wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?

Poeh meid wat een verhaal, ik denk dat je laatste bericht de spijker op de kop slaat. Nergens in je verhalen hoor ik ook maar iets liefdevols of aardigs over je kind. Alles wat zij doet wordt door jou negatief geïnterpreteerd: alsof zij op de wereld is om jou te treiteren. Maar je praat over een peuter van drie, een peuter is niet gemeen of manipulatief, het is gewoon een kind!



Verder lees ik dat je nogal wat spanningen hebt met je man/vriend. Met name over de opvoeding.



Dit en ook constaterende dat je haar wel eens slaat baart mij grote zorgen. Het klinkt alsof je volledig op bent en geen enkele ruimte meer hebt. Je dochter toont echter volstrekt normaal gedraag en ik zeg altijd kinderen zijn een spiegel, alles wat ze doen komt van jou. Het is of een reactie of een imitatie van/op je eigen gedrag.



Het enige zinnige wat ik kan zeggen met grote nadruk:

ZOEK HULP. Via consultatiebureau of huisarts, je kan opvoedingsondersteuning krijgen en daarnaast is therapie voor jezelf denk ik ook raadzaam. Schaam je niet, want je bent heus niet de enige, maar in het belang van je kind alsjeblieft ZOEK HULP!!!

een paar pedagogische regels.



- sancties helpen alleen als ze direct volgen op het ongewenste gedrag. (dus dreigen met : dan gaan we morgen niet naar oma is zinloos)

- slaan, schreeuwen, emotioneel chanteren werken altijd averechts, je loopt wellicht tijdelijk iets op, maar het ongewenste gedrag zal verergeren, je beschadigt je kind en dat levert gedragsproblemen op.

- isoleren/afkoelen aantal minuten na leeftijd, dus in jullie geval 3 minuten op de gang

- negeren helpt alleen bij consequent zijn, als je uiteindelijk het negeren "opgeeft" omdat het "niet helpt" negeer je niet.

- geduld liefde en humor zijn onmisbaar

- zorg dat je met je partner op 1 lijn zit, discussieer nooit over je methodes in het bijzijn van je kind. Hanteer ook allebei dezelfde regels.

- pas je tempo aan. een kind van drie loopt niet snel, maar heeft wel recht om te lopen ipv in een buggy te hangen omdat pa en ma door willen lopen

- als je je kind wilt omvormen zodat hij of zij naadloos opgaat in jouw levenspatroon loop je met je kop tegen de muur. Jij moet je leven zo inrichten dat je kind zich daarin veilig en vertrouwd in zijn eigen tempo kan ontwikkelen

Als laatste tip: RELATIVEER.

Eens met de laatste postings van Meds. Intiem, ik denk dat je echt hulp moet zoeken, want volgens mij ben je verschrikkelijk vast aan het lopen of al vastgelopen.



Het gedrag dat je schrijft in de posting over het winkelen en varen is volstrekt normaal gedrag voor een driejarige, maar je bekijkt het alleen maar negatief ipv ook de positieve punten er uit te kunnen halen. In dat verhaal gaan toch ook een heleboel dingen wél goed (je dochter loopt mee, mag na een tijdje weer uit de buugy, stopt met ongewenst gedrag). Zie je deze dingen dan niet?



In de andere posting schrijf je een leuk verhaal over hoe je dochter speelde op de camping met de andere kinderen. Heb je daar van kunnen genieten? Kun je genieten van het feit dat zij smult van een ijsje?



Eerlijk waar, als ik je verhalen lees, dan denk ik dat de vakantie zonder dochter ook niet leuk was geweest, want je bent zo gespannen als een boog (zo kom je in je postings op me over althans, wederom, ik kan er volledig naast zitten).

quote:intiem schreef op 27 juni 2008 @ 01:25:

[...]





OK, ben weer wat verder met lezen en heb een vraagje over deze post. Ik heb nl. nogal moeite met een passende straf bedenken. Eentje die dichtbij genoeg ligt om binnen haar referentiekader (tijd) te passen en eentje die ze wel als straf voelt. Want ik moet echt vaak van te voren denken als ik het vervelende gedrag alweer tot vervelende hoogte voel borrelen "snel, snel, wat moet ik zeggen, wat moet ik als alternatief nemen wat niet te ver, te moeilijk te vervelend maar toch duidelijk genoeg is" Morgen is te ver, sommige dingen gaan mijn grenzen te ver dus wil ik niet. Ik heb geen zin in weer een preek, dus moet het iets feitelijks zijn. Maar er zijn zo weinig dingen die ik kan verzinnen die ze zo retebelangrijk vindt dat het indruk zou maken als het niet mag. Zeker niet iets wat dichtbij ligt qua tijd en anders hebben we er ook onszelf mee. Zo komen gedachten als geen verhaaltje lezen vanavond bij me op, maar dat hebben we al een paar keer geprobeerd en het doet niks met haar. Ze vindt het niet leuk en huilt er 's avonds wel vaak om (weer een drama dus), maar het brengt geen verandering in gedrag of hooguit een halve minuut. Toetjes eten we niet, nooit niet, dus kan dat niet 'afpakken'. Speelgoed afpakken doen we en vindt ze matig maar ook niet echt boeiend. Dagjes afzeggen kunnen we wel doen, maar dan heb ik mezelf er ook mee, want kan ik vervolgens in de hitte bij tent gaan zitten ofzo. Tja, wat zeggen jullie dan tegen kind wat indruk maakt? Wat maakt dat gedrag bij jullie kind uiteindelijk wel ombuigt door welke magische woorden. Ik ga nl. geen erge dingen zeggen zoals (in een winkel gehoord van een moeder tegen kind) als je met je vingers aan de spullen komt, dan komt de politie je halen en stopt je in de gevangenis (tegen ca. 5 jarige). Het maakt vast indruk. Bij ons gaat het er dan steevast zo aan toe:

kijken met je oogjes he liefje, niet met je handjes. Na paar keer dingen vastpakken subtiel terugzetten en geen punt van maken. Vervolgens start uitdaagfase en worden dingen grover gepakt en mee gespeeld, want dochter wil het regeltje niet. OK, snap ik, hoort bij leeftijd. Dus een waarschuwing dat ze mag kijken en/of dat het voorzichtig moet en anders gaat ze in de buggy (toevallig laatste jaar bij ons). Dochter gooit iets weg, want ze wil dat regeltje niet. OK, prima, consequentie is buggy, dus pak haar zonder woorden op en zet haar in buggy. Ook het dreinen neem ik voor lief en na 5 minuten krijgt ze de optie er weer uit te mogen, maar wel onder zelfde voorwaarden. Prima, kind gaat eruit. Maar zo'n sessie herhaalt zich rustig tig keer, waarna kind langere tijd in buggy blijft. Buiten (na winkel) weer positieve insteek. Vertellen kind wat we gaan doen en dat ze dan na dit of dat een lekker ijsje krijgt. Godsamme, had dan niks gezegd, want het gejengel begint, ze wil NU een ijsje. Negeer modus, want dit kennen we onderhand. Flink afleiden en uitleggen (tijdsbalk overzichtelijk maken) en het vooral niet meer over ijsjes hebben, want het vooruitzicht is blijkbaar te ingewikkeld. OK, over naar het volgende, ze mag weer uit buggy, maar begint vervolgens tergend langzaam te lopen en is niet vooruit te branden. Kom op, lopen meis, je kunt het, doen we wie het eerst daar of daar is. Nee, hmm, ze heeft geen zin en komt niet mee. Ok, negeren, loopt wel los. Maar ja, na twee minuten nog amper een stap verder. Ik duw tegen rug om haar vooruit te helpen. Komop, dit vindt mama niet leuk. Papa en mama lopen ook en jij kan ook goed lopen. Laat zich zakken op de grond en wil niet meer opstaan. Dikke zucht, prima, jij gaat nu weer in de buggy. Terug in de buggy dikke scene, ik wil uihuit de buggy, ik wil uihuit de buggy, ik wil lohopen. Ok, je krijgt nog 1 kans, maar dan is het wel lopen geblazen en anders blijf je er maar inzitten. Kans komt en dochter mag lopen. Dit gaat goed, welgeteld 1 minuut loopt ze en ik zeg, ha fijn joh, kunnen we nu lekker wandelen he. Maar de lol is er af na 1 minuut en ze parkeert zichzelf weer tegen een boom om te weigeren vooruit te komen (ergernis begint zich nu wel op te bouwen). Zonder woorden parkeer ik haar in buggy en negeer haar het komende half uur. Geen zin meer in, bekijk het effe. Maar onderwijl dikke tranen, schreeuwen, boos, huilen. Vriend bemoeit zich dan nog overigens wel met haar, want die trekt het zich minder aan. Dan heeft ze iets gevonden. Haar theater van babygehuil nadoen is aangebroken (net zo ergerlijk als krassen met je nagels op een krijtbord). Ze begint erbarmelijk te krijten en houdt niet op. Niet na 5 minuten, niet na 10 minuten, niet na een kwartier, maar inmiddels zitten we op een boottocht met andere mensen en ik ben het beu. Ik zeg dat dit niet zo leuk is en dat ze op moet houden. Ik ben over mijn 'negeer' stand hee n en probeer het leuk om te buigen. Hejoh, kijk er vliegen meeuwen over. Kijk, mooie vogels! Kom je lekker uit de buggy en zullen we samen vogels kijken. Ja, dat wil ze wel. Ze klimt uit de buggy en we kijken samen. Helaas is de attractie binnen 5 minuten bekeken en wil ze met de buggy gaan rijden (hoge buggy, kleine peuter, nog kleiner bootje). Nee schat, dat kan niet. We zitten op de boot. Huilen, ik wil met de buggy rijden, ik wil met de buggy rijden, ik wihil met de buhuggyhy rijhijden...etc. Zucht, afleiden. Hmm, nee, laat maar, negeren. Ergerlijke blikken op de boot. Schat (nou ja, voornaam duidelijk uitgesproken), jij houdt NU op met zeuren, anders ga je weer terug in die wagen. Zeuren is inmiddels janken. Ik pak met verhit hoofd dochter op en stop haar terug. Om mezelf niet te irriteren zet ik de wagen 2 meter verder met haar blik van me af en kijk vriend hulpvragend aan. We zijn inmiddels pas een uurtje verder dan waar ik dit verhaaltje mee begon en zo was het ook al de hele ochtend, waarschijnlijk ook de rest van de middag, getuige de 5 dagen ervoor die ongeveer gelijk zo liepen. Krijg er onderhand een ramhoofd van en genieten wil ook niet bijster lukken meer. Het is steeds en telkens elke minuut van de dag (zo voelt het onderhand) gejank en ik kan het gejank eerlijk gezegd niet meer horen. Snap niet wat jullie zo anders 'horen' dan ik. Het komt veel meer bij mij binnen denk ik. Ik maak het persoonlijk, weet ik van mezelf en dat is een groot probleem. Ik kan de prikkels ook niet goed meer scheiden, lijk op een gegeven moment overal gehuil te horen en raak er zelfs op gespitst. Het gehuil neemt een hoog volume aan binnenin mijn hoofd en mijn hoofd is op een gegeven moment alleen nog maar gevuld met huilen. Het roept letterlijke fysieke stress reacties bij me op, ik zweet, krijg hartkloppingen, voel me gejaagd, etc. Als dit dagenlang aanhoudt, kan ik het niet meer kwijt, zit het in mijn lijf en word ik boos. Boos op haar. Ik zie het niet meer helder, ik voel het niet meer helder. Zij doet het en zij moet het stoppen (zo voelt het dan, zeg niet dat dit de juiste gedachtengang is).



Jullie hebben absoluut gelijk dat ik dit bij mezelf moet oplossen. het helpt daarbij ook niet dat ik vaak en veel conflicten en meningsverschillen heb met vriend over o.a. de opvoeding. Ik vind dat hij consequenter moet zijn en duidelijkere regels moet stellen, hij vindt dat ik relaxter moet zijn. We krijgen relatietherapie en ik ben al lange tijd bij een peut en wellicht dat medicatie toch weer besproken gaat worden om mij van mijn edgyness af te helpen. Mij te helpen ontspannen. Ik kan er zo slecht tegen om veel/vaak samen te zijn met vriend, maar ook met dochter. Het lijkt/voelt vaak alsof geluiden en handelingen keer tien versterkt worden in mijn beleving. Dreinen is allesoverheersend en dreunt door mijn hoofd, tegen me aanstoten voelt als een grote duw. Het zal vast niet zo zijn, maar mijn beleving van dit alles is helaas zo.





Ik geloof echt wel dat je gek bent met je dochter, maar dat het er nu door je eigen gevoelens niet uitkomt. Want vooral het laatste stukje komt bij toch over als enigzins overspannen. En als je zelf niet stevig in je schoenen staat, voelt je dochter dit donders goed. Zou haar gedrag niet kunnen voortkomen uit onzekerheid, ze pikt jouw gevoel echt wel op maar kan er niets mee?



één lijn trekken is enorm belangrijk, en die mis ik een beetje. Ik zou als ik jou was eens binnenshuis beginnen. Samen met je vriend rond de tafel gaan en duidelijk afspreken wat je wel en niet tolereerd in huis. Wordt even aanpassen van beide kanten (jij wat relaxter en hij consequenter) maar dan is het een gesprek (desnoods met een pedagoog erbij) ipv langlopende irritatie. Spreek ook af welke sanctie waarop volgt. En dan ook 1 sanctie, niet zoals in bovenstaand verhaal na vijf minuten of een half uur wat anders proberen. Dan weet het kind ook niet waar ze aan toe is.

Dus echt straf, consequent volhouden en pas weer verder gaan als het goed gemaakt is. Ook goed verdergaan, dus alles vergeten en vergeven.



En straf volgt idd direct op de zonde. Dus bv na de derde waarschuwing vort in de hoek (strafstoeltjes, gang enzo werken ook wel, maar het grote voordeel van de hoek is dat ze die in winkels en restaurants ook hebben )



O, en wat betreft negeren, er zijn maar weinig mensen die de kunst van negeren verstaan. Echt, ik werk met mensen met een verstandelijke beperking en daar wordt ook nogal eens afgesproken om bepaalde dingen te negeren. Maar vervolgens wordt er dan wel gezucht of verstoord gekeken. Zelfs je geirriteerd voelen is al reactie genoeg, dit halen ze echt wel uit je lichaamstaal. En dan hebben we het over "profesionals". Let ook op wat je wil negeren. Wil je het gedrag negeren, of je kind?



Om het voor jezelf wat makkelijker te maken kan je misschien afspreken dat je vriend wat meer met haar gaat doen? Je schrijft in je OP dat het aan/ uitkleed ritueel niet zo soepel verloopt, kan je dat voorlopig even overdragen tot het met jezelf weer wat beter gaat?



Succes ermee!

Quote van jezelf in een ander topic:

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik ga naar bed, maar wilde op de valreep nog even meegeven dat moeilijke buien vaak emt perioden komen. Bij mijn dochter althans. Over het algemeen is (of beter gezegd, was, voordat de peuterpuber uit de kast kwam) ze heel makkelijk, goed te sturen en corrigeren, vrolijk, etc. Op die momenten herken ik mijn eign lieve meid. En bij perioden krijgt ze dan de kolder in d'r kop en waarom weet ik niet. Maar dan is ze dwars, stuurs, uitdagend, boos, vraagt de hele tijd om aandacht, schreeuwt, gilt, krijst en er is geen land mee te bezeilen. Ze zit dan vaker op de gang dan dat ze gezellig bij ons in de kamer is. En de reden van de ommekeer is ons niet bekend. En net op het moment dat je denkt dat het niet erger kan worden, dat je opvoeding gefaald heeft en je kind een monstertje is geworden, draait ze bij als een blad aan een boom en is ze weer haar makke, vrolijke, geduldige blije zelf (tot grote opluchting van mij, want ik ben dan echt verschrikkelijk moe en ook boos en teleurgesteld en chagerijnig, want ik kan haar dan helemaal niet meer goed verdragen en daar word ik vervolgens weer verdrietig van en voel ik me schuldig, etc. Niet leuk dus).



Inmiddels heeft dit zich nu al een behoorlijke tijd in het leven van mijn zo goed als driejarige dochter afgespeeld (die ups en dows), dat ik inmiddels wel vertrouwen genoeg heb dat mijn kind helemaal geen klein monstertje is geworden, maar dat het er kennelijk bijhoort en ik gewoon de storm zo goed als mogelijk met haar moet uitzitten en vooral moet proberen om in al dat negatieve vooral positief (naar haar, naar mezelf, etc.) te blijven. Moeilijk, maar het gaat echt altijd weer over geloof ik.

Wauw Intiem. wat heftig allemaal, wat je schrijft.



En weet je: ook uit deze tweede lange posting krijg ik het gevoel dat je je dochter"erbij doet". Je bent er wel maar je bent er niet, zeg maar. Dat herken ik wel - wederom gelukkig niet zo heftig als jij, maar toch.



Ik denk echt dat de clou van het verhaal is dat je meer moet afdalen naar haar niveau. En dan niet letterlijk, maar in je hoofd. Nu komt het erop aan, vanaf nu gaat het echte opvoeden beginnen en is je dochter geen makkelijke baby of dreumes meer die zich toch wel voegt naar wat jij bedacht hebt, maar begint het een mensje te worden die zelf ook plannen maakt.



Je komt op mij over alsof je je daar enorm tegen verzet en daardoor een waarschuwende drilsergeant die de pan uitflipt wordt, terwijl je er ook in mee zou kunnen gaan. Klinkt makkelijk, is het waarschijnlijk voor jou niet, maar echt, het helpt jezelf enorm.



Ik moet even nadenken over een concreet voorbeeld maar misschien kan ik het aan de hand van je eigen posting duidelijk maken.

Weet je wat me vooral opviel in je verhaal over de winkel en de boottocht: dat beide dingen activiteiten zijn die voor een net driejarige gewoon enorm beperkend en waarschijnlijk ook geen hol aan zijn.



En fair enough, je moet nu eenmaal soms dingen doen die voor een driejarige niet zo leuk zijn, maar op vakantie snij je jezelf daarmee in de vingers. Met afdalen naar haar niveau bedoel ik dan ook dat je zelf in je hoofd je al instelt op het feit dat je vakantie zal bestaan uit niets anders dan bij het pierenbadje hangen, omdat dat de plek is waar je driejarige nu eenmaal de meeste lol heeft. Als je daar in je hoofd vrede mee hebt, dat de dagen saaaaaaaaaai en repeterend zullen zijn, blijkt negen van de tien keer dat het helemaal niet saai is, maar juist hartstikke gezellig omdat je kind intens aan het genieten is en jij dus ook niet enorm de agent hoeft uit te hangen. Daar word je allebei rustiger van en na een paar van zulke dagen is je kind ook beter aanspreekbaar om wél samen die boot op te gaan.



Je hebt er nu niks meer aan want de vakantie is al voorbij, maar volgens mij zit het geheim écht in je verwachtingen van je dochter bijstellen. Als je je wereld kleiner maakt, meer op het belevingsniveau van een net-driejarige, dan overvraag je haar niet zo en word je zelf niet zo teleurgesteld steeds.



Bijvoorbeeld dat beweeglijke, dat is heel erg normaal gedrag, ze heeft net een beetje geleerd wat ze met dat lichaam allemaal wel niet kan en stuitert van de energie, dus door te verwachten dat ze stil blijft staan overvraag je haar enorm. Volgens mij is dat je grootste struikelblok: je verwachtingen van haar matchen niet met wat normaal gedrag is voor een driejarige en je daginvulling matcht dus ook niet met wat zij aankan en leuk vindt.

Toen ik las dat je het echt niet leuk vindt om een kind te hebben viel een hoop op z'n plek.

Als de belevingswereld van een kind niet die van jouw is dan is het ook echt moeilijk om het leuk te houden/maken.



Zoals ik al eerder schreef was mijn dochter van drie ook bij tijd en wijlen zwaar irritant op vakantie.

En dan zetten wij haar apart. Heel dramatisch roept ze dan " Sorry sorryyyyyyyy" en daarna is het meestal over.

Maar soms ook niet.

Soms is er een dag dat je het niet meer trekt.

Bij ons lossen we dat op door de ander het even over te laten nemen. Dat bespreken man en ik niet eens. Dat gebeurd.

Ik ben diegene die zich het snelst irriteert en man roept dan al snel:" Zullen wel roodkapje en de wolf of Pluk van de Pettenflet spelen"?

Waarna ik heerlijk een boek kon lezen terwijl ik uit het zwembad hele toneelvoorstellingen hoorde opstijgen.

Dat maakt dan weer dat ik smelt en alles is weer goed.



Maar als je niets hebt met kinderspelletjes, verhaaltjes, en de belevingswereld van een kind wordt het moeilijk.



Wij doen ook dingen op vakantie die niet leuk zijn voor een kind maar ik weet dat van tevoren en los dat vooraf al op.

" We moeten vandaag heeeeeeeeeeeel ver met de auto en dat duurt heeeeeeeeeeel lang. Maar daarom heb ik cadeautjes in de auto (een nieuw stikkerboek bv doet het heel goed) en mag je lekker 2 ijsjes vandaag.

Rijdend door het Thaise landschap had niemand door dat we uiteindelijk 13!!!!!!!!! uur hebben gereden. Er viel geen onvertogen woord. We picknickten in de Thaise berm, stopten bij een waterval, speelden " ik zie ik zie wat jij niet ziet" , zongen liedjes, aten heeeeel veel chips en noem maar op.

Echt gezellig!

Terwijl ik best opzag tegen die lange tocht (kon niet anders, onderweg geen plaatsen met hotels).



Toen we op de plaats van bestemming kwamen een luxe hotel uitgezocht en lekker in het donker in het zwembad.

" Dat mag eigenlijk niet maar omdat jij zo lief was vandaag mogen wij erin".



Ach, ik kan wel 100 voorbeelden geven maar ik denk echt dat je het zo moet voelen. En als dat niet zo is is dat echt heel naar voor alle partijen.

Ik hoop dan ook van harte dat je proffesionele hulp krijgt en dat je over een tijd echt oprecht kan genieten van je meisje....

Intiem, wat schrijf je het beeldend. Ik voel gewoon helemaal hoe gespannen de situatie was, hoe moe je was, hoe op, hoe geirriteerd, hoe gefrustreerd.



Maar wat een ieder hier al zegt: Ik lees niets van jouw peutertje dat niet normaal is voor een kind. Natuurlijk proberen ze dingen uit, zo leren ze. Natuurlijk testen ze grenzen, zo leren ze.



En ik herken het wel, hoor, dat wanhopige gevoel dat je soms kunt hebben, wanneer je zelf moe bent en daardoor (want dat het een wisselwerking is, is iets waar ik van overtuigd ben) je kinderen onhandelbaar lijken. Maar zoals eigenlijk ook al door wel tien mensen hiervoor is gezegd: Het enige dat echt, echt zal helpen, is een verandering bij jou.



Ben jij moe en gestresst? Dan zal je kind ook zo reageren. Wil jij haasten, snel snel ergens komen? Dan kan je er donder op zeggen dat je kind zal gaan treuzelen en dwarsliggen.



Ik heb hier nu twee peuters en ik kan je wel vertellen; Als ik ergens loop en ik wil opschieten en duw een van beiden wat vooruit in het ruggetje, dan is de kans groot dat ze zich als een ezeltje schrap zetten en bovendien waarschijnlijk nog teruglopen naar een paar meter terug, om het alsnog 'ZELF' te kunnen doen. Want dat is heel belangrijk, zelf dingen doen



Dus heb ik geleerd dat hoe laconieker ik ben, hoe meer ik meeveer, hoe makkeljker alles loopt. Willen ze stil gaan staan bij een boom? Prima. Ga maar stil staan. Zullen we de hele dag hier blijven staan? Leuk hoor. Best rustig. Beetje jammer van dat leuke spelen in de speeltuin dat we anders konden doen, maar ach, mama vermaakt zich hier ook wel. Ik ga uitgebreid rustig zitten, maar binnen een paar seconden willen ze weer verder, hoor, want ze willen helemaal niet stilstaan! Ze willen gewoon een vinger in de pap hebben. Eigenwijs zijn. Want zo zijn peutertjes. Eigenlijk is dat toch gewoon erg grappig, vind je niet? Zo'n klein propje vol met eigenwijze ideetjes.



Ik ben niet zozeer aan het straffen eigenlijk, bij mijn kleintjes. Misschien komt dat nog wel. Wel zitten er consequenties aan elke keuze. Kan je je ergens niet gedragen door dwars te zijn of niet te luisteren? Dan gaan we daar wel weg. Wil je gillen en schreeuwen en stampen? Prima, hoor, maar doe dat dan wel even lekker op een plek waar niemand er last van heeft. Als je weer normaal kan vertellen wat er is, dan kom je maar weer. Verdrietig zijn, boos zijn, alles mag en ik wil altijd praten en troosten als ze daar behoefte aan hebben, maar we blijven wel communiceren. Op geschreeuw, gestamp en gekrijs ga ik simpelweg niet in. Dan trek ik mijn wenkbrauwen op en ga wel wat anders doen. Dat weten ze ook heel goed, dus dat soort buien duren nooit lang. Ze willen gewoon graag gehoord worden. Ze leren wie ze zijn, dat ze zelf een persoon zijn, met een willetje. En dat moet uitgeprobeerd worden. Vind je dat eigenlijk niet een heel leuk proces, als je er bij nadenkt?



Als ik weer eens merk dat ik wat minder in mijn vel zit, dat ik moe ben (zeker nu ik zwanger ben wil dat wel weer wat vaker voorkomen) en weinig geduld heb en dat de kinderen daar (je kunt er de klok op gelijk zetten) recalcitrant op reageren, dan haal ik eens diep adem en vraag mezelf: "Nou en?" Nou en, dat dingen wat langer duren? Nou en, dat we twintig keer opnieuw een schoen moeten aantrekken, omdat meneer het zelf wil doen, maar eigenlijk niet zo goed kan? Nou en, dat ze in een winkel elke plank uitgebreid willen bekijken of in een tuin elke zandkorrel, want alles is zoooo mooi!? En als ik me dan afvraag waarom het eigenlijk uit zou maken, dan realiseer ik me tien tegen een dat het geen bal uitmaakt. Dus haal ik mijn schouders op en laat het gaan. En ga gewoon gezellig meedoen.



Natuurlijk zijn er regels. Sommige dingen mogen pertinent niet, want zijn gevaarlijk bijvoorbeeld, of hebben te maken met regels van fatsoen. Maar eigenlijk zijn dat soort dingen nooit een probleem. Ik denk ook dat dat komt doordat er niet voortdurend wordt gecorrigeerd of gesnauwd. Als je voortdurend "nee, dat mag niet" of "houd eens op!" hoort (ik zie het wel eens gebeuren in de stad, dat mensen met kinderen zo voortdurend politieagentje lopen te spelen. Al vermoeiend om naar te kijken, laat staan het mee te maken!), maakt het weinig indruk meer, kan ik me voorstellen. Als je echter meestal lekker kunt proberen en leren in een gezellige sfeer, maar een paar dingen mogen pertinent niet, met een goede reden, dan is het al heel anders, denk ik.

Hee MissD, weer zwanger? Gefeliciteerd!!!

Ik denk dat je duidelijker bent -en het geverveel minder wordt- als je na een vergrijp van zeg vijf minuutjes uitdagen kiest om je kind bijv. een half uur in de buggy te zetten in plaats van vijf of tien minuutjes en dan weer verder proberen.

Levert geschreeuw op -dat je dan weer kunt troosten door een aai veel aaien over de bol, eens even lekker dragen, uitleggen waarom ze zo lang in die buggy zit-

Als je om de vijf minuten haar weer laat proberen blijft het doorduren. Als je haar vijf minuten laat proberen en dan een half uur niet laat proberen zal ze na een sessie of drie best wel doorkrijgen dat dit helemáál niet leuk is.



Verder: zoals al eerder gezegd. Het is van mega belang dat je op de opvoeding gerichte hulp krijgt. Valt heel veel uit te halen.

En verder helemaal eens met je post, ik zat me nav het topic wat je strafbaar vindt af te vragen wat ik strafbaar vindt maar ik geef eigenlijk heeeeeeeeel weinig straf. En ik heb niet eens "vaste" regels in de zin van dat ik zo kan opdreunen wat er wel en niet mag. Brutaal zijn, gevaarlijke dingen, die mogen niet.



Maar net als jij los ik het meestal op door te zeggen "sorry, zo verstaat mamma je niet, als je weer normaal kan praten dan wil ik wel naar je luisteren". Of : "nee hoor, als je gaat schreeuwen luister ik niet naar je, kom maar terug als je uitgeschreeuwd bent".



Het meeste wordt er hier thuis gewaarschuwd door gewoon verbaal te herhalen wat ik niet leuk vind, ik verbind er verder geen consequentie aan als een strafplek ofzo. Bij een grote mond wil ik nog wel eens zeggen "hee, mamma is je werkster niet" of "ik doe geen boodschappen voor de prullenbak" als er met eten geklierd wordt of niet gegeten wordt, maar een dergelijke opmerking op enigszins snibbige toon is vaak al genoeg voor een "sorry mamma" en gedragsverandering.

Oh, en zoveel jengelen is wel een normale kinderreactie op een onduidelijke situatie, maar is niet nórmaal. Tuurlijk wordt er gejengeld maar in een doorsnee huis is dat niet aan de lopende band. Daar zou ieder gezond mens gestoord van worden. Niet zo raar dus dat dat huilen inmiddels in je hersenen gegraveerd staat.

Thanks Fash!

Het is dus wel een kip en ei verhaal.

Want omdat de sfeer in het gezin niet goed is wordt het kind vervelend en dat komt de sfeer weer niet ten goede.

Is het voor de korte termijn geen oplossing om je dochter een paar dagen naar bijv. opa en oma te brengen en zelf eens helemaal tot rust te komen.

Ga eventueel lekker in je eentje of met een vriendin een weekendje naar het bos of naar de zee, lees een boek, eet lekker en rust uit.

Het is een korte termijn oplossing maar misschien doorbreekt het even de negatieve spiraal.

quote:mamzelle schreef op 27 juni 2008 @ 09:33:

Oh, en zoveel jengelen is wel een normale kinderreactie op een onduidelijke situatie, maar is niet nórmaal. Tuurlijk wordt er gejengeld maar in een doorsnee huis is dat niet aan de lopende band. Daar zou ieder gezond mens gestoord van worden. Niet zo raar dus dat dat huilen inmiddels in je hersenen gegraveerd staat.Nee, inderdaad, hier wordt vrijwel nooit gejengeld. Ook niet toen hij 3 was. Maar het verschil is denk ik dat de aanleiding voor het jengelen niet ontstaat. Als je niet de hele dag "nee, niet doen" roept, hoeft die grens niet steeds opgezocht te worden. Mijn zoons driftbuien kwamen echt voort uit frustratie door slechte communicatie of overvragen van mijn kant. En als je je dat realiseert, is het ook logisch dat een kind gaat flippen en word je ook minder boos/zelf gefrustreerd. Bij mij heeft het enorm geholpen om kritisch te zijn op mijn eigen handelen, dus de manier waarop ik dingen zeg, het tijdstip waarop ik dingen verwacht, de tóón waarop ik praat en wat ik nou eigenlijk van hem verwacht. Als ik dan een situatie in mijn hoofd weer naspeelde, zag ik duidelijk waar ik zélf de aanleiding was voor de scène.

Intiem, ik vind het dapper van je dat je hierover zo open durft te zijn. En ik vind ook dat je heel goed reageerd op de kritieken die je hier krijgt. Je hebt door dat de sleute van de gedragsverandering bij jezelf ligt, dat is al stap 1.



Ik heb met jou en je dochter te doen. Wat je beschrijft over hoe prikkels bij je binnenkomen en hoe op je eigenlijk bent, klinkt mij in de oren als een (bijna) burn out. Je dochter zal jouw spanning zeker oppikken, en dat zal haar gedrag niet verbeteren zoals anderen ook al hebben geschreven. Goed van je dat je hup gaat zoeken!!



Wat betreft je vraag over hoe straffen; iets dat meteen volgt op de actie en ook wat erop gericht is je dochter uit de situatie te halen. Dus op de gang, in de hoek, speelgoed waar ze mee gooit wegnemen etc. Als ik lees dat je haar wilt raken, denk ik, waarom? Wat is je doel ervan? Dat je kind zich rot voelt, of dat het gedrag waar ze mee bezig is ophoudt? Waarom zou je moeten zeggen dat ze vanavond geen verhaaltje krijgt als ze nu haar gedrag niet aanpast. Een verhaaltje is een goede afsluiting van de dag voor haar en voor jouzelf, bovendien weet ze 's avonds ook echt niet meer dat ze 's middags iets heeft gedaan dat niet mag. Ik krijgt het gevoel dat je in een spiraal bent gekomen van je dochter er onder proberen te krijgen, terwijl het daar niet om zou moeten gaan.



Meebewegen, humor dat zijn zulke bruikbare instumenten als je met een peuterpuber moet omgaan! Ik vind mijn zoontje van bijna drie bij vlagen ook heel pittig hoor. Maar zoals je weet zijn het fases, daar zul je doorheen moeten gaan.



Probeer met je vriend op 1 lijn te komen. Je dochter voelt heel goed aan dat dat nu niet het geval is en zal waarschijnlijk het moeilijkste gedrag vertonen als jullie samen zijn? (merk ik zelf als zoon zo'n fase heeft, als ik of man alleen met hem zijn gaat het altijd beter dan wanneer we met zijn allen zijn, en dan zitten wij nog redelijk op 1 lijn, maar ja niet honderd procent helaas).



Verder ben ik het ook met wat iemand anders al schreef eens dat je je moet verplaatsen op haar niveau. Als je dochter al 5 dagen achter elkaar dwars is, maar op de camping wel hartstikke leuk met andere kinderen speelt, zou ik dus niet op dag 6 maar weer een boottocht gaan ondernemen. Voor wiens plezier doe je dat dan eigenlijk? Als iets voor je dochter niet leuk is, is het toch voor jullie allemaal niet leuk. Dan ga je toch lekker 2/3 dagen op de camping hangen en kijk je op dag 4 weer of het beter gaat om een uitstapje te doen? Zo niet, dan maar de hele vakantie op die camping hangen (ik stel me er nu al op in dat als wij in augustus gaan kamperen met onze 2 zoontjes, onze dagen zullen bestaan uit, brood halen bij de bakker, eten, naar het zwembad, naar de beek, met de autootjes spelen bij de tent, middagslaapje, boodschappen doen en als dat drama's oplevert zullen man en ik ons opsplitsen en dat dus alleen doen, nog even bij het riviertje spelen eten en dan nog even wat lezen, wijntje drinken als de jongetjes in bed liggen). Ikzelf verheug me er al helemaal op. Als het goed gaat wil ik wel eens naar een marktje gaan in een dorp wat verderop, maar als 1 van mijn zoontjes dat niet gaat trekken gaan we gewoon meteen weer terug naar de camping.

Ik denk dat het voor jou ook een stuk makkelijker zal worden als je je instelt dat je niks gaat doen op een dag met je dochter (behalve misschien naar de speeltuin gaan). Mocht er toch iets gebeuren, is dat mooi meegenomen, zo niet dan heb je toch een lekkere keuteldag gehad?



Heel veel sterkte!!

Intiem, ik wil je allereerst een compliment geven voor de rauwe eerlijkheid waarmee je je verhaal vertelt.



Ik heb geen kinderen, bewust, dus kan je geen tips geven over hoe je hiermee om moet gaan. Maar het lijkt me een hel en het lijkt me dat de driejarige aan het roer staat. Dat is voor jullie waardeloos en voor haar ook.



Ik schrik wel een beetje van je postings. En het kan best zijn dat het door mijn onervarenheid met kinderen komt, maar ik zie dit zomaar escaleren. En dan bedoel ik écht escaleren. Ben je daar zelf wel eens bang voor?



Ik denk dat je hier op het vivaforum wel wat steun kan krijgen maar dat je echt professionele hulp moet gaan zoeken. In de perfecte wereld zou morgen nanny Jo Frost bij je op de stoep staan. Zeker weten dat je daar een hoop aan zou hebben.



Volgens mij schrijf je ook op het Borderline topic toch? Misschien zou je iets hebben aan andere vrouwen met borderline die ook kinderen hebben? Want ik kan me toch niet voorstellen dat jouw borderline niets met deze situatie van doen heeft?



Meid, ik wens je heel veel succes. Dit lijkt me behoorlijk zwaar. En je lijkt me echt van goede wil, maar dat het je allemaal boven het hoofd aan het groeien is.

quote:intiem schreef op 27 juni 2008 @ 11:14:

Lieve allemaal, wat schrijven jullie toch veel en wat willen jullie graag met me meedenken. Wordt erg gewaardeerd en ondanks dat ik dus grote steken laat vallen kunnen jullie mij als mens/moeder nog wel positief aanschrijven. Vind ik erg fijn!

Helaas heb ik -wederom- niet veel tijd om inhoudelijke vragen te beantwoorden; door de vele berichtjes, maar ook omdat ik over tien minuten naar mijn behandelaar/therapeut moet voor een afspraak. Zoals jullie kunnen lezen heb ik dus al therapie, zelfs al heel lang (nu ononderbroken voor de afgelopen 5 jaar al). Mijn "aankunnen" gaat heel erg in golven. Soms trek ik het allemaal redelijk en dan komt er weer een periode dat ik het nauwelijks kan bolwerken. Ik geloof dat ik nu weer in die fase zit. Het is een combinatie van mezelf (grote factor), relatieverschillen met mijn vriend en daar bovenop gedrag van dochter. Die drie dingen samen trek ik dan niet. En het stomme, er wordt veel gerefereerd aan het feit dat ik wel eens onverspannen/burn out zou kunnen zijn. Alleen ben ik al 5 jaar thuis, afgekeurd en zit dochter op de creche met een medische indicatie (vanwege het feit dat ik het niet trek) en zit ik nog vol in therapuetische gesprekken. Waarvan zou een mens overspannen moeten worden vraag ik me dan wel eens af pfffffff....



Ik moet weg en hoop vanmiddag antwoorden te kunnen geven. Maar wat me wel de ogen opent is dat jullie beleving van jullie kind(eren) heel anders is dan de mijne. Ik denk vaak dat het zo hoort, iedereen zal het wel hebben en probeer het te bagatelliseren of te relativeren. Maar met zoveel geduld en relaxedheid zoals jullie over leven met een kind praten, zo krijg ik het maar zelden voor elkaar. Het grote genieten is iets wat ik objectief kan waarnemen (dus dit is een situatie waarbij je normaal gesproken kunt genieten), alleen lukt me dat maar heel weinig. Wat ik zei over of ik een kind leuk vind:

ik vind mijn dochter leuk en lief en ze is mijn hartedief. Ik hou van haar. Maar het moederschap doet zoveel met me (in negatieve zin door de emoties die ik allemaal niet kan hanteren), dat ik puur voor het moederschap zou zeggen: als ik dit van te voren had geweten, dan had ik er verstandig aan gedaan het niet te doen. Sterker, dan had ik het niet gewild. Het is te groot voor mijn bordje, ondanks mijn geweldig lieve meisje die ik nooit meer kwijt wil!



Intiem, ik herken heel veel van mezelf in jouw postings van toen ik nog in de post-natale depressie zat. Ik weet precies hoe je je voelt. Het is ook zwaar, zeker als je de pech hebt niet een modelkind te hebben (en ja alle kinderen hebben van die dagen maar de een toch echt meer dan de ander). Je vraagt je af waar je overspannen van kan raken want je zit thuis en de kleine op de creche maar we weten allebei dat thuiszitten geen garantie is voor niet overspannen zijn. Met name als je ook al problemen in je relatie hebt houdt dit voor jou in dat je concreet geen grip heb op de drie belangrijkste dingen in je leven: jezelf, omdat je een slaaf van je emoties en hormonen bent en jezelf niet terug herkent van voor de zwangerschap, je vriend omdat je niet op een lijn zit en de relatie niet goed loopt, en je kind omdat je het idee hebt dat jullie niet op een lijn zitten en je al van tevoren bang bent voor de strijd die komen gaat. In jouw situatie zou iedereen overspannen zijn.



Ja het is belangrijk dat je hulp zoekt en het is ook belangrijk dat je inziet dat de kleine, los van bepaalde karakterdingen, echt alleen maar reageert op hoe jij je voelt. Het is ontzettend moeilijk om dan ontspannen te zijn maar inderdaad, te tip is: verwacht niets en plan gewoon niets. Ga naar een speeltuin met haar en doe alleen dat. Dat op zich is nu al een hele onderneming voor je maar geniet ervan als het goed gaat. Je hoeft heus niet gelijk met haar de supermarkt in. Focus je nu op dingen doen die zij leuk vindt want dan gaat het makkelijker en krijg je wat meer plezier in je kind terug.





ff posten anders ben ik alles kwijt

Sterkte zo intiem. Besef je wel dat je goed doet naar vermogen he? Zoals elke ouder. En bekijk dat ook. Probeer de dingen te zien die goed gaan. Die je zelf ook goed doet.

Je kunt er pas volledig voor je kind zijn, als je er bent voor jou. En dat is iets wat ik volledig kan onderstrepen als geen ander.



Ja, je krijgt harde woorden, maar wel goed bedoelde en ik vind het goed van je dat je er wat mee doet. Je vraagt hulp, en doet er iets mee. En dat je wellicht niet meteen ziet wat mensen bedoelen, is ook soms een kwartje wat moet vallen.



Er zijn velen die zo verder gaan zonder hulp. Dus wat dat betreft van mij uit alle respect.

Intiem wat heb je voor therapie en hoe helpt die jou bij het opvoeden? Waarom kan je niet met een 'ontspannenheid" naar het leven kijken?

Heb je ook medicatie?

Ik begrijp heel goed dat je zegt dat het slimmer had geweest geen moeder te zijn maar Intiem, wie is er wel klaar voor? En je legt de lat voor jezelf en je kind ook wel erg hoog denk ik. Met jouw verwachtingen faal je altijd en juist die verwachtingen moet je aanpassen om weer een leuk beeld van je kind en jezelf als moeder te krijgen. Achteraf zeg ik ook ik was er echt niet klaar voor maar ik weet ook dat als ik 10 jaar had gewacht ik er nog steeds niet klaarvoor was geweest (zeker niet met mijn bijzondere gevalletje van Zwiepje). Niemand rekent op de combinaite van een kind met depressie/burnout/relatieproblemen noem maar op en ook niemand zou dit volhouden zonder in te storten. Als je je dat beseft dan ben je al bijna bij de oplossing. Het is goed dat je hulp zoekt want dan kan je werken aan die twee belangrijke dingen: jezelf en je relatie en komt het vanzelf ook wel grotendeels goed met de relatie/verhouding met je dochter. En je liefde blijft er wel hoor, en zodat dat er is, is nog lang niet alles verloren. Zet hem op!