Relaties
alle pijlers
schoonouders
vrijdag 11 juli 2008 om 10:49
waarsch het 1001-e topic over dit onderwerp maar toch doe ik het
tja waar te beginnen.
De eerste keer dat ik mijn schoonouders ontmoette leerde ik vooral 2 ijsklompen kennen, afstandelijk en heel sarcastisch. Ze stelde zich voor met hun achternamen. Nou goed dat kan, ze zijn erg gelovig en ik niet, dat wisten ze voor we elkaar leerde kennen. Het draaid wel bij dacht ik nog. Dat is nooit echt gebeurd, ik treed niet al te veel in detail.
Inmiddels zijn er wat jaren verstreken en hebben mijn man en ik 2 kleintjes en is de bom laatst gebarsten. Het was de zoveelste keer dat ik van alles naar mn hoofd geslingerd kreeg over mijn niet gelovige familie en ik pikte het niet meer, ik heb jaren alles geslikt en me aangepast aan hun, ik heb mn schoonmoeder op mn kinderen laten passen terwijl ik dat liever niet had, maar hey ze is hun oma. Maar laatst, ik kon niet meer, ik kon niet meer die pokerface opzetten ik was het beu! Ik ben weggelopen, en heus ik had ze helemaal verrot kunnen schelden maar daar voel ik me te goed voor, wel heb ik de deur hard achter me dichtgeslagen.
Inmiddels hoorde we via via dat ze een excuus willen van mij omdat ik met de deur heb gegooid in hun huis, het feit dat ze geen respect toonde voor mijn net overleden opa daar wordt voor het gemak even aan voorbij gegaan.
Mijn man staat vierkant achter me, gelukkig! Hij wil nooit meer wat met ze te maken hebben (dit gaat dus over jaaaren he niet over 1 incident) maar dat gaat mij te ver. Kijk dat ik dat niet wil ok, maar het zijn zijn ouders en de opa en oma van onze kindertjes.
Onze oudste is bijna jarig, ik ben ondanks dat ik ze niet meer kan luchten of zien nog in staat een uitnodiging te sturen voor zn feestje (niet dat ze komen want het is een zondag) maar ik mag dat van mn man niet doen. Mijn beide ouders wonen ver weg, de een in het noorden van het land en de ander aan de andere kant van de wereld (ook zo belachelijk volgens hun) Eigenlijk wil ik ze ook nooit meer zien en al weet ik dat mijn kinderen weinig aan ze hebben voelt het toch heel gemeen om ze weg te houden bij die opa en oma. Bijvoorbeeld mijn vader en moeder die ze ondanks alle afstanden nog vaker zien herkennen ze op foto's, mijn schoonouders niet. Met de kinderen van mijn schoonzus wordt vanalles gedaan, sinterklaas gevierd weet ik veel wat, dat wordt met onze ventjes niet gedaan, we worden dan dus ook niet uitgenodigd terwijl we om de hoek wonen.
Moet ik nu wéér de verstandigste wezen? moet ik nu wéér jaren dat masker gaan dragen, of me neerleggen bij het idee dat onze kinderen toch al weinig aan ze hadden en de situatie zo laten?? Ik weet het echt even niet meer!
nou ja beetje warrig misschien maar moest het even snel neer gooien, ik ga nu naar mn werk dus reageer morgen pas weer.
tja waar te beginnen.
De eerste keer dat ik mijn schoonouders ontmoette leerde ik vooral 2 ijsklompen kennen, afstandelijk en heel sarcastisch. Ze stelde zich voor met hun achternamen. Nou goed dat kan, ze zijn erg gelovig en ik niet, dat wisten ze voor we elkaar leerde kennen. Het draaid wel bij dacht ik nog. Dat is nooit echt gebeurd, ik treed niet al te veel in detail.
Inmiddels zijn er wat jaren verstreken en hebben mijn man en ik 2 kleintjes en is de bom laatst gebarsten. Het was de zoveelste keer dat ik van alles naar mn hoofd geslingerd kreeg over mijn niet gelovige familie en ik pikte het niet meer, ik heb jaren alles geslikt en me aangepast aan hun, ik heb mn schoonmoeder op mn kinderen laten passen terwijl ik dat liever niet had, maar hey ze is hun oma. Maar laatst, ik kon niet meer, ik kon niet meer die pokerface opzetten ik was het beu! Ik ben weggelopen, en heus ik had ze helemaal verrot kunnen schelden maar daar voel ik me te goed voor, wel heb ik de deur hard achter me dichtgeslagen.
Inmiddels hoorde we via via dat ze een excuus willen van mij omdat ik met de deur heb gegooid in hun huis, het feit dat ze geen respect toonde voor mijn net overleden opa daar wordt voor het gemak even aan voorbij gegaan.
Mijn man staat vierkant achter me, gelukkig! Hij wil nooit meer wat met ze te maken hebben (dit gaat dus over jaaaren he niet over 1 incident) maar dat gaat mij te ver. Kijk dat ik dat niet wil ok, maar het zijn zijn ouders en de opa en oma van onze kindertjes.
Onze oudste is bijna jarig, ik ben ondanks dat ik ze niet meer kan luchten of zien nog in staat een uitnodiging te sturen voor zn feestje (niet dat ze komen want het is een zondag) maar ik mag dat van mn man niet doen. Mijn beide ouders wonen ver weg, de een in het noorden van het land en de ander aan de andere kant van de wereld (ook zo belachelijk volgens hun) Eigenlijk wil ik ze ook nooit meer zien en al weet ik dat mijn kinderen weinig aan ze hebben voelt het toch heel gemeen om ze weg te houden bij die opa en oma. Bijvoorbeeld mijn vader en moeder die ze ondanks alle afstanden nog vaker zien herkennen ze op foto's, mijn schoonouders niet. Met de kinderen van mijn schoonzus wordt vanalles gedaan, sinterklaas gevierd weet ik veel wat, dat wordt met onze ventjes niet gedaan, we worden dan dus ook niet uitgenodigd terwijl we om de hoek wonen.
Moet ik nu wéér de verstandigste wezen? moet ik nu wéér jaren dat masker gaan dragen, of me neerleggen bij het idee dat onze kinderen toch al weinig aan ze hadden en de situatie zo laten?? Ik weet het echt even niet meer!
nou ja beetje warrig misschien maar moest het even snel neer gooien, ik ga nu naar mn werk dus reageer morgen pas weer.
vrijdag 11 juli 2008 om 22:04
zo ff lekker gewerkt
@mamalelie: weet je, tuurlijk heb ik het ver laten komen maar dat is mijn bewuste keuze geweest, ik ben namelijk wél opgevoed met normen en waarden en respect voor een ander zijn mening en levensovertuiging. Als zij mij graag in een rok zien op zondag in HUN huis, prima! Maar uiteindelijk krijg ik stank voor dank en mn man en kinderen ook. Ombuigen hoeft niet het is nooit anders geweest. Toen ik daar de 1e keer kwam had ik mn tongpiercing nog en waren mn tattoos gedeeltelijk zichtbaar, net als jij was ik eem kamper. Nu prijkt er op de onderrug van mn zwanger zn vriendin een mega tribal en aangezien zij altijd een blote rug heeft is dus niet gedeeltelijk maar heel de tattoo te zien, daar wordt uiteraard niets van gezegt.
@ zwieber: lees bovenstaande over de rok. Ik ben er wel eens uit pure protest en hoogzwanger in mn joggingpak heen gegaan, dat was echt leuk, die koppen!!! Mn schoonvader zeiken uiteraard, ik heb mn verteld dat alle gerefromeerde zwangere vrouwen in panty's en rokken dat lekker zelf moeten weten. Als hij zonodig wil dat ik hoogzwanger op zondag bij hem thuis een rok aan heb betaald hij hem ook maar, nooit meer wat over gehoord
Weet je ik ben ook de makkelijkste niet hoor!! echt ik kan een bitch zijn maar hier heb ik echt veel energie in gestoken, onder het mom: ik moet er de rest van mn huwelijk ook nog mee of ik nou wil of niet!
@mamalelie: weet je, tuurlijk heb ik het ver laten komen maar dat is mijn bewuste keuze geweest, ik ben namelijk wél opgevoed met normen en waarden en respect voor een ander zijn mening en levensovertuiging. Als zij mij graag in een rok zien op zondag in HUN huis, prima! Maar uiteindelijk krijg ik stank voor dank en mn man en kinderen ook. Ombuigen hoeft niet het is nooit anders geweest. Toen ik daar de 1e keer kwam had ik mn tongpiercing nog en waren mn tattoos gedeeltelijk zichtbaar, net als jij was ik eem kamper. Nu prijkt er op de onderrug van mn zwanger zn vriendin een mega tribal en aangezien zij altijd een blote rug heeft is dus niet gedeeltelijk maar heel de tattoo te zien, daar wordt uiteraard niets van gezegt.
@ zwieber: lees bovenstaande over de rok. Ik ben er wel eens uit pure protest en hoogzwanger in mn joggingpak heen gegaan, dat was echt leuk, die koppen!!! Mn schoonvader zeiken uiteraard, ik heb mn verteld dat alle gerefromeerde zwangere vrouwen in panty's en rokken dat lekker zelf moeten weten. Als hij zonodig wil dat ik hoogzwanger op zondag bij hem thuis een rok aan heb betaald hij hem ook maar, nooit meer wat over gehoord
Weet je ik ben ook de makkelijkste niet hoor!! echt ik kan een bitch zijn maar hier heb ik echt veel energie in gestoken, onder het mom: ik moet er de rest van mn huwelijk ook nog mee of ik nou wil of niet!
vrijdag 11 juli 2008 om 22:08
Nog een vraag aan mamalelie: Hoe is het contact tussen jouw man en zijn ouders weer hersteld? Ik geloof ook wel dat dat ooit gaat gebeuren al zegt mijn man nu dat hij ze ook nooit meer wil zien. Ik zeg ook steeds dat als hij weer contact wil dat hij dat gewoon moet doen, ik krijg nl ook overal de schuld van dus ik wil maar vooral dat hij het juiste doet zodat ik niet wéér uitgemaakt wordt voor van alles wat.
Ik zie ze denk ik echt nooit meer, wat een opluchting!
Ik zie ze denk ik echt nooit meer, wat een opluchting!
maandag 14 juli 2008 om 17:38
Met een rok op visite? met de nek aangekeken worden? strengelovig? Wonen jullie in urk/katwijk/spakenburg ofzo! :-s
jee wat lijkt me dit erg allemaal! Maar ik vind het echt onwijs lief van je, dat je toch na al die ellende zo erover nadenkt. Om je kindjes er niet onder te laten lijden,en dat je vind dat kinderen recht hebben op opa en oma.
Een goede vriendin liet na een heel vervelend incident haar zoon nooit meer naar die mensen gaan.
dat vond ik eigenlijk niet kunnen.
jee wat lijkt me dit erg allemaal! Maar ik vind het echt onwijs lief van je, dat je toch na al die ellende zo erover nadenkt. Om je kindjes er niet onder te laten lijden,en dat je vind dat kinderen recht hebben op opa en oma.
Een goede vriendin liet na een heel vervelend incident haar zoon nooit meer naar die mensen gaan.
dat vond ik eigenlijk niet kunnen.
donderdag 17 juli 2008 om 16:53
zo ik zie nu ineens nog wat reacties *schaamrood*
miss lady j: We wonen onder de rook van Rotterdam en ja ook daar zijn dorpen die vre-se-lijk reformatorisch zijn!! echt, wist ik ook niet whahahaha
Nou afgelopen week was ik jarig, een sms van schoonouders gehad, een sms van de vriendin van zwager en OMG stond daar toch ineens mn schoonzus onaangekondigd met een bos bloemen voor de deur. Ik was 'not so amused'
Ik ben uiteraard aardig gebleven, op de sms-en heb ik terug gestuurd, wat aardig bedankt en groeten terug.
Maar nu door dit weet ik een ding wel: Ik stop er geen tijd meer in, het stuit me zo tegen de borst, achter mn rug om lullen en dan omdat ik jarig ben (wat ik nooit vier want ik heb er niets mee en dat weten ze) ineens wat laten horen en voor het gemak de ruzie vergeten?? En zo steek ik dus niet in elkaar.
Inmiddels komt schoonzus dus op de verjaardag van zoon, ze vroeg er naar en heb het aan man over gelaten. Van de rest nog niest gehoord, en manlief nodig ze niet uit. p de laatste uitnodoging hebben we nooit meer wat gehoord dus hij vertikt het.
Zelf ben ik er wat rustiger onder en krijg er meer rust in. Ik mis die mensen geen moment en zij ons blijkbaar ook niet, prima dus!!
miss lady j: We wonen onder de rook van Rotterdam en ja ook daar zijn dorpen die vre-se-lijk reformatorisch zijn!! echt, wist ik ook niet whahahaha
Nou afgelopen week was ik jarig, een sms van schoonouders gehad, een sms van de vriendin van zwager en OMG stond daar toch ineens mn schoonzus onaangekondigd met een bos bloemen voor de deur. Ik was 'not so amused'
Ik ben uiteraard aardig gebleven, op de sms-en heb ik terug gestuurd, wat aardig bedankt en groeten terug.
Maar nu door dit weet ik een ding wel: Ik stop er geen tijd meer in, het stuit me zo tegen de borst, achter mn rug om lullen en dan omdat ik jarig ben (wat ik nooit vier want ik heb er niets mee en dat weten ze) ineens wat laten horen en voor het gemak de ruzie vergeten?? En zo steek ik dus niet in elkaar.
Inmiddels komt schoonzus dus op de verjaardag van zoon, ze vroeg er naar en heb het aan man over gelaten. Van de rest nog niest gehoord, en manlief nodig ze niet uit. p de laatste uitnodoging hebben we nooit meer wat gehoord dus hij vertikt het.
Zelf ben ik er wat rustiger onder en krijg er meer rust in. Ik mis die mensen geen moment en zij ons blijkbaar ook niet, prima dus!!
donderdag 17 juli 2008 om 17:10
Pffff, ik vind dit ontzettend moeilijk. Zelf zit ik ook in zo'n situatie.
Wij hebben onze schoonouders net verteld dat we geen contact meer willen. Het ging gewoon niet meer. Zoveel spanningen, slapeloze nachten, stress etc. etc.
Kijk, wij hebben ons verhaal, denken dat wij in ons gelijk staan, maar dat hebben hun van hun kant natuurlijk ook. Zij denken dat zij in hun gelijk staan en dat wij uit den boze zijn, en dat alles onze schuld is. En wij zeggen dat van hun. Iedereen heeft z'n verhaal hierin.
En natuurlijk hebben wij en ik ook onze fouten gemaakt. Maar andersom ook zeker. En dat willen ze niet zien. Hun zien alleen mijn fouten. Heel frustrerend. Maar goed, dat is een verhaal van 7 jaar ellende en pijn. We konden het gewoon niet meer aan om steeds weer vernederd etc. te worden.
Maar toch blijft het aan me knagen. Ik raak dat gevoel niet kwijt. Dus ik weet wat je voelt. Maar aan de andere kant zullen je schoonouders ook hun verhaal hebben.
Wij hebben onze schoonouders net verteld dat we geen contact meer willen. Het ging gewoon niet meer. Zoveel spanningen, slapeloze nachten, stress etc. etc.
Kijk, wij hebben ons verhaal, denken dat wij in ons gelijk staan, maar dat hebben hun van hun kant natuurlijk ook. Zij denken dat zij in hun gelijk staan en dat wij uit den boze zijn, en dat alles onze schuld is. En wij zeggen dat van hun. Iedereen heeft z'n verhaal hierin.
En natuurlijk hebben wij en ik ook onze fouten gemaakt. Maar andersom ook zeker. En dat willen ze niet zien. Hun zien alleen mijn fouten. Heel frustrerend. Maar goed, dat is een verhaal van 7 jaar ellende en pijn. We konden het gewoon niet meer aan om steeds weer vernederd etc. te worden.
Maar toch blijft het aan me knagen. Ik raak dat gevoel niet kwijt. Dus ik weet wat je voelt. Maar aan de andere kant zullen je schoonouders ook hun verhaal hebben.
...
vrijdag 18 juli 2008 om 11:30
tuurlijk queenie hebben zij ook hun verhaal, ik schreef al eerder dat ik echt de makkelijkste niet ben, maar ook ik ben de vernederingen zat, en gelul achter mn rug om, en dat is hetgene wat mij tegen de borst stuit, niemand daar maar dan ook echt niemand heeft het lef mji iets recht in het gezicht te zeggen en dat doe ik andersom wel, daar wrinkt voor een deel de schoen ook. Ze houden niet van eerlijk blijkbaar!
het gevoel blijft rot, en ik heb ze een keer uitgenodigd om het een en ander uit de wereld te helpen, daar is niet op ingegaan, en nu vertik het dus weer zo iets voor te stellen, ergens houd het namelijk voor mij gewoon op!
het gevoel blijft rot, en ik heb ze een keer uitgenodigd om het een en ander uit de wereld te helpen, daar is niet op ingegaan, en nu vertik het dus weer zo iets voor te stellen, ergens houd het namelijk voor mij gewoon op!
zaterdag 19 juli 2008 om 08:05
Rammelkont, ik zou in ieder geval per direct ophouden met trachten aan hun maatstaven te voldoen. Dat zal al een hele opluchting geven. Hoe hard jij ook probeert, je zult nooit voldoen aan hun verwachtingen. Steek je energie in mensen die het wel verdienen. Wees beleefd en netjes, maar laat het daar verder bij. En wees idd gewoon jezelf; deze mensen moeten je gewoon nemen zoals je bent, en dat is niet met (bijvoorbeeld) een rok. Hebben zij daar issues mee, dan is dat hun probleem. Leg het probleem waar het hoort: bij hen.
