Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 28 mei 2008 om 09:00
Lieve Elmerveer,
Wat is het alternatief voor denken en zeggen dat je ex een goede vader is en was? Zeggen dat hij dat niet is terwijl je niet bij je kinderen kunt zijn? Ik vind het niet meer dan normaal dat je dat jezelf voorhoudt, anders wordt je gek.
Jouw ex heeft het ergste gedaan wat een mens kan doen vind ik. Kinderen afzonderen van één van de ouders. Wat daarvoor ook zijn redenen zijn geweest, het is en blijft in mijn ogen een zware, zware misdaad. Maar dat hij goed was en dus waarschijnlijk is voor de kinderen blijft dan toch nog steeds als een paal boven water staan? Voor jou is hij in en in slecht maar het kan niet anders dan dat jij je voorhoudt dat hij wel goed is voor zijn kinderen. Het zou ondraaglijk zijn dat niet te doen denk ik....
Wat is het alternatief voor denken en zeggen dat je ex een goede vader is en was? Zeggen dat hij dat niet is terwijl je niet bij je kinderen kunt zijn? Ik vind het niet meer dan normaal dat je dat jezelf voorhoudt, anders wordt je gek.
Jouw ex heeft het ergste gedaan wat een mens kan doen vind ik. Kinderen afzonderen van één van de ouders. Wat daarvoor ook zijn redenen zijn geweest, het is en blijft in mijn ogen een zware, zware misdaad. Maar dat hij goed was en dus waarschijnlijk is voor de kinderen blijft dan toch nog steeds als een paal boven water staan? Voor jou is hij in en in slecht maar het kan niet anders dan dat jij je voorhoudt dat hij wel goed is voor zijn kinderen. Het zou ondraaglijk zijn dat niet te doen denk ik....
woensdag 28 mei 2008 om 11:15
Lieve Lilly, beterschap.
Tja.. ik moet blijven geloven dat hij goed zal zijn voor de kinderen, en dat hij nog steeds goed voor ze is, ook al heeft hij misschien nog meer kinderen intussen, anders word ik gek. Ik moet me niet bezighouden met allerlei scenario's, ik wéét niets.
Nou, als dat niet het ultieme loslaten is, dan weet ik het niet meer.
Tja.. ik moet blijven geloven dat hij goed zal zijn voor de kinderen, en dat hij nog steeds goed voor ze is, ook al heeft hij misschien nog meer kinderen intussen, anders word ik gek. Ik moet me niet bezighouden met allerlei scenario's, ik wéét niets.
Nou, als dat niet het ultieme loslaten is, dan weet ik het niet meer.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 28 mei 2008 om 14:22
quote:Elmervrouw schreef op 28 mei 2008 @ 11:15:
Lieve Lilly, beterschap.
Tja.. ik moet blijven geloven dat hij goed zal zijn voor de kinderen, en dat hij nog steeds goed voor ze is, ook al heeft hij misschien nog meer kinderen intussen, anders word ik gek. Ik moet me niet bezighouden met allerlei scenario's, ik wéét niets.
Nou, als dat niet het ultieme loslaten is, dan weet ik het niet meer.
Elmer, focus je erop dat je kinderen sterk zijn en dat zij uit iedere situatie het beste zullen halen. Ja, ook zij zullen hun moeder missen, maar ook zullen ze veel vrienden maken, goed op school zijn en plezier hebben in het leven.
Focus je niet op hoe hij is, maar hoe je kinderen het hebben.
Sterkte.
Lily, beterschap!
Lieve Lilly, beterschap.
Tja.. ik moet blijven geloven dat hij goed zal zijn voor de kinderen, en dat hij nog steeds goed voor ze is, ook al heeft hij misschien nog meer kinderen intussen, anders word ik gek. Ik moet me niet bezighouden met allerlei scenario's, ik wéét niets.
Nou, als dat niet het ultieme loslaten is, dan weet ik het niet meer.
Elmer, focus je erop dat je kinderen sterk zijn en dat zij uit iedere situatie het beste zullen halen. Ja, ook zij zullen hun moeder missen, maar ook zullen ze veel vrienden maken, goed op school zijn en plezier hebben in het leven.
Focus je niet op hoe hij is, maar hoe je kinderen het hebben.
Sterkte.
Lily, beterschap!
woensdag 28 mei 2008 om 15:26
[quote]pom508 schreef op 27 mei 2008 @ 16:58:
Afscheid nemen van iets wat er was is altijd verdrietig en vermoeiend.
De omstandigheden die jij omschreven hebt liegen er niet om Elfje. Ik denk dat geen enkele vrouw hier zo ontzettend lang in zo'n godsgruwelijke ongelijkwaardige relatie heeft gezeten waar niet alleen jij, maar ook je kinderen de dupe van zijn.
Jij meent dat je meer zelfrespect hebt gekregen en meent dat je wat afgedwongen hebt bij je man, maar dat is schijn. En schijn bedriegt. Ik vind het niet van respect naar jou toe getuigen wanneer je man thuiskomt (een week geleden pas) met de mededeling dat hij niet zal slaan.
Maar jij blijft in ontkenning, wat dat betreft doe je hetzelfde als Lily.
Ik zeg het nog een keer (het lijkt wel een mantra worden), als je wat van je relatie wil maken, dan moet jij in therapie gaan.[/quote]
Hoi Pom,
dat van die mededeling dat hij niet zal slaan was een herinnering van ik denk 10 jaar geleden??? Dus dat was gelukkig niet vorige week. Ik merk van mezelf dat in een ruzie ik niet meer bang ben, behalve die van een paar weken geleden toen hij uit het niets mijn enkel beetpakte.
En je hebt gelijk dat wat er is gebeurd dat er omstandigheden zijn geweest die er niet om liegen en natuurlijk hebben de kinderen daar ook schade van ondervonden! Ook heb je er gelijk in dat ik een volhouder ben...maar mijn verhaal dat ik elders heb geschreven wat ik allemaal heb meegemaakt in 25 jaar is als je het leest dat je denkt...brrrrr het lijkt wel een nachtmerrie, en als ik mijn eigen verhaal ook teruglees denk ik dat zelf ook. Dan denk ik, jeetje je zal maar zo een huwelijk hebben. Maar het is natuurlijk niet alleen maar kommer en kwel en dat maakt het juist zo moeilijk. Voor mij en ook voor mijn kinderen.
Mijn kinderen staan achter me als ik een keuze zou maken om bij hem weg te gaan.
Maar aan de andere kant zijn de kinderen maar wat blij dat we toch nog steeds samen zijn omdat ze ook de leuke kanten van ons samen en als gezin ervaren. En zo ervaar ik dat ook. Ik ben heel dubbel wat mijn gevoel, verstand en hart betreft.
De ene kant wil hem vergeven en vergeten en vooral naar het nu kijken, want het gaat al veel en veel beter als 3 jaar geleden. Als ik niet beter zou weten zou ik zelf niet geloven dat dit de man is die ook zijn handjes kan laten wapperen. De andere kant staat direkt op tilt als er maar iets is. Of het nu een meningsverschil is, hoe klein ook of een irritatie dan komt alles weer naar boven en denk ik alleen maar, waarom ben ik nog bij hem?
Wat therapie betreft, ik ben daar sceptisch over. Ik wil graag geloven dat ik dan meer inzicht in mezelf krijg, maar ik heb door omstandigheden het geloof verloren in psychologen. Ik denk ook soms hoor, zal ik toch is een afspraak maken? maar nee, het houdt me tegen. Soms denk ik, misschien dan naar een maatschappelijkwerker...maar ik weet niet. Zoals ik al zei...ik heb geen hoge pet op van die figuren.
Afscheid nemen van iets wat er was is altijd verdrietig en vermoeiend.
De omstandigheden die jij omschreven hebt liegen er niet om Elfje. Ik denk dat geen enkele vrouw hier zo ontzettend lang in zo'n godsgruwelijke ongelijkwaardige relatie heeft gezeten waar niet alleen jij, maar ook je kinderen de dupe van zijn.
Jij meent dat je meer zelfrespect hebt gekregen en meent dat je wat afgedwongen hebt bij je man, maar dat is schijn. En schijn bedriegt. Ik vind het niet van respect naar jou toe getuigen wanneer je man thuiskomt (een week geleden pas) met de mededeling dat hij niet zal slaan.
Maar jij blijft in ontkenning, wat dat betreft doe je hetzelfde als Lily.
Ik zeg het nog een keer (het lijkt wel een mantra worden), als je wat van je relatie wil maken, dan moet jij in therapie gaan.[/quote]
Hoi Pom,
dat van die mededeling dat hij niet zal slaan was een herinnering van ik denk 10 jaar geleden??? Dus dat was gelukkig niet vorige week. Ik merk van mezelf dat in een ruzie ik niet meer bang ben, behalve die van een paar weken geleden toen hij uit het niets mijn enkel beetpakte.
En je hebt gelijk dat wat er is gebeurd dat er omstandigheden zijn geweest die er niet om liegen en natuurlijk hebben de kinderen daar ook schade van ondervonden! Ook heb je er gelijk in dat ik een volhouder ben...maar mijn verhaal dat ik elders heb geschreven wat ik allemaal heb meegemaakt in 25 jaar is als je het leest dat je denkt...brrrrr het lijkt wel een nachtmerrie, en als ik mijn eigen verhaal ook teruglees denk ik dat zelf ook. Dan denk ik, jeetje je zal maar zo een huwelijk hebben. Maar het is natuurlijk niet alleen maar kommer en kwel en dat maakt het juist zo moeilijk. Voor mij en ook voor mijn kinderen.
Mijn kinderen staan achter me als ik een keuze zou maken om bij hem weg te gaan.
Maar aan de andere kant zijn de kinderen maar wat blij dat we toch nog steeds samen zijn omdat ze ook de leuke kanten van ons samen en als gezin ervaren. En zo ervaar ik dat ook. Ik ben heel dubbel wat mijn gevoel, verstand en hart betreft.
De ene kant wil hem vergeven en vergeten en vooral naar het nu kijken, want het gaat al veel en veel beter als 3 jaar geleden. Als ik niet beter zou weten zou ik zelf niet geloven dat dit de man is die ook zijn handjes kan laten wapperen. De andere kant staat direkt op tilt als er maar iets is. Of het nu een meningsverschil is, hoe klein ook of een irritatie dan komt alles weer naar boven en denk ik alleen maar, waarom ben ik nog bij hem?
Wat therapie betreft, ik ben daar sceptisch over. Ik wil graag geloven dat ik dan meer inzicht in mezelf krijg, maar ik heb door omstandigheden het geloof verloren in psychologen. Ik denk ook soms hoor, zal ik toch is een afspraak maken? maar nee, het houdt me tegen. Soms denk ik, misschien dan naar een maatschappelijkwerker...maar ik weet niet. Zoals ik al zei...ik heb geen hoge pet op van die figuren.
woensdag 28 mei 2008 om 18:26
quote:eleonora schreef op 25 mei 2008 @ 14:23:
Ik hoop eigenlijk dat je wel blijft schrijven Yuky. Om je positiviteit en lieve, aardige, meelevende postings. Met mij gaat het ook al zes jaar uitstekend maar ik blijf ook komen om me met de dames hier te bemoeien. Omdat ik van ze ben gaan houden en mee wil denken en ze graag wil steunen in waar ze mee zitten.
Zelf weten wat je doet natuurlijk maar je bijdragen worden op prijs gesteld zoals je ziet.
(f)
Dag allemaal,
Dank voor jullie lieve berichtjes aan mij. Ik pik deze van Leo er tussen uit. Ik vind jullie ook echt heel lief en voel me echt betrokken bij jullie wel en wee. Ik merk echter dat het voor mij iets te confronterend is om echt heel actief mee te schrijven. Misschien is mijn herwonnen zelfrespect nog iets te vers. Het gaat al een paar jaar heel erg goed... maar tegelijkertijd ben ik soms nog bang dat ik alles weer zal verliezen.
Ik zal zo nu en dan nog wel eens meelezen en een berichtje plaatsen.
Ik hoop eigenlijk dat je wel blijft schrijven Yuky. Om je positiviteit en lieve, aardige, meelevende postings. Met mij gaat het ook al zes jaar uitstekend maar ik blijf ook komen om me met de dames hier te bemoeien. Omdat ik van ze ben gaan houden en mee wil denken en ze graag wil steunen in waar ze mee zitten.
Zelf weten wat je doet natuurlijk maar je bijdragen worden op prijs gesteld zoals je ziet.
(f)
Dag allemaal,
Dank voor jullie lieve berichtjes aan mij. Ik pik deze van Leo er tussen uit. Ik vind jullie ook echt heel lief en voel me echt betrokken bij jullie wel en wee. Ik merk echter dat het voor mij iets te confronterend is om echt heel actief mee te schrijven. Misschien is mijn herwonnen zelfrespect nog iets te vers. Het gaat al een paar jaar heel erg goed... maar tegelijkertijd ben ik soms nog bang dat ik alles weer zal verliezen.
Ik zal zo nu en dan nog wel eens meelezen en een berichtje plaatsen.
donderdag 29 mei 2008 om 08:51
Ha lieve meiden,
Ik kom even om knuffels vragen. Elke keer als ik denk dat het beter gaat, komt er weer een dreun. Dit keer uit onverwachte hoek en alles stort in. Ik wil niet te veel in details treden, maar het is onvoorstelbaar en verbijsterend en ongelofelijk. Maar wel waar. En het gebeurt mij. Helaas. Je zou het niet kunnen verzinnen.
Ik denk dat ik maar een soapserie ga schrijven. Of, zoals een vriendin voorstelde, een reality show. Ik heb wel een aantal interessante personages in de aanbieding.
Ik loop nu weer als een idioot rond om actie te ondernemen. Dit kan mijn leven potentieel kapotmaken, in financiële zin dan. Wat natuurlijk weer heel veel gevolgen heeft voor mij en de kinderen. Enig lichtpuntje is dat ex en ik hebben besloten deze strijd samen te voeren (als dat maar goed gaat...). Hopelijk komt er zo toch iets positiefs uit.
Iedereen stroomt over van medeleven en ongeloof. De reacties variëren van woest tot sprakeloos. Ik merk dat ik inmiddels "gewend" raak aan het managen van ernstige crises en weet hoe ik moet reageren. Dat neemt niet weg dat dit een bijzonder zware impact gaat hebben, en dat dit misschien wel weer een strijd van jaren gaat worden. En als ik verlies, zal ik mijn leven lang de prijs moeten betalen...
liefs,
dubio
Ik kom even om knuffels vragen. Elke keer als ik denk dat het beter gaat, komt er weer een dreun. Dit keer uit onverwachte hoek en alles stort in. Ik wil niet te veel in details treden, maar het is onvoorstelbaar en verbijsterend en ongelofelijk. Maar wel waar. En het gebeurt mij. Helaas. Je zou het niet kunnen verzinnen.
Ik denk dat ik maar een soapserie ga schrijven. Of, zoals een vriendin voorstelde, een reality show. Ik heb wel een aantal interessante personages in de aanbieding.
Ik loop nu weer als een idioot rond om actie te ondernemen. Dit kan mijn leven potentieel kapotmaken, in financiële zin dan. Wat natuurlijk weer heel veel gevolgen heeft voor mij en de kinderen. Enig lichtpuntje is dat ex en ik hebben besloten deze strijd samen te voeren (als dat maar goed gaat...). Hopelijk komt er zo toch iets positiefs uit.
Iedereen stroomt over van medeleven en ongeloof. De reacties variëren van woest tot sprakeloos. Ik merk dat ik inmiddels "gewend" raak aan het managen van ernstige crises en weet hoe ik moet reageren. Dat neemt niet weg dat dit een bijzonder zware impact gaat hebben, en dat dit misschien wel weer een strijd van jaren gaat worden. En als ik verlies, zal ik mijn leven lang de prijs moeten betalen...
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 29 mei 2008 om 09:03
Dubiootje.
Allereerst die . Een dikke.
Je hoeft hier geen tekst en uitleg te geven,
Ik hoop alleen zo dat je niet de verantwoording neemt, en dus alle energie die je zelf zo nodig hebt, voor dingen die eigenlijk niet bij jou horen.
Dat je je tanden hierin zet om samen een strijd aan te kunnen gaan, dat als de knokpartij kans van slagen lijkt te hebben, jij daar dan automatisch verwachtingen voor de toekomst aan verbindt.
Het klinkt erg serieus en niet als een peuleschilletje.
Heb je een achterban waar je de details wel mee kan bespreken?
Dubiootje, ik wil heel graag dat het zal meevallen voor je, maar ik ga ervan uit dat je heel goed weet waarover je praat.
Liefs, Perel.
Allereerst die . Een dikke.
Je hoeft hier geen tekst en uitleg te geven,
Ik hoop alleen zo dat je niet de verantwoording neemt, en dus alle energie die je zelf zo nodig hebt, voor dingen die eigenlijk niet bij jou horen.
Dat je je tanden hierin zet om samen een strijd aan te kunnen gaan, dat als de knokpartij kans van slagen lijkt te hebben, jij daar dan automatisch verwachtingen voor de toekomst aan verbindt.
Het klinkt erg serieus en niet als een peuleschilletje.
Heb je een achterban waar je de details wel mee kan bespreken?
Dubiootje, ik wil heel graag dat het zal meevallen voor je, maar ik ga ervan uit dat je heel goed weet waarover je praat.
Liefs, Perel.
donderdag 29 mei 2008 om 18:44
Vanmiddag na een telefoongesprek met een vriendin is mijn stemming zo veranderd.
Zij sprak iemand die in een poosje ook tot mijn vriendenkring rekende, maar waar ik de laatste maanden geen contact meer mee had opgenomen.
Reden daarvoor was dat ik de laatste twee keer dat ik met haar af had gesproken het gewoon niet gezellig was, ik was bij haar thuis, ze was ongastvrij bij het botte af, negeerde me en ging GTST zitten kijken met het geluid zo hard dat je er niet bij kon praten...., en de tweede keer moest ik haar onverwachts bellen omdat er iets tussen gekomen was waarvoor ik stante pé naar mijn advocaat moest, dus belde ik dat het wat later kon worden, was ze niet eens thuis....en toen ik vroeg of ze eigenlijk nog wel op me gerekend had had ze eigenlijk geen antwoord en zou ze later contact opnemen voor een andere afspraak.
Ik had besloten de actie bij haar te laten, maar ik had niks meer gehoord.
Nu kwam die andere vriendin (die wist wat er aan voorafgegaan was) haar tegen en vroeg langs haar neus weg of ze mij onlangs nog gesproken had.
Nee, zei ze toen, ze laat helemaal niks meer van zich horen. En daar ben ik eigenlijk maar blij om ook, want ze heeft altijd maar narigheid te vertellen, er is altijd wel weer iets negatiefs gebeurd, niet dat zij daar iets aan kan doen, maar ik kan daar niet meer zo goed tegen.
Dit kwam keihard bij me aan.
Ik ben iemand die er op let niet altijd over mezelf te praten, omdat ik zelf ook vind dat het me de laatste jaren niet mee heeft gezeten.
Ik weet zeker dat ik niet zeur. Absoluut niet.
Als mensen vragen hoe het gaat, zeg ik over het algemeen: goed.
Staan ze wat dichter bij me en weten ze meer, willen ze toch altijd weten hoe het écht gaat.
En dan nog zeg ik, o.k., ik vertel het, maar dan is het ook klaar.
We gaan het niet de hele tijd over mij hebben.
En anderen hebben ook genoeg te vertellen wat ze meemaken, daar luister ik eigenlijk altijd veel liever naar dan dat ik zelf vertel.
Ook dit was zo iemand die ik bij wijze dag en nacht mocht lastigvallen als er wat was, zo had ze me verzekerd.
Ik merkte wel dat de verstandhouding wat minder was, maar dit is wel een klap in mijn gezicht. Voelt een beetje als verraad.
En ik voel me nu ook best wel triest.
Heeft ze gelijk?
Ergens wel. Er zijn de laatste jaren weinig leuke dingen in mijn leven geweest. Ik kan er echt niks anders van maken.
Tuurlijk probeer ik blij te zijn met de kleine dingetjes die ik heus wel waardeer, maar het zou idd wel fijn zijn als de grote dingen me gewoon eens een keer zouden komen aanwaaien.
De keren dat ik het zelf ook helemaal spuugzat was alleen in de problemen te zitten met de wetenschap dat ik en alleen ikzelf daar doorheen moest zijn talloos. Soms ook van ellende huilend en kruipend over de grond als ik helemaal alleen thuis was.
Het dekbed over mijn hoofd en wel veertien dagen willen blijven liggen.
Maar er zijn kinderen, er wordt op me gerekend, mijn werk dat moet gebeuren, ik ben toch zelfstandig, en dan haalde ik een bos bloemen en op de tafel gezet, en ja dat is toch ook fantastisch, heb ik wel weer plezier in, en zo ga je toch weer verder.
En dat zijn dingen die maar weinig mensen van mij weten dat ik zo diep ben gegaan, en soms ook nog wel ga.
Is mijn leven zo k*t?
Heb ik geen leuke dingen om te delen met anderen?
Wat willen mensen van je horen?
Dat je 2 x per jaar luxe op vakantie gaat, dat ik de liefde van mijn leven echt gevonden heb na al die tijd, dat ik wie weet een grote geldprijs win?
Willen ze dat met me delen.
Maar ik heb de keuze niet.
Ik heb g.v.d. de keuze niet!!
Ik ben verdrietig.
Ik zou het zelf ook wel anders willen.
Is dit een dip.
Of blijkt vandaag dat ik toch nog helemaal nergens ben?
Willen jullie please even reageren?
Zij sprak iemand die in een poosje ook tot mijn vriendenkring rekende, maar waar ik de laatste maanden geen contact meer mee had opgenomen.
Reden daarvoor was dat ik de laatste twee keer dat ik met haar af had gesproken het gewoon niet gezellig was, ik was bij haar thuis, ze was ongastvrij bij het botte af, negeerde me en ging GTST zitten kijken met het geluid zo hard dat je er niet bij kon praten...., en de tweede keer moest ik haar onverwachts bellen omdat er iets tussen gekomen was waarvoor ik stante pé naar mijn advocaat moest, dus belde ik dat het wat later kon worden, was ze niet eens thuis....en toen ik vroeg of ze eigenlijk nog wel op me gerekend had had ze eigenlijk geen antwoord en zou ze later contact opnemen voor een andere afspraak.
Ik had besloten de actie bij haar te laten, maar ik had niks meer gehoord.
Nu kwam die andere vriendin (die wist wat er aan voorafgegaan was) haar tegen en vroeg langs haar neus weg of ze mij onlangs nog gesproken had.
Nee, zei ze toen, ze laat helemaal niks meer van zich horen. En daar ben ik eigenlijk maar blij om ook, want ze heeft altijd maar narigheid te vertellen, er is altijd wel weer iets negatiefs gebeurd, niet dat zij daar iets aan kan doen, maar ik kan daar niet meer zo goed tegen.
Dit kwam keihard bij me aan.
Ik ben iemand die er op let niet altijd over mezelf te praten, omdat ik zelf ook vind dat het me de laatste jaren niet mee heeft gezeten.
Ik weet zeker dat ik niet zeur. Absoluut niet.
Als mensen vragen hoe het gaat, zeg ik over het algemeen: goed.
Staan ze wat dichter bij me en weten ze meer, willen ze toch altijd weten hoe het écht gaat.
En dan nog zeg ik, o.k., ik vertel het, maar dan is het ook klaar.
We gaan het niet de hele tijd over mij hebben.
En anderen hebben ook genoeg te vertellen wat ze meemaken, daar luister ik eigenlijk altijd veel liever naar dan dat ik zelf vertel.
Ook dit was zo iemand die ik bij wijze dag en nacht mocht lastigvallen als er wat was, zo had ze me verzekerd.
Ik merkte wel dat de verstandhouding wat minder was, maar dit is wel een klap in mijn gezicht. Voelt een beetje als verraad.
En ik voel me nu ook best wel triest.
Heeft ze gelijk?
Ergens wel. Er zijn de laatste jaren weinig leuke dingen in mijn leven geweest. Ik kan er echt niks anders van maken.
Tuurlijk probeer ik blij te zijn met de kleine dingetjes die ik heus wel waardeer, maar het zou idd wel fijn zijn als de grote dingen me gewoon eens een keer zouden komen aanwaaien.
De keren dat ik het zelf ook helemaal spuugzat was alleen in de problemen te zitten met de wetenschap dat ik en alleen ikzelf daar doorheen moest zijn talloos. Soms ook van ellende huilend en kruipend over de grond als ik helemaal alleen thuis was.
Het dekbed over mijn hoofd en wel veertien dagen willen blijven liggen.
Maar er zijn kinderen, er wordt op me gerekend, mijn werk dat moet gebeuren, ik ben toch zelfstandig, en dan haalde ik een bos bloemen en op de tafel gezet, en ja dat is toch ook fantastisch, heb ik wel weer plezier in, en zo ga je toch weer verder.
En dat zijn dingen die maar weinig mensen van mij weten dat ik zo diep ben gegaan, en soms ook nog wel ga.
Is mijn leven zo k*t?
Heb ik geen leuke dingen om te delen met anderen?
Wat willen mensen van je horen?
Dat je 2 x per jaar luxe op vakantie gaat, dat ik de liefde van mijn leven echt gevonden heb na al die tijd, dat ik wie weet een grote geldprijs win?
Willen ze dat met me delen.
Maar ik heb de keuze niet.
Ik heb g.v.d. de keuze niet!!
Ik ben verdrietig.
Ik zou het zelf ook wel anders willen.
Is dit een dip.
Of blijkt vandaag dat ik toch nog helemaal nergens ben?
Willen jullie please even reageren?
donderdag 29 mei 2008 om 19:05
Perel, schat van me.....
O wat doet dat pijn als je zoiets over jezelf hoort he? Getverdekledder nog aan toe. Het erge is dat vanuit jouw vriendin bekeken, ze het meent en het echt zo voelt. Dat doet niks af aan de pijn die dit doet meid maar zij heeft geen zin in jouw problemen en dat laat ze duidelijk merken. Heel erg dat je er op deze manier achter moet komen dat als het te lang duurt sommige mensen het op gaan geven.
Dit gebeurt jou en dit gebeurt ook mensen die een dierbare verliezen, of die heel ziek zijn of die altijd pijn hebben. Er zijn dan vrienden die altijd bij ze zullen blijven en er zijn er die dat absoluut niet trekken. Deze vrouw is er daar een van. Die veert pas weer op als jij met je hoofd in de wolken binnenkomt, bruist van de energie en vertelt over je vurige liefdesleven bijvoorbeeld.
Het is heel pijnlijk voor je en je zult hierboven moeten zien te staan. Niet iedereen heeft zoveel invoelend vermogen om jou jaar na jaar te begrijpen, ook al vraag je nergens om, ze voelt het blijkbaar tóch als een soort van last.
Ik herken het wel hoor. Het is met mij ook een paar jaar slecht gegaan en er waren mensen die ik dan ook jaren niet of nauwelijks gesproken heb. Zelfs mensen die ik inschatte op begripvol en vol genegenheid voor mij.
Arme lieve meid, je doet zo je best en zo ziet zij dat niet. Daar kun je niks aan veranderen en zij kan zichzelf niet veranderen. Ik denk niet dat jij en zij veel aan elkaar hebben want jullie geven elkaar niet wat jullie zoeken in en vriendschap. Dat werd even pijnlijk duidelijk na het gesprek met je andere vriendin.
Rot voor je lieverd (f)
O wat doet dat pijn als je zoiets over jezelf hoort he? Getverdekledder nog aan toe. Het erge is dat vanuit jouw vriendin bekeken, ze het meent en het echt zo voelt. Dat doet niks af aan de pijn die dit doet meid maar zij heeft geen zin in jouw problemen en dat laat ze duidelijk merken. Heel erg dat je er op deze manier achter moet komen dat als het te lang duurt sommige mensen het op gaan geven.
Dit gebeurt jou en dit gebeurt ook mensen die een dierbare verliezen, of die heel ziek zijn of die altijd pijn hebben. Er zijn dan vrienden die altijd bij ze zullen blijven en er zijn er die dat absoluut niet trekken. Deze vrouw is er daar een van. Die veert pas weer op als jij met je hoofd in de wolken binnenkomt, bruist van de energie en vertelt over je vurige liefdesleven bijvoorbeeld.
Het is heel pijnlijk voor je en je zult hierboven moeten zien te staan. Niet iedereen heeft zoveel invoelend vermogen om jou jaar na jaar te begrijpen, ook al vraag je nergens om, ze voelt het blijkbaar tóch als een soort van last.
Ik herken het wel hoor. Het is met mij ook een paar jaar slecht gegaan en er waren mensen die ik dan ook jaren niet of nauwelijks gesproken heb. Zelfs mensen die ik inschatte op begripvol en vol genegenheid voor mij.
Arme lieve meid, je doet zo je best en zo ziet zij dat niet. Daar kun je niks aan veranderen en zij kan zichzelf niet veranderen. Ik denk niet dat jij en zij veel aan elkaar hebben want jullie geven elkaar niet wat jullie zoeken in en vriendschap. Dat werd even pijnlijk duidelijk na het gesprek met je andere vriendin.
Rot voor je lieverd (f)
donderdag 29 mei 2008 om 19:13
Vandaag zijn er alleen kleine lichtpuntjes, kleine overwinningen, klein geluk. Misschien wordt dat morgen anders, misschien ook niet.
Dat zegt niets over jou, alleen over je omstandigheden.
Mensen die die kleine dingen niet kunnen zien zijn dan waarschijnlijk mensen die niet bij je passen.
Hoop dat jij ze wel blijft zien.
Dat zegt niets over jou, alleen over je omstandigheden.
Mensen die die kleine dingen niet kunnen zien zijn dan waarschijnlijk mensen die niet bij je passen.
Hoop dat jij ze wel blijft zien.
donderdag 29 mei 2008 om 19:27
Perel, dit zegt meer over HAAR dan over JOU hoor...
Ik heb zelf een vriendin die altijd heel veel dingen op haar bord krijgt. Moeizame jeugd, sterfgevallen in haar omgeving, een kindje dat een ernstige afwijking blijkt te hebben, problemen op haar werk, noem maar op. Zelf heb ik natuurlijk ook het nodige meegemaakt en juist zij was er toen voor mij, ondanks al haar eigen problemen. Dat waardeerde ik heel erg, want veel van mijn andere vrienden vonden het zo moeilijk om met mij om te gaan toen, dat ze er in de praktijk (onbedoeld waarschijnlijk) eigenlijk niet waren voor mij. Zij hadden niets of weinig meegemaakt, alles was hen altijd aan komen waaien. Ze konden zich niet inleven in mij en waren daarom niet in staat om mij te steunen. Achteraf begrijp ik dat wel, maar op dat moment deed dat wel pijn.
Juist omdat jij veel hebt meegemaakt, ben jij denk ik een goede vriendin voor anderen. Jij begrijpt hoe je ongewild in allerlei situaties terecht kunt komen, kunt je inleven in andermans verdriet en onzekerheden. En je weet hoe belangrijk steun is in zulke situaties. Jij was er wel voor haar geweest als zij je nodig had gehad, immers. Je vriendin begrijpt dat allemaal niet. Misschien komt dat ooit, als ze zelf eens in de problemen komt.
Ik hoop dat het je lukt je energie uit andere (leuke) dingen te halen, en met mensen om te gaan die graag met jou omgaan - ongeacht wat er dan ook gebeurt in je leven.
Liefs!
Ik heb zelf een vriendin die altijd heel veel dingen op haar bord krijgt. Moeizame jeugd, sterfgevallen in haar omgeving, een kindje dat een ernstige afwijking blijkt te hebben, problemen op haar werk, noem maar op. Zelf heb ik natuurlijk ook het nodige meegemaakt en juist zij was er toen voor mij, ondanks al haar eigen problemen. Dat waardeerde ik heel erg, want veel van mijn andere vrienden vonden het zo moeilijk om met mij om te gaan toen, dat ze er in de praktijk (onbedoeld waarschijnlijk) eigenlijk niet waren voor mij. Zij hadden niets of weinig meegemaakt, alles was hen altijd aan komen waaien. Ze konden zich niet inleven in mij en waren daarom niet in staat om mij te steunen. Achteraf begrijp ik dat wel, maar op dat moment deed dat wel pijn.
Juist omdat jij veel hebt meegemaakt, ben jij denk ik een goede vriendin voor anderen. Jij begrijpt hoe je ongewild in allerlei situaties terecht kunt komen, kunt je inleven in andermans verdriet en onzekerheden. En je weet hoe belangrijk steun is in zulke situaties. Jij was er wel voor haar geweest als zij je nodig had gehad, immers. Je vriendin begrijpt dat allemaal niet. Misschien komt dat ooit, als ze zelf eens in de problemen komt.
Ik hoop dat het je lukt je energie uit andere (leuke) dingen te halen, en met mensen om te gaan die graag met jou omgaan - ongeacht wat er dan ook gebeurt in je leven.
Liefs!
anoniem_50315 wijzigde dit bericht op 30-05-2008 22:16
Reden: toch nog even omgedraaid voor alle duidelijkheid!
Reden: toch nog even omgedraaid voor alle duidelijkheid!
% gewijzigd
