Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

quote:Iseo schreef op 24 juli 2008 @ 15:38:

[...]



Nog even dit: In het boek van Forward staat:

Voor veel vrouwen is lijden de enige manier die ze kennen om hun woede te uiten.Interessante uitspraak. Dit heb ik dus niet. En mijn man wel. In dat opzicht zijn we zeker omgekeerd bezig.

Interessant in het boek is ook dat er de theorie is, dat je je aangetrokken voelt tot een partner die voor jou de gevoelens uit waarbij je je het minst op je gemak voelt.

Het niet bewust zijn van het uitwisselen van 'verboden gevoelens' maar dat die wel bijdragen aan de wederzijdse aantrekking.



Dat het sterk eerlijk en direct zijn van jou kant, iets is wat hem dus aantrekt maar daarmee ook zijn minst comfortabele situatie is.

Ja daar ben ik van overtuigd Iseo, dat het niet "per ongeluk" gebeurt dat je een partner uitkiest die precies lekker op de pijnlijkste plekken gaat staan. En dat is idd een van zijn pijnpunten.



Ik heb er ook voor mijzelf over nagedacht. En ik merkte dat voor mij het belangrijkste pijnpunt was dat ik altijd zoveel begrip had voor het onvermogen van anderen om actief betrokken te zijn bij me, dat ik mezelf in de vingers sneed. Altijd kunnen rechtvaardigen dat die ander mijn behoeften niet belangrijk kan vinden want hij heeft zoveel andere dingen aan zijn hoofd/eigen problemen/wat dan ook. Jeugd herleefd, opnieuw en opnieuw. Tot ik plots dacht: ja nou wel gvd wat doe ik mezelf aan? Ben ik nou helemaal gek geworden?



Dus het heeft me zeker verder geholpen. Daar ben ik ook dankbaar voor. Ik had het gewoon leuker gevonden als mijn man er ook wat meer winst uit had weten te slepen . Wel zo eerlijk of zo. Of klinkt dat nou erg suf?

Het leukst had ik het natuurlijk gevonden als we deze impasse hadden kunnen doorbreken samen. Die winst is meer een achterafgedachte nu ik echt geen oplossingen meer zie en zie dat ik er iig nog hele goede dingen aan overgehouden heb. We hadden het samen kunnen doen. Ik had niets liever gewild.

Lieverd

We hebben ondertussen een tent gemaakt in de tuin, ik ben buiten spelen met mijn dochter.

Ohh leuk, geniet ervan en speel ze!

quote:eleonora schreef op 24 juli 2008 @ 15:25:

[...]





Dat heb ik toch al beschreven?

Zorgen, onderwijzen, therapeuten, koesteren, troosten, dat soort dingen?



Ik heb het nog even teruggezocht (het gaat wat hard met de postings vandaag, ik zie soms door de bomen het bos niet meer ). Vermanend toespreken en onderwijzen vind je ook vrouwelijk gedrag. Je kan dat opvatten als een moederrol, maar kan het ook uitleggen als een leidersrol, wat juist als mannelijk wordt gezien.



Verwachten we dan eigenlijk van een man dat hij kan troosten en koesteren, als we dat feitelijk als een vrouwelijke eigenschap zien? Verwachten we onbewust niet toch van hem dat hij die traditionele rol vervult, de leiding neemt, de sterke schouder is op wie je kan leunen?

Ik zat er nog even over na te denken, oa die mannelijke versus vrouwelijke trekken. En het gekke is dat deze relatie die mannelijke kant nog eens flink versterkt heeft. Een stuk afstand houden, wat idd kan ogen als onverschilligheid, heb ik alleen bij mensen die teveel verwachten dat ik de antwoorden heb en de verantwoordelijkheid neem. Dat heb ik geleerd door mijn man, een stukje meedogenloosheid daarin. Omdat het niet helpt om het te dragen voor een ander.



Maar het voelt tegennatuurlijk, ik koester veel liever. Heerlijk vind ik dat. Het doet me echt fysiek pijn een ander buiten te moeten sluiten omdat hij me anders opvreet. Als ik dat niet doe in de relatie dan wordt de hele hand gegrepen ipv de vinger en dan zit ik plots weer met de verantwoordelijkheid. Ik kan me niet veroorloven te zorgend te zijn, het keert zich tegen me.



Ik ben blij met wat ik daarvan geleerd heb. Het heeft me ontzettend veel getoond over hoe je grenzen te bewaken en alert te zijn. Maar prettig vind ik het nog steeds niet. Het is niet de houding waarmee ik in mijn huis wil leven, juist daar zou ik niet op mijn hoede moeten hoeven zijn.



Ik mis het om zacht te zijn in de relatie. Ik mis het om heel teder te kunnen zijn.

Oef, wat is er veel geschreven vandaag. Ik kan het niet bijhouden hoor. Felicitatje, welkom hier. Je zegt rake dingen, net als Dubio, Iseo en Leo (maar dat wisten ze al ).

Ik herken veel in je. Je laatste zin zou die van mij kunnen zijn. Ik heb mijn relatie een paar weken geleden verbroken zoals je misschien weet. En ik heb er zo'n zin in om weer te gaan voelen, weer mezelf te zijn, de lieve zonnepitje die van het goede van de mens uit gaat. En niet op haar hoede hoeft te zijn of een muurtje om haar heen hoeft te bouwen. Wat je zegt, juist in je eigen huis zou je op je kwetsbaarst moeten mogen zijn..

Pom, je hebt gelijk, ik was zo klaar met deze relatie. Nu het over is en het me vrij weinig doet zie ik pas echt in hoever ik de relatie heb uitgeknepen tot er niks meer over was. Alles heb ik geprobeerd, ik voel absoluut geen spijt of 'had ik maar'. Nee.

En het feit dat hij ook opgelucht is speelt mee. Een vriendin zei het deze week tegen me: waarschijnlijk is hij opgelucht dat ik niet meer dichtbij hem kom, niet meer aan hem trek, niet meer intiem met hem wil zijn (in de zin van praten en weten wat een ander voelt). Hij kon/kan dat gewoonweg niet. Wat dat betreft is het goed zo. Heel, heel jammer, maar ik hoef mezelf niets te verwijten.

En daar kom ik op zo'n ding: ik wil het altijd goed doen, als mij nou niks te verwijten valt..daardoor heb ik het veel te ver laten komen. Even voor de nieuwe dames hier: Mijn ex (!) heeft me nooit geslagen, wel verbaal geweld geuit en gedreigd.



Lieve meiden, dank voor jullie lieve berichtjes, ze doen me goed.

Hey Zonnepit, een dikke hoor!

Zonnepitje, jij bent eigenlijk een groot voorbeeld van hoe het toch heel rustig verder kan verlopen.

Chapeau.

(de dingen die je ex tegen je zei waren toch wel heftig hoor!)



Wat is er veel geschreven!

Heb ik eigenlijk niks aan toe te voegen.



**fluister***

Kijk even bij forummer van de maand, je kunt Eleonora voordragen daar. Misschien een goede tip om nog te doen vanavond?

Hé Pom, goed dat je me erop attendeerde. Heb meteen op Leo gestemd natuurlijk! Dankzij jullie heb ik het laatste stapje (stap) gezet, dus Leo mag van mij winnen.

Ja, dat is zo raar he, dat mijn ex zo explosief kon zijn en nu de rust zelve is. Wie weet komt er straks nog wat uit als we echt fysiek ook uit elkaar zijn. Heel raar. Ik wijt het wel aan d eoplcuhting van zijn kant. Maar goed, ik heb er geen gesprekken over met hem want zo gaan we niet met elkaar om. Ik vind het wel best zo.

Dat lijstje dat Iseo laatst plaatste, over de mysogine man, daar herken ik vrij veel in. Mijn ex komt niet uit een andere cultuur, tenminste niet zo'machocultuur. Wel is hij heel erg beschadigd, met name door zijn moeder. Daar zou het vandaan kunnen komen. Hij heeft me vaak verteld dat hij niemand vertrouwt. De strijd die we voerden maakte me zo moe. Hij wilde ook altijd gelijk hebben, maar verweet het mij. Dat gebeurde zo vaak, projecteren van zijn gevoelens. ik was moeilijk, ik was egoistisch, dom, niet-sociaal etc. Hij was vaak zo dubbel, zo ongrijpbaar. Eropuit om mij te pakken, leek het wel.

En ik wist wel beter, heb hem nooit geloofd. Is dat dat het gevolg van mijn fijne opvoeding. Ondanks het altijd god willen doen, voor anderen willen zorgen, me verantwoordelijk te voelen en mezelf aan te passen, heb ik altijd het zelfvertrouwen gehouden. En heb ik hem nooit geloofd als hij mij voor ik weet niet wat uitmaakte. Ik was alleen zo verdomd bang voor ruzie, een boze stem. Want dat verdiende ik toch niet? Als ik toch lief was en was wie ik was dan hoefde hij toch niet boos te worden? Ik begreep het echt niet.

En ik ben zo blij dat dat straks voorbij is!

Het blijft ook fijn om aan mensen te vertellen, ik voel me er gewoon goed bij. Ik hoop zo dat het co-ouderschap goed gaat en dat we voldoende afstand van elkaar kunnen houden zonder dat zijn kwaaie buien getriggerd worden.



Maandag gaan we naar de notaris/scheidingsbemiddelaar. Ik blijf huizen bekijken, dat geeft me houvast voor de toekomst. Het huis staat bijna in de verkoop. Hopelijk is het snel verkocht dan kan ik verder. De meisjes weten nog niks, er is ook nog niks concreets te melden. Maar de oudste is erg lastig de laatste tijd, maar of het hier mee te maken heeft? Ze is ook gewoon 4...



Truste!

Pom, hoe ging het?



Heel herkenbaar wat je schrijft, Zonnepit.

Ik hoop dat de dingen vlot gaan, het regelen van zaken rond het huis etc. Dat zal uitmaken nu de sfeer zo is.

Heb je ergens het gevoel dat je voorzichtig aan moet doen, moet oppassen, of overheerst toch echt de opluchting? Ik wilde eigenlijk ook vragen wat je kunt verwachten van hem wanneer er voor hem nu een tegenslag in zou zitten, hij tegen dingen aan gaat lopen, maar kan wel allemaal vragen stellen over iets wat nu niet aan de orde is.

Ik merk dat ik erg wantrouwend ben en me vanalles kan voorstellen bij jouw situatie, sorry.

Pas goed op jezelf, maar je klinkt rustig en wijs.





PS Ik had al op Dubiootje gestemd!

Hoi lieve allemaal,



Wat is er veel geschreven! Heel interessant om te lezen allemaal, het gaat ook een beetje over andere dingen nu; geeft me echt weer even nieuwe inzichten.



Mijn ouders waren al op leeftijd toen ze mij (per ongeluk) kregen, zij zijn echt van de oude stempel. Mijn broers en zus zijn allemaal veel ouder dan ik ben en toen ik Havo-advies kreeg op de basisschool, was het desondanks vanzelfsprekend dat ik ook gewoon naar de Mavo ging waar ook zij naartoe waren gegaan. Zoals mijn vader zei: "waarom zou je al die moeite doen, leer maar iets te doen in het huishouden, daar heb je later meer aan". 4 jaar heb ik me verveeld op die school, geslaagd met de hoogste cijfers van dat jaar, en daarna heb ik doorgedrukt dat ik nog een vervolgopleiding van 3 jaar mocht doen.



Daarna werd mij vanuit school duidelijk geadviseerd een hbo-studie te gaan doen... (Dubio, ik had zo graag dat werk willen doen wat jij ook doet! Ik had zelfs examen gedaan in het passende vakkenpakket en echt goede cijfers gehaald!). Maar toen die school een open dag had, was ik de enige die daar alleen naartoe ging zonder ouders, de voorlichters van die studie namen mij niet eens serieus zo in mijn eentje... en daarna durfde ik zelf ook niet meer. Mijn ene broer heeft een goede baan, en oh wat zijn mijn ouders trots op hem en wat laten ze dat merken aan iedereen. Ik ben niet jaloers op mijn broer, maar wel vind ik het jammer dat er zoveel oog is voor zijn capaciteiten en dat dat er zo weinig is geweest voor die van mij, in de periode dat dat er echt toe deed. Maar goed, mijn ouders zijn kinderen van hun tijd, kwalijk neem ik het ze niet.



Maar overduidelijk was hun verwachtingspatroon aanwezig, vanaf het begin af aan: de jongens gaan 'het maken', de meisjes hoeven dat niet (liever niet, zelfs). Dat wil ik ten allen tijde voorkomen met mijn kinderen, elk kind wil ik graag het maximum van zijn of haar kunnen laten bereiken.



En ook bij onze kinderen zo overduidelijk jongens- en meisjesgedrag dat ingebakken is. Onze jongste heeft vanaf haar babytijd een meisjesachtige manier van doen over zich die zij echt niet afkijkt bij haar grote broers. Regelmatig staan wij stomverbaasd over "hoe ontzettend zij toch een meisje is".



Van mijzelf vind ik het moeilijk te zeggen. In mijn eerste huwelijk nam ik de beslissingen, regelde de zaken; in dat opzicht was ik dus de meest mannelijke persoon in onze relatie. Mijn man gaf kritiek vanaf de zijlijn, vertelde mij hoeveel beter hij had kunnen doen. Niet dat hij dat ooit deed. Nu ik een gezonde relatie heb, zie ik veel meer een wisselwerking. Mijn man regelt veel, maar ik regel ook dingen. Als hij voor zijn werk langere tijd weg is, doe ik alles en dat kost me weinig moeite. Toen ik een paar weken uitgeschakeld was vanwege de geboorte van onze jongste, nam hij moeiteloos alles over. In onze relatie kan ik eigenlijk nauwelijks zien wie de meest mannelijke rol heeft. Wel wil ik altijd graag lief gevonden worden, door hem, door iedereen. Dat zie ik niet bij hem. Het zal hem een zorg zijn wat anderen van hem vinden, bijvoorbeeld. Wat moet dat relaxed zijn...



Zonnepitje, wat ben jij goed bezig zeg! Heel goed van je dat je vrede hebt met de situatie, dat je voelt dat het klaar is zo. Dat lijkt me een heel rustig gevoel, en het geeft je een basis om verder te gaan nu.



Iseo, fijn dat je zo lekker gespeeld hebt met je dochter!



Allemaal veel liefs!

Zal ik nog wat uit het boek van Forward hier neerzetten?

Hoe zou het komen dat dit nergens meer verkrijgbaar is? Als ik google op dit thema krijg ik alleen dat artikel en wat recensies, en dit topic ook.



Susan Forward begint in de inleiding met een lijst vragen, die ze stelde wanneer ze het vermoeden had dat een vrouw betrokken was bij zo'n vernietigende relatie.

-Wil hij uitmaken hoe je leeft en hoe je je gedraagt?

-Heb je belangrijke activiteiten en mensen in je leven opgegeven om het hem naar de zin te maken?

-Haalt hij je mening, gevoelens en prestaties naar beneden?

-Begint hij te schreeuwen, te dreigen of gaat hij stil zitten mokken als je hem ergens mee ergert?

-Loop je op 'eieren' en probeer je vanalles te bedenken om hem kalm te houden?

-Brengt hij je van je stuk door van het ene op het andere moment kwaad te worden?

-Voel je je vaak verward en uit je evenwicht? Heb je vaak het gevoel dat je tegenover hem tekort schiet?

-Is hij buitengewoon jaloers en bezitterig?

-Geeft hij jou de schuld van alles wat er in jullie relatie misgaat?



Het boek bestaat eigenlijk uit twee delen. In het eerste deel beschrijft Forward hoe misogyne relaties werken en waarom ze werken. Het tweede deel beschrijft gedragstechnieken om veranderingen in jezelf teweeg te brengen, in de relatie.



'Het paradoxale is dat zelfs de meest detructieve misogyne relatie begint in een wolk van opwinding en verwachting.'

Wanneer Forward de 'romantische oogkleppen' van het begin van de relatie beschrijft heeft ze het al over het verdringen of negeren van alles wat het ideaalbeeld van de geliefde in de weg staat. Dat je gericht bent op het gevoel wat de ander je geeft en niet op wie hij werkelijk is.



Het kost tijd om iemand te leren kennen.

Welke waarschuwingen hebben jullie in de wind geslagen?

Wanneer ging je dingen omdraaien die hij zei, om bepaalde beweringen als bewijs te zien voor jullie bijzondere liefde of dat jij de vrouw was die zijn leven beter ging maken etc?

Hoe plaatste je de eigenschappen en gebeurtenissen alsof je die verdeelde, op de voorgrond of achtergrond van je 'emotionele landschap'?

Wat blies je op en idealiseerde je, wat schoof je naar de achtergrond?

Ha lieve Iseo, ik heb de knuffel al aan Zon doorgegeven Wat een kei is jouw meiske!





dubio

Kenmerken van de beginperiode:

-De (bijna wanhopige) behoefte van beide partners de ander aan zich te binden.

Een behoefte aan onmiddelijke eenwording. Het gevoel zelf ook nog iemand te zijn gaat op de tweede plaats komen, iedere stemmingsverandering wordt door beide partners gevoeld.

Vaak komen werk, vrienden en andere activiteiten niet meer aan bod, een enorme hoeveelheid energie wordt gestopt in het beminnen, bemind worden, elkaars goedkeuring winnen en geestelijk met elkaar versmelten.

-De vrouw die de man wil gaan redden. De speciale band, het gevoel nodig te zijn. Het willen geven wat niemand anders hem gegeven had, hem helpen worden wie hij van binnen al was etc.

Overtuigd zijn dat je met je liefde dingen kunt veranderen. Het gevoel krijgen sterk te zijn door te geven, te helpen en te zorgen.



De eerste echte waarschuwing komt door een ogenschijnlijk onbetekenend voorval. Wat ook het verwarrende is, de partner kan ineens woedend worden, een onredelijke aanval doen op je karakter, persoon.

Omdat je geen afstand neemt maar je laat meeslepen in dit soort momenten mis je belangrijke informatie en de waarschuwing.

Het is het rationaliseren, het wegpraten van inzichten die de prettige gevoelens verstoren. Het onaanvaardbare aanvaardbaar maken, goede redenen verzinnen voor iets dat je anders van streek zou maken. Angstige situaties zogenaamd begrijpelijk gaan maken.



Forward: 'Nu is het wel zien dat er iets onplezierigs aan de hand is, maar in plaats van dit te ontkennen, geven we er nu een andere naam aan.

Het goed gaan praten dus.



Want wordt er de verantwoordelijkheid genomen, door beide partners, voor de uitbarsting? Dat frustraties op zo'n manier eruit komen?

Rationaliseren op deze manier wordt een probleem als het regelmatig gebeurt, de uitbarstingen vaker voorkomen en het een middel wordt om de situatie aan te kunnen.

Hoi Dubio!

Ha Zon

Ik wilde iedereen even bedanken voor de reacties vandaag, veel aan gehad. Ik peins en pieker nog wat door .

Gesprek ging goed, maar was aan het begin wat chaotisch. Niet door mij, maar van hun kant. Dat maakte een vreemde indruk. We zaten wel lekker op een terras, maar........de vrouw zat continue te roken.

We zullen wel zien.



Toevallig wilde ik gisteren hier nog posten over de begin periode van mijn relatie.

Wij hadden het eerste jaar het zo ontzettend leuk. zo ontzettend veel leuke dingen gedaan, echt een topjaar.

Hij was voor mij de partner die mij nooit pijn zou doen en ik was voor hem de vrouw die rust, liefde en plezier bracht in zijn leven. Hij had het al zo moeilijk gehad in zijn voorbije relaties (....voelen jullie hem al?)

Ik maakte het verschil. alles wat ik deed was moe.

De sigalen in het eerste jaar (achteraf gezien):

- Hij vertrouwde me toen al niet. Dacht dat ik met mannen afsprak achter zijn rug. Op dat moment ben ik al begonnen met grenzen te verleggen.

- Zijn hele historie heeft hij keer op keer verteld, wat er allemaal mis is gegaan in zijn leven. Waarom hij geen contact meer had met zijn familie, waarom hij met een paar van zijn kinderen geen contact meer had, de bar slechte relatie met zijn laatste vriendin. Wat hij allemaal wel niet meegemaakt had....



Destijds gaf ik altijd ongezouten mijn commentaar op dingen.

Hij had een keer een hond naar het asiel gebracht. Eerst zou hij hem wel wegbrengen, toen weer niet. En ineens was de hond wel weg. Ik heb hem boos opgbeld. Hoe kon hij zoiets nu doen, terwijl zijn dochter dacht dat de hond mocht blijven?

Hij begon te huilen aan de telefoon, dat hij het toch nooit goed kon doen.



Dat zijn de enige dingen die gebeurd zijn in het eerste jaar. waarvan zijn klaagzang over zijn leven echt een heel duidelijk signaal was,

Geen geweld, geen woede, niks nakkes nada van dat alles.



Maar vanaf het moment dat ik mijn spullen ingepakt had en met de verhuiswagen op de stoep stond ging het anders.

Maar dat verhaal is min of meer wel bekend.



Bij mij heeft het redelijk lang geduurd eer het fysieke geweld, als ook de emotionele mishandeling begonnen. Dat begon pas toen hij me in zijn haven was en ik niet makkelijk meer weg kon gaan.



Ik weet nu, mocht ik ooit nog samen gaan wonen, dat ik mijn huis de eerste 5 jaren niet zal verkopen. Ik verhuur het wel een tijdje.

Lieve Zonneppitje,



Ik ben blij dat het nog steeds allemaal zo soepel loopt, dat je niet gebukt gaat onder zijn woede en zo. Dat zou er nog eens extra inhakken. Mijn ex was in het begin, toen we nog samen moesten wonen, ook heel kalm en redelijk. Toen ik wegging veranderde dat. Niet gezegd dat dat bij jou het geval moet zijn. Jullie hebben kinderen, moeten elkaar blijven zien, moeten contact hebben en houden, hopelijk blijft hij dus zo rustig als nu. Kan het zijn dat jullie niet het beste bij elkaar naar boven haalden? Dat gevoel heb ik bij mij en mijn ex vaak. Hij is nu alweer jaren samen met iemand anders en is of wordt vader zelfs. Hij en ik haalden het slechtste in elkaar naar boven, wat zich bij mij uitte in depressiviteit, achterdocht, zelfs suïcidaal gedrag en bij hem in woede, onredelijkheid e.d. Het waren allemaal excessen, uitersten. Herken jij dat?



Een vriend van hem, die ik nog spreek, zei een keer veelbetekenend dat mijn ex nog 'niet veranderd' is maar ik wilde er niet op doorgaan, omdat ik gewoon niks meer wil weten van hem.



PS

Wat goed, fijn en ontzettend krachtig dat je altijd je zelfvertrouwen hebt behouden. Dat is iets wat velen hier juist hebben losgelaten of al niet hadden. Ik wist wel dat het allemaal niet klopte en ik voelde ook dat zijn houding naar mij niet klopte maar aangezien ik altijd de schuld kreeg en die ook op me nam, ging ik op een bepaald moment echt denken dat ik niet deugde, hoewel mijn intuïtie me altijd bleef vertellen dat dat niet in de haak was.

Lieve Lemmy,



Dat ingebakken patroon, die verwachtingen en zo die herken ik deels in wat jij schrijft. Mijn vader heeft altijd hard geroepen dat hij mij en mijn broer zo enorm stimuleerde maar op mij kwam dat een beetje anders over. Mijn vader gaf mij zeer regelmatig te kennen dat ik minder was dan mijn broer, waarop hij 'al zijn hoop had gevestigd'. Dat alleen al is natuurlijk niet bemoedigend.



Ik deed de MAVO met twee vingers in mijn neus en de HAVO ook. Dat verbaasde hem, had hij niet van mij verwacht en dat zei hij ook. Ik haalde op het examen een 10 en haalde daarmee de krant. Mijn vader was trots maar zei dat niet tegen mij. Wél tegen anderen. Mijn broer daarentegen werd bewierookt om alles wat hij deed. Dat is trouwens nog steeds zo, ook al ben ik hun liefste kind, bel ik ze praktisch iedere dag en verwennen we ze met van alles en nog wat, mijn broer blijft dat streepje voor hebben.



Van mijn vader kreeg ik weinig zelfvertrouwen mee. Mijn moeder had de strijd met mijn vader toen al lang opgegeven. Ook van haar moest ik het niet hebben. Ik moest het dus uit mezelf halen en dan helpt een relatie zoals wij hier in dit topic hadden niet.



Wat jij schrijft over het gelijkwaardige nu, dat herken ik zo.....Helemaal zoals het bij ons gaat. Geen moeite, vanzelf, automatisch zijn woorden die me te binnen schieten. Zó anders dan in mijn vorige relatie, waar alles met strijd moest gebeuren. Ik leefde toen samen met mijn vader + fysiek geweld erbij.



Mijn zelfvertrouwen is pas goed gaan ontwikkelen toen ik 32 was. Hoe ging dat bij jou?

Iseootjelief, die lijstjes uit het Susan Forward boek doen me nog steeds de rillingen over mijn lijf lopen. Voor iedere zin zou 'Leo' kunnen staan...snap je wat ik bedoel? Niet één regel uitgezonderd.