Minnaar. Deel 22.

@Jufmafkees, diep in mij zit nog steeds het 'vertrouwen' dat anderen mij vroeg of laat in puin werken, agv dat denkpatroon gedraag ik mij (nodeloos en krampachtig) solitair, want hé veiligheid voor alles.

Inmiddels ben ik járen met mijn man en hij heeft mij al die tijd heel gehouden (voor zover er nog iets heel was dan).

Voordat mijn minnaar en ik op dezelfde locatie werkten kenden wij elkaar ook al jaren en in al die tijd ook geen enkele vorm van 'mishandeling'.

Kortom, die angststoornis van mij is naast intens contraproductief ook vol-komen irrationeel van mij en toch dàt patroon uit mijn systeem krijgen is me een berg werk!

Echt, als ik mag kiezen doe mij in mijn volgende leven een bedrieger als partner ipv weer zo'n type als ouder!

@kip Dat is het probleem met angsten, die zijn vaak irrationeel en komen vaak voort uit iets uit het verleden.



Maar uh..liever helemaal geen bedrieger in mijn leven hoor!



Intussen merk ik hier vooral rust. Heerlijk. Ik hoef me niet meer druk te maken om de vraag: zal hij wel echt een relatie willen? Is hij van gedachten veranderd? En al die andere onzekerheden. Oh wat heeft het een energie geslurpt al die jaren. Nu zit ik gewoon heerlijk te werken zonder afleiding en al die nachten dat ik wakker lag en om hem zat te piekeren, lig ik nu wakker en verveel ik me te pletter! Het is zoveel fijner zo.

Jou go Heidi!!!



Jufmafkees, wat jij beschrijft aan seringetje, zo zie ik het ook.



Pfff, it zelf niet lekker in mijn vel. Nr2 is logischerwijs met zichzelf bezig, maar ik kan het niet helpen nog gevoelens voor hem te hebben en toch stiekem te wachten op een berichtje.

Ondertussen ben ik thuis stil en raakt nr1 geirriteerd omdat ik niet duidelijk aangeef wat er is. Hij wil het weten. Nu had ik wel een smoes (iets anders waar ik ook last van heb), maar het was niet echt overtuigend (omdat ik hiet liegen ook een beetje zat ben denk ik).

Ik zit er sterk aan te denken om te vertellen dat ik gevoelens heb voor een ander (ook al kan ik daar nu niks meer mee, behalve treuren) en dan te kijken waar dat toe leidt.

Heb er met mijn moeder over gesproken. Zij staat achter mij, wat ik ook doe, maar praatte vooral met mijn gedachten mee. Zat zelf te denken om een psycholoog te bezoeken om alles op een rijtje te krijgen. Kan dat helpen denken jullie?

Mijn moeder dacht dat het miss beter was me eerst te focussen op andere belangrijke dingen (die hier niks mee te maken hebben), voor ik de kuppel in het hoenderhok gooi en vooral eerst te bedenken wat ik wil en hoe ik dat over ga brengen.

Hebben jullie adviesen of tips?

Roos, het is heel dubbel. Ook al knalt het huwelijk van nr2, een relatie is bijna onmogelijk, in ieder gaval niet een relatie waarin we samen zouden gaan wonen ofzo. Dit hebben we ook besproken. We willen elkaar niet aan het lijntje houden, maar hebben moeite met elkaar los te laten. Maar als hij echt voor zijn huwelijk gaat, moet hij mij wel loslaten (ik hem ook als ik echt voor mijn huwelijk wil gaan) en ik denk (voel) dat hij daar ook mee bezig is. Pijnlijk, maar voor mij ws ook beter. Maar los van dat moet ik idd de balans opmaken en ik denk dat ik daar dus hulp bij nodig heb. En ik vraag me dus af of ik er goed aan doe dit aan mijn man te vertellen voordat ik hulp zoek of tijdens.

Mijn moeder is idd niet ongekleurd, maar opvallend genoeg denkt ze vooral aan mij.

quote:Rooss4 schreef op 19 januari 2014 @ 15:44:

Excusez moi Madame Orange!



Hoe maak ik het bien? eeh bon?Ik wil graag een gesigneerd exemplaar van het werkboek 'beton en prikkeldraad'. De nieuwste release, die met de workshop "hoe snack ik Hongaarse muzikanten op de berg" en "hoe kom ik zo snel mogelijk uit de G-modus".

quote:forbiddenfruit schreef op 19 januari 2014 @ 21:52:Ook al knalt het huwelijk van nr2, een relatie is bijna onmogelijkquote:forbiddenfruit schreef op 19 januari 2014 @ 21:22:Ondertussen ben ik thuis stil en raakt nr1 geirriteerd omdat ik niet duidelijk aangeef wat er is. Hij wil het weten. .Ik zit er sterk aan te denken om te vertellen dat ik gevoelens heb voor een ander (ook al kan ik daar nu niks meer mee, behalve treuren) en dan te kijken waar dat toe leidt..Zat zelf te denken om een psycholoog te bezoeken om alles op een rijtje te krijgen.. vooral eerst te bedenken wat ik wil en hoe ik dat over ga brengen.

Zo te lezen heb jij jouw plan de campagne al aardig op orde hoor:

1. psycholoog om op een rijtje te zetten wat jij wilt en hoe jij het gaat brengen bij

2. jouw man en tegelijkertijd

3. jouw gevoelens voor jouw minnaar loslaat

Geef het tijd en dan kom jij vanzelf weer in balans. Sterkte.

quote:Rooss4 schreef op 20 januari 2014 @ 00:07:

MO!! Je verbaasd me!

Vooral die G-modus!



Speciaal voor jou schrijf ik er nog een hoofdstukje bij.

"over gaan via G-modus en komen via G-spot"

Verder de bijlage: "wat mijn is dijn is" en als afsluiter "buitendedeurneuken is zo gek nog nie".



*duikt in haar toetsenbord*Bedankt Roos voor het vrolijk wakker worden!

Hallo allemaal,

Ik lees hier al een tijdje mee en heb nu besloten toch maar de stoute schoenen aan te trekken!

Iets waarvan ik nooit had gedacht dat het zou gebeuren is toch gebeurt. Vorige week heb ik een afspraak gehad met een anderel gezellig! Hapje gegeten heerlijk gekletst en als afscheid een heerlijke zoen! vandaag heb ik met m afgesproken! Ik vind het erg spannend en heb er heel veel zin in maar aan de andere kant twijffel ik om te gaan! Het gevoel van spanning overwint maar toch zit er in mijn achterhoofd dat het fout is.

@Forbiddenfruit

Ruim 20 jaar geleden ben ik uitgehuwelijkt aan mijn beste vriend, mijn man. Allebei zó maagdelijk, wisten wij veel en de eerste 5 jaar hebben wij aangemodderd in bed.

Naast dat hij worstelde met zijn 'onmannelijke' (aseksuele) gebrek aan penetratieve lust en ik met mijn gebrek aan het mogen uiten van mijn 'verderfelijke' biseksuele lust.

Net als jij wist ik altijd al dat ik meer/anders wilde en ook geen jaloerse man hier gelukkig.



In jaar 6 van onze relatie kwam namelijk mijn eerste minnares langs en mijn man gedoogde die tweede relatie. Haar man wist van niets, want hij mocht die 'verderfelijke' kant van haar niet zien. (Zij kwam eveneens uit een godsdienstig nest en haar schaamte over haar bi-gevoelens was zelfs groter dan die van mij).

Na ruim 5 jaar ontdekte haar man de ware aard van onze relatie en hij riep mij ter verantwoording. Zij weigerde namelijk nog steeds iets van haar gevoelens te delen met hem, terwijl zij op basis van haar gevoelens wel steeds meer het alleenrecht op mij was gaan claimen en allerlei (toekomst)verwachtingen op haar gevoelens had gebouwd. Vreselijke nasleep van gehad.



Mijn man nam na die relatie het initiatief tot een echte open relatie voor ons, hij vond al vrij snel zijn (eveneens aseksuele) vriendin en ons kind weet niet beter of papa heeft een vrouw en een vriendin. Zijn alleenstaande vriendin heeft wat jaren met ons samengewoond, nu zit mijn man alweer járen in een lat-relatie met haar doordat zij tijd en ruimte nodig heeft voor haar eigen dingen. Zij heeft nooit het alleenrecht op hem geclaimd, zij en ik kunnen het uitstekend met elkaar vinden, wij kennen allebei onze plek in zijn leven en mooi voor hem dat hij bij haar ook zijn nieuwe technieken mag oefenen.



Ik kwam vrij snel na mijn eerste minnares mijn laatste minnares tegen, zij heeft ook een open relatie, de afgelopen 10 jaar intens van elkaars lichaam genoten en nu nog steeds een dikke (inmiddels platonische) vriendschap. Prettig gezelschap.



In die afgelopen tijd heb ik ook ontelbare mannen versleten, allemaal snoeperige snacks. Relaties van maximaal een jaar die allemaal stuk liepen doordat de man in kwestie verwachtte dat hij wel het alleenrecht op mij kon claimen op basis van zijn gevoelens. Doordat hij wel de seksuele penetratie met mij had had een aantal de verwachting opgebouwd dat er bij mij thuis niets meer geïnvesteerd werd sinds hij in beeld was gekomen. Vreselijke touwstrekrelaties voor mij.



Mijn huidige minnaar is zich er heel erg duidelijk van bewust wat zijn plek in mijn leven is, claimt geen alleenrecht op mij en kan (net als de vriendin van mijn man bij mijn man kan) ook prima zonder mij leven. Ook al vind hij mijn gezelschap zeker wel een bonus (en gaat hij latten niet uit de weg) hij vind zijn alleenstaande leven ook al dikke prima en heeft geen verwachting tov mij. Wat ik doe mag ik helemaal zelf weten en hij vind dat allemaal wel best.



In al de bovengenoemde relaties spelen gevoelens een rol natuurlijk. Wat ik nu wel inzie is dat degenen die erkenden dat zij gevoelens hadden en hun gevoelens ook makkelijk los kunnen laten op de lange termijn het meest stabiel in de omgang zijn gebleken.



Mijn man, zijn vriendin, mijn laatste minnares en huidige minnaar kunnen dat.

Ik heb mij in de relatie met mijn laatste minnares vastgeknoopt aan mijn gevoelens, verwachtingen gebouwd op mijn gevoelens en keer op keer ontdekt dat mijn verwachtingen voor mij heel erg verneukeratief zijn.



Wellicht is het toch verstandiger om te leren gevoelens los te laten zijn en alles wat er mogelijk is eenvoudigweg te nemen als een bonus.



Natuurlijk heb jij ook gevoelens en ook al kan de beleving van jouw gevoelens totaal overheersend zijn jij bent in de kern niet jouw gevoelens.



Wat er voor jou allemaal mogelijk is kom jij alleen te weten door jouw gevoelens naar meer/anders eindelijk kenbaar te maken aan jouw man en ik wens jou (nogmaals) sterkte in die campagne.

Kip, je langspeelplaat zit weer eens vast. Wat wil je nu? Moet iedereen maar voor de open relatie gaan? Iedereen maar een handvol vriendjes en vriendinnetjes erbij nemen en onbeperkt rondneuken?



Wat is voor jou aseksueel?

@Heidi, zowel mijn man als ik hebben er 1 (en ik soms nog 1) iemand naast, dat kan ik geen handvol noemen. Samen hebben wij die grenzen afgesproken om eea in balans te houden. Nog afgezien van dat allerlei wisselende contacten tegelijkertijd enorm tijdrovend zijn en wij die tijd er geen van beide (meer) voor over hebben. Wat aseksueel is heb ik al eerder toegelicht en anders kun jij daarvan een prima definitie op Wikipedia vinden. Natuurlijk kan niet iedereen een open relatie aan. Hoop jij dat Guus bv ooit een open relatie met zijn vrouw gaat krijgen?



Edit; morgen opname, dus voorlopig geen mogelijkheid om verder te reageren helaas.

Nee, niet iedereen kan het aan idd. Gelukkig kun jij het uitstekend handelen. Die handenvol is ook pas sinds een jaar? voorbij. Sinds je hier kwam schrijven ongeveer en ontdekte hoe verknipt jouw visie op seks was en de beerput open ging. Daarvoor waren het, voor zover ik me kan herinneren, wel degelijk handenvol.



Wat ik eigenlijk bedoelde te zeggen is, dat duidelijk is dat je behoorlijk vast zit in je eigen puinhopen en jij meer dan genoeg aan je eigen sores hebt, voordat je anderen kunt overtuigen van jouw geweldige relatie.



Ik vroeg me alleen af hoe - en vooral waarom - een aseksuele man, seksuele handelingen verricht (minus penetratie) met een aseksuele vrouw. Oh nee, dat was de manier waarop vrouwen seks hadden toch?

@Heidi. die handenvol waren tijdens mijn relatie met mijn eerste minnares, dat stond inderdaad beschreven in de herinnering die ik opdiepte uit die periode. Inmiddels meer dan 10 jaar geleden.



Mijn relatie is niet perfect nee, onze relatie blijft werk in uitvoering en gelukkig willen zowel hij als ik daar nog steeds in investeren, perfect zal het ook nooit worden, die illusie zijn wij allang kwijt.



Hij geniet met zijn vriendin heel erg van alle massagetechnieken die hij heeft geleerd. Jij bent vast ook wel eens bij een masseur geweest zonder dat dat een seksuele lading had?



Zijn manier van doen richting mij is inderdaad anders, omdat ik géén aseksuele vrouw ben, dat was jou hopelijk al wel duidelijk toch? Zo niet, loep even mijn posts, dan hoef ik niet weer de lp te pakken.



Wat ik vooral wilde toelichten dmv mijn lp aan ervaring is het volgende;

"Ik heb mij vastgeknoopt aan mijn gevoelens, verwachtingen gebouwd op mijn gevoelens en keer op keer ontdekt dat mijn verwachtingen voor mij heel erg verneukeratief zijn.

Wellicht is het toch verstandiger om te leren gevoelens los te laten zijn en alles wat er mogelijk is eenvoudigweg te nemen als een bonus.

Natuurlijk heb jij ook gevoelens en ook al kan de beleving van jouw gevoelens totaal overheersend zijn jij bent in de kern niet jouw gevoelens"

Kip, hoe doe je dat gevoelens loslaten voor een minnaar(res) ?

@Kiwi, dat is dus iets wat ik ook nog kan/moet leren, dus ik weet het niet.



Mijn man is daar een ster in, erkennen dat hij gevoelens heeft voor iemand, zonder zich door die gevoelens te laten overheersen, zonder verwachtingen aan zijn gevoelens te verbinden en die ander niet vast te willen houden. Ik weet ook nog niet hoe hij dat doet.

quote:Rooss4 schreef op 20 januari 2014 @ 19:00:

[...]



Volgens mij ben ik een halve vent aan het worden.



Now were talkin...



Wat lijkt me dat gaaf trouwens, ooit een keer 24 uur met een penis rondlopen. Ik denk dat ik echt continu met dat ding bezig zou zijn. Staand plassen, aftrekken, gepijpt worden, mijn man eens flink nemen enz...

quote:jufmafkees schreef op 19 januari 2014 @ 13:09:

Seringetje, dat vreemdgaan (kort of langdurig) uiteindelijk bij het uitkomen schade (emotioneel) toebrengt aan de nietswetende partner, lijkt me overduidelijk. Ik denk ook niet dat iemand dat zal ontkennen hier. Waar men over valt, is de vergelijking met fysieke of emotionele mishandeling. JIj claimt namelijk dat dat even erg is. Daarmee moet ook ik het oneens zijn.



Bij emotionele mishandeling word je dag in dag uit aangeleerd dat je niets waard bent, niets kan, niet goed bent, er niet mag zijn dat alles aan je fout is. En vroeg of laat geloof je dat ook. Als je partner je dan uitscheldt of je wat aandoet dan ben je van mening dat het wel jouw schuld zou zijn en het verdient zal hebben want je bent als mens de ander niet waard, je bent namelijk helemaal niets waard, überhaupt op welk vlak dan ook.



Als je erachter komt dat je partner is vreemdgegaan, langdurig of niet, kan ik me goed voorstellen dat je vertrouwen in je partner en misschien even tijdelijk in alle mensen, weg is. Dat is nogal een understatement!!





Want degene die het meest van je hoort te houden, heeft tegen je kunnen liegen. Ik kan me ook voorstellen dat je je afvraagt of je schuldig bent, het verdient hebt en gaat twijfelen aan jezelf. Echter, dit ligt alleen op het vlak van relaties en is toch echt heel wat anders dan de innerlijke overtuiging bijgebracht worden dat je niets waard bent op geen enkel vlak. Dit is wat anders dan denken dat je mening niets waard is, dat je niets mag vinden, dat je er niet mag zijn in de ogen van iedereen (want dat word je geleerd bij emotionele mishandeling).



Natuurlijk is het verschrikkelijk als blijkt dat je partner is vreemdgegaan en zal je er kapot van zijn. Maar ik zie van heel dichtbij wat emotionele mishandeling met een mens kan doen en dat is echt niet te vergelijken. Beide situaties zijn natuurlijk erg. Alleen ik zie echt wel een verschil in gradatie en ook in opzet. Want emotionele mishandeling wordt gedaan met het doel de ander kapot te maken en te vormen naar jouw wil en vreemdgaan niet.



Dus, is vreemdgaan erg voor de partner: natuurlijk, zal niemand ontkennen denk ik. Maar ik vind je vergelijking met emotionele mishandeling (of fysieke) heel erg krom en echt niet te vergelijken.

Ik begrijp niet van mij waarom ik dat erkennen t/m loslaten wel kan bij een man en niet bij een vrouw. Bedoel, bij mijn laatste minnares lukte dat mij dus niet. Naja, weer een therapiepunt.



Ik wil in mijn volgende leven (óók) een penis!

Zoveel makkelijker lijkt me.

Jazeker Heeidii, soms zijn er rode oortjes van de verhalen. Figuurlijk dan he?



FF, ik ben zelf ook een traject gestart bij een psycholoog. Niet alleen omdat ik meerdere keren de fout in ging met een nr2, maar ook om te achterhalen waar het ooit mis is gegaan. En dat 'recht' te zetten. Of beter: het te kunnen verklaren. Dat kan ik nu, ik weet waar het mis ging op de momenten dat het ook mis ging en waarom ik soms doe wat ik doe. Heb dat traject afgesloten, was er blij mee.



En dan gaat het toch weer mis. Ik vul een gat op en dat bevalt me te goed om het niet te doen. Ondanks de foute kant ervan (voor nr1).



Of je een psycholoog in moet schakelen voor een stuk "liefdesverdriet" gaat misschien wat ver. Dat speelt immers een behoorlijke rol, toch?

Als het is om te achterhalen waarom je huidige relatie niet voldoende bevat wat je nodig hebt en je eigenlijk niet goed weet wat dat dan is (je behoefte) dan is het zeker wel zinnig.



En de antwoorden die je vast zult vinden, geven je inzicht. Maar of ze je veranderen, dat is maar de vraag. Misschien accepteer je wat er aan de hand is, maar houd je het toch bij datgene wat je hebt. Grote verschil is ... je snapt dan waarom.

Wat is er zo verleidelijk aan een penis?



Ho wacht even. Ik bedoel ... Wat lijkt er zo verleidelijk aan een penis hebben?