Gezondheid
alle pijlers
Ben jij orgaandonor?
vrijdag 18 april 2014 om 12:52
Hallo allemaal!
Deze week ontvingen ongeveer 180.000 18-jarigen een brief van de minister waarin zij worden opgeroepen om hun keuze te registreren over of zij donor willen zijn.
Ik ontving deze brief ook toen ik 18 werd (in 2010) en ik heb ‘ja’ gekozen. Ten eerste omdat ik het belangrijk vind om zelf te kiezen, zodat ik mijn nabestaanden niet opzadel met een dilemma als ik er niet meer ben en ten tweede heb ik voor ‘ja’ gekozen omdat er nog steeds 150 mensen per jaar sterven, voor wie niet op tijd een donororgaan beschikbaar komt.
Wat is jullie mening over orgaandonatie? En hebben jullie je keuze al vastgelegd? En zo ja waarom hebben jullie die keuze gemaakt?
Deze week ontvingen ongeveer 180.000 18-jarigen een brief van de minister waarin zij worden opgeroepen om hun keuze te registreren over of zij donor willen zijn.
Ik ontving deze brief ook toen ik 18 werd (in 2010) en ik heb ‘ja’ gekozen. Ten eerste omdat ik het belangrijk vind om zelf te kiezen, zodat ik mijn nabestaanden niet opzadel met een dilemma als ik er niet meer ben en ten tweede heb ik voor ‘ja’ gekozen omdat er nog steeds 150 mensen per jaar sterven, voor wie niet op tijd een donororgaan beschikbaar komt.
Wat is jullie mening over orgaandonatie? En hebben jullie je keuze al vastgelegd? En zo ja waarom hebben jullie die keuze gemaakt?
vrijdag 18 april 2014 om 22:10
Misleiding door de gezondheidsraad
Hersendood is dus het wettelijke criterium voor de zo genaamde postmortale orgaandonatie. Postmortaal wil zeggen na de dood. Als we ons verdiepen in de relatie tussen hersendood en postmortaal komen we tot buitengewoon merkwaardige ontdekkingen.
Allereerst de Commissie Hersendoodcriteria van de Gezondheidsraad, die het voorwerk heeft verricht. Deze commissie poneert de stelling ?De dood van de mens wordt bepaald door de dood van de hersenen?. De commissie noteert echter ook dat in de samenleving uiteenlopende opvattingen bestaan over dood en hersendood. Desondanks verklaart ze haar eigen opvatting voor de enig juiste zonder dat hier een gegronde en betrouwbare basis voor wordt aangegeven.
Zoals eerder aangegeven worden op een potentiële postmortale donor testen uitgevoerd die moeten vaststellen dat het leven uit de patiënt verdwenen is en dat hij/zij dus dood is. Er wordt o.a. gebruik gemaakt van een EEG en de patiënt krijgt vervelende prikkels toegediend.
De misleiding krijgt hier vorm.
Het EEG (elektro-encefalogram)
- Volgens de huidige wetenschappelijke kennis zijn met een EEG niet de totale hersenen te meten. Vitale delen ? o.a. thalamus, delen van de hersenstam en kleine hersenen, centrale zenuwstelsel ? zijn niet te controleren. Hier komt bij dat hersenonderzoekers steeds geavanceerdere meetmethodes hebben ontwikkeld die de intensivist in het ziekenhuis niet gebruikt. Wanneer de hersenonderzoeker nog activiteit meet, ziet de intensivist de platte nullijn ?een vlak EEG? en rapporteert dat er niets meer valt waar te nemen.
- Er zijn gevallen bekend waarbij een patiënt, nadat de hersengolven wekenlang op de nullijn hadden gestaan, toch weer herstelde. Laten we voor het onderzoek naar de juistheid van wat ons wordt voorgeschoteld ook kijken naar mensen die een bijna doodervaring hebben gehad: bij hen werd een vlak EEG geconstateerd, complete hartstilstand en geen ademhaling meer, en dit enige minutenlang. En toch keerden ze weer terug. (?Eindeloos Bewustzijn? ? Pim van Lommel)
- Uit de medische literatuur (?Geven en nemen? ? dr. Erwin J.O. Kompanje) is een aantal gevallen bekend van hersendood verklaarde zwangere vrouwen die na enige weken een levend kind ter wereld brachten. Hiermee worden twee onwaarheden uit de voorlichting van de overheid e.a. scherp aan de kaak gesteld. Ten eerste dat een hersendode nog slechts enige uren in leven gehouden kan worden. Ten tweede dat een hersendode dood is want hoe zou het mogelijk moeten zijn dat een dode een levend kind baart? Kan een nieuw leven zich ontwikkelen uit een stoffelijk overschot, een dode? Kun je een dode beademen en nog weken in leven houden om een kind geboren te laten worden?
Hier wordt de schrijnende onwaarheid uit artikel 14, lid 1 uit de Wet op de orgaandonatie zichtbaar: ?? uit een beademd stoffelijk overschot ?? Een werkelijk stoffelijk overschot is niet te beademen! Een werkelijk stoffelijk overschot, een lijk, een dode kun je niet in leven houden want er is geen leven meer!
Vervelende prikkels
Wanneer een hersendode niet reageert op extern toegediende pijnprikkels veronderstellen de medisch deskundigen dat hij dood is. Klopt deze veronderstelling?
? Door allerlei omstandigheden kan een lichaamsdeel van iemand niet meer op prikkels reageren omdat zenuwen zijn uitgeschakeld. Dit komt bij veel mensen voor en niemand zal het in zijn hoofd halen deze mensen dood te verklaren. En terecht.
? Een treffend staaltje van de inhoudelijke onjuistheid van deze veronderstelling beschrijft Jan Kerkhoffs in zijn boek ?Droomvlucht in coma? (1994). Het behandelende ziekenhuis vroeg zijn vrouw en kinderen of hij als orgaandonor gebruikt zou mogen worden. Zij weigerden. Hij beschrijft dat hij de hem toegediende pijnprikkels zeer pijnlijk voelde, maar dat zijn lichaam er niet op reageerde, hij was om onverklaarbare reden niet in staat te reageren. Jan Kerkhoffs is destijds niet volgens de huidige protocollen getest want die golden toen nog niet zo. Waar het hier om gaat, is dat we uiterst voorzichtig moeten zijn met iemand dood te verklaren als er geen reacties op prikkels komen.
Getuigt het van deskundigheid vol te houden dat het niet reageren op prikkels een bewijs is dat betrokken persoon niets meer ervaart, geen bewustzijn meer heeft, zijn persoonlijkheid kwijt is en dat dit dus een teken van dood is? Hoe weten de deskundigen dat dan? Hebben ze het ervaren? Durven theoretici hun ongelijk toe te geven ten overstaan van een ervaringsdeskundige?
De pijnappelklier en magneto-encefalografie
Diep in je hersenen ligt de pijnappelklier verscholen. Klein, maar uiterst actief produceert deze diverse hormonen die van invloed zijn op je bewustzijn, op je emoties en denken. De verschillende hormonen van de pijnappelklier induceren belevingen in verschillende bewustzijnsniveaus, die omschreven kunnen worden als belevingen van buiten- en binnenwereld. Zij maken het mogelijk zowel dagelijkse dingen als diepe trance te ervaren.
Het is heel goed mogelijk en zelfs zeer waarschijnlijk dat in het stervensproces een heen en weer switchen tussen die verschillende niveaus plaatsvindt voordat datgene is ingetreden wat wij de definitieve dood noemen. In plaats van ernstig beschadigde hersenen dood te verklaren verdient het aanbeveling eerst onderzoek te doen naar de werking van de pijnappelklier tijdens het sterven. In plaats van het EEG zou hiertoe het MEG (magneto-encefalogram) toegepast kunnen worden om dit op het spoor te komen.
De misleiding krijgt verder vorm als we ons de volgende vraag stellen. Vertoont een hersendode de tekenen van een dode?
Het antwoord is een ondubbelzinnig neen! De patiënt vertoont juist velerlei tekens van leven: het hart klopt, de bloedsomloop functioneert uitstekend, de cellen blijven zich vermenigvuldigen, alle orgaanfuncties zijn intact inclusief de wisselwerking binnen het gehele organisme, er vindt in het lichaam een normale uitwisseling van gassen plaats, het spijsverteringssysteem functioneert evenals het stofwisselingssysteem, de neuronale besturing (zoals o.a. in de vorm van reflexachtige bewegingen) werkt. En nog veel meer functioneert prima: de functies van het resterende centrale zenuwstelsel (ruggenmerg), het immuunsysteem, het bloedvormingsysteem, bloedfunctie, hormoonregulatie, intern milieu (water- en zuren/basenhuishouding), darmflora, voortplantingsfuncties, weefselvormingsprocessen, genezingsprocessen, vermogen om koorts te ontwikkelen, reageren op medicijnen, uitscheidingsprocessen.
Al deze symptomen, waaronder die van ziekte, kunnen alleen bij levende systemen optreden en zij getuigen dus ook van leven!
De geïsoleerde gedeeltelijke hersenuitval (hersendood) is dus beslist geen teken van dood. De hier genoemde lichamelijke signalen vormen het bewijs van leven. Hoe lang dit leven nog zal voortduren is niet te voorspellen. Uren, dagen, weken? Dat dit leven ondersteund wordt via beademing, kunstmatige voeding en toediening van medicamenten is niet wezenlijk want dit gebeurt bij veel patiënten. Het lichaam van een hersendode leeft nog voor ongeveer 95%.
Een ?beademd stoffelijk overschot?? Elke medicus weet dat het stoffelijke overschot van een mens onmogelijk met enig resultaat beademd kan worden. Neem de proef op de som: ga naar een mortuarium en beadem een van de aanwezige stoffelijke overschotten. Resultaat? Geen enkel!
Wie nu blijft beweren dat bij een hersendode een stoffelijk overschot, een lijk, een dode, wordt beademd, doet de waarheid dus bewust geweld aan.
Hersendood is dus het wettelijke criterium voor de zo genaamde postmortale orgaandonatie. Postmortaal wil zeggen na de dood. Als we ons verdiepen in de relatie tussen hersendood en postmortaal komen we tot buitengewoon merkwaardige ontdekkingen.
Allereerst de Commissie Hersendoodcriteria van de Gezondheidsraad, die het voorwerk heeft verricht. Deze commissie poneert de stelling ?De dood van de mens wordt bepaald door de dood van de hersenen?. De commissie noteert echter ook dat in de samenleving uiteenlopende opvattingen bestaan over dood en hersendood. Desondanks verklaart ze haar eigen opvatting voor de enig juiste zonder dat hier een gegronde en betrouwbare basis voor wordt aangegeven.
Zoals eerder aangegeven worden op een potentiële postmortale donor testen uitgevoerd die moeten vaststellen dat het leven uit de patiënt verdwenen is en dat hij/zij dus dood is. Er wordt o.a. gebruik gemaakt van een EEG en de patiënt krijgt vervelende prikkels toegediend.
De misleiding krijgt hier vorm.
Het EEG (elektro-encefalogram)
- Volgens de huidige wetenschappelijke kennis zijn met een EEG niet de totale hersenen te meten. Vitale delen ? o.a. thalamus, delen van de hersenstam en kleine hersenen, centrale zenuwstelsel ? zijn niet te controleren. Hier komt bij dat hersenonderzoekers steeds geavanceerdere meetmethodes hebben ontwikkeld die de intensivist in het ziekenhuis niet gebruikt. Wanneer de hersenonderzoeker nog activiteit meet, ziet de intensivist de platte nullijn ?een vlak EEG? en rapporteert dat er niets meer valt waar te nemen.
- Er zijn gevallen bekend waarbij een patiënt, nadat de hersengolven wekenlang op de nullijn hadden gestaan, toch weer herstelde. Laten we voor het onderzoek naar de juistheid van wat ons wordt voorgeschoteld ook kijken naar mensen die een bijna doodervaring hebben gehad: bij hen werd een vlak EEG geconstateerd, complete hartstilstand en geen ademhaling meer, en dit enige minutenlang. En toch keerden ze weer terug. (?Eindeloos Bewustzijn? ? Pim van Lommel)
- Uit de medische literatuur (?Geven en nemen? ? dr. Erwin J.O. Kompanje) is een aantal gevallen bekend van hersendood verklaarde zwangere vrouwen die na enige weken een levend kind ter wereld brachten. Hiermee worden twee onwaarheden uit de voorlichting van de overheid e.a. scherp aan de kaak gesteld. Ten eerste dat een hersendode nog slechts enige uren in leven gehouden kan worden. Ten tweede dat een hersendode dood is want hoe zou het mogelijk moeten zijn dat een dode een levend kind baart? Kan een nieuw leven zich ontwikkelen uit een stoffelijk overschot, een dode? Kun je een dode beademen en nog weken in leven houden om een kind geboren te laten worden?
Hier wordt de schrijnende onwaarheid uit artikel 14, lid 1 uit de Wet op de orgaandonatie zichtbaar: ?? uit een beademd stoffelijk overschot ?? Een werkelijk stoffelijk overschot is niet te beademen! Een werkelijk stoffelijk overschot, een lijk, een dode kun je niet in leven houden want er is geen leven meer!
Vervelende prikkels
Wanneer een hersendode niet reageert op extern toegediende pijnprikkels veronderstellen de medisch deskundigen dat hij dood is. Klopt deze veronderstelling?
? Door allerlei omstandigheden kan een lichaamsdeel van iemand niet meer op prikkels reageren omdat zenuwen zijn uitgeschakeld. Dit komt bij veel mensen voor en niemand zal het in zijn hoofd halen deze mensen dood te verklaren. En terecht.
? Een treffend staaltje van de inhoudelijke onjuistheid van deze veronderstelling beschrijft Jan Kerkhoffs in zijn boek ?Droomvlucht in coma? (1994). Het behandelende ziekenhuis vroeg zijn vrouw en kinderen of hij als orgaandonor gebruikt zou mogen worden. Zij weigerden. Hij beschrijft dat hij de hem toegediende pijnprikkels zeer pijnlijk voelde, maar dat zijn lichaam er niet op reageerde, hij was om onverklaarbare reden niet in staat te reageren. Jan Kerkhoffs is destijds niet volgens de huidige protocollen getest want die golden toen nog niet zo. Waar het hier om gaat, is dat we uiterst voorzichtig moeten zijn met iemand dood te verklaren als er geen reacties op prikkels komen.
Getuigt het van deskundigheid vol te houden dat het niet reageren op prikkels een bewijs is dat betrokken persoon niets meer ervaart, geen bewustzijn meer heeft, zijn persoonlijkheid kwijt is en dat dit dus een teken van dood is? Hoe weten de deskundigen dat dan? Hebben ze het ervaren? Durven theoretici hun ongelijk toe te geven ten overstaan van een ervaringsdeskundige?
De pijnappelklier en magneto-encefalografie
Diep in je hersenen ligt de pijnappelklier verscholen. Klein, maar uiterst actief produceert deze diverse hormonen die van invloed zijn op je bewustzijn, op je emoties en denken. De verschillende hormonen van de pijnappelklier induceren belevingen in verschillende bewustzijnsniveaus, die omschreven kunnen worden als belevingen van buiten- en binnenwereld. Zij maken het mogelijk zowel dagelijkse dingen als diepe trance te ervaren.
Het is heel goed mogelijk en zelfs zeer waarschijnlijk dat in het stervensproces een heen en weer switchen tussen die verschillende niveaus plaatsvindt voordat datgene is ingetreden wat wij de definitieve dood noemen. In plaats van ernstig beschadigde hersenen dood te verklaren verdient het aanbeveling eerst onderzoek te doen naar de werking van de pijnappelklier tijdens het sterven. In plaats van het EEG zou hiertoe het MEG (magneto-encefalogram) toegepast kunnen worden om dit op het spoor te komen.
De misleiding krijgt verder vorm als we ons de volgende vraag stellen. Vertoont een hersendode de tekenen van een dode?
Het antwoord is een ondubbelzinnig neen! De patiënt vertoont juist velerlei tekens van leven: het hart klopt, de bloedsomloop functioneert uitstekend, de cellen blijven zich vermenigvuldigen, alle orgaanfuncties zijn intact inclusief de wisselwerking binnen het gehele organisme, er vindt in het lichaam een normale uitwisseling van gassen plaats, het spijsverteringssysteem functioneert evenals het stofwisselingssysteem, de neuronale besturing (zoals o.a. in de vorm van reflexachtige bewegingen) werkt. En nog veel meer functioneert prima: de functies van het resterende centrale zenuwstelsel (ruggenmerg), het immuunsysteem, het bloedvormingsysteem, bloedfunctie, hormoonregulatie, intern milieu (water- en zuren/basenhuishouding), darmflora, voortplantingsfuncties, weefselvormingsprocessen, genezingsprocessen, vermogen om koorts te ontwikkelen, reageren op medicijnen, uitscheidingsprocessen.
Al deze symptomen, waaronder die van ziekte, kunnen alleen bij levende systemen optreden en zij getuigen dus ook van leven!
De geïsoleerde gedeeltelijke hersenuitval (hersendood) is dus beslist geen teken van dood. De hier genoemde lichamelijke signalen vormen het bewijs van leven. Hoe lang dit leven nog zal voortduren is niet te voorspellen. Uren, dagen, weken? Dat dit leven ondersteund wordt via beademing, kunstmatige voeding en toediening van medicamenten is niet wezenlijk want dit gebeurt bij veel patiënten. Het lichaam van een hersendode leeft nog voor ongeveer 95%.
Een ?beademd stoffelijk overschot?? Elke medicus weet dat het stoffelijke overschot van een mens onmogelijk met enig resultaat beademd kan worden. Neem de proef op de som: ga naar een mortuarium en beadem een van de aanwezige stoffelijke overschotten. Resultaat? Geen enkel!
Wie nu blijft beweren dat bij een hersendode een stoffelijk overschot, een lijk, een dode, wordt beademd, doet de waarheid dus bewust geweld aan.
Pieremachochel
vrijdag 18 april 2014 om 22:13
Nee, sehnsucht, ik wil niet kort door de bocht zijn. Als jij geen donor wilt zijn, omdat je in reïncarnatie gelooft, prima. Maar mensen hebben het hier over lichamen leegroven. Dat vind ik onnodig kwetsend, ten eerste voor alle professionals die dit zo zorgvuldig proberen te doen, en ten tweede voor alle nabestaanden, waarvan ik er een ben. Dat doet mij echt pijn en bij mensen die zo reageren vraag ik me toch stiekem af...waf als jij een orgaan of je kind of ander familielid een orgaan nodig heeft? Dan zeg je Nee, want gij zult niet roven?
vrijdag 18 april 2014 om 22:14
"Misleiding door de gezondheidsraad
Hersendood is dus het wettelijke criterium voor de zo genaamde postmortale orgaandonatie. Postmortaal wil zeggen na de dood. Als we ons verdiepen in de relatie tussen hersendood en postmortaal komen we tot buitengewoon merkwaardige ontdekkingen.
Allereerst de Commissie Hersendoodcriteria van de Gezondheidsraad, die het voorwerk heeft verricht. Deze commissie poneert de stelling ?De dood van de mens wordt bepaald door de dood van de hersenen?. De commissie noteert echter ook dat in de samenleving uiteenlopende opvattingen bestaan over dood en hersendood. Desondanks verklaart ze haar eigen opvatting voor de enig juiste zonder dat hier een gegronde en betrouwbare basis voor wordt aangegeven.
Zoals eerder aangegeven worden op een potentiële postmortale donor testen uitgevoerd die moeten vaststellen dat het leven uit de patiënt verdwenen is en dat hij/zij dus dood is. Er wordt o.a. gebruik gemaakt van een EEG en de patiënt krijgt vervelende prikkels toegediend.
De misleiding krijgt hier vorm.
Het EEG (elektro-encefalogram)
- Volgens de huidige wetenschappelijke kennis zijn met een EEG niet de totale hersenen te meten. Vitale delen ? o.a. thalamus, delen van de hersenstam en kleine hersenen, centrale zenuwstelsel ? zijn niet te controleren. Hier komt bij dat hersenonderzoekers steeds geavanceerdere meetmethodes hebben ontwikkeld die de intensivist in het ziekenhuis niet gebruikt. Wanneer de hersenonderzoeker nog activiteit meet, ziet de intensivist de platte nullijn ?een vlak EEG? en rapporteert dat er niets meer valt waar te nemen.
- Er zijn gevallen bekend waarbij een patiënt, nadat de hersengolven wekenlang op de nullijn hadden gestaan, toch weer herstelde. Laten we voor het onderzoek naar de juistheid van wat ons wordt voorgeschoteld ook kijken naar mensen die een bijna doodervaring hebben gehad: bij hen werd een vlak EEG geconstateerd, complete hartstilstand en geen ademhaling meer, en dit enige minutenlang. En toch keerden ze weer terug. (?Eindeloos Bewustzijn? ? Pim van Lommel)
- Uit de medische literatuur (?Geven en nemen? ? dr. Erwin J.O. Kompanje) is een aantal gevallen bekend van hersendood verklaarde zwangere vrouwen die na enige weken een levend kind ter wereld brachten. Hiermee worden twee onwaarheden uit de voorlichting van de overheid e.a. scherp aan de kaak gesteld. Ten eerste dat een hersendode nog slechts enige uren in leven gehouden kan worden. Ten tweede dat een hersendode dood is want hoe zou het mogelijk moeten zijn dat een dode een levend kind baart? Kan een nieuw leven zich ontwikkelen uit een stoffelijk overschot, een dode? Kun je een dode beademen en nog weken in leven houden om een kind geboren te laten worden?
Hier wordt de schrijnende onwaarheid uit artikel 14, lid 1 uit de Wet op de orgaandonatie zichtbaar: ?? uit een beademd stoffelijk overschot ?? Een werkelijk stoffelijk overschot is niet te beademen! Een werkelijk stoffelijk overschot, een lijk, een dode kun je niet in leven houden want er is geen leven meer!
Vervelende prikkels
Wanneer een hersendode niet reageert op extern toegediende pijnprikkels veronderstellen de medisch deskundigen dat hij dood is. Klopt deze veronderstelling?
? Door allerlei omstandigheden kan een lichaamsdeel van iemand niet meer op prikkels reageren omdat zenuwen zijn uitgeschakeld. Dit komt bij veel mensen voor en niemand zal het in zijn hoofd halen deze mensen dood te verklaren. En terecht.
? Een treffend staaltje van de inhoudelijke onjuistheid van deze veronderstelling beschrijft Jan Kerkhoffs in zijn boek ?Droomvlucht in coma? (1994). Het behandelende ziekenhuis vroeg zijn vrouw en kinderen of hij als orgaandonor gebruikt zou mogen worden. Zij weigerden. Hij beschrijft dat hij de hem toegediende pijnprikkels zeer pijnlijk voelde, maar dat zijn lichaam er niet op reageerde, hij was om onverklaarbare reden niet in staat te reageren. Jan Kerkhoffs is destijds niet volgens de huidige protocollen getest want die golden toen nog niet zo. Waar het hier om gaat, is dat we uiterst voorzichtig moeten zijn met iemand dood te verklaren als er geen reacties op prikkels komen.
Getuigt het van deskundigheid vol te houden dat het niet reageren op prikkels een bewijs is dat betrokken persoon niets meer ervaart, geen bewustzijn meer heeft, zijn persoonlijkheid kwijt is en dat dit dus een teken van dood is? Hoe weten de deskundigen dat dan? Hebben ze het ervaren? Durven theoretici hun ongelijk toe te geven ten overstaan van een ervaringsdeskundige?
De pijnappelklier en magneto-encefalografie
Diep in je hersenen ligt de pijnappelklier verscholen. Klein, maar uiterst actief produceert deze diverse hormonen die van invloed zijn op je bewustzijn, op je emoties en denken. De verschillende hormonen van de pijnappelklier induceren belevingen in verschillende bewustzijnsniveaus, die omschreven kunnen worden als belevingen van buiten- en binnenwereld. Zij maken het mogelijk zowel dagelijkse dingen als diepe trance te ervaren.
Het is heel goed mogelijk en zelfs zeer waarschijnlijk dat in het stervensproces een heen en weer switchen tussen die verschillende niveaus plaatsvindt voordat datgene is ingetreden wat wij de definitieve dood noemen. In plaats van ernstig beschadigde hersenen dood te verklaren verdient het aanbeveling eerst onderzoek te doen naar de werking van de pijnappelklier tijdens het sterven. In plaats van het EEG zou hiertoe het MEG (magneto-encefalogram) toegepast kunnen worden om dit op het spoor te komen.
De misleiding krijgt verder vorm als we ons de volgende vraag stellen. Vertoont een hersendode de tekenen van een dode?
Het antwoord is een ondubbelzinnig neen! De patiënt vertoont juist velerlei tekens van leven: het hart klopt, de bloedsomloop functioneert uitstekend, de cellen blijven zich vermenigvuldigen, alle orgaanfuncties zijn intact inclusief de wisselwerking binnen het gehele organisme, er vindt in het lichaam een normale uitwisseling van gassen plaats, het spijsverteringssysteem functioneert evenals het stofwisselingssysteem, de neuronale besturing (zoals o.a. in de vorm van reflexachtige bewegingen) werkt. En nog veel meer functioneert prima: de functies van het resterende centrale zenuwstelsel (ruggenmerg), het immuunsysteem, het bloedvormingsysteem, bloedfunctie, hormoonregulatie, intern milieu (water- en zuren/basenhuishouding), darmflora, voortplantingsfuncties, weefselvormingsprocessen, genezingsprocessen, vermogen om koorts te ontwikkelen, reageren op medicijnen, uitscheidingsprocessen.
Al deze symptomen, waaronder die van ziekte, kunnen alleen bij levende systemen optreden en zij getuigen dus ook van leven!
De geïsoleerde gedeeltelijke hersenuitval (hersendood) is dus beslist geen teken van dood. De hier genoemde lichamelijke signalen vormen het bewijs van leven. Hoe lang dit leven nog zal voortduren is niet te voorspellen. Uren, dagen, weken? Dat dit leven ondersteund wordt via beademing, kunstmatige voeding en toediening van medicamenten is niet wezenlijk want dit gebeurt bij veel patiënten. Het lichaam van een hersendode leeft nog voor ongeveer 95%.
Een ?beademd stoffelijk overschot?? Elke medicus weet dat het stoffelijke overschot van een mens onmogelijk met enig resultaat beademd kan worden. Neem de proef op de som: ga naar een mortuarium en beadem een van de aanwezige stoffelijke overschotten. Resultaat? Geen enkel!
Wie nu blijft beweren dat bij een hersendode een stoffelijk overschot, een lijk, een dode, wordt beademd, doet de waarheid dus bewust geweld aan."
Hersendood is dus het wettelijke criterium voor de zo genaamde postmortale orgaandonatie. Postmortaal wil zeggen na de dood. Als we ons verdiepen in de relatie tussen hersendood en postmortaal komen we tot buitengewoon merkwaardige ontdekkingen.
Allereerst de Commissie Hersendoodcriteria van de Gezondheidsraad, die het voorwerk heeft verricht. Deze commissie poneert de stelling ?De dood van de mens wordt bepaald door de dood van de hersenen?. De commissie noteert echter ook dat in de samenleving uiteenlopende opvattingen bestaan over dood en hersendood. Desondanks verklaart ze haar eigen opvatting voor de enig juiste zonder dat hier een gegronde en betrouwbare basis voor wordt aangegeven.
Zoals eerder aangegeven worden op een potentiële postmortale donor testen uitgevoerd die moeten vaststellen dat het leven uit de patiënt verdwenen is en dat hij/zij dus dood is. Er wordt o.a. gebruik gemaakt van een EEG en de patiënt krijgt vervelende prikkels toegediend.
De misleiding krijgt hier vorm.
Het EEG (elektro-encefalogram)
- Volgens de huidige wetenschappelijke kennis zijn met een EEG niet de totale hersenen te meten. Vitale delen ? o.a. thalamus, delen van de hersenstam en kleine hersenen, centrale zenuwstelsel ? zijn niet te controleren. Hier komt bij dat hersenonderzoekers steeds geavanceerdere meetmethodes hebben ontwikkeld die de intensivist in het ziekenhuis niet gebruikt. Wanneer de hersenonderzoeker nog activiteit meet, ziet de intensivist de platte nullijn ?een vlak EEG? en rapporteert dat er niets meer valt waar te nemen.
- Er zijn gevallen bekend waarbij een patiënt, nadat de hersengolven wekenlang op de nullijn hadden gestaan, toch weer herstelde. Laten we voor het onderzoek naar de juistheid van wat ons wordt voorgeschoteld ook kijken naar mensen die een bijna doodervaring hebben gehad: bij hen werd een vlak EEG geconstateerd, complete hartstilstand en geen ademhaling meer, en dit enige minutenlang. En toch keerden ze weer terug. (?Eindeloos Bewustzijn? ? Pim van Lommel)
- Uit de medische literatuur (?Geven en nemen? ? dr. Erwin J.O. Kompanje) is een aantal gevallen bekend van hersendood verklaarde zwangere vrouwen die na enige weken een levend kind ter wereld brachten. Hiermee worden twee onwaarheden uit de voorlichting van de overheid e.a. scherp aan de kaak gesteld. Ten eerste dat een hersendode nog slechts enige uren in leven gehouden kan worden. Ten tweede dat een hersendode dood is want hoe zou het mogelijk moeten zijn dat een dode een levend kind baart? Kan een nieuw leven zich ontwikkelen uit een stoffelijk overschot, een dode? Kun je een dode beademen en nog weken in leven houden om een kind geboren te laten worden?
Hier wordt de schrijnende onwaarheid uit artikel 14, lid 1 uit de Wet op de orgaandonatie zichtbaar: ?? uit een beademd stoffelijk overschot ?? Een werkelijk stoffelijk overschot is niet te beademen! Een werkelijk stoffelijk overschot, een lijk, een dode kun je niet in leven houden want er is geen leven meer!
Vervelende prikkels
Wanneer een hersendode niet reageert op extern toegediende pijnprikkels veronderstellen de medisch deskundigen dat hij dood is. Klopt deze veronderstelling?
? Door allerlei omstandigheden kan een lichaamsdeel van iemand niet meer op prikkels reageren omdat zenuwen zijn uitgeschakeld. Dit komt bij veel mensen voor en niemand zal het in zijn hoofd halen deze mensen dood te verklaren. En terecht.
? Een treffend staaltje van de inhoudelijke onjuistheid van deze veronderstelling beschrijft Jan Kerkhoffs in zijn boek ?Droomvlucht in coma? (1994). Het behandelende ziekenhuis vroeg zijn vrouw en kinderen of hij als orgaandonor gebruikt zou mogen worden. Zij weigerden. Hij beschrijft dat hij de hem toegediende pijnprikkels zeer pijnlijk voelde, maar dat zijn lichaam er niet op reageerde, hij was om onverklaarbare reden niet in staat te reageren. Jan Kerkhoffs is destijds niet volgens de huidige protocollen getest want die golden toen nog niet zo. Waar het hier om gaat, is dat we uiterst voorzichtig moeten zijn met iemand dood te verklaren als er geen reacties op prikkels komen.
Getuigt het van deskundigheid vol te houden dat het niet reageren op prikkels een bewijs is dat betrokken persoon niets meer ervaart, geen bewustzijn meer heeft, zijn persoonlijkheid kwijt is en dat dit dus een teken van dood is? Hoe weten de deskundigen dat dan? Hebben ze het ervaren? Durven theoretici hun ongelijk toe te geven ten overstaan van een ervaringsdeskundige?
De pijnappelklier en magneto-encefalografie
Diep in je hersenen ligt de pijnappelklier verscholen. Klein, maar uiterst actief produceert deze diverse hormonen die van invloed zijn op je bewustzijn, op je emoties en denken. De verschillende hormonen van de pijnappelklier induceren belevingen in verschillende bewustzijnsniveaus, die omschreven kunnen worden als belevingen van buiten- en binnenwereld. Zij maken het mogelijk zowel dagelijkse dingen als diepe trance te ervaren.
Het is heel goed mogelijk en zelfs zeer waarschijnlijk dat in het stervensproces een heen en weer switchen tussen die verschillende niveaus plaatsvindt voordat datgene is ingetreden wat wij de definitieve dood noemen. In plaats van ernstig beschadigde hersenen dood te verklaren verdient het aanbeveling eerst onderzoek te doen naar de werking van de pijnappelklier tijdens het sterven. In plaats van het EEG zou hiertoe het MEG (magneto-encefalogram) toegepast kunnen worden om dit op het spoor te komen.
De misleiding krijgt verder vorm als we ons de volgende vraag stellen. Vertoont een hersendode de tekenen van een dode?
Het antwoord is een ondubbelzinnig neen! De patiënt vertoont juist velerlei tekens van leven: het hart klopt, de bloedsomloop functioneert uitstekend, de cellen blijven zich vermenigvuldigen, alle orgaanfuncties zijn intact inclusief de wisselwerking binnen het gehele organisme, er vindt in het lichaam een normale uitwisseling van gassen plaats, het spijsverteringssysteem functioneert evenals het stofwisselingssysteem, de neuronale besturing (zoals o.a. in de vorm van reflexachtige bewegingen) werkt. En nog veel meer functioneert prima: de functies van het resterende centrale zenuwstelsel (ruggenmerg), het immuunsysteem, het bloedvormingsysteem, bloedfunctie, hormoonregulatie, intern milieu (water- en zuren/basenhuishouding), darmflora, voortplantingsfuncties, weefselvormingsprocessen, genezingsprocessen, vermogen om koorts te ontwikkelen, reageren op medicijnen, uitscheidingsprocessen.
Al deze symptomen, waaronder die van ziekte, kunnen alleen bij levende systemen optreden en zij getuigen dus ook van leven!
De geïsoleerde gedeeltelijke hersenuitval (hersendood) is dus beslist geen teken van dood. De hier genoemde lichamelijke signalen vormen het bewijs van leven. Hoe lang dit leven nog zal voortduren is niet te voorspellen. Uren, dagen, weken? Dat dit leven ondersteund wordt via beademing, kunstmatige voeding en toediening van medicamenten is niet wezenlijk want dit gebeurt bij veel patiënten. Het lichaam van een hersendode leeft nog voor ongeveer 95%.
Een ?beademd stoffelijk overschot?? Elke medicus weet dat het stoffelijke overschot van een mens onmogelijk met enig resultaat beademd kan worden. Neem de proef op de som: ga naar een mortuarium en beadem een van de aanwezige stoffelijke overschotten. Resultaat? Geen enkel!
Wie nu blijft beweren dat bij een hersendode een stoffelijk overschot, een lijk, een dode, wordt beademd, doet de waarheid dus bewust geweld aan."
Pieremachochel
vrijdag 18 april 2014 om 22:16
vrijdag 18 april 2014 om 22:24
quote:raspberry71 schreef op 18 april 2014 @ 22:13:
Nee, sehnsucht, ik wil niet kort door de bocht zijn. Als jij geen donor wilt zijn, omdat je in reïncarnatie gelooft, prima. Maar mensen hebben het hier over lichamen leegroven. Dat vind ik onnodig kwetsend, ten eerste voor alle professionals die dit zo zorgvuldig proberen te doen, en ten tweede voor alle nabestaanden, waarvan ik er een ben. Dat doet mij echt pijn en bij mensen die zo reageren vraag ik me toch stiekem af...waf als jij een orgaan of je kind of ander familielid een orgaan nodig heeft? Dan zeg je Nee, want gij zult niet roven?Nee, rasp ik denk niet in termen van roven.
Nee, sehnsucht, ik wil niet kort door de bocht zijn. Als jij geen donor wilt zijn, omdat je in reïncarnatie gelooft, prima. Maar mensen hebben het hier over lichamen leegroven. Dat vind ik onnodig kwetsend, ten eerste voor alle professionals die dit zo zorgvuldig proberen te doen, en ten tweede voor alle nabestaanden, waarvan ik er een ben. Dat doet mij echt pijn en bij mensen die zo reageren vraag ik me toch stiekem af...waf als jij een orgaan of je kind of ander familielid een orgaan nodig heeft? Dan zeg je Nee, want gij zult niet roven?Nee, rasp ik denk niet in termen van roven.
vrijdag 18 april 2014 om 22:38
quote:raspberry71 schreef op 18 april 2014 @ 22:13:
Nee, sehnsucht, ik wil niet kort door de bocht zijn. Als jij geen donor wilt zijn, omdat je in reïncarnatie gelooft, prima. Maar mensen hebben het hier over lichamen leegroven. Dat vind ik onnodig kwetsend, ten eerste voor alle professionals die dit zo zorgvuldig proberen te doen, en ten tweede voor alle nabestaanden, waarvan ik er een ben. Dat doet mij echt pijn en bij mensen die zo reageren vraag ik me toch stiekem af...waf als jij een orgaan of je kind of ander familielid een orgaan nodig heeft? Dan zeg je Nee, want gij zult niet roven?
Zelf zal ik een orgaan van een ander niet accepteren.
Maar kan er ook geen probleem mee hebben als iemand anders een andere keuze maakt...
Nee, sehnsucht, ik wil niet kort door de bocht zijn. Als jij geen donor wilt zijn, omdat je in reïncarnatie gelooft, prima. Maar mensen hebben het hier over lichamen leegroven. Dat vind ik onnodig kwetsend, ten eerste voor alle professionals die dit zo zorgvuldig proberen te doen, en ten tweede voor alle nabestaanden, waarvan ik er een ben. Dat doet mij echt pijn en bij mensen die zo reageren vraag ik me toch stiekem af...waf als jij een orgaan of je kind of ander familielid een orgaan nodig heeft? Dan zeg je Nee, want gij zult niet roven?
Zelf zal ik een orgaan van een ander niet accepteren.
Maar kan er ook geen probleem mee hebben als iemand anders een andere keuze maakt...
vrijdag 18 april 2014 om 22:43
quote:titato schreef op 18 april 2014 @ 17:17:
Maar toen ik 14 was, mijn moeder overleed en je ineens rauw op je dak krijgt of je haar organen wilt doneren is dat toch wel slikken
Niet dat het de rouwverwerking moeilijker heeft genaakt dat niet maar je denkt inderdaad dat je moeder "niet compleet" naar het hiernamaals gaat. Het heeft voor mij
Moeilijk, om op die leeftijd je moeder te verliezen
Maar ik was als 12e zelf al donor en wist dat mijn ouders dat ook waren. Het feit dat ze zo ziek in het ziekenhuis zou liggen, dat de vraag zou komen zou me rauw op mn dak gekomen zijn, maar de vraag an sich niet. Wij hadden dat dus al gesproken.
En zo ook met mijn kinderen.
Maar toen ik 14 was, mijn moeder overleed en je ineens rauw op je dak krijgt of je haar organen wilt doneren is dat toch wel slikken
Niet dat het de rouwverwerking moeilijker heeft genaakt dat niet maar je denkt inderdaad dat je moeder "niet compleet" naar het hiernamaals gaat. Het heeft voor mij
Moeilijk, om op die leeftijd je moeder te verliezen
Maar ik was als 12e zelf al donor en wist dat mijn ouders dat ook waren. Het feit dat ze zo ziek in het ziekenhuis zou liggen, dat de vraag zou komen zou me rauw op mn dak gekomen zijn, maar de vraag an sich niet. Wij hadden dat dus al gesproken.
En zo ook met mijn kinderen.
Later is nu
vrijdag 18 april 2014 om 22:49
quote:Dreamer schreef op 18 april 2014 @ 22:43:
[...]
Moeilijk, om op die leeftijd je moeder te verliezen
Maar ik was als 12e zelf al donor en wist dat mijn ouders dat ook waren. Het feit dat ze zo ziek in het ziekenhuis zou liggen, dat de vraag zou komen zou me rauw op mn dak gekomen zijn, maar de vraag an sich niet. Wij hadden dat dus al gesproken.
En zo ook met mijn kinderen.
Daarom, kunnen we geen keuzes maken.
Het is een catch 22
[...]
Moeilijk, om op die leeftijd je moeder te verliezen
Maar ik was als 12e zelf al donor en wist dat mijn ouders dat ook waren. Het feit dat ze zo ziek in het ziekenhuis zou liggen, dat de vraag zou komen zou me rauw op mn dak gekomen zijn, maar de vraag an sich niet. Wij hadden dat dus al gesproken.
En zo ook met mijn kinderen.
Daarom, kunnen we geen keuzes maken.
Het is een catch 22
vrijdag 18 april 2014 om 22:50
quote:betjebig schreef op 18 april 2014 @ 18:54:
Ik merk overigens dat ik door de weinig respectvolle houding naar mensen die geen donor willen zijn, steeds meer neig naar het ook niet meer te willen heroverwegen.
Dat vind ik wel jammer.
Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar het zou niet mee moeten wegen.
Ik merk overigens dat ik door de weinig respectvolle houding naar mensen die geen donor willen zijn, steeds meer neig naar het ook niet meer te willen heroverwegen.
Dat vind ik wel jammer.
Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar het zou niet mee moeten wegen.
Later is nu
vrijdag 18 april 2014 om 22:55
quote:snoopylynn schreef op 18 april 2014 @ 20:18:
Ik heb niet alles gelezen maar de algemene tendens hier is voor donatie.
Laat deze meningen nou een gemiddelde afspiegeling zijn van de maatschappij, hoe kan het dan toch dat er zulke enorme tekorten aan donoren zijn, er gaan tenslotte toch ook elke dag mensen dood.
Zelf ben ik geen donor en wil het voor nu ook niet worden. Misschien later in mijn leven. De reden hiervoor is gewoon omdat ik het niet wil, niks meer niks minder.Omdat de mensen hier die voor zijn, hier ook nog schrijven.
Ik heb niet alles gelezen maar de algemene tendens hier is voor donatie.
Laat deze meningen nou een gemiddelde afspiegeling zijn van de maatschappij, hoe kan het dan toch dat er zulke enorme tekorten aan donoren zijn, er gaan tenslotte toch ook elke dag mensen dood.
Zelf ben ik geen donor en wil het voor nu ook niet worden. Misschien later in mijn leven. De reden hiervoor is gewoon omdat ik het niet wil, niks meer niks minder.Omdat de mensen hier die voor zijn, hier ook nog schrijven.
Later is nu
vrijdag 18 april 2014 om 22:57
quote:elninjoo schreef op 18 april 2014 @ 20:24:
Ik vind 't egoistisch om donor te worden als je mensen hebt die van je houden (ouders, kinderen) en die met het trauma op te zadelen dat je lichaam leeggeroofd wordt ipv met respect behandeld.
Maar als je het ziet als 'de dode geeft nog' ipv 'de dode wordt leeggeroofd' is het alweer een heel ander verhaal.
Met "Leegroven" zet je de hele donatie inderdaad in een negatief daglicht.
Ik vind 't egoistisch om donor te worden als je mensen hebt die van je houden (ouders, kinderen) en die met het trauma op te zadelen dat je lichaam leeggeroofd wordt ipv met respect behandeld.
Maar als je het ziet als 'de dode geeft nog' ipv 'de dode wordt leeggeroofd' is het alweer een heel ander verhaal.
Met "Leegroven" zet je de hele donatie inderdaad in een negatief daglicht.
Later is nu
vrijdag 18 april 2014 om 23:01
quote:Dreamer schreef op 18 april 2014 @ 22:57:
[...]
Maar als je het ziet als 'de dode geeft nog' ipv 'de dode wordt leeggeroofd' is het alweer een heel ander verhaal.
Met "Leegroven" zet je de hele donatie inderdaad in een negatief daglicht.Helemaal mee eens. De dode geeft, het is tenslotte doneren. Maar als er een systeem zou komen waarbij iedereen automatisch donor is tenzij, dan vind ik dat er nauwelijks nog sprake is van geven. Dan is er sprake van "voorkomen dat ze je organen eruit halen." Gelukkig werkt het niet zo, maar dat systeem moet er wat mij betreft ook niet komen.
[...]
Maar als je het ziet als 'de dode geeft nog' ipv 'de dode wordt leeggeroofd' is het alweer een heel ander verhaal.
Met "Leegroven" zet je de hele donatie inderdaad in een negatief daglicht.Helemaal mee eens. De dode geeft, het is tenslotte doneren. Maar als er een systeem zou komen waarbij iedereen automatisch donor is tenzij, dan vind ik dat er nauwelijks nog sprake is van geven. Dan is er sprake van "voorkomen dat ze je organen eruit halen." Gelukkig werkt het niet zo, maar dat systeem moet er wat mij betreft ook niet komen.
vrijdag 18 april 2014 om 23:11
vrijdag 18 april 2014 om 23:16
quote:raspberry71 schreef op 18 april 2014 @ 22:13:
Nee, sehnsucht, ik wil niet kort door de bocht zijn. Als jij geen donor wilt zijn, omdat je in reïncarnatie gelooft, prima. Maar mensen hebben het hier over lichamen leegroven. Dat vind ik onnodig kwetsend, ten eerste voor alle professionals die dit zo zorgvuldig proberen te doen, en ten tweede voor alle nabestaanden, waarvan ik er een ben. Dat doet mij echt pijn en bij mensen die zo reageren vraag ik me toch stiekem af...waf als jij een orgaan of je kind of ander familielid een orgaan nodig heeft? Dan zeg je Nee, want gij zult niet roven?
Ik heb (buiten de pathologie) ook in een uitvaartcentrum gewerkt en mensen kwamen daar echt binnen met ''ijzerdraad'' in hun lichaam ipv normaal hechtdraad. Gaasjes in hun lichaam ipv organen.
Echt walgelijk soms. Het gebeurt soms helemaal niet zorgvuldig.
De persoon is dood, alles gaat snel, de organen moeten eruit en wat er daarna met het lichaam gebeurt mag de uitvaart verzorger opknappen.
Ik heb vaker wel een klacht ingedend dan niet.
Dus leegroven, ja soms kreeg ik het idee van wel.
Maar, mijn mening is nog steeds dat ik dan dood ben en het me allemaal niet kan schelen. Ik voel en zie het niet meer.
Even een toevoeging: Ik ben nog steeds van mening dat organen doneren een ontzettende goede zaak is. Dat de artsen weten wat ze doen.
Dat een persoon echt dood is voordat de familie wordt gevraagd naar donatie en dat dit ook zorgvuldig wordt gedaan.
Nee, sehnsucht, ik wil niet kort door de bocht zijn. Als jij geen donor wilt zijn, omdat je in reïncarnatie gelooft, prima. Maar mensen hebben het hier over lichamen leegroven. Dat vind ik onnodig kwetsend, ten eerste voor alle professionals die dit zo zorgvuldig proberen te doen, en ten tweede voor alle nabestaanden, waarvan ik er een ben. Dat doet mij echt pijn en bij mensen die zo reageren vraag ik me toch stiekem af...waf als jij een orgaan of je kind of ander familielid een orgaan nodig heeft? Dan zeg je Nee, want gij zult niet roven?
Ik heb (buiten de pathologie) ook in een uitvaartcentrum gewerkt en mensen kwamen daar echt binnen met ''ijzerdraad'' in hun lichaam ipv normaal hechtdraad. Gaasjes in hun lichaam ipv organen.
Echt walgelijk soms. Het gebeurt soms helemaal niet zorgvuldig.
De persoon is dood, alles gaat snel, de organen moeten eruit en wat er daarna met het lichaam gebeurt mag de uitvaart verzorger opknappen.
Ik heb vaker wel een klacht ingedend dan niet.
Dus leegroven, ja soms kreeg ik het idee van wel.
Maar, mijn mening is nog steeds dat ik dan dood ben en het me allemaal niet kan schelen. Ik voel en zie het niet meer.
Even een toevoeging: Ik ben nog steeds van mening dat organen doneren een ontzettende goede zaak is. Dat de artsen weten wat ze doen.
Dat een persoon echt dood is voordat de familie wordt gevraagd naar donatie en dat dit ook zorgvuldig wordt gedaan.
vrijdag 18 april 2014 om 23:17
quote:noglangnietjarig schreef op 18 april 2014 @ 22:10:
Misleiding door de gezondheidsraad
Hersendood is dus het wettelijke criterium voor de zo genaamde postmortale orgaandonatie. Postmortaal wil zeggen na de dood. Als we ons verdiepen in de relatie tussen hersendood en postmortaal komen we tot buitengewoon merkwaardige ontdekkingen.
Allereerst de Commissie Hersendoodcriteria van de Gezondheidsraad, die het voorwerk heeft verricht. Deze commissie poneert de stelling ?De dood van de mens wordt bepaald door de dood van de hersenen?. De commissie noteert echter ook dat in de samenleving uiteenlopende opvattingen bestaan over dood en hersendood. Desondanks verklaart ze haar eigen opvatting voor de enig juiste zonder dat hier een gegronde en betrouwbare basis voor wordt aangegeven.
Zoals eerder aangegeven worden op een potentiële postmortale donor testen uitgevoerd die moeten vaststellen dat het leven uit de patiënt verdwenen is en dat hij/zij dus dood is. Er wordt o.a. gebruik gemaakt van een EEG en de patiënt krijgt vervelende prikkels toegediend.
De misleiding krijgt hier vorm.
Het EEG (elektro-encefalogram)
- Volgens de huidige wetenschappelijke kennis zijn met een EEG niet de totale hersenen te meten. Vitale delen ? o.a. thalamus, delen van de hersenstam en kleine hersenen, centrale zenuwstelsel ? zijn niet te controleren. Hier komt bij dat hersenonderzoekers steeds geavanceerdere meetmethodes hebben ontwikkeld die de intensivist in het ziekenhuis niet gebruikt. Wanneer de hersenonderzoeker nog activiteit meet, ziet de intensivist de platte nullijn ?een vlak EEG? en rapporteert dat er niets meer valt waar te nemen.
- Er zijn gevallen bekend waarbij een patiënt, nadat de hersengolven wekenlang op de nullijn hadden gestaan, toch weer herstelde. Laten we voor het onderzoek naar de juistheid van wat ons wordt voorgeschoteld ook kijken naar mensen die een bijna doodervaring hebben gehad: bij hen werd een vlak EEG geconstateerd, complete hartstilstand en geen ademhaling meer, en dit enige minutenlang. En toch keerden ze weer terug. (?Eindeloos Bewustzijn? ? Pim van Lommel)
- Uit de medische literatuur (?Geven en nemen? ? dr. Erwin J.O. Kompanje) is een aantal gevallen bekend van hersendood verklaarde zwangere vrouwen die na enige weken een levend kind ter wereld brachten. Hiermee worden twee onwaarheden uit de voorlichting van de overheid e.a. scherp aan de kaak gesteld. Ten eerste dat een hersendode nog slechts enige uren in leven gehouden kan worden. Ten tweede dat een hersendode dood is want hoe zou het mogelijk moeten zijn dat een dode een levend kind baart? Kan een nieuw leven zich ontwikkelen uit een stoffelijk overschot, een dode? Kun je een dode beademen en nog weken in leven houden om een kind geboren te laten worden?
Hier wordt de schrijnende onwaarheid uit artikel 14, lid 1 uit de Wet op de orgaandonatie zichtbaar: ?? uit een beademd stoffelijk overschot ?? Een werkelijk stoffelijk overschot is niet te beademen! Een werkelijk stoffelijk overschot, een lijk, een dode kun je niet in leven houden want er is geen leven meer!
Vervelende prikkels
Wanneer een hersendode niet reageert op extern toegediende pijnprikkels veronderstellen de medisch deskundigen dat hij dood is. Klopt deze veronderstelling?
? Door allerlei omstandigheden kan een lichaamsdeel van iemand niet meer op prikkels reageren omdat zenuwen zijn uitgeschakeld. Dit komt bij veel mensen voor en niemand zal het in zijn hoofd halen deze mensen dood te verklaren. En terecht.
? Een treffend staaltje van de inhoudelijke onjuistheid van deze veronderstelling beschrijft Jan Kerkhoffs in zijn boek ?Droomvlucht in coma? (1994). Het behandelende ziekenhuis vroeg zijn vrouw en kinderen of hij als orgaandonor gebruikt zou mogen worden. Zij weigerden. Hij beschrijft dat hij de hem toegediende pijnprikkels zeer pijnlijk voelde, maar dat zijn lichaam er niet op reageerde, hij was om onverklaarbare reden niet in staat te reageren. Jan Kerkhoffs is destijds niet volgens de huidige protocollen getest want die golden toen nog niet zo. Waar het hier om gaat, is dat we uiterst voorzichtig moeten zijn met iemand dood te verklaren als er geen reacties op prikkels komen.
Getuigt het van deskundigheid vol te houden dat het niet reageren op prikkels een bewijs is dat betrokken persoon niets meer ervaart, geen bewustzijn meer heeft, zijn persoonlijkheid kwijt is en dat dit dus een teken van dood is? Hoe weten de deskundigen dat dan? Hebben ze het ervaren? Durven theoretici hun ongelijk toe te geven ten overstaan van een ervaringsdeskundige?
De pijnappelklier en magneto-encefalografie
Diep in je hersenen ligt de pijnappelklier verscholen. Klein, maar uiterst actief produceert deze diverse hormonen die van invloed zijn op je bewustzijn, op je emoties en denken. De verschillende hormonen van de pijnappelklier induceren belevingen in verschillende bewustzijnsniveaus, die omschreven kunnen worden als belevingen van buiten- en binnenwereld. Zij maken het mogelijk zowel dagelijkse dingen als diepe trance te ervaren.
Het is heel goed mogelijk en zelfs zeer waarschijnlijk dat in het stervensproces een heen en weer switchen tussen die verschillende niveaus plaatsvindt voordat datgene is ingetreden wat wij de definitieve dood noemen. In plaats van ernstig beschadigde hersenen dood te verklaren verdient het aanbeveling eerst onderzoek te doen naar de werking van de pijnappelklier tijdens het sterven. In plaats van het EEG zou hiertoe het MEG (magneto-encefalogram) toegepast kunnen worden om dit op het spoor te komen.
De misleiding krijgt verder vorm als we ons de volgende vraag stellen. Vertoont een hersendode de tekenen van een dode?
Het antwoord is een ondubbelzinnig neen! De patiënt vertoont juist velerlei tekens van leven: het hart klopt, de bloedsomloop functioneert uitstekend, de cellen blijven zich vermenigvuldigen, alle orgaanfuncties zijn intact inclusief de wisselwerking binnen het gehele organisme, er vindt in het lichaam een normale uitwisseling van gassen plaats, het spijsverteringssysteem functioneert evenals het stofwisselingssysteem, de neuronale besturing (zoals o.a. in de vorm van reflexachtige bewegingen) werkt. En nog veel meer functioneert prima: de functies van het resterende centrale zenuwstelsel (ruggenmerg), het immuunsysteem, het bloedvormingsysteem, bloedfunctie, hormoonregulatie, intern milieu (water- en zuren/basenhuishouding), darmflora, voortplantingsfuncties, weefselvormingsprocessen, genezingsprocessen, vermogen om koorts te ontwikkelen, reageren op medicijnen, uitscheidingsprocessen.
Al deze symptomen, waaronder die van ziekte, kunnen alleen bij levende systemen optreden en zij getuigen dus ook van leven!
De geïsoleerde gedeeltelijke hersenuitval (hersendood) is dus beslist geen teken van dood. De hier genoemde lichamelijke signalen vormen het bewijs van leven. Hoe lang dit leven nog zal voortduren is niet te voorspellen. Uren, dagen, weken? Dat dit leven ondersteund wordt via beademing, kunstmatige voeding en toediening van medicamenten is niet wezenlijk want dit gebeurt bij veel patiënten. Het lichaam van een hersendode leeft nog voor ongeveer 95%.
Een ?beademd stoffelijk overschot?? Elke medicus weet dat het stoffelijke overschot van een mens onmogelijk met enig resultaat beademd kan worden. Neem de proef op de som: ga naar een mortuarium en beadem een van de aanwezige stoffelijke overschotten. Resultaat? Geen enkel!
Wie nu blijft beweren dat bij een hersendode een stoffelijk overschot, een lijk, een dode, wordt beademd, doet de waarheid dus bewust geweld aan.Wat een hoop onzin bij elkaar. Sorry, maar wie dit geschreven heeft, heeft het echt niet helemaal begrepen. Ik heb gewoon niet de energie om dit allemaal uit te gaan leggen.. Iemand anders?
Misleiding door de gezondheidsraad
Hersendood is dus het wettelijke criterium voor de zo genaamde postmortale orgaandonatie. Postmortaal wil zeggen na de dood. Als we ons verdiepen in de relatie tussen hersendood en postmortaal komen we tot buitengewoon merkwaardige ontdekkingen.
Allereerst de Commissie Hersendoodcriteria van de Gezondheidsraad, die het voorwerk heeft verricht. Deze commissie poneert de stelling ?De dood van de mens wordt bepaald door de dood van de hersenen?. De commissie noteert echter ook dat in de samenleving uiteenlopende opvattingen bestaan over dood en hersendood. Desondanks verklaart ze haar eigen opvatting voor de enig juiste zonder dat hier een gegronde en betrouwbare basis voor wordt aangegeven.
Zoals eerder aangegeven worden op een potentiële postmortale donor testen uitgevoerd die moeten vaststellen dat het leven uit de patiënt verdwenen is en dat hij/zij dus dood is. Er wordt o.a. gebruik gemaakt van een EEG en de patiënt krijgt vervelende prikkels toegediend.
De misleiding krijgt hier vorm.
Het EEG (elektro-encefalogram)
- Volgens de huidige wetenschappelijke kennis zijn met een EEG niet de totale hersenen te meten. Vitale delen ? o.a. thalamus, delen van de hersenstam en kleine hersenen, centrale zenuwstelsel ? zijn niet te controleren. Hier komt bij dat hersenonderzoekers steeds geavanceerdere meetmethodes hebben ontwikkeld die de intensivist in het ziekenhuis niet gebruikt. Wanneer de hersenonderzoeker nog activiteit meet, ziet de intensivist de platte nullijn ?een vlak EEG? en rapporteert dat er niets meer valt waar te nemen.
- Er zijn gevallen bekend waarbij een patiënt, nadat de hersengolven wekenlang op de nullijn hadden gestaan, toch weer herstelde. Laten we voor het onderzoek naar de juistheid van wat ons wordt voorgeschoteld ook kijken naar mensen die een bijna doodervaring hebben gehad: bij hen werd een vlak EEG geconstateerd, complete hartstilstand en geen ademhaling meer, en dit enige minutenlang. En toch keerden ze weer terug. (?Eindeloos Bewustzijn? ? Pim van Lommel)
- Uit de medische literatuur (?Geven en nemen? ? dr. Erwin J.O. Kompanje) is een aantal gevallen bekend van hersendood verklaarde zwangere vrouwen die na enige weken een levend kind ter wereld brachten. Hiermee worden twee onwaarheden uit de voorlichting van de overheid e.a. scherp aan de kaak gesteld. Ten eerste dat een hersendode nog slechts enige uren in leven gehouden kan worden. Ten tweede dat een hersendode dood is want hoe zou het mogelijk moeten zijn dat een dode een levend kind baart? Kan een nieuw leven zich ontwikkelen uit een stoffelijk overschot, een dode? Kun je een dode beademen en nog weken in leven houden om een kind geboren te laten worden?
Hier wordt de schrijnende onwaarheid uit artikel 14, lid 1 uit de Wet op de orgaandonatie zichtbaar: ?? uit een beademd stoffelijk overschot ?? Een werkelijk stoffelijk overschot is niet te beademen! Een werkelijk stoffelijk overschot, een lijk, een dode kun je niet in leven houden want er is geen leven meer!
Vervelende prikkels
Wanneer een hersendode niet reageert op extern toegediende pijnprikkels veronderstellen de medisch deskundigen dat hij dood is. Klopt deze veronderstelling?
? Door allerlei omstandigheden kan een lichaamsdeel van iemand niet meer op prikkels reageren omdat zenuwen zijn uitgeschakeld. Dit komt bij veel mensen voor en niemand zal het in zijn hoofd halen deze mensen dood te verklaren. En terecht.
? Een treffend staaltje van de inhoudelijke onjuistheid van deze veronderstelling beschrijft Jan Kerkhoffs in zijn boek ?Droomvlucht in coma? (1994). Het behandelende ziekenhuis vroeg zijn vrouw en kinderen of hij als orgaandonor gebruikt zou mogen worden. Zij weigerden. Hij beschrijft dat hij de hem toegediende pijnprikkels zeer pijnlijk voelde, maar dat zijn lichaam er niet op reageerde, hij was om onverklaarbare reden niet in staat te reageren. Jan Kerkhoffs is destijds niet volgens de huidige protocollen getest want die golden toen nog niet zo. Waar het hier om gaat, is dat we uiterst voorzichtig moeten zijn met iemand dood te verklaren als er geen reacties op prikkels komen.
Getuigt het van deskundigheid vol te houden dat het niet reageren op prikkels een bewijs is dat betrokken persoon niets meer ervaart, geen bewustzijn meer heeft, zijn persoonlijkheid kwijt is en dat dit dus een teken van dood is? Hoe weten de deskundigen dat dan? Hebben ze het ervaren? Durven theoretici hun ongelijk toe te geven ten overstaan van een ervaringsdeskundige?
De pijnappelklier en magneto-encefalografie
Diep in je hersenen ligt de pijnappelklier verscholen. Klein, maar uiterst actief produceert deze diverse hormonen die van invloed zijn op je bewustzijn, op je emoties en denken. De verschillende hormonen van de pijnappelklier induceren belevingen in verschillende bewustzijnsniveaus, die omschreven kunnen worden als belevingen van buiten- en binnenwereld. Zij maken het mogelijk zowel dagelijkse dingen als diepe trance te ervaren.
Het is heel goed mogelijk en zelfs zeer waarschijnlijk dat in het stervensproces een heen en weer switchen tussen die verschillende niveaus plaatsvindt voordat datgene is ingetreden wat wij de definitieve dood noemen. In plaats van ernstig beschadigde hersenen dood te verklaren verdient het aanbeveling eerst onderzoek te doen naar de werking van de pijnappelklier tijdens het sterven. In plaats van het EEG zou hiertoe het MEG (magneto-encefalogram) toegepast kunnen worden om dit op het spoor te komen.
De misleiding krijgt verder vorm als we ons de volgende vraag stellen. Vertoont een hersendode de tekenen van een dode?
Het antwoord is een ondubbelzinnig neen! De patiënt vertoont juist velerlei tekens van leven: het hart klopt, de bloedsomloop functioneert uitstekend, de cellen blijven zich vermenigvuldigen, alle orgaanfuncties zijn intact inclusief de wisselwerking binnen het gehele organisme, er vindt in het lichaam een normale uitwisseling van gassen plaats, het spijsverteringssysteem functioneert evenals het stofwisselingssysteem, de neuronale besturing (zoals o.a. in de vorm van reflexachtige bewegingen) werkt. En nog veel meer functioneert prima: de functies van het resterende centrale zenuwstelsel (ruggenmerg), het immuunsysteem, het bloedvormingsysteem, bloedfunctie, hormoonregulatie, intern milieu (water- en zuren/basenhuishouding), darmflora, voortplantingsfuncties, weefselvormingsprocessen, genezingsprocessen, vermogen om koorts te ontwikkelen, reageren op medicijnen, uitscheidingsprocessen.
Al deze symptomen, waaronder die van ziekte, kunnen alleen bij levende systemen optreden en zij getuigen dus ook van leven!
De geïsoleerde gedeeltelijke hersenuitval (hersendood) is dus beslist geen teken van dood. De hier genoemde lichamelijke signalen vormen het bewijs van leven. Hoe lang dit leven nog zal voortduren is niet te voorspellen. Uren, dagen, weken? Dat dit leven ondersteund wordt via beademing, kunstmatige voeding en toediening van medicamenten is niet wezenlijk want dit gebeurt bij veel patiënten. Het lichaam van een hersendode leeft nog voor ongeveer 95%.
Een ?beademd stoffelijk overschot?? Elke medicus weet dat het stoffelijke overschot van een mens onmogelijk met enig resultaat beademd kan worden. Neem de proef op de som: ga naar een mortuarium en beadem een van de aanwezige stoffelijke overschotten. Resultaat? Geen enkel!
Wie nu blijft beweren dat bij een hersendode een stoffelijk overschot, een lijk, een dode, wordt beademd, doet de waarheid dus bewust geweld aan.Wat een hoop onzin bij elkaar. Sorry, maar wie dit geschreven heeft, heeft het echt niet helemaal begrepen. Ik heb gewoon niet de energie om dit allemaal uit te gaan leggen.. Iemand anders?
