Zwanger
alle pijlers
Acuut broeds
dinsdag 17 september 2013 om 16:10
Heremetijd, dat ík dít topic eens zou openen had ik nooit gedacht. Echt nooit. De pijler en titel verraden natuurlijk al wat mij is overkomen (of aan het overkomen is, mijn hemel), maar graag zaag ik hieronder toch nog even alle bekende ins en outs door....
Ondanks mijn waarschuwingen dat ik "nooit kinderen wil", "een hekel heb aan dat kleine spul" en andere uitingen van afkeer ben ik een maand of 7 geleden getrouwd met de liefde van mijn leven die zelf altijd dacht wel kinderen te krijgen. Hij heeft het uit zijn hoofd gezet op geheel vrijwillige basis en is altijd op de hoogte geweest van wat ik dacht.
Nou, zoals de titel al zegt; Ik ben broeds geworden. Niet geheel acuut, het ging geleidelijk, maar vanochtend dacht ik ineens om verschillende redenen; Waarom niet nu? En ik ben daar ontzettend van geschrokken, tranen met tuiten zelfs. Ik ben namelijk helemaal in de war en het beeld dat ik van mijzelf had staat ineens op losse schroeven.
Naast dat mijn partner een eigen zaak heeft (wat vanzelfsprekend behoorlijk hard werken is) heb ik ook een meer dan fulltime baan. Een voor mij hele zware, waar ik hard voor ploeter en het komt me allemaal niet aanwaaien. Omdat dit me eigenlijk sowieso al regelmatig opbreekt vliegt het me helemaal om de keel dat ik daarnaast ook nog eens een kind moet hebben. Gezien de inhoud van mijn functie zie ik het namelijk ook niet in de nabije toekomst veel gemakkelijker worden, misschien wel helemaal nooit. Daarnaast heb ik nog geen vast contract en dit kan ook best nog wel even duren, al weet ik dat ze echt niet zomaar van me af zouden willen als ik zwanger zou blijken oid. Dat is voor mij niet echt een halszaak. Verder is een eigen bedrijf financieel best wel spannend (althans, zo ervaar ik dat), maar ik ben met weinig tevreden.
Carrière staat voor mij enorm hoog in het vaandel, ik vind het belangrijk om allerlei redenen die nu niet zoveel toevoegen, maar het vliegt me echt naar de keel als ik me bedenk wat er allemaal verandert als er nog een kind bij komt. Dus; Dáárom niet nu!
Maar eigenlijk ben ik daar helemaal niet zo zeker van. Is het voor je carrière wel handig om te wachten? Is het niet handiger om in het begin van je carrière vier jaar in de luiers te zitten? Ik heb zelf het idee dat deze periode het meest van je vergt, klopt dit? Wellicht handig om te weten, ik ben zelf 25 en mijn man is 33. Hoe hebben andere vrouwen met heftige baan dit ervaren? Hoe kijken jullie hierop terug?
Naast alle carrière bezwaren is er natuurlijk een ander aspect dat net zo belangrijk is. Je vruchtbaarheid neemt met de toenemende jaren natuurlijk af en wellicht wil ik er op een gegeven moment er nog wel eens 1. Ik weet ook wel dat ik niet alle reden heb om me te haasten, maar toch. Het lijkt me fijn en wellicht zelfs gemakkelijker om een jonge moeder te zijn. Ik heb hier niet echt een heel goede motivatie voor, maar ik hoop dat jullie daar een mening over hebben.
Mijn man weet al dat ik "omgeslagen" ben. Als in; ooit gaan we dat wel proberen, maar niet nu. Echter, als mijn man eierstokken zou hebben zou men het luchtalarm wel kunnen afschaffen. Ik wil hem dus niet nu al belasten met wat ik nu denk, zonder dat ik daar zelf even aan gewend ben. Anders gezegd wil ik hem dus gewoon niet blij maken met een dooie mus. Wie weet waait dit wel over en dat kan en wil ik hem niet aandoen.
Ik geloof dat ik zo een aardige situatieschets gegeven heb. Eigenlijk hoop ik vooral heel hard op repliek als; Mens, een kind, dat stelt niks voor en een carrière kan je er heus gemakkelijk bij hebben!
Natuurlijk weet ik dat de vork zo niet in de steel zit, dus ik hoop wat ervaringsverhalen te horen. Hoe beviel die eerste periode, hoe heb jij de knoop doorgehakt, hoe bevalt het jou zo naast je baan. Zijn er wellicht carrieretijgers aanwezig die jong moeder zijn geworden? Hoe was dit? Ik ben seauouiseau benieuwd naar jullie mening in mijn geval. Kleine kans dat ik hem er uitgeprint naast leg in het eventuele gesprek met mijn man, maar wellicht komt er wel wat stof tot nadenken bij.
Bedankt allemaal.
Disclaimer; Uiteraard ga ik uit van een goede gezondheid. Als het niet lukt is het natuurlijk allemaal een heel ander verhaal, maar daar ben ik nu gewoon niet vanuit gegaan.
Disclaimer 2; Naast al mijn gemopper en misschien zelfs gezeur lijkt het me heel erg fijn en bijzonder om met mijn man een kind te krijgen en een eigen gezin te vormen.
Ondanks mijn waarschuwingen dat ik "nooit kinderen wil", "een hekel heb aan dat kleine spul" en andere uitingen van afkeer ben ik een maand of 7 geleden getrouwd met de liefde van mijn leven die zelf altijd dacht wel kinderen te krijgen. Hij heeft het uit zijn hoofd gezet op geheel vrijwillige basis en is altijd op de hoogte geweest van wat ik dacht.
Nou, zoals de titel al zegt; Ik ben broeds geworden. Niet geheel acuut, het ging geleidelijk, maar vanochtend dacht ik ineens om verschillende redenen; Waarom niet nu? En ik ben daar ontzettend van geschrokken, tranen met tuiten zelfs. Ik ben namelijk helemaal in de war en het beeld dat ik van mijzelf had staat ineens op losse schroeven.
Naast dat mijn partner een eigen zaak heeft (wat vanzelfsprekend behoorlijk hard werken is) heb ik ook een meer dan fulltime baan. Een voor mij hele zware, waar ik hard voor ploeter en het komt me allemaal niet aanwaaien. Omdat dit me eigenlijk sowieso al regelmatig opbreekt vliegt het me helemaal om de keel dat ik daarnaast ook nog eens een kind moet hebben. Gezien de inhoud van mijn functie zie ik het namelijk ook niet in de nabije toekomst veel gemakkelijker worden, misschien wel helemaal nooit. Daarnaast heb ik nog geen vast contract en dit kan ook best nog wel even duren, al weet ik dat ze echt niet zomaar van me af zouden willen als ik zwanger zou blijken oid. Dat is voor mij niet echt een halszaak. Verder is een eigen bedrijf financieel best wel spannend (althans, zo ervaar ik dat), maar ik ben met weinig tevreden.
Carrière staat voor mij enorm hoog in het vaandel, ik vind het belangrijk om allerlei redenen die nu niet zoveel toevoegen, maar het vliegt me echt naar de keel als ik me bedenk wat er allemaal verandert als er nog een kind bij komt. Dus; Dáárom niet nu!
Maar eigenlijk ben ik daar helemaal niet zo zeker van. Is het voor je carrière wel handig om te wachten? Is het niet handiger om in het begin van je carrière vier jaar in de luiers te zitten? Ik heb zelf het idee dat deze periode het meest van je vergt, klopt dit? Wellicht handig om te weten, ik ben zelf 25 en mijn man is 33. Hoe hebben andere vrouwen met heftige baan dit ervaren? Hoe kijken jullie hierop terug?
Naast alle carrière bezwaren is er natuurlijk een ander aspect dat net zo belangrijk is. Je vruchtbaarheid neemt met de toenemende jaren natuurlijk af en wellicht wil ik er op een gegeven moment er nog wel eens 1. Ik weet ook wel dat ik niet alle reden heb om me te haasten, maar toch. Het lijkt me fijn en wellicht zelfs gemakkelijker om een jonge moeder te zijn. Ik heb hier niet echt een heel goede motivatie voor, maar ik hoop dat jullie daar een mening over hebben.
Mijn man weet al dat ik "omgeslagen" ben. Als in; ooit gaan we dat wel proberen, maar niet nu. Echter, als mijn man eierstokken zou hebben zou men het luchtalarm wel kunnen afschaffen. Ik wil hem dus niet nu al belasten met wat ik nu denk, zonder dat ik daar zelf even aan gewend ben. Anders gezegd wil ik hem dus gewoon niet blij maken met een dooie mus. Wie weet waait dit wel over en dat kan en wil ik hem niet aandoen.
Ik geloof dat ik zo een aardige situatieschets gegeven heb. Eigenlijk hoop ik vooral heel hard op repliek als; Mens, een kind, dat stelt niks voor en een carrière kan je er heus gemakkelijk bij hebben!
Natuurlijk weet ik dat de vork zo niet in de steel zit, dus ik hoop wat ervaringsverhalen te horen. Hoe beviel die eerste periode, hoe heb jij de knoop doorgehakt, hoe bevalt het jou zo naast je baan. Zijn er wellicht carrieretijgers aanwezig die jong moeder zijn geworden? Hoe was dit? Ik ben seauouiseau benieuwd naar jullie mening in mijn geval. Kleine kans dat ik hem er uitgeprint naast leg in het eventuele gesprek met mijn man, maar wellicht komt er wel wat stof tot nadenken bij.
Bedankt allemaal.
Disclaimer; Uiteraard ga ik uit van een goede gezondheid. Als het niet lukt is het natuurlijk allemaal een heel ander verhaal, maar daar ben ik nu gewoon niet vanuit gegaan.
Disclaimer 2; Naast al mijn gemopper en misschien zelfs gezeur lijkt het me heel erg fijn en bijzonder om met mijn man een kind te krijgen en een eigen gezin te vormen.
donderdag 19 september 2013 om 13:38
Zeker is dat genoeg tijd om aan het idee te wennen, maar ik zou dat spiraal nu laten zitten, dan over 3 maanden eruit en dan niet aan de condooms. Je hebt toch niet ineens haast? Waarom 3 maanden aan de condooms? Zodat je straks inzicht hebt in je cyclus? Is toch niet nodig? Gewoon die spiraal eruit en seksen maar
donderdag 19 september 2013 om 13:47
quote:Pucker schreef op 19 september 2013 @ 13:38:
Zeker is dat genoeg tijd om aan het idee te wennen, maar ik zou dat spiraal nu laten zitten, dan over 3 maanden eruit en dan niet aan de condooms. Je hebt toch niet ineens haast? Waarom 3 maanden aan de condooms? Zodat je straks inzicht hebt in je cyclus? Is toch niet nodig? Gewoon die spiraal eruit en seksen maar
Nee zeker geen haast, wel enthousiast!
Ja, ik denk dat ik dat prettig vind, maar dat kan ik natuurlijk een weekje laten bezinken. Ik zal het daar vanavond nog eens over hebben.
Ik ben al in geen drie jaar meer ongesteld geweest, hooguit eens een rode veeg. Voor die tijd altijd een week voluit knallen, zeg maar. Ik kijk er niet naar uit, maar daaraan wennen en mezelf wat dat betreft beter leren kennen lijkt me prettig. Net als Doreia.
Zeker is dat genoeg tijd om aan het idee te wennen, maar ik zou dat spiraal nu laten zitten, dan over 3 maanden eruit en dan niet aan de condooms. Je hebt toch niet ineens haast? Waarom 3 maanden aan de condooms? Zodat je straks inzicht hebt in je cyclus? Is toch niet nodig? Gewoon die spiraal eruit en seksen maar
Nee zeker geen haast, wel enthousiast!
Ja, ik denk dat ik dat prettig vind, maar dat kan ik natuurlijk een weekje laten bezinken. Ik zal het daar vanavond nog eens over hebben.Ik ben al in geen drie jaar meer ongesteld geweest, hooguit eens een rode veeg. Voor die tijd altijd een week voluit knallen, zeg maar.
Ik kijk er niet naar uit, maar daaraan wennen en mezelf wat dat betreft beter leren kennen lijkt me prettig. Net als Doreia.
donderdag 19 september 2013 om 14:19
quote:justmaartje schreef op 19 september 2013 @ 12:31:
[...]
Dat doen we ook zeker, absoluut, ik bedoel meer dat ik nu nog niet naar mijn schoonzus wil gaan om te vragen of zij (tegen betaling!) op wil passen op onze eventuele kleine, terwijl het nog niet eens zover is en we niet eens weten of en wanneer dat allemaal zal lukken.
Samen praten we er wel over, ik ben heel realistisch en ook nuchter wat dat betreft. De conclusie die we nu hebben; er zijn veel opties dus daar komen we zeker uit. Ik kan alleen nog geen plan maken terwijl ik niet zeker weet of de partijen mee willen werken.
Zodra ik contractverlenging krijg bij mijn werkgever valt er wel te praten, het is meer spannend hoe en wat mijn prestaties doen. Zoals nu de planning is heb ik daar meer duidelijkheid over als we ook daadwerkelijk zonder anticonceptie gaan vrijen, dus dan kunnen we concreter worden.
Bij uiterste nood zit ik misschien wel zonder werk en dan zal mijn partner harder financieel moeten trekken om die tijd te overbruggen. Als we geen opvang kunnen regelen kan hij altijd nog thuis gaan werken (als is dat natuurlijk een situatie die zeer onwenselijk is).
In mijn ogen is het ideaal om 3 dagen opvang te regelen en daarnaast beiden een dag voor ons rekening te nemen. Zo kun je wel allebei zeker 32 uur blijven werken (hem kennende gaat hij tussendoor toch aan het werk als de kleine slaapt ofzo).
Ik snap dat je je familie nog niet wil vragen om op te passen als het nog niet aan de orde is, maar blijkbaar is het niet zo dat er al een aanbod ligt van een broedse oma die dolgraag wil oppassen
Daarom dus de vraag hoeveel kinderopvang voor jullie (allebei dus) acceptabel en betaalbaar is. Ideaal is 3 dagen, maar zou 5 eventueel ook kunnnen als de andere opties niet lukken? Is het haalbaar voor je vriend om een dag minder te werken? Gaat het voor jou ook samen met je baan (je hebt wettelijk natuurlijk wel het recht, maar je hebt ook ambitieuze carrièreplannen)?
Je vriend heeft het druk met zijn eigen zaak: voordeel is dat hij flexibel is en zijn eigen tijd kan indelen, nadeel is mogelijk dat het werk gewoon blijft liggen ook als hij er niet is, dat hij geen vakantiedagen, ziekte- of ouderschapsverlof kan nemen. Ondernemerschap vraagt een sterke verantwoordelijkheid naar klanten: hoe gaat hij die afwegen tegen de verantwoordelijkheid voor een kind? Wat als jullie allebei een belangrijke afspraak hebben en kind is ziek? Wat als hij tussendoor een offerte oid moet afmaken en kind wil de hele dag door gedragen worden?
Daarnaast wordt een baby groter en dan krijg je te maken met andere dingen, zoals school, speelafspraakjes, sporten en clubjes en dergelijke. In mijn ervaring is het ouderschap in dat stadium minder zorg en vooral heel veel coördinatie. Ook als je het uitbesteedt, moet je erom denken dat de kinderen op tijd worden gebracht en opgehaald, dat hun voetbalkleren gewassen zijn en de formuliertjes voor school ingevuld, de cadeautjes voor het kinderfeestje zijn gekocht, dat er iemand naar het 10-minutengesprek gaat, de kinderen achter de vodden zit om hun huiswerk te maken, gitaar te oefenen en hun kamer op te ruimen (een dagtaak op zich). Nu heb ik het nog niet over huishouden, was, administratie en al die dingen, die komen er gewoon bij
En dat moet je dus samen naast twee drukke fulltime banen doen. De zorg voor een baby kun je nog goed verdelen. In de praktijk komt de coördinatie als het kind wat ouder wordt in 99% van de gevallen op de moeder neer. De betrokken vader rijdt vaak ook wel heen en weer naar balletles, gaat vroeg naar huis om zijn kinderen van de crèche te halen en gaat mee naar het 10-minutengesprek, maar de moeder moet denken om de gymspullen, afspreken met de moeder van vriendje x dat zij terug rijdt, het cadeautje kopen voor dat feestje, de taarten bakken voor het eigen kinderfeestje en op te trakteren op school enz.
Het wordt een beetje een lang verhaal zo, maar dat komt omdat het gewoon heel veel is Het lijkt me goed om, voordat je je spiraal laat verwijderen en met condooms de kans loopt zwanger te worden, dit soort dingen door te spreken. Niet in algemene zin en in de goede hoop dat het allemaal vast wel goedkomt, maar meer in detail, meer in concrete voorbeelden.
Je ziet, ik speel graag even advocaat van de duivel voor jullie
[...]
Dat doen we ook zeker, absoluut, ik bedoel meer dat ik nu nog niet naar mijn schoonzus wil gaan om te vragen of zij (tegen betaling!) op wil passen op onze eventuele kleine, terwijl het nog niet eens zover is en we niet eens weten of en wanneer dat allemaal zal lukken.
Samen praten we er wel over, ik ben heel realistisch en ook nuchter wat dat betreft. De conclusie die we nu hebben; er zijn veel opties dus daar komen we zeker uit. Ik kan alleen nog geen plan maken terwijl ik niet zeker weet of de partijen mee willen werken.
Zodra ik contractverlenging krijg bij mijn werkgever valt er wel te praten, het is meer spannend hoe en wat mijn prestaties doen. Zoals nu de planning is heb ik daar meer duidelijkheid over als we ook daadwerkelijk zonder anticonceptie gaan vrijen, dus dan kunnen we concreter worden.
Bij uiterste nood zit ik misschien wel zonder werk en dan zal mijn partner harder financieel moeten trekken om die tijd te overbruggen. Als we geen opvang kunnen regelen kan hij altijd nog thuis gaan werken (als is dat natuurlijk een situatie die zeer onwenselijk is).
In mijn ogen is het ideaal om 3 dagen opvang te regelen en daarnaast beiden een dag voor ons rekening te nemen. Zo kun je wel allebei zeker 32 uur blijven werken (hem kennende gaat hij tussendoor toch aan het werk als de kleine slaapt ofzo).
Ik snap dat je je familie nog niet wil vragen om op te passen als het nog niet aan de orde is, maar blijkbaar is het niet zo dat er al een aanbod ligt van een broedse oma die dolgraag wil oppassen
Daarom dus de vraag hoeveel kinderopvang voor jullie (allebei dus) acceptabel en betaalbaar is. Ideaal is 3 dagen, maar zou 5 eventueel ook kunnnen als de andere opties niet lukken? Is het haalbaar voor je vriend om een dag minder te werken? Gaat het voor jou ook samen met je baan (je hebt wettelijk natuurlijk wel het recht, maar je hebt ook ambitieuze carrièreplannen)?
Je vriend heeft het druk met zijn eigen zaak: voordeel is dat hij flexibel is en zijn eigen tijd kan indelen, nadeel is mogelijk dat het werk gewoon blijft liggen ook als hij er niet is, dat hij geen vakantiedagen, ziekte- of ouderschapsverlof kan nemen. Ondernemerschap vraagt een sterke verantwoordelijkheid naar klanten: hoe gaat hij die afwegen tegen de verantwoordelijkheid voor een kind? Wat als jullie allebei een belangrijke afspraak hebben en kind is ziek? Wat als hij tussendoor een offerte oid moet afmaken en kind wil de hele dag door gedragen worden?
Daarnaast wordt een baby groter en dan krijg je te maken met andere dingen, zoals school, speelafspraakjes, sporten en clubjes en dergelijke. In mijn ervaring is het ouderschap in dat stadium minder zorg en vooral heel veel coördinatie. Ook als je het uitbesteedt, moet je erom denken dat de kinderen op tijd worden gebracht en opgehaald, dat hun voetbalkleren gewassen zijn en de formuliertjes voor school ingevuld, de cadeautjes voor het kinderfeestje zijn gekocht, dat er iemand naar het 10-minutengesprek gaat, de kinderen achter de vodden zit om hun huiswerk te maken, gitaar te oefenen en hun kamer op te ruimen (een dagtaak op zich). Nu heb ik het nog niet over huishouden, was, administratie en al die dingen, die komen er gewoon bij
En dat moet je dus samen naast twee drukke fulltime banen doen. De zorg voor een baby kun je nog goed verdelen. In de praktijk komt de coördinatie als het kind wat ouder wordt in 99% van de gevallen op de moeder neer. De betrokken vader rijdt vaak ook wel heen en weer naar balletles, gaat vroeg naar huis om zijn kinderen van de crèche te halen en gaat mee naar het 10-minutengesprek, maar de moeder moet denken om de gymspullen, afspreken met de moeder van vriendje x dat zij terug rijdt, het cadeautje kopen voor dat feestje, de taarten bakken voor het eigen kinderfeestje en op te trakteren op school enz.
Het wordt een beetje een lang verhaal zo, maar dat komt omdat het gewoon heel veel is Het lijkt me goed om, voordat je je spiraal laat verwijderen en met condooms de kans loopt zwanger te worden, dit soort dingen door te spreken. Niet in algemene zin en in de goede hoop dat het allemaal vast wel goedkomt, maar meer in detail, meer in concrete voorbeelden.
Je ziet, ik speel graag even advocaat van de duivel voor jullie
Ga in therapie!
maandag 23 september 2013 om 09:06
quote:dubiootje schreef op 19 september 2013 @ 14:19:
[...]
Je ziet, ik speel graag even advocaat van de duivel voor jullie
Dat is alleen maar prettig, want dat geeft gespreksstof en dingen om over na te denken. Alleen maar blij mee dus. Broedse familie die op wil passen is er wel trouwens, alleen ik heb zelf het idee dat het misschien weer anders is als het eenmaal zover is.
Andere punten gaan we zeker bespreken, of hebben we al besproken. Als zo'n kleine wat ouder is denk ik dat het gemakkelijker combineren word. Heb zelf ook niet zo gek veel op met baby's, maar je schijnt er doorheen te moeten.
[...]
Je ziet, ik speel graag even advocaat van de duivel voor jullie
Dat is alleen maar prettig, want dat geeft gespreksstof en dingen om over na te denken. Alleen maar blij mee dus. Broedse familie die op wil passen is er wel trouwens, alleen ik heb zelf het idee dat het misschien weer anders is als het eenmaal zover is.
Andere punten gaan we zeker bespreken, of hebben we al besproken. Als zo'n kleine wat ouder is denk ik dat het gemakkelijker combineren word. Heb zelf ook niet zo gek veel op met baby's, maar je schijnt er doorheen te moeten.
