Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 8 juni 2008 om 21:24
Perel, wat verschrikkelijk dat je je kleine meisje hebt verloren En dat je niet eens goed afscheid van haar hebt kunnen nemen. Neem je jezelf dat nu nog kwalijk? Vind je dat het aan de moeder is om als ze net een kindje heeft verloren zelf zo assertief te zijn om het kindje te "claimen"?
Zou je dat ook verwachten van een andere moeder in die situatie?
Is het niet zo dat je op zo'n moment overweldigd bent door emoties, in shock zelfs, en helemaal niet in staat bent na te denken, laat staan voor jezelf op te komen?
Hoeveel maanden was je?
Heb je later de kans gehad om er wel over te praten en erkenning gekregen voor dat verdriet?
liefs,
dubio
Zou je dat ook verwachten van een andere moeder in die situatie?
Is het niet zo dat je op zo'n moment overweldigd bent door emoties, in shock zelfs, en helemaal niet in staat bent na te denken, laat staan voor jezelf op te komen?
Hoeveel maanden was je?
Heb je later de kans gehad om er wel over te praten en erkenning gekregen voor dat verdriet?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 8 juni 2008 om 21:50
Hier ook even kort een berichtje van mij. Heb alles gelezen, tjonge, wat kunnen jullie het mooi verwoorden. Ik heb er niet zo veel aan toe te voegen omdat ik het anders ervaar. Ik denk dat ik zoals Zonlicht en Perel ook al een leven daarvoor had. Al behoorlijk zelfverzekerd was, waardoor ik er anders insta.
Heb wel een traantje gelaten om je dochtertje Perel...
Enne Elf, wat jij nu voelt daar ben ik nu eindelijk uit...er is geen weg terug *juicht voorzichtig*. Jouw tijd komt nog, wacht maar af...
Kus voor allemaal!!
Heb wel een traantje gelaten om je dochtertje Perel...
Enne Elf, wat jij nu voelt daar ben ik nu eindelijk uit...er is geen weg terug *juicht voorzichtig*. Jouw tijd komt nog, wacht maar af...
Kus voor allemaal!!
zondag 8 juni 2008 om 21:53
Meisjes, Dubio,
Ik ben er recentelijk wel mee bezig geweest.
Het was voor haar geboorte al bekend dat ze niet gezond zou zijn, en we moesten er rekening mee houden dat ze ernstig gehandicapt zou zijn.
De keuze was aan ons of deze zwangerschap tot het einde zou worden uitgedragen of niet.
Mijn exman kon de gedachte aan het leven met een gehandicapt kind niet verdragen, en ik durfde het leven met een man die me de keus om het kindje wel te krijgen altijd zou blijven verwijten niet aan.
De opluchting die ik voelde toen uit verder onderzoek bleek dat ze sowieso niet levensvatbaar was, dat is iets waar ik me tot op vandaag schuldig over voel, ik weet ook niet of ik de kracht had om te knokken voor haar bestaan, wanneer ze wel kans had gehad te blijven leven.
Toen heb ik besloten de zwangerschap te beëindigen, ik was ruim vijf maanden zwanger. Ik ben bevallen van een mini-babietje, dat na de geboorte al was overleden, waarschijnlijk door de medicijnen die mij zijn toegediend om de bevalling op te wekken.
In het ziekenhuis waar ik bevallen ben, was de zorg en aandacht rondom alles minimaal.
Ik had niet zo in de gaten dat het best ingrijpend was wat ik meemaakte, en ervaarde het als vanzelfsprekend dat niemand eigenlijk vroeg hoe ik me voelde.
Ik ben er recentelijk wel mee bezig geweest.
Het was voor haar geboorte al bekend dat ze niet gezond zou zijn, en we moesten er rekening mee houden dat ze ernstig gehandicapt zou zijn.
De keuze was aan ons of deze zwangerschap tot het einde zou worden uitgedragen of niet.
Mijn exman kon de gedachte aan het leven met een gehandicapt kind niet verdragen, en ik durfde het leven met een man die me de keus om het kindje wel te krijgen altijd zou blijven verwijten niet aan.
De opluchting die ik voelde toen uit verder onderzoek bleek dat ze sowieso niet levensvatbaar was, dat is iets waar ik me tot op vandaag schuldig over voel, ik weet ook niet of ik de kracht had om te knokken voor haar bestaan, wanneer ze wel kans had gehad te blijven leven.
Toen heb ik besloten de zwangerschap te beëindigen, ik was ruim vijf maanden zwanger. Ik ben bevallen van een mini-babietje, dat na de geboorte al was overleden, waarschijnlijk door de medicijnen die mij zijn toegediend om de bevalling op te wekken.
In het ziekenhuis waar ik bevallen ben, was de zorg en aandacht rondom alles minimaal.
Ik had niet zo in de gaten dat het best ingrijpend was wat ik meemaakte, en ervaarde het als vanzelfsprekend dat niemand eigenlijk vroeg hoe ik me voelde.
zondag 8 juni 2008 om 22:39
De dagen die tussen de beslissing en de bevalling zaten (het waren er drie) heb ik mezelf in huis teruggetrokken, veel gehuild en heel veel tegen mijn buik gepraat.
Het was in de tijd van Gordon: Kon ik maar even bij je zijn, en hoe slimey dat lied ook eigenlijk is, het was net alsof het speciaal voor mij gedraaid werd.
Tijdens mijn tweede zwangerschap ben ik er emotioneel slechter aan toe geweest dan in deze periode.
Ik had voortdurend de bevestiging nodig dat het goed ging.
Dat geloofde ik dan nog net op de dag dat de controle was geweest, erna staken de angst en de twijfels weer de kop op.
Ik was echt panisch in die tijd.
Ik weigerde hulp van maatschappelijk werk dat mij werd aangeboden want die wilden alleen mij maar geruststellen, maar ze konden toch de toestand van mijn kind niet beoordelen? Wie waren zij wel niet dat zij mijn angst wilden wegnemen? Ja, ik was raar in die tijd.
Het was in de tijd van Gordon: Kon ik maar even bij je zijn, en hoe slimey dat lied ook eigenlijk is, het was net alsof het speciaal voor mij gedraaid werd.
Tijdens mijn tweede zwangerschap ben ik er emotioneel slechter aan toe geweest dan in deze periode.
Ik had voortdurend de bevestiging nodig dat het goed ging.
Dat geloofde ik dan nog net op de dag dat de controle was geweest, erna staken de angst en de twijfels weer de kop op.
Ik was echt panisch in die tijd.
Ik weigerde hulp van maatschappelijk werk dat mij werd aangeboden want die wilden alleen mij maar geruststellen, maar ze konden toch de toestand van mijn kind niet beoordelen? Wie waren zij wel niet dat zij mijn angst wilden wegnemen? Ja, ik was raar in die tijd.
zondag 8 juni 2008 om 22:51
Dubio, om nog even op je vraag terug te komen of ik vind dat een moeder in zulke gevallen anders moet handelen...degene die ik in die periode was, had de moed en het lef niet om tegen de mening van anderen in te gaan, die was bang om te kiezen voor zichzelf, om dingen op te eisen, omdat ze nog niet bewust was van valkuilen en patronen, zichzelf nog niet goed kende.
Als ik toen was geweest hoe ik nu ben, was dit nooit gebeurd.
Als ik toen was geweest hoe ik nu ben, was dit nooit gebeurd.
zondag 8 juni 2008 om 22:57
Ik had wel al een aardig buikje, maar dat was omdat ik zoveel vruchtwater bij me had, dat was niet het kindje.
Dat was ook te klein voor de duur van het aantal weken, vandaar dat ik ook nog niets voelde.
Ik besef dat hoewel hier geen zwangeren posten, er misschien wel een paar meelezen.
Wanneer er vrouwen in mijn omgeving in verwachting zijn, houd ik mijn griezel-verhaal altijd bewust voor me als ze vragen naar mijn zwangerschaps ervaringen, omdat ik ze niet onnodig ongerust wil maken.
Dat was ook te klein voor de duur van het aantal weken, vandaar dat ik ook nog niets voelde.
Ik besef dat hoewel hier geen zwangeren posten, er misschien wel een paar meelezen.
Wanneer er vrouwen in mijn omgeving in verwachting zijn, houd ik mijn griezel-verhaal altijd bewust voor me als ze vragen naar mijn zwangerschaps ervaringen, omdat ik ze niet onnodig ongerust wil maken.
maandag 9 juni 2008 om 00:25
Perel
Zij deden natuurlijk of het normaal was. Weet jij veel. Je verliest ook niet elke dag een kind. Je weet toch totaal niet wat je dan moet of mag verwachten?
Hoe zie je dat nu? Heb je nu wel een idee van hoe het had moeten lopen? Is er iets wat je nu nog zou kunnen doen, een afscheidsritueel bijvoorbeeld? Iets om je kindje en je gevoel voor haar een plaatsje te gunnen in deze wereld.
Ik vind het beeld van dat om je heen huppelende meisje zo mooi
Ik heb me bij mijn tweede miskraam ook opgelucht gevoeld, omdat ik toen ergens al voelde dat het niet goed zat tussen ons. Achteraf ben ik nog steeds blij dat dat kindje toen niet gekomen is. Heb je dat schuldgevoel nu nog steeds?
liefs,
dubio
Zij deden natuurlijk of het normaal was. Weet jij veel. Je verliest ook niet elke dag een kind. Je weet toch totaal niet wat je dan moet of mag verwachten?
Hoe zie je dat nu? Heb je nu wel een idee van hoe het had moeten lopen? Is er iets wat je nu nog zou kunnen doen, een afscheidsritueel bijvoorbeeld? Iets om je kindje en je gevoel voor haar een plaatsje te gunnen in deze wereld.
Ik vind het beeld van dat om je heen huppelende meisje zo mooi
Ik heb me bij mijn tweede miskraam ook opgelucht gevoeld, omdat ik toen ergens al voelde dat het niet goed zat tussen ons. Achteraf ben ik nog steeds blij dat dat kindje toen niet gekomen is. Heb je dat schuldgevoel nu nog steeds?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 9 juni 2008 om 00:29
quote:Perel schreef op 08 juni 2008 @ 22:51:
Dubio, om nog even op je vraag terug te komen of ik vind dat een moeder in zulke gevallen anders moet handelen...degene die ik in die periode was, had de moed en het lef niet om tegen de mening van anderen in te gaan, die was bang om te kiezen voor zichzelf, om dingen op te eisen, omdat ze nog niet bewust was van valkuilen en patronen, zichzelf nog niet goed kende.
Als ik toen was geweest hoe ik nu ben, was dit nooit gebeurd.
Weet je dat zeker Perel? Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik durf niet met zekerheid te zeggen hoe ik zou reageren. Ik was verbaasd hoe ik reageerde toen mijn eerste veel te vroeg geboren werd. Ik was helemaal voorbereid op de kraamtijd, wist wat ik wilde, maar leverde me op dat moment over aan het oordeel van de artsen.
Ik denk dat je op zo'n moment zo in shock bent, dat je anderen nodig hebt om ervoor te zorgen dat jij krijgt wat je nodig hebt. Ik denk niet dat het te maken heeft met hoe jij toen in elkaar stak.
liefs,
dubio
Dubio, om nog even op je vraag terug te komen of ik vind dat een moeder in zulke gevallen anders moet handelen...degene die ik in die periode was, had de moed en het lef niet om tegen de mening van anderen in te gaan, die was bang om te kiezen voor zichzelf, om dingen op te eisen, omdat ze nog niet bewust was van valkuilen en patronen, zichzelf nog niet goed kende.
Als ik toen was geweest hoe ik nu ben, was dit nooit gebeurd.
Weet je dat zeker Perel? Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik durf niet met zekerheid te zeggen hoe ik zou reageren. Ik was verbaasd hoe ik reageerde toen mijn eerste veel te vroeg geboren werd. Ik was helemaal voorbereid op de kraamtijd, wist wat ik wilde, maar leverde me op dat moment over aan het oordeel van de artsen.
Ik denk dat je op zo'n moment zo in shock bent, dat je anderen nodig hebt om ervoor te zorgen dat jij krijgt wat je nodig hebt. Ik denk niet dat het te maken heeft met hoe jij toen in elkaar stak.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 9 juni 2008 om 00:31
quote:Perel schreef op 08 juni 2008 @ 22:57:
Ik had wel al een aardig buikje, maar dat was omdat ik zoveel vruchtwater bij me had, dat was niet het kindje.
Dat was ook te klein voor de duur van het aantal weken, vandaar dat ik ook nog niets voelde.
Ik besef dat hoewel hier geen zwangeren posten, er misschien wel een paar meelezen.
Wanneer er vrouwen in mijn omgeving in verwachting zijn, houd ik mijn griezel-verhaal altijd bewust voor me als ze vragen naar mijn zwangerschaps ervaringen, omdat ik ze niet onnodig ongerust wil maken.
Bij deze dan een waarschuwing aan alle zwangeren of faint-hearted. Ik wil graag dat je het gevoel hebt dat je het hier van je af kan schrijven Perel. Je hoeft je niet in te houden vanwege een hypothetisch iemand die hier meeleest. Er schrijven hier meer vrouwen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Je bent niet de enige. En er is geen reden om je verdriet weg te stoppen.
Zou je willen schrijven hoe je meisje heette?
Ik had wel al een aardig buikje, maar dat was omdat ik zoveel vruchtwater bij me had, dat was niet het kindje.
Dat was ook te klein voor de duur van het aantal weken, vandaar dat ik ook nog niets voelde.
Ik besef dat hoewel hier geen zwangeren posten, er misschien wel een paar meelezen.
Wanneer er vrouwen in mijn omgeving in verwachting zijn, houd ik mijn griezel-verhaal altijd bewust voor me als ze vragen naar mijn zwangerschaps ervaringen, omdat ik ze niet onnodig ongerust wil maken.
Bij deze dan een waarschuwing aan alle zwangeren of faint-hearted. Ik wil graag dat je het gevoel hebt dat je het hier van je af kan schrijven Perel. Je hoeft je niet in te houden vanwege een hypothetisch iemand die hier meeleest. Er schrijven hier meer vrouwen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Je bent niet de enige. En er is geen reden om je verdriet weg te stoppen.
Zou je willen schrijven hoe je meisje heette?
Ga in therapie!
maandag 9 juni 2008 om 00:49
maandag 9 juni 2008 om 00:53
O, dus jij hebt ook klusjes lopen doen? Ik ook, maar dan in de tuin. Als het onkruid boven een meter komt, grijp ik resoluut in
Ik ga nog even in jouw boek lezen en dan ook slapen.
Voor mij een heftige dag. Er loopt zo veel door elkaar nu. Problemen, gevoelens, alles gaat maar door en ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Ik ga maar gewoon door.
Morgen wordt misschien wel een fijne dag
Ik ga nog even in jouw boek lezen en dan ook slapen.
Voor mij een heftige dag. Er loopt zo veel door elkaar nu. Problemen, gevoelens, alles gaat maar door en ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Ik ga maar gewoon door.
Morgen wordt misschien wel een fijne dag
Ga in therapie!
