Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 24 juli 2008 om 20:28
Misschien een beetje mosterd na de maaltijd, maar ik moet nog even reageren op de opmerking van elninjoo.......ik ben inderdaad heel erg blij dat ik maar één vader en moeder heb, ik moet er niet aan denken om er meer dan één te hebben.
Het reageren op dit topic en de reacties die ik kreeg hebben overigens behoorlijk wat emoties losgemaakt, en gisteren had ik daardoor niet echt een topdag......worstelingen in mijn hoofd tussen mijn 'oude' en echte ik. Niet dat mijn 'oude' ik nog een rol speelt qua gedrag en gedachten, maar ik kan af en toe echt bang worden dat die 'oude' ik terug zou willen komen. En tegelijkertijd het besef dat die 'oude' ik nooit echt bestaan heeft maar gemaakt was, gemaakt door mijn omgeving en de omstandigheden.
Maar het is dan het 'weten'....weten dat ik mij nu voel zoals ik echt ben en tegelijkertijd een bepaalde angst, al is dat niet het goede woord. Alsof je durf nodig hebt om gelukkig en rijk te zijn wetende dat je daardoor het risico loopt om gekwetst te kunnen worden omdat je er dan bewust voor kiest om die rijkdom kwijt te kunnen raken.
En wat dat betreft ben ik dan toch weer een echte man, want dan steekt de rationele kant zijn kop weer op en ga ik teveel denken in plaats van voelen.
Ik kon hier op een gegeven moment dus even niet meer lezen, omdat er zoveel rake opmerkingen werden gemaakt die mij echt raakten en ik was dus gewoon even te kwetsbaar. En zelfs vandaag is het nog even te lastig om alles écht te lezen, alsof ik bang ben dat ik daardoor weer in die genoedstoestand van gisteren kan schieten....en één dagje in mijzelf opgesloten zitten is dan even genoeg. Ben nu nog steeds even bezig met op adem komen.....................
Het reageren op dit topic en de reacties die ik kreeg hebben overigens behoorlijk wat emoties losgemaakt, en gisteren had ik daardoor niet echt een topdag......worstelingen in mijn hoofd tussen mijn 'oude' en echte ik. Niet dat mijn 'oude' ik nog een rol speelt qua gedrag en gedachten, maar ik kan af en toe echt bang worden dat die 'oude' ik terug zou willen komen. En tegelijkertijd het besef dat die 'oude' ik nooit echt bestaan heeft maar gemaakt was, gemaakt door mijn omgeving en de omstandigheden.
Maar het is dan het 'weten'....weten dat ik mij nu voel zoals ik echt ben en tegelijkertijd een bepaalde angst, al is dat niet het goede woord. Alsof je durf nodig hebt om gelukkig en rijk te zijn wetende dat je daardoor het risico loopt om gekwetst te kunnen worden omdat je er dan bewust voor kiest om die rijkdom kwijt te kunnen raken.
En wat dat betreft ben ik dan toch weer een echte man, want dan steekt de rationele kant zijn kop weer op en ga ik teveel denken in plaats van voelen.
Ik kon hier op een gegeven moment dus even niet meer lezen, omdat er zoveel rake opmerkingen werden gemaakt die mij echt raakten en ik was dus gewoon even te kwetsbaar. En zelfs vandaag is het nog even te lastig om alles écht te lezen, alsof ik bang ben dat ik daardoor weer in die genoedstoestand van gisteren kan schieten....en één dagje in mijzelf opgesloten zitten is dan even genoeg. Ben nu nog steeds even bezig met op adem komen.....................
vrijdag 25 juli 2008 om 02:11
Tsja, nadat ik gister had meegelezen dácht ik nog dat elninjoo een fout had gemaakt. Dat ze per ongeluk haar post hier neer had gezet i.p.v. op het topic over lui die fijne ouders hebben en er blij mee zijn. Wat me op dat topic trouwens opviel was de warmte en dankbaarheid en totaal geen geageer op onze verhalen. Maar ik had me vergist, en de 2e posting was in zijn onnozelheid en onverschilligheid kwetsend.
Wat ik vervolgens prachtig vond om te zien is hoe jullie van je af beten! Niks geen rotsmoesjes en dooddoeners pikken die gezegd worden -hoe (on)bedoeld soms- om je weer terug in de hoek te schoppen, gewoon van repliek dienen en je eigen verhaal serieus nemen. Ik ben blij en trots dat dat hier gedaan wordt. Hebben jullie enig idee hoe belangrijk dat is???!!!
Wat ik vervolgens prachtig vond om te zien is hoe jullie van je af beten! Niks geen rotsmoesjes en dooddoeners pikken die gezegd worden -hoe (on)bedoeld soms- om je weer terug in de hoek te schoppen, gewoon van repliek dienen en je eigen verhaal serieus nemen. Ik ben blij en trots dat dat hier gedaan wordt. Hebben jullie enig idee hoe belangrijk dat is???!!!
vrijdag 25 juli 2008 om 06:30
quote:Spammie schreef op 24 juli 2008 @ 17:58:
[...]
Een heel korte reactie: Geniet jij ervan als je weer de ambulance op de stoep hebt staan omdat je moeder een zelfmoordpoging gedaan heeft? Geniet je ervan als je weer de politie aan de lijn hebt, omdat ze weer eens weggelopen is? Geniet je ervan als ze je op straat zet omdat ze moe is en geen zin meer heeft om voor je te zorgen?
Nee? Ik dus ook niet. Ik heb geen vader, want die heeft mij nooit willen kennen. En gelukkig heb ik nu (naar eigen keuze) ook geen moeder meer.
Ha spammie, wij hebben zo te lezen precies dezelfde ervaringen..
heb nu kippenvel. Ik kan dit soort dingen altijd klinisch vertellen (van horen zeggen) en als ik het nu zie staan, heb ik er moeite mee. Stom he? En weet je? Ik heb vaak de gedachte gehad, was het maar gelukt...(omdat het over mijn moeder gaat, vind ik dat ik het mag zeggen, hoe hard het ook klinkt).
Het zou voor haarzelf namelijk ook beter zijn geweest.
Heb jij zulke gedachten weleens gehad, of kun je toch nog wel begrip opbrengen?
Jezus, als ik er bewust over na ga denken (probeer het niet, lukt vaak om er niet aan te denken), dan is het toch gewoon enorm kut dat je het maar zelf moet zien uit te zoeken, gewoon omdat je moeder geen zin/het niet kan/andere prioriteiten heeft? Mijn moeder ging toen ik klein was gewoon de hort op, mannen versieren. Zat ik alleen. Met een beetje mazzel was er eten, maar vaak ook helemaal niet. Ik kreeg van een aardige mevrouw in de buurt wat eten, want die kon het niet aanzien.
[...]
Een heel korte reactie: Geniet jij ervan als je weer de ambulance op de stoep hebt staan omdat je moeder een zelfmoordpoging gedaan heeft? Geniet je ervan als je weer de politie aan de lijn hebt, omdat ze weer eens weggelopen is? Geniet je ervan als ze je op straat zet omdat ze moe is en geen zin meer heeft om voor je te zorgen?
Nee? Ik dus ook niet. Ik heb geen vader, want die heeft mij nooit willen kennen. En gelukkig heb ik nu (naar eigen keuze) ook geen moeder meer.
Ha spammie, wij hebben zo te lezen precies dezelfde ervaringen..
heb nu kippenvel. Ik kan dit soort dingen altijd klinisch vertellen (van horen zeggen) en als ik het nu zie staan, heb ik er moeite mee. Stom he? En weet je? Ik heb vaak de gedachte gehad, was het maar gelukt...(omdat het over mijn moeder gaat, vind ik dat ik het mag zeggen, hoe hard het ook klinkt).
Het zou voor haarzelf namelijk ook beter zijn geweest.
Heb jij zulke gedachten weleens gehad, of kun je toch nog wel begrip opbrengen?
Jezus, als ik er bewust over na ga denken (probeer het niet, lukt vaak om er niet aan te denken), dan is het toch gewoon enorm kut dat je het maar zelf moet zien uit te zoeken, gewoon omdat je moeder geen zin/het niet kan/andere prioriteiten heeft? Mijn moeder ging toen ik klein was gewoon de hort op, mannen versieren. Zat ik alleen. Met een beetje mazzel was er eten, maar vaak ook helemaal niet. Ik kreeg van een aardige mevrouw in de buurt wat eten, want die kon het niet aanzien.
vrijdag 25 juli 2008 om 06:37
quote:Spammie schreef op 24 juli 2008 @ 18:14:
[...]
Helaas is de kinderbescherming de laatste tien jaar zo enorm onderbezet en ondergesneeuwt door regelgeving en papierwerk dat er van de kinderbescherming zelf nog maar vrij weinig komt. Wij hebben jarenlang een voogd gehad omdat de wettelijke voogdij was afgenomen, maar ik heb de persoon in kwestie nooit gezien. Ze heeft al die jaren geen enkele keer de tijd gehad langs te komen om te kijken hoe het eraan toeging. De crisisdienst van RvdK en BJZ heeft mijn zusje twee jaar geleden gewoon terug naar huis gestuurd toen mijn ex-moeder weer was weggelopen met de boodschap dat ze zelfmoord ging plegen. Onbegrijpelijk! Ik kan er nog steeds met mijn hoofd niet bij dat ze het telkens maar weer toestaan. Wij hebben een ellenlang dossier van toch minstens 20 jaar bij meerdere instanties, maar de actie bleef uit...
Ik kan me heel goed jouw frustratie voorstellen. Ook hier een dossier van tig jaar, en ook een broer van tien jaar ouder die eigenlijk nog meer aan zijn lot is overgelaten, dan ik. Mijn broer heeft zo goed en zo kwaad als het kon, zich over mij ontfermt toen ik 10, 11 was. Dat is gewoon van de zotte, maar er was niemand die het idee had om even te komen kijken. Uiteindelijk ben ik ook direct uit huis geplaatst nadat iemand van school aan de bel trok, omdat ik nooit naar school ging. (hoorde ik later).
Maar; ik heb toen wel wekenlang bij die voogd in huis gewoond omdat er geen gezin beschikbaar was, en die heeft razendsnel gehandeld om mij te kunnen plaatsen. Dus gemengde gevoelens.
Jij hebt dus een (jonger)? zusje? Zijn jullie uiteindelijk uit huis geplaatst?
[...]
Helaas is de kinderbescherming de laatste tien jaar zo enorm onderbezet en ondergesneeuwt door regelgeving en papierwerk dat er van de kinderbescherming zelf nog maar vrij weinig komt. Wij hebben jarenlang een voogd gehad omdat de wettelijke voogdij was afgenomen, maar ik heb de persoon in kwestie nooit gezien. Ze heeft al die jaren geen enkele keer de tijd gehad langs te komen om te kijken hoe het eraan toeging. De crisisdienst van RvdK en BJZ heeft mijn zusje twee jaar geleden gewoon terug naar huis gestuurd toen mijn ex-moeder weer was weggelopen met de boodschap dat ze zelfmoord ging plegen. Onbegrijpelijk! Ik kan er nog steeds met mijn hoofd niet bij dat ze het telkens maar weer toestaan. Wij hebben een ellenlang dossier van toch minstens 20 jaar bij meerdere instanties, maar de actie bleef uit...
Ik kan me heel goed jouw frustratie voorstellen. Ook hier een dossier van tig jaar, en ook een broer van tien jaar ouder die eigenlijk nog meer aan zijn lot is overgelaten, dan ik. Mijn broer heeft zo goed en zo kwaad als het kon, zich over mij ontfermt toen ik 10, 11 was. Dat is gewoon van de zotte, maar er was niemand die het idee had om even te komen kijken. Uiteindelijk ben ik ook direct uit huis geplaatst nadat iemand van school aan de bel trok, omdat ik nooit naar school ging. (hoorde ik later).
Maar; ik heb toen wel wekenlang bij die voogd in huis gewoond omdat er geen gezin beschikbaar was, en die heeft razendsnel gehandeld om mij te kunnen plaatsen. Dus gemengde gevoelens.
Jij hebt dus een (jonger)? zusje? Zijn jullie uiteindelijk uit huis geplaatst?
vrijdag 25 juli 2008 om 06:38
quote:hanke321 schreef op 25 juli 2008 @ 02:11:
Tsja, nadat ik gister had meegelezen dácht ik nog dat elninjoo een fout had gemaakt. Dat ze per ongeluk haar post hier neer had gezet i.p.v. op het topic over lui die fijne ouders hebben en er blij mee zijn. Wat me op dat topic trouwens opviel was de warmte en dankbaarheid en totaal geen geageer op onze verhalen. Maar ik had me vergist, en de 2e posting was in zijn onnozelheid en onverschilligheid kwetsend.
Wat ik vervolgens prachtig vond om te zien is hoe jullie van je af beten! Niks geen rotsmoesjes en dooddoeners pikken die gezegd worden -hoe (on)bedoeld soms- om je weer terug in de hoek te schoppen, gewoon van repliek dienen en je eigen verhaal serieus nemen. Ik ben blij en trots dat dat hier gedaan wordt. Hebben jullie enig idee hoe belangrijk dat is???!!!
Ik dacht dit een discussietopic was op een discussieforum, geen persoonlijk dagboek waar mensen zich in hun eigen zelfmedelijden willen wentelen met lotgenoten, maar ik heb me blijkbaar vergist en zal mij verder van dit topic onthouden.
In het 'blij met ouders' topic staan tenslotte net zo goed verhalen van mensen die niet geboft hebben met hun ouders, die daar ook maar afblaffen zoals jullie een positieve ervaring uit jullie topic afblaffen?
Tsja, nadat ik gister had meegelezen dácht ik nog dat elninjoo een fout had gemaakt. Dat ze per ongeluk haar post hier neer had gezet i.p.v. op het topic over lui die fijne ouders hebben en er blij mee zijn. Wat me op dat topic trouwens opviel was de warmte en dankbaarheid en totaal geen geageer op onze verhalen. Maar ik had me vergist, en de 2e posting was in zijn onnozelheid en onverschilligheid kwetsend.
Wat ik vervolgens prachtig vond om te zien is hoe jullie van je af beten! Niks geen rotsmoesjes en dooddoeners pikken die gezegd worden -hoe (on)bedoeld soms- om je weer terug in de hoek te schoppen, gewoon van repliek dienen en je eigen verhaal serieus nemen. Ik ben blij en trots dat dat hier gedaan wordt. Hebben jullie enig idee hoe belangrijk dat is???!!!
Ik dacht dit een discussietopic was op een discussieforum, geen persoonlijk dagboek waar mensen zich in hun eigen zelfmedelijden willen wentelen met lotgenoten, maar ik heb me blijkbaar vergist en zal mij verder van dit topic onthouden.
In het 'blij met ouders' topic staan tenslotte net zo goed verhalen van mensen die niet geboft hebben met hun ouders, die daar ook maar afblaffen zoals jullie een positieve ervaring uit jullie topic afblaffen?
vrijdag 25 juli 2008 om 06:42
quote:lindy schreef op 24 juli 2008 @ 19:50:
Alsof het zo´n helsopgave is om een kind te maken. 'Het zijn toch je ouders', yeah right. Een bloedband zegt helaas helemaal niks over liefde, affectie, verantwoordelijkheidsgevoel, ga zo maar even door. Een kind maken is binnen 2 minuten gepiept.
Helaas wel...ouderschap moet je verdienen. Maar ja, die twee minuten was interessanter, wat daarna kwam was duidelijk te lastig, te moeilijk, dus dan doe je gewoon je ogen dicht en dan op naar de volgende twee minuten. Veel leuker.
Er zijn maar twee mensen die ik vader en moeder noem, en dat zijn mijn pleegouders, waar ik 21 jaar geleden terecht kwam.
Dat mijn ex-moeder dat niet kan verkroppen is haar probleem.
Het is te laat voor spijt. Geldt ook voor mijn vader, die mij niet wilde omdat zijn vrouw belangrijker was. En nu gaat hij mij vertellen hoe ik mijn leven moet leiden, hoe het beter moet. Grapjas.
Alsof het zo´n helsopgave is om een kind te maken. 'Het zijn toch je ouders', yeah right. Een bloedband zegt helaas helemaal niks over liefde, affectie, verantwoordelijkheidsgevoel, ga zo maar even door. Een kind maken is binnen 2 minuten gepiept.
Helaas wel...ouderschap moet je verdienen. Maar ja, die twee minuten was interessanter, wat daarna kwam was duidelijk te lastig, te moeilijk, dus dan doe je gewoon je ogen dicht en dan op naar de volgende twee minuten. Veel leuker.
Er zijn maar twee mensen die ik vader en moeder noem, en dat zijn mijn pleegouders, waar ik 21 jaar geleden terecht kwam.
Dat mijn ex-moeder dat niet kan verkroppen is haar probleem.
Het is te laat voor spijt. Geldt ook voor mijn vader, die mij niet wilde omdat zijn vrouw belangrijker was. En nu gaat hij mij vertellen hoe ik mijn leven moet leiden, hoe het beter moet. Grapjas.
vrijdag 25 juli 2008 om 06:47
quote:elninjoo schreef op 25 juli 2008 @ 06:38:
[...]
Ik dacht dit een discussietopic was op een discussieforum, geen persoonlijk dagboek waar mensen zich in hun eigen zelfmedelijden willen wentelen met lotgenoten, maar ik heb me blijkbaar vergist en zal mij verder van dit topic onthouden.
In het 'blij met ouders' topic staan tenslotte net zo goed verhalen van mensen die niet geboft hebben met hun ouders, die daar ook maar afblaffen zoals jullie een positieve ervaring uit jullie topic afblaffen?
Pardon??? Waar haal jij het lef vandaan om te bepalen dat wij ons in zelfmedelijden willen wentelen? Punt 1, dat gaat jouw geen reet aan. Punt 2, dat bepalen wij nog altijd zelf. Punt 3, als jij niet als de sodemieter je grote waffel dichthoudt en je hier nog 1 keer durft te vertonen met je smakeloze opmerkingen, dan ga ik iets doen wat ik nog nooit heb gedaan; klagen bij de moderator.
Ik zal nooit andermans positieve ervaringen afblaffen (alsof jij weet wat positiviteit is, laat me niet lachen). En ik heb al HELEMAAL niet het lef en de arrogantie om negatieve ervaringen af te blaffen, dus flikker aub op.
[...]
Ik dacht dit een discussietopic was op een discussieforum, geen persoonlijk dagboek waar mensen zich in hun eigen zelfmedelijden willen wentelen met lotgenoten, maar ik heb me blijkbaar vergist en zal mij verder van dit topic onthouden.
In het 'blij met ouders' topic staan tenslotte net zo goed verhalen van mensen die niet geboft hebben met hun ouders, die daar ook maar afblaffen zoals jullie een positieve ervaring uit jullie topic afblaffen?
Pardon??? Waar haal jij het lef vandaan om te bepalen dat wij ons in zelfmedelijden willen wentelen? Punt 1, dat gaat jouw geen reet aan. Punt 2, dat bepalen wij nog altijd zelf. Punt 3, als jij niet als de sodemieter je grote waffel dichthoudt en je hier nog 1 keer durft te vertonen met je smakeloze opmerkingen, dan ga ik iets doen wat ik nog nooit heb gedaan; klagen bij de moderator.
Ik zal nooit andermans positieve ervaringen afblaffen (alsof jij weet wat positiviteit is, laat me niet lachen). En ik heb al HELEMAAL niet het lef en de arrogantie om negatieve ervaringen af te blaffen, dus flikker aub op.
vrijdag 25 juli 2008 om 06:50
quote:hanke321 schreef op 25 juli 2008 @ 02:11:
Tsja, nadat ik gister had meegelezen dácht ik nog dat elninjoo een fout had gemaakt. Dat ze per ongeluk haar post hier neer had gezet i.p.v. op het topic over lui die fijne ouders hebben en er blij mee zijn. Wat me op dat topic trouwens opviel was de warmte en dankbaarheid en totaal geen geageer op onze verhalen. Maar ik had me vergist, en de 2e posting was in zijn onnozelheid en onverschilligheid kwetsend.
Wat ik vervolgens prachtig vond om te zien is hoe jullie van je af beten! Niks geen rotsmoesjes en dooddoeners pikken die gezegd worden -hoe (on)bedoeld soms- om je weer terug in de hoek te schoppen, gewoon van repliek dienen en je eigen verhaal serieus nemen. Ik ben blij en trots dat dat hier gedaan wordt. Hebben jullie enig idee hoe belangrijk dat is???!!!Hanke, er kwam ineens een minder fijne kant van mezelf naar boven, en er is veel voor nodig om mij boos te maken. Maar dit sloeg alles, en toen dacht ik dat het niet erger kon, maar mevrouw krijgt het voor elkaar om nog even na te trappen.
Tsja, nadat ik gister had meegelezen dácht ik nog dat elninjoo een fout had gemaakt. Dat ze per ongeluk haar post hier neer had gezet i.p.v. op het topic over lui die fijne ouders hebben en er blij mee zijn. Wat me op dat topic trouwens opviel was de warmte en dankbaarheid en totaal geen geageer op onze verhalen. Maar ik had me vergist, en de 2e posting was in zijn onnozelheid en onverschilligheid kwetsend.
Wat ik vervolgens prachtig vond om te zien is hoe jullie van je af beten! Niks geen rotsmoesjes en dooddoeners pikken die gezegd worden -hoe (on)bedoeld soms- om je weer terug in de hoek te schoppen, gewoon van repliek dienen en je eigen verhaal serieus nemen. Ik ben blij en trots dat dat hier gedaan wordt. Hebben jullie enig idee hoe belangrijk dat is???!!!Hanke, er kwam ineens een minder fijne kant van mezelf naar boven, en er is veel voor nodig om mij boos te maken. Maar dit sloeg alles, en toen dacht ik dat het niet erger kon, maar mevrouw krijgt het voor elkaar om nog even na te trappen.
vrijdag 25 juli 2008 om 06:51
Nee ik zit sinds vorig jaar elke keer af te wachten tot het haar zal lukken.
Vorig jaar kwam ik net terug van boodschappen doen toen ik de ambulance hoorde rijden en eigenlijk wist ik direct waar het naartoe ging. Dus ben toen een straat verer gefietst en mijn gedachten bleken te kloppen. Ze had zichzelf geprobeerd te vergiftigen met koolmonoxide. Een buurvrouw die altijd overemotioneel is, riep mij toen naar binnen en was heel bezorgd terwijl ik serieus zoiets had van: "Ja maar, het is niet erg. Het is toch niet gelukt en zo wel dan is dat alleen maar beter." Ik heb dat toen ook gezegd zodat ze zou stoppen om me te knuffelen en me dingen aan zat te praten die ik helemaal niet voelde. Ze kent een deel van het verhaal, dus ik vond gewoon dat ze d'r mond moest houden... En toen idd bleek dat het niet gelukt was heb ik mijn boodschappen opgepakt en gezegd dat ik nog een leuke film had liggen die ik wilde kijken. Begrip is er allang niet meer, ik was eerder altijd boos. Nu ben ik teleurgesteld wanneer het weer niet gelukt is.
Ik ben met kerst een keer alleen geweest omdat zij naar haar nieuwe vriend ging. Weekenden waren standaard en idd, de ene keer was er geld of eten in huis, de andere keer niet. Maar ik heb een tijdje een vriendin gehad waar ik veel thuis bij was. En later had ik een vriendje waar ik regelmatig mee mocht eten. Alleen die keer met kerst kan ik me nog heel goed herinneren omdat ik kerst eigenlijk altijd erg leuk vind. En die keer was ik echt alleen want de boze ex-stiefmoeder (letterlijk want ze zijn later gescheiden) van mijn ex wilde niet dat ik bij hen kwam eten, "kerst is voor het gezin" zei ze toen ze de deur voor me sloot.
Gelukkig vind ik kerst nog steeds heel leuk. Wij hebben ieder jaar een 'derde' kerstdag waarop we met vrienden eten. En op een van de twee kerstochtenden hebben we een uitgebreide brunch met buren. Verder zijn Spamman en ik gewoon heerlijk samen, kijk ik alle zoetsappige kerstfilms die er zijn, sta ik regelmatig halve dagen in de keuken te koken en hebben we twee heerlijke vrij dagen.
Vorig jaar kwam ik net terug van boodschappen doen toen ik de ambulance hoorde rijden en eigenlijk wist ik direct waar het naartoe ging. Dus ben toen een straat verer gefietst en mijn gedachten bleken te kloppen. Ze had zichzelf geprobeerd te vergiftigen met koolmonoxide. Een buurvrouw die altijd overemotioneel is, riep mij toen naar binnen en was heel bezorgd terwijl ik serieus zoiets had van: "Ja maar, het is niet erg. Het is toch niet gelukt en zo wel dan is dat alleen maar beter." Ik heb dat toen ook gezegd zodat ze zou stoppen om me te knuffelen en me dingen aan zat te praten die ik helemaal niet voelde. Ze kent een deel van het verhaal, dus ik vond gewoon dat ze d'r mond moest houden... En toen idd bleek dat het niet gelukt was heb ik mijn boodschappen opgepakt en gezegd dat ik nog een leuke film had liggen die ik wilde kijken. Begrip is er allang niet meer, ik was eerder altijd boos. Nu ben ik teleurgesteld wanneer het weer niet gelukt is.
Ik ben met kerst een keer alleen geweest omdat zij naar haar nieuwe vriend ging. Weekenden waren standaard en idd, de ene keer was er geld of eten in huis, de andere keer niet. Maar ik heb een tijdje een vriendin gehad waar ik veel thuis bij was. En later had ik een vriendje waar ik regelmatig mee mocht eten. Alleen die keer met kerst kan ik me nog heel goed herinneren omdat ik kerst eigenlijk altijd erg leuk vind. En die keer was ik echt alleen want de boze ex-stiefmoeder (letterlijk want ze zijn later gescheiden) van mijn ex wilde niet dat ik bij hen kwam eten, "kerst is voor het gezin" zei ze toen ze de deur voor me sloot.
Gelukkig vind ik kerst nog steeds heel leuk. Wij hebben ieder jaar een 'derde' kerstdag waarop we met vrienden eten. En op een van de twee kerstochtenden hebben we een uitgebreide brunch met buren. Verder zijn Spamman en ik gewoon heerlijk samen, kijk ik alle zoetsappige kerstfilms die er zijn, sta ik regelmatig halve dagen in de keuken te koken en hebben we twee heerlijke vrij dagen.
vrijdag 25 juli 2008 om 06:59
quote:Julus schreef op 25 juli 2008 @ 06:37:
Jij hebt dus een (jonger)? zusje? Zijn jullie uiteindelijk uit huis geplaatst?
Ja, wij schelen acht jaar, ze is nu 15. Wij gingen alleen maar het huis uit als m'n ex-moeder er geen zin meer in had. Dus vrijwillige plaatsing in een pleeggezin. Die ze later dus ook met gemak weer terug kon draaien.
Ikzelf ben toen ik bijna 17 werd uit huis gezet en heb toen besloten gewoonweg niet meer terug te komen. Ik heb een oudere zus die vanaf haar geboorte in een pleeggezin woonde en daar zou ik op kamers gaan (ze verhuurden twee kamers altijd aan studenten). Maar die student zou een paar maanden later pas verhuizen dus tot die tijd zou ik op zolder logeren. Totdat ik uit school kwam en blek dat ze achter mijn rug om een pleeggezin voor me waren geworden. Woedend ben ik geweest! Dat hadden we niet afgesproken. Ik zou op kamers gaan!
Vervolgens moest ik me dus ineens aan ontelbare regeltjes houden wat ik nooit gewend was. Ik mocht de jongen met wie ik toen al twee jaar een relatie had, ineens nog maar twee keer per week zien. Dat sloeg nergens op, ik zag hem al drie jaar elke dag. Dat kun je niet zomaar verbieden. Nuja, na een half jaar waren ze het proberen zat en hebben ook zij me er weer uit gezet. BJZ zei dat ze zichzelf te oud vonden om een puber op te voeden. Pleegzorg zij dat het te moeilijk was voor mijn zus. Zijzelf zeiden dat als ik toch zoveel bij m'n ex-moeder was ik daar ook wel kon wonen. Maar dat was het dus, ik was daar niet, ik was bij mijn vriend... En ik kon daar niet wonen, want ze was verhuisd naar een kleinere woning waar amper een slaapkamer was voor m'n zusje. Toen ben ik opgevangen door mensen uit de kerk, dat is heel leuk geweest. En daarna ben ik op onderhuur gegaan en nu woon ik al vijf jaar in m'n huidige woning.
Jij hebt dus een (jonger)? zusje? Zijn jullie uiteindelijk uit huis geplaatst?
Ja, wij schelen acht jaar, ze is nu 15. Wij gingen alleen maar het huis uit als m'n ex-moeder er geen zin meer in had. Dus vrijwillige plaatsing in een pleeggezin. Die ze later dus ook met gemak weer terug kon draaien.
Ikzelf ben toen ik bijna 17 werd uit huis gezet en heb toen besloten gewoonweg niet meer terug te komen. Ik heb een oudere zus die vanaf haar geboorte in een pleeggezin woonde en daar zou ik op kamers gaan (ze verhuurden twee kamers altijd aan studenten). Maar die student zou een paar maanden later pas verhuizen dus tot die tijd zou ik op zolder logeren. Totdat ik uit school kwam en blek dat ze achter mijn rug om een pleeggezin voor me waren geworden. Woedend ben ik geweest! Dat hadden we niet afgesproken. Ik zou op kamers gaan!
Vervolgens moest ik me dus ineens aan ontelbare regeltjes houden wat ik nooit gewend was. Ik mocht de jongen met wie ik toen al twee jaar een relatie had, ineens nog maar twee keer per week zien. Dat sloeg nergens op, ik zag hem al drie jaar elke dag. Dat kun je niet zomaar verbieden. Nuja, na een half jaar waren ze het proberen zat en hebben ook zij me er weer uit gezet. BJZ zei dat ze zichzelf te oud vonden om een puber op te voeden. Pleegzorg zij dat het te moeilijk was voor mijn zus. Zijzelf zeiden dat als ik toch zoveel bij m'n ex-moeder was ik daar ook wel kon wonen. Maar dat was het dus, ik was daar niet, ik was bij mijn vriend... En ik kon daar niet wonen, want ze was verhuisd naar een kleinere woning waar amper een slaapkamer was voor m'n zusje. Toen ben ik opgevangen door mensen uit de kerk, dat is heel leuk geweest. En daarna ben ik op onderhuur gegaan en nu woon ik al vijf jaar in m'n huidige woning.
vrijdag 25 juli 2008 om 07:03
vrijdag 25 juli 2008 om 07:05
Gek he, dat je gewoon immuun wordt voor dat soort dingen. Een zelfmoordpoging wordt altijd als schokkend ervaren en in vele gevallen is het ook zo. Dat je zit te hopen dat het een keer lukt, is niet echt gangbaar. Dat is ook haast niet uit te leggen.
In ons geval zou het een bevrijding zijn, een opluchting.
Wat bijzonder dat jij kerst toch nog kan waarderen, en ervan kunt genieten. Zijn jullie al een tijd samen?
Voor mij hebben feest-en verjaardagen geen waarde. Heb er niks mee, ik vier mijn verjaardag al eeuwen niet meer.
Had ook nooit een feestje, pas vanaf mijn puberteit werd het gevierd. Ik wil niet in die belangstelling staan, het voelt alsof ik het niet verdien. Maar toch zou ik het stiekem best leuk vinden om een cadeautje te krijgen, iets wat niet vaak is gebeurd.
Ik relativeer het maar, het is ook niet zo enorm belangrijk.
Ik hoorde laatst via mijn broer, dat het slecht gaat met mijn ex-moeder. Dat er een telefoontje kan komen dat het afgelopen is. Maar het is een taaie, ze wil persé contact met mij. En probeert dat af te dwingen door te zeggen dat ik cadeautjes krijg (ze beschouwt me nog steeds als een klein kind, is in die tijd blijven hangen ofzo). Ook mijn vader probeert het af te kopen door het geven van geld. Nu ik het niet nodig heb, komt hij ermee. En dan nog alleen maar om schuldgevoel af te kopen, dus laat maar.
In ons geval zou het een bevrijding zijn, een opluchting.
Wat bijzonder dat jij kerst toch nog kan waarderen, en ervan kunt genieten. Zijn jullie al een tijd samen?
Voor mij hebben feest-en verjaardagen geen waarde. Heb er niks mee, ik vier mijn verjaardag al eeuwen niet meer.
Had ook nooit een feestje, pas vanaf mijn puberteit werd het gevierd. Ik wil niet in die belangstelling staan, het voelt alsof ik het niet verdien. Maar toch zou ik het stiekem best leuk vinden om een cadeautje te krijgen, iets wat niet vaak is gebeurd.
Ik relativeer het maar, het is ook niet zo enorm belangrijk.
Ik hoorde laatst via mijn broer, dat het slecht gaat met mijn ex-moeder. Dat er een telefoontje kan komen dat het afgelopen is. Maar het is een taaie, ze wil persé contact met mij. En probeert dat af te dwingen door te zeggen dat ik cadeautjes krijg (ze beschouwt me nog steeds als een klein kind, is in die tijd blijven hangen ofzo). Ook mijn vader probeert het af te kopen door het geven van geld. Nu ik het niet nodig heb, komt hij ermee. En dan nog alleen maar om schuldgevoel af te kopen, dus laat maar.
vrijdag 25 juli 2008 om 07:11
Pff, alsof je een jojo bent. Zijn jullie wel alledrie van dezelfde vader? Het lijkt erop dat ze niet erg volwassen in het leven stond. Zelf veel heeft meegemaakt. Of nog erger, gewoon niet het inzicht en de capaciteit /geen zin om een kind op te voeden omdat zijzelf op de eerste plaats stond.
Is het contact met je zussen nog goed? Het ging dus al mis bij je oudste zus, en toch heeft ze daarna nog twee kinderen gekregen, onvoorstelbaar. Maar waar is je ex-moeder nu, ook in een instelling?
Is het contact met je zussen nog goed? Het ging dus al mis bij je oudste zus, en toch heeft ze daarna nog twee kinderen gekregen, onvoorstelbaar. Maar waar is je ex-moeder nu, ook in een instelling?
vrijdag 25 juli 2008 om 07:13
Ja, ik heb ook zo mijn ervaringen met schuld afkopen. Heb er toen ik in deze woning ging wonen nog gebruik van gemaakt, maar later heb ik heel veel dingen die ik geleend of gekregen had teruggebracht of weggegooid. Alleen de tv en de koelkast staan er nog. Toen ze me een gasfornuis en later een wasmachine aanbood heb ik geweigerd, die heb ik zelf betaald en ik ben er een stuk trotser op denk ik dan anderen op hun witgoed zijn.
Verjaardagen vind ik ook niet heel belangrijk, al vind ik het toch nog leuk om gewoon om die reden cadeautjes te krijgen en een gezellige spelletjesmiddag met lekker eten te houden. Maar goed, dat doe ik vaker, dus voor mij is het gewoon een leuke middag, maar dan toevallig met cadeautjes.
Spamman en ik zijn 2,5 jaar samen. We hebben dus twee keer kerst gevierd samen. Hij snapt niet waarom kerst (en verjaardagen) zo belangrijk zijn, dus hij heeft er geen moeite mee dat we niet naar zijn familie gaan.
En nee, we zijn niet alledrie van dezelfde vader. Mijn oudere zus en ik wel. Maar zij kent hem en ik weer niet. En sinds haar pleegouders mij eruit gezet hebben, heb ik erge ruzie met haar gehad. Ze begon me ineens dingen te verwijten, zoals dat ik niet op haar verjaardag kwam terwijl zijzelf op mijn verjaardag lekker een dag uit ging met haar vrienden en ze op haar eigen verjaardag met vakantie was. Of dat ik niet bij haar kwam kijken toen ze op zichzelf ging (op kamers wonen in haar eigen huis) terwijl ik al een half jaar ergens anders gewoond had en daarna op kamers zat en ze nooit was langsgeweest. Dus die heb ik al meer dan vijf jaar niet gezien of gesproken.
Mijn ex-moeder zit gewoon in haar huis aan de overkant van de achtertuin, waar ze met mijn zusje woont. Gewoon op vrije voeten dus.
Verjaardagen vind ik ook niet heel belangrijk, al vind ik het toch nog leuk om gewoon om die reden cadeautjes te krijgen en een gezellige spelletjesmiddag met lekker eten te houden. Maar goed, dat doe ik vaker, dus voor mij is het gewoon een leuke middag, maar dan toevallig met cadeautjes.
Spamman en ik zijn 2,5 jaar samen. We hebben dus twee keer kerst gevierd samen. Hij snapt niet waarom kerst (en verjaardagen) zo belangrijk zijn, dus hij heeft er geen moeite mee dat we niet naar zijn familie gaan.
En nee, we zijn niet alledrie van dezelfde vader. Mijn oudere zus en ik wel. Maar zij kent hem en ik weer niet. En sinds haar pleegouders mij eruit gezet hebben, heb ik erge ruzie met haar gehad. Ze begon me ineens dingen te verwijten, zoals dat ik niet op haar verjaardag kwam terwijl zijzelf op mijn verjaardag lekker een dag uit ging met haar vrienden en ze op haar eigen verjaardag met vakantie was. Of dat ik niet bij haar kwam kijken toen ze op zichzelf ging (op kamers wonen in haar eigen huis) terwijl ik al een half jaar ergens anders gewoond had en daarna op kamers zat en ze nooit was langsgeweest. Dus die heb ik al meer dan vijf jaar niet gezien of gesproken.
Mijn ex-moeder zit gewoon in haar huis aan de overkant van de achtertuin, waar ze met mijn zusje woont. Gewoon op vrije voeten dus.
vrijdag 25 juli 2008 om 09:29
quote:elninjoo schreef op 25 juli 2008 @ 06:38:
[...]
Ik dacht dit een discussietopic was op een discussieforum, geen persoonlijk dagboek waar mensen zich in hun eigen zelfmedelijden willen wentelen met lotgenoten, maar ik heb me blijkbaar vergist en zal mij verder van dit topic onthouden.
In het 'blij met ouders' topic staan tenslotte net zo goed verhalen van mensen die niet geboft hebben met hun ouders, die daar ook maar afblaffen zoals jullie een positieve ervaring uit jullie topic afblaffen?
Wow je hebt echt geen flauw benul. Ik ben met stomheid geslagen. Inlevingsvermogen van een sprinkhaan.
Wegblijven uit dit topic lijkt me met dit soort reacties een zeer goed plan.
[...]
Ik dacht dit een discussietopic was op een discussieforum, geen persoonlijk dagboek waar mensen zich in hun eigen zelfmedelijden willen wentelen met lotgenoten, maar ik heb me blijkbaar vergist en zal mij verder van dit topic onthouden.
In het 'blij met ouders' topic staan tenslotte net zo goed verhalen van mensen die niet geboft hebben met hun ouders, die daar ook maar afblaffen zoals jullie een positieve ervaring uit jullie topic afblaffen?
Wow je hebt echt geen flauw benul. Ik ben met stomheid geslagen. Inlevingsvermogen van een sprinkhaan.
Wegblijven uit dit topic lijkt me met dit soort reacties een zeer goed plan.
vrijdag 25 juli 2008 om 09:40
Ik kan me jullie gevoel van "was het maar gelukt" met die zelfmoordpogingen zo goed voorstellen. Dan was er tenminste relatieve rust geweest, eindelijk een einde aan die achtbaan. Eindelijk kunnen afsluiten en helen. Het feit dat iemand nog steeds bestaat kan dat toch in de weg staan, gek is dat.
En dat je geen prioriteit was, dat neem je mee. Hoe is dat nu bij jullie? Want ik herken dat heel erg, ik heb er echt voor moeten vechten om wel een prioriteit voor iemand te durven zijn. En nog steeds vind ik het niet makkelijk.
Wat betreft die feestjes is ook zo herkenbaar. Maar ik moet zeggen dat het wel doen zo fijn voelt. Met mijn verjaardag doe ik nog steeds niets maar wel zomaar of vanwege een heerlijk suffe reden. Ik vind het fijn om vrienden in huis te hebben, ze veel teveel eten voor te zetten, te zien dat ze het leuk en gezellig vinden en dat ik ook kan genieten, eindelijk mezelf niet meer buitensluit. Ben vanaf mijn 4de echt een toeschouwer geworden en pas sinds een paar jaar merk ik dat ik meedoen nou juist zo leuk vind.
Zijn er dingen die jullie stiekem heel graag zouden willen doen die jullie nu niet doen omdat je je geremd voelt?
En dat je geen prioriteit was, dat neem je mee. Hoe is dat nu bij jullie? Want ik herken dat heel erg, ik heb er echt voor moeten vechten om wel een prioriteit voor iemand te durven zijn. En nog steeds vind ik het niet makkelijk.
Wat betreft die feestjes is ook zo herkenbaar. Maar ik moet zeggen dat het wel doen zo fijn voelt. Met mijn verjaardag doe ik nog steeds niets maar wel zomaar of vanwege een heerlijk suffe reden. Ik vind het fijn om vrienden in huis te hebben, ze veel teveel eten voor te zetten, te zien dat ze het leuk en gezellig vinden en dat ik ook kan genieten, eindelijk mezelf niet meer buitensluit. Ben vanaf mijn 4de echt een toeschouwer geworden en pas sinds een paar jaar merk ik dat ik meedoen nou juist zo leuk vind.
Zijn er dingen die jullie stiekem heel graag zouden willen doen die jullie nu niet doen omdat je je geremd voelt?
vrijdag 25 juli 2008 om 09:52
Ook ik kan me dat voorstellen met die zelfmoordpogingen, inderdaad 'was het maar gelukt'. Mijn vader is absoluut niet suicidaal, maar ik denk ook wel eens, was hij maar dood. Dan kan ik het allemaal afsluiten en dan weet ik dat hij niet meer kan gaan stoken zoals hij soms nog doet.
Onlangs is de vader van een goede vriend overleden, en dan denk ik, waarom hij, waarom niet míjn vader. Ik had die vriend zijn vader nog langer gegund, het was een geweldige vader. Maar onkruid vergaat niet, zeg ik dan meestal...
En Felicia, wat ik stiekem zou willen doen: een keer knetterzat worden! Ik ben als de dood om de controle te verliezen en durf dat gewoon niet, drink nooit meer dan een paar glaasjes. Maar voor een keer zou ik wel eens willen weten hoe dat voelt om me gewoon eens te laten gaan.
Onlangs is de vader van een goede vriend overleden, en dan denk ik, waarom hij, waarom niet míjn vader. Ik had die vriend zijn vader nog langer gegund, het was een geweldige vader. Maar onkruid vergaat niet, zeg ik dan meestal...
En Felicia, wat ik stiekem zou willen doen: een keer knetterzat worden! Ik ben als de dood om de controle te verliezen en durf dat gewoon niet, drink nooit meer dan een paar glaasjes. Maar voor een keer zou ik wel eens willen weten hoe dat voelt om me gewoon eens te laten gaan.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 25 juli 2008 om 09:56
Hmm, zoals het er nu staat, lijkt het net of ik een keer een avond de beest uit wil kunnen hangen, terwijl ik me ook prima vermaak zonder alcohol .
Maar het gaat meer om het gevoel van continu over alles controle te willen hebben en houden. Als ik dat nou voor een keer eens los zou kunnen laten, lijkt me een hele overwinning. En mijn beheersdheid met alcohol is hét voorbeeld van dit niet durven, vandaar.
Maar het gaat meer om het gevoel van continu over alles controle te willen hebben en houden. Als ik dat nou voor een keer eens los zou kunnen laten, lijkt me een hele overwinning. En mijn beheersdheid met alcohol is hét voorbeeld van dit niet durven, vandaar.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 25 juli 2008 om 11:07
Lieve allemaal... Ben de hele ochtend bezig geweest om dit discussieonderwerp te lezen en ik zit nog wel op mijn werk! Toch kon ik niet stoppen. Het heeft me echt aangegrepen.
Ik heb niet zulke hele nare dingen meegemaakt. Voelde me wel ongewenst op bepaalde momenten. Ik was het niet geplande kind dat in een dronken bui met een kapot condoom verwekt is maar ooooo zo welkom... Yeah right, dat laatste dringt echt niet tot je door als kind... Er zijn meer dingen geweest maar daar kom ik misschien later nog wel eens op terug. Ik heb het pas, sinds ik echt volwassen ben (ongeveer een jaar ofzo) een plekje gegeven. Geaccepteerd dat de dingen niet allemaal zo zijn gegaan als dat je je wenst als kind.
Enniewee... wilde jullie allemaal een dikke knuffel geven. Heb de tranen hier achter mijn buro weg zitten slikken (ben tenslotte aan het werk
)
Heel veel sterkte allemaal!
oxoxxox
Ik heb niet zulke hele nare dingen meegemaakt. Voelde me wel ongewenst op bepaalde momenten. Ik was het niet geplande kind dat in een dronken bui met een kapot condoom verwekt is maar ooooo zo welkom... Yeah right, dat laatste dringt echt niet tot je door als kind... Er zijn meer dingen geweest maar daar kom ik misschien later nog wel eens op terug. Ik heb het pas, sinds ik echt volwassen ben (ongeveer een jaar ofzo) een plekje gegeven. Geaccepteerd dat de dingen niet allemaal zo zijn gegaan als dat je je wenst als kind.
Enniewee... wilde jullie allemaal een dikke knuffel geven. Heb de tranen hier achter mijn buro weg zitten slikken (ben tenslotte aan het werk
)Heel veel sterkte allemaal!
oxoxxox
vrijdag 25 juli 2008 om 11:11
Ik begreep het Zusje, ik dacht niet gelijk dat je een enorm feestbeest moet zijn . Ik kan het me zelfs heel goed voorstellen. Ik heb genoeg gefeest en nooit moeite gehad met controle verliezen want er is iets in me wat weer ingrijpt mocht ik echt stom bezig zijn. Maar het is fijn, om je te kunnen overgeven aan de situatie, aan de mensen om je heen in alle vertrouwen dat ze het goed met je bedoelen en dat je samen plezier kunt hebben.
Is er niet iemand, een goede vriendin bijv, die je zo vertrouwt dat je 's gewoon lekker samen een paar flessen wijn soldaat maakt en dan vanzelf ziet wat er gebeurt? Dat het hoe dan ook goed is, je je niet hoeft te schamen? Want het is fijn om die controle los te laten, het maakt het ook makkelijker als je eenmaal door je weerstand heen bent om dat ook nuchter te kunnen denk ik.
Is er niet iemand, een goede vriendin bijv, die je zo vertrouwt dat je 's gewoon lekker samen een paar flessen wijn soldaat maakt en dan vanzelf ziet wat er gebeurt? Dat het hoe dan ook goed is, je je niet hoeft te schamen? Want het is fijn om die controle los te laten, het maakt het ook makkelijker als je eenmaal door je weerstand heen bent om dat ook nuchter te kunnen denk ik.
