Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 2 juli 2008 om 00:30
Ik denk sowieso dat het een normaal verschijnsel is dat je er - als je volwassen wordt - achterkomt dat je ouders niet zo perfect zijn als ze leken toen je nog een kind was. Als kind of puber denk je dat problemen en dingen waar je mee zit wel oplossen wanneer je volwassen wordt. Maar als je dan rond je 20ste je onder volwassenen mengt, kom je erachter dat die geen haar beter zijn! Ik ben nog dagelijks verbaasd over hoe kinderachtig volwassenen kunnen reageren. Ook met betrekking op ouders: als kind heb je vertrouwen in hen en denk je dat wat zij doen goed is. Maar als volwassene heb je je eigen gedachten over zaken en krijg je kritiek. Dan kun je best teleurgesteld raken in je ouders, dat begrijp ik wel. Of erger nog: je komt erachter dat dingen die vroeger gebeurden inderdaad niet normaal waren...
woensdag 2 juli 2008 om 08:36
Lieve Ebony,
Goed zijn ze he, die meiden hier, potverdorie, dat vind ik nou ook, iedere keer weer als ik hier lees.
Ik sluit me aan bij Miss M. Dapper dat je bent begonnen met ontspruien. Het doet veel met je maar het ruimt ook op en het helpt je met het aannemen van een houding in je huidige relatie met je ouders, dat zie ik aan Artemis die beslissingen kon nemen na het opschrijven van haar verhaal.
Meisje, we kunnen het niet vaak genoeg zeggen; ook jouw verhaal is de moeite waard om te worden gelezen. Om met Setterke te spreken; het liefst lezen we boeken van 600 pagina's, anders is het zo snel uit.....(een werelduistspraak!)
Hoe is het met jou en relaties? Welke invloed heeft jouw onveilige jeugd op jou? Heb je contact met je ouders?
Ik kijk naar je uit hoor.....
Liefs,
Leo
(f)
Goed zijn ze he, die meiden hier, potverdorie, dat vind ik nou ook, iedere keer weer als ik hier lees.
Ik sluit me aan bij Miss M. Dapper dat je bent begonnen met ontspruien. Het doet veel met je maar het ruimt ook op en het helpt je met het aannemen van een houding in je huidige relatie met je ouders, dat zie ik aan Artemis die beslissingen kon nemen na het opschrijven van haar verhaal.
Meisje, we kunnen het niet vaak genoeg zeggen; ook jouw verhaal is de moeite waard om te worden gelezen. Om met Setterke te spreken; het liefst lezen we boeken van 600 pagina's, anders is het zo snel uit.....(een werelduistspraak!)
Hoe is het met jou en relaties? Welke invloed heeft jouw onveilige jeugd op jou? Heb je contact met je ouders?
Ik kijk naar je uit hoor.....
Liefs,
Leo
(f)
woensdag 2 juli 2008 om 09:20
Bedankt voor de lieve woorden eleonora en Missmara.
Ik heb vannacht niet zo goed geslapen omdat er veel wat ik heb weggestopt in alle hevigheid naar boven kwam.
Het is best wel verwarrend allemaal.
Ik zal vanavond je vragen beantwoorden Eleonora, zit nu op werk en moet mijn hoofd erbij houden.
Maar het doet me heel erg goed dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
dikke knuffels!
Ik heb vannacht niet zo goed geslapen omdat er veel wat ik heb weggestopt in alle hevigheid naar boven kwam.
Het is best wel verwarrend allemaal.
Ik zal vanavond je vragen beantwoorden Eleonora, zit nu op werk en moet mijn hoofd erbij houden.
Maar het doet me heel erg goed dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
dikke knuffels!
woensdag 2 juli 2008 om 09:28
MissMara, dank je wel voor je lieve knuffels!
Ik kan me héél goed voorstellen dat voor veel mensen het erg moeilijk is om de dingen over hun jeugd op te schrijven, die ze misschien wel járen hebben wegestopt. Vaak maken de verhalen van anderen, iets wat je op tv ziet, soms een tafereel op straat, plotseling een hoop in je los... Ik had dit altijd bij scenes in films of documentaires waarbij mensen uit elkaar werden gehaald of een kind werd achtergelaten. Daar kon ik totaal niet tegen...dat ging regelrecht mijn hart in.
Voor mij is het niet nieuw en kan ik vrij makkelijk opschrijven in het openbaar hoe dingen voor mij zijn geweest, omdat ik het zo vaak in therapie heb moeten vertellen, wordt het bijna routine. Toch blijven sommige dingen wel moeilijk hoor en zal ik er hier ook niet snel over beginnen.
Wat ik dus ook even wilde zeggen tegen iedereen die hier (voor 't eerst) post: hartstikke goed van jullie en ik lees je verhaal met interesse!
Ik ondervind ook heel veel problemen in relaties... en dan met name met intieme relaties. Héél herkenbaar. Sterker nog: pas op het moment dat ik mijn eerste echt relatie had, op m'n 18e, kwam ik mezelf enorm tegen. Ik wist bijna niet wat me overkwam... Het leek alsof er iets met me gebeurde wat ik niet meer in de hand had en er iets anders met mijn gedrag aan de haal ging. In bepaalde situaties werd ik weer helemaal het kind van vroeger dat totaal in paniek raakte en bang was om mijn ouders kwijt te raken. Mijn toenmalige vriend wist natuurlijk ook niet wat hem overkwam.
Nog steeds merk ik dat het issue 'verlaten worden' een grote rol speelt in mijn relaties. Ik ben in alle opzichten behoorlijk onafhankelijk, want dat heb ik van kleins af aan wel leren te zijn (voor mijzelf zorgen), behalve op emotioneel gebied... daarin ben ik juist wel afhankelijk. Ik zoek bevestiging bij anderen over wie ik ben en of ik het wel goed doe. Wordt ik afgewezen of heeft iemand kritiek, dan zit ik in zak en as en daalt mijn gevoel voor eigenwaarde met een razend tempo.
Soms heb ik het idee dat ik leef bij de gratie van wat mijn vriend van me vindt. Als hij van me houdt, dan mag ik er zijn. Houdt hij niet meer van me, dan ben ik blijkbaar niks waard...ook niet meer voor mijzelf. Dat zit er erg diep in en ik vind het verschrikkelijk. Dat ik emotioneel niet op eigen benen kan staan.
Alhoewel ik wéét dat mijn ouders veel van me houden, heb ik als kind juist ervaren dat ik blijkbaar niet de moeite waard was om van gehouden te worden. Want waarom had mijn vader dan zo weinig aandacht voor me? Waarom was mijn moeder weggegaan en had ze mij achtergelaten? Waarom brak mijn moeder ettelijke keren de belofte om langs te komen en me te zien?
Ik was in de wereld gezet, maar uiteindelijk bleken mijn ouders meer met zichzelf bezig te zijn. Allemaal helemaal niet bewust en opzettelijk, maar zo was het gewoon. Mijn vader had jarenlang liefdeverdriet omdat mijn moeder was vertrokken. Ik voelde dat natuurlijk gewoon, hoe klein ik ook was, maar ik was machteloos en kon hem niet troosten.
Die basisbehoeftes van geborgenheid, aandacht en veiligheid heb ik alle drie maar sporadisch gekend. Meestal alleen in de vakanties. En toch, nu ik dit opschrijf, voel ik me een trut naar mijn ouders toe. Zij konden er ook niet echt wat aan doen, ze deden hun best en ze zijn zo lief allebei. Ook ik herken heel erg wat iemand anders eerder schreef... dat je je zo'n aansteller kan voelen en ik hoor het mensen alweer zeggen: overdrijf niet zo.
Ik ben wel benieuwd hoe dat bij jullie is en relaties. Waar kom jij jezelf tegen?
Ik kan me héél goed voorstellen dat voor veel mensen het erg moeilijk is om de dingen over hun jeugd op te schrijven, die ze misschien wel járen hebben wegestopt. Vaak maken de verhalen van anderen, iets wat je op tv ziet, soms een tafereel op straat, plotseling een hoop in je los... Ik had dit altijd bij scenes in films of documentaires waarbij mensen uit elkaar werden gehaald of een kind werd achtergelaten. Daar kon ik totaal niet tegen...dat ging regelrecht mijn hart in.
Voor mij is het niet nieuw en kan ik vrij makkelijk opschrijven in het openbaar hoe dingen voor mij zijn geweest, omdat ik het zo vaak in therapie heb moeten vertellen, wordt het bijna routine. Toch blijven sommige dingen wel moeilijk hoor en zal ik er hier ook niet snel over beginnen.
Wat ik dus ook even wilde zeggen tegen iedereen die hier (voor 't eerst) post: hartstikke goed van jullie en ik lees je verhaal met interesse!
Ik ondervind ook heel veel problemen in relaties... en dan met name met intieme relaties. Héél herkenbaar. Sterker nog: pas op het moment dat ik mijn eerste echt relatie had, op m'n 18e, kwam ik mezelf enorm tegen. Ik wist bijna niet wat me overkwam... Het leek alsof er iets met me gebeurde wat ik niet meer in de hand had en er iets anders met mijn gedrag aan de haal ging. In bepaalde situaties werd ik weer helemaal het kind van vroeger dat totaal in paniek raakte en bang was om mijn ouders kwijt te raken. Mijn toenmalige vriend wist natuurlijk ook niet wat hem overkwam.
Nog steeds merk ik dat het issue 'verlaten worden' een grote rol speelt in mijn relaties. Ik ben in alle opzichten behoorlijk onafhankelijk, want dat heb ik van kleins af aan wel leren te zijn (voor mijzelf zorgen), behalve op emotioneel gebied... daarin ben ik juist wel afhankelijk. Ik zoek bevestiging bij anderen over wie ik ben en of ik het wel goed doe. Wordt ik afgewezen of heeft iemand kritiek, dan zit ik in zak en as en daalt mijn gevoel voor eigenwaarde met een razend tempo.
Soms heb ik het idee dat ik leef bij de gratie van wat mijn vriend van me vindt. Als hij van me houdt, dan mag ik er zijn. Houdt hij niet meer van me, dan ben ik blijkbaar niks waard...ook niet meer voor mijzelf. Dat zit er erg diep in en ik vind het verschrikkelijk. Dat ik emotioneel niet op eigen benen kan staan.
Alhoewel ik wéét dat mijn ouders veel van me houden, heb ik als kind juist ervaren dat ik blijkbaar niet de moeite waard was om van gehouden te worden. Want waarom had mijn vader dan zo weinig aandacht voor me? Waarom was mijn moeder weggegaan en had ze mij achtergelaten? Waarom brak mijn moeder ettelijke keren de belofte om langs te komen en me te zien?
Ik was in de wereld gezet, maar uiteindelijk bleken mijn ouders meer met zichzelf bezig te zijn. Allemaal helemaal niet bewust en opzettelijk, maar zo was het gewoon. Mijn vader had jarenlang liefdeverdriet omdat mijn moeder was vertrokken. Ik voelde dat natuurlijk gewoon, hoe klein ik ook was, maar ik was machteloos en kon hem niet troosten.
Die basisbehoeftes van geborgenheid, aandacht en veiligheid heb ik alle drie maar sporadisch gekend. Meestal alleen in de vakanties. En toch, nu ik dit opschrijf, voel ik me een trut naar mijn ouders toe. Zij konden er ook niet echt wat aan doen, ze deden hun best en ze zijn zo lief allebei. Ook ik herken heel erg wat iemand anders eerder schreef... dat je je zo'n aansteller kan voelen en ik hoor het mensen alweer zeggen: overdrijf niet zo.
Ik ben wel benieuwd hoe dat bij jullie is en relaties. Waar kom jij jezelf tegen?
woensdag 2 juli 2008 om 09:40
Lieve, lieve, lieve, lieve, lieve Elmervrouw,
Ik wil het eens met je hebben over die ontzettende kutopmerking van je moeder dat jij vissenbloed zou hebben. Ik zeg het bewust even grof, soms zijn zulke woorden nodig. Wat voor moeder zegt zoiets tegen haar kind?
Ik heb het idee dat dat jou diep gekwetst heeft en nog steeds achtervolgt, want ik heb je deze opmerking al een aantal keren zien maken, op verschillende topics.
Kun je uitleggen wat dat voor jou betekent, dat je moeder dat zei? Wat zei dat over jou? Kun je als volwassene nu een gesprekje met dat kind van toen voeren en uitleggen wat zij daarmee aan moet? Wat zou je zeggen tegen een klein meisje dat je vertelde dat haar moeder zoiets tegen haar had gezegd?
Wat bedoelde ze met vissenbloed? Leg het eens aan dat meisje uit en vertel haar dan hoe jij haar ziet. Toets het etiket aan hoe jij het meisje van toen ziet, en hoe je jezelf nu ziet.
Ik kan de beschrijving 'vissenbloed' wel betrekken op je moeder zien, maar niet op jou. Jij bent een van de warmste mensen die ik ken (al is het dan virtueel ).
En je bent heel samenhangend hoor, lieverd. Ik snap niet hoe je het zo goed uitgelegd krijgt dat ik (die een goede jeugd gehad heb) er zo ver in mee kan gaan.
liefs,
dubio
Ik wil het eens met je hebben over die ontzettende kutopmerking van je moeder dat jij vissenbloed zou hebben. Ik zeg het bewust even grof, soms zijn zulke woorden nodig. Wat voor moeder zegt zoiets tegen haar kind?
Ik heb het idee dat dat jou diep gekwetst heeft en nog steeds achtervolgt, want ik heb je deze opmerking al een aantal keren zien maken, op verschillende topics.
Kun je uitleggen wat dat voor jou betekent, dat je moeder dat zei? Wat zei dat over jou? Kun je als volwassene nu een gesprekje met dat kind van toen voeren en uitleggen wat zij daarmee aan moet? Wat zou je zeggen tegen een klein meisje dat je vertelde dat haar moeder zoiets tegen haar had gezegd?
Wat bedoelde ze met vissenbloed? Leg het eens aan dat meisje uit en vertel haar dan hoe jij haar ziet. Toets het etiket aan hoe jij het meisje van toen ziet, en hoe je jezelf nu ziet.
Ik kan de beschrijving 'vissenbloed' wel betrekken op je moeder zien, maar niet op jou. Jij bent een van de warmste mensen die ik ken (al is het dan virtueel ).
En je bent heel samenhangend hoor, lieverd. Ik snap niet hoe je het zo goed uitgelegd krijgt dat ik (die een goede jeugd gehad heb) er zo ver in mee kan gaan.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 2 juli 2008 om 10:52
quote:Elmervrouw schreef op 02 juli 2008 @ 10:39:
Ze heeft mij gewoonweg nooit gezien. Ik vraag me tot op de dag van vandaag af of ze mij wel wilde. Had dan abortus gepleegd, denk ik dan, maar daarvoor was ze ws te laf. Waarom hebben ze ooit vier kinderen gewild, waarom? Ik kan het niet begrijpen. Het was geen veilig nest. Er was geen saamhorigheid, geen geborgenheid, geen veilig gevoel. Ik ploeterde alleen. Ik voelde vanalles, maar het moest weg. Ik moest het wegdoen, om te overleven. Ik héb het overleefd, en ik ben waar ik nu ben, en ik zie, als ik terugkijk, de puinhopen. De nep. De schone schijn. Waar ik GEK van werd. Gek en verward.
Hoe kan iemand bij haar gezonde verstand tegen jou zeggen dat je vissenbloed hebt?! Je bent zo'n prachtvrouw... Overal waar ik je postings tegenkom, spreekt zoveel oprecht gevoel uit!
Nu ik dit zo van je heb gelezen, vind ik je motto nog mooier!
Het is ploeteren, met die rugzak van ons. Elke dag weer... Ik hoop dat je hier wat steun kan vinden, bij ons, vrouwen die je zo goed begrijpen en nooit zullen zeggen dat je dramatisch bent of overal tegen aan moet schoppen.
Lieve Elmervrouw, je bent een vrouw om trots op te zijn! Ik hoop dat je dat zelf ook kan geloven...
Ze heeft mij gewoonweg nooit gezien. Ik vraag me tot op de dag van vandaag af of ze mij wel wilde. Had dan abortus gepleegd, denk ik dan, maar daarvoor was ze ws te laf. Waarom hebben ze ooit vier kinderen gewild, waarom? Ik kan het niet begrijpen. Het was geen veilig nest. Er was geen saamhorigheid, geen geborgenheid, geen veilig gevoel. Ik ploeterde alleen. Ik voelde vanalles, maar het moest weg. Ik moest het wegdoen, om te overleven. Ik héb het overleefd, en ik ben waar ik nu ben, en ik zie, als ik terugkijk, de puinhopen. De nep. De schone schijn. Waar ik GEK van werd. Gek en verward.
Hoe kan iemand bij haar gezonde verstand tegen jou zeggen dat je vissenbloed hebt?! Je bent zo'n prachtvrouw... Overal waar ik je postings tegenkom, spreekt zoveel oprecht gevoel uit!
Nu ik dit zo van je heb gelezen, vind ik je motto nog mooier!
Het is ploeteren, met die rugzak van ons. Elke dag weer... Ik hoop dat je hier wat steun kan vinden, bij ons, vrouwen die je zo goed begrijpen en nooit zullen zeggen dat je dramatisch bent of overal tegen aan moet schoppen.
Lieve Elmervrouw, je bent een vrouw om trots op te zijn! Ik hoop dat je dat zelf ook kan geloven...
woensdag 2 juli 2008 om 11:58
Valesca, Vriendinnetje, Ebony: Welkom! Weet dat jullie met oprechte belangstelling gelezen worden. Ik vind het fijn dat dit een plek is waar je veilig dingen kunt vertellen, waar je herkenning vindt en niet voor zeur of aansteller wordt uitgemaakt.
Valesca, ik herken wat in je verhaal over een vriendin van mij van vroeger. Die had op zich best lieve ouders en deden ogenschijnlijk niet zoveel fout, maar wat ze nagelaten hadden was die vriendin het gevoel geven dat ze het allerbelangrijkste was. Ze was net zo belangrijk voor ze als een vriend of kennis die hulp nodig had. En ze waren zo sociaal en betrokken....Dat vonden ze van zichzelf en straalden ze uit. Ik daarentegen was hartstikke woest, want ik zag wat dat met die vriendin gedaan had. Hoe kun je als ouder dat lieve mens, dat je kínd is, niet opperbelangrijk vinden. Ik word nog kwaad als ik er over schrijf.
Wat ik me afvraag, en die vraag is ook voor de anderen hier: hoe is het voor je omgeving om mee om te gaan. Je partner, vrienden...Wat is hun gevoel als je vertelt hoe vroeger was?
"Als hij oversteekt en ik zit in de auto, dan stop ik niet maar geef ik extra gas", was een opmerking uit mijn omgeving over mijn dader. (gelukkig was die dader toen al overleden).
Valesca, ik herken wat in je verhaal over een vriendin van mij van vroeger. Die had op zich best lieve ouders en deden ogenschijnlijk niet zoveel fout, maar wat ze nagelaten hadden was die vriendin het gevoel geven dat ze het allerbelangrijkste was. Ze was net zo belangrijk voor ze als een vriend of kennis die hulp nodig had. En ze waren zo sociaal en betrokken....Dat vonden ze van zichzelf en straalden ze uit. Ik daarentegen was hartstikke woest, want ik zag wat dat met die vriendin gedaan had. Hoe kun je als ouder dat lieve mens, dat je kínd is, niet opperbelangrijk vinden. Ik word nog kwaad als ik er over schrijf.
Wat ik me afvraag, en die vraag is ook voor de anderen hier: hoe is het voor je omgeving om mee om te gaan. Je partner, vrienden...Wat is hun gevoel als je vertelt hoe vroeger was?
"Als hij oversteekt en ik zit in de auto, dan stop ik niet maar geef ik extra gas", was een opmerking uit mijn omgeving over mijn dader. (gelukkig was die dader toen al overleden).
woensdag 2 juli 2008 om 12:00
quote:Elmervrouw schreef op 02 juli 2008 @ 10:42:
Vissenbloed!! En ik gelóófde het. Want ik voelde niets. Voor niemand. Nu denk ik: ik voelde téveel. Ik moest het wel blokken. Ik kwam met zoveel gevoel en oprechte liefde in dit leven, maar ze hebben er zó met handen en voeten op getreden, er zo grof misbruik van gemaakt - dat ik ervoor koos niets meer te voelen. (Nou ja, kiezen? dat gaat niet bewust) Oh, dat ik dit zeg: misbruik van gemaakt. Ja, zij allebei. Het is zo pijnlijk om dit op te schrijven, want dat maakt het waar. Ik zeg het niet zomaar. Niet omdat ik wil schoppen. Ik voel het zo. Ik voel het écht zo.Ik ben zooo blij dat je dit over jezelf kunt zeggen. Helemaal trots.
Vissenbloed!! En ik gelóófde het. Want ik voelde niets. Voor niemand. Nu denk ik: ik voelde téveel. Ik moest het wel blokken. Ik kwam met zoveel gevoel en oprechte liefde in dit leven, maar ze hebben er zó met handen en voeten op getreden, er zo grof misbruik van gemaakt - dat ik ervoor koos niets meer te voelen. (Nou ja, kiezen? dat gaat niet bewust) Oh, dat ik dit zeg: misbruik van gemaakt. Ja, zij allebei. Het is zo pijnlijk om dit op te schrijven, want dat maakt het waar. Ik zeg het niet zomaar. Niet omdat ik wil schoppen. Ik voel het zo. Ik voel het écht zo.Ik ben zooo blij dat je dit over jezelf kunt zeggen. Helemaal trots.
woensdag 2 juli 2008 om 13:41
Oooh, ik herken dat ook zo goed, dat terugtrekken in je eigen wereld. Ik was tot mijn vierde een ontzettend vrolijk en uitbundig, goedgebekt kind. Ik zat vol levensenergie, altijd zingend achterop de fiets naar school. Toen zijn mijn ouders gescheiden en werd ik bang en schrikachtig, maar op zich nog steeds even vrolijk. Op m'n 12e ben ik echt dichtgeklapt... weg levensenergie (grotendeels dan). Ik zat ook middagen lang alleen op mijn kamertje en speelde met poppetjes een andere wereld na en ik tekende héél erg veel.
Ik weet nog heel goed dat ik me min of meer onzichtbaar maakte...thuis en op school. Ik wilde er helemaal niet zijn. Ik was ook juist erg gevoelig, maar liet het nooit zien.
Ik weet nog heel goed dat ik me min of meer onzichtbaar maakte...thuis en op school. Ik wilde er helemaal niet zijn. Ik was ook juist erg gevoelig, maar liet het nooit zien.
woensdag 2 juli 2008 om 13:47
quote:hanke321 schreef op 02 juli 2008 @ 11:58:
Wat ik me afvraag, en die vraag is ook voor de anderen hier: hoe is het voor je omgeving om mee om te gaan. Je partner, vrienden...Wat is hun gevoel als je vertelt hoe vroeger was?
Mijn partner kent mijn verhaal nu en hij vindt het heel erg. Hij begrijpt het wel, alleen begrijpt hij soms de gevolgen in het hedendaagse leven niet zo. Maar dat vind ik ook niet zo gek, want ik begrijp het zelf soms maar half.
Verder kent eigenlijk niemand mijn (hele) verhaal. Ik heb wel met mijn moeder hierover gepraat en zij vindt het heel erg, voelt zich vooral schuldig. Mijn vader weet eigenlijk maar een klein deel.
Ik kan het ook niet zo goed vertellen aan vrienden, omdat ik bang ben dat ze me een zeur vinden of zwaar op de hand. Ik wil ze er niet mee tot last zijn. Soms vertel ik ze kleine stukjes, als het gesprek er toevallig op uit draait. Maar eigenlijk deel ik met niemand het hele verhaal en al mijn gevoelens.
Daarom vind ik het zo fijn dat ik het hier wel kan doen, zonder al teveel schroom. Nog steeds ben ik bang dat ik teveel ben soms, maar het is al fijn om dingen gewoon op te kunnen schrijven.
Wat ik me afvraag, en die vraag is ook voor de anderen hier: hoe is het voor je omgeving om mee om te gaan. Je partner, vrienden...Wat is hun gevoel als je vertelt hoe vroeger was?
Mijn partner kent mijn verhaal nu en hij vindt het heel erg. Hij begrijpt het wel, alleen begrijpt hij soms de gevolgen in het hedendaagse leven niet zo. Maar dat vind ik ook niet zo gek, want ik begrijp het zelf soms maar half.
Verder kent eigenlijk niemand mijn (hele) verhaal. Ik heb wel met mijn moeder hierover gepraat en zij vindt het heel erg, voelt zich vooral schuldig. Mijn vader weet eigenlijk maar een klein deel.
Ik kan het ook niet zo goed vertellen aan vrienden, omdat ik bang ben dat ze me een zeur vinden of zwaar op de hand. Ik wil ze er niet mee tot last zijn. Soms vertel ik ze kleine stukjes, als het gesprek er toevallig op uit draait. Maar eigenlijk deel ik met niemand het hele verhaal en al mijn gevoelens.
Daarom vind ik het zo fijn dat ik het hier wel kan doen, zonder al teveel schroom. Nog steeds ben ik bang dat ik teveel ben soms, maar het is al fijn om dingen gewoon op te kunnen schrijven.
woensdag 2 juli 2008 om 14:55
Het onzichtbaar wezen ken ik ook. Op school. Op straat. Zo wist mijn docent Duits niet dat mijn uitspraak zo goed was terwijl ik al 3 jaar les van hem had (kwam hij achter bij het mondeling examen). Ik ben jarenlang gepest, er ging soms een week voorbij op school waarin niemand iets tegen me zei, ook docenten niet.
Het hebben van vrienden werd van huis uit niet gestimuleerd. Er zijn jaren geweest dat er niemand voor mij (of voor mijn zus) over de vloer kwam. Ik las veel boeken en keek tv. Onzeker, bang, paniekerig. Mensen die kritiek op moeder hadden kwamen de deur niet meer in. Ik heb een enorme eenzaamheid gekend.
Je leest wel eens van mensen dat ze het thuis slecht hadden, maar dat er in de omgeving tenminste 1 iemand was die hen liefde gaf. Dat dat zo belangrijk was. Zo iemand had ik niet. Geen tegenwicht voor de terreur thuis.
Het hebben van vrienden werd van huis uit niet gestimuleerd. Er zijn jaren geweest dat er niemand voor mij (of voor mijn zus) over de vloer kwam. Ik las veel boeken en keek tv. Onzeker, bang, paniekerig. Mensen die kritiek op moeder hadden kwamen de deur niet meer in. Ik heb een enorme eenzaamheid gekend.
Je leest wel eens van mensen dat ze het thuis slecht hadden, maar dat er in de omgeving tenminste 1 iemand was die hen liefde gaf. Dat dat zo belangrijk was. Zo iemand had ik niet. Geen tegenwicht voor de terreur thuis.
woensdag 2 juli 2008 om 15:00
Hé lieve Elmer
Ik hoop dat ik je niet te veel van streek heb gemaakt, lieverd Wat zo'n woord niet kan losmaken. Je schrijft dat je moeder bedoelde "dat ik zo teruggetrokken in mezelf was, nooit gevoel toonde". Dat klinkt erg vriendelijk als omschrijving van het woord vissenbloed. Ik heb daar heel andere associaties bij.
Koud. Ongevoelig. Niet "geen gevoel tonen", maar geen gevoel hébben. Hard. Wreed zelfs? Onverschillig en ongeïnteresseerd. Niet enthousiast of gepassioneerd. Liefdeloos. Niet van zijn stuk te krijgen.
Zou jij zelf tegen iemand die teruggetrokken is en nooit zijn gevoel toonde, zeggen dat hij vissenbloed heeft? Met andere woorden, is het een neutrale uitdrukking? Nee toch! Het is toch afschuwelijk als iemand zoiets tegen je zegt? En dan je "bloed"eigen moeder!
liefs
dubio
Ik hoop dat ik je niet te veel van streek heb gemaakt, lieverd Wat zo'n woord niet kan losmaken. Je schrijft dat je moeder bedoelde "dat ik zo teruggetrokken in mezelf was, nooit gevoel toonde". Dat klinkt erg vriendelijk als omschrijving van het woord vissenbloed. Ik heb daar heel andere associaties bij.
Koud. Ongevoelig. Niet "geen gevoel tonen", maar geen gevoel hébben. Hard. Wreed zelfs? Onverschillig en ongeïnteresseerd. Niet enthousiast of gepassioneerd. Liefdeloos. Niet van zijn stuk te krijgen.
Zou jij zelf tegen iemand die teruggetrokken is en nooit zijn gevoel toonde, zeggen dat hij vissenbloed heeft? Met andere woorden, is het een neutrale uitdrukking? Nee toch! Het is toch afschuwelijk als iemand zoiets tegen je zegt? En dan je "bloed"eigen moeder!
liefs
dubio
Ga in therapie!
woensdag 2 juli 2008 om 15:06
Jeetje, Hanke, wat erg...
Op school was ik ook een hele stille, onzichtbare muis.
Ik geef nu les op een basisschool (vraag niet hoe ik het doe hoor, maar ik doe het en daar zie ik dan ook kinderen die zich muisstil houden. Ik voel zo met hen mee! Maar ik ga ze niet pushen, want ik weet dat dat averechts werkt. Ik probeer ze gewoon zoveel mogelijk zelfvertrouwen te geven. Maar vaak gaan een hoop kinderen me zó aan het hart... wetende uit wat voor een gezinssituaties ze komen. Ik zie dat ze gepest worden... je doet wat je kan, maar dat is vaak nog niet genoeg. En dan denk ik aan de toekomst van deze kinderen. Vanuit de gezinnen en de school worden zo de kinderen gekweekt met allerlei persoonlijkheidsstoornissen en mankementen. Je ZIET het gewoon gebeuren en soms kan je daar zo bar weinig aan doen!
Op school was ik ook een hele stille, onzichtbare muis.
Ik geef nu les op een basisschool (vraag niet hoe ik het doe hoor, maar ik doe het en daar zie ik dan ook kinderen die zich muisstil houden. Ik voel zo met hen mee! Maar ik ga ze niet pushen, want ik weet dat dat averechts werkt. Ik probeer ze gewoon zoveel mogelijk zelfvertrouwen te geven. Maar vaak gaan een hoop kinderen me zó aan het hart... wetende uit wat voor een gezinssituaties ze komen. Ik zie dat ze gepest worden... je doet wat je kan, maar dat is vaak nog niet genoeg. En dan denk ik aan de toekomst van deze kinderen. Vanuit de gezinnen en de school worden zo de kinderen gekweekt met allerlei persoonlijkheidsstoornissen en mankementen. Je ZIET het gewoon gebeuren en soms kan je daar zo bar weinig aan doen!
woensdag 2 juli 2008 om 15:20
Lijkt me frustrerend om te zien. Zo heb ik een tijdje op de creche van een AZC gewerkt als vrijwilliger. Het laatste uur kwamen er dan ook kinderen van 4-11 jr langs. Wat je dan allemaal aan problemen langs ziet komen.... Oudere zusjes die voor hun jongere broertjes moeten zorgen. Kinderen die geslagen worden waar je bij staat. Kinderen die zo apatisch zijn dat ze zich niet meer ontwikkelen. Kinderen die door hun ouders op dat ene kleine kamertje -waarin ze met 4 man leven en alles moeten doen- gehouden worden en niet buiten mogen spelen omdat er een tienerjongen rondloopt die kinderen misbruikt. Zien dat die tienerjongen geen hulp krijgt omdat hij geen status heeft...
Het enige wat je inderdaad kan doen, is doen wat je kan. Laten zien dat je zo'n kind niet stom vindt, dat je in hem/ haar gelooft. Soms sta je inderdaad machteloos.
Het enige wat je inderdaad kan doen, is doen wat je kan. Laten zien dat je zo'n kind niet stom vindt, dat je in hem/ haar gelooft. Soms sta je inderdaad machteloos.
woensdag 2 juli 2008 om 15:29
Ik doe zelf vrijwilligerswerk met kinderen, en daar zie ik inderdaad kinderen voorbij komen die me doen denken aan mezelf, of aan jullie.
Het enige dat ik voor deze kinderen kan doen, en heel veel doe, is ze complimenteren als ze iets goed hebben gedaan, en een aai over hun bol geven. Je ziet kinderen vaak helemaal opleven in de twee uur per week dat ze op onze vereniging zijn.
En als ze iets doen wat niet mag, bijv. een ander kind pesten, uitleggen dat dit niet kan. Maar als ik ze een standje geef, probeer ik daar altijd heel duidelijk in te zijn. Ik merk dat kinderen zo veel behoefte hebben aan duidelijkheid...
Het enige dat ik voor deze kinderen kan doen, en heel veel doe, is ze complimenteren als ze iets goed hebben gedaan, en een aai over hun bol geven. Je ziet kinderen vaak helemaal opleven in de twee uur per week dat ze op onze vereniging zijn.
En als ze iets doen wat niet mag, bijv. een ander kind pesten, uitleggen dat dit niet kan. Maar als ik ze een standje geef, probeer ik daar altijd heel duidelijk in te zijn. Ik merk dat kinderen zo veel behoefte hebben aan duidelijkheid...
woensdag 2 juli 2008 om 15:44
Doe ik ook Artemis, ik loop hele ochtenden met complimentjes te strooien, en het voelt heerlijk als ze 'toevallig' zo'n beetje half tegen je aan gaan hangen. Dan voel ik dat er vertrouwen is.
Een ander kind pijn doen ben ik ook fel op, maar alleen op het gedrag en niet het kindje zelf. Dat wordt ook duidelijk uitgelegd. En dan weer over tot de orde van de dag.
Een ander kind pijn doen ben ik ook fel op, maar alleen op het gedrag en niet het kindje zelf. Dat wordt ook duidelijk uitgelegd. En dan weer over tot de orde van de dag.
