Relaties
alle pijlers
Samenwonen of uit elkaar
maandag 30 juni 2008 om 17:09
Ik zit met een dilemma en er zitten zoveel kanten, haken en ogen aan dat ik er zelf een beetje gek van word.
Mijn vriend en ik hebben nu sinds 3 jaar een relatie. We wonen in verschillende woonplaatsen die ongeveer een uur rijden uit elkaar liggen. Beiden hebben we werk, vrienden, hobby's en familie in onze eigen woonplaats, dus eigenlijk was het vanaf het begin duidelijk dat we, als we ooit wilden samenwonen, voor een van de twee plaatsen moesten kiezen (en een van ons tweeen dus alles moest opgeven).
Nu na een aantal jaar zijn we het heen en weer reizen, twee huizen, twee "levens" hebben, zat. We verlangen naar rust en huiselijkheid, willen graag bij elkaar zijn en samen iets opbouwen. Qua woonplaats slaat de balans toch door naar zijn stad. We hebben daar inmiddels een gezamenlijke vriendenkring opgebouwd, het wonen is daar goedkoper en hij is meer gehecht aan zijn woonplaats dan ik aan de mijne.
Even terzijde: samen opnieuw beginnen in een andere plaats willen we niet omdat we dan beiden alles moeten opgeven en dat vinden we eigenlijk nog een groter offer.
In zijn huis samenwonen lukt niet, want hij woont in een huurhuis met een huisgenoot en die kan hij er natuurlijk niet uit schoppen. We moeten dus een ander huis zoeken. Een koophuis heeft de voorkeur want ik heb nu ook een koophuis en van koop naar huur is voor mij financieel niet aantrekkelijk. We hebben een aantal koophuizen bezichtigd en denken ons droomhuis gevonden te hebben. Volgende week gaan we voor de tweede keer kijken en misschien een bod uitbrengen. Maar nu het allemaal zo dichtbij komt, begin ik twijfels te krijgen.
Het voelt voor mij echt als een enorme stap om zijn kant op te komen en ik heb voor mijn gevoel veel te verliezen, zowel financieel als emotioneel. Ik moet mijn huis gaan verkopen en een andere baan gaan zoeken. Mijn baan vind ik niet zo erg om op te geven, mijn huis echter wel. Ik heb het een aantal jaar geleden alleen gekocht (was toen nog erg jong), ik ben er trots op en het is door de jaren heen echt mijn plekje geworden. Ik ben iemand die best bang is voor verandering en niet snel dingen opgeeft. Ik heb heel sterk de neiging om mijn eigen "terrein" te verdedigen. Dat komt mede door bagage uit mijn vorige relatie, waarin ik best vaak over mijn eigen grenzen ben gegaan. Dus ik ga niet over een nacht ijs en wil zeker weten dat ik er voldoende voor "terugkrijg".
Maar het werkelijke probleem is dat mijn vriend psychisch nogal met zichzelf in de knoop zit. Laag zelfbeeld, depressieve buien, prikkelbaar, weinig zelfvertrouwen, ziet soms geen toekomst. Hij heeft het niet naar zijn zin op zijn werk, werkt ook onder zijn niveau, maar het ontbreekt hem aan energie om een andere baan te zoeken. Verder slaapt hij slecht tot niet, dus dat van het lage energiepeil is eigenlijk heel logisch.
Deze problemen spelen al zolang we een relatie hebben, op het eerste half jaar na. Soms erger, soms minder erg. De laatste tijd weer wat erger. Het heeft natuurlijk heel veel invloed op onze relatie, vooral zijn prikkelbaarheid. Zijn frustratietolerantie is gedaald naar nul en iedereen die in zijn ogen iets verkeerd doet, moet het ontgelden, vooral tegenover mij dan. Ik hoor regelmatig tirades aan over het werk, over vrienden, het verkeer, over alles eigenlijk. Hij reageert frustraties ook vaak op mij af. Ik bijt dan van me af en dat leidt weer tot nare ruzies. Achteraf baalt hij daar erg van en biedt zijn excuses aan mij aan. Dan zegt hij: "Ik wil helemaal niet zo'n soort persoon zijn die overal over klaagt en scheldt, ik was juist vroeger altijd zo zorgeloos en relaxed." Maar het kan de sfeer vaak behoorlijk verpesten. En dat terwijl we het van de weekends moeten hebben omdat we vanwege werk, de afstand etc. elkaar doordeweeks niet kunnen zien.
Ook heeft hij zelden energie om leuke dingen te doen, heeft moeite met beslissingen nemen, zelfs de kleinste, zoals kiezen wat we gaan eten of welke film we gaan kijken. Alle initiatieven moeten van mij komen en dat is heel vermoeiend. Terwijl hij vroeger een heel ondernemend persoon was.
Hij wil er zelf graag uitkomen en onderneemt ook van alles om dit voor elkaar te krijgen (therapie, sporten e.d.) maar ik merk zo weinig vooruitgang en de kracht om echt door te pakken ontbreekt vaak. Bij vlagen maakt het me echt moedeloos . Soms (in de slechtere tijden) vraag ik me af of ik wel zo'n relatie wil. Het is zo slopend om met iemand samen te zijn die niet gelukkig is en het voelt zo machteloos om er niets aan te kunnen doen. Nu gaat hij wel weer met een nieuwe therapie beginnen waar ik op zich wel vertrouwen in heb. Maar ja, dat biedt natuurlijk geen garantie dat het ooit beter gaat en zeker niet op korte termijn.
Maar verder hebben we het heel fijn samen. We houden superveel van elkaar, kunnen heel goed praten, hebben een fijne gezamenlijke vriendenkring, veel dezelfde ideeen. We waarderen, respecteren en vertrouwen elkaar en ik voel me veilig bij hem. Hij is echt heel erg lief, begripvol, attent, vaak spontane cadeautjes of kaartjes, hij denkt mee als ik problemen heb met iets, laat me elke dag weten hoe veel hij om me geeft, plant leuke dingen voor ons samen, de seks is super. Als hij die problemen niet zou hebben zouden we elkaar zo gelukkig maken.
Maar goed, door dit alles twijfel ik of samen een huis kopen een goed idee is. Soms ben ik bang dat er een punt komt dat ik het niet meer trek, of dat het nooit beter gaat met hem. Aan de andere kant willen we zo graag samen zijn en zijn we echt toe aan een volgende stap. Ook zou het gewoon fijn zijn, ook voor hem, om stabiliteit te hebben en ik wil graag voor hem zorgen (en hij voor mij). We hebben mogelijkheden onderzocht om te huren maar ook dan moet ik mijn huis verkopen en zijn de financiele risico's voor mij niet minder groot. Daarbij komt dat particulier huren zo duur is dat je van dat geld net zo goed kunt kopen.
Wachten met samenwonen kan natuurlijk wel, maar we zijn het reizen, het alleen zijn en het ver uit elkaar wonen zo ontzettend zat. Ik heb ook het gevoel dat het "chaotische" van het niet-samenwonen bijdraagt aan zijn problemen.
Ik weet dat enige twijfels voor het samenwonen normaal zijn, maar dit verscheurt me echt. Het voelt alsof ik voor alles of niets moet gaan. Of een einde maken aan de relatie (wat ik helemaal niet wil) of samenwonen. Mijn gevoel slingert ook heen en weer tussen twee uitersten. Als we ruzie hebben denk ik: ik ben het helemaal zat, ik maak er een einde aan. En als we het dan uitgepraat hebben en we fantaseren over hoe het zou zijn om samen te wonen, dan wil ik het liefst NU verhuizen. Nou ja goed, een lang en misschien warrig verhaal maar misschien is er iemand die tips of een andere invalshoek voor me heeft.
Mijn vriend en ik hebben nu sinds 3 jaar een relatie. We wonen in verschillende woonplaatsen die ongeveer een uur rijden uit elkaar liggen. Beiden hebben we werk, vrienden, hobby's en familie in onze eigen woonplaats, dus eigenlijk was het vanaf het begin duidelijk dat we, als we ooit wilden samenwonen, voor een van de twee plaatsen moesten kiezen (en een van ons tweeen dus alles moest opgeven).
Nu na een aantal jaar zijn we het heen en weer reizen, twee huizen, twee "levens" hebben, zat. We verlangen naar rust en huiselijkheid, willen graag bij elkaar zijn en samen iets opbouwen. Qua woonplaats slaat de balans toch door naar zijn stad. We hebben daar inmiddels een gezamenlijke vriendenkring opgebouwd, het wonen is daar goedkoper en hij is meer gehecht aan zijn woonplaats dan ik aan de mijne.
Even terzijde: samen opnieuw beginnen in een andere plaats willen we niet omdat we dan beiden alles moeten opgeven en dat vinden we eigenlijk nog een groter offer.
In zijn huis samenwonen lukt niet, want hij woont in een huurhuis met een huisgenoot en die kan hij er natuurlijk niet uit schoppen. We moeten dus een ander huis zoeken. Een koophuis heeft de voorkeur want ik heb nu ook een koophuis en van koop naar huur is voor mij financieel niet aantrekkelijk. We hebben een aantal koophuizen bezichtigd en denken ons droomhuis gevonden te hebben. Volgende week gaan we voor de tweede keer kijken en misschien een bod uitbrengen. Maar nu het allemaal zo dichtbij komt, begin ik twijfels te krijgen.
Het voelt voor mij echt als een enorme stap om zijn kant op te komen en ik heb voor mijn gevoel veel te verliezen, zowel financieel als emotioneel. Ik moet mijn huis gaan verkopen en een andere baan gaan zoeken. Mijn baan vind ik niet zo erg om op te geven, mijn huis echter wel. Ik heb het een aantal jaar geleden alleen gekocht (was toen nog erg jong), ik ben er trots op en het is door de jaren heen echt mijn plekje geworden. Ik ben iemand die best bang is voor verandering en niet snel dingen opgeeft. Ik heb heel sterk de neiging om mijn eigen "terrein" te verdedigen. Dat komt mede door bagage uit mijn vorige relatie, waarin ik best vaak over mijn eigen grenzen ben gegaan. Dus ik ga niet over een nacht ijs en wil zeker weten dat ik er voldoende voor "terugkrijg".
Maar het werkelijke probleem is dat mijn vriend psychisch nogal met zichzelf in de knoop zit. Laag zelfbeeld, depressieve buien, prikkelbaar, weinig zelfvertrouwen, ziet soms geen toekomst. Hij heeft het niet naar zijn zin op zijn werk, werkt ook onder zijn niveau, maar het ontbreekt hem aan energie om een andere baan te zoeken. Verder slaapt hij slecht tot niet, dus dat van het lage energiepeil is eigenlijk heel logisch.
Deze problemen spelen al zolang we een relatie hebben, op het eerste half jaar na. Soms erger, soms minder erg. De laatste tijd weer wat erger. Het heeft natuurlijk heel veel invloed op onze relatie, vooral zijn prikkelbaarheid. Zijn frustratietolerantie is gedaald naar nul en iedereen die in zijn ogen iets verkeerd doet, moet het ontgelden, vooral tegenover mij dan. Ik hoor regelmatig tirades aan over het werk, over vrienden, het verkeer, over alles eigenlijk. Hij reageert frustraties ook vaak op mij af. Ik bijt dan van me af en dat leidt weer tot nare ruzies. Achteraf baalt hij daar erg van en biedt zijn excuses aan mij aan. Dan zegt hij: "Ik wil helemaal niet zo'n soort persoon zijn die overal over klaagt en scheldt, ik was juist vroeger altijd zo zorgeloos en relaxed." Maar het kan de sfeer vaak behoorlijk verpesten. En dat terwijl we het van de weekends moeten hebben omdat we vanwege werk, de afstand etc. elkaar doordeweeks niet kunnen zien.
Ook heeft hij zelden energie om leuke dingen te doen, heeft moeite met beslissingen nemen, zelfs de kleinste, zoals kiezen wat we gaan eten of welke film we gaan kijken. Alle initiatieven moeten van mij komen en dat is heel vermoeiend. Terwijl hij vroeger een heel ondernemend persoon was.
Hij wil er zelf graag uitkomen en onderneemt ook van alles om dit voor elkaar te krijgen (therapie, sporten e.d.) maar ik merk zo weinig vooruitgang en de kracht om echt door te pakken ontbreekt vaak. Bij vlagen maakt het me echt moedeloos . Soms (in de slechtere tijden) vraag ik me af of ik wel zo'n relatie wil. Het is zo slopend om met iemand samen te zijn die niet gelukkig is en het voelt zo machteloos om er niets aan te kunnen doen. Nu gaat hij wel weer met een nieuwe therapie beginnen waar ik op zich wel vertrouwen in heb. Maar ja, dat biedt natuurlijk geen garantie dat het ooit beter gaat en zeker niet op korte termijn.
Maar verder hebben we het heel fijn samen. We houden superveel van elkaar, kunnen heel goed praten, hebben een fijne gezamenlijke vriendenkring, veel dezelfde ideeen. We waarderen, respecteren en vertrouwen elkaar en ik voel me veilig bij hem. Hij is echt heel erg lief, begripvol, attent, vaak spontane cadeautjes of kaartjes, hij denkt mee als ik problemen heb met iets, laat me elke dag weten hoe veel hij om me geeft, plant leuke dingen voor ons samen, de seks is super. Als hij die problemen niet zou hebben zouden we elkaar zo gelukkig maken.
Maar goed, door dit alles twijfel ik of samen een huis kopen een goed idee is. Soms ben ik bang dat er een punt komt dat ik het niet meer trek, of dat het nooit beter gaat met hem. Aan de andere kant willen we zo graag samen zijn en zijn we echt toe aan een volgende stap. Ook zou het gewoon fijn zijn, ook voor hem, om stabiliteit te hebben en ik wil graag voor hem zorgen (en hij voor mij). We hebben mogelijkheden onderzocht om te huren maar ook dan moet ik mijn huis verkopen en zijn de financiele risico's voor mij niet minder groot. Daarbij komt dat particulier huren zo duur is dat je van dat geld net zo goed kunt kopen.
Wachten met samenwonen kan natuurlijk wel, maar we zijn het reizen, het alleen zijn en het ver uit elkaar wonen zo ontzettend zat. Ik heb ook het gevoel dat het "chaotische" van het niet-samenwonen bijdraagt aan zijn problemen.
Ik weet dat enige twijfels voor het samenwonen normaal zijn, maar dit verscheurt me echt. Het voelt alsof ik voor alles of niets moet gaan. Of een einde maken aan de relatie (wat ik helemaal niet wil) of samenwonen. Mijn gevoel slingert ook heen en weer tussen twee uitersten. Als we ruzie hebben denk ik: ik ben het helemaal zat, ik maak er een einde aan. En als we het dan uitgepraat hebben en we fantaseren over hoe het zou zijn om samen te wonen, dan wil ik het liefst NU verhuizen. Nou ja goed, een lang en misschien warrig verhaal maar misschien is er iemand die tips of een andere invalshoek voor me heeft.
dinsdag 1 juli 2008 om 20:40
quote:Metis schreef op 01 juli 2008 @ 20:02:
[fgcolor=#007700]Ook ik zou het nog eens met je vriend over die huisgenoot hebben. Heeft huisgenoot er zelf nog niets over gezegd? Ik neem aan dat hij ook van jullie samenwoonplannen weet.
Hij weet er inderdaad van, maar hij weet niet beter dan dat wij een huis willen kopen. Hij reageerde een beetje "beteuterd" en vond het geloof ik wel jammer dat mijn vriend dan vertrekt, maar wel leuk voor ons natuurlijk, verder heeft hij er niks over gezegd.
quote:Natuurlijk is het makkelijk voor hem en zit hij daar harstikke goed maar zijn gemak gaat natuurlijk niet boven jullie mogelijkheden. Staat die huisgenoot niet ingeschreven bij woningbouwvereniging?
Volgens mij wel. Maar in ieder geval nog niet lang genoeg om in aanmerking te komen. Al geloof ik dat er nu een nieuw systeem is waarbij iedereen in aanmerking kan komen ongeacht hoe lang je ingeschreven staat.
quote:Je noemt ook een paar keer dat jij eventueel bij hen zou willen intrekken. Ik weet niet of dat zo verstandig is. Ook al is hij niet veel thuis, het blijft dan nog wel ook zijn huis en niethet huis van jouw vriend en jou samen.
Klopt, ik zie het dan ook meer als een tijdelijke oplossing en een manier om geld te sparen. Maar vind het tegelijkertijd ook eng en ben bang dat ik me daar niet fijn ga voelen. Het is niet te beste oplossing nee.
quote:Verder zou ik de samenwoonplannen nog even in de ijskast zetten maar ik begrijp dat dat voor jou geen optie is.
Oh jawel, dat is wel een optie. Ik ben het wachten en alleen zijn zat, dat wel, maar pff het is tot nu toe goed gegaan en een half jaar of een jaar zou ik het ook wel uithouden, als we daarna een vastomlijnd plan hebben hoe verder.
quote:Verder vind ik de optie om tijdelijk in jouw huis samen te wonen ook een hele goede tip. Want, zoals iemand al zei, als hij al niet lekker zit in zijn huidige baan is het misschien net de trigger om er wat aan te doen en iets anders te zoeken. Je zegt dat dit qua financien niet kan, maar die huisgenoot kan dan toch een tijdelijke medehuurder zoeken? Kandidaten genoeg zeg je dus zo iemand is misschien al ontzettend geholpen om voor bijv een half jaar daar in te kunnen trekken. Dan is je vriend geen kosten meer kwijt aan de huur. [/fgcolor]
Dat is wel zo, hij kan wel een tijdelijke huurder zoeken.
Zijn baan geeft hij denk ik niet zomaar op ook al vindt hij het er kut. Tsja, het is moeilijk om uit te leggen, maar hij weet eigenlijk helemaal niet wat hij wil met zijn leven. Hij heeft een opleiding gedaan maar is er zeker van dat hij geen baan wil in dat werkveld. Hij doet nu ongeschoold werk, duidelijk onder zijn niveau en vindt het er vreselijk. Zegt elke dag dat hij er weg wil. Als hij vrij is, zoekt hij uren op internet naar vacatures en opleidingen. Elke week heeft hij wel weer een ander plan voor wat hij wil doen. Een opleiding voor dit, een schriftelijke cursus voor dat. Ik wil hem stimuleren maar kan dat niet als hij zo wispelturig is. Er zijn wel dingen die steeds blijven terugkomen maar het ontbreekt hem aan een echt vastomlijnd plan en de daadkracht om iets te ondernemen. Hij is heel faalangstig. Durft de stap niet te nemen. Heeft een paar keer gesolliciteerd maar is afgewezen en daar zit hij dan weer weken over in de put. Bij uitzendbureaus hebben ze niets voor hem in de richting die hij wil, want hij heeft geen ervaring. Dan is hij weer zodanig ontmoedigd dat er weken niets gebeurt. Ik wil hem helpen maar weet niet hoe. Hij zal er zelf achter moeten komen wat hij met zijn leven wil. Hij heeft veel kwaliteiten, vooral op het sociale vlak (heeft daar ook zijn opleiding in gedaan) maar wil daar dus niets mee. "Hoe kan ik anderen helpen als ik zelf in de knoop zit", zegt hij dan. Maar hij zoekt het in het onbereikbare en komt totaal niet verder zo.
Het wordt me wel steeds duidelijker dat dit geen ideale uitgangspositie is om een huis te kopen samen.
[fgcolor=#007700]Ook ik zou het nog eens met je vriend over die huisgenoot hebben. Heeft huisgenoot er zelf nog niets over gezegd? Ik neem aan dat hij ook van jullie samenwoonplannen weet.
Hij weet er inderdaad van, maar hij weet niet beter dan dat wij een huis willen kopen. Hij reageerde een beetje "beteuterd" en vond het geloof ik wel jammer dat mijn vriend dan vertrekt, maar wel leuk voor ons natuurlijk, verder heeft hij er niks over gezegd.
quote:Natuurlijk is het makkelijk voor hem en zit hij daar harstikke goed maar zijn gemak gaat natuurlijk niet boven jullie mogelijkheden. Staat die huisgenoot niet ingeschreven bij woningbouwvereniging?
Volgens mij wel. Maar in ieder geval nog niet lang genoeg om in aanmerking te komen. Al geloof ik dat er nu een nieuw systeem is waarbij iedereen in aanmerking kan komen ongeacht hoe lang je ingeschreven staat.
quote:Je noemt ook een paar keer dat jij eventueel bij hen zou willen intrekken. Ik weet niet of dat zo verstandig is. Ook al is hij niet veel thuis, het blijft dan nog wel ook zijn huis en niethet huis van jouw vriend en jou samen.
Klopt, ik zie het dan ook meer als een tijdelijke oplossing en een manier om geld te sparen. Maar vind het tegelijkertijd ook eng en ben bang dat ik me daar niet fijn ga voelen. Het is niet te beste oplossing nee.
quote:Verder zou ik de samenwoonplannen nog even in de ijskast zetten maar ik begrijp dat dat voor jou geen optie is.
Oh jawel, dat is wel een optie. Ik ben het wachten en alleen zijn zat, dat wel, maar pff het is tot nu toe goed gegaan en een half jaar of een jaar zou ik het ook wel uithouden, als we daarna een vastomlijnd plan hebben hoe verder.
quote:Verder vind ik de optie om tijdelijk in jouw huis samen te wonen ook een hele goede tip. Want, zoals iemand al zei, als hij al niet lekker zit in zijn huidige baan is het misschien net de trigger om er wat aan te doen en iets anders te zoeken. Je zegt dat dit qua financien niet kan, maar die huisgenoot kan dan toch een tijdelijke medehuurder zoeken? Kandidaten genoeg zeg je dus zo iemand is misschien al ontzettend geholpen om voor bijv een half jaar daar in te kunnen trekken. Dan is je vriend geen kosten meer kwijt aan de huur. [/fgcolor]
Dat is wel zo, hij kan wel een tijdelijke huurder zoeken.
Zijn baan geeft hij denk ik niet zomaar op ook al vindt hij het er kut. Tsja, het is moeilijk om uit te leggen, maar hij weet eigenlijk helemaal niet wat hij wil met zijn leven. Hij heeft een opleiding gedaan maar is er zeker van dat hij geen baan wil in dat werkveld. Hij doet nu ongeschoold werk, duidelijk onder zijn niveau en vindt het er vreselijk. Zegt elke dag dat hij er weg wil. Als hij vrij is, zoekt hij uren op internet naar vacatures en opleidingen. Elke week heeft hij wel weer een ander plan voor wat hij wil doen. Een opleiding voor dit, een schriftelijke cursus voor dat. Ik wil hem stimuleren maar kan dat niet als hij zo wispelturig is. Er zijn wel dingen die steeds blijven terugkomen maar het ontbreekt hem aan een echt vastomlijnd plan en de daadkracht om iets te ondernemen. Hij is heel faalangstig. Durft de stap niet te nemen. Heeft een paar keer gesolliciteerd maar is afgewezen en daar zit hij dan weer weken over in de put. Bij uitzendbureaus hebben ze niets voor hem in de richting die hij wil, want hij heeft geen ervaring. Dan is hij weer zodanig ontmoedigd dat er weken niets gebeurt. Ik wil hem helpen maar weet niet hoe. Hij zal er zelf achter moeten komen wat hij met zijn leven wil. Hij heeft veel kwaliteiten, vooral op het sociale vlak (heeft daar ook zijn opleiding in gedaan) maar wil daar dus niets mee. "Hoe kan ik anderen helpen als ik zelf in de knoop zit", zegt hij dan. Maar hij zoekt het in het onbereikbare en komt totaal niet verder zo.
Het wordt me wel steeds duidelijker dat dit geen ideale uitgangspositie is om een huis te kopen samen.
dinsdag 1 juli 2008 om 22:09
Ik snap je helemaal!! ik vertrek zelf ook over 3 weken naar een andere stad om bij mijn vriend te gaan wonen. Heb ook erg getwijfeld, moet mn huis en baan opzeggen, maar nu ik de knoop heb doorgehakt geeft het me veel rust. Qua woning weet ik zo geen oplossing, ik vind die loyaliteit erg goed, maar die vriend wel erg laks... Hij moet toch begrijpen dat jullie een eigen plek willen?? Zo niet, dan is die vriendschap maar van 1 kant... Als ik hem zou zijn zou ik jullie niet in de weg willen zitten na alles wat je vriend gedaan heeft voor hem. Misschien kan hij zich inschrijven bij anti-kraak? Woon nu zelf ook anti-kraak, wist niet dat het zo makkelijk is. En de huur is meestal rond de 150 inclusief. Moet betaalbaar zijn dus!
Maar nu even qua baan... Misschien is het een idee om nu alvast naar iets nieuws te gaan zoeken? Als je iets zoekt tussen jullie twee steden in, dan valt de reistijd erg mee en mocht het samenwonen niet bevallen, dan kun je ook zo vanuit je eigen stad naar je baan gaan. Die hoef je dan niet opnieuw op te geven. Of je kijkt bij je werkgever of daar wat te regelen is.. je dilemma voorleggen en kijken of het mogelijk is dat je een half jaar "bedenktijd" krijgt. Dus als het misloopt, dat je binnen een half jaar terug kan komen.
De optie dat jullie eerst in jouw huis gaan wonen, lijkt mij geen goed plan. je zegt dat jullie gezamenlijke vrienden hebben in zijn stad, dat contact zal dan ook veeeel minder worden. En zo kom je nog niet vooruit. Volgens mij zou je over een jaar nog twijfelen.. je geeft nogal wat op! Maar aan de andere kant. je houdt van je vriend, wil bij hem zijn en dan denk ik,,, probeer het gewoon! Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Mocht hewt mis gaan, wat heel kut zal zijn, kom je echt niet meteen in een doos op straat terecht! Niks in het leven is 100% zeker! Die zekerheid heb je ook niet als je 10 jaar getrouwd bent. Wees niet zo bang en denk niet na over alles wat mis kan gaan... Samenwonen moet leuk zijn!!!
Maar nu even qua baan... Misschien is het een idee om nu alvast naar iets nieuws te gaan zoeken? Als je iets zoekt tussen jullie twee steden in, dan valt de reistijd erg mee en mocht het samenwonen niet bevallen, dan kun je ook zo vanuit je eigen stad naar je baan gaan. Die hoef je dan niet opnieuw op te geven. Of je kijkt bij je werkgever of daar wat te regelen is.. je dilemma voorleggen en kijken of het mogelijk is dat je een half jaar "bedenktijd" krijgt. Dus als het misloopt, dat je binnen een half jaar terug kan komen.
De optie dat jullie eerst in jouw huis gaan wonen, lijkt mij geen goed plan. je zegt dat jullie gezamenlijke vrienden hebben in zijn stad, dat contact zal dan ook veeeel minder worden. En zo kom je nog niet vooruit. Volgens mij zou je over een jaar nog twijfelen.. je geeft nogal wat op! Maar aan de andere kant. je houdt van je vriend, wil bij hem zijn en dan denk ik,,, probeer het gewoon! Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Mocht hewt mis gaan, wat heel kut zal zijn, kom je echt niet meteen in een doos op straat terecht! Niks in het leven is 100% zeker! Die zekerheid heb je ook niet als je 10 jaar getrouwd bent. Wees niet zo bang en denk niet na over alles wat mis kan gaan... Samenwonen moet leuk zijn!!!
dinsdag 1 juli 2008 om 22:24
Je bent erg veel voor je vriend aan het invullen. Dat is niet eerlijk naar hem toe. Hij kan namelijk best voor zichzelf nadenken, het is een volwassen vent hoor (toch?).
Ga het nog eens met hem bespreken. En luister naar hem, zonder in te vullen. Dan kom je een stuk verder. Waarschijnlijk wil hij best een tijdje bij jou wonen, alleen dénk jij nu dat dat niet zou werken en dat hij de verhuizing naar een andere stad niet trekt.
Ga het nog eens met hem bespreken. En luister naar hem, zonder in te vullen. Dan kom je een stuk verder. Waarschijnlijk wil hij best een tijdje bij jou wonen, alleen dénk jij nu dat dat niet zou werken en dat hij de verhuizing naar een andere stad niet trekt.
