Relaties
alle pijlers
Leren makkelijker contacten te maken
zondag 29 juni 2008 om 16:55
Hi!
Soms lijkt het of de hele wereld makkelijk contacten met andere mensen legt, behalve ik....
Ik heb het gevoel dat ik vaak niet weet wat ik moet zeggen, of dat wat ik te zeggen heb, niet interessant is. Ik heb weing tot geen vrienden... mede hierdoor. Bij andere mensen lijkt het automatisch te gaan. Ik heb het bij onbekende mensen, maar ook bij kennissen en collega's e.d. Ik sla vaak dicht. Hoe kan ik dit veranderen? Hoe weet ik waar ik over moet praten, wat ik moet zeggen?
Mijn vriend en ik hebben problemen, waar we aan werken. Graag wil ik een weekendje weg plannen, hem lijkt dat ook erg leuk. Maar dan maakt hij wel een opmerking van "Dan moet je wel wat te vertellen hebben!" Dan word ik meteen weer erg onzeker, dacht dat we altijd goed konden praten (bij hem voel ik me wel op m'n gemak, dan gaat het makkelijker). Ik vond het een k*topmerking, omdat hij ook weet dat ik daar mee zit. Hij wil niet dat we dan een heel weekend bij elkaar zijn, zonder dat we interessante gespreksonderwerpen hebben. Hij heeft wel zijn excuses aangeboden voor die opmerking. Hij vindt dat hijzelf wel interssante onderwerpen aandraagt (over bv. actualiteiten e.d.), maar dan weet ik er weer te weinig vanaf of heb er geen duidelijke mening over. Waar praten andere stellen over? Waar zouden we over kunnen praten, intressante onderwerpen met enig diepgang....?
Graag wil ik leren wat makkelijker te praten en contacten te leggen, maar hoe???
Het klinkt allemaal kinderachtig/kinderlijk, maar voor mij is dit een serieus probleem, dus ik hoop op goede, serieuze en praktische tips!
Soms lijkt het of de hele wereld makkelijk contacten met andere mensen legt, behalve ik....
Ik heb het gevoel dat ik vaak niet weet wat ik moet zeggen, of dat wat ik te zeggen heb, niet interessant is. Ik heb weing tot geen vrienden... mede hierdoor. Bij andere mensen lijkt het automatisch te gaan. Ik heb het bij onbekende mensen, maar ook bij kennissen en collega's e.d. Ik sla vaak dicht. Hoe kan ik dit veranderen? Hoe weet ik waar ik over moet praten, wat ik moet zeggen?
Mijn vriend en ik hebben problemen, waar we aan werken. Graag wil ik een weekendje weg plannen, hem lijkt dat ook erg leuk. Maar dan maakt hij wel een opmerking van "Dan moet je wel wat te vertellen hebben!" Dan word ik meteen weer erg onzeker, dacht dat we altijd goed konden praten (bij hem voel ik me wel op m'n gemak, dan gaat het makkelijker). Ik vond het een k*topmerking, omdat hij ook weet dat ik daar mee zit. Hij wil niet dat we dan een heel weekend bij elkaar zijn, zonder dat we interessante gespreksonderwerpen hebben. Hij heeft wel zijn excuses aangeboden voor die opmerking. Hij vindt dat hijzelf wel interssante onderwerpen aandraagt (over bv. actualiteiten e.d.), maar dan weet ik er weer te weinig vanaf of heb er geen duidelijke mening over. Waar praten andere stellen over? Waar zouden we over kunnen praten, intressante onderwerpen met enig diepgang....?
Graag wil ik leren wat makkelijker te praten en contacten te leggen, maar hoe???
Het klinkt allemaal kinderachtig/kinderlijk, maar voor mij is dit een serieus probleem, dus ik hoop op goede, serieuze en praktische tips!
anoniem_59829 wijzigde dit bericht op 29-06-2008 16:57
Reden: kleine aanvulling
Reden: kleine aanvulling
% gewijzigd
zondag 29 juni 2008 om 21:45
quote:mellie001 schreef op 29 juni 2008 @ 21:02:
Hey Malasiagirl,
Ik herinner mij je nog van een eerder topic een hele tijd terug. Toen schreef je al over de problemen tussen jou en je vriend. Je hebt toen heel veel zinnige reacties gehad, vind ik, dat jullie elkaar door wisselwerking niet gelukkig maken, ... Je kreeg toen ook tips om wat meer voor jezelf te zoeken, los van je vriend, ...
Als ik dit nu lees, wat ik jammer vind, vraag ik mij toch wel af of het wel leuk is dat het nu nog steeds zo moeizaam loopt allemaal.
Zie je het zelf nog helemaal goed komen tussen jullie? Is het deze energie waard? Heb je je sinds je laatste topic al beter gevoeld met hem?
Zeg niet dat het jou of zijn fout is, denk gewoon dat jullie niet het beste uit elkaar naar boven halen en de vraag is of dat ooit wel gaat gebeuren... Hoe denk je zelf hierover?
Groetjes
Hi Mellie! Lief dat je daar nog even naar vraagt.
Ik probeer nu idd meer voor mezelf te doen. Het gaat wel beter tussen ons, hoor. Er zit vooruitgang in, maar het gaat minder snel dan ik zou willen (precies hetzelfde probleem als met het hardlopen, meteen een marathon willen kunnen lopen)... soms gaat het ook weer gewoon kut, vooral omdat ik dan wegzak ik negativiteit enz.
Hij heeft aangegeven dat hij er voor 100% voor wil gaan, dat hij nog steeds wil dat het gaat werken tussen ons, dat we het heel goed hebben samen, het goed met elkaar kunnen vinden, hij vindt me nog steeds mooi en aantrekkelijk, hij houdt ook nog van me. Ik denk dat het goed kan komen, dat er op basis van bovenstaande ook wel een basis is voor een relatie. We zijn samen een maand op reis geweest, dat ging ook goed. Maar dat was een ander topic!
Sleutel ligt denk ik bij dat ik dingen los kan laten, in het moment kan zijn. En dat kan mss ook weer helpen om makkelijker contacten te leggen
Hey Malasiagirl,
Ik herinner mij je nog van een eerder topic een hele tijd terug. Toen schreef je al over de problemen tussen jou en je vriend. Je hebt toen heel veel zinnige reacties gehad, vind ik, dat jullie elkaar door wisselwerking niet gelukkig maken, ... Je kreeg toen ook tips om wat meer voor jezelf te zoeken, los van je vriend, ...
Als ik dit nu lees, wat ik jammer vind, vraag ik mij toch wel af of het wel leuk is dat het nu nog steeds zo moeizaam loopt allemaal.
Zie je het zelf nog helemaal goed komen tussen jullie? Is het deze energie waard? Heb je je sinds je laatste topic al beter gevoeld met hem?
Zeg niet dat het jou of zijn fout is, denk gewoon dat jullie niet het beste uit elkaar naar boven halen en de vraag is of dat ooit wel gaat gebeuren... Hoe denk je zelf hierover?
Groetjes
Hi Mellie! Lief dat je daar nog even naar vraagt.
Ik probeer nu idd meer voor mezelf te doen. Het gaat wel beter tussen ons, hoor. Er zit vooruitgang in, maar het gaat minder snel dan ik zou willen (precies hetzelfde probleem als met het hardlopen, meteen een marathon willen kunnen lopen)... soms gaat het ook weer gewoon kut, vooral omdat ik dan wegzak ik negativiteit enz.
Hij heeft aangegeven dat hij er voor 100% voor wil gaan, dat hij nog steeds wil dat het gaat werken tussen ons, dat we het heel goed hebben samen, het goed met elkaar kunnen vinden, hij vindt me nog steeds mooi en aantrekkelijk, hij houdt ook nog van me. Ik denk dat het goed kan komen, dat er op basis van bovenstaande ook wel een basis is voor een relatie. We zijn samen een maand op reis geweest, dat ging ook goed. Maar dat was een ander topic!
Sleutel ligt denk ik bij dat ik dingen los kan laten, in het moment kan zijn. En dat kan mss ook weer helpen om makkelijker contacten te leggen
zondag 29 juni 2008 om 21:45
quote:Malaysiagirl schreef op 29 juni 2008 @ 20:51:
Hi Liselotte!
Bedankt voor je reactie!
Fijn dat je het waardeert
Liever spreek ik eerst een paar keer apart met ze af (als ik die paar keer al haal...), even 's middags thee drinken in de stad of zo, dan hoef je ook niet meteen uren bij elkaar te zitten, en dan ik mezelf eerst een beetje op m'n gemak gaan voelen e.d. voordat ze een keer bij mij thuis komen.
Dat zou ik dus ook doen. En misschien kunnen jullie eerst iets 'doen'. Als je naar een film of museum gaat kan je daarna daarover praten. Dan heb je altijd een onderwerp. Neem dan een lekker luchtige film. Sex and the city bijvoorbeeld.
Niet thuis afspreken en zeker niet met je vriend erbij. Dan heb je het gevaar dat hij meteen het hele gesprek over neemt. Als hij zo makkelijk praat zal hij het doen. En dan voel jij je veel te geremd.
En je voelt je dan natuurlijk heel verantwoordelijk. Hebben ze het wel naar hun zin? Hebben ze genoeg thee, koffie, drank, koekjes? Vinden ze ons huis wel mooi? Allemaal veel te ingewikkeld.
Wij praten ook over werk, vertellen aan het eind van de dag als we weer thuis komen van het werk over wat we meegemaakt hebben,(leuke/vervelende klanten of instanties, grappen die op kantoor uitgehaald zijn, dingen waar je tegenaan loopt, wat je er evt. aan kan doen), over plannen die we voor het weekend willen maken, over onze verre reis, over een tvprogramma dat we allebei gekeken hebben, over vrienden/kennissen. Een beetje hetzelfde als jij....
volgens mij gaat dat allemaal dus wel goed
Ik moet mezelf ook de ruimte gunnen, maar dat is moeilijk. Als ik wil gaan hardlopen wil ik meteen een halve marathon kunnen lopen, als ik ga schilderen, wil meteen een tweede Van Gogh zijn enz. Erg veeleisend voor mezelf; dus als ik contacten wil leggen of wat makkelijker wil praten en niet altijd zo stil zijn, dan moet ik meteen een spraakwaterval zijn, hoe onrealistisch dat ook is (en dat weet ik ook heus wel...)
ha,ha, herken ik wel hoor!
Hi Liselotte!
Bedankt voor je reactie!
Fijn dat je het waardeert
Liever spreek ik eerst een paar keer apart met ze af (als ik die paar keer al haal...), even 's middags thee drinken in de stad of zo, dan hoef je ook niet meteen uren bij elkaar te zitten, en dan ik mezelf eerst een beetje op m'n gemak gaan voelen e.d. voordat ze een keer bij mij thuis komen.
Dat zou ik dus ook doen. En misschien kunnen jullie eerst iets 'doen'. Als je naar een film of museum gaat kan je daarna daarover praten. Dan heb je altijd een onderwerp. Neem dan een lekker luchtige film. Sex and the city bijvoorbeeld.
Niet thuis afspreken en zeker niet met je vriend erbij. Dan heb je het gevaar dat hij meteen het hele gesprek over neemt. Als hij zo makkelijk praat zal hij het doen. En dan voel jij je veel te geremd.
En je voelt je dan natuurlijk heel verantwoordelijk. Hebben ze het wel naar hun zin? Hebben ze genoeg thee, koffie, drank, koekjes? Vinden ze ons huis wel mooi? Allemaal veel te ingewikkeld.
Wij praten ook over werk, vertellen aan het eind van de dag als we weer thuis komen van het werk over wat we meegemaakt hebben,(leuke/vervelende klanten of instanties, grappen die op kantoor uitgehaald zijn, dingen waar je tegenaan loopt, wat je er evt. aan kan doen), over plannen die we voor het weekend willen maken, over onze verre reis, over een tvprogramma dat we allebei gekeken hebben, over vrienden/kennissen. Een beetje hetzelfde als jij....
volgens mij gaat dat allemaal dus wel goed
Ik moet mezelf ook de ruimte gunnen, maar dat is moeilijk. Als ik wil gaan hardlopen wil ik meteen een halve marathon kunnen lopen, als ik ga schilderen, wil meteen een tweede Van Gogh zijn enz. Erg veeleisend voor mezelf; dus als ik contacten wil leggen of wat makkelijker wil praten en niet altijd zo stil zijn, dan moet ik meteen een spraakwaterval zijn, hoe onrealistisch dat ook is (en dat weet ik ook heus wel...)
ha,ha, herken ik wel hoor!
zondag 29 juni 2008 om 21:49
zondag 29 juni 2008 om 23:35
Heeft hij dan wel zoveel diepgang in zijn gesprekken met vrienden. Ik dacht namelijk ook altijd dat we met zijn vrienden omgingen omdat ik zelf zo weinig vrienden had maar ben nu door schade en schande een stuk wijzer geworden.
Onze vriendenkring is tijdens ons huwelijk bijna 3x compleet vervangen. Waarom? Zodra men teveel "claims"ging leggen op zijn tijd ging hij er vandaar want daar had hij geen zin in. Dacht altijd dat het aan mij lag omdat ik ook altijd stil was op feestjes en partijen maar kwam omdat hij altijd superaanwezig was.
Krijg nu langzaam van steeds meer mensen te horen dat hij wel altijd heel gezellig was maar dat het nooit echt verder kwam dan koetjes en kalfjes en dat echt luisteren er niet bij was. Hij kon rustig een uur later weer dezelfde vragen stellen.
Als je vriend gesprekken met diepgang wil dan moet hij daarover beginnen als ik het zo lees ben je niet iemand die dat uit de weg gaat maar waarom voel je dat het onderwerp dan van jou vandaan moet komen, laat hem dan eens met een onderwerp komen. Probeer anders zelf over een onderwerp meer aan de weet te komen en ga dat dan met hem bespreken maar alleen als je dat zelf wilt.
Inderdaad met je internetvriendinnen voorstellen om naar Sex an the City te gaan en daarna wat te gaan eten. Heb je gelijk gespreksonderwerp en wordt het vast heel gezellig.
Heb ook zo'n vermoeden dat doordat wij van te voren al denken dat we het niet kunnen we blokkeren. Als er stiltes vallen hoeven die niet door jou opgevuld te worden kan ook door de ander gebeuren. Vind jezelf leuk en belangrijk genoeg dan komt de rest vanzelf. Ben zelf nog met proces bezig dus kan je nog niet al te veel tips geven maar heus iedereen is leuk genoeg om te leren kennen, jij dus ook en de ander waar je het gesprek mee aangaat kan ook interesse tonen in jezelf alleen dan moet je het ook durven om over jezelf te vertellen en dat is waarom gesprekken misschien zo heel snel stilvallen, je denkt dat je niet leuk/interessant genoeg bent om te leren kennen en daardoor val je wellicht stil.
Onze vriendenkring is tijdens ons huwelijk bijna 3x compleet vervangen. Waarom? Zodra men teveel "claims"ging leggen op zijn tijd ging hij er vandaar want daar had hij geen zin in. Dacht altijd dat het aan mij lag omdat ik ook altijd stil was op feestjes en partijen maar kwam omdat hij altijd superaanwezig was.
Krijg nu langzaam van steeds meer mensen te horen dat hij wel altijd heel gezellig was maar dat het nooit echt verder kwam dan koetjes en kalfjes en dat echt luisteren er niet bij was. Hij kon rustig een uur later weer dezelfde vragen stellen.
Als je vriend gesprekken met diepgang wil dan moet hij daarover beginnen als ik het zo lees ben je niet iemand die dat uit de weg gaat maar waarom voel je dat het onderwerp dan van jou vandaan moet komen, laat hem dan eens met een onderwerp komen. Probeer anders zelf over een onderwerp meer aan de weet te komen en ga dat dan met hem bespreken maar alleen als je dat zelf wilt.
Inderdaad met je internetvriendinnen voorstellen om naar Sex an the City te gaan en daarna wat te gaan eten. Heb je gelijk gespreksonderwerp en wordt het vast heel gezellig.
Heb ook zo'n vermoeden dat doordat wij van te voren al denken dat we het niet kunnen we blokkeren. Als er stiltes vallen hoeven die niet door jou opgevuld te worden kan ook door de ander gebeuren. Vind jezelf leuk en belangrijk genoeg dan komt de rest vanzelf. Ben zelf nog met proces bezig dus kan je nog niet al te veel tips geven maar heus iedereen is leuk genoeg om te leren kennen, jij dus ook en de ander waar je het gesprek mee aangaat kan ook interesse tonen in jezelf alleen dan moet je het ook durven om over jezelf te vertellen en dat is waarom gesprekken misschien zo heel snel stilvallen, je denkt dat je niet leuk/interessant genoeg bent om te leren kennen en daardoor val je wellicht stil.
maandag 30 juni 2008 om 00:58
quote:Malaysiagirl schreef op 29 juni 2008 @ 21:45:
Sleutel ligt denk ik bij dat ik dingen los kan laten, in het moment kan zijn. En dat kan mss ook weer helpen om makkelijker contacten te leggen
Ik denk idd ook dat je daar een heel belangrijk punt te pakken hebt.
En hoe ik het concreet heb aangepakt? Ik merkte dat de kern van het probleem voor mij er vooral in zat dat ik geen ruimte durfde in te nemen. Dat ik heel weinig eigenwaarde had. Idd ook dacht dat mensen mij niet interessant zouden vinden. Maar vooral die ruimte niet durven opeisen.
Ik heb dat veranderd door saboterende gedachten in mijzelf telkens te weerleggen, telkens mezelf rationeel te laten zien dat mijn redeneringen niet klopten. Gewerkt aan mijn zelfvertrouwen. Ik ben mezelf steeds leuker, interessanter, gezelliger gaan vinden. Mijn focus is veel positiever geworden. Ik werd steeds meer bereid om de mooie dingen in de wereld en in mensen te zien, aangenaam verrast te zijn en de minder leuke dingen niet (zo) persoonlijk meer te nemen.
Daarnaast ben ik altijd al uitermate nieuwsgierig geweest en ik ben gewoon nog onbeleefder geworden . Er zit voor veel mensen iets onweerstaanbaars in iemand die echt heel erg in je geinteresseerd is en bij wie ze voelen dat dat niet is omdat diegene er misbruik van wil maken maar echt oprechte interesse. De meeste mensen willen graag gezien worden, ik net zo goed. Het is leuk om elkaar dat te geven.
Die veranderingen zijn niet van de ene op de andere dag gebeurd. Dat heeft echt tijd gekost. Maar de voldoening toen ik mijzelf en de situaties zag veranderen, het leerproces, het vallen en weer opstaan, ik had dat niet willen missen.
Ik denk dat overgave, plezier, het durven voelen van verbondenheid en intimiteit, de oorzaken van je muren en de oplossingen ervoor zoeken en dan zien, werken aan zelfvertrouwen en zelfacceptatie, delen zijn van het proces.
Sleutel ligt denk ik bij dat ik dingen los kan laten, in het moment kan zijn. En dat kan mss ook weer helpen om makkelijker contacten te leggen
Ik denk idd ook dat je daar een heel belangrijk punt te pakken hebt.
En hoe ik het concreet heb aangepakt? Ik merkte dat de kern van het probleem voor mij er vooral in zat dat ik geen ruimte durfde in te nemen. Dat ik heel weinig eigenwaarde had. Idd ook dacht dat mensen mij niet interessant zouden vinden. Maar vooral die ruimte niet durven opeisen.
Ik heb dat veranderd door saboterende gedachten in mijzelf telkens te weerleggen, telkens mezelf rationeel te laten zien dat mijn redeneringen niet klopten. Gewerkt aan mijn zelfvertrouwen. Ik ben mezelf steeds leuker, interessanter, gezelliger gaan vinden. Mijn focus is veel positiever geworden. Ik werd steeds meer bereid om de mooie dingen in de wereld en in mensen te zien, aangenaam verrast te zijn en de minder leuke dingen niet (zo) persoonlijk meer te nemen.
Daarnaast ben ik altijd al uitermate nieuwsgierig geweest en ik ben gewoon nog onbeleefder geworden . Er zit voor veel mensen iets onweerstaanbaars in iemand die echt heel erg in je geinteresseerd is en bij wie ze voelen dat dat niet is omdat diegene er misbruik van wil maken maar echt oprechte interesse. De meeste mensen willen graag gezien worden, ik net zo goed. Het is leuk om elkaar dat te geven.
Die veranderingen zijn niet van de ene op de andere dag gebeurd. Dat heeft echt tijd gekost. Maar de voldoening toen ik mijzelf en de situaties zag veranderen, het leerproces, het vallen en weer opstaan, ik had dat niet willen missen.
Ik denk dat overgave, plezier, het durven voelen van verbondenheid en intimiteit, de oorzaken van je muren en de oplossingen ervoor zoeken en dan zien, werken aan zelfvertrouwen en zelfacceptatie, delen zijn van het proces.
maandag 30 juni 2008 om 02:17
Ik heb er nog even over nagedacht of ik dit moest posten maar ik doe het toch maar. Ik vind persoonlijk de reacties van je vriend niet leuk, zelfs onaardig. Als ik denk aan mijn man, hoe hij me juist gesteund en gestimuleerd heeft, me lekker van me af heeft laten praten als ik weer 's klem liep op mijzelf of juist blij was omdat ik een overwinning op mijzelf had behaald, dat was heel belangrijk.
Vertrouwen in jezelf groeit makkelijker wanneer je partner ook in je gelooft, je potentieel ziet en je dat ook vertelt ipv je telkens confronteert met wat je niet kan of niet goed doet. Ik vind eerlijk gezegd dat je vriend zich dat best mag realiseren. Als hij van je houdt en het beste voor je wil moet hij je niet forceren, dat doe je zelf wrs al meer dan genoeg. Het is juist dan heel prettig om je veilig te voelen bij iemand die je hoe dan ook goed vindt zoals jij bent en het alleen maar mooi vindt om te zien hoe je je wereld verbreedt en je zelfvertrouwen vergroot.
Als jij je heel afhankelijk van hem hebt opgesteld begrijp ik zijn houding. Maar dan is het heel belangrijk dat jij jezelf onafhankelijk verklaart en jullie weer een gelijkwaardige relatie krijgen.
Vertrouwen in jezelf groeit makkelijker wanneer je partner ook in je gelooft, je potentieel ziet en je dat ook vertelt ipv je telkens confronteert met wat je niet kan of niet goed doet. Ik vind eerlijk gezegd dat je vriend zich dat best mag realiseren. Als hij van je houdt en het beste voor je wil moet hij je niet forceren, dat doe je zelf wrs al meer dan genoeg. Het is juist dan heel prettig om je veilig te voelen bij iemand die je hoe dan ook goed vindt zoals jij bent en het alleen maar mooi vindt om te zien hoe je je wereld verbreedt en je zelfvertrouwen vergroot.
Als jij je heel afhankelijk van hem hebt opgesteld begrijp ik zijn houding. Maar dan is het heel belangrijk dat jij jezelf onafhankelijk verklaart en jullie weer een gelijkwaardige relatie krijgen.
maandag 30 juni 2008 om 09:21
quote:hulpeloos schreef op 29 juni 2008 @ 23:35:
Heeft hij dan wel zoveel diepgang in zijn gesprekken met vrienden. Ik dacht namelijk ook altijd dat we met zijn vrienden omgingen omdat ik zelf zo weinig vrienden had maar ben nu door schade en schande een stuk wijzer geworden. Nee, hij mist dus die diepgang. Hij heeft twijfels over onze relatie, maar wil er wel voor 100% voor gaan, maar daarnaast heeft hij ook grote twijfels over zijn vrienden- of kennissenkring. Zijn het wel echt vrienden? Hij mist wederzijdsheid in die contacten en dus ook de diepgang, alles blijft zo oppervlakkig? Ik merk ook dat mensen niet vaak contact met hem opnemen, maar dat hij vaak degene is die dingen voorstelt om te gaan doen of af te spreken. Ik zie ook dat hem dat pijn doet en dat hij daarmee aan het worstelen is, dat doet mij ook weer pijn. Vooral ook omdat hij soms niet lijkt te zien hoe goed WIJ het SAMEN hebben (en hij dus ook daarover twijfelt).
Heeft hij dan wel zoveel diepgang in zijn gesprekken met vrienden. Ik dacht namelijk ook altijd dat we met zijn vrienden omgingen omdat ik zelf zo weinig vrienden had maar ben nu door schade en schande een stuk wijzer geworden. Nee, hij mist dus die diepgang. Hij heeft twijfels over onze relatie, maar wil er wel voor 100% voor gaan, maar daarnaast heeft hij ook grote twijfels over zijn vrienden- of kennissenkring. Zijn het wel echt vrienden? Hij mist wederzijdsheid in die contacten en dus ook de diepgang, alles blijft zo oppervlakkig? Ik merk ook dat mensen niet vaak contact met hem opnemen, maar dat hij vaak degene is die dingen voorstelt om te gaan doen of af te spreken. Ik zie ook dat hem dat pijn doet en dat hij daarmee aan het worstelen is, dat doet mij ook weer pijn. Vooral ook omdat hij soms niet lijkt te zien hoe goed WIJ het SAMEN hebben (en hij dus ook daarover twijfelt).
maandag 30 juni 2008 om 09:24
quote:Feliciaatje schreef op 30 juni 2008 @ 00:58:
[...]
Ik denk idd ook dat je daar een heel belangrijk punt te pakken hebt.
En hoe ik het concreet heb aangepakt? Ik merkte dat de kern van het probleem voor mij er vooral in zat dat ik geen ruimte durfde in te nemen. Dat ik heel weinig eigenwaarde had. Idd ook dacht dat mensen mij niet interessant zouden vinden. Maar vooral die ruimte niet durven opeisen.
Ik heb dat veranderd door saboterende gedachten in mijzelf telkens te weerleggen, telkens mezelf rationeel te laten zien dat mijn redeneringen niet klopten. Gewerkt aan mijn zelfvertrouwen. Ik ben mezelf steeds leuker, interessanter, gezelliger gaan vinden. Mijn focus is veel positiever geworden. Ik werd steeds meer bereid om de mooie dingen in de wereld en in mensen te zien, aangenaam verrast te zijn en de minder leuke dingen niet (zo) persoonlijk meer te nemen.
Daarnaast ben ik altijd al uitermate nieuwsgierig geweest en ik ben gewoon nog onbeleefder geworden . Er zit voor veel mensen iets onweerstaanbaars in iemand die echt heel erg in je geinteresseerd is en bij wie ze voelen dat dat niet is omdat diegene er misbruik van wil maken maar echt oprechte interesse. De meeste mensen willen graag gezien worden, ik net zo goed. Het is leuk om elkaar dat te geven.
Die veranderingen zijn niet van de ene op de andere dag gebeurd. Dat heeft echt tijd gekost. Maar de voldoening toen ik mijzelf en de situaties zag veranderen, het leerproces, het vallen en weer opstaan, ik had dat niet willen missen.
Ik denk dat overgave, plezier, het durven voelen van verbondenheid en intimiteit, de oorzaken van je muren en de oplossingen ervoor zoeken en dan zien, werken aan zelfvertrouwen en zelfacceptatie, delen zijn van het proces.
Feliciaatje, je woorden doen me goed. Je schrijft op een manier die heel goed bij mij binnenkomt, bedankt daarvoor
Fijn ook om te horen dat het goed kan komen, ik zal mss dan nooit de spraakwaterval worden, die anderen mss wel zijn, maar daar moet ik me (en mss ook de anderen) dan maar bij neer leggen.
[...]
Ik denk idd ook dat je daar een heel belangrijk punt te pakken hebt.
En hoe ik het concreet heb aangepakt? Ik merkte dat de kern van het probleem voor mij er vooral in zat dat ik geen ruimte durfde in te nemen. Dat ik heel weinig eigenwaarde had. Idd ook dacht dat mensen mij niet interessant zouden vinden. Maar vooral die ruimte niet durven opeisen.
Ik heb dat veranderd door saboterende gedachten in mijzelf telkens te weerleggen, telkens mezelf rationeel te laten zien dat mijn redeneringen niet klopten. Gewerkt aan mijn zelfvertrouwen. Ik ben mezelf steeds leuker, interessanter, gezelliger gaan vinden. Mijn focus is veel positiever geworden. Ik werd steeds meer bereid om de mooie dingen in de wereld en in mensen te zien, aangenaam verrast te zijn en de minder leuke dingen niet (zo) persoonlijk meer te nemen.
Daarnaast ben ik altijd al uitermate nieuwsgierig geweest en ik ben gewoon nog onbeleefder geworden . Er zit voor veel mensen iets onweerstaanbaars in iemand die echt heel erg in je geinteresseerd is en bij wie ze voelen dat dat niet is omdat diegene er misbruik van wil maken maar echt oprechte interesse. De meeste mensen willen graag gezien worden, ik net zo goed. Het is leuk om elkaar dat te geven.
Die veranderingen zijn niet van de ene op de andere dag gebeurd. Dat heeft echt tijd gekost. Maar de voldoening toen ik mijzelf en de situaties zag veranderen, het leerproces, het vallen en weer opstaan, ik had dat niet willen missen.
Ik denk dat overgave, plezier, het durven voelen van verbondenheid en intimiteit, de oorzaken van je muren en de oplossingen ervoor zoeken en dan zien, werken aan zelfvertrouwen en zelfacceptatie, delen zijn van het proces.
Feliciaatje, je woorden doen me goed. Je schrijft op een manier die heel goed bij mij binnenkomt, bedankt daarvoor
Fijn ook om te horen dat het goed kan komen, ik zal mss dan nooit de spraakwaterval worden, die anderen mss wel zijn, maar daar moet ik me (en mss ook de anderen) dan maar bij neer leggen.
maandag 30 juni 2008 om 09:26
quote:Feliciaatje schreef op 30 juni 2008 @ 02:17:
Ik heb er nog even over nagedacht of ik dit moest posten maar ik doe het toch maar. Ik vind persoonlijk de reacties van je vriend niet leuk, zelfs onaardig. Als ik denk aan mijn man, hoe hij me juist gesteund en gestimuleerd heeft, me lekker van me af heeft laten praten als ik weer 's klem liep op mijzelf of juist blij was omdat ik een overwinning op mijzelf had behaald, dat was heel belangrijk.
Vertrouwen in jezelf groeit makkelijker wanneer je partner ook in je gelooft, je potentieel ziet en je dat ook vertelt ipv je telkens confronteert met wat je niet kan of niet goed doet. Ik vind eerlijk gezegd dat je vriend zich dat best mag realiseren. Als hij van je houdt en het beste voor je wil moet hij je niet forceren, dat doe je zelf wrs al meer dan genoeg. Het is juist dan heel prettig om je veilig te voelen bij iemand die je hoe dan ook goed vindt zoals jij bent en het alleen maar mooi vindt om te zien hoe je je wereld verbreedt en je zelfvertrouwen vergroot.
Als jij je heel afhankelijk van hem hebt opgesteld begrijp ik zijn houding. Maar dan is het heel belangrijk dat jij jezelf onafhankelijk verklaart en jullie weer een gelijkwaardige relatie krijgen.Hij heeft me ook altijd wel gesteund, hoor. Maar ik begrijp ook dat het frustrerend voor hem is dat ik weinig contacten heb buiten hem, en daardoor idd te afhankelijk geworden ben. Maar daar begin im me ook steeds meer aan te ergeren, dus wil ik er ook echt wat aan gaan doen!
Ik heb er nog even over nagedacht of ik dit moest posten maar ik doe het toch maar. Ik vind persoonlijk de reacties van je vriend niet leuk, zelfs onaardig. Als ik denk aan mijn man, hoe hij me juist gesteund en gestimuleerd heeft, me lekker van me af heeft laten praten als ik weer 's klem liep op mijzelf of juist blij was omdat ik een overwinning op mijzelf had behaald, dat was heel belangrijk.
Vertrouwen in jezelf groeit makkelijker wanneer je partner ook in je gelooft, je potentieel ziet en je dat ook vertelt ipv je telkens confronteert met wat je niet kan of niet goed doet. Ik vind eerlijk gezegd dat je vriend zich dat best mag realiseren. Als hij van je houdt en het beste voor je wil moet hij je niet forceren, dat doe je zelf wrs al meer dan genoeg. Het is juist dan heel prettig om je veilig te voelen bij iemand die je hoe dan ook goed vindt zoals jij bent en het alleen maar mooi vindt om te zien hoe je je wereld verbreedt en je zelfvertrouwen vergroot.
Als jij je heel afhankelijk van hem hebt opgesteld begrijp ik zijn houding. Maar dan is het heel belangrijk dat jij jezelf onafhankelijk verklaart en jullie weer een gelijkwaardige relatie krijgen.Hij heeft me ook altijd wel gesteund, hoor. Maar ik begrijp ook dat het frustrerend voor hem is dat ik weinig contacten heb buiten hem, en daardoor idd te afhankelijk geworden ben. Maar daar begin im me ook steeds meer aan te ergeren, dus wil ik er ook echt wat aan gaan doen!
maandag 30 juni 2008 om 21:35
