Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 28 juni 2008 om 10:12
Lieve Iseo, wat ben je toch een kanjer! Wat heb je hard gewerkt! Op alle fronten. Ik heb enorme bewondering voor je, dat je dit toch maar allemaal hebt klaargespeeld. En nu mag je achteroverleunen, trots zijn op jezelf en dat tot in de toppen van je tenen voelen, kijken naar je meisje en trots zijn op hoe jij moeder bent, wat voor voorbeeld jij aan haar geeft.
En ik ben ook trots op jou!
En ik ben ook trots op jou!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 28 juni 2008 om 18:08
Iseo, wat heerlijk voor je! Nu lekker van je vakantie genieten samen met je meisje.
Elmervrouw, beetje laat maar ook jij gefeliciteerd! Wat een opluchting dat je ook die stap weer genomen hebt. Ik ben echt blij voor je.
Elmer en Perel, neem lekker de tijd voor julliezelf. Ik neem ook regelmatig even afstand, dat heb ik dan nodig hoewel ik wel meelees en eigenlijk ook graag meeschrijf.
Elfje, jij krijgt goede reacties, ik kan me helemaal voorstellen dat dat niet makkelijk is. Ik vlucht ook regelmatig weg. Ik zit nu weer in een periode met allerlei dromen, vreselijk vind ik dat. Ik word steeds opgelucht wakker.
Ik ben overigens aan het sporten gegaan (na 10 jaar, au, mijn lichaam weet niet wat er gebeurt) en dat is erg lekker. Het gaat hier gelukkig goed, op die rare dromen na.
Elmervrouw, beetje laat maar ook jij gefeliciteerd! Wat een opluchting dat je ook die stap weer genomen hebt. Ik ben echt blij voor je.
Elmer en Perel, neem lekker de tijd voor julliezelf. Ik neem ook regelmatig even afstand, dat heb ik dan nodig hoewel ik wel meelees en eigenlijk ook graag meeschrijf.
Elfje, jij krijgt goede reacties, ik kan me helemaal voorstellen dat dat niet makkelijk is. Ik vlucht ook regelmatig weg. Ik zit nu weer in een periode met allerlei dromen, vreselijk vind ik dat. Ik word steeds opgelucht wakker.
Ik ben overigens aan het sporten gegaan (na 10 jaar, au, mijn lichaam weet niet wat er gebeurt) en dat is erg lekker. Het gaat hier gelukkig goed, op die rare dromen na.
zondag 29 juni 2008 om 06:43
hallo Rabobank,
ja, goede reacties krijg ik zeker. Ik lees ze elke keer door en probeer het tot me door te laten dringen. Het dringt wel tot me door en niet tot me door, misschien snap je wat ik bedoel.
Lastig he, die angst dromen? Ik had er gisterennacht weer 1. Ik weet niet meer precies wat er was, ik weet alleen dat ik die oz zo bekende angst herkende...het zal wel met verwerken te maken hebben.
lekker he, sporten?? Ik doe dat zo 4x per week. Ik word er heel gelukkig van. Ik kan echt blij worden als ik aan het spinnen ben bv. De eerste 10 minuten denk ik, waar ben ik mee bezig, maar daarna gaat het zooooo lekker, en vooral na de les...heeeerlijk voel ik me. Ik ga morgenavond weer...dan ga ik bodyjammen, een soort dansen. Ik kijk er nu al naar uit.
Fijne dag allemaal....ik ga zo weer een daagje werken....
ja, goede reacties krijg ik zeker. Ik lees ze elke keer door en probeer het tot me door te laten dringen. Het dringt wel tot me door en niet tot me door, misschien snap je wat ik bedoel.
Lastig he, die angst dromen? Ik had er gisterennacht weer 1. Ik weet niet meer precies wat er was, ik weet alleen dat ik die oz zo bekende angst herkende...het zal wel met verwerken te maken hebben.
lekker he, sporten?? Ik doe dat zo 4x per week. Ik word er heel gelukkig van. Ik kan echt blij worden als ik aan het spinnen ben bv. De eerste 10 minuten denk ik, waar ben ik mee bezig, maar daarna gaat het zooooo lekker, en vooral na de les...heeeerlijk voel ik me. Ik ga morgenavond weer...dan ga ik bodyjammen, een soort dansen. Ik kijk er nu al naar uit.
Fijne dag allemaal....ik ga zo weer een daagje werken....
zondag 29 juni 2008 om 18:59
Hallo,
Iseo, gefeliciteerd! Super, dat je het zo goed gedaan hebt.
Elmer, jij ook gefeliciteerd!
Hier heb ik net een 'raar' weekend achter de rug: vriendlief belde me van de week op, dat hij zich niet lekker voelde, en of ik wilde komen... Hij had me nodig?! En ik besefte me, dat ik voor het eerst het gevoel had, dat hij me nodig had...Na 2 dagen was dit gevoel weg; hij voelde zich beter en ging weer dingen overnemen..
Mij is wel iets duidelijk geworden: hij is meer afhankelijk van mij (of een andere vrouw), dan ik van hem; en hij wil dat niet; hij wil onafhankelijk zijn, wijst me daarom ook vaker af.
Ook realiseerde ik me, dat ik nu een stuk sterker ben dan een tijdje terug: ik heb moeten verwerken, hoe ik uit de relatie met die borderliner ben gekomen; heb moeten verwerken, (in dezelfde periode) dat zoonlief wel degelijk autisme heeft.
Vriendlief laat me vaker weten, dat ik niet hard genoeg 'groei', maar voor mezelf weet ik, dat ik echt wel gegroeid ben; ik realiseer me dat niet ik, maar hij niet echt groeit: hij is al enkele jaren ziek thuis (WAO inmiddels), en hij denkt wel, dat hij sterk is, maar komt zich steeds weer zelf tegen... Oké, hij zal best gegroeid zijn, maar hij heeft nog een lange weg te gaan. Zelf ben ik er ook nog niet: ik heb nog steeds geen wensen en dromen; ben nog steeds bezig met 'overleven'; maar ik hoop dat deze stijgende lijn zich voortzet!
Elfje, ik heb gelezen wat Eleonora en Dubio aan je schrijven; kan me jouw gevoel zo goed voorstellen. Maar als je ooit echt 'klaar' bent met je relatie, dan voel je dat heus wel, en dan doe je er ook iets aan. Zolang dit voor jou nog goed voelt, is het goed. Ieder doet het op zijn manier, in zijn eigen tempo.
Groetjes aan iedereen,
Nicole
Iseo, gefeliciteerd! Super, dat je het zo goed gedaan hebt.
Elmer, jij ook gefeliciteerd!
Hier heb ik net een 'raar' weekend achter de rug: vriendlief belde me van de week op, dat hij zich niet lekker voelde, en of ik wilde komen... Hij had me nodig?! En ik besefte me, dat ik voor het eerst het gevoel had, dat hij me nodig had...Na 2 dagen was dit gevoel weg; hij voelde zich beter en ging weer dingen overnemen..
Mij is wel iets duidelijk geworden: hij is meer afhankelijk van mij (of een andere vrouw), dan ik van hem; en hij wil dat niet; hij wil onafhankelijk zijn, wijst me daarom ook vaker af.
Ook realiseerde ik me, dat ik nu een stuk sterker ben dan een tijdje terug: ik heb moeten verwerken, hoe ik uit de relatie met die borderliner ben gekomen; heb moeten verwerken, (in dezelfde periode) dat zoonlief wel degelijk autisme heeft.
Vriendlief laat me vaker weten, dat ik niet hard genoeg 'groei', maar voor mezelf weet ik, dat ik echt wel gegroeid ben; ik realiseer me dat niet ik, maar hij niet echt groeit: hij is al enkele jaren ziek thuis (WAO inmiddels), en hij denkt wel, dat hij sterk is, maar komt zich steeds weer zelf tegen... Oké, hij zal best gegroeid zijn, maar hij heeft nog een lange weg te gaan. Zelf ben ik er ook nog niet: ik heb nog steeds geen wensen en dromen; ben nog steeds bezig met 'overleven'; maar ik hoop dat deze stijgende lijn zich voortzet!
Elfje, ik heb gelezen wat Eleonora en Dubio aan je schrijven; kan me jouw gevoel zo goed voorstellen. Maar als je ooit echt 'klaar' bent met je relatie, dan voel je dat heus wel, en dan doe je er ook iets aan. Zolang dit voor jou nog goed voelt, is het goed. Ieder doet het op zijn manier, in zijn eigen tempo.
Groetjes aan iedereen,
Nicole
zondag 29 juni 2008 om 21:13
Nicole, goed om aan jezelf te merken dat je gegroeid bent. En ook dat je ziet dat jij degene bent die vooral groeit en je vriend niet of minder. Ik denk dat zijn verwijt richting jou daar ook mee te maken heeft, hij zegt dat jij niet genoeg groeit, om jou toch sort of klein te houden net als hijzelf. Misschien niet bewust, maar ik denk wel dat dat er achter zit.
Fijn dat je een stijgende lijn ziet, ik hoop dat je ook snel wel weer kunt wensen en dromen en dat ook proberen waar te maken!
Eleonora, ik heb het topic waar je naar verwees vanmiddag doorgelezen en wat schrijf je daar ook weer mooi, net als een aantal andere dames. Ik vind het prachtig hoe jij en ook anderen jullie gevoelens in woorden kunnen omzetten!
Fijn dat je een stijgende lijn ziet, ik hoop dat je ook snel wel weer kunt wensen en dromen en dat ook proberen waar te maken!
Eleonora, ik heb het topic waar je naar verwees vanmiddag doorgelezen en wat schrijf je daar ook weer mooi, net als een aantal andere dames. Ik vind het prachtig hoe jij en ook anderen jullie gevoelens in woorden kunnen omzetten!
dinsdag 1 juli 2008 om 10:50
Bedankt!
Elf
Ik hoop dat ik niets verkeerds heb gedaan waarom we geen hyvesvrienden meer zijn. Maar anders begrijp ik het ook wel, het is voor mij ook moeilijk soms, alle contacten. Ik denk aan je, hoe gaat het vandaag?
Ik ben een boek aan het lezen. Een roman van Marianne Fredriksson, een van mijn favoriete schrijfsters.
"Moeder en dochter groeien naar elkaar toe. Elisabeth legt voor het eerst uit waarom ze niet eerder is gescheiden van haar gewelddadige man. En Katarina beseft dat ze zelf altijd op de vlucht is geweest voor haar gevoelens."
Het heet dus Elisabeths dochter en ik vind het een mooi boek.
Lilly, heb jij je jaar ook gehaald? Ik hoop het, voel me zelf blij.
Hoe heb je dit schooljaar ervaren? Heb je zin in het volgende jaar, zit je op je plek qua studie?
Hoe gaat het nou? Is de rust een beetje teruggekomen, of staat alles nog op zijn kop? Hoe gaat het tussen jou en M.?
Is er ruimte voor jouw gevoelens bij alles wat er gebeurd? Hebben jullie gepraat, heeft M. zich aan de afspraken gehouden?
Elmer wat ben jij toch geweldig!
Aan de anderen:
Elf
Ik hoop dat ik niets verkeerds heb gedaan waarom we geen hyvesvrienden meer zijn. Maar anders begrijp ik het ook wel, het is voor mij ook moeilijk soms, alle contacten. Ik denk aan je, hoe gaat het vandaag?
Ik ben een boek aan het lezen. Een roman van Marianne Fredriksson, een van mijn favoriete schrijfsters.
"Moeder en dochter groeien naar elkaar toe. Elisabeth legt voor het eerst uit waarom ze niet eerder is gescheiden van haar gewelddadige man. En Katarina beseft dat ze zelf altijd op de vlucht is geweest voor haar gevoelens."
Het heet dus Elisabeths dochter en ik vind het een mooi boek.
Lilly, heb jij je jaar ook gehaald? Ik hoop het, voel me zelf blij.
Hoe heb je dit schooljaar ervaren? Heb je zin in het volgende jaar, zit je op je plek qua studie?
Hoe gaat het nou? Is de rust een beetje teruggekomen, of staat alles nog op zijn kop? Hoe gaat het tussen jou en M.?
Is er ruimte voor jouw gevoelens bij alles wat er gebeurd? Hebben jullie gepraat, heeft M. zich aan de afspraken gehouden?
Elmer wat ben jij toch geweldig!
Aan de anderen:
dinsdag 1 juli 2008 om 10:57
Ha lieve Iseo!
Ik heb dat boek niet gelezen, wel De kracht van een vrouw. Het viel me een beetje tegen. Het gaat ook over een vrouw die uit een gewelddadige relatie ontsnapt, maar ze kwam op mij eigenlijk helemaal niet zo sterk over. Ze werd er meer door anderen, waaronder een nieuwe minnaar, uitgesleurd. Het boek inspireerde me niet (wat ik wel had gehoopt ).
Ik ben ook benieuwd hoe het nu met Lilly gaat. Is alle commotie weer een beetje gaan liggen? En hoe sta jij er nu voor? Worden de dingen wat duidelijker voor je? Hoe gaat M's therapie?
liefs allemaal!
dubio
Ik heb dat boek niet gelezen, wel De kracht van een vrouw. Het viel me een beetje tegen. Het gaat ook over een vrouw die uit een gewelddadige relatie ontsnapt, maar ze kwam op mij eigenlijk helemaal niet zo sterk over. Ze werd er meer door anderen, waaronder een nieuwe minnaar, uitgesleurd. Het boek inspireerde me niet (wat ik wel had gehoopt ).
Ik ben ook benieuwd hoe het nu met Lilly gaat. Is alle commotie weer een beetje gaan liggen? En hoe sta jij er nu voor? Worden de dingen wat duidelijker voor je? Hoe gaat M's therapie?
liefs allemaal!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 1 juli 2008 om 11:03
Hai Dubiootje!
Ja, maar dat herken ik toch wel, niet dat ik dat boek heb gelezen hoor. Maar het is bij mij echt een samenloop van omstandigheden geweest dat ik weg ging bij ex. Pas later kon ik er echt voor gaan kiezen maar toen was ik al weg en dat hielp dus bij het kunnen nadenken. Hoe zeg je dat.
Ik voel me juist sterk nu, al had ik toen die keuze helemaal niet goed zelf kunnen maken. Eigenlijk pas sinds ik er over praat, met jou en de anderen dus.
Ben nu halverwege dit boek.
Hoe gaat het met je?
Ja, maar dat herken ik toch wel, niet dat ik dat boek heb gelezen hoor. Maar het is bij mij echt een samenloop van omstandigheden geweest dat ik weg ging bij ex. Pas later kon ik er echt voor gaan kiezen maar toen was ik al weg en dat hielp dus bij het kunnen nadenken. Hoe zeg je dat.
Ik voel me juist sterk nu, al had ik toen die keuze helemaal niet goed zelf kunnen maken. Eigenlijk pas sinds ik er over praat, met jou en de anderen dus.
Ben nu halverwege dit boek.
Hoe gaat het met je?
dinsdag 1 juli 2008 om 11:49
Gaat wel goed lieve schat. Ik sla me er goed doorheen De problemen gaan "gewoon" door en ik leef "gewoon" mijn leven en probeer zo veel mogelijk te genieten en ondertussen mezelf nuttig te maken.
Ik ben het niet met je eens. Jij bent er wel degelijk zelf uit gestapt. Je zag toen niet hoe sterk je was, nu wel. Als jij die kracht niet had gehad, had je nu nog in die relatie gezeten.
Wie denk jij eigenlijk dat die keuze dan wél heeft gemaakt, als jij het niet was?
liefs!
dubio
Ik ben het niet met je eens. Jij bent er wel degelijk zelf uit gestapt. Je zag toen niet hoe sterk je was, nu wel. Als jij die kracht niet had gehad, had je nu nog in die relatie gezeten.
Wie denk jij eigenlijk dat die keuze dan wél heeft gemaakt, als jij het niet was?
liefs!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 1 juli 2008 om 22:02
Hallo lieve allemaal,
Ik ben er weer....vakantie is achter de rug. Tja, wat kan ik er van zeggen. Mijn besluit staat nog steeds vast. Ik heb me weinig met hem bemoeid, een keer zei hij er wat van. Dat we zo weinig gesprekken hadden en dat de vakantie zo oppervlakkig was. Ik had geeneens zin om er op in te gaan. Kan het niet opbrengen om er energie in te steken. Het stoorde me ook enorm dat hij wel 20 keer over de vakantie van volgend jaar begon. Net of hij het er om deed om me zo over te halen ofzo. Ik wil het dus niet meer.
Maar nu, nu het moment van de waarheid he. Ik heb het idee dat hij echt geen idee heeft. Meiden, hebben jullie tips voor 'het gesprek'? Want ik zie er zo tegenop?
Ik vond het een rustige vakantie, weinig ruzies. Hij heeft maar één uitbarsting gehad deze vakantie waarbj hij kutwijf zei maar toen ik het een vriendin vertelde, zei ze dat als haar vent dat ooit een keer tegen haar zou zeggen de rapen gaar waren. Dat bracht me we weer met beide benen op de grond. Soms ben ik bang dat ik niet meer weet wat normaal is in een relatie, Dat is ook de reden dat ik het wil stoppen en weer mijn eigen zelf en gevoel wil vinden..
Ik ga zo even goed bijlezen...ik heb jullie gemist!!!!
Ik las iets over een hyves, mag ik daar ook op? Of ben ik nog te vers?
Liefs,
Z
Ik ben er weer....vakantie is achter de rug. Tja, wat kan ik er van zeggen. Mijn besluit staat nog steeds vast. Ik heb me weinig met hem bemoeid, een keer zei hij er wat van. Dat we zo weinig gesprekken hadden en dat de vakantie zo oppervlakkig was. Ik had geeneens zin om er op in te gaan. Kan het niet opbrengen om er energie in te steken. Het stoorde me ook enorm dat hij wel 20 keer over de vakantie van volgend jaar begon. Net of hij het er om deed om me zo over te halen ofzo. Ik wil het dus niet meer.
Maar nu, nu het moment van de waarheid he. Ik heb het idee dat hij echt geen idee heeft. Meiden, hebben jullie tips voor 'het gesprek'? Want ik zie er zo tegenop?
Ik vond het een rustige vakantie, weinig ruzies. Hij heeft maar één uitbarsting gehad deze vakantie waarbj hij kutwijf zei maar toen ik het een vriendin vertelde, zei ze dat als haar vent dat ooit een keer tegen haar zou zeggen de rapen gaar waren. Dat bracht me we weer met beide benen op de grond. Soms ben ik bang dat ik niet meer weet wat normaal is in een relatie, Dat is ook de reden dat ik het wil stoppen en weer mijn eigen zelf en gevoel wil vinden..
Ik ga zo even goed bijlezen...ik heb jullie gemist!!!!
Ik las iets over een hyves, mag ik daar ook op? Of ben ik nog te vers?
Liefs,
Z
dinsdag 1 juli 2008 om 22:46
Hallo Zonnepitje,
Vakantie is vaak hét moment om erachter te komen of je nog verder wil met je relatie. Was voor mij ook zo, jaren geleden. Wij waren op vakantie, en overdag hielden we het gezellig met de kinderen, maar toen die in bed lagen, deed ieder zijn eigen ding, terwijl we voorgaande jaren juist dan tijd voor ons samen hadden. Ik had daar geen behoefte meer aan, en mijn (ex) man ook niet...Na de vakantie was ons beiden duidelijk dat we niet meer samen verder wilden.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik ben toen naar het Maatschappelijk Werk gegaan (hij kende de situatie wel al), en heb hem gevraagd hoe ik dit het beste aan kon pakken. Heeft mij toen kracht gegeven om door te zetten, maar er was wel een verschil met jou: mijn man wilde ook scheiden.
Jij weet nu wat je wil: ga ervoor! Het zal je goed doen!!!
Groetjes,
Nicole
Vakantie is vaak hét moment om erachter te komen of je nog verder wil met je relatie. Was voor mij ook zo, jaren geleden. Wij waren op vakantie, en overdag hielden we het gezellig met de kinderen, maar toen die in bed lagen, deed ieder zijn eigen ding, terwijl we voorgaande jaren juist dan tijd voor ons samen hadden. Ik had daar geen behoefte meer aan, en mijn (ex) man ook niet...Na de vakantie was ons beiden duidelijk dat we niet meer samen verder wilden.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik ben toen naar het Maatschappelijk Werk gegaan (hij kende de situatie wel al), en heb hem gevraagd hoe ik dit het beste aan kon pakken. Heeft mij toen kracht gegeven om door te zetten, maar er was wel een verschil met jou: mijn man wilde ook scheiden.
Jij weet nu wat je wil: ga ervoor! Het zal je goed doen!!!
Groetjes,
Nicole
dinsdag 1 juli 2008 om 22:55
Hoi Zonnepitje
Ja, kutwijf zeggen is echt niet okee. Gewoon niet.
Ik herken dat gevoel dat je op den duur niet meer weet wat nou normaal is in een relatie.
Nu heb ik bijvoorbeeld vriendinnen gemaakt op school, en twee daarvan hebben een vriend, vrij serieus. Ik kan me het echt niet voorstellen dat een van die jongens zich zou gedragen als mijn ex soms deed en wat ik toen wel accepteerde, heel raar om me dat proberen voor te stellen. Wat een soort schok het zou zijn als er iets zou gebeuren als wat wij zo vaak hebben gehad of gedaan in de relatie toen.
Ik moet ook erg wennen, nog steeds, aan hoe je met elkaar omgaat gewoon op school. Heel vreemd om dat zo te schrijven, maar ja het is wel zo. Ik merk bijvoorbeeld dat ik over veel dingen maar steeds loop na te denken, dat ik anderen probeer te 'lezen' en te peilen om daarna pas te weten hoe het gaat.
Sinds kort komt een van de meiden ook wel eens bij mij thuis, alleen zonder het min of meer vaste groepje. Dan ben ik zenuwachtig.
Ik weet niet goed wat ik als tip kan schrijven. Misschien dat je van te voren vooral bij jezelf blijft en er achter staat wat je gaat doen, ook al weet je dat het op dat moment heel moeilijk en ingewikkeld kan gaan aanvoelen.
Dat je je voorbereidt, gewoon om zeker te zijn, op uittesten, manipuleren, emotionele uitbarstingen en dat je om je eigen veiligheid denkt.
Dat het zou kunnen dat hij helemaal niets zegt, jou daarmee 'aanmoedigt' om te gaan praten en het weer en weer uit te leggen, of dat hij daar juist om vraagt en eigenlijk naar de bekende weg gaat vragen maar niet laat zien dat hij het begrijpt.
Ik denk dat je voor je eigen rust moet proberen om je boodschap en punt duidelijk samen te vatten en dat je het dan ook daarbij kunt laten voor dat moment, dat je weet dat je hebt gezegd waar het om ging.
Verder nog geen afspraken, beloftes, regeldingen, maar eerst rust aan je hoofd en tot jezelf komen na een moeilijk gesprek waarvan jij weet dat jij niemand wilt kwetsen maar nu echt om jezelf moet gaan denken.
Zorgen voor een ruimte, een veilige ruimte waarbinnen je jezelf gaat terugvinden en waarvandaan je een nieuwe tijd ingaat.
Praat en schrijf erover tot je klaar bent en aan lastige zaken gedacht hebt en achter jezelf staat enzo.
Dat gaat er door me heen als ik me dat zo voorstel, dat wat gaat komen.
Dat hij geen idee lijkt te hebben kan volgens mij ook betekenen dat hij dat juist wil uitstralen naar jou terwijl hij wel weet dat er iets aan de hand is maar het uitstelt er echt voor te gaan staan om in de spiegel te kijken.
En als hij het echt niet begrijpt, is dat ook niet wat jij nodig hebt.
Ik lees je en dan denk ik dat je zoveel hebt proberen aan te geven en een soort geduld hebt ontwikkeld om dingen een kans te geven en voor jezelf uit te zoeken wat je nu moet doen en wat je eigenlijk wilt.
Ja en als het moment daar is, is het daar.
Doe rustig aan, zoek jezelf en probeer het woorden te geven, denk ik.
Dubio, ik denk ook nog even na over waar we het over hadden. Lastig dit.
Knuffels voor Lemmy!
Ja, kutwijf zeggen is echt niet okee. Gewoon niet.
Ik herken dat gevoel dat je op den duur niet meer weet wat nou normaal is in een relatie.
Nu heb ik bijvoorbeeld vriendinnen gemaakt op school, en twee daarvan hebben een vriend, vrij serieus. Ik kan me het echt niet voorstellen dat een van die jongens zich zou gedragen als mijn ex soms deed en wat ik toen wel accepteerde, heel raar om me dat proberen voor te stellen. Wat een soort schok het zou zijn als er iets zou gebeuren als wat wij zo vaak hebben gehad of gedaan in de relatie toen.
Ik moet ook erg wennen, nog steeds, aan hoe je met elkaar omgaat gewoon op school. Heel vreemd om dat zo te schrijven, maar ja het is wel zo. Ik merk bijvoorbeeld dat ik over veel dingen maar steeds loop na te denken, dat ik anderen probeer te 'lezen' en te peilen om daarna pas te weten hoe het gaat.
Sinds kort komt een van de meiden ook wel eens bij mij thuis, alleen zonder het min of meer vaste groepje. Dan ben ik zenuwachtig.
Ik weet niet goed wat ik als tip kan schrijven. Misschien dat je van te voren vooral bij jezelf blijft en er achter staat wat je gaat doen, ook al weet je dat het op dat moment heel moeilijk en ingewikkeld kan gaan aanvoelen.
Dat je je voorbereidt, gewoon om zeker te zijn, op uittesten, manipuleren, emotionele uitbarstingen en dat je om je eigen veiligheid denkt.
Dat het zou kunnen dat hij helemaal niets zegt, jou daarmee 'aanmoedigt' om te gaan praten en het weer en weer uit te leggen, of dat hij daar juist om vraagt en eigenlijk naar de bekende weg gaat vragen maar niet laat zien dat hij het begrijpt.
Ik denk dat je voor je eigen rust moet proberen om je boodschap en punt duidelijk samen te vatten en dat je het dan ook daarbij kunt laten voor dat moment, dat je weet dat je hebt gezegd waar het om ging.
Verder nog geen afspraken, beloftes, regeldingen, maar eerst rust aan je hoofd en tot jezelf komen na een moeilijk gesprek waarvan jij weet dat jij niemand wilt kwetsen maar nu echt om jezelf moet gaan denken.
Zorgen voor een ruimte, een veilige ruimte waarbinnen je jezelf gaat terugvinden en waarvandaan je een nieuwe tijd ingaat.
Praat en schrijf erover tot je klaar bent en aan lastige zaken gedacht hebt en achter jezelf staat enzo.
Dat gaat er door me heen als ik me dat zo voorstel, dat wat gaat komen.
Dat hij geen idee lijkt te hebben kan volgens mij ook betekenen dat hij dat juist wil uitstralen naar jou terwijl hij wel weet dat er iets aan de hand is maar het uitstelt er echt voor te gaan staan om in de spiegel te kijken.
En als hij het echt niet begrijpt, is dat ook niet wat jij nodig hebt.
Ik lees je en dan denk ik dat je zoveel hebt proberen aan te geven en een soort geduld hebt ontwikkeld om dingen een kans te geven en voor jezelf uit te zoeken wat je nu moet doen en wat je eigenlijk wilt.
Ja en als het moment daar is, is het daar.
Doe rustig aan, zoek jezelf en probeer het woorden te geven, denk ik.
Dubio, ik denk ook nog even na over waar we het over hadden. Lastig dit.
Knuffels voor Lemmy!
dinsdag 1 juli 2008 om 22:58
Lieve vrouwen allemaal,
Voor diegenen die mij onlangs hebben gemaild, ik kan niet bij mijn mail.....ik heb een worm en Willem moet de boel opnieuw installeren. Als ik dus niet terugmail spijt het me maar het is dus geen desinteresse. Ik zit nu op de laptop van Willem maar mijn mail staat op mijn eigen laptop.
Voor wie mij iets wil mailen; eleonora-vandebeo@live.nl
Ik kom morgen weer posten, ik ga nu naar bed.
Voor diegenen die mij onlangs hebben gemaild, ik kan niet bij mijn mail.....ik heb een worm en Willem moet de boel opnieuw installeren. Als ik dus niet terugmail spijt het me maar het is dus geen desinteresse. Ik zit nu op de laptop van Willem maar mijn mail staat op mijn eigen laptop.
Voor wie mij iets wil mailen; eleonora-vandebeo@live.nl
Ik kom morgen weer posten, ik ga nu naar bed.
dinsdag 1 juli 2008 om 23:28
Dank voor jullie reacties. Nicole, ik heb er zeker wat aan. Wij gaan al jaren als de kinderen in bed liggen onze eigen gang! (weer een oogklepje afgevallen).
En Iseo, je zegt heel rake dingen. Ik neem het allemaal in me op. Jij nog van harte met het halen van je jaar, heel goed!!
Ik ga nu slapen, ben moe........
En Iseo, je zegt heel rake dingen. Ik neem het allemaal in me op. Jij nog van harte met het halen van je jaar, heel goed!!
Ik ga nu slapen, ben moe........
woensdag 2 juli 2008 om 10:02
Hoi Zonnepit, beetje geslapen?
Dubio, ik snap wel wat je bedoelt, maar ik zie het niet zo. Heb er wel vaker wat over proberen te schrijven, maar als ik terug denk is het ook nog niet helemaal scherp te zien eigenlijk.
Ik wilde niet weg. Ik wilde alleen dat het geruzie en gedoe zou stoppen. We wisten net dat ik zwanger was, het ene moment leek het erop dat ook hij wilde veranderen om toe te gaan werken naar de komst van een kleine al leek dat nog heel ver weg toen. Aan de andere kant zette hij me erg onder druk.
Hij wist niet wat te doen. Hij gedroeg zich vreselijk, zocht ruzie, verweet me heel nare dingen, was ineens weg nadat hij had besloten dat de zwangerschap afgebroken moest worden.
Ik zat te wachten, we hadden geen huis meer als in iets dat je een huis kunt noemen. Ik had maar vitaminepillen gekocht want ik keek naar mijn lijf en dacht hoe moet dat goedkomen. Probeerde te eten want nu moest dat, stopte met roken.
Ik was ziek.
Toen hij terug was gekomen nog twee verwarrende dagen, daarna ben ik met mijn spullen het huis uit gezet.
Hij wilde me snel weer terug thuis hebben. Maar ik had geacht net als vaker, dat dit echt zo erg en het einde was tijdens de ruzie. Hoe moet ik dat zeggen.
Steeds als het escaleerde, dacht ik hoe moeten we hier uitkomen, het is over, het komt niet meer goed. En dan konden we zelfs die avond weer samen zijn, steeds zo raar omdat ik niet kon indenken dat het ooit goed zou komen als je zo iemand voor je hebt als hij kon zijn dan en als hoe wij tegenover elkaar stonden, ik me voelde, wat er allemaal aan de hand was.
Nu dus ook, maar toen hij belde was ik al onderdak. Ik had verteld ook dat ik zwanger was.
En voor ik het wist waren er een paar dagen voorbij, ik was gewoon moe.
En toen begon er een tijd van heen en weer gaan, dat hij aan me trok, dat ik hem miste want hij liet die andere kant zien etc.
Hij ontkende de zwangerschap maar ik niet en omdat ik nu weer met andere mensen sprak kon ik niet terug mee in zijn wereld want zo voelde het. Ik bewoog me van de ene wereld waarin ik hem steeds geruststelde, naar de andere waarin het er anders uitzag.
Het was heel naar en tegelijk kreeg ik bevestiging dat hij me nodig had, me wilde zien, spijt had. Hij belde me steeds en ik deed alles om het gesprek zo te laten verlopen dat ik min of meer met een gerust hart kon ophangen.
Ik kon hem echt niet loslaten, ik wist niet wat ik deed.
Had helemaal niets besloten maar het gebeurde zoals het was. Ik kon niet terug omdat het niet veilig was en omdat anderen nu wisten dat ik in verwachting was.
Je kon me opvegen en ik had helemaal geen keuze gemaakt.
Hij had me er weer eens uitgedonderd en toevallig kwam ik meteen met de juiste mensen, en niet zoals gewoonlijk na een paar uur weer thuis.
Ook al leek het dus wel vaker over en uit.
Pas maanden later besloot ik dat hij me niet meer moest bellen want ik was bang. Dat was het eerste besluit, ik nam een ander nummer na bedreigingen en alles wat hij me zei over zijn vreemdgaan, geldproblemen.
Hij ziet alles als mijn schuld en normaal bewoog ik mee om het goed te maken. Ik was al een paar keer geld gaan brengen, iets wat hij nodig had, en ook seks (niet samen maar wat hij wilde). Maar ik kon niet meer steeds alles zo regelen en doen, en dan ging hij dreigen, vooral vanwege geld want hij zat weer in de problemen.
Ik vond het die laatste keer zo oneerlijk en niet terecht, en wat hij zei was echt zo naar. Genoeg.
Naar de huisarts, verhaal gedaan en laten testen.
Dan wordt het 'echt' in de andere wereld, snap je?
Het gekke is dat ik nog steeds een soort van vertrouwd gevoel heb bij hoe het was. Ook al waren die laatste jaren slecht, het was niet meer zoals eerder, dat je pieken en dalen hebt, het was in het midden gekomen en ik had het opgegeven, voor ik dan wist dat ik moeder werd. Dat geeft achteraf zo'n idee van dat het nog alle kanten op had kunnen gaan. Alsof ik zelf een keuze had kunnen maken.
Het is niet goed uit te leggen, sorry.
Ik neem hem veel kwalijk. Dat het op zo'n manier moest.
Pas wanneer ik er echt mee bezig ben en schrijf enzo, zie ik wat een druk er steeds op stond. Soms lijken voorvallen niet zo goed te beschrijven omdat je het gevoel, de spanning die er was, de niet uitgesproken druk en angst voor het volgende moment niet kunt laten zien die juist zo'n rol speelden.
Waarom je niet 'gewoon' weg loopt zoals anderen zouden doen die iets echt niet zouden laten gebeuren.
Waarom je niet meteen voor je kind kunt kiezen omdat je ergens middenin zit en iemand heel erg aan je trekt en je dezelfde patronen dreigt te gaan volgen zoals je die samen in jaren hebt opgebouwd.
Soms wil ik graag schrijven, over voorvallen omdat je dan pas zelf ziet wat er nog meer aan de hand was, geen idee hoe een ander het dan leest.
Nu pas kan ik zien waarom, en dat ik er alsnog over nagedacht heb en dan een soort van een keuze opnieuw maak.
Okee, weer een lang verhaal.
Weet niet wat ik eigenlijk wilde zeggen.
oja, misschien aan Zonnepit, dat je soms ook misschien het moet doen om later pas echt te begrijpen waarom die keuze voor jou op dat punt onvermijdelijk was om de weg die je daarna had moeten volgen. En dan heb je dat stuk afgelegd en dan kun je terugkijken en zien dat je verder bent gekomen. Maar op dat moment eerder lijkt alles klem te zitten.
Dubio, ik snap wel wat je bedoelt, maar ik zie het niet zo. Heb er wel vaker wat over proberen te schrijven, maar als ik terug denk is het ook nog niet helemaal scherp te zien eigenlijk.
Ik wilde niet weg. Ik wilde alleen dat het geruzie en gedoe zou stoppen. We wisten net dat ik zwanger was, het ene moment leek het erop dat ook hij wilde veranderen om toe te gaan werken naar de komst van een kleine al leek dat nog heel ver weg toen. Aan de andere kant zette hij me erg onder druk.
Hij wist niet wat te doen. Hij gedroeg zich vreselijk, zocht ruzie, verweet me heel nare dingen, was ineens weg nadat hij had besloten dat de zwangerschap afgebroken moest worden.
Ik zat te wachten, we hadden geen huis meer als in iets dat je een huis kunt noemen. Ik had maar vitaminepillen gekocht want ik keek naar mijn lijf en dacht hoe moet dat goedkomen. Probeerde te eten want nu moest dat, stopte met roken.
Ik was ziek.
Toen hij terug was gekomen nog twee verwarrende dagen, daarna ben ik met mijn spullen het huis uit gezet.
Hij wilde me snel weer terug thuis hebben. Maar ik had geacht net als vaker, dat dit echt zo erg en het einde was tijdens de ruzie. Hoe moet ik dat zeggen.
Steeds als het escaleerde, dacht ik hoe moeten we hier uitkomen, het is over, het komt niet meer goed. En dan konden we zelfs die avond weer samen zijn, steeds zo raar omdat ik niet kon indenken dat het ooit goed zou komen als je zo iemand voor je hebt als hij kon zijn dan en als hoe wij tegenover elkaar stonden, ik me voelde, wat er allemaal aan de hand was.
Nu dus ook, maar toen hij belde was ik al onderdak. Ik had verteld ook dat ik zwanger was.
En voor ik het wist waren er een paar dagen voorbij, ik was gewoon moe.
En toen begon er een tijd van heen en weer gaan, dat hij aan me trok, dat ik hem miste want hij liet die andere kant zien etc.
Hij ontkende de zwangerschap maar ik niet en omdat ik nu weer met andere mensen sprak kon ik niet terug mee in zijn wereld want zo voelde het. Ik bewoog me van de ene wereld waarin ik hem steeds geruststelde, naar de andere waarin het er anders uitzag.
Het was heel naar en tegelijk kreeg ik bevestiging dat hij me nodig had, me wilde zien, spijt had. Hij belde me steeds en ik deed alles om het gesprek zo te laten verlopen dat ik min of meer met een gerust hart kon ophangen.
Ik kon hem echt niet loslaten, ik wist niet wat ik deed.
Had helemaal niets besloten maar het gebeurde zoals het was. Ik kon niet terug omdat het niet veilig was en omdat anderen nu wisten dat ik in verwachting was.
Je kon me opvegen en ik had helemaal geen keuze gemaakt.
Hij had me er weer eens uitgedonderd en toevallig kwam ik meteen met de juiste mensen, en niet zoals gewoonlijk na een paar uur weer thuis.
Ook al leek het dus wel vaker over en uit.
Pas maanden later besloot ik dat hij me niet meer moest bellen want ik was bang. Dat was het eerste besluit, ik nam een ander nummer na bedreigingen en alles wat hij me zei over zijn vreemdgaan, geldproblemen.
Hij ziet alles als mijn schuld en normaal bewoog ik mee om het goed te maken. Ik was al een paar keer geld gaan brengen, iets wat hij nodig had, en ook seks (niet samen maar wat hij wilde). Maar ik kon niet meer steeds alles zo regelen en doen, en dan ging hij dreigen, vooral vanwege geld want hij zat weer in de problemen.
Ik vond het die laatste keer zo oneerlijk en niet terecht, en wat hij zei was echt zo naar. Genoeg.
Naar de huisarts, verhaal gedaan en laten testen.
Dan wordt het 'echt' in de andere wereld, snap je?
Het gekke is dat ik nog steeds een soort van vertrouwd gevoel heb bij hoe het was. Ook al waren die laatste jaren slecht, het was niet meer zoals eerder, dat je pieken en dalen hebt, het was in het midden gekomen en ik had het opgegeven, voor ik dan wist dat ik moeder werd. Dat geeft achteraf zo'n idee van dat het nog alle kanten op had kunnen gaan. Alsof ik zelf een keuze had kunnen maken.
Het is niet goed uit te leggen, sorry.
Ik neem hem veel kwalijk. Dat het op zo'n manier moest.
Pas wanneer ik er echt mee bezig ben en schrijf enzo, zie ik wat een druk er steeds op stond. Soms lijken voorvallen niet zo goed te beschrijven omdat je het gevoel, de spanning die er was, de niet uitgesproken druk en angst voor het volgende moment niet kunt laten zien die juist zo'n rol speelden.
Waarom je niet 'gewoon' weg loopt zoals anderen zouden doen die iets echt niet zouden laten gebeuren.
Waarom je niet meteen voor je kind kunt kiezen omdat je ergens middenin zit en iemand heel erg aan je trekt en je dezelfde patronen dreigt te gaan volgen zoals je die samen in jaren hebt opgebouwd.
Soms wil ik graag schrijven, over voorvallen omdat je dan pas zelf ziet wat er nog meer aan de hand was, geen idee hoe een ander het dan leest.
Nu pas kan ik zien waarom, en dat ik er alsnog over nagedacht heb en dan een soort van een keuze opnieuw maak.
Okee, weer een lang verhaal.
Weet niet wat ik eigenlijk wilde zeggen.
oja, misschien aan Zonnepit, dat je soms ook misschien het moet doen om later pas echt te begrijpen waarom die keuze voor jou op dat punt onvermijdelijk was om de weg die je daarna had moeten volgen. En dan heb je dat stuk afgelegd en dan kun je terugkijken en zien dat je verder bent gekomen. Maar op dat moment eerder lijkt alles klem te zitten.
woensdag 2 juli 2008 om 10:21
Iseo, ik denk dat je jezelf er een grote dienst mee gaat bewijzen, wanneer je die gedachtenpatronen gaat doorbreken.
Je leefde destijds op totaal andere wijze, dacht ook op een andere wijze. Helaas heb je een deel van die gedachtenpatronen meegenomen in je huidige onafhankelijke leven.
Het is moeilijk te beseffen, maar destijds was jouw aandeel in het geheel net zo groot als het zijne.
Jij leidt nu dit leven omdat jij het zo wilde gaan leven, niet omdat hij dit zo gewild heeft. Wanneer je jouw gedachtes van destijds om zou gaan zetten naar rationele gedachtes, dan heb jij als zwangere vrouw echt gekozen voor afstand van hem.
Ik vind dat je jezelf veel en veel tekort doet door iedere keer weer jezelf mee te laten gaan in deze gedachtenpatronen. De gedachtenpatronen waar ook een soort van hunkering naar hem toe in zit.
Ik denk, wanneer jij een week samen met hem en je mooie dochter op vakantie bent, je echt beseft dat je jezelf zo ontzettend voor de gek gehouden hebt met die hunkering. Jij duldt deze man voor geen moment meer in je leven, hij vertegenwoordigt gevaar voor jou en je dochter en dat accepteer je niet meer.
Zonnepitje, veel sterkte deze rest van de vakantie.
Ga je niet al te schuldig voelen over jouw houding nu. Ik denk dat je de vakantie voor iedereen zo plezierig mogelijk wil laten verlopen en helaas hoort daar ook een stilzwijgen richting hem bij. Wél vind ik het erg knap van je dat je dit op kunt brengen.
Zo'n opmerking als kutwijf geeft aan hoeveel er bij hem borrelt. Aan beide kanten is er eigenlijk grote ontevredenheid over jullie relatie.
Het mooiste zou zijn wanneer jullie alle twee over een aantal weken een gesprek zouden hebben en de relatie beëindigen omdat jullie beiden een stuk gelukkiger willen worden.
Laten we hopen dat het zo'n gesprek wordt, maar ik denk van niet.
Pas je wel een beetje op voor hem? Hij draagt godsgruwelijk veel frustraties met zich mee.
Je leefde destijds op totaal andere wijze, dacht ook op een andere wijze. Helaas heb je een deel van die gedachtenpatronen meegenomen in je huidige onafhankelijke leven.
Het is moeilijk te beseffen, maar destijds was jouw aandeel in het geheel net zo groot als het zijne.
Jij leidt nu dit leven omdat jij het zo wilde gaan leven, niet omdat hij dit zo gewild heeft. Wanneer je jouw gedachtes van destijds om zou gaan zetten naar rationele gedachtes, dan heb jij als zwangere vrouw echt gekozen voor afstand van hem.
Ik vind dat je jezelf veel en veel tekort doet door iedere keer weer jezelf mee te laten gaan in deze gedachtenpatronen. De gedachtenpatronen waar ook een soort van hunkering naar hem toe in zit.
Ik denk, wanneer jij een week samen met hem en je mooie dochter op vakantie bent, je echt beseft dat je jezelf zo ontzettend voor de gek gehouden hebt met die hunkering. Jij duldt deze man voor geen moment meer in je leven, hij vertegenwoordigt gevaar voor jou en je dochter en dat accepteer je niet meer.
Zonnepitje, veel sterkte deze rest van de vakantie.
Ga je niet al te schuldig voelen over jouw houding nu. Ik denk dat je de vakantie voor iedereen zo plezierig mogelijk wil laten verlopen en helaas hoort daar ook een stilzwijgen richting hem bij. Wél vind ik het erg knap van je dat je dit op kunt brengen.
Zo'n opmerking als kutwijf geeft aan hoeveel er bij hem borrelt. Aan beide kanten is er eigenlijk grote ontevredenheid over jullie relatie.
Het mooiste zou zijn wanneer jullie alle twee over een aantal weken een gesprek zouden hebben en de relatie beëindigen omdat jullie beiden een stuk gelukkiger willen worden.
Laten we hopen dat het zo'n gesprek wordt, maar ik denk van niet.
Pas je wel een beetje op voor hem? Hij draagt godsgruwelijk veel frustraties met zich mee.
woensdag 2 juli 2008 om 11:42
Lieve Iseo, wie hou jij nou voor de gek? Probeer je zelf achteraf nog goed te praten dat je opgestapt bent? Te doen alsof je geen keuze had en er dus geen hebt gemaakt? Je had wel een keuze. Je kon teruggaan, je kind krijgen bij die man en tot op de dag van vandaag met haar in die gewelddadige omgeving kunnen zitten. Er zijn vrouwen die dat doen. Het was een keuze om dat niet te doen.
Is het niet tijd dat je onder ogen ziet dat jij ervoor gekozen hebt de vader van je kind te verlaten, die vader geen volledig deel te laten uitmaken van haar leven, hem af te wijzen als levenspartner en hem zijn eigen leven te laten leiden? Het is ergens makkelijker het af te doen als "geen keuze", toch? Dan hoef je niet te erkennen dat door die keuze jouw kind nu geen vader heeft. Sorry, ik zeg het even keihard Denk je dat dat meespeelt, lieve Iseo?
En daar zeg ik meteen achteraan: dat jouw meisje nu geen vader had, dat was níet jouw keuze. Ik weet 100% zeker dat jij er alles aan zou hebben gedaan en zou doen om een band tussen vader en dochter mogelijk te maken. Als jouw ex een vader voor haar zou willen zijn. Maar dat wil hij niet, of hij laat er in ieder geval niets van blijken. Dat is zíjn keuze.
Dus lieve Iseo, probeer die twee dingen van elkaar te scheiden. Jij had het volste recht, wat zeg ik, de plicht om bij die gewelddadige man weg te gaan toen je een kind verwachtte. Geloof maar niet dat hij die vader zou zijn geweest die jij voor je dochter had gewild. Je had hetzelfde gezien als voorheen: steeds een glimp van die leuke vader, en dan zou weer zijn zwarte kant naar boven komen. De angst, de onveiligheid voor je meisje, het blijven schipperen om de vrede te bewaren.
Dat hij totaal geen verantwoordelijkheid neemt voor jullie dochter, dat is alleen hem aan te rekenen. Niet jou. Hij is afwezig. Daar kiest hij voor. Hij kan een vader zijn, maar hij doet het niet. Jij zou hem de ruimte geven, binnen veilige grenzen voor je dochtertje natuurlijk. Maar daar hoef je je niet eens vragen over te stellen, want hij vraagt die ruimte helemaal niet.
Dat je dochter geen vader heeft, is zijn keuze. Jouw keuze was het alleen je leven niet met hem te willen blijven delen.
liefs,
dubio
Is het niet tijd dat je onder ogen ziet dat jij ervoor gekozen hebt de vader van je kind te verlaten, die vader geen volledig deel te laten uitmaken van haar leven, hem af te wijzen als levenspartner en hem zijn eigen leven te laten leiden? Het is ergens makkelijker het af te doen als "geen keuze", toch? Dan hoef je niet te erkennen dat door die keuze jouw kind nu geen vader heeft. Sorry, ik zeg het even keihard Denk je dat dat meespeelt, lieve Iseo?
En daar zeg ik meteen achteraan: dat jouw meisje nu geen vader had, dat was níet jouw keuze. Ik weet 100% zeker dat jij er alles aan zou hebben gedaan en zou doen om een band tussen vader en dochter mogelijk te maken. Als jouw ex een vader voor haar zou willen zijn. Maar dat wil hij niet, of hij laat er in ieder geval niets van blijken. Dat is zíjn keuze.
Dus lieve Iseo, probeer die twee dingen van elkaar te scheiden. Jij had het volste recht, wat zeg ik, de plicht om bij die gewelddadige man weg te gaan toen je een kind verwachtte. Geloof maar niet dat hij die vader zou zijn geweest die jij voor je dochter had gewild. Je had hetzelfde gezien als voorheen: steeds een glimp van die leuke vader, en dan zou weer zijn zwarte kant naar boven komen. De angst, de onveiligheid voor je meisje, het blijven schipperen om de vrede te bewaren.
Dat hij totaal geen verantwoordelijkheid neemt voor jullie dochter, dat is alleen hem aan te rekenen. Niet jou. Hij is afwezig. Daar kiest hij voor. Hij kan een vader zijn, maar hij doet het niet. Jij zou hem de ruimte geven, binnen veilige grenzen voor je dochtertje natuurlijk. Maar daar hoef je je niet eens vragen over te stellen, want hij vraagt die ruimte helemaal niet.
Dat je dochter geen vader heeft, is zijn keuze. Jouw keuze was het alleen je leven niet met hem te willen blijven delen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 2 juli 2008 om 14:05
Maar wat is het verschil dan tussen mij en die vrouw die het dan liet gebeuren dat ze uit de relatie weg ging?
Ik denk dat het meespeelt wat jij zegt ja, dat door mijn keuze mijn kind nu geen vader heeft.
Maar tegelijk beschrijf ik hoe het toen ging, die tijd dat wij uit elkaar gingen.
Het volgde op een jaar van afglijden en verstoppen en dat niets mij meer kon schelen. Dus in hoeverre ik zelf erbij was? Dat is het rare als ik terugdenk, en het is niet zo lang geleden maar het lijkt zo.. anders.
Pom, op dit moment kan ik terugkijken en vertellen wat ik dacht en deed. Ik weet niet wat dat zegt over nu en over gedachtenpatronen. Ik voel me onzeker maar maak wel keuzes die belangrijk zijn voor de toekomst.
Ik weet dat er geen mogelijkheid bestaat dat wij ooit een relatie zouden kunnen hebben die fijn is en werkt. Ik weet dat hij op deze manier geen vader kan zijn voor mijn dochter. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik hem niet mis, en hem mis als hoe ik graag had gewild dat dit gezin compleet was en wat dat betekent in het dagelijks leven voor mij en ook voor mijn dochter.
Liefs!
Ik denk dat het meespeelt wat jij zegt ja, dat door mijn keuze mijn kind nu geen vader heeft.
Maar tegelijk beschrijf ik hoe het toen ging, die tijd dat wij uit elkaar gingen.
Het volgde op een jaar van afglijden en verstoppen en dat niets mij meer kon schelen. Dus in hoeverre ik zelf erbij was? Dat is het rare als ik terugdenk, en het is niet zo lang geleden maar het lijkt zo.. anders.
Pom, op dit moment kan ik terugkijken en vertellen wat ik dacht en deed. Ik weet niet wat dat zegt over nu en over gedachtenpatronen. Ik voel me onzeker maar maak wel keuzes die belangrijk zijn voor de toekomst.
Ik weet dat er geen mogelijkheid bestaat dat wij ooit een relatie zouden kunnen hebben die fijn is en werkt. Ik weet dat hij op deze manier geen vader kan zijn voor mijn dochter. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik hem niet mis, en hem mis als hoe ik graag had gewild dat dit gezin compleet was en wat dat betekent in het dagelijks leven voor mij en ook voor mijn dochter.
Liefs!
woensdag 2 juli 2008 om 14:36
Ik snap je vraag niet Iseo, de vrouw die het liet gebeuren dat ze uit de relatie wegging? Dat laat je toch niet gebeuren, dat besloot je.
Ik probeer het maar kan me toch niet helemaal voorstellen hoe het toen was voor jou. Je was er niet helemaal meer bij. Misschien was je murw en moegestreden, had je de strijd opgegeven en je erbij neergelegd dat het zo was zoals het was. Geen kracht meer om zelfs nog maar te denken aan ontsnappen.
De periode waarin je bij hem wegging, klinkt erg chaotisch en warrig. Toch heb ik het idee dat bij jou vanaf het moment waarop je wist van je zwangerschap, als een paal boven water stond dat je voor dit kind ging zorgen en het ging beschermen. Er kwam blijkbaar een oersterk moederinstinct in je naar boven. Al die tijd had je zo slecht voor jezelf gezorgd en zo ongezond geleefd, maar je wist direct dat dat nu voorbij moest zijn.
Kan het zijn dat dat gevoel ergens verstopt zat, een beetje ongrijpbaar was waardoor je er nu niet goed je vinger op kan leggen? Moederinstinct is een geweldige kracht. Ik denk dat die kracht je soms dingen laat doen (of laten) waarvan je je niet eens bewust bent.
Hoe dan ook ben je bij hem weggegaan, of beter gezegd, niet naar hem teruggegaan. Ook al heb je het gevoel dat de beslissing op de een of andere manier voor jou genomen is, jij had echt anders kunnen besluiten.
Ik hoop dat ik me een beetje weet uit te drukken, ik vind het lastig
liefs,
dubio
Ik probeer het maar kan me toch niet helemaal voorstellen hoe het toen was voor jou. Je was er niet helemaal meer bij. Misschien was je murw en moegestreden, had je de strijd opgegeven en je erbij neergelegd dat het zo was zoals het was. Geen kracht meer om zelfs nog maar te denken aan ontsnappen.
De periode waarin je bij hem wegging, klinkt erg chaotisch en warrig. Toch heb ik het idee dat bij jou vanaf het moment waarop je wist van je zwangerschap, als een paal boven water stond dat je voor dit kind ging zorgen en het ging beschermen. Er kwam blijkbaar een oersterk moederinstinct in je naar boven. Al die tijd had je zo slecht voor jezelf gezorgd en zo ongezond geleefd, maar je wist direct dat dat nu voorbij moest zijn.
Kan het zijn dat dat gevoel ergens verstopt zat, een beetje ongrijpbaar was waardoor je er nu niet goed je vinger op kan leggen? Moederinstinct is een geweldige kracht. Ik denk dat die kracht je soms dingen laat doen (of laten) waarvan je je niet eens bewust bent.
Hoe dan ook ben je bij hem weggegaan, of beter gezegd, niet naar hem teruggegaan. Ook al heb je het gevoel dat de beslissing op de een of andere manier voor jou genomen is, jij had echt anders kunnen besluiten.
Ik hoop dat ik me een beetje weet uit te drukken, ik vind het lastig
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 2 juli 2008 om 14:53
quote:dubiootje schreef op 01 juli 2008 @ 10:57:
Ik heb dat boek niet gelezen, wel De kracht van een vrouw. Het viel me een beetje tegen. Het gaat ook over een vrouw die uit een gewelddadige relatie ontsnapt, maar ze kwam op mij eigenlijk helemaal niet zo sterk over. Ze werd er meer door anderen, waaronder een nieuwe minnaar, uitgesleurd.
Hoi dubiootje
Dat stukje bedoel ik. Maar ik heb het boek dus niet gelezen, het was meer dat ik mij herken in die korte omschrijving, dat gevoel dat omstandigheden, anderen, ervoor gezorgd hebben dat het zo ging.
Ik voelde mij niet sterk, was dat ook niet. Ik kon niets, behalve kleine stappen zetten omdat er inderdaad een moederinstinct ontwaakte.
Daarvoor had ik het inderdaad opgegeven. Ik had me erbij neergelegd en de toekomstplannen van ex werden steeds vager en alles was een chaos ja. Wij zouden naar het buitenland gaan, wilde mijn ex. We hadden geen geld.
Ik zag het niet als ontsnappen. Ik had ooit die keuze gemaakt, en wij zouden samen blijven op de manier zoals het al jaren ging. Met liefde en in hoe de relatie verder een ramp was.
Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik niet was gegaan, echt niet. hoogstens voor een paar dagen, maar dan weer terug.
De zwangerschap gaf zo'n wending aan alles, ik kon het niet bevatten, maar ik heb meteen voor het kind gekozen, terwijl ik helemaal niet bij alles kon wat daarmee dan te maken had, met die keuze.
Ik denk terug aan toen omdat ik elke dag probeer te begrijpen wie ik ben en waar ik sta.
Ik kan echt niet uitleggen hoe het voelt om jezelf zo kwijt te zijn geweest dat je niets herkent, elke dag zo nieuw lijkt, zo los in gevoel.
Ik zie wat ik deed, maar ik herken het op een andere manier.
Dat schrijven over de afgelopen jaren is ook ordenen, toegeven maar dus ook erachter komen dat het bij me hoort.
Ik kan blijkbaar mezelf loslaten en besluiten dat het geen zin heeft allemaal. Het heeft een aantal keren niet veel gescheeld en daarnaast zijn er zovaak in de relatie ongelukken gebeurd die door ex niet zo bedoeld waren op dat moment maar wel een gevolg van agressie. En dat raakt me nu pas.
Als moeder kan ik niet terug, kan ook niet meer kiezen voor zaken die ook bij die levensstijl hoorden als middelen om te verdoven. Ik weet dat van mezelf.
Ik ga niet terug, wil ook niet. Maar ik ben wel op zoek ergens naar, een antwoord ofzo.
Ik heb dat boek niet gelezen, wel De kracht van een vrouw. Het viel me een beetje tegen. Het gaat ook over een vrouw die uit een gewelddadige relatie ontsnapt, maar ze kwam op mij eigenlijk helemaal niet zo sterk over. Ze werd er meer door anderen, waaronder een nieuwe minnaar, uitgesleurd.
Hoi dubiootje
Dat stukje bedoel ik. Maar ik heb het boek dus niet gelezen, het was meer dat ik mij herken in die korte omschrijving, dat gevoel dat omstandigheden, anderen, ervoor gezorgd hebben dat het zo ging.
Ik voelde mij niet sterk, was dat ook niet. Ik kon niets, behalve kleine stappen zetten omdat er inderdaad een moederinstinct ontwaakte.
Daarvoor had ik het inderdaad opgegeven. Ik had me erbij neergelegd en de toekomstplannen van ex werden steeds vager en alles was een chaos ja. Wij zouden naar het buitenland gaan, wilde mijn ex. We hadden geen geld.
Ik zag het niet als ontsnappen. Ik had ooit die keuze gemaakt, en wij zouden samen blijven op de manier zoals het al jaren ging. Met liefde en in hoe de relatie verder een ramp was.
Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik niet was gegaan, echt niet. hoogstens voor een paar dagen, maar dan weer terug.
De zwangerschap gaf zo'n wending aan alles, ik kon het niet bevatten, maar ik heb meteen voor het kind gekozen, terwijl ik helemaal niet bij alles kon wat daarmee dan te maken had, met die keuze.
Ik denk terug aan toen omdat ik elke dag probeer te begrijpen wie ik ben en waar ik sta.
Ik kan echt niet uitleggen hoe het voelt om jezelf zo kwijt te zijn geweest dat je niets herkent, elke dag zo nieuw lijkt, zo los in gevoel.
Ik zie wat ik deed, maar ik herken het op een andere manier.
Dat schrijven over de afgelopen jaren is ook ordenen, toegeven maar dus ook erachter komen dat het bij me hoort.
Ik kan blijkbaar mezelf loslaten en besluiten dat het geen zin heeft allemaal. Het heeft een aantal keren niet veel gescheeld en daarnaast zijn er zovaak in de relatie ongelukken gebeurd die door ex niet zo bedoeld waren op dat moment maar wel een gevolg van agressie. En dat raakt me nu pas.
Als moeder kan ik niet terug, kan ook niet meer kiezen voor zaken die ook bij die levensstijl hoorden als middelen om te verdoven. Ik weet dat van mezelf.
Ik ga niet terug, wil ook niet. Maar ik ben wel op zoek ergens naar, een antwoord ofzo.
woensdag 2 juli 2008 om 15:53
Ik heb het boek ook gelezen, niet helemaal uitgelezen, want het ging op een bepaald moment nergens meer over. Tenminste niet over het feit waarom ik het boek wilde lezen.
Heel kort door de bocht, de vrouw in het boek werd in haar korte relatie geconfronteerd met geweld en is weggegaan.. Haar dochters gingen op een bepaald moment nog wel op bezoek bij hun vader in het buitenland en eentje is (haast zeker) sexueel misbruikt.
Verder gaat het boek maar door over stuga's (huizen) etc.
Ik kon de kracht ook niet terugvinden eigenlijk.
Iseo, ik neem zondag wel een boek mee, dan is het wat makkelijker uitleggen.
(ik ga a.s. zondag met Mamz & kinderen naar Iseo)
Heel kort door de bocht, de vrouw in het boek werd in haar korte relatie geconfronteerd met geweld en is weggegaan.. Haar dochters gingen op een bepaald moment nog wel op bezoek bij hun vader in het buitenland en eentje is (haast zeker) sexueel misbruikt.
Verder gaat het boek maar door over stuga's (huizen) etc.
Ik kon de kracht ook niet terugvinden eigenlijk.
Iseo, ik neem zondag wel een boek mee, dan is het wat makkelijker uitleggen.
(ik ga a.s. zondag met Mamz & kinderen naar Iseo)
