Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 20 juli 2008 om 17:20
Hoi Ladies,
Wat fijn dat jullie er zijn.
In de nachtmerrie van de afgelopen dagen herkende ik mezelf niet meer. Net of ik in een enge droom zit, zo onvoorstelbaar, maar je weet dat je niet wakker wordt, het is de realiteit.
Nu na een paar dagen raak ik weer aan mezelf gewend, weet wie ik was, en dus wie ik bén. Ik zie nog steeds dezelfde in de spiegel, kijk ik naar mijn handen op het toetsenbord zijn het echt mijn vertrouwde handen.
Gisteren was het de hele dag bezig zijn met dat nare, ik heb echt vanaf vrijdag voortdurend zware hoofdpijn gehad en was duizelig, en de kinderen die vaak aan me vroegen: gaat het wel een beetje mam?
Gaan we op vakantie, lopen ze met zo'n in zichzelf gekeerd, piekerig, wezenloos mens dat hun moeder is.
Af en toe was het er even niet, een paar seconden soms, maar ik wist, dit is het begin...
Het hier aan jullie te vertellen, en jullie reakties deden me goed.
Het is ook iets vertrouwds, weten dat jullie hier zijn, en me een hart onder de riem steken.
Vandaag zonder hoofdpijn gelukkig, ik zit niet meer zo in mezelf opgesloten, vanochtend naar buiten geweest, uitgewaaid, en op de weg terug pas weer even gedacht aan wat er speelt. Ik was het echt even vergeten!
Ik word nu achter het toetsenbord vandaan gesleept, mijn beurt is kennelijk voorbij.
Kom later vandaag nog terug, en wil ook even aandacht aan jullie besteden.
Liefs, Perel.
Wat fijn dat jullie er zijn.
In de nachtmerrie van de afgelopen dagen herkende ik mezelf niet meer. Net of ik in een enge droom zit, zo onvoorstelbaar, maar je weet dat je niet wakker wordt, het is de realiteit.
Nu na een paar dagen raak ik weer aan mezelf gewend, weet wie ik was, en dus wie ik bén. Ik zie nog steeds dezelfde in de spiegel, kijk ik naar mijn handen op het toetsenbord zijn het echt mijn vertrouwde handen.
Gisteren was het de hele dag bezig zijn met dat nare, ik heb echt vanaf vrijdag voortdurend zware hoofdpijn gehad en was duizelig, en de kinderen die vaak aan me vroegen: gaat het wel een beetje mam?
Gaan we op vakantie, lopen ze met zo'n in zichzelf gekeerd, piekerig, wezenloos mens dat hun moeder is.
Af en toe was het er even niet, een paar seconden soms, maar ik wist, dit is het begin...
Het hier aan jullie te vertellen, en jullie reakties deden me goed.
Het is ook iets vertrouwds, weten dat jullie hier zijn, en me een hart onder de riem steken.
Vandaag zonder hoofdpijn gelukkig, ik zit niet meer zo in mezelf opgesloten, vanochtend naar buiten geweest, uitgewaaid, en op de weg terug pas weer even gedacht aan wat er speelt. Ik was het echt even vergeten!
Ik word nu achter het toetsenbord vandaan gesleept, mijn beurt is kennelijk voorbij.
Kom later vandaag nog terug, en wil ook even aandacht aan jullie besteden.
Liefs, Perel.
zondag 20 juli 2008 om 22:23
Hoi Perel
Fijn dat je er wat aan hebt om het met ons te delen. Daar ben ik echt blij om, dat het een beetje helpt.
Ik vind je zo'n lief mens, hoe je op mij overkomt door wat je schrijft en hoe je me op een bepaald moment ook echt verder hebt geholpen.
(Voel je trouwens niet verplicht ook te reageren op anderen als je nu echt die ruimte voor jou nodig hebt)
Hoe ging het verder vandaag?
Ik heb een heel fijne wandeling gemaakt, met mijn dochter, een vriend en zijn dochter. Goed gesprek, zonnetje, kindjes vrolijk aan het kwebbelen. Helemaal mooi.
Fijn dat je er wat aan hebt om het met ons te delen. Daar ben ik echt blij om, dat het een beetje helpt.
Ik vind je zo'n lief mens, hoe je op mij overkomt door wat je schrijft en hoe je me op een bepaald moment ook echt verder hebt geholpen.
(Voel je trouwens niet verplicht ook te reageren op anderen als je nu echt die ruimte voor jou nodig hebt)
Hoe ging het verder vandaag?
Ik heb een heel fijne wandeling gemaakt, met mijn dochter, een vriend en zijn dochter. Goed gesprek, zonnetje, kindjes vrolijk aan het kwebbelen. Helemaal mooi.
zondag 20 juli 2008 om 23:18
Iseo, fijn om te lezen dat je er een mooie zondag van hebt weten te maken.
Perel, moeilijk zo'n droom. Ik kan daar ook helemaal in blijven hangen. En wat een raar gedoe met die advocaat! Ik heb er helemaal geen verstand gaan, maar inderdaad snel op zoek naar een andere wanneer je vakantie voorbij is. En nu toch proberen te genieten en te ontspannen!
Elmer, hopelijk heb jij er ook nog een fijne dag van weten te maken.
Zonlicht
Hier gaat alles prima eigenlijk. Ik zit momenteel erg weinig op het internet, gewoon druk met allerlei andere zaken. Ik denk tussen de bedrijven door regelmatig aan jullie, maar van schrijven komt het niet zo.
Perel, moeilijk zo'n droom. Ik kan daar ook helemaal in blijven hangen. En wat een raar gedoe met die advocaat! Ik heb er helemaal geen verstand gaan, maar inderdaad snel op zoek naar een andere wanneer je vakantie voorbij is. En nu toch proberen te genieten en te ontspannen!
Elmer, hopelijk heb jij er ook nog een fijne dag van weten te maken.
Zonlicht
Hier gaat alles prima eigenlijk. Ik zit momenteel erg weinig op het internet, gewoon druk met allerlei andere zaken. Ik denk tussen de bedrijven door regelmatig aan jullie, maar van schrijven komt het niet zo.
zondag 20 juli 2008 om 23:25
Het was een lekker dagje vandaag.
Ik zit hier in een huisje met alles erop en eraan, vlak aan zee.
We zijn tussen de buien door nog even naar het strand geweest, de jongens wilden persé, hebben ons even laten zandstralen, maar zijn daar na gauw wat gaan drinken met wat lekkers erbij.
Vandaag naar de film geweest, was ook leuk, vanmiddag zelf maar een keer wat gekokkereld, we doen om en om, dagje uit, dagje thuis.
Ik heb voor mijzelf al een poosje terug een uitgebreide ontspanningsbehandeling geboekt, het is goed dat ik dat al van te voren gedaan had, nu had ik er nooit aan begonnen, maar ik denk dat het wel goed voor me is. Dat gaat deze week dan gebeuren.
We hebben vandaag een jong poesje op straat gezien. Lief en aanhalig, en volgens mijn kinderen heeftie dan ook meteen geen baasje.....mam, als ie nou morgen weer hier loopt, en het is echt een zwervertje, kunnen we hem dan meenemen?
Iseo, wat fijn dat mijn post je heeft geholpen.
Bedoel je dat van een paar weken (of maanden inmiddels?) terug over dat bospad?
Soms voel ik mensen goed aan. Ze kunnen soms de juiste woorden niet vinden, en ik ook niet maar dan weet ik wel precies wat ze bedoelen, en kan ik het zo vertellen dat ze het voor zich zien. Met zo'n beeld kan ik dan ook een beetje een andere situatie schetsen voor het vergelijk.
Wat ik eerder zei, dat ik me niet zo goed in woorden kan uitdrukken, dat heb ik als ik onder druk sta.
Bij vriendinnen, of mensen die mij om hulp vragen weet ik altijd exact de woorden te vinden, maar ik luister nog liever.
Weet je dat ik door de jaren heen al vaak mensen bij me heb gehad die mij iets vertelden dat ze aan niemand kwijt durfden en wat binnenskamers moet blijven.
Heb me daar ook altijd aan gehouden.
Gisteren postte ik over dat ik soms wel zou willen dat ik een relatie had, iemand die de dingen waarvan ik zo overstuur raak kan relativeren, uhh... relatie-relatief-relativeren??
Of wellicht, dat er zo'n degelijke basis is van vertrouwen en geborgenheid, dat zoiets als wat mij overkomt al minder zwaar aankomt.
Ik heb een beetje - voorzichtig - rondgekeken, en ik denk dat ik er wel aan toe begin te raken.
Er zijn twee mannen in mijn omgeving, waar ik wel iets van vertedering bij voel.
Bij de een is het meer bewondering, de ander heeft al een paar keer aandacht aan me besteed (gewone aandacht, eigenlijk niets bijzonders), maar wat me wel een goed gevoel gaf, ik zie een lief en goed mens als ik hem gadesla.
Ook in dingen die ik hem zie doen, die niet met mij te maken hebben, vind ik hem sympathiek.
Dit is voor het moment wel even genoeg voor mij, maar het is prettig te ontdekken dat ik mannen weer een beetje ga 'zien'.
Het is ook wel een beetje engig.
Daarom voel ik me ook zo rottig bij dat gedoe met de advo.
Er wordt over me gedacht dat ik alláng een nieuwe relatie zou hebben, terwijl ik in werkelijkheid nu na ruim twee jaar pas helemaal aan het begin sta, pas een beetje om me heen ga durven kijken.
Ik weet natuurlijk dat het meer over haar zegt dan over mij, alleen zit ik er wel mooi mee.
Ik heb mezelf nu wel weer zover bij elkaar geraapt dat ik het zal gaan aanpakken na de vakantie.
Weer een egopost, ik ben wel erg vol van mezelf.
Ik zit hier in een huisje met alles erop en eraan, vlak aan zee.
We zijn tussen de buien door nog even naar het strand geweest, de jongens wilden persé, hebben ons even laten zandstralen, maar zijn daar na gauw wat gaan drinken met wat lekkers erbij.
Vandaag naar de film geweest, was ook leuk, vanmiddag zelf maar een keer wat gekokkereld, we doen om en om, dagje uit, dagje thuis.
Ik heb voor mijzelf al een poosje terug een uitgebreide ontspanningsbehandeling geboekt, het is goed dat ik dat al van te voren gedaan had, nu had ik er nooit aan begonnen, maar ik denk dat het wel goed voor me is. Dat gaat deze week dan gebeuren.
We hebben vandaag een jong poesje op straat gezien. Lief en aanhalig, en volgens mijn kinderen heeftie dan ook meteen geen baasje.....mam, als ie nou morgen weer hier loopt, en het is echt een zwervertje, kunnen we hem dan meenemen?
Iseo, wat fijn dat mijn post je heeft geholpen.
Bedoel je dat van een paar weken (of maanden inmiddels?) terug over dat bospad?
Soms voel ik mensen goed aan. Ze kunnen soms de juiste woorden niet vinden, en ik ook niet maar dan weet ik wel precies wat ze bedoelen, en kan ik het zo vertellen dat ze het voor zich zien. Met zo'n beeld kan ik dan ook een beetje een andere situatie schetsen voor het vergelijk.
Wat ik eerder zei, dat ik me niet zo goed in woorden kan uitdrukken, dat heb ik als ik onder druk sta.
Bij vriendinnen, of mensen die mij om hulp vragen weet ik altijd exact de woorden te vinden, maar ik luister nog liever.
Weet je dat ik door de jaren heen al vaak mensen bij me heb gehad die mij iets vertelden dat ze aan niemand kwijt durfden en wat binnenskamers moet blijven.
Heb me daar ook altijd aan gehouden.
Gisteren postte ik over dat ik soms wel zou willen dat ik een relatie had, iemand die de dingen waarvan ik zo overstuur raak kan relativeren, uhh... relatie-relatief-relativeren??
Of wellicht, dat er zo'n degelijke basis is van vertrouwen en geborgenheid, dat zoiets als wat mij overkomt al minder zwaar aankomt.
Ik heb een beetje - voorzichtig - rondgekeken, en ik denk dat ik er wel aan toe begin te raken.
Er zijn twee mannen in mijn omgeving, waar ik wel iets van vertedering bij voel.
Bij de een is het meer bewondering, de ander heeft al een paar keer aandacht aan me besteed (gewone aandacht, eigenlijk niets bijzonders), maar wat me wel een goed gevoel gaf, ik zie een lief en goed mens als ik hem gadesla.
Ook in dingen die ik hem zie doen, die niet met mij te maken hebben, vind ik hem sympathiek.
Dit is voor het moment wel even genoeg voor mij, maar het is prettig te ontdekken dat ik mannen weer een beetje ga 'zien'.
Het is ook wel een beetje engig.
Daarom voel ik me ook zo rottig bij dat gedoe met de advo.
Er wordt over me gedacht dat ik alláng een nieuwe relatie zou hebben, terwijl ik in werkelijkheid nu na ruim twee jaar pas helemaal aan het begin sta, pas een beetje om me heen ga durven kijken.
Ik weet natuurlijk dat het meer over haar zegt dan over mij, alleen zit ik er wel mooi mee.
Ik heb mezelf nu wel weer zover bij elkaar geraapt dat ik het zal gaan aanpakken na de vakantie.
Weer een egopost, ik ben wel erg vol van mezelf.
zondag 20 juli 2008 om 23:28
Hoi Perel
Ja ik denk tegenwoordig in bospaden- en wandelingen, dat werkt erg goed voor mij. Open plekken, vennetjes, en het donkere gedeelte wat me aantrekt en afschrikt.
Ik wil naar aanleiding van wat je net schrijft ook wat vertellen, ben zo terug, dochtertje is wakker geworden.
Maar een hele dikke
Ja ik denk tegenwoordig in bospaden- en wandelingen, dat werkt erg goed voor mij. Open plekken, vennetjes, en het donkere gedeelte wat me aantrekt en afschrikt.
Ik wil naar aanleiding van wat je net schrijft ook wat vertellen, ben zo terug, dochtertje is wakker geworden.
Maar een hele dikke
zondag 20 juli 2008 om 23:38
maandag 21 juli 2008 om 00:33
quote:Perel schreef op 19 juli 2008 @ 19:07:
Hoi meisjes,
Ik kom me even melden.
Lees mee, o.a. over 'het Boek' waar ik zolangzamerhand steeds nieuwsgieriger naar wordt.
Hij is in mijn bieb ook wel te leen, maar....steeds is iemand me voor; er zijn dus meer gegadigden.
De afgelopen dagen ben ik door een hel gegaan.
Gisteren vertrokken naar mijn vakantieadres. De dag ervoor een huis overeind, ik wilde nog dingen opruimen, moest nog wat dingen wassen, strijken, inpakken, de reistassen stonden in de kamer...
En toen gebeurde er iets, een brief van mijn advo, en ik voelde de grond onder mijn voeten wegzinken. Voelde mijn knieën slap worden en dacht dat ik ging fainten. Ik ben in paniek naar mijn buurvrouw gelopen die zag hoe ik er aan toe was en die heeft me neergezet en gekeken wat er was waarom ik zo instortte.
Mijn advo heeft mij een brief gestuurd waarin zij haar wantrouwen in mij uitspreekt, en dreigt met hoge kosten met terugwerkende kracht!
De aantijgingen die ze doet zijn niet waar, en bovendien doen ze er niet toe wat mijn 'zaak' betreft.
Ik zie nu op dit moment wel in dat het nergens op slaat, maar ik heb nu ook geen advo meer achter mij staan.
Ben nu wel met vakantie, maar ik kan er totaal niet van loskomen.
Ik heb niet gauw zelfmedelijden, maar nu wel. Het is volkomen onterecht wat mij wordt aangewreven, moet ik me nu tegen mijn advo gaan verdedigen?
Ik kan dat niet. Ik ben moe en trek dit gewoon niet.
Ik ben bang en geïntimideerd. Ik ben zo'n open boek geweest, en ik wordt niet geloofd.
Vinden mensen dat ik te sterk ben, na wat ik heb meegemaakt de laatste jaren?
Denken ze dat dat niet kan op eigen kracht?
Ik ben de laatste tijd vaker benaderd door vrouwen in mijn omgeving, die mij vertelden met dezelfde problemen te maken te hebben als ik, en of ik met ze wilde praten, ze wilden weten hoe ik het allemaal doe, want ik zie er zo gelukkig uit, en het gaat zo goed met mij!
Maar nu even niet. Ik voel me totaal en tot in mijn bodem onderuitgehaald.
Gister dacht ik nog dat ik het niet erg zou vinden wanneer ik ging slapen en niet meer wakker zou worden: rust!
Maar ik schaam me voor zulke gedachten want als het me goed gaat vind ik de wereld een heerlijke plek, ik hou van het leven!
Ik ben het alleen zó zat om altijd maar dwarsgezeten te worden.
Wanneer houdt het op.
WANNEER HOUDT HET OP!!
Hé lieve Perel,
Ik ben even aan het teruglezen en vind je bericht. Been there, done that. Reality check: voor jou is een advocaat iemand die je vertrouwt en op wie je wilt kunnen leunen. Voor de advocaat ben jij een zaak, die geld vertegenwoordigt. Kan het zijn dat je advocaat een financiële reden heeft om je niet meer te willen vertegenwoordigen? Is je situatie dusdanig dat ze bang is dat je je rekeningen niet kan betalen en een beroep gaat doen op rechtsbijstand? Dat willen advocaten namelijk absoluut niet. Ze verzinnen dan een reden om het vertrouwen in je op te zeggen: dat is nl. formeel een aanvaarde reden om de cliënt-advocaatrelatie op te zeggen en natuurlijk lastig te ontkennen. Financiële overwegingen zijn dit niet.
Concreet moet je op zoek naar een andere advocaat. Heb je nog rekeningen openstaan bij je advocaat? Kun je die betalen? Anders kan je advocaat weigeren het dossier af te staan. In dat geval kun je vragen om bemiddeling van de deken van de orde van advocaten van je regio, die ook een dwingende beslissing kan afgeven. Je kunt bij de orde van advocaten ook een klacht indienen tegen je advocaat. Als je kunt aantonen dat je schade lijdt door het besluit van je advocaat, bijv. doordat diee je op een cruciaal moment van de procedure laat zitten, kan die gegrond worden verklaard.
Het dreigen met hoge kosten is gewoon een manier om je te intimideren. Er blijkt wat mij betreft uit dat ze waarschijnlijk weet dat ze fout zit, anders zou ze die tactiek niet hoeven te hanteren. Kan ze die kosten hardmaken? Vraag het aan je nieuwe advocaat (ik moet eerst nog verder lezen, weet niet of je die nu al hebt).
Ik begrijp precies je gevoel, ik heb het net zo meegemaakt. De tweede keer (jawel, het kan altijd erger...) reageerde ik veel zakelijker. Direct nieuwe advocaat gezocht, ik beraad me op stappen tegen de oude maar maak daarbij de afweging of dat mijn energie waard is. Je bent sterk meid, je staat nog en leeft nog en dat is in jouw omstandigheden al heeeel wat! Je krijgt gewoon een klap in je smoel van wat ik maar 'het leven' zal noemen. Die zul je nog meer krijgen en elke keer zul je merken dat je weer opkrabbelt en doorleeft en dat de wereld niet vergaan is. What doesn't kill you, makes you stronger. Geloof me, je zult later zien hoe sterk je door dit soort ervaringen wordt.
Liefs!
dubio
Hoi meisjes,
Ik kom me even melden.
Lees mee, o.a. over 'het Boek' waar ik zolangzamerhand steeds nieuwsgieriger naar wordt.
Hij is in mijn bieb ook wel te leen, maar....steeds is iemand me voor; er zijn dus meer gegadigden.
De afgelopen dagen ben ik door een hel gegaan.
Gisteren vertrokken naar mijn vakantieadres. De dag ervoor een huis overeind, ik wilde nog dingen opruimen, moest nog wat dingen wassen, strijken, inpakken, de reistassen stonden in de kamer...
En toen gebeurde er iets, een brief van mijn advo, en ik voelde de grond onder mijn voeten wegzinken. Voelde mijn knieën slap worden en dacht dat ik ging fainten. Ik ben in paniek naar mijn buurvrouw gelopen die zag hoe ik er aan toe was en die heeft me neergezet en gekeken wat er was waarom ik zo instortte.
Mijn advo heeft mij een brief gestuurd waarin zij haar wantrouwen in mij uitspreekt, en dreigt met hoge kosten met terugwerkende kracht!
De aantijgingen die ze doet zijn niet waar, en bovendien doen ze er niet toe wat mijn 'zaak' betreft.
Ik zie nu op dit moment wel in dat het nergens op slaat, maar ik heb nu ook geen advo meer achter mij staan.
Ben nu wel met vakantie, maar ik kan er totaal niet van loskomen.
Ik heb niet gauw zelfmedelijden, maar nu wel. Het is volkomen onterecht wat mij wordt aangewreven, moet ik me nu tegen mijn advo gaan verdedigen?
Ik kan dat niet. Ik ben moe en trek dit gewoon niet.
Ik ben bang en geïntimideerd. Ik ben zo'n open boek geweest, en ik wordt niet geloofd.
Vinden mensen dat ik te sterk ben, na wat ik heb meegemaakt de laatste jaren?
Denken ze dat dat niet kan op eigen kracht?
Ik ben de laatste tijd vaker benaderd door vrouwen in mijn omgeving, die mij vertelden met dezelfde problemen te maken te hebben als ik, en of ik met ze wilde praten, ze wilden weten hoe ik het allemaal doe, want ik zie er zo gelukkig uit, en het gaat zo goed met mij!
Maar nu even niet. Ik voel me totaal en tot in mijn bodem onderuitgehaald.
Gister dacht ik nog dat ik het niet erg zou vinden wanneer ik ging slapen en niet meer wakker zou worden: rust!
Maar ik schaam me voor zulke gedachten want als het me goed gaat vind ik de wereld een heerlijke plek, ik hou van het leven!
Ik ben het alleen zó zat om altijd maar dwarsgezeten te worden.
Wanneer houdt het op.
WANNEER HOUDT HET OP!!
Hé lieve Perel,
Ik ben even aan het teruglezen en vind je bericht. Been there, done that. Reality check: voor jou is een advocaat iemand die je vertrouwt en op wie je wilt kunnen leunen. Voor de advocaat ben jij een zaak, die geld vertegenwoordigt. Kan het zijn dat je advocaat een financiële reden heeft om je niet meer te willen vertegenwoordigen? Is je situatie dusdanig dat ze bang is dat je je rekeningen niet kan betalen en een beroep gaat doen op rechtsbijstand? Dat willen advocaten namelijk absoluut niet. Ze verzinnen dan een reden om het vertrouwen in je op te zeggen: dat is nl. formeel een aanvaarde reden om de cliënt-advocaatrelatie op te zeggen en natuurlijk lastig te ontkennen. Financiële overwegingen zijn dit niet.
Concreet moet je op zoek naar een andere advocaat. Heb je nog rekeningen openstaan bij je advocaat? Kun je die betalen? Anders kan je advocaat weigeren het dossier af te staan. In dat geval kun je vragen om bemiddeling van de deken van de orde van advocaten van je regio, die ook een dwingende beslissing kan afgeven. Je kunt bij de orde van advocaten ook een klacht indienen tegen je advocaat. Als je kunt aantonen dat je schade lijdt door het besluit van je advocaat, bijv. doordat diee je op een cruciaal moment van de procedure laat zitten, kan die gegrond worden verklaard.
Het dreigen met hoge kosten is gewoon een manier om je te intimideren. Er blijkt wat mij betreft uit dat ze waarschijnlijk weet dat ze fout zit, anders zou ze die tactiek niet hoeven te hanteren. Kan ze die kosten hardmaken? Vraag het aan je nieuwe advocaat (ik moet eerst nog verder lezen, weet niet of je die nu al hebt).
Ik begrijp precies je gevoel, ik heb het net zo meegemaakt. De tweede keer (jawel, het kan altijd erger...) reageerde ik veel zakelijker. Direct nieuwe advocaat gezocht, ik beraad me op stappen tegen de oude maar maak daarbij de afweging of dat mijn energie waard is. Je bent sterk meid, je staat nog en leeft nog en dat is in jouw omstandigheden al heeeel wat! Je krijgt gewoon een klap in je smoel van wat ik maar 'het leven' zal noemen. Die zul je nog meer krijgen en elke keer zul je merken dat je weer opkrabbelt en doorleeft en dat de wereld niet vergaan is. What doesn't kill you, makes you stronger. Geloof me, je zult later zien hoe sterk je door dit soort ervaringen wordt.
Liefs!
dubio
Ga in therapie!
maandag 21 juli 2008 om 00:47
quote:Perel schreef op 19 juli 2008 @ 21:34:
Hoi,
Dankje voor je knuffel Iseo, kan ik gebruiken!
Pom,
Als ik de zaken nuchter bekijk, is het ook van de zotte.
Ik baal er ook ontzettend van dat ik al eerder mijn twijfels over haar had, maar het heb laten gaan om diverse redenen:
ik heb nog niet eerder met een advo te maken gehad, de toon die zei in haar brieven aansloeg tegen mijn ex vond ik ook zo hard, maar ja, ik ging er vanuit dat ze wist wat ze deed.
Nu ze zich tegen me heeft gekeerd, weet ik zeker dat wat ze doet niet deugt, en dat de verhouding tussen ex en mij alleen nog maar meer verkl**t is door haar toedoen.
Ik durfde (omdat ik pro deo geholpen wordt) haar niet eens te bellen, ze had altijd haast en liet me nooit zeggen wat ik wilde, laat staan bij haar voor een gesprek langsgaan omdat ik geen beslag wilde leggen op haar dure tijd.
Ik ben toch een tiepje dat gauw geïntimideerd ben door een hoop poeha (ik weet het echt van mezelf, raak zenuwachtig en reageer niet goed, bijt niet van me af).
Daardoor ben ik verbaal niet sterk, begin al gauw te stotteren en zeg de verkeerde dingen, te zacht, te meegaand.
Op papier weet ik me precies (en kritisch) uit te drukken.
Ik heb van haar dingen op papier moeten zetten, en ze beweert dat ik dat niet zelf gedaan kan hebben! Ze heeft al eerder dit soort dingen geinsinueerd, vaker gevraagd of ik geen partner heb die mij financieel ondersteunt!
Het is allebei niet waar! Bij mij is het what you see is what you get, en ik heb al vaker meegemaakt dat mensen denken dat dat niet zo kan zijn. Stille wateren...wordt er dan gezegd.
Weten jullie wat?
Was het maar zo.
Had ik iemand gehad waar ik nu bij kon dreinen omdat ik het zo spuug en spuug zat ben allemaal, het geploeter om voor mijn kinderen te krijgen waar ze recht op hebben, had ik iemand gehad die mijn voor mij op papier had kunnen verwoorden, terwijl ik achterover leunde in plaats van met hoofdpijn en rode konen een dag en bijna een nacht achter de pc gezeten te hebben.
Ik doe zo verschrikkelijk mijn stinkende best, ik loop echt tegen zoveel onrecht aan nu.
Maar Pom, ik weet wat er mogelijk is, maar nu is dat me gewoon té veel om ook nog eens op mijn schouders te nemen.
Ik laat het er niet bij zitten, maar doe er niet op dit moment iets mee.
Ik heb inmiddels begrepen (mijn lieve buuf heeft even voor me gegoogled) dat er echt wel iets te beginnen is tegen een slechte advocaat, alleen ik heb er nu echt geen kracht voor.
Ik lees even verder Je wordt pro deo vertegenwoordigd, dan zal dat de reden wel zijn. Ze heeft zitten vissen of er echt niets bij je te halen was, toen het antwoord negatief was heeft ze je gedumpt.
Besef dat ze een teer punt bij je raakt door over een ondersteunende partner te beginnen, en dat die kwetsbaarheid bij jou ligt. Daar moet je zelf mee omgaan, zie dat los van je zakelijke probleem met haar. Prima als je jezelf aan haar hebt blootgegeven, dat is feitelijk ook zakelijk van je geweest want een advocaat heeft die info nodig om je te kunnen verdedigen. Ik ben daarin ook teleurgesteld: bij mij was de verdediging veel te soft? met rampzalige gevolgen. Ik heb zojuist ontdekt dat mijn advocaat een pleaser is, kun je het je voorstellen? Die wil graag de rechter én de tegenpartij ter wille zijn!? Ik heb zojuist besloten dat ik haar niet meer hoef. Advocaat nr. 3 exit. Het went
Je moet vooral veel rondvragen, je verhaal aan jan en alleman vertellen of althans vragen of ze een goede familierechtadvocaat weten. Of haal wat namen uit de gouden gids en google erop. Het beste zijn referenties, maar garanties heb je nooit. Ervaringen worden vaak gekleurd door het resultaat. Maak afspraken met 2 of 3 advocaten en stel een lijstje met kritische vragen op. Praat openlijk over tarieven, vraag wie zich met de dagelijkse gang van zaken van jouw zaak bezighoudt (dat moet die persoon zelf zijn, niet een lagerbetaalde collega of stagiair), vraag naar ervaring met echtscheidingszaken). Fax van tevoren de belangrijkste documenten en vraag ze op basis daarvan hoe ze de zaak denken aan te pakken. Ga af op je intuitie; die heeft je de vorige keer ook niet bedrogen. Wees niet bang een tweede keer van advocaat te veranderen als die niet bevalt. Wees helemaal nergens bang voor. Je wisselt ook gerust van bakker.
Pick your battles, wees zuinig met je energie. Een klacht indienen kan altijd nog. Concentreer je nu op jou en wat jij nu nodig hebt.
Hoi,
Dankje voor je knuffel Iseo, kan ik gebruiken!
Pom,
Als ik de zaken nuchter bekijk, is het ook van de zotte.
Ik baal er ook ontzettend van dat ik al eerder mijn twijfels over haar had, maar het heb laten gaan om diverse redenen:
ik heb nog niet eerder met een advo te maken gehad, de toon die zei in haar brieven aansloeg tegen mijn ex vond ik ook zo hard, maar ja, ik ging er vanuit dat ze wist wat ze deed.
Nu ze zich tegen me heeft gekeerd, weet ik zeker dat wat ze doet niet deugt, en dat de verhouding tussen ex en mij alleen nog maar meer verkl**t is door haar toedoen.
Ik durfde (omdat ik pro deo geholpen wordt) haar niet eens te bellen, ze had altijd haast en liet me nooit zeggen wat ik wilde, laat staan bij haar voor een gesprek langsgaan omdat ik geen beslag wilde leggen op haar dure tijd.
Ik ben toch een tiepje dat gauw geïntimideerd ben door een hoop poeha (ik weet het echt van mezelf, raak zenuwachtig en reageer niet goed, bijt niet van me af).
Daardoor ben ik verbaal niet sterk, begin al gauw te stotteren en zeg de verkeerde dingen, te zacht, te meegaand.
Op papier weet ik me precies (en kritisch) uit te drukken.
Ik heb van haar dingen op papier moeten zetten, en ze beweert dat ik dat niet zelf gedaan kan hebben! Ze heeft al eerder dit soort dingen geinsinueerd, vaker gevraagd of ik geen partner heb die mij financieel ondersteunt!
Het is allebei niet waar! Bij mij is het what you see is what you get, en ik heb al vaker meegemaakt dat mensen denken dat dat niet zo kan zijn. Stille wateren...wordt er dan gezegd.
Weten jullie wat?
Was het maar zo.
Had ik iemand gehad waar ik nu bij kon dreinen omdat ik het zo spuug en spuug zat ben allemaal, het geploeter om voor mijn kinderen te krijgen waar ze recht op hebben, had ik iemand gehad die mijn voor mij op papier had kunnen verwoorden, terwijl ik achterover leunde in plaats van met hoofdpijn en rode konen een dag en bijna een nacht achter de pc gezeten te hebben.
Ik doe zo verschrikkelijk mijn stinkende best, ik loop echt tegen zoveel onrecht aan nu.
Maar Pom, ik weet wat er mogelijk is, maar nu is dat me gewoon té veel om ook nog eens op mijn schouders te nemen.
Ik laat het er niet bij zitten, maar doe er niet op dit moment iets mee.
Ik heb inmiddels begrepen (mijn lieve buuf heeft even voor me gegoogled) dat er echt wel iets te beginnen is tegen een slechte advocaat, alleen ik heb er nu echt geen kracht voor.
Ik lees even verder Je wordt pro deo vertegenwoordigd, dan zal dat de reden wel zijn. Ze heeft zitten vissen of er echt niets bij je te halen was, toen het antwoord negatief was heeft ze je gedumpt.
Besef dat ze een teer punt bij je raakt door over een ondersteunende partner te beginnen, en dat die kwetsbaarheid bij jou ligt. Daar moet je zelf mee omgaan, zie dat los van je zakelijke probleem met haar. Prima als je jezelf aan haar hebt blootgegeven, dat is feitelijk ook zakelijk van je geweest want een advocaat heeft die info nodig om je te kunnen verdedigen. Ik ben daarin ook teleurgesteld: bij mij was de verdediging veel te soft? met rampzalige gevolgen. Ik heb zojuist ontdekt dat mijn advocaat een pleaser is, kun je het je voorstellen? Die wil graag de rechter én de tegenpartij ter wille zijn!? Ik heb zojuist besloten dat ik haar niet meer hoef. Advocaat nr. 3 exit. Het went
Je moet vooral veel rondvragen, je verhaal aan jan en alleman vertellen of althans vragen of ze een goede familierechtadvocaat weten. Of haal wat namen uit de gouden gids en google erop. Het beste zijn referenties, maar garanties heb je nooit. Ervaringen worden vaak gekleurd door het resultaat. Maak afspraken met 2 of 3 advocaten en stel een lijstje met kritische vragen op. Praat openlijk over tarieven, vraag wie zich met de dagelijkse gang van zaken van jouw zaak bezighoudt (dat moet die persoon zelf zijn, niet een lagerbetaalde collega of stagiair), vraag naar ervaring met echtscheidingszaken). Fax van tevoren de belangrijkste documenten en vraag ze op basis daarvan hoe ze de zaak denken aan te pakken. Ga af op je intuitie; die heeft je de vorige keer ook niet bedrogen. Wees niet bang een tweede keer van advocaat te veranderen als die niet bevalt. Wees helemaal nergens bang voor. Je wisselt ook gerust van bakker.
Pick your battles, wees zuinig met je energie. Een klacht indienen kan altijd nog. Concentreer je nu op jou en wat jij nu nodig hebt.
Ga in therapie!
maandag 21 juli 2008 om 00:52
Ha lieve Perel, daar was ik weer.
Ik vind dat je inderdaad goed de woorden weet te vinden.
Zelf vind ik het moeilijk om woorden te geven aan al die gedachten die razen, of gevoelens. Altijd al moeilijk gevonden, ik houd vaker mijn mond dan dat ik het probeer, houd het voor mezelf.
Maar bij wie kun jij je verhaal kwijt?
Wanneer het mij lukte te praten, heb ik ervaren dat die persoon ook zijn verhaal deed. Ik ben bevriend geraakt met de vrouw die mij hielp rond de aangifte, een hulpverleenster.
Ik heb erg veel moeite gehad, eerder, met een vrouw van het opvanghuis die daarna op huisbezoek kwam en huilend haar problemen op tafel gooide, ze leken op die van mij en ex maar dan binnen een geloofsgemeenschap waar ik niet van wist wat ik erop moest zeggen. Ik wilde haar weg hebben, kon het niet aan. Maar zij was wel mijn lijntje eigenlijk, voor de rest zat ik daar alleen en ze kwam niet meer na die keer.
Mijn therapeut van later komt nu af en toe langs, ik wil niet meer echt met hem praten, vind het moeilijk. Maar we eten samen en hij vertelt wat hij heeft beleeft op zijn werk. En dat vertel ik een beetje waar ik mee bezig ben. Toch een soort oogje in het zeil, maar niet officieel. Al weet ik soms niet goed hoe het zit. Maar ik spreek toch met hem af en er gebeurt altijd wel iets verrassends, om over na te denken. Hij lijkt te wachten, heel geduldig tot ik hem echt nodig heb.
Is dit vreemd?
Maar waar ik op wil reageren, ik begin mannen ook weer een beetje te zien.
Begrijp zo goed wat je bedoelt, met dat laatste wat je schrijft, over waarom je je zo rottig voelt over dat gedoe en wat zij zegt.
Iemand was pas geleden heel verbaasd over mijn antwoord of ik al een nieuwe man had ontmoet. Ik werd gewoon kwaad van binnen, omdat hij niet weet wat er is gebeurd en hoe ingewikkeld en slopend het allemaal kan aanvoelen en hoe eng het al die tijd was om met mannen om te gaan. Steeds op mijn hoede was, alles als onvoorspelbaar aanvoelde, steeds het gevoel dat ik iets 'miste', er spelletjes gespeeld werden en dat iedereen in een seconde kan uitbarsten in (verbaal) geweld en onredelijkheid ofzo.
Maar goed, ik heb dus iemand ontmoet. En er is helemaal niets aan de hand en niets gebeurt behalve wat voorzichtige gesprekken. Maar ik merk dat ik 'het idee' wel wat vind dat er later misschien wellicht iets zou kunnen groeien ofzo.
Een beetje dromen in plaats van alleen maar negatief denken over mijzelf en een man.
Hij is rustig, slim, heeft een aantal keer geholpen met iets, is een vriend van iemand die ik goed ken en vertrouw.
Vind hem ook sympathiek in wat ik van hem zie.
Ik sta helemaal aan het begin, en maak me wel ondertussen natuurlijk druk zoals ik dat ken van mezelf.
En toch.
Ik vind dat je inderdaad goed de woorden weet te vinden.
Zelf vind ik het moeilijk om woorden te geven aan al die gedachten die razen, of gevoelens. Altijd al moeilijk gevonden, ik houd vaker mijn mond dan dat ik het probeer, houd het voor mezelf.
Maar bij wie kun jij je verhaal kwijt?
Wanneer het mij lukte te praten, heb ik ervaren dat die persoon ook zijn verhaal deed. Ik ben bevriend geraakt met de vrouw die mij hielp rond de aangifte, een hulpverleenster.
Ik heb erg veel moeite gehad, eerder, met een vrouw van het opvanghuis die daarna op huisbezoek kwam en huilend haar problemen op tafel gooide, ze leken op die van mij en ex maar dan binnen een geloofsgemeenschap waar ik niet van wist wat ik erop moest zeggen. Ik wilde haar weg hebben, kon het niet aan. Maar zij was wel mijn lijntje eigenlijk, voor de rest zat ik daar alleen en ze kwam niet meer na die keer.
Mijn therapeut van later komt nu af en toe langs, ik wil niet meer echt met hem praten, vind het moeilijk. Maar we eten samen en hij vertelt wat hij heeft beleeft op zijn werk. En dat vertel ik een beetje waar ik mee bezig ben. Toch een soort oogje in het zeil, maar niet officieel. Al weet ik soms niet goed hoe het zit. Maar ik spreek toch met hem af en er gebeurt altijd wel iets verrassends, om over na te denken. Hij lijkt te wachten, heel geduldig tot ik hem echt nodig heb.
Is dit vreemd?
Maar waar ik op wil reageren, ik begin mannen ook weer een beetje te zien.
Begrijp zo goed wat je bedoelt, met dat laatste wat je schrijft, over waarom je je zo rottig voelt over dat gedoe en wat zij zegt.
Iemand was pas geleden heel verbaasd over mijn antwoord of ik al een nieuwe man had ontmoet. Ik werd gewoon kwaad van binnen, omdat hij niet weet wat er is gebeurd en hoe ingewikkeld en slopend het allemaal kan aanvoelen en hoe eng het al die tijd was om met mannen om te gaan. Steeds op mijn hoede was, alles als onvoorspelbaar aanvoelde, steeds het gevoel dat ik iets 'miste', er spelletjes gespeeld werden en dat iedereen in een seconde kan uitbarsten in (verbaal) geweld en onredelijkheid ofzo.
Maar goed, ik heb dus iemand ontmoet. En er is helemaal niets aan de hand en niets gebeurt behalve wat voorzichtige gesprekken. Maar ik merk dat ik 'het idee' wel wat vind dat er later misschien wellicht iets zou kunnen groeien ofzo.
Een beetje dromen in plaats van alleen maar negatief denken over mijzelf en een man.
Hij is rustig, slim, heeft een aantal keer geholpen met iets, is een vriend van iemand die ik goed ken en vertrouw.
Vind hem ook sympathiek in wat ik van hem zie.
Ik sta helemaal aan het begin, en maak me wel ondertussen natuurlijk druk zoals ik dat ken van mezelf.
En toch.
maandag 21 juli 2008 om 00:55
quote:Elmervrouw schreef op 20 juli 2008 @ 10:27:
Goedemorgen lieve allemaal
Wat zijn hier weer veel en heftige dingen geschreven.. en wat ik, als een soort rode draad, tegen elk van jullie (én tegen mezelf!) zou willen zeggen, nu, is: wat heb je nu nodig om je beter te voelen? Perel, afschuwelijke situatie, maar ik hoop dat je iets, wat ook, kunt doen om je in ieder geval deze twee weken vakantie een beetje op te laden. En Iseo, jij ook. En de anderen.
Ik merk dat ik wel heel boos ben. Het is alsof ik zo aan het evalueren ben. Heel mijn vriendenkring door. De een na de ander. Vrijdag was Sennah jarig en er zijn doodgewoon vriendinnen die er niet eens aan gedacht hebben. Zijn dat dan echte vriendinnen, of verwacht ik teveel? Nu weer een aanvaring met een vriendin die zelf geen kinderen heeft. De dag na Sennah's verjaardag krijg ik een doorgestuurd pps in mijn mail, verder niks persoonlijks. En daar val ik dan over. Zeg er iets van, netjes. Maar dan vindt ze dus dat ik pissig ben en dat zij dat niet verdient.
Schrijf ik terug dat ze aan mijn partner toch ook een kaart stuurt, en dat mijn kinderen ook bij mij horen, dan antwoordt ze dat ze niets met kinderen heeft omdat zij ze niet heeft, en dat bij hun alleen het petekind op de kalender staat. Ja!! Maar daarmee voel ik me een heel stuk ontkend. Ik bén moeder, en ik héb kinderen, ook al zijn ze niet hier! Ze horen ook bij mij, bij wie ik ben.
Dit soort dingen dus. Gek, eerder liet ik alles maar gelaten over me heen komen, en nu zeg ik er iets van. Maar dan krijg ik wel vanalles over me heen. Alleen, ik kan het niet meer laten liggen. Ik kan niets meer gewoon 'laten', geloof ik. Dat heb ik met heel veel dingen veel te lang gedaan, voor de lieve vrede, voor de relaties. Heb ik ze zo soms in stand gehouden?.. nadenkertje. Wat vinden jullie hiervan, reageer ik soms overdreven? Ik weet soms niet meer wat normaal is, geloof ik. Nu ik dingen voel.Lieve Elmer, ik vind dat de vergelijking met de verjaardag van je partner niet opgaat. Jouw partner is er namelijk gewoon en daarmee is zijn verjaardag gewoon een verjaardag. Sennahs verjaardag is dat niet, omdat zij er niet is. Dat brengt voor jou een karrevracht aan emoties met zich mee, die veel verder gaan dan de gebruikelijke 'wat doe ik met het kinderfeestje' en 'wat worden ze toch snel groot'-beslommeringen. Jouw vriendin zou daar erg in moeten hebben omdat jij een vat van emoties bent op die dag. Jij. Het gaat niet om je kind, maar om jou!
Goedemorgen lieve allemaal
Wat zijn hier weer veel en heftige dingen geschreven.. en wat ik, als een soort rode draad, tegen elk van jullie (én tegen mezelf!) zou willen zeggen, nu, is: wat heb je nu nodig om je beter te voelen? Perel, afschuwelijke situatie, maar ik hoop dat je iets, wat ook, kunt doen om je in ieder geval deze twee weken vakantie een beetje op te laden. En Iseo, jij ook. En de anderen.
Ik merk dat ik wel heel boos ben. Het is alsof ik zo aan het evalueren ben. Heel mijn vriendenkring door. De een na de ander. Vrijdag was Sennah jarig en er zijn doodgewoon vriendinnen die er niet eens aan gedacht hebben. Zijn dat dan echte vriendinnen, of verwacht ik teveel? Nu weer een aanvaring met een vriendin die zelf geen kinderen heeft. De dag na Sennah's verjaardag krijg ik een doorgestuurd pps in mijn mail, verder niks persoonlijks. En daar val ik dan over. Zeg er iets van, netjes. Maar dan vindt ze dus dat ik pissig ben en dat zij dat niet verdient.
Schrijf ik terug dat ze aan mijn partner toch ook een kaart stuurt, en dat mijn kinderen ook bij mij horen, dan antwoordt ze dat ze niets met kinderen heeft omdat zij ze niet heeft, en dat bij hun alleen het petekind op de kalender staat. Ja!! Maar daarmee voel ik me een heel stuk ontkend. Ik bén moeder, en ik héb kinderen, ook al zijn ze niet hier! Ze horen ook bij mij, bij wie ik ben.
Dit soort dingen dus. Gek, eerder liet ik alles maar gelaten over me heen komen, en nu zeg ik er iets van. Maar dan krijg ik wel vanalles over me heen. Alleen, ik kan het niet meer laten liggen. Ik kan niets meer gewoon 'laten', geloof ik. Dat heb ik met heel veel dingen veel te lang gedaan, voor de lieve vrede, voor de relaties. Heb ik ze zo soms in stand gehouden?.. nadenkertje. Wat vinden jullie hiervan, reageer ik soms overdreven? Ik weet soms niet meer wat normaal is, geloof ik. Nu ik dingen voel.Lieve Elmer, ik vind dat de vergelijking met de verjaardag van je partner niet opgaat. Jouw partner is er namelijk gewoon en daarmee is zijn verjaardag gewoon een verjaardag. Sennahs verjaardag is dat niet, omdat zij er niet is. Dat brengt voor jou een karrevracht aan emoties met zich mee, die veel verder gaan dan de gebruikelijke 'wat doe ik met het kinderfeestje' en 'wat worden ze toch snel groot'-beslommeringen. Jouw vriendin zou daar erg in moeten hebben omdat jij een vat van emoties bent op die dag. Jij. Het gaat niet om je kind, maar om jou!
Ga in therapie!
maandag 21 juli 2008 om 08:58
Maar ik heb dus iets nu, waar ik al een tijdje naar toe aan het gaan ben, dat ik als het ware in gevecht ben binnen in mijzelf.
Wil niet langer steeds op die 'veilige' plek gaan zitten, die vertrouwde plek van waaruit ik steeds mijn wereld orden. Ik wil al mijn nieuwe inzichten werkelijk gaan gebruiken maar iets houdt me tegen.
Ik dacht, ik wil er toch over beginnen omdat anderen, jij, wel die stap hebben genomen als weet ik niet of dat zo werkt en hoe dat voor anderen voelt.
Nou ja, veel liefs!
Zonnepitje, hoe gaat het met jou?
Rabo, gaat het?
(f)[/quote]
Lieve Iseo,
Ik vraag me af of jouw vragen ook niet te maken hebben met het feit dat je nu een fase doormaakt die veel mensen pas later doormaken, zo tussen hun dertigste-veertigste. Een soort vervroegde midlife crisis, zogezegd Je stelt jezelf allerlei levensvragen, maakt de balans op, leert jezelf beter kennen. Tegelijkertijd ga je nog naar school en zit je daar onder mensen die met heel andere dingen bezig zijn. Dat lijkt me ook verwarrend.
Kun je beschrijven hoe jouw veilige plek eruit ziet? Of beter gezegd, hoe jij je voelt als jij daar zit?
Wil niet langer steeds op die 'veilige' plek gaan zitten, die vertrouwde plek van waaruit ik steeds mijn wereld orden. Ik wil al mijn nieuwe inzichten werkelijk gaan gebruiken maar iets houdt me tegen.
Ik dacht, ik wil er toch over beginnen omdat anderen, jij, wel die stap hebben genomen als weet ik niet of dat zo werkt en hoe dat voor anderen voelt.
Nou ja, veel liefs!
Zonnepitje, hoe gaat het met jou?
Rabo, gaat het?
(f)[/quote]
Lieve Iseo,
Ik vraag me af of jouw vragen ook niet te maken hebben met het feit dat je nu een fase doormaakt die veel mensen pas later doormaken, zo tussen hun dertigste-veertigste. Een soort vervroegde midlife crisis, zogezegd Je stelt jezelf allerlei levensvragen, maakt de balans op, leert jezelf beter kennen. Tegelijkertijd ga je nog naar school en zit je daar onder mensen die met heel andere dingen bezig zijn. Dat lijkt me ook verwarrend.
Kun je beschrijven hoe jouw veilige plek eruit ziet? Of beter gezegd, hoe jij je voelt als jij daar zit?
Ga in therapie!
maandag 21 juli 2008 om 09:12
Ik reageer even in één bericht op een aantal zaken;
* Iseo, met mij gaat het goed, ofwel, mentaal uitstekend, fysiek ellendig maar dat is tegenwoordig ook normaal, lief dat je het vraagt (dat jullie het vragen) maar inderdaad, pijn in de nacht, en dus vaak 's nachts er uit en dan maar internetten. Klinkt maf maar ik ben er aan gewend inmiddels.
Nog even over het boek; Voor mij gaf het boek veel antwoorden en daar had ik vrede mee. Dat riep bij mij wel nieuwsgierigheid op, o.a. naar ándere vrouwen die ook in een soortgelijke situatie hadden gezeten maar het riep geen verwarring op, juist duidelijkeid. Ik had dat boek nodig om vragen die ik had beantwoord te krijgen en door het contact, daarna met o.a. jullie is dat proces eigenlijk vervolmaakt.
Voor mij is mijn ex relatie een afgesloten hoofdstuk. Bij de man die ik had voel ik niks meer. Geen haat, geen liefde, geen boosheid, geen spijt. Als ik zou horen dat hij al een jaar dood was, dan zou me dat niet aangrijpen. Ik weet dat hij vader wordt of is al maar dat iemand de moeite nam mij dat te vertellen vond ik overbodig, ik ben er niet in geïnteresseerd.
Dat zegt overigens niet dat ik geen gevoelens heb bij het verleden. Die heb ik wel. Maar de man in het heden, die boeit me voor geen meter.
Ik denk dat dat voor jou, als je de man los kunt laten, ook geldt. Je hebt niks maar dan ook niks meer van die man te verwachten. Je doet het al een hele tijd alleen en dat doe je goed. Ik hoor van de mensen die bij je zijn geweest hoe fijn je de boel voor elkaar hebt, hoe lief je bent met je kind, hoe goed je het doet op school en ik heb je cijferlijst gezien. Ik wéét dus hoe goed je het doet.
De man en je verleden loslaten doe je door in het nu te leven. Je hebt geen contact meer met hem, zie dat als een zege, want dat is het. Jij hoeft niet iedere twee weken je dochter af te staan, de contacten 'goed' te houden en dergelijke. Dat is winst. Hoe triest ook voor je dochter misschien maar jij, Iseo, jij doet het fantastisch!
* Perel, de postings van Dubio moeten heel verhelderend en opluchtend voor je werken, of niet. Van mijn schouders viel een last af toen ik ze las. Zo'n advocaat is blijkbaar niet zo heel integer als je van ze zou verwachten, gezien hun beroep. Weten we dát ook weer! Ik wist het (werkelijk waar) niet, dat dit voorkwam en ik schrok er van. Wé en ik hebben één keer een advocaat nodig gehad en die deed schrikbarend slecht haar werk. We zijn zelfs met de hele rechtszaak gestopt omdat we haar nooit te pakken kregen, ze niet terugbelde en halve, soms niet kloppende informatie gaf. Ik heb al die tijd wel het vermoeden gehad dat er iets niet klopte aan de mevrouw maar kon het me gewoon niet voorstellen m.b.t. haar beroep. Suf he? En wij betaalden haar gewoon 150 euro per uur hoor, dus niks pro deo!
Ik hoop dat je je nu wat beter voelt lieverd...... (f)
* Elmer....met terugwerkende kracht gefeliciteerd met je dochter. Ik begrijp jouw vriendin wel aan één kant, je kunt zoiets op zich vergeten. Maar zeg dan gewoon dat je het vergeten bent, biedt je excuses aan, zeker als je ziet hoe het jou aangrijpt en zet die bewuste datum alsnog op je kalender. Zo simpel zijn dingen soms. Ga niet in je domme drift om goed te praten wat er fout ging (misschien niet eens expres of uit kwaadwilligheid) recht lullen wat krom is. Vind ik niet slim van haar. Ik had het zelf anders aangepakt, hoewel ook ik een konijn ben met data en verjaardagen en gedenkdagen.
* Zonlicht, nog even de eindsprint, maar bouw vast af, qua stress, als dat kan, anders ga je zo gespannen op vakantie. Dat is doodzonde van je vrije tijd. En als het kan, meid, doe die masseur, doe een dagje in een spa met een vriendin, het kan nét dat verschil maken.....
* Iseo, met mij gaat het goed, ofwel, mentaal uitstekend, fysiek ellendig maar dat is tegenwoordig ook normaal, lief dat je het vraagt (dat jullie het vragen) maar inderdaad, pijn in de nacht, en dus vaak 's nachts er uit en dan maar internetten. Klinkt maf maar ik ben er aan gewend inmiddels.
Nog even over het boek; Voor mij gaf het boek veel antwoorden en daar had ik vrede mee. Dat riep bij mij wel nieuwsgierigheid op, o.a. naar ándere vrouwen die ook in een soortgelijke situatie hadden gezeten maar het riep geen verwarring op, juist duidelijkeid. Ik had dat boek nodig om vragen die ik had beantwoord te krijgen en door het contact, daarna met o.a. jullie is dat proces eigenlijk vervolmaakt.
Voor mij is mijn ex relatie een afgesloten hoofdstuk. Bij de man die ik had voel ik niks meer. Geen haat, geen liefde, geen boosheid, geen spijt. Als ik zou horen dat hij al een jaar dood was, dan zou me dat niet aangrijpen. Ik weet dat hij vader wordt of is al maar dat iemand de moeite nam mij dat te vertellen vond ik overbodig, ik ben er niet in geïnteresseerd.
Dat zegt overigens niet dat ik geen gevoelens heb bij het verleden. Die heb ik wel. Maar de man in het heden, die boeit me voor geen meter.
Ik denk dat dat voor jou, als je de man los kunt laten, ook geldt. Je hebt niks maar dan ook niks meer van die man te verwachten. Je doet het al een hele tijd alleen en dat doe je goed. Ik hoor van de mensen die bij je zijn geweest hoe fijn je de boel voor elkaar hebt, hoe lief je bent met je kind, hoe goed je het doet op school en ik heb je cijferlijst gezien. Ik wéét dus hoe goed je het doet.
De man en je verleden loslaten doe je door in het nu te leven. Je hebt geen contact meer met hem, zie dat als een zege, want dat is het. Jij hoeft niet iedere twee weken je dochter af te staan, de contacten 'goed' te houden en dergelijke. Dat is winst. Hoe triest ook voor je dochter misschien maar jij, Iseo, jij doet het fantastisch!
* Perel, de postings van Dubio moeten heel verhelderend en opluchtend voor je werken, of niet. Van mijn schouders viel een last af toen ik ze las. Zo'n advocaat is blijkbaar niet zo heel integer als je van ze zou verwachten, gezien hun beroep. Weten we dát ook weer! Ik wist het (werkelijk waar) niet, dat dit voorkwam en ik schrok er van. Wé en ik hebben één keer een advocaat nodig gehad en die deed schrikbarend slecht haar werk. We zijn zelfs met de hele rechtszaak gestopt omdat we haar nooit te pakken kregen, ze niet terugbelde en halve, soms niet kloppende informatie gaf. Ik heb al die tijd wel het vermoeden gehad dat er iets niet klopte aan de mevrouw maar kon het me gewoon niet voorstellen m.b.t. haar beroep. Suf he? En wij betaalden haar gewoon 150 euro per uur hoor, dus niks pro deo!
Ik hoop dat je je nu wat beter voelt lieverd...... (f)
* Elmer....met terugwerkende kracht gefeliciteerd met je dochter. Ik begrijp jouw vriendin wel aan één kant, je kunt zoiets op zich vergeten. Maar zeg dan gewoon dat je het vergeten bent, biedt je excuses aan, zeker als je ziet hoe het jou aangrijpt en zet die bewuste datum alsnog op je kalender. Zo simpel zijn dingen soms. Ga niet in je domme drift om goed te praten wat er fout ging (misschien niet eens expres of uit kwaadwilligheid) recht lullen wat krom is. Vind ik niet slim van haar. Ik had het zelf anders aangepakt, hoewel ook ik een konijn ben met data en verjaardagen en gedenkdagen.
* Zonlicht, nog even de eindsprint, maar bouw vast af, qua stress, als dat kan, anders ga je zo gespannen op vakantie. Dat is doodzonde van je vrije tijd. En als het kan, meid, doe die masseur, doe een dagje in een spa met een vriendin, het kan nét dat verschil maken.....
maandag 21 juli 2008 om 09:17
quote:dubiootje schreef op 21 juli 2008 @ 08:58:
Maar ik heb dus iets nu, waar ik al een tijdje naar toe aan het gaan ben, dat ik als het ware in gevecht ben binnen in mijzelf.
Wil niet langer steeds op die 'veilige' plek gaan zitten, die vertrouwde plek van waaruit ik steeds mijn wereld orden. Ik wil al mijn nieuwe inzichten werkelijk gaan gebruiken maar iets houdt me tegen.
Ik dacht, ik wil er toch over beginnen omdat anderen, jij, wel die stap hebben genomen als weet ik niet of dat zo werkt en hoe dat voor anderen voelt.
Dubio, ik heb het nu drie keer gelezen, bovenstaande maar het lukt me niet er de essentie uit te halen.
Je doet al erg veel met je inzichten naar anderen, vind ik. Hier, op de groep in ieder geval. Ik denk dat jij het meeste doet zelfs voor anderen hier. Dat vind ik althans. Ik zat met smart op jouw reactie te wachten toen Perel in de shit zat gisteren, en je stelde weer eens niet teleur. Ik kijk huizenhoog tegen je op, op een niet slijmerige manier hoor, don't be affraid, jouw manier van dingen uitleggen geven blijk van het feit dat je ook écht begrijpt hoe het zit en dan vooral op practisch gebied. Daar heb ik dus veel bewondering voor.
Wie wil je nog meer gaan enlighten met je inzichten? Serieuze vraag hoor....Ik vind jou bij uitstek niet iemand die op een veilig plekje blijft zitten en van daaruit handelt. Ik vind je juist dapper en onverschrokken.
Is dat van die veilige plek echt op jou van toepassing vind je?
Maar ik heb dus iets nu, waar ik al een tijdje naar toe aan het gaan ben, dat ik als het ware in gevecht ben binnen in mijzelf.
Wil niet langer steeds op die 'veilige' plek gaan zitten, die vertrouwde plek van waaruit ik steeds mijn wereld orden. Ik wil al mijn nieuwe inzichten werkelijk gaan gebruiken maar iets houdt me tegen.
Ik dacht, ik wil er toch over beginnen omdat anderen, jij, wel die stap hebben genomen als weet ik niet of dat zo werkt en hoe dat voor anderen voelt.
Dubio, ik heb het nu drie keer gelezen, bovenstaande maar het lukt me niet er de essentie uit te halen.
Je doet al erg veel met je inzichten naar anderen, vind ik. Hier, op de groep in ieder geval. Ik denk dat jij het meeste doet zelfs voor anderen hier. Dat vind ik althans. Ik zat met smart op jouw reactie te wachten toen Perel in de shit zat gisteren, en je stelde weer eens niet teleur. Ik kijk huizenhoog tegen je op, op een niet slijmerige manier hoor, don't be affraid, jouw manier van dingen uitleggen geven blijk van het feit dat je ook écht begrijpt hoe het zit en dan vooral op practisch gebied. Daar heb ik dus veel bewondering voor.
Wie wil je nog meer gaan enlighten met je inzichten? Serieuze vraag hoor....Ik vind jou bij uitstek niet iemand die op een veilig plekje blijft zitten en van daaruit handelt. Ik vind je juist dapper en onverschrokken.
Is dat van die veilige plek echt op jou van toepassing vind je?
