wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?

Niet weer he... alwéér de openingspost verdwenen . Ik vind dat echt erg onsportief. Natuurlijk begrijp ik dat de reacties die je hier krijgt soms confronterend, niet leuk en soms misschien zelfs onredelijk zijn. Dat neemt niet weg dat je de keuze hebt gemaakt om je probleem op het forum te delen in de hoop serieuze reacties te krijgen. Mensen nemen de moeite serieus op jou te reageren, nemen daarvoor de tijd, energie en denken met je mee.

Ik vind dit echt heel onsportief.

quote:intiem schreef op 13 juli 2008 @ 12:07:

Hallo allemaal,

ik wilde jullie even bedanken voor het meedenken en meeleven. Ik heb er echter voor gekozen om niet meer hier verder te willen schrijven. Met dit forum doe ik geen recht aan mijn situatie is wel gebleken. Door mijn zeer ongecensureerde gedachten op te schrijven die meestal ook tot stand komen in het heet van de strijd (als ik dingen het meest heftig voel, oftewel een niet zo vrolijke en vrij negatief gekleurde bui), heb ik een beeld van mezelf neergezet die doorgetrokken wordt naar een groter plaatje. En hoe meer ik schrijf en reacties van jullie terugkrijg, hoe minder ik mezelf herken in jullie verhalen. Ik voel me niet dat waar jullie mij op willen wijzen en daarom denk ik dat het verstandiger is mijn hulp te zoeken bij mensen die mij, mijn dochter en mijn vriend IRL ook kennen, zien en meemaken. Een forum doet geen recht aan uitspraken, doet geen recht aan mimiek, doet geen recht aan een heleboel dingen en daardoor wil ik het zoeken daar waar ik het zoeken moet en al doe.



In ieder geval bedankt allemaal!

Jij ook Moem. Ik waardeer je schrijfsels heel erg en er zit veel in waar ik wat mee kan. Maar ik kies er toch liever voor dit proces niet op het forum af te maken.





Ik heb lang getwijfeld of ik nog zou reageren, maar toch nog dit:



Je zegt geen recht te doen aan je situatie, maar uit alle reacties blijkt één constante: alle mensen die gereageerd hebben vinden jouw gedachten schokkend en heftig en zorgelijk, net zoals men bepaalde gedragingen schokkend en heftig en zorgelijk vinden.



Als ik voor mezelf spreek: ik heb een heeeeeeeel heftige begintijd met mijn zoon gehad, waarin ik het moederschap zwaar vond en echt weleens gedacht heb "waar ben ik aan begonnen". Maar ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat ik nog NOOIT ook maar iets heb gedacht wat in de buurt komt van de gedachten die jij over je dochter hebt. En heel eerlijk: ik denk dat er heel weinig moeders zijn die zulke gedachten hebben. Natuurlijk kun je allemaal je kind weleens achter het behang plakken, maar jouw ongecensureerde gedachten zoals je ze noemt, zijn verre van normaal. Ze zijn schadelijk en agressief en het ergste is: het blijft niet bij gedachten alleen. Je hebt het zelf aangegeven: je slikt kalmeringsmiddelen om met je dochter om te kunnen gaan. En zelfs mét kalmeringsmiddelen komt het regelmatig voor dat je je dochter slaat of anderszins fysiek pijn doet.



Hoewel ik respect heb voor het feit dat je dit proces niet meer op het forum wil delen, heb ik het angstige vermoeden dat dat niet de reden is dat je stopt met hier schrijven. Ik heb meer de indruk dat je stopt met schrijven omdat je jezelf wijsgemaakt hebt dat het allemaal wel meevalt, dat wij alles veel te zwaar opnemen en dat je je gewoon niet zo goed uitgedrukt hebt waardoor wij nu een verkeerd beeld van je hebben.



Ik hoop echter dat je tot het inzicht zult komen dat dat een verkeerde gedachte is. Het valt niet mee, als jouw gedachten normaal waren, zouden er veel meer moeders gereageerd hebben dat ze dit herkennen en ach meid, dat denken wij ook wel eens hoor.



Als er al iemand een verkeerd beeld van de situatie zou hebben, dan lijkt mij de kans het grootst dat jij dat zelf bent. Jij houdt van je dochter, en dat geloof ik ook echt. Ik kan me dan ook voorstellen dat je zelf niet kunt of wilt geloven dat de manier waarop je je moederschap beleeft op dit moment een tikkende tijdbom is. Want je houdt van haar, toch? En je voedt haar op volgens het boekje, toch?



Dat kan allemaal wel zo zijn, maar het beeld wat je hier geschetst hebt van je ongecensureerde gedachten en gevoelens maken je - in mijn optiek, maar eigenlijk zeggen vrijwel alle reacties ongeveer hetzelfde - het soort moeder waarbij het wachten is op ernstige mishandeling en ernstige schade aan jouw dochtertje.



Dus ik wil afsluiten met je op het hart te drukken dat het allemaal NIET meevalt, dat hoe je je nu voelt volgens mij gevaarlijk is, voor jou, maar vooral voor je dochter en dat ik hoop dat je alleen hier op het forum stopt met het delen van je ongecensureerde gevoelens en gedachten. Zoek irl professionele hulp, zonder daarbij te censureren. Want censureren en sociaal wenselijk de boel bagatelliseren is volgens mij het allerslechtste wat je je dochter aan kunt doen. Echt, het valt NIET mee.

Hmmm, het feit dat je nu je openingspost weggehaald hebt, beloven weinig goeds.



Intiem,



Je zal niet de eerste moeder zijn die naar de buitenwereld toe de schijn ophoudt dat het allemaal zo leuk en aardig gaat en dat er achter jouw deur niets aan de hand is. Zo'n soort moeder wiens kind op de eerste hulp belandt en daar het verhaal ophangt dat ze gewoon raar gevallen is. Zo'n soort moeder over wie mensen achteraf, als het fout is gegaan, zeggen: goh, dat had ik nooooooit achter haar gezocht, ze kwam altijd heel leuk over. Ik hoorde haar weleens schreeuwen of katten, maar ja, we zijn allemaal wel eens boos op onze kinderen toch?



Word alsjeblieft niet zo'n moeder. En nogmaals: je bent op dit moment hard op weg. Jouw intelligentie maakt de situatie alleen maar gevaarlijker, want juist intelligente moeders zijn goed in het verbergen van wat ze hun kinderen aandoen.



Ik hoop dat je wijzer bent dan dat en het AMK inschakelt of dat iemand anders in jouw omgeving dat doet.

Ik wens je heel veel succes, geluk en vooral weer plezier toe. Ik hoop dat je er uit gaat komen en dat je straks weer kunt genieten.

Lieve Intiem,

goed besluit meid! Ik vond het beeld van je wat er ontstond ook heel warrig en onduidelijk worden. En de reacties daarop waren niet mals (maar wel begrijpelijk)

Je hebt heel wat te doen, en je gáát heel veel doen. Ik hoop dat het een goeie weg wordt voor je. En dat het eindresultaat je zal verrassen en zeer gelukkig zal maken.Dat je ontspannen naar je spelende dochter kijkt en je je met de beste wil van de wereld niet meer kan voorstellen dat je haar ooit niet leuk hebt gevonden.

En jij ook bedankt. Mij heeft het lezen en schrijven hier veel gedaan. Op de één of andere manier toch nog dichter naar mijn eigen dochter gegroeid. Dat voelt heerlijk.



Veel succes en zet hem op!

Liefs voor jou, je dochter en je vriend.

Intiem,



Ik had en heb niet de indruk dat de reacties die jij de afgelopen weken krijgt gebaseerd zijn op alleen je openingspost. Voor mij geldt in ieder geval dat ik de dingen die je daarna geschreven hebt, op de rustige momenten, veel ernstiger en zorgelijker vond dan de openingspost.



Het feit dat jij gewoon zegt dat je je dochter niet vertrouwt, dat je haar lui en lelijk vind, dat je haar een luie dikzak noemt, dat je in je bed ligt en scheldend en schreeuwend naar binnen wil rennen terwijl er dingen gebeuren waar je niet eens bij bent, dat je handen zo vaak jeuken, dat je zegt dat je een kind hebben niet leuk vindt, zijn allemaal dingen die ik vele malen erger vond om te lezen dan je openingspost. En ik zou die dingen al heel zorgelijk en ernstig vinden als het om een dochter van dertien zou gaan, maar gezien het feit dat het om een meisje van nét drie!!! gaat, is het nog veel erger.



En ook anderen hebben dat aangegeven, ik las net wat terug van de eerste reacties en daarin wordt heel veel aangegeven dat jouw opvliegendheid op dit topic in combinatie met de liefdeloosheid waarmee je over je dochter spreekt mensen schokt.



Ik zat net te bedenken dat wat er vandaag gebeurt me heel erg aangrijpt, dat ik hier echt met een enorm rotgevoel achter de computer zit omdat ik me echt ernstige zorgen maak en me machteloos voel, en dat gevoel komt niet voort uit de openingspost. Ik heb die op 26 juni gelezen en daarna geen enkele keer herlezen, ik zag net pas dat je die weggehaald had doordat PrinsesopdeErwt daar wat over zegt.



We zijn nu een paar weken verder sinds de openingspost en alles wat je daarná geschreven hebt is waar ik mijn angstige voorgevoel en rotgevoel op baseer. Alleen al het feit dat het zorgelijke niet minder is geworden in die paar weken maar juist méér, dat zou je iets moeten zeggen.

Ik vind het trouwens ook erg flauw van je dat je nu net doet alsof de mensen die hier gereageerd hebben zo zielig zijn dat ze hun eigenwaarde als moeder moeten halen uit een kindje dat het heel zwaar heeft thuis. Kom nou zeg, alsof wij jouw dochter ellende gunnen alleen maar om onszelf beter te voelen, wat denk je wel niet van de mensen die zoveel energie gestoken hebben in met je meedenken?



Als je echt denkt dat er iemand bestaat die genietend leest dat een kind gemept wordt zodat ze zelf kan denken "goh, wat ben ik een goede moeder" dan ben je echt niet goed bij je paasei.

En FV, ook jouw mening kan ik delen. Het voelt ook griezelig dit nu los te moeten laten.

Maar wat kun je doen?

Niks en hopen (en vertrouwen) in het beste.Ik heb genoeg goeie dingen gelezen.

En ik denk en hoop dat júist intelligentie en gezond verstand de beste en misschien enige rem is die Intiem heeft. En dat dat wel een sterke rem is en dat die er misschien ook voor zorgt dat veel van wat hier gezegd is uiteindelijk toch binnenkomt. Maar dat ze het hier nu niet meer trekt dat snap ik wel.

Tja, moeilijk

(ook niet zo netjes van mij om nu over je ipv met je te praten Intiem, sorry)

Tja, Moem, daar heb je gelijk in, we kennen Intiem niet en kunnen dus niks anders dan met een onbestemd rotgevoel hopen op het beste. Maar dat voelt op dit moment voor mij echt heel erg rot, ik heb er helemaal zo'n huilerig gevoel van, ben er echt door aangeslagen.

quote:intiem schreef op 13 juli 2008 @ 12:07: En hoe meer ik schrijf en reacties van jullie terugkrijg, hoe minder ik mezelf herken in jullie verhalen.Dit zegt m.i. een hele hoop...dit geeft toch aan dat Intiem de realiteit niet onder ogen wil zien? Of zie ik het nou verkeerd?

De reacties hier vind ik soms echt heel vervelend.

Een moeder wil hulp en is heel (misschien wel 'te') eerlijk, ze weet dat ze fout zit en vraagt om tips en eventueel herkenning.

Hoe kunnen jullie dan zo negatief reageren?



Je kunt op een hulpvraag toch niet als antwoord geven wat iemand fout doet... Dat weet ze zelf ook wel.

Intiem,



je bent vandaag en gisteren al vele malen door mijn gedachten gevlogen. Ik merkte dat ik steeds aan jou moest denken, en aan dat kleine peutertje van je, dat je door mijn gedachen vloog en dat ik er een beetje verdrietig van werd.



Dit was niet gebaseerd op je openingspost. Die heb ik in het begin wel gelezen, maar daarna niet meer. Bovendien interpreteerde ik die toen als een gefrustreerde uitroep en vond ik het wel even schrikken hoe heftig het was, maar verder zag ik het nog niet zo zwaar.



Alleen, de laatste paar dagen hebben we een paar keer wat gedachten uitgewisseld, en daar ben ik veel meer door geraakt. Door hoe je kijkt naar je dochtertje, hoe je over haar denkt. Door hoe je blijkbaar maar niet los kan komen uit die negatieve benadering van heel natuurlijk gedrag van een klein, opgroeiend en uitproberend, maar vooral op haar ouders reagerend, kindje.



Goed van je dat je wel doorgaat met hulp zoeken. Ik hoop ook dat je die weg zult blijven vervolgen. Want Intiem, ook al houd je nog zoveel van je dochter, en ook al zul je misschien niet echt doorslaan in de negativiteit, ik hoop dat je zult inzien dat het niet goed is dat je zo vaak zulke gedachten hebt. Ik hoop dat je zult inzien dat ze vergoeilijken, als 'onschuldige momentopnames' niet zo verstandig is.



Die kleine meid van jou, met al haar opstandigheidjes en eigen trekjes, is een vaatje boordevol mogelijkheden voor de toekomst. Jouw benadering van haar, jouw gevoelens over haar (die ze haarfijn oppikt, hoe je ze ook probeert te verdoezelen), zijn de bodem waarop die mogelijkheden kunnen bloeien. Alsjeblieft, maak die bodem liefdevol, veilig, warm en vruchtbaar. Voor jezelf, want ik begrijp heel goed dat het voor jou ook echt niet fijn is zo, maar vooral voor haar.



Heel veel sterkte.

Intiem,



Ik snap best dat het allemaal confronterend voor je is. Maar ik vind je beslissing om dit topic te laten sluiten eigenlijk helemaal passen bij het niet je verantwoordelijkheid willen nemen voor situaties waar je zelf een groot aandeel in hebt.

Je kunt zeggen dat iedereen hier een verkeerd beeld van je heeft gekregen, maar dan komt in mij de vraag boven, is de hele wereld gek of ben ik het zelf (bij wijze van spreken dan he).



Ik kan me heel goed voorstellen dat het lastig is als je vanuit allemaal verschillende hoeken verschillende reacties/adviezen krijgt, maar om nou het topic helemaal te sluiten??? Je kunt toch ook gewoon minder vaak/niet meer reageren?

Mensen hier hebben inderdaad tijd, moeite genomen om je te adviseren, bovendien zijn mensen ook betrokken geworden, dan blaas je ze wel makkelijk af vind ik eigenlijk.



Ik hoop dat je toch nog iets met de goede adviezen gaat doen die je hier hebt gekregen.



En misschien is het een idee dat je over een hele tijd als het allemaal beter gaat, je nog eens een update komt geven of zoiets?

Intiem, jij vindt dat "wij" hier met zijn allen een verkeerd beeld van je hebben gekregen. Maar hoe komen "wij" dan aan dat beeld? Toch door wat jij vertelt over je omgang met je dochtertje; dat je de spanning alweer tot het kookpunt voelt stijgen als je haar na een dagje voor jezelf, ophaalt van het KDV, dat je het stom gedrag vindt als ze gaat huilen als je vriend thuiskomt (drie dagen nadat jij voor haar volkomen onverwacht totaal uit je plaat ging tegen hem en in haar bijzijn), dat je haar lui vindt, en noemt, dat je geen vertrouwen in haar hebt. Wat klopt er dan niet uit dit verhaal? Je hebt alle woorden zelf stuk voor stuk hier genoteerd. Zijn die dan toch gelogen? Uit deze woorden spreekt een heel negatieve kijk op je dochter en dit vinden veel forummers (erg) gevaarlijk en slecht voor haar ontwikkeling. Volgens mij ben jij wél helemaal jezelf geweest in dit topic, maar schrik je nu van de consequentie dat het niet alleen om jou gaat, en hoe jij je beter kunt voelen, maar ook en bovenal; dat je echt, echt, echt moet stoppen om je dochtertje te beschadigen met je negatieve manier van naar haar kijken.

Het laat me maar niet los. En wat ik me net tijdens het soppen liep af te vragen: is er soms iets gebeurd in de afgelopen dagen, Intiem?



Tot ongeveer woensdag geloof ik was je heel positief, had je zin om de zaken aan te gaan pakken, reageerde je heel nuchter en objectief, en ineens bám de omslag.



Ik meen me te herinneren dat ook de vrouw van GGZ waarmee je vrijdag geloof ik een gesprek hebt gehad over Bureau Jeugdzorg met je is begonnen. Ben je soms geschrokken van het feit dat er zowel hier als irl heftiger wordt gereageerd op jouw verhaal dan je had verwacht? Is er soms thuis iets geëscaleerd?



Ik vind die omslag zo frappant, waar komt dat ineens vandaan? Ook je verhalen over je dochter vertoonden die omslag, sinds gisteren was je weer rete-agressief over haar, wat is er gebeurd?

Goed geanalyseerd FV, je zou wel eens gelijk kunnen hebben. Ik ga het nog even nalezen, nu het nog kan(?).

Jammer,

ik had het fijn gevonden sommige dingen nog eens door te lezen. Maar je hebt gelijk, het gaat niet om mij, of de anderen.

(ik schrijf dit berichtje dan ook denk ik alleen maar, om aan mn eigen gevoelens lucht te geven)

En het idee dat er misschien nog eindeloos over je doorgepraat wordt, terwijl jij er niet meer aan mee wil doen, is natuurlijk doodvervelend. Dus ik hoop voor je dat het gesloten wordt.



Je vriend zei dat jij altijd gelijk wil hebben. Jij zei het ook. Hier op het forum krijgt je nu het gróótste ongelijk van de wereld, want iedereen zegt; het ligt aan jou. Het ligt gewoon echt aan JOU.(Iets afschuwlijks om als moeder te horen te krijgen) En jij zegt; dat KAN ik gewoon niet geloven! Jullie begrijpen het niet!

En trekt vervolgens de stekker eruit.



En dat kan ik me goed voorstellen. In jouw plaats zou ik me totáál vernederd, onbegrepen en uitgesloten voelen.

Dat je je uberhaupt nog netjes kwam afmelden vond ik al erg schappelijk.



Maar het is niet JOUW SCHULD!! Voor je je dochter had ging het ook allemaal niet zo goed met je, zei je. Nu gaat het nog steeds niet goed, maar je dochter zit nu middenin de focus van jouw leven.

Nu is zij jouw trigger, de medogenloze aandacht en liefde-vrager, je kunt alles op haar projecteren, lui, lief, stom, slechte moeder, goede moeder.

Ik heb ook wel eens gedacht; als ik nou een wat makkelijker baby had gehad, was het misschien allemaal wel anders gegaan... Maar als die baby een wat makkelijker moeder had gehad was het óók allemaal heel anders gegaan. Dat vond ik wel slikken; het idee dat mijn dochter bij iemand anders misschien wel heel mooi opbloeide.



Het is echt niet jouw schuld, écht niet! Het is toch totaal niet vreemd dat dit gebeurd met een moeder die in het psychiatrisch circuit heeft gezeten? Er is iets, er zit iets niet goed, er is iets beschadigd, je hebt er al zo mee geworsteld.



En het lijkt nu of je vecht als een bezetene om je dochter maar niet dichtbij te laten komen. Om haar maar niet die ruimte te laten innemen, die jij zo hard nodig hebt. Met allerlei regeltjes en bedenksels houd je haar op afstand. Om maar niet van haar te hoeven houden? Om haar maar zo snel mogelijk groot en zelfstandig te krijgen zodat je er snel weer vanaf bent?



Het is al te laat, ze is er, je houdt al van haar, zij houd al zielsveel van jou.



Jouw regeltjes (en nu gebruik ik een krachtterm hoor) zijn bagger. Je helpt er niemand mee. Zij wordt er in ieder geval niet groter van, jij wordt er niet gelukkiger van. Ze staan tussen jullie in. En jij hebt ze bedacht (uit zelfbehoud) maar jij hebt dus ongelijk. En dat zul je overal weer tegenkomen.



Ik hoop toch dat je dit nog leest.

Ik vind het zonde dat je dit topic laat sluiten -en dus verdwijnen-

Tussen al die 468 reacties staan heel zinnige dingen, die je rustig zou kunnen nalezen, wellicht ergens opslaan om later nog eens te lezen.

Binnen een week of drie meer informatie dan je in drie maanden, of zes maanden, zou kunnen verkrijgen van een professional.

Want geloof me -en dat weet jij best-: tips van een professional blijven nog altijd aan de oppervlakte. Hier staat uitvoerig beschreven wat diezelfde tips dóen met je kindje, binnen je gezin.



Ik hoop dat je de boel opslaat.

Jammer dat het gesloten wordt.... maar ik heb in ieder geval heel veel aan dit topic gehad... Mijn dochtertje is pas een half jaar, maar ik heb (nu al....) de neiging om soms 'boos' op haar te worden, leg de schuld dan bij haar (het is dus niet echt boos zijn, maar meer mijn frustraties bij haar neerleggen). Gaat helemaal nergens over en dat besef ik op dat moment meteen gelukkig. Ik vind die gevoelend heel eng en ben blij dat ik er boven kan staan. Maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om haar pijn of verdriet te doen. Mochten we ooit wel problemen krijgen, dan ligt de schuld sowieso bij ons, de ouders, wij hebben haar tenslotte op de wereld gezet... Dit topic heeft me heel erg duidelijk gemaakt dat wij het niet zo ver willen laten komen...