Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 6 juni 2008 om 13:03
quote:Iseo schreef op 06 juni 2008 @ 10:40:
Een beetje zoals ik het nu heel vervelend vind dat anderen iets kunnen zeggen wat voor hun volkomen logisch is, zodat gisteren een klasgenoot die zegt, dat als haar vriend haar zou slaan, zij het echt niet zou pikken.
Maar ja, dan denk ik, jij leeft wel. Ik haatte mezelf en was een tiener die zich nergens op haar plek voelde en ik was blij met mijn vriend.
Eerder al een heel antwoord aan je geschreven Iseo, maar de computer liep vast
Kijken of het nog een keer lukt. Waar ik aan denk als ik jouw laatste posts lees, is hoe ik zelf was, ik herken dit ook wat je hier zegt. Ik was ook zo'n tiener. Gevlucht in een huwelijk als vanzelfsprekendheid, toen gescheiden (toen was ik nog steeds heel negatief over mezelf, zal er niet over uitwijden) en daarna kwam Safa met al zijn aandacht en liefs en vooral: zo anders als alles wat ik al kende, exotisch. Een familiemens ook. Het trok mij enorm aan, vanuit al mijn eigen gemis.
Uiteindelijk ben ik weggegaan omdat ik mezelf wéér aan het kwijtraken was - ik wist niet eens wie ik was. Altijd geweest wat een ander wilde. Wakkergeschud toen ik mijn kinderen kwijtraakte. Toen was ik alles kwijt, ik was aan mezelf overgeleverd, kon nergens meer in vluchten, niet in kinderen en verzorging en werk, want alles was afgelopen.
Daar is een proces begonnen wat tot nu toe voortduurt: wie ben ik, wat wil ik? Al het uiterlijke was weg, ik kon me nergens meer achter verschuilen. En vooral de laatste maanden kom ik heel erg tegen dat ik schoon schip aan het maken ben, in relaties, allerlei relaties. Steeds meer voelen en ervaren wat bij mij past, wat energie geeft, maar ook wat energie vreet. En dat wil ik, zo mogelijk, niet meer. Ik maak keuzes. En het is een periode van soms grote verwarring. Ik zie het zelf zo: volgens mij ben ik aan het leven zoals een tiener dat doet (behalve dan dat ik nu meer verantwoordelijkheden heb!). Leven, voelen, ervaren; en keuzes maken. Past dit bij mij, of niet? Ik heb inmiddels een aardig idee van wie ik zelf ben en wat ik belangrijk vind in het leven, maar er zijn nog heel veel emoties te verwerken.
En ik haat mezelf niet meer eindelijk!
(Wat ik met dit lange verhaal wil zeggen is dat ik volgens mij een beetje herken waar je mee worstelt, Iseo. Zou therapie niet toch een goed idee zijn?)
Een beetje zoals ik het nu heel vervelend vind dat anderen iets kunnen zeggen wat voor hun volkomen logisch is, zodat gisteren een klasgenoot die zegt, dat als haar vriend haar zou slaan, zij het echt niet zou pikken.
Maar ja, dan denk ik, jij leeft wel. Ik haatte mezelf en was een tiener die zich nergens op haar plek voelde en ik was blij met mijn vriend.
Eerder al een heel antwoord aan je geschreven Iseo, maar de computer liep vast
Kijken of het nog een keer lukt. Waar ik aan denk als ik jouw laatste posts lees, is hoe ik zelf was, ik herken dit ook wat je hier zegt. Ik was ook zo'n tiener. Gevlucht in een huwelijk als vanzelfsprekendheid, toen gescheiden (toen was ik nog steeds heel negatief over mezelf, zal er niet over uitwijden) en daarna kwam Safa met al zijn aandacht en liefs en vooral: zo anders als alles wat ik al kende, exotisch. Een familiemens ook. Het trok mij enorm aan, vanuit al mijn eigen gemis.
Uiteindelijk ben ik weggegaan omdat ik mezelf wéér aan het kwijtraken was - ik wist niet eens wie ik was. Altijd geweest wat een ander wilde. Wakkergeschud toen ik mijn kinderen kwijtraakte. Toen was ik alles kwijt, ik was aan mezelf overgeleverd, kon nergens meer in vluchten, niet in kinderen en verzorging en werk, want alles was afgelopen.
Daar is een proces begonnen wat tot nu toe voortduurt: wie ben ik, wat wil ik? Al het uiterlijke was weg, ik kon me nergens meer achter verschuilen. En vooral de laatste maanden kom ik heel erg tegen dat ik schoon schip aan het maken ben, in relaties, allerlei relaties. Steeds meer voelen en ervaren wat bij mij past, wat energie geeft, maar ook wat energie vreet. En dat wil ik, zo mogelijk, niet meer. Ik maak keuzes. En het is een periode van soms grote verwarring. Ik zie het zelf zo: volgens mij ben ik aan het leven zoals een tiener dat doet (behalve dan dat ik nu meer verantwoordelijkheden heb!). Leven, voelen, ervaren; en keuzes maken. Past dit bij mij, of niet? Ik heb inmiddels een aardig idee van wie ik zelf ben en wat ik belangrijk vind in het leven, maar er zijn nog heel veel emoties te verwerken.
En ik haat mezelf niet meer eindelijk!
(Wat ik met dit lange verhaal wil zeggen is dat ik volgens mij een beetje herken waar je mee worstelt, Iseo. Zou therapie niet toch een goed idee zijn?)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 6 juni 2008 om 13:17
quote:Iseo schreef op 05 juni 2008 @ 22:15:
Dat klopt wel Pom. Ik ben even echt boos geweest.
En ik weet nu ongeveer hoe het was, zonder de hele tijd weg te duiken voor wat er aan herinneringen boven kwam.
En nu?
Ik vind het zo vreemd dat dit over mij gaat. Kan er echt niet bij.
Heb jij dat wel eens?
Ik weet echt niet wie ik ben.
Jawel, als ik terug denk aan die tijd, dan denk ik ook 'was ik dat'? Ook als ik foto's zie uit die tijd bijv. Dan is het net alsof ik naar een vreemde kijk. Vooral met de vakantie foto's.
Ik denk niet dat ik een foto mooi vind uit die tijd (behalve wat foto's op feestjs). Ik vond mezelf niet mooi.
Ik denk eigenlijk ook hetzelfde, alhoewel ik me niet (meer) afvraag wie ik nu ben.
Grote veschil tussen ons Iseo is, dat ik geen kind van hem heb. Grote verschil is ook dat hij me een tijdje gestalkt heeft, iedere dag kwam hij langs om wat in de bus te stoppen. Dan krijg je echt een hekel aan iemand. Iemand waarvan je dacht dat hij je zo graag uit zijn leven wilde hebben en hij doet er toch alles aan om wat lijntjes open te houden. Ik kon echt geen respect meer hebben voor hem.
Nog steeds niet trouwens.
Laatst zag ik hem in de auto bij een stoplicht staan. Ik stond bij de voetgangersoversteek. Ik was makkelijk te herkennen want ook de hond was bij me. nee, ik heb hem niet gegroet, heb dwars door hem heen gekeken.
Maar als ik hem tegen kom in de kroeg, dan zal ik hem heel aardig groeten, vragen hoe het is en merken dat hij nog altijd wat macht over me heeft. Voor mij dan hoogste tijd om te vluchten, want juist nu ben ik op mijn aantrekkelijkst voor hem. Voldoende eigenwaarde, alles staat weer op de rit en daarom weer aantrekkelijk voor hem.
En nu even het andere lezen.
Dat klopt wel Pom. Ik ben even echt boos geweest.
En ik weet nu ongeveer hoe het was, zonder de hele tijd weg te duiken voor wat er aan herinneringen boven kwam.
En nu?
Ik vind het zo vreemd dat dit over mij gaat. Kan er echt niet bij.
Heb jij dat wel eens?
Ik weet echt niet wie ik ben.
Jawel, als ik terug denk aan die tijd, dan denk ik ook 'was ik dat'? Ook als ik foto's zie uit die tijd bijv. Dan is het net alsof ik naar een vreemde kijk. Vooral met de vakantie foto's.
Ik denk niet dat ik een foto mooi vind uit die tijd (behalve wat foto's op feestjs). Ik vond mezelf niet mooi.
Ik denk eigenlijk ook hetzelfde, alhoewel ik me niet (meer) afvraag wie ik nu ben.
Grote veschil tussen ons Iseo is, dat ik geen kind van hem heb. Grote verschil is ook dat hij me een tijdje gestalkt heeft, iedere dag kwam hij langs om wat in de bus te stoppen. Dan krijg je echt een hekel aan iemand. Iemand waarvan je dacht dat hij je zo graag uit zijn leven wilde hebben en hij doet er toch alles aan om wat lijntjes open te houden. Ik kon echt geen respect meer hebben voor hem.
Nog steeds niet trouwens.
Laatst zag ik hem in de auto bij een stoplicht staan. Ik stond bij de voetgangersoversteek. Ik was makkelijk te herkennen want ook de hond was bij me. nee, ik heb hem niet gegroet, heb dwars door hem heen gekeken.
Maar als ik hem tegen kom in de kroeg, dan zal ik hem heel aardig groeten, vragen hoe het is en merken dat hij nog altijd wat macht over me heeft. Voor mij dan hoogste tijd om te vluchten, want juist nu ben ik op mijn aantrekkelijkst voor hem. Voldoende eigenwaarde, alles staat weer op de rit en daarom weer aantrekkelijk voor hem.
En nu even het andere lezen.
vrijdag 6 juni 2008 om 13:23
quote:Iseo schreef op 06 juni 2008 @ 10:40:
Het moeilijke is, dat Dubio gisteren ging doorvragen. Wat mis je dan, wat deed hij, wat zei hij. Hoe was het dan?
En ik kan er geen antwoord op geven.
De momenten dat wij het goedmaakten, dat was alsof hij me inees zag staan.
Eerst maakte hij ruzie, was hij kwaad. Maar wat hij zei, dat nam ik heel serieus maar het leek wel of hij het tegen iemand anders had. Ik ging het wel steeds meer geloven, maar verzette me eerst steeds tegen wat hij zei. Wilde mezelf altijd maar uitleggen, dingen verklaren. Waarom het niet zo was als hij dacht.
En dan duwde hij me, schreeuwde hij, maakte iets kapot. Stond te dreigen en ik was bang.
En in mijn hoofd was ik in paniek, want hij begreep het helemaal verkeerd! Hoe kon ik het uitleggen?
Maar ja, iets neemt het over in zo'n situatie, ik deed precies wat er moest gebeuren om het weer rustig te krijgen.
En later, als het weer goed was, zag hij me wel.
En dan kon ik de spanning even loslaten en hielden we elkaar vast omdat we elkaar zoveel lief hadden.
Zou zo een stukje van mij kunnen zijn. het is zo typerend voor zo'n relatie. Bijv. Lily vertoont ook dit soort gedrag.
Waar ik bang voor ben, is dat ik uit angst of wat het ook is, dit ga loslaten wat ik nu zo stevig heb vastgegrepen. Dat gevoel, dat je het doet voor je kind.
Alsof je het niet voor jezelf doet, want ik zou zelf in die relatie zijn gebleven, had daarvoor gekozen.
Bij ons was er ook het gebruik van alcohol/middelen wat een rol speelde, en zelfs dat mis ik. Ik begrijp wel dat het op die momenten iets betekende op de dag, in die periodes van gebruik, wat stond voor een rustmoment. Niet bij alcohol, want daar werd hij druk en agressief van.
Maar ik kan heel sterk terugdenken aan het begin van dat het erger werd in de relatie, en ik sprak geen mensen meer daarbuiten. Dan liep ik over straat, te dromen, helemaal los van alles. En ik hield van mijn vriend, zelfs al liep ik daar met plekken op mijn arm en gezicht. En dan rookte ik een sigaret en alles was heel stil van binnen. Heel prettig, dat je een beetje op een muurtje in de zon zit.
Hier idem dito eigenlijk. Vooral dat alleen de straat op gaan (met hond) en dan janken, de wind door je haren voelen, boos zijn op hem, machteloos zijn, een hekel hebben aan hem, etc etc. Maar vooral ook die eenzaamheid.
Het niet zien, maar er middenin zitten. Het is niet echt.
Je bent er even niet. En dat je keuzes consequenties hebben, dat voel je niet.
Misschien zit ik zo terug in de tijd, omdat ik het gemist heb, en terug wil naar dat moment om weer die persoon te zijn? Dat je 17 bent, maar wel weet wat je nu weet.
Het is nogal vermoeiend om steeds situaties voor je te zien, en daar met een afstand naar te kijken en dingen wel te begrijpen of anders te willen doen.
Een beetje zoals ik het nu heel vervelend vind dat anderen iets kunnen zeggen wat voor hun volkomen logisch is, zodat gisteren een klasgenoot die zegt, dat als haar vriend haar zou slaan, zij het echt niet zou pikken.
Maar ja, dan denk ik, jij leeft wel. Ik haatte mezelf en was een tiener die zich nergens op haar plek voelde en ik was blij met mijn vriend.
Iseo, toen jij nog niet geslagen was in je relatie, toen zei jij precies hetzelfde. Net als ik, ik zou me nooit laten slaan! Tot het je overkomt...........
Niemand hier heeft vooraf ooit gezegd, dat ze mishandeling binnen een relatie zouden accepteren.
Het moeilijke is, dat Dubio gisteren ging doorvragen. Wat mis je dan, wat deed hij, wat zei hij. Hoe was het dan?
En ik kan er geen antwoord op geven.
De momenten dat wij het goedmaakten, dat was alsof hij me inees zag staan.
Eerst maakte hij ruzie, was hij kwaad. Maar wat hij zei, dat nam ik heel serieus maar het leek wel of hij het tegen iemand anders had. Ik ging het wel steeds meer geloven, maar verzette me eerst steeds tegen wat hij zei. Wilde mezelf altijd maar uitleggen, dingen verklaren. Waarom het niet zo was als hij dacht.
En dan duwde hij me, schreeuwde hij, maakte iets kapot. Stond te dreigen en ik was bang.
En in mijn hoofd was ik in paniek, want hij begreep het helemaal verkeerd! Hoe kon ik het uitleggen?
Maar ja, iets neemt het over in zo'n situatie, ik deed precies wat er moest gebeuren om het weer rustig te krijgen.
En later, als het weer goed was, zag hij me wel.
En dan kon ik de spanning even loslaten en hielden we elkaar vast omdat we elkaar zoveel lief hadden.
Zou zo een stukje van mij kunnen zijn. het is zo typerend voor zo'n relatie. Bijv. Lily vertoont ook dit soort gedrag.
Waar ik bang voor ben, is dat ik uit angst of wat het ook is, dit ga loslaten wat ik nu zo stevig heb vastgegrepen. Dat gevoel, dat je het doet voor je kind.
Alsof je het niet voor jezelf doet, want ik zou zelf in die relatie zijn gebleven, had daarvoor gekozen.
Bij ons was er ook het gebruik van alcohol/middelen wat een rol speelde, en zelfs dat mis ik. Ik begrijp wel dat het op die momenten iets betekende op de dag, in die periodes van gebruik, wat stond voor een rustmoment. Niet bij alcohol, want daar werd hij druk en agressief van.
Maar ik kan heel sterk terugdenken aan het begin van dat het erger werd in de relatie, en ik sprak geen mensen meer daarbuiten. Dan liep ik over straat, te dromen, helemaal los van alles. En ik hield van mijn vriend, zelfs al liep ik daar met plekken op mijn arm en gezicht. En dan rookte ik een sigaret en alles was heel stil van binnen. Heel prettig, dat je een beetje op een muurtje in de zon zit.
Hier idem dito eigenlijk. Vooral dat alleen de straat op gaan (met hond) en dan janken, de wind door je haren voelen, boos zijn op hem, machteloos zijn, een hekel hebben aan hem, etc etc. Maar vooral ook die eenzaamheid.
Het niet zien, maar er middenin zitten. Het is niet echt.
Je bent er even niet. En dat je keuzes consequenties hebben, dat voel je niet.
Misschien zit ik zo terug in de tijd, omdat ik het gemist heb, en terug wil naar dat moment om weer die persoon te zijn? Dat je 17 bent, maar wel weet wat je nu weet.
Het is nogal vermoeiend om steeds situaties voor je te zien, en daar met een afstand naar te kijken en dingen wel te begrijpen of anders te willen doen.
Een beetje zoals ik het nu heel vervelend vind dat anderen iets kunnen zeggen wat voor hun volkomen logisch is, zodat gisteren een klasgenoot die zegt, dat als haar vriend haar zou slaan, zij het echt niet zou pikken.
Maar ja, dan denk ik, jij leeft wel. Ik haatte mezelf en was een tiener die zich nergens op haar plek voelde en ik was blij met mijn vriend.
Iseo, toen jij nog niet geslagen was in je relatie, toen zei jij precies hetzelfde. Net als ik, ik zou me nooit laten slaan! Tot het je overkomt...........
Niemand hier heeft vooraf ooit gezegd, dat ze mishandeling binnen een relatie zouden accepteren.
vrijdag 6 juni 2008 om 17:04
Kun je op zoek naar dat bankje in de zon in het hier en nu? Die rust binnenin je?
Je zegt dat die rust er was door hem, dat hij dat gevoel in je teweeg bracht. Maar is dat ook echt zo?
Op het moment dat je met je plekken over straat liep keerde de rust terug, niet om/door hem, maar omdat het toen weer kon. Na de uitbarstingen keerde de rust terug, ook omdat daar toen weer ruimte voor was.
Beide momenten van rust zaten in jóu.. Wat je er ook aan ophing.
Je zegt dat die rust er was door hem, dat hij dat gevoel in je teweeg bracht. Maar is dat ook echt zo?
Op het moment dat je met je plekken over straat liep keerde de rust terug, niet om/door hem, maar omdat het toen weer kon. Na de uitbarstingen keerde de rust terug, ook omdat daar toen weer ruimte voor was.
Beide momenten van rust zaten in jóu.. Wat je er ook aan ophing.
vrijdag 6 juni 2008 om 21:32
Ha lieverds
Het tentamen ging niet echt denderend, maar ik heb het denk ik net gehaald.
Verder een mooi gesprek gehad met twee meiden uit mijn klas, toen we samen iets gingen eten na deze schooldag.
Ik voel me nu best okee.
Vind het fijn dat jullie zo reageren, dat we erover praten.
Moet even rustig nadenken, ondertussen ga ik mijn huis opruimen na deze drukke week. Dat helpt ook he.
Ben net thuis.
Wilde even iets laten horen, denk ik.
Dat ik zo dol ben op jullie hier.
-verkeerde venster, te snel. Hier komt die knuffel dan!-
Tot vanavond. Liefs!
Het tentamen ging niet echt denderend, maar ik heb het denk ik net gehaald.
Verder een mooi gesprek gehad met twee meiden uit mijn klas, toen we samen iets gingen eten na deze schooldag.
Ik voel me nu best okee.
Vind het fijn dat jullie zo reageren, dat we erover praten.
Moet even rustig nadenken, ondertussen ga ik mijn huis opruimen na deze drukke week. Dat helpt ook he.
Ben net thuis.
Wilde even iets laten horen, denk ik.
Dat ik zo dol ben op jullie hier.
-verkeerde venster, te snel. Hier komt die knuffel dan!-
Tot vanavond. Liefs!
vrijdag 6 juni 2008 om 23:13
Hoi allemaal!
Ik ben de laatste tijd meer een meelezer dan een meeschrijver geworden, en gisteren was ik hier niet. Maar ik heb alweer heel wat gemist merk ik nu ik weer bijgelezen ben. En ik wil ook wel mee naar SatC!
Lieve Iseo,
ik herken veel in wat je schrijft. Ook vooral dat gevoel dat je krijgt als mensen iets negatiefs zeggen over je relatie. Grrr, ik krijg daar altijd helemaal de kriebels van. Ja, natuurlijk ben ik toen ook niet voor niks weggegaan, natuurlijk klopten er een heleboel dingen niet, niet aan onze relatie en niet aan hem. Maar als een ander dat zegt krijg ik echt de neiging om te gaan gillen dat niemand weet hoe het echt was, niemand kende hem zoals ik, niemand weet hoeveel dingen meespeelden en hoe gecompliceerd de hele situatie was. Het was helemaal van mij en hem samen. En niemand zal het ooit echt begrijpen. Afgezien van jullie hier dan.
Het verdriet om het feit dat jullie nooit een gezin hebben kunnen vormen met jullie kind, is ook een groot verdriet. Bij mij was de mogelijkheid om terug te gaan er toen gewoon helemaal niet natuurlijk, omdat hij niet meer leefde, maar toch heb ik dat ook wel zo gevoeld. En ook ik zie soms mooie dingen in mijn kind, die me doen denken aan de mooie dingen van hem. Een lach, of een manier van doen. En dan denk ik: kijk, ik had het toch niet helemaal bij het verkeerde eind toen. Mijn kind van hem is mooi en lief, ondanks/dankzij zijn bijdrage eraan. Net als jouw kind van jouw man.
Dat terugverlangen Iseo, is dat wel echt terugverlangen naar hem? Verlang je niet 'gewoon' naar het hebben van een (goede!) relatie? Kun je dat gevoel los zien van hem, of juist helemaal niet?
Liefs voor jullie allemaal!
Ik ben de laatste tijd meer een meelezer dan een meeschrijver geworden, en gisteren was ik hier niet. Maar ik heb alweer heel wat gemist merk ik nu ik weer bijgelezen ben. En ik wil ook wel mee naar SatC!
Lieve Iseo,
ik herken veel in wat je schrijft. Ook vooral dat gevoel dat je krijgt als mensen iets negatiefs zeggen over je relatie. Grrr, ik krijg daar altijd helemaal de kriebels van. Ja, natuurlijk ben ik toen ook niet voor niks weggegaan, natuurlijk klopten er een heleboel dingen niet, niet aan onze relatie en niet aan hem. Maar als een ander dat zegt krijg ik echt de neiging om te gaan gillen dat niemand weet hoe het echt was, niemand kende hem zoals ik, niemand weet hoeveel dingen meespeelden en hoe gecompliceerd de hele situatie was. Het was helemaal van mij en hem samen. En niemand zal het ooit echt begrijpen. Afgezien van jullie hier dan.
Het verdriet om het feit dat jullie nooit een gezin hebben kunnen vormen met jullie kind, is ook een groot verdriet. Bij mij was de mogelijkheid om terug te gaan er toen gewoon helemaal niet natuurlijk, omdat hij niet meer leefde, maar toch heb ik dat ook wel zo gevoeld. En ook ik zie soms mooie dingen in mijn kind, die me doen denken aan de mooie dingen van hem. Een lach, of een manier van doen. En dan denk ik: kijk, ik had het toch niet helemaal bij het verkeerde eind toen. Mijn kind van hem is mooi en lief, ondanks/dankzij zijn bijdrage eraan. Net als jouw kind van jouw man.
Dat terugverlangen Iseo, is dat wel echt terugverlangen naar hem? Verlang je niet 'gewoon' naar het hebben van een (goede!) relatie? Kun je dat gevoel los zien van hem, of juist helemaal niet?
Liefs voor jullie allemaal!
zaterdag 7 juni 2008 om 10:54
Elmervrouw
Hoi Lemmy, ja precies.
Dat gevoel ook dat ik eigenlijk wil dat mensen het gewoon begrijpen.
Dat ik verdriet heb, dat ik hem mis als deel van het gezin.
En ze weten in mijn omgeving dus wel van die rechtszaak, geen details.
Ik ben ook bang om ergens over te praten, omdat het voor mijn gevoel zo'n ingewikkeld verhaal is, waar ik zelf al zo'n moeite mee heb. Laat staan dat iemand anders me begrijpt en al die verschillende soort van houdingen die ik ermee kan hebben.
Ja ik verlang terug naar hem, maar ik snap zelf ook dat ik dan vraag naar dat beeld wat ik van hem had, in die tijd.
Ik wil niets van die angst en die verwarring.
Denk ook dat ik juist erg graag een goede relatie zou willen.
Iets met iemand delen, omdat ik me vaak erg alleen voel. Dat vermoeiende van elke dag maar doorzetten en dingen ondernemen waar je zelf nog niet helemaal in geloofd maar dat je weet dat je moet doorzetten omdat het dan een eind in de richting gaat komen. En dat is zo, maar dat betekent nog niet dat ik het allemaal goed te doen vind, en dan zit ik nog met die dingen die wel echt een nasleep zijn van toen.
Ondertussen dus graag iemand willen die je even vasthoud, maar er nog helemaal niet klaar voor zijn.
Ik kan het nog niet los zien van hem. Samen met iemand zijn, was altijd samen leven met hem. Wij waren zo met elkaar verbonden, en ondanks het moeilijke van die tijd mis ik dat erg. Het was iets dat altijd zo was, en ik mis zelfs dat gevoel van dat je weet dat het fout zit en helemaal verkeerd gaat aflopen maar dat het je niks kan schelen en dat je ervoor kiest.
Dus zoals ik me voelde voordat ik wist dat ik zwanger was.
In de maanden voor die tijd had ik het opgegeven, losgelaten. Het zou niet meer goedkomen, en ik werd rustig.
Wij zouden samen met de noorderzon vertrekken ofzo.
Echt idioot. Als je daar aan terugdenkt.
Ik had nooit kunnen weten hoe het zou voelen zoals het nu is.
Zo anders, dat bestond helemaal niet.
Ik vind het zo raar om dit op te schrijven. Ik begrijp wel dat zo'n isolement ook gekke dingen met je doet, maar alles waar ik in 'vast' zat doet erg dramatisch overkomen als je daar later met je nuchtere blik naar probeert te kijken. En dan word ik eerder er toch mee in teruggetrokken dan dat ik die afstand kan blijven houden, omdat het nog heel vers en niet afgesloten voelt.
Mamz, daar zit echt wat in. Zelfde wat Dubio bedoelt, toch?
Ik voel me onrustig.
Alsof het me ook niet eens lukt hier uit te leggen, mijn gedachten over alles gaan veel sneller dan dat ik er woorden voor kan vinden en zinnen van kan maken.
Ik denk terug en zie die stilte van heel veel momenten. Dat op straat lopen, ik heb een hele wijk gebouwd zien worden omdat ik daar zo vaak, toen we daar woonden, aan de rand van de stad liep om uit te waaien, het eruit te lopen tot ik weer naar huis kon.
Ik mis wel eens hoe traag het kon gaan en hoe weinig het eigenlijk uitmaakte wat ik deed.
Voel me nu zo verantwoordelijk voor alles, en het idee dat ik 'wakker' ben is er nog niet echt, soms wel.
Ik ga laat naar bed, ben bang om te gaan slapen, nog steeds. Ik slaap met licht aan, de radio, een film.
Vannacht weer naar gedroomd, diezelfde droom over dat huis waar ik dan ben met hem.
En vandaag ben ik lekker thuis met mijn dochter. We hebben samen een ontbijtje gemaakt. En net was ze heel erg in paniek want er zat een grote spin achter haar lego maar dat kon ze niet eens zeggen, ze stond helemaal te huilen en te wijzen terwijl ze achteruit liep. En ik kon het zo goedmaken, haar geruststellen, en samen brachten we de spin naar buiten 'want die was de deur aan het zoeken'. En nu kijkt ze een dvd, gaan we zo thee drinken samen op de bank.
Nou, dat is helemaal goed.
Jemig, Pom, dat stalken.
Dat lijkt me echt eng.
Ik ken wel dat hij me bleef bellen, ook midden in de nacht. Heeft heel bedreigende dingen ook gezegd, en me gekwetst.
Toen was ik zwanger, en ik schaam me gewoon om te zeggen dat ik zelf toen terug wilde, omdat ik dacht dat ik als ik weer bij hem was, dit zou stoppen en het weer okee zou zijn. Dat hij zo deed omdat ik er niet was. En zo was het waarschijnlijk ook.
Ben nog terug gegaan om geld te geven, en om hem te zien als hij mij wilde. O, hoe stom ws ik bezig.
Maar okee, net op tijd het licht toen gezien, omdat hij me bang maakte die keer met een telefoontje waar hij helemaal uit zijn dak ging en dingen zei waardoor ik wist dat ik me moest gaan testen op hiv enzo.
Toen ook mijn nummer veranderd.
Ben je bang om hem tegen te komen? Op hoe jouw reactie op hem zou kunnen zijn, zonder dat je dat wilt op die manier?
Elmer, dat heb ik ook, dat alsof ik als een tiener leef, met dingen uitvinden en zoeken naar mezelf. Ook omdat het zo klopt met mijn opleiding en de fase waar mijn klasgenoten inzitten. De meesten zijn toch acht tot tien jaar jonger.
Zo, weer een heel verhaal. Moet het echt weer kwijt he.
Ben nog steeds opgelucht als er iemand reageert.
Perel, hoe gaat het?
Hoi Lemmy, ja precies.
Dat gevoel ook dat ik eigenlijk wil dat mensen het gewoon begrijpen.
Dat ik verdriet heb, dat ik hem mis als deel van het gezin.
En ze weten in mijn omgeving dus wel van die rechtszaak, geen details.
Ik ben ook bang om ergens over te praten, omdat het voor mijn gevoel zo'n ingewikkeld verhaal is, waar ik zelf al zo'n moeite mee heb. Laat staan dat iemand anders me begrijpt en al die verschillende soort van houdingen die ik ermee kan hebben.
Ja ik verlang terug naar hem, maar ik snap zelf ook dat ik dan vraag naar dat beeld wat ik van hem had, in die tijd.
Ik wil niets van die angst en die verwarring.
Denk ook dat ik juist erg graag een goede relatie zou willen.
Iets met iemand delen, omdat ik me vaak erg alleen voel. Dat vermoeiende van elke dag maar doorzetten en dingen ondernemen waar je zelf nog niet helemaal in geloofd maar dat je weet dat je moet doorzetten omdat het dan een eind in de richting gaat komen. En dat is zo, maar dat betekent nog niet dat ik het allemaal goed te doen vind, en dan zit ik nog met die dingen die wel echt een nasleep zijn van toen.
Ondertussen dus graag iemand willen die je even vasthoud, maar er nog helemaal niet klaar voor zijn.
Ik kan het nog niet los zien van hem. Samen met iemand zijn, was altijd samen leven met hem. Wij waren zo met elkaar verbonden, en ondanks het moeilijke van die tijd mis ik dat erg. Het was iets dat altijd zo was, en ik mis zelfs dat gevoel van dat je weet dat het fout zit en helemaal verkeerd gaat aflopen maar dat het je niks kan schelen en dat je ervoor kiest.
Dus zoals ik me voelde voordat ik wist dat ik zwanger was.
In de maanden voor die tijd had ik het opgegeven, losgelaten. Het zou niet meer goedkomen, en ik werd rustig.
Wij zouden samen met de noorderzon vertrekken ofzo.
Echt idioot. Als je daar aan terugdenkt.
Ik had nooit kunnen weten hoe het zou voelen zoals het nu is.
Zo anders, dat bestond helemaal niet.
Ik vind het zo raar om dit op te schrijven. Ik begrijp wel dat zo'n isolement ook gekke dingen met je doet, maar alles waar ik in 'vast' zat doet erg dramatisch overkomen als je daar later met je nuchtere blik naar probeert te kijken. En dan word ik eerder er toch mee in teruggetrokken dan dat ik die afstand kan blijven houden, omdat het nog heel vers en niet afgesloten voelt.
Mamz, daar zit echt wat in. Zelfde wat Dubio bedoelt, toch?
Ik voel me onrustig.
Alsof het me ook niet eens lukt hier uit te leggen, mijn gedachten over alles gaan veel sneller dan dat ik er woorden voor kan vinden en zinnen van kan maken.
Ik denk terug en zie die stilte van heel veel momenten. Dat op straat lopen, ik heb een hele wijk gebouwd zien worden omdat ik daar zo vaak, toen we daar woonden, aan de rand van de stad liep om uit te waaien, het eruit te lopen tot ik weer naar huis kon.
Ik mis wel eens hoe traag het kon gaan en hoe weinig het eigenlijk uitmaakte wat ik deed.
Voel me nu zo verantwoordelijk voor alles, en het idee dat ik 'wakker' ben is er nog niet echt, soms wel.
Ik ga laat naar bed, ben bang om te gaan slapen, nog steeds. Ik slaap met licht aan, de radio, een film.
Vannacht weer naar gedroomd, diezelfde droom over dat huis waar ik dan ben met hem.
En vandaag ben ik lekker thuis met mijn dochter. We hebben samen een ontbijtje gemaakt. En net was ze heel erg in paniek want er zat een grote spin achter haar lego maar dat kon ze niet eens zeggen, ze stond helemaal te huilen en te wijzen terwijl ze achteruit liep. En ik kon het zo goedmaken, haar geruststellen, en samen brachten we de spin naar buiten 'want die was de deur aan het zoeken'. En nu kijkt ze een dvd, gaan we zo thee drinken samen op de bank.
Nou, dat is helemaal goed.
Jemig, Pom, dat stalken.
Dat lijkt me echt eng.
Ik ken wel dat hij me bleef bellen, ook midden in de nacht. Heeft heel bedreigende dingen ook gezegd, en me gekwetst.
Toen was ik zwanger, en ik schaam me gewoon om te zeggen dat ik zelf toen terug wilde, omdat ik dacht dat ik als ik weer bij hem was, dit zou stoppen en het weer okee zou zijn. Dat hij zo deed omdat ik er niet was. En zo was het waarschijnlijk ook.
Ben nog terug gegaan om geld te geven, en om hem te zien als hij mij wilde. O, hoe stom ws ik bezig.
Maar okee, net op tijd het licht toen gezien, omdat hij me bang maakte die keer met een telefoontje waar hij helemaal uit zijn dak ging en dingen zei waardoor ik wist dat ik me moest gaan testen op hiv enzo.
Toen ook mijn nummer veranderd.
Ben je bang om hem tegen te komen? Op hoe jouw reactie op hem zou kunnen zijn, zonder dat je dat wilt op die manier?
Elmer, dat heb ik ook, dat alsof ik als een tiener leef, met dingen uitvinden en zoeken naar mezelf. Ook omdat het zo klopt met mijn opleiding en de fase waar mijn klasgenoten inzitten. De meesten zijn toch acht tot tien jaar jonger.
Zo, weer een heel verhaal. Moet het echt weer kwijt he.
Ben nog steeds opgelucht als er iemand reageert.
Perel, hoe gaat het?
zaterdag 7 juni 2008 om 11:14
Lieve Iseo,
Wat schrijf je prachtig beeldend. Ik leef met je mee. Herkenbaar, dat weten van 'een eind in de goede richting op werken' maar dat het tegelijkertijd geen voldoening geeft. Het gevoel van alleen-zijn kan zo zwaar drukken, al het andere lijkt er dan niet toe te doen.
Daarom vind ik het zo goed en sterk van je dat je die kleine dagelijkse dingen, die tóch goed gaan, meeneemt in je verhaal, ondanks die onderstroom. Ik hoop dat je die dagelijkse dingen uit de hoek van 'bijkomstig' of het detail kan halen, en juist heel belangrijk gaat vinden.
Misschien doe je dat al, maar probeer bewust aandacht te schenken aan die positieve dingen, zodat je er steeds meer belang aan gaat hechten. Hopelijk bouw je een goed gevoel over jezelf op. (Ik heb gemerkt dat dit bij mij goed kan werken.)
Met mij gaat het wel, maar ik wil mijn warboel niet dwars door de post van Iseo heen gooien.
Wat schrijf je prachtig beeldend. Ik leef met je mee. Herkenbaar, dat weten van 'een eind in de goede richting op werken' maar dat het tegelijkertijd geen voldoening geeft. Het gevoel van alleen-zijn kan zo zwaar drukken, al het andere lijkt er dan niet toe te doen.
Daarom vind ik het zo goed en sterk van je dat je die kleine dagelijkse dingen, die tóch goed gaan, meeneemt in je verhaal, ondanks die onderstroom. Ik hoop dat je die dagelijkse dingen uit de hoek van 'bijkomstig' of het detail kan halen, en juist heel belangrijk gaat vinden.
Misschien doe je dat al, maar probeer bewust aandacht te schenken aan die positieve dingen, zodat je er steeds meer belang aan gaat hechten. Hopelijk bouw je een goed gevoel over jezelf op. (Ik heb gemerkt dat dit bij mij goed kan werken.)
Met mij gaat het wel, maar ik wil mijn warboel niet dwars door de post van Iseo heen gooien.
zaterdag 7 juni 2008 om 11:20
Hee lieve Herfst!
Goh ik vind het echt fijn dat je het zo samenvat, de onderstroom en hoe belangrijk het is aandacht te schenken aan die positieve dingen. Het moet groeien, het gaat niet vanzelf. Ik wil het graag voelen, maar daar moet ik wel aan werken.
Komt weer schuldgevoel bij kijken ook. Maar is wel een positief proces toch.
Maar hoe gaat het dan met jou? Schrijf alsjeblieft!
(f)
Goh ik vind het echt fijn dat je het zo samenvat, de onderstroom en hoe belangrijk het is aandacht te schenken aan die positieve dingen. Het moet groeien, het gaat niet vanzelf. Ik wil het graag voelen, maar daar moet ik wel aan werken.
Komt weer schuldgevoel bij kijken ook. Maar is wel een positief proces toch.
Maar hoe gaat het dan met jou? Schrijf alsjeblieft!
(f)
zaterdag 7 juni 2008 om 11:40
Zijn het eigenlijk ook niet de kleine dingen waar het om gaat? Altijd, bedoel ik, niet alleen nu. De grote lijnen zie je achteraf toch altijd pas. Als je je nu bewust bent van de kleine dingen die goed gaan, zoals dat je je dochter fijn kunt geruststellen (zó lief zoals je dat omschrijft!), dat jullie samen gezellig thee drinken, of natuurlijk het halen van een goed cijfer op school, of een gezellige middag met een vriendin of klasgenoot of zo... volgens mij ben je dan gewoon heel goed bezig.
zaterdag 7 juni 2008 om 11:52
Het ontroert me, Iseo, de situatie met je dochtertje. Haar angst, die ze niet eens onder woorden kon brengen, maar jij, die het ziet, en handelt, en haar geruststelt. Ze hóeft het niet eens uit te spreken; want ze heeft een moeder die iets ziet, iets registreert, en haar serieus neemt.
Wat voor een kanjer van een moeder ben je dan!
(en had ik maar zo'n moeder gehad..)
Maar goed, nu weer ontopic.
Wat voor een kanjer van een moeder ben je dan!
(en had ik maar zo'n moeder gehad..)
Maar goed, nu weer ontopic.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 7 juni 2008 om 12:24
@Iseo, nee, ik ben niet bang om hem tegen te komen. Totaal niet, ik zal zelf aardig en belangstellend zijn richting hem. Ondertussen ook totaal ongrijpbaar voor hem. Dat zal hem echt irriteren.
De laatste keer dat ik hem in het stadse tegen kwam, was ik er totaal niet op berekend. stond te trillen om mijn benen. Hij was superaardig, deed net alsof we weer een stel waren. Maar ja ik had daar afgesproken met een andere man en wij zijn daar ook samen vertrokken. Vond mijn ex niet leuk, hij heeft mijn telefoonnummer daarom ook aan de grootste playboy van T gegeven, die me natuurlijk ging bellen.
Ik zou natuurlijk iets daarover kunnen zeggen, maar dan laat ik me weer kennen en zitten we weer lekker in een battle. Dat wil ik niet.
Iseo, misschien moet ik je gewoon eens heel duidelijk toespreken. Niks ten nadele van je, maar is het wel verstandig om bijv. ook hier zo vaak te herhalen dat je wel terug zou willen naar hem? Je houdt zo een gevoel in stand. Probeer dit gevoel figuurlijk eens een een laatje te stoppen en het voor een bepaalde periode eens dicht te laten. Of is het niet beter om iedere keer wanneer je dit denkt hardop te zeggen, nee ik WIL niet terug naar hem?
De laatste keer dat ik hem in het stadse tegen kwam, was ik er totaal niet op berekend. stond te trillen om mijn benen. Hij was superaardig, deed net alsof we weer een stel waren. Maar ja ik had daar afgesproken met een andere man en wij zijn daar ook samen vertrokken. Vond mijn ex niet leuk, hij heeft mijn telefoonnummer daarom ook aan de grootste playboy van T gegeven, die me natuurlijk ging bellen.
Ik zou natuurlijk iets daarover kunnen zeggen, maar dan laat ik me weer kennen en zitten we weer lekker in een battle. Dat wil ik niet.
Iseo, misschien moet ik je gewoon eens heel duidelijk toespreken. Niks ten nadele van je, maar is het wel verstandig om bijv. ook hier zo vaak te herhalen dat je wel terug zou willen naar hem? Je houdt zo een gevoel in stand. Probeer dit gevoel figuurlijk eens een een laatje te stoppen en het voor een bepaalde periode eens dicht te laten. Of is het niet beter om iedere keer wanneer je dit denkt hardop te zeggen, nee ik WIL niet terug naar hem?
zondag 8 juni 2008 om 00:42
Hele korte reactie,
Ik maak op dit moment een gigakuttijd door. Er is iets heel ingrijpends gebeurd, waardoor mijn wereld maar ook die van M volledig op zn kop staan. (Het is niet iets tussen ons)Maar kan er niet veel over zeggen op dit moment. Niet hier dan iig. Het is een openbaar forum en wil toch graag dat stukje anonimiteit behouden!
Sorry..
Ik maak op dit moment een gigakuttijd door. Er is iets heel ingrijpends gebeurd, waardoor mijn wereld maar ook die van M volledig op zn kop staan. (Het is niet iets tussen ons)Maar kan er niet veel over zeggen op dit moment. Niet hier dan iig. Het is een openbaar forum en wil toch graag dat stukje anonimiteit behouden!
Sorry..
zondag 8 juni 2008 om 09:22
Iseo,
Heb je posts van de laatste dagen gelezen, gelezen en nog een keer. Je gaat heel diep, meisje. Maar het is goed te volgen wat je bedoelt.
Ik heb geprobeerd 'er in' te stappen, een stukje naast te te gaan lopen, en mee te kijken en te voelen of ik jou was, dat lukt een aardig tijdje, maar op een bepaald punt voel ik dat ik niet verder mee kan.
Dan kom ik op een kruising waarvan ik voel welke kant ik op moet, en jij in jouw gevoel kiest de kant van teruggaan, als ik dan nog met je mee ga, doet elke stap me pijn.
Als iemand die dit leest denk dat ik onzin aan het uitkramen ben: om bepaalde dingen me levendig voor te stellen visualiseer ik dingen altijd, meestal blijft dit binnenshoofds, maar voor Iseo wil ik het even zichtbaar maken.
Sterker nog, we lopen in een bos, en waar Iseo steeds naar terug gaat is dat stukje waar de bomen hoog zijn, veel bladeren hebben, na een paar meter verdwijnt ze daardoor ook uit het zicht. Voor haar is het bekend terrein, ze kent iedere hobbel op het pad, weet waar ze over een kuil heen moet stappen.
Iseo is het soms zo dat je terug wil omdat de redenen waardoor het misging niet veroorzaakt werden door hoe je vriends karakter is, maar dingen van buitenaf?
Als ik mezelf dan terugplaats in mijn situatie, toen mijn leven in een 'flow' zat en ik me daarop liet meedrijven, had ik sterk het gevoel dat ik dat alleen deed om te wachten tot de emmer echt overliep, ik heb natuurlijk tussendoor steeds een grote emmer neergezet, dat wel, maar ik wist dat het niet eeuwig zo kon doorgaan.
En ik dacht in die periode veel na over hoe ik het anders zou moeten doen, om het negatieve spiraal te doorbreken.
Hij was de verstandige van ons twee, hij hield de financiën in de gaten, wanneer ik de vrije hand zou hebben, zouden we in no time aan de grond zitten.
Hij was de tevreden mens van ons tweeën, ik wilde verandering.
Hij was de slimme, ik was naïef en in staat om in zeven sloten tegelijk te lopen.
Ik dacht op een gegeven moment echt dat ik niet deugde. Dat ik niks kon en niks waard was.
Ik ben 's avonds eens overstuur het huis uit gelopen, onder de mededeling: ik ben even een uurtje luchten (ik zag op dat moment mijn moeder voor me, voor wie mijn ouders-topic heeft gelezen), en eenmaal buiten kwamen de tranen, die niet meer te stoppen waren. Het was al aardig donker, gelukkig kwam ik niemand tegen. Ik ben naar een dorp even verderop gelopen, en heb daar door allerlei straatjes gelopen en gelopen, en raakte steeds verder van mezelf vandaan. Dit was ik niet. Is dit in overspannen toestand het huis verlaten? (het zinnetje dat genoemd wordt als er iemand vermist wordt).
Ik leek wel gek, in het inmiddels volle duister in een ander dorp lopen dwalen, ik moest ook nog een keer terug...ik was bang op de terugweg, ik moest over een verlaten bedrijventerrein..als me hier wat zou overkomen was er geen haan die ernaar kraaide...
Helemaal leeggehuild kwam ik binnen. De kinderen al in bed, die sliepen. Hij zat in de kamer en bekeek me eerst alleen maar. Ik ging op de stoel zitten om mijn schoenen uit te doen en terwijl ik bukte kwam er weer een huil-golf opzetten.
Ik wilde hem zo graag laten weten wat er in me omging, waar ik geweest was, en hoe ik me gevoeld had. Ik was een paar uur weggeweest. Hij vroeg nergens naar, en als ik het hemzelf vertelde zou ik als antwoord krijgen: "Dat doe je toch zélf? Wat verwacht je nou van mij dan?"
En dan voelde ik me weer schuldig omdat mijn gedrag manipulatief zou zijn.
Een klein kind dat haar zin niet krijgt gaat dreinen, en dwingen.
Later kwam het besef dat, ook al zou het inderdaad zijn dat alles aan mij had gelegen, ik daarvoor niet door hém gestraft had hoeven te worden.
Toen ik dat besefte, wist ik dat ik dat donkere bos uitwilde. En daarna zag ik toen dat de korenvelden er waren, waar de zon vrij overheen schijnt. Die bladeren hadden die al die jaren bij me weg gehouden. Ik had daardoor lang in een isolement gezeten, waardoor het mogelijk was het negatieve denken over mezelf in stand te houden.
Het gaat geloof ik meer over mezelf dan over Iseo. Maar misschien helpt het om het verschil te zien.
Heb je posts van de laatste dagen gelezen, gelezen en nog een keer. Je gaat heel diep, meisje. Maar het is goed te volgen wat je bedoelt.
Ik heb geprobeerd 'er in' te stappen, een stukje naast te te gaan lopen, en mee te kijken en te voelen of ik jou was, dat lukt een aardig tijdje, maar op een bepaald punt voel ik dat ik niet verder mee kan.
Dan kom ik op een kruising waarvan ik voel welke kant ik op moet, en jij in jouw gevoel kiest de kant van teruggaan, als ik dan nog met je mee ga, doet elke stap me pijn.
Als iemand die dit leest denk dat ik onzin aan het uitkramen ben: om bepaalde dingen me levendig voor te stellen visualiseer ik dingen altijd, meestal blijft dit binnenshoofds, maar voor Iseo wil ik het even zichtbaar maken.
Sterker nog, we lopen in een bos, en waar Iseo steeds naar terug gaat is dat stukje waar de bomen hoog zijn, veel bladeren hebben, na een paar meter verdwijnt ze daardoor ook uit het zicht. Voor haar is het bekend terrein, ze kent iedere hobbel op het pad, weet waar ze over een kuil heen moet stappen.
Iseo is het soms zo dat je terug wil omdat de redenen waardoor het misging niet veroorzaakt werden door hoe je vriends karakter is, maar dingen van buitenaf?
Als ik mezelf dan terugplaats in mijn situatie, toen mijn leven in een 'flow' zat en ik me daarop liet meedrijven, had ik sterk het gevoel dat ik dat alleen deed om te wachten tot de emmer echt overliep, ik heb natuurlijk tussendoor steeds een grote emmer neergezet, dat wel, maar ik wist dat het niet eeuwig zo kon doorgaan.
En ik dacht in die periode veel na over hoe ik het anders zou moeten doen, om het negatieve spiraal te doorbreken.
Hij was de verstandige van ons twee, hij hield de financiën in de gaten, wanneer ik de vrije hand zou hebben, zouden we in no time aan de grond zitten.
Hij was de tevreden mens van ons tweeën, ik wilde verandering.
Hij was de slimme, ik was naïef en in staat om in zeven sloten tegelijk te lopen.
Ik dacht op een gegeven moment echt dat ik niet deugde. Dat ik niks kon en niks waard was.
Ik ben 's avonds eens overstuur het huis uit gelopen, onder de mededeling: ik ben even een uurtje luchten (ik zag op dat moment mijn moeder voor me, voor wie mijn ouders-topic heeft gelezen), en eenmaal buiten kwamen de tranen, die niet meer te stoppen waren. Het was al aardig donker, gelukkig kwam ik niemand tegen. Ik ben naar een dorp even verderop gelopen, en heb daar door allerlei straatjes gelopen en gelopen, en raakte steeds verder van mezelf vandaan. Dit was ik niet. Is dit in overspannen toestand het huis verlaten? (het zinnetje dat genoemd wordt als er iemand vermist wordt).
Ik leek wel gek, in het inmiddels volle duister in een ander dorp lopen dwalen, ik moest ook nog een keer terug...ik was bang op de terugweg, ik moest over een verlaten bedrijventerrein..als me hier wat zou overkomen was er geen haan die ernaar kraaide...
Helemaal leeggehuild kwam ik binnen. De kinderen al in bed, die sliepen. Hij zat in de kamer en bekeek me eerst alleen maar. Ik ging op de stoel zitten om mijn schoenen uit te doen en terwijl ik bukte kwam er weer een huil-golf opzetten.
Ik wilde hem zo graag laten weten wat er in me omging, waar ik geweest was, en hoe ik me gevoeld had. Ik was een paar uur weggeweest. Hij vroeg nergens naar, en als ik het hemzelf vertelde zou ik als antwoord krijgen: "Dat doe je toch zélf? Wat verwacht je nou van mij dan?"
En dan voelde ik me weer schuldig omdat mijn gedrag manipulatief zou zijn.
Een klein kind dat haar zin niet krijgt gaat dreinen, en dwingen.
Later kwam het besef dat, ook al zou het inderdaad zijn dat alles aan mij had gelegen, ik daarvoor niet door hém gestraft had hoeven te worden.
Toen ik dat besefte, wist ik dat ik dat donkere bos uitwilde. En daarna zag ik toen dat de korenvelden er waren, waar de zon vrij overheen schijnt. Die bladeren hadden die al die jaren bij me weg gehouden. Ik had daardoor lang in een isolement gezeten, waardoor het mogelijk was het negatieve denken over mezelf in stand te houden.
Het gaat geloof ik meer over mezelf dan over Iseo. Maar misschien helpt het om het verschil te zien.
zondag 8 juni 2008 om 09:45
Later kwam het besef dat, ook al zou het inderdaad zijn dat alles aan mij had gelegen, ik daarvoor niet door hém gestraft had hoeven te worden.
Toen ik dat besefte, wist ik dat ik dat donkere bos uitwilde. En daarna zag ik toen dat de korenvelden er waren, waar de zon vrij overheen schijnt. Die bladeren hadden die al die jaren bij me weg gehouden. Ik had daardoor lang in een isolement gezeten, waardoor het mogelijk was het negatieve denken over mezelf in stand te houden.
wauw.... Perel, dat is een hele mooie tekst! Iets om over na te denken!!!
Toen ik dat besefte, wist ik dat ik dat donkere bos uitwilde. En daarna zag ik toen dat de korenvelden er waren, waar de zon vrij overheen schijnt. Die bladeren hadden die al die jaren bij me weg gehouden. Ik had daardoor lang in een isolement gezeten, waardoor het mogelijk was het negatieve denken over mezelf in stand te houden.
wauw.... Perel, dat is een hele mooie tekst! Iets om over na te denken!!!
zondag 8 juni 2008 om 09:45
Dat negatief denken over jezelf herken ik zo!
En het is zo lastig dat kwijt te raken. Wat voor mij hierbij scheelt is dat ik voor deze relatie dit al voor een groot gedeelte had afgeleerd. Niet meer die onzekerheden en negativiteit uit de puberteit. Is het misschien daarom zo moeilijk Iseo? en ook Lily. Ik had al enigszins mezelf leren kennen en was al tevreden met mezelf.
Tot die relatie waarin hij niet tevreden met mij was en toch mij(?) wilde. In ieder geval iemand. En ik die volledig over mijn grenzen ben gegaan. Dat is iets wat ik nu besef. Nu zijn mijn overtuigingen erweer over hoe ik vroeger in het leven stond. Ja, natuurlijk heb ik ook veel ingeleverd en zitten er drempels, maar die basis, die is terug. En dat maakt het voor mij wel makkelijker om te herkennen waar die negativiteit zit en dan dus ook aan te pakken.
Kunnen jullie hier iets mee?
En het is zo lastig dat kwijt te raken. Wat voor mij hierbij scheelt is dat ik voor deze relatie dit al voor een groot gedeelte had afgeleerd. Niet meer die onzekerheden en negativiteit uit de puberteit. Is het misschien daarom zo moeilijk Iseo? en ook Lily. Ik had al enigszins mezelf leren kennen en was al tevreden met mezelf.
Tot die relatie waarin hij niet tevreden met mij was en toch mij(?) wilde. In ieder geval iemand. En ik die volledig over mijn grenzen ben gegaan. Dat is iets wat ik nu besef. Nu zijn mijn overtuigingen erweer over hoe ik vroeger in het leven stond. Ja, natuurlijk heb ik ook veel ingeleverd en zitten er drempels, maar die basis, die is terug. En dat maakt het voor mij wel makkelijker om te herkennen waar die negativiteit zit en dan dus ook aan te pakken.
Kunnen jullie hier iets mee?
zondag 8 juni 2008 om 10:03
zondag 8 juni 2008 om 10:31
hallo,
Wat ik zo raar vind van mezelf is mijn tegenstrijdigheid.
Als hij weg is dan lees ik hier, dan schrijf ik hier soms, maar mijn gedachten zijn dan altijd dat ik eigenlijk weet dat ik voor mezelf moet kiezen, dat ik weet dat wat hij me aan heeft gedaan in het verleden dat ik hem dat niet kan vergeven, hoe vaak ik het ook probeer elke keer komt het weer naar boven en weet ik gewoon dat hij zoveel stuk heeft gemaakt.
Nu is hij vanaf een dinsdag alweer thuis en hij is thuis voor 2 weken, en de eerste paar dagen dan zie ik hem met de ogen zoals ik hem zie als hij weg is, maar langzaam verandert dat naar iets anders.....meer een schouderophalen, daar begint het mee, zo van, ach, het is toch best goed zo....hiermee worden mijn twijfels aangeboord. Nu ook, het is leuk, gezellig, ongedwongen en een hoop lol. Dan ga ik dus bij mezelf denken, ik heb last van hersenspinsels. Laat het verleden toch los denk ik dan, je hebt het nu toch leuk? Ik ben er dan van overtuigd dat ik door wil met hem en maak weer andere toekomstplannen in mijn hoofd.
Hij is nu een uurtje weg, dus ik lees hier dan gelijk weer en...prrrrrrrr....daar gaat mijn radartje weer werken. Met deze gedachten dus, die ik hier even kwijt wil.....Want lastig is het wel hoor, de ene keer weet je dat je weg wil, en als hij even thuis is komen de twijfels weer. Dat is zo lastig allemaal, daarom kom ik volgens mij nooit tot een keuze. Stop ik dan elke keer mijn hoofd in het zand??? Zo ja wanneer dan???
liefs Elf
Iseo, knuffel van mij......
Wat ik zo raar vind van mezelf is mijn tegenstrijdigheid.
Als hij weg is dan lees ik hier, dan schrijf ik hier soms, maar mijn gedachten zijn dan altijd dat ik eigenlijk weet dat ik voor mezelf moet kiezen, dat ik weet dat wat hij me aan heeft gedaan in het verleden dat ik hem dat niet kan vergeven, hoe vaak ik het ook probeer elke keer komt het weer naar boven en weet ik gewoon dat hij zoveel stuk heeft gemaakt.
Nu is hij vanaf een dinsdag alweer thuis en hij is thuis voor 2 weken, en de eerste paar dagen dan zie ik hem met de ogen zoals ik hem zie als hij weg is, maar langzaam verandert dat naar iets anders.....meer een schouderophalen, daar begint het mee, zo van, ach, het is toch best goed zo....hiermee worden mijn twijfels aangeboord. Nu ook, het is leuk, gezellig, ongedwongen en een hoop lol. Dan ga ik dus bij mezelf denken, ik heb last van hersenspinsels. Laat het verleden toch los denk ik dan, je hebt het nu toch leuk? Ik ben er dan van overtuigd dat ik door wil met hem en maak weer andere toekomstplannen in mijn hoofd.
Hij is nu een uurtje weg, dus ik lees hier dan gelijk weer en...prrrrrrrr....daar gaat mijn radartje weer werken. Met deze gedachten dus, die ik hier even kwijt wil.....Want lastig is het wel hoor, de ene keer weet je dat je weg wil, en als hij even thuis is komen de twijfels weer. Dat is zo lastig allemaal, daarom kom ik volgens mij nooit tot een keuze. Stop ik dan elke keer mijn hoofd in het zand??? Zo ja wanneer dan???
liefs Elf
Iseo, knuffel van mij......
zondag 8 juni 2008 om 10:48
Moeilijk is dat Elfje....wat is nou waarheid?
Wat is nou werkelijkheid?
Houd je jezelf nou voor de gek of hoe zit het?
Ben je niet toe aan het opmaken van je balans?
Eens puur de plus- en de minpunten praktisch op papier zetten, en daarna een afweging maken?
Blijft er dan toch nog genoeg positiefs over?
Of heeft het negatieve de overhand, en kan daar misschien aan gewerkt worden, zodat het naar de andere kant kan worden gebracht?
Of is er toch meer negatiefs, maar besluit jij ondanks dat, dat je toch wilt blijven doorgaan?
Het zijn zoveel vragen.
Een antwoord op allemaal hoef je niet gelijk te hebben.
Als het antwoord dat er uiteindelijk uitkomt maar bij jou
past.
Dat is wat telt.
Wat is nou werkelijkheid?
Houd je jezelf nou voor de gek of hoe zit het?
Ben je niet toe aan het opmaken van je balans?
Eens puur de plus- en de minpunten praktisch op papier zetten, en daarna een afweging maken?
Blijft er dan toch nog genoeg positiefs over?
Of heeft het negatieve de overhand, en kan daar misschien aan gewerkt worden, zodat het naar de andere kant kan worden gebracht?
Of is er toch meer negatiefs, maar besluit jij ondanks dat, dat je toch wilt blijven doorgaan?
Het zijn zoveel vragen.
Een antwoord op allemaal hoef je niet gelijk te hebben.
Als het antwoord dat er uiteindelijk uitkomt maar bij jou
past.
Dat is wat telt.
zondag 8 juni 2008 om 10:57
Denk trouwens niet dat deze vragen alleen van jou hier zijn, iedereen die hier post heeft ermee geworstelt of zit er nog mee, dat kun je hier elke dag lezen, toch?
Ook is het niet iets van deze tijd, deze gevoelens bestonden al eeuwen terug bij vrouwen in relaties.
Ik ben een boek aan het lezen, wat me emotioneel veel doet.
Het is een roman gebaseerd op het leven van een vrouw die echt heeft geleefd. Onderdeel van het boek is een briefwisseling waarin gevoelens over relaties en twijfels worden omschreven die hier op dit topic niet zouden misstaan.
We zijn de eersten niet, en ook na ons zullen er nog velen volgen die met oogkleppen en wazen te maken krijgen.
Iedereen moet het op zijn eigen manier doormaken, het zelf ervaren. Het is basic, het zorgen voor jezelf.
Teleurstelling en verdriet in relaties, heeft iedereen dan altijd maar te hoge verwachtingen?
Ook is het niet iets van deze tijd, deze gevoelens bestonden al eeuwen terug bij vrouwen in relaties.
Ik ben een boek aan het lezen, wat me emotioneel veel doet.
Het is een roman gebaseerd op het leven van een vrouw die echt heeft geleefd. Onderdeel van het boek is een briefwisseling waarin gevoelens over relaties en twijfels worden omschreven die hier op dit topic niet zouden misstaan.
We zijn de eersten niet, en ook na ons zullen er nog velen volgen die met oogkleppen en wazen te maken krijgen.
Iedereen moet het op zijn eigen manier doormaken, het zelf ervaren. Het is basic, het zorgen voor jezelf.
Teleurstelling en verdriet in relaties, heeft iedereen dan altijd maar te hoge verwachtingen?
