ASS kind 7 jaar

Hoe zit het vriendjes/vriendinnetjes in de klas, buiten de klas?

wat doet ze voor haar plezier?

Heeft ze wel plezier?

Heeft zij autisme en zit zij in een gewone klas? Wordt zij misschien gepest? Het klinkt als spanningklachten en/of niet durfen vragen at zij naar het toilet moet, moeite met hulp vragen. Ook het schoolwerk. Veel ass kinderen vragen niet om hulp wanneer zij vastlopen, zij passen hun aanpak niet tijdig aan en gaan voor zich uit zitten te staren of blijven 100x het hetzelfde proberen. Iemand zou af en toe moeten checken bij haar of het nog goed gaat of dat zij hulp nodig heeft.

Mijn ass kind was (en is) ook heel erg gesloten.

Heel lastig om tot de bodem te komen en daarnaast is je dochter nog heel jong.

Ik neem aan dat je het met haar bespreekt waarom ze weer in haar broek poept ed?

Heeft de buikpijn met het broekpoepen te maken? Er bestaan speciale poeppoli's in verschillende ziekenhuizen.



En geen druk op haar leggen, dat is denk wel het allerbelangrijkste, aangezien ze al faalangstig is. Ik hoop dat jullie snel terecht kunnen (misschien een extra keer bellen, als iemand zich afmeld bij de psych. dat jullie hun plekje kunnen krijgen)

Bij mijn kind ging het ook altijd goed, ook wanneer het niet goed ging.

Maar in principe kan een ass kind gewoon op de reguliere school zitten, mits de omstandigheden (vooral de juf of meester voor de klas) goed zijn.

Weet de juf van alle omstandigheden?

Mijn zoon van 10 met pdd-nos (McDD) en adhd had ook vaak buikpijn. Hij blijkt lactose-intolerantie te hebben, is daar bij jullie dochter al naar gekeken? Het broekpoepen is ook herkenbaar (en vies). Mijn zoon doet dat soms (beetje), ik moet hem echt iedere dag naar de wc sturen en hem verplichten daar een poos te blijven zitten.



Mijn zoon is een slimmerd maar geeft het in de klas ook niet aan als hij iets niet snapt. Hij zit ook op regulier onderwijs, heeft wel een koptelefoon tegen alle herrie. Misschien kost het jouw dochter zoveel moeite om zich staande te houden in de klas dat ze daardoor niet aan leren toekomt? Haar vermoeidheid kan ook door overprikkeling komen, dat heb ik zelf heel erg (ben zelf autistisch).



Ik hoop dat jullie snel aan de beurt zijn voor het diagnostisch onderzoek!

Echt helpen kan ik je niet, omdat wij zelf ook zoekende zijn in een vergelijkbaar proces, maar herkenning is er wel.

Onze dochter is inmiddels 14 en lijkt in veel opzichten op jouw dochter. Ze is op haar 7e getest op ASS omdat wij naast een hoge intelligentie ook meenden iets van autisme te herkennen. Uit dit onderzoek bleek dat ze bovengemiddeld intelligent was, maar geen ASS had. Wel was er sprake van op autisme lijkende karaktertrekken. In eerste instantie ben je opgelucht dat je kind geen ASS heeft, maar uiteindelijk heb je daar niks omdat je kind wel tegen dezelfde problemen aanloopt als een kind met ASS, vanwege die zogenaamde karaktertrekken.

Haar basisschool heeft ze door haar intelligentie zo doorlopen, maar ze vroeg bij problemen nooit hulp, wilde alles altijd zelf doen en was pas tevreden als het perfect was, was in zichzelf gekeerd, kon wel met iedereen opschieten, maar had nooit een hartsvriendin en blokkeerde als je doorvroeg hoe het met haar ging. Het leek altijd goed te gaan. Achteraf weet ik dat dat dus niet zo was.

Opvallend is dat de kinderen waar ze veel mee omging, achteraf allemaal ASS kinderen bleken te zijn. Inmiddels heeft ze verkering met een hele leuke jongen, en ja hoor, ook hij heeft ASS. Dus ergens voelt ze wel verwantschap met deze kinderen en kan ze hier erg goed mee opschieten.

Inmiddels op de middelbare school (3 gymnasium) loopt ze vast. Ziek, zwak, misselijk, moe moe moe, slecht slapen, buikpijn, noem maar op. Ze is vorig schooljaar helemaal binnenstebuiten gekeerd (huisarts, kinderarts, cardioloog, bloedonderzoek) en ze mankeert gewoon niks.

Begin van dit schooljaar hebben we haar laten testen op ADD, omdat ze overprikkeld leek en altijd al moeite had met plannen, organiseren, concentreren, etc. Maar ook hier kregen we te horen dat ze geen ADD had, maar wel weer kenmerken van ADD.

Daarnaast meende men nu wel weer tekenen van ASS en sociaal emotionele ontwikkelingsproblemen te herkennen. Dit zou nu dus weer opnieuw onderzocht moeten worden, maar dochter is 14 en wil dit dus niet.

We weten nu dus ook even niet waar we het zoeken moeten.

We begeleiden haar al die tijd al puur op ons gevoel, want we weten niet waar we hulp vandaan moeten halen bij een kind zonder diagnose maar wel met problemen, waarbij het kind ook nog eens geen hulp wil.

Gelukkig praat ze op bepaalde momenten wel met ons over wat haar dwars zit, maar echt het achterste van haar tong laat ze niet zien.

Ik hoop dat ze met onze hulp zich uiteindelijk toch kan ontwikkelen tot een zelfstandige volwassene, die evenwichtig in het leven staat en die van ons kan leren hoe je met problemen om kunt gaan.

Kortom: ik denk dat ze op dit moment overprikkeld wordt, meer dan andere 14 jarigen, door alle hectiek op school, sociale contacten, gedragscodes onder pubers, prestatiedruk, keuzestress, noem maar op. En daar passen genoemde fysieke klachten ook bij. En ik denk dat dit veroorzaakt wordt door ofwel het hebben van ASS of erop lijkende eigenschappen en de manier waarop zij tegen het leven aankijkt en omgaat met wat er om haar heen gebeurt. Het is gewoon heel dubbel. Aan de ene kant zit ze op dit moment met grote problemen op school in haar klas, maar tegelijkertijd is ze wel druk met het organiseren van logeerfeestjes en surprise-feestjes voor sinterklaas. Soms snap ik er echt niks van.



Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt en ik hoop dat jullie voor jullie dochter de juiste begeleiding vinden waarmee ze echt geholpen is.

@duet, bij mij ging het ook pas fout op het voortgezet onderwijs. De basisschool is veel duidelijker: zelfde leerkracht, zelfde lokaal, zelfde kinderen etc. Het voortgezet onderwijs is veel ingewikkelder en dat kan zeker voor overprikkeling, hoofdpijn en weet ik wat allemaal zorgen. Het is misschien wel begrijpelijk dat je dochter niet weer onderzocht wil worden, nadat er twee keer niet echt iets uitgekomen is. Maar juist meisjes zijn een ster in zich aanpassen, thuis komt dan alle frustratie en vermoeidheid eruit. Een diagnose zou veel kunnen helpen. Mijn zoon is ook een aantal keer onderzocht, eerst kwam er alleen een angststoornis (en disharmonisch intelligentieprofiel) uit, uiteindelijk toch McDD, wat ik al vier jaar riep. Volg je gevoel, moeders hebben het meestal bij het juiste eind. Geef me de 5 is een goed boek over autisme.



@aneso, dat claimen van iemand is ook erg herkenbaar, daar heeft mijn zoon ook een handje van. En dan inderdaad verbaasd zijn als het andere kind geen andere oplossing meer ziet (na

100x vragen of zoon wil ophouden) dan een dreun verkopen.



Een lactose-intolerantietest moet je in het zkh doen. Google maar eens op ademtest lactose (oid). Bij mijn zoon was het heel duidelijk. Dom trouwens dat we daar niet aan gedacht hebben want vroeger had hij o.a. koemelkeiwitallergie. Hij heeft nu een aantal maanden geen lactose gegeten en sinds deze week zit hij weer aan de vlaflip, zonder buikpijn!!

Hier ook een kind met buikklachten. Coeliakie en lactose test gedaan maar daar kwam niets uit. Toch graanvrij gaan eten omdat een persoon blijkbaar niet allergisch hoeft te zijn om granen niet goed te kunnen verwerken. En dat hielp enorm!

Hij is dus niet allergisch maar zijn darmen kunnen te veel graan, en dan vooral tarwe, niet aan.

Hij krijgt dan een soort stopverf/kauwgom bal in zijn darmen war er niet of moeizaam uit wil. Overloop diarree is dan het gevolg. Hij poepte niet zozeer in zijn broek alswel dat hij ongemerkt ontlasting verloor.

Ga eens in overleg met de kinderarts hier over. Het kan best een niet aantoonbare intolerantie zijn en een paar weken zonder graan kost niets en kan veel opleveren.

quote:Aneso schreef op 06 november 2014 @ 16:29:



Het lastige is dat ze zich moeilijk echt uit. Alles gaat altijd goed en bij doorvragen loopt ze weg. Dat er iets is, is wel duidelijk maar we kunnen er de vinger niet opleggen.



Als dit moeilijk is voor haar kan het doorvragen haar overspoelen. Soms kan het helpen als jij de dingen (gevoelens, of gewoon wat je aan haar ziet) benoemt. Je kan haar helpen dingen te plaatsen en leert haar daarmee om haar eigen gevoelens te identificeren en hoe ze dit in de toekomst mogelijk ook aan jou weer terug kan geven. Ook al weet je niet de oorzaak kan het een kind helpen om wel het gevoel te kunnen plaatsen.



Verder zou ik inderdaad het onderzoek afwachten en kijken of daar meer uit naar voren komt.



@Duet, zijn jullie ook bij een centrum voor autisme of expertise centrum geweest voor ASS onderzoek? Hebben jullie nog begeleiding van een psycholoog of orthopedagoog? Is het een optie om ASS als werkhypothese te nemen om te kijken of de situatie verbetert als je een 'ASS aanpak' hanteert? Uit eindelijk maakt het natuurlijk niet uit wat de diagnose is, maar wel wat werkt voor jullie en jullie dochter. En als dat een ASS aanpak is terwijl ze geen diagnose heeft lijkt me dat sowieso een winst. En als dat niet werkt weer je dat ook weer en kan je mogelijk verder zoeken.



Op gevoel handelen is vaak goed en ook sowieso nodig in het behandelen van kinderen, want als ouder ken je je kind beter dan een hulpverlener, maar wanneer het zeer moeizaam gaat is kennis van een professional hier een goede aanvulling op. Als er geen sluitende diagnose gevonden kan worden zou ik met de psycholoog veel meer kijken naar gedragingen en wat je daarmee kan dan steeds maar verder zoeken naar het labeltje, dat gaat je minder opleveren. Geen diagnose betekent niet dat je dezelfde handvatten kan gebruiken om te kijken of ze toch nog iets kunnen opleveren.

@blijekip,

We hebben op dit moment geen begeleiding van een professional. Onze dochter wil dit vooralsnog niet. Ze heeft wel gesprekken met de zorgcoach op school, maar ook alleen maar als dochter dit zelf aangeeft.

Ze is onderzocht en begeleid door het RIAGG en ze is onderzocht op de ADD poli in het ziekenhuis. Op de ADD poli verwezen ze ons weer door het RIAGG, maar daar zagen we zelf niet zo veel meer in.

Het maakt ons niet zo veel uit of er nu echt een diagnose uitkomt of niet. We zijn er inmiddels al achter dat het niet hebben van een diagnose voor net zoveel en precies de zelfde problemen in het dagelijks leven kan zorgen als iemand die wel een diagnose heeft.

Maar gek genoeg lijkt het net of de zorgverleners denken dat het allemaal wel meevalt als je geen overduidelijke diagnose hebt, dus je wordt zonder verdere hulp weer weggestuurd. En op school is ze ook geen officiele zorgleerling, dus daar modderen we ook maar voort. Het is net of niemand ons hoort.

Onze dochter uit haar gevoelens middels tekeningen en teksten die overal op haar kamer rondslingeren. Vandaag weer een aantal noodkreten gelezen waar mijn haren toch van overeind gaan staan. Dus dit weekend proberen met haar te praten en mijn gevoel zegt: haar toch overhalen om in ieder geval psychologische hulp te accepteren. Het boek geef me de vijf, dat iemand hier adviseerde lijkt me wel geschikt. Daar ga ik achter aan.

Ik heb niet het gehele topic gelezen.



Maar wordt je dochter niet overprikkeld? Want als ik het opsom is het nogal wat..

Een klas, die waarschijnlijk 20+ kinderen heeft en wat onvoorspelbaar is doordat kinderen onvoorspelbaar zijn + het les materiaal.

Zwemles, wat ook wel 8+ aan kinderen heeft (denk ik), die tevens ook onvoorspelbaar is omdat je nieuwe dingen aanleert.

Spelen met vriendjes en vriendinnetjes, druk op haar schouders om leuk gevonden te willen worden en erbij willen horen.

Thuis, daar komen vast ook vrienden/kennissen van jullie langs die onvoorspelbaar zijn.



De meeste mensen met een autische stoornis houden van voorspelbaar-, en duidelijkheid. Ik heb geen autisme maar als kind zijnde vond ik dit wel prettig, dan voel je je veilig bij de mensen om je heen en uit je je ook makkelijker.



Op mijn werk zitten ook autisten die uitschieters hebben qua denk vermogen, zij kunnen bijvoorbeeld wel schrijven en lezen maar op sociaal vlak scoren ze lager. Dus een IQ test zegt wel wat over je denk vermogen maar niet over de daadwerkelijke uitvoering.

Misschien kan creatieve therapie hierbij helpen. Dit kan zowel op dans, muziek als tekenen emoties worden geuit.

Want een tekening is niet zomaar een tekening, er kunnen hele mooie dingen achter zitten.

En het broek poepen, heeft ze de aandrang wel tot plassen en poepen? En misschien kun je haar klok-zindelijk maken door haar op vaste tijden naar het toilet te laten gaan.



Het zijn maar hersenspinsels hoor maar misschien heb je er wat aan

Succes!

Wat lastig duet. Als jullie ernstige zorgen hebben kun je sowieso opnieuw contact opnemen met een psycholoog of orthopedagoog, of opnieuw de RIAGG, daar kennen ze jullie al. Als het echt hoog oploopt heeft je dochter natuurlijk niet zo heel veel te willen. Het klinkt alsof ze het 'voor de buitenwereld' verder vrij goed doet. Ze wil niet zo veel aan jullie (of wie dan ook) kwijt, maar zit duidelijk niet lekker in haar vel. Voor nu (zo lang er geen acute problemen zijn) kan je dan toch alleen maar er voor haar zijn? Ik denk dat druk op haar leggen haar alleen verder van je af duwt, proberen erachter te komen wat haar dwars zit ook (veel vissen, vragen stellen, doorvragen, dingen benoemen met een verborgen agenda om te proberen haar meer te laten vertellen enz.) ze zal alleen nog meer afstand gaan nemen. Ik denk dat ze het meest heeft aan warmte, liefde en acceptatie. Met de ASS in je achterhoofd kan je ervoor zorgen dat je de dagen/weken goed overzichtelijk houdt en vooral voorspelbaar, prikkels doseren, ritme en regelmaat goed aanhouden. En loopt het echt de spuigaten uit dan moet er hulp ingeschakeld worden en heeft ze geen keus meer. 14 is ook een lastige leeftijd. Sterkte en heb vertrouwen ook in je dochter

Wat een herkenbaar verhaal.....

Hier een meisje van 8 waarmee we al jaren aan het tobben waren. Op het eerste oog een vrolijke, zeer intelligente, sociale kwebbel waarmee het goed ging. Op school waren de leraren altijd positief. Alleen faalangst remde haar in haar prestaties en ze had wat moeite met onverwachte gebeurtenissen.



Wij zagen thuis een ander meisje. Na schooltijd driftbuien, buikpijn, hoofdpijn en oververmoeid. Kon zo opgaan in iets dat ze vergat naar de wc. te gaan. Deed zichzelf uit frustratie soms zelfs pijn.

Wat hebben wij ons zorgen gemaakt om haar! Die zorg werd door de school niet gedeeld. Het leek zo goed te gaan.



Afgelopen zomer heeft ze na een lang traject uiteindelijk de diagnose ASS gekregen. Raar misschien maar we waren zo opgelucht. Dochter is daarna op school geobserveerd door een deskundige en die zag wel degelijk gedrag en momenten waarop ze het moeilijk had in de klas. Die werden door de leerkrachten niet opgemerkt omdat ze niet gespecialiseerd zijn in het herkennen van autistisch gedrag. Daaruit voort is een advies gekomen. Dochter heeft picto's gekregen en krijgt rust momenten. Er wordt heel strak gekeken naar de prikkels om haar heen.

Dit doet haar zo enorm goed. Ze is komt nu rustiger uit school.



Helaas bleek er een stempel nodig om de juiste hulp te krijgen. Maar het heeft bij ons en (heel belangrijk) dochter veel rust gebracht.

Dit had mijn dochter ook. Wat bij haar geholpen heeft is een simpel klokje waarop ze precies kon zien hoeveel tijd ze had om het werkje te doen. Verder heeft ze een koptelefoon gekregen tegen geluiden. Ze kan namelijk prikkels om haar heen niet buitensluiten en dat leidt erg af. Deze heeft geholpen. Ook zou er gekeken kunnen worden naar haar plekje in de klas. Soms wil het helpen om het werken op een rustiger plekje te doen. Faalangst kan natuurlijk ook spelen dit heeft mijn dochter ook heel erg maar het klokje heeft qua snelheid in het werken veel geholpen.



Kinderen met ASS hebben vaak geen enkel tijdsbesef. Ze vinden het moeilijk om overzicht te houden in hoeveelheid en tijd.



Verder hebben wij wel al ruim voor de diagnose wel gesprekken gevoerd op school en ons vermoeden uitgesproken met uitleg waar deze vandaan kwam. We hebben gesprekken gehad met de IB'er. Zonder diagnose is extra hulp moeilijk maar de leerkrachten pastten wel een aantal dingen aan voor haar. Zo neemt dochter alles letterlijk. Dat zwaar onder de indruk zijn van straf en strak aan de regels willen houden is zo herkenbaar. Dochter nam iedere opmerking letterlijk en betrok alles op zichzelf. De leraar probeerde zoveel mogelijk voor haar te verduidelijken wanneer iets voor haar bedoeld was en wat de bedoeling was. We zijn erachter gekomen dat die regels haar enige houvast zijn in een voor haar totaal onduidelijke wereld. Kinderen met ASS moeten heel veel met hun verstand doen terwijl het bij de andere kinderen veel meer op gevoel gaat. Dochter heeft tot vorig jaar dit met haar intelligentie kunnen compenseren. Veel sociaal gedrag is aangeleerd. Toen de kinderen om haar heen qua ontwikkeling duidelijk een fase verder gingen viel ons dit pas echt op. In ieder geval wens ik jullie veel sterkt. Het is niet makkelijk om je kind zo te zien tobben. Ik hoop dat er snel duidelijkheid gaat komen over de ASS zodat jullie de juiste hulp krijgen.

quote:jokr schreef op 08 november 2014 @ 19:41:

Wat een herkenbaar verhaal.....

Hier een meisje van 8 waarmee we al jaren aan het tobben waren. Op het eerste oog een vrolijke, zeer intelligente, sociale kwebbel waarmee het goed ging. Op school waren de leraren altijd positief. Alleen faalangst remde haar in haar prestaties en ze had wat moeite met onverwachte gebeurtenissen.



Wij zagen thuis een ander meisje. Na schooltijd driftbuien, buikpijn, hoofdpijn en oververmoeid. Kon zo opgaan in iets dat ze vergat naar de wc. te gaan. Deed zichzelf uit frustratie soms zelfs pijn.

Wat hebben wij ons zorgen gemaakt om haar! Die zorg werd door de school niet gedeeld. Het leek zo goed te gaan.



Afgelopen zomer heeft ze na een lang traject uiteindelijk de diagnose ASS gekregen. Raar misschien maar we waren zo opgelucht. Dochter is daarna op school geobserveerd door een deskundige en die zag wel degelijk gedrag en momenten waarop ze het moeilijk had in de klas. Die werden door de leerkrachten niet opgemerkt omdat ze niet gespecialiseerd zijn in het herkennen van autistisch gedrag. Daaruit voort is een advies gekomen. Dochter heeft picto's gekregen en krijgt rust momenten. Er wordt heel strak gekeken naar de prikkels om haar heen.

Dit doet haar zo enorm goed. Ze is komt nu rustiger uit school.



Helaas bleek er een stempel nodig om de juiste hulp te krijgen. Maar het heeft bij ons en (heel belangrijk) dochter veel rust gebracht.



Wat fijn dat jullie hebben gevonden wat nu beter werkt voor jullie dochter. Voor haar fijn en voor jullie!



Ik wil toch iets opmerken over je laatste zin: er bleek een stempel nodig om de juiste hulp te krijgen. Als het niet lukt met die stempel kan je wel zelf of in overleg met je behandelaar kiezen voor een 'werkhypothese' en dus 'hulp' uitproberen zonder stempel; kiezen voor een aanpak die voor de stempel zou gelden zonder dat die stempel er echt is. De stempel is namelijk niet wat maakt dat het beter gaat, maar wat je ermee doet en daar heb je de stempel niet per se voor nodig. Ik wil hiermee niet zeggen dat er iets mis is met een stempel (zeker niet, het is vaak een opluchting, verhelderend en helpt je makkelijker zoeken naar oplossingen) maar voor de mensen die steeds die stempel niet krijgen en maar blijven tobben en zoeken kan het nuttiger zijn om een werkhypothese te gebruiken en van daar uit toch met hulp en handvatten aan de gang te gaan zonder stempel. Een heel simpel voorbeeld is die picto's, je hebt geen stempel nodig om picto's te 'mogen' gebruiken en toch helpen ze je dochter wel. Met of zonder stempel is dat winst!



Een schoolobservatie is vaak een heel nuttig diagnostiekmiddel, helaas wordt dit niet zo veel gedaan omdat het relatief duur is (reistijd, observatietijd, uitwerktijd, bovenop ander onderzoek). Maar zoals bij jullie zie je dat het goede aanvullende en doorslaggevende informatie kan geven.

Een laag tempo kan met perfectionisme en faalangst te maken hebben. Het kan ook met de verwerkingssnelheid van informatie te maken hebben (duurt langer voordat informatie op de goede plek komt in de hersenen, duurt lang om informatie te combineren om het kwartje te laten vallen of iets uit te gaan voeren). Of dat het je dochter gewoon meer tijd kost om taken uit te voeren omdat het voor haar moeilijk is om alle handelingen die dat vereist te combineren. Die laatste twee zijn meer ASS-achtige verklaringen, maar er zijn ook kinderen met ASS die 'gewoon' last hebben van perfectionisme en faalangst. Dat kan zijn omdat ze heel 'strak' dingen (dit 'hoort' precies zo en dat 'hoort' precies zo) of het kan zijn, maar kan ook je doodgewone faalangst zijn. En zo zijn er nog wat verklaringen te bedenken, zoals jokr schrijft ook mogelijk afleiding door het niet effectief kunnen filteren van prikkels zowel van binnen- als van buitenaf.



Het kan dus echt van alles zijn! Het zal de combinatie van factoren en de eventuele samenhang daar tussen die doorslag geeft.