Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 21 juli 2008 om 18:53
quote:eleonora schreef op 21 juli 2008 @ 12:18:
Je bent erg bezig met wat anderen vinden, dat valt me in deze groep sowieso erg op. Het is niet 'wat zullen de buren wel niet denken?' per se maar meer erg gericht op anderen, op wat anderen denken en voelen en bedoelen.
Jouw vriendin heeft niets bedoeld met haar actie. Niet om jou expres pijn te doen. Ze heeft in haar ogen een plausibele uitleg voor haar gedrag en dat doet jou zeer. Of iemand anders het daar nou wel of niet mee eens is of dat al dan niet begrijpt, het doet zeer en pijn doet zeer, jouw pijn net zo erg als iemand anders zijn pijn.Dat is ook mijn grote valkuil: teveel gericht zijn op wat anderen denken, voelen etc. en het liefst ook alles goed willen hebben voor een ander, te zorgzaam zijn, dat soort dingen. Bang om een ander boos te maken. Die laatste zin! Mijn pijn is net zo erg als iemand anders zijn pijn.. die vind ik confronterend, want ik zie dat ik nog steeds meer bezig ben met 'de ander' dan met mezelf. De ander op de eerste plek zet, terwijl ik zelf daar zou moeten staan. Hoe ingebakken..?!
Het helpt me nu echt om hier te schrijven, want ik weet gewoon zelf niet wat normaal is. Wat voor mij normaal was, was dat alle anderen altijd voor gingen, en ik zorgde voor alles, dat iedereen zich goed voelde etc. zo ben ik opgegroeid en ik ben het blijven doen. In mijn hoofd heb ik enige tijd geleden wel een knop omgezet, zo van 'nu ik eerst!' maar echt voelen doe ik dat nog niet. Ik ben nog steeds heel bang dat anderen me afwijzen, laten vallen, uitlachen.. allemaal leuke erfenissen van mijn opvoeding.
(En ik denk nu: so what? dat is toch geen ramp! Maar het voelt anders!)
Je bent erg bezig met wat anderen vinden, dat valt me in deze groep sowieso erg op. Het is niet 'wat zullen de buren wel niet denken?' per se maar meer erg gericht op anderen, op wat anderen denken en voelen en bedoelen.
Jouw vriendin heeft niets bedoeld met haar actie. Niet om jou expres pijn te doen. Ze heeft in haar ogen een plausibele uitleg voor haar gedrag en dat doet jou zeer. Of iemand anders het daar nou wel of niet mee eens is of dat al dan niet begrijpt, het doet zeer en pijn doet zeer, jouw pijn net zo erg als iemand anders zijn pijn.Dat is ook mijn grote valkuil: teveel gericht zijn op wat anderen denken, voelen etc. en het liefst ook alles goed willen hebben voor een ander, te zorgzaam zijn, dat soort dingen. Bang om een ander boos te maken. Die laatste zin! Mijn pijn is net zo erg als iemand anders zijn pijn.. die vind ik confronterend, want ik zie dat ik nog steeds meer bezig ben met 'de ander' dan met mezelf. De ander op de eerste plek zet, terwijl ik zelf daar zou moeten staan. Hoe ingebakken..?!
Het helpt me nu echt om hier te schrijven, want ik weet gewoon zelf niet wat normaal is. Wat voor mij normaal was, was dat alle anderen altijd voor gingen, en ik zorgde voor alles, dat iedereen zich goed voelde etc. zo ben ik opgegroeid en ik ben het blijven doen. In mijn hoofd heb ik enige tijd geleden wel een knop omgezet, zo van 'nu ik eerst!' maar echt voelen doe ik dat nog niet. Ik ben nog steeds heel bang dat anderen me afwijzen, laten vallen, uitlachen.. allemaal leuke erfenissen van mijn opvoeding.
(En ik denk nu: so what? dat is toch geen ramp! Maar het voelt anders!)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 juli 2008 om 18:58
quote:dubiootje schreef op 21 juli 2008 @ 14:29:
Heeft zij waarde voor jou los van deze voor jou zo pijnlijke misser? Of is de vriendschap voor jou hiermee waardeloos geworden? Die vraag kun jij alleen beantwoorden. Als zij nog waarde voor je heeft, moet je je verwachtingen misschien bijstellen. Wat niet wil zeggen dat je niet kan vertellen dat je hierdoor gekwetst was. Ik vind dat een veel belangrijker punt dan het feit dat ze de verjaardag an sich niet belangrijk vindt. Ik ben zelf ook niet zo'n attent mens, maar als ik daardoor een vriendin kwets put ik me uit in excuses en probeer ik het goed te maken. Ik voel me er tenminste rot over. Zoals Mamz zegt: zij kan misschien niet aanvoelen hoe jij dit ervaart, maar als je het zegt en ze reageert nog niet, dan weet je in elk geval wat je aan haar hebt (niet veel, in mijn ogen).Door er hier over te schrijven wordt voor mij ook duidelijk dat het niet om het feit van die verjaardag gaat, maar om haar reaktie en houding naderhand. Als ik zelf iets vergeet, of per ongeluk een slechte timing met iets heb en iemand zegt wat het haar deed, dan voel ik me rot en haast ik me om excuus aan te bieden, of het goed te maken, of wat dan ook. Dan heb ik bij wijze van spreken geen rust totdat de lucht opgehelderd is. Dat voel ik hier niet. En dat zegt iets over haar. En hoe ik dat vind?...
Heeft zij waarde voor jou los van deze voor jou zo pijnlijke misser? Of is de vriendschap voor jou hiermee waardeloos geworden? Die vraag kun jij alleen beantwoorden. Als zij nog waarde voor je heeft, moet je je verwachtingen misschien bijstellen. Wat niet wil zeggen dat je niet kan vertellen dat je hierdoor gekwetst was. Ik vind dat een veel belangrijker punt dan het feit dat ze de verjaardag an sich niet belangrijk vindt. Ik ben zelf ook niet zo'n attent mens, maar als ik daardoor een vriendin kwets put ik me uit in excuses en probeer ik het goed te maken. Ik voel me er tenminste rot over. Zoals Mamz zegt: zij kan misschien niet aanvoelen hoe jij dit ervaart, maar als je het zegt en ze reageert nog niet, dan weet je in elk geval wat je aan haar hebt (niet veel, in mijn ogen).Door er hier over te schrijven wordt voor mij ook duidelijk dat het niet om het feit van die verjaardag gaat, maar om haar reaktie en houding naderhand. Als ik zelf iets vergeet, of per ongeluk een slechte timing met iets heb en iemand zegt wat het haar deed, dan voel ik me rot en haast ik me om excuus aan te bieden, of het goed te maken, of wat dan ook. Dan heb ik bij wijze van spreken geen rust totdat de lucht opgehelderd is. Dat voel ik hier niet. En dat zegt iets over haar. En hoe ik dat vind?...
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 juli 2008 om 19:01
Ik denk ook dat vriendschap wel een stootje kan hebben, en dat het veelzeggend is als ik verborgen moet gaan houden dat ik me nu gekwetst voel. We hebben een afspraak staan voor bezoek bij mij en ik kan niet net doen alsof er niets is. Dat heb ik lang genoeg bij alles en iedereen gedaan!!
En ik wil het ook zeggen, voordat ze hier komt. Als ze dan nog komt. Natuurlijk zeg ik het wel netjes, vanuit mezelf.
(Zo, en nu hou ik op met hier zoveel ruimte innemen!!!)
En ik wil het ook zeggen, voordat ze hier komt. Als ze dan nog komt. Natuurlijk zeg ik het wel netjes, vanuit mezelf.
(Zo, en nu hou ik op met hier zoveel ruimte innemen!!!)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 juli 2008 om 20:04
Hoi iedereen,
Weer een dagje verder. Aan de ene kant wat meer afstand, aan de andere kant een stapje dichterbij het einde van de vakantie, waarna ik zal moeten handelen.
Het is zo raar, vanmiddag was ik zomaar ergens in een stadje, ik zat zomaar ergens met de jongens die een ijsje aten op een muurtje en er liepen de hele tijd mensen voorbij.
Ik vind het altijd heerlijk, mensen kijken.
Op eens drong de gedachte zich aan mij op: wie van de mensen die ik hier nu voorbij zie gaan, zou zich voelen als ik over die brief die ik kreeg?
Wat ik bedoel is dat het niet alleen de inhoud van de brief is die onprettig overkomt, maar dat ik mezelf daar zo klein en onwaardig door voel.
Buig en weg probeer te kruipen, in elkaar schrompel tot een zielig hoopje, waar is mijn waardigheid op dat moment?
En dat alles door de grote mond van een ander, die bluft, die scherp is, waarvoor aanval de beste verdediging is.
Het rotste van het hele geval is dat ik mezelf verwijt dat ik niet kan handelen op zulke momenten.
Ik kon het niet in mijn relatie, kan het niet bij mijn advocaat, en het speelt er absoluut niet, maar als het bijvoorbeeld op mijn werk zou gebeuren, zou ik ook nergens zijn.
Heb ik er dan nog niks van geleerd?
Die therapie die ik heb, nog steeds, ik neem de verantwoording van zaken op me, waar anderen dan zouden moeten doen, daardoor ben ik erg makkelijk voor anderen.
Mijn geweten is eindeloos. Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet....het is iets dat ik met me meedraag, zoals anderen het geloof hebben meegekregen.
Ik kom er niet altijd door in moeilijkheden, het heeft me ook mooie dingen gebracht.
Een poes die aangereden werd op straat - ik zat nét op de middelbare school - heb ik meegenomen in mijn armen (jas onder het bloed) naar het dichtsbijzijnde huis: wilt u aub de dierenhulpdienst bellen vroeg ik aan de mevrouw die er woonde, ze deed het. Vervolgens heb ik bij de winkels in de buurt briefjes opgehangen, en werd ik later op de dag gebeld door de eigenaar. De poes was geopereerd, en kon weer terug naar huis.
Ik werd uitgenodigd bij die mensen thuis, en die hadden speciaal voor mij een gebakje gehaald, ik kreeg cola, en een boek en stiften als cadeau.
Pasgeleden was er een jong meisje die vanuit het buitenland een poosje kwam studeren. Ze had een kamer gehuurd, alles geregeld, maar door een misverstand liep de overdracht van de sleutel mis. Ik hoorde ervan op mijn werk, ze kende niemand en moest waarschijnlijk een nacht zien te overbruggen.
Ik heb haar mijn telefoonnummer gegeven en gezegd dat ze bij mij kon slapen, mocht het met haar eigen kamer niet lukken. Ik heb een paar telefoontjes gepleegd, en uiteindelijk kreeg ze haar sleutel bij uitzondering na kantoortijd, en ze vloog me ter plekke om mijn nek.
Voor mij zijn dit soort dingen eigenlijk een vanzelfsprekendheid.
Er wordt echt niet altijd misbruik van gemaakt.
Dat ik iets voor anderen kan betekenen kan me zo'n geluksgevoel geven.
Daarom heb ik des te meer een hekel aan gemeenheid, achterbaksheid en manipulatie.
Elmer, die vriendin van jou is als een olifant door een porceleinkast gegaan.
Ik kan me jou gevoel ook goed voorstellen.
Als je haar, en zij jou, al zolang kent, zou ze toch, ook al voelt ze het zelf niet zo, kunnen verwachten dat het jou rauw op je dak zou vallen. Door haar man verstuurd? Ze had best iets verzachtends kunnen doen. Misschien niet een excuus, maar wel iets van: potverdikkeme Elmer, wat vind ik dit rot dat dat zo bij je binnenkomt.
Aan de andere kant Elmer, ligt dit ook niet een beetje aan hoe ze normaalgesproken kan zijn? Is dat misschien niet typisch voor deze vriendin.
Ik heb er ook eentje die de botte bijl aardig kan hanteren.
Ik hou er al rekening mee. Ik kan het van haar wel hebben, omdat ze er meestal achteraf zelf wel op terugkomt.
Een excuus is dan meestal niet meer nodig omdat de scherpe kantjes er dan al af zijn. Maar toch gebeurt het steeds weer.
Dubio,
Op jou wil ik even via de mail reageren.
Leo,
off-topic, kan het zijn dat ik jou in levende lijve gezien heb?
In een middel/grote stad, vlakbij het station.
Ik was op de fiets en reed een tunnel uit.
Degene waarvan ik dacht dat jij het was, was lopend en ging er juist in.
Als je het was, zegt dit je genoeg.
Ik keek diegene namelijk nogal aan, en die had dat in de gaten en keek mij aan, die dacht wss wat mot dat mens.
´t was een week of twee geleden.
Weer een dagje verder. Aan de ene kant wat meer afstand, aan de andere kant een stapje dichterbij het einde van de vakantie, waarna ik zal moeten handelen.
Het is zo raar, vanmiddag was ik zomaar ergens in een stadje, ik zat zomaar ergens met de jongens die een ijsje aten op een muurtje en er liepen de hele tijd mensen voorbij.
Ik vind het altijd heerlijk, mensen kijken.
Op eens drong de gedachte zich aan mij op: wie van de mensen die ik hier nu voorbij zie gaan, zou zich voelen als ik over die brief die ik kreeg?
Wat ik bedoel is dat het niet alleen de inhoud van de brief is die onprettig overkomt, maar dat ik mezelf daar zo klein en onwaardig door voel.
Buig en weg probeer te kruipen, in elkaar schrompel tot een zielig hoopje, waar is mijn waardigheid op dat moment?
En dat alles door de grote mond van een ander, die bluft, die scherp is, waarvoor aanval de beste verdediging is.
Het rotste van het hele geval is dat ik mezelf verwijt dat ik niet kan handelen op zulke momenten.
Ik kon het niet in mijn relatie, kan het niet bij mijn advocaat, en het speelt er absoluut niet, maar als het bijvoorbeeld op mijn werk zou gebeuren, zou ik ook nergens zijn.
Heb ik er dan nog niks van geleerd?
Die therapie die ik heb, nog steeds, ik neem de verantwoording van zaken op me, waar anderen dan zouden moeten doen, daardoor ben ik erg makkelijk voor anderen.
Mijn geweten is eindeloos. Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet....het is iets dat ik met me meedraag, zoals anderen het geloof hebben meegekregen.
Ik kom er niet altijd door in moeilijkheden, het heeft me ook mooie dingen gebracht.
Een poes die aangereden werd op straat - ik zat nét op de middelbare school - heb ik meegenomen in mijn armen (jas onder het bloed) naar het dichtsbijzijnde huis: wilt u aub de dierenhulpdienst bellen vroeg ik aan de mevrouw die er woonde, ze deed het. Vervolgens heb ik bij de winkels in de buurt briefjes opgehangen, en werd ik later op de dag gebeld door de eigenaar. De poes was geopereerd, en kon weer terug naar huis.
Ik werd uitgenodigd bij die mensen thuis, en die hadden speciaal voor mij een gebakje gehaald, ik kreeg cola, en een boek en stiften als cadeau.
Pasgeleden was er een jong meisje die vanuit het buitenland een poosje kwam studeren. Ze had een kamer gehuurd, alles geregeld, maar door een misverstand liep de overdracht van de sleutel mis. Ik hoorde ervan op mijn werk, ze kende niemand en moest waarschijnlijk een nacht zien te overbruggen.
Ik heb haar mijn telefoonnummer gegeven en gezegd dat ze bij mij kon slapen, mocht het met haar eigen kamer niet lukken. Ik heb een paar telefoontjes gepleegd, en uiteindelijk kreeg ze haar sleutel bij uitzondering na kantoortijd, en ze vloog me ter plekke om mijn nek.
Voor mij zijn dit soort dingen eigenlijk een vanzelfsprekendheid.
Er wordt echt niet altijd misbruik van gemaakt.
Dat ik iets voor anderen kan betekenen kan me zo'n geluksgevoel geven.
Daarom heb ik des te meer een hekel aan gemeenheid, achterbaksheid en manipulatie.
Elmer, die vriendin van jou is als een olifant door een porceleinkast gegaan.
Ik kan me jou gevoel ook goed voorstellen.
Als je haar, en zij jou, al zolang kent, zou ze toch, ook al voelt ze het zelf niet zo, kunnen verwachten dat het jou rauw op je dak zou vallen. Door haar man verstuurd? Ze had best iets verzachtends kunnen doen. Misschien niet een excuus, maar wel iets van: potverdikkeme Elmer, wat vind ik dit rot dat dat zo bij je binnenkomt.
Aan de andere kant Elmer, ligt dit ook niet een beetje aan hoe ze normaalgesproken kan zijn? Is dat misschien niet typisch voor deze vriendin.
Ik heb er ook eentje die de botte bijl aardig kan hanteren.
Ik hou er al rekening mee. Ik kan het van haar wel hebben, omdat ze er meestal achteraf zelf wel op terugkomt.
Een excuus is dan meestal niet meer nodig omdat de scherpe kantjes er dan al af zijn. Maar toch gebeurt het steeds weer.
Dubio,
Op jou wil ik even via de mail reageren.
Leo,
off-topic, kan het zijn dat ik jou in levende lijve gezien heb?
In een middel/grote stad, vlakbij het station.
Ik was op de fiets en reed een tunnel uit.
Degene waarvan ik dacht dat jij het was, was lopend en ging er juist in.
Als je het was, zegt dit je genoeg.
Ik keek diegene namelijk nogal aan, en die had dat in de gaten en keek mij aan, die dacht wss wat mot dat mens.
´t was een week of twee geleden.
maandag 21 juli 2008 om 20:06
Elmer, neem zo veel ruimte in als je wilt. Dit was een zware dag voor jou, met een vervelend incident met je vriendin. Probeer er inderdaad uit te komen voor je vriendin langs komt, anders blijf je je er druk om maken tot ze komt. Laat haar duidelijk weten hoe een en ander op jou is overgekomen. Als ze dat niet begrijpt, ja, dan vind ik dat ook wel iets over haar zeggen en kun je kijken wat je verder met deze vriendschap wil.
Leo, wat enorm &*^&* dat je zoveel pijn hebt. Is daar niks aan te doen?
Iseo, of iemand anders, wie heeft het boek geschreven? Kan ik er even op googlen en het eventueel bestellen (ik neem maar aan dat het hier niet verkrijgbaar is).
Leo, wat enorm &*^&* dat je zoveel pijn hebt. Is daar niks aan te doen?
Iseo, of iemand anders, wie heeft het boek geschreven? Kan ik er even op googlen en het eventueel bestellen (ik neem maar aan dat het hier niet verkrijgbaar is).
maandag 21 juli 2008 om 20:57
Even voor iedereen:
Zullen we afspreken dat NIEMAND zich meer excuseert voor eventuele ingenomen forumruimte?
Iedereen mag posten, zo veel en zo vaak als ze wil, daar is dit topic voor, we kennen elkaar.
Ik heb geen excuses van jullie nodig, voor niks niet, nooit niet, zeker niet als het om het ontspruien gaat over dingen waar je mee zit. Zijn jullie het met me eens of moeten we het hier over hebben?
Geen sorry meer zeggen, niet bang zijn dat je te veel post, niet denken dat 'we' dat wel vervelend zullen vinden. Je post hier gewoon en hoe vaak en hoe veel moet je helemaal zelf weten.
Afgesproken?
Zullen we afspreken dat NIEMAND zich meer excuseert voor eventuele ingenomen forumruimte?
Iedereen mag posten, zo veel en zo vaak als ze wil, daar is dit topic voor, we kennen elkaar.
Ik heb geen excuses van jullie nodig, voor niks niet, nooit niet, zeker niet als het om het ontspruien gaat over dingen waar je mee zit. Zijn jullie het met me eens of moeten we het hier over hebben?
Geen sorry meer zeggen, niet bang zijn dat je te veel post, niet denken dat 'we' dat wel vervelend zullen vinden. Je post hier gewoon en hoe vaak en hoe veel moet je helemaal zelf weten.
Afgesproken?
maandag 21 juli 2008 om 20:59
quote:eleonora schreef op 21 juli 2008 @ 20:57:
Even voor iedereen:
Zullen we afspreken dat NIEMAND zich meer excuseert voor eventuele ingenomen forumruimte?
Iedereen mag posten, zo veel en zo vaak als ze wil, daar is dit topic voor, we kennen elkaar.
Ik heb geen excuses van jullie nodig, voor niks niet, nooit niet, zeker niet als het om het ontspruien gaat over dingen waar je mee zit. Zijn jullie het met me eens of moeten we het hier over hebben?
Geen sorry meer zeggen, niet bang zijn dat je te veel post, niet denken dat 'we' dat wel vervelend zullen vinden. Je post hier gewoon en hoe vaak en hoe veel moet je helemaal zelf weten.
Afgesproken?Leo, je hebt het prachtig verwoord, het ontbreekt mij aan energie om dit te schrijven maar ik ben het helemaal met je eens!!!
Even voor iedereen:
Zullen we afspreken dat NIEMAND zich meer excuseert voor eventuele ingenomen forumruimte?
Iedereen mag posten, zo veel en zo vaak als ze wil, daar is dit topic voor, we kennen elkaar.
Ik heb geen excuses van jullie nodig, voor niks niet, nooit niet, zeker niet als het om het ontspruien gaat over dingen waar je mee zit. Zijn jullie het met me eens of moeten we het hier over hebben?
Geen sorry meer zeggen, niet bang zijn dat je te veel post, niet denken dat 'we' dat wel vervelend zullen vinden. Je post hier gewoon en hoe vaak en hoe veel moet je helemaal zelf weten.
Afgesproken?Leo, je hebt het prachtig verwoord, het ontbreekt mij aan energie om dit te schrijven maar ik ben het helemaal met je eens!!!
maandag 21 juli 2008 om 21:10
Perel, mooi zeg die voorbeelden van hoe je zo maar voor iemand klaar kunt staan.
Dat geluksgevoel, echt, zo mooi als je even een 'band' met iemand kunt hebben die je zomaar (of juist niet zomaar) tegenkomt.
Dat meisje bijvoorbeeld, vergeet jou echt niet, ze denkt weer even aan dat moment met jou, ook later denk ik misschien net wanneer ze dat nodig blijkt te hebben en ze kan er weer even tegen aan, het zal haar vast inspireren. Je geeft iets aan elkaar door, daar geloof ik in.
Hoe zat dat ook alweer, met dat iets je grote kracht kan zijn en tegelijk je valkuil of zwakke plek?
Dat geluksgevoel, echt, zo mooi als je even een 'band' met iemand kunt hebben die je zomaar (of juist niet zomaar) tegenkomt.
Dat meisje bijvoorbeeld, vergeet jou echt niet, ze denkt weer even aan dat moment met jou, ook later denk ik misschien net wanneer ze dat nodig blijkt te hebben en ze kan er weer even tegen aan, het zal haar vast inspireren. Je geeft iets aan elkaar door, daar geloof ik in.
Hoe zat dat ook alweer, met dat iets je grote kracht kan zijn en tegelijk je valkuil of zwakke plek?
maandag 21 juli 2008 om 21:28
quote:Elmervrouw schreef op 21 juli 2008 @ 18:58:
[...]
Door er hier over te schrijven wordt voor mij ook duidelijk dat het niet om het feit van die verjaardag gaat, maar om haar reaktie en houding naderhand. Als ik zelf iets vergeet, of per ongeluk een slechte timing met iets heb en iemand zegt wat het haar deed, dan voel ik me rot en haast ik me om excuus aan te bieden, of het goed te maken, of wat dan ook. Dan heb ik bij wijze van spreken geen rust totdat de lucht opgehelderd is. Dat voel ik hier niet. En dat zegt iets over haar. En hoe ik dat vind?...
Inderdaad, het gaat erom dat jij probeerde duidelijk te maken aan haar wat het met jou doet, voor jou betekent.
En over het algemeen hoop je dat de ander aanvoelt dat het belangrijk is te luisteren naar wat er nou precies bedoeld wordt.
Of wat jij zegt nou wel of niet 'terecht' (sorry ik schrijf het een beetje krom) is, het gaat in een vriendschap toch ook er om dat dat ondergeschikt is aan het feit dat je dus ergens ruimte zou moeten kunnen aanvoelen om juist vrienden te zijn, elkaar zien staan, luisteren.
Jij hebt veel meegemaakt, zij weet dat. Ze zou kunnen begrijpen dat het soms, en zeker op de verjaardag van Sennah, niet vanzelf gaat en de dingen niet zo 'simpel' zijn als hoe zij het zegt/verklaart. Dat dat in ieder geval niet zo voor jou is en dat haar boodschap of verklaring dus hard aankomt, zeker wanneer jij dat probeerde aan te geven dus.
Je schrijft dat je het zelf echt wilt goedmaken, als je er achter komt dat er zo iets aan de hand is. Dan is dat dus echt gemeend.
Is jouw verwachting, dat wat je het liefste wilt, nu dat zij voelt en begrijpt wat er aan de hand is, en dat jij alleen daarna excuses oid kunt accepteren van haar voor jezelf?
Als die niet gebeurd, de komende dagen of wanneer jullie (volgende week geloof ik) die afspraak hebben, blijf jij dan met een rotgevoel achter?
Hoe goed je ook je best doet om het misschien nog een keer bespreekbaar te maken, omdat je iets hoopt van de vriendschap met haar.
Wanneer is het voor jou okee?
Als je voor jezelf bent opgekomen door eerlijk uit te spreken hoe het gaat en wat je ervaarde?
Of wanneer er ook daadwerkelijk een goed gesprek uitkomt en dat zij het begrijpt?
Ik ben zelf trouwens de ene keer wel, de andere keer niet attent, ik ben soms erg met mijzelf bezig, niet altijd aanspreekbaar. Ik heb soms de energie niet.
Maar ik hoop wel dat de mensen om wie ik geef dat merken, dat voelen, dat het mij wat doet hoe het met ze gaat. Eromheen ook, als ik bijvoorbeeld geen kaartje heb gestuurd.
Ik ben zo blij met de mensen die ik heb ontmoet, die laten zien dat het in kleine dingen soms kan zitten, dat je het voelt.
[...]
Door er hier over te schrijven wordt voor mij ook duidelijk dat het niet om het feit van die verjaardag gaat, maar om haar reaktie en houding naderhand. Als ik zelf iets vergeet, of per ongeluk een slechte timing met iets heb en iemand zegt wat het haar deed, dan voel ik me rot en haast ik me om excuus aan te bieden, of het goed te maken, of wat dan ook. Dan heb ik bij wijze van spreken geen rust totdat de lucht opgehelderd is. Dat voel ik hier niet. En dat zegt iets over haar. En hoe ik dat vind?...
Inderdaad, het gaat erom dat jij probeerde duidelijk te maken aan haar wat het met jou doet, voor jou betekent.
En over het algemeen hoop je dat de ander aanvoelt dat het belangrijk is te luisteren naar wat er nou precies bedoeld wordt.
Of wat jij zegt nou wel of niet 'terecht' (sorry ik schrijf het een beetje krom) is, het gaat in een vriendschap toch ook er om dat dat ondergeschikt is aan het feit dat je dus ergens ruimte zou moeten kunnen aanvoelen om juist vrienden te zijn, elkaar zien staan, luisteren.
Jij hebt veel meegemaakt, zij weet dat. Ze zou kunnen begrijpen dat het soms, en zeker op de verjaardag van Sennah, niet vanzelf gaat en de dingen niet zo 'simpel' zijn als hoe zij het zegt/verklaart. Dat dat in ieder geval niet zo voor jou is en dat haar boodschap of verklaring dus hard aankomt, zeker wanneer jij dat probeerde aan te geven dus.
Je schrijft dat je het zelf echt wilt goedmaken, als je er achter komt dat er zo iets aan de hand is. Dan is dat dus echt gemeend.
Is jouw verwachting, dat wat je het liefste wilt, nu dat zij voelt en begrijpt wat er aan de hand is, en dat jij alleen daarna excuses oid kunt accepteren van haar voor jezelf?
Als die niet gebeurd, de komende dagen of wanneer jullie (volgende week geloof ik) die afspraak hebben, blijf jij dan met een rotgevoel achter?
Hoe goed je ook je best doet om het misschien nog een keer bespreekbaar te maken, omdat je iets hoopt van de vriendschap met haar.
Wanneer is het voor jou okee?
Als je voor jezelf bent opgekomen door eerlijk uit te spreken hoe het gaat en wat je ervaarde?
Of wanneer er ook daadwerkelijk een goed gesprek uitkomt en dat zij het begrijpt?
Ik ben zelf trouwens de ene keer wel, de andere keer niet attent, ik ben soms erg met mijzelf bezig, niet altijd aanspreekbaar. Ik heb soms de energie niet.
Maar ik hoop wel dat de mensen om wie ik geef dat merken, dat voelen, dat het mij wat doet hoe het met ze gaat. Eromheen ook, als ik bijvoorbeeld geen kaartje heb gestuurd.
Ik ben zo blij met de mensen die ik heb ontmoet, die laten zien dat het in kleine dingen soms kan zitten, dat je het voelt.
maandag 21 juli 2008 om 21:56
Elmer, ik weet dat je spiritueel ingesteld bent en graag een zin geeft aan de gebeurtenissen in je leven. Kun je een zin vinden in de gebeurtenis met deze vriendin? Wat vertelt jou dit? Je worstelt met twee dingen tegelijk: moeite met ruimte innemen, het anderen naar de zin willen maken, andermans gevoel boven het jouwe stellen. Anderzijds die vriendin, die dat níet doet. Doet zij feitelijk niet een beetje wat jij wat meer zou willen doen? Gewoon haar ding doen, niet zo bezig zijn met hoe het bij jou aankomt, niet op eieren lopen om te voorkomen dat jij boos of gekwetst bent. Zij laat dat gevoel volkomen bij jou liggen. Los van het oordeel dat je daarover kunt hebben: kun jij daar iets mee?
Wat haal jij eruit zo voorzichtig te zijn, zo voortdurend rekening te houden met anderen, geen ruimte in te durven nemen zonder toestemming of ten minste een excuus achteraf? Laten we wel wezen: we doen dat niet, of niet alleen, omdat we zulke geweldig altruistische mensen zijn (sorry, geen trema's), maar ook omdat dat voor onszelf comfortabeler is. Waarom? Omdat ons dan niets te verwijten valt?
Wat haal jij eruit zo voorzichtig te zijn, zo voortdurend rekening te houden met anderen, geen ruimte in te durven nemen zonder toestemming of ten minste een excuus achteraf? Laten we wel wezen: we doen dat niet, of niet alleen, omdat we zulke geweldig altruistische mensen zijn (sorry, geen trema's), maar ook omdat dat voor onszelf comfortabeler is. Waarom? Omdat ons dan niets te verwijten valt?
Ga in therapie!
maandag 21 juli 2008 om 22:14
Dub,
Misschien zou ze zo graag eens willen dat voor haar ook zo gezorgd werd?
Zoals ik altijd in gedachten meedraag, je inleven in iemand anders, en bedenken hoe jij in dat geval behandeld wilt worden. Dat er om je gedacht wordt, rekening met je gehouden wordt.
Hopen dat je goede gedrag zich beloont.
Misschien krijg je daardoor verwachtingen.
Dan doet het pijn als anderen daar niet aan voldoen.
Ik vind het ook een teer punt. Loop er zelf ook tegenaan.
Eigenlijk mag je het zo niet spelen. Afdwingen.
Eén en één is geen twee in dit geval.
Misschien zou ze zo graag eens willen dat voor haar ook zo gezorgd werd?
Zoals ik altijd in gedachten meedraag, je inleven in iemand anders, en bedenken hoe jij in dat geval behandeld wilt worden. Dat er om je gedacht wordt, rekening met je gehouden wordt.
Hopen dat je goede gedrag zich beloont.
Misschien krijg je daardoor verwachtingen.
Dan doet het pijn als anderen daar niet aan voldoen.
Ik vind het ook een teer punt. Loop er zelf ook tegenaan.
Eigenlijk mag je het zo niet spelen. Afdwingen.
Eén en één is geen twee in dit geval.
maandag 21 juli 2008 om 22:19
Ja, dat een ander ook zo aan jou denkt. Dat je doet wat je zelf graag zou ervaren.
Dat je snel een schuldgevoel hebt, omdat je ergens denkt te weten of voelen of geleerd hebt 'hoe het hoort'.
Dat je krediet opbouwt, iets terug hoopt verwachten?
Omdat je geen fouten durft te maken. En zelf heel erg kritisch bent op wat je doet of zegt en iets snel als fout kunt zien, waardoor je zelfvertrouwen weer schade oploopt.
Dat je het niet zo goed weet, en maar steeds heel hard je best loopt te doen, omdat dat zinvol voelt.
Dat jer pas ruimte mag innemen als je op alle gebieden perfect je best doet.
Dat je snel een schuldgevoel hebt, omdat je ergens denkt te weten of voelen of geleerd hebt 'hoe het hoort'.
Dat je krediet opbouwt, iets terug hoopt verwachten?
Omdat je geen fouten durft te maken. En zelf heel erg kritisch bent op wat je doet of zegt en iets snel als fout kunt zien, waardoor je zelfvertrouwen weer schade oploopt.
Dat je het niet zo goed weet, en maar steeds heel hard je best loopt te doen, omdat dat zinvol voelt.
Dat jer pas ruimte mag innemen als je op alle gebieden perfect je best doet.
maandag 21 juli 2008 om 22:25
quote:Iseo schreef op 21 juli 2008 @ 22:19:
Dat jer pas ruimte mag innemen als je op alle gebieden perfect je best doet.
Dit is een denkfout want hiermee leg je voor jezelf dus de lat te hoog!'
(en dan stiekum ook nog verwachten dat iedereen dit doet)
Je mag altijd ruimte innemen, de ruimte die je nodig bent! Daarvoor hoef je niet perfect te zijn, want vertel eens, wanneer ben je perfect? Een onmogelijk streven.
liefs Zonlicht
Dat jer pas ruimte mag innemen als je op alle gebieden perfect je best doet.
Dit is een denkfout want hiermee leg je voor jezelf dus de lat te hoog!'
(en dan stiekum ook nog verwachten dat iedereen dit doet)
Je mag altijd ruimte innemen, de ruimte die je nodig bent! Daarvoor hoef je niet perfect te zijn, want vertel eens, wanneer ben je perfect? Een onmogelijk streven.
liefs Zonlicht
maandag 21 juli 2008 om 22:29
quote:zonlicht2 schreef op 21 juli 2008 @ 22:25:
[...]
Dit is een denkfout want hiermee leg je voor jezelf dus de lat te hoog!'
(en dan stiekum ook nog verwachten dat iedereen dit doet)
Je mag altijd ruimte innemen, de ruimte die je nodig bent! Daarvoor hoef je niet perfect te zijn, want vertel eens, wanneer ben je perfect? Een onmogelijk streven.
liefs Zonlicht
Ja precies.
Maar je kunt over alles wel te veel nadenken en daaraan verbinden hoe het zou moeten als je 'perfect' bent, zeker voor mij omdat ik bang ben fouten te maken.
Ik werd jarenlang op steeds 1 foutje afgerekend en ben echt getraind ofzo in het steeds voor zijn van wat ik niet goed zou kunnen doen. Zit er een beetje in.
Geeft dan na al die tijd een 'comfortabel gevoel' omdat je een patroon volgt denk ik. Dat er is ingesleten.
[...]
Dit is een denkfout want hiermee leg je voor jezelf dus de lat te hoog!'
(en dan stiekum ook nog verwachten dat iedereen dit doet)
Je mag altijd ruimte innemen, de ruimte die je nodig bent! Daarvoor hoef je niet perfect te zijn, want vertel eens, wanneer ben je perfect? Een onmogelijk streven.
liefs Zonlicht
Ja precies.
Maar je kunt over alles wel te veel nadenken en daaraan verbinden hoe het zou moeten als je 'perfect' bent, zeker voor mij omdat ik bang ben fouten te maken.
Ik werd jarenlang op steeds 1 foutje afgerekend en ben echt getraind ofzo in het steeds voor zijn van wat ik niet goed zou kunnen doen. Zit er een beetje in.
Geeft dan na al die tijd een 'comfortabel gevoel' omdat je een patroon volgt denk ik. Dat er is ingesleten.
maandag 21 juli 2008 om 22:43
Is het een soort van afdwingen van liefde en waardering? Als ik maar goed genoeg mijn best doe en weinig genoeg eis, dan moeten daar wel liefde en waardering tegenover staan? En als ik die dan niet krijg, kan ik daar teleurgesteld over zijn want ik deed zo mijn best dat ik het gewoon verdien?
Ik zie het van mezelf niet zozeer als iets positiefs dat ik zo doe (dwz als ik niet aan de verwachtingen van anderen voldoe, een beetje kruiperige neigingen eigenlijk). Ik vind het een beetje zielig van mezelf dat ik er zo slecht tegen kan dat iemand een negatieve gedachte over mij heeft. Totaal onrealistisch, want nee ik ben niet perfect, en nee ik weet dat je nooit bij iedereen altijd in de smaak kan vallen. Maar toch blijven proberen hè.
Ik kom er nu steeds meer los van gelukkig. Ik leer boos te worden op mensen, soms zelfs zonder goede reden Moet kunnen, ik ben ook maar een mens en heb ook wel eens pms of een off-day. Mag ik dat dan ook eens afreageren op de winkeljuf of buurman of wie me toevallig voor de voeten loopt? Ja, dat mag. Want ik ben nog steeds wel leuk, ook al doe ik een keer boos of onredelijk of onverschillig.
Ik zie het van mezelf niet zozeer als iets positiefs dat ik zo doe (dwz als ik niet aan de verwachtingen van anderen voldoe, een beetje kruiperige neigingen eigenlijk). Ik vind het een beetje zielig van mezelf dat ik er zo slecht tegen kan dat iemand een negatieve gedachte over mij heeft. Totaal onrealistisch, want nee ik ben niet perfect, en nee ik weet dat je nooit bij iedereen altijd in de smaak kan vallen. Maar toch blijven proberen hè.
Ik kom er nu steeds meer los van gelukkig. Ik leer boos te worden op mensen, soms zelfs zonder goede reden Moet kunnen, ik ben ook maar een mens en heb ook wel eens pms of een off-day. Mag ik dat dan ook eens afreageren op de winkeljuf of buurman of wie me toevallig voor de voeten loopt? Ja, dat mag. Want ik ben nog steeds wel leuk, ook al doe ik een keer boos of onredelijk of onverschillig.
Ga in therapie!
maandag 21 juli 2008 om 22:48
Wat voor mij ook heeft geholpen is het afgelopen schooljaar in de klas te hebben gezeten met nèt 18-jarigen. Die zijn echt direct tegenwoordig! Mijn klasgenoten zeggen vaak op een heel negatieve toon wat ze ergens van vinden, kunnen enorm klagen en botte opmerkingen maken.
Die niet eens lijken te blijven hangen.
Ik ben vaak helemaal van slag geweest terwijl er vanuit hun dan niets aan de hand was.
Die niet eens lijken te blijven hangen.
Ik ben vaak helemaal van slag geweest terwijl er vanuit hun dan niets aan de hand was.
maandag 21 juli 2008 om 23:30
Lieve vrouwen,
Even kort. Het gaat goed, ben veel aan het regelen. Ik merk dat ik nu niet toe ben aan het reflecteren op mezelf. Ben te druk in mijn hoofd. Leef op adrenaline, was het weekend ook zo moe. Maar het loopt, een kwestie van aftellen, ik moet geduld hebben maar we werken eraan dat we beiden verder kunnen. Dat is positief. Maar ik lees jullie relazen wel maar voel niet de rust om erop te reageren want kan er zelf nu niet over nadenken. Straks, over een paar maanden komt dat wel.
Maar Dubio, jouw opmerkingen over waarom dit gedrag vertonen zijn wat mij betreft zeer treffend!! Mij kon in ieder geval niets verweten worden. Ik deed het goed....
Ik ga nu slapen, ben moe..
xx
Even kort. Het gaat goed, ben veel aan het regelen. Ik merk dat ik nu niet toe ben aan het reflecteren op mezelf. Ben te druk in mijn hoofd. Leef op adrenaline, was het weekend ook zo moe. Maar het loopt, een kwestie van aftellen, ik moet geduld hebben maar we werken eraan dat we beiden verder kunnen. Dat is positief. Maar ik lees jullie relazen wel maar voel niet de rust om erop te reageren want kan er zelf nu niet over nadenken. Straks, over een paar maanden komt dat wel.
Maar Dubio, jouw opmerkingen over waarom dit gedrag vertonen zijn wat mij betreft zeer treffend!! Mij kon in ieder geval niets verweten worden. Ik deed het goed....
Ik ga nu slapen, ben moe..
xx
dinsdag 22 juli 2008 om 11:40
Ja goed, die afspraak, Eleonora. Hup, gewoon ruimte innemen. Gewoon voelen wat je voelt. Of het nu terecht is of niet. Of het mag, of niet. Oei, wat gewaagd. Maar ik ga het doen. Jullie zien toch mijn angstrillingen niet.
Ik heb veel nagedacht over de ontstane situatie en uiteindelijk voelde ik heel duidelijk dat het voor mij niet goed voelde als ik niets zou zeggen totdat ze hier zou komen. Uiteindelijk heb ik in een mailtje gezegd wat het met mij heeft gedaan én ik heb er ook bij gezegd dat ik het niet leuk vind om dit te moeten zeggen, maar dat onze vriendschap van zo'n lange tijd me teveel waard is om iets wat me nu dwars zit, te laten uitgroeien tot iets wat te groot wordt als ik niets zou zeggen. En het was een opluchting toen ik dit verstuurd had; toen was het nagenoeg weg uit mijn hoofd en kon ik het meer loslaten. Inmiddels heb ik een leesbevestiging gehad, zie ik in mijn mail.
Duidelijk voorbeeld van een situatie waarin ik echt moest kijken wat ik voel, waar het precies om gaat, en of ik het kon laten liggen, of niet. Eerder zou ik uit angst niets zeggen. Nu heb ik ook angst, maar laat die niet overheersen. Ja, ik ben bang dat ze boos wordt. Dat ze niet meer goed over mij denkt. Dat ze mij een zeikerd vindt. Overdreven. En dat vind ik niet leuk. Maar ik geloof wel dat ik nu een stukje eigenwaarde terugvind, met handelen zoals ik nu heb gehandeld. Ik ben er ook nog!
Ik heb veel nagedacht over de ontstane situatie en uiteindelijk voelde ik heel duidelijk dat het voor mij niet goed voelde als ik niets zou zeggen totdat ze hier zou komen. Uiteindelijk heb ik in een mailtje gezegd wat het met mij heeft gedaan én ik heb er ook bij gezegd dat ik het niet leuk vind om dit te moeten zeggen, maar dat onze vriendschap van zo'n lange tijd me teveel waard is om iets wat me nu dwars zit, te laten uitgroeien tot iets wat te groot wordt als ik niets zou zeggen. En het was een opluchting toen ik dit verstuurd had; toen was het nagenoeg weg uit mijn hoofd en kon ik het meer loslaten. Inmiddels heb ik een leesbevestiging gehad, zie ik in mijn mail.
Duidelijk voorbeeld van een situatie waarin ik echt moest kijken wat ik voel, waar het precies om gaat, en of ik het kon laten liggen, of niet. Eerder zou ik uit angst niets zeggen. Nu heb ik ook angst, maar laat die niet overheersen. Ja, ik ben bang dat ze boos wordt. Dat ze niet meer goed over mij denkt. Dat ze mij een zeikerd vindt. Overdreven. En dat vind ik niet leuk. Maar ik geloof wel dat ik nu een stukje eigenwaarde terugvind, met handelen zoals ik nu heb gehandeld. Ik ben er ook nog!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 22 juli 2008 om 11:51
quote:dubiootje schreef op 21 juli 2008 @ 21:56:
Kun je een zin vinden in de gebeurtenis met deze vriendin? Wat vertelt jou dit?
.....
Wat haal jij eruit zo voorzichtig te zijn, zo voortdurend rekening te houden met anderen, geen ruimte in te durven nemen zonder toestemming of ten minste een excuus achteraf? Laten we wel wezen: we doen dat niet, of niet alleen, omdat we zulke geweldig altruistische mensen zijn (sorry, geen trema's), maar ook omdat dat voor onszelf comfortabeler is. Waarom? Omdat ons dan niets te verwijten valt?
.. Moeilijk onder woorden te brengen, even denken.. Bij mij is het vanuit angst. Heeft alles met vroeger te maken. Eigenlijk was ik doodsbang van mijn ouders, de gewelddadige neigingen van mijn vader en het kruiperige van mijn moeder, maar ook haar manipulatie; ik heb mezelf onzichtbaar, onhoorbaar gemaakt, ik moest wel om te overleven. Mijn best doen. Niets verkeerd doen. Op eieren lopen, ja! En het voelt nog steeds of er geweld (in welke vorm ook) op me af komt, zo gauw ik maar iets van ruimte inneem. Eigenlijk vreemd als ik er rationeel over nadenk, want nu zal dat echt niet meer gebeuren. Het is echt alleen die kinderlijke (doods?)angst die hier opspeelt.
En bij elk experimentje met ruimte innemen (in dit geval zeggen wat iets mij doet, bij die vriendin) komt die angst omhoog, hoe onlogisch ook. Want nou én, als ze boos wordt? Gebeurt er dan een ramp? Nee, het ergst wat zou kunnen gebeuren is dat ze de vriendschap verbreekt. Maar als iemand geen enkele moeite wil doen om ook een keer mijn kant te bekijken, mis ik dan iets; mis ik dan echt iets? .....
Deze gebeurtenis laat mij weer een situatie zien waarin ik moet gaan staan voor mezelf; ik heb evenveel recht als zij om te voelen wat ik voel, en om het ook te zeggen. Zulke situaties krijg ik zoveel de laatste maanden: ruimte innemen. Dat wilde ik ook leren, en hier is de uitdaging. Steeds een nieuwe, zucht, het is wél vermoeiend.
Kun je een zin vinden in de gebeurtenis met deze vriendin? Wat vertelt jou dit?
.....
Wat haal jij eruit zo voorzichtig te zijn, zo voortdurend rekening te houden met anderen, geen ruimte in te durven nemen zonder toestemming of ten minste een excuus achteraf? Laten we wel wezen: we doen dat niet, of niet alleen, omdat we zulke geweldig altruistische mensen zijn (sorry, geen trema's), maar ook omdat dat voor onszelf comfortabeler is. Waarom? Omdat ons dan niets te verwijten valt?
.. Moeilijk onder woorden te brengen, even denken.. Bij mij is het vanuit angst. Heeft alles met vroeger te maken. Eigenlijk was ik doodsbang van mijn ouders, de gewelddadige neigingen van mijn vader en het kruiperige van mijn moeder, maar ook haar manipulatie; ik heb mezelf onzichtbaar, onhoorbaar gemaakt, ik moest wel om te overleven. Mijn best doen. Niets verkeerd doen. Op eieren lopen, ja! En het voelt nog steeds of er geweld (in welke vorm ook) op me af komt, zo gauw ik maar iets van ruimte inneem. Eigenlijk vreemd als ik er rationeel over nadenk, want nu zal dat echt niet meer gebeuren. Het is echt alleen die kinderlijke (doods?)angst die hier opspeelt.
En bij elk experimentje met ruimte innemen (in dit geval zeggen wat iets mij doet, bij die vriendin) komt die angst omhoog, hoe onlogisch ook. Want nou én, als ze boos wordt? Gebeurt er dan een ramp? Nee, het ergst wat zou kunnen gebeuren is dat ze de vriendschap verbreekt. Maar als iemand geen enkele moeite wil doen om ook een keer mijn kant te bekijken, mis ik dan iets; mis ik dan echt iets? .....
Deze gebeurtenis laat mij weer een situatie zien waarin ik moet gaan staan voor mezelf; ik heb evenveel recht als zij om te voelen wat ik voel, en om het ook te zeggen. Zulke situaties krijg ik zoveel de laatste maanden: ruimte innemen. Dat wilde ik ook leren, en hier is de uitdaging. Steeds een nieuwe, zucht, het is wél vermoeiend.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 22 juli 2008 om 12:30
Bekijk de film over assertiviteit eens van John Cleese. Die geeft een humoristische maar wel kraakheldere kijk op dingen als opkomen voor jezelf.
Kijk vooruit Elmer, niet naar achteren, dan wordt je een slachtoffer en dat hoef je niet te zijn. Probeer situaties te relativeren en betrek ze niet op jou als persoon. Het is niet jouw schuld als mensen niet aardig zijn of doen. Het ergste wat er in het geval van je vriendin kan gebeuren is dat ze boos wordt. Nou en? Jij bent toch ook boos? En als je het niet bent, wordt het dan maar eens.
Niet in de verdriet- en teleurstellingmodus gaan zitten, daar schiet je niks mee op. Denk niet bij iedere pijnlijke situatie, 'wat wordt mij aangedaan' kijk naar hoe je kunt voorkomen dat het je nogmaals wordt aangedaan, daar ga je meer aan hebben dan aan treuren. Van treurnis en verdriet krijg je geen energie. Van (desnoods) woede maar zeker van relativeren wel.
Je verleden heeft invloed op je maar mag niet de reden zijn dat je niet opkomt voor jezelf. Juist dat verleden zou je moeten leren dat er maar één iemand is die pal voor jou kan staan. Dat ben jij en jij alléén.
Kijk vooruit Elmer, niet naar achteren, dan wordt je een slachtoffer en dat hoef je niet te zijn. Probeer situaties te relativeren en betrek ze niet op jou als persoon. Het is niet jouw schuld als mensen niet aardig zijn of doen. Het ergste wat er in het geval van je vriendin kan gebeuren is dat ze boos wordt. Nou en? Jij bent toch ook boos? En als je het niet bent, wordt het dan maar eens.
Niet in de verdriet- en teleurstellingmodus gaan zitten, daar schiet je niks mee op. Denk niet bij iedere pijnlijke situatie, 'wat wordt mij aangedaan' kijk naar hoe je kunt voorkomen dat het je nogmaals wordt aangedaan, daar ga je meer aan hebben dan aan treuren. Van treurnis en verdriet krijg je geen energie. Van (desnoods) woede maar zeker van relativeren wel.
Je verleden heeft invloed op je maar mag niet de reden zijn dat je niet opkomt voor jezelf. Juist dat verleden zou je moeten leren dat er maar één iemand is die pal voor jou kan staan. Dat ben jij en jij alléén.
dinsdag 22 juli 2008 om 20:27
Links en rechts gelezen hier op het forum, mijn mail gelezen, en ineens ben ik het zo zat. Zo zat om steeds alles maar te analyseren. Waarom doe ik zo moeilijk? Waarom leef ik niet gewoon? Gewoon, elke dag, en maar kijken wat de dag brengt. Reageren als ik daartoe de behoefte voel, zonder angst dat de ander schrikt, wegloopt, mij slaat. Dat laatste doet tegenwoordig natuurlijk niemand meer.
Wat heb ik eigenlijk nog te verliezen? Niets meer toch? Waarom laat ik me dan nog door iets uit het verleden weerhouden van mijn ruimte innemen? Van zeggen wat ik te zeggen heb? Ik ben het zat, al dat voorzichtige. Al dat aftastende. Ik schiet er niets mee op. Ik beperk mezelf.
Ik wil niet meer terugkijken, om steeds weer datgene wat ik voel bij mensen en gebeurtenissen voor mezelf moeten verantwoorden. Ik voel het en dat is dat. Meer is het toch niet? Ik moet stoppen met zo moeilijk doen. Ga gewoon eens léven, mens. Spelen. Uitproberen. Grenzen verschuiven. Je hebt toch niets meer te verliezen?
Wat heb ik eigenlijk nog te verliezen? Niets meer toch? Waarom laat ik me dan nog door iets uit het verleden weerhouden van mijn ruimte innemen? Van zeggen wat ik te zeggen heb? Ik ben het zat, al dat voorzichtige. Al dat aftastende. Ik schiet er niets mee op. Ik beperk mezelf.
Ik wil niet meer terugkijken, om steeds weer datgene wat ik voel bij mensen en gebeurtenissen voor mezelf moeten verantwoorden. Ik voel het en dat is dat. Meer is het toch niet? Ik moet stoppen met zo moeilijk doen. Ga gewoon eens léven, mens. Spelen. Uitproberen. Grenzen verschuiven. Je hebt toch niets meer te verliezen?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
