lees er graag nog meer.
woensdag 4 juni 2008 om 13:58
Ik denk dat als het niet mogelijk in een land is om minder dan 5 dagen te werken dat het logisch is dat er ook geen "schuldgevoel" is. Het is namelijk niet anders dan.
In nederland heb je wel de keuze, en is het dus makkelijker om een schuldgevoel (aangepraat) te krijgen, omdat mensen om je heen misschien wel andere keuzes maken en het hier de 'norm' is om minder te gaan werken als vrouw zijnde.
Mijn persoonlijke mening: ikzelf snap er niks van dat je als moeder zoveel meer tijd in de week op je werk door wilt brengen dan met je kind. Dat je werk dus belangrijker is dan quality time met je kind. Maar om nou te stellen dat kinderen verknipt raken als ze 5 dagen op het kdv doorbrengen nee, zover wil ik niet gaan.
Of het goed is voor een kind om vijf dagen per week van 7 tot 1730 op een creche door te brengen is een tweede. Dat betwijfel ik namelijk. Maar dat is mijn persoonlijke idee hierover.
Cherrytomaatje, kijk gewoon hoe het loopt, ga niet van tevoren een plan uitdokteren, want je weet niet hoe het loopt. En dat het nu een schrikbeeld voor je is hoe je vriendinnen zijn geworden, is logisch: jij hebt de ervaring niet die zij wel hebben inmiddels, hoe het is om een kind te hebben. Voor hetzelfde geld verander je wel heel erg en ben je daar supergelukkig mee, en komt al het werk later wel weer als je kindje wat groter is.
In nederland heb je wel de keuze, en is het dus makkelijker om een schuldgevoel (aangepraat) te krijgen, omdat mensen om je heen misschien wel andere keuzes maken en het hier de 'norm' is om minder te gaan werken als vrouw zijnde.
Mijn persoonlijke mening: ikzelf snap er niks van dat je als moeder zoveel meer tijd in de week op je werk door wilt brengen dan met je kind. Dat je werk dus belangrijker is dan quality time met je kind. Maar om nou te stellen dat kinderen verknipt raken als ze 5 dagen op het kdv doorbrengen nee, zover wil ik niet gaan.
Of het goed is voor een kind om vijf dagen per week van 7 tot 1730 op een creche door te brengen is een tweede. Dat betwijfel ik namelijk. Maar dat is mijn persoonlijke idee hierover.
Cherrytomaatje, kijk gewoon hoe het loopt, ga niet van tevoren een plan uitdokteren, want je weet niet hoe het loopt. En dat het nu een schrikbeeld voor je is hoe je vriendinnen zijn geworden, is logisch: jij hebt de ervaring niet die zij wel hebben inmiddels, hoe het is om een kind te hebben. Voor hetzelfde geld verander je wel heel erg en ben je daar supergelukkig mee, en komt al het werk later wel weer als je kindje wat groter is.
woensdag 4 juni 2008 om 13:58
quote:Chica34 schreef op 04 juni 2008 @ 12:21:
@ Dehlia Alles in je omgeving bepaalt je persoon en dus ook je karakter. Je wordt door alles en iedereen continue beinvloed. Prikkels in de vorm van keuzes, beslissingen, kennis, mensen, enz enz. Alles maar dan ook alles, beinvloed wie je bent. Je veranderd dus continue en altijd. Als er dan iets ingrijpends als een kind in je leven komt, verander je dus. Niks ergs, maar wel een "natuur wet"
Dit zegt echter nog steeds niks over het verliezen van ambities maar dat had ik al gezegd
Je karakter is je aard. Dat ligt min of meer vast, dat verandert niet zomaar. Hooguit na jaren therapie of zo.
En ik vind kinderen krijgen overigens ook niet zo vreselijk ingrijpend. Goed, er verandert nogal wat thuis. Maar qua werk niet, qua vrienden niet, dus het blijft beperkt. Maar ja, ik vind het dan ook nooit een oerdrang of zo, dat scheelt wellicht.
@ Dehlia Alles in je omgeving bepaalt je persoon en dus ook je karakter. Je wordt door alles en iedereen continue beinvloed. Prikkels in de vorm van keuzes, beslissingen, kennis, mensen, enz enz. Alles maar dan ook alles, beinvloed wie je bent. Je veranderd dus continue en altijd. Als er dan iets ingrijpends als een kind in je leven komt, verander je dus. Niks ergs, maar wel een "natuur wet"
Dit zegt echter nog steeds niks over het verliezen van ambities maar dat had ik al gezegd
Je karakter is je aard. Dat ligt min of meer vast, dat verandert niet zomaar. Hooguit na jaren therapie of zo.
En ik vind kinderen krijgen overigens ook niet zo vreselijk ingrijpend. Goed, er verandert nogal wat thuis. Maar qua werk niet, qua vrienden niet, dus het blijft beperkt. Maar ja, ik vind het dan ook nooit een oerdrang of zo, dat scheelt wellicht.
woensdag 4 juni 2008 om 14:04
Ik blijf toch met verbazing een topic als deze volgen... Wat me verbaast is niet wie er werkt m/v en hoeveel, maar hoeveel dagen een kind in totaal naar externe (kdv of creche) opvang moet. Een kind dat jonger is dan een jaar is over het algemeen wakker tussen 7 en 19u. Op een werkdag ben je al gauw tussen die uren afwezig. Als een kind 5 dagen van de 7 naar de opvang gaat, dan is het toch maar 2 dagen in de week thuis? Dan doe je als ouders zijnde maar 2 van de 7 dagen de verzorging van je kind..
woensdag 4 juni 2008 om 14:10
Esther, en wie zie jij precies zeggen dat haar kind 5 dagen naar een opvang moet? De meeste vrouwen hier die meer dan 32 uur werken hebben het zo geregeld met hun man dat kind 3 of 4 dagen naar een opvang/opa/oma moet. 5 dagen werken betekend niet dat je kind 5 dagen naar de opvang moet. Kinderen hebben ook een vader in de meeste gevallen.
woensdag 4 juni 2008 om 14:16
quote:absoluteEinstein schreef op 04 juni 2008 @ 10:38:
[...]
Omdat het zonde is van je studie.
Het is zonde van je potentieel.
Kinderen worden groot en dan is het te laat om nog aan die cariere te beginnen.
Relaties gaan kapot en dan heeft je man een goede baan en jij blijft achter met kinderen en een baantje van twee dagen per week.
Waarom zo'n negatieve instelling?
Dus je gaat ervan uit dat je relatie kapot gaat?
En je studie heb je, als je aan kinderen begint, voor Jan met de korte achternaam gedaan?
En omdat je destijds een studie hebt gedaan vind je eigenlijk dat je leven geen andere wending meer mag krijgen?
Wat vind je belangrijker?
Kinderen of carriere?
[...]
Omdat het zonde is van je studie.
Het is zonde van je potentieel.
Kinderen worden groot en dan is het te laat om nog aan die cariere te beginnen.
Relaties gaan kapot en dan heeft je man een goede baan en jij blijft achter met kinderen en een baantje van twee dagen per week.
Waarom zo'n negatieve instelling?
Dus je gaat ervan uit dat je relatie kapot gaat?
En je studie heb je, als je aan kinderen begint, voor Jan met de korte achternaam gedaan?
En omdat je destijds een studie hebt gedaan vind je eigenlijk dat je leven geen andere wending meer mag krijgen?
Wat vind je belangrijker?
Kinderen of carriere?
woensdag 4 juni 2008 om 14:19
quote:sunlight schreef op 04 juni 2008 @ 13:58:
Cherrytomaatje, kijk gewoon hoe het loopt, ga niet van tevoren een plan uitdokteren, want je weet niet hoe het loopt. En dat het nu een schrikbeeld voor je is hoe je vriendinnen zijn geworden, is logisch: jij hebt de ervaring niet die zij wel hebben inmiddels, hoe het is om een kind te hebben. Voor hetzelfde geld verander je wel heel erg en ben je daar supergelukkig mee, en komt al het werk later wel weer als je kindje wat groter is.
Maar mijn vriendinnen hebben op hun beurt ook niet dezelfde ervaring als ik. Zij weten niet hoe het is om een carriere te hebben en ook niet wat ze nu missen. De echte leuke klussen in mijn werk (waar zij ook voor zijn opgeleid) krijg je meestal pas na een jaar of 5 hard werken en veel rotklusjes oppakken. Ben bang dat ze dat niet meer heel gemakkelijk gaan inhalen. Ik heb het met een paar van hen wel gehad over dit dilemma. Zij reageren meestal in de trant van 'ach joh, straks maal je echt niet meer om een carriere...' . Eén vriendin vindt dat het niet bij me past om kinderen te krijgen. Niet dat ik me daar iets van aantrek hoor. Vanuit haar perspectief kan ik me dat ook wel voorstellen. Ze is zelf echt een supermoeder en zet echt alles opzij voor haar kids.
Maar goed... Mijn vriend en ik hebben nog een klein jaartje om er over na te denken. We kunnen ons allebei zowel een leuk leven mét als zonder kinderen voorstellen.
Cherrytomaatje, kijk gewoon hoe het loopt, ga niet van tevoren een plan uitdokteren, want je weet niet hoe het loopt. En dat het nu een schrikbeeld voor je is hoe je vriendinnen zijn geworden, is logisch: jij hebt de ervaring niet die zij wel hebben inmiddels, hoe het is om een kind te hebben. Voor hetzelfde geld verander je wel heel erg en ben je daar supergelukkig mee, en komt al het werk later wel weer als je kindje wat groter is.
Maar mijn vriendinnen hebben op hun beurt ook niet dezelfde ervaring als ik. Zij weten niet hoe het is om een carriere te hebben en ook niet wat ze nu missen. De echte leuke klussen in mijn werk (waar zij ook voor zijn opgeleid) krijg je meestal pas na een jaar of 5 hard werken en veel rotklusjes oppakken. Ben bang dat ze dat niet meer heel gemakkelijk gaan inhalen. Ik heb het met een paar van hen wel gehad over dit dilemma. Zij reageren meestal in de trant van 'ach joh, straks maal je echt niet meer om een carriere...' . Eén vriendin vindt dat het niet bij me past om kinderen te krijgen. Niet dat ik me daar iets van aantrek hoor. Vanuit haar perspectief kan ik me dat ook wel voorstellen. Ze is zelf echt een supermoeder en zet echt alles opzij voor haar kids.
Maar goed... Mijn vriend en ik hebben nog een klein jaartje om er over na te denken. We kunnen ons allebei zowel een leuk leven mét als zonder kinderen voorstellen.
woensdag 4 juni 2008 om 14:22
quote:Eowynn_ schreef op 04 juni 2008 @ 14:10:
Esther, en wie zie jij precies zeggen dat haar kind 5 dagen naar een opvang moet? De meeste vrouwen hier die meer dan 32 uur werken hebben het zo geregeld met hun man dat kind 3 of 4 dagen naar een opvang/opa/oma moet. 5 dagen werken betekend niet dat je kind 5 dagen naar de opvang moet. Kinderen hebben ook een vader in de meeste gevallen.
eowynn, lange tenen ? zoals ik zei in mijn bericht: 'afgezien van wie er werkt m/v en hoeveel' gaat het me om kinderen die vijf dagen in de week naar een externe opvang gaan...
dus níet om de situaties die jij hier omschrijft...
Esther, en wie zie jij precies zeggen dat haar kind 5 dagen naar een opvang moet? De meeste vrouwen hier die meer dan 32 uur werken hebben het zo geregeld met hun man dat kind 3 of 4 dagen naar een opvang/opa/oma moet. 5 dagen werken betekend niet dat je kind 5 dagen naar de opvang moet. Kinderen hebben ook een vader in de meeste gevallen.
eowynn, lange tenen ? zoals ik zei in mijn bericht: 'afgezien van wie er werkt m/v en hoeveel' gaat het me om kinderen die vijf dagen in de week naar een externe opvang gaan...
dus níet om de situaties die jij hier omschrijft...
woensdag 4 juni 2008 om 14:26
quote:cherrytomaatje schreef op 04 juni 2008 @ 14:19:
[...]
Maar mijn vriendinnen hebben op hun beurt ook niet dezelfde ervaring als ik. Zij weten niet hoe het is om een carriere te hebben en ook niet wat ze nu missen. De echte leuke klussen in mijn werk (waar zij ook voor zijn opgeleid) krijg je meestal pas na een jaar of 5 hard werken en veel rotklusjes oppakken. Ben bang dat ze dat niet meer heel gemakkelijk gaan inhalen. Ik heb het met een paar van hen wel gehad over dit dilemma. Zij reageren meestal in de trant van 'ach joh, straks maal je echt niet meer om een carriere...' . Eén vriendin vindt dat het niet bij me past om kinderen te krijgen. Niet dat ik me daar iets van aantrek hoor. Vanuit haar perspectief kan ik me dat ook wel voorstellen. Ze is zelf echt een supermoeder en zet echt alles opzij voor haar kids.
Maar goed... Mijn vriend en ik hebben nog een klein jaartje om er over na te denken. We kunnen ons allebei zowel een leuk leven mét als zonder kinderen voorstellen.
Dat heb ik dan verkeerd begrepen, ik dacht in je openingspost te lezen dat je vriendinnen allemaal veranderd waren van ambitieuze vrouwen in moeders die het werk minder belangrijk vonden. Dat stond er volgens mij. maar goed, dat kan ik verkeerd geinterpreteerd hebben.
Ik denk dat als je werk zo belangrijk voor je is, je misschien wel moet gaan nadenken het komende jaar hoe belangrijk dat dan voor je is. Als je nu al weet of denkt te weten dat je geen concessies wilt doen als je eenmaal kinderen hebt wat betreft je werk, dan is het misschien voor jezelf wel geruststellender om het in ieder geval de komende drie jaar uit te stellen. Je bent nu begin dertig. Drie jaar is te overzien.
[...]
Maar mijn vriendinnen hebben op hun beurt ook niet dezelfde ervaring als ik. Zij weten niet hoe het is om een carriere te hebben en ook niet wat ze nu missen. De echte leuke klussen in mijn werk (waar zij ook voor zijn opgeleid) krijg je meestal pas na een jaar of 5 hard werken en veel rotklusjes oppakken. Ben bang dat ze dat niet meer heel gemakkelijk gaan inhalen. Ik heb het met een paar van hen wel gehad over dit dilemma. Zij reageren meestal in de trant van 'ach joh, straks maal je echt niet meer om een carriere...' . Eén vriendin vindt dat het niet bij me past om kinderen te krijgen. Niet dat ik me daar iets van aantrek hoor. Vanuit haar perspectief kan ik me dat ook wel voorstellen. Ze is zelf echt een supermoeder en zet echt alles opzij voor haar kids.
Maar goed... Mijn vriend en ik hebben nog een klein jaartje om er over na te denken. We kunnen ons allebei zowel een leuk leven mét als zonder kinderen voorstellen.
Dat heb ik dan verkeerd begrepen, ik dacht in je openingspost te lezen dat je vriendinnen allemaal veranderd waren van ambitieuze vrouwen in moeders die het werk minder belangrijk vonden. Dat stond er volgens mij. maar goed, dat kan ik verkeerd geinterpreteerd hebben.
Ik denk dat als je werk zo belangrijk voor je is, je misschien wel moet gaan nadenken het komende jaar hoe belangrijk dat dan voor je is. Als je nu al weet of denkt te weten dat je geen concessies wilt doen als je eenmaal kinderen hebt wat betreft je werk, dan is het misschien voor jezelf wel geruststellender om het in ieder geval de komende drie jaar uit te stellen. Je bent nu begin dertig. Drie jaar is te overzien.
woensdag 4 juni 2008 om 14:27
"dat een kind niet ontspoort van 5 dagen naar de creche gaan"
Vind dit erg zorgwekkend...
Je begint toch niet aan kinderen om het vervolgens meer dan de helft van de tijd naar de creche te brengen? Waar heb je dan een kind voor? Het is merendeel van de tijd bij andere volwassenen en wordt dus door andere volwassenen opgevoed.
Hoe creeer je dan een band met je kind?
Vind dit erg zorgwekkend...
Je begint toch niet aan kinderen om het vervolgens meer dan de helft van de tijd naar de creche te brengen? Waar heb je dan een kind voor? Het is merendeel van de tijd bij andere volwassenen en wordt dus door andere volwassenen opgevoed.
Hoe creeer je dan een band met je kind?
woensdag 4 juni 2008 om 14:35
Precious1, dat is ook een beetje mijn gevoel. Vijf van de zeven dagen laat je de verzorging over aan anderen. Ik ben ook benieuwd naar hoe je als ouder denkt over het krijgen van een band met je kind, en ik vraag me af of je nagedacht hebt over hechting. Juist het eerste jaar is zo belangrijk wat dat betreft. Ben gewoon benieuwd naar de overwegingen.
woensdag 4 juni 2008 om 14:44
Ik heb niet alles gelezen en heb al helemaal geen zin om in te gaan op de discussie of de creche slecht is voor een kind (mijn inziens niet).
Mijn ervaring wil ik wel met je delen.
Ik ben niet minder ambiteus geworden, ja het eerste jaar wel. Maar dat vond ik ook gewoon heel zwaar. En ja op het moment doe ik een stapje terug, maar dat heeft niet te maken met minder ambitie, maar juist als voorbereiding op straks. Ik ben nu mijn opleding aan het afronden en wil hierna nog een studie volgen. In de richting die ik op wil verwacht ik wel in 4 dagen carriere te kunnen maken. En aangezien mijn man ook 4 dagen wil en kan werken lijkt me dat ideaal.
Werken met een kind vind ik heerlijk, ik mis de kleine niet op het werk. Wat ik lastiger vind is thuis aan de slag gaan, dan wil ik er voor de kleine zijn, dan ligt er een huishouden te wachten en ik heb ook af en toe rust nodig. Maar als ik straks meer werk is er ook weer meer geld en komt er vaker een huisoudster. Dat geeft mij al rust. Ach en een schuldgevoel wordt je toch wel aangepraat, wat je ook doet. Je kunt het als moeder toch nooit goed doen, er is altijd wel ergens commentaar op te leveren. En ja bij mij zijn mijn prioriteiten verschoven, maar dat zegt niet dat ik me minder inzet voor mijn werk of minder graag een goede baan wil. Van alleen maar thuis zitten word ik persoonlijk gek.
Mijn ervaring wil ik wel met je delen.
Ik ben niet minder ambiteus geworden, ja het eerste jaar wel. Maar dat vond ik ook gewoon heel zwaar. En ja op het moment doe ik een stapje terug, maar dat heeft niet te maken met minder ambitie, maar juist als voorbereiding op straks. Ik ben nu mijn opleding aan het afronden en wil hierna nog een studie volgen. In de richting die ik op wil verwacht ik wel in 4 dagen carriere te kunnen maken. En aangezien mijn man ook 4 dagen wil en kan werken lijkt me dat ideaal.
Werken met een kind vind ik heerlijk, ik mis de kleine niet op het werk. Wat ik lastiger vind is thuis aan de slag gaan, dan wil ik er voor de kleine zijn, dan ligt er een huishouden te wachten en ik heb ook af en toe rust nodig. Maar als ik straks meer werk is er ook weer meer geld en komt er vaker een huisoudster. Dat geeft mij al rust. Ach en een schuldgevoel wordt je toch wel aangepraat, wat je ook doet. Je kunt het als moeder toch nooit goed doen, er is altijd wel ergens commentaar op te leveren. En ja bij mij zijn mijn prioriteiten verschoven, maar dat zegt niet dat ik me minder inzet voor mijn werk of minder graag een goede baan wil. Van alleen maar thuis zitten word ik persoonlijk gek.
