Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 28 juni 2008 om 17:49
quote:hanke321 schreef op 28 juni 2008 @ 17:29:
Oei, wat eng om dit neer te zetten.Dapper van je . En echt niet raar, ik ben ook misbruikt en het kan een flinke drempel veroorzaken in je fysiek op je gemak voelen en uiten in je seksualiteit. Knap van je dat je er zo me bezig bent geweest en ik hoop dat je een leuke, lieve man zult vinden om het nu op een prettige manier te kunnen delen.
Oei, wat eng om dit neer te zetten.Dapper van je . En echt niet raar, ik ben ook misbruikt en het kan een flinke drempel veroorzaken in je fysiek op je gemak voelen en uiten in je seksualiteit. Knap van je dat je er zo me bezig bent geweest en ik hoop dat je een leuke, lieve man zult vinden om het nu op een prettige manier te kunnen delen.
zaterdag 28 juni 2008 om 17:55
Wat ben je dapper Hanke.... Bewonderenswaardig.
Je schaamt je. Logisch, maagd zijn als je 35 bent is niet iets wat je van de daken gaat staan schreeuwen. Soms lijkt het wel alsof een mens tegenwoordig in de eerste plaats een bevredigend seksleven moet hebben, ik snap dus heel goed dat je schroomt om er over te paten.
Maar het heeft wel een heel duidelijke reden.
En dat vind ik erg voor je, dat die reden je dus belemmert in het hebben van een liefdesrelatie.
Je schrijft dat je 'maatschappelijk niet zo geslaagd bent' wat bedoel je daarmee? Mag ik dat vragen? Misschien suf van mij maar ik heb daar even geen beeld bij.
Seksueel misbruik, ja, daar kan ik over meepraten. Ik werd er juist überseksueel van. Alles valt en stond een groot deel van mijn leven met seks. Was de seks niet goed, dan was mijn leven niet goed. Het enige dat goed was in mijn ex-relatie was dan ook de seks. Of eigenlijk, die seks was er zeer frequent. Of dat goed te noemen is daar valt over te discussiëren natuurlijk.
Een vriendje....ik kan me zo voorstellen dat je graag op nummer 1 wil staan bij iemand. Ik vind het moeilijk om je daarin te adviseren eigenlijk. Ik heb altijd en altijd mannen in mijn leven gehad en ik kwam op zeer uiteenlopende manieren aan ze. Ze kwamen eigenlijk gewoon op mijn pad, of ik zocht ze op maar ik gooide mezelf dan weer letterlijk op de markt (internet of kroeg, uitgaansleven), dat moet wel in je zitten. Het bijzondere is dat ik mijn huidige man ben tegengekomen op internet en hij zo'n beetje de enige man is die niet uit was op seks met mij en ik met hem. Met deze ben ik dan uiteindelijk getrouwd......
Dat van vriendinnen familie maken herken ik helemaal. Mijn vriendinnen zijn ook mijn familie, mijn zelfgekozen familie, al staan mijn man en dochter op 1 bij mij, zij zijn mijn zusters. Ik moet zeggen dat ik het erg vind om te lezen dat jij daarop bent aangesproken. Had je begrip voor die opmerking?
Je schaamt je. Logisch, maagd zijn als je 35 bent is niet iets wat je van de daken gaat staan schreeuwen. Soms lijkt het wel alsof een mens tegenwoordig in de eerste plaats een bevredigend seksleven moet hebben, ik snap dus heel goed dat je schroomt om er over te paten.
Maar het heeft wel een heel duidelijke reden.
En dat vind ik erg voor je, dat die reden je dus belemmert in het hebben van een liefdesrelatie.
Je schrijft dat je 'maatschappelijk niet zo geslaagd bent' wat bedoel je daarmee? Mag ik dat vragen? Misschien suf van mij maar ik heb daar even geen beeld bij.
Seksueel misbruik, ja, daar kan ik over meepraten. Ik werd er juist überseksueel van. Alles valt en stond een groot deel van mijn leven met seks. Was de seks niet goed, dan was mijn leven niet goed. Het enige dat goed was in mijn ex-relatie was dan ook de seks. Of eigenlijk, die seks was er zeer frequent. Of dat goed te noemen is daar valt over te discussiëren natuurlijk.
Een vriendje....ik kan me zo voorstellen dat je graag op nummer 1 wil staan bij iemand. Ik vind het moeilijk om je daarin te adviseren eigenlijk. Ik heb altijd en altijd mannen in mijn leven gehad en ik kwam op zeer uiteenlopende manieren aan ze. Ze kwamen eigenlijk gewoon op mijn pad, of ik zocht ze op maar ik gooide mezelf dan weer letterlijk op de markt (internet of kroeg, uitgaansleven), dat moet wel in je zitten. Het bijzondere is dat ik mijn huidige man ben tegengekomen op internet en hij zo'n beetje de enige man is die niet uit was op seks met mij en ik met hem. Met deze ben ik dan uiteindelijk getrouwd......
Dat van vriendinnen familie maken herken ik helemaal. Mijn vriendinnen zijn ook mijn familie, mijn zelfgekozen familie, al staan mijn man en dochter op 1 bij mij, zij zijn mijn zusters. Ik moet zeggen dat ik het erg vind om te lezen dat jij daarop bent aangesproken. Had je begrip voor die opmerking?
zaterdag 28 juni 2008 om 19:13
quote:eleonora schreef op 28 juni 2008 @ 17:55:
Wat ben je dapper Hanke.... Bewonderenswaardig.
Dank je.
Je schaamt je. Logisch, maagd zijn als je 35 bent is niet iets wat je van de daken gaat staan schreeuwen. Soms lijkt het wel alsof een mens tegenwoordig in de eerste plaats een bevredigend seksleven moet hebben, ik snap dus heel goed dat je schroomt om er over te paten.
En dat al helemaal op een Viva forum
Maar het heeft wel een heel duidelijke reden. En dat vind ik erg voor je, dat die reden je dus belemmert in het hebben van een liefdesrelatie. Je schrijft dat je 'maatschappelijk niet zo geslaagd bent' wat bedoel je daarmee? Mag ik dat vragen? Misschien suf van mij maar ik heb daar even geen beeld bij.
Niet afgemaakte studies HBO. Nooit gewerkt, op bijbaantjes en vrijwillerswerk na. In de Wajong. Weinig centjes, bescheiden huurhuis.
Seksueel misbruik, ja, daar kan ik over meepraten. Ik werd er juist überseksueel van. Alles valt en stond een groot deel van mijn leven met seks. Was de seks niet goed, dan was mijn leven niet goed. Het enige dat goed was in mijn ex-relatie was dan ook de seks. Of eigenlijk, die seks was er zeer frequent. Of dat goed te noemen is daar valt over te discussiëren natuurlijk.
Een vriendje....ik kan me zo voorstellen dat je graag op nummer 1 wil staan bij iemand. Ik vind het moeilijk om je daarin te adviseren eigenlijk. Ik heb altijd en altijd mannen in mijn leven gehad en ik kwam op zeer uiteenlopende manieren aan ze. Ze kwamen eigenlijk gewoon op mijn pad, of ik zocht ze op maar ik gooide mezelf dan weer letterlijk op de markt (internet of kroeg, uitgaansleven), dat moet wel in je zitten. Het bijzondere is dat ik mijn huidige man ben tegengekomen op internet en hij zo'n beetje de enige man is die niet uit was op seks met mij en ik met hem. Met deze ben ik dan uiteindelijk getrouwd......
Ik ben geen uitgaanstype en heb nooit echt geflirt of duidelijk 'op zoek geweest'.
Dat van vriendinnen familie maken herken ik helemaal. Mijn vriendinnen zijn ook mijn familie, mijn zelfgekozen familie, al staan mijn man en dochter op 1 bij mij, zij zijn mijn zusters. Ik moet zeggen dat ik het erg vind om te lezen dat jij daarop bent aangesproken. Had je begrip voor die opmerking?
Of ik begrip had ervoor? Jawel. Het gemis wat er is kan zij niet goedmaken, hoe dierbaar ik haar ook ben. En de boel is bij haar verschoven door een kindje te krijgen. Dat maakte bij haar de verhoudingen duidelijk. Daarbij kon ze er niet meer tegen om constant mij maar te bevestigen. Dat vroeg ik teveel.
Liefde, ook vriendschap, gaat tenslotte om loslaten. De ander vrijheid geven. Ik klampte me vast en daar werd ze knetter van.
Wat ben je dapper Hanke.... Bewonderenswaardig.
Dank je.
Je schaamt je. Logisch, maagd zijn als je 35 bent is niet iets wat je van de daken gaat staan schreeuwen. Soms lijkt het wel alsof een mens tegenwoordig in de eerste plaats een bevredigend seksleven moet hebben, ik snap dus heel goed dat je schroomt om er over te paten.
En dat al helemaal op een Viva forum
Maar het heeft wel een heel duidelijke reden. En dat vind ik erg voor je, dat die reden je dus belemmert in het hebben van een liefdesrelatie. Je schrijft dat je 'maatschappelijk niet zo geslaagd bent' wat bedoel je daarmee? Mag ik dat vragen? Misschien suf van mij maar ik heb daar even geen beeld bij.
Niet afgemaakte studies HBO. Nooit gewerkt, op bijbaantjes en vrijwillerswerk na. In de Wajong. Weinig centjes, bescheiden huurhuis.
Seksueel misbruik, ja, daar kan ik over meepraten. Ik werd er juist überseksueel van. Alles valt en stond een groot deel van mijn leven met seks. Was de seks niet goed, dan was mijn leven niet goed. Het enige dat goed was in mijn ex-relatie was dan ook de seks. Of eigenlijk, die seks was er zeer frequent. Of dat goed te noemen is daar valt over te discussiëren natuurlijk.
Een vriendje....ik kan me zo voorstellen dat je graag op nummer 1 wil staan bij iemand. Ik vind het moeilijk om je daarin te adviseren eigenlijk. Ik heb altijd en altijd mannen in mijn leven gehad en ik kwam op zeer uiteenlopende manieren aan ze. Ze kwamen eigenlijk gewoon op mijn pad, of ik zocht ze op maar ik gooide mezelf dan weer letterlijk op de markt (internet of kroeg, uitgaansleven), dat moet wel in je zitten. Het bijzondere is dat ik mijn huidige man ben tegengekomen op internet en hij zo'n beetje de enige man is die niet uit was op seks met mij en ik met hem. Met deze ben ik dan uiteindelijk getrouwd......
Ik ben geen uitgaanstype en heb nooit echt geflirt of duidelijk 'op zoek geweest'.
Dat van vriendinnen familie maken herken ik helemaal. Mijn vriendinnen zijn ook mijn familie, mijn zelfgekozen familie, al staan mijn man en dochter op 1 bij mij, zij zijn mijn zusters. Ik moet zeggen dat ik het erg vind om te lezen dat jij daarop bent aangesproken. Had je begrip voor die opmerking?
Of ik begrip had ervoor? Jawel. Het gemis wat er is kan zij niet goedmaken, hoe dierbaar ik haar ook ben. En de boel is bij haar verschoven door een kindje te krijgen. Dat maakte bij haar de verhoudingen duidelijk. Daarbij kon ze er niet meer tegen om constant mij maar te bevestigen. Dat vroeg ik teveel.
Liefde, ook vriendschap, gaat tenslotte om loslaten. De ander vrijheid geven. Ik klampte me vast en daar werd ze knetter van.
zaterdag 28 juni 2008 om 19:18
quote:Feliciaatje schreef op 28 juni 2008 @ 17:49:
[...]
Dapper van je . En echt niet raar, ik ben ook misbruikt en het kan een flinke drempel veroorzaken in je fysiek op je gemak voelen en uiten in je seksualiteit. Knap van je dat je er zo me bezig bent geweest en ik hoop dat je een leuke, lieve man zult vinden om het nu op een prettige manier te kunnen delen.
Ook eentje voor jou
Vorige week waren zus en zwager op bezoek. Heel gezellig en ze had een fototoestel bij zich. Geposeerd voor een foto voor op een datingsite. Vond het doodeng, háát foto's van mezelf maar toch een leuke uitgezocht. Heb me nog niet ingeschreven op zo'n site maar het zit in de planning.
[...]
Dapper van je . En echt niet raar, ik ben ook misbruikt en het kan een flinke drempel veroorzaken in je fysiek op je gemak voelen en uiten in je seksualiteit. Knap van je dat je er zo me bezig bent geweest en ik hoop dat je een leuke, lieve man zult vinden om het nu op een prettige manier te kunnen delen.
Ook eentje voor jou
Vorige week waren zus en zwager op bezoek. Heel gezellig en ze had een fototoestel bij zich. Geposeerd voor een foto voor op een datingsite. Vond het doodeng, háát foto's van mezelf maar toch een leuke uitgezocht. Heb me nog niet ingeschreven op zo'n site maar het zit in de planning.
zondag 29 juni 2008 om 13:27
Sjonge dames, ik ging dit topic weer eens lezen omdat ik wat gedachten over mijn eigen jeugd en mijn houding tegenover mijn eigen kinderen nu wilde ventileren, en ik blééf maar lezen. Mijn eigen verhaal valt totaal in het niet bij de verschrikkingen die ik hier lees, dus ik laat het achterwege.
Kinderen die tussen de middag een boterham eten in de schuur, 4-jarige waterpokkenpatientjes die door hun 6-jarige broertje opgevangen worden.................... mijn hart huilt. Aan deze posting hebben jullie natuurlijk niks, maar ik wilde alleen even laten weten dat ik diep onder de indruk ben van jullie verhalen en van jullie kracht.
Setterke: je zit niet lekker in je vel, schrijf je. Is er iets dat een anonieme forummer die bij jou zwaar in het krijt staat, voor je kan doen?
Kinderen die tussen de middag een boterham eten in de schuur, 4-jarige waterpokkenpatientjes die door hun 6-jarige broertje opgevangen worden.................... mijn hart huilt. Aan deze posting hebben jullie natuurlijk niks, maar ik wilde alleen even laten weten dat ik diep onder de indruk ben van jullie verhalen en van jullie kracht.
Setterke: je zit niet lekker in je vel, schrijf je. Is er iets dat een anonieme forummer die bij jou zwaar in het krijt staat, voor je kan doen?
.
zondag 29 juni 2008 om 14:17
quote:hanke321 schreef op 28 juni 2008 @ 00:01:
[...]
Precies dat ja! Maar ook dingen met een partner delen of voor een kind zorgen mis ik. Als ik jullie dan lees, voel ik een steek van jaloersheid. Stom he?!
Ach lieverd, da's helemaal niet stom hoor! Ik voel altijd een steek van jaloersheid als ik een vriendin hoor praten over het gezellige weekend dat ze met haar moeder heeft gehad. Ik voel zelfs een steek van jaloersheid als ik lees hoe Leo met haar dochter om gaat... Ik begrijp je dus helemaal.
Spannend, je datingsite-plannen! Houd je ons een beetje op de hoogte? Ik gun het je zo om een leuk iemand tegen te komen...
[...]
Precies dat ja! Maar ook dingen met een partner delen of voor een kind zorgen mis ik. Als ik jullie dan lees, voel ik een steek van jaloersheid. Stom he?!
Ach lieverd, da's helemaal niet stom hoor! Ik voel altijd een steek van jaloersheid als ik een vriendin hoor praten over het gezellige weekend dat ze met haar moeder heeft gehad. Ik voel zelfs een steek van jaloersheid als ik lees hoe Leo met haar dochter om gaat... Ik begrijp je dus helemaal.
Spannend, je datingsite-plannen! Houd je ons een beetje op de hoogte? Ik gun het je zo om een leuk iemand tegen te komen...
zondag 29 juni 2008 om 15:00
quote:Spammie schreef op 28 juni 2008 @ 13:10:
Zo, ik moet weer even flink bijlezen! Er staat zoveel, dat ik niet weet of ik overal inhoudelijk op kan reageren nu.
Artemis, welkom in dit topic. En op het forum uiteraard!
Je hebt toch al flink wat getypt zie ik, ondanks dat je er wat huiverig voor was. Waarom ben je eigenlijk bang dat je verhaal te herkenbaar is?
Ik kan me niet voorstellen dat er meer vrouwen zijn die hetzelfde als ik hebben meegemaakt. Ik hoop het in ieder geval niet. Daarom ben ik bang dat, in combinatie met de andere postings die ik weleens doe, er iemand in mijn omgeving is die me herkent. Ik schaam me zo voor sommige dingen die vroeger zijn gebeurd. Ik wil ook niet dat mensen me zielig vinden... Daar ben ik allergisch voor. Zodra ik maar het gevoel heb dat dit het geval is, doe ik heel luchtig en praat ik over het onderwerp heen.
Ook ben ik bang dat mijn ex-moeder mij hier misschien herkent, je weet tenslotte niet wie hier allemaal mee lezen, en dan dit veilige plekje voor me weghaalt...
Over het contact zoeken vanwege de begrafenis. Dat is niet per se nodig natuurlijk. Negeer ze gewoon, je hoeft niets tegen ze te zeggen. En als zij er een drama van maken, is dat niet jouw verantwoordelijkheid.
Hier heb ik de afgelopen dagen veel over nagedacht. Mijn man helpt me heel erg veel door er gewoon te zijn voor me en naar me te luisteren als ik het nodig heb, maar hier kan hij geen goed advies in geven, denk ik... Ik heb besloten om echt geen contact meer te zoeken, en als die begrafenis eenmaal komt, zie ik dan wel wat er gebeurt.
Er is de laatste dagen ook weer heel wat gebeurt op het ouder-gebied. Mijn ex-moeder kan het niet verkroppen dat er geen contact is, en in plaats van op een leifdevolle manier contact proberen te zoeken, krijg ik allerlei verknipte berichten bezorgt, en af en toe een dreigement. Ik probeer het allemaal maar naast me neer te leggen...
Zoals je wellicht al gelezen hebt, dreigt mijn ex-moeder ook regelmatig met zelfmoordpogingen. Wat ik daarvan geleerd heb de laatste jaren is dat het niet uitmaakt wat je doet, want ze zullen toch weer een nieuwe reden vinden. Het is niet jouw verantwoordelijkheid. Het zijn zijzelf die de pillen slikken, het mes pakken of de trein opzoeken. Niet jij. Jij hebt niet gezegd dat ze dat zou moeten doen.
Dit soort opmerkingen zwart-op-wit te zien staan doen me enorm goed! Af en toe heb ik een momentje van zwakte, waarop ik me erg schuldig voel dat ik, ondanks dat ik van haar labiele toestand afweet, nog geen contact zoek...
Dit wordt een hele persoonlijke vraag maar hoe ervaar jij seks en mannen, met een "werkende moeder"? De mijne kreeg er (voor zover ik weet) geen geld voor, maar ik ben wel vaak getuige geweest en dat heeft mijn beeld van seks altijd behoorlijk verknipt. Regelmatig de pornoboekjes, -films tegenkomen en hele nachten/soms dagen horen hoe je ex-moeder (al dan niet vrijwillig) seks heeft, heeft voor mij een boel kapot gemaakt. Ik heb veel geluk met mijn vriend, hij is geduldig en lief en wilt zelf vrij weinig als ik maar geniet. Maar toch heb ik er af en toe behoorlijk moeite mee.
Ik heb het vaak moeilijk met seks... Het beeld dat ik van vroeger heb meegekregen, heeft mijn idee van seks zo verknipt... Ik heb geen moeite met knuffelen ofzo, maar echt intiem zijn... Mijn man is ook erg geduldig en lief, en doet zijn best mij te laten genieten, maar ik kan me nooit helemaal 'geven', zeg maar. De frequentie is ook niet zo hog als dat hij graag zou willen, maar gelukkig geeft hij mij de ruimte.
.
Zo, ik moet weer even flink bijlezen! Er staat zoveel, dat ik niet weet of ik overal inhoudelijk op kan reageren nu.
Artemis, welkom in dit topic. En op het forum uiteraard!
Je hebt toch al flink wat getypt zie ik, ondanks dat je er wat huiverig voor was. Waarom ben je eigenlijk bang dat je verhaal te herkenbaar is?
Ik kan me niet voorstellen dat er meer vrouwen zijn die hetzelfde als ik hebben meegemaakt. Ik hoop het in ieder geval niet. Daarom ben ik bang dat, in combinatie met de andere postings die ik weleens doe, er iemand in mijn omgeving is die me herkent. Ik schaam me zo voor sommige dingen die vroeger zijn gebeurd. Ik wil ook niet dat mensen me zielig vinden... Daar ben ik allergisch voor. Zodra ik maar het gevoel heb dat dit het geval is, doe ik heel luchtig en praat ik over het onderwerp heen.
Ook ben ik bang dat mijn ex-moeder mij hier misschien herkent, je weet tenslotte niet wie hier allemaal mee lezen, en dan dit veilige plekje voor me weghaalt...
Over het contact zoeken vanwege de begrafenis. Dat is niet per se nodig natuurlijk. Negeer ze gewoon, je hoeft niets tegen ze te zeggen. En als zij er een drama van maken, is dat niet jouw verantwoordelijkheid.
Hier heb ik de afgelopen dagen veel over nagedacht. Mijn man helpt me heel erg veel door er gewoon te zijn voor me en naar me te luisteren als ik het nodig heb, maar hier kan hij geen goed advies in geven, denk ik... Ik heb besloten om echt geen contact meer te zoeken, en als die begrafenis eenmaal komt, zie ik dan wel wat er gebeurt.
Er is de laatste dagen ook weer heel wat gebeurt op het ouder-gebied. Mijn ex-moeder kan het niet verkroppen dat er geen contact is, en in plaats van op een leifdevolle manier contact proberen te zoeken, krijg ik allerlei verknipte berichten bezorgt, en af en toe een dreigement. Ik probeer het allemaal maar naast me neer te leggen...
Zoals je wellicht al gelezen hebt, dreigt mijn ex-moeder ook regelmatig met zelfmoordpogingen. Wat ik daarvan geleerd heb de laatste jaren is dat het niet uitmaakt wat je doet, want ze zullen toch weer een nieuwe reden vinden. Het is niet jouw verantwoordelijkheid. Het zijn zijzelf die de pillen slikken, het mes pakken of de trein opzoeken. Niet jij. Jij hebt niet gezegd dat ze dat zou moeten doen.
Dit soort opmerkingen zwart-op-wit te zien staan doen me enorm goed! Af en toe heb ik een momentje van zwakte, waarop ik me erg schuldig voel dat ik, ondanks dat ik van haar labiele toestand afweet, nog geen contact zoek...
Dit wordt een hele persoonlijke vraag maar hoe ervaar jij seks en mannen, met een "werkende moeder"? De mijne kreeg er (voor zover ik weet) geen geld voor, maar ik ben wel vaak getuige geweest en dat heeft mijn beeld van seks altijd behoorlijk verknipt. Regelmatig de pornoboekjes, -films tegenkomen en hele nachten/soms dagen horen hoe je ex-moeder (al dan niet vrijwillig) seks heeft, heeft voor mij een boel kapot gemaakt. Ik heb veel geluk met mijn vriend, hij is geduldig en lief en wilt zelf vrij weinig als ik maar geniet. Maar toch heb ik er af en toe behoorlijk moeite mee.
Ik heb het vaak moeilijk met seks... Het beeld dat ik van vroeger heb meegekregen, heeft mijn idee van seks zo verknipt... Ik heb geen moeite met knuffelen ofzo, maar echt intiem zijn... Mijn man is ook erg geduldig en lief, en doet zijn best mij te laten genieten, maar ik kan me nooit helemaal 'geven', zeg maar. De frequentie is ook niet zo hog als dat hij graag zou willen, maar gelukkig geeft hij mij de ruimte.
.
zondag 29 juni 2008 om 15:16
"Ook ben ik bang dat mijn ex-moeder mij hier misschien herkent, je weet tenslotte niet wie hier allemaal mee lezen, en dan dit veilige plekje voor me weghaalt..."
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Het is mij namelijk al twee keer overkomen. Daarom forum ik eigenlijk alleen nog achter gesloten fora.
Heel vervelend dat ze nu door je te bedreigen toch weer contact met je probeert te krijgen! Is het geen optie om een ander(e) telefoonnummer(s) en e-mailadres te nemen?
Bij mij wisselt het heel sterk. Het ene moment wil ik absoluut niets van seks weten en het volgende moment sla ik erin door en kan ik nergens genoeg van krijgen. Vrij verwarrend natuurlijk, vooral ook voor mijn partner omdat hij vantevoren niet weet in welke bui ik zit. Hetzelfde geldt voor knuffelen. Of meer in het algemeen; de drie zoenen die je als welkom of felicitatie kunt krijgen. Ik ben dat niet gewend, ik wil dat ook niet.
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Het is mij namelijk al twee keer overkomen. Daarom forum ik eigenlijk alleen nog achter gesloten fora.
Heel vervelend dat ze nu door je te bedreigen toch weer contact met je probeert te krijgen! Is het geen optie om een ander(e) telefoonnummer(s) en e-mailadres te nemen?
Bij mij wisselt het heel sterk. Het ene moment wil ik absoluut niets van seks weten en het volgende moment sla ik erin door en kan ik nergens genoeg van krijgen. Vrij verwarrend natuurlijk, vooral ook voor mijn partner omdat hij vantevoren niet weet in welke bui ik zit. Hetzelfde geldt voor knuffelen. Of meer in het algemeen; de drie zoenen die je als welkom of felicitatie kunt krijgen. Ik ben dat niet gewend, ik wil dat ook niet.
zondag 29 juni 2008 om 16:46
quote:Mariannanas schreef op 29 juni 2008 @ 13:27:
Setterke: je zit niet lekker in je vel, schrijf je. Is er iets dat een anonieme forummer die bij jou zwaar in het krijt staat, voor je kan doen?
wat ben je toch een scheet! Lief dat je het aanbiedt, maar nee...hoeft niet meer.
Ik voel me namelijk alweer stukken beter nu, de menstruatie is eindelijk vanochtend doorgebroken, na 4 dagen buikpijn en een week PMS. Door dat laatste zat ik dus niet lekker in mijn vel en moet ik ook eigenlijk dit soort topics ontwijken, maar dat lukt nooit zo goed
Wel heb ik gisteravond een kleine overwinning op mezelf geboekt, en ik ben best een beetje trots op mij....
Mijn broer vierde gisteravond zijn verjaardag. Op die verjaardag komen al járen dezelfde mensen, waaronder de man die mij lang geleden aanrandde, laat ik hem B noemen. (Mijn broer weet niks van die aanranding van toen). Al die jaren negeerde ik hem volkomen terwijl B mij wel heel vaak aan zat te kijken met zo'n blik van 'toe nou, zeg nou iets tegen me'. Toen ik een relatie kreeg met mijn man bleef het staren aanhouden, dus mijn man stond dan de hele avond tussen hem en mij in, om mij te beschermen.
Vorig jaar waren we met een kleiner groepje en stonden we met zijn allen wat te kletsen en te grappen, en B maakte een grapje waar ik toch zo vreselijk de slappe lach van kreeg.....zijn gezicht lichtte op! Hij was helemaal blij dat ik eindelijk ontdooide, je kon het aan zijn gezicht aflezen.
We zien mekaar natuurlijk maar één keer per jaar, op die verjaardag, dus gisteravond was het weer zover.
Op de een of andere manier straalde ik iets uit wat hem geruststelde, want hij kwam zelfs naar me toe, gaf me een hand en vroeg me zelfs hoe het met me ging! Mijn man zat naast mij en zelfs hij kreeg een hand. Uiterste verbazing alom....
Later ontstond er een gesprek tussen een andere vriend van mijn broer en mij, en B mengde zich er op een hele natuurlijke manier tussen, en zo stonden we ineens met zijn drieën te kletsen....heel ontspannen, heel gezellig. Het leek net of ik 18 jaar in de tijd teruggeworpen werd, heel raar eigenlijk. Ik merkte aan mezelf dat ik het weer leuk vond om met hem te kletsen, om om hem te kunnen lachen, dat dat ook weer mag van mezelf (want hij is retescherp, daar viel ik toen ook zo op), ik was blij dat ik dat van toen los kon laten. Ik heb hem vergeven, denk ik.
Aan het eind van de avond, ik stond nog even met mijn broer op het terras achter het huis, keek ik even naar binnen om te zien waar onze honden waren. Zie ik onze reu (die van mijn avatar) helemaal ontspannen genietend bij B staan, en eindeloos geknuffeld worden door hem. Op zich heel verwonderlijk, want onze reu is nogal afstandelijk ten opzichte van andere mensen. Hij wil wel geknuffeld worden, maar na een paar seconden is hij klaar met knuffelen en gaat hij zijn eigen gangetje weer. De enige die hem eindeloos kan en mag knuffelen is zijn vrouwtje. Met baasje ga je spelen en doerakken, met vrouwtje knuffel je eindeloos, en als je pijn hebt ga je ook acuut richting vrouwtje, want vrouwtje begrijpt je feilloos.
Die reu, die stond dus eindeloos te knuffelen met de man waar ik vroeger zo allesverterend verliefd op was.....bijzonder hoor......
Het bracht een grote glimlach op mijn gezicht!
Setterke: je zit niet lekker in je vel, schrijf je. Is er iets dat een anonieme forummer die bij jou zwaar in het krijt staat, voor je kan doen?
wat ben je toch een scheet! Lief dat je het aanbiedt, maar nee...hoeft niet meer.
Ik voel me namelijk alweer stukken beter nu, de menstruatie is eindelijk vanochtend doorgebroken, na 4 dagen buikpijn en een week PMS. Door dat laatste zat ik dus niet lekker in mijn vel en moet ik ook eigenlijk dit soort topics ontwijken, maar dat lukt nooit zo goed
Wel heb ik gisteravond een kleine overwinning op mezelf geboekt, en ik ben best een beetje trots op mij....
Mijn broer vierde gisteravond zijn verjaardag. Op die verjaardag komen al járen dezelfde mensen, waaronder de man die mij lang geleden aanrandde, laat ik hem B noemen. (Mijn broer weet niks van die aanranding van toen). Al die jaren negeerde ik hem volkomen terwijl B mij wel heel vaak aan zat te kijken met zo'n blik van 'toe nou, zeg nou iets tegen me'. Toen ik een relatie kreeg met mijn man bleef het staren aanhouden, dus mijn man stond dan de hele avond tussen hem en mij in, om mij te beschermen.
Vorig jaar waren we met een kleiner groepje en stonden we met zijn allen wat te kletsen en te grappen, en B maakte een grapje waar ik toch zo vreselijk de slappe lach van kreeg.....zijn gezicht lichtte op! Hij was helemaal blij dat ik eindelijk ontdooide, je kon het aan zijn gezicht aflezen.
We zien mekaar natuurlijk maar één keer per jaar, op die verjaardag, dus gisteravond was het weer zover.
Op de een of andere manier straalde ik iets uit wat hem geruststelde, want hij kwam zelfs naar me toe, gaf me een hand en vroeg me zelfs hoe het met me ging! Mijn man zat naast mij en zelfs hij kreeg een hand. Uiterste verbazing alom....
Later ontstond er een gesprek tussen een andere vriend van mijn broer en mij, en B mengde zich er op een hele natuurlijke manier tussen, en zo stonden we ineens met zijn drieën te kletsen....heel ontspannen, heel gezellig. Het leek net of ik 18 jaar in de tijd teruggeworpen werd, heel raar eigenlijk. Ik merkte aan mezelf dat ik het weer leuk vond om met hem te kletsen, om om hem te kunnen lachen, dat dat ook weer mag van mezelf (want hij is retescherp, daar viel ik toen ook zo op), ik was blij dat ik dat van toen los kon laten. Ik heb hem vergeven, denk ik.
Aan het eind van de avond, ik stond nog even met mijn broer op het terras achter het huis, keek ik even naar binnen om te zien waar onze honden waren. Zie ik onze reu (die van mijn avatar) helemaal ontspannen genietend bij B staan, en eindeloos geknuffeld worden door hem. Op zich heel verwonderlijk, want onze reu is nogal afstandelijk ten opzichte van andere mensen. Hij wil wel geknuffeld worden, maar na een paar seconden is hij klaar met knuffelen en gaat hij zijn eigen gangetje weer. De enige die hem eindeloos kan en mag knuffelen is zijn vrouwtje. Met baasje ga je spelen en doerakken, met vrouwtje knuffel je eindeloos, en als je pijn hebt ga je ook acuut richting vrouwtje, want vrouwtje begrijpt je feilloos.
Die reu, die stond dus eindeloos te knuffelen met de man waar ik vroeger zo allesverterend verliefd op was.....bijzonder hoor......
Het bracht een grote glimlach op mijn gezicht!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 29 juni 2008 om 16:59
Hanke, wat spannend zeg! Succes!
Over dat je nog maagd bent op je 35e: schaam je niet. Ik was 32 toen ik ontmaagd werd. Door de man met wie ik nu getrouwd ben. Hij vond het juist fijn dat ik nooit met zomaar een man naar bed was gegaan 'om maar geen maagd meer te zijn', vond hij heel sterk van me. We zijn elkaars eerste, en ik moet eerlijk toegeven dat ik dat heel erg prettig vind.
Hij heeft er nooit een probleem van gemaakt. Een man die dat wel doet is jou niet waard!
Over dat je nog maagd bent op je 35e: schaam je niet. Ik was 32 toen ik ontmaagd werd. Door de man met wie ik nu getrouwd ben. Hij vond het juist fijn dat ik nooit met zomaar een man naar bed was gegaan 'om maar geen maagd meer te zijn', vond hij heel sterk van me. We zijn elkaars eerste, en ik moet eerlijk toegeven dat ik dat heel erg prettig vind.
Hij heeft er nooit een probleem van gemaakt. Een man die dat wel doet is jou niet waard!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 29 juni 2008 om 19:06
Wat een lieve reacties allemaal. Dank jullie wel!
Kreeg wel een beetje de zenuwen dat het een poosje duurde voor er gereageerd werd. Maar die zijn weer gezakt.
Goh Setter wat gaaf joh, hoe dat gister ging! Zo fijn om te lezen dat je op dat moment ook echt lééft, in het moment bent zeg maar en dat je terug kon halen wat je ooit voor hem voelde. Leven en liefde, daar draait het om. En die hond van jou doet lekker mee....Ik zie het zo voor me.
En wat maagd zijn betreft. Weet niet goed te definieren of ik het nu wel of niet ben. I.v.m. het misbruik. Maar uit oogpunt van vrijwilige, volwassen seks: dan wél.
Had geen idee dat maagdelijkheid voor sommige mannen een pluspunt zou kunnen zijn. Maar in feite ben ik bezoedeld. Als ik nu een seksuele relatie aanga is het de eerste keer dat ik me geef. Maar ik ben al 'genomen'.
Wat klinkt dat wrang hé? (ik huil nu). In tijden dat het niet goed met me ging, en ik dit trauma niet verwerkt had, heb ik met stomme kop weleens gewenst dan ik in uit Afghanistan afkomstig was en door eerwraak vermoord zou worden. Damaged goods.
Dat voelt nu niet meer zo. Begin het fijn te vinden een lijf te hebben. Maar ermee naar buiten treden, met mijn 100+kilo, dat is zó onwennig.
Kreeg wel een beetje de zenuwen dat het een poosje duurde voor er gereageerd werd. Maar die zijn weer gezakt.
Goh Setter wat gaaf joh, hoe dat gister ging! Zo fijn om te lezen dat je op dat moment ook echt lééft, in het moment bent zeg maar en dat je terug kon halen wat je ooit voor hem voelde. Leven en liefde, daar draait het om. En die hond van jou doet lekker mee....Ik zie het zo voor me.
En wat maagd zijn betreft. Weet niet goed te definieren of ik het nu wel of niet ben. I.v.m. het misbruik. Maar uit oogpunt van vrijwilige, volwassen seks: dan wél.
Had geen idee dat maagdelijkheid voor sommige mannen een pluspunt zou kunnen zijn. Maar in feite ben ik bezoedeld. Als ik nu een seksuele relatie aanga is het de eerste keer dat ik me geef. Maar ik ben al 'genomen'.
Wat klinkt dat wrang hé? (ik huil nu). In tijden dat het niet goed met me ging, en ik dit trauma niet verwerkt had, heb ik met stomme kop weleens gewenst dan ik in uit Afghanistan afkomstig was en door eerwraak vermoord zou worden. Damaged goods.
Dat voelt nu niet meer zo. Begin het fijn te vinden een lijf te hebben. Maar ermee naar buiten treden, met mijn 100+kilo, dat is zó onwennig.
zondag 29 juni 2008 om 19:43
Mijn jeugd was ook alles behalve.....wel heel anders als van sommige hier
Mijn moeder was overspannen toen ik pas 9 jaar was,zat regelmatig in een psyciatrische instelling of werd opgenomen voor een hele lange tijd in een soort van rustoord. Het is dan ook heel moeilijk als je 9 jaar bent en bang voor je moeder,bang dat ze zichzelf iets aan doet,bang dat ze jou iets aan doet. Ik weet dan ook nog goed dat ik haar bij een overweg weg heb gehaald in haar nachthemd. Mijn vader was er wel maar echt een bikkel.zei al vrij snel dat ie er niet mee om kon gaan
Toen ik 13 jaar was volgde ik een kappersopleiding maar na een hele korte tijd hield het op voor mij omdat mijn ouders een gezinshulp nodig hadden. Deze kregen ze niet omdat ik nog thuis woonde,zussen en broers boven mij waren het huis al uit (ik was het jongste) Daar ging mijn schooltijd! Dertien jaar en eigenlijk ineens huisvrouw en moeder voor mijn moeder die soms ook thuis kon zijn. Toen ik 16 jaar werd kreeg ik een puch-maxi jaja maar ik moest hem mijn moeder laten zien in de psychiatrie. Bang als ik was van al die mensen!! Heel maar dan ook heel veel heb ik gezien en geleerd. Nu is mijn moeder bijna 80 en harstikke dement en woont in een verpleeghuis. Een vader heb ik niet meer. Toen was ik moeder voor mijn moeder als het ware,nu weer....
Nee, een jeugd heb ik dus niet gehad!
Mijn moeder was overspannen toen ik pas 9 jaar was,zat regelmatig in een psyciatrische instelling of werd opgenomen voor een hele lange tijd in een soort van rustoord. Het is dan ook heel moeilijk als je 9 jaar bent en bang voor je moeder,bang dat ze zichzelf iets aan doet,bang dat ze jou iets aan doet. Ik weet dan ook nog goed dat ik haar bij een overweg weg heb gehaald in haar nachthemd. Mijn vader was er wel maar echt een bikkel.zei al vrij snel dat ie er niet mee om kon gaan
Toen ik 13 jaar was volgde ik een kappersopleiding maar na een hele korte tijd hield het op voor mij omdat mijn ouders een gezinshulp nodig hadden. Deze kregen ze niet omdat ik nog thuis woonde,zussen en broers boven mij waren het huis al uit (ik was het jongste) Daar ging mijn schooltijd! Dertien jaar en eigenlijk ineens huisvrouw en moeder voor mijn moeder die soms ook thuis kon zijn. Toen ik 16 jaar werd kreeg ik een puch-maxi jaja maar ik moest hem mijn moeder laten zien in de psychiatrie. Bang als ik was van al die mensen!! Heel maar dan ook heel veel heb ik gezien en geleerd. Nu is mijn moeder bijna 80 en harstikke dement en woont in een verpleeghuis. Een vader heb ik niet meer. Toen was ik moeder voor mijn moeder als het ware,nu weer....
Nee, een jeugd heb ik dus niet gehad!
zondag 29 juni 2008 om 20:40
quote:hanke321 schreef op 29 juni 2008 @ 19:06:
Had geen idee dat maagdelijkheid voor sommige mannen een pluspunt zou kunnen zijn. Maar in feite ben ik bezoedeld. Als ik nu een seksuele relatie aanga is het de eerste keer dat ik me geef. Maar ik ben al 'genomen'.
Wat klinkt dat wrang hé? (ik huil nu). In tijden dat het niet goed met me ging, en ik dit trauma niet verwerkt had, heb ik met stomme kop weleens gewenst dan ik in uit Afghanistan afkomstig was en door eerwraak vermoord zou worden. Damaged goods.
Dat voelt nu niet meer zo. Begin het fijn te vinden een lijf te hebben. Maar ermee naar buiten treden, met mijn 100+kilo, dat is zó onwennig.
Pijnlijk herkenbaar. Ik snap dat gevoel zo goed. Heel fijn dat je het nu niet meer zo voelt, het is ook onrechtvaardig naar jezelf toe. Het was niet jouw schuld, jij hoeft je niet aangetast te voelen door iemand die je zo kapot heeft gemaakt. Maar da's makkelijk gezegd, ik heb me ook lang zo gevoeld.
Fijn dat je je nu zoveel beter voelt. Ik ben blij voor je . Dat verdien je ook echt, niemand hoort je je trots en zelfliefde af te nemen. Dat het gebeurt is gewoon vreselijk. Aan ons de uitdaging om er zo mee om te gaan dat we toch kunnen genieten, volop leven, sterker worden ipv onszelf zwakker maken.
Knap van je!
Had geen idee dat maagdelijkheid voor sommige mannen een pluspunt zou kunnen zijn. Maar in feite ben ik bezoedeld. Als ik nu een seksuele relatie aanga is het de eerste keer dat ik me geef. Maar ik ben al 'genomen'.
Wat klinkt dat wrang hé? (ik huil nu). In tijden dat het niet goed met me ging, en ik dit trauma niet verwerkt had, heb ik met stomme kop weleens gewenst dan ik in uit Afghanistan afkomstig was en door eerwraak vermoord zou worden. Damaged goods.
Dat voelt nu niet meer zo. Begin het fijn te vinden een lijf te hebben. Maar ermee naar buiten treden, met mijn 100+kilo, dat is zó onwennig.
Pijnlijk herkenbaar. Ik snap dat gevoel zo goed. Heel fijn dat je het nu niet meer zo voelt, het is ook onrechtvaardig naar jezelf toe. Het was niet jouw schuld, jij hoeft je niet aangetast te voelen door iemand die je zo kapot heeft gemaakt. Maar da's makkelijk gezegd, ik heb me ook lang zo gevoeld.
Fijn dat je je nu zoveel beter voelt. Ik ben blij voor je . Dat verdien je ook echt, niemand hoort je je trots en zelfliefde af te nemen. Dat het gebeurt is gewoon vreselijk. Aan ons de uitdaging om er zo mee om te gaan dat we toch kunnen genieten, volop leven, sterker worden ipv onszelf zwakker maken.
Knap van je!
zondag 29 juni 2008 om 22:53
Felicitaatje, wat een lieve reactie. Dank je wel!
Maar wat je schrijft zijn hele mooie woorden. Vind ik ook het belangrijkste: op zoek gaan naar de bron, dat wat je in wezen bent. Zo eerlijk zijn dat je veiligheid leert kennen en vervolgens de liefde aanboren. Klinkt vast heel zweverig, maar zonder die kern had ik het nooit gered en was ik nooit zo'n mooi mens geworden. Had ik niet zo kunnen genieten van het leven en had ik geen vertrouwen gekend.
Hoe ben jij van je rotgevoel afgekomen?
Maar wat je schrijft zijn hele mooie woorden. Vind ik ook het belangrijkste: op zoek gaan naar de bron, dat wat je in wezen bent. Zo eerlijk zijn dat je veiligheid leert kennen en vervolgens de liefde aanboren. Klinkt vast heel zweverig, maar zonder die kern had ik het nooit gered en was ik nooit zo'n mooi mens geworden. Had ik niet zo kunnen genieten van het leven en had ik geen vertrouwen gekend.
Hoe ben jij van je rotgevoel afgekomen?
maandag 30 juni 2008 om 09:35
quote:Spammie schreef op 29 juni 2008 @ 15:16:
"Ook ben ik bang dat mijn ex-moeder mij hier misschien herkent, je weet tenslotte niet wie hier allemaal mee lezen, en dan dit veilige plekje voor me weghaalt..."
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Het is mij namelijk al twee keer overkomen. Daarom forum ik eigenlijk alleen nog achter gesloten fora.
Heel vervelend dat ze nu door je te bedreigen toch weer contact met je probeert te krijgen! Is het geen optie om een ander(e) telefoonnummer(s) en e-mailadres te nemen?
Pfff... Het lijkt me echt verschrikkelijk als ik hier mijn ex-moeder zou tegenkomen...
De bedreigingen die ze uit, dat doet ze niet meer via de email of sms. Daar heb ik haar op geblokkeerd. Die komen binnen via kaarten, briefjes of advertenties op het internet. Zo dreigt ze bij mijn schoonfamilie langs te gaan om te vertellen "hoe ik werkelijk in elkaar zit". Dit is ook de reden dat ik mijn schoonfamilie meer heb moeten vertellen dan ik eigenlijk zou willen.
Ook dreigt ze dingen openbaar te maken die ik haar ooit in vertrouwen heb verteld. Het kleine beetje vertrouwen dat ik nog in haar had, is dus ook helemaal weg.
Het is zelfs zo erg geworden, dat we alle sloten op het huis hebben moeten vervangen om een beetje rust te krijgen.
"Ook ben ik bang dat mijn ex-moeder mij hier misschien herkent, je weet tenslotte niet wie hier allemaal mee lezen, en dan dit veilige plekje voor me weghaalt..."
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Het is mij namelijk al twee keer overkomen. Daarom forum ik eigenlijk alleen nog achter gesloten fora.
Heel vervelend dat ze nu door je te bedreigen toch weer contact met je probeert te krijgen! Is het geen optie om een ander(e) telefoonnummer(s) en e-mailadres te nemen?
Pfff... Het lijkt me echt verschrikkelijk als ik hier mijn ex-moeder zou tegenkomen...
De bedreigingen die ze uit, dat doet ze niet meer via de email of sms. Daar heb ik haar op geblokkeerd. Die komen binnen via kaarten, briefjes of advertenties op het internet. Zo dreigt ze bij mijn schoonfamilie langs te gaan om te vertellen "hoe ik werkelijk in elkaar zit". Dit is ook de reden dat ik mijn schoonfamilie meer heb moeten vertellen dan ik eigenlijk zou willen.
Ook dreigt ze dingen openbaar te maken die ik haar ooit in vertrouwen heb verteld. Het kleine beetje vertrouwen dat ik nog in haar had, is dus ook helemaal weg.
Het is zelfs zo erg geworden, dat we alle sloten op het huis hebben moeten vervangen om een beetje rust te krijgen.
maandag 30 juni 2008 om 09:39
Hai Mariannanas,
Ik weet niet of je hier nog wel eens buurt, maar laat mijn verhalen je er niet van weerhouden hier ook een posting te zetten hoor! We zijn hier allemaal om ervaringen uit het verleden een plaatsje te geven, en alleen omdat de mijne... tsja... wil nog niet zeggen dat je hier niet meer dan welkom bent.
Ik hoop nog wat van je te horen!
Ik weet niet of je hier nog wel eens buurt, maar laat mijn verhalen je er niet van weerhouden hier ook een posting te zetten hoor! We zijn hier allemaal om ervaringen uit het verleden een plaatsje te geven, en alleen omdat de mijne... tsja... wil nog niet zeggen dat je hier niet meer dan welkom bent.
Ik hoop nog wat van je te horen!
maandag 30 juni 2008 om 10:01
Lieve Artemis,
Ik hou het even kort, ik heb een soort van zonnesteek, maar ik wil even zeggen dat ik het zo geweldig goed en stoer van je vind dat je geen contact meer gaat zoeken met je ouders, ondanks dat je ze dan tegen gaat komen misschien op die ene begrafenis. Ik ben blij te lezen dat je door dit topic kracht verzameld hebt om dat besluit te nemen.
Misschien helemaal mijn plaats niet maar; ik ben trots op je!
En ik sluit me bij je aan, Mariannanas is altijd gewoon lekker om te lezen en fijn om er bij te hebben. Een lieve moeder en een geweldige vrouw.
Ik hou het even kort, ik heb een soort van zonnesteek, maar ik wil even zeggen dat ik het zo geweldig goed en stoer van je vind dat je geen contact meer gaat zoeken met je ouders, ondanks dat je ze dan tegen gaat komen misschien op die ene begrafenis. Ik ben blij te lezen dat je door dit topic kracht verzameld hebt om dat besluit te nemen.
Misschien helemaal mijn plaats niet maar; ik ben trots op je!
En ik sluit me bij je aan, Mariannanas is altijd gewoon lekker om te lezen en fijn om er bij te hebben. Een lieve moeder en een geweldige vrouw.
maandag 30 juni 2008 om 10:03
maandag 30 juni 2008 om 10:21
quote:eleonora schreef op 30 juni 2008 @ 10:01:
Lieve Artemis,
Ik hou het even kort, ik heb een soort van zonnesteek, maar ik wil even zeggen dat ik het zo geweldig goed en stoer van je vind dat je geen contact meer gaat zoeken met je ouders, ondanks dat je ze dan tegen gaat komen misschien op die ene begrafenis. Ik ben blij te lezen dat je door dit topic kracht verzameld hebt om dat besluit te nemen.
Misschien helemaal mijn plaats niet maar; ik ben trots op je!
En ik sluit me bij je aan, Mariannanas is altijd gewoon lekker om te lezen en fijn om er bij te hebben. Een lieve moeder en een geweldige vrouw.
Dank je Leo...
Er is de laatste maand weer aardig wat gebeurd op ouder-gebied, en eigenlijk ben ik het gewoon zat. Ik ben blij dat hier zulke lieve en verstandige vrouwen zijn, die me een hart onder de riem steken en me helpen met dit soort beslissingen te maken, als ik zelf door de bomen het bos niet meer zie.
En lekker terug je bed in! Veel beterschap!
Lieve Artemis,
Ik hou het even kort, ik heb een soort van zonnesteek, maar ik wil even zeggen dat ik het zo geweldig goed en stoer van je vind dat je geen contact meer gaat zoeken met je ouders, ondanks dat je ze dan tegen gaat komen misschien op die ene begrafenis. Ik ben blij te lezen dat je door dit topic kracht verzameld hebt om dat besluit te nemen.
Misschien helemaal mijn plaats niet maar; ik ben trots op je!
En ik sluit me bij je aan, Mariannanas is altijd gewoon lekker om te lezen en fijn om er bij te hebben. Een lieve moeder en een geweldige vrouw.
Dank je Leo...
Er is de laatste maand weer aardig wat gebeurd op ouder-gebied, en eigenlijk ben ik het gewoon zat. Ik ben blij dat hier zulke lieve en verstandige vrouwen zijn, die me een hart onder de riem steken en me helpen met dit soort beslissingen te maken, als ik zelf door de bomen het bos niet meer zie.
En lekker terug je bed in! Veel beterschap!
maandag 30 juni 2008 om 10:24
