Relaties
alle pijlers
van me afschrijven...
donderdag 5 juni 2008 om 17:13
Ik weet niet zo goed waarom ik schrijf en wat ik op moet schrijven. Heb ernstige behoefte aan een beetje TLC. Ik sta er nogal alleen voor, heb niemand als steun. Natuurlijk ben ik beinvloed door zwangerschaps hormonen, maar daarnaast heb ik te veel moeten incasseren de afgelopen tijd. Ik heb geen familie en vrienden heb ik niet echt. Ik denk dat ik teveel werk in een mannenomgeving om dat ooit echt op te bouwen. (mannen en leuke omgang is leuk, maar mannen en vriendschappen geloof ik niet in)
Heb een burnout, maar werk gaat door. Heb meer kinderen en dat gaat uiteraard door. Mijn partner en ik houden veel van elkaar maar heeft mij heel erg veel pijn gedaan gedurende enkele jaren. Hij gaat daar aan werken, maar is nog niet in staat om er voor mij te zijn. Heel verhaal wat ik jullie zal besparen. Komt er op neer dat ik er doorheen zit en niet weet waar ik het zoeken moet. Ik kan het niet alleen, maar ben het wel. De rek is er uit. En toch gaat alles door. Ik probeer zoveel mogelijk mijn kinderen niets te laten merken, maar als ik weer eens een huilbui heb kan ik ze niet altijd sparen daarvoor. En ook daarin moet ik in zekere zin op mijn tenen lopen. Mijn werk heeft niets door, dat wil ik zo laten, want het is een van de weinige stabiele factoren in mijn leven en het houdt me op de been omdat ik dan gedwongen ben een moment uit mijn verdriet en eenzaamheid te stappen.
Schoppen onder mijn donder, ik doe niets anders. Maar het gaat niet meer
Heb een burnout, maar werk gaat door. Heb meer kinderen en dat gaat uiteraard door. Mijn partner en ik houden veel van elkaar maar heeft mij heel erg veel pijn gedaan gedurende enkele jaren. Hij gaat daar aan werken, maar is nog niet in staat om er voor mij te zijn. Heel verhaal wat ik jullie zal besparen. Komt er op neer dat ik er doorheen zit en niet weet waar ik het zoeken moet. Ik kan het niet alleen, maar ben het wel. De rek is er uit. En toch gaat alles door. Ik probeer zoveel mogelijk mijn kinderen niets te laten merken, maar als ik weer eens een huilbui heb kan ik ze niet altijd sparen daarvoor. En ook daarin moet ik in zekere zin op mijn tenen lopen. Mijn werk heeft niets door, dat wil ik zo laten, want het is een van de weinige stabiele factoren in mijn leven en het houdt me op de been omdat ik dan gedwongen ben een moment uit mijn verdriet en eenzaamheid te stappen.
Schoppen onder mijn donder, ik doe niets anders. Maar het gaat niet meer
zaterdag 7 juni 2008 om 01:00
Interessant dat je dat schrijft, over die verantwoordelijkheid. Ik heb daar vaker gesprekken met mijn man over gehad. Hij ervaart veel dingen als een last doordat hij zijn verantwoordelijkheid zwaar voelt. Terwijl voor mij bij sommige dingen vanzelfsprekend verantwoordelijkheid komt kijken maar het dus daarom geen last is. Juist doordat het zo natuurlijk is. En voor de rest trek ik niet meer naar me toe dan ik aankan of wil.
Je kunt dat meer los gaan laten. Waarom wil je zo graag zo essentieel en onmisbaar zijn? En waarom is het erg als het soms een puinhoop is? Wanneer je de controle verliest? Loslaten is een moeilijk leerproces, je verlaat een schijnbare veiligheid. Maar daarvoor komt in de plaats gemoedsrust, een prettige flexibiliteit, kunnen lachen om jezelf, tijd ervaren om te genieten.
Je kunt dat meer los gaan laten. Waarom wil je zo graag zo essentieel en onmisbaar zijn? En waarom is het erg als het soms een puinhoop is? Wanneer je de controle verliest? Loslaten is een moeilijk leerproces, je verlaat een schijnbare veiligheid. Maar daarvoor komt in de plaats gemoedsrust, een prettige flexibiliteit, kunnen lachen om jezelf, tijd ervaren om te genieten.
zaterdag 7 juni 2008 om 01:11
Het is gedeeltelijk waar wat je schrijft.
Normaal gaat het prima. Kan ik mijn werk en kinderen en relatie prima combineren. Ja, zwaar, maar te doen. Mijn kinderen zijn een verantwoordelijkheid die ik inderdaad niet als last ervaar. Mijn werk soms wel. Maar brood moet op de plank:)
De pijn, vernederingen, veiligheid en kwetsbaarheid is wat me nu nekt en waardoor alles wat normaal gesproken op rolletjes liep, nu niet meer gaat. Loop over van verdriet en pijn, dat klopt. En vooral als dat gebagatalliseert wordt, dan raak ik gewoon in paniek. Want ik ben er wel altijd maar dat wordt niet gezien. Stukje waardering en erkenning wat ik mis.
Onmisbaar zijn, ja dat wil ik wel voor de kinderen vanzelfsprekend en ergens ben ik trots op mijn werk en wat ik daar bereikt heb. Ik ben daar niet onmisbaar, voel me ook niet zo, maar voel me wel gewaardeerd.
Als ik daar een stom complimentje krijg omdat er iets goed gaat leef ik op als een klein kind met een mooie kleurplaat. Omdat ik verder niet veel goeds ben en doe lijkt wel.
Mijn leven is in normale omstandigheden goed vol. Maar met dit erbij wordt ik inderdaad ingehaald.
Normaal gaat het prima. Kan ik mijn werk en kinderen en relatie prima combineren. Ja, zwaar, maar te doen. Mijn kinderen zijn een verantwoordelijkheid die ik inderdaad niet als last ervaar. Mijn werk soms wel. Maar brood moet op de plank:)
De pijn, vernederingen, veiligheid en kwetsbaarheid is wat me nu nekt en waardoor alles wat normaal gesproken op rolletjes liep, nu niet meer gaat. Loop over van verdriet en pijn, dat klopt. En vooral als dat gebagatalliseert wordt, dan raak ik gewoon in paniek. Want ik ben er wel altijd maar dat wordt niet gezien. Stukje waardering en erkenning wat ik mis.
Onmisbaar zijn, ja dat wil ik wel voor de kinderen vanzelfsprekend en ergens ben ik trots op mijn werk en wat ik daar bereikt heb. Ik ben daar niet onmisbaar, voel me ook niet zo, maar voel me wel gewaardeerd.
Als ik daar een stom complimentje krijg omdat er iets goed gaat leef ik op als een klein kind met een mooie kleurplaat. Omdat ik verder niet veel goeds ben en doe lijkt wel.
Mijn leven is in normale omstandigheden goed vol. Maar met dit erbij wordt ik inderdaad ingehaald.
zaterdag 7 juni 2008 om 01:16
Het wordt echt weer beter . Maar durf te kiezen voor jezelf, dat mag je, het is heel gezond. Voor jezelf kiezen impliceert niet per se anderen tekort doen. Niemand anders kent jou zo goed, niemand anders weet zo duidelijk waar jij behoefte aan hebt. Jij weet dat, of dat nu glashelder is of bedolven ligt onder bergen troep van de afgelopen jaren.
Als jij jezelf datgene kunt leren geven wat wezenlijk belangrijk is voor jou, ga je vanzelf mensen aantrekken die je dat ook kunnen geven. Het is een heel interessante wisselwerking. Hoe authentieker je bent, hoe authentieker de wereld om je heen ook wordt. En dan is het een plezier om te geven van jezelf en is dat gevoel van zware verantwoordelijkheid er niet langer mee verweven denk ik.
Als jij jezelf datgene kunt leren geven wat wezenlijk belangrijk is voor jou, ga je vanzelf mensen aantrekken die je dat ook kunnen geven. Het is een heel interessante wisselwerking. Hoe authentieker je bent, hoe authentieker de wereld om je heen ook wordt. En dan is het een plezier om te geven van jezelf en is dat gevoel van zware verantwoordelijkheid er niet langer mee verweven denk ik.
zaterdag 7 juni 2008 om 01:20
Ik herken wat je beschrijft. En dat komt denk ik voort uit een laag gevoel van eigenwaarde, niet weten hoeveel ruimte je mag innemen en dus snel verlegen zijn met het feit dat je ruimte inneemt. Of ervaar jij dat heel anders? En heb je deze gevoelens al heel lang of is het veel erger geworden sinds je relatie?
zaterdag 7 juni 2008 om 01:24
zaterdag 7 juni 2008 om 01:25
Snap ik, zeker met kinderen valt het niet mee om een goed nieuw evenwicht te vinden. Dat vond ik ook moeilijk de afgelopen jaren met mijn dochter, heb geprobeerd het zoveel mogelijk bij mijzelf te houden maar ze pikte het natuurlijk wel op. Toch was het het waard, ik ben nu gelukkig. Ik heb haar nu ook veel meer te geven ipv dat ik twijfel aan mijzelf en mezelf naar beneden haal.
Stapje voor stapje . Je hoeft het niet in 1 keer allemaal op te lossen. Dus kijk waar je het meest behoefte aan hebt nu en hoe je dat het best kunt gaan beginnen te realiseren.
Stapje voor stapje . Je hoeft het niet in 1 keer allemaal op te lossen. Dus kijk waar je het meest behoefte aan hebt nu en hoe je dat het best kunt gaan beginnen te realiseren.
