van me afschrijven...

Een dikke vette knuffel! Digitaal, maar niet minder gemeent.

Wat een rotsituatie....

Schrijf van je af, dat helpt om dingen op een rijtje te zetten.



Ben je nu zwanger?

Mutsefruts, vermoei ons er lekker wel mee. Als het jou oplucht om lekker van je af te timmeren op dat toetsenbord dan willen wij lezen hoor en vragen stellen. Ik hoop dat je dat niet erg vindt want dat gebeurt natuurlijk ook.



Het is nogal wat, kinderen, geen familie en vrienden, een baan, een man die je verdriet heeft gedaan. Een hoop pijlers in je leven waar 'iets' mee is. En dan maakt een mens wankel, jou dus ook. Een ander pakt de telefoon en belt iemand, als je dat niet hebt dan ben je aangewezen op praten met je partner, terwijl je misschien juist eens even lekker over hém wil praten ook.



Dat kan hier, als jij dat wil.



Kom hier, dan pak ik je eens even stevig vast een mens heeft soms gewoon lekker een paar armen om zich heen nodig, al zijn het dan maar virtuele.

TLC is zoiets als TBS ofzo?

Vaak helpt het inderdaad als je sommige dingen van je af kunt schrijven. Het klinkt iig als een rot situatie. Zeker als je zwanger bent....heb je toch wel iemand nodig lijkt me!!!

Heel veel sterkte!!

TLC = Tender Love and Care



Sterkte voor mutsje...

wat eleonora zegt !

Allereerst een dikke knuffel!



En toch ook een klein adviesje. Als je zo diep zit, zoals jij op dit moment, is het heel moeilijk om in 'mogelijkheden' en 'oplossingen te denken. Logisch ook, je hebt geen energie, terwijl je wel moet werken, voor je kinderen moet zorgen en het huishouden draaiende moet houden en daarmee wordt er al téveel van je gevraagd. Zodat je al helemaal geen fut over hebt om na te denken over mogelijkheden. Je kan waarschijnlijk alleen maar zien op dit moment wat allemaal niet kan, en dat is je ook echt niet kwalijk te nemen.



Toch zijn er altijd dingen die wel kunnen. Soms hoeven het maar kleine dingen te zijn, om net even een dag of een paar dagen wat meer adem te kunnen halen.



Allereerst je kinderen. Wanneer zij goede vriendjes of vriendinnetjes hebben, kan je hen daar laten spelen of zelfs een weekend laten logeren. Voor hen een leuk uitje en voor jou even een klein beetje rust.

Is het mogelijk voor jou om een vakantiedag op te nemen? En dat je kinderen dan gewoon wel op school/ opvang en daarna bij vriendjes zijn? Het is maar één dagje, maar dus ook een klein beetje extra rust.



Zijn er financiën om voor bvb 2 uurtjes in de week iemand je huis te komen laten poetsen?



Is het misschien iets om naar het Maatschappelijk Werk te gaan? Om dingen voor jezelf weer wat op een rijtje te krijgen (rust in je hoofd scheelt al zoveel!) en zij kunnen misschien nog wel meer tips geven als ze het hele verhaal kennen. Daarbij kan je daar lekker even stoom afblazen, dat scheelt vaak ook.



Zijn er verplichtingen waar je onderuit kan komen? Of 'energievreters' waar je minder aandacht aan kan besteden? Ik weet niet hoeveel energie je partner je kost, maar als jullie echt van elkaar houden zal die ook begrijpen dat jij jezelf nu even op de eerste plaats zet.



Is er iets wat je heel graag doet? Zoals een boek lezen, lekker lang douchen ofzo? Plan die momenten voor jezelf in. Kinderen in bed (of ergens waar ze goed opgevangen worden), het huishouden laten liggen en even op adem komen met iets wat helemaal van jou is.



Sommige dingen in het huishouden kunnen trouwens ook vaak wel iets minder, al heb ik natuurlijk geen idee of je dat al doet. Sommige kleren hoeven echt niet gestreken te worden. Dat bed verschonen kan ook nog wel even wachten. Die makkelijke maaltijd vinden je kids ook vast lekker en ze gaan er echt niet dood aan. Enz.



En inderdaad, schrijf het van je af! In een schriftje of lekker hier! En als alle dingen die er nog moeten gebeuren op je af komen, schrijf ook die op. Probeer groot van klein te scheiden en prioriteiten te maken. En afstrepen wanneer iets gedaan is.

Rust in je hoofd is vaak belangrijker dan "feitelijke" rust. Probeer dat te creëeren.



En als laatste; als een stuurman aan wal is dit natuurlijk allemaal heel gemakkelijk zeggen. Je hebt het gewoon hartstikke moeilijk. En super knap dat je je kinderen zo min mogelijk mee laat krijgen, maar soms is mama gewoon moe en verdrietig. En krijg je juist net weer een klein beetje energie door de kinderhandjes die je dan vastpakken. Sommige dingen kan je ook wel uitleggen. Dat mama een beetje au van binnen heeft. Maar dat dit weer overgaat en dat de tranen alweer weg zijn en mama alweer kan lachen.

Mutsje, als je nu alleen nog maar je werk hebt waar je kunt ontvluchten aan je verdriet en eenzaamheid, dan wordt het hoog tijd voor wat acties!

Te beginnen met dit forum waar je echt heel veel steun kunt vinden. Op elk uur van de dag is er wel een luisterend oor (oog).

Ten tweede zou je eens kunnen kijken of er niet iemand in je omgeving is waar je je verhaal aan kwijt kunt.Jij denkt waarschijnlijk dat je andere mensen snel belast met je verhaal, maar vaak is toch het tegendeel waar. Wanneer jij aangeeft dat het zo ontzettend zwaar voor je is allemaal, dan kunnen mensen ook hulp bieden. Veel mensen in je omgeving zijn onwetend van jouw situatie en kunnen daarom ook geen hulp geven.

Ten derde zoek iets waarbij jij je goed voelt. Is het een favo soap om 5 uur 's middags, dan is dat jouw tijd en zullen je jonge huisgenoten zichzelf moeten vermaken. Jij bent niet overal verantwoordelijk voor. Dat voel je misschien wel zo, maar dat is natuurlijk niet zo. Ook jonge kinderen kun je leren, dat jij tijd voor jezelf nodig hebt. Zoek ontspanning en afleiding, dat zal je meer energie geven.



Heel veel sterkte!

Het ziet er nu allemaal heel zwart uit, en dat is niet zo gek. Je weet niet waar te beginnen, maar idd is hulp vragen stap 1.

Je zegt dat je burnout bent, maar je werkt door. Als je burnout bent moet je dingen gaan schrappen. Je zou dan met je leidinggevende kunnen gaan praten over de situatie, en die stuurt je dan door naar de bedrijfsarts. Vaak is het al een opluchting om je probleem neer te kunnen leggen, wetende dat er een oplossing voor kan zijn. Een burnout is heel heftig, kan erover meepraten. En door nu door te gaan met werken, wordt het nog veel erger. Je bent al lange tijd op je reserves aan het teren en je zult het heus nog wel volhouden, maar ten koste van wat? Hoe langer je hiermee doorloopt, hoe langer je straks moet herstellen. Met een burnout ben je min 1 jaar uit de running, en de nasleep kan nog jaren duren.

Maak gebruik van de wettelijke mogelijkheden, die zijn niet voor niets in het leven geroepen. Ze hebben ook veel meer aan je als je nu het probleem aanpakt, zodat je straks weer goed je werk kunt doen. Het is dus ook in hun belang dat het nu wordt aangepakt. Ik zou daar echt eens over nadenken, om met de bedrijfsarts te gaan praten. Geef aan wat je nog denkt te kunnen en kijk met je leidinggevende wat er mogelijk is. Niemand is onmisbaar, en werk is dan het laatse waar je je druk om moet maken. Er zijn mensen die voor minder in de ziektewet zitten.



Sterkte, en geniet van je zwangerschap!

Hak je problemen zo veel mogelijk in stukken. Voor zover dat kan. Stukje bij beetje.

Als je er doorheen zit denk dan aan je baby en geef toe aan je burn out als het moet, wat wil zeggen, stoppen met werken. In eerste instantie contact maken met het kind in je buik en zorgen dat je niet volkomen overzenuwd met een zuigeling begint. Dat lijkt me namelijk echt heel onverstandig.



Je man heeft fikse problemen en zoekt hulp. Dat is heel mooi maar denk nu even vooral aan jezelf als het ook maar even kan. Je kan zijn probleem er niet al te veel bij hebben. Luisteren en zo is prima maar neem hem niet op je nek, hij is volwassen en moet ook dingen zelf op kunnen lossen, zeker nu hij hulp gaat krijgen.



Genees lieve meid, genees voordat er weer een kind bij komt. Natuurlijk zul je van je nieuwe baby houden maar iedereen weet dat je voor een heel jong kind, die 24 uur per dag op je rekent, stevig in je schoenen moet staan.



Dat is je prio nummer één nu vrouw.



Ik noem je niet bij je nick, die vind ik zo negatief, terwijl je zo je best doet. Je zou je nick moeten veranderen in 'dapper-strijdertje'.



(f)

Waar zijn alle mensen die van je hielden allemaal gebleven trouwens? Of zijn ze er nooit geweest?

Mutsje, alle verantwoordelijkheden komen nu op jou neer, omdat je vriend naar hulp op zoek is?

Je kan niet op hem rekenen, maar is het wel terecht dat hij zo ontzettend veel aan jou overlaat? Om er niet aan onderdoor te gaan kan je niet op hem rekenen? Wie gaat er aan onderdoor wanneer jij op hem rekent? Jij of hij?

Jij bent zwanger, werkt en runt het huishouden inclusief kinderen. Ik denk dat jij voor veel en veel te veel dingen verantwoordelijkheid neemt. Het zou goed zijn (mogelijk via je werk) om toch eens te gaan praten met de professionele hulpverlening om je daarbij te begeleiden.

De problemen die je partner heeft, er zullen er ongetwijfeld veel meer zijn dan je hier vertelt, geven hem geen carte blanche om geen verantwoordelijkheid te nemen.

Voor TLC moet je eigenlijk bij je vriend zijn, hier worden over het algemeen gewoon goede adviezen gegeven hoe je dingen beter aan zou kunnen pakken.

Een ding, jij bent niet overal verantwoordelijk voor.

Ik vind het moeilijk om te reageren, ik had je posting gezien in het narcisten topic. Als hij een narcist is, dan heb ik een vermoeden waarom je zo stuk bent. Ze zuigen je leeg. Ze eten je op met huid en haar. En jij blijft denken dat het aan jou ligt, dat jij niet genoeg grenzen aangeeft, dat er vast nog iets anders, een andere methode te proberen valt. En zo ga je maar door.



Juist door zo iemand te willen volgen in hun benadering van de wereld, hun beredeneringen, vervreemd je jezelf van de rest van de wereld. Mensen die van een narcist houden staan continu in een spagaat, ze zijn een brug tussen twee werelden. En ze horen in geen van beide, ze zijn geen narcist en ze zijn vervreemd van de "normale", da's het trieste.



Ik weet niet of hij er 1 is. De enige reden waarom ik het durf te vermoeden bij mijn moeder is omdat ze onmenselijk is en dit plaatje volledig klopt. Maar het maakt in essentie niet uit. Soms zijn de dingen stuk. Ben jij stuk. En kan het niet meer gerepareerd worden. Dan kun je wel heel graag willen dat het weer gefixt wordt maar het lukt niet meer, je bent te vaak in scherven gevallen. Op een dag kun je dat niet meer lijmen.



Zorg goed voor jezelf. Kies voor dingen waar je positieve energie van krijgt. En probeer zoveel mogelijk zuigende situaties of negatieve energietoevoer te vermijden. Kies nu volledig voor jezelf, je rust en evenwicht en je kinderen.

Lieve vrouw, ik snap het allemaal best maar ik zou even niet weten hoe je aan die TLC moet gaan komen, als die niet van bijvoorbeeld je man of vrienden/familie komt. Je kinderen houden vast heel veel van je maar dat is ook weer anders dan wanneer volwassen mensen van je houden.



Je bent niet echt gewend te delen heb ik het gevoel. Je doet het allemaal zelf en dat vliegt je nu aan, dat bijt je nu in je kont want je zou graag iets van jouw zorgen op een ander af willen wentelen, al was het maar door er over te kunnen praten maar je bent eigenlijk niet echt in staat om contacten te onderhouden. Tenminste, zo begrijp ik het uit jouw posting.



Iemand die jou aandacht geeft en warmte, die staat niet zomaar op de hoek van de straat. Voor diep menselijk contact moet je investeringen doen en volgens mij gaat het daar mis want voor dat diepteinvesteren heb je geen tijd en nu ook geen energie.



Je zult dus ruimte moeten maken voor anderen.

En dat staat er niet leuk maar jij moet al zoveel. Eerlijk gezegd vraag ik me af van wie jij zoveel moet. Als jij het niet doet, wie doet het dan vraag je je af. Dat is een veelzeggende vraag. Je doet wat je doet omdat het moet en met sommige dingen zul je op moeten houden, of daarmee zul je moeten minderen wil je tijd en ruimte hebben voor andere mensen in je leven.

Veel vrouwen in jouw positie zien dit gebeuren. Je bent niet de enige. Het is een schrale troost en misschien wel helemaal geen troost maar een narcist als partner is bijna niet te combineren met een sociaal leven, zeker niet als je er ook nog een drukke baan en kinderen bij hebt, zoals jij. En dan ben je ook nog zwanger.



Toch zul je keuzes moeten maken en je bent een verstandige vrouw, dat lees ik aan wat je schrijft maar je bent ook eigenwijs en verstard door de jaren heen. Jij bent blijkbaar de spil waar alles om draait in je gezin en dat is mooi en misschien is dat ook wel wat je wil, dat alles om jou draait maar het is ook vermoeiend en slopend, ook dat zie je nu gebeuren. Je bent zelf de sleutel.



Al ga je maar een keer per week naar zwangerschapsyoga. Daar leer je andere vrouwen kennen. Vrouwen in hetzelfde schuitje. Je ziet de hyves met vrouwen die elkaar nog zien na hun bevalling met de minuut uit de grond gestampt worden. Hele vriendinnengroepen ontstaan daar. Dat hóeft niet maar het kan wel.



Ik geef maar een voorbeeld hoor. Op boetseren gaan, een uur per week, op een wandelclub, kleding maken, brieven schrijven aan gevangenen in verre gevangenissen, het zijn allemaal ideeën om jou uit je isolement te halen. Want daar zit je in. In een isolement. Je bent omringd door mensen en moederziel alleen.



Dat is als een gevangenis meid en het is tijd om te ontsnappen.

Precies daarom vond ik het moeilijk om te reageren. Iedereen heeft narcistische trekjes. Da's normaal. Een narcist is een ander verhaal. Die leven in een wereld waar zij geweldig zijn, god's gift to the world, geen reden om daaruit te willen en plots een kwetsbaar, onzeker mens te zijn. Niet dat ze zich ervan bewust zijn dat er nog een andere mogelijkheid zou zijn voor hen, hooguit dat de rest van de wereld er belabberd aan toe is met al die emoties en onzekerheden. Zij zijn daar vrij van, de rest zijn zeikerds die teveel van hun vragen en zelf maar moeten dealen met hun onvermogen.



Ik denk dat het heel zeldzaam is dat dat nog kan worden opengebroken, het is een verdedigingsmechanisme waar je niet goed van wordt. Ik hoop voor jou dat je vriend wat anders heeft, bijv moeite met intimiteit, een flinke blokkade daar, en dat hij daarbij geholpen kan worden.



Maar toch, laat het bij hem. Het is zijn probleem, hij moet er de verantwoordelijkheid voor nemen en een oplossing voor bedenken. Jouw verantwoordelijkheid ligt bij jezelf. Hoe ga je zorgen dat je weer een leuk leven krijgt?



Ik heb zo'n vermoeden bij je verhaal dat hier veel meer speelt en dat het al veel langer gaande is. Dat je hebt doorgeleefd en bepaalde dingen niet goed verwerkt hebt. En dat die je nu ingehaald hebben. Dat is altijd moeilijk, als je vlucht ben je niet voorbereid op het moment dat het leven je laat struikelen. En dat gebeurt, niet omdat het leven zo gemeen en oneerlijk is maar omdat pijn gehoord en gezien wil worden. Pijn wil geheeld worden.



Een tijd terug heb ik Leven in Liefde gelezen van Deepak Chopra. Dat heeft me onverwachts een heel stuk verder geholpen, zowel met mijzelf de moeite en liefde waard vinden als ook in mijn contacten met anderen. Misschien heb je er wat aan.