Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 27 juni 2008 om 22:20
O ja, de foei-preek van schoonmoeders!
Mijn echte schoonmoeder begrijpt alles, die heb ik om bepaalde redenen (die ik misschien later nog wel toe zal lichten) moeten vertellen wat er allemaal speelde.
De vriendin van mijn schoonvader daarentegen...
Sowieso begint ze er alleen over als ze met me alleen is, ik heb het idee dat ze denkt dat ze me dan 'wel kan hebben'. "Maar Artemis, maak het nou toch goed met ze, doe niet zo koppig, het blijft je moeder" en de allemooiste "Het is bijna kerst, dat is het feest van de vrede?! " Pfff... Ik probeer er juist vrede mee te hebben!
Mijn echte schoonmoeder begrijpt alles, die heb ik om bepaalde redenen (die ik misschien later nog wel toe zal lichten) moeten vertellen wat er allemaal speelde.
De vriendin van mijn schoonvader daarentegen...
Sowieso begint ze er alleen over als ze met me alleen is, ik heb het idee dat ze denkt dat ze me dan 'wel kan hebben'. "Maar Artemis, maak het nou toch goed met ze, doe niet zo koppig, het blijft je moeder" en de allemooiste "Het is bijna kerst, dat is het feest van de vrede?! " Pfff... Ik probeer er juist vrede mee te hebben!
vrijdag 27 juni 2008 om 22:26
Lieve Yathibiyya,
Hahaha, dit is de eerste en de laatste keer dat ik heel jouw nick opschrijf! Dat is een hele mond vol zeg... Wel een onwijs mooie nick.
In de steek gelaten, dat gevoel ken ik maar al te goed. En wat rot voor je dat je het vertrek van je moeder steeds weer tegen anderen moet verdedigen...
Ik voel me in mijn jeugd (en nu nog wel) eigenlijk net een klein zeeschildpadje. Mijn moeder heeft me op het strand gelegd, en om te overleven moet ik zelf de zee vinden...
Hahaha, dit is de eerste en de laatste keer dat ik heel jouw nick opschrijf! Dat is een hele mond vol zeg... Wel een onwijs mooie nick.
In de steek gelaten, dat gevoel ken ik maar al te goed. En wat rot voor je dat je het vertrek van je moeder steeds weer tegen anderen moet verdedigen...
Ik voel me in mijn jeugd (en nu nog wel) eigenlijk net een klein zeeschildpadje. Mijn moeder heeft me op het strand gelegd, en om te overleven moet ik zelf de zee vinden...
vrijdag 27 juni 2008 om 23:00
Lieve, lieve Leo,
Ja, ik heb de vragen gezien... Ik zit er ook al een tijdje over na te denken...
Of ik alles vanuit mijn volwassenen-bewustzijn kan omschrijven weet ik niet, soms denk ik terug aan gebeurtenissen en lijkt het net of ik er weer in word meegezogen. Ik voel me zo machteloos...
Ik heb er ook over nagedacht om hier wat gebeurtenissen neer te zetten. Ze zijn wel heel erg specifiek, en ik kan me niet voorstellen dat er nog een vrouw in Nederland is die hetzelfde heeft meegemaakt.
Maar ik merk hoe veel goed het me de laatste dagen heeft gedaan om hier mee te praten en mijn jeugd te delen, dus misschien heeft dit ook wel een helende werking?
Ik was 4 jaar en had ontzettende last van de waterpokken. Hoge koorts, overal jeuk, ik zat onder de bulten. Maar omdat mijn moeder moest werken, werd ik gewoon naar school gestuurd. Ik voelde me zo ongelukkig, wilde niets liever dan gewoon lekker in bed gestopt worden. De juf vond het ook maar raar, maar durfde me niet weg te sturen. De andere kinderen wilden natuurlijk niet met me spelen. Ik wilde zelf niet eens spelen. Toen school eenmaal uit was, wachtte mijn broer gelukkig op me om me naar huis te brengen. Mijn broer is 2 jaar ouder...
Nog een vroege jeugdherinnering is dat ik thuis kwam en een pornofilm speelde op de tv. Ik zal toen ook een jaar of 4 zijn geweest. Ik vond het natuurlijk maar een rare film, het was ook een gewelddadige film. Ik liep naar boven om te vragen wat dat was, maar mijn moeder was... Aan het werk...
Mijn hele jeugd ben ik bang geweest. Bang om te zeggen wat je denkt, want dat betekende klappen. Bang om iets te laten vallen, want dat betekende klappen. Bang om een opdracht niet goed genoeg uit te voeren, want... En zo kan ik nog wel even door gaan.
Bij mij is nog niet die tijd van de maand, maar de tranen vloeien ook makkelijk...
Ja, ik heb de vragen gezien... Ik zit er ook al een tijdje over na te denken...
Of ik alles vanuit mijn volwassenen-bewustzijn kan omschrijven weet ik niet, soms denk ik terug aan gebeurtenissen en lijkt het net of ik er weer in word meegezogen. Ik voel me zo machteloos...
Ik heb er ook over nagedacht om hier wat gebeurtenissen neer te zetten. Ze zijn wel heel erg specifiek, en ik kan me niet voorstellen dat er nog een vrouw in Nederland is die hetzelfde heeft meegemaakt.
Maar ik merk hoe veel goed het me de laatste dagen heeft gedaan om hier mee te praten en mijn jeugd te delen, dus misschien heeft dit ook wel een helende werking?
Ik was 4 jaar en had ontzettende last van de waterpokken. Hoge koorts, overal jeuk, ik zat onder de bulten. Maar omdat mijn moeder moest werken, werd ik gewoon naar school gestuurd. Ik voelde me zo ongelukkig, wilde niets liever dan gewoon lekker in bed gestopt worden. De juf vond het ook maar raar, maar durfde me niet weg te sturen. De andere kinderen wilden natuurlijk niet met me spelen. Ik wilde zelf niet eens spelen. Toen school eenmaal uit was, wachtte mijn broer gelukkig op me om me naar huis te brengen. Mijn broer is 2 jaar ouder...
Nog een vroege jeugdherinnering is dat ik thuis kwam en een pornofilm speelde op de tv. Ik zal toen ook een jaar of 4 zijn geweest. Ik vond het natuurlijk maar een rare film, het was ook een gewelddadige film. Ik liep naar boven om te vragen wat dat was, maar mijn moeder was... Aan het werk...
Mijn hele jeugd ben ik bang geweest. Bang om te zeggen wat je denkt, want dat betekende klappen. Bang om iets te laten vallen, want dat betekende klappen. Bang om een opdracht niet goed genoeg uit te voeren, want... En zo kan ik nog wel even door gaan.
Bij mij is nog niet die tijd van de maand, maar de tranen vloeien ook makkelijk...
vrijdag 27 juni 2008 om 23:04
Mijn verhaal van opvoeding en band met mijn ouders past in dit topic. Inmiddels is mijn vader al 9 jaar dood en heb ik geen contact met mijn moeder. Als ik over haar praat in de tegenwoordige tijd dan gebruik ik haar voornaam, omdat ik de term moeder niet vind passen. In de jaren na hun scheiding - ik was toen 19- is het contact met mijn vader verbeterd. Voor zover hij vader kon zijn voor me, is hij dat de laatste jaren van zijn leven geweest. Zo zie ik dat tenminste.
Mijn zus, zwager en verdere familie zien dat anders. Die vonden hem een waardeloze vader en een zak van een vent. Nou, en dit is dus de ouder waar ik nog het positiefst over ben.
Zelf heb ik geen partner. Behalve met mijn zus en zwager geen contact met verdere familie.
Waar ik last van heb is de leegte. Het geen thuis hebben. Op niemand terug kunnen vallen. Bij niemand op de eerste plek staan.
Ik heb hele lieve vrienden maar ook zij hebben een eigen leven.
Werk, kinderen, partner.
Dat gevoel van ontheemd zijn vind ik moeilijk.
Mijn zus, zwager en verdere familie zien dat anders. Die vonden hem een waardeloze vader en een zak van een vent. Nou, en dit is dus de ouder waar ik nog het positiefst over ben.
Zelf heb ik geen partner. Behalve met mijn zus en zwager geen contact met verdere familie.
Waar ik last van heb is de leegte. Het geen thuis hebben. Op niemand terug kunnen vallen. Bij niemand op de eerste plek staan.
Ik heb hele lieve vrienden maar ook zij hebben een eigen leven.
Werk, kinderen, partner.
Dat gevoel van ontheemd zijn vind ik moeilijk.
vrijdag 27 juni 2008 om 23:10
Artemis......het is verdomde jammer dat ik alleen mijn virtuele armen om je heen kan slaan meid. Je voelt hopelijk wel mijn oprechte betrokkenheid met jou al voel ik me soms een beetje een ramptoerist, omdat ik alleen maar kan lezen en huiveren en hopelijk een beetje troosten.
Toch sla ik ze om je heen. Allebei.
Ik moet ook moeite doen om niet te gaan huilen, er zit een brok in mijn keel om wat je schrijft. De eenzaamheid, de onredelijkheid, de ongepastheid van sommige dingen, het is ongelooflijk.
Artemis, het is zo goed om te lezen dat je nog kunt huilen om jezelf. Om wat er gebeurde met jou en je broer vroeger. Dat geeft aan dat je niet afgestompt bent en zoals ook een van de andere meiden schreef, je bent zo'n lieve en voorzichtige vrouw, je zult een goede moeder zijn.
Als het je moeite kost om te schrijven doe het dan niet. Je mag de lades waar je herinneringen in zitten gerust dicht laten zitten. Doe vooral wat jij wil en nogmaals, als je niet op het forum je verhaal wil vertellen dan kunnen we een mailgroepje regelen hoor, net zo makkelijk, voor wie daar zin in heeft en behoefte voelt om wat meer privé te praten. Alles is mogelijk wil ik maar zeggen.
Artemis met je mooie naam.....Ik zou wel willen dat je nog een keer de waterpokken kreeg, dan zou ik je in bed stoppen en je vertroetelen zoals dat hoort met een ziek kind. Hartverscheurend verhaal. En nu huil ik wel....
Toch sla ik ze om je heen. Allebei.
Ik moet ook moeite doen om niet te gaan huilen, er zit een brok in mijn keel om wat je schrijft. De eenzaamheid, de onredelijkheid, de ongepastheid van sommige dingen, het is ongelooflijk.
Artemis, het is zo goed om te lezen dat je nog kunt huilen om jezelf. Om wat er gebeurde met jou en je broer vroeger. Dat geeft aan dat je niet afgestompt bent en zoals ook een van de andere meiden schreef, je bent zo'n lieve en voorzichtige vrouw, je zult een goede moeder zijn.
Als het je moeite kost om te schrijven doe het dan niet. Je mag de lades waar je herinneringen in zitten gerust dicht laten zitten. Doe vooral wat jij wil en nogmaals, als je niet op het forum je verhaal wil vertellen dan kunnen we een mailgroepje regelen hoor, net zo makkelijk, voor wie daar zin in heeft en behoefte voelt om wat meer privé te praten. Alles is mogelijk wil ik maar zeggen.
Artemis met je mooie naam.....Ik zou wel willen dat je nog een keer de waterpokken kreeg, dan zou ik je in bed stoppen en je vertroetelen zoals dat hoort met een ziek kind. Hartverscheurend verhaal. En nu huil ik wel....
vrijdag 27 juni 2008 om 23:11
quote:hanke321 schreef op 27 juni 2008 @ 23:04:
Waar ik last van heb is de leegte. Het geen thuis hebben. Op niemand terug kunnen vallen. Bij niemand op de eerste plek staan.
Ik heb hele lieve vrienden maar ook zij hebben een eigen leven.
Werk, kinderen, partner.
Dat gevoel van ontheemd zijn vind ik moeilijk.
Lieve Hanke,
Dat is ook erg moeilijk! Soms wil je gewoon een arm om je heen, en iemand die zegt dat alles goed komt, zoals alleen een echte ouder dat zou kunnen... Je wil een plek waar alles goed is, waar je heen kan en gewoon jezelf kan zijn en dat er iemand is die voor je zorgt...
Waar ik last van heb is de leegte. Het geen thuis hebben. Op niemand terug kunnen vallen. Bij niemand op de eerste plek staan.
Ik heb hele lieve vrienden maar ook zij hebben een eigen leven.
Werk, kinderen, partner.
Dat gevoel van ontheemd zijn vind ik moeilijk.
Lieve Hanke,
Dat is ook erg moeilijk! Soms wil je gewoon een arm om je heen, en iemand die zegt dat alles goed komt, zoals alleen een echte ouder dat zou kunnen... Je wil een plek waar alles goed is, waar je heen kan en gewoon jezelf kan zijn en dat er iemand is die voor je zorgt...
vrijdag 27 juni 2008 om 23:19
quote:Artemis schreef op 27 juni 2008 @ 23:12:
Nou Leo, nu huil ik nog harder! Maar dan van ontroering...
Ik hoop niet dat je het erg vindt maar ik heb je verhaal net aan mijn man voorgelezen. Die ging mij over mijn hoofd aaien om me te troosten. Dat vond ik heel erg lief van hem maar het voelde ook raar omdat jij eigenlijk degene bent die vastgehouden moet worden. Kun jij naar je man voor een knuffel vanavond nog? Dat zou me geruststellen.......
Nou Leo, nu huil ik nog harder! Maar dan van ontroering...
Ik hoop niet dat je het erg vindt maar ik heb je verhaal net aan mijn man voorgelezen. Die ging mij over mijn hoofd aaien om me te troosten. Dat vond ik heel erg lief van hem maar het voelde ook raar omdat jij eigenlijk degene bent die vastgehouden moet worden. Kun jij naar je man voor een knuffel vanavond nog? Dat zou me geruststellen.......
vrijdag 27 juni 2008 om 23:25
quote:hanke321 schreef op 27 juni 2008 @ 23:04:
Dat gevoel van ontheemd zijn vind ik moeilijk.
Dat is ook moeilijk Hanke. Alleen op de Wereld, het Remi gevoel...allejezus wat vreselijk moet dat zijn, ondanks dat je lieve mensen om je heen hebt.
Mijn dochter en ik zingen een liedje samen. Zelfgemaakt. Zij zingt dan; jij bent toch mijn moedertje, moeder, moeder, moedertje...O wat een lekker moedertje enzovoort. En ik zing dan; jij bent toch mijn dochtertje, lieve, lieve dochtertje enzovoort....
Zó lief, zo al van heel klein af aan er in gesleten, zo....gewoon...
Maar zo gewoon is het helemaal niet. En dat leer ik van jullie.
Dat gevoel van ontheemd zijn vind ik moeilijk.
Dat is ook moeilijk Hanke. Alleen op de Wereld, het Remi gevoel...allejezus wat vreselijk moet dat zijn, ondanks dat je lieve mensen om je heen hebt.
Mijn dochter en ik zingen een liedje samen. Zelfgemaakt. Zij zingt dan; jij bent toch mijn moedertje, moeder, moeder, moedertje...O wat een lekker moedertje enzovoort. En ik zing dan; jij bent toch mijn dochtertje, lieve, lieve dochtertje enzovoort....
Zó lief, zo al van heel klein af aan er in gesleten, zo....gewoon...
Maar zo gewoon is het helemaal niet. En dat leer ik van jullie.
vrijdag 27 juni 2008 om 23:27
vrijdag 27 juni 2008 om 23:46
quote:Artemis schreef op 27 juni 2008 @ 23:27:
Ach...
Ja hoor, mijn man komt strakjes gewoon lekker naar huis! En ik heb al eerder gezegd dat ik een knuffel-junkie ben, dus daar ontkomt hij ook niet aan hoor!
Ik had niet kunnen weten dat iemand op het forum me zo'n geborgen gevoel zou kunnen geven...
Die knuffelpoppetjes worden bijna saai he?
Ik ga een andere zoeken......Moment!
Ach...
Ja hoor, mijn man komt strakjes gewoon lekker naar huis! En ik heb al eerder gezegd dat ik een knuffel-junkie ben, dus daar ontkomt hij ook niet aan hoor!
Ik had niet kunnen weten dat iemand op het forum me zo'n geborgen gevoel zou kunnen geven...
Die knuffelpoppetjes worden bijna saai he?
Ik ga een andere zoeken......Moment!
zaterdag 28 juni 2008 om 00:01
quote:Artemis schreef op 27 juni 2008 @ 23:11:
[...]
Lieve Hanke,
Dat is ook erg moeilijk! Soms wil je gewoon een arm om je heen, en iemand die zegt dat alles goed komt, zoals alleen een echte ouder dat zou kunnen... Je wil een plek waar alles goed is, waar je heen kan en gewoon jezelf kan zijn en dat er iemand is die voor je zorgt...
Precies dat ja! Maar ook dingen met een partner delen of voor een kind zorgen mis ik. Als ik jullie dan lees, voel ik een steek van jaloersheid. Stom he?!
[...]
Lieve Hanke,
Dat is ook erg moeilijk! Soms wil je gewoon een arm om je heen, en iemand die zegt dat alles goed komt, zoals alleen een echte ouder dat zou kunnen... Je wil een plek waar alles goed is, waar je heen kan en gewoon jezelf kan zijn en dat er iemand is die voor je zorgt...
Precies dat ja! Maar ook dingen met een partner delen of voor een kind zorgen mis ik. Als ik jullie dan lees, voel ik een steek van jaloersheid. Stom he?!
zaterdag 28 juni 2008 om 12:21
quote:hanke321 schreef op 27 juni 2008 @ 23:04:
Waar ik last van heb is de leegte. Het geen thuis hebben. Op niemand terug kunnen vallen. Bij niemand op de eerste plek staan.
Ik heb hele lieve vrienden maar ook zij hebben een eigen leven.
Werk, kinderen, partner.
Dat gevoel van ontheemd zijn vind ik moeilijk.
Dit begrijp ik heel goed. Ook al heb ik nu wel een gezin. Ik merk nog steeds dat ik niet heb kunnen "wortelen". Ik voel me daardoor soms net een pluisje in de wind, ik zie wel waar ik terecht kom, geen binding met dingen. Dat had ik als kind ook heel sterk, ik was heel flexibel en bereid om me overal thuis te voelen (er werd nogal met me gesleept in mijn jeugd) maar dat kwam nou juist omdat ik me nergens thuis voelde, het hele concept niet snapte.
Ik ben, hoe suf dit misschien ook klinkt, daarom zo blij met ons huisje. Ik woon hier al zo'n 7 jaar, eerst alleen, later met ons gezin. Ik voelde me hier thuis vanaf het eerste moment dat ik naar binnen liep. Mijn huis heeft me geworteld. En door mijn kind heb ik eindelijk echt familie gekregen. Maar het is ergens een vreemd idee dat mijn dochter zal wortelen door mij terwijl ik me zo'n zwervende zigeuner voel in de wereld . Ik hoop maar dat het lukt.
Waar ik last van heb is de leegte. Het geen thuis hebben. Op niemand terug kunnen vallen. Bij niemand op de eerste plek staan.
Ik heb hele lieve vrienden maar ook zij hebben een eigen leven.
Werk, kinderen, partner.
Dat gevoel van ontheemd zijn vind ik moeilijk.
Dit begrijp ik heel goed. Ook al heb ik nu wel een gezin. Ik merk nog steeds dat ik niet heb kunnen "wortelen". Ik voel me daardoor soms net een pluisje in de wind, ik zie wel waar ik terecht kom, geen binding met dingen. Dat had ik als kind ook heel sterk, ik was heel flexibel en bereid om me overal thuis te voelen (er werd nogal met me gesleept in mijn jeugd) maar dat kwam nou juist omdat ik me nergens thuis voelde, het hele concept niet snapte.
Ik ben, hoe suf dit misschien ook klinkt, daarom zo blij met ons huisje. Ik woon hier al zo'n 7 jaar, eerst alleen, later met ons gezin. Ik voelde me hier thuis vanaf het eerste moment dat ik naar binnen liep. Mijn huis heeft me geworteld. En door mijn kind heb ik eindelijk echt familie gekregen. Maar het is ergens een vreemd idee dat mijn dochter zal wortelen door mij terwijl ik me zo'n zwervende zigeuner voel in de wereld . Ik hoop maar dat het lukt.
zaterdag 28 juni 2008 om 13:10
Zo, ik moet weer even flink bijlezen! Er staat zoveel, dat ik niet weet of ik overal inhoudelijk op kan reageren nu.
Artemis, welkom in dit topic. En op het forum uiteraard!
Je hebt toch al flink wat getypt zie ik, ondanks dat je er wat huiverig voor was. Waarom ben je eigenlijk bang dat je verhaal te herkenbaar is?
Over het contact zoeken vanwege de begrafenis. Dat is niet per se nodig natuurlijk. Negeer ze gewoon, je hoeft niets tegen ze te zeggen. En als zij er een drama van maken, is dat niet jouw verantwoordelijkheid.
Zoals je wellicht al gelezen hebt, dreigt mijn ex-moeder ook regelmatig met zelfmoordpogingen. Wat ik daarvan geleerd heb de laatste jaren is dat het niet uitmaakt wat je doet, want ze zullen toch weer een nieuwe reden vinden. Het is niet jouw verantwoordelijkheid. Het zijn zijzelf die de pillen slikken, het mes pakken of de trein opzoeken. Niet jij. Jij hebt niet gezegd dat ze dat zou moeten doen.
Dit wordt een hele persoonlijke vraag maar hoe ervaar jij seks en mannen, met een "werkende moeder"? De mijne kreeg er (voor zover ik weet) geen geld voor, maar ik ben wel vaak getuige geweest en dat heeft mijn beeld van seks altijd behoorlijk verknipt. Regelmatig de pornoboekjes, -films tegenkomen en hele nachten/soms dagen horen hoe je ex-moeder (al dan niet vrijwillig) seks heeft, heeft voor mij een boel kapot gemaakt. Ik heb veel geluk met mijn vriend, hij is geduldig en lief en wilt zelf vrij weinig als ik maar geniet. Maar toch heb ik er af en toe behoorlijk moeite mee.
Feliciaatje, ik was je even "kwijt" met je nieuwe avatar. Maar idd, het is een behoorlijke opluchting dat het eigenlijk niets met mij te maken had.
Grappig hoe je schrijft over IRL meer durven, doordat je op het forum vaker je mening geeft. Ik heb dat ook. Ik forum (op verschillende fora) al heel lang en vreemd genoeg zijn het de reacties die mij door mijn donkerste periodes gebracht hebben en mij hebben geleerd dat ik moet opkomen voor mezelf. Maar andersom idd ook, door het teruglezen van eigen reacties en verhalen, leer je van jezelf. En dat heeft me ook erg geholpen.
Ik vertel mensen niet echt meer dat ik geen contact heb. De personen uit onze vriendengroep weten het wel, zij hebben ook het een en ander meegemaakt tijdens alle toestanden. Eenburen weten het ook. Mijn ex-moeder woont een straat verder, in dezelfde vereniging als ik. Sinds ze wegliep, vijf maanden verdwenen is en we definitief geen contact meer hebben, heeft ze zichzelf niet meer laten zien. Vier buren, waar ze veel mee omging, hebben ook het contact verbroken, dus ze durft niet meer. Drie anderen weten ook dat ik geen contact meer heb, gedeeltelijk waarom. En als een van de andere vraagt of ik weet hoe het gaat dan antwoord ik gewoon: "Nee, en ik ben er ook niet in geinteresseerd." Hard, maar het is pure zelfbescherming.
Verder heb ik het gewoon nooit over haar, ik vertel mensen die het niets aangaat dat ik geen familie heb. Alleen een zusje die ik soms zie. Meer gaat het ze niet aan. Als mensen echt blijven doorzeuren en ik heb een slechte bui dan wil ik nog weleens iets gemeens zeggen over mijn ex-moeder en dan durven ze het gewoon niet meer. Gebeurt gelukkig niet vaak
Overigens, ze heeft geen contact meer gezocht. Ze probeert en doet niets en laat alles van mij afhankelijk zijn. Dat maakt het een stuk makkelijker. Mijn hele leven leef ik al met het motto; "zijn ze niet geinteresseerd, dan zijn ze het ook niet waard". Dat geldt voor mijn zaaddonor (ik ken hem niet, ik ben zijn kind niet), mijn zus, mijn ex-moeder, kennissen, vrienden en noem het allemaal maar op. Ik wil niet dat het maar van een kant komt.
Graag gedaan hoor Setter. Ik heb tijden getobt over hoe ik haar moest noemen. Moeder krijg ik er niet uit, dat is ze niet, nooit geweest, ik wil ook niet dat ze dat is. Toen las ik op mijn toenmalige werk iets over een ex-man en een scheiding en het proces dat je door moet gaan om het te verwerken. Dat was het! Ik ben van haar gescheiden. Ik moet dezelfde weg langs, de rest van mijn leven lang. En sindsdien is het ex-moeder. Of haar voornaam, want voor mijn zusje is de term bijvoorbeeld veel te sterk.
Artemis, welkom in dit topic. En op het forum uiteraard!
Je hebt toch al flink wat getypt zie ik, ondanks dat je er wat huiverig voor was. Waarom ben je eigenlijk bang dat je verhaal te herkenbaar is?
Over het contact zoeken vanwege de begrafenis. Dat is niet per se nodig natuurlijk. Negeer ze gewoon, je hoeft niets tegen ze te zeggen. En als zij er een drama van maken, is dat niet jouw verantwoordelijkheid.
Zoals je wellicht al gelezen hebt, dreigt mijn ex-moeder ook regelmatig met zelfmoordpogingen. Wat ik daarvan geleerd heb de laatste jaren is dat het niet uitmaakt wat je doet, want ze zullen toch weer een nieuwe reden vinden. Het is niet jouw verantwoordelijkheid. Het zijn zijzelf die de pillen slikken, het mes pakken of de trein opzoeken. Niet jij. Jij hebt niet gezegd dat ze dat zou moeten doen.
Dit wordt een hele persoonlijke vraag maar hoe ervaar jij seks en mannen, met een "werkende moeder"? De mijne kreeg er (voor zover ik weet) geen geld voor, maar ik ben wel vaak getuige geweest en dat heeft mijn beeld van seks altijd behoorlijk verknipt. Regelmatig de pornoboekjes, -films tegenkomen en hele nachten/soms dagen horen hoe je ex-moeder (al dan niet vrijwillig) seks heeft, heeft voor mij een boel kapot gemaakt. Ik heb veel geluk met mijn vriend, hij is geduldig en lief en wilt zelf vrij weinig als ik maar geniet. Maar toch heb ik er af en toe behoorlijk moeite mee.
Feliciaatje, ik was je even "kwijt" met je nieuwe avatar. Maar idd, het is een behoorlijke opluchting dat het eigenlijk niets met mij te maken had.
Grappig hoe je schrijft over IRL meer durven, doordat je op het forum vaker je mening geeft. Ik heb dat ook. Ik forum (op verschillende fora) al heel lang en vreemd genoeg zijn het de reacties die mij door mijn donkerste periodes gebracht hebben en mij hebben geleerd dat ik moet opkomen voor mezelf. Maar andersom idd ook, door het teruglezen van eigen reacties en verhalen, leer je van jezelf. En dat heeft me ook erg geholpen.
Ik vertel mensen niet echt meer dat ik geen contact heb. De personen uit onze vriendengroep weten het wel, zij hebben ook het een en ander meegemaakt tijdens alle toestanden. Eenburen weten het ook. Mijn ex-moeder woont een straat verder, in dezelfde vereniging als ik. Sinds ze wegliep, vijf maanden verdwenen is en we definitief geen contact meer hebben, heeft ze zichzelf niet meer laten zien. Vier buren, waar ze veel mee omging, hebben ook het contact verbroken, dus ze durft niet meer. Drie anderen weten ook dat ik geen contact meer heb, gedeeltelijk waarom. En als een van de andere vraagt of ik weet hoe het gaat dan antwoord ik gewoon: "Nee, en ik ben er ook niet in geinteresseerd." Hard, maar het is pure zelfbescherming.
Verder heb ik het gewoon nooit over haar, ik vertel mensen die het niets aangaat dat ik geen familie heb. Alleen een zusje die ik soms zie. Meer gaat het ze niet aan. Als mensen echt blijven doorzeuren en ik heb een slechte bui dan wil ik nog weleens iets gemeens zeggen over mijn ex-moeder en dan durven ze het gewoon niet meer. Gebeurt gelukkig niet vaak
Overigens, ze heeft geen contact meer gezocht. Ze probeert en doet niets en laat alles van mij afhankelijk zijn. Dat maakt het een stuk makkelijker. Mijn hele leven leef ik al met het motto; "zijn ze niet geinteresseerd, dan zijn ze het ook niet waard". Dat geldt voor mijn zaaddonor (ik ken hem niet, ik ben zijn kind niet), mijn zus, mijn ex-moeder, kennissen, vrienden en noem het allemaal maar op. Ik wil niet dat het maar van een kant komt.
Graag gedaan hoor Setter. Ik heb tijden getobt over hoe ik haar moest noemen. Moeder krijg ik er niet uit, dat is ze niet, nooit geweest, ik wil ook niet dat ze dat is. Toen las ik op mijn toenmalige werk iets over een ex-man en een scheiding en het proces dat je door moet gaan om het te verwerken. Dat was het! Ik ben van haar gescheiden. Ik moet dezelfde weg langs, de rest van mijn leven lang. En sindsdien is het ex-moeder. Of haar voornaam, want voor mijn zusje is de term bijvoorbeeld veel te sterk.
zaterdag 28 juni 2008 om 13:34
Ik lees je stuk Spam en opeens werd me iets duidelijk. Ik ben mijn moeder wel moeder blijven noemen, mijn zus noemt haar bij haar voornaam omdat ze haar geen moeder kan noemen. Maar ik realiseer me plots hoeveel zware lading dat woord voor mij heeft. Het woord doet me pijn, een prikje, telkens wanneer ik het hoor, lees, zeg. Een moment van een schrijnend tekort.
Het verklaart ook voor me waarom ik mij zo moeilijk de moeder van mijn dochter kan noemen. Ik vind dat zo raar, dat ik haar moeder ben. Niet het gevoel zelf, dat is iets heel instinctiefs en dat is er volop. Maar ik ervaar zoveel weerstand om mezelf zo te noemen. Nu snap ik het eindelijk.
En ik wil even zeggen dat ik je er zo krachtig in vind staan Spammie. Ik ben blij dat je zoveel lieve mensen om je heen hebt nu maar los daarvan, je klinkt als zo'n onverwoestbare .
Het verklaart ook voor me waarom ik mij zo moeilijk de moeder van mijn dochter kan noemen. Ik vind dat zo raar, dat ik haar moeder ben. Niet het gevoel zelf, dat is iets heel instinctiefs en dat is er volop. Maar ik ervaar zoveel weerstand om mezelf zo te noemen. Nu snap ik het eindelijk.
En ik wil even zeggen dat ik je er zo krachtig in vind staan Spammie. Ik ben blij dat je zoveel lieve mensen om je heen hebt nu maar los daarvan, je klinkt als zo'n onverwoestbare .
zaterdag 28 juni 2008 om 15:12
O, maar ik ben zeker niet onverwoestbaar hoor. Ik ben veel kwetsbaarder dan ik overkom. En zoveel lieve mensen heb ik eigenlijk niet om me heen. Ik heb mijn vriend, maar die woont twee uur reizen verderop en zie ik niet eens elk weekend. Daarnaast heeft hij autisme, dus hij is niet altijd even aandachtig als ik iets te vertellen heb (positief of negatief). En een schoonmoeder die dus graag vriendinnen wil zijn. Maar dat is het (in mijn beleving) eigenlijk wel. Ik ben actief, dat wel. Vereniging hier, vereniging daar. Maar ook regelmatig eenzaam. Er zijn geen vriend(inn)en die ik kan bellen als ik daar zin in heb. Als ik iets leuks wil doen met anderen, moet ik dat echt organiseren. Er zijn weinig mensen die zomaar vragen hoe het me gaat en dat echt menen. Niemand belt spontaan aan of belt spontaan op. Meestal word ik gebeld door mensen die eigenlijk mijn vriend willen spreken maar hem niet kunnen bereiken. En omdat mijn zusje bij haar moeder woont, zie ik haar amper. We kunnen ook nergens over praten. Zij staat immers onder haar invloed...
zaterdag 28 juni 2008 om 15:43
quote:hanke321 schreef op 28 juni 2008 @ 00:01:
[...]
Precies dat ja! Maar ook dingen met een partner delen of voor een kind zorgen mis ik. Als ik jullie dan lees, voel ik een steek van jaloersheid. Stom he?!
Nee is niet stom hoor, heb ik in het verleden ook wel gehad. Ik heb het nooit geuit, dat niet, maar ik voelde het wel vaak zo. Je wilt je zo graag geborgen voelen bij een speciaal iemand, maar als je die maar niet vindt dan wordt het gevoel van ontheemd zijn en de bijbehorende eenzaamheid wel eens te veel. Is menselijk hoor!
Mag ik vragen hoe oud je bent?
[...]
Precies dat ja! Maar ook dingen met een partner delen of voor een kind zorgen mis ik. Als ik jullie dan lees, voel ik een steek van jaloersheid. Stom he?!
Nee is niet stom hoor, heb ik in het verleden ook wel gehad. Ik heb het nooit geuit, dat niet, maar ik voelde het wel vaak zo. Je wilt je zo graag geborgen voelen bij een speciaal iemand, maar als je die maar niet vindt dan wordt het gevoel van ontheemd zijn en de bijbehorende eenzaamheid wel eens te veel. Is menselijk hoor!
Mag ik vragen hoe oud je bent?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 28 juni 2008 om 15:58
Goh Spammie, je stelde eigenlijk een vraag aan Artemis die ik zelf ook had willen stellen maar niet durfde, wat betreft dat seksverhaal. Ik kan me zo voorstellen dat je daar toch wat typisch tegenaan kijkt na een jeugd zoals jullie hebben gehad (diegenen die op die manier met hun ouders werden geconfronteerd).
Wat fijn dat je een man heb getroffen die daarin geduldig is en jou in je waarde laat.
(f)
Wat fijn dat je een man heb getroffen die daarin geduldig is en jou in je waarde laat.
(f)
zaterdag 28 juni 2008 om 17:29
Dank je Setter. Was bang voor negatieve reacties bij het noemen van het woord jalousie maar heb toch niet gewijzigd..Ik ben trouwens 35 jaar.
Ik heb de neiging gehad met mijn vriendinnen te versmelten, een familieband o.i.d. te maken. Die illusie kon ik in stand houden toen ze nog geen partner of kind hadden. Nu kan dat niet meer, ik sta duidelijk niet op 1 en ik ben er ook op aangesproken.
Ergens geeft dat ook wel lucht en ruimte, omdat daarmee de vriendschap ongecompliceerder wordt. Maar het zet me wel even 'terug in mijn hok'.
Grote opdracht is nu een eigen leven opbouwen (vrijwilligerswerk, hobby, sport) en me te concentreren op wat ik wil. Vind ik lastig om mezelf die vraag te stellen, want van huis uit nooit geleerd omdat daar simpelweg geen ruimte voor was en het was onveilig. Je werd er op afgerekend als je je als een individu opstelde.
Verder zou ik best een vriendje willen, maar durf het niet. Behalve het feit dat ik maatschappelijk niet zo geslaagd ben en niet zo goed weet hoe dat te 'verkopen', ben ik in het verleden misbruikt. Eenmaal volwassen 2 vriendjes gehad maar seks verliep buitengewoon problematisch en coitaal contact was onmogelijk.
Inmiddels is dat trauma verwerkt en verwacht ik dat ik lijfelijk beter zal kunnen reageren. Maar je zadelt een vent toch met wat op. En ik schaam me een beetje dat ik maagd ben.
Ik heb de neiging gehad met mijn vriendinnen te versmelten, een familieband o.i.d. te maken. Die illusie kon ik in stand houden toen ze nog geen partner of kind hadden. Nu kan dat niet meer, ik sta duidelijk niet op 1 en ik ben er ook op aangesproken.
Ergens geeft dat ook wel lucht en ruimte, omdat daarmee de vriendschap ongecompliceerder wordt. Maar het zet me wel even 'terug in mijn hok'.
Grote opdracht is nu een eigen leven opbouwen (vrijwilligerswerk, hobby, sport) en me te concentreren op wat ik wil. Vind ik lastig om mezelf die vraag te stellen, want van huis uit nooit geleerd omdat daar simpelweg geen ruimte voor was en het was onveilig. Je werd er op afgerekend als je je als een individu opstelde.
Verder zou ik best een vriendje willen, maar durf het niet. Behalve het feit dat ik maatschappelijk niet zo geslaagd ben en niet zo goed weet hoe dat te 'verkopen', ben ik in het verleden misbruikt. Eenmaal volwassen 2 vriendjes gehad maar seks verliep buitengewoon problematisch en coitaal contact was onmogelijk.
Inmiddels is dat trauma verwerkt en verwacht ik dat ik lijfelijk beter zal kunnen reageren. Maar je zadelt een vent toch met wat op. En ik schaam me een beetje dat ik maagd ben.
