Relaties
alle pijlers
moeders ziekte
zaterdag 2 augustus 2008 om 19:19
Hallo dames,
ik weet niet heel zeker ofdat dit toppic hier thuis hoort.... sinds augustus 2007 is er voor de 3e keer bij mijn moeder ( borst) kanker geconstateerd.
Om alle risico's en een hoop elende van dien te verkomen hadden de artsen besloten omdit keer maar WEL haar borst te amputeren, terwijl ze dat de andere 2 keren in voorgaande jaren(1ste keer was in 1998 en 2e keer in 2003) absoluut niet nodig dachten te vinden....
Nu is afgelopen januari bij mijn moeder haar borst afgezet. Terwijl zij nog volop in dit verwerkings proces verwikkeld zat is een maand later rond carnaval dit jaar 1 van haar jongste broertjes zo plots klaps zonder enig aanleiding en zonder wat voor een ziekte dan ook overleden.
Dit was een zeer heftige en emotionele klap voor mijn moeder.
Mijn moeder geeft regelmatig aan dat zij deze 2 gebeurtenissen nog lang niet verwerkd heeft, wat ook zeer te begrijpen is want het is allemaal net te veel voor 1 persoon in 1 maand.
Nu is het zo dat mijn vader voor mijn moeder een grote steun en toe verlaat is en een uitlaat klep. Praten over haar ziekte wilt mijn moeder niet want dan komen er bij haar te veel pijnlijke en nare herinneringen op.
Mijn moeder kan enigs sinds last hebben van stemmingwisselingen na dit alles. Zo denk je wat goed te doen maar doe je het in haar ogen verkeerd en krijg je de volle laag. Vooral bij mijn vader gebeurd dit de laatste tijd erg vaak. Mijn vader heeft zoals men wel eens zegt een zeer brede rug, maar soms denk ik ook wel eens van man dat je er nooit genoeg van krijgt....
Ik heb sinds september 2007 een relatie met een ontzettend leuke man waar ik overgens heel gelukkig mee ben maar ik merk aan hem dat hij het moeilijk vind met de situatie van mijn moeder om te gaan. Ik kan dit ook heel goed begrijpen. Wij als gezin bestaande uit vader, moeder, zoon en dochter, zitten al 10 jaar in het wereldje dat kanker heet en hebben met zijn 4 al een hoop mee gemaakt.
Ik ben door omstandigheden weer even tijdelijk bij mijn ouders in gaan wonen en maak de hele situtatie weer van zeer dichtbij mee. Ook ik betrap mij zelf er regelmatig op dat ik met de stemmingswisselingen van mijn moeder en met haar ziekte waar ze overgens niet meer van af komt, en iedere dag kan bij wijze van haar laatste, zijn moeite heb.
We willen haar alle liefde geven dat in ons zit en hebben ten alle tijden begrip voor haar situatie en houden ten alle tijden rekening met haar. maar soms is het gewoon op...
Ik leg mijn vriend die 4,5 jaar jonger is dan dat ik ben continu uit dat hij alle opmerkingen en snaaien van mijn moeder naar hem toe niet als persoonlijk moet opvatten, dat ze het niet zo bedoelt en dat ze nu op dit moment niet in haar vel zit.... maar moeilijk blijft het wel!!
Hoe kunnen wij het best met deze situatie omgaan??
bedankt voor het lezen en sorry als het te lang is!
ik weet niet heel zeker ofdat dit toppic hier thuis hoort.... sinds augustus 2007 is er voor de 3e keer bij mijn moeder ( borst) kanker geconstateerd.
Om alle risico's en een hoop elende van dien te verkomen hadden de artsen besloten omdit keer maar WEL haar borst te amputeren, terwijl ze dat de andere 2 keren in voorgaande jaren(1ste keer was in 1998 en 2e keer in 2003) absoluut niet nodig dachten te vinden....
Nu is afgelopen januari bij mijn moeder haar borst afgezet. Terwijl zij nog volop in dit verwerkings proces verwikkeld zat is een maand later rond carnaval dit jaar 1 van haar jongste broertjes zo plots klaps zonder enig aanleiding en zonder wat voor een ziekte dan ook overleden.
Dit was een zeer heftige en emotionele klap voor mijn moeder.
Mijn moeder geeft regelmatig aan dat zij deze 2 gebeurtenissen nog lang niet verwerkd heeft, wat ook zeer te begrijpen is want het is allemaal net te veel voor 1 persoon in 1 maand.
Nu is het zo dat mijn vader voor mijn moeder een grote steun en toe verlaat is en een uitlaat klep. Praten over haar ziekte wilt mijn moeder niet want dan komen er bij haar te veel pijnlijke en nare herinneringen op.
Mijn moeder kan enigs sinds last hebben van stemmingwisselingen na dit alles. Zo denk je wat goed te doen maar doe je het in haar ogen verkeerd en krijg je de volle laag. Vooral bij mijn vader gebeurd dit de laatste tijd erg vaak. Mijn vader heeft zoals men wel eens zegt een zeer brede rug, maar soms denk ik ook wel eens van man dat je er nooit genoeg van krijgt....
Ik heb sinds september 2007 een relatie met een ontzettend leuke man waar ik overgens heel gelukkig mee ben maar ik merk aan hem dat hij het moeilijk vind met de situatie van mijn moeder om te gaan. Ik kan dit ook heel goed begrijpen. Wij als gezin bestaande uit vader, moeder, zoon en dochter, zitten al 10 jaar in het wereldje dat kanker heet en hebben met zijn 4 al een hoop mee gemaakt.
Ik ben door omstandigheden weer even tijdelijk bij mijn ouders in gaan wonen en maak de hele situtatie weer van zeer dichtbij mee. Ook ik betrap mij zelf er regelmatig op dat ik met de stemmingswisselingen van mijn moeder en met haar ziekte waar ze overgens niet meer van af komt, en iedere dag kan bij wijze van haar laatste, zijn moeite heb.
We willen haar alle liefde geven dat in ons zit en hebben ten alle tijden begrip voor haar situatie en houden ten alle tijden rekening met haar. maar soms is het gewoon op...
Ik leg mijn vriend die 4,5 jaar jonger is dan dat ik ben continu uit dat hij alle opmerkingen en snaaien van mijn moeder naar hem toe niet als persoonlijk moet opvatten, dat ze het niet zo bedoelt en dat ze nu op dit moment niet in haar vel zit.... maar moeilijk blijft het wel!!
Hoe kunnen wij het best met deze situatie omgaan??
bedankt voor het lezen en sorry als het te lang is!
zaterdag 2 augustus 2008 om 19:32
Kun je niet een gesprek aangaan tussen je moeder en je vriend? Hoe begrijpelijk ook dat ze niet in haar vel zit, dat is nog geen reden om haar omgeving straffeloos te lijf te gaan met woorden.
Kan me voorstellen dat ook je vader wel eens een gesprek met haar zou kunnen aangaan hierover. Waarin dan bijvoorbeeld codes worden afgesproken als 'mam, je draaft door' of 'mens, hou nu eens op' als ze te ver gaat.
Een ziekte is op zich wel een verklaring, maar geen goede reden, om slecht met je omgeving om te gaan.
Kan me voorstellen dat ook je vader wel eens een gesprek met haar zou kunnen aangaan hierover. Waarin dan bijvoorbeeld codes worden afgesproken als 'mam, je draaft door' of 'mens, hou nu eens op' als ze te ver gaat.
Een ziekte is op zich wel een verklaring, maar geen goede reden, om slecht met je omgeving om te gaan.
zaterdag 2 augustus 2008 om 19:41
Eens met mamzelle.
Het is heel ellendig wat er nu speelt, en ook dat haar broertje is overleden, maar juist nu is het belangrijk daar met z'n allen mee bezig te zijn, dus iedereen die erbij betrokken is, moet het zien te verwerken en zien er mee om te gaan. Dat is natuurlijk heel moeilijk, maar het belangrijkste hierbij is, hoe rationeel dit nu ook klinkt, communicatie. Zowel tussen jouw vriend en jouw moeder als tussen jouw vader en moeder, en vergeet jezelf ook niet. Het is misschien lastig haar te confronteren met haar gedrag soms, omdat er een verzachtende omstandigheid is, namelijk dat ze ziek is. Toch moet de situatie wel draaglijk zijn, en dat kunnen jullie met haar bespreken. Probeer het dan alleen niet als iets negatiefs te brengen, maar draai het wat positiever: 'Mam, we kunnen je beter helpen als ...',. Wat ook kan, is haar laten merken dat ze iets kwetsend kan zeggen, maar dat niet te overduidelijk doen. Vragen wat ze bedoelt bijvoorbeeld, als ze een sneer maakt. Zo wordt ze zich misschien bewuster van haar gedrag, soms. Laat dus merken dat het logisch is dat ze dingen moet verwerken, maar geef duidelijk aan dat zij daarin niet de enige is. Dat heeft weer twee kanten: zij voelt zich er niet alleen in staan, en meer begrepen, en jullie krijgen meer ruimte om haar te begrijpen en de nodige dingen zelf te verwerken. Samen.
Heel veel sterkte!
Het is heel ellendig wat er nu speelt, en ook dat haar broertje is overleden, maar juist nu is het belangrijk daar met z'n allen mee bezig te zijn, dus iedereen die erbij betrokken is, moet het zien te verwerken en zien er mee om te gaan. Dat is natuurlijk heel moeilijk, maar het belangrijkste hierbij is, hoe rationeel dit nu ook klinkt, communicatie. Zowel tussen jouw vriend en jouw moeder als tussen jouw vader en moeder, en vergeet jezelf ook niet. Het is misschien lastig haar te confronteren met haar gedrag soms, omdat er een verzachtende omstandigheid is, namelijk dat ze ziek is. Toch moet de situatie wel draaglijk zijn, en dat kunnen jullie met haar bespreken. Probeer het dan alleen niet als iets negatiefs te brengen, maar draai het wat positiever: 'Mam, we kunnen je beter helpen als ...',. Wat ook kan, is haar laten merken dat ze iets kwetsend kan zeggen, maar dat niet te overduidelijk doen. Vragen wat ze bedoelt bijvoorbeeld, als ze een sneer maakt. Zo wordt ze zich misschien bewuster van haar gedrag, soms. Laat dus merken dat het logisch is dat ze dingen moet verwerken, maar geef duidelijk aan dat zij daarin niet de enige is. Dat heeft weer twee kanten: zij voelt zich er niet alleen in staan, en meer begrepen, en jullie krijgen meer ruimte om haar te begrijpen en de nodige dingen zelf te verwerken. Samen.
Heel veel sterkte!
zaterdag 2 augustus 2008 om 19:42
heb je ook helemaal gelijk in. Kijk wij kunnen als gezin zijnde wel tegen haar op en tegen haar zeggen van joh doe nu eens normaal. Ik bedoel mijn broer is al 28 jaar hun zoon en ik al 25 jaar hun dochter... maar ik kan me heel goed de gevoelens van mijn vriend ten overstaan van mijn moeder voor stellen. Hij is pas sinds 10 maanden mijn vriend, dta hij het eng vind de confrontatie aan te gaan met haar.
Ik vind het zo onwijs knap van mijn vader dat hij het continu weer volhoud daar heb ik echt respect voor meenigeen die hun zieke partner om zulke redenen zou verlaten!
Ik vind het zo onwijs knap van mijn vader dat hij het continu weer volhoud daar heb ik echt respect voor meenigeen die hun zieke partner om zulke redenen zou verlaten!
zaterdag 2 augustus 2008 om 19:57
Ja, precies. Jullie weten wel hoe zij reageert of doet, jullie kennen haar goed, met en zonder die ziekte, al heel lang. Jouw vriend niet, die is 'nieuw' binnen het gezin (klinkt vervelender dan ik bedoel), maar hij hoort er wel bij. Daarom is het erbij betrekken van je vriend belangrijk, en daarvoor zal er wel gepraat moeten worden. Dat hoeft niet heel direct, maar beetje bij beetje.
Vind dat je je er sterk onder houdt, trouwens. Knap hoe je het zo precies kunt opschrijven, en hoe je erover nadenkt.
Vind dat je je er sterk onder houdt, trouwens. Knap hoe je het zo precies kunt opschrijven, en hoe je erover nadenkt.
zaterdag 2 augustus 2008 om 20:21
quote:elninjoo schreef op 02 augustus 2008 @ 20:04:
Ik zou relatie en ouders gescheiden houden in dit geval. Spreek alleen af met je vriend in jouw eigen huis of bij hem en niet bij je ouders en maak ook tijd voor hem onder het zorgen voor je moeder door.
TO heeft in haar openingsbericht geschreven dat ze door omstandigheden weer bij haar ouders woont. Dit is dus niet meer mogelijk.
@ LuLubell,
Hoewel de reacties van je moeder voor jullie te verklaren zijn, betekend dit niet dat je dan het recht maar hebt om het zomaar te zeggen. Ik zou kiezen voor een gesprek met je moeder en vriend, dan kunnen ze samen een oplossing bedenken.
Misschien is het voor je moeder ook wel verstandig om met iemand te gaan praten. Soms durven mensen met kanker hun omgeving niet met meer "lasten" op te zadelen en uit angst hiervoor gaan willen ze niet over de dingen praten. Een onafhankelijk iemand kan dat een uitkomst bieden.
Ik zou relatie en ouders gescheiden houden in dit geval. Spreek alleen af met je vriend in jouw eigen huis of bij hem en niet bij je ouders en maak ook tijd voor hem onder het zorgen voor je moeder door.
TO heeft in haar openingsbericht geschreven dat ze door omstandigheden weer bij haar ouders woont. Dit is dus niet meer mogelijk.
@ LuLubell,
Hoewel de reacties van je moeder voor jullie te verklaren zijn, betekend dit niet dat je dan het recht maar hebt om het zomaar te zeggen. Ik zou kiezen voor een gesprek met je moeder en vriend, dan kunnen ze samen een oplossing bedenken.
Misschien is het voor je moeder ook wel verstandig om met iemand te gaan praten. Soms durven mensen met kanker hun omgeving niet met meer "lasten" op te zadelen en uit angst hiervoor gaan willen ze niet over de dingen praten. Een onafhankelijk iemand kan dat een uitkomst bieden.
zaterdag 2 augustus 2008 om 20:33
dank jullie voor jullie reacties tot dusver.
het praten tussen moeder en vriend ga ik ook voorstellen want zoals ik in mijn openingspost al geschreven heb woon ik weer even tijdelijk bij mijn ouders in en ik vind het heel heel heel belangrijk dat mijn vriend zich hie rook pretiig voelt en graag bij ons is. Wij waren altijd een zeer hecht gezin(voor de ziekte van mijn moeder dan) en ik zou hem graag wat van dat hechte mee willen laten voelen.
Af en toe heb ik enig sinds het gevoel dat alles wat mijn moeder doet ana haar ziekte gekoppeld wordt. Hier bedoel ik mee dat als zij iets doet wat voor een ander neit leuk is wordt er gezegd: ja maar mama is ziek...
Ik hou ontzettend veel van haar en eer haar iedere dag en respecteer haar en ook hoe ze is.
Mijn moeder heb het de laatste tijd zo moeilijk dan denk ik wel eens bij me eigen: vrouwtje, vrouwtje, vrouwtje...
Overgens staat mijn moeder iedere 3 weken onmder controle in het ziekenhuis en kleppen mijn ouders iedere 3 weken van rheden naar nijmegen en weer terug voor haar 3 weekelijkse bezoek aan haar arts en voor haar chemo.
De redsen dat ik er op deze manier over praten kan is denk ik dat ik het al 10 jaar meemaak waarvan ik er 3 op me zelf heb gewoond. Je leert relativeren en er over te praten en er nuchter over na denken. Dat moet ook wel anders wordt je zelf helemaal gek!
het praten tussen moeder en vriend ga ik ook voorstellen want zoals ik in mijn openingspost al geschreven heb woon ik weer even tijdelijk bij mijn ouders in en ik vind het heel heel heel belangrijk dat mijn vriend zich hie rook pretiig voelt en graag bij ons is. Wij waren altijd een zeer hecht gezin(voor de ziekte van mijn moeder dan) en ik zou hem graag wat van dat hechte mee willen laten voelen.
Af en toe heb ik enig sinds het gevoel dat alles wat mijn moeder doet ana haar ziekte gekoppeld wordt. Hier bedoel ik mee dat als zij iets doet wat voor een ander neit leuk is wordt er gezegd: ja maar mama is ziek...
Ik hou ontzettend veel van haar en eer haar iedere dag en respecteer haar en ook hoe ze is.
Mijn moeder heb het de laatste tijd zo moeilijk dan denk ik wel eens bij me eigen: vrouwtje, vrouwtje, vrouwtje...
Overgens staat mijn moeder iedere 3 weken onmder controle in het ziekenhuis en kleppen mijn ouders iedere 3 weken van rheden naar nijmegen en weer terug voor haar 3 weekelijkse bezoek aan haar arts en voor haar chemo.
De redsen dat ik er op deze manier over praten kan is denk ik dat ik het al 10 jaar meemaak waarvan ik er 3 op me zelf heb gewoond. Je leert relativeren en er over te praten en er nuchter over na denken. Dat moet ook wel anders wordt je zelf helemaal gek!
zaterdag 2 augustus 2008 om 20:41
quote:LuLuBell schreef op 02 augustus 2008 @ 20:33:
Af en toe heb ik enig sinds het gevoel dat alles wat mijn moeder doet aan haar ziekte gekoppeld wordt. Hier bedoel ik mee dat als zij iets doet wat voor een ander niet leuk is wordt er gezegd: ja maar mama is ziek...
Probeer dit echt los van elkaar te zien. Haar ziekte is geen excuus.
Hoe stel je dit op de lange termijn voor? Jullie leven nu al 10 jaar in deze situatie, stel je eens voor dat er nog jaren komen, zou je dit dat volhouden?
Af en toe heb ik enig sinds het gevoel dat alles wat mijn moeder doet aan haar ziekte gekoppeld wordt. Hier bedoel ik mee dat als zij iets doet wat voor een ander niet leuk is wordt er gezegd: ja maar mama is ziek...
Probeer dit echt los van elkaar te zien. Haar ziekte is geen excuus.
Hoe stel je dit op de lange termijn voor? Jullie leven nu al 10 jaar in deze situatie, stel je eens voor dat er nog jaren komen, zou je dit dat volhouden?
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:10
quote:Flinterke schreef op 02 augustus 2008 @ 20:21:
[...]
TO heeft in haar openingsbericht geschreven dat ze door omstandigheden weer bij haar ouders woont. Dit is dus niet meer mogelijk.
Er staat tijdelijk bij de ouders wonen, niet permanent (en ook niet of ze haar huis ervoor heeft opgezegd/verkocht). Verder zal die vriend toch ook wel 'n eigen huis hebben neem ik aan, dus dan kan relatie en hulp aan ouders toch gescheiden blijven. Een prille relatie gelijk opzadelen met zoveel familieproblemen lijkt me geen enkele relatie goed doen.
Hoeveel je ook om je ouders geeft, het is niet gezond om er bij te gaan wonen als dat je eigen leven zodanig dwarsboomt m.i. Ga weer op jezelf wonen en ga gewoon regelmatig bij je ouders langs voor steun en hulp. Wie weet hoelang deze situatie nog voortduurt. Ondertussen staat je eigen leven stil en raak je misschien je relatie kwijt als je geen qualitytime voor jullie zelf vrij wilt maken bij je ouders vandaan.
[...]
TO heeft in haar openingsbericht geschreven dat ze door omstandigheden weer bij haar ouders woont. Dit is dus niet meer mogelijk.
Er staat tijdelijk bij de ouders wonen, niet permanent (en ook niet of ze haar huis ervoor heeft opgezegd/verkocht). Verder zal die vriend toch ook wel 'n eigen huis hebben neem ik aan, dus dan kan relatie en hulp aan ouders toch gescheiden blijven. Een prille relatie gelijk opzadelen met zoveel familieproblemen lijkt me geen enkele relatie goed doen.
Hoeveel je ook om je ouders geeft, het is niet gezond om er bij te gaan wonen als dat je eigen leven zodanig dwarsboomt m.i. Ga weer op jezelf wonen en ga gewoon regelmatig bij je ouders langs voor steun en hulp. Wie weet hoelang deze situatie nog voortduurt. Ondertussen staat je eigen leven stil en raak je misschien je relatie kwijt als je geen qualitytime voor jullie zelf vrij wilt maken bij je ouders vandaan.
