Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 26 juli 2008 om 14:38
quote:dubiootje schreef op 26 juli 2008 @ 14:22:
Maar als jij gewoon een monster bent, dan is het opgelost, hoef je er ook niet meer wakker van te liggen!Lijkt me heerlijk, conclusie en klaar. Ik ben een monster. Alleen het feit dat ik daar wel wakker van zou liggen ontkracht het weer enigszins op de een of andere manier .
Maar als jij gewoon een monster bent, dan is het opgelost, hoef je er ook niet meer wakker van te liggen!Lijkt me heerlijk, conclusie en klaar. Ik ben een monster. Alleen het feit dat ik daar wel wakker van zou liggen ontkracht het weer enigszins op de een of andere manier .
zaterdag 26 juli 2008 om 14:53
Lieve, lieve Felicia, wat vreselijk dat je zo verdrietig en in de war bent. Eerlijk gezegd baal ik er van dat het komt door de discussie op het oogkleppen topic. Misschien hadden we aan moeten voelen dat het te heftig was voor je. Of eigenlijk had ik dat misschien aan moeten voelen. Vind ik echt heel rot om te lezen meid....Van mij ook knuffels en zoenen.
Zou het kunnen, even in aansluiting op wat anderen aan je posten, dat je de índruk wekt (dat zet ik bewust even onderstreept neer) dat je niet zoveel liefde en genegenheid nodig hebt? Zou dat kunnen? Dat mensen al snel denken dat jij het wel redt zonder die schouderklop en die aai over je bol en die schouder en die peptalk? Dat jou niets uit handen genomen hoeft te worden? Gewoon omdat men dénkt dat jij dat niet nodig hebt?
Zelf merk ik weleens dat ik veel uitdeel maar lastig kan ontvangen. Heb jij dat ook? Als mensen naar mijn pijn informeren wapper ik dat meestal weg. Ah joh, ik ben het gewend! Ik kom er wel overheen hoor! Ik kan het aan enz.... Op een bepaald moment vragen mensen dan niet meer. En dat mis ik dan best. Terwijl ik zelf doe alsof het niet hoeft.
Dat voorbeeld van mij ligt er wel heel dik op maar zou het bij jou ook kunnen zijn dat je uitstraalt het allemaal wel aan te kunnen en dat dat mensen niet uitnodigt om jou eens lekker lief te hebben of te koesteren omdat jij dat tóch niet zou willen?
(f)
Zou het kunnen, even in aansluiting op wat anderen aan je posten, dat je de índruk wekt (dat zet ik bewust even onderstreept neer) dat je niet zoveel liefde en genegenheid nodig hebt? Zou dat kunnen? Dat mensen al snel denken dat jij het wel redt zonder die schouderklop en die aai over je bol en die schouder en die peptalk? Dat jou niets uit handen genomen hoeft te worden? Gewoon omdat men dénkt dat jij dat niet nodig hebt?
Zelf merk ik weleens dat ik veel uitdeel maar lastig kan ontvangen. Heb jij dat ook? Als mensen naar mijn pijn informeren wapper ik dat meestal weg. Ah joh, ik ben het gewend! Ik kom er wel overheen hoor! Ik kan het aan enz.... Op een bepaald moment vragen mensen dan niet meer. En dat mis ik dan best. Terwijl ik zelf doe alsof het niet hoeft.
Dat voorbeeld van mij ligt er wel heel dik op maar zou het bij jou ook kunnen zijn dat je uitstraalt het allemaal wel aan te kunnen en dat dat mensen niet uitnodigt om jou eens lekker lief te hebben of te koesteren omdat jij dat tóch niet zou willen?
(f)
zaterdag 26 juli 2008 om 15:16
Lieve Leo, daar moet je echt niet van balen . Het is juist doordat ik het weleens eerder overwogen heb maar er op dat moment niet zoveel mee kon dat het me weer inhaalde en ik vond dat het hoog tijd werd er eens serieus over na te denken. Omdat ik het wil begrijpen, hoe het nou ook precies in elkaar steekt. En ik wil niet alles bij mijn man leggen want dat voelt oneerlijk. In de wisselwerking ben ik ook aanwezig, dat hij zegt dat ik het hoe dan ook niet goed had kunnen doen is allemaal leuk en aardig maar in hoeverre is het waar? En in hoeverre heb ik het dan toch erger gedaan dan ik had moeten doen? Dus het topic heeft me juist geholpen om deze vraag maar eens bewust te stellen.
Ik ben net zo. "Ik red me wel." Ik heb de afgelopen jaren geleerd om als ik me kut voel, daarover te praten. Ik durf naar mensen toe te stappen als ik er behoefte aan heb. Maar ik bagatelliseer het altijd, dat zie ik zelf ook. Met mijn man heb ik dat ook geprobeerd maar hij werd er altijd doodnerveus van. Want dan moest hij iets en hij wist niet wat en oh... help... stress! En dan gaat het het komende uur over hem. Ik merkte dat ik dan liever een vriendin bel die zegt: oh meis, wat rot voor je enz .
Ik geef idd ook makkelijker dan ik ontvang. Het is beter geworden. Maar nog steeds geen vanzelfsprekend evenwicht. Ik denk dat dat me ook veel pijn heeft gedaan in mijn relatie. Ik ben blijven proberen open en eerlijk te zijn over wat ik nodig heb om mijn man ook een eerlijke kans te geven me te begrijpen en me tegemoet te komen. En hij doet dat niet. Terwijl ik hoe dan ook al snel het gevoel heb dat ik een ander overvraag. Wanneer ik er dan objectief naar kijk dan moet ik concluderen dat dat complete onzin is.
Ik ben net zo. "Ik red me wel." Ik heb de afgelopen jaren geleerd om als ik me kut voel, daarover te praten. Ik durf naar mensen toe te stappen als ik er behoefte aan heb. Maar ik bagatelliseer het altijd, dat zie ik zelf ook. Met mijn man heb ik dat ook geprobeerd maar hij werd er altijd doodnerveus van. Want dan moest hij iets en hij wist niet wat en oh... help... stress! En dan gaat het het komende uur over hem. Ik merkte dat ik dan liever een vriendin bel die zegt: oh meis, wat rot voor je enz .
Ik geef idd ook makkelijker dan ik ontvang. Het is beter geworden. Maar nog steeds geen vanzelfsprekend evenwicht. Ik denk dat dat me ook veel pijn heeft gedaan in mijn relatie. Ik ben blijven proberen open en eerlijk te zijn over wat ik nodig heb om mijn man ook een eerlijke kans te geven me te begrijpen en me tegemoet te komen. En hij doet dat niet. Terwijl ik hoe dan ook al snel het gevoel heb dat ik een ander overvraag. Wanneer ik er dan objectief naar kijk dan moet ik concluderen dat dat complete onzin is.
zaterdag 26 juli 2008 om 16:00
Ze is koud. Een heel kil mens. Charismatisch. Eccentriek. Gelooft er heilig in dat haar visie klopt en als anderen ervan afwijken dan zitten zij fout. Ze zegt van mensen te houden en ondertussen oordeelt ze keihard over iedereen, geen greintje mededogen. Geen inlevingsvermogen, geen empathie, geen vermogen tot accepteren van verantwoordelijkheid wanneer ze iemand gekwetst heeft. Dan is de ander overgevoelig, kan niet tegen kritiek, moet zich maar meer verdiepen in esoterische onderwerpen want dan begrijp je de logica, bijv dat je zelf je ouders kiest voor je geboorte (dit was haar antwoord toen mijn zus haar vroeg naar de keren dat ze een prop in haar mond deed toen zij een baby was, tegen het huilen).
Het lastige is dat als ze over zichzelf praat, vooral blijkt dat ze zichzelf zo gevoelig en onbegrepen vindt. Ze is heel kwetsbaar en mensen houden daar geen rekening mee. Iedereen vindt haar geweldig, vooral mannen. Die vallen allemaal op haar. Mensen zijn in het verleden verslaafd aan haar geraakt (dus toen mijn man dat zei, dat hij verslaafd is aan me en mijn aanwezigheid kun je je denk ik de alarmbel die afging wel voorstellen).
Ze is een heel sterke aanwezigheid. Erg overheersend, zelfs als ze niets zegt. Ze is non verbaal bijzonder communicatief. Dat schijn ik ook erg te hebben volgens mijn man. Kritisch. Niets is ooit goed genoeg. Ze is onaardig, snobbistisch en elitair. Blaft mensen af die een "mindere" positie hebben (bijv een ober in een restaurant, personeel in winkels). Ze zou alles kunnen als ze zich ertoe zou zetten. Alles wat ze doet is van hoge kwaliteit. Wanneer mensen dat in twijfel trekken is dat hun tekort, dan hebben ze er geen oog voor.
Er is continu het gevoel bij haar dat je op eieren loopt. Voorzichtig eromheen manoeuvreren. Op je tenen lopen. Ze wil dat alles op haar manier gaat maar ze wil wel het idee hebben dat de ander dat ook wil, dus niet dat ze haar zin doordrijft. Dit resulteert in fenomenaal gedachtenlezen als je een beetje aanleg hebt en dingen voorstellen waarvan je weet dat zij dat wil. Anders word je overladen door een ijstijd van jewelste. Je zou eens wat anders willen dan zij.
De muziek is te luid. De wijn te koud. De menukaart komt te laat. Haar kleindochter is niet aanhankelijk genoeg en niet haar type kind. Haar schoonzoon is haar aandacht niet waard. Veel mensen zijn haar aandacht niet waard. Ze zijn niet boeiend, standaard, middelmatig. Zij niet, zij is heel bijzonder. Ik was te dik, nu ben ik goed. Liefst zo dun mogelijk, dat staat je zo mooi (dat ik een jaar terug door de stress 54 kilo woog bij 1.75 vond zij mooi ipv zorgelijk). Nu mag ik mee, ben ik een acceptabele accessoire. Ik ben zo'n mooie dochter, iedereen die haar complimenteert daarmee voedt haar eigenwaarde.
Er zijn zoveel dingen. Laat ik het er maar op houden dat bij de beschrijving van de vrouwelijke narcist haar foto niet misplaatst zou zijn . Het pijnlijke is dat zij dit alles zelf niet ziet. Haar perceptie lijkt uit alleen maar blinde vlek te bestaan. Ik neem het allang niet meer serieus allemaal maar god, wat een moeder. Ik zie diezelfde panische angst terug in mijn oudste zus. Want je hebt dingen meegekregen, het is toch je moeder. Die paar dingen zijn direct aanleiding om in de stress te schieten. Stel nou dat de rest net zo is en ik het zelf niet zie?
Het lastige is dat als ze over zichzelf praat, vooral blijkt dat ze zichzelf zo gevoelig en onbegrepen vindt. Ze is heel kwetsbaar en mensen houden daar geen rekening mee. Iedereen vindt haar geweldig, vooral mannen. Die vallen allemaal op haar. Mensen zijn in het verleden verslaafd aan haar geraakt (dus toen mijn man dat zei, dat hij verslaafd is aan me en mijn aanwezigheid kun je je denk ik de alarmbel die afging wel voorstellen).
Ze is een heel sterke aanwezigheid. Erg overheersend, zelfs als ze niets zegt. Ze is non verbaal bijzonder communicatief. Dat schijn ik ook erg te hebben volgens mijn man. Kritisch. Niets is ooit goed genoeg. Ze is onaardig, snobbistisch en elitair. Blaft mensen af die een "mindere" positie hebben (bijv een ober in een restaurant, personeel in winkels). Ze zou alles kunnen als ze zich ertoe zou zetten. Alles wat ze doet is van hoge kwaliteit. Wanneer mensen dat in twijfel trekken is dat hun tekort, dan hebben ze er geen oog voor.
Er is continu het gevoel bij haar dat je op eieren loopt. Voorzichtig eromheen manoeuvreren. Op je tenen lopen. Ze wil dat alles op haar manier gaat maar ze wil wel het idee hebben dat de ander dat ook wil, dus niet dat ze haar zin doordrijft. Dit resulteert in fenomenaal gedachtenlezen als je een beetje aanleg hebt en dingen voorstellen waarvan je weet dat zij dat wil. Anders word je overladen door een ijstijd van jewelste. Je zou eens wat anders willen dan zij.
De muziek is te luid. De wijn te koud. De menukaart komt te laat. Haar kleindochter is niet aanhankelijk genoeg en niet haar type kind. Haar schoonzoon is haar aandacht niet waard. Veel mensen zijn haar aandacht niet waard. Ze zijn niet boeiend, standaard, middelmatig. Zij niet, zij is heel bijzonder. Ik was te dik, nu ben ik goed. Liefst zo dun mogelijk, dat staat je zo mooi (dat ik een jaar terug door de stress 54 kilo woog bij 1.75 vond zij mooi ipv zorgelijk). Nu mag ik mee, ben ik een acceptabele accessoire. Ik ben zo'n mooie dochter, iedereen die haar complimenteert daarmee voedt haar eigenwaarde.
Er zijn zoveel dingen. Laat ik het er maar op houden dat bij de beschrijving van de vrouwelijke narcist haar foto niet misplaatst zou zijn . Het pijnlijke is dat zij dit alles zelf niet ziet. Haar perceptie lijkt uit alleen maar blinde vlek te bestaan. Ik neem het allang niet meer serieus allemaal maar god, wat een moeder. Ik zie diezelfde panische angst terug in mijn oudste zus. Want je hebt dingen meegekregen, het is toch je moeder. Die paar dingen zijn direct aanleiding om in de stress te schieten. Stel nou dat de rest net zo is en ik het zelf niet zie?
zaterdag 26 juli 2008 om 17:57
Het was goed om het op te schrijven, dank je Dubio . Ik moest er even over nadenken, in hoeverre ik dan bang ben dat ik op haar lijk. Want bij veel dingen weet ik dat het belachelijk zou zijn om te concluderen dat ik vast ook zo ben want dat is niet zo. Ik zal wat voor me uit filosoferen dus spannend wordt het niet, lezers zijn gewaarschuwd .
De redenen dat ik soms bang ben dat ik op haar lijk komen van buitenaf, signalen van anderen. Zowel mijn man als mijn schoonmoeder hebben bijv aangegeven dat ze bij mij een gevoel van afkeuring kunnen oppikken. Het lastige is dat ik me van geen kwaad bewust ben. Ik vind alles al gauw best en gezellig. Mijn schoonmoeder vindt mij heel kritisch, ik heb haar gevraagd of ze een voorbeeld had en dat had ze niet. Dat zit "in" mij.
Mijn man vindt die non verbale signalen van afkeuring heel moeilijk. Bijv ik vraag hem iets voor me te halen bij de supermarkt als hij daarheen gaat, leg uit wat ik bedoel en dan komt hij thuis met iets heel anders. Als ik dan zeg: hm dat was niet wat ik bedoelde, zit hij gelijk op de kast. Ik vind het verder niet erg, hooguit lichtelijk frustrerend dat hij niet luisterde maar verder boeit het niet. Hij voelt zich gelijk afgekeurd als mens.
Het interessante is dat zowel hij als mijn schoonmoeder precies hetzelfde heel sterk hebben nl aan verwachtingen willen voldoen. Ik vermoed dat dat botst met/op mij op de een of andere manier. Ik heb dat helemaal niet. Vind het wel jammer als mensen niets met me kunnen maar ik zal mezelf niet veranderen om die reden. Dan blijf ik aan de gang, lijkt me zinloos. Grappig genoeg realiseer ik me nu plots dat mijn man juist heel erg gedrag van anderen kopieert in zijn wisselwerking met hen. Accent, toonhoogte, manier van praten. Ik hou stoicijns vast aan mijzelf met alle respect voor de ander. Ben dus over het algemeen overal hetzelfde, hooguit bij sommigen wat opener en spontaner. Mijn schoonmoeder stelt zich onderdanig op bij mensen, zij weten het vast beter. Ze heeft veel behoefte aan bevestiging en goedkeuring. Ik vind mezelf nou niet in de positie om mijn schoonmoeder goed te moeten keuren, dat respect krijgt ze vanzelf.
Het gekke is dat naar mijn weten anderen geen last hebben van dat afkeurende of kritische. Die vinden me juist heel makkelijk. Maar goed, mijn man heeft nav zo'n incident gezegd dat ik dan net zoals mijn moeder ben. Dat is dan mooi kut want ik weet wat hij bedoelt en dat is idd niet leuk. Alleen is het raar want ik voel het helemaal niet zo.
Los daarvan het charismatische, het overtuigende, de aanwezigheid. Het vreemde effect op sommige mannen (stalkergedrag, verslavingsverschijnselen). Allemaal dingen waar ik niet om gevraagd heb en waar ik niets mee kan. Het is dat het me de afgelopen tijd regelmatig verteld is, daardoor ben ik me er bewuster van geworden. Maar het is niet iets wat ik nastreef of creeer. Dat maakt het zo vreemd en ongrijpbaar. En dat stuk doet me zeker denken aan mijn moeder.
Het voelt alsof ik een gevaar in me meedraag. Mijn ouders zijn beiden meester in manipulatie. Ik voel de verplichting alles zo eerlijk, open, bewust en gewetensvol te doen als ik maar kan. Juist doordat ik gezien heb hoe makkelijk het is om te manipuleren en ermee weg te komen en de ravage die je dan achterlaat. En dat mijn man nu zegt: ik wou soms dat je wat meer manipuleerde ipv altijd zo open te zijn en alles te willen overleggen.
Alleen al dit op te schrijven gaf me meerdere aha momenten. Ik denk er nog even verder over na. Sorry voor de topicvervuiling met dit geneuzel.
De redenen dat ik soms bang ben dat ik op haar lijk komen van buitenaf, signalen van anderen. Zowel mijn man als mijn schoonmoeder hebben bijv aangegeven dat ze bij mij een gevoel van afkeuring kunnen oppikken. Het lastige is dat ik me van geen kwaad bewust ben. Ik vind alles al gauw best en gezellig. Mijn schoonmoeder vindt mij heel kritisch, ik heb haar gevraagd of ze een voorbeeld had en dat had ze niet. Dat zit "in" mij.
Mijn man vindt die non verbale signalen van afkeuring heel moeilijk. Bijv ik vraag hem iets voor me te halen bij de supermarkt als hij daarheen gaat, leg uit wat ik bedoel en dan komt hij thuis met iets heel anders. Als ik dan zeg: hm dat was niet wat ik bedoelde, zit hij gelijk op de kast. Ik vind het verder niet erg, hooguit lichtelijk frustrerend dat hij niet luisterde maar verder boeit het niet. Hij voelt zich gelijk afgekeurd als mens.
Het interessante is dat zowel hij als mijn schoonmoeder precies hetzelfde heel sterk hebben nl aan verwachtingen willen voldoen. Ik vermoed dat dat botst met/op mij op de een of andere manier. Ik heb dat helemaal niet. Vind het wel jammer als mensen niets met me kunnen maar ik zal mezelf niet veranderen om die reden. Dan blijf ik aan de gang, lijkt me zinloos. Grappig genoeg realiseer ik me nu plots dat mijn man juist heel erg gedrag van anderen kopieert in zijn wisselwerking met hen. Accent, toonhoogte, manier van praten. Ik hou stoicijns vast aan mijzelf met alle respect voor de ander. Ben dus over het algemeen overal hetzelfde, hooguit bij sommigen wat opener en spontaner. Mijn schoonmoeder stelt zich onderdanig op bij mensen, zij weten het vast beter. Ze heeft veel behoefte aan bevestiging en goedkeuring. Ik vind mezelf nou niet in de positie om mijn schoonmoeder goed te moeten keuren, dat respect krijgt ze vanzelf.
Het gekke is dat naar mijn weten anderen geen last hebben van dat afkeurende of kritische. Die vinden me juist heel makkelijk. Maar goed, mijn man heeft nav zo'n incident gezegd dat ik dan net zoals mijn moeder ben. Dat is dan mooi kut want ik weet wat hij bedoelt en dat is idd niet leuk. Alleen is het raar want ik voel het helemaal niet zo.
Los daarvan het charismatische, het overtuigende, de aanwezigheid. Het vreemde effect op sommige mannen (stalkergedrag, verslavingsverschijnselen). Allemaal dingen waar ik niet om gevraagd heb en waar ik niets mee kan. Het is dat het me de afgelopen tijd regelmatig verteld is, daardoor ben ik me er bewuster van geworden. Maar het is niet iets wat ik nastreef of creeer. Dat maakt het zo vreemd en ongrijpbaar. En dat stuk doet me zeker denken aan mijn moeder.
Het voelt alsof ik een gevaar in me meedraag. Mijn ouders zijn beiden meester in manipulatie. Ik voel de verplichting alles zo eerlijk, open, bewust en gewetensvol te doen als ik maar kan. Juist doordat ik gezien heb hoe makkelijk het is om te manipuleren en ermee weg te komen en de ravage die je dan achterlaat. En dat mijn man nu zegt: ik wou soms dat je wat meer manipuleerde ipv altijd zo open te zijn en alles te willen overleggen.
Alleen al dit op te schrijven gaf me meerdere aha momenten. Ik denk er nog even verder over na. Sorry voor de topicvervuiling met dit geneuzel.
zaterdag 26 juli 2008 om 19:06
quote:hanke321 schreef op 25 juli 2008 @ 12:49:
Botte of juist te jolige opmerkingen maken...ik herken het zoooo.Gelukkig is het al weer een tijdje geleden dat ik dat bij de vleet deed maar ik kon er wat van (schaam, schaam). Vaak was ik zo onzeker en bang dat ik de situatie niet goed in kon schatten. En ik had nooit geleerd hoe verhoudingen liggen. Naarmate ik de verwarring kon ontwarren werd het een stuk minder. Maar het was hard werken dat voor elkaar te krijgen.
In mijn geval had het waarschijnlijk meer te maken met het niet mogen/kunnen tonen van mijn gevoelige kant, want ik was nu eenmaal een man en dus moest ik een 'vent' zijn...en dat sloeg een beetje door. Ik presteerde het zelfs nog om op een begrafenis adrem te willen doen, alles beter dan tranen in mijn ogen....
Met die tranen wil het inmiddels prima lukken zonder mij daar nog voor te hoeven schamen, en mijn vrouw noemt mij dan ook liefkozend haar 'watje'
quote:hanke321 schreef op 25 juli 2008 @ 13:55:
Is voor jullie ook de liefde voor de ouder dood? Bij mij is geen haat, eerder een onverschilligheid.
Dat is inderdaad heel goed verwoord, Hanke. Van haat is in mijn geval ook geen sprake omdat ik inmiddels weet dat er van opzet geen sprake is geweest, het was en is gewoon emotionele invaliditeit waar zij zelfs waarschijnlijk net zo onder lijden, in ieder geval mijn moeder, als ik. En sinds ik dat in heb gezien lijd ik er ook niet echt meer al spijt het mij wel dat het niet anders is geweest. En niet alleen lukt het mij inmiddels om er onverschillig onder te zijn, meestal dan, maar ik heb er toch ook wel medelijden mee...
Botte of juist te jolige opmerkingen maken...ik herken het zoooo.Gelukkig is het al weer een tijdje geleden dat ik dat bij de vleet deed maar ik kon er wat van (schaam, schaam). Vaak was ik zo onzeker en bang dat ik de situatie niet goed in kon schatten. En ik had nooit geleerd hoe verhoudingen liggen. Naarmate ik de verwarring kon ontwarren werd het een stuk minder. Maar het was hard werken dat voor elkaar te krijgen.
In mijn geval had het waarschijnlijk meer te maken met het niet mogen/kunnen tonen van mijn gevoelige kant, want ik was nu eenmaal een man en dus moest ik een 'vent' zijn...en dat sloeg een beetje door. Ik presteerde het zelfs nog om op een begrafenis adrem te willen doen, alles beter dan tranen in mijn ogen....
Met die tranen wil het inmiddels prima lukken zonder mij daar nog voor te hoeven schamen, en mijn vrouw noemt mij dan ook liefkozend haar 'watje'
quote:hanke321 schreef op 25 juli 2008 @ 13:55:
Is voor jullie ook de liefde voor de ouder dood? Bij mij is geen haat, eerder een onverschilligheid.
Dat is inderdaad heel goed verwoord, Hanke. Van haat is in mijn geval ook geen sprake omdat ik inmiddels weet dat er van opzet geen sprake is geweest, het was en is gewoon emotionele invaliditeit waar zij zelfs waarschijnlijk net zo onder lijden, in ieder geval mijn moeder, als ik. En sinds ik dat in heb gezien lijd ik er ook niet echt meer al spijt het mij wel dat het niet anders is geweest. En niet alleen lukt het mij inmiddels om er onverschillig onder te zijn, meestal dan, maar ik heb er toch ook wel medelijden mee...
zaterdag 26 juli 2008 om 19:28
[quote]Feliciaatje schreef op 26 juli 2008 @ 12:21:
En een voor lieve Rosanna. Ik ben altijd blij wanneer ik je weer ergens tegenkom. Vreemd lijkt me dat voor je, dat je geen aanwijsbare reden kunt vinden waarom je je zo voelt. Lijkt me moeilijk want hoe krijg je er dan grip op? Heb je dat gevoel altijd al gehad? [quote]
Ik ben ook altijd blij om jou weer ergens tegen te komen lieve Feliciaatje En hoe meer ik van je lees, hoe meer bewonder ik voor je heb! Ik heb je postings van vandaag gelezen en ik had echt tranen in mijn ogen! Meisje wat heb je het moeilijk op dit moment Ik hoop dat het opsommen van alle tekortkomingen van je moeder je in heeft laten zien dat jij totaal niet op haar lijkt! En wat je zegt over hoe je man en je schoonmoeder je af en toe over vinden komen, zoals ik het zie, wordt het veroorzaakt doordat jij weet waar je staat en wat je wil en dus eigenlijk heel sterk bent en bent wat zij zouden willen zijn.
dat is idd het moeilijkste, hoe krijg je er grip op. Ik heb dit gevoel al heel lang, weet niet of dat altijd zo is geweest, maar kan me eigenlijk ook niet herinneren wanneer ik me niet zo heb gevoeld.
De ene dag gaat het beter dan de andere dag en als het goed gaat, is het een wankel evenwicht
En een voor lieve Rosanna. Ik ben altijd blij wanneer ik je weer ergens tegenkom. Vreemd lijkt me dat voor je, dat je geen aanwijsbare reden kunt vinden waarom je je zo voelt. Lijkt me moeilijk want hoe krijg je er dan grip op? Heb je dat gevoel altijd al gehad? [quote]
Ik ben ook altijd blij om jou weer ergens tegen te komen lieve Feliciaatje En hoe meer ik van je lees, hoe meer bewonder ik voor je heb! Ik heb je postings van vandaag gelezen en ik had echt tranen in mijn ogen! Meisje wat heb je het moeilijk op dit moment Ik hoop dat het opsommen van alle tekortkomingen van je moeder je in heeft laten zien dat jij totaal niet op haar lijkt! En wat je zegt over hoe je man en je schoonmoeder je af en toe over vinden komen, zoals ik het zie, wordt het veroorzaakt doordat jij weet waar je staat en wat je wil en dus eigenlijk heel sterk bent en bent wat zij zouden willen zijn.
dat is idd het moeilijkste, hoe krijg je er grip op. Ik heb dit gevoel al heel lang, weet niet of dat altijd zo is geweest, maar kan me eigenlijk ook niet herinneren wanneer ik me niet zo heb gevoeld.
De ene dag gaat het beter dan de andere dag en als het goed gaat, is het een wankel evenwicht
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 26 juli 2008 om 22:40
Lieve Felicia,
Ik voel zo met je mee maar steeds meer denk ik te zien dat je man en jij elkaar niet aanvullen op punten die jullie missen. Volgens mij maakt dat een relatie goed en gelijkwaardig, als je dingen van elkaar leert en elkaar aanvult waar nodig. Dat is natuurlijk maar mijn eigen invulling omdat het voor mij werkt maar ik weet bijvoorbeeld wel dat als er iets is, ik alleréérst naar mijn man ga, voordat ik er iemand anders over aanspreek. Ik praat met mijn vriendinnen wel langer over dingen, lekker uitmelken en zo en veertien keer hetzelfde zeggen maar mijn man en ik praten eerst.
Volgens mij zou zo'n relatie ook voor jou goed zijn. Júist omdat je de neiging hebt om dingen alleen op te knappen. Dan is iemand die je gewoon eens aftikt en zegt; 'lekker wijf van me, nu ga ik jou eens even helpen, laat het maar aan mij over....' zo fantastisch.....
Je moeder. Ik heb geen woorden voor wat je schrijft. Ik wordt misselijk van wat je zegt over die prop, bij je zus. Ik word er echt letterlijk kótsmisselijk van.
Een boek, mooi voor jou, misschien soms pijnlijk maar ook herkenbaar en met humor geschreven is dat van Maria Riva, over haar moeder Marlene Dietrich. Jouw moeder doet me aan haar denken. Misschien zit ik er naast maar dat kun jij beter beoordelen. Als het niet klopt is het nog altijd een erg mooi boek over een lastige moeder/dochter relatie waarin de 'liefde' van de moeder regelmatig ironisch beschreven wordt.
Ik voel zo met je mee maar steeds meer denk ik te zien dat je man en jij elkaar niet aanvullen op punten die jullie missen. Volgens mij maakt dat een relatie goed en gelijkwaardig, als je dingen van elkaar leert en elkaar aanvult waar nodig. Dat is natuurlijk maar mijn eigen invulling omdat het voor mij werkt maar ik weet bijvoorbeeld wel dat als er iets is, ik alleréérst naar mijn man ga, voordat ik er iemand anders over aanspreek. Ik praat met mijn vriendinnen wel langer over dingen, lekker uitmelken en zo en veertien keer hetzelfde zeggen maar mijn man en ik praten eerst.
Volgens mij zou zo'n relatie ook voor jou goed zijn. Júist omdat je de neiging hebt om dingen alleen op te knappen. Dan is iemand die je gewoon eens aftikt en zegt; 'lekker wijf van me, nu ga ik jou eens even helpen, laat het maar aan mij over....' zo fantastisch.....
Je moeder. Ik heb geen woorden voor wat je schrijft. Ik wordt misselijk van wat je zegt over die prop, bij je zus. Ik word er echt letterlijk kótsmisselijk van.
Een boek, mooi voor jou, misschien soms pijnlijk maar ook herkenbaar en met humor geschreven is dat van Maria Riva, over haar moeder Marlene Dietrich. Jouw moeder doet me aan haar denken. Misschien zit ik er naast maar dat kun jij beter beoordelen. Als het niet klopt is het nog altijd een erg mooi boek over een lastige moeder/dochter relatie waarin de 'liefde' van de moeder regelmatig ironisch beschreven wordt.
zondag 27 juli 2008 om 14:29
Felicia, wat een verdriet kan er op de meest rare momenten ineens loskomen he? En die tranen die maar blijven komen en nooit meer ophouden...ik heb ook lang geleden zo'n moment gehad, maar mensenkinderen wat voelde ik me daarna opgelucht! En leeg, immens leeg...heerlijk!
Hoe voel jij je nu, na je intense huilbui?
Verder ben ik het eens met Hanke's commentaar op die bewuste posting over je huilbui, ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden.
Ik wens je heel veel sterkte met je proces. Ik lees het graag, trouwens!
Hoe voel jij je nu, na je intense huilbui?
Verder ben ik het eens met Hanke's commentaar op die bewuste posting over je huilbui, ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden.
Ik wens je heel veel sterkte met je proces. Ik lees het graag, trouwens!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 28 juli 2008 om 00:02
Lieve Felicia, fijn dat je de dingen steeds duidelijker begint te zien. Je schoonmoeder en man zeggen of laten je voelen dat het in jou zit, maar ik krijg eerder het idee dat het in hen zit. Zij zijn de enigen die dit hebben opgemerkt, toch? En sorry, maar het voorbeeld dat je geeft over die vergeten boodschap... er zijn nogal wat stellen dat hooglopende ruzie heeft over dat soort onbenulligheden. Ik vind jouw reactie erg beschaafd. Natuurlijk kan er een non-verbale afkeuring achter zitten. Is ook niet gek als je geïrriteerd bent over een kleinigheid. Dat moet kunnen hoor.
Kan het zijn dat je man het gedrag van zijn moeder kopieert? Dat hij daarom zo "vrouwelijk" overkomt? Vertonen zij deze neiging ook bij andere mensen, het verongelijkte als ze vermoeden dat ze worden afgekeurd?
Het riekt voor mij een beetje naar emotionele chantage. Door jezelf slachtofferig op te stellen als je zelf iets verkeerd hebt gedaan, dwing je de ander jou te troosten en zich te verontschuldigen en liggen de kaarten opeens weer anders. Slachtofferen kan dan een machtspositie geven. Dan voel jij je rot terwijl hij iets fout gedaan heeft.
Nu je je man beschrijft, begrijp ik waarom hij zich zo aan jou vastklampt. Als kameleon weet hij dan niet meer welke kleur hij moet aannemen.
liefs,
dubio
Kan het zijn dat je man het gedrag van zijn moeder kopieert? Dat hij daarom zo "vrouwelijk" overkomt? Vertonen zij deze neiging ook bij andere mensen, het verongelijkte als ze vermoeden dat ze worden afgekeurd?
Het riekt voor mij een beetje naar emotionele chantage. Door jezelf slachtofferig op te stellen als je zelf iets verkeerd hebt gedaan, dwing je de ander jou te troosten en zich te verontschuldigen en liggen de kaarten opeens weer anders. Slachtofferen kan dan een machtspositie geven. Dan voel jij je rot terwijl hij iets fout gedaan heeft.
Nu je je man beschrijft, begrijp ik waarom hij zich zo aan jou vastklampt. Als kameleon weet hij dan niet meer welke kleur hij moet aannemen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 28 juli 2008 om 02:29
Wat een lieverds zijn jullie toch . Ik reageer later langer, wilde even zeggen dat iedereen zulke goede opmerkingen heeft gegeven als reacties. Ik had en heb er heel veel aan.
Alles is heel helder geworden vandaag, net alsof het zich eindelijk helemaal uitkristalliseerde. Goede timing ook want dochter kwam vanavond terug van anderhalve week heerlijke pret bij opa en oma en ik kan me niet veroorloven zo diep te zitten met haar in mijn buurt als ik zat de afgelopen dagen. Dat pikt ze op en dat wil ik niet, dit is niet haar last.
Naast de rust die ik ergens al ervoer (je zou het niet zeggen met al dat gepieker haha) heb ik nu ook een besef van vrede. Vrede met mezelf, vrede met de situatie, met hoe het gelopen is. Je hebt idd helemaal gelijk Leo, het matcht gewoon niet. En daar kan ik noch mijzelf noch mijn man de schuld van geven, hoeft ook niet.
Alles is heel helder geworden vandaag, net alsof het zich eindelijk helemaal uitkristalliseerde. Goede timing ook want dochter kwam vanavond terug van anderhalve week heerlijke pret bij opa en oma en ik kan me niet veroorloven zo diep te zitten met haar in mijn buurt als ik zat de afgelopen dagen. Dat pikt ze op en dat wil ik niet, dit is niet haar last.
Naast de rust die ik ergens al ervoer (je zou het niet zeggen met al dat gepieker haha) heb ik nu ook een besef van vrede. Vrede met mezelf, vrede met de situatie, met hoe het gelopen is. Je hebt idd helemaal gelijk Leo, het matcht gewoon niet. En daar kan ik noch mijzelf noch mijn man de schuld van geven, hoeft ook niet.
maandag 28 juli 2008 om 02:41
Oh en Dubio, die opmerking over die kameleon, die is zo treffend. Ik heb het zelf ook een keer tegen hem gezegd, dat hij me daar aan deed denken. En ik begrijp steeds beter hoe ongemakkelijk ik voor hem moet zijn, hoe confronterend.
Ik ervaar al een tijd die emotionele chantage. En ik begon het steeds meer te zien, in steeds meer dingen. Ik ben nu op het punt dat ik denk: doe dan maar mijn moeder, dan zie ik het tenminste. Dan kan ik nog kiezen hoe ik er mee om wil gaan. De enige manier waar ik hier mee om kan gaan bij hem is door hem maar buiten te sluiten. Kom niet aan me, vreet me niet op. En het erge is dat ik mezelf dat dan weer kwalijk neem. Want ik weet dat ik dan niet zo liefdevol en gul ben als ik kan zijn wanneer ik me comfortabel voel. Ik mis mezelf.
Ik wil mezelf niet meer missen. Ik ben er zo klaar mee.
Ik ervaar al een tijd die emotionele chantage. En ik begon het steeds meer te zien, in steeds meer dingen. Ik ben nu op het punt dat ik denk: doe dan maar mijn moeder, dan zie ik het tenminste. Dan kan ik nog kiezen hoe ik er mee om wil gaan. De enige manier waar ik hier mee om kan gaan bij hem is door hem maar buiten te sluiten. Kom niet aan me, vreet me niet op. En het erge is dat ik mezelf dat dan weer kwalijk neem. Want ik weet dat ik dan niet zo liefdevol en gul ben als ik kan zijn wanneer ik me comfortabel voel. Ik mis mezelf.
Ik wil mezelf niet meer missen. Ik ben er zo klaar mee.
maandag 28 juli 2008 om 07:07
quote:hanke321 schreef op 25 juli 2008 @ 13:55:
Is voor jullie ook de liefde voor de ouder dood? Bij mij is geen haat, eerder een onverschilligheid.
Ik had hier nog niet op geantwoord, want ik weet niet hoe. Ik zou ja willen zeggen, maar ik merk dat ze me nu vanuit mijn eigen hoofd, nog steeds manipuleert. Of eigenlijk, dat ik haar mij laat manipuleren. Ik ben niet los, ook al heb ik haar al een jaar niet gezien. Het enige wat ik heel sterk voel is mijn woede. Ik ben zo enorm kwaad op haar!
Gisterochtend heb ik met mijn schoonmoeder hier wat over zitten praten. Zij kent het verhaal ondertussen en nu we alleen waren wilde ze me toch een hart onder de riem steken en wat advies geven enzo. Ik heb vooral zitten luisteren, kon amper iets van geluid m'n keel uit krijgen. Maar ze heeft wel een aantal erg rake dingen gezegd. O.a. dat ik niet zo bang moet zijn om mijn grenzen duidelijk aan te geven aan mensen en me tegelijkertijd open te stellen. Want ze kan aan me zien dat ik het heel graag zou willen, ik doe het alleen niet. En dat ik ook niet zo bang moet blijvenv oor wat mijn ex-moeder dus doet. Als ik het geld wil betalen, dan moest ik dat gewoon doen, me niet laten beinvloeden door de mogelijke dingen die ze zal doen als ik weg ben, dat is mijn verantwoordelijkheid niet, dat is wat ZIJ doet en niet ik. Het klinkt alleen zoveel makkelijker dan het is, want dit zijn dingen waar ik natuurlijk jarenlang rekening mee gehouden heb.
Is voor jullie ook de liefde voor de ouder dood? Bij mij is geen haat, eerder een onverschilligheid.
Ik had hier nog niet op geantwoord, want ik weet niet hoe. Ik zou ja willen zeggen, maar ik merk dat ze me nu vanuit mijn eigen hoofd, nog steeds manipuleert. Of eigenlijk, dat ik haar mij laat manipuleren. Ik ben niet los, ook al heb ik haar al een jaar niet gezien. Het enige wat ik heel sterk voel is mijn woede. Ik ben zo enorm kwaad op haar!
Gisterochtend heb ik met mijn schoonmoeder hier wat over zitten praten. Zij kent het verhaal ondertussen en nu we alleen waren wilde ze me toch een hart onder de riem steken en wat advies geven enzo. Ik heb vooral zitten luisteren, kon amper iets van geluid m'n keel uit krijgen. Maar ze heeft wel een aantal erg rake dingen gezegd. O.a. dat ik niet zo bang moet zijn om mijn grenzen duidelijk aan te geven aan mensen en me tegelijkertijd open te stellen. Want ze kan aan me zien dat ik het heel graag zou willen, ik doe het alleen niet. En dat ik ook niet zo bang moet blijvenv oor wat mijn ex-moeder dus doet. Als ik het geld wil betalen, dan moest ik dat gewoon doen, me niet laten beinvloeden door de mogelijke dingen die ze zal doen als ik weg ben, dat is mijn verantwoordelijkheid niet, dat is wat ZIJ doet en niet ik. Het klinkt alleen zoveel makkelijker dan het is, want dit zijn dingen waar ik natuurlijk jarenlang rekening mee gehouden heb.
dinsdag 29 juli 2008 om 10:09
dinsdag 29 juli 2008 om 12:25
Hallo meiden (en heer),
ik heb een ruig weekend achter de rug. Ben naar een europese Harley-treffen geweest. Helemaal gaaf.
Heb vorige week bedacht dat ik er klaar mee ben om altijd maar te knokken, dat alles zo moeizaam verloopt. Het gaat al zolang voor een tijdje redelijk goed, functioneer ik redelijk maar kost veel inspanning. Ik ben altijd gespannen, gestresst. Ben altijd onrustig en er gebeurt om de zoveel tijd iets heftigs. Het is echt zo'n patroon en ik weet dat het voortkomt uit de keuzes die ik maak. Ik wil dat niet meer. Ik kom er altijd weer bovenop maar ik ben nu toch wel leeg. Ik vecht me rot maar dat is toch geen leven. Dus, ik heb besloten om me te verdiepen in een dagbehandeling. Een rigoreuze aanpak, om voor eens en altijd de bezem erdoorheen te halen. Morgen heb ik al een orienatiegesprek, daarna volgt aanmelding. Geen wachtlijst dus het kan heel snel gaan (als ze me willen, je moet enorm gemotiveerd zijn). Dat ben ik! Ik wilde dit al eerder doen, maar de praktische kant hield me tegen. Het komt nooit uit, maar ik zie dit als een investering in mezelf. Ik wil als moeder stabiel zijn en als partner ook. Daarnaast hoop ik dat ik op werkgebied in staat ben om het lange tijd vol te houden. Nu heb ik een geschiedenis van ziek melden, omdat ik het niet trok. Telkens maar een dag, of paar dagen, maar nu zit ik al 1,5 maand thuis.
Mijn zoon woont sinds 1,5 jaar niet meer thuis, vanwege autisme en adhd. Binnenkort komt hij weer thuis, en zal hij bij ons komen wonen. We zijn nu bezig om eea te combineren, en ik krijg dus begeleiding van die kant om het allemaal optimaal te laten verlopen. Als ik sterker ben, kan ik ook een betere moeder voor hem zijn, want hij vraagt veel aandacht en energie. Het is ook niet toevallig dat ik sinds zijn geboorte met mezelf in de knoop zit, dat hoor je vaker.
Is er hier nog iemand die dagbehandeling/therapie heeft (gehad)?
Feliciaatje, het lijkt erop dat je alles al hebt gegeven, en nu gewoon leeg bent. Je zit in een patstelling, en in een negatieve spiraal. Ik begrijp dat je er klaar mee bent?
Dat is natuurlijk een heftige conclusie, iets wat je liever niet wilt. Maar je weet van jezelf dat je alles hebt gegeven, ook aan tijd. De vraag is, hoe nu verder? Neem er de tijd voor, die luxe heb je. Jij bent degene die bepaalt, want volgens mij vindt hij het best prima zo. Ik vraag me af hoe hij zou reageren als jij te kennen geeft, dat je er klaar mee bent. Zou dat niet een beweging kunnen veroorzaken?
ik heb een ruig weekend achter de rug. Ben naar een europese Harley-treffen geweest. Helemaal gaaf.
Heb vorige week bedacht dat ik er klaar mee ben om altijd maar te knokken, dat alles zo moeizaam verloopt. Het gaat al zolang voor een tijdje redelijk goed, functioneer ik redelijk maar kost veel inspanning. Ik ben altijd gespannen, gestresst. Ben altijd onrustig en er gebeurt om de zoveel tijd iets heftigs. Het is echt zo'n patroon en ik weet dat het voortkomt uit de keuzes die ik maak. Ik wil dat niet meer. Ik kom er altijd weer bovenop maar ik ben nu toch wel leeg. Ik vecht me rot maar dat is toch geen leven. Dus, ik heb besloten om me te verdiepen in een dagbehandeling. Een rigoreuze aanpak, om voor eens en altijd de bezem erdoorheen te halen. Morgen heb ik al een orienatiegesprek, daarna volgt aanmelding. Geen wachtlijst dus het kan heel snel gaan (als ze me willen, je moet enorm gemotiveerd zijn). Dat ben ik! Ik wilde dit al eerder doen, maar de praktische kant hield me tegen. Het komt nooit uit, maar ik zie dit als een investering in mezelf. Ik wil als moeder stabiel zijn en als partner ook. Daarnaast hoop ik dat ik op werkgebied in staat ben om het lange tijd vol te houden. Nu heb ik een geschiedenis van ziek melden, omdat ik het niet trok. Telkens maar een dag, of paar dagen, maar nu zit ik al 1,5 maand thuis.
Mijn zoon woont sinds 1,5 jaar niet meer thuis, vanwege autisme en adhd. Binnenkort komt hij weer thuis, en zal hij bij ons komen wonen. We zijn nu bezig om eea te combineren, en ik krijg dus begeleiding van die kant om het allemaal optimaal te laten verlopen. Als ik sterker ben, kan ik ook een betere moeder voor hem zijn, want hij vraagt veel aandacht en energie. Het is ook niet toevallig dat ik sinds zijn geboorte met mezelf in de knoop zit, dat hoor je vaker.
Is er hier nog iemand die dagbehandeling/therapie heeft (gehad)?
Feliciaatje, het lijkt erop dat je alles al hebt gegeven, en nu gewoon leeg bent. Je zit in een patstelling, en in een negatieve spiraal. Ik begrijp dat je er klaar mee bent?
Dat is natuurlijk een heftige conclusie, iets wat je liever niet wilt. Maar je weet van jezelf dat je alles hebt gegeven, ook aan tijd. De vraag is, hoe nu verder? Neem er de tijd voor, die luxe heb je. Jij bent degene die bepaalt, want volgens mij vindt hij het best prima zo. Ik vraag me af hoe hij zou reageren als jij te kennen geeft, dat je er klaar mee bent. Zou dat niet een beweging kunnen veroorzaken?
dinsdag 29 juli 2008 om 17:57
Succes morgen Julus! Heftig hoor, om te beginnen aan dagbehandeling. Maar als jij denkt dat je het nodig hebt, is het een goede stap.
Leren minder gespannen en gestressed te zijn lijkt me heel zinnig, zeker nu je zoon weer thuis gaat wonen. En als je er telkens tegenaan loopt op je werk, met ziekmelden enzo vind ik het zeker een goed idee.
Wat voor soort therapie wil je gaan volgen en hoeveel dagen in de week?
Leren minder gespannen en gestressed te zijn lijkt me heel zinnig, zeker nu je zoon weer thuis gaat wonen. En als je er telkens tegenaan loopt op je werk, met ziekmelden enzo vind ik het zeker een goed idee.
Wat voor soort therapie wil je gaan volgen en hoeveel dagen in de week?
dinsdag 29 juli 2008 om 18:07
quote:Spammie schreef op 28 juli 2008 @ 07:07:
[...]
Ik had hier nog niet op geantwoord, want ik weet niet hoe. Ik zou ja willen zeggen, maar ik merk dat ze me nu vanuit mijn eigen hoofd, nog steeds manipuleert. Of eigenlijk, dat ik haar mij laat manipuleren.
Wat bedoel je hiermee? Dat je nog met alles wat je doet en denkt rekening met haar houdt?
Ik ben niet los, ook al heb ik haar al een jaar niet gezien. Het enige wat ik heel sterk voel is mijn woede. Ik ben zo enorm kwaad op haar!
Ben ik ook jarenlang geweest. Heb haar stiekum, vaak nooit langer dan een paar seconden, best wel nare dingen toegewenst. Mijn zwager zei een tijdje terug dat ze eigenlijk een zielig figuur is. Dat ze nu ze oud wordt, het op haar brood krijgt: alleen oud worden, zonder haar kinderen.
Gisterochtend heb ik met mijn schoonmoeder hier wat over zitten praten. Zij kent het verhaal ondertussen en nu we alleen waren wilde ze me toch een hart onder de riem steken en wat advies geven enzo. Ik heb vooral zitten luisteren, kon amper iets van geluid m'n keel uit krijgen. Maar ze heeft wel een aantal erg rake dingen gezegd. O.a. dat ik niet zo bang moet zijn om mijn grenzen duidelijk aan te geven aan mensen en me tegelijkertijd open te stellen.
Wat een mooie lieve raad.
Want ze kan aan me zien dat ik het heel graag zou willen, ik doe het alleen niet. En dat ik ook niet zo bang moet blijvenv oor wat mijn ex-moeder dus doet. Als ik het geld wil betalen, dan moest ik dat gewoon doen, me niet laten beinvloeden door de mogelijke dingen die ze zal doen als ik weg ben, dat is mijn verantwoordelijkheid niet, dat is wat ZIJ doet en niet ik. Het klinkt alleen zoveel makkelijker dan het is, want dit zijn dingen waar ik natuurlijk jarenlang rekening mee gehouden heb.Ja, het uit je systeem zien te krijgen, voor jezelf gaan denken. En dat is in het begin heel raar hoor, zo alleen in je hoofd zonder met van alles en nog wat rekening te houden.
[...]
Ik had hier nog niet op geantwoord, want ik weet niet hoe. Ik zou ja willen zeggen, maar ik merk dat ze me nu vanuit mijn eigen hoofd, nog steeds manipuleert. Of eigenlijk, dat ik haar mij laat manipuleren.
Wat bedoel je hiermee? Dat je nog met alles wat je doet en denkt rekening met haar houdt?
Ik ben niet los, ook al heb ik haar al een jaar niet gezien. Het enige wat ik heel sterk voel is mijn woede. Ik ben zo enorm kwaad op haar!
Ben ik ook jarenlang geweest. Heb haar stiekum, vaak nooit langer dan een paar seconden, best wel nare dingen toegewenst. Mijn zwager zei een tijdje terug dat ze eigenlijk een zielig figuur is. Dat ze nu ze oud wordt, het op haar brood krijgt: alleen oud worden, zonder haar kinderen.
Gisterochtend heb ik met mijn schoonmoeder hier wat over zitten praten. Zij kent het verhaal ondertussen en nu we alleen waren wilde ze me toch een hart onder de riem steken en wat advies geven enzo. Ik heb vooral zitten luisteren, kon amper iets van geluid m'n keel uit krijgen. Maar ze heeft wel een aantal erg rake dingen gezegd. O.a. dat ik niet zo bang moet zijn om mijn grenzen duidelijk aan te geven aan mensen en me tegelijkertijd open te stellen.
Wat een mooie lieve raad.
Want ze kan aan me zien dat ik het heel graag zou willen, ik doe het alleen niet. En dat ik ook niet zo bang moet blijvenv oor wat mijn ex-moeder dus doet. Als ik het geld wil betalen, dan moest ik dat gewoon doen, me niet laten beinvloeden door de mogelijke dingen die ze zal doen als ik weg ben, dat is mijn verantwoordelijkheid niet, dat is wat ZIJ doet en niet ik. Het klinkt alleen zoveel makkelijker dan het is, want dit zijn dingen waar ik natuurlijk jarenlang rekening mee gehouden heb.Ja, het uit je systeem zien te krijgen, voor jezelf gaan denken. En dat is in het begin heel raar hoor, zo alleen in je hoofd zonder met van alles en nog wat rekening te houden.
dinsdag 29 juli 2008 om 20:32
@Allen: ik heb inmiddels alles wat hier de laatste dagen is geschreven even ingehaald en wederom is het weer één en al herkenning....en zo af en toe is dat ook best wel lastig als ik dan lees dat sommigen van jullie in een fase zitten die ik zelf ook heb meegemaakt, of misschien wel mee heb moeten maken.
Ik realiseer mij dan ook dat het op dat moment twee kanten op had kunnen gaan: berusting en het zo laten als het is of een schop voor je kont krijgen en de schouders eronder zetten. En in eerste instantie koos ik, weliswaar niet bewust, voor de berusting. In een verre van goede relatie met mijn inmiddels ex-vrouw blijven hangen en er het beste van proberen te maken. En dat 'beste' was dan voornamelijk zorgen dat ik min of meer mijn eigen gang kon gaan, en dat werd mij ook nog makkelijk gemaakt omdat ik in die periode veel naar het buitenland moest voor mijn werk. Als er een klus ver weg te doen was wilden mijn collega's niet echt graag en ik stond dan ook vooraan om de tickets in ontvangst te nemen. En zo kon ik weer bijtanken om de thuissituatie te 'overleven'.
Maar ergens barst dan toch de bom en komt een keer het besluit om er iets aan te gaan doen. En dat werd in mijn geval een bezoekje aan een psycho-therapeut, een geweldige vent die mijn ogen redelijk open wist te trekken en zorgde dat ik mijzelf leerde kennen. Niet dat het daardoor makkelijker werd maar het was wel het begin van .........
En natuurlijk kostte het nog wel een paar jaar voordat ik redelijk 'genezen' was, en ik ben er af en toe nog wel een beetje mee bezig. En dus Julus: het is een stap, en misschien een hele moeilijke stap, in de goede richting. Maar als ik naar mijn ervaringen kijk is het zeker de moeite waard! En helaas heeft niet iedereen een schoonmoeder die rake dingen weet te zeggen, dingen die je aan het denken zetten en je daardoor een zetje in de goede richting geven.
Ik realiseer mij dan ook dat het op dat moment twee kanten op had kunnen gaan: berusting en het zo laten als het is of een schop voor je kont krijgen en de schouders eronder zetten. En in eerste instantie koos ik, weliswaar niet bewust, voor de berusting. In een verre van goede relatie met mijn inmiddels ex-vrouw blijven hangen en er het beste van proberen te maken. En dat 'beste' was dan voornamelijk zorgen dat ik min of meer mijn eigen gang kon gaan, en dat werd mij ook nog makkelijk gemaakt omdat ik in die periode veel naar het buitenland moest voor mijn werk. Als er een klus ver weg te doen was wilden mijn collega's niet echt graag en ik stond dan ook vooraan om de tickets in ontvangst te nemen. En zo kon ik weer bijtanken om de thuissituatie te 'overleven'.
Maar ergens barst dan toch de bom en komt een keer het besluit om er iets aan te gaan doen. En dat werd in mijn geval een bezoekje aan een psycho-therapeut, een geweldige vent die mijn ogen redelijk open wist te trekken en zorgde dat ik mijzelf leerde kennen. Niet dat het daardoor makkelijker werd maar het was wel het begin van .........
En natuurlijk kostte het nog wel een paar jaar voordat ik redelijk 'genezen' was, en ik ben er af en toe nog wel een beetje mee bezig. En dus Julus: het is een stap, en misschien een hele moeilijke stap, in de goede richting. Maar als ik naar mijn ervaringen kijk is het zeker de moeite waard! En helaas heeft niet iedereen een schoonmoeder die rake dingen weet te zeggen, dingen die je aan het denken zetten en je daardoor een zetje in de goede richting geven.
woensdag 30 juli 2008 om 09:24
Happy, ik denk dat het de vechtersmentaliteit is, die ervoor zorgt dat je nog jarenlang door kunt gaan in een situatie, ook al is die verre van ideaal. Zeker als je situatie niet helemaal uitzichtloos is, en er nog lichtpuntjes zijn. Op die manier red ik het al heel lang, maar niet van harte. Het is vechten tegen de bierkaai, je doet je ding, maar geniet er niet van. Om alles hangt een waas van onrust, een vervelend gevoel van onbehagen. Ik leef mijn leven zoals jij deed in je huwelijk met je ex. Je gaat vluchtroutes zoeken, je wilt eraan ontsnappen. Voor mij geldt dat ik aan alles wil ontsnappen. Ik wil helemaal niks. Ik ben nog jong en wil er niet aan denken dat dit nog tig jaar door zal gaan. Dus investeer ik graag wat tijd zodat ik in de toekomst met volle teugen kan genieten. Ik mis teveel basale bagage, die ieder ander mee heeft gekregen van zijn ouders. Ik zie het als een inhaalslag.
Gesprekken zijn niet genoeg, het helpt als een tijdelijk lapmiddel maar het is geen structurele verandering.
Ik heb gelukkig wel mensen om mij heen die een heldere en zeer realistische kijk op zaken hebben. Slimme mensen, die veel rake dingen kunnen zeggen. En dat helpt inderdaad als zetje in de goede richting. Maar ik zal het zelf moeten doen.
Hanke, dank je! Dit is een dagbehandeling van vijf dagen per week. Zeer intensief, maar het werd me aangeraden. Het zit hier vlakbij dus ik kan naar huis. Het is best een opluchting dat ik ermee bezig ben, maar geeft ook stress. Want ik moet dat met de werkgever rond zien te krijgen, en zo zijn er nog wat praktische zaken. Toch wil ik me niet laten tegenhouden door de rompslomp die erbij komt kijken, want ik zie het als een kans. Mensen zeggen; kies jij maar eens voor jezelf. Nooit gedaan, dus heel eng. Ik was altijd bezig om het anderen naar de zin te maken, ten koste van mezelf. Ik hoop dat ik het geluk eens mee heb, dat dit gaat lukken.
Gesprekken zijn niet genoeg, het helpt als een tijdelijk lapmiddel maar het is geen structurele verandering.
Ik heb gelukkig wel mensen om mij heen die een heldere en zeer realistische kijk op zaken hebben. Slimme mensen, die veel rake dingen kunnen zeggen. En dat helpt inderdaad als zetje in de goede richting. Maar ik zal het zelf moeten doen.
Hanke, dank je! Dit is een dagbehandeling van vijf dagen per week. Zeer intensief, maar het werd me aangeraden. Het zit hier vlakbij dus ik kan naar huis. Het is best een opluchting dat ik ermee bezig ben, maar geeft ook stress. Want ik moet dat met de werkgever rond zien te krijgen, en zo zijn er nog wat praktische zaken. Toch wil ik me niet laten tegenhouden door de rompslomp die erbij komt kijken, want ik zie het als een kans. Mensen zeggen; kies jij maar eens voor jezelf. Nooit gedaan, dus heel eng. Ik was altijd bezig om het anderen naar de zin te maken, ten koste van mezelf. Ik hoop dat ik het geluk eens mee heb, dat dit gaat lukken.
