Minnaar. Deel 22.

Jeetje Barbarella.... Heftig! Ookal overheerst de opluchting. Sterkte!



En dan toch weer even over de grens tussen een minnaar en een schaduwrelatie....

Wij hebben vrijwel dagelijks contact, hebben het ook over de dagelijkse dingen, werk, kinderen, wat we eten, noem het op. Zelfs over onze 'rechtmatige partners'

Maar volgens mij delen we eigenlijk niets meer dan het bed. We ondernemen niets samen, want te riskant. We kennen elkaars vrienden en familie niet. We zijn nooit langer dan een paar uur samen. De enige mensen die weten dat wij iets met elkaar hebben, zijn wij zelf. Dit is in mijn ogen geen schaduwrelatie te noemen...

Af en toe wegdromen kan best, maar voor mij geldt wel dat ik goed voor ogen wil, en moet, houden dat wij allebei een partner hebben die we niet kwijt willen.

Verstand erbij houden dus, maar ook niet teveel analyseren denk ik....

Sterkte Oranje.... Pffff, moeilijk hoor!

Die dikke knuffel geef ik je terug Barb, ik vind dat jij hem nu harder nodig hebt

@barbarella; sterkte de komende tijd. Ook al is er consensus; zal toch een lastige tijd worden denk ik



@oranje. Je verhaal leest als mijn verhaal; en ook hier moet die laatste punt eens gezet worden maar hoe? Verschil tussen jouw verhaal en het mijne is dat ik een jarenlange stiekeme schaduwrelatie had, dat uitkwam en daaruit volgde pas de open relatie. Nr2 heb ik nooit opgebiecht omdat ik daarmee de angst had voor de reactie van 1. Inmiddels bevindt nr2 zich op dezelfde afstand als jouw nr 1,5 en dat doet pijn! nr1 heeft z'n vriendinnen terwijl ik niet meer date in de hoop dat 1,5 ... potentiële ne 2's hou ik op afstand. nr1 spoort me aan goed om me heen te kijken maar m'n gevoel belemmert me daar nog steeds in.

Vervelend vind ik dat mijn emoties en gevoel over het kwijtzijn van nr2 niet of nauwelijks kan delen thuis, moet het in m'n eentje kwijt zien te raken. Radicale punt zou het beste zijn maar weten en doen zijn andere dingen.

Knap dat jij wel je focus richting anderen kan verschuiven, en verstandig dat je afstand incalculeert. maar makkelijk? Nee he?

Barb wat een heftig bericht. Jullie hebben samen de trein stil gezet en gaan uitstappen. Alsof je in een vreemde stad arriveert. Toch zou die stad mij ook nieuwsgierig maken, misschien zelfs energie geven. Wat tref je aan om de volgende hoek? En jullie blijven vrienden, dus het vertrouwde verdwijnt eigenlijk ook weer niet.

voor jou. En Oranje. En Lotje. En Engel.

Het voelt vreemd om als man mijn verhaal te doen op een vrouwen forum maar er zijn geen mannenforums om je verhaal op kwijt te kunnen (wij mannen zijn immers stoer en horen niet over emoties te praten). Maar toch voelt het fijn om het van me af te schrijven. Waarom ik dat hier doe heeft er mee te maken dat ik wel eens eerder in dit topic gekeken heb en waar ik de verhalen van vrouwen las ik me hierin toch aardig goed kon verplaatsen. En misschien heeft iemand nog iets aan mijn verhaal.



Een jaar geleden had ik net een huis gekocht met mijn partner. We leken gelukkig en op weg naar een leven lang samen.

En toen gebeurde het, ik raakte aan de praat met het meisje dat ik stiekem al heel lang erg leuk vond. En dat praten was fantastisch, op het werk (we zijn collega’s) namen we elke gelegenheid aan om met elkaar te praten en we voerden thuis stiekem gesprekken tot ver in de nacht via sms of whatsapp. Fantastisch was het, ik voelde me eindelijk begrepen en we hadden zo veel met elkaar te vertellen en we raakten niet uitverteld. Ze fascineerde me zo erg en ik wilde alles over haar weten en haar alles over mij vertellen. Dit was het! Ik had iemand gevonden zoals ik die nog nooit in mijn leven was tegengekomen en ik voelde me alsof ik de hele wereld aankon!



En toen… toen mondde het onschuldig flirten en praten uit in de eerste zoen. Onbeschrijfbaar, het was zo lekker en het voelde zo ontzettend vertrouwd. Dat vergeet ik nooit meer. En vanaf dit moment raakten we in een wereld waarin we alleen nog maar oog hadden voor elkaar en er niemand anders meer bestond. We haalden het maximale uit onze tijd om zo veel mogelijk samen te zijn op de gekste plekken. We leefden volledig voor elkaar.



Maar dan komt het grote probleem, zij zit in een relatie en ik ook…



In eerste instantie ben je daar eigenlijk helemaal niet mee bezig, je hebt het zo goed met elkaar dat je ook niet praat over je thuissituatie en thuis probeer je met stomme smoesjes maar te doen alsof er niks aan de hand is.



Na een tijdje kwam wel de periode dat we het over onze thuissituaties gingen hebben. In haar relatie leek het in eerste instantie allemaal goed te gaan maar na wat dieper graven bleek toch al snel dat ze er niet gelukkig in was. En mijn relatie? Ik heb nooit smoesjes van de smoezenlijst gebruikt maar ben altijd eerlijk geweest dat er eigenlijk niks verkeerd zat in mijn relatie maar dat de spanning gewoon weg was. Pas veel later ben ik er achter gekomen dat er ook in mijn relatie een heleboel dingen verkeerd waren en het echt niet om de spanning ging. Dit heb ik haar nooit verteld en is slechts 1 van de vele fouten die ik begaan heb.



En dan… beiden hadden we het er heel moeilijk mee dat we zo graag samen wilden zijn maar thuis iemand hadden zitten die dit bedrog niet verdiende, dit vrat zo erg aan ons. Het deed ons pijn want we waren beiden geen slechte personen die rondliepen met de gedachte even vreemdgaan en thuis niks vertellen. Dit werkte voor ons beiden niet, wat wij hadden was meer dan een affaire voor mij, het voelde alsof ik diegene had gevonden waar ik al mijn hele leven naar op zoek was, de ware!



Maar na weken van schuldgevoelens en huilen merkten we dat we elkaar ook steeds verder naar beneden trokken. We waren bezig elkaar als persoon kapot te maken en daarmee alles wat er tussen ons speelde. Ik kan oprecht zeggen dat dit de zwaarste periode was die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt.



We raakten beiden in een depressie en wisten ons geen uitweg meer. Haar relatie was inmiddels gestrand, de mijne hing nog aan een draadje en was zo goed als over. Beiden waren we erachter gekomen dat we nog dingen uit ons verleden moesten verwerken en hebben toen besloten om ieder apart professionele hulp te zoeken.

Ondanks dat die hulp ons tips gaf om met dingen om te gaan ging het met mij nog altijd niet veel beter. Opeens kwam er veel stress bij vanuit mijn werk, ging het erg slecht met de gezondheid van mijn vader en gebeurden er nog een aantal zaken die mij alleen maar verder in mijn depressie brachten. En nog altijd spraken we af en probeerden we er samen uit te komen maar het was een cirkel, hoe vaker we elkaar zagen hoe slechter het met ons beiden ging.

Signalen die ik gaf over dat we even afstand van elkaar moesten nemen leken voor mijn gevoel niet aan te komen en ik werd zo radeloos dat ik nog maar 1 oplossing zag, haar keihard de deur wijzen. Ik hoopte hiermee te bereiken dat we beiden aan onze depressie konden gaan werken om dan op een later tijdstip elkaar weer te zien en misschien aan iets konden gaan bouwen zonder dat daar een relatie of depressie of onverwerkte problemen uit onze jeugd aan vasthingen. Gewoon met een schone lei.



Maar wat was ik een dwaas. Na al die maanden waarbij we elkaar zo goed als mogelijk ontweken hebben (ook op ons werk) heb ik recent weer contact gezocht.

En waar het mij 4 maanden kostte om mezelf uit mijn depressie te vechten ging dit bij haar veel sneller en was zij al aan het bouwen aan een nieuw leven op een nieuw plekje met een nieuwe vriend.



Oh wat voel ik me stom… ik dacht dat wat ik toen deed het beste voor ons zou zijn op lange termijn maar het is totaal niet zo gelopen als ik gewild had.



Ik ben nu alles kwijt maar dat ik haar heb verloren… ik weet niet of ik daar ooit overheen kom…





Wat ik met mijn verhaal wil meegeven: ja een affaire is spannend en het veroorzaakt zeker veel ellende maar niet alle affaires zijn gedoemd om te mislukken. Je affaire kan wel eens de ware zijn en dat is iets dat je hier niet vaak hoort, alleen moet je op dat moment harde keuzes durven te maken en tegen iedereen eerlijk zijn. Ik was dat niet en daardoor ben ik de vrouw van mijn leven misgelopen. En ook voor mij geldt, ik had dit niet willen missen maar zou er nooit meer aan beginnen.

Oranje en Engel: is er ooit door jullie nr. 1,5 gesproken over weggaan bij hun nr. 1 (of was jouw 1,5 vrijgezel Engel)? Omdat het gevoel toch wel erg diep ging?



@merel: ja, eigenlijk is dat wel een goede toevoeging aan de schaduwrelatie-definitie. Dat je ook samen dingen onderneemt buiten het bed;)



@jane: toen minnaar zijn vrouw ging bellen zat hij niet naast me trouwens. Is discreet ergens anders gaan staan en kwam me daarna vertellen dat hij bleef. Niet dat dat het er nou stukken beter op maakt, het scheelt wel iets.

Oef, dames en heren, heavy shit hier vandaag!



Ano*k, Barb, Engel, allemaal veel sterkte en kracht gewenst. Het leven is niet makkelijk!



Lotje, jouw nummer 1 relatie klinkt verre van ideaal, eigenlijk. In jouw geval vind ik vreemdgaan bijna legitiem worden. Ik snap dat het idee bij nr. 1 weg te gaan heel moeilijk is, maar erg gelukkig ben je nu duidelijk ook niet. Heel veel sterkte.



@roos: Het contact is niet volledig hersteld ofzo. De ellende van afgelopen week wil ik niet meer voelen dus ik kijk wel uit nu.

Veel bevestiging nodig hebben: ja, klopt. Wat natuurlijk nergens op slaat als je een nr 1 hebt die je dagelijks bevestiging geeft van zijn liefde. Maar zo zit ik blijkbaar in elkaar. Goede les.

Engel, dat ik afgelopen donderdag voor het eerst met een potentiële minnaar verder ben gegaan, zegt natuurlijk wel genoeg. Het is ook een stukje rebound, denk ik zelf, juist om los te laten.



Het oppervlakkige spel van flirten ben ik altijd blijven spelen, dat is een tweede natuur denk ik. Alleen flirtte ik met de rem erop, de touwtjes volledig in handen en keihard wegrennend bij bij wijze van spreken bij de eerste spelllingsfout in hun mail op SF. En ik hoop echt dat ik het kan hoor, al die raad die ik hier loop te verkondigen. Dat ik de cursus beton en prikkeldraad niet nodig heb, dat ik me niet laat gaan, geen Grietjemodus ontwikkel en er gewoon cool in kan blijven staan, alleen genietend van wat op mijn pad komt.



Engel, het is een proces volgens mij, waar je doorheen moet. Stap voor stap. En een rebound helpt dan wel, maar die moet ook maar op je pad komen. En als je niet kijkt, kun je er over struikelen zonder het te zien (ik lijk Cruyff wel ).



Anouk, het antwoord is nee. 1,5 heeft nooit aangegeven weg te willen bij zijn vrouw voor mij. Ik overigens ook nooit voor hem. Verder dan de conclusie dat we onze nrs 1 gewoon keihard nodig hebben omdat zij ons aanvullen en wij teveel op elkaar lijken om samen in een huis te wonen, zijn we eigenlijk nooit gegaan of gekomen. Die behoefte had ik ook niet. Ik heb altijd gehoopt evenwicht te vinden met beide mannen in een poly-relatie, wel met een duidelijke nr 1 en 2. Mijn man stond daar wel voor open, zijn vrouw totaal niet.



Lotje, in mijn naaste omgeving speelde ook een leeftijdsverschil van 20 jaar. En ook een zieke man, toen zij in de bloei van haar leven was. Zij nam toen ook een minnaar, dat maakte het voor haar 'draaglijk'. Dus ik begrijp je heel goed. Het verschil was wel dat zij toestemming had om die minnaar te zien, wat ik echt heel bijzonder vond. Haar man wilde haar niet kooien of beperken, hij liet haar een beetje los zodat hij haar kon houden. Een gebaar van liefde van hen allebei, wat daardoor stand hield tot hij uiteindelijk overleed.

Rooss4, de tranen springen me al in de ogen bij het lezen van je reactie. Ik weet dat je gelijk hebt maar ik kan en wil het niet geloven.



Dat ik voor haar niet de ware ben daar ben ik vandaag ook achter gekomen en doet dat me erg veel pijn want ik denk nog altijd dat zij dat voor mij wel was/is.



Opstaan en verder gaan klinkt zo makkelijk maar het is zo ontzettend moeilijk.

@anouk: nee nr1 relatie opgeven is nooit aan de orde geweest. Voor de grap (neem ik aan) heeft nr2 het wel eens gevraagd, maar nee. Ook altijd helder geweest dat het aanvulling ipv invulling zou moeten zijn. Alleen een beetje uit de hand gelopen al met al. Daarom gaan de alarmbellen bij mij rinkelen als ik hier dames zie schrijven die denken zichzelf niet te verliezen maar heel goed denken liefde en lust te scheiden. Nr2 had overigens een relatie. We hebben altijd over alles kunnen praten alleen gevoelens waren verboden gebied.



@ oranje. Rebound mogelijkheden genoeg gehad de afgelopen jaren. Van de aandacht kan ik genieten maar net dat zetten van het laatste stapje!! Superleuke (koffie/lunch) dates gehad, mannen die lief, aardig, attent (bedenk het maar) waren voor me, maar nr2 zat nog net niet fysiek erbij aan tafel. Als jij een punt overhebt hou ik me aanbevolen. Voor tips ook!

Soms denk ik dat ik niet geschikt ben voor een open relatie, maar als nr1 dan weer op pad is vind ik dat alleen maar leuk! Geen jaloezie, geen irritatie. Ben alleen nog geen echte leuke nr2 tegengekomen denk ik. Maar goed; we gaan richting de zomer: toch eens goed op de terrassen om me heen kijken.



@justsomeone. Geef het tijd. Het heeft geen zin terug te kijken en te denken 'wat als'. Je kan het niet meer veranderen. Kijk liever naar wat kan komen!

@engel68. ja maar dat klinkt allemaal zo makkelijk, als je tips hebt graag

Kwestie van concentreren. Jezelf niet toestaan dat je gedachten die kant opgaan. Afleiding zoeken, ook al heb je daar helemaal geen zin in. Dingen doen waar je met je gedachten bij moet blijven. Focus op dingen die nu belangrijk zijn in je leven: werk, familie, vrienden.

Dank voor de tips, ik ga het proberen (ik zal ook wel moeten want ik ben net uit die depressie en daar wil ik niet meer in terug).



Het geeft een raar gevoel om bij iemand te willen zijn die niks meer van jou wilt weten (terwijl je toch samen zo veel hebt meegemaakt). Iemand anders die ook die ervaring heeft?

Jeetje, sterkte oranje en barbabella! Heftig hoor...

quote:justsomeone schreef op 12 april 2014 @ 16:02:

Dank voor de tips, ik ga het proberen (ik zal ook wel moeten want ik ben net uit die depressie en daar wil ik niet meer in terug).



Het geeft een raar gevoel om bij iemand te willen zijn die niks meer van jou wilt weten (terwijl je toch samen zo veel hebt meegemaakt). Iemand anders die ook die ervaring heeft?



Nee. Je bent daadwerkelijk de eerste die dit overkomt.



Sorry voor de cynische reactie. Ik weet ook uit eigen ervaring dat het erg is maar soms help een schop onder je kont als je te veel dreigt te verzwelgen en die indruk kreeg ik door die vraag.



Acda & De Munnik hebben die ervaring mooi opgeschreven (vind ik) in hun liedje "Lopen tot de zon komt"



Wat we samen vroeger droomden, weet de helft van ons niet meer

Justsomeone, ik denk dat jij jouw tijd met haar in jouw hoofd aan het idealiseren bent.

Iemand die jij een jaar geleden leerde kennen en minstens 4 maanden van die periode niet eens zag heb jij feitelijk niet zo veel mee meegemaakt.

Iemand die jou zo snel alweer heeft ingeruild is niet jouw ware.



Ook zij laat stinkwinden en meurt 's ochtends uit haar mond net als de rest van ons.

Dat jij die kant van haar niet hebt gezien wil niet zeggen dat die er niet was.

Houd op met haar op een voetstuk te zetten.

@febag je hebt gelijk, ik heb sinds het bericht dat ik vanochtend kreeg ook even een dip. Ga zo ook even lekker wandelen in de hoop m'n gedachten even op iets anders te zetten. Mooi nummer al kan ik me nog niet 100% in de tekst vinden op dit moment...



@[...], ik weet dat de afgelopen maanden voor haar heel erg moeilijk zijn geweest. Ik heb toen tegen haar gezegd dat ik helemaal geen gevoelens meer voor haar had terwijl ik dit juist enorm had (ik weet dat dit mijn grootste fout is). Mijn bedoeling erachter mochten dan goed zijn, de manier waarop ik het heb aangepakt was dramatisch. Door miscommunicatie van ons beiden is er daarna ook zo goed als geen contact meer geweest.

Het is jammer dat zij al die tijd heeft gedacht dat ik er overheen was en verder was gegaan met mijn leven terwijl dit totaal niet het geval was. Ik snap ook dat er voor haar een punt is gekomen om verder te gaan. Stomme is alleen dat nu we van elkaar weten wat we echt gedacht en gevoeld hebben in die maanden ze aangeeft de pijn niet meer te willen ervaren terwijl ik ervan overtuigd ben dat we de periodes van pijn achter ons hebben liggen...

@Highlander, normaliter zou ik je daar zo gelijk in geven maar wat wij gedeeld hebben en de intense momenten die we samen doorlopen hebben... Nee ik ken haar en dat weet ik zeker, wij hebben dingen samen gedeeld die we met niemand anders ooit gedeeld hebben. Elkaar dingen verteld waar we ons zo voor schaamden en mee worstelden en ik ken haar slechte eigenschappen heel goed en die gaan nog wel verder dan wat jij beschrijft.

Neemt niet weg dat je wel gelijk hebt dat ik haar op een voetstuk heb staan.

Engel, dat is ook herkenbaar. Lieve, aardige, attente mannen. Goede gesprekspartners, redelijk good looking. Die ik dus zonder problemen weer weg kon laten waaien.



Ik had eentje nodig die gewoon het initiatief van me over nam. Die mijn nieuwsgierigheid triggerde. Zo was er een paar maanden geleden al eentje, maar daar ben ik toen hard voor weg gelopen. Bij deze was ik er meer aan toe, ook omdat ik gewoon steeds meer onder ogen zie dat ik 1,5 los moet laten, omdat hij mij los laat.

@justsomeone: mijn bijna 13-jarige puber heeft momenteel haar eerste vriendje; en ze weet zeker dat 'geen enkele jongen' ooit leuker kan zijn! Die gaat straks liefdesverdriet hebben en ik zal haar vertellen dat dat normaal is! En ze zal me dan vast zeggen dat ik er niets van begrijp want wat weet ik ervan hoe speciaal het was.

Jouw reactie is logisch. Maar wat ken je iemand echt in zo een korte tijd.



leven is vallen en opstaan, en als je van zwarte pistes afgaat is de kans op een harde smak niet uit te sluiten. Leer ervan en ga door met je leven.