Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 23 juli 2008 om 21:47
Even doodvermoeid een zachte knuffel brengen aan jullie allemaal. Werkdag van meer dan 11 uur achter de rug, achter het stuur, niet normaal gewoon. Vakantietijd, dus extra werk omdat collega's op vakantie zijn. Maar het ging allemaal. Daar ben ik dan wel weer trots op. Hoofd tolt, uitgeput, maar oké. Ga nu even lekker hangen in mijn pc-stoel en bijlezen. Eeeeeeeven heeeeelemaaaaaal niks meer vandaag.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 23 juli 2008 om 22:39
Natuurlijk waren er ook goede dingen, anders was je al veel eerder weggeweest, toch? Dat is de clou in dit soort situaties; omdat er ook goede momenten zijn waar je je aan vast kunt houden (en die je dus ook naderhand mist...) hou je het langer vol dan goed voor je is. Achteraf bekeken dan. Zit je er middenin, dan ben je helemaal bezig om die goede momenten zo lang mogelijk te laten voortduren. Nemen de slechte momenten steeds meer toe, dan is het de herinnering aan de goede dingen waardoor je toch hoop houdt - want zo kan het immers ook zijn?
woensdag 23 juli 2008 om 23:25
Yasmijn
ben erg geschrokken van je verhaal, ook wij hebben elkaar al eens ontmoet op een ander topic en met het weinige wat ik lees op het forum de laatste tijd heb ik dus je verhaal niet meegekregen.
Wel wil ik nog even kwijt dat jullie allemaal kanjers zijn!
Ik ga nu eerst een poosje genieten van een welverdiende vakantie.
Tot later allemaal
ben erg geschrokken van je verhaal, ook wij hebben elkaar al eens ontmoet op een ander topic en met het weinige wat ik lees op het forum de laatste tijd heb ik dus je verhaal niet meegekregen.
Wel wil ik nog even kwijt dat jullie allemaal kanjers zijn!
Ik ga nu eerst een poosje genieten van een welverdiende vakantie.
Tot later allemaal
woensdag 23 juli 2008 om 23:25
quote:morrigana schreef op 23 juli 2008 @ 17:35:
Het is eigenlijk heerlijk om te lezen, dat de meeste vrouwen van dit topic gewoon een vent aan de kant gezet hebben en hun eigen weg zijn gegaan.
Een driewerf "hoera" is hier eigenlijk wel op zijn plaats.
Goed gedaan meiden !!!!!!!!!Nou, ik steek het compliment gewoon in mijn zak
Het is eigenlijk heerlijk om te lezen, dat de meeste vrouwen van dit topic gewoon een vent aan de kant gezet hebben en hun eigen weg zijn gegaan.
Een driewerf "hoera" is hier eigenlijk wel op zijn plaats.
Goed gedaan meiden !!!!!!!!!Nou, ik steek het compliment gewoon in mijn zak
Ga in therapie!
woensdag 23 juli 2008 om 23:28
quote:Perel schreef op 23 juli 2008 @ 18:19:
Vandaag stranddag. De jongens de hele dag in de weer met een vlieger. Ik onder mijn parasol, strandstoel. Ik bij een huisje, zij langs het water. Ik ben hun moeder, ik ben zo trots, maar het knaagt zo, het knaagt zo, en dan wordt het angst, hartkloppingen, paniek. Wat is de zee mooi, het zand warm, de zon goud. Maar ik geniet niet.
Hoe komt dat lieverd, wat houdt je tegen om te genieten?
Vandaag stranddag. De jongens de hele dag in de weer met een vlieger. Ik onder mijn parasol, strandstoel. Ik bij een huisje, zij langs het water. Ik ben hun moeder, ik ben zo trots, maar het knaagt zo, het knaagt zo, en dan wordt het angst, hartkloppingen, paniek. Wat is de zee mooi, het zand warm, de zon goud. Maar ik geniet niet.
Hoe komt dat lieverd, wat houdt je tegen om te genieten?
Ga in therapie!
woensdag 23 juli 2008 om 23:40
Leo, jij vroeg je laatst af of het wel iedereen kan overkomen om in zo'n relatie terecht te komen. Nu zijn we blijkbaar collectief verbaasd dat het Yasmijn overkomt. Ik begrijp welke zwakke punten je aangaf die je gevoeliger maken om in die valkuil te stappen, zoals de neiging te pleasen, jezelf weg te cijferen, weinig zelfvertrouwen.
Toch ken ik ook vrouwen die in een ongelijkwaardige relatie zitten of hebben gezeten, die echt geen pleasers zijn, die flink van zich afbijten, niet over zich laten lopen. Op allerlei gebied. Maken ferme financiële afspraken, eisen een gelijke verdeling van de taken in huis, volgen een opleiding, hebben een carrière. En toch laten ze over hun grenzen gaan, accepteren ze meer dan ze willen, raken ze dat sterke gevoel en dat zelfvertrouwen steeds meer kwijt.
Wat zeg ik, ik was zelf zo'n vrouw. En het wemelt hier op het topic van de zelfstandige, sterke, onafhankelijke vrouwen. Is het dan toch een maatschappelijk probleem dat we ons ondergeschikt maken in een relatie, geneigd zijn onze eisen minder belangrijk te vinden dan die van onze partner en uiteindelijk te veel te pikken? Proberen we misschien onbewust toch te voldoen aan het beeld van het zwakke geslacht dat ons van kind af aan wordt ingeprent?
Toch ken ik ook vrouwen die in een ongelijkwaardige relatie zitten of hebben gezeten, die echt geen pleasers zijn, die flink van zich afbijten, niet over zich laten lopen. Op allerlei gebied. Maken ferme financiële afspraken, eisen een gelijke verdeling van de taken in huis, volgen een opleiding, hebben een carrière. En toch laten ze over hun grenzen gaan, accepteren ze meer dan ze willen, raken ze dat sterke gevoel en dat zelfvertrouwen steeds meer kwijt.
Wat zeg ik, ik was zelf zo'n vrouw. En het wemelt hier op het topic van de zelfstandige, sterke, onafhankelijke vrouwen. Is het dan toch een maatschappelijk probleem dat we ons ondergeschikt maken in een relatie, geneigd zijn onze eisen minder belangrijk te vinden dan die van onze partner en uiteindelijk te veel te pikken? Proberen we misschien onbewust toch te voldoen aan het beeld van het zwakke geslacht dat ons van kind af aan wordt ingeprent?
Ga in therapie!
woensdag 23 juli 2008 om 23:47
Yasmijn, die goede dingen, dat was samen lachen en film kijken. Verder nog iets? Iets wat je nu niet met een vriendin kan doen? (ja, seks ).
Hou je kranig hè. Er komt nog van alles aan. Je gaat het hele rouwproces door tot je accepteert dat je echt beter af bent zonder hem. Die stem in je hoofd, zijn stem, is niet van de ene op de andere dag weg. Het kijken naar jezelf in de spiegel, met jóuw ogen, dat is goed, dat helpt je. Het is een proces en het heeft tijd nodig. Je moet voor jezelf zorgen, in jezelf investeren, voor je laten zorgen door anderen en weten dat je dat verdient. En ook investeren in anderen, ook dat is jezelf opnieuw opbouwen. Ik denk dat jij verder terug moet dan een jaar geleden, maar misschien wel de Yasmijn van voor je huwelijk moet terugvinden. Alle lagen afpellen en dan vanuit de kern jezelf weer gaan opbouwen, bepalen wat jij belangrijk vindt en wilt in dit leven. Het is een hobbelige weg, maar met een mooie bestemming.
liefs,
dubio
Hou je kranig hè. Er komt nog van alles aan. Je gaat het hele rouwproces door tot je accepteert dat je echt beter af bent zonder hem. Die stem in je hoofd, zijn stem, is niet van de ene op de andere dag weg. Het kijken naar jezelf in de spiegel, met jóuw ogen, dat is goed, dat helpt je. Het is een proces en het heeft tijd nodig. Je moet voor jezelf zorgen, in jezelf investeren, voor je laten zorgen door anderen en weten dat je dat verdient. En ook investeren in anderen, ook dat is jezelf opnieuw opbouwen. Ik denk dat jij verder terug moet dan een jaar geleden, maar misschien wel de Yasmijn van voor je huwelijk moet terugvinden. Alle lagen afpellen en dan vanuit de kern jezelf weer gaan opbouwen, bepalen wat jij belangrijk vindt en wilt in dit leven. Het is een hobbelige weg, maar met een mooie bestemming.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 24 juli 2008 om 00:11
Ik geniet niet omdat ik me angstig voel. De hele tijd een gevoel van dreigend onheil met me meedraag.
Probeer mezelf op de rails te houden, maar het liefste zou ik het bijltje erbij neer gooien.
Dat doe ik niet omdat ik me dan gewonnen geef.
Ik kan er hier niet echt en detail op ingaan. Te herkenbaar.
Maar een aantal weken geleden heb ik me voor bepaalde gedachten die zich toen af en toe opdrongen geprobeerd af te sluiten; ik wilde ze niet hebben, ik ben toch niet paranoide?
Maar nu lijkt het er wel op dat het geen onzin gedachten waren.
Dat het wel degelijk waar kan zijn.
Dan was het eerder intuïtie en heb ik die in de wind geslagen.
Het maakt dat ik erg op zie tegen de tijd die eraan komt.
En dan de keuze die ik heb.
Moet ik proberen te (s)lijmen, wat voelt als kruipen, of moet ik gewoon recht voor zijn raap zeggen wat me dwarszit, en dat ze maar rekening te houden hebben met mij?
Waar richt ik het minste schade mee aan?
Ik ken de mensen zo slecht.
Schat ze vaak verkeerd in.
Regelmatig staat het huilen me nader dan het lachen.
Ik besef heel goed dat de situatie zoals hij is, absoluut niet positief en prettig is.
Het is alleen dat er momenten zijn, dat ik er makkelijk mee omga, maar meestal ben ik erover in de mineur.
Ben pas geleden begonnen met ontspanningstherapie, en het begon erop te lijken dat ik iets ontspannener was dan daarvoor.
Ik durf niet eens weer terug voor de volgende afspraak.
Ik sta stijf van de stress.
De laatste dagen al tientallen keren belangrijke spullen kwijtgeweest, omdat ik er chaotisch van wordt. Dingen doe zonder erbij na te denken.
Dat is voor mij een teken dat ik gas terug moet nemen, mindfull te worden.
Geef mij maar een schop onder mijn billen als jullie vinden dat ik zélf veel kan doen aan mijn psychische gesteldheid. Als iemand weet hoe ik opgewekt en fit kan blijven onder extreme omstandigheden.
Niet opgewekt en fit zijn is geen optie.
Er wordt door mijn kinderen op me gerekend.
Ik merk aan ze dat ze al zoveel rekening met me houden.
We praten er veel over, ze weten ook dat ik weet dat ik de gezelligste niet ben op het moment. Dat ze dat rustig mogen zeggen, dat ik dan even zal dimmen, zeg maar.
Probeer mezelf op de rails te houden, maar het liefste zou ik het bijltje erbij neer gooien.
Dat doe ik niet omdat ik me dan gewonnen geef.
Ik kan er hier niet echt en detail op ingaan. Te herkenbaar.
Maar een aantal weken geleden heb ik me voor bepaalde gedachten die zich toen af en toe opdrongen geprobeerd af te sluiten; ik wilde ze niet hebben, ik ben toch niet paranoide?
Maar nu lijkt het er wel op dat het geen onzin gedachten waren.
Dat het wel degelijk waar kan zijn.
Dan was het eerder intuïtie en heb ik die in de wind geslagen.
Het maakt dat ik erg op zie tegen de tijd die eraan komt.
En dan de keuze die ik heb.
Moet ik proberen te (s)lijmen, wat voelt als kruipen, of moet ik gewoon recht voor zijn raap zeggen wat me dwarszit, en dat ze maar rekening te houden hebben met mij?
Waar richt ik het minste schade mee aan?
Ik ken de mensen zo slecht.
Schat ze vaak verkeerd in.
Regelmatig staat het huilen me nader dan het lachen.
Ik besef heel goed dat de situatie zoals hij is, absoluut niet positief en prettig is.
Het is alleen dat er momenten zijn, dat ik er makkelijk mee omga, maar meestal ben ik erover in de mineur.
Ben pas geleden begonnen met ontspanningstherapie, en het begon erop te lijken dat ik iets ontspannener was dan daarvoor.
Ik durf niet eens weer terug voor de volgende afspraak.
Ik sta stijf van de stress.
De laatste dagen al tientallen keren belangrijke spullen kwijtgeweest, omdat ik er chaotisch van wordt. Dingen doe zonder erbij na te denken.
Dat is voor mij een teken dat ik gas terug moet nemen, mindfull te worden.
Geef mij maar een schop onder mijn billen als jullie vinden dat ik zélf veel kan doen aan mijn psychische gesteldheid. Als iemand weet hoe ik opgewekt en fit kan blijven onder extreme omstandigheden.
Niet opgewekt en fit zijn is geen optie.
Er wordt door mijn kinderen op me gerekend.
Ik merk aan ze dat ze al zoveel rekening met me houden.
We praten er veel over, ze weten ook dat ik weet dat ik de gezelligste niet ben op het moment. Dat ze dat rustig mogen zeggen, dat ik dan even zal dimmen, zeg maar.
donderdag 24 juli 2008 om 00:25
Lieve Perel, van mij geen schop onder je bevallige derrière Ik begrijp zó goed wat je doormaakt. Ik heb ook van die periodes gehad dat de spanning bijna tastbaar was. Voortdurend een harde buik, oppervlakkig ademhalen, hartkloppingen, maagklachten. En vooral moe. Zó moe. Maar niet kunnen stoppen, door moeten gaan want anders stort alles helemaal in. Zo veel in je hoofd hebben zitten dat er geen plek meer over is voor de dagelijkse dingen. Twee uur over boodschappen doen omdat je niet kan kiezen welk kattenvoer. Door rood licht rijden, verkeerde routes nemen, sleutels aan de binnenkant van de deur laten zitten, de stomste dingen vergeten. Het is gewoon een brain overload.
Wil je de spanning vasthouden dat je niet meer naar die therapie durft? Ben je bang dat je anders instort?
En dan de politiek ervan, de machtspelletjes. Wie kun je vertrouwen, wie niet? Wat voor belang heeft die-en-die erbij mij dit te vertellen, hoeveel moet ik blootgeven, hoe breng ik het zodat hij of zij voor mij doet wat ik nodig heb? Dood- en doodmoe word je ervan. En onzeker als je niet meer op je eigen inschatting durft te vertrouwen.
Doe dat nu maar wel Pereltje. Want als er één iemand is temidden van dit alles die je kunt vertrouwen, ben je het zelf. Je weet dat als er weer iemand blijkt te zijn op wie je niet kan vertrouwen, jij je staande houdt. Je kan op jou vertrouwen. Geloof dat nu maar.
Dus nee, niet kruipen en slijmen, maar doe datgene waarvan je weet dat je het tegenover jezelf altijd kan verantwoorden. Verliezen kan, dat is geen schande en ook niet het eind van de wereld. Perel, het maakt eigenlijk niet uit hoe de uitkomst is. Dat zeg ik niet licht, want ik pas het ook op mijn eigen situatie toe en die is behoorlijk dramatisch te noemen. Maar als de boel helemaal foutloopt (nu heb ik het niet over ziekte en dood, dat is een ander verhaal, maar daar gaat het bij jou volgens mij ook niet om), dan heb je altijd jezelf nog. Jij bouwt uiteindelijk alles weer op. Die kracht heb jij en die kan níemand je afnemen.
En nog iets. De mens lijdt het meest door het lijden dat ze vreest. Je zit nog middenin een gevecht, je kan voor hetzelfde geld winnen. Toch ben je nu al in paniek bij het idee te verliezen. Je neemt door je angst alvast een voorschot op ellende die misschien wel komen gaat - en misschien wel niet. Besef je dat je je deze zo kostbare momenten met je jongens laat ontnemen door deze angst? Nu is alles wat je hebt, Perel. Geniet daarvan. Dwing jezelf ertoe. Zet de knop om.
Dus nee, geen schop onder je kont, maar wel een zachte arm om je heen. Wees lief voor jezelf, accepteer dat je onder enorme druk staat en dat het normaal is dat je nu de gewone dingen niet op de automatische piloot kan doen. Het is in dit stadium al heel wat dat je een dag doorkomt.
Je kan me mailen als je wilt.
Liefs
dubio
Wil je de spanning vasthouden dat je niet meer naar die therapie durft? Ben je bang dat je anders instort?
En dan de politiek ervan, de machtspelletjes. Wie kun je vertrouwen, wie niet? Wat voor belang heeft die-en-die erbij mij dit te vertellen, hoeveel moet ik blootgeven, hoe breng ik het zodat hij of zij voor mij doet wat ik nodig heb? Dood- en doodmoe word je ervan. En onzeker als je niet meer op je eigen inschatting durft te vertrouwen.
Doe dat nu maar wel Pereltje. Want als er één iemand is temidden van dit alles die je kunt vertrouwen, ben je het zelf. Je weet dat als er weer iemand blijkt te zijn op wie je niet kan vertrouwen, jij je staande houdt. Je kan op jou vertrouwen. Geloof dat nu maar.
Dus nee, niet kruipen en slijmen, maar doe datgene waarvan je weet dat je het tegenover jezelf altijd kan verantwoorden. Verliezen kan, dat is geen schande en ook niet het eind van de wereld. Perel, het maakt eigenlijk niet uit hoe de uitkomst is. Dat zeg ik niet licht, want ik pas het ook op mijn eigen situatie toe en die is behoorlijk dramatisch te noemen. Maar als de boel helemaal foutloopt (nu heb ik het niet over ziekte en dood, dat is een ander verhaal, maar daar gaat het bij jou volgens mij ook niet om), dan heb je altijd jezelf nog. Jij bouwt uiteindelijk alles weer op. Die kracht heb jij en die kan níemand je afnemen.
En nog iets. De mens lijdt het meest door het lijden dat ze vreest. Je zit nog middenin een gevecht, je kan voor hetzelfde geld winnen. Toch ben je nu al in paniek bij het idee te verliezen. Je neemt door je angst alvast een voorschot op ellende die misschien wel komen gaat - en misschien wel niet. Besef je dat je je deze zo kostbare momenten met je jongens laat ontnemen door deze angst? Nu is alles wat je hebt, Perel. Geniet daarvan. Dwing jezelf ertoe. Zet de knop om.
Dus nee, geen schop onder je kont, maar wel een zachte arm om je heen. Wees lief voor jezelf, accepteer dat je onder enorme druk staat en dat het normaal is dat je nu de gewone dingen niet op de automatische piloot kan doen. Het is in dit stadium al heel wat dat je een dag doorkomt.
Je kan me mailen als je wilt.
Liefs
dubio
Ga in therapie!
donderdag 24 juli 2008 om 00:26
donderdag 24 juli 2008 om 00:35
Je begrijpt heel goed wat ik doormaak Dubiootje!
Je vertaalt wat ik in mijn woorden neerzet zonder mankementen in hoe ik het voel.
Dat doet me echt heel goed.
Ik had al eerder gezegd, gisteren meen ik, dat ik je zal mailen, maar ik was er niet aan toe gekomen. Zodra ik de kans heb zal ik het doen.
Voor zometeen: welterusten!
Liefs van Perel.
Je vertaalt wat ik in mijn woorden neerzet zonder mankementen in hoe ik het voel.
Dat doet me echt heel goed.
Ik had al eerder gezegd, gisteren meen ik, dat ik je zal mailen, maar ik was er niet aan toe gekomen. Zodra ik de kans heb zal ik het doen.
Voor zometeen: welterusten!
Liefs van Perel.
donderdag 24 juli 2008 om 00:42
donderdag 24 juli 2008 om 08:25
Op zich vind ik het niet vreemd dat Yasmijn in zo'n relatie terecht is gekomen.Iedereen heeft zo zijn zwakke momenten en wanneer je net een scheiding achter de rug hebt na een lange relatie, dan ben je zwak. Juist dan trap je in de val van zo'n relatie.Dit soort mannen hebben niet op hun voorhoofd staan 'ik ben een lul van een vent' en en lijken in eerste instantie zo geweldig leuk. Maar heel bij ruzie komt toch het echte karakter naar voren.
Maar Yasmijn, ik wil jou niet afschilderen als een zwakke vrouw. Je had meer een zwak moment, gevolgd door nog een zwakke periode zijnde je operatie. Toch heb je snel de juiste beslissing genomen.
Perel, wat kan er tegen je gezegd worden dat je toch gaat genieten van de mooie momenten van de vakantie, van de zomer en van je kinderen?
Geniet!
Maar Yasmijn, ik wil jou niet afschilderen als een zwakke vrouw. Je had meer een zwak moment, gevolgd door nog een zwakke periode zijnde je operatie. Toch heb je snel de juiste beslissing genomen.
Perel, wat kan er tegen je gezegd worden dat je toch gaat genieten van de mooie momenten van de vakantie, van de zomer en van je kinderen?
Geniet!
donderdag 24 juli 2008 om 08:32
donderdag 24 juli 2008 om 09:45
O gezellig, Iseo en Pom in het witte zand en ik ga vandaag met Zon op mijn terras naar de ondergaande zon kijken! Jammer dat het zo lastig is eens met zijn allen af te spreken hè?
Iseo, wat was er gisteravond? Wou je even van je af praten?
Perel, hoe slaap jij, gaat dat een beetje?
Pom, ik zou geen enkele vrouw die uit zo'n relatie gestapt is een zwakke vrouw noemen. Al was het maar omdat er veel kracht voor nodig is om die stap te nemen. En vrouwen die nog ín de relatie zitten, zijn inderdaad ook niet per definitie zwak, maar hebben een vent getroffen die genadeloos misbruik maakt van hun zwakke punten.
Persoonlijk vind ik dat ik me helemaal niet zwak heb opgesteld, ik zág gewoon niet wat er gebeurde. Dat is ook een keuze, maar die was niet ingegeven door zwakheid. Het is wel een feit dat je door zo'n man uiteindelijk verzwakt, je voelt je eigen kracht en sterke punten steeds minder. Dat gaat zo geleidelijk dat je het pas doorhebt als iets plotseling je ogen opent. (Pom, voor de duidelijkheid, ik voel me niet aangevallen hoor, al klinkt het misschien een beetje zo ).
liefs,
dubio
Iseo, wat was er gisteravond? Wou je even van je af praten?
Perel, hoe slaap jij, gaat dat een beetje?
Pom, ik zou geen enkele vrouw die uit zo'n relatie gestapt is een zwakke vrouw noemen. Al was het maar omdat er veel kracht voor nodig is om die stap te nemen. En vrouwen die nog ín de relatie zitten, zijn inderdaad ook niet per definitie zwak, maar hebben een vent getroffen die genadeloos misbruik maakt van hun zwakke punten.
Persoonlijk vind ik dat ik me helemaal niet zwak heb opgesteld, ik zág gewoon niet wat er gebeurde. Dat is ook een keuze, maar die was niet ingegeven door zwakheid. Het is wel een feit dat je door zo'n man uiteindelijk verzwakt, je voelt je eigen kracht en sterke punten steeds minder. Dat gaat zo geleidelijk dat je het pas doorhebt als iets plotseling je ogen opent. (Pom, voor de duidelijkheid, ik voel me niet aangevallen hoor, al klinkt het misschien een beetje zo ).
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 24 juli 2008 om 10:02
quote:dubiootje schreef op 23 juli 2008 @ 23:40:
Leo, jij vroeg je laatst af of het wel iedereen kan overkomen om in zo'n relatie terecht te komen. Nu zijn we blijkbaar collectief verbaasd dat het Yasmijn overkomt.
Ik ben niet zo verbaasd over het feit dat ook Yasmijn in een ongelijkwaardige relatie zat, ik vind het rot voor haar maar verbaasd, neuh. Na alle jaren van mijn onderzoek naar dit onderwerp op amateur psychologisch niveau kijk ik nergens meer van op. Ik denk dat vooral Yasmijn zelf daar erg verbaasd over is. In hoeverre de ex van Yasmijn ook een misogyn was weet ik niet, daar kun jij zelf het beste over oordelen Yasmijn.
Om door te gaan op jouw stuk over zelfstandige vrouwen e.d. Dú.
Daar gaat het hier natuurlijk specifiek over in dit topic, over mannen die denken van vrouwen te houden maar in wezen een hekel aan ze hebben en ze moeten straffen vanuit een oerdrift die ze zelf niet onderkennen.
Mijns inziens zit 'm daar namelijk de kneep bij het proces van zelfstandige vrouwen die uiteindelijk afhankelijk worden. De ónrede. Het feit dat er ondanks jouw goede gedrag en jouw inzet als vrouw niets veranderd en je man zich door de tijd ontpopt tot iemand die je niet op handen draagt maar je veracht. Omdat je een vrouw bent en dús minder dan hij alleen vanwege haar geslacht, iemand die hij móet overheersen, waar hij de baas over móet zijn, ook al is de rede daarvoor nergens te bekennen, zij is een vrouw en ze heeft zich door hem laten overweldigen tijdens zijn jacht, alleen daarom is ze eigenlijk niet meer dan zijn minachting waard (alle vrouwen zijn hoeren blablabla).
In het geval van een misogyne man is de allesoverheersende onredelijkheid specifiek gericht op de/zijn vrouw, niet op de rest van de omgeving. Zijn vrouw moet geïsoleerd worden, afgesneden van haar omgeving, het liefst moet ze haar beste vriendinnen stomme wijven gaan vinden, stoppen met haar hobby's, ophouden met zich te ontwikkelen enzovoort.
Het aanpassen aan dat gedrag, zelfs het bevestigen van dat gedrag, ondanks dat je eigenlijk voelt dat dat niet klopt, dat maakt zo'n relatie ongelijkwaardig want je haalt jezelf zonder reden naar beneden maar gaat in de loop van de tijd (en zoals we allemaal weten gaat daar nogal wat tijd overheen vaak) aanpassingen doen om zijn woede te niet op te wekken, terwijl je zijn woede alleen al opwekt omdat je een/zijn vrouw bent. Verder is er niet eens een reden nodig. Bij misogynie gaat het om minachting van de soort, van de gehele sexe, en die gaat in veel gevallen gepaard met geweld.
Opvallend aan een relatie met een misogyn is dat het soms jaren duurt voordat dat gedrag écht opvallend aan de oppervlakte komt. Tot die tijd voel je als vrouw wel dat er iets niet in de haak is maar je kunt je vinger er niet op leggen. Tegen de tijd dat dat wel kan is het te laat en zit je tot over je oren in een cocon waar je niet meer zo 1,2,3 uitkomt, er zijn kinderen, er is een huis gekocht, de baan is opgegeven, er zijn nog maar weinig of geen vrienden over, en dan ben je dus alleen als je weggaat.
Daarbij ben je gewend geraakt - of noem het verslaafd - aan het aantrek en afstootspel wat wordt gespeeld. Die 'glimp' die je af en toe ziet, van hoe het kan zijn. Die momenten waarop je je afvraagt waarom het in hemelsnaam niet altíjd zo kan zijn. De seks die goed is en in veel gevallen passievol blijft, ook al is een stel al heel lang samen. Het feit dat je inmiddels bent gaan geloven inderdaad niet veel waard te zijn want anders zou hij toch niet zo kwaad op je zijn, anders zou je toch nog wel vrienden hebben en een boeiend sociaal leven? Het feit dat hij je zegt dat juist omdát hij zoveel van je houdt, hij ook zo kwaad op je wordt waardoor je geweld/vernederingen/isolement gaat verwarren met liefde.
En in mijn ogen kan het juist daarom, in theorie, alle vrouwen overkomen, omdat het een langzaam en slopend proces is waar je vaak pas na jaren en als het al te laat is, een vinger op kunt leggen en - als je de literatuur er op naleest - de mannen in kwestie ook. Dat lees je o.a. in het Susan Forward boek, dat (weinige) mannen die in analyse gingen zelf ook verbaasd waren over hun woede en onredelijkheid.
Het is juist daarom dat ik me altijd zo opwind over mensen die meteen zeggen dat je maar 'gewoon' weg moet gaan en dat ze niet begrijpen dat vrouwen in zo'n situatie zo lang blijven en dat er dan ook nog waardeoordelen volgen over de vrouwen die in zo'n relatie zitten, dat zullen dan wel slappe mutsen zijn. O.a. door hier te schrijven en te lezen heb ik althans geleerd dat dat helemaal niet hoeft. Met het proces om in een misogyne relatie terecht te komen is meestal veel tijd gemoeid, er weer uitstappen vergt bijna net zoveel tijd.
Alors, zo zie ik het in ieder geval.
Leo, jij vroeg je laatst af of het wel iedereen kan overkomen om in zo'n relatie terecht te komen. Nu zijn we blijkbaar collectief verbaasd dat het Yasmijn overkomt.
Ik ben niet zo verbaasd over het feit dat ook Yasmijn in een ongelijkwaardige relatie zat, ik vind het rot voor haar maar verbaasd, neuh. Na alle jaren van mijn onderzoek naar dit onderwerp op amateur psychologisch niveau kijk ik nergens meer van op. Ik denk dat vooral Yasmijn zelf daar erg verbaasd over is. In hoeverre de ex van Yasmijn ook een misogyn was weet ik niet, daar kun jij zelf het beste over oordelen Yasmijn.
Om door te gaan op jouw stuk over zelfstandige vrouwen e.d. Dú.
Daar gaat het hier natuurlijk specifiek over in dit topic, over mannen die denken van vrouwen te houden maar in wezen een hekel aan ze hebben en ze moeten straffen vanuit een oerdrift die ze zelf niet onderkennen.
Mijns inziens zit 'm daar namelijk de kneep bij het proces van zelfstandige vrouwen die uiteindelijk afhankelijk worden. De ónrede. Het feit dat er ondanks jouw goede gedrag en jouw inzet als vrouw niets veranderd en je man zich door de tijd ontpopt tot iemand die je niet op handen draagt maar je veracht. Omdat je een vrouw bent en dús minder dan hij alleen vanwege haar geslacht, iemand die hij móet overheersen, waar hij de baas over móet zijn, ook al is de rede daarvoor nergens te bekennen, zij is een vrouw en ze heeft zich door hem laten overweldigen tijdens zijn jacht, alleen daarom is ze eigenlijk niet meer dan zijn minachting waard (alle vrouwen zijn hoeren blablabla).
In het geval van een misogyne man is de allesoverheersende onredelijkheid specifiek gericht op de/zijn vrouw, niet op de rest van de omgeving. Zijn vrouw moet geïsoleerd worden, afgesneden van haar omgeving, het liefst moet ze haar beste vriendinnen stomme wijven gaan vinden, stoppen met haar hobby's, ophouden met zich te ontwikkelen enzovoort.
Het aanpassen aan dat gedrag, zelfs het bevestigen van dat gedrag, ondanks dat je eigenlijk voelt dat dat niet klopt, dat maakt zo'n relatie ongelijkwaardig want je haalt jezelf zonder reden naar beneden maar gaat in de loop van de tijd (en zoals we allemaal weten gaat daar nogal wat tijd overheen vaak) aanpassingen doen om zijn woede te niet op te wekken, terwijl je zijn woede alleen al opwekt omdat je een/zijn vrouw bent. Verder is er niet eens een reden nodig. Bij misogynie gaat het om minachting van de soort, van de gehele sexe, en die gaat in veel gevallen gepaard met geweld.
Opvallend aan een relatie met een misogyn is dat het soms jaren duurt voordat dat gedrag écht opvallend aan de oppervlakte komt. Tot die tijd voel je als vrouw wel dat er iets niet in de haak is maar je kunt je vinger er niet op leggen. Tegen de tijd dat dat wel kan is het te laat en zit je tot over je oren in een cocon waar je niet meer zo 1,2,3 uitkomt, er zijn kinderen, er is een huis gekocht, de baan is opgegeven, er zijn nog maar weinig of geen vrienden over, en dan ben je dus alleen als je weggaat.
Daarbij ben je gewend geraakt - of noem het verslaafd - aan het aantrek en afstootspel wat wordt gespeeld. Die 'glimp' die je af en toe ziet, van hoe het kan zijn. Die momenten waarop je je afvraagt waarom het in hemelsnaam niet altíjd zo kan zijn. De seks die goed is en in veel gevallen passievol blijft, ook al is een stel al heel lang samen. Het feit dat je inmiddels bent gaan geloven inderdaad niet veel waard te zijn want anders zou hij toch niet zo kwaad op je zijn, anders zou je toch nog wel vrienden hebben en een boeiend sociaal leven? Het feit dat hij je zegt dat juist omdát hij zoveel van je houdt, hij ook zo kwaad op je wordt waardoor je geweld/vernederingen/isolement gaat verwarren met liefde.
En in mijn ogen kan het juist daarom, in theorie, alle vrouwen overkomen, omdat het een langzaam en slopend proces is waar je vaak pas na jaren en als het al te laat is, een vinger op kunt leggen en - als je de literatuur er op naleest - de mannen in kwestie ook. Dat lees je o.a. in het Susan Forward boek, dat (weinige) mannen die in analyse gingen zelf ook verbaasd waren over hun woede en onredelijkheid.
Het is juist daarom dat ik me altijd zo opwind over mensen die meteen zeggen dat je maar 'gewoon' weg moet gaan en dat ze niet begrijpen dat vrouwen in zo'n situatie zo lang blijven en dat er dan ook nog waardeoordelen volgen over de vrouwen die in zo'n relatie zitten, dat zullen dan wel slappe mutsen zijn. O.a. door hier te schrijven en te lezen heb ik althans geleerd dat dat helemaal niet hoeft. Met het proces om in een misogyne relatie terecht te komen is meestal veel tijd gemoeid, er weer uitstappen vergt bijna net zoveel tijd.
Alors, zo zie ik het in ieder geval.
