Kinderen
alle pijlers
Twijfels over een tweede kind.
maandag 14 juli 2008 om 16:03
Graag zou ik wat ervaringen willen horen van vrouwen die hebben getwijfeld over een tweede kind. Waarom zijn jullie er uiteindelijk wel of juist niet voor gegaan en hoe heeft het uiteindelijk uitgepakt?
Hoewel mijn zoon pas 4 maanden is, is dit toch iets wat mij erg bezighoudt. Als ik voor een tweede zou willen gaan, zou ik er namelijk niet al te lang mee willen wachten. Echter ik twijfel heel erg. Ik ben niet een uber-geduldig mens en ben ergens bang dat twee kinderen me boven het hoofd groeien. De enige motivatie zou zijn dat ik bang ben, wanneer mijn zoontje iets overkomt, met lege handen achter te blijven (ik weet dat dit totaal niet rationeel en bovendien bijzonder egoïstisch is, maar het is wel waar)
Ik heb het hier natuurlijk al wel met mijn man over gehad. Zijn houding is vrij neutraal. Hij is blij met hoe het nu is en zou tevreden mee zijn, maar staat ook niet negatief tegenover een tweede kind. Eigenlijk laat hij het een beetje van mij afhangen.
Hoewel mijn zoon pas 4 maanden is, is dit toch iets wat mij erg bezighoudt. Als ik voor een tweede zou willen gaan, zou ik er namelijk niet al te lang mee willen wachten. Echter ik twijfel heel erg. Ik ben niet een uber-geduldig mens en ben ergens bang dat twee kinderen me boven het hoofd groeien. De enige motivatie zou zijn dat ik bang ben, wanneer mijn zoontje iets overkomt, met lege handen achter te blijven (ik weet dat dit totaal niet rationeel en bovendien bijzonder egoïstisch is, maar het is wel waar)
Ik heb het hier natuurlijk al wel met mijn man over gehad. Zijn houding is vrij neutraal. Hij is blij met hoe het nu is en zou tevreden mee zijn, maar staat ook niet negatief tegenover een tweede kind. Eigenlijk laat hij het een beetje van mij afhangen.
The time is now
maandag 14 juli 2008 om 16:25
Joehoe! je bent 27! (net als ik overigens )
geniet eerst eens ff flink van die kleine! Mijn zoontje is bijna 2.5 nu.
Ik wil eens kijken binnen 1.5/ 2 jaar of ons een 2de kind gegund wordt.
(Ik heb eens flink rondgekeken hoe dat zit met leeftijdsverschil en omgang van broertjes en zusjes. Dat schijnt geen ene donder uit te maken.)
geniet eerst eens ff flink van die kleine! Mijn zoontje is bijna 2.5 nu.
Ik wil eens kijken binnen 1.5/ 2 jaar of ons een 2de kind gegund wordt.
(Ik heb eens flink rondgekeken hoe dat zit met leeftijdsverschil en omgang van broertjes en zusjes. Dat schijnt geen ene donder uit te maken.)
maandag 14 juli 2008 om 16:40
Ja, en (ik val in herhaling op dit forum, maar ik vind het zo belangrijk en stom dat het zo weinig bekend is): opnieuw zwanger worden binnen zes maanden brengt grote risico's met zich mee voor je volgende baby (twee keer zo grote kans op extreme vroeggeboorte bijvoorbeeld). Aangeraden wordt een interval van 18 maanden- 5 jaar tussen je zwangerschappen (dus niet tussen de geboortes).
Los hiervan, het hangt volledig van jezelf af of en wanneer je er weer zin in krijgt. Anderhalf jaar lang dacht ik alleen maar aan die slapeloze nachten, de ontwrichting en de heftigheid waarmee mijn dochter ons leven binnenkwam (had ik dat onderschat, zeg), en hoe het ooit moest, twee van die dingen tegelijk. Pas toen mijn herinneringen aan wat er moeilijk was overstemd werden door mijn verlangen naar een baby, wist ik dat ik klaar was voor een volgende.. Daar zou ik mooi op wachten dus, en als dat niet komt is het ook duidelijk lijkt me. En mijn man is ook 12 jaar ouder (nu 40), maar beter een vader die naar je zin iets te oud is dan een moeder bij wie het dagelijks leven boven het hoofd groeit..
Los hiervan, het hangt volledig van jezelf af of en wanneer je er weer zin in krijgt. Anderhalf jaar lang dacht ik alleen maar aan die slapeloze nachten, de ontwrichting en de heftigheid waarmee mijn dochter ons leven binnenkwam (had ik dat onderschat, zeg), en hoe het ooit moest, twee van die dingen tegelijk. Pas toen mijn herinneringen aan wat er moeilijk was overstemd werden door mijn verlangen naar een baby, wist ik dat ik klaar was voor een volgende.. Daar zou ik mooi op wachten dus, en als dat niet komt is het ook duidelijk lijkt me. En mijn man is ook 12 jaar ouder (nu 40), maar beter een vader die naar je zin iets te oud is dan een moeder bij wie het dagelijks leven boven het hoofd groeit..
maandag 14 juli 2008 om 17:00
quote:elev schreef op 14 juli 2008 @ 16:40:
En mijn man is ook 12 jaar ouder (nu 40), maar beter een vader die naar je zin iets te oud is dan een moeder bij wie het dagelijks leven boven het hoofd groeit..Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in. Ik ben overigens ook niet van plan om er binnen een paar maanden aan te beginnen hoor. Dat zou sowieso volgend jaar worden. Ik ben nu eenmaal nogal een piekeraar, vandaar dat dit me nu al zo bezig houdt.
En mijn man is ook 12 jaar ouder (nu 40), maar beter een vader die naar je zin iets te oud is dan een moeder bij wie het dagelijks leven boven het hoofd groeit..Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in. Ik ben overigens ook niet van plan om er binnen een paar maanden aan te beginnen hoor. Dat zou sowieso volgend jaar worden. Ik ben nu eenmaal nogal een piekeraar, vandaar dat dit me nu al zo bezig houdt.
The time is now
maandag 14 juli 2008 om 18:42
Ik heb wel een hele tijd gedacht dat ik nooit meer dat onbevangen verlangen naar een baby zou hebben, omdat ik nu wist hoe het echt was. Maar het kwam gewoon terug gelukkig. Maak je maar niet druk, dus, je weet vanzelf wanneer je er weer aan toe bent. En gelukkig voor ons kunnen mannen veel langer vader worden dan wij moeder!
maandag 14 juli 2008 om 19:05
Ga eerst eens lekker van het nu gaan genieten in plaats van je zorgen te maken over de toekomst.
anoniem_65659 wijzigde dit bericht op 14-07-2008 19:06
Reden: Er stond 'ik zou eens lekker gaan genieten....'maar ik zou helemaal niet genieten van een kind :D
Reden: Er stond 'ik zou eens lekker gaan genieten....'maar ik zou helemaal niet genieten van een kind :D
% gewijzigd
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 17 juli 2008 om 20:43
Bij mij en Mister Zwieber heerste altijd het plan om te gaan voor twee kinderen. Maar nu houden we het toch bij een. Helaas eigenlijk want we zouden heel graag een tweede willen maar we weten rationeel gewoon dat we dat niet zouden trekken. Zwiepje is heel lief maar ook eentje waar je je handen vol aan hebt. En dat nog los van alle ziekenhuisstress, bevallingsdrama's, bloedtesten, doktoren, orthopsychologen etc. Oh ja, niet onbelangrijk: de gratis post-natale depressie.
Nee, helaas voor ons geen tweede en hij is nu al 3. We hadden graag aan een tweede begonnen tegen de tijd dat hij 4 of 5 zou zijn maar nu weten we gewoon dat dat niet slim is.
Mocht het per ongeluk zo zijn dan zijn we dolblij natuurlijk maar ik zou niet weten hoe we dat praktisch zouden moeten trekken.
Jouw kindje is pas vier maanden. Wacht rustig af,geniet van deze kleine en stel je deze vraag pas als je minstens al een jaar achter de rug hebt. Want je weet niet wat je in de toekomst te wachten staat. Als ik de afgelopen twee jaar had moeten doen met nog een kindje erbij had ik echt ingestort en mister Zwieber ook. Maar dat weet je niet van tevoren. Ik gun jullie het allerbeste en hopelijk zullen de omstandigheden voor jullie wel zo zijn dat het lukt een tweede te nemen wanneer jullie dat willen. Ik vind het zelf heel jammer, ik kijk elke keer naar voorbijgaande babies en denk dan: hoe zou het zijn om toch weer....? Maar dan komt er weer een slechte dag en dan weet ik dat ik dat ons gezin niet aan kan doen. Aan de andere kant kan het ook goed gaan maar ik kan me dat risico helaas niet veroorloven. Heel veel succes in de beslissing.
Nee, helaas voor ons geen tweede en hij is nu al 3. We hadden graag aan een tweede begonnen tegen de tijd dat hij 4 of 5 zou zijn maar nu weten we gewoon dat dat niet slim is.
Mocht het per ongeluk zo zijn dan zijn we dolblij natuurlijk maar ik zou niet weten hoe we dat praktisch zouden moeten trekken.
Jouw kindje is pas vier maanden. Wacht rustig af,geniet van deze kleine en stel je deze vraag pas als je minstens al een jaar achter de rug hebt. Want je weet niet wat je in de toekomst te wachten staat. Als ik de afgelopen twee jaar had moeten doen met nog een kindje erbij had ik echt ingestort en mister Zwieber ook. Maar dat weet je niet van tevoren. Ik gun jullie het allerbeste en hopelijk zullen de omstandigheden voor jullie wel zo zijn dat het lukt een tweede te nemen wanneer jullie dat willen. Ik vind het zelf heel jammer, ik kijk elke keer naar voorbijgaande babies en denk dan: hoe zou het zijn om toch weer....? Maar dan komt er weer een slechte dag en dan weet ik dat ik dat ons gezin niet aan kan doen. Aan de andere kant kan het ook goed gaan maar ik kan me dat risico helaas niet veroorloven. Heel veel succes in de beslissing.
donderdag 17 juli 2008 om 21:05
Zwieber, ik vond het niet moeilijker maar makkelijker toen er een tweede kwam. Ze houden elkaar bezig en je bent zelf minder op die ene gefixeerd. Bovendien kwam ik bij de tweede veel beter in de moederrol, terwijl ik de eerste erbij porbeerde te doen. En als ik nu zie hoe leuk ze het samen hebben, zou ik iedereen aanraden er meer dan een te krijgen.
donderdag 17 juli 2008 om 21:09
Volgens mijn gynaecoloog ligt het beste leeftijdsverschil voor twee kinderen tussen de 2,5 en de 4 jaar. Schijnt voor beide kinderen het beste te zijn voor de ontwikkeling.
Met 4 maanden al over dit soort dingen twijfelen vind ik wel wat vroeg en een tikje overdreven eerlijk gezegd. Ook al is je vriend 40, dan nog zou ik toch echt even wachten tot je alles wat meer op de rit hebt. Niet zo gehaast. Waarom geef je jezelf niet in ieder geval tot je 1e een jaar is?
Met 4 maanden al over dit soort dingen twijfelen vind ik wel wat vroeg en een tikje overdreven eerlijk gezegd. Ook al is je vriend 40, dan nog zou ik toch echt even wachten tot je alles wat meer op de rit hebt. Niet zo gehaast. Waarom geef je jezelf niet in ieder geval tot je 1e een jaar is?
donderdag 17 juli 2008 om 21:13
Joh, je kleintje is pas 4 maanden !
Ga jezelf nou niet dwingen om nu te kiezen. Waarom zou je? Laat het nog even lekker op z'n beloop. Geniet van je hummeltje en wacht nog even lekker met beslissen.
Toen mijn dochtertje 7 maanden was, gingen we er weer voor. Dit was puur een rationeel besluit (onze 'hoge' leeftijden en vorige keer duurde het 3 jaar om zwanger te worden); ik voelde best wel twijfels. Ik was er eerlijk gezegd nog niet echt aan toe. Na 3 maanden gestopt met proberen zwanger te worden. Nu is onze dochter 13 maanden en nu zijn we weer begonnen, maar nu puur vanuit het hart. Ik ben er nu pas echt aan toe. Ik heb er weer zin in om zwanger te worden. Betrap mezelf op buikstaren bij zwangeren en mijmeren over zwanger zijn en een klein babietje hebben. Een heel ander gevoel, dan een paar maanden geleden. Dit voelt veel beter !
Ik adviseer je om je gedachten nog even aan de kant te schuiven en voorlopig te wachten tot de kriebels vanzelf weer komen. Scheelt je nu een hoop hoofdbrekens !
Ga jezelf nou niet dwingen om nu te kiezen. Waarom zou je? Laat het nog even lekker op z'n beloop. Geniet van je hummeltje en wacht nog even lekker met beslissen.
Toen mijn dochtertje 7 maanden was, gingen we er weer voor. Dit was puur een rationeel besluit (onze 'hoge' leeftijden en vorige keer duurde het 3 jaar om zwanger te worden); ik voelde best wel twijfels. Ik was er eerlijk gezegd nog niet echt aan toe. Na 3 maanden gestopt met proberen zwanger te worden. Nu is onze dochter 13 maanden en nu zijn we weer begonnen, maar nu puur vanuit het hart. Ik ben er nu pas echt aan toe. Ik heb er weer zin in om zwanger te worden. Betrap mezelf op buikstaren bij zwangeren en mijmeren over zwanger zijn en een klein babietje hebben. Een heel ander gevoel, dan een paar maanden geleden. Dit voelt veel beter !
Ik adviseer je om je gedachten nog even aan de kant te schuiven en voorlopig te wachten tot de kriebels vanzelf weer komen. Scheelt je nu een hoop hoofdbrekens !
What matters most is how you see yourself
donderdag 17 juli 2008 om 21:18
quote:nippo schreef op 17 juli 2008 @ 21:05:
Zwieber, ik vond het niet moeilijker maar makkelijker toen er een tweede kwam. Ze houden elkaar bezig en je bent zelf minder op die ene gefixeerd. Bovendien kwam ik bij de tweede veel beter in de moederrol, terwijl ik de eerste erbij porbeerde te doen. En als ik nu zie hoe leuk ze het samen hebben, zou ik iedereen aanraden er meer dan een te krijgen.
Oh dat ze elkaar bezig houden geloof ik graag. Dat zie ik ook bij Zwiepje en nichtje van anderhalf, hij is zooooooooo lief voor haar en voor haar is hij het grote voorbeeld. Als zij niet wil eten en hij eet wel dan eet zij toch. Is echt heel leuk. Maar de kans op post-natale depressie is zooooo groot en om er dan twee te hebben? Nog los van dat ik bang ben dat de tweede dezelfde start krijgt als hij en ik weer elke week in het ziekenhuis zit.Met Zwiepje er nog bij. En ik zie van die horrorbeelden voor me dat Zwiepje de ene kant op holt en nummer twee de andere kant op en ik denk: Wat nu?????
Ook is er een afwijking bij mij in de familie (niet iets als een handicap hoor maar wat het wel is is nog onondekt in de zin van dat de artsen nog steeds voor een raadsel staan. Heeft iets te maken met dat ze blauw aanlopen en opeens niet meer ademen. Ik had het, mijn tantes, een tante kon het zelf op commando, en alle andere dames aan vaders kant. Dus ik zou echt doodsangsten uitstaan) die alle meisjes treft dus als het een meisje zou worden zou ik heel erg in de stress zitten. Het gaat gelukkig vanzelf na een paar jaar over maar tot die tijd zit je nou niet echt lekker. Geloof me nippo, ik zou echt graag willen maar het is gewoon niet verstandig. En laat ik nu net, voor een keer in mijn leven, iets met mijn verstand beslissen in plaats van met mijn gevoel want ik weet dat wij het als gezin anders niet zouden redden.
Zwieber, ik vond het niet moeilijker maar makkelijker toen er een tweede kwam. Ze houden elkaar bezig en je bent zelf minder op die ene gefixeerd. Bovendien kwam ik bij de tweede veel beter in de moederrol, terwijl ik de eerste erbij porbeerde te doen. En als ik nu zie hoe leuk ze het samen hebben, zou ik iedereen aanraden er meer dan een te krijgen.
Oh dat ze elkaar bezig houden geloof ik graag. Dat zie ik ook bij Zwiepje en nichtje van anderhalf, hij is zooooooooo lief voor haar en voor haar is hij het grote voorbeeld. Als zij niet wil eten en hij eet wel dan eet zij toch. Is echt heel leuk. Maar de kans op post-natale depressie is zooooo groot en om er dan twee te hebben? Nog los van dat ik bang ben dat de tweede dezelfde start krijgt als hij en ik weer elke week in het ziekenhuis zit.Met Zwiepje er nog bij. En ik zie van die horrorbeelden voor me dat Zwiepje de ene kant op holt en nummer twee de andere kant op en ik denk: Wat nu?????
Ook is er een afwijking bij mij in de familie (niet iets als een handicap hoor maar wat het wel is is nog onondekt in de zin van dat de artsen nog steeds voor een raadsel staan. Heeft iets te maken met dat ze blauw aanlopen en opeens niet meer ademen. Ik had het, mijn tantes, een tante kon het zelf op commando, en alle andere dames aan vaders kant. Dus ik zou echt doodsangsten uitstaan) die alle meisjes treft dus als het een meisje zou worden zou ik heel erg in de stress zitten. Het gaat gelukkig vanzelf na een paar jaar over maar tot die tijd zit je nou niet echt lekker. Geloof me nippo, ik zou echt graag willen maar het is gewoon niet verstandig. En laat ik nu net, voor een keer in mijn leven, iets met mijn verstand beslissen in plaats van met mijn gevoel want ik weet dat wij het als gezin anders niet zouden redden.
donderdag 17 juli 2008 om 21:38
Hé wat leuk dat er nog wat nieuwe reacties zijn!
Ik weet rationeel natuurlijk heel goed dat ik deze knoop nu nog helemaal niet hoef door te hakken.
Ik ben daar inderdaad wat overdreven in. Zoals ik al eerder aangaf ben ik nogal een piekeraar. Ik wik en weeg eindeloos over dingen. Vandaar dat ik me nu al bezighoudt met iets wat op zijn vroegst over een jaar aan de orde is.
Ik weet het, niet relevant of realistisch, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
@Zwieber, ik denk dat onze verhalen wel wat overeenkomsten hebben. Mijn zoontje heeft een zeer moeilijke start gehad en we hebben nu nog steeds veel extra zorg en moeilijkheden met hem. Voordat we 'aan kinderen begonnen' dacht ik er twee te willen. Nu het allemaal zo moeizaam gaat en het me zo zwaar valt, begin ik hier heel erg aan te twijfelen.
Ik weet rationeel natuurlijk heel goed dat ik deze knoop nu nog helemaal niet hoef door te hakken.
Ik ben daar inderdaad wat overdreven in. Zoals ik al eerder aangaf ben ik nogal een piekeraar. Ik wik en weeg eindeloos over dingen. Vandaar dat ik me nu al bezighoudt met iets wat op zijn vroegst over een jaar aan de orde is.
Ik weet het, niet relevant of realistisch, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
@Zwieber, ik denk dat onze verhalen wel wat overeenkomsten hebben. Mijn zoontje heeft een zeer moeilijke start gehad en we hebben nu nog steeds veel extra zorg en moeilijkheden met hem. Voordat we 'aan kinderen begonnen' dacht ik er twee te willen. Nu het allemaal zo moeizaam gaat en het me zo zwaar valt, begin ik hier heel erg aan te twijfelen.
The time is now
donderdag 17 juli 2008 om 21:46
Banba, kijk het gewoon lekker even aan. Je weet niet hoe het met je zoontje verdergaat. Misschien is het wel helemaal goed, maar misschien over een paar maanden een terugslag of duikt er iets anders op. Wat dat betreft zie ik het zo: ik kan niet aan een tweede beginnen als ik het nog maar net red met een eerste want ik wil ze allebei het beste bieden en ik weet dat dat nu amper/net lukt. Wie doe ik er dan een lol mee door aan een tweede te beginnen? Het hoeft natuurlijk niet zo te gaan met een tweede hoor maar voor hetzelfde geldt gaat het nog slechter met de tweede dan de eerste. Je weet het gewoon niet. En wat kinderen betreft speel ik liever op safe.
Je hebt nog tijd na te denken. Dat ene jaartje maakt voor je man ook niet uit (mijne is 8.5 jaar ouder dus ik vat je echt wel) zeker niet als wachten je een beter beeld van de situatie kan geven en je kan helpen tot een beter gefundeerde keuze te komen. Nog los van het feit dat je nog een wandelende hormonenbom bent...
Je hebt nog tijd na te denken. Dat ene jaartje maakt voor je man ook niet uit (mijne is 8.5 jaar ouder dus ik vat je echt wel) zeker niet als wachten je een beter beeld van de situatie kan geven en je kan helpen tot een beter gefundeerde keuze te komen. Nog los van het feit dat je nog een wandelende hormonenbom bent...
donderdag 17 juli 2008 om 22:07
ik heb heel bewust een 2e "uitgesteld" tot vanaf nu (zoontje is nu 2 jaar en 4 maanden). Het eerste jaar was een wervelstorm van emoties, het was allemaal zo anders dan ik verwacht had. Ik had me een VEEl te roze wolk voorgesteld. En ineens was ik mama met alle oergevoelens van dien en voelde ik me een teigerin die haar kindje tegen alles en iedereen moest beschermen (vooral tegen m'n scoonmoeder... oeps en heel lief mens, maar ik vond haar toen verschrikkelijk, gelukkig heb ik daar sinds zijn 1e verjaardag geen last meer van)
Ons zoontje was heel lief maar ook veeleisend, geen geduld en huilde veel. Alleen in vertrouwde omgeving ging het goed, ben het 1e jaar dus nauwelijks het huis uit geweest. Sinds hij kan lopen en daarna steeds meer zelf kon is het langzaam steeds beter gegaan. Nu is hij een superfijn kereltje!!!
Hiernaast had ik erg veel behoefte om in de spaarzame uurtjes wat voor mijzelf te doen, wat neer kwam op feitelijk alleen werken en af en toe iets anders. Een 2e kind zou mijzelf weer helemaal blokkeren zo had ik tot nu toe het gevoel.
Tegen zo'n nieuwe hormonenstorm zie ik overigens wel erg op, maar ik heb het idee dat ik het nu beter zal gaan overzien en wellicht meer uit handen zal geven....
dat kinderen die snel op elkaar geboren worden veel aan elkaar hebben is volgens mij een illusie. hangt helemaal van de karaktertjes af.
in elk geval ben ik het eens met alle reacties die ook neer komen op;
- wachten tot je vanzelf weer de kriebels krijgt (of niet!)
- wachten tot je volledig hormoon vrij bent (ontzwangert bent) pas dan kun je e.e.a. weer nuchter bekijken.
je bent nog jong en jij moet het volhouden, dat is alleen maar in het belangvan je kind(eren)!
succes~!
Ons zoontje was heel lief maar ook veeleisend, geen geduld en huilde veel. Alleen in vertrouwde omgeving ging het goed, ben het 1e jaar dus nauwelijks het huis uit geweest. Sinds hij kan lopen en daarna steeds meer zelf kon is het langzaam steeds beter gegaan. Nu is hij een superfijn kereltje!!!
Hiernaast had ik erg veel behoefte om in de spaarzame uurtjes wat voor mijzelf te doen, wat neer kwam op feitelijk alleen werken en af en toe iets anders. Een 2e kind zou mijzelf weer helemaal blokkeren zo had ik tot nu toe het gevoel.
Tegen zo'n nieuwe hormonenstorm zie ik overigens wel erg op, maar ik heb het idee dat ik het nu beter zal gaan overzien en wellicht meer uit handen zal geven....
dat kinderen die snel op elkaar geboren worden veel aan elkaar hebben is volgens mij een illusie. hangt helemaal van de karaktertjes af.
in elk geval ben ik het eens met alle reacties die ook neer komen op;
- wachten tot je vanzelf weer de kriebels krijgt (of niet!)
- wachten tot je volledig hormoon vrij bent (ontzwangert bent) pas dan kun je e.e.a. weer nuchter bekijken.
je bent nog jong en jij moet het volhouden, dat is alleen maar in het belangvan je kind(eren)!
succes~!
donderdag 17 juli 2008 om 22:38
Ik heb heel lang getwijfeld of ik wel kinderen wilde, maar heb altijd 'geweten' dat als ik voor één zou gaan, ik ook een tweede zou willen.
Toen mijn oudste tien maanden was, kwam opeens die kriebel. Het ging heel goed allemaal, dus waarom niet nu dan maar meteen die tweede? Het was een beetje een opwelling en we waren wat aangeschoten, hebben één keer onbeschermd gevrijd en het was raak. Er zit 1,5 jaar tussen onze jongens. Ze zijn nu 3 en 4. Ze spelen enorm veel samen en zijn dol op elkaar (kunnen ook flink ruzieën hoor) en vinden veel dezelfde dingen leuk. Kan ook anders uitpakken, dat weet ik. Mijn zus en ik schelen 1 jaar en 9 maanden, ook niet veel dus, maar toen we kinderen waren vond ik haar toch altijd mijn kleine zusje dat mij vooral irriteerde. Ik speelde veel liever met mijn vriendinnen en nichtjes van mijn leeftijd.
Ik vond de eerste jaren wel echt tropenjaren. Zeker toen mijn jongste kon kruipen en dus mobiel werd, werd het zwaar. Altijd moest er minimaal één oog op de kinderen gericht zijn.
Dat is nu voorbij en het wordt steeds leuker.
Wat ik gemerkt heb in het hele 'kindervraagstuk', is dat het toch vooral een kwestie is van het gevoel. Je kunt zus denken en zo redeneren, uiteindelijk moet je het gevoel krijgen en dan kan alles anders zijn. Of niet. Ik heb altijd gedacht het bij twee te zullen houden, maar was ergens 'bang' dat er kriebels voor een derde zouden komen. Integendeel, op een moment dat we aan tafel zaten en jongste in de wipstoel op de tafel stond, en net weer wat meer contact maakte opeens, voelde ik het helemaal: dit was heel mooi zo. Helemaal compleet. En dat vind ik nog steeds, man is gesteriliseerd nu. (maar goed, wij zijn 40, al denk ik niet dat dit gevoel van compleet zijn als gezin anders zou zijn geweest als ik nu 25 was).
xx lisa.
Toen mijn oudste tien maanden was, kwam opeens die kriebel. Het ging heel goed allemaal, dus waarom niet nu dan maar meteen die tweede? Het was een beetje een opwelling en we waren wat aangeschoten, hebben één keer onbeschermd gevrijd en het was raak. Er zit 1,5 jaar tussen onze jongens. Ze zijn nu 3 en 4. Ze spelen enorm veel samen en zijn dol op elkaar (kunnen ook flink ruzieën hoor) en vinden veel dezelfde dingen leuk. Kan ook anders uitpakken, dat weet ik. Mijn zus en ik schelen 1 jaar en 9 maanden, ook niet veel dus, maar toen we kinderen waren vond ik haar toch altijd mijn kleine zusje dat mij vooral irriteerde. Ik speelde veel liever met mijn vriendinnen en nichtjes van mijn leeftijd.
Ik vond de eerste jaren wel echt tropenjaren. Zeker toen mijn jongste kon kruipen en dus mobiel werd, werd het zwaar. Altijd moest er minimaal één oog op de kinderen gericht zijn.
Dat is nu voorbij en het wordt steeds leuker.
Wat ik gemerkt heb in het hele 'kindervraagstuk', is dat het toch vooral een kwestie is van het gevoel. Je kunt zus denken en zo redeneren, uiteindelijk moet je het gevoel krijgen en dan kan alles anders zijn. Of niet. Ik heb altijd gedacht het bij twee te zullen houden, maar was ergens 'bang' dat er kriebels voor een derde zouden komen. Integendeel, op een moment dat we aan tafel zaten en jongste in de wipstoel op de tafel stond, en net weer wat meer contact maakte opeens, voelde ik het helemaal: dit was heel mooi zo. Helemaal compleet. En dat vind ik nog steeds, man is gesteriliseerd nu. (maar goed, wij zijn 40, al denk ik niet dat dit gevoel van compleet zijn als gezin anders zou zijn geweest als ik nu 25 was).
xx lisa.
donderdag 17 juli 2008 om 23:02
Voor mij dezelfde redenen als Zwiebje hoor Banba. Ik denk, nee, weet (!) dat een tweede kind me boven het hoofd groeit. Er zijn af en toe dagen of perioden dat het beter gaat en ik objectief wel kan voelen/wensen dat twee kindjes wel erg leuk zijn (vooral voor dochter zou ik het erg graag willen) en dat geen 2e betekend dat ik alle fases voor het eerst, maar tevens het laatst doorloop. dat doet soms wel een beetje pijn.
Maar ik weet dat ik mijn gezin, mijn kind, mijn partner, mezelf een groot plezier doe door niet nog een kindje te krijgen en vooral te genieten van wat wel is. Da's vele malen belangrijker dan het doen volgens het plaatje in je hoofd.
Maar goed, dit zijn wat woorden voor je ter ondersteuning. Laat het eerst even lekker betijen joh. 4 maanden is nog maar zo kort. Zie eens of je over een jaar al wat kriebels voelt en hoe het moederschap dan aanvoelt. Dan ben je nog altijd vroeg genoeg hoor.
Maar ik weet dat ik mijn gezin, mijn kind, mijn partner, mezelf een groot plezier doe door niet nog een kindje te krijgen en vooral te genieten van wat wel is. Da's vele malen belangrijker dan het doen volgens het plaatje in je hoofd.
Maar goed, dit zijn wat woorden voor je ter ondersteuning. Laat het eerst even lekker betijen joh. 4 maanden is nog maar zo kort. Zie eens of je over een jaar al wat kriebels voelt en hoe het moederschap dan aanvoelt. Dan ben je nog altijd vroeg genoeg hoor.
donderdag 17 juli 2008 om 23:12
Ik heb het eerste jaar met mijn eerste ook heel heftig en zwaar gevonden, en daarna was ik te druk met werken en mijn gezin om tijd voor een baby te hebben. Maar ik was jong, en heb altijd verwacht dat de kriebels wel weer eens zouden komen. Het duurde even (en toen ze kwamen kwam het niet uit qua werk) maar nu verwacht ik een tweede en ik vind het geweldig! Mijn zoon is al 5, dus ja, wel leeftijdsverschil. Maar liever een zeer gewenste 2e, waar ik echt klaar voor ben, dan een haastbaby of een wegens angst en stress nooit verwekte baby, vind ik zelf.
Vertrouw op jezelf en ook (preek-modus aan:) wees eens wat strenger voor jezelf. Je zegt zo ben ik nu eenmaal, maar dit gepieker kun je met wat oefening ook uitzetten. Piekeren is weggaan uit het hier en nu, een (vaak niet-bestaand) probleem in je hoofd creeren en dat dan door diep na te denken proberen op te lossen, zodat je de illusie van controle hebt. Het is gewoon een soort verslaving aan dat controlegevoel, maar tijdens het piekeren ben je dus niet echt met je bewustzijn bij jezelf, bij je kind, bij je man. En het kan je leven echt gaan beheersen! Sterkte ermee!
Vertrouw op jezelf en ook (preek-modus aan:) wees eens wat strenger voor jezelf. Je zegt zo ben ik nu eenmaal, maar dit gepieker kun je met wat oefening ook uitzetten. Piekeren is weggaan uit het hier en nu, een (vaak niet-bestaand) probleem in je hoofd creeren en dat dan door diep na te denken proberen op te lossen, zodat je de illusie van controle hebt. Het is gewoon een soort verslaving aan dat controlegevoel, maar tijdens het piekeren ben je dus niet echt met je bewustzijn bij jezelf, bij je kind, bij je man. En het kan je leven echt gaan beheersen! Sterkte ermee!
vrijdag 18 juli 2008 om 09:20
