Relaties
alle pijlers
'ruzie', wie herkent dit?
maandag 7 juli 2008 om 22:42
Net een rotruzie gehad met vriendlief. Een terugkerend probleem. Wanneer we ergens over praten, er er 'argumenten' voor of tegen iets komen, zijn de mijne volgens hem nooit gegrond. Ik voel me vaak onbegrepen en zelfs afgewezen.
Het komt namelijk omdat ik veel vanuit gevoel doe en denk, en vind en handel. Hij zoekt voor alles een oorzaak die objectief te zien is. Daarnaast hebben we vaak het probleem dat hij wanneer ik over gevoelens begin, direct terugdeinst. Ik ben een zeur, het is niet nodig ermee bezig te zijn, hij wil er niets van weten, zucht eens diep en kan het maar niet opbrengen naar me te luisteren. Snapt niet dat ik soms, al is het over iets onbenulligs, mijn gevoelens kwijt moet, zonder dat hij oordeelt... Alleen luisteren en laten merken dat hij meeleeft, en respecteert dat ik die gevoelens heb, of hij ze nou deelt of niet... Maar het lukt niet. Hierdoor raak ik meer en meer gefrustreerd en ben ik van te voren vaak al argwanend om mijn gevoelens te uiten. Ik krop ze op, terwijl ik van nature iemand ben die alles zegt. Ook als het negatief is. Dit lucht me op en daarna kan ik door.
In dit geval ging het om het volgende (klein voorbeeld dus): hij leest graag met doodse stilte, dus geen tv, radio, en zelfs geen tvbeeld (heeft last van de flitsen van het beeld).Kan zich anders niet concentreren op het boek. Ik daarentegen kan met alles lezen, en vind het zelfs niet echt prettig wanneer het doodstil is in huis. Vriend heeft een reden dat hij geen geluid wil (dat was het op dat moment ook), want hij kan daardoor niet lezen. Vraagt mij waarom ik het wel aan wil. (ik voel al aankomen dat wanneer ik een verklaring geef vanuit gevoel, want veel andere argumenten heb ik niet, toch afgewezen zal worden) Ik zeg omdat ik dat onbehaaglijk vind, niet prettig zo stil. Maar dat is volgens hem geen argument. Hij wuift het weg, en vraagt geef eens een reden. Ik zeg dus dat dat mijn reden is. Volgens hem onmogelijk. Want dat gevoel slaat nergens op en is nergens op gebasseerd.
Vanwege het feit dat we dit soort dingen in veel zaken terug tegenkomen zorgt het ervoor dat ik erg snel gepikeerd ben door deze reactie en me onbegrepen voel. Wie is hij om te bepalen of mijn gevoelens niet lijdend zijn voor keuzes die ik maak. Wie is hij om te bepalen of mijn gevoelens wel of niet gegrond zijn?
Wie herkent dit?
Het komt namelijk omdat ik veel vanuit gevoel doe en denk, en vind en handel. Hij zoekt voor alles een oorzaak die objectief te zien is. Daarnaast hebben we vaak het probleem dat hij wanneer ik over gevoelens begin, direct terugdeinst. Ik ben een zeur, het is niet nodig ermee bezig te zijn, hij wil er niets van weten, zucht eens diep en kan het maar niet opbrengen naar me te luisteren. Snapt niet dat ik soms, al is het over iets onbenulligs, mijn gevoelens kwijt moet, zonder dat hij oordeelt... Alleen luisteren en laten merken dat hij meeleeft, en respecteert dat ik die gevoelens heb, of hij ze nou deelt of niet... Maar het lukt niet. Hierdoor raak ik meer en meer gefrustreerd en ben ik van te voren vaak al argwanend om mijn gevoelens te uiten. Ik krop ze op, terwijl ik van nature iemand ben die alles zegt. Ook als het negatief is. Dit lucht me op en daarna kan ik door.
In dit geval ging het om het volgende (klein voorbeeld dus): hij leest graag met doodse stilte, dus geen tv, radio, en zelfs geen tvbeeld (heeft last van de flitsen van het beeld).Kan zich anders niet concentreren op het boek. Ik daarentegen kan met alles lezen, en vind het zelfs niet echt prettig wanneer het doodstil is in huis. Vriend heeft een reden dat hij geen geluid wil (dat was het op dat moment ook), want hij kan daardoor niet lezen. Vraagt mij waarom ik het wel aan wil. (ik voel al aankomen dat wanneer ik een verklaring geef vanuit gevoel, want veel andere argumenten heb ik niet, toch afgewezen zal worden) Ik zeg omdat ik dat onbehaaglijk vind, niet prettig zo stil. Maar dat is volgens hem geen argument. Hij wuift het weg, en vraagt geef eens een reden. Ik zeg dus dat dat mijn reden is. Volgens hem onmogelijk. Want dat gevoel slaat nergens op en is nergens op gebasseerd.
Vanwege het feit dat we dit soort dingen in veel zaken terug tegenkomen zorgt het ervoor dat ik erg snel gepikeerd ben door deze reactie en me onbegrepen voel. Wie is hij om te bepalen of mijn gevoelens niet lijdend zijn voor keuzes die ik maak. Wie is hij om te bepalen of mijn gevoelens wel of niet gegrond zijn?
Wie herkent dit?
maandag 7 juli 2008 om 23:12
Het voorbeeld wat je noemt is niet direct herkenbaar. Wel het verschil in ruzie maken.
Overigens vraag ik me in jouw voorbeeld af wat jouw vriend dan voor argumenten heeft dat het stil moet zijn. Dat komt toch ook voort uit een gevoel? Ik denk zeker dat er genoeg andere onderwerpen zijn waarbij wel met argumenten gegooid kan worden maar bij dit onderwerp niet bepaald.
Het is wel vervelend dat je ruzie krijgt over je gevoel. En nee, hij kan niet bepalen of je gevoelens gegrond zijn of niet. Wel kun je misschien in bepaalde gevallen een gevoel met argumenten veranderen. Waardoor een vervelend gevoel misschien weg kan gaan.
Het lastige is dat een gevoel soms moeilijk uit te leggen is.
Maar waar het bij jullie vooral om draait is dat jullie een manier moeten vinden om 'goed' ruzie te maken. Dat klinkt misschien een beetje vreemd maar ik praat uit eigen ervaring dat je ruzie maken kunt leren. Zodat het niet helemaal escaleert.
En dat begint met écht naar elkaar luisteren. Ook al gaat het ogenschijnlijk om 'onbenullige' dingen of gevoelens.
Proberen die ander te begrijpen. En als het te fel wordt even een time-out nemen.
Mijn vriend werd vaak boos als ik begon te huilen tijdens een ruzie. Daar werd ik dan weer boos om! Uiteindelijk wil een time-out daarbij wel helpen.
Veel sterkte in ieder geval want ruzie is nooit echt prettig.
Overigens vraag ik me in jouw voorbeeld af wat jouw vriend dan voor argumenten heeft dat het stil moet zijn. Dat komt toch ook voort uit een gevoel? Ik denk zeker dat er genoeg andere onderwerpen zijn waarbij wel met argumenten gegooid kan worden maar bij dit onderwerp niet bepaald.
Het is wel vervelend dat je ruzie krijgt over je gevoel. En nee, hij kan niet bepalen of je gevoelens gegrond zijn of niet. Wel kun je misschien in bepaalde gevallen een gevoel met argumenten veranderen. Waardoor een vervelend gevoel misschien weg kan gaan.
Het lastige is dat een gevoel soms moeilijk uit te leggen is.
Maar waar het bij jullie vooral om draait is dat jullie een manier moeten vinden om 'goed' ruzie te maken. Dat klinkt misschien een beetje vreemd maar ik praat uit eigen ervaring dat je ruzie maken kunt leren. Zodat het niet helemaal escaleert.
En dat begint met écht naar elkaar luisteren. Ook al gaat het ogenschijnlijk om 'onbenullige' dingen of gevoelens.
Proberen die ander te begrijpen. En als het te fel wordt even een time-out nemen.
Mijn vriend werd vaak boos als ik begon te huilen tijdens een ruzie. Daar werd ik dan weer boos om! Uiteindelijk wil een time-out daarbij wel helpen.
Veel sterkte in ieder geval want ruzie is nooit echt prettig.
dinsdag 8 juli 2008 om 01:27
Mijn laatste ex was ook zo. Hij kon al zijn voorkeuren en meningen bewijzen met gecontroleerde data die goedgekeurd was door het CBS. Achteraf gezien waren zijn argumenten helemaal niet objectief maar wist hij het zo te draaien dat het objectief leek.
Ik had altijd het gevoel dat ik verantwoording af moest leggen voor de dingen die ik voelde terwijl dat in een goede relatie helemaal niet nodig is. Je kan ook rekening met elkaar houden zonder een pleidooi van vijf minuten te houden waarin je al je standpunten uiteen vouwt waarna er beslist wordt wie er het meest gelijk heeft.
In jouw geval lees ik dat hij advocaat en rechter tegelijk is en dat is helemaal niet eerlijk. Jij moet dan maar afwachten of hij zijn goedkeuring verleent voor jouw (goed onderbouwde) gevoelens.
Ik vraag me af waarom hij zo'n moeite heeft om rekening te houden met jou als jij je gevoelens niet met argumenten kan onderbouwen?
Ik had altijd het gevoel dat ik verantwoording af moest leggen voor de dingen die ik voelde terwijl dat in een goede relatie helemaal niet nodig is. Je kan ook rekening met elkaar houden zonder een pleidooi van vijf minuten te houden waarin je al je standpunten uiteen vouwt waarna er beslist wordt wie er het meest gelijk heeft.
In jouw geval lees ik dat hij advocaat en rechter tegelijk is en dat is helemaal niet eerlijk. Jij moet dan maar afwachten of hij zijn goedkeuring verleent voor jouw (goed onderbouwde) gevoelens.
Ik vraag me af waarom hij zo'n moeite heeft om rekening te houden met jou als jij je gevoelens niet met argumenten kan onderbouwen?
anoniem_638f50c09ec8d wijzigde dit bericht op 08-07-2008 01:28
Reden: foutje
Reden: foutje
% gewijzigd
dinsdag 8 juli 2008 om 02:14
Wat een egocentrische vent, neem me niet kwalijk. Het lijkt er op dat ie de boel alleen op zijn manier wenst te benaderen en te bepalen. Jij komt in dit verhaal op mij over als iemand die totaal ondergesneeuwd wordt, je kunt je niet meer uiten want dat wordt door meneer niet eens serieus genomen!! Hoe durft ie.
In mijn relatie kom ik dit ook wel tegen en mijn argument tegen het niet serieus nemen van wat ik voel, is altijd dat ik degene ben die voelt en niemand heeft het recht om dat weg te wuiven.
Bij gevoelens vind ik juist dat niemand daar ook maar over in discussie mag gaan met mij want wat ik voel, is. Dat is een feit en niet te ontkennen! Niemand kan bepalen dat wat ik voel niet klopt, simpel.
Mijn vriend begrijpt meestal gewoon niet dat ik dat dan voel en ik heb dan altijd zoiets van: je hoeft het niet te begrijpen, accepteren dat ik zo voel, is voldoende.
En verder vind ik ook dat je een hoop helemaal kapot kunt beargumenteren, net zoals je door alles altijd maar te analyseren voorbij kunt gaan aan de kern van het probleem.
Wat haal jij uit deze relatie? Vind je dat je tot je recht komt, kun je je ontplooien, jezelf zijn? Krijg je waardering voor wie je bent en is je vriend iemand die iets toevoegt aan jouw leven?
Als ik dat stukje lees over als hij wil lezen, zo zeg, alsof jouw leven dan stil moet staan omdat hij anders niet kan lezen. Laat hem ergens anders gaan zitten, dan kun jij gewoon verder met je eigen dingen. Zijn dit dingen die je hem voor kunt stellen, hoe reageert ie daarop als je dat zou vragen? En als de situatie omgekeerd zou zijn, zou hij dan ook doen wat jij hem vraagt?
Een hoop vragen, ik weet het, maar ik zou daar in jouw geval wel de antwoorden voor willen hebben omdat het veel zegt over hoe jullie relatie in elkaar zit. En als je hier geen antwoord op wil geven, hoeft echt niet. Is meer bedoeld om je relatie eens onder de loep te nemen.
Denk goed na en verloochen jezelf niet
Succes!
In mijn relatie kom ik dit ook wel tegen en mijn argument tegen het niet serieus nemen van wat ik voel, is altijd dat ik degene ben die voelt en niemand heeft het recht om dat weg te wuiven.
Bij gevoelens vind ik juist dat niemand daar ook maar over in discussie mag gaan met mij want wat ik voel, is. Dat is een feit en niet te ontkennen! Niemand kan bepalen dat wat ik voel niet klopt, simpel.
Mijn vriend begrijpt meestal gewoon niet dat ik dat dan voel en ik heb dan altijd zoiets van: je hoeft het niet te begrijpen, accepteren dat ik zo voel, is voldoende.
En verder vind ik ook dat je een hoop helemaal kapot kunt beargumenteren, net zoals je door alles altijd maar te analyseren voorbij kunt gaan aan de kern van het probleem.
Wat haal jij uit deze relatie? Vind je dat je tot je recht komt, kun je je ontplooien, jezelf zijn? Krijg je waardering voor wie je bent en is je vriend iemand die iets toevoegt aan jouw leven?
Als ik dat stukje lees over als hij wil lezen, zo zeg, alsof jouw leven dan stil moet staan omdat hij anders niet kan lezen. Laat hem ergens anders gaan zitten, dan kun jij gewoon verder met je eigen dingen. Zijn dit dingen die je hem voor kunt stellen, hoe reageert ie daarop als je dat zou vragen? En als de situatie omgekeerd zou zijn, zou hij dan ook doen wat jij hem vraagt?
Een hoop vragen, ik weet het, maar ik zou daar in jouw geval wel de antwoorden voor willen hebben omdat het veel zegt over hoe jullie relatie in elkaar zit. En als je hier geen antwoord op wil geven, hoeft echt niet. Is meer bedoeld om je relatie eens onder de loep te nemen.
Denk goed na en verloochen jezelf niet
Succes!
dinsdag 8 juli 2008 om 06:48
hey anotje,
Heel herkenbaar hoor! Mijn vriend en ik hadden (zeker aan het begin van de relatie) vreselijke ruzie. Om de raarste dingen.
Ik voelde me dan niet begrepen (wat jij ook hebt), hij voelde zich niet gehoord.
We hebben echt moeten leren om ruzie te maken. En we hebben heel erg moeten leren wat er achter die kleine dingen zat.
Zo bleek mijn vriend veel bevestiging nodig te hebben. Ik zei veel te weinig dat ik hem leuk vond en dat ik van hem hield. Wel zei ik altijd als ik iets aan hem niet leuk vond.
Voor deze situatie zou ik een ipod opzetten, of een aparte kamer inrichten waar je ook tv kan kijken. Zo heb je allebei wat je wilt. Hij kan natuurlijk ook oordoppen in doen.
Maar het kan ook zijn dat de ruzie dieper ligt. Misschien heeft hij het idee dat jij geen rekening met hem houdt. Dat jij zijn handicap vervelend vindt.
het boek: mannen komen van Mars, vrouwen van Venus heeft mij veel geholpen.
Heel herkenbaar hoor! Mijn vriend en ik hadden (zeker aan het begin van de relatie) vreselijke ruzie. Om de raarste dingen.
Ik voelde me dan niet begrepen (wat jij ook hebt), hij voelde zich niet gehoord.
We hebben echt moeten leren om ruzie te maken. En we hebben heel erg moeten leren wat er achter die kleine dingen zat.
Zo bleek mijn vriend veel bevestiging nodig te hebben. Ik zei veel te weinig dat ik hem leuk vond en dat ik van hem hield. Wel zei ik altijd als ik iets aan hem niet leuk vond.
Voor deze situatie zou ik een ipod opzetten, of een aparte kamer inrichten waar je ook tv kan kijken. Zo heb je allebei wat je wilt. Hij kan natuurlijk ook oordoppen in doen.
Maar het kan ook zijn dat de ruzie dieper ligt. Misschien heeft hij het idee dat jij geen rekening met hem houdt. Dat jij zijn handicap vervelend vindt.
het boek: mannen komen van Mars, vrouwen van Venus heeft mij veel geholpen.
dinsdag 8 juli 2008 om 08:53
In een relatie draait het om gelijkwaardigheid. Dat betekent dat de behoefte aan leven om jou heen net zo belangrijk is als zijn behoefte aan stilte. En dat hij evenveel bereid moet zijn om et luisteren naar jou als jij naar hem.
Dat gebeurt hier totaal niet, hij stelt zich superieur op naar jou toe en dat is niet fair. Hij stelt zich op als een eikel als ik het zo lees.
Hij komt mij over als een egocentrische man met autistische trekjes, kan dat kloppen?
En inderdaad in oplossingen denken en niet in dingen die niet kunnen. De oplossingen hierboven zijn idd heel goed.
Dat gebeurt hier totaal niet, hij stelt zich superieur op naar jou toe en dat is niet fair. Hij stelt zich op als een eikel als ik het zo lees.
Hij komt mij over als een egocentrische man met autistische trekjes, kan dat kloppen?
En inderdaad in oplossingen denken en niet in dingen die niet kunnen. De oplossingen hierboven zijn idd heel goed.
dinsdag 8 juli 2008 om 08:53
Jouw reden is toch van precies hetzelfde soort als zijn reden? Hij kan niet lezen met de televisie aan omdat hij zich met geluid moeilijk kan concentreren, jij kunt niet lezen omdat jij je in stilte moeilijk kan concentreren. Ik zie niet in waarom zijn reden anders of beter is. Bovendien, als je je niet prettig voelt met of zonder televisie hoef je daarvoor toch niet een officieel goedgekeurde reden aan te dragen?
Ik krijg het gevoel dat hij deze manier van discussiëren gewoon gebruikt om jou keer op keer onderuit te schoffelen en zijn zin door te drammen.
Ik krijg het gevoel dat hij deze manier van discussiëren gewoon gebruikt om jou keer op keer onderuit te schoffelen en zijn zin door te drammen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 8 juli 2008 om 09:01
Een van de belangrijkste dingen die ik van mijn psycholoog heb geleerd, is om mijn gevoelens serieus te nemen, ook binnen mijn relatie. Ik had er een handje van om ze weg te stoppen, of als niet-relevant af te doen, bijvoorbeeld als het ging om ongewenste gevoelens (gekwetstheid, boosheid, etc.). Ik wilde bijvoorbeeld geen pietlut zijn over bepaalde dingen, maar negeerde dan het gevoel dat ik er wel degelijk van baalde.
Van de psych leerde ik dat gevoel zich niet laat wegstoppen, en dat het altijd dubbel zo hard terugkomt als je dat probeert. Dat geldt voor alle emoties: liefde, blijdschap, verdriet, woede. Denk maar aan een verboden liefde: die wordt alleen maar sterker als er geen uiting aan gegeven kan worden, terwijl het vaak snel over gaat zodra er ruimte voor komt.
Doordat ik leerde om in mijn relatie serieus naar mijn gevoel te kijken en mijn vriend daar dus ook mee confronteerde, is er voor ons juist in positieve zin veel veranderd. Voorheen was hij de enige met driftbuien, nu heb ik ze ook, aanvankelijk tot zijn grote schrik. Was wel even wennen, een boos vriendinnetje. Maar het heeft heel positief uitgepakt. Ik kan veel beter mijn eigen grenzen aangeven (omdat ik beter naar mijn gevoel luister), met als resultaat juist minder ruzie, omdat mijn vriend ook goed weet waar hij aan toe is en geen halfslachtigheid meer krijgt (ja zeggen, maar nee bedoelen, waar vrouwen meestal zo goed in zijn
Hopelijk heb je hier iets aan!
Van de psych leerde ik dat gevoel zich niet laat wegstoppen, en dat het altijd dubbel zo hard terugkomt als je dat probeert. Dat geldt voor alle emoties: liefde, blijdschap, verdriet, woede. Denk maar aan een verboden liefde: die wordt alleen maar sterker als er geen uiting aan gegeven kan worden, terwijl het vaak snel over gaat zodra er ruimte voor komt.
Doordat ik leerde om in mijn relatie serieus naar mijn gevoel te kijken en mijn vriend daar dus ook mee confronteerde, is er voor ons juist in positieve zin veel veranderd. Voorheen was hij de enige met driftbuien, nu heb ik ze ook, aanvankelijk tot zijn grote schrik. Was wel even wennen, een boos vriendinnetje. Maar het heeft heel positief uitgepakt. Ik kan veel beter mijn eigen grenzen aangeven (omdat ik beter naar mijn gevoel luister), met als resultaat juist minder ruzie, omdat mijn vriend ook goed weet waar hij aan toe is en geen halfslachtigheid meer krijgt (ja zeggen, maar nee bedoelen, waar vrouwen meestal zo goed in zijn
Hopelijk heb je hier iets aan!
dinsdag 8 juli 2008 om 10:03
quote:Liselotte4 schreef op 08 juli 2008 @ 06:48:
het boek: mannen komen van Mars, vrouwen van Venus heeft mij veel geholpen.In dit geval zie ik meer in Waarom mannen liegen en vrouwen altijd schoenen kopen of Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen van Alan en Barbara Pease.
Ik vind dat mensen wel heel snel de vriend onredelijk en autistisch noemen. Persoonlijk kan ik ook geen gesprek voeren als de TV (zelfs zonder geluid) aan staat. Lezen kan ik weer wel. Er is voor hem een neurologische reden (lees bovenstaande titels bijvoorbeeld) waarom hij het moeilijk vindt zich te concentreren op een boek als er nog meer impulsen zijn. Ik snap juist niet waarom TO afleiding nodig heeft om zich te kunnen concentreren.
TO, ik vermoed dat je een slecht voorbeeld gekozen hebt, want aan de hand van dit voorbeeld zie ik echt het probleem niet. Ik haal er die "argumenten" en "objectieve oorzaken", "gevoelens" e.d. waar je het in je eerste alinea over hebt, niet uit. Je zegt iets over een situatie terwijl het kennelijk de manier van communiceren is die het probleem is? Want "ik vind het onbehaaglijk als het stil is" is nog maar half af. Waarom vind je het onbehaaglijk? Zit je met een half oor te luisteren naar inbrekers?
het boek: mannen komen van Mars, vrouwen van Venus heeft mij veel geholpen.In dit geval zie ik meer in Waarom mannen liegen en vrouwen altijd schoenen kopen of Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen van Alan en Barbara Pease.
Ik vind dat mensen wel heel snel de vriend onredelijk en autistisch noemen. Persoonlijk kan ik ook geen gesprek voeren als de TV (zelfs zonder geluid) aan staat. Lezen kan ik weer wel. Er is voor hem een neurologische reden (lees bovenstaande titels bijvoorbeeld) waarom hij het moeilijk vindt zich te concentreren op een boek als er nog meer impulsen zijn. Ik snap juist niet waarom TO afleiding nodig heeft om zich te kunnen concentreren.
TO, ik vermoed dat je een slecht voorbeeld gekozen hebt, want aan de hand van dit voorbeeld zie ik echt het probleem niet. Ik haal er die "argumenten" en "objectieve oorzaken", "gevoelens" e.d. waar je het in je eerste alinea over hebt, niet uit. Je zegt iets over een situatie terwijl het kennelijk de manier van communiceren is die het probleem is? Want "ik vind het onbehaaglijk als het stil is" is nog maar half af. Waarom vind je het onbehaaglijk? Zit je met een half oor te luisteren naar inbrekers?
dinsdag 8 juli 2008 om 10:05
Ai... Recent voorbeeld;
Discussie met vriendin over politieke kwesties. Ga ik helemaal onderbouwen waarom ik het niet terecht vind dat de gemeente (rotterdam) een gratis kraamkliniek opzet voor mensen die onverzekerd zijn of in de bijstand zitten en geen aanvullende kraamhulp kunnen betalen. (Een ontmoedigingsbeleid zou hier volgens mij op zijn plaats zijn, gratis kraamhulp heeft een omgekeerd stimulerend effect).
Vindt zij mij een lul "want geld of geen geld, iedereen heeft toch recht om een kind te krijgen". Punt. geen verdere argumenten, geen financiele onderbouwing. Terwijl wij zelf nota bene hebben afgesproken nog even te wachten met kinderen tot we iets meer financiele zekerheid hebben: "ja maar dat kun je niet met elkaar vergelijken". Vraag je verder, eindigt het binnen 2 minuten met "ja, nou, dat vind ik gewoon. En ik discussieer er niet over verder"
Ik vrees dat dit een verschil is tussen mannen en vrouwen. Vrouwen zijn geneigd hun gevoel te volgen, (ja, ja, open deur) terwijl mannen, ook in een discussie met hun partner, geneigd zijn argumenten te wegen en te beoordelen.
Omdat vrouwen die neiging minder hebben heeft het, wanneer de discussie wat verhit is, ook nauwelijks zin om met goed onderbouwde argumenten te komen, aangezien het 'boze' gevoel een objectieve beoordeling van argumenten in de weg staat.
Ik vrees dat de enige manier is om onnodige ruzies het hoofd te bieden is het accepteren dat deze verschillen er zijn, en te accepteren dat in een discussie met een vrouw "een gevoel hebben" een zwaarwegend argument is, en dat ook zo te beoordelen.
(cliché's zijn doorgaans niet voor niets cliché's geworden)
Discussie met vriendin over politieke kwesties. Ga ik helemaal onderbouwen waarom ik het niet terecht vind dat de gemeente (rotterdam) een gratis kraamkliniek opzet voor mensen die onverzekerd zijn of in de bijstand zitten en geen aanvullende kraamhulp kunnen betalen. (Een ontmoedigingsbeleid zou hier volgens mij op zijn plaats zijn, gratis kraamhulp heeft een omgekeerd stimulerend effect).
Vindt zij mij een lul "want geld of geen geld, iedereen heeft toch recht om een kind te krijgen". Punt. geen verdere argumenten, geen financiele onderbouwing. Terwijl wij zelf nota bene hebben afgesproken nog even te wachten met kinderen tot we iets meer financiele zekerheid hebben: "ja maar dat kun je niet met elkaar vergelijken". Vraag je verder, eindigt het binnen 2 minuten met "ja, nou, dat vind ik gewoon. En ik discussieer er niet over verder"
Ik vrees dat dit een verschil is tussen mannen en vrouwen. Vrouwen zijn geneigd hun gevoel te volgen, (ja, ja, open deur) terwijl mannen, ook in een discussie met hun partner, geneigd zijn argumenten te wegen en te beoordelen.
Omdat vrouwen die neiging minder hebben heeft het, wanneer de discussie wat verhit is, ook nauwelijks zin om met goed onderbouwde argumenten te komen, aangezien het 'boze' gevoel een objectieve beoordeling van argumenten in de weg staat.
Ik vrees dat de enige manier is om onnodige ruzies het hoofd te bieden is het accepteren dat deze verschillen er zijn, en te accepteren dat in een discussie met een vrouw "een gevoel hebben" een zwaarwegend argument is, en dat ook zo te beoordelen.
(cliché's zijn doorgaans niet voor niets cliché's geworden)
dinsdag 8 juli 2008 om 10:16
Herken het wel een beetje. Wij kijken vaak tv voor het slapen en ik wil dat die tv eerder uitgaat dan mijn vriend. Hij vindt dat ik dan maar met tv aan moet gaan slapen, omdat hij dat ook kan?! Tja, wat voor de een prima is, is het voor de ander dus niet! Dat lukt mij ook niet om hem duidelijk te maken. Ik denk dat een oplossing is om een compromis te zoeken, dus de ene keer mag jij je gezellige achtergrondgeluid en de andere dag hij zijn doodse stilte? Zou hij daar open voor staan?
dinsdag 8 juli 2008 om 10:38
Ik ben het niet eens met eerdere schrijver die vindt dat lezen met TV aan ook inderdaad in redelijkheid NIET kan en dat het gevoel van TO dat stilte onbehaaglijk is niet redelijk is... hoezo? Je kunt de eis van haar vriend net zo af doen als onzinnig als haar eis, het is maar net hoe je redeneert. Er zijn voor beide voorkeuren zowel gevoelsmatige als objectieve argumenten te verzinnen. Dat je je zo moeilijk kan concentreren op een boek: hee, is het een wetenschappelijke studie of zo, als je een spannend boek leest kan de wereld nl. om je heen vergaan.. heeft ook iets neurotisch dat je niet eens de flitsen van het beeld kan verdragen zeg...
TO, jouw vriend heeft in zoverrre gelijk dat gevoel ook een dooddoener kan zijn: ik voel het nou eenmaal zo. Discussie gesloten. Tja, kan niemand meer wat tegen inbrengen. Maar de andere kant: om alles als in een rechtzaak te bewijzen.. dat je het objectief gezien mag vragen want: argument 1, argument 2 ..tjeee... vermoeiend hoor!! Jullie hebben gewoon beide dingen die je niet PRETTIG vindt voelen. En die zijn toevallig tegengesteld. Dan is het gewoon geven en nemen: compromissen sluiten. Ene keer jij, andere keer hij. Niet wachten tot iemand HET argument vindt of HET gelijk, maar gewoon schipperen! Dat mist er in jullie ruzies. Iemand wil het winnen en dan moet de ander zich helemaal aanpassen.
Kan niet.
TO, jouw vriend heeft in zoverrre gelijk dat gevoel ook een dooddoener kan zijn: ik voel het nou eenmaal zo. Discussie gesloten. Tja, kan niemand meer wat tegen inbrengen. Maar de andere kant: om alles als in een rechtzaak te bewijzen.. dat je het objectief gezien mag vragen want: argument 1, argument 2 ..tjeee... vermoeiend hoor!! Jullie hebben gewoon beide dingen die je niet PRETTIG vindt voelen. En die zijn toevallig tegengesteld. Dan is het gewoon geven en nemen: compromissen sluiten. Ene keer jij, andere keer hij. Niet wachten tot iemand HET argument vindt of HET gelijk, maar gewoon schipperen! Dat mist er in jullie ruzies. Iemand wil het winnen en dan moet de ander zich helemaal aanpassen.
Kan niet.
dinsdag 8 juli 2008 om 10:50
Goedemorgen allemaal,
Allereerst super bedankt voor alle reacties. Dat doet me goed en het is fijn hier mijn verhaal kwijt te kunnen.
Ik wil ook nog even zeggen dat ik gisteren mijn posting heb gedaan in het 'heetst van de strijd'. Ik moet denk ik ook wat over onze situatie vertellen om een beter beeld te geven.
Daarna zal ik even op alle reacties ingaan.
Mijn vriend en ik kennen elkaar nu bijna een jaar.
We wonen sinds 1,5 maand samen. De situatie heeft er eigenlijk voor gezorgd dat dit zo snel is gegaan. Ik huurwoning, hij koop. 170km bij elkaar vandaan wonen. Ik afgestudeerd en op zoek naar een baan. Je wilt iets opbouwen bij een werkgever, dus besloot een baan te zoeken in zijn buurt. Vond die baan, een super plek. Heb een hele goede klik met zijn vriendengroep en echte vriendinnen gekregen al na een korte tijd. Heb veel opgebouwd in zijn omgeving en geen moeite met de verhuizing. Wat dat betreft gaat het goed.
Al in het begin van onze relatie zijn we erachter gekomen dat er grote verschillen zijn tussen ons (ook welbekende man-vrouw verschillen). Ik kan erg ergens over inzitten (oorzaak: onzekerheid, voornamelijk uit eerdere relatie en ontrouwe exen), daarentegen maakt hij zich nergens druk om. Ik uit altijd wat ik voel, eerder negatieve dingen als positieve dingen, hij juist andersom of helemaal niet.
Hij basseerd keuzes in zijn leven op feiten, dingen die hij kan bewijzen zeg maar, op verstand. Ik op gevoel, ben impulsief en ben een doorzetter. Als ik iets wil ga ik ervoor. Ik ben iemand die erg gericht is op de persoon waarmee ik samen ben, hij daarentegen heeft vaak behoefte aan op zichzelf zijn.
Wat hebben we wel gemeen zou je zeggen. Nou, ook heel veel. We genieten van dezelfde dingen, hebben veel dezelfde interesses, denken hetzelfde over de toekomst, kletsen honderduit over vanalles, kunnen onze eigen dingen doen, ga zo maar door.
Het probleem doet zich de kop op wanneer het om gevoel gaat. Hier botst het. Ik las net ergens 'Mijn vriend begrijpt meestal gewoon niet dat ik dat dan voel en ik heb dan altijd zoiets van: je hoeft het niet te begrijpen, accepteren dat ik zo voel, is voldoende', dat is exact hoe ik het voel.
Ondanks dat zit onze liefde voor elkaar heel diep, en hebben we het gevoel nooit zo intens met iemand te hebben samengeleefd en voor iemand hetzelfde te hebben gevoeld. Soms erg tegenstrijdig. We willen er allebei aan werken, en doen dat dus ook. Alleen dat is niet altijd even makkelijk.
Ik heb om deze redenen mannen komen van mars, vrouwen van venus al gelezen enige tijd terug. Zag hierdoor ineens een heleboel dingen anders, en dat werkte. Ook mijn vriend wil juist weglopen als ik uiting geef aan mijn gevoelens, ik haatte dat. Maar nu laat ik hem meestal maar, hij komt wel terug. Niet makkelijk, want ik zie dat gauw als egoistisch, maar het werkt.
Ik zeg al enige tijd dat hij het ook moet lezen, niet omdat het boek klopt, maar omdat ik bij heel veel dingen mezelf herkende.
Nu hebben we gisteren na de ruzie, goed gepraat. Zo doen we dat uiteindelijk elke keer.
Hij heeft aangegeven erg onrustig te zijn (hij is hoogbegaafd en heeft vaak het idee meer te kunnen dan hij doet). Hij wil vanalles, dingen doen, schilderen, cursussen, schrijven, voetballen vanalles. Maar voelt zich soms bellemert en heeft wel eens het gevoel beter alleen te kunnen zijn, omdat hij weet dat hij erg dwars (ook tegenover vrienden) kan zijn, en lastig is om mee samen te leven. Hij ziet alles erg zwart wit, en kleurt het liever niet met gevoel in. Dat vindt hij moeilijk, zegt ie, en voelt ie, wanneer hij het wel probeert.
Nu weet ik dit, we hebben er eerder over gepraat. Maar het is voor mij erg moeilijk me hierdoor niet aangesproken te voelen. Ik ben snel onzeker, en zoek bevestiging. Deze twee mankementen die we beide hebben, zijn natuurlijk geen goede combi.
Al met al zijn we samen lekker gaan slapen, wanneer we tegen elkaar aankruipen voelt het dan altijd weer zo goed.
Ik heb hem gezegd dat hij lekker moet doet wat hij wil, hij zich niet door mij moet laten tegenhouden. Ik hou van hem, dus doe alles voor hem. Maar wanneer hij reageert of afkeurend is naar mijn gevoel omdat hij het niet snapt, maar dat niet onderbouwt, ontstaat er van mij daarvoor weer onbegrip. Ik heb hem al eerder gezegd dat wanneer hij dat met me deelt, ik hem beter kan begrijpen.
Wanneer hij beter in zijn vel zit en dan de dingen doet die hij eigenlijk wil doen (dit is wel echt een probeem van hem zelf), is hij misschien ook beter in staat mij te respecteren, en iig te luisteren, wanneer ik dat nodig heb. Vaak is een luisterend oor, zonder oordeel, vaak voldoende en waait mijn rotgevoel weer over. Wanneer hij het gaat relativeren voor mij, werkt het averechts en voel ik me onbegrepen.
Misschien is het een wat onsamenhangend geheel geworden. Sorry daarvoor.
Ik heb gisteravond nog wat bladzijden gemarkeerd van mannen komen van mars, vrouwen van venus. Hij gaat dat lezen. Wie weet helpt het, en helpt het hem het van een 'objectieve' bron te horen.
Ik denk dat ik het qua praten al goed aanpak, ik zeg van te voren 'schat, ik voel me klote, daarom en daarom. wil je alleen even naar me luistere'. Toch blijft hij dit erg moeilijk vinden. Daarnaast probeer ik al zoveel mogelijk voor me te houden en te relativeren.
Dat laatste kan ik erg slecht, mede door onzekerheid en verleden. Hiervoor ga ik aanstaande dinsdag voor het eerst voor naar de psycholoog... Heb hem al gezegd dat ik dat voor ons doe, en voor mezelf. En dat ik het erg moeilijk vind daarmee te starten als ik weet dat ik met mijn gevoelens daarover niet bij hem terrecht kan. Hij snapt dat wel, en heeft de juiste intentie me daarbij te steunen. Maar in de praktijk hebben we het vaak erg moeilijk met deze situaties..
Allereerst super bedankt voor alle reacties. Dat doet me goed en het is fijn hier mijn verhaal kwijt te kunnen.
Ik wil ook nog even zeggen dat ik gisteren mijn posting heb gedaan in het 'heetst van de strijd'. Ik moet denk ik ook wat over onze situatie vertellen om een beter beeld te geven.
Daarna zal ik even op alle reacties ingaan.
Mijn vriend en ik kennen elkaar nu bijna een jaar.
We wonen sinds 1,5 maand samen. De situatie heeft er eigenlijk voor gezorgd dat dit zo snel is gegaan. Ik huurwoning, hij koop. 170km bij elkaar vandaan wonen. Ik afgestudeerd en op zoek naar een baan. Je wilt iets opbouwen bij een werkgever, dus besloot een baan te zoeken in zijn buurt. Vond die baan, een super plek. Heb een hele goede klik met zijn vriendengroep en echte vriendinnen gekregen al na een korte tijd. Heb veel opgebouwd in zijn omgeving en geen moeite met de verhuizing. Wat dat betreft gaat het goed.
Al in het begin van onze relatie zijn we erachter gekomen dat er grote verschillen zijn tussen ons (ook welbekende man-vrouw verschillen). Ik kan erg ergens over inzitten (oorzaak: onzekerheid, voornamelijk uit eerdere relatie en ontrouwe exen), daarentegen maakt hij zich nergens druk om. Ik uit altijd wat ik voel, eerder negatieve dingen als positieve dingen, hij juist andersom of helemaal niet.
Hij basseerd keuzes in zijn leven op feiten, dingen die hij kan bewijzen zeg maar, op verstand. Ik op gevoel, ben impulsief en ben een doorzetter. Als ik iets wil ga ik ervoor. Ik ben iemand die erg gericht is op de persoon waarmee ik samen ben, hij daarentegen heeft vaak behoefte aan op zichzelf zijn.
Wat hebben we wel gemeen zou je zeggen. Nou, ook heel veel. We genieten van dezelfde dingen, hebben veel dezelfde interesses, denken hetzelfde over de toekomst, kletsen honderduit over vanalles, kunnen onze eigen dingen doen, ga zo maar door.
Het probleem doet zich de kop op wanneer het om gevoel gaat. Hier botst het. Ik las net ergens 'Mijn vriend begrijpt meestal gewoon niet dat ik dat dan voel en ik heb dan altijd zoiets van: je hoeft het niet te begrijpen, accepteren dat ik zo voel, is voldoende', dat is exact hoe ik het voel.
Ondanks dat zit onze liefde voor elkaar heel diep, en hebben we het gevoel nooit zo intens met iemand te hebben samengeleefd en voor iemand hetzelfde te hebben gevoeld. Soms erg tegenstrijdig. We willen er allebei aan werken, en doen dat dus ook. Alleen dat is niet altijd even makkelijk.
Ik heb om deze redenen mannen komen van mars, vrouwen van venus al gelezen enige tijd terug. Zag hierdoor ineens een heleboel dingen anders, en dat werkte. Ook mijn vriend wil juist weglopen als ik uiting geef aan mijn gevoelens, ik haatte dat. Maar nu laat ik hem meestal maar, hij komt wel terug. Niet makkelijk, want ik zie dat gauw als egoistisch, maar het werkt.
Ik zeg al enige tijd dat hij het ook moet lezen, niet omdat het boek klopt, maar omdat ik bij heel veel dingen mezelf herkende.
Nu hebben we gisteren na de ruzie, goed gepraat. Zo doen we dat uiteindelijk elke keer.
Hij heeft aangegeven erg onrustig te zijn (hij is hoogbegaafd en heeft vaak het idee meer te kunnen dan hij doet). Hij wil vanalles, dingen doen, schilderen, cursussen, schrijven, voetballen vanalles. Maar voelt zich soms bellemert en heeft wel eens het gevoel beter alleen te kunnen zijn, omdat hij weet dat hij erg dwars (ook tegenover vrienden) kan zijn, en lastig is om mee samen te leven. Hij ziet alles erg zwart wit, en kleurt het liever niet met gevoel in. Dat vindt hij moeilijk, zegt ie, en voelt ie, wanneer hij het wel probeert.
Nu weet ik dit, we hebben er eerder over gepraat. Maar het is voor mij erg moeilijk me hierdoor niet aangesproken te voelen. Ik ben snel onzeker, en zoek bevestiging. Deze twee mankementen die we beide hebben, zijn natuurlijk geen goede combi.
Al met al zijn we samen lekker gaan slapen, wanneer we tegen elkaar aankruipen voelt het dan altijd weer zo goed.
Ik heb hem gezegd dat hij lekker moet doet wat hij wil, hij zich niet door mij moet laten tegenhouden. Ik hou van hem, dus doe alles voor hem. Maar wanneer hij reageert of afkeurend is naar mijn gevoel omdat hij het niet snapt, maar dat niet onderbouwt, ontstaat er van mij daarvoor weer onbegrip. Ik heb hem al eerder gezegd dat wanneer hij dat met me deelt, ik hem beter kan begrijpen.
Wanneer hij beter in zijn vel zit en dan de dingen doet die hij eigenlijk wil doen (dit is wel echt een probeem van hem zelf), is hij misschien ook beter in staat mij te respecteren, en iig te luisteren, wanneer ik dat nodig heb. Vaak is een luisterend oor, zonder oordeel, vaak voldoende en waait mijn rotgevoel weer over. Wanneer hij het gaat relativeren voor mij, werkt het averechts en voel ik me onbegrepen.
Misschien is het een wat onsamenhangend geheel geworden. Sorry daarvoor.
Ik heb gisteravond nog wat bladzijden gemarkeerd van mannen komen van mars, vrouwen van venus. Hij gaat dat lezen. Wie weet helpt het, en helpt het hem het van een 'objectieve' bron te horen.
Ik denk dat ik het qua praten al goed aanpak, ik zeg van te voren 'schat, ik voel me klote, daarom en daarom. wil je alleen even naar me luistere'. Toch blijft hij dit erg moeilijk vinden. Daarnaast probeer ik al zoveel mogelijk voor me te houden en te relativeren.
Dat laatste kan ik erg slecht, mede door onzekerheid en verleden. Hiervoor ga ik aanstaande dinsdag voor het eerst voor naar de psycholoog... Heb hem al gezegd dat ik dat voor ons doe, en voor mezelf. En dat ik het erg moeilijk vind daarmee te starten als ik weet dat ik met mijn gevoelens daarover niet bij hem terrecht kan. Hij snapt dat wel, en heeft de juiste intentie me daarbij te steunen. Maar in de praktijk hebben we het vaak erg moeilijk met deze situaties..
dinsdag 8 juli 2008 om 11:09
quote:bitterandsweet schreef op 08 juli 2008 @ 10:38:
Ik ben het niet eens met eerdere schrijver die vindt dat lezen met TV aan ook inderdaad in redelijkheid NIET kan en dat het gevoel van TO dat stilte onbehaaglijk is niet redelijk is... hoezo? Je kunt de eis van haar vriend net zo af doen als onzinnig als haar eis, het is maar net hoe je redeneert. Er zijn voor beide voorkeuren zowel gevoelsmatige als objectieve argumenten te verzinnen. Dat je je zo moeilijk kan concentreren op een boek: hee, is het een wetenschappelijke studie of zo, als je een spannend boek leest kan de wereld nl. om je heen vergaan.. heeft ook iets neurotisch dat je niet eens de flitsen van het beeld kan verdragen zeg...
Moeilijk hè, lezen. Ik had het er over dat ik best kan begrijpen dat een man, die tenslotte niet zo goed is in multitasken (= aandacht verdelen), het als heel storend ervaart dat die TV aanstaat.
Daarnaast heb ik gezegd dat wanneer hij zegt "dan kan ik mijn boek niet lezen, omdat het afleidt", het argument af is. Maar haar argument "dat vind ik niet prettig", is niet af. Als zij wil dat ernaar geluisterd wordt, zal ze moeten aangeven waarom ze het niet prettig vindt. Werkt stilte claustrofobisch? Zit ze te luisteren naar stilte? Maakt stilte dat ze zich onveilig voelt? Daar kan die vriend wat mee, maar "vind ik niet prettig", dat is zo vaag en ongrijpbaar.
Als je vriend echt meer van de feiten en observaties is, kun je misschien beter de titels geven die ik eerder noemde. Zijn veel tastbaarder dan het boek van John Gray.
Ik ben het niet eens met eerdere schrijver die vindt dat lezen met TV aan ook inderdaad in redelijkheid NIET kan en dat het gevoel van TO dat stilte onbehaaglijk is niet redelijk is... hoezo? Je kunt de eis van haar vriend net zo af doen als onzinnig als haar eis, het is maar net hoe je redeneert. Er zijn voor beide voorkeuren zowel gevoelsmatige als objectieve argumenten te verzinnen. Dat je je zo moeilijk kan concentreren op een boek: hee, is het een wetenschappelijke studie of zo, als je een spannend boek leest kan de wereld nl. om je heen vergaan.. heeft ook iets neurotisch dat je niet eens de flitsen van het beeld kan verdragen zeg...
Moeilijk hè, lezen. Ik had het er over dat ik best kan begrijpen dat een man, die tenslotte niet zo goed is in multitasken (= aandacht verdelen), het als heel storend ervaart dat die TV aanstaat.
Daarnaast heb ik gezegd dat wanneer hij zegt "dan kan ik mijn boek niet lezen, omdat het afleidt", het argument af is. Maar haar argument "dat vind ik niet prettig", is niet af. Als zij wil dat ernaar geluisterd wordt, zal ze moeten aangeven waarom ze het niet prettig vindt. Werkt stilte claustrofobisch? Zit ze te luisteren naar stilte? Maakt stilte dat ze zich onveilig voelt? Daar kan die vriend wat mee, maar "vind ik niet prettig", dat is zo vaag en ongrijpbaar.
Als je vriend echt meer van de feiten en observaties is, kun je misschien beter de titels geven die ik eerder noemde. Zijn veel tastbaarder dan het boek van John Gray.
dinsdag 8 juli 2008 om 11:27
Poeh, zie dat het vorige stuk een heel verhaal is geworden... Sorry daarvoor.
Ik vind het fijn dat jullie met me meelezen en redeneren, en vragen stellen.
@growing
Idd, ook zijn mening komt voort uit een gevoel, maar dat ziet hij zelf niet zo. Want het feit dat hij niet kan lezen bewijst zijn gevoel. Dat ik liever muziek aan wil omdat ik dat prettiger vind (niet omdat ik dan beter kan lezen hoor), snapt hij niet goed. Overigens was de muziek op dat moment helemaal uit, wat voor mij geen probleem was. Het feit dat mijn gevoel in deze discussie niet als reden gezien werd, was voor mij de bekende druppel en bevestiging van zijn afkeer tegen mijn gevoel.
Je hebt gelijk met die time-out. Zoals ik al schreef proberen we dat vaker. We praten ook over het ruziemaken, dat we beter naar elkaar moeten luisteren. Dat gaat meestal pas na een poos, als de ergste emoties bedaart zijn.
@eclair
Idd, zoals jij het omschrijft voel ik het soms ook, op momenten dat we niet goed naar elkaar luisteren en het niet kunnen opbrengen te respecteren dat de ander anders denkt en redeneert. Waarom hij er zo'n moeite mee heeft is het verschil in mening over gevoel. Voor hem is gevoel wat besproken wordt al te zwaar beladen. Dat wil hij liever niet (zie dit bijv. ook bij zijn vader terug). Hij vindt het vaak prima dingen alleen te doen, en verwacht ook haast nooit dat andere mensen met hem rekening houden. Dat deert hem niet, hij gaat zn gang wel. Juist daarom is het voor hem moeilijk denk ik dat wel bij mij te doen. Ik ben tegenovergesteld, en doe dat van nature. Betrek hem overal bij, en moet moeite doen om dat juist niet te doen.
@rastafun
Egocentrisch is hij niet denk ik, hoewel ik soms ook roep dat hij egoistisch is. En dat is ie ook wel, zeker een stuk meer dan de gemiddelde mens. Hij vindt het ook wel prima alleen, en redeneert vanuit die gedachte dat ik dat ook zou moeten vinden. Ik denk vaak ook zo; niet in discussie over mijn gevoel, het is gewoon zo. Ik kan vaak niet eens uitleggen waarom... maar daar begrijp ik dan wel weer van dat dat voor een ander moeilijk te snappen is...
Ik vind dat ik tot mijn recht kom ik deze relatie, in alles. Het enige wat ik mis, is de wetenschap dat hij onvolwaardelijk respecteert wat mijn gevoelens bij dingen zijn, zonder daarover de oordelen en mij te laten merken dat hij het niet snapt. Verder kan ik mezelf zijn, en leer ik ook veel van hem (relativeren). Ik doe leuke dingen, voel me niet ongelukkig. Dat kan ik oprecht zeggen. Op momenten dat ik zijn begrip mis, overvalt me wel een (tijdelijk) gevoel van ongelukkig zijn.
Mijn vriend waardeert me wel om wie ik ben, alleen spreekt wel eens uit dayt hij dat in combinatie met zichzelf moeilijk vindt. En dat is ook zo, zo zie ik het ook. Alleen ik vecht ervoor, zonder erover na te denken. Hij ook, want hij doet ongelooflijk zijn best. Doet meer voor mij dan hij ooit voor iemand gedaan heeft (hoor ik ook van vrienden).
Ergens anders zitten is een prima voorstel, dat zouden we ook direct kunnen doen. Feit is dat we het ook lekker vinden samen op de bank te liggen, tegen elkaar aan.. En op die manier een compromis proberen te vinden. De volgende keer moeten we er maar voor kiezen ieder ons eigen ding te doen. Of ik zet mijn ipod op... Trouwens, soms staat er wel muziek op hoor, maar omdat hij daar onrustig van wordt kan hij niet lezen, en wil hij andere dingen gaan doen. Hij kan zich erg moeilijk op iets concentreren, altijd al gehad...
@liselotte
Ik denk niet dat het zo is dat hij denkt dat ik geen rekening met hem houdt. Op het moment stond namelijk ook alles uit. Ik spreek alleen wel uit dat ik het liever anders zie, omdat dat voor mij prettiger is. Misschien moet ik dat maar niet meer doen, het resultaat is hetzelfde, min de ruzie. En zoals ik al zei, het boek werkte voor mij heel verhelderend, hopelijk voor hem ook als hij het gaat lezen. Hoe gaat het nu tussen jou en je vriend? Ik herken wel wat jij zegt, dat altijd zeggen wat er niet leuk was, en nooit wat er wel leuk is. Dat zit in me, ik baal er soms ook van. En probeer daar idd al aan te werken.
@donttrysohard
Het is niet echt superieur als ik het mag zeggen, tenminste, zo zie ik het niet. Het is eerder een onbegrip vanuit hem wat hij gewoon echt niet anders kan. Wil hij dat wel zien moet ik dat zo ontzettend goed inpakken en beargumenteren, voordat hij het wel snapt. Het begint idd met luisteren naar elkaar...
@susan
Idd, als je het zo bekijkt zijn beide redenen even gegrond. Ik vond het ook moeilijk omdat ik zijn reden respecteerde (vind het rot als hij wil lezen en het lukt niet), maar hij kan mijn reden haast niet accepteren en blijft vragen naar een voor hem gegronde reden. Ziet niet dat ik het niet verder uitgelegd krijg dan een onprettig gevoel.
@pup
Jouw verhaal is eigenlijk van toepassing op mijn vriend... Ik doe alles wat jij beschrijft al vanuit mij zelf... Hij weet het op zich wel, maar wil liever niet over gevoel praten. Omdat hij merkt dat hij zich daardoor alleen maar rotter voelt. Voor mij moeilijk te snappen, maar zo is het voor hem wel..
@jwvb
Het is zoals ik al eerder schreef, niet zo dat ik afleiding nodig heb om te kunnen lezen. Meer dat ik doodse stilte in huis ongezellig en niet echt prettig vindt. Maar het heeft beide geen effect op mijn kunnen lezen. Het voorbeeld wat ik gekozen heb koos ik omdat ik me op dat moment erg rot voelde, en het kwijt wilde. Daarnaast omdat het laat zien wat ons probleem is met die gevoelens van mij en zijn onbegrip daarvoor. Je hebt gelijk, het zit hem zeker ook in de manier van communiceren hierover.
Ik herken wat jij zegt als letterlijke woorden van mijn vriend. Waarom bepaal jij of mijn mening af is of niet? Ik heb geen andere reden, en wil die ook niet gaan zoeken omdat hij die perse wil horen. Als ik het niet prettig vind, is dat toch gewoon zo? Waarom moet daar een aantoonbaar iets aan ten grondslag liggen? Dat is nu juist waar onze frustratie over ontstaat. Ik kan moeilijk inzien waarom het voor hem niet voldoende is dat ik me er niet prettig bij voel. Ik zou zelfs nu, een dag later, moeilijk met andere woorden kunnen uitleggen waarom ik het niet prettig vind... Jeej, wat lastig... Maar is dit wel nodig. Klopt het niet gewoon als ik zeg, dit argument is mijn argument en moet voldoende zijn.
Als hij zegt, ik wil de muziek uit omdat ik het irritant vindt, is dat toch ook voldoende? Of moet ik eisen dat hij exact uitlegt waarom hij dat irritant vindt? Irritant zegt toch genoeg? Evenals onprettig. Voor mij iig wel...
@costello
Idd, verschil man en vrouw, dat zit er zeker in. We moeten beide accepteren dat de ander anders is (denk wel dat we dan doen, we praten er vaak ook erg goed over), maar in een verhitte strijd lukt ons dat (nog) niet.
@pipo
Ja hoor, denk het wel. Punt is alleen dat hij dan waarschijnlijk wat anders gaat doen omdat dat lezen dus dan niet lukt. Het effect van om-en-om iets doen is dan dus weg. Omdat ik met beide (aan of uit) kan lezen is het voor de hand liggender dat de muziek uitgaat (dit is dus zijn argument, op hem heeft het zichtbaar effect, op mij niet). Het is dus ook niet zo dat ik perse die tv of radio aan wil, maar juist dat hij mijn reden niet accepteert...
@bitterandsweet
Je slaat de spijker op zijn kop, er hoeft niemand gelijk te hebben, we moeten er samen uitkomen. Ook dat willen we beide te graag denk ik, ons gelijk...
Ik vind het fijn dat jullie met me meelezen en redeneren, en vragen stellen.
@growing
Idd, ook zijn mening komt voort uit een gevoel, maar dat ziet hij zelf niet zo. Want het feit dat hij niet kan lezen bewijst zijn gevoel. Dat ik liever muziek aan wil omdat ik dat prettiger vind (niet omdat ik dan beter kan lezen hoor), snapt hij niet goed. Overigens was de muziek op dat moment helemaal uit, wat voor mij geen probleem was. Het feit dat mijn gevoel in deze discussie niet als reden gezien werd, was voor mij de bekende druppel en bevestiging van zijn afkeer tegen mijn gevoel.
Je hebt gelijk met die time-out. Zoals ik al schreef proberen we dat vaker. We praten ook over het ruziemaken, dat we beter naar elkaar moeten luisteren. Dat gaat meestal pas na een poos, als de ergste emoties bedaart zijn.
@eclair
Idd, zoals jij het omschrijft voel ik het soms ook, op momenten dat we niet goed naar elkaar luisteren en het niet kunnen opbrengen te respecteren dat de ander anders denkt en redeneert. Waarom hij er zo'n moeite mee heeft is het verschil in mening over gevoel. Voor hem is gevoel wat besproken wordt al te zwaar beladen. Dat wil hij liever niet (zie dit bijv. ook bij zijn vader terug). Hij vindt het vaak prima dingen alleen te doen, en verwacht ook haast nooit dat andere mensen met hem rekening houden. Dat deert hem niet, hij gaat zn gang wel. Juist daarom is het voor hem moeilijk denk ik dat wel bij mij te doen. Ik ben tegenovergesteld, en doe dat van nature. Betrek hem overal bij, en moet moeite doen om dat juist niet te doen.
@rastafun
Egocentrisch is hij niet denk ik, hoewel ik soms ook roep dat hij egoistisch is. En dat is ie ook wel, zeker een stuk meer dan de gemiddelde mens. Hij vindt het ook wel prima alleen, en redeneert vanuit die gedachte dat ik dat ook zou moeten vinden. Ik denk vaak ook zo; niet in discussie over mijn gevoel, het is gewoon zo. Ik kan vaak niet eens uitleggen waarom... maar daar begrijp ik dan wel weer van dat dat voor een ander moeilijk te snappen is...
Ik vind dat ik tot mijn recht kom ik deze relatie, in alles. Het enige wat ik mis, is de wetenschap dat hij onvolwaardelijk respecteert wat mijn gevoelens bij dingen zijn, zonder daarover de oordelen en mij te laten merken dat hij het niet snapt. Verder kan ik mezelf zijn, en leer ik ook veel van hem (relativeren). Ik doe leuke dingen, voel me niet ongelukkig. Dat kan ik oprecht zeggen. Op momenten dat ik zijn begrip mis, overvalt me wel een (tijdelijk) gevoel van ongelukkig zijn.
Mijn vriend waardeert me wel om wie ik ben, alleen spreekt wel eens uit dayt hij dat in combinatie met zichzelf moeilijk vindt. En dat is ook zo, zo zie ik het ook. Alleen ik vecht ervoor, zonder erover na te denken. Hij ook, want hij doet ongelooflijk zijn best. Doet meer voor mij dan hij ooit voor iemand gedaan heeft (hoor ik ook van vrienden).
Ergens anders zitten is een prima voorstel, dat zouden we ook direct kunnen doen. Feit is dat we het ook lekker vinden samen op de bank te liggen, tegen elkaar aan.. En op die manier een compromis proberen te vinden. De volgende keer moeten we er maar voor kiezen ieder ons eigen ding te doen. Of ik zet mijn ipod op... Trouwens, soms staat er wel muziek op hoor, maar omdat hij daar onrustig van wordt kan hij niet lezen, en wil hij andere dingen gaan doen. Hij kan zich erg moeilijk op iets concentreren, altijd al gehad...
@liselotte
Ik denk niet dat het zo is dat hij denkt dat ik geen rekening met hem houdt. Op het moment stond namelijk ook alles uit. Ik spreek alleen wel uit dat ik het liever anders zie, omdat dat voor mij prettiger is. Misschien moet ik dat maar niet meer doen, het resultaat is hetzelfde, min de ruzie. En zoals ik al zei, het boek werkte voor mij heel verhelderend, hopelijk voor hem ook als hij het gaat lezen. Hoe gaat het nu tussen jou en je vriend? Ik herken wel wat jij zegt, dat altijd zeggen wat er niet leuk was, en nooit wat er wel leuk is. Dat zit in me, ik baal er soms ook van. En probeer daar idd al aan te werken.
@donttrysohard
Het is niet echt superieur als ik het mag zeggen, tenminste, zo zie ik het niet. Het is eerder een onbegrip vanuit hem wat hij gewoon echt niet anders kan. Wil hij dat wel zien moet ik dat zo ontzettend goed inpakken en beargumenteren, voordat hij het wel snapt. Het begint idd met luisteren naar elkaar...
@susan
Idd, als je het zo bekijkt zijn beide redenen even gegrond. Ik vond het ook moeilijk omdat ik zijn reden respecteerde (vind het rot als hij wil lezen en het lukt niet), maar hij kan mijn reden haast niet accepteren en blijft vragen naar een voor hem gegronde reden. Ziet niet dat ik het niet verder uitgelegd krijg dan een onprettig gevoel.
@pup
Jouw verhaal is eigenlijk van toepassing op mijn vriend... Ik doe alles wat jij beschrijft al vanuit mij zelf... Hij weet het op zich wel, maar wil liever niet over gevoel praten. Omdat hij merkt dat hij zich daardoor alleen maar rotter voelt. Voor mij moeilijk te snappen, maar zo is het voor hem wel..
@jwvb
Het is zoals ik al eerder schreef, niet zo dat ik afleiding nodig heb om te kunnen lezen. Meer dat ik doodse stilte in huis ongezellig en niet echt prettig vindt. Maar het heeft beide geen effect op mijn kunnen lezen. Het voorbeeld wat ik gekozen heb koos ik omdat ik me op dat moment erg rot voelde, en het kwijt wilde. Daarnaast omdat het laat zien wat ons probleem is met die gevoelens van mij en zijn onbegrip daarvoor. Je hebt gelijk, het zit hem zeker ook in de manier van communiceren hierover.
Ik herken wat jij zegt als letterlijke woorden van mijn vriend. Waarom bepaal jij of mijn mening af is of niet? Ik heb geen andere reden, en wil die ook niet gaan zoeken omdat hij die perse wil horen. Als ik het niet prettig vind, is dat toch gewoon zo? Waarom moet daar een aantoonbaar iets aan ten grondslag liggen? Dat is nu juist waar onze frustratie over ontstaat. Ik kan moeilijk inzien waarom het voor hem niet voldoende is dat ik me er niet prettig bij voel. Ik zou zelfs nu, een dag later, moeilijk met andere woorden kunnen uitleggen waarom ik het niet prettig vind... Jeej, wat lastig... Maar is dit wel nodig. Klopt het niet gewoon als ik zeg, dit argument is mijn argument en moet voldoende zijn.
Als hij zegt, ik wil de muziek uit omdat ik het irritant vindt, is dat toch ook voldoende? Of moet ik eisen dat hij exact uitlegt waarom hij dat irritant vindt? Irritant zegt toch genoeg? Evenals onprettig. Voor mij iig wel...
@costello
Idd, verschil man en vrouw, dat zit er zeker in. We moeten beide accepteren dat de ander anders is (denk wel dat we dan doen, we praten er vaak ook erg goed over), maar in een verhitte strijd lukt ons dat (nog) niet.
@pipo
Ja hoor, denk het wel. Punt is alleen dat hij dan waarschijnlijk wat anders gaat doen omdat dat lezen dus dan niet lukt. Het effect van om-en-om iets doen is dan dus weg. Omdat ik met beide (aan of uit) kan lezen is het voor de hand liggender dat de muziek uitgaat (dit is dus zijn argument, op hem heeft het zichtbaar effect, op mij niet). Het is dus ook niet zo dat ik perse die tv of radio aan wil, maar juist dat hij mijn reden niet accepteert...
@bitterandsweet
Je slaat de spijker op zijn kop, er hoeft niemand gelijk te hebben, we moeten er samen uitkomen. Ook dat willen we beide te graag denk ik, ons gelijk...
dinsdag 8 juli 2008 om 12:33
JWvB: ik heb wel goed gelezen. Ik vind nog steeds dat je met twee maten meet. Kennelijk is: dat werkt afleidend -dat ook heel subjectief is, wat de 1 afleidend vindt, valt de ander niet eens op- een voldoende argument, maar is net zo vaag en net zo geldend eveneens als "niet prettig". Want ook als zij aangeeft dat het niet prettig is omdat (waarom moet dat onderbouwd worden, niet prettig blijft hoe dan ook niet prettig, dat lieg je toch niet?) het bijv. onveilig voelt, blijft subjectief.
Hoe je ook een gevoel onderbouwt, het gevoel alleen is voldoende. Kennelijk hebben ze allebei geen goed gevoel, de een bij stilte en de ander bij lawaai dus zullen ze er uit moeten komen door een compromis te sluiten. Al het andere is een gevecht over woorden.
Hoe je ook een gevoel onderbouwt, het gevoel alleen is voldoende. Kennelijk hebben ze allebei geen goed gevoel, de een bij stilte en de ander bij lawaai dus zullen ze er uit moeten komen door een compromis te sluiten. Al het andere is een gevecht over woorden.
dinsdag 8 juli 2008 om 13:27
quote:anotje schreef op 08 juli 2008 @ 11:27:
@eclair
Idd, zoals jij het omschrijft voel ik het soms ook, op momenten dat we niet goed naar elkaar luisteren en het niet kunnen opbrengen te respecteren dat de ander anders denkt en redeneert. Waarom hij er zo'n moeite mee heeft is het verschil in mening over gevoel. Voor hem is gevoel wat besproken wordt al te zwaar beladen. Dat wil hij liever niet (zie dit bijv. ook bij zijn vader terug). Hij vindt het vaak prima dingen alleen te doen, en verwacht ook haast nooit dat andere mensen met hem rekening houden. Dat deert hem niet, hij gaat zn gang wel. Juist daarom is het voor hem moeilijk denk ik dat wel bij mij te doen. Ik ben tegenovergesteld, en doe dat van nature. Betrek hem overal bij, en moet moeite doen om dat juist niet te doen.
@rastafun
Egocentrisch is hij niet denk ik, hoewel ik soms ook roep dat hij egoistisch is. En dat is ie ook wel, zeker een stuk meer dan de gemiddelde mens. Hij vindt het ook wel prima alleen, en redeneert vanuit die gedachte dat ik dat ook zou moeten vinden. Ik denk vaak ook zo; niet in discussie over mijn gevoel, het is gewoon zo. Ik kan vaak niet eens uitleggen waarom... maar daar begrijp ik dan wel weer van dat dat voor een ander moeilijk te snappen is...
Ik vind dat ik tot mijn recht kom ik deze relatie, in alles. Het enige wat ik mis, is de wetenschap dat hij onvolwaardelijk respecteert wat mijn gevoelens bij dingen zijn, zonder daarover de oordelen en mij te laten merken dat hij het niet snapt. Verder kan ik mezelf zijn, en leer ik ook veel van hem (relativeren). Ik doe leuke dingen, voel me niet ongelukkig. Dat kan ik oprecht zeggen. Op momenten dat ik zijn begrip mis, overvalt me wel een (tijdelijk) gevoel van ongelukkig zijn.Hij respecteert jouw gevoelens niet, spreekt niet over zijn eigen gevoelens en jij voelt je niet ongelukkig in je relatie zolang je je eigen ding kan doen en jullie allebei niet over gevoelens hoeven te spreken. Hij klinkt eerder als een lekke reddingsboei dan een gelijkwaardige, liefhebbende partner.
@eclair
Idd, zoals jij het omschrijft voel ik het soms ook, op momenten dat we niet goed naar elkaar luisteren en het niet kunnen opbrengen te respecteren dat de ander anders denkt en redeneert. Waarom hij er zo'n moeite mee heeft is het verschil in mening over gevoel. Voor hem is gevoel wat besproken wordt al te zwaar beladen. Dat wil hij liever niet (zie dit bijv. ook bij zijn vader terug). Hij vindt het vaak prima dingen alleen te doen, en verwacht ook haast nooit dat andere mensen met hem rekening houden. Dat deert hem niet, hij gaat zn gang wel. Juist daarom is het voor hem moeilijk denk ik dat wel bij mij te doen. Ik ben tegenovergesteld, en doe dat van nature. Betrek hem overal bij, en moet moeite doen om dat juist niet te doen.
@rastafun
Egocentrisch is hij niet denk ik, hoewel ik soms ook roep dat hij egoistisch is. En dat is ie ook wel, zeker een stuk meer dan de gemiddelde mens. Hij vindt het ook wel prima alleen, en redeneert vanuit die gedachte dat ik dat ook zou moeten vinden. Ik denk vaak ook zo; niet in discussie over mijn gevoel, het is gewoon zo. Ik kan vaak niet eens uitleggen waarom... maar daar begrijp ik dan wel weer van dat dat voor een ander moeilijk te snappen is...
Ik vind dat ik tot mijn recht kom ik deze relatie, in alles. Het enige wat ik mis, is de wetenschap dat hij onvolwaardelijk respecteert wat mijn gevoelens bij dingen zijn, zonder daarover de oordelen en mij te laten merken dat hij het niet snapt. Verder kan ik mezelf zijn, en leer ik ook veel van hem (relativeren). Ik doe leuke dingen, voel me niet ongelukkig. Dat kan ik oprecht zeggen. Op momenten dat ik zijn begrip mis, overvalt me wel een (tijdelijk) gevoel van ongelukkig zijn.Hij respecteert jouw gevoelens niet, spreekt niet over zijn eigen gevoelens en jij voelt je niet ongelukkig in je relatie zolang je je eigen ding kan doen en jullie allebei niet over gevoelens hoeven te spreken. Hij klinkt eerder als een lekke reddingsboei dan een gelijkwaardige, liefhebbende partner.
anoniem_638f50c09ec8d wijzigde dit bericht op 08-07-2008 13:29
Reden: ik corrigeer graag
Reden: ik corrigeer graag
% gewijzigd
dinsdag 8 juli 2008 om 14:02
quote:Eclair schreef op 08 juli 2008 @ 13:27:
[...]
Hij vindt het vaak prima dingen alleen te doen, en verwacht ook haast nooit dat andere mensen met hem rekening houden. Dat deert hem niet, hij gaat zn gang wel. Juist daarom is het voor hem moeilijk denk ik dat wel bij mij te doen. Ik ben tegenovergesteld, en doe dat van nature. Betrek hem overal bij, en moet moeite doen om dat juist niet te doen.
Ik vind dat ik tot mijn recht kom ik deze relatie, in alles. Het enige wat ik mis, is de wetenschap dat hij onvolwaardelijk respecteert wat mijn gevoelens bij dingen zijn, zonder daarover de oordelen en mij te laten merken dat hij het niet snapt. Verder kan ik mezelf zijn, en leer ik ook veel van hem (relativeren). Ik doe leuke dingen, voel me niet ongelukkig. Dat kan ik oprecht zeggen. Op momenten dat ik zijn begrip mis, overvalt me wel een (tijdelijk) gevoel van ongelukkig zijn.
Hij respecteert jouw gevoelens niet, spreekt niet over zijn eigen gevoelens en jij voelt je niet ongelukkig in je relatie zolang je je eigen ding kan doen en jullie allebei niet over gevoelens hoeven te spreken. Hij klinkt eerder als een lekke reddingsboei dan een gelijkwaardige, liefhebbende partner.Misschien dat ik het eerste onduidelijk heb omschreven. Ik bedoelde dat het hem nooit zoveel uitmaakt als andere mensen geen rekening met hem houden. Hij gaat dan lekker zn gang en kan zich daar niet druk om maken. Vindt anderen niet snel asociaal. Vandaar dat ik denk dat hij ook van mij 'verwacht' dat ik er geen problemen van maak als anderen (waaronder hij) geen rekening met me houden.
Dat tweede, het is niet zo dat ik me gelukkig voel in de relatie zolang ik leuke dingen kan doen en niet over mijn gevoelens kan praten. Juist niet. Ik schrijf juist dat ik problemen heb met dat, ik hoopte dat dat uit mijn verhaal duidelijk wordt. Ik heb juist behoefte aan het uiten van mijn gevoel en alleen op de momenten dat dat niet kan of ik me daarom afgewezen voel, ben ik ongelukkig... En voel ik me alleen, juist omdat ik zijn steun dan mis... En idd, dan is hij meer een lekke reddingsboei dan een steun... Erg om te beseffen, maar het is zo.
Gelukkig kunnen we er achteraf altijd over praten, en begrijpen we elkaar veel beter als we in rustiger vaarwater aankomen... Maar juist op dat moment dat ik mijn gevoelens uit, sluit het niet op elkaar aan...
[...]
Hij vindt het vaak prima dingen alleen te doen, en verwacht ook haast nooit dat andere mensen met hem rekening houden. Dat deert hem niet, hij gaat zn gang wel. Juist daarom is het voor hem moeilijk denk ik dat wel bij mij te doen. Ik ben tegenovergesteld, en doe dat van nature. Betrek hem overal bij, en moet moeite doen om dat juist niet te doen.
Ik vind dat ik tot mijn recht kom ik deze relatie, in alles. Het enige wat ik mis, is de wetenschap dat hij onvolwaardelijk respecteert wat mijn gevoelens bij dingen zijn, zonder daarover de oordelen en mij te laten merken dat hij het niet snapt. Verder kan ik mezelf zijn, en leer ik ook veel van hem (relativeren). Ik doe leuke dingen, voel me niet ongelukkig. Dat kan ik oprecht zeggen. Op momenten dat ik zijn begrip mis, overvalt me wel een (tijdelijk) gevoel van ongelukkig zijn.
Hij respecteert jouw gevoelens niet, spreekt niet over zijn eigen gevoelens en jij voelt je niet ongelukkig in je relatie zolang je je eigen ding kan doen en jullie allebei niet over gevoelens hoeven te spreken. Hij klinkt eerder als een lekke reddingsboei dan een gelijkwaardige, liefhebbende partner.Misschien dat ik het eerste onduidelijk heb omschreven. Ik bedoelde dat het hem nooit zoveel uitmaakt als andere mensen geen rekening met hem houden. Hij gaat dan lekker zn gang en kan zich daar niet druk om maken. Vindt anderen niet snel asociaal. Vandaar dat ik denk dat hij ook van mij 'verwacht' dat ik er geen problemen van maak als anderen (waaronder hij) geen rekening met me houden.
Dat tweede, het is niet zo dat ik me gelukkig voel in de relatie zolang ik leuke dingen kan doen en niet over mijn gevoelens kan praten. Juist niet. Ik schrijf juist dat ik problemen heb met dat, ik hoopte dat dat uit mijn verhaal duidelijk wordt. Ik heb juist behoefte aan het uiten van mijn gevoel en alleen op de momenten dat dat niet kan of ik me daarom afgewezen voel, ben ik ongelukkig... En voel ik me alleen, juist omdat ik zijn steun dan mis... En idd, dan is hij meer een lekke reddingsboei dan een steun... Erg om te beseffen, maar het is zo.
Gelukkig kunnen we er achteraf altijd over praten, en begrijpen we elkaar veel beter als we in rustiger vaarwater aankomen... Maar juist op dat moment dat ik mijn gevoelens uit, sluit het niet op elkaar aan...
dinsdag 8 juli 2008 om 14:21
@ Anotje: Hoe oud zijn jullie eigenlijk? De reden dat ik dit vraag, is dat ik in het begin van mijn relatie dit probleem ook vaak had met mijn man. (Wij zijn 14 jaar bij elkaar)
Bij ons ging dat gewoon over met het ouder worden. Mijn man moest vroeger op een irritante manier altijd gelijk hebben. En ja, dan kwam hij met de prachtigste argumenten. En het enige dat ik zei was iets als: "Dat voel ik gewoon anders".
Tegenwoordig neemt hij mijn gevoelens heel serieus, kan ook erg goed luisteren. Ook hoeft hij gewoon niet meer altijd gelijk te hebben en staat meer open voor andere meningen.
Ik was al helemaal vergeten dat dit ooit bij ons speelde tot ik jouw topic las.
@ Costello: Je zal het vast niet grappig bedoeld hebben, maar ik moets erg lachen om jouw voorbeeld van die discussie. Ik kan je frustratie hier gewoon voelen.
Bij ons ging dat gewoon over met het ouder worden. Mijn man moest vroeger op een irritante manier altijd gelijk hebben. En ja, dan kwam hij met de prachtigste argumenten. En het enige dat ik zei was iets als: "Dat voel ik gewoon anders".
Tegenwoordig neemt hij mijn gevoelens heel serieus, kan ook erg goed luisteren. Ook hoeft hij gewoon niet meer altijd gelijk te hebben en staat meer open voor andere meningen.
Ik was al helemaal vergeten dat dit ooit bij ons speelde tot ik jouw topic las.
@ Costello: Je zal het vast niet grappig bedoeld hebben, maar ik moets erg lachen om jouw voorbeeld van die discussie. Ik kan je frustratie hier gewoon voelen.
dinsdag 8 juli 2008 om 14:36
@ geheim1972
Wij zijn 24 en 28 jaar oud. Beide al een eerdere relatie (van aantal jaar) en samenwonen gehad.
Ben benieuwd of jullie er erg bewust mee bezig geweest zijn toen, of dat het eigenlijk 'vanzelf' ging? Ik denk ook echt dat hij het moet 'leren', en het gaat ook al zeker beter. We kunnen er iig over praten samen, tenminste, als we beide wat bedaard zijn. Zoals ik al eens schreef, zijn vader is het voorbeeld van nooit genegenheid tonen en over gevoel praten. Verder is hij enigskind, wat een verschil is met mij (3zusjes), ik heb altijd geleerd te delen en rekening te houden met. Hij kent het niet echt, gevoelens laten leiden in je leven, en uiten. Voor zover ik het weet was dat met zijn ex ook niet zo. Dat is ook de reden dat hij onze band veel intenser en dieper noemt. Dat was toen oppervlakkig, zij praatten blijkbaar ook niet echt..
Wij zijn 24 en 28 jaar oud. Beide al een eerdere relatie (van aantal jaar) en samenwonen gehad.
Ben benieuwd of jullie er erg bewust mee bezig geweest zijn toen, of dat het eigenlijk 'vanzelf' ging? Ik denk ook echt dat hij het moet 'leren', en het gaat ook al zeker beter. We kunnen er iig over praten samen, tenminste, als we beide wat bedaard zijn. Zoals ik al eens schreef, zijn vader is het voorbeeld van nooit genegenheid tonen en over gevoel praten. Verder is hij enigskind, wat een verschil is met mij (3zusjes), ik heb altijd geleerd te delen en rekening te houden met. Hij kent het niet echt, gevoelens laten leiden in je leven, en uiten. Voor zover ik het weet was dat met zijn ex ook niet zo. Dat is ook de reden dat hij onze band veel intenser en dieper noemt. Dat was toen oppervlakkig, zij praatten blijkbaar ook niet echt..
dinsdag 8 juli 2008 om 14:51
Anotje, wat ik me afvraag, je schrijft dat je er achteraf altijd wel fijn over kunt praten samen. Hoe gaat dat dan? Is hij dan ineens wel vol begrip of praat hij dan nog steeds vooral vanuit hemzelf? Legt hij dan vooral uit zoals het voor hem is en dan is daarna dus wederzijds begrip?
Zegt hij iets over dat hij zich jouw gevoelens en gedachtes ook kan voorstellen?
Zegt hij iets over dat hij zich jouw gevoelens en gedachtes ook kan voorstellen?
dinsdag 8 juli 2008 om 15:09
Nee, wij zijn er niet zo bewust mee bezig geweest. Dit soort dingen kwamen ook alleen naar voren tijdens een woordenwisseling, en die hadden we eigenlijk niet zo vaak. Nooit gehad.
Ik heb uiteraard wel tegen hem gezegd na zo'n aanvaring dat ik het vervelend vond dat hij zo over mijn gevoelens heen walste.
Zijn achtergrond is wel wat te vergelijken met wat jij beschrijft over de achtegrond van je vriend. Het zal er ongetwijfeld wel wat mee te maken hebben. Ik hield vaak op met de discussie als hij zo begon. Waarna ik nog een uur bestookt werd met het ene argument na het andere. Heel vervelend. Maar hij kreeg gewoon geen poot meer aan de grond dan, ik was er klaar mee.
Het werd gewoon beter op een gegeven moment... En nu bestaat dit probleem niet meer.
Wat mij een beetje tegenstaat in de reacties die je tot nu toe gehad hebt, is dat er wel erg makkelijk gezegd wordt dat je vriend absoluut geen rekening met je houdt, hij geen ruimte laat voor jouw gevoelens, je niet serieus neemt. Kortom, dat het eigenlijk een waardeloze vent is.
Het ligt er natuurlijk aan hoe vaak je dit soort aanvaringen hebt, maar als dit niet te vaak voorkomt, laat je dan alsjeblieft geen relatieprobleem aanpraten waar er geen een is. Als deze problemen dagelijkse kost zijn, is het natuurlijk een ander verhaal. Je schrijft dat je 1,5 maand samenwoont. Samenwonen moet je leren, ook als je allebei al eens geoefend hebt.
Blijf aangeven dat je graag wilt dat hij je gevoelens hoort en serieus neemt, en doe dit op momenten dat jullie niet (meer) boos zijn op elkaar. Als jij op alle andere gebieden maar wel erg gelukkig bent met hem...
Ik heb uiteraard wel tegen hem gezegd na zo'n aanvaring dat ik het vervelend vond dat hij zo over mijn gevoelens heen walste.
Zijn achtergrond is wel wat te vergelijken met wat jij beschrijft over de achtegrond van je vriend. Het zal er ongetwijfeld wel wat mee te maken hebben. Ik hield vaak op met de discussie als hij zo begon. Waarna ik nog een uur bestookt werd met het ene argument na het andere. Heel vervelend. Maar hij kreeg gewoon geen poot meer aan de grond dan, ik was er klaar mee.
Het werd gewoon beter op een gegeven moment... En nu bestaat dit probleem niet meer.
Wat mij een beetje tegenstaat in de reacties die je tot nu toe gehad hebt, is dat er wel erg makkelijk gezegd wordt dat je vriend absoluut geen rekening met je houdt, hij geen ruimte laat voor jouw gevoelens, je niet serieus neemt. Kortom, dat het eigenlijk een waardeloze vent is.
Het ligt er natuurlijk aan hoe vaak je dit soort aanvaringen hebt, maar als dit niet te vaak voorkomt, laat je dan alsjeblieft geen relatieprobleem aanpraten waar er geen een is. Als deze problemen dagelijkse kost zijn, is het natuurlijk een ander verhaal. Je schrijft dat je 1,5 maand samenwoont. Samenwonen moet je leren, ook als je allebei al eens geoefend hebt.
Blijf aangeven dat je graag wilt dat hij je gevoelens hoort en serieus neemt, en doe dit op momenten dat jullie niet (meer) boos zijn op elkaar. Als jij op alle andere gebieden maar wel erg gelukkig bent met hem...
dinsdag 8 juli 2008 om 15:16
@lonbonton
Als we achteraf met elkaar praten zijn we allebei rustiger. We zien dan beide in dat we elkaar niet altijd moeten willen begrijpen. Simpelweg omdat we beide anders denken. We zien dan vaak wel in dat dat niet anders kan en dat we dat moeten respecteren. We zijn dan beide begripvoller, en hij legt dan vaak uit (vanuit zijn gevoel, omdat ik er dan specifiek om vraag. dit deed hij dus eerder niet en doet hij wel steeds beter nu) waarom hij zo reageert en het moeilijk vindt. Hij geeft dan vaak aan er wel voor me te willen zijn, en wel zou willen dat hij direct een soort van 'vrede' zou voelen bij mijn uiting van gevoelens, maar dat dit voor hem vaak moeilijk is. Een soort frustratie, het lukt hem niet. (er zijn steeds vaker momentjes waarop het wel lukt hoor. dit laat ik nu steeds buiten beschouwing. maar door de maanden heen gaat het langzaam al vaker wat beter. we zien daarna dan ook wat voor effect het heeft. ik ben geholpen, want hij steunt me. ik ben daardoor liever en sneller weer vrolijk, en waardeer dat hij er voor me was).
We spreken dus niet echt naar elkaar uit dat we elkaars gedachten kunnen voorstellen, omdat dat echt niet zo is. Maar we spreken wel uit dan, dat we elkaars gevoelens en gedachten moeten respecteren, zonder erover te oordelen. (en ik doe dat dus vrij automatisch, in tegenstelling tot hem). Nu ik het zo opschrijf lijkt het geen onwil, maar soort van weerstand vanuit hem op het moment dat het gebeurt...
Als we achteraf met elkaar praten zijn we allebei rustiger. We zien dan beide in dat we elkaar niet altijd moeten willen begrijpen. Simpelweg omdat we beide anders denken. We zien dan vaak wel in dat dat niet anders kan en dat we dat moeten respecteren. We zijn dan beide begripvoller, en hij legt dan vaak uit (vanuit zijn gevoel, omdat ik er dan specifiek om vraag. dit deed hij dus eerder niet en doet hij wel steeds beter nu) waarom hij zo reageert en het moeilijk vindt. Hij geeft dan vaak aan er wel voor me te willen zijn, en wel zou willen dat hij direct een soort van 'vrede' zou voelen bij mijn uiting van gevoelens, maar dat dit voor hem vaak moeilijk is. Een soort frustratie, het lukt hem niet. (er zijn steeds vaker momentjes waarop het wel lukt hoor. dit laat ik nu steeds buiten beschouwing. maar door de maanden heen gaat het langzaam al vaker wat beter. we zien daarna dan ook wat voor effect het heeft. ik ben geholpen, want hij steunt me. ik ben daardoor liever en sneller weer vrolijk, en waardeer dat hij er voor me was).
We spreken dus niet echt naar elkaar uit dat we elkaars gedachten kunnen voorstellen, omdat dat echt niet zo is. Maar we spreken wel uit dan, dat we elkaars gevoelens en gedachten moeten respecteren, zonder erover te oordelen. (en ik doe dat dus vrij automatisch, in tegenstelling tot hem). Nu ik het zo opschrijf lijkt het geen onwil, maar soort van weerstand vanuit hem op het moment dat het gebeurt...
dinsdag 8 juli 2008 om 15:57
Ik vraag het omdat het voor mij, ieder woord wat je over hem schrijft superherkenbaar is.
Misschien was het bij mijn ex wel wat extremer. Als ik iets beweerde of mijn gevoelens uitsprak was hij altijd sceptisch. Hij nam niets van mij aan.
Het moest ook altijd bewezen worden. Desnoods, als het hem ook aanging, ging hij het opzoeken op internet ofzo. Bewijs moest er zijn. Zwart op wit. En dan liefst echt wetenschappelijk bewezen. Hij had sowieso altijd zijn bedenkingen. Liefst deed hij zelf onderzoek, dan was hij sowieso overtuigd.
De enige waarop hij vertrouwt was hij zelf.
En dan over mijn gevoelens, die konden er niet zijn. Want hij had die ook niet in een soortgelijke situatie dus was dat een onzin van mij.
Mijn ex is ook erg slim.
Maar ik werd er echt gek van dat ik er totaal niet mocht zijn. Want zo'n gevoel kreeg ik ervan. Niets werd gerespecteerd wat ik zei. En ik wilde ook gewoon dat hij mij respecteerde, ook al zeg ik dingen waar hij het niet mee eens is.
Maar als ik dingen zei waar hij het niet mee eens was of wat hij zich niet kon indenken, stonden we meteen tegenover elkaar. We stonden niet 'naast elkaar'.
Het samen praten ging ook niet, want hij trok het gesprek naar zich toe, bleef in verkeerde details hangen, ging niet in op wat ik zei, maar hamerde door op datgene wat hij niet vond kloppen. Datgene wat ik wilde zeggen bij een gesprek aangaan, daar ging het uiteindelijk nooit over. Want hij haalde er een boodschap uit (de boodschap die voor hem belangrijk was), en daar ging het dan over.
Maar ik merkte ook altijd heel goed dat het onmacht was, hij kon het niet, deed het niet expres. Hij kon echt niet anders.
Hoe goed hij het soms ook probeerde, want dat zag ik ook.
Mijn ex heeft hoogstwaarschijnlijk wel een stoornis in het autistsch spectrum.
Misschien was het bij mijn ex wel wat extremer. Als ik iets beweerde of mijn gevoelens uitsprak was hij altijd sceptisch. Hij nam niets van mij aan.
Het moest ook altijd bewezen worden. Desnoods, als het hem ook aanging, ging hij het opzoeken op internet ofzo. Bewijs moest er zijn. Zwart op wit. En dan liefst echt wetenschappelijk bewezen. Hij had sowieso altijd zijn bedenkingen. Liefst deed hij zelf onderzoek, dan was hij sowieso overtuigd.
De enige waarop hij vertrouwt was hij zelf.
En dan over mijn gevoelens, die konden er niet zijn. Want hij had die ook niet in een soortgelijke situatie dus was dat een onzin van mij.
Mijn ex is ook erg slim.
Maar ik werd er echt gek van dat ik er totaal niet mocht zijn. Want zo'n gevoel kreeg ik ervan. Niets werd gerespecteerd wat ik zei. En ik wilde ook gewoon dat hij mij respecteerde, ook al zeg ik dingen waar hij het niet mee eens is.
Maar als ik dingen zei waar hij het niet mee eens was of wat hij zich niet kon indenken, stonden we meteen tegenover elkaar. We stonden niet 'naast elkaar'.
Het samen praten ging ook niet, want hij trok het gesprek naar zich toe, bleef in verkeerde details hangen, ging niet in op wat ik zei, maar hamerde door op datgene wat hij niet vond kloppen. Datgene wat ik wilde zeggen bij een gesprek aangaan, daar ging het uiteindelijk nooit over. Want hij haalde er een boodschap uit (de boodschap die voor hem belangrijk was), en daar ging het dan over.
Maar ik merkte ook altijd heel goed dat het onmacht was, hij kon het niet, deed het niet expres. Hij kon echt niet anders.
Hoe goed hij het soms ook probeerde, want dat zag ik ook.
Mijn ex heeft hoogstwaarschijnlijk wel een stoornis in het autistsch spectrum.
