Kinderen
alle pijlers
help, mijn broertje wordt vader!
zondag 29 juni 2008 om 10:20
Hallo allemaal,
Ik heb lang getwijfeld of ik moest posten, maar ik heb echt advies nodig. Het volgende is het geval: mijn lieftallige "schoonzusje" (17, alleen basisschool afgemaakt, gaat sinds haar veertiende niet meer naar school, nog nooit langer dan 2 weken een baantje gehad, zit de hele dag op de bank tompouchen te eten en belspellen te kijken) was een paar maanden geleden verveeld en besloot enkel en alleen om zwanger te worden. Mijn broertje (20, alleen een MBO2-opleiding en vol plannen om door te studeren) werd hiervan pas laat op de hoogte gebracht, toen er al eigenlijk geen keuze meer gemaakt kon worden.
Ze hebben besloten om het kind te houden en ze is al bijna vier maanden zwanger dus eigenlijk is het misschien ook te laat voor een abortus. Maar het probleem is dat ik niet zie hoe ze samen een kind kunnen opvoeden. Ze hebben geen huis, ze hebben geen geld en ze hebben geen goeie relatie. Als ze boos op elkaar zijn gooien ze met servies en fotolijstjes naar elkaar, ik moet er gewoon niet aan denken dat daar een baby tussendoor kruipt.
Maar goed, ze gaan het houden en ze gaan het opvoeden.
Ik wil natuurlijk een goede tante zijn en betrokken zijn bij het kind, maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Ten eerste omdat ik alleen maar moeilijkheden zie en gewoonweg niet oprecht "blij" kan zijn. Ten tweede ook omdat ik de vriendin van mijn broertje niet uit kan staan en nog steeds erg kwaad ben over hoe het is gegaan. Eerst zei ze dat ze zwanger was geworden doordat ze een antibiotica-kuur had geslikt en daardoor werkte de pil niet goed. Maar uit de eerste echo bleek dat ze daarvoor al te lang zwanger was. Nu beweert ze dat ze niet weet hoe het is gebeurd, maar zegt meteen erbij dat ze het er ook niet meer over wil hebben.
Het zijn allebei nog zulke kinderen, en lopen ook rond van: "Oh leuk, we nemen een baby!" Maar de gang naar de woningbouw voor een eigen huis lijkt al te veel (ze moeten overal zowat letterlijk door hun ouders naar binnen geduwd worden). En als ze een weekend op de honden van mijn ouders moeten passen zijn die al bijna uitgehongerd en hebben ze chronisch aandachtstekort. Verder maken ze ALTIJD ruzie, echt altijd. Ze hebben nog niet eens samengewoond en dat is in het begin al moeilijk genoeg, laat staan met baby.
Ik voel me machteloos en heb het idee dat ik niks aan de situatie kan doen. Heeft iemand een idee over hoe ik ze kan helpen, van advies kan voorzien en het allemaal een beetje in goede banen kan leiden...? (overigens heb ik mijn zorgen nog nooit aan mijn broertje geuit, dat hebben mijn ouders al gedaan en toen kwam het bijna tot een familie-breuk...)
Ik heb lang getwijfeld of ik moest posten, maar ik heb echt advies nodig. Het volgende is het geval: mijn lieftallige "schoonzusje" (17, alleen basisschool afgemaakt, gaat sinds haar veertiende niet meer naar school, nog nooit langer dan 2 weken een baantje gehad, zit de hele dag op de bank tompouchen te eten en belspellen te kijken) was een paar maanden geleden verveeld en besloot enkel en alleen om zwanger te worden. Mijn broertje (20, alleen een MBO2-opleiding en vol plannen om door te studeren) werd hiervan pas laat op de hoogte gebracht, toen er al eigenlijk geen keuze meer gemaakt kon worden.
Ze hebben besloten om het kind te houden en ze is al bijna vier maanden zwanger dus eigenlijk is het misschien ook te laat voor een abortus. Maar het probleem is dat ik niet zie hoe ze samen een kind kunnen opvoeden. Ze hebben geen huis, ze hebben geen geld en ze hebben geen goeie relatie. Als ze boos op elkaar zijn gooien ze met servies en fotolijstjes naar elkaar, ik moet er gewoon niet aan denken dat daar een baby tussendoor kruipt.
Maar goed, ze gaan het houden en ze gaan het opvoeden.
Ik wil natuurlijk een goede tante zijn en betrokken zijn bij het kind, maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Ten eerste omdat ik alleen maar moeilijkheden zie en gewoonweg niet oprecht "blij" kan zijn. Ten tweede ook omdat ik de vriendin van mijn broertje niet uit kan staan en nog steeds erg kwaad ben over hoe het is gegaan. Eerst zei ze dat ze zwanger was geworden doordat ze een antibiotica-kuur had geslikt en daardoor werkte de pil niet goed. Maar uit de eerste echo bleek dat ze daarvoor al te lang zwanger was. Nu beweert ze dat ze niet weet hoe het is gebeurd, maar zegt meteen erbij dat ze het er ook niet meer over wil hebben.
Het zijn allebei nog zulke kinderen, en lopen ook rond van: "Oh leuk, we nemen een baby!" Maar de gang naar de woningbouw voor een eigen huis lijkt al te veel (ze moeten overal zowat letterlijk door hun ouders naar binnen geduwd worden). En als ze een weekend op de honden van mijn ouders moeten passen zijn die al bijna uitgehongerd en hebben ze chronisch aandachtstekort. Verder maken ze ALTIJD ruzie, echt altijd. Ze hebben nog niet eens samengewoond en dat is in het begin al moeilijk genoeg, laat staan met baby.
Ik voel me machteloos en heb het idee dat ik niks aan de situatie kan doen. Heeft iemand een idee over hoe ik ze kan helpen, van advies kan voorzien en het allemaal een beetje in goede banen kan leiden...? (overigens heb ik mijn zorgen nog nooit aan mijn broertje geuit, dat hebben mijn ouders al gedaan en toen kwam het bijna tot een familie-breuk...)
anoniem_49508 wijzigde dit bericht op 29-06-2008 10:22
Reden: t was niet helemaal duidelijk
Reden: t was niet helemaal duidelijk
% gewijzigd
zondag 29 juni 2008 om 14:33
Je kunt ook als cadeautje een zwangerschapsboek/ tijdschrift voor haar meebrengen, met verhaal dat je aan vriendinnen had gevraagd wat een leuk/ goed boek is, enz. Ze klinkt me trouwens niet als een meisje dat uit zichzelf een heel boek gaat lezen, maar in zo'n zwangerschapstijdschrift staan vaak ook al veel tips. als ze op basis daarvan tot inzichten komt lijdt ze niet zo'n gezichtsverlies dan wanneer 'iedereen' zegt dat ze slecht bezig is. En misschien helpt het inderdaad als je haar 'moederschap' nu al als een soort kwaliteit van haar behandelt, of talent, als je het er met haar over hebt. Dat het zo knap is dat ze daar zo jong nog al helemaal voor gaat, dat het moeilijk is omdat zo'n kindje altijd voor jezelf gaat, en hoe knap het is dat zij dat gaat doen (misschien niet zo paternaliserend als ik het hier stel, maar je krijgt het idee?). Dan kweek je misschien een klein beetje trots en verantwoordelijkheidsgevoel?
zondag 29 juni 2008 om 14:42
@prima69: wat doen de ouders van je nichtje aan haar situatie. ik herken er inderdaad heel erg veel in met betrekking tot mijn schoonzusje. ze is echt geen slechte meid, maar op de een of andere manier zit er een blokkade waardoor het heel moeilijk voor haar is op niet extreem op situaties te reageren
zondag 29 juni 2008 om 14:44
quote:HoiPippiLangkous schreef op 29 juni 2008 @ 14:29:
[...]
Je denkt toch echt niet dat ik iemand lekker in zijn schulden laat stikken als ik de mogelijkheid heb om er iets aan te doen, enkel en alleen omdat ze eerst maar eens de consequenties moeten dragen? Dat komt daarna wel.Laten stikken hoeft niet, maar altijd alles voor iemand oplossen helpt ook niet. Mijn schoonmoeder bijvoorbeeld zou haar kinderen (leeftijd 33, 39 en 40) nog steeds het liefst alles uit handen nemen. Dan kunnen ze zelf niet met moeilijke situaties omgaan als ze die tegenkomen, omdat ze nooit de kans kregen dat te leren.
[...]
Je denkt toch echt niet dat ik iemand lekker in zijn schulden laat stikken als ik de mogelijkheid heb om er iets aan te doen, enkel en alleen omdat ze eerst maar eens de consequenties moeten dragen? Dat komt daarna wel.Laten stikken hoeft niet, maar altijd alles voor iemand oplossen helpt ook niet. Mijn schoonmoeder bijvoorbeeld zou haar kinderen (leeftijd 33, 39 en 40) nog steeds het liefst alles uit handen nemen. Dan kunnen ze zelf niet met moeilijke situaties omgaan als ze die tegenkomen, omdat ze nooit de kans kregen dat te leren.
zondag 29 juni 2008 om 14:44
Zo'n boek is wel een heel goed idee Elev Toen ik zwanger was heb ik die zo ongeveer verslonden
Op de site van Zwitsal kun je ook een zwangerschapdagboek bijhouden, en daar staan veel tips. Verder aanmelden voor alle baby-pakketten van bijvoorbeeld prenatal, kruidvat en etos. Zwangerschap hoort ook een leuke tijd te zijn en niet alleen van zorgen en stress.
Als je zwanger bent mag je trouwens ook nog steeds sporten, op de sportschool kunnen de trainers wel uitleggen wat je wel en niet kan doen. Of zwangerschapyoga misschien? Dan voelt ze zich in ieder geval lichamelijk een stuk beter.
Op de site van Zwitsal kun je ook een zwangerschapdagboek bijhouden, en daar staan veel tips. Verder aanmelden voor alle baby-pakketten van bijvoorbeeld prenatal, kruidvat en etos. Zwangerschap hoort ook een leuke tijd te zijn en niet alleen van zorgen en stress.
Als je zwanger bent mag je trouwens ook nog steeds sporten, op de sportschool kunnen de trainers wel uitleggen wat je wel en niet kan doen. Of zwangerschapyoga misschien? Dan voelt ze zich in ieder geval lichamelijk een stuk beter.
zondag 29 juni 2008 om 14:47
quote:elev schreef op 29 juni 2008 @ 14:33:
Je kunt ook als cadeautje een zwangerschapsboek/ tijdschrift voor haar meebrengen, met verhaal dat je aan vriendinnen had gevraagd wat een leuk/ goed boek is, enz. Ze klinkt me trouwens niet als een meisje dat uit zichzelf een heel boek gaat lezen, maar in zo'n zwangerschapstijdschrift staan vaak ook al veel tips. Pas gelezen bij mijn schoonzus, en erg leuk en informatief tegelijk: het Negen Maanden Boek.
Koetje, ik heb net je hele topic gelezen en ik snap je angst en je bezorgdheid. De nuanceringen van andere posters zijn in een aantal gevallen terecht, en er zal wel degelijk grond kunnen zijn waarom de vriendin van je broer doet zoals ze doet (voornl. haar moeder en haar leeftijd) maar dat neemt niet weg dat ze niet van vandaag op morgen ineens transformeert in een volwassen zelfstandige vrouw.
Het vervelende is alleen daarbij: ze heeft niet meer de tijd om daar langzaam aan te werken, want binnen een half jaar is er wel iemand erg afhankelijk van haar. Je broer had beter moeten weten, maar zal ook verrast zijn door het feit dat om welke reden dan ook de pil ineens níet meer werkte (het zou mij nu ook kunnen overkomen). Hopelijk kiest hij voor de langere termijn en gaat hij wél naar school.
Je kunt ook als cadeautje een zwangerschapsboek/ tijdschrift voor haar meebrengen, met verhaal dat je aan vriendinnen had gevraagd wat een leuk/ goed boek is, enz. Ze klinkt me trouwens niet als een meisje dat uit zichzelf een heel boek gaat lezen, maar in zo'n zwangerschapstijdschrift staan vaak ook al veel tips. Pas gelezen bij mijn schoonzus, en erg leuk en informatief tegelijk: het Negen Maanden Boek.
Koetje, ik heb net je hele topic gelezen en ik snap je angst en je bezorgdheid. De nuanceringen van andere posters zijn in een aantal gevallen terecht, en er zal wel degelijk grond kunnen zijn waarom de vriendin van je broer doet zoals ze doet (voornl. haar moeder en haar leeftijd) maar dat neemt niet weg dat ze niet van vandaag op morgen ineens transformeert in een volwassen zelfstandige vrouw.
Het vervelende is alleen daarbij: ze heeft niet meer de tijd om daar langzaam aan te werken, want binnen een half jaar is er wel iemand erg afhankelijk van haar. Je broer had beter moeten weten, maar zal ook verrast zijn door het feit dat om welke reden dan ook de pil ineens níet meer werkte (het zou mij nu ook kunnen overkomen). Hopelijk kiest hij voor de langere termijn en gaat hij wél naar school.
zondag 29 juni 2008 om 14:48
quote:koetje1984 schreef op 29 juni 2008 @ 14:44:
@minny: op slechte avonden gaat er wel eens een halve fles sterke drank in, in combinatie met iets anders gemixt... dat gebeurt niet iedere avond, maar wel te vaak...Dat is inderdaad wel erg veel... Tijd om daar iets mee te doen. Wat vind haar moeder daarvan?
@minny: op slechte avonden gaat er wel eens een halve fles sterke drank in, in combinatie met iets anders gemixt... dat gebeurt niet iedere avond, maar wel te vaak...Dat is inderdaad wel erg veel... Tijd om daar iets mee te doen. Wat vind haar moeder daarvan?
zondag 29 juni 2008 om 14:57
quote:koetje1984 schreef op 29 juni 2008 @ 14:42:
@prima69: wat doen de ouders van je nichtje aan haar situatie. ik herken er inderdaad heel erg veel in met betrekking tot mijn schoonzusje. ze is echt geen slechte meid, maar op de een of andere manier zit er een blokkade waardoor het heel moeilijk voor haar is op niet extreem op situaties te reageren
Tja, bij mijn nichtje zitten ze nu te wachten totdat ze eindelijk in therapie kan en het is ook de bedoeling dat ze op medicijnen gezet gaat worden. Het is er af en toe echt crisis en de ouders zitten vaak met de handen in het haar. Mijn nichtje is op zich ook geen slechte meid en ze heeft ook haar goede momenten. Maar ermee omgaan is zo ontzettend lastig. Mijn nichtje kan van humeur zo omslaan en dan is er geen land meer met haar te bezeilen. Ze heeft een relatie met een vrouw die veel ouder is dan zij, maar dat gaat ook maar heel moeizaam. Die vrouw schijnt ook borderline te hebben, dus ga maar na, ze reageren allebei vaak extreem op situaties. Ze hebben even samengewoond, maar dat liep dus niet. Als de dingen anders gaan dan verwacht, verandert mijn nichtje in een veeleisend en agressief wezen.
Gedurende haar opvoeding hebben mijn zus en zwager eindeloos voor haar hulp gezocht, ze heeft ook een tijdje in een internaat gezeten, maar toen ze weer thuis kwam wonen, ging het niet. Dus op haar zeventiende ging ze op kamertraining, maar door haar psychiatrische problematiek vlotte het niet en daarna kwam ze weer thuis. Misschien dat ze nu eens goed geholpen gaat worden zodat ze haar leven eens op de rails kan zetten, want dat is eigenlijk iets wat ze zelf ook wil, maar het niet zonder meer kan.
@prima69: wat doen de ouders van je nichtje aan haar situatie. ik herken er inderdaad heel erg veel in met betrekking tot mijn schoonzusje. ze is echt geen slechte meid, maar op de een of andere manier zit er een blokkade waardoor het heel moeilijk voor haar is op niet extreem op situaties te reageren
Tja, bij mijn nichtje zitten ze nu te wachten totdat ze eindelijk in therapie kan en het is ook de bedoeling dat ze op medicijnen gezet gaat worden. Het is er af en toe echt crisis en de ouders zitten vaak met de handen in het haar. Mijn nichtje is op zich ook geen slechte meid en ze heeft ook haar goede momenten. Maar ermee omgaan is zo ontzettend lastig. Mijn nichtje kan van humeur zo omslaan en dan is er geen land meer met haar te bezeilen. Ze heeft een relatie met een vrouw die veel ouder is dan zij, maar dat gaat ook maar heel moeizaam. Die vrouw schijnt ook borderline te hebben, dus ga maar na, ze reageren allebei vaak extreem op situaties. Ze hebben even samengewoond, maar dat liep dus niet. Als de dingen anders gaan dan verwacht, verandert mijn nichtje in een veeleisend en agressief wezen.
Gedurende haar opvoeding hebben mijn zus en zwager eindeloos voor haar hulp gezocht, ze heeft ook een tijdje in een internaat gezeten, maar toen ze weer thuis kwam wonen, ging het niet. Dus op haar zeventiende ging ze op kamertraining, maar door haar psychiatrische problematiek vlotte het niet en daarna kwam ze weer thuis. Misschien dat ze nu eens goed geholpen gaat worden zodat ze haar leven eens op de rails kan zetten, want dat is eigenlijk iets wat ze zelf ook wil, maar het niet zonder meer kan.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
zondag 29 juni 2008 om 15:02
quote:elev schreef op 29 juni 2008 @ 14:44:
[...]
Laten stikken hoeft niet, maar altijd alles voor iemand oplossen helpt ook niet. Mijn schoonmoeder bijvoorbeeld zou haar kinderen (leeftijd 33, 39 en 40) nog steeds het liefst alles uit handen nemen. Dan kunnen ze zelf niet met moeilijke situaties omgaan als ze die tegenkomen, omdat ze nooit de kans kregen dat te leren.
Altijd? Alles? Wie zegt er dat ik dat altijd doe? Wie zegt dat ik alles voor een ander oplos?
Er zit een groot verschil tussen iemand uit de shit helpen en ze afhankelijk en dom houden.
[...]
Laten stikken hoeft niet, maar altijd alles voor iemand oplossen helpt ook niet. Mijn schoonmoeder bijvoorbeeld zou haar kinderen (leeftijd 33, 39 en 40) nog steeds het liefst alles uit handen nemen. Dan kunnen ze zelf niet met moeilijke situaties omgaan als ze die tegenkomen, omdat ze nooit de kans kregen dat te leren.
Altijd? Alles? Wie zegt er dat ik dat altijd doe? Wie zegt dat ik alles voor een ander oplos?
Er zit een groot verschil tussen iemand uit de shit helpen en ze afhankelijk en dom houden.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 29 juni 2008 om 17:03
quote:meave schreef op 29 juni 2008 @ 13:41:
[...]
Eens. Aan de andere kant heeft hij in elk geval wel de intentie een HBO-opleiding te gaan volgen en heeft hij al een opleiding afgerond. Goed hard raken die kont, en het zou nog wat moeten kunnen worden lijkt me.HBO opleiding na een tweejarige MBO ? Lijkt me stug........ Kan dat ?
[...]
Eens. Aan de andere kant heeft hij in elk geval wel de intentie een HBO-opleiding te gaan volgen en heeft hij al een opleiding afgerond. Goed hard raken die kont, en het zou nog wat moeten kunnen worden lijkt me.HBO opleiding na een tweejarige MBO ? Lijkt me stug........ Kan dat ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 29 juni 2008 om 17:08
quote:rosanna08 schreef op 29 juni 2008 @ 14:11:
ik vind het nogal wat die beschuldiging dat ze expres zwanger is geraakt, daarbij is jouw broer ook medeverantwoordelijk door condooms te gebruikenAch kom op , als je vaste vriendinnetje aan de pil is denk je als knul toch dat condooms niet meer nodig zijn ? Normaal denk je dat nog terecht ook .
ik vind het nogal wat die beschuldiging dat ze expres zwanger is geraakt, daarbij is jouw broer ook medeverantwoordelijk door condooms te gebruikenAch kom op , als je vaste vriendinnetje aan de pil is denk je als knul toch dat condooms niet meer nodig zijn ? Normaal denk je dat nog terecht ook .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 29 juni 2008 om 17:14
BGB, ik ga mijn kinderen toch zeker wel leren om zeker altijd zelf de controle te houden over hun voorbehoedsmiddelen, zolang ze nog niet bewust een kinderwens hebben. En als het dus even kan te zorgen voor dubbele bescherming. Ik vind het niet iets waar je 'vanuit kan gaan'. Daarvoor is het te belangrijk.
Je hoort vaak genoeg dat er 'iets mis is gegaan' met de anti-conceptie. Ik moet er niet aan denken dat zoiets zou gebeuren bij mijn kinderen.
Mocht het overigens wel gebeuren: Ik ben ook van mening dat mijn zorgplicht voor mijn kinderen nooit ophoudt. Dus als het nodig zou zijn, zou ik ze zo in huis halen. Ze zullen hier altijd welkom blijven. En waar ik kan zal ik hulp bieden, als ouder en als grootouder.
Natuurlijk is het belangrijk dat ze zelfstandig en verantwoordelijk worden. Dat is ook iets dat aandacht krijgt in de opvoeding. Maar als het onverhoopt toch nodig is, dan zijn we er, altijd en onvoorwaardelijk. Daar ben je toch familie voor?
Je hoort vaak genoeg dat er 'iets mis is gegaan' met de anti-conceptie. Ik moet er niet aan denken dat zoiets zou gebeuren bij mijn kinderen.
Mocht het overigens wel gebeuren: Ik ben ook van mening dat mijn zorgplicht voor mijn kinderen nooit ophoudt. Dus als het nodig zou zijn, zou ik ze zo in huis halen. Ze zullen hier altijd welkom blijven. En waar ik kan zal ik hulp bieden, als ouder en als grootouder.
Natuurlijk is het belangrijk dat ze zelfstandig en verantwoordelijk worden. Dat is ook iets dat aandacht krijgt in de opvoeding. Maar als het onverhoopt toch nodig is, dan zijn we er, altijd en onvoorwaardelijk. Daar ben je toch familie voor?
zondag 29 juni 2008 om 17:17
zondag 29 juni 2008 om 17:27
quote:Missdemeanor schreef op 29 juni 2008 @ 17:14:
BGB, ik ga mijn kinderen toch zeker wel leren om zeker altijd zelf de controle te houden over hun voorbehoedsmiddelen, zolang ze nog niet bewust een kinderwens hebben. En als het dus even kan te zorgen voor dubbele bescherming. Ik vind het niet iets waar je 'vanuit kan gaan'. Daarvoor is het te belangrijk.
Je hoort vaak genoeg dat er 'iets mis is gegaan' met de anti-conceptie. Ik moet er niet aan denken dat zoiets zou gebeuren bij mijn kinderen.
Mocht het overigens wel gebeuren: Ik ben ook van mening dat mijn zorgplicht voor mijn kinderen nooit ophoudt. Dus als het nodig zou zijn, zou ik ze zo in huis halen. Ze zullen hier altijd welkom blijven. En waar ik kan zal ik hulp bieden, als ouder en als grootouder.
Natuurlijk is het belangrijk dat ze zelfstandig en verantwoordelijk worden. Dat is ook iets dat aandacht krijgt in de opvoeding. Maar als het onverhoopt toch nodig is, dan zijn we er, altijd en onvoorwaardelijk. Daar ben je toch familie voor?
Mee eens .
Al kan ik me voorstellen dat je niet in alle gevallen ( zoals in het geval van TO ) je staat te popelen om zo'n gezinnetje op je zolder te installeren .
BGB, ik ga mijn kinderen toch zeker wel leren om zeker altijd zelf de controle te houden over hun voorbehoedsmiddelen, zolang ze nog niet bewust een kinderwens hebben. En als het dus even kan te zorgen voor dubbele bescherming. Ik vind het niet iets waar je 'vanuit kan gaan'. Daarvoor is het te belangrijk.
Je hoort vaak genoeg dat er 'iets mis is gegaan' met de anti-conceptie. Ik moet er niet aan denken dat zoiets zou gebeuren bij mijn kinderen.
Mocht het overigens wel gebeuren: Ik ben ook van mening dat mijn zorgplicht voor mijn kinderen nooit ophoudt. Dus als het nodig zou zijn, zou ik ze zo in huis halen. Ze zullen hier altijd welkom blijven. En waar ik kan zal ik hulp bieden, als ouder en als grootouder.
Natuurlijk is het belangrijk dat ze zelfstandig en verantwoordelijk worden. Dat is ook iets dat aandacht krijgt in de opvoeding. Maar als het onverhoopt toch nodig is, dan zijn we er, altijd en onvoorwaardelijk. Daar ben je toch familie voor?
Mee eens .
Al kan ik me voorstellen dat je niet in alle gevallen ( zoals in het geval van TO ) je staat te popelen om zo'n gezinnetje op je zolder te installeren .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 29 juni 2008 om 17:32
Er is een heel groot verschil tussen iemand willen helpen en iemand alle zorg uit handen willen nemen. Dat laatste zou niet in míjn hoofd opkomen. Zelfs mijn oudste geef ik heel veel eigen verantwoordelijkheid. Zodat ze zelf kan inschatten waar gezondheidstechnisch haar grenzen liggen. Daar krijgen ze zelfvertrouwen van.
Zou het namelijk niet een stuk fijner voelen als je je eigen boontjes zou kunnen doppen?
Natuurlijk kan je iemand een hand geven, helpen, meedenken.
Maar dat heeft niets te maken met wat Pippilangkous aangeeft. Althans zoals ik het lees dan.
En als mijn dochter 17 lentes jong, geen opleiding en geen werk, zwanger thuis zou komen, dan zou ik als eerste een hartig woordje met haar praten alvorens we spijkers met koppen zouden slaan. Ik zou haar opweg helpen waarna ze zelf haar eigen beslissingen zou kunnen nemen. Met problemen kan ze aan kloppen, mijn deur staat altijd open. En als ik zie dat ze eerst zelf heeft geprobeerd de problemen op te lossen, dan zou ik samen met haar gaan zitten, om te kijken welke wegen er eventueel nog meer naar Rome zouden kunnen leiden.
Dat betekend niet dat ik het haar dus maar zelf uit zou laten zoeken. Het betreft hier ook een baby in wording en mijn eigen kind vanzelfsprekend. Maar in mijn ogen is zo'n kind niet geholpen met kant en klare pakketjes oplossingen, op een presenteerblaadje aangereikt. Ik denk serieus dat ze daar weinig van leren, iig niet van op eigen benen staan. Met op je ouders leunen van tijd tot tijd is niets mis, als het maar duidelijk is, als je eenmaal volwassen bent, dat het tijdelijk is.
En als je jezelf volwassen genoeg acht om zwanger te raken, dan vind je dus zelf ook dat je dat kind gezond en wel groot kunt krijgen ( tenminste daar ga je dan voor het gemak maar vanuit). Ik ga er niet vanuit dat je het kind draagt om vervolgens bij je moeder onder te brengen. In ieder geval niet bewust dan.
Sommige meiden van die leeftijd denken niet verder dan de zwangerschap, of dat leuke lieve babytje wat zoet in een wiegje ligt te slapen. Totaal irreeel natuurlijk. Maar wel zoals het is. Het is nog allemaal zo abstract. Dat is het voor een vrouw van 30 vaak zelfs nog, kan je nagaan hoe een tiener dat zou beleven. Die hebben nog zulke beperkte referentie kaders.
Zou het namelijk niet een stuk fijner voelen als je je eigen boontjes zou kunnen doppen?
Natuurlijk kan je iemand een hand geven, helpen, meedenken.
Maar dat heeft niets te maken met wat Pippilangkous aangeeft. Althans zoals ik het lees dan.
En als mijn dochter 17 lentes jong, geen opleiding en geen werk, zwanger thuis zou komen, dan zou ik als eerste een hartig woordje met haar praten alvorens we spijkers met koppen zouden slaan. Ik zou haar opweg helpen waarna ze zelf haar eigen beslissingen zou kunnen nemen. Met problemen kan ze aan kloppen, mijn deur staat altijd open. En als ik zie dat ze eerst zelf heeft geprobeerd de problemen op te lossen, dan zou ik samen met haar gaan zitten, om te kijken welke wegen er eventueel nog meer naar Rome zouden kunnen leiden.
Dat betekend niet dat ik het haar dus maar zelf uit zou laten zoeken. Het betreft hier ook een baby in wording en mijn eigen kind vanzelfsprekend. Maar in mijn ogen is zo'n kind niet geholpen met kant en klare pakketjes oplossingen, op een presenteerblaadje aangereikt. Ik denk serieus dat ze daar weinig van leren, iig niet van op eigen benen staan. Met op je ouders leunen van tijd tot tijd is niets mis, als het maar duidelijk is, als je eenmaal volwassen bent, dat het tijdelijk is.
En als je jezelf volwassen genoeg acht om zwanger te raken, dan vind je dus zelf ook dat je dat kind gezond en wel groot kunt krijgen ( tenminste daar ga je dan voor het gemak maar vanuit). Ik ga er niet vanuit dat je het kind draagt om vervolgens bij je moeder onder te brengen. In ieder geval niet bewust dan.
Sommige meiden van die leeftijd denken niet verder dan de zwangerschap, of dat leuke lieve babytje wat zoet in een wiegje ligt te slapen. Totaal irreeel natuurlijk. Maar wel zoals het is. Het is nog allemaal zo abstract. Dat is het voor een vrouw van 30 vaak zelfs nog, kan je nagaan hoe een tiener dat zou beleven. Die hebben nog zulke beperkte referentie kaders.
zondag 29 juni 2008 om 17:35
Na een MBO+ opleiding mag je naar de HBO, en anders kun je na je 21e nog altijd een toelatingsexamen doen als je niet de vereiste opleidingachtergrond hebt.
Dus dan kan broer eerst een (paar) jaar gaan werken en dan alsnog zo'n examen doen om toegelaten te worden tot de HBO. Doen zoveel mensen.
Daarom vind ik het ook een beetje overdreven om te doen alsof iemands leven voorgoed verpest is na het krijgen van een kind. Ja het wordt moeilijker, maar niet onmogelijk.
Dus dan kan broer eerst een (paar) jaar gaan werken en dan alsnog zo'n examen doen om toegelaten te worden tot de HBO. Doen zoveel mensen.
Daarom vind ik het ook een beetje overdreven om te doen alsof iemands leven voorgoed verpest is na het krijgen van een kind. Ja het wordt moeilijker, maar niet onmogelijk.
zondag 29 juni 2008 om 17:49
Niemand heeft het over zijn/haar kinderen laten stikken. De meesten hier zijn het er geloof ik wel over eens dat je je kinderen helpt bij het vinden van de best passende oplossing voor het probleem. Maar ze wel degelijk met de neus op de feiten zou drukken. Zwanger worden op je 17-de terwijl je werkelijk niets maar dan ook niets op orde hebt, is op zijn minst stom te noemen. En dat zou ik als moeder mijn dochter zeer zeker wel meedelen. Om haar vervolgens natuurlijk na te staan, want dat doe je gewoon. Maar wel onder een boel voorwaarden. Dat dan weer wel.
zondag 29 juni 2008 om 17:55
Mijn tante werkt overigens in Amsterdam bij een project met allochtone tienermoeders die ook inderdaad niets op orde hebben. Geen geld, geen inkomen, geen of nauwelijks familie, geen man in de meeste gevallen, geen opleiding, en in het ergste geval ook nog eens geen vaste woon of verblijfplaats en dikke vette schulden.
Dit is een verrekt lastige doelgroep om tussen te komen. Je moet van goede huize zijn wil je deze meiden kunnen bereiken. Vaak trekken ze onderling naar mekaar toe en gaan totaal hun eigen gang. Het doel van dit programma is dan ook niet wereldverbeterend, maar het draait vooral om stabiliseren. Zorgen dat ze niet nog verder afglijden. Je verwachtingspatroon danig bijstellen, en blij zijn met elke piepkleine stap in de goede richting die gezet wordt.
Vaak willen die meiden best wel, maar weten ze gewoon ook niet beter. Ze leven in een bepaald millieu een bepaalde groep, redelijk geisoleerd, en daar gaan de dingen al generaties lang tot op het randje. En dat kost de samenleving heel veel inspanning en geld. En het gaat letterlijk ten koste van de nieuwe vaak nog geboren moeten worden generatie. Die, als je er niets aan doet, vervolgens jaren later, exact dezelfde foute keuzes zouden gaan maken.
Dit is natuurlijk een extreem voorbeeld, en het gaat gelukkig ook gewoon vaak wel heel goed!
Maar ik wil hier mee aangeven, verwacht geen grootse veranderingen op de korte termijn, maar bejubel elke kleine stap de goede richting in. Dus niet: zorg voor een inkomen, huis en uitzet. Maar joh, laat die paar glazen alcohol vanavond nu eens staan, das heel niet gezond. En als ze dat dan gedaan heeft dan prijs je haar de hemel in en vertel je hoe goed het is en wat voor voordelen de baby van haar goede inzet en keuzes zou hebben...
Dat idee dus....
Dit is een verrekt lastige doelgroep om tussen te komen. Je moet van goede huize zijn wil je deze meiden kunnen bereiken. Vaak trekken ze onderling naar mekaar toe en gaan totaal hun eigen gang. Het doel van dit programma is dan ook niet wereldverbeterend, maar het draait vooral om stabiliseren. Zorgen dat ze niet nog verder afglijden. Je verwachtingspatroon danig bijstellen, en blij zijn met elke piepkleine stap in de goede richting die gezet wordt.
Vaak willen die meiden best wel, maar weten ze gewoon ook niet beter. Ze leven in een bepaald millieu een bepaalde groep, redelijk geisoleerd, en daar gaan de dingen al generaties lang tot op het randje. En dat kost de samenleving heel veel inspanning en geld. En het gaat letterlijk ten koste van de nieuwe vaak nog geboren moeten worden generatie. Die, als je er niets aan doet, vervolgens jaren later, exact dezelfde foute keuzes zouden gaan maken.
Dit is natuurlijk een extreem voorbeeld, en het gaat gelukkig ook gewoon vaak wel heel goed!
Maar ik wil hier mee aangeven, verwacht geen grootse veranderingen op de korte termijn, maar bejubel elke kleine stap de goede richting in. Dus niet: zorg voor een inkomen, huis en uitzet. Maar joh, laat die paar glazen alcohol vanavond nu eens staan, das heel niet gezond. En als ze dat dan gedaan heeft dan prijs je haar de hemel in en vertel je hoe goed het is en wat voor voordelen de baby van haar goede inzet en keuzes zou hebben...
Dat idee dus....
